Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Sorry :'( , maar ik heb dit verhaal pas gister/vandaag ontdekt en alles in een keer doorgelezen :'(
Tranen , ongeloof en veel verdriet en heel veel gehuild heb ik tijdens het lezen (heel veel kwaadheid ook) kan me niet voorstellen wat iemand beweegt om een kind te misbruiken :'( :'(
T'is wel een heel mooi verhaal/boek en erg verslavend ook , ondanks dat ik soms heel veel moeite had met het doorlezen vanwege te herkenbare dingen :-\
desondanks veel dank , het heeft mijn oogjes en hart weer eens goed wakker gemaakt voor waarom we op de wereld zijn gezet :-X
Dankies
Sorry :'( , maar ik heb dit verhaal pas gister/vandaag ontdekt en alles in een keer doorgelezen :'(
Tranen , ongeloof en veel verdriet en heel veel gehuild heb ik tijdens het lezen (heel veel kwaadheid ook) kan me niet voorstellen wat iemand beweegt om een kind te misbruiken :'( :'(
T'is wel een heel mooi verhaal/boek en erg verslavend ook , ondanks dat ik soms heel veel moeite had met het doorlezen vanwege te herkenbare dingen :-\
desondanks veel dank , het heeft mijn oogjes en hart weer eens goed wakker gemaakt voor waarom we op de wereld zijn gezet :-X
Dankies
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Morgen een nieuw hoofdstuk.
Bedankt voor je mooie reactie! Fijn dat je het verhaal zo kunt waarderen.Baby Brendie zei:Sorry :'( , maar ik heb dit verhaal pas gister/vandaag ontdekt en alles in een keer doorgelezen :'(
Tranen , ongeloof en veel verdriet en heel veel gehuild heb ik tijdens het lezen (heel veel kwaadheid ook) kan me niet voorstellen wat iemand beweegt om een kind te misbruiken :'( :'(
T'is wel een heel mooi verhaal/boek en erg verslavend ook , ondanks dat ik soms heel veel moeite had met het doorlezen vanwege te herkenbare dingen :-\
desondanks veel dank , het heeft mijn oogjes en hart weer eens goed wakker gemaakt voor waarom we op de wereld zijn gezet :-X
Dankies
Morgen een nieuw hoofdstuk.
Christiaan
Met een nat luiertje ben je klein jongejte
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
hallo snikebite,
vergeet je ons ook niet
groetjes
hallo snikebite,
vergeet je ons ook niet
groetjes
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Kan niet wachten
Kan niet wachten
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nou ik was dus één van de gelukkigen die dit verhaal pas gisteren heeft ontdekt op deze site.
Gelukkig in de zin dat ik het hele verhaal in één keer uit kon lezen zonder tussen pauzes, en ik kan je verzekeren óók dan zijn de clifhangers erg spannend. Zo spannend zelfs dat je heel snel door naar beneden wil scrollen om verder te kunnen lezen.
Pfff medelijden met al die lezers die soms dagen, zelfs weken hebben moeten wachten op het vervolg. Ik kon het verhaal in ieder geval lekker in één ruk doorlezen.
Ik ben gisteravond lekker in bed gaan liggen en ben gaan lezen (lang leve de iPad). En ondanks dat ik er vanmorgen om half vijf alweer uit moest ben ik tot erg laat door gegaan.
Vandaag ben ik op ieder vrij moment steeds een stukje verder gaan gelezen op mijn telefoon. Zo zat ik vanmorgen zelfs tijdens mijn pauze in het restaurant van de Hema onder het genot van een lekkere kop koffie (Rick zou precies het zelfde doen) aandachtige naar mijn mobiel te staren. Je moet dan overigens wel erg vaak scrollen waardoor het verhaal nog langer lijkt.
Het leest inderdaad lekker weg, gewoon als een boek die ik bij de Bruna zou halen. Sterker nog, als ik bij de Bruna had gestaan en ik dit boek in mijn handen zou hebben gehad, had ik het gekocht. Ook zonder het luier gedeelte.
Heel mooi voor de luierliefhebber dat het luier gebruik in dit verhaal aan bod komt, en dan ook nog wel in combinatie met bedplassen en het daarom moeten gebruiken van luiers. Dat is wat ik persoonlijk weer heel erg interessant vindt.
De stukken waar de luiers dan in voorkwamen hadden van mij zelfs nog wel wat uitgebreider gemogen. Zoals iemand anders in een reactie al zei "het blijft toch een website voor luierliefhebbers".
Als je een verhaal aan het lezen bent, ben je in gedachten tijdens het lezen ook bezig te voorspellen welke richting een verhaal op zou gaan, tenminste ik dan.
Bijvoorbeeld zo hoopte ik dat toen Rick wat hoorde kraken bij Anne dat dat een luier was die ze om zou hebben gedaan, om wat voor reden dan ook.
En dat had ik ook bij de luiers die Rick onder het bed van Anne vond, ik ging dan steeds sneller verder lezen omdat ik benieuwd was waar dat naar toe zou gaan. Ik verwachte dan meer van Anne en de luiers.
Zo verwachte ik ook dat Noor toch nog weer een natte luier zou krijgen nadat ze in slaap was gevallen naast Rick.
Dat waren dus punten waarop ik nieuwsgierig was geworden en het verhaal toch een andere kant op ging dan mijn gedachten.
Overigens is dat geen kritiek hoor, het verhaal bleef me echt boeien.
Ik ben dan zojuist ook bij het tot nu toe laatste hoofdstuk aangekomen (ook ik moet nu wachten).
Ook nu hoop ik wel dat er meer achter de luier gevoelens zit bij, danwel Anne anders wel bij haar vriendje.
De beelden op de webcam, heeft het vriendje van Anne ze opgenomen?
Wat zit er achter de bloedneuzen van Noor?
Verder dacht ik geduurende het verhaal ook nog steeds aan Marnix, de vader van de meisjes, het lichaam is nog steeds niet gevonden. Is hij wel echt dood??? Oei nu maak ik dus zelf al een clifhanger ...
Al met al echt een bijzonder mooi verhaal. Ook zonder de luiers had ik het zeker weten gelezen, maar ik ben echt super blij dat luiers er zo in voorkomen. Het combineerd nu twee hobby's van mij, namelijk luieren en het lekker lezen van een goed boek, want dat is het!
Nou ik was dus één van de gelukkigen die dit verhaal pas gisteren heeft ontdekt op deze site.
Gelukkig in de zin dat ik het hele verhaal in één keer uit kon lezen zonder tussen pauzes, en ik kan je verzekeren óók dan zijn de clifhangers erg spannend. Zo spannend zelfs dat je heel snel door naar beneden wil scrollen om verder te kunnen lezen.
