Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
@Snakebite
Kan je ons misschien wat informatie geven over wanneer de volgende delen van Peetoom ongeveer zullen uitkomen?
Of moeten we het boek kopen om de rest te lezen?
En nog een vraagje: ga je eerst Peetoom afmaken of ga je eerst aan een ander verhaal beginnen?
@Snakebite
Kan je ons misschien wat informatie geven over wanneer de volgende delen van Peetoom ongeveer zullen uitkomen?
Of moeten we het boek kopen om de rest te lezen?
En nog een vraagje: ga je eerst Peetoom afmaken of ga je eerst aan een ander verhaal beginnen?
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Beste allemaal,
Opnieuw excuses voor de vertraging. Zoals ik eerder al schreef ben ik een tijdje ziek geweest; dit bleek uiteindelijk te komen door een longontsteking. Ik heb dus flink moeten rusten de afgelopen tijd, waardoor ik Peetoom, en eigenlijk ook het forum op zich, wat heb verwaarloosd.
Ik ben inmiddels weer bezig aan de nieuwe hoofdstukken. Woensdag komt de dubbele aflevering, zoals beloofd (aflevering 14 en 15). Vanaf dan zal ik langzaam de schade inhalen, al weet ik nog niet precies hoe snel.
Niemand hoeft overigens het boek te kopen. Ik geef de hoofdstukken pas uit, nádat ik ze hier heb gepost. Dit omdat ik Peetoom niet schrijf om geld te verdienen, maar omdat het verhaal 'in me zit' en verteld 'moet' worden. Als je het boek wilt kopen, graag, maar je zult er dus geen voorsprong aan ontlenen.
Wat betreft mijn andere verhalen, ik heb al een beginnetje gemaakt aan 'Sofie', 'Ginny' en 'Celblok D'. Ik ga hier echter eerst nog wat aan sleutelen, want ik wil graag goede verhalen afleveren.
Het is heel fijn om te merken dat Peetoom zoveel fans en lezers heeft, dat motiveert mij ontzettend. Nog één nachtje geduld dus.
Beste allemaal,
Opnieuw excuses voor de vertraging. Zoals ik eerder al schreef ben ik een tijdje ziek geweest; dit bleek uiteindelijk te komen door een longontsteking. Ik heb dus flink moeten rusten de afgelopen tijd, waardoor ik Peetoom, en eigenlijk ook het forum op zich, wat heb verwaarloosd.
Ik ben inmiddels weer bezig aan de nieuwe hoofdstukken. Woensdag komt de dubbele aflevering, zoals beloofd (aflevering 14 en 15). Vanaf dan zal ik langzaam de schade inhalen, al weet ik nog niet precies hoe snel.
Niemand hoeft overigens het boek te kopen. Ik geef de hoofdstukken pas uit, nádat ik ze hier heb gepost. Dit omdat ik Peetoom niet schrijf om geld te verdienen, maar omdat het verhaal 'in me zit' en verteld 'moet' worden. Als je het boek wilt kopen, graag, maar je zult er dus geen voorsprong aan ontlenen.
Wat betreft mijn andere verhalen, ik heb al een beginnetje gemaakt aan 'Sofie', 'Ginny' en 'Celblok D'. Ik ga hier echter eerst nog wat aan sleutelen, want ik wil graag goede verhalen afleveren.
Het is heel fijn om te merken dat Peetoom zoveel fans en lezers heeft, dat motiveert mij ontzettend. Nog één nachtje geduld dus.
Peetoom (Hoofdstuk 14)
Hoofdstuk 14: Max
“Hallo, ik ben Max. Kom verder”, zegt de kleine, kale man die voor me staat. Hij zal een jaar of zestig zijn, schat ik zo. Max is de vader van Ellen, op wiens aanraden ik een afspraak met hem heb gemaakt.
Gezien alle ellende van de afgelopen maanden leek het haar, en mijzelf overigens ook, geen slecht idee om er eens met een professional over te gaan praten. Het is ten slotte niet niets: eerst de dood van Marnix en Lisa, gevolgd door de verhuizing en de voogdij over Anne en Noor. Nu ook nog de hele rechtzaak met de familie Franssen.
Het is nooit leuk om toe te moeten geven dat je het in je eentje niet meer kunt redden, maar een gevoel van schaamte heb ik niet echt. Je hoort vaak dat er bij mensen die psychologische hulp zoeken een grote angst is om een plaatje opgeplakt te krijgen. Alsof je dan ook direct gek bent. Helaas leven we inderdaad in een maatschappij waar dit stigmata nog veel voorkomt.
Max vraagt me of ik een kop koffie lust – en dat doe ik uiteraard. Terwijl hij deze klaarmaakt, heb ik even de tijd om zijn kantoor in mij op te nemen. Het is vrij groot; alles bij elkaar heeft het wel het volume van onze woonkamer.
Bij het raam staat een groot bureau, met daarop zijn computer en een uitgebreide verzameling randapparatuur. Aan de kant van de deur staat een grote ronde tafel, met daaraan vier stoelen. Als uit gewoonte ga ik zitten op degene die het meest in de hoek staat, zodat ik meer overzicht over de kamer heb.
Het laatste opvallende in Max zijn kantoor is een riante boekenkast. Ik vind het altijd heerlijk om daar een beetje door te neuzen en te zien wat mensen voor een verzamelingen aanleggen in hun leven. In dit geval slaat alle literatuur terug op zijn werkveld in de psychologie. Ik heb zo snel niet één boek zien staan dat daar niets mee te maken heeft.
Als Max zijn kantoor opnieuw binnenkomt met de koffie neem ik hem ook nog eens goed in me op. Max is echt niet groot, maximaal één meter zeventig met een flinke buik. Hij is vrijwel kaal, maar heeft wel een ringbaardje. Aan zijn ogen denk ik Indische trekjes te kunnen herkennen.
Het belangrijkste aan Max is echter dat hij je gelijk op je gemak kan stellen. Iets aan zijn zachte uitstraling is rustgevend; je weet dat je bij hem in goede handen bent. Volgens de verhalen van Ellen is het een joviale levensgenieter. Ik kan goed zien wat ze bedoelt. Hij heeft in ieder geval het juiste vak gekozen.
“Zo, Rick. Dus jij bent hier verzeild geraakt vanwege mijn dochter?” is het eerste dat hij me vraagt, nadat hij zo’n twee kilo suiker in zijn koffie heeft geschept.
“Ik weet niet of ‘vanwege’ het goede woord is. Misschien kan ik beter zeggen dat ik hier ‘dankzij’ Ellen ben”, zeg ik, terwijl ik vooral goed op mijn woorden probeer te letten.
“Ach, ik ken mijn dochter. Ellen heeft een zekere mysterieuze kwaliteit in zich, die al menig man de muren heeft laten beklimmen. Waaronder ikzelf”, zegt Max met een knipoog. Ik kan aan mijn water precies voelen wat hij bedoelt.
