Peetoom (Hoofdstuk 04)
Hoofdstuk 04: De Notaris
Ik heb al sinds mijn middelbare schooltijd een gruwelijke hekel aan de maandagmorgen. Toen ik nog op de basisschool zat, kon ik met het grootste gemak een negen halen voor een toets. Als je dan niet veel vriendjes hebt, ben je blij dat je op maandag weer naar school mag. Even laten zien hoe goed je wel niet bent. Eenmaal op het VWO moest ik werken voor mijn cijfers, zowel op leuke als minder interessante vakgebieden. Je gaat leuke dingen doen met vrienden, naar meisjes kijken en in de latere jaren stappen. De maandagmorgen signaleert het begin van vijf saaie dagen werken. Als je het je dan tenminste kunt veroorloven in het weekend niets aan je studie te doen. Op het HBO is die houding niets verandert. Daarbij heb ik ook nog de pech gehad om ieder jaar sinds de brugklas om negen uur al te moeten beginnen op deze rottige dag. Je zou denken dat je er dan wel aan went, maar niets is minder waar. Het is kwart voor zeven en ik zit met een grote kop koffie, een sigaretje en een zwaar hoofd aan de keukentafel van Marnix en Lisa. Op de achtergrond klinkt Jan de Hoop met zijn ontbijtnieuws, maar ik krijg er maar weinig van mee. Met mijn gedachten zit ik ergens anders. Ik moet vandaag naar de notaris in verband met het testament van Marnix.
Het hele weekend spoken er al allerlei scenario’s door mijn hoofd. De notaris heeft duidelijk aangegeven dat de voogdij van Anne en Noor ter sprake gaat komen. Dat kan gewoon maar twee dingen betekenen. Ofwel, die voogdij komt aan mij toe, ofwel, ik ga erachter komen dat één of ander ver familielid toch op de begrafenis had moeten zijn. Voor zover ik weet is er, naast Lisa’s oude vader, niemand. Stiekem ga ik er dus al van uit dat ik de zorg over de meiden ga krijgen. Dat kan bijna niet anders. Hoe dol ik ook op mijn nichtjes ben, ergens maakt die gedachte mij erg bang. Hoe ga ik ooit in mijn eentje doen, wat Marnix en Lisa al dertien jaar doen? Natuurlijk, niemand is perfect, maar die twee waren geboren ouders. Een perfect team; hun levens draaiden om de meiden. Dat gaat mij toch nooit lukken? Ik ben altijd de grappige oom geweest die leuke dingen met ze doet. Die op zaterdagavond komt oppassen en verder geen verantwoordelijkheid heeft. Nu lijk ik álle verantwoordelijkheid te krijgen. Het beangstigt me ontzettend.
Maar juist die angst roept weer een andere emotie bij me op. Stel ik me niet ontzettend aan? Als peetoom heb ik deze verantwoordelijkheid ooit geaccepteerd. Toen de meiden gedoopt werden, heb ik willens en wetens beloofd om er altijd voor ze te zijn. Oké, toen Anne werd geboren was ik net zestien. Nu ben ik bijna 29 en zijn de meiden bijna volwassener dan ik, de eeuwige student.
Door al dat gepieker heb ik niet door dat even na zeven uur Chantal de trap afloopt en de keuken binnenkomt. Ze ziet dat ik een sigaretje bijna helemaal heb laten opbranden in de asbak en dat zegt haar genoeg. “Zit je weer met je gedachten bij de notaris?” Stiekem ergert het me dat ze me zo goed kent. “Ach, nog een paar uurtjes en dan weten we hoe het zit. Toch?” reageer ik, alsof het me eigenlijk niet zoveel doet. Chantal weet wel beter. Ze komt achter mijn stoel staan en geeft me een korte knuffel. Alsof ze wil zeggen, dat het wel goed zal komen. Ik weet nog een laatste teug uit mijn sigaretje te trekken, voordat ik hem uitdruk en opsta. “Mag ik jou auto lenen vandaag? Of ben je van plan om naar college te gaan?” vraag ik haar. Even zie ik haar twijfelen. “Natuurlijk. Ik blijf vandaag wel bij de meiden”, antwoordt ze vervolgens. Duidelijk had ze hier niet op gerekend. Dat moment herinnert me eraan hoeveel ik op haar reken. Ongelofelijk dat ze hier nog steeds is.
Het hele weekend is Chantal nog bij ons gebleven. Vrijdag zijn we allemaal op het grote kermisbed in slaap gevallen. De meiden zelfs met een glimlach op hun gezicht. Dat heeft me goed gedaan. Het is en blijft een moeilijke tijd voor ze, maar dat wil niet zeggen dat ze geen plezier meer mogen maken. De rest van het weekend hebben we allerlei dingen gedaan met zijn vieren. Op zaterdagochtend was er een kijkochtend op de Scoutinggroep van Anne. De scouts hadden allerlei dingen voorbereid, er was zelfs eten gemaakt. Daarna hebben we een film gekeken in de bioscoop. Iets met Rowan Atkinson. De kinderen vinden hem erg grappig en ik lig al dubbel als ik alleen zijn gezicht al zie. Op zondag hebben we lekker lui gedaan. Ik heb ’s avonds frieten gehaald en als toetje zijn we nog een ijsje gaan eten bij de ijsboerderij. Blijft een recept voor succes bij die meiden. Ook Chantal had geen moeite met een grote coupe vol chocoladeijs, trouwens.