Pfff medelijden met al die lezers die soms dagen, zelfs weken hebben moeten wachten op het vervolg. Ik kon het verhaal in ieder geval lekker in één ruk doorlezen.
Ik ben gisteravond lekker in bed gaan liggen en ben gaan lezen (lang leve de iPad). En ondanks dat ik er vanmorgen om half vijf alweer uit moest ben ik tot erg laat door gegaan.
Vandaag ben ik op ieder vrij moment steeds een stukje verder gaan gelezen op mijn telefoon. Zo zat ik vanmorgen zelfs tijdens mijn pauze in het restaurant van de Hema onder het genot van een lekkere kop koffie (Rick zou precies het zelfde doen) aandachtige naar mijn mobiel te staren. Je moet dan overigens wel erg vaak scrollen waardoor het verhaal nog langer lijkt.
Het leest inderdaad lekker weg, gewoon als een boek die ik bij de Bruna zou halen. Sterker nog, als ik bij de Bruna had gestaan en ik dit boek in mijn handen zou hebben gehad, had ik het gekocht. Ook zonder het luier gedeelte.
Heel mooi voor de luierliefhebber dat het luier gebruik in dit verhaal aan bod komt, en dan ook nog wel in combinatie met bedplassen en het daarom moeten gebruiken van luiers. Dat is wat ik persoonlijk weer heel erg interessant vindt.
De stukken waar de luiers dan in voorkwamen hadden van mij zelfs nog wel wat uitgebreider gemogen. Zoals iemand anders in een reactie al zei "het blijft toch een website voor luierliefhebbers".
Als je een verhaal aan het lezen bent, ben je in gedachten tijdens het lezen ook bezig te voorspellen welke richting een verhaal op zou gaan, tenminste ik dan.
Bijvoorbeeld zo hoopte ik dat toen Rick wat hoorde kraken bij Anne dat dat een luier was die ze om zou hebben gedaan, om wat voor reden dan ook.
En dat had ik ook bij de luiers die Rick onder het bed van Anne vond, ik ging dan steeds sneller verder lezen omdat ik benieuwd was waar dat naar toe zou gaan. Ik verwachte dan meer van Anne en de luiers.
Zo verwachte ik ook dat Noor toch nog weer een natte luier zou krijgen nadat ze in slaap was gevallen naast Rick.
Dat waren dus punten waarop ik nieuwsgierig was geworden en het verhaal toch een andere kant op ging dan mijn gedachten.
Overigens is dat geen kritiek hoor, het verhaal bleef me echt boeien.
Ik ben dan zojuist ook bij het tot nu toe laatste hoofdstuk aangekomen (ook ik moet nu wachten).
Ook nu hoop ik wel dat er meer achter de luier gevoelens zit bij, danwel Anne anders wel bij haar vriendje.
De beelden op de webcam, heeft het vriendje van Anne ze opgenomen?
Wat zit er achter de bloedneuzen van Noor?
Verder dacht ik geduurende het verhaal ook nog steeds aan Marnix, de vader van de meisjes, het lichaam is nog steeds niet gevonden. Is hij wel echt dood??? Oei nu maak ik dus zelf al een clifhanger ...
Al met al echt een bijzonder mooi verhaal. Ook zonder de luiers had ik het zeker weten gelezen, maar ik ben echt super blij dat luiers er zo in voorkomen. Het combineerd nu twee hobby's van mij, namelijk luieren en het lekker lezen van een goed boek, want dat is het!
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 29)
Hoofdstuk 29: De Leugen
“Zwanger?”
De kleine ogen van Max kijken me vanachter zijn bril indringend aan. Hoewel hij bereid is om lang te wachten op mijn reactie, stopt hij niet met eten. Pas als hij halverwege door zijn salade niçoise is, heb ik een antwoord bedacht.
“Ik weet ook niet wat ik ermee aanmoet.”
Oké, ik zei niet dat ik een goed antwoord had bedacht.
Bovendien, het is de waarheid. Ik weet pas een paar uur dat mijn vriendin zwanger is. Iets dat ik nooit heb zien aankomen. Zoiets verwerk je niet even voordat je een afspraak met je therapeut hebt.
“Weet Chantal al of het jouw kind is?”, vraagt Max. Hij wil het gesprek duidelijk op gang houden, ondanks dat ik er duidelijk niet zoveel zin in heb. Zijn laatste vraag laat me diep zuchten.
“Chantal en ik weten allebei wie de vader is”, antwoord ik. “We zijn nog niet met elkaar naar bed geweest. Het kind is van Pierre. Als ze echt zwanger is”.
“Hoe bedoel je dat? Weet ze het niet zeker?” De toon van Max geeft aan dat hij het raar vindt dat iemand ‘misschien’ zwanger is.
“Chantal gaat vanmiddag naar de huisarts, en dan zullen we wel uitsluitsel krijgen. Maar het lijkt mij vrij duidelijk. Ze is een ruime week overtijd, en vrijwel constant misselijk. Ik kan me niet voorstellen dat ze daar zo lang last van zou houden als het puur van de stress is”, leg ik uit.
Max knikt begrijpend. “Ik denk dat je gelijk hebt”, zegt hij uiteindelijk. “Maar wat betekent dat voor jullie relatie?”
Opnieuw weet ik niet goed wat ik op zijn vraag moet antwoorden. “Ik heb geen flauw idee. Het is niet bepaald iets waar ik wat over te zeggen heb.”
“Waarom niet? Omdat je het kind niet verwekt hebt?”, reageert Max. “Dat lijkt me flauwekul. Jullie hebben nog steeds een relatie, of het nu jouw kind is of niet. Ik kan me niet voorstellen dat je vindt dat Chantal maar met Pierre moet gaan overleggen.”
“Nooit”, reageer ik stellig. “Ik zal er alles aan doen om die hufter uit het leven van mijn kinderen te houden. Of dat er nu twee of drie zijn.”
Ik neem een slok van mijn koffie, voordat ik verder praat. “Maar ik kan Chantal niet vertellen wat ze met haar kind moet doen.”
“Is het haar kind?”, vraagt Max. “Of is het hún kind, of wellicht júllie kind? Welke rol zie je voor jezelf weggelegd? Je kunt het altijd adopteren.”
“Ik weet niet wat Chantal wil”, herhaal ik. “Als zij het kind wil houden, kijken we wel verder.”
Max glimlacht. “Je weet natuurlijk zelf ook nog lang niet wat je wilt. Jongen, wat is dit toch een hoofdpijndossier. Net als ik denk dat er rustige tijden aanbreken voor je.”
“Just when I thought I was out, they pulled me back in”, citeer ik the Godfather, voor ik aanstalten maak om te vertrekken.
