Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Dank je voor weer een prachtig vervolg ,./ , ben blij dat Anne nu meer kan toegeven aan haar gevoelens en daardoor gelukkiger kan zijn
Dank je voor weer een prachtig vervolg ,./ , ben blij dat Anne nu meer kan toegeven aan haar gevoelens en daardoor gelukkiger kan zijn
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
super serie verhalen ik wacht met smart op meer
super serie verhalen ik wacht met smart op meer
Peetoom (Hoofdstuk 32)
Hoofdstuk 32: Twee Kwaden
“Dit is de voicemail van Kim Grouw. Ik ben op dit moment niet beschikbaar. Als u na de piep uw telefoonnummer en boodschap inspreekt, bel ik u zo snel mogelijk terug.”
Ik ken de boodschap inmiddels wel uit mijn hoofd, vooral omdat hij me de strot uitkomt. Al twee dagen probeer ik Kim aan de telefoon te krijgen. Vooralsnog zonder succes. Ook op mijn e-mail geeft ze geen antwoord.
Het is alsof de partner van Marnix spontaan van de aardbodem verdwenen is.
Met een mix van irritatie en bezorgdheid leg ik mijn mobiel op de keukentafel. Zou ze me ontwijken? Ik kan me niet voorstellen welke reden ze daartoe zou hebben. Kim weet niet eens waarom ik haar probeer te bereiken. Wat een vreemde zaak.
Voordat ik de kans krijg om me verder druk te maken over Kim, merk ik dat er iemand via de achterdeur naar binnen is gekomen.
“Hey”, zegt Chantal zachtjes.
“Hey”, zeg ik, en ik loop snel naar haar toen voor een zoen. “Zijn de kinderen boven?”, vraagt Chantal vervolgens.
“Anne is inderdaad boven”, zeg ik, zonder iets te laten doorschemeren wat mijn ontdekking over Anne betreft. “Maar Noor blijft vannacht nog bij Tamara slapen. Het gaat daar blijkbaar erg goed.”
“Dat is mooi”, zegt Chantal, terwijl ze zich op de bank in de woonkamer laat vallen. In haar stem zit iets zorgelijks. Het klinkt gelaten en vermoeid.
“Was het druk bij de huisarts?”, vraag ik, terwijl ik naast Chantal op de bank ga zitten. “Je bent vrij lang weggeweest.”
Ze schudt haar hoofd. “Nee, ik was eigenlijk gelijk aan de beurt. Maar omdat hij me ook geen uitsluitsel kon geven, heeft de dokter me doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik heb een echo gehad.”
Het klinkt erg simpel, maar het woord ‘echo’ maakt de mogelijke zwangerschap ineens erg concreet.
“Oké, en wat is uit de echo gebleken?”, vraag ik, terwijl ik het ergste vrees. Nou, het verwekken van een kind is natuurlijk niet snel iets ergs, maar in ons geval wel heel gecompliceerd.
Chantal zucht. “Ik ben inderdaad zwanger. De assistente schatte het op vijf weken”, geeft ze uiteindelijk aan.
Het hoge woord is eruit – Chantal krijgt een kind. En Pierre is de vader. Dezelfde Pierre die Anne heeft verkracht.
Ik laat mijn hoofd even in mijn handen rusten en strijk vervolgens door mijn haar, terwijl ik de informatie probeer te verwerken. Hoewel we het al verwachtten, is het toch een schok. Voor dit gesprek was er een kans dat het niet zo was, nu kunnen we er niet meer omheen.
“Hoe voel je je nu?”, vraag ik tenslotte, niet wetende wat ik anders kan zeggen. Chantal moet erom lachen, zowel sarcastisch als wanhopig.
“Ik wil een sigaret”, zegt ze, op een manier die het doet lijken alsof ze dat zelf ook niet kan geloven.
“Is dat wel verstandig?”, vraag ik. “Aan één sigaret is nooit iemand doodgegaan. Kom, ik weet dat er genoeg pakjes door dit huis zwerven.”
Gelijk heeft ze – ik heb een aantal vaste plekken. En één sigaret moet ook maar kunnen.
Allebei steken we er eentje aan.
“Lieverd, ik weet niet goed wat ik moet zeggen”, geef ik toe, terwijl ik een arm om haar heen sla.
“Dat is niet erg; ik weet het zelf ook niet. Er valt denk ik niets zinnigs te zeggen.”
“Ik houd van je”, zeg ik plots. Het klinkt een beetje alsof ik het me net pas realiseer, maar we weten allebei al jaren dat het zo is.
Chantal draait zich naar me toe. Het valt me nu pas op dat ze huilt.
“Weet je dat dit de eerste keer is dat je me dat ooit gezegd hebt?”, snikt ze. “En nu maakt het allemaal niets meer uit.”
Chantal buigt zich voorover en maakt de halve sigaret die ze nog heeft uit in de asbak. Snel grijpt ze haar handtas en staat op. Verdrietig kijkt ze me aan.
“Het spijt me. Ik had naar je moeten luisteren”, zegt ze zachtjes, voordat ze zich omdraait en weg wilt lopen.
Vlug sta ik op en pak ik haar bij de hand.
“Niet weggaan”, zeg ik. “Waarom zou het allemaal niet meer uitmaken? Ik houd van je en deze kleine verandert daar niets aan.”