Ik leg Max uit wat er de afgelopen maanden gebeurd is. Rustig vertel ik hem over het dodelijke ongeluk van Marnix en Lisa, over mijn nichtjes en de problemen met de voogdij die zeer recentelijk de kop weer hebben opgestoken.
Kalm luistert Max naar alles dat ik hem vertel. Hij laat me ook helemaal uitpraten, wat een prettige afwisseling is in vergelijking met de gesprekken die ik met mijn nichtjes heb. Bij tienermeisjes krijg je nou eenmaal niet vaak de kans om je hele verhaal te doen.
“Dat is inderdaad niet niks”, zegt hij kalmpjes, zodra ik eenmaal uitgepraat ben. “Het ene moment ben je een student, het andere een alleenstaande vader.” Ik moet lachen om die opmerking en Max vraagt direct waarom ik dat doe.
“Ach, een vader kan ik me moeilijk noemen na vier maanden. En student ben ik nooit echt geweest. De colleges doe ik er tenslotte maar bij. Of, ja, deed”, leg ik hem uit.
“Dat klinkt wat mij betreft juist als een echte student”, grapt Max. “Daarnaast, of je een vader bent, hangt niet af van hoe lang je dat bent. Het gaat erom hoe je met je kinderen omgaat. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn nu jouw kinderen.”
Die opmerking krijgt me even stil. Max merkt dat gelijk en probeert het gesprek op gang te houden. “Maar dat is natuurlijk iets dat je jezelf al had gerealiseerd, denk ik. Daarnaast hoef ik je natuurlijk ook niet te vragen of het zwaar is. Je vertelde bovendien dat je verder geen familie meer hebt. Voel je je niet eenzaam op deze manier?”
Ik moet opnieuw even lachen. “Nee, hoor. Zolang de meiden thuis zijn heb ik geen tijd om me eenzaam te voelen. Die kunnen met zijn tweeën het hele huis op zijn kop zetten. De stille momenten als ze er niet zijn, vind ik dan eigenlijk wel fijn om even op adem te komen. Eenzaam ben ik dus niet. Ellen is er ook nog altijd. En Chantal ..”
Die laatste naam wordt gevolgd door een zucht, welke Max natuurlijk niet ontgaat. Het begint bijna irritant te worden hoe scherp de man is. Natuurlijk is dat gewoon omdat hij zo goed in zijn vak is, maar het is best heftig om met iemand te praten die alles wat je zegt of doet kan doorgronden. Zo kom ik Max dus over Chantal aan het vertellen.
Ook hier begin ik bij het spreekwoordelijke begin. Over onze middelbare schooltijd, gevolgd door onze studententijd. Zo kort mogelijk benoem ik ook die paar keer dat er iets tussen ons leek op te bloeien en waarom dat niets geworden is. Uiteraard vertel ik Max ook dat Chantal er altijd voor me geweest is en vooral de afgelopen maanden. Ten slotte stip ik nog even aan dat ze intussen een relatie met Pierre heeft, en dat me dat mateloos irriteert.
“Irriteert je dat uit bezorgdheid, of .. tsja, jaloezie?” vraagt Max vervolgens. Vinger op de zere plek leggen, dat kan hij wel.
Ik denk er rustig over, waarna ik kies voor de bezorgdheid. “Ik ben er echt bang voor dat die jongen haar niet goed zal behandelen. Pierre is een eikel en hij speelt met meiden. Daarnaast had ze laatst een paar blauwe plekken en dacht ik gelijk dat hij haar pijn gedaan had. Ik acht hem echt tot alles in staat.”
“Die beschuldiging is niet mild. Maar waarom ben je er zo zeker van dat hij slecht met vrouwen omgaat? Zijn reputatie?” vraagt Max.
“Niet alleen dat. Ik voel het gewoon als ik hem zie. Veel doet me denken aan .. nou, mezelf”, geef ik toe. “Ik ben zelf ook niet de beste persoon als het op meiden aankomt.”
Max blijft even stil, maar moet dan hard lachen. Zijn lach is een beetje bulderend, maar wel hartelijk. “Nou, dat zou ik maar niet te hard zeggen tegen de vader van het meisje met wie je op het moment omgaat!”
Dat had ik hem niet verteld. “Nou, Ellen woont toch samen?”, doe ik alsof mijn neus bloedt. Max geeft me een knipoog. “Zoals ik al zei: ik ken mijn dochter. Rustig maar, ik bemoei me totaal niet met haar liefdesleven. Daarnaast denk ik dat het met jou wel meevalt. Je zit niet zo slecht in elkaar als je zelf denkt, Rick.”
“Maar ..”, vervolgt hij. Ik wist het, een mooi compliment wordt bij mij meestal gevolgd door een ‘maar’.
“Maar, ik merk wel aan je dat je eigenlijk heel onzeker bent als het op de liefde aankomt. Of, eigenlijk, als het op vrouwen aankomt.”
“Hoe bedoelt u?”, vraag ik met de nodige interesse. “Nou, je doet toch niets verkeerds? Goed, je wilt je nog niet binden, maar daar is niets mis mee. In sommige opzichten kun je je “scharrels” meer respect tonen, akkoord, maar je doet niets dat verboden is, toch?” analyseert Max.
Ik moet hem daar gelijk in geven. “Maar om welke reden dan ook, je denkt zelf wel dat je dingen fout doet. Dat je niet met vrouwen om kunt gaan. Dat is ook de reden waarom je zo bang bent om in te zien dat je nu een vader van twee dochters bent”, vervolgt hij.
De woorden raken me. Voorzichtig kijk ik hem aan. “Die peetdochters van je, dat zijn ook vrouwen. Vrouwen waarmee jij in je eigen beleving niet goed kan omgaan. Eigenlijk zit je gewoon te wachten op het moment dat je iets fout doet, in plaats van durven toegeven dat je nog dingen moet leren qua ouderschap. Dat is het grootste teken van je onzekerheid”, analyseert Max.
“U heeft gelijk”, moet ik toegeven. “Joh, zeg nou gewoon ‘je’ en ‘Max’. Ik ben de paus niet”, reageert Max met een kwinkslag.
Hij neemt een grote slok van zijn suiker-met-koffie, voordat hij verder gaat.
“Er is niets mis met dingen moeten leren. Denk je dat toen mijn dochters geboren werden, ik gelijk wist hoe ik met elke situatie om moest gaan? Ik ben vaak zat in de fout gegaan, maar maakt mij dat een slechte vader? Of een slecht mens?”
Ik schud van niet. Slecht is Max zeker niet, op geen enkel vlak. Maar ikzelf? Daar ben ik inderdaad nog niet zo over uit.
Opnieuw kijkt Max dwars door me heen. “Welke fouten denk je dan dat je gemaakt hebt, die zo erg zijn dat ze je een slechte vader maken?”