Ik besluit om me maar te gaan douchen, zodat ik straks een beetje rustig aan kan doen. Ik hoef ten slotte pas om negen uur bij de notaris te zijn, maar tot die tijd heb ik toch geen rust. In de tien dagen dat ik nu bij de meiden in huis ben, heb ik het me al aangewend om even snel bij ze te kijken als ik langs hun slaapkamers kom. Anne heeft zich helemaal opgerold in haar dekbed; blijkbaar heeft ze het echt koud gehad vannacht. Maar ze is dan ook een echte koukleum. Noortje heeft daar minder last van, ze ligt nog maar half onder haar dekens. Een groot deel van haar luierbroekje steekt onder haar slaapshirt uit. Vanaf de deur kan ik al zien dat ze ook vannacht niet droog is gebleven. Ik heb zo’n medelijden met haar. Ze probeert het zo hard. Elke dag straft ze zichzelf vervolgens door in haar luier te blijven lopen. Ze heeft zichzelf een duidelijke regel gesteld: om negen uur ’s ochtends en om negen uur ’s avonds een droge luier. Eigenlijk is het overdag nergens voor nodig. Ze heeft vlak na de dood van Marnix en Lisa één keer een klein ongelukje gehad. Maar ze blijft keihard voor zichzelf. Ik hoop dat ze snel inziet dat het allemaal niet zo streng hoeft.
Na het douchen en omkleden, kom ik weer terug in de keuken. Het ruikt er heerlijk. Chantal heeft spek-met-ei voor me gemaakt. Ook staat er een nieuwe, warme kop koffie op me te wachten. Ze is zo lief dat het bijna slecht voor haar is. “Je weet toch dat ik een minder leuk persoon ben?” zeg ik, terwijl ik haar een knuffel geef. Ze glimlacht, geeft me een kus op mijn wang en fluistert iets in mijn oor. “Je bent geen minder leuk persoon. Je bent gewoon een beetje een sukkeltje. Kom, eten jij!” Terwijl ik aan tafel schuif, probeer ik me bedenken of je misschien toch niet beter een minder leuk persoon kan zijn, dan een sukkeltje. Ach, details.
Tijdens het ontbijt, zie ik de buurman langzaam naar zijn werk vertrekken. Ook hem ben ik nog wel wat schuldig. Hij is op de noodlottige dag gaan joggen en degene geweest die het wrak van Marnix en Lisa’s auto ontdekte. Bovendien was hij op de begrafenis met zijn vrouw en kinderen. Ik? Ik heb zijn naam niet eens onthouden. Oké, ik had andere zaken aan mijn hoofd, maar netjes is het niet. Misschien moet ik hem later vandaag maar even aanspreken. Op zijn minst kan ik hem bedanken voor zijn aanwezigheid op de uitvaart.
“Wanneer gaan de meiden eigenlijk weer naar school?” vraagt Chantal, terwijl ik geniet van mijn ontbijtje. “Nou, ik denk dat ik ze deze week nog thuishoud. Maar morgenmiddag komt de juf van Noor langs. Misschien moet ik de mentor van Anne ook maar even bellen”, bedenk ik me. “Heb je haar mentor nog niet gesproken?” vraagt Chantal, met een verbazing in haar stem alsof ik zojuist heb gezegd dat ik geen koffie meer lust. “Nee, ik heb daar nog niet aan gedacht. Ik heb ze vorige week gewoon afgemeld, maar dat is het dan ook”, antwoord ik. “Zal ik anders even bellen? Misschien is het maar beter om dat zo snel mogelijk te doen. Het laatste wat we nu nodig hebben is problemen met de leerplichtambtenaar,” zegt Chantal. “Gelijk heb je. Zou je dat willen doen?” Een knipoog is genoeg. “Als ik jou niet had”, verzucht ik.
Even later zit ik achter het stuur van Chantal’s auto. De weg naar de notaris heb ik vast op de tomtom ingesteld. Nog zoiets waar ik niet vrolijk van wordt. Het is erg handig om te zien waar je naartoe moet rijden, maar dat irritante gepiep als je te hard dreigt te rijden. Het is niet dat ik nu houd van racen, afgezien van de Formule 1 en dergelijke, maar ik wil persé op tijd bij die notaris zijn. Hoe eerder ik weet wat de bedoeling is, hoe beter. Tot ik ineens over de brug moet rijden waar het ongeluk van Marnix en Lisa op is gebeurd. Er is nog duidelijk te zien waar hun auto de vangrail het eerst geraakt heeft. Ik krijg het er spontaan koud van en mijn snelheid neemt drastisch af. De rest van de rit heb ik amper snel genoeg gereden. Zodra ik op de parkeerplaats bij de notaris sta, zet ik me even op een stadsbankje en steek ik een sigaret aan. Het is net alsof ik bij moet komen van iets heel inspannends. Ik kan er met mijn verstand niet goed bij, maar het zien van de plaats van het ongeluk heeft met ontzettend geraakt. Volgens mij zie ik ook lijkbleek, want een van de passerende mensen vraagt me nog of alles wel in orde is. “Wat denk je zelf, grapjas? Laat me toch lekker met rust”, denk ik bij mezelf, terwijl ik de man vriendelijk geruststel.