De dag is nog lang, wanneer ik bij Max vertrek. Om mijn gedachten te verzetten besluit ik om maar vast wat boodschappen te gaan doen. Dan heb ik tenminste geen tijd meer om te piekeren. Daar zou ik ook niets mee opschieten.
Vanaf dat moment vul ik mijn tijd in het winkelcentrum. Nog nooit heb ik zo lang over mijn boodschappen gedaan. Bij ieder product neem ik even de tijd om deze te vergelijken met anderen. Welke boter is nou eigenlijk het gezondst? Welke appels zien er het meest vers uit? Ik neem me zelfs voor om thuis maar eens op te zoeken wat nu het verschil is tussen magere en (half)volle melk.
Uiteindelijk eindig ik met overwegend dezelfde producten als normaal bij de kassa, waar ik een bekend gezicht tegenkom. Het is Merel, een leidster van de scoutinggroep waar Anne en Noor bijhoren. Ze lacht direct als ze me ziet.
“Zo, als dat niet de meest mannelijke hulpmoeder ooit is!”, grapt ze. Ik lach als een boer met kiespijn, want het brengt gelijk een golf aan herinneringen aan die andere hulpmoeders terug. Brr.
“Hoe is het met je?”, vraag ik, om maar van dat onderwerp af te komen. “Goed, hoor. Ik denk dat ik eindelijk een nieuw huis gevonden heb”, vertelt Merel.
“Echt? Ik wist niet dat je naar iets nieuws aan het zoeken was. Waar ga je wonen?”, vraag ik, terwijl ik haar help een zware krat bier van de band af te tillen.
“Aan de laagheideweg, in de buitenwijk. Nummer elf. Als ik tot aankoop over ga, natuurlijk”, antwoordt ze.
Er gaat direct een belletje bij me rinkelen. “Dan zegt men dat toeval niet bestaat”, reageer ik. “Men zegt veel. Maar wat probeer jij te zeggen?”, grinnikt ze, terwijl ze haar boodschappen afrekent.
“Nou, ik woon ook in die straat. Op nummer dertien. Dan worden we straks dus buren”, leg ik uit.
“Dat is inderdaad toevallig”, reageert Merel gelaten. Ze lijkt niet erg onder de indruk. De vrouw achter de kassa geeft een beleefd kuchje. “Nou, ik ben er eens vandoor. Misschien zie ik je binnenkort wel weer.”
Nog voor ik kan reageren, is ze er weer vandoor. “Tot z..”, stamel ik nog een beetje, voor ik besef dat het toch geen zin heeft. Ik richt me weer naar de kassajuffrouw, die me hoofdschuddend aankijkt.
Zelfs nadat ik voor Noor nog wat luiers bij de apotheek heb gehaald, en wat boeken voor Anne heb gekocht, heb ik nog wat tijd over. In eerste instantie weet ik niet wat ik het beste kan doen, maar een oude uitspraak van mijn moeder biedt uitkomst.
“Als je het even niet meer weet, kom dan een lekkere kop koffie drinken.”
Even later zit ik met koffie en een sigaretje op een terras. Het is gelukkig goed weer, waardoor ik de zon rustig kan kijken naar alle mensen die langskomen. De enige bekende die ik zie is Bram, het toekomstig (let maar op) vriendje van Anne. Hij durft zelfs te zwaaien, wanneer hij langsfietst. Het wordt nog eens iets met hem.
Na een tijdje bedenk ik me dat mijn telefoon nog steeds uitstaat. Ik heb niets met de nieuwste smartphones, maar met de hulp van Anne weet ik nu wel hoe ik op mijn prehistorisch mobieltje mijn e-mail kan bekijken. Snel controleer ik of Kim, de partner van Marnix, al gereageerd heeft. Mijn inbox is echter leeg. Teleurgesteld stop ik de telefoon terug in mijn broekzak en verlaat ik het terras.
Op de plaats waar ik mijn auto geparkeerd heb, is er uitzicht op een klein parkje. Ik herinner me dat ik daar vroeger veel met mijn vader en Marnix gespeeld heb. Het was toen veel groter dan nu. Even kijk ik hoe een vader met zijn zoontje aan het voetballen is.
Stiekem vraag ik me af hoe het zou zijn om met Chantal een kind te krijgen. Om zelf met mijn zoontje te voetballen en te spelen. Maar ik merk al snel dat dit soort gedachten me niet bepaald vrolijker maken. Met een zucht stap ik in de auto en vertrek ik richting huis.
Net als ik de boodschappen aan het uitladen ben, merk ik dat mijn telefoon trilt. Er is een SMS van de moeder van Tamara binnengekomen. Of het goed is als Noor nog een nachtje blijft logeren. Daar heb ik uiteraard geen bezwaar tegen. Sterker nog, ik ben blij dat haar eerste logeerpartij zo goed bevalt. Hopelijk durft ze het nu vaker.
Het valt me op dat alles erg rustig is in huis. Anne zal wel een middagdutje aan het doen zijn. Ze heeft in de periode vlak na de arrestatie van Pierre ontzettend slecht geslapen. Dat haalt ze momenteel dubbel en dwars in.
Zo stil als ik kan, breng ik de nieuwe pakken luiers voor Noor naar boven. Als ik haar kamer wil binnengaan, piept de deurklink ontzettend. Even blijf ik muisstil staan, om te luisteren of Anne er wakker van is geworden. Geen geluid uit diens kamer. Mooi.
Op de kamer van Noor ruim ik gelijk nog een beetje op. Als er iets is waar dat meisje een hekel aan heeft, is het wel het opmaken van haar bed. Hoe moeilijk kan het zijn? Snel maak ik het bed in orde en leg ik wat knuffels op haar kussen.
Er zit een grote pinguïn tussen, die ik haar heb gegeven toen ze net geboren was. Het hummeltje was nog kleiner dan de knuffel. Leuk dat ze hem nog steeds bewaard heeft.
Ineens hoor ik een nies op de slaapkamer van Anne. Ze is dus toch wakker. Ik besluit om haar maar gelijk te vertellen dat Noor nog een nachtje blijft logeren en dat zij dus mag kiezen wat we vanavond gaan eten. Dat betekent waarschijnlijk spaghetti, maar daar heb ik zelf al helemaal geen moeite mee.
“Anne?”, zeg ik zachtjes, terwijl ik de deurklink vastpak. Deze piept ook al ontzettend. Een teken dat ik toch eens wat meer moet klussen in dit huis.
“Nee! Wacht! Ik ben me aan het omkleden!”, klinkt het paniekerig vanuit Anne’s slaapkamer. Maar op dat moment heb ik de deur al opengemaakt.