Ik reageer laconiek. “Hoe lang hebben we nog? Dit kan even duren.”
Zorgvuldig som ik hem de dingen op waarover ik zo mijn twijfels heb. Het daten van Noor’s juf, ook als is ze maar een vervanger. Ook vertel ik hem dat ik het moeilijk vind om Noor haar zelfvertrouwen hoog te houden, vanwege haar bedplassen. Dat ik het moeilijk vind om met Anne om te gaan vanwege haar wisselende stemmingen. Ten slotte noem ik de keer op vakantie, waar ik Anne straf heb gegeven door haar een hele dag in één van Noors luiers te laten lopen.
Na mijn opsomming blijft Max in eerste instantie stil. “Dat was het?”, is zijn eerste reactie. Ik knik.
“Nou, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Als het op bedplassen en de stemmingen van de puberteit aankomt, heb je net zoveel moeite als iedere ouder. Daarnaast, je mag toch zeker zelf bepalen met wie je uitgaat en met wie niet?”
Hij steekt een sigaartje op en biedt mij er ook een aan. “Geen bezwaar als ik rook, toch?” Uiteraard heb ik dat niet en neem dan ook graag een sigaartje aan. Na een eerste teug vervolgt hij zijn analyse.
“Ten slotte die straf. Tsja, zo verkeerd was het niet. Je wilde voor Noor opkomen en tegelijkertijd Anne iets leren. Straffen zijn nooit leuk en, hoewel het wat korter had gekund, was deze nodig.”
Het was de bevestiging waar ik al weken naar zocht, om eerlijk te zijn. Dat zat me al lang dwars.
Max staat op. “Het is helaas tijd”, zegt hij. “Kom snel eens terug”, moedigt hij me vervolgens aan. Echter was ik dat toch al van plan.
Hij geeft me een klopje op mijn schouder.
“Knoop dit in je oren, jongen. Het is allemaal niet jouw schuld.”
Rake woorden.
Hoofdstuk 14: Max
“Hallo, ik ben Max. Kom verder”, zegt de kleine, kale man die voor me staat. Hij zal een jaar of zestig zijn, schat ik zo. Max is de vader van Ellen, op wiens aanraden ik een afspraak met hem heb gemaakt.
Gezien alle ellende van de afgelopen maanden leek het haar, en mijzelf overigens ook, geen slecht idee om er eens met een professional over te gaan praten. Het is ten slotte niet niets: eerst de dood van Marnix en Lisa, gevolgd door de verhuizing en de voogdij over Anne en Noor. Nu ook nog de hele rechtzaak met de familie Franssen.
Het is nooit leuk om toe te moeten geven dat je het in je eentje niet meer kunt redden, maar een gevoel van schaamte heb ik niet echt. Je hoort vaak dat er bij mensen die psychologische hulp zoeken een grote angst is om een plaatje opgeplakt te krijgen. Alsof je dan ook direct gek bent. Helaas leven we inderdaad in een maatschappij waar dit stigmata nog veel voorkomt.
Max vraagt me of ik een kop koffie lust – en dat doe ik uiteraard. Terwijl hij deze klaarmaakt, heb ik even de tijd om zijn kantoor in mij op te nemen. Het is vrij groot; alles bij elkaar heeft het wel het volume van onze woonkamer.
Bij het raam staat een groot bureau, met daarop zijn computer en een uitgebreide verzameling randapparatuur. Aan de kant van de deur staat een grote ronde tafel, met daaraan vier stoelen. Als uit gewoonte ga ik zitten op degene die het meest in de hoek staat, zodat ik meer overzicht over de kamer heb.
Het laatste opvallende in Max zijn kantoor is een riante boekenkast. Ik vind het altijd heerlijk om daar een beetje door te neuzen en te zien wat mensen voor een verzamelingen aanleggen in hun leven. In dit geval slaat alle literatuur terug op zijn werkveld in de psychologie. Ik heb zo snel niet één boek zien staan dat daar niets mee te maken heeft.
Als Max zijn kantoor opnieuw binnenkomt met de koffie neem ik hem ook nog eens goed in me op. Max is echt niet groot, maximaal één meter zeventig met een flinke buik. Hij is vrijwel kaal, maar heeft wel een ringbaardje. Aan zijn ogen denk ik Indische trekjes te kunnen herkennen.
Het belangrijkste aan Max is echter dat hij je gelijk op je gemak kan stellen. Iets aan zijn zachte uitstraling is rustgevend; je weet dat je bij hem in goede handen bent. Volgens de verhalen van Ellen is het een joviale levensgenieter. Ik kan goed zien wat ze bedoelt. Hij heeft in ieder geval het juiste vak gekozen.
“Zo, Rick. Dus jij bent hier verzeild geraakt vanwege mijn dochter?” is het eerste dat hij me vraagt, nadat hij zo’n twee kilo suiker in zijn koffie heeft geschept.
“Ik weet niet of ‘vanwege’ het goede woord is. Misschien kan ik beter zeggen dat ik hier ‘dankzij’ Ellen ben”, zeg ik, terwijl ik vooral goed op mijn woorden probeer te letten.
“Ach, ik ken mijn dochter. Ellen heeft een zekere mysterieuze kwaliteit in zich, die al menig man de muren heeft laten beklimmen. Waaronder ikzelf”, zegt Max met een knipoog. Ik kan aan mijn water precies voelen wat hij bedoelt.
Ik leg Max uit wat er de afgelopen maanden gebeurd is. Rustig vertel ik hem over het dodelijke ongeluk van Marnix en Lisa, over mijn nichtjes en de problemen met de voogdij die zeer recentelijk de kop weer hebben opgestoken.
Kalm luistert Max naar alles dat ik hem vertel. Hij laat me ook helemaal uitpraten, wat een prettige afwisseling is in vergelijking met de gesprekken die ik met mijn nichtjes heb. Bij tienermeisjes krijg je nou eenmaal niet vaak de kans om je hele verhaal te doen.
“Dat is inderdaad niet niks”, zegt hij kalmpjes, zodra ik eenmaal uitgepraat ben. “Het ene moment ben je een student, het andere een alleenstaande vader.” Ik moet lachen om die opmerking en Max vraagt direct waarom ik dat doe.
“Ach, een vader kan ik me moeilijk noemen na vier maanden. En student ben ik nooit echt geweest. De colleges doe ik er tenslotte maar bij. Of, ja, deed”, leg ik hem uit.
“Dat klinkt wat mij betreft juist als een echte student”, grapt Max. “Daarnaast, of je een vader bent, hangt niet af van hoe lang je dat bent. Het gaat erom hoe je met je kinderen omgaat. Hoe je het ook wendt of keert, het zijn nu jouw kinderen.”
