Peetoom (Hoofdstuk 11)
Hoofdstuk 11: Twijfel
Notaris Bronckhorst ziet er vreselijk uit. Nadat hij me vertelde dat iemand de voogdij over de meiden wil aanvechten, heb ik hem alsnog binnengelaten. Hij zit nu aan de tafel in de bijkeuken. Gescheiden van de rest, die ik net hem gemaand door te gaan met het uitpakken van de kado’s.
Vanuit de keuken, waar ik aan het aanrecht sta om koffie in te schenken, kan ik hem goed zien zitten. Hij is nog steeds representatief gekleed; netjes in het pak. Waarschijnlijk is hij rechtstreeks vanuit kantoor naar hier gereden.
Maar die statige, respectabele uitstraling die hij over zich had toen ik de voogdijpapieren bij hem heb getekend, die is compleet verdwenen. Zijn weinige haar ziet er onverzorgd uit, zijn voorhoofd is bezweet en ik kan zweren dat ik alcohol op zijn adem heb geroken.
Ik zet een sterke kop koffie voor hem op tafel en sluit de deur van de bijkeuken. Terwijl hij een half pak suiker zijn mok in lepelt, ga ik tegenover hem zitten en steek ik een sigaret aan. Hij neemt een slok van zijn koffie, maar daarna blijft het pijnlijk stil.
“Oké, wat is hier in hemelsnaam aan de hand?” vraag ik uiteindelijk, gefrustreerd. “Hoe kan iemand nu de voogdij van Anne en Noor aanvechten?” Ik heb werkelijk geen idee; voor zover ik weet zijn alle procedures juist gevolgd.
“Ik ben bang dat ik een grote fout heb gemaakt. Toen ik u bij me heb geroepen om het testament van uw broer te bespreken, heb ik twee zaken over het hoofd gezien”, antwoord Bronckhorst. Hij spreekt langzaam en weegt zijn woorden zorgvuldig af.
“Wat klopt er dan niet?” In gedachte vraag ik me af hoe erg het nou helemaal kan zijn. Een notaris zal niet snel zo’n grote fout maken als hij het nu doet voorkomen. Toch?
“Om te beginnen geldt de afgesproken regeling in het testament alleen voor minderjarige kinderen. De oudste dochter valt hierbuiten.”
Ik snap niet goed wat hij bedoelt. “Huh? Maar Anne is dertien. Dan is ze toch ook nog minderjarig?” Bronckhorst knikt. “In principe wel, maar in gevallen als deze hebben kinderen ouder dan twaalf jaar het recht om zelf te kiezen waar ze willen wonen.”
Ik druk mijn sigaret uit, enigszins opgelucht. “Nou, dan is het toch allemaal niet zo erg? Er valt voor Anne niet veel te kiezen, ben ik bang. Waar wil ze dan naartoe? Een pleeggezin? Lijkt me wel heel sterk, meneer Bronckhorst.”
Even blijft de notaris stil. Langzaam dringt het tot me door dat hij me nog niet alles verteld heeft. “Nou, ik ben bang dat er in dit geval wel degelijk iets te kiezen valt. In het testament wordt vermeld dat uw broer graag zou hebben gewild dat de kinderen onder uw voogdij komen. Echter, indien dit niet zou kunnen, geeft hij de familie Franssen op als tweede mogelijkheid. Voor de jongste dochter is dit in principe bindend, maar voor de oudste komt dit neer op een duidelijke keuze.”
Ik laat de woorden even op me inwerken, maar nog steeds zie ik geen groot probleem. “Ja, maar goed. Die hele familie Franssen heeft zich hier nog niet laten zien sinds het overlijden van mijn broer. Daarnaast heeft Anne het nu goed. Zolang zij tevreden is, is er toch geen probleem?”
“In principe niet, afgezien van het feit dat we haar keuze officieel moeten laten vastleggen. Dit zal bij de rechter moeten gebeuren. Echter, iemand heeft bij de Kinderbescherming een klacht ingediend. Deze hebben bij mij geïnformeerd naar de gang van zaken omtrent de voogdijoverdracht, waarna ik mijn fouten ontdekte.”
Als met stomheid geslagen, blijf ik even stil. “De Kinderbescherming? Is dat normaal bij voogdijzaken?” Bronckhorst knikt. “Dus die familie Franssen heeft een klacht ingediend?” Snel neemt de notaris nog een slok van zijn koffie. “Nou, dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Maar het is wel waarschijnlijk. Degene die de klacht heeft ingediend, moet bekend zijn geweest met de inhoud van het testament van uw broer. Dat zullen niet veel mensen zijn, die er niet zelf in genoemd worden.”
