Peetoom (Hoofdstuk 33)
Hoofdstuk 33: De Zoektocht
De herfst heeft zich letterlijk en figuurlijk ingezet als ik de volgende ochtend al vroeg door het park wandel.
Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen. Het vertrek van Chantal is zwaar ingeslagen. Toen ik ’s avonds met Anne heb zitten eten, heeft de stilte geregeerd. Anne was erg moe, dus het is haar waarschijnlijk niet opgevallen dat ik geen zinnig woord kon zeggen. Niet dat ik Anne nou hiermee had willen lastig vallen.
Na een paar uur woelen heb ik ook de hoop op een fatsoenlijke nachtrust maar opgegeven. Rustig wandel ik nu een stukje, proberend om mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Maar makkelijk is het niet. In mijn hoofd dwarrelt alles net zo door elkaar als de gekleurde bladeren, die overal uit de bomen vallen.
Ik probeer een punt te vinden waarop ik Chantal’s ongelijk kan bewijzen; maar dat lukt me niet. Haar redenering lijkt gewoon te kloppen. Hoe kan ik het Anne aandoen om te moeten leven met het kind van de persoon die haar verkracht heeft? Dat kan ik inderdaad niet.
Dat zorgt er automatisch voor dat ik moet kiezen tussen het ongeboren kind van Chantal en Pierre, en Anne. Er is geen situatie denkbaar waarin ik niet voor Anne zou kiezen.
Hoe graag ik ook nog één dag met Chantal zou willen doorbrengen, al was het maar één uur, het zou alles alleen maar pijnlijker maken. En dat is voor niemand goed.
Hoewel ik van binnen voel dat Chantal de juiste beslissing heeft genomen, blijft het toch zo’n enorm pijn doen.
Alsof mijn brein in alle stilte heeft besloten dat ik wat afleiding nodig heb, eindig ik mijn wandeltocht in een bekende straat. Door de schemer heb ik het niet meteen door, maar ik sta voor het huis van Kim.
Ik heb eventjes nodig om mezelf eraan te herinneren dat ik Kim al een paar dagen probeer te bereiken. De verwachting is dat zij me kan helpen aan antwoorden over de dagboeken van Marnix, en de broer die we schijnen te hebben.
De nieuwsgierigheid slaat opnieuw toe – waarom heeft Kim niet gereageerd? Er zijn tal van juiste redenen te bedenken, maar ik wil het zeker weten.
Het is nog vroeg, dus het is logisch dat er bij Kim thuis geen lichten branden. Haar auto staat niet op de oprit, of een andere plek in de straat. Zodra ik voorzichtig door het raam naar binnen kijk, bekruipt me een vreemd gevoel.
Het huis staat leeg.
Niet één meubelstuk, niks. Het zit me niet lekker; dit hele verhaal begint te veel vreemde wendingen te krijgen. Natuurlijk kan Kim net verhuisd zijn, dat zou ook haar afwezigheid verklaren. Maar het is me net iets té toevallig dat het op dit moment gebeurd is.
Behoedzaam loop ik naar de voordeur en speur de portiek af naar een naambordje. Ook deze kan ik niet vinden. Bezorgd baan ik me nu een weg naar de achtertuin en kijk van daaruit nog eens naar binnen. Ook vanuit hier kan ik zien dat het hele huis leeg staat. Kim woont hier niet meer. Niemand woont hier nog.
Ik besluit dat ik maar beter kan vertrekken. Mijn onderbuikgevoel zegt me dat er iets niet klopt, en dat ik daar thuis waarschijnlijk veiliger over na kan denken. Een stuk sneller dan op de heenweg, doorkruis ik het park op weg naar huis.
Het is al een stuk lichter als ik thuis aankom, en er zijn ook al wat mensen op straat. Ik bedenk me dat ik normaal op dit tijdstip op zondag nog op twee oren lig. Een warm bed klinkt ineens wel aantrekkelijk. Ik ben gewoon té moe om alles te overdenken.
Maar slaap zit er nog even niet in, want er is bij ons huis nogal wat bedrijvigheid. Er staat een grote stationwagon op de oprit van het aanliggende huis, en aan de straat staat een busje. Twee potige verhuizers zijn met meubels aan het slepen.
Op het moment dat ik zelf de oprit oploop, komt een oude bekende me tegemoet. Het is Merel, die de scoutinggroep van mijn nichtjes leidt.
“Môgge”, zegt ze droog, zodra ze me ziet. “Môgge”, reageer ik gelaten. “Je hebt toch besloten het huis te kopen?”
Merel geeuwt stevig, om nog maar eens aan te geven hoe vroeg het eigenlijk is. “Ja, waarom niet? Het is een prima huis. Lekker dicht bij het werk en de scoutinggroep. Geen lastige buren”, legt ze kalmpjes uit.
Ik besluit maar geen grap te maken over die ‘lastige buren’-opmerking. Merel is sowieso niet ‘van de humor’.
“Wel fijn dat je op dit tijdstip nog verhuizers hebt kunnen regelen. Kun je nog hulp gebruiken?”, vraag ik beleefd.
“Nee, absoluut niet”, antwoordt Merel resoluut. “Ik kan dit zelf allemaal wel aan. Zoals je zegt, ik heb ook helemaal zelf nog verhuizers kunnen regelen. Daar worden ze goed voor betaald, dus er is geen reden om jezelf een hernia te tillen.”