“Deze baby verandert alles, Rick. Dat snap je toch wel?”, snikt Chantal.
“Waarom? Omdat Pierre het verwekt heeft? Oké, fijn is anders. Maar het is niet het einde van de wereld”, reageer ik. Maar ik voel ook al waar Chantal naartoe wil.
“Misschien niet, maar het is wel ons einde.”
Chantal’s woorden snijden dwars door me heen. Ik kan de pijn echt voelen en zowel mijn lichaam als geest komen in opstand.
“Hoe kun je dat nu zeggen?”, vraag ik verward.
“Dit kan toch nooit goed voor ons aflopen? Pierre is de vader van mijn kind. Hij zal nu voor altijd een deel van mijn leven zijn. En ons kind zal me altijd aan hem herinneren. Het zal tussen ons in komen te staan. Misschien niet meteen, misschien niet het eerste jaar, maar ooit.”
Ik schud wild met mijn hoofd, terwijl ik naar het pleidooi van Chantal luister. Maar van binnen weet ik dat ze waarschijnlijk gelijk zal krijgen.
“En zelfs als wij het zouden kunnen accepteren, dan nog is dat niet genoeg. Wat dacht je van Anne?”
Verblind zeg ik dat het nu niet om Anne gaat. En ook niet om Pierre. Alles draait om haar en mij. Er is geen reden waarom we ons hier niet doorheen kunnen vechten.
“Misschien kunnen we dat”, geeft Chantal toe. “Maar het draait wel degelijk ook om Anne en Pierre. Na alles wat hij dat meisje heeft aangedaan. Dit kindje zal haar daar altijd aan blijven herinneren. Als wij ooit zouden gaan samenwonen, zou ze er elke dag tegenaan moeten kijken. Dat kunnen we toch niet van haar vragen?”
Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik weet dat, maar ik wil het niet toegeven.
“Rick, het kan gewoon niet goed gaan. Er zal een moment komen waarop we moeten kiezen tussen Anne en dit kind. En ik ken je. Je zult het beste met de kleine voorhebben. Maar als het er echt op aankomt, dan kies je voor Anne. Zo hoort het ook.”
Voor het eerst in een heel lange tijd voel ik een traan over mijn wang glijden. En het laatste beetje hoop dat ik nog had, glijdt net zo hard mee weg.
“Dan nog, lieverd. Dat betekent toch niet dat het tussen ons gelijk over is? We hebben zo veel opties. Het hoeft niet te eindigen. Ik wil niet dat het eindigt”, zeg ik, bijna smekend.
“Dat wil ik ook niet, Rick. Maar het is beter zo. Er komt een moment dat we deze keuze moeten maken en dan kan het maar beter zo snel mogelijk. Niet alleen voor ons, maar ook voor de kinderen. Voor ze alle drie.”
Ineens begint het vuur in me weer te branden.
“Ik ga je niet opgeven. Het interesseert me niet wat beter is; ik wil bij jou zijn. Jij maakt me gelukkig. Voor het eerst in mijn leven ben ik echt gelukkig. Dat laat ik niet gaan”, zeg ik vastbesloten.
“Lieverd, je hebt geen keuze. Mijn besluit staat vast”, zegt Chantal resoluut.
Ik weiger op te geven en trek haar in mijn armen. Een zoen volgt. Misschien wel de innigste zoen die we ooit gedeeld hebben. Misschien wel de laatste. Hij lijkt eindeloos te duren, en ik wil ook niet dat hij ooit ophoudt.
Maar dan breekt Chantal hem af.
“Ik houd ook van jou”, zegt ze, voordat ze met rode ogen vertrekt.
Compleet geschokt laat ik me weer op de bank zakken. Het duurt bijna twintig minuten voordat ik weer tot mezelf kom. De emoties razen door mijn hoofd en ik weet me geen raad.
Van ellende loop ik naar de kast waar de sterke drank instaat en schud een glas whisky in. Snel sla ik het achterover. De warmte verspreid zich snel door mijn lichaam, en ik voel mezelf rustiger worden.
Een tweede glas verdwijnt even snel en met de derde in de hand loop ik weer naar de bank. Ik zie de foto van mij en Chantal, die op de vensterbank staat. Op de achtergrond hangt de poster van Casablanca, die we toen net op Anne’s kamer hadden opgehangen.
Here’s looking at you, Kid.
De emoties nemen weer de overhand, en ook het derde glas whisky verdwijnt.
Hoofdstuk 32: Twee Kwaden
“Dit is de voicemail van Kim Grouw. Ik ben op dit moment niet beschikbaar. Als u na de piep uw telefoonnummer en boodschap inspreekt, bel ik u zo snel mogelijk terug.”
Ik ken de boodschap inmiddels wel uit mijn hoofd, vooral omdat hij me de strot uitkomt. Al twee dagen probeer ik Kim aan de telefoon te krijgen. Vooralsnog zonder succes. Ook op mijn e-mail geeft ze geen antwoord.
Het is alsof de partner van Marnix spontaan van de aardbodem verdwenen is.
Met een mix van irritatie en bezorgdheid leg ik mijn mobiel op de keukentafel. Zou ze me ontwijken? Ik kan me niet voorstellen welke reden ze daartoe zou hebben. Kim weet niet eens waarom ik haar probeer te bereiken. Wat een vreemde zaak.