“Ho! Sorry! Ik was te snel”, excuseer ik mezelf, terwijl ik maar amper een glimp van haar onderbroek opvang als ze haar spijkerbroek dichtknoopt. Ze zit midden in de puberteit, dus ik snap haar reactie wel. Zelfs al hoeft ze zich voor haar oom echt niet te schamen.
Dan valt me ineens op dat ze iets onder haar bed veegt met haar voet. Het is geen kleding, maar iets van plastic. Het kraakt namelijk.
“Wat verstop je nou onder je bed?”, vraag ik nieuwsgierig. “Niets, niet kijken alsjeblieft”, reageert Anne, opnieuw met een paniekerige toon in haar stem. Juist door die toon vertrouw ik het niet.
Ik ga op mijn knieën naast het bed zitten en vis er een luier onder vandaan. Tot mijn verbazing is de luier helemaal nat. Ik snap er niets meer van.
“Anne, je hebt dit toch niet voor de webcam gedaan?!”, vraag ik, vooral bezorgd.
“Nee, natuurlijk niet”, antwoordt ze. Ik zie dat het huilen haar nader staat dan het lachen.
“Maar.. waarom heb je dan een luier gebruikt?”
Anne wil me niet aankijken. Haar gezicht is helemaal rood geworden.
“Ik .. ik durf het niet te vertellen”, zegt ze tenslotte.
Hoofdstuk 29: De Leugen
“Zwanger?”
De kleine ogen van Max kijken me vanachter zijn bril indringend aan. Hoewel hij bereid is om lang te wachten op mijn reactie, stopt hij niet met eten. Pas als hij halverwege door zijn salade niçoise is, heb ik een antwoord bedacht.
“Ik weet ook niet wat ik ermee aanmoet.”
Oké, ik zei niet dat ik een goed antwoord had bedacht.
Bovendien, het is de waarheid. Ik weet pas een paar uur dat mijn vriendin zwanger is. Iets dat ik nooit heb zien aankomen. Zoiets verwerk je niet even voordat je een afspraak met je therapeut hebt.
“Weet Chantal al of het jouw kind is?”, vraagt Max. Hij wil het gesprek duidelijk op gang houden, ondanks dat ik er duidelijk niet zoveel zin in heb. Zijn laatste vraag laat me diep zuchten.
“Chantal en ik weten allebei wie de vader is”, antwoord ik. “We zijn nog niet met elkaar naar bed geweest. Het kind is van Pierre. Als ze echt zwanger is”.
“Hoe bedoel je dat? Weet ze het niet zeker?” De toon van Max geeft aan dat hij het raar vindt dat iemand ‘misschien’ zwanger is.
“Chantal gaat vanmiddag naar de huisarts, en dan zullen we wel uitsluitsel krijgen. Maar het lijkt mij vrij duidelijk. Ze is een ruime week overtijd, en vrijwel constant misselijk. Ik kan me niet voorstellen dat ze daar zo lang last van zou houden als het puur van de stress is”, leg ik uit.
Max knikt begrijpend. “Ik denk dat je gelijk hebt”, zegt hij uiteindelijk. “Maar wat betekent dat voor jullie relatie?”
Opnieuw weet ik niet goed wat ik op zijn vraag moet antwoorden. “Ik heb geen flauw idee. Het is niet bepaald iets waar ik wat over te zeggen heb.”
“Waarom niet? Omdat je het kind niet verwekt hebt?”, reageert Max. “Dat lijkt me flauwekul. Jullie hebben nog steeds een relatie, of het nu jouw kind is of niet. Ik kan me niet voorstellen dat je vindt dat Chantal maar met Pierre moet gaan overleggen.”
“Nooit”, reageer ik stellig. “Ik zal er alles aan doen om die hufter uit het leven van mijn kinderen te houden. Of dat er nu twee of drie zijn.”
Ik neem een slok van mijn koffie, voordat ik verder praat. “Maar ik kan Chantal niet vertellen wat ze met haar kind moet doen.”
“Is het haar kind?”, vraagt Max. “Of is het hún kind, of wellicht júllie kind? Welke rol zie je voor jezelf weggelegd? Je kunt het altijd adopteren.”
“Ik weet niet wat Chantal wil”, herhaal ik. “Als zij het kind wil houden, kijken we wel verder.”
Max glimlacht. “Je weet natuurlijk zelf ook nog lang niet wat je wilt. Jongen, wat is dit toch een hoofdpijndossier. Net als ik denk dat er rustige tijden aanbreken voor je.”
“Just when I thought I was out, they pulled me back in”, citeer ik the Godfather, voor ik aanstalten maak om te vertrekken.
De dag is nog lang, wanneer ik bij Max vertrek. Om mijn gedachten te verzetten besluit ik om maar vast wat boodschappen te gaan doen. Dan heb ik tenminste geen tijd meer om te piekeren. Daar zou ik ook niets mee opschieten.
Vanaf dat moment vul ik mijn tijd in het winkelcentrum. Nog nooit heb ik zo lang over mijn boodschappen gedaan. Bij ieder product neem ik even de tijd om deze te vergelijken met anderen. Welke boter is nou eigenlijk het gezondst? Welke appels zien er het meest vers uit? Ik neem me zelfs voor om thuis maar eens op te zoeken wat nu het verschil is tussen magere en (half)volle melk.
Uiteindelijk eindig ik met overwegend dezelfde producten als normaal bij de kassa, waar ik een bekend gezicht tegenkom. Het is Merel, een leidster van de scoutinggroep waar Anne en Noor bijhoren. Ze lacht direct als ze me ziet.
“Zo, als dat niet de meest mannelijke hulpmoeder ooit is!”, grapt ze. Ik lach als een boer met kiespijn, want het brengt gelijk een golf aan herinneringen aan die andere hulpmoeders terug. Brr.
“Hoe is het met je?”, vraag ik, om maar van dat onderwerp af te komen. “Goed, hoor. Ik denk dat ik eindelijk een nieuw huis gevonden heb”, vertelt Merel.
“Echt? Ik wist niet dat je naar iets nieuws aan het zoeken was. Waar ga je wonen?”, vraag ik, terwijl ik haar help een zware krat bier van de band af te tillen.
“Aan de laagheideweg, in de buitenwijk. Nummer elf. Als ik tot aankoop over ga, natuurlijk”, antwoordt ze.
Er gaat direct een belletje bij me rinkelen. “Dan zegt men dat toeval niet bestaat”, reageer ik. “Men zegt veel. Maar wat probeer jij te zeggen?”, grinnikt ze, terwijl ze haar boodschappen afrekent.
“Nou, ik woon ook in die straat. Op nummer dertien. Dan worden we straks dus buren”, leg ik uit.
“Dat is inderdaad toevallig”, reageert Merel gelaten. Ze lijkt niet erg onder de indruk. De vrouw achter de kassa geeft een beleefd kuchje. “Nou, ik ben er eens vandoor. Misschien zie ik je binnenkort wel weer.”