Mooi, dan kan ik zonder schuldgevoel mijn bed in, bedenk ik me stilletjes.
“Maar als je ernaar hengelt om een keer een kop koffie te drinken, dan doe ik dat graag”, zegt Merel geheel onverwacht. Lekker direct, zeg.
“Nou, je bent altijd welkom. De meiden zullen het vast leuk vinden dat je hier komt wonen”, wimpel ik de uitnodiging maar een beetje af.
“In dat geval lust ik wel een bakkie”, zegt Merel, en alsof het de normaalste zaak van de wereld is, loopt ze langs me door onze achtertuin in. “Jullie redden het wel, toch jongens?”, roept ze nog naar de twee verhuizers. De één haalt onverschillig zijn schouders op, terwijl de ander iets onverstaanbaars mompelt. Het zal ongetwijfeld niet erg vriendelijk geweest zijn.
“Nou, hier wordt ook niet vaak opgeruimd, zo te zien”, brengt Merel de gezellige sfeer gelijk erin, zodra we via de bijkeuken het huis inkomen.
De tafel ligt daar nog steeds bezaaid met de dagboeken van Marnix, en al mijn aantekeningen. Ik geef schaapachtig toe dat ik wat achterlig, en zet snel maar twee koppen koffie. Die kan ik wel gebruiken. Allebei.
“Dit is wel spannend om te lezen”, zegt Merel, als ik in de bijkeuken naast haar kom zitten. Inmiddels staan ook twee dampende koppen koffie en een asbak op tafel. Ik haal een sigaret uit het pakje, maar kan er niet lang van genieten.
“Zou je dat niet willen doen waar ik bij ben?”, vraagt Merel streng. Het voelt alsof ik terecht wordt gewezen omdat ik mijn huiswerk niet af heb. Net als vroeger op school heb ik wel een brutaal weerwoord, maar besluit om dat maar niet te gebruiken.
Merel neemt intussen een flinke slok van de gloeiendhete koffie. Het lijkt haar niets te doen. Bijna beschaamd blaas ik een paar keer in mijn mok, terwijl Merel me bijna spottend aankijkt. Wat een akela, zeg.
Uiteindelijk vertel ik Merel alles over de dagboeken van Marnix. Hoe ik ze heb gevonden, hoeveel informatie erin staat en over die derde broer. Door de trieste achtergrond, lijkt ze langzaam wat milder te worden. Ten slotte geef ik ook toe dat ik door de hele situatie met Chantal er even niet meer aan wil denken.
Het enige dat ik haar niet uitleg is hoe bezorgd ik ben om de situatie van Kim. Misschien maar beter ook. Merel is het type vrouw dat gelijk verhaal zou gaan halen op het bureau.
“Als je wilt kan ik er wel eens naar kijken?”, vraagt Merel oprecht behulpzaam. “Ik heb een tijdje op de redactie van een krant gewerkt en daar nog steeds veel contacten aan overgehouden. Het is een koud kunstje om eens wat rond te bellen.”
Ik geef toe dat ik het fijn zou vinden als Merel dat voor me zou willen doen. Ze neemt ongeveer de helft van de logboeken van Marnix mee, als ze even later vertrekt. Het is een ideale situatie. Ik hoef er even niet mee bezig te zijn, en toch wordt eraan gewerkt. Bovendien heeft Merel iets te doen en hoeft ze dus niet snel terug te komen om me te vertellen dat ik in mijn eigen huis niet mag roken.
Zodra ik hoor dat ze de deur achter zich dichtslaat, steek ik direct een sigaret op. Merel kan het nog net zien door één van de ramen in de keuken en schudt haar hoofd. Alsof ik zojuist iets gewonnen heb, neem ik een triomfantelijke slok van mijn niet-gloeiendhete koffie.
Als ik even later zowel mijn koffie als mijn sigaret op heb, besluit ik om eindelijk naar bed te gaan. Ik heb inmiddels wel even gehad met wakker zijn. Voorzichtig baan ik me een weg naar boven, uit alle macht proberend om Anne niet wakker te maken.
Het voelt opnieuw als een kleine overwinning als ik vijf minuten later inderdaad ongestoord in bed heb kunnen kruipen. Ik nestel me eens goed onder de deken, genietend van de warmte. Even lijkt alle ellende om Chantal en die hele stapel dagboeken verdwenen.
Ineens hoor ik de huistelefoon overgaan. Ik zucht. Niet nu. Zelfs al staat de wereld op instorten; niet nu!
Roerloos blijf ik in bed liggen tot het rinkelen stopt. Opgelucht draai ik me op mijn zij. Dan wordt er op de deur geklopt. Met alle tegenzin van de wereld zeg ik tegen Anne dat ze binnen mag komen.
Ze heeft de huistelefoon in haar hand. “Rick, er is telefoon voor je.”
“Zeg maar dat ik geen interesse heb in een nieuwe energieleverancier”, reageer ik droog. Anne lacht fijntjes en geeft me toch de telefoon.
“Franse ambassade, waarmee kan ik u van dienst zijn?”, zeg ik sarcastisch, als ik de telefoon tegen mijn oor houd.
“Rick? Je spreekt met Kim. Ik zag dat je me al een paar keer gebeld had?”
Maar het valt wel beetje tegen zeker hoeveel mensen gereageerd hebben op die 'wedstrijd', van Peetoom. Wanneer was de uitslag ook alweer?