Voordat ik de kans krijg om me verder druk te maken over Kim, merk ik dat er iemand via de achterdeur naar binnen is gekomen.
“Hey”, zegt Chantal zachtjes.
“Hey”, zeg ik, en ik loop snel naar haar toen voor een zoen. “Zijn de kinderen boven?”, vraagt Chantal vervolgens.
“Anne is inderdaad boven”, zeg ik, zonder iets te laten doorschemeren wat mijn ontdekking over Anne betreft. “Maar Noor blijft vannacht nog bij Tamara slapen. Het gaat daar blijkbaar erg goed.”
“Dat is mooi”, zegt Chantal, terwijl ze zich op de bank in de woonkamer laat vallen. In haar stem zit iets zorgelijks. Het klinkt gelaten en vermoeid.
“Was het druk bij de huisarts?”, vraag ik, terwijl ik naast Chantal op de bank ga zitten. “Je bent vrij lang weggeweest.”
Ze schudt haar hoofd. “Nee, ik was eigenlijk gelijk aan de beurt. Maar omdat hij me ook geen uitsluitsel kon geven, heeft de dokter me doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik heb een echo gehad.”
Het klinkt erg simpel, maar het woord ‘echo’ maakt de mogelijke zwangerschap ineens erg concreet.
“Oké, en wat is uit de echo gebleken?”, vraag ik, terwijl ik het ergste vrees. Nou, het verwekken van een kind is natuurlijk niet snel iets ergs, maar in ons geval wel heel gecompliceerd.
Chantal zucht. “Ik ben inderdaad zwanger. De assistente schatte het op vijf weken”, geeft ze uiteindelijk aan.
Het hoge woord is eruit – Chantal krijgt een kind. En Pierre is de vader. Dezelfde Pierre die Anne heeft verkracht.
Ik laat mijn hoofd even in mijn handen rusten en strijk vervolgens door mijn haar, terwijl ik de informatie probeer te verwerken. Hoewel we het al verwachtten, is het toch een schok. Voor dit gesprek was er een kans dat het niet zo was, nu kunnen we er niet meer omheen.
“Hoe voel je je nu?”, vraag ik tenslotte, niet wetende wat ik anders kan zeggen. Chantal moet erom lachen, zowel sarcastisch als wanhopig.
“Ik wil een sigaret”, zegt ze, op een manier die het doet lijken alsof ze dat zelf ook niet kan geloven.
“Is dat wel verstandig?”, vraag ik. “Aan één sigaret is nooit iemand doodgegaan. Kom, ik weet dat er genoeg pakjes door dit huis zwerven.”
Gelijk heeft ze – ik heb een aantal vaste plekken. En één sigaret moet ook maar kunnen.
Allebei steken we er eentje aan.
“Lieverd, ik weet niet goed wat ik moet zeggen”, geef ik toe, terwijl ik een arm om haar heen sla.
“Dat is niet erg; ik weet het zelf ook niet. Er valt denk ik niets zinnigs te zeggen.”
“Ik houd van je”, zeg ik plots. Het klinkt een beetje alsof ik het me net pas realiseer, maar we weten allebei al jaren dat het zo is.
Chantal draait zich naar me toe. Het valt me nu pas op dat ze huilt.
“Weet je dat dit de eerste keer is dat je me dat ooit gezegd hebt?”, snikt ze. “En nu maakt het allemaal niets meer uit.”
Chantal buigt zich voorover en maakt de halve sigaret die ze nog heeft uit in de asbak. Snel grijpt ze haar handtas en staat op. Verdrietig kijkt ze me aan.
“Het spijt me. Ik had naar je moeten luisteren”, zegt ze zachtjes, voordat ze zich omdraait en weg wilt lopen.
Vlug sta ik op en pak ik haar bij de hand.
“Niet weggaan”, zeg ik. “Waarom zou het allemaal niet meer uitmaken? Ik houd van je en deze kleine verandert daar niets aan.”
“Deze baby verandert alles, Rick. Dat snap je toch wel?”, snikt Chantal.
“Waarom? Omdat Pierre het verwekt heeft? Oké, fijn is anders. Maar het is niet het einde van de wereld”, reageer ik. Maar ik voel ook al waar Chantal naartoe wil.
“Misschien niet, maar het is wel ons einde.”
Chantal’s woorden snijden dwars door me heen. Ik kan de pijn echt voelen en zowel mijn lichaam als geest komen in opstand.
“Hoe kun je dat nu zeggen?”, vraag ik verward.
“Dit kan toch nooit goed voor ons aflopen? Pierre is de vader van mijn kind. Hij zal nu voor altijd een deel van mijn leven zijn. En ons kind zal me altijd aan hem herinneren. Het zal tussen ons in komen te staan. Misschien niet meteen, misschien niet het eerste jaar, maar ooit.”
Ik schud wild met mijn hoofd, terwijl ik naar het pleidooi van Chantal luister. Maar van binnen weet ik dat ze waarschijnlijk gelijk zal krijgen.
“En zelfs als wij het zouden kunnen accepteren, dan nog is dat niet genoeg. Wat dacht je van Anne?”
Verblind zeg ik dat het nu niet om Anne gaat. En ook niet om Pierre. Alles draait om haar en mij. Er is geen reden waarom we ons hier niet doorheen kunnen vechten.