Die opmerking krijgt me even stil. Max merkt dat gelijk en probeert het gesprek op gang te houden. “Maar dat is natuurlijk iets dat je jezelf al had gerealiseerd, denk ik. Daarnaast hoef ik je natuurlijk ook niet te vragen of het zwaar is. Je vertelde bovendien dat je verder geen familie meer hebt. Voel je je niet eenzaam op deze manier?”
Ik moet opnieuw even lachen. “Nee, hoor. Zolang de meiden thuis zijn heb ik geen tijd om me eenzaam te voelen. Die kunnen met zijn tweeën het hele huis op zijn kop zetten. De stille momenten als ze er niet zijn, vind ik dan eigenlijk wel fijn om even op adem te komen. Eenzaam ben ik dus niet. Ellen is er ook nog altijd. En Chantal ..”
Die laatste naam wordt gevolgd door een zucht, welke Max natuurlijk niet ontgaat. Het begint bijna irritant te worden hoe scherp de man is. Natuurlijk is dat gewoon omdat hij zo goed in zijn vak is, maar het is best heftig om met iemand te praten die alles wat je zegt of doet kan doorgronden. Zo kom ik Max dus over Chantal aan het vertellen.
Ook hier begin ik bij het spreekwoordelijke begin. Over onze middelbare schooltijd, gevolgd door onze studententijd. Zo kort mogelijk benoem ik ook die paar keer dat er iets tussen ons leek op te bloeien en waarom dat niets geworden is. Uiteraard vertel ik Max ook dat Chantal er altijd voor me geweest is en vooral de afgelopen maanden. Ten slotte stip ik nog even aan dat ze intussen een relatie met Pierre heeft, en dat me dat mateloos irriteert.
“Irriteert je dat uit bezorgdheid, of .. tsja, jaloezie?” vraagt Max vervolgens. Vinger op de zere plek leggen, dat kan hij wel.
Ik denk er rustig over, waarna ik kies voor de bezorgdheid. “Ik ben er echt bang voor dat die jongen haar niet goed zal behandelen. Pierre is een eikel en hij speelt met meiden. Daarnaast had ze laatst een paar blauwe plekken en dacht ik gelijk dat hij haar pijn gedaan had. Ik acht hem echt tot alles in staat.”
“Die beschuldiging is niet mild. Maar waarom ben je er zo zeker van dat hij slecht met vrouwen omgaat? Zijn reputatie?” vraagt Max.
“Niet alleen dat. Ik voel het gewoon als ik hem zie. Veel doet me denken aan .. nou, mezelf”, geef ik toe. “Ik ben zelf ook niet de beste persoon als het op meiden aankomt.”
Max blijft even stil, maar moet dan hard lachen. Zijn lach is een beetje bulderend, maar wel hartelijk. “Nou, dat zou ik maar niet te hard zeggen tegen de vader van het meisje met wie je op het moment omgaat!”
Dat had ik hem niet verteld. “Nou, Ellen woont toch samen?”, doe ik alsof mijn neus bloedt. Max geeft me een knipoog. “Zoals ik al zei: ik ken mijn dochter. Rustig maar, ik bemoei me totaal niet met haar liefdesleven. Daarnaast denk ik dat het met jou wel meevalt. Je zit niet zo slecht in elkaar als je zelf denkt, Rick.”
“Maar ..”, vervolgt hij. Ik wist het, een mooi compliment wordt bij mij meestal gevolgd door een ‘maar’.
“Maar, ik merk wel aan je dat je eigenlijk heel onzeker bent als het op de liefde aankomt. Of, eigenlijk, als het op vrouwen aankomt.”
“Hoe bedoelt u?”, vraag ik met de nodige interesse. “Nou, je doet toch niets verkeerds? Goed, je wilt je nog niet binden, maar daar is niets mis mee. In sommige opzichten kun je je “scharrels” meer respect tonen, akkoord, maar je doet niets dat verboden is, toch?” analyseert Max.
Ik moet hem daar gelijk in geven. “Maar om welke reden dan ook, je denkt zelf wel dat je dingen fout doet. Dat je niet met vrouwen om kunt gaan. Dat is ook de reden waarom je zo bang bent om in te zien dat je nu een vader van twee dochters bent”, vervolgt hij.
De woorden raken me. Voorzichtig kijk ik hem aan. “Die peetdochters van je, dat zijn ook vrouwen. Vrouwen waarmee jij in je eigen beleving niet goed kan omgaan. Eigenlijk zit je gewoon te wachten op het moment dat je iets fout doet, in plaats van durven toegeven dat je nog dingen moet leren qua ouderschap. Dat is het grootste teken van je onzekerheid”, analyseert Max.
“U heeft gelijk”, moet ik toegeven. “Joh, zeg nou gewoon ‘je’ en ‘Max’. Ik ben de paus niet”, reageert Max met een kwinkslag.
Hij neemt een grote slok van zijn suiker-met-koffie, voordat hij verder gaat.
“Er is niets mis met dingen moeten leren. Denk je dat toen mijn dochters geboren werden, ik gelijk wist hoe ik met elke situatie om moest gaan? Ik ben vaak zat in de fout gegaan, maar maakt mij dat een slechte vader? Of een slecht mens?”
Ik schud van niet. Slecht is Max zeker niet, op geen enkel vlak. Maar ikzelf? Daar ben ik inderdaad nog niet zo over uit.
Opnieuw kijkt Max dwars door me heen. “Welke fouten denk je dan dat je gemaakt hebt, die zo erg zijn dat ze je een slechte vader maken?”
Ik reageer laconiek. “Hoe lang hebben we nog? Dit kan even duren.”
Zorgvuldig som ik hem de dingen op waarover ik zo mijn twijfels heb. Het daten van Noor’s juf, ook als is ze maar een vervanger. Ook vertel ik hem dat ik het moeilijk vind om Noor haar zelfvertrouwen hoog te houden, vanwege haar bedplassen. Dat ik het moeilijk vind om met Anne om te gaan vanwege haar wisselende stemmingen. Ten slotte noem ik de keer op vakantie, waar ik Anne straf heb gegeven door haar een hele dag in één van Noors luiers te laten lopen.
Na mijn opsomming blijft Max in eerste instantie stil. “Dat was het?”, is zijn eerste reactie. Ik knik.
“Nou, ik denk niet dat je je zorgen hoeft te maken. Als het op bedplassen en de stemmingen van de puberteit aankomt, heb je net zoveel moeite als iedere ouder. Daarnaast, je mag toch zeker zelf bepalen met wie je uitgaat en met wie niet?”
Hij steekt een sigaartje op en biedt mij er ook een aan. “Geen bezwaar als ik rook, toch?” Uiteraard heb ik dat niet en neem dan ook graag een sigaartje aan. Na een eerste teug vervolgt hij zijn analyse.
“Ten slotte die straf. Tsja, zo verkeerd was het niet. Je wilde voor Noor opkomen en tegelijkertijd Anne iets leren. Straffen zijn nooit leuk en, hoewel het wat korter had gekund, was deze nodig.”