In gedachte zet ik die hele familie Franssen vast op mijn moordlijst. “Maar, wat gaat er nu dan gebeuren?” Bronckhorst slaakt een diepe zucht en masseert zijn tempels met zijn vingers. “Ik verwacht ieder moment een dagvaarding. Waarschijnlijk zal de datum van de rechtzaak over de feestdagen worden getild, dus ergens in januari. Daar zal alles vast worden gelegd. Daarnaast is het bestaande voogdijdocument niet geldig. Dat zal tót de rechtzaak geen gevolgen hebben, maar het betekent wel dat u wettelijk nergens aan gebonden bent.”
“Noor zal voor die tijd ook twaalf worden”, reken ik hardop uit. “Maar als de meiden op die rechtzaak aangeven dat zij bij mij willen blijven wonen, is toch alles in orde?” Opnieuw neemt de notaris een moment stilte, voordat hij antwoordt. Blijkbaar houdt hij van spanning opbouwen. “Zolang er geen belastende zaken boven komen drijven over u als voogd, dan zou dat voldoende moeten zijn. Maar ik had het nooit zover moeten laten komen. Als ik die fouten niet had gemaakt, zouden u en de dochters niet helemaal opnieuw door deze ellende hoeven.”
Deze keer blijf ik even stil. De notaris heeft zijn koffie inmiddels op. “Maakt u zich geen zorgen. Het maken van fouten is menselijk.” De blik van de notaris vertoont enige opluchting. Echter, niet lang.
“Maar ik zou nu graag zien dat u zich zo snel mogelijk uit de voeten maakt. Maandagochtend zorgt u ervoor dat alle zaken met betrekking tot mijn familie worden overgedragen aan een collega. Ik zeg alle vertrouwen in u op. Daarnaast, voor ieder greintje verdriet dat dit mijn nichtjes mogelijk aandoet, zal ik u zelf voor de rechter slepen.”
Bronckhorst weet even niet goed wat hij met mijn reactie aanmoet. “Ik begrijp het. Ik hoop wel dat u mijn welgemeende exc..” Ik laat hem niet uitpraten. “Sodemieter op met je excuses! Daar heeft niemand wat aan. U weet waar de deur is. Wegwezen, nu.”
Als Bronckhorst vertrekt, blijf ik alleen achter in de bijkeuken. Nog een sigaretje. Even tot rust komen en alles op me in laten werken. Na enkele minuten gaat de deur zachtjes open en steekt Chantal haar hoofd om de hoek.
“Hey, het is laat. Pierre en ik gaan naar huis. Wij zetten Bram wel even af. Noor is op de bank in slaap gevallen.” Ik knik. “Is goed. Dankjewel dat je vanavond gekomen bent.” Mijn stem slaat om de een of andere reden wat over, wat aan Chantal verraadt dat er iets niet in de haak is.
“Gaat het wel? Waarom was de notaris er eigenlijk?” Haar stem klinkt oprecht bezorgd. Alsof ze even haar boosheid op me vergeten is. Dit is hét moment om open kaart te spelen. Maar precies op dat moment zwaait de deur helemaal open. Pierre komt binnengelopen. “Rick, bedankt voor een fijne avond.” Hij geeft me een hand, en zijn woorden klinken nog gemeend ook. Uiteindelijk vertrekken ze zonder dat ik Chantal heb ingelicht.
Ik blijf hierdoor alleen met de meiden achter in de woonkamer. Anne zit voor de televisie; nog even een beetje zappen. Noor ligt te slapen op de bank. Voorzichtig til ik haar op en breng ik haar naar boven. Zo zacht als ik kan, leg ik haar op bed.
Net als ik de deur achter me dicht wil maken, schiet me nog iets te binnen. Het is op zich niet erg als ze in haar gewone kleren in slaap valt, maar dan heeft ze haar luierbroekje dus niet aan. Als het vannacht fout gaat, is het natuurlijk wel een heel onprettige verrassing als ze wakker wordt in haar natte kleren.
Ik had de deken al over haar heen geslagen, dus die sla ik zachtjes weer van haar af. Met alle tederheid die ik in me heb, doe ik haar sokken en broek uit. Ze wordt er gelukkig niet wakker van. Even twijfel ik over haar onderbroek, maar ik voel me er niet prettig bij om die ook nog uit te doen. Het blijft mijn nichtje en als ze een jaar of zes was geweest had me dat niet uitgemaakt. Maar ze is tenslotte al een grote meid aan het worden. Een natte onderbroek is daarnaast ook geen ramp.
Terwijl ik Anne de trap op hoor lopen en zich op de badkamer gaat douchen, maak ik de kast van Noor open. Als ik het pak luiers heb gevonden, haal ik er snel eentje uit. Dan valt het me op dat het pak, wat ik gister heb gekocht, al half leeg is. Vreemd, er zitten normaal negen broekjes in. Nu nog maar vijf en de zesde heb ik in mijn hand. De zevende heeft ze afgelopen nacht omgehad, maar dan ontbreken er nog steeds twee. Nou, het zal wel.