“Misschien kunnen we dat”, geeft Chantal toe. “Maar het draait wel degelijk ook om Anne en Pierre. Na alles wat hij dat meisje heeft aangedaan. Dit kindje zal haar daar altijd aan blijven herinneren. Als wij ooit zouden gaan samenwonen, zou ze er elke dag tegenaan moeten kijken. Dat kunnen we toch niet van haar vragen?”
Ik weet dat ze gelijk heeft. Ik weet dat, maar ik wil het niet toegeven.
“Rick, het kan gewoon niet goed gaan. Er zal een moment komen waarop we moeten kiezen tussen Anne en dit kind. En ik ken je. Je zult het beste met de kleine voorhebben. Maar als het er echt op aankomt, dan kies je voor Anne. Zo hoort het ook.”
Voor het eerst in een heel lange tijd voel ik een traan over mijn wang glijden. En het laatste beetje hoop dat ik nog had, glijdt net zo hard mee weg.
“Dan nog, lieverd. Dat betekent toch niet dat het tussen ons gelijk over is? We hebben zo veel opties. Het hoeft niet te eindigen. Ik wil niet dat het eindigt”, zeg ik, bijna smekend.
“Dat wil ik ook niet, Rick. Maar het is beter zo. Er komt een moment dat we deze keuze moeten maken en dan kan het maar beter zo snel mogelijk. Niet alleen voor ons, maar ook voor de kinderen. Voor ze alle drie.”
Ineens begint het vuur in me weer te branden.
“Ik ga je niet opgeven. Het interesseert me niet wat beter is; ik wil bij jou zijn. Jij maakt me gelukkig. Voor het eerst in mijn leven ben ik echt gelukkig. Dat laat ik niet gaan”, zeg ik vastbesloten.
“Lieverd, je hebt geen keuze. Mijn besluit staat vast”, zegt Chantal resoluut.
Ik weiger op te geven en trek haar in mijn armen. Een zoen volgt. Misschien wel de innigste zoen die we ooit gedeeld hebben. Misschien wel de laatste. Hij lijkt eindeloos te duren, en ik wil ook niet dat hij ooit ophoudt.
Maar dan breekt Chantal hem af.
“Ik houd ook van jou”, zegt ze, voordat ze met rode ogen vertrekt.
Compleet geschokt laat ik me weer op de bank zakken. Het duurt bijna twintig minuten voordat ik weer tot mezelf kom. De emoties razen door mijn hoofd en ik weet me geen raad.
Van ellende loop ik naar de kast waar de sterke drank instaat en schud een glas whisky in. Snel sla ik het achterover. De warmte verspreid zich snel door mijn lichaam, en ik voel mezelf rustiger worden.
Een tweede glas verdwijnt even snel en met de derde in de hand loop ik weer naar de bank. Ik zie de foto van mij en Chantal, die op de vensterbank staat. Op de achtergrond hangt de poster van Casablanca, die we toen net op Anne’s kamer hadden opgehangen.
Here’s looking at you, Kid.
De emoties nemen weer de overhand, en ook het derde glas whisky verdwijnt.
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Super goed vervolg weer!
Ik had maar een paar hoofdstukken opgespaard, zodat ik ze achter elkaar zou kunnen lezen. Kwam alleen niet verder als twee hoofdstukken, haha
Super goed vervolg weer!
Ik had maar een paar hoofdstukken opgespaard, zodat ik ze achter elkaar zou kunnen lezen. Kwam alleen niet verder als twee hoofdstukken, haha
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Haha, heb je het toch drie weken volgehouden.luierfan_boy zei:Super goed vervolg weer!
Ik had maar een paar hoofdstukken opgespaard, zodat ik ze achter elkaar zou kunnen lezen. Kwam alleen niet verder als twee hoofdstukken, haha
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Maar het valt wel beetje tegen zeker hoeveel mensen gereageerd hebben op die 'wedstrijd', van Peetoom. Wanneer was de uitslag ook alweer?
Still way too longSnakebite zei:Haha, heb je het toch drie weken volgehouden.luierfan_boy zei:Super goed vervolg weer!
Ik had maar een paar hoofdstukken opgespaard, zodat ik ze achter elkaar zou kunnen lezen. Kwam alleen niet verder als twee hoofdstukken, haha
Maar het valt wel beetje tegen zeker hoeveel mensen gereageerd hebben op die 'wedstrijd', van Peetoom. Wanneer was de uitslag ook alweer?
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nou, zodra het boek klaar is. Momenteel is mijn uitgever aan het reorganiseren en ik wacht nog steeds op een nieuwe accountmanager die met mij de revisies doorloopt. Afgelopen week echter het bericht gehad dat dit voor half november moet zijn gelukt. Fingers crossed.
Maar ik ben natuurlijk altiijd geïnteresseerd in vragen, tips, ideeën, etc, etc. Dus voel je vrij!
Haha, tsja, soms moet ik er een weekje pauze tussenin gooien, anders zijn de hoofdstukken al op voor het 2013 is. Of ik moet het verhaal al gaan rekken, en dat vind ik zonde.luierfan_boy zei:Still way too long
Nou, zodra het boek klaar is. Momenteel is mijn uitgever aan het reorganiseren en ik wacht nog steeds op een nieuwe accountmanager die met mij de revisies doorloopt. Afgelopen week echter het bericht gehad dat dit voor half november moet zijn gelukt. Fingers crossed.