Het was de bevestiging waar ik al weken naar zocht, om eerlijk te zijn. Dat zat me al lang dwars.
Max staat op. “Het is helaas tijd”, zegt hij. “Kom snel eens terug”, moedigt hij me vervolgens aan. Echter was ik dat toch al van plan.
Hij geeft me een klopje op mijn schouder.
“Knoop dit in je oren, jongen. Het is allemaal niet jouw schuld.”
Rake woorden.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
geweldig stukje weer kerel is je boek al trouwens te koop??
geweldig stukje weer kerel is je boek al trouwens te koop??
Peetoom (Hoofdstuk 15)
Hoofdstuk 15: Rust
Terwijl ik mijn sleutels op de keukentafel gooi, bedenk ik me hoe lekker stil het nu in huis is. Het is vroeg in de maandagmiddag en de meiden zitten nog op school. Ik kijk even om me heen en zie dat zowel de keuken als de aangrenzende woonkamer netjes opgeruimd is. De was is gedaan, de afwas heb ik al weggewerkt voor ik vanmorgen naar Max ben gegaan en de ramen zijn nog mooi schoon na mijn poetsbui van afgelopen week.
Op mijn gemak maak ik een kop koffie voor mezelf klaar en ga aan de keukentafel zitten. Ik betrap mezelf erop dat het me stoort dat ik niets te doen heb. Raar, want voordat ik hier in huis ben gaan wonen deed ik zovaak niets. Dat vond ik juist heerlijk.
In gedachte loop ik mijn lijst met klusjes nog eens na, maar ook dat draait al snel op niets uit. Alles is al gedaan. Of toch niet? Het avondeten! Dat kan ik al mooi voorbereiden. Tevreden neem ik een slok van mijn koffie en steek ik een sigaretje op.
Toen ik nog op mijzelf woonde had ik een vrij onregelmatig (lees: slecht) eetpatroon. Ik at wanneer ik daar zin in had en ik at wáár ik zin in had. Meestal iets dat goed smaakt bij een kater.
Niet echt een geschikt patroon voor twee tieners, dus sinds ik hier woon volg ik een behoorlijk veranderd dieet. Gezond, maar ook lekker. IJs hoort erbij. Als ik dat ooit zou schrappen zouden Anne en Noor me dat nooit vergeven.
Nu eten we dus vaste gerechten op vaste dagen. Iets Italiaans op maandag, ‘groente, aardappelen en vlees’ op dinsdag, etc. Ik kijk even in mijn agenda, waar ik precies in heb staan wat ik op welke dag moet koken.
“Shoppen”, zo staat er groot in de agenda bij de datum van vandaag.
Dat is waar ook, de meiden gaan na school naar Chantal. Zij gaat dan een middagje met ze winkelen, op zoek naar nieuwe kleren. Dat heeft twee grote voordelen: ten eerste hoef ik dan geen hele middag verveeld mee te shoppen. Ten tweede moet Pierre dan wel een hele middag verveeld mee shoppen. Ik grinnik in gedachte.
Aangezien Anne en Noor ook bij Chantal blijven eten, betekent dit alles dat ik vrij heb tot ergens in de avond. Ongelofelijk dat ik dat ben vergeten. Nog ongelofelijker: ik baal ervan dat ik nu een vrije dag heb, want ik heb geen flauw idee wat te doen.
Zodra ik mijn sigaretje op heb, maak ik een rondje door het huis. Alles ziet er zo rustig en opgeruimd uit. Het staat in schril contrast tot hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Druk en chaotisch. Hoe langer ik alleen ben en nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik me moe begin te voelen.
“Dat is het! Ik ga lekker een hele middag slapen!”
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, besef ik hoe zielig die woorden uit mijn mond moeten klinken. Ben ik nou dezelfde persoon die een half jaar geleden kon leven op vier uurtjes slaap per dag? En nu snakken naar een hele middag slaap?
“Ik word oud”, verzucht ik.
Maar de verleiding is te groot als ik de slaapkamer die van Marnix en Lisa is geweest, open. Het grote bed, waar ik nog niet zo lang geleden met Ellen heb liggen vozen, lonkt enorm. Ik heb maandenlang op de bank geslapen; ik verdien wel een middagje in dit bed.
Twee slokken koffie en vijf minuten draaien verder, val ik heerlijk in slaap. Maar helaas niet voor lang. Mijn rinkelende telefoon blijkt de spelbreker. Enigszins geïrriteerd neem ik op.
“Hallo, meneer Volders?” is het eerste dat ik hoor. “U spreekt met Merel. Ik ben een leidster op de scoutinggroep van uw dochters.”
Dat is nu al de tweede keer vandaag dat iemand aan Noor en Anne refereert als mijn dochters – het begint zowaar te wennen.
“Ik bel in verband met het aanstaande kampweekend. We hebben alle kinderen hierover laatst een brief mee naar huis gegeven. U heeft het bijbehorende strookje nog niet ingeleverd.”
Eindelijk krijg ik de kans om ook iets te zeggen, maar daar gaat Merel niets aan hebben. “Nou, sorry, Merel. Maar ik heb geen brief gezien. Wellicht hebben we die net gemist, aangezien Noor pas sinds kort lid is en Anne een tijdje niet geweest is na de dood van haar ouders.” Even blijft het stil.
“Ja, dat zou inderdaad kunnen. Het gaat er in ieder geval om dat we deze week moeten weten of Anne en Noor meegaan op het kampeerweekend en of u wellicht mee zou kunnen gaan als hulpstaf.”
Die Merel laat er geen gras over groeien. “Nou, ik zal het er vanavond even met ze over hebben. Het kamperen is volgend weekend?” Merel antwoordt bevestigend.
“Nou, als je me morgen rond deze tijd even terugbelt, dan heb ik op beide vragen een antwoord voor je”, reageer ik weer. “Dat zou heel fijn zijn. We zouden u overigens goed kunnen gebruiken, want we zitten erg krap qua staf.”
Ik antwoord nogmaals dat ik erover na zal denken. Na een snel bedankje, en de bevestiging dat ik morgen rond dezelfde tijd door haar gestoord zal worden, hangt Merel eindelijk op. Ik klap mijn mobiel dicht en slaak een diepe zucht. Had Anne me niet gewoon die brief kunnen geven?
Ik leg mijn telefoon terug op het nachtkastje en besluit opnieuw te proberen om in slaap te komen. Het grote bed van Marnix en Lisa helpt hier een stuk beter bij dan de bank in de woonkamer deed. Flink wat ruimte om me naar hartenlust om te kunnen draaien, dikke kussens en een warme deken. Wat wil een slaperige man nog meer?
Inderdaad – rust. Laat mij dat nou net niet gegund zijn. Nog geen kwartier na het telefoontje van Merel, gaat dat vervloekte ding opnieuw af.