Als ik mijn sigaret opheb, is het tien voor negen. Ik besluit om maar vast naar binnen te gaan en meld me bij zijn secretaresse. “U kunt vast doorlopen, meneer Volders. De notaris komt zo bij u.” Zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal in zijn kantoor, zet ik me in een stoel. De secretaresse komt me nog een kopje koffie brengen. Even later maakt notaris Bronckhorst zijn opwachting. Na de gewoonlijke begroeting en het voorstellen, kom ik gelijk ter zake.
“U zei in het voicemailbericht iets over de voogdij over de kinderen. Wat is er nu precies de bedoeling?” vraag ik hem. “Nou, als u mij toestaat het testament van uw broer voor te lezen, zal u alles duidelijk worden”, antwoordt hij.
Zo geschiedt. Bronckhorst neemt zich de tijd en leest ieder woord dat Marnix op papier heeft laten zetten, zorgvuldig voor. Eerst komen de financiën aan bod, gevolgd door het huis. Alles wordt aan de kinderen nagelaten, maar dient tot hun achttiende verjaardag door mij beheerd te worden. Zoals verwacht wordt daarna de voogdij ook aan mij toegewezen. Indien ik er niet toe in staat zou zijn, of de verantwoordelijkheid niet aan zou willen, moet de voogdij naar de familie Franssen. Zegt me niets, maar wellicht moet ik die familie maar eens vragen waarom ze niet op de begrafenis waren.
Het volgende moment is erg confronterend. De notaris is klaar met het voorlezen van het testament en stelt mij vervolgens de vraag of ik de erfenis van mijn broer wil accepteren. “Of ik wat wil accepteren? De verantwoordelijkheid over de meiden tot ze achttien zijn?” De notaris knikt. “In essentie is dat de erfenis hier,” zegt hij. Marnix heeft me wel wat specifieke spullen nagelaten uit onze kindertijd. Maar dat interesseert me allemaal niet zo. De onzekerheid over het zorgen voor de meiden borrelt weer in alle hevigheid boven. “Moet ik dat persé vandaag beslissen?” vraag ik de notaris voor de zekerheid. Hij zucht, voordat hij antwoordt: “Het is niet verplicht. Maar u zult snappen dat het voor alle betrokkenen het beste is om zo spoedig mogelijk een beslissing te nemen. Het is allemaal aan u, meneer Volders.” Ik slaak een diepe zucht en overweeg nogmaals alle mogelijkheden.
Ongeveer anderhalf uur later kom ik weer thuis aan. Ook op de terugweg heb ik als een oud wijf gereden. Het zal niet veel schelen, of ik zal een bekeuring krijgen voor te langzaam rijden. Ik zet de auto op de oprit en haal wat spullen uit de achterbak. Opnieuw slaak ik een zucht, voordat ik naar binnen stap.
Chantal zit, fris, fruitig en aangekleed, aan de keukentafel met wat schoolboeken voor haar neus. Ik bedenk me dat het al een eeuwigheid geleden is, sinds ik echt iets aan mijn studie heb kunnen doen. “Hey, je bent thuis!” zegt ze met een bezorgde blik, die ineens omslaat in een brede glimlach. Ze heeft gezien wat ik heb meegenomen; een grote bos bloemen en een grote reep chocola. “Hier. Omdat ik zo’n sukkeltje ben”, zeg ik, terwijl ik haar de kado’s geef. Na een dankbare knuffel, zet ze de bloemen snel in een vaas, terwijl ik wat koffie inschenk.
Even later zitten we weer tegenover elkaar aan de keukentafel. Ik blader wat door Chantal haar studieboeken. “Vind je het interessant?” vraagt ze. “Nou, ik bedenk me eigenlijk net dat ik al een hele tijd niets meer aan mijn studie heb kunnen doen.. en dat dat er voorlopig ook wel niet van zal komen.” Even kijkt ze me vreemd aan. “Hoe bedoel je dat?” vraagt ze. “Nou, ik heb zojuist de voogdij over Anne en Noor geaccepteerd. Ik denk niet dat ik met twee kinderen nog veel tijd zal overhouden voor mijn studie”, leg ik haar uit. “Wauw ..” reageert ze. “Ben je zo verbaasd dat ik het toch gedaan heb?” vraag ik haar. Chantal lacht. “Nee, sukkeltje. Ik heb er eigenlijk geen moment aan getwijfeld.” Opnieuw krijg ik een knuffel. De angst verdwijnt wat. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta.