Maar ik ben natuurlijk altiijd geïnteresseerd in vragen, tips, ideeën, etc, etc. Dus voel je vrij!
Peetoom (Hoofdstuk 33)
Hoofdstuk 33: De Zoektocht
De herfst heeft zich letterlijk en figuurlijk ingezet als ik de volgende ochtend al vroeg door het park wandel.
Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Het vertrek van Chantal is zwaar ingeslagen. Toen ik ’s avonds met Anne heb zitten eten, heeft de stilte geregeerd. Anne was erg moe, dus het is haar waarschijnlijk niet opgevallen dat ik geen zinnig woord kon zeggen. Niet dat ik Anne nou hiermee had willen lastig vallen.
Na een paar uur woelen heb ik ook de hoop op een fatsoenlijke nachtrust maar opgegeven. Rustig wandel ik nu een stukje, proberend om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Maar makkelijk is het niet. In mijn hoofd dwarrelt alles net zo door elkaar als de gekleurde bladeren, die overal uit de bomen vallen.
Ik probeer een punt te vinden waarop ik Chantal’s ongelijk kan bewijzen; maar dat lukt me niet. Haar redenering lijkt gewoon te kloppen. Hoe kan ik het Anne aandoen om te moeten leven met het kind van de persoon die haar verkracht heeft? Dat kan ik inderdaad niet.
Dat zorgt er automatisch voor dat ik moet kiezen tussen het ongeboren kind van Chantal en Pierre, en Anne. Er is geen situatie denkbaar waarin ik niet voor Anne zou kiezen.
Hoe graag ik ook nog één dag met Chantal zou willen doorbrengen, al was het maar één uur, het zou alles alleen maar pijnlijker maken. En dat is voor niemand goed.
Hoewel ik van binnen voel dat Chantal de juiste beslissing heeft genomen, blijft het toch zo’n enorm pijn doen.
Alsof mijn brein in alle stilte heeft besloten dat ik wat afleiding nodig heb, eindig ik mijn wandeltocht in een bekende straat. Door de schemer heb ik het niet meteen door, maar ik sta voor het huis van Kim.
Ik heb eventjes nodig om mezelf eraan te herinneren dat ik Kim al een paar dagen probeer te bereiken. De verwachting is dat zij me kan helpen aan antwoorden over de dagboeken van Marnix, en de broer die we schijnen te hebben.
De nieuwsgierigheid slaat opnieuw toe – waarom heeft Kim niet gereageerd? Er zijn tal van juiste redenen te bedenken, maar ik wil het zeker weten.
Het is nog vroeg, dus het is logisch dat er bij Kim thuis geen lichten branden. Haar auto staat niet op de oprit, of een andere plek in de straat. Zodra ik voorzichtig door het raam naar binnen kijk, bekruipt me een vreemd gevoel.
Het huis staat leeg.
Niet één meubelstuk, niks. Het zit me niet lekker; dit hele verhaal begint te veel vreemde wendingen te krijgen. Natuurlijk kan Kim net verhuisd zijn, dat zou ook haar afwezigheid verklaren. Maar het is me net iets té toevallig dat het op dit moment gebeurd is.
Behoedzaam loop ik naar de voordeur en speur de portiek af naar een naambordje. Ook deze kan ik niet vinden. Bezorgd baan ik me nu een weg naar de achtertuin en kijk van daaruit nog eens naar binnen. Ook vanuit hier kan ik zien dat het hele huis leeg staat. Kim woont hier niet meer. Niemand woont hier nog.
Ik besluit dat ik maar beter kan vertrekken. Mijn onderbuikgevoel zegt me dat er iets niet klopt, en dat ik daar thuis waarschijnlijk veiliger over na kan denken. Een stuk sneller dan op de heenweg, doorkruis ik het park op weg naar huis.
Het is al een stuk lichter als ik thuis aankom, en er zijn ook al wat mensen op straat. Ik bedenk me dat ik normaal op dit tijdstip op zondag nog op twee oren lig. Een warm bed klinkt ineens wel aantrekkelijk. Ik ben gewoon té moe om alles te overdenken.
Maar slaap zit er nog even niet in, want er is bij ons huis nogal wat bedrijvigheid. Er staat een grote stationwagon op de oprit van het aanliggende huis, en aan de straat staat een busje. Twee potige verhuizers zijn met meubels aan het slepen.
Op het moment dat ik zelf de oprit oploop, komt een oude bekende me tegemoet. Het is Merel, die de scoutinggroep van mijn nichtjes leidt.
“Môgge”, zegt ze droog, zodra ze me ziet. “Môgge”, reageer ik gelaten. “Je hebt toch besloten het huis te kopen?”
Merel geeuwt stevig, om nog maar eens aan te geven hoe vroeg het eigenlijk is. “Ja, waarom niet? Het is een prima huis. Lekker dicht bij het werk en de scoutinggroep. Geen lastige buren”, legt ze kalmpjes uit.
Ik besluit maar geen grap te maken over die ‘lastige buren’-opmerking. Merel is sowieso niet ‘van de humor’.
“Wel fijn dat je op dit tijdstip nog verhuizers hebt kunnen regelen. Kun je nog hulp gebruiken?”, vraag ik beleefd.