“Ha, Rick. Je spreekt hier nog even met Max. Ik heb de rest van de ochtend vrij gehad en nog wat zitten nadenken over sommige van je problemen.”
Stil zucht ik nog maar eens en vraag hem vervolgens, lichtelijk geïrriteerd: “En? Heb je een goede oplossing voor me kunnen vinden? Slaappillen zouden welkom zijn.”
Max’ bulderende lach klinkt aan de andere kant van de verbinding. “Nee, dat is het niet. Maar ik heb wel iets anders voor je bedacht. Kom zo snel mogelijk even langs.” Mijn belangstelling is vanzelfsprekend gewekt.
“Wat is er dan?” vraag ik nogmaals. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s”, antwoordt Max, voordat hij plotseling ophangt.
Dat laatste moet nog even tot me doordringen. Dat hij me uit mijn slaap houdt met een goede oplossing is prima. Maar ‘de hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s’? Wat denkt die man wel niet? Volgens mij heeft Max zelf ook een lichte slag van de molen gehad.
Ik draai me opnieuw om met de intentie om in slaap te komen. Maar ook nu lukt dat weer niet. De woorden van Max blijven door mijn hoofd spoken, waardoor ik geen rust vind. Van ellende steek ik maar een sigaret op.
Tien minuten lang laat ik mijn gedachten over de woorden van Max gaan, voor ik toch toegeef. Nu wil ik het weten ook, denk ik terwijl ik mijn sigaret uitdruk. Ik sta op, kleed me aan en stap in de auto.
Een half uur later parkeer ik de auto opnieuw in de straat waar Max woont. Met een mix van scepticitijd en nieuwsgierigheid bel ik bij hem aan. Enigszins verward doet hij de deur open.
“Ha, Rick. Kom binnen, jongen. Ik zat net even achter de laptop, maar ik krijg dat dekselse ding maar niet zover dat hij doet wat ik wil.” Nadat ik hem even heb geholpen met zijn laptop, neemt hij me mee naar de buurvrouw.
Inderdaad kruipen er een aantal kleine maltezers door het huis. Met grote moeite gaat Max op zijn knieën bij ze zitten en speelt een beetje met ze. Het heeft wat aandoenlijks – zo’n ‘grote’ man met zulke kleine puppy’s.
Al snel word ik wat ongeduldig en vraag hem waarom hij me mee hierheen heeft genomen. “Nou, zoals ik al zei. Ik heb wat na zitten denken over de problemen die je tegenkomt met je nichtjes”, begint Max. “Ik denk dat jullie na alle ellende een positieve impuls nodig hebben. Iets leuks voor het hele gezin. En wat is nu leuker dan een puppy?” vraagt hij, terwijl een van de hondjes iets te enthousiast zijn wang begint te likken.
“Een hoogsteigen koffieautomaat”, denk ik stiekem. Maar, waarschijnlijk heeft hij wel gelijk. Een huisdier verbindt mensen toch. Als ik kijk naar hoeveel plezier het me doet om alleen Max al bezig te zien met de puppy, hoe leuk zou het dan zijn om Anne en Noor dat te zien doen?
Na kort wat onderhandelen over de prijs, kom ik tot een deal met de buurvrouw van Max. Over twee weken mogen we de pup komen ophalen. Als ik met Max naar buiten loop kan ik het niet laten om even hardop te lachen. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s?” citeer ik hem. “Ik dacht echt dat je aan het raaskallen was”, zeg ik eerlijk.
Max lacht ook. “En wat denk je nu van me?” vraagt hij. Even denk ik na. “Misschien ben je wel een genie. Ik ben benieuwd wat je nog meer voor me in petto hebt.”
Na nog een sigaretje met hem gerookt te hebben, vertrek ik naar huis. Het idee van het grote, warme bed lonkt. Maar, na een blik op de klok in de auto realiseer ik me dat het etenstijd is. Ook al komen de meiden pas over een paar uur terug, zelf moet ik natuurlijk ook eten.
Het is half zeven als ik met een goedgevulde maag thuiskom. Altijd handig, een frituur om de hoek. Een snel kopje koffie, en dan heb ik waarschijnlijk nog een uurtje de tijd om te slapen voordat de meiden thuiskomen.
Mis – amper een kwartier later staan Chantal en Noor al in de huiskamer. Waar ik me eerder nog verheugd had gevoeld dat ik niet saai mee had hoeven gaan shoppen, krijg ik nu een halve modeshow voor de kiezen. Alle kleren die zijn gekocht moeten natuurlijk even geshowd worden. Net zoals de schoenen, en de accessoires, etc, etc.
Het bleek dat Anne zich niet zo lekker voelde na school, dus zij is bij Pierre op de bank in slaap gevallen. Rond half negen komt de braakbal haar thuisbrengen. Ze gaat gelijk op de bank zitten, met haar handen op haar buik. Ze ziet er echt ziekjes uit, dus ik stuur haar gelijk naar boven om zich te douchen en te gaan slapen. Wat rust zal haar goed doen. En mij natuurlijk ook.
Na Chantal, en vooral Pierre, vriendelijk doch dringend de deur te hebben gewezen, baan ik mijn weg naar boven. Mijn telefoon gaat uit, een kop koffie en pakje sigaretten op het nachtkastje, twee nichtjes die vrij snel zullen slapen – eindelijk tijd voor mijn rust. Ik ben er helemaal klaar voor, en spring als een klein kind in bed.
Net als ik het mezelf gemakkelijk heb gemaakt, klopt Noor op de deur. Ze heeft alleen een slaapshirt en haar luierbroekje aan – ze lag dus duidelijk in bed. “Wat is er, lieverd?” vraag ik. “Volgens mij is er iets met Anne”, fluistert ze.
“Wat dan?” vraag ik bezorgd. “Ze is aan het huilen. En op de badkamer net zag ik dat er bloed in haar ondergoed zat.”
Terwijl die laatste woorden nog nadreunen in mijn hoofd, draai ik mijn gezicht weg van Noor. Anne is ongesteld geworden.
Ik vloek binnensmonds.
Dag rust.
Hoofdstuk 15: Rust
Terwijl ik mijn sleutels op de keukentafel gooi, bedenk ik me hoe lekker stil het nu in huis is. Het is vroeg in de maandagmiddag en de meiden zitten nog op school. Ik kijk even om me heen en zie dat zowel de keuken als de aangrenzende woonkamer netjes opgeruimd is. De was is gedaan, de afwas heb ik al weggewerkt voor ik vanmorgen naar Max ben gegaan en de ramen zijn nog mooi schoon na mijn poetsbui van afgelopen week.
Op mijn gemak maak ik een kop koffie voor mezelf klaar en ga aan de keukentafel zitten. Ik betrap mezelf erop dat het me stoort dat ik niets te doen heb. Raar, want voordat ik hier in huis ben gaan wonen deed ik zovaak niets. Dat vond ik juist heerlijk.