Nog voor ik kan reageren, is ze er weer vandoor. “Tot z..”, stamel ik nog een beetje, voor ik besef dat het toch geen zin heeft. Ik richt me weer naar de kassajuffrouw, die me hoofdschuddend aankijkt.
Zelfs nadat ik voor Noor nog wat luiers bij de apotheek heb gehaald, en wat boeken voor Anne heb gekocht, heb ik nog wat tijd over. In eerste instantie weet ik niet wat ik het beste kan doen, maar een oude uitspraak van mijn moeder biedt uitkomst.
“Als je het even niet meer weet, kom dan een lekkere kop koffie drinken.”
Even later zit ik met koffie en een sigaretje op een terras. Het is gelukkig goed weer, waardoor ik de zon rustig kan kijken naar alle mensen die langskomen. De enige bekende die ik zie is Bram, het toekomstig (let maar op) vriendje van Anne. Hij durft zelfs te zwaaien, wanneer hij langsfietst. Het wordt nog eens iets met hem.
Na een tijdje bedenk ik me dat mijn telefoon nog steeds uitstaat. Ik heb niets met de nieuwste smartphones, maar met de hulp van Anne weet ik nu wel hoe ik op mijn prehistorisch mobieltje mijn e-mail kan bekijken. Snel controleer ik of Kim, de partner van Marnix, al gereageerd heeft. Mijn inbox is echter leeg. Teleurgesteld stop ik de telefoon terug in mijn broekzak en verlaat ik het terras.
Op de plaats waar ik mijn auto geparkeerd heb, is er uitzicht op een klein parkje. Ik herinner me dat ik daar vroeger veel met mijn vader en Marnix gespeeld heb. Het was toen veel groter dan nu. Even kijk ik hoe een vader met zijn zoontje aan het voetballen is.
Stiekem vraag ik me af hoe het zou zijn om met Chantal een kind te krijgen. Om zelf met mijn zoontje te voetballen en te spelen. Maar ik merk al snel dat dit soort gedachten me niet bepaald vrolijker maken. Met een zucht stap ik in de auto en vertrek ik richting huis.
Net als ik de boodschappen aan het uitladen ben, merk ik dat mijn telefoon trilt. Er is een SMS van de moeder van Tamara binnengekomen. Of het goed is als Noor nog een nachtje blijft logeren. Daar heb ik uiteraard geen bezwaar tegen. Sterker nog, ik ben blij dat haar eerste logeerpartij zo goed bevalt. Hopelijk durft ze het nu vaker.
Het valt me op dat alles erg rustig is in huis. Anne zal wel een middagdutje aan het doen zijn. Ze heeft in de periode vlak na de arrestatie van Pierre ontzettend slecht geslapen. Dat haalt ze momenteel dubbel en dwars in.
Zo stil als ik kan, breng ik de nieuwe pakken luiers voor Noor naar boven. Als ik haar kamer wil binnengaan, piept de deurklink ontzettend. Even blijf ik muisstil staan, om te luisteren of Anne er wakker van is geworden. Geen geluid uit diens kamer. Mooi.
Op de kamer van Noor ruim ik gelijk nog een beetje op. Als er iets is waar dat meisje een hekel aan heeft, is het wel het opmaken van haar bed. Hoe moeilijk kan het zijn? Snel maak ik het bed in orde en leg ik wat knuffels op haar kussen.
Er zit een grote pinguïn tussen, die ik haar heb gegeven toen ze net geboren was. Het hummeltje was nog kleiner dan de knuffel. Leuk dat ze hem nog steeds bewaard heeft.
Ineens hoor ik een nies op de slaapkamer van Anne. Ze is dus toch wakker. Ik besluit om haar maar gelijk te vertellen dat Noor nog een nachtje blijft logeren en dat zij dus mag kiezen wat we vanavond gaan eten. Dat betekent waarschijnlijk spaghetti, maar daar heb ik zelf al helemaal geen moeite mee.
“Anne?”, zeg ik zachtjes, terwijl ik de deurklink vastpak. Deze piept ook al ontzettend. Een teken dat ik toch eens wat meer moet klussen in dit huis.
“Nee! Wacht! Ik ben me aan het omkleden!”, klinkt het paniekerig vanuit Anne’s slaapkamer. Maar op dat moment heb ik de deur al opengemaakt.
“Ho! Sorry! Ik was te snel”, excuseer ik mezelf, terwijl ik maar amper een glimp van haar onderbroek opvang als ze haar spijkerbroek dichtknoopt. Ze zit midden in de puberteit, dus ik snap haar reactie wel. Zelfs al hoeft ze zich voor haar oom echt niet te schamen.
Dan valt me ineens op dat ze iets onder haar bed veegt met haar voet. Het is geen kleding, maar iets van plastic. Het kraakt namelijk.
“Wat verstop je nou onder je bed?”, vraag ik nieuwsgierig. “Niets, niet kijken alsjeblieft”, reageert Anne, opnieuw met een paniekerige toon in haar stem. Juist door die toon vertrouw ik het niet.
Ik ga op mijn knieën naast het bed zitten en vis er een luier onder vandaan. Tot mijn verbazing is de luier helemaal nat. Ik snap er niets meer van.
“Anne, je hebt dit toch niet voor de webcam gedaan?!”, vraag ik, vooral bezorgd.
“Nee, natuurlijk niet”, antwoordt ze. Ik zie dat het huilen haar nader staat dan het lachen.
“Maar.. waarom heb je dan een luier gebruikt?”
Anne wil me niet aankijken. Haar gezicht is helemaal rood geworden.
“Ik .. ik durf het niet te vertellen”, zegt ze tenslotte.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Er zitten inderdaad veel cliffhangers en open plekken in dit verhaal. De meeste zijn er vooral om het verhaal spannender en mooier te maken, maar er zijn er ook een aantal die je later in het verhaal beantwoord zult zien. Ik hou er nu eenmaal van om de zaken langzaam op te bouwen.
Wat betreft de luiers; ik denk dat de nieuwste en komende afleveringen je op je wenken zullen bedienen.
Reacties als deze zijn precies degene die een schrijver blijven motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Bedankt!Winfield zei:
Er zitten inderdaad veel cliffhangers en open plekken in dit verhaal. De meeste zijn er vooral om het verhaal spannender en mooier te maken, maar er zijn er ook een aantal die je later in het verhaal beantwoord zult zien. Ik hou er nu eenmaal van om de zaken langzaam op te bouwen.
Wat betreft de luiers; ik denk dat de nieuwste en komende afleveringen je op je wenken zullen bedienen.