“Nee, absoluut niet”, antwoordt Merel resoluut. “Ik kan dit zelf allemaal wel aan. Zoals je zegt, ik heb ook helemaal zelf nog verhuizers kunnen regelen. Daar worden ze goed voor betaald, dus er is geen reden om jezelf een hernia te tillen.”
Mooi, dan kan ik zonder schuldgevoel mijn bed in, bedenk ik me stilletjes.
“Maar als je ernaar hengelt om een keer een kop koffie te drinken, dan doe ik dat graag”, zegt Merel geheel onverwacht. Lekker direct, zeg.
“Nou, je bent altijd welkom. De meiden zullen het vast leuk vinden dat je hier komt wonen”, wimpel ik de uitnodiging maar een beetje af.
“In dat geval lust ik wel een bakkie”, zegt Merel, en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, loopt ze langs me door onze achtertuin in. “Jullie redden het wel, toch jongens?”, roept ze nog naar de twee verhuizers. De één haalt onverschillig zijn schouders op, terwijl de ander iets onverstaanbaars mompelt. Het zal ongetwijfeld niet erg vriendelijk geweest zijn.
“Nou, hier wordt ook niet vaak opgeruimd, zo te zien”, brengt Merel de gezellige sfeer gelijk erin, zodra we via de bijkeuken het huis inkomen.
De tafel ligt daar nog steeds bezaaid met de dagboeken van Marnix, en al mijn aantekeningen. Ik geef schaapachtig toe dat ik wat achterlig, en zet snel maar twee koppen koffie. Die kan ik wel gebruiken. Allebei.
“Dit is wel spannend om te lezen”, zegt Merel, als ik in de bijkeuken naast haar kom zitten. Inmiddels staan ook twee dampende koppen koffie en een asbak op tafel. Ik haal een sigaret uit het pakje, maar kan er niet lang van genieten.
“Zou je dat niet willen doen waar ik bij ben?”, vraagt Merel streng. Het voelt alsof ik terecht wordt gewezen omdat ik mijn huiswerk niet af heb. Net als vroeger op school heb ik wel een brutaal weerwoord, maar besluit om dat maar niet te gebruiken.
Merel neemt intussen een flinke slok van de gloeiendhete koffie. Het lijkt haar niets te doen. Bijna beschaamd blaas ik een paar keer in mijn mok, terwijl Merel me bijna spottend aankijkt. Wat een akela, zeg.
Uiteindelijk vertel ik Merel alles over de dagboeken van Marnix. Hoe ik ze heb gevonden, hoeveel informatie erin staat en over die derde broer. Door de trieste achtergrond, lijkt ze langzaam wat milder te worden. Ten slotte geef ik ook toe dat ik door de hele situatie met Chantal er even niet meer aan wil denken.
Het enige dat ik haar niet uitleg is hoe bezorgd ik ben om de situatie van Kim. Misschien maar beter ook. Merel is het type vrouw dat gelijk verhaal zou gaan halen op het bureau.
“Als je wilt kan ik er wel eens naar kijken?”, vraagt Merel oprecht behulpzaam. “Ik heb een tijdje op de redactie van een krant gewerkt en daar nog steeds veel contacten aan overgehouden. Het is een koud kunstje om eens wat rond te bellen.”
Ik geef toe dat ik het fijn zou vinden als Merel dat voor me zou willen doen. Ze neemt ongeveer de helft van de logboeken van Marnix mee, als ze even later vertrekt. Het is een ideale situatie. Ik hoef er even niet mee bezig te zijn, en toch wordt eraan gewerkt. Bovendien heeft Merel iets te doen en hoeft ze dus niet snel terug te komen om me te vertellen dat ik in mijn eigen huis niet mag roken.
Zodra ik hoor dat ze de deur achter zich dichtslaat, steek ik direct een sigaret op. Merel kan het nog net zien door één van de ramen in de keuken en schudt haar hoofd. Alsof ik zojuist iets gewonnen heb, neem ik een triomfantelijke slok van mijn niet-gloeiendhete koffie.
Als ik even later zowel mijn koffie als mijn sigaret op heb, besluit ik om eindelijk naar bed te gaan. Ik heb inmiddels wel even gehad met wakker zijn. Voorzichtig baan ik me een weg naar boven, uit alle macht proberend om Anne niet wakker te maken.
Het voelt opnieuw als een kleine overwinning als ik vijf minuten later inderdaad ongestoord in bed heb kunnen kruipen. Ik nestel me eens goed onder de deken, genietend van de warmte. Even lijkt alle ellende om Chantal en die hele stapel dagboeken verdwenen.
Ineens hoor ik de huistelefoon overgaan. Ik zucht. Niet nu. Zelfs al staat de wereld op instorten; niet nu!
Roerloos blijf ik in bed liggen tot het rinkelen stopt. Opgelucht draai ik me op mijn zij. Dan wordt er op de deur geklopt. Met alle tegenzin van de wereld zeg ik tegen Anne dat ze binnen mag komen.
Ze heeft de huistelefoon in haar hand. “Rick, er is telefoon voor je.”
“Zeg maar dat ik geen interesse heb in een nieuwe energieleverancier”, reageer ik droog. Anne lacht fijntjes en geeft me toch de telefoon.
“Franse ambassade, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, zeg ik sarcastisch, als ik de telefoon tegen mijn oor houd.
“Rick? Je spreekt met Kim. Ik zag dat je me al een paar keer gebeld had?”