In gedachte loop ik mijn lijst met klusjes nog eens na, maar ook dat draait al snel op niets uit. Alles is al gedaan. Of toch niet? Het avondeten! Dat kan ik al mooi voorbereiden. Tevreden neem ik een slok van mijn koffie en steek ik een sigaretje op.
Toen ik nog op mijzelf woonde had ik een vrij onregelmatig (lees: slecht) eetpatroon. Ik at wanneer ik daar zin in had en ik at wáár ik zin in had. Meestal iets dat goed smaakt bij een kater.
Niet echt een geschikt patroon voor twee tieners, dus sinds ik hier woon volg ik een behoorlijk veranderd dieet. Gezond, maar ook lekker. IJs hoort erbij. Als ik dat ooit zou schrappen zouden Anne en Noor me dat nooit vergeven.
Nu eten we dus vaste gerechten op vaste dagen. Iets Italiaans op maandag, ‘groente, aardappelen en vlees’ op dinsdag, etc. Ik kijk even in mijn agenda, waar ik precies in heb staan wat ik op welke dag moet koken.
“Shoppen”, zo staat er groot in de agenda bij de datum van vandaag.
Dat is waar ook, de meiden gaan na school naar Chantal. Zij gaat dan een middagje met ze winkelen, op zoek naar nieuwe kleren. Dat heeft twee grote voordelen: ten eerste hoef ik dan geen hele middag verveeld mee te shoppen. Ten tweede moet Pierre dan wel een hele middag verveeld mee shoppen. Ik grinnik in gedachte.
Aangezien Anne en Noor ook bij Chantal blijven eten, betekent dit alles dat ik vrij heb tot ergens in de avond. Ongelofelijk dat ik dat ben vergeten. Nog ongelofelijker: ik baal ervan dat ik nu een vrije dag heb, want ik heb geen flauw idee wat te doen.
Zodra ik mijn sigaretje op heb, maak ik een rondje door het huis. Alles ziet er zo rustig en opgeruimd uit. Het staat in schril contrast tot hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Druk en chaotisch. Hoe langer ik alleen ben en nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik me moe begin te voelen.
“Dat is het! Ik ga lekker een hele middag slapen!”
Terwijl ik een slok van mijn koffie neem, besef ik hoe zielig die woorden uit mijn mond moeten klinken. Ben ik nou dezelfde persoon die een half jaar geleden kon leven op vier uurtjes slaap per dag? En nu snakken naar een hele middag slaap?
“Ik word oud”, verzucht ik.
Maar de verleiding is te groot als ik de slaapkamer die van Marnix en Lisa is geweest, open. Het grote bed, waar ik nog niet zo lang geleden met Ellen heb liggen vozen, lonkt enorm. Ik heb maandenlang op de bank geslapen; ik verdien wel een middagje in dit bed.
Twee slokken koffie en vijf minuten draaien verder, val ik heerlijk in slaap. Maar helaas niet voor lang. Mijn rinkelende telefoon blijkt de spelbreker. Enigszins geïrriteerd neem ik op.
“Hallo, meneer Volders?” is het eerste dat ik hoor. “U spreekt met Merel. Ik ben een leidster op de scoutinggroep van uw dochters.”
Dat is nu al de tweede keer vandaag dat iemand aan Noor en Anne refereert als mijn dochters – het begint zowaar te wennen.
“Ik bel in verband met het aanstaande kampweekend. We hebben alle kinderen hierover laatst een brief mee naar huis gegeven. U heeft het bijbehorende strookje nog niet ingeleverd.”
Eindelijk krijg ik de kans om ook iets te zeggen, maar daar gaat Merel niets aan hebben. “Nou, sorry, Merel. Maar ik heb geen brief gezien. Wellicht hebben we die net gemist, aangezien Noor pas sinds kort lid is en Anne een tijdje niet geweest is na de dood van haar ouders.” Even blijft het stil.
“Ja, dat zou inderdaad kunnen. Het gaat er in ieder geval om dat we deze week moeten weten of Anne en Noor meegaan op het kampeerweekend en of u wellicht mee zou kunnen gaan als hulpstaf.”
Die Merel laat er geen gras over groeien. “Nou, ik zal het er vanavond even met ze over hebben. Het kamperen is volgend weekend?” Merel antwoordt bevestigend.
“Nou, als je me morgen rond deze tijd even terugbelt, dan heb ik op beide vragen een antwoord voor je”, reageer ik weer. “Dat zou heel fijn zijn. We zouden u overigens goed kunnen gebruiken, want we zitten erg krap qua staf.”
Ik antwoord nogmaals dat ik erover na zal denken. Na een snel bedankje, en de bevestiging dat ik morgen rond dezelfde tijd door haar gestoord zal worden, hangt Merel eindelijk op. Ik klap mijn mobiel dicht en slaak een diepe zucht. Had Anne me niet gewoon die brief kunnen geven?
Ik leg mijn telefoon terug op het nachtkastje en besluit opnieuw te proberen om in slaap te komen. Het grote bed van Marnix en Lisa helpt hier een stuk beter bij dan de bank in de woonkamer deed. Flink wat ruimte om me naar hartenlust om te kunnen draaien, dikke kussens en een warme deken. Wat wil een slaperige man nog meer?
Inderdaad – rust. Laat mij dat nou net niet gegund zijn. Nog geen kwartier na het telefoontje van Merel, gaat dat vervloekte ding opnieuw af.
“Ha, Rick. Je spreekt hier nog even met Max. Ik heb de rest van de ochtend vrij gehad en nog wat zitten nadenken over sommige van je problemen.”
Stil zucht ik nog maar eens en vraag hem vervolgens, lichtelijk geïrriteerd: “En? Heb je een goede oplossing voor me kunnen vinden? Slaappillen zouden welkom zijn.”
Max’ bulderende lach klinkt aan de andere kant van de verbinding. “Nee, dat is het niet. Maar ik heb wel iets anders voor je bedacht. Kom zo snel mogelijk even langs.” Mijn belangstelling is vanzelfsprekend gewekt.
“Wat is er dan?” vraag ik nogmaals. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s”, antwoordt Max, voordat hij plotseling ophangt.
Dat laatste moet nog even tot me doordringen. Dat hij me uit mijn slaap houdt met een goede oplossing is prima. Maar ‘de hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s’? Wat denkt die man wel niet? Volgens mij heeft Max zelf ook een lichte slag van de molen gehad.
Ik draai me opnieuw om met de intentie om in slaap te komen. Maar ook nu lukt dat weer niet. De woorden van Max blijven door mijn hoofd spoken, waardoor ik geen rust vind. Van ellende steek ik maar een sigaret op.