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
toppie
toppie
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 30)
Wow! 350 reacties en meer dan 25.000 views. Fantastisch! Bedankt allemaal!
Hoofdstuk 30: Anne
Anne is altijd al een stoer meisje geweest. Praten over gevoelens is niets voor haar, en op huilen heb ik haar maar zelden kunnen betrappen.
Het is niet dat ze geen emoties ervaart, maar om de een of andere reden wil Anne deze nooit aan anderen tonen. Ze heeft de neiging zich af te sluiten. Om een muur om zichzelf heen te bouwen, waar niemand achter mag kijken.
Toen haar ouders stierven deed Anne alles behalve echte emotie uiten. Zelfs toen Pierre haar misbruikt heeft, bleef ze stil. Alle gevoelens opgekropt. Tot het echt niet meer anders gaat. Dan brokkelt de muur af.
Dat gebeurt nu ook. Anne vecht tegen haar tranen, uit alle macht proberend om de muur overeind te houden. Maar we weten allebei dat het zinloos is. De vraag is niet óf ze zich zal openstellen, maar wannéér ze dit doet.
We zitten inmiddels aan de keukentafel, tegenover elkaar. Anne heeft haar handen gebald op haar schoot liggen. Ze knijpt er hard in, hopend dat het haar verzet tegen de tranen helpt. Ikzelf steek, geheel volgens gewoonte, een sigaret aan.
“Anne, ik wil dat je weet dat ik niet boos op je ben. Maar ik ben wel heel erg bezorgd om je. Ik begrijp niet wat er in je hoofd omgaat. Daarom wil ik praten over wat ik net gezien heb. Snap je dat?”, leg ik zo rustig mogelijk uit.
Zonder me aan te kijken, knikt ze.
“Je hoeft niet bang te zijn om me iets te vertellen. Het maakt me niet uit wat het is”, ga ik verder.
“Oh, dus het interesseert je niet? Je bent gewoon nieuwsgierig?”, reageert Anne. Voorzichtig kijkt ze naar me, maar onze ogen kruisen zich nog steeds niet.
“Lieverd, dat zeg ik niet. Ik wil alleen maar dat je me uitlegt wat er in je omgaat. Dan hoef ik niet bang te zijn dat er iets ergs is dat je me niet vertelt. Dat is al zo vaak gebeurd.”
“Dus dan moet er nu ook wel iets slechts met me zijn? Omdat dat altijd zo is? Zeg nou maar gewoon dat je denkt dat ik gek ben!” Eindelijk kijkt Anne me recht aan.
Het laatste wat ik denk is dat Anne gek is. Maar de manier waarop ze dit zegt, doet me twijfelen. Niet aan haar, maar aan of ze soms van zichzelf denkt dat ze een draadje los heeft zitten.
“Nee, ik denk helemaal niet dat je gek bent. Hoewel, je bent natuurlijk familie van mij. Dus je moet het wel een beetje zijn, natuurlijk. Maar als je niet eerlijk tegen me bent, dan kan ik alleen maar afgaan op wat ik zie. Dat jij luiers van je zusje pikt en gebruikt. Als je me niet uitlegt waarom je dat doet, wat moet ik er dan van denken?”
Anne kijkt me inmiddels niet meer aan, maar blijft stoïcijns voor zich uit staren. Langs me door. Het lijkt alsof mijn woorden langzaam tot haar doordringen. Zelf blijft ze ijzig stil.
“Je zei dat je me niet durft te vertellen wat er aan de hand is. Dan is het logisch dat ik me zorgen om je maak. Want waarom zou je mij niet in vertrouwen nemen? Ik zal niet boos worden. Misschien snap ik niet alles meteen, maar ik beloof je dat ik het zal proberen.”
“Ik vind het gewoon moeilijk om te praten, oké?”, is het meest eerlijke dat ik Anne tot nu toe heb horen zeggen.
“Oké. Dat begrijp ik wel. Het is ook helemaal niet erg om dat moeilijk te vinden. Dat had ik vroeger ook, hoor. Om het nog maar niet over je vader te hebben. Als hij niet had hoeven eten, dan waren zijn lippen aan elkaar gegroeid.”
Humor is mijn manier om moeilijke situaties wat te ontspannen. Het werkt niet altijd, maar een heel fijn glimlachje van Anne geeft aan dat het zijn doel bereikt heeft.
Snel probeer ik een manier te verzinnen om Anne toch aan het praten te krijgen.
“Zou het werken als ik je gewoon vragen stel? Dan geef je gewoon eerlijk antwoord. Dan beloof ik dat ik niet boos zal worden of oordelen. Is dat makkelijker voor je?”
Anne zucht. Ze lijkt eindelijk te beseffen dat ze er niet onderuit komt om met me te praten. Uiteindelijk knikt ze.
“Oké. Was het de eerste keer dat je een luier van Noor hebt gepakt?”, begin ik.
Anne geeft toe van niet. Ze vertelt heel zachtjes haar verhaal. Dat ze het al jaren doet. De luiers die ik wel eens op haar kamer heb gevonden heeft ze ook zelf gepakt. Noor heeft ze nooit laten liggen. Ook op het scoutingweekend was het raak. Noor was haar luiers niet vergeten, maar Anne heeft ze toen in haar tas gestopt, zodat ze er zelf ook kon dragen.
“Het spijt me echt dat ik erover gelogen heb”, geeft Anne ten slotte toe.
“Dat weet ik”, zeg ik geruststellend. “Je liegt niet snel. Als je vandaag eerlijk blijft, zal ik er niet moeilijk over doen. Afgesproken?”
Anne knikt en we schudden elkaars hand op die belofte.
“Dan nu waarschijnlijk de moeilijkste vraag. Waarom wil je een luier dragen? Toen ik je op die manier strafte, wilde je er niets van weten.”
“Nee. Ik schrok ervan. Hoewel ik het niet echt als een straf heb gevoeld, kon ik dat niet laten merken. Als jij had gemerkt dat ik het niet erg vond, was je toen achter mijn geheim gekomen”, geeft Anne toe.
“Wat is je geheim dan? Heb je ongelukjes?”, vraag ik door.
Anne schudt haar hoofd. “Nee, helemaal niet. Eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet goed. Ik wil het gewoon. Als ik me slecht voel, bedoel ik. Dan trek ik een luier aan en voel ik me beter. Hoe het werkt weet ik ook niet.”
Nu verliest ze haar strijd tegen de tranen, en veegt er eentje van haar wang.
“Oké. Ik weet ook niet hoe dat werkt. Maar doe ik het ook, alleen met andere dingen. Als ik me slecht voel drink ik koffie, rook ik een sigaret. Dat soort dingen. Of ik ga heel vals met de radio meezingen. Dat is mijn uitlaatklep.”