Hoofdstuk 33: De Zoektocht
De herfst heeft zich letterlijk en figuurlijk ingezet als ik de volgende ochtend al vroeg door het park wandel.
Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Het vertrek van Chantal is zwaar ingeslagen. Toen ik ’s avonds met Anne heb zitten eten, heeft de stilte geregeerd. Anne was erg moe, dus het is haar waarschijnlijk niet opgevallen dat ik geen zinnig woord kon zeggen. Niet dat ik Anne nou hiermee had willen lastig vallen.
Na een paar uur woelen heb ik ook de hoop op een fatsoenlijke nachtrust maar opgegeven. Rustig wandel ik nu een stukje, proberend om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Maar makkelijk is het niet. In mijn hoofd dwarrelt alles net zo door elkaar als de gekleurde bladeren, die overal uit de bomen vallen.
Ik probeer een punt te vinden waarop ik Chantal’s ongelijk kan bewijzen; maar dat lukt me niet. Haar redenering lijkt gewoon te kloppen. Hoe kan ik het Anne aandoen om te moeten leven met het kind van de persoon die haar verkracht heeft? Dat kan ik inderdaad niet.
Dat zorgt er automatisch voor dat ik moet kiezen tussen het ongeboren kind van Chantal en Pierre, en Anne. Er is geen situatie denkbaar waarin ik niet voor Anne zou kiezen.
Hoe graag ik ook nog één dag met Chantal zou willen doorbrengen, al was het maar één uur, het zou alles alleen maar pijnlijker maken. En dat is voor niemand goed.
Hoewel ik van binnen voel dat Chantal de juiste beslissing heeft genomen, blijft het toch zo’n enorm pijn doen.
Alsof mijn brein in alle stilte heeft besloten dat ik wat afleiding nodig heb, eindig ik mijn wandeltocht in een bekende straat. Door de schemer heb ik het niet meteen door, maar ik sta voor het huis van Kim.
Ik heb eventjes nodig om mezelf eraan te herinneren dat ik Kim al een paar dagen probeer te bereiken. De verwachting is dat zij me kan helpen aan antwoorden over de dagboeken van Marnix, en de broer die we schijnen te hebben.
De nieuwsgierigheid slaat opnieuw toe – waarom heeft Kim niet gereageerd? Er zijn tal van juiste redenen te bedenken, maar ik wil het zeker weten.
Het is nog vroeg, dus het is logisch dat er bij Kim thuis geen lichten branden. Haar auto staat niet op de oprit, of een andere plek in de straat. Zodra ik voorzichtig door het raam naar binnen kijk, bekruipt me een vreemd gevoel.
Het huis staat leeg.
Niet één meubelstuk, niks. Het zit me niet lekker; dit hele verhaal begint te veel vreemde wendingen te krijgen. Natuurlijk kan Kim net verhuisd zijn, dat zou ook haar afwezigheid verklaren. Maar het is me net iets té toevallig dat het op dit moment gebeurd is.
Behoedzaam loop ik naar de voordeur en speur de portiek af naar een naambordje. Ook deze kan ik niet vinden. Bezorgd baan ik me nu een weg naar de achtertuin en kijk van daaruit nog eens naar binnen. Ook vanuit hier kan ik zien dat het hele huis leeg staat. Kim woont hier niet meer. Niemand woont hier nog.
Ik besluit dat ik maar beter kan vertrekken. Mijn onderbuikgevoel zegt me dat er iets niet klopt, en dat ik daar thuis waarschijnlijk veiliger over na kan denken. Een stuk sneller dan op de heenweg, doorkruis ik het park op weg naar huis.
Het is al een stuk lichter als ik thuis aankom, en er zijn ook al wat mensen op straat. Ik bedenk me dat ik normaal op dit tijdstip op zondag nog op twee oren lig. Een warm bed klinkt ineens wel aantrekkelijk. Ik ben gewoon té moe om alles te overdenken.
Maar slaap zit er nog even niet in, want er is bij ons huis nogal wat bedrijvigheid. Er staat een grote stationwagon op de oprit van het aanliggende huis, en aan de straat staat een busje. Twee potige verhuizers zijn met meubels aan het slepen.
Op het moment dat ik zelf de oprit oploop, komt een oude bekende me tegemoet. Het is Merel, die de scoutinggroep van mijn nichtjes leidt.
“Môgge”, zegt ze droog, zodra ze me ziet. “Môgge”, reageer ik gelaten. “Je hebt toch besloten het huis te kopen?”
Merel geeuwt stevig, om nog maar eens aan te geven hoe vroeg het eigenlijk is. “Ja, waarom niet? Het is een prima huis. Lekker dicht bij het werk en de scoutinggroep. Geen lastige buren”, legt ze kalmpjes uit.
Ik besluit maar geen grap te maken over die ‘lastige buren’-opmerking. Merel is sowieso niet ‘van de humor’.
“Wel fijn dat je op dit tijdstip nog verhuizers hebt kunnen regelen. Kun je nog hulp gebruiken?”, vraag ik beleefd.
“Nee, absoluut niet”, antwoordt Merel resoluut. “Ik kan dit zelf allemaal wel aan. Zoals je zegt, ik heb ook helemaal zelf nog verhuizers kunnen regelen. Daar worden ze goed voor betaald, dus er is geen reden om jezelf een hernia te tillen.”