Tien minuten lang laat ik mijn gedachten over de woorden van Max gaan, voor ik toch toegeef. Nu wil ik het weten ook, denk ik terwijl ik mijn sigaret uitdruk. Ik sta op, kleed me aan en stap in de auto.
Een half uur later parkeer ik de auto opnieuw in de straat waar Max woont. Met een mix van scepticitijd en nieuwsgierigheid bel ik bij hem aan. Enigszins verward doet hij de deur open.
“Ha, Rick. Kom binnen, jongen. Ik zat net even achter de laptop, maar ik krijg dat dekselse ding maar niet zover dat hij doet wat ik wil.” Nadat ik hem even heb geholpen met zijn laptop, neemt hij me mee naar de buurvrouw.
Inderdaad kruipen er een aantal kleine maltezers door het huis. Met grote moeite gaat Max op zijn knieën bij ze zitten en speelt een beetje met ze. Het heeft wat aandoenlijks – zo’n ‘grote’ man met zulke kleine puppy’s.
Al snel word ik wat ongeduldig en vraag hem waarom hij me mee hierheen heeft genomen. “Nou, zoals ik al zei. Ik heb wat na zitten denken over de problemen die je tegenkomt met je nichtjes”, begint Max. “Ik denk dat jullie na alle ellende een positieve impuls nodig hebben. Iets leuks voor het hele gezin. En wat is nu leuker dan een puppy?” vraagt hij, terwijl een van de hondjes iets te enthousiast zijn wang begint te likken.
“Een hoogsteigen koffieautomaat”, denk ik stiekem. Maar, waarschijnlijk heeft hij wel gelijk. Een huisdier verbindt mensen toch. Als ik kijk naar hoeveel plezier het me doet om alleen Max al bezig te zien met de puppy, hoe leuk zou het dan zijn om Anne en Noor dat te zien doen?
Na kort wat onderhandelen over de prijs, kom ik tot een deal met de buurvrouw van Max. Over twee weken mogen we de pup komen ophalen. Als ik met Max naar buiten loop kan ik het niet laten om even hardop te lachen. “De hond van mijn buurvrouw heeft puppy’s?” citeer ik hem. “Ik dacht echt dat je aan het raaskallen was”, zeg ik eerlijk.
Max lacht ook. “En wat denk je nu van me?” vraagt hij. Even denk ik na. “Misschien ben je wel een genie. Ik ben benieuwd wat je nog meer voor me in petto hebt.”
Na nog een sigaretje met hem gerookt te hebben, vertrek ik naar huis. Het idee van het grote, warme bed lonkt. Maar, na een blik op de klok in de auto realiseer ik me dat het etenstijd is. Ook al komen de meiden pas over een paar uur terug, zelf moet ik natuurlijk ook eten.
Het is half zeven als ik met een goedgevulde maag thuiskom. Altijd handig, een frituur om de hoek. Een snel kopje koffie, en dan heb ik waarschijnlijk nog een uurtje de tijd om te slapen voordat de meiden thuiskomen.
Mis – amper een kwartier later staan Chantal en Noor al in de huiskamer. Waar ik me eerder nog verheugd had gevoeld dat ik niet saai mee had hoeven gaan shoppen, krijg ik nu een halve modeshow voor de kiezen. Alle kleren die zijn gekocht moeten natuurlijk even geshowd worden. Net zoals de schoenen, en de accessoires, etc, etc.
Het bleek dat Anne zich niet zo lekker voelde na school, dus zij is bij Pierre op de bank in slaap gevallen. Rond half negen komt de braakbal haar thuisbrengen. Ze gaat gelijk op de bank zitten, met haar handen op haar buik. Ze ziet er echt ziekjes uit, dus ik stuur haar gelijk naar boven om zich te douchen en te gaan slapen. Wat rust zal haar goed doen. En mij natuurlijk ook.
Na Chantal, en vooral Pierre, vriendelijk doch dringend de deur te hebben gewezen, baan ik mijn weg naar boven. Mijn telefoon gaat uit, een kop koffie en pakje sigaretten op het nachtkastje, twee nichtjes die vrij snel zullen slapen – eindelijk tijd voor mijn rust. Ik ben er helemaal klaar voor, en spring als een klein kind in bed.
Net als ik het mezelf gemakkelijk heb gemaakt, klopt Noor op de deur. Ze heeft alleen een slaapshirt en haar luierbroekje aan – ze lag dus duidelijk in bed. “Wat is er, lieverd?” vraag ik. “Volgens mij is er iets met Anne”, fluistert ze.
“Wat dan?” vraag ik bezorgd. “Ze is aan het huilen. En op de badkamer net zag ik dat er bloed in haar ondergoed zat.”
Terwijl die laatste woorden nog nadreunen in mijn hoofd, draai ik mijn gezicht weg van Noor. Anne is ongesteld geworden.
Ik vloek binnensmonds.
Dag rust.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Maar alles zit weer goed intussen, thanks.
Nah, beetje gerommeld met mijn gezondheid. Als ik aan de antibiotica ben slaap ik bijna alleen maar.????? zei:Prachtig deel weer !1
Jammer dat het zo lang heeft geduurd
(Hoop niet dat er iets vervelends was)
Maar alles zit weer goed intussen, thanks.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Bedankt voor de goede wensen! !1
Terwijl ik dit bericht typ, ben ik de hoofdstukken 16, 17 en 18 definitief aan het uitwerken. Deze zullen voor het einde van het weekend nog worden gepost.
Een paar kleine spoilers om jullie interesse te wekken (gemeen, hè?):
- Rick moet opnieuw de hulp van Chantal inroepen om Anne te kunnen steunen;
- Noor wordt te groot voor de luierbroekjes en moet een andere oplossing accepteren;
- In aflevering 17 gaat Rick als hulpouder mee op het scoutingweekend, waar ook een andere bekende rond zal lopen;
- Anne geeft toe dat ze met grote geheimen in de knoop zit;
- De kinderbescherming stuurt iemand op huisbezoek in aflevering 18;
- Rick confronteert eindelijk de buren i.v.m. de voogdijzaak.
Bedankt voor de goede wensen! !1
Terwijl ik dit bericht typ, ben ik de hoofdstukken 16, 17 en 18 definitief aan het uitwerken. Deze zullen voor het einde van het weekend nog worden gepost.
Een paar kleine spoilers om jullie interesse te wekken (gemeen, hè?):
- Rick moet opnieuw de hulp van Chantal inroepen om Anne te kunnen steunen;
- Noor wordt te groot voor de luierbroekjes en moet een andere oplossing accepteren;
- In aflevering 17 gaat Rick als hulpouder mee op het scoutingweekend, waar ook een andere bekende rond zal lopen;
- Anne geeft toe dat ze met grote geheimen in de knoop zit;
- De kinderbescherming stuurt iemand op huisbezoek in aflevering 18;
- Rick confronteert eindelijk de buren i.v.m. de voogdijzaak.