“Je zingt inderdaad vals”, reageert Anne resoluut.
“Maar dat maakt mij toch niet gek?”, vraag ik direct.
Anne schudt van niet. “Dat niet, nee.” Heel even kunnen we weer lachen.
“Vind je mij niet gestoord, ofzo?”, vraagt Anne daarna voorzichtig. “Vind je jezelf soms gek?”, kaats ik de bal terug. “Een beetje. Dat ik een luier om wil, dat vind ik zo stom. Het is niet logisch, dus is het gek.”
“Jouw uitlaatklep maakt je niet tot een gek. Natuurlijk vind ik het wel raar, omdat ik er nog nooit van gehoord heb dat iemand luiers ervoor gebruikt. Maar omdat ik het niet snap, maakt het toch niet tot iets slechts?”
Even pauzeer ik, terwijl ik mijn sigaret uitmaak.
“Weet je wat ik slecht vind? Dat jij jezelf niet durft te zijn. Ik hou geen grammetje minder van Noor omdat zij een luier draagt. Voor jou geldt hetzelfde. Dat jij er zelf voor kiest, maakt geen verschil.”
“Je vindt het echt niet erg?”, vraagt Anne verbaasd.
“Wat zou ik er erg aan moeten vinden? Je bent niet raar; je bent anders. Iedereen is anders, uniek. Ik zal er echt wel aan moeten wennen, hoor. Maar ik vind het niet erg. Ik ben zelfs blij dat je een uitlaatklep hebt. Stel je voor dat je die niet had? Dan zou je doodongelukkig worden.”
Heel eerlijk gezegd heb ik het moeilijker met de situatie dan ik aan Anne laat merken. Maar ik probeer zo tolerant mogelijk te zijn.
“In de krant lees ik iedere dag wel over iemand van jouw leeftijd, die aan drugs verslaafd raakt. Of alcohol. Dat is pas een gevaarlijke uitlaatklep. Dan heb ik liever raar dan gevaarlijk.”
Anne knikt instemmend, en begint dan langzaam meer uit te leggen.
“Ik vergeet gewoon alle zorgen die ik heb. Het is net alsof ik weer klein ben. Veilig van alle problemen. Even niets aan mijn hoofd.”
Hoe meer ze me vertelt, hoe logischer het allemaal begint te klinken. Ze verlangt terug naar haar kindertijd. Wie niet? Anne geeft het alleen duidelijk uiting.
“Dat kan ik me goed voorstellen”, geef ik toe. “Doe je ook nog andere dingen om dat gevoel te krijgen?”
Met het schaamrood op de kaken geeft Anne toe dat ze nog een paar andere babyspullen heeft. Het voelt niet comfortabel om te horen, maar na alles wat ze heeft meegemaakt wil ik haar proberen te steunen. Het raakt me behoorlijk dat ze haar ware zelf al die tijd heeft moeten verstoppen. Of, tenminste, dat ze dat gevoel had.
Ik ben zo vaak veroordeeld om wie ik ben; dat kan ik haar toch niet aandoen? Bovendien, dit klinkt als iets waar ze mogelijk weer overheen zal groeien. Een soort fase.
“En nu?”, vraagt Anne plotseling.
“Nou, ik moet even over alles nadenken”, geef ik toe. “Maar één ding beloof ik je. Hier in huis hoef je dat gedeelte van jezelf niet meer te verbergen. Nooit meer.”
Wow! 350 reacties en meer dan 25.000 views. Fantastisch! Bedankt allemaal!
Hoofdstuk 30: Anne
Anne is altijd al een stoer meisje geweest. Praten over gevoelens is niets voor haar, en op huilen heb ik haar maar zelden kunnen betrappen.
Het is niet dat ze geen emoties ervaart, maar om de een of andere reden wil Anne deze nooit aan anderen tonen. Ze heeft de neiging zich af te sluiten. Om een muur om zichzelf heen te bouwen, waar niemand achter mag kijken.
Toen haar ouders stierven deed Anne alles behalve echte emotie uiten. Zelfs toen Pierre haar misbruikt heeft, bleef ze stil. Alle gevoelens opgekropt. Tot het echt niet meer anders gaat. Dan brokkelt de muur af.
Dat gebeurt nu ook. Anne vecht tegen haar tranen, uit alle macht proberend om de muur overeind te houden. Maar we weten allebei dat het zinloos is. De vraag is niet óf ze zich zal openstellen, maar wannéér ze dit doet.
We zitten inmiddels aan de keukentafel, tegenover elkaar. Anne heeft haar handen gebald op haar schoot liggen. Ze knijpt er hard in, hopend dat het haar verzet tegen de tranen helpt. Ikzelf steek, geheel volgens gewoonte, een sigaret aan.
“Anne, ik wil dat je weet dat ik niet boos op je ben. Maar ik ben wel heel erg bezorgd om je. Ik begrijp niet wat er in je hoofd omgaat. Daarom wil ik praten over wat ik net gezien heb. Snap je dat?”, leg ik zo rustig mogelijk uit.
Zonder me aan te kijken, knikt ze.
“Je hoeft niet bang te zijn om me iets te vertellen. Het maakt me niet uit wat het is”, ga ik verder.
“Oh, dus het interesseert je niet? Je bent gewoon nieuwsgierig?”, reageert Anne. Voorzichtig kijkt ze naar me, maar onze ogen kruisen zich nog steeds niet.
“Lieverd, dat zeg ik niet. Ik wil alleen maar dat je me uitlegt wat er in je omgaat. Dan hoef ik niet bang te zijn dat er iets ergs is dat je me niet vertelt. Dat is al zo vaak gebeurd.”
“Dus dan moet er nu ook wel iets slechts met me zijn? Omdat dat altijd zo is? Zeg nou maar gewoon dat je denkt dat ik gek ben!” Eindelijk kijkt Anne me recht aan.
Het laatste wat ik denk is dat Anne gek is. Maar de manier waarop ze dit zegt, doet me twijfelen. Niet aan haar, maar aan of ze soms van zichzelf denkt dat ze een draadje los heeft zitten.
“Nee, ik denk helemaal niet dat je gek bent. Hoewel, je bent natuurlijk familie van mij. Dus je moet het wel een beetje zijn, natuurlijk. Maar als je niet eerlijk tegen me bent, dan kan ik alleen maar afgaan op wat ik zie. Dat jij luiers van je zusje pikt en gebruikt. Als je me niet uitlegt waarom je dat doet, wat moet ik er dan van denken?”
Anne kijkt me inmiddels niet meer aan, maar blijft stoïcijns voor zich uit staren. Langs me door. Het lijkt alsof mijn woorden langzaam tot haar doordringen. Zelf blijft ze ijzig stil.