Mooi, dan kan ik zonder schuldgevoel mijn bed in, bedenk ik me stilletjes.
“Maar als je ernaar hengelt om een keer een kop koffie te drinken, dan doe ik dat graag”, zegt Merel geheel onverwacht. Lekker direct, zeg.
“Nou, je bent altijd welkom. De meiden zullen het vast leuk vinden dat je hier komt wonen”, wimpel ik de uitnodiging maar een beetje af.
“In dat geval lust ik wel een bakkie”, zegt Merel, en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, loopt ze langs me door onze achtertuin in. “Jullie redden het wel, toch jongens?”, roept ze nog naar de twee verhuizers. De één haalt onverschillig zijn schouders op, terwijl de ander iets onverstaanbaars mompelt. Het zal ongetwijfeld niet erg vriendelijk geweest zijn.
“Nou, hier wordt ook niet vaak opgeruimd, zo te zien”, brengt Merel de gezellige sfeer gelijk erin, zodra we via de bijkeuken het huis inkomen.
De tafel ligt daar nog steeds bezaaid met de dagboeken van Marnix, en al mijn aantekeningen. Ik geef schaapachtig toe dat ik wat achterlig, en zet snel maar twee koppen koffie. Die kan ik wel gebruiken. Allebei.
“Dit is wel spannend om te lezen”, zegt Merel, als ik in de bijkeuken naast haar kom zitten. Inmiddels staan ook twee dampende koppen koffie en een asbak op tafel. Ik haal een sigaret uit het pakje, maar kan er niet lang van genieten.
“Zou je dat niet willen doen waar ik bij ben?”, vraagt Merel streng. Het voelt alsof ik terecht wordt gewezen omdat ik mijn huiswerk niet af heb. Net als vroeger op school heb ik wel een brutaal weerwoord, maar besluit om dat maar niet te gebruiken.
Merel neemt intussen een flinke slok van de gloeiendhete koffie. Het lijkt haar niets te doen. Bijna beschaamd blaas ik een paar keer in mijn mok, terwijl Merel me bijna spottend aankijkt. Wat een akela, zeg.
Uiteindelijk vertel ik Merel alles over de dagboeken van Marnix. Hoe ik ze heb gevonden, hoeveel informatie erin staat en over die derde broer. Door de trieste achtergrond, lijkt ze langzaam wat milder te worden. Ten slotte geef ik ook toe dat ik door de hele situatie met Chantal er even niet meer aan wil denken.
Het enige dat ik haar niet uitleg is hoe bezorgd ik ben om de situatie van Kim. Misschien maar beter ook. Merel is het type vrouw dat gelijk verhaal zou gaan halen op het bureau.
“Als je wilt kan ik er wel eens naar kijken?”, vraagt Merel oprecht behulpzaam. “Ik heb een tijdje op de redactie van een krant gewerkt en daar nog steeds veel contacten aan overgehouden. Het is een koud kunstje om eens wat rond te bellen.”
Ik geef toe dat ik het fijn zou vinden als Merel dat voor me zou willen doen. Ze neemt ongeveer de helft van de logboeken van Marnix mee, als ze even later vertrekt. Het is een ideale situatie. Ik hoef er even niet mee bezig te zijn, en toch wordt eraan gewerkt. Bovendien heeft Merel iets te doen en hoeft ze dus niet snel terug te komen om me te vertellen dat ik in mijn eigen huis niet mag roken.
Zodra ik hoor dat ze de deur achter zich dichtslaat, steek ik direct een sigaret op. Merel kan het nog net zien door één van de ramen in de keuken en schudt haar hoofd. Alsof ik zojuist iets gewonnen heb, neem ik een triomfantelijke slok van mijn niet-gloeiendhete koffie.
Als ik even later zowel mijn koffie als mijn sigaret op heb, besluit ik om eindelijk naar bed te gaan. Ik heb inmiddels wel even gehad met wakker zijn. Voorzichtig baan ik me een weg naar boven, uit alle macht proberend om Anne niet wakker te maken.
Het voelt opnieuw als een kleine overwinning als ik vijf minuten later inderdaad ongestoord in bed heb kunnen kruipen. Ik nestel me eens goed onder de deken, genietend van de warmte. Even lijkt alle ellende om Chantal en die hele stapel dagboeken verdwenen.
Ineens hoor ik de huistelefoon overgaan. Ik zucht. Niet nu. Zelfs al staat de wereld op instorten; niet nu!
Roerloos blijf ik in bed liggen tot het rinkelen stopt. Opgelucht draai ik me op mijn zij. Dan wordt er op de deur geklopt. Met alle tegenzin van de wereld zeg ik tegen Anne dat ze binnen mag komen.
Ze heeft de huistelefoon in haar hand. “Rick, er is telefoon voor je.”
“Zeg maar dat ik geen interesse heb in een nieuwe energieleverancier”, reageer ik droog. Anne lacht fijntjes en geeft me toch de telefoon.
“Franse ambassade, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, zeg ik sarcastisch, als ik de telefoon tegen mijn oor houd.
“Rick? Je spreekt met Kim. Ik zag dat je me al een paar keer gebeld had?”
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
super vervolg weer! Na het lezen van jouw werk krijg ik zelf meteen weer zin om te schrijven
super vervolg weer! Na het lezen van jouw werk krijg ik zelf meteen weer zin om te schrijven