Opnieuw moet ik heel voorzichtig te werk gaan, als ik Noor haar luierbroekje aandoe. Alles gaat gelukkig goed, en vijf minuten later ligt ze, lekker warm onder de deken, in het donker te slapen.
Anne staat zich te douchen, dus ik loop maar naar beneden. In de woonkamer zie ik dat er twee pakjes nog ongeopend bij de schoorsteen liggen. Die voor Anne en die voor mij. Dat betekent dus dat we elkaars lootje hebben getrokken. Wat sneu, heeft ze de hele avond op me zitten wachten en ik bleef maar met andere zaken bezig zijn.
Ik besluit haar te verrassen, voordat ze gaat slapen. Snel maak ik twee koppen warme chocomelk en een kommetje vol snoep klaar. Samen met de twee cadeautjes neem ik deze mee naar boven, naar de slaapkamer van Anne.
Eenmaal binnen, wil ik alles netjes neerzetten. Als ik de mokken op haar nachtkastje neerzet, stoot ik per ongeluk een doosje om. Allerlei sieraden rollen over de vloer. Na een zachte vloek, buk ik me om ze te verzamelen. Zodra ik de laatste ring te pakken heb, valt me iets anders op. Onder Anne’s bed ligt iets opvallends; de twee ‘verdwenen’ luierbroekjes van Noor. Net als ik ze opraap, komt Anne haar slaapkamer binnen.
“Huh, wat doe jij hier?” vraagt ze me verbaasd. Pas dan ziet ze de luiers in mijn hand. “Ik wilde je verrassen”, antwoord ik. “Wat doen de luiers van Noor onder jou bed?” Heel even blijft het stil. “Nou, ik heb haar vanmiddag beloofd dat ze bij mij in bed mocht slapen. Maar ze is in slaap gevallen voordat het kon. Haar pyjama moet er ook ergens liggen.” Dat klopt, inderdaad. “Maar waarom heeft ze dan twee luiers gepakt?” vraag ik.
Ze doet de deur achter zich dicht en gaat bij me op het bed zitten. “Niet zeggen dat ik je dit verteld heb, oké?” Ik beloof het. “Soms wordt ze ’s nachts al wakker met een natte luier. Dan verschoont ze zich, maar vaak gaat het dan ook nog een tweede keer fout. Ze schaamt zich er echt heel erg voor. Zeker omdat haar luiers nu zo snel opgaan.”
“Ach, germ. Dat kan ze me toch best vertellen. Nou, leg jij deze morgen even terug dan? Ik heb nu wat anders voor je.”
We hebben nog een uur samen plezier gemaakt. Anne was dolblij met het cadeau dat ze van mij heeft gekregen: de poster van ‘Casablanca’, die altijd in mijn appartement gehangen heeft. Inmiddels is ‘Casablanca’ ook haar favoriete film.
Trots heeft ze hem gelijk boven haar bed gehangen. Hierna moest ik mijn pakje openmaken. Ook dit was ingelijst, maar dan op een kleiner formaat. Een fotolijstje. Erin een foto van de meiden samen, waarin ze mij uitbeelden. Anne met een stuk of zes sigaretten in haar mond (niet aangestoken, gelukkig!) en Noortje met een enorme kop koffie.
Nadat ik ook Anne nog heb ingestopt, ben ik weer terug naar de woonkamer gegaan. Terug naar de bank waarop ik inmiddels al twee maanden slaap. Met de deken al over me heengetrokken, rook ik nog een laatste sigaretje. Mijn gedachten dwalen overal naartoe.
Die woorden van Bronckhorst. “Het voogdijdocument is nu ongeldig. In principe bent u niets meer verplicht.” Het klinkt ergens alsof hij wil zeggen dat, als ik overal onderuit zou willen, het nu nog kan. Op dat moment komt een SMS’je binnen. Van Ellen. “Kunnen we praten?” Even zucht ik; wat zou het inderdaad makkelijk zijn om nu even geen (peet)kinderen te hebben. Dan zou ik waarschijnlijk toch weer bij Ellen in bed liggen en mijn oude leventje voortzetten. Sex, drugs and rock & roll. I wish. Even blijf ik twijfelen. Zou ik het niet gewoon moeten doen?
Ik kijk naar de foto die ik van Anne heb gekregen. Hij staat op de vensterbank, op een plek waar ik er constant naar kan kijken. Ik besef het: stiekem wil ik helemaal niet terug. Mijn vorige leven was nutteloos; hier in huis is mijn bestaan pas echt zinvol geworden.
Ik heb naar de foto gekeken, tot ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap gevallen ben.