“Je zei dat je me niet durft te vertellen wat er aan de hand is. Dan is het logisch dat ik me zorgen om je maak. Want waarom zou je mij niet in vertrouwen nemen? Ik zal niet boos worden. Misschien snap ik niet alles meteen, maar ik beloof je dat ik het zal proberen.”
“Ik vind het gewoon moeilijk om te praten, oké?”, is het meest eerlijke dat ik Anne tot nu toe heb horen zeggen.
“Oké. Dat begrijp ik wel. Het is ook helemaal niet erg om dat moeilijk te vinden. Dat had ik vroeger ook, hoor. Om het nog maar niet over je vader te hebben. Als hij niet had hoeven eten, dan waren zijn lippen aan elkaar gegroeid.”
Humor is mijn manier om moeilijke situaties wat te ontspannen. Het werkt niet altijd, maar een heel fijn glimlachje van Anne geeft aan dat het zijn doel bereikt heeft.
Snel probeer ik een manier te verzinnen om Anne toch aan het praten te krijgen.
“Zou het werken als ik je gewoon vragen stel? Dan geef je gewoon eerlijk antwoord. Dan beloof ik dat ik niet boos zal worden of oordelen. Is dat makkelijker voor je?”
Anne zucht. Ze lijkt eindelijk te beseffen dat ze er niet onderuit komt om met me te praten. Uiteindelijk knikt ze.
“Oké. Was het de eerste keer dat je een luier van Noor hebt gepakt?”, begin ik.
Anne geeft toe van niet. Ze vertelt heel zachtjes haar verhaal. Dat ze het al jaren doet. De luiers die ik wel eens op haar kamer heb gevonden heeft ze ook zelf gepakt. Noor heeft ze nooit laten liggen. Ook op het scoutingweekend was het raak. Noor was haar luiers niet vergeten, maar Anne heeft ze toen in haar tas gestopt, zodat ze er zelf ook kon dragen.
“Het spijt me echt dat ik erover gelogen heb”, geeft Anne ten slotte toe.
“Dat weet ik”, zeg ik geruststellend. “Je liegt niet snel. Als je vandaag eerlijk blijft, zal ik er niet moeilijk over doen. Afgesproken?”
Anne knikt en we schudden elkaars hand op die belofte.
“Dan nu waarschijnlijk de moeilijkste vraag. Waarom wil je een luier dragen? Toen ik je op die manier strafte, wilde je er niets van weten.”
“Nee. Ik schrok ervan. Hoewel ik het niet echt als een straf heb gevoeld, kon ik dat niet laten merken. Als jij had gemerkt dat ik het niet erg vond, was je toen achter mijn geheim gekomen”, geeft Anne toe.
“Wat is je geheim dan? Heb je ongelukjes?”, vraag ik door.
Anne schudt haar hoofd. “Nee, helemaal niet. Eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet goed. Ik wil het gewoon. Als ik me slecht voel, bedoel ik. Dan trek ik een luier aan en voel ik me beter. Hoe het werkt weet ik ook niet.”
Nu verliest ze haar strijd tegen de tranen, en veegt er eentje van haar wang.
“Oké. Ik weet ook niet hoe dat werkt. Maar doe ik het ook, alleen met andere dingen. Als ik me slecht voel drink ik koffie, rook ik een sigaret. Dat soort dingen. Of ik ga heel vals met de radio meezingen. Dat is mijn uitlaatklep.”
“Je zingt inderdaad vals”, reageert Anne resoluut.
“Maar dat maakt mij toch niet gek?”, vraag ik direct.
Anne schudt van niet. “Dat niet, nee.” Heel even kunnen we weer lachen.
“Vind je mij niet gestoord, ofzo?”, vraagt Anne daarna voorzichtig. “Vind je jezelf soms gek?”, kaats ik de bal terug. “Een beetje. Dat ik een luier om wil, dat vind ik zo stom. Het is niet logisch, dus is het gek.”
“Jouw uitlaatklep maakt je niet tot een gek. Natuurlijk vind ik het wel raar, omdat ik er nog nooit van gehoord heb dat iemand luiers ervoor gebruikt. Maar omdat ik het niet snap, maakt het toch niet tot iets slechts?”
Even pauzeer ik, terwijl ik mijn sigaret uitmaak.
“Weet je wat ik slecht vind? Dat jij jezelf niet durft te zijn. Ik hou geen grammetje minder van Noor omdat zij een luier draagt. Voor jou geldt hetzelfde. Dat jij er zelf voor kiest, maakt geen verschil.”
“Je vindt het echt niet erg?”, vraagt Anne verbaasd.
“Wat zou ik er erg aan moeten vinden? Je bent niet raar; je bent anders. Iedereen is anders, uniek. Ik zal er echt wel aan moeten wennen, hoor. Maar ik vind het niet erg. Ik ben zelfs blij dat je een uitlaatklep hebt. Stel je voor dat je die niet had? Dan zou je doodongelukkig worden.”
Heel eerlijk gezegd heb ik het moeilijker met de situatie dan ik aan Anne laat merken. Maar ik probeer zo tolerant mogelijk te zijn.
“In de krant lees ik iedere dag wel over iemand van jouw leeftijd, die aan drugs verslaafd raakt. Of alcohol. Dat is pas een gevaarlijke uitlaatklep. Dan heb ik liever raar dan gevaarlijk.”
Anne knikt instemmend, en begint dan langzaam meer uit te leggen.
“Ik vergeet gewoon alle zorgen die ik heb. Het is net alsof ik weer klein ben. Veilig van alle problemen. Even niets aan mijn hoofd.”
Hoe meer ze me vertelt, hoe logischer het allemaal begint te klinken. Ze verlangt terug naar haar kindertijd. Wie niet? Anne geeft het alleen duidelijk uiting.
“Dat kan ik me goed voorstellen”, geef ik toe. “Doe je ook nog andere dingen om dat gevoel te krijgen?”
Met het schaamrood op de kaken geeft Anne toe dat ze nog een paar andere babyspullen heeft. Het voelt niet comfortabel om te horen, maar na alles wat ze heeft meegemaakt wil ik haar proberen te steunen. Het raakt me behoorlijk dat ze haar ware zelf al die tijd heeft moeten verstoppen. Of, tenminste, dat ze dat gevoel had.
Ik ben zo vaak veroordeeld om wie ik ben; dat kan ik haar toch niet aandoen? Bovendien, dit klinkt als iets waar ze mogelijk weer overheen zal groeien. Een soort fase.
“En nu?”, vraagt Anne plotseling.
“Nou, ik moet even over alles nadenken”, geef ik toe. “Maar één ding beloof ik je. Hier in huis hoef je dat gedeelte van jezelf niet meer te verbergen. Nooit meer.”
