Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Het blijft me keer op keer verbazen dat jij zo goed kan plannen! Over je schrijfstijl heb ik al veel complimenten gemaakt, maar ik vind je manier van plannen echt super. Al hoewel schrijven bij mij tegenwoordig op een laag pitje staat, heb ik altijd al meteen mijn hoofdstukken gepost zodra ze helemaal volledig en nagekeken waren. Mijn handen gaan er gewoon van jeuken als ik zoveel hoofdstukken afgemaakt op de pc heb staan, maar nog niet gepost.
Respect. 8)
Verder, ben ik benieuwd naar wat er komen gaat. Was ik al, maar door die spoilers nog veel meer. Ik ben vooral benieuwd wie er het loodje gaat leggen...
~ LB
Het blijft me keer op keer verbazen dat jij zo goed kan plannen! Over je schrijfstijl heb ik al veel complimenten gemaakt, maar ik vind je manier van plannen echt super. Al hoewel schrijven bij mij tegenwoordig op een laag pitje staat, heb ik altijd al meteen mijn hoofdstukken gepost zodra ze helemaal volledig en nagekeken waren. Mijn handen gaan er gewoon van jeuken als ik zoveel hoofdstukken afgemaakt op de pc heb staan, maar nog niet gepost.
Respect. 8)
Verder, ben ik benieuwd naar wat er komen gaat. Was ik al, maar door die spoilers nog veel meer. Ik ben vooral benieuwd wie er het loodje gaat leggen...
~ LB
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Ik ken de drang om geschreven hoofdstukken direct te plaatsen, maar de perfectionist in mij houdt dat toch tegen. Daarnaast, als je voorraad groot genoeg is, verdwijnt die drang vanzelf.
Haha, ach, goed plannen is niet zo moeilijk. Jezelf aan een planning houden des te meer.luierfan_boy zei:
Ik ken de drang om geschreven hoofdstukken direct te plaatsen, maar de perfectionist in mij houdt dat toch tegen. Daarnaast, als je voorraad groot genoeg is, verdwijnt die drang vanzelf.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nu even een kop koffie en het darten afkijken en dan ga ik het nieuwe hoofdstuk voor de laatste keer checken en dan posten.
Haha, rustig maar. Ik draai een iets ander slaapritme dan de meeste mensen, dus de woensdag is voor mij t/m 08:00 uur 's morgens op de donderdag.AnneT zei:
Nu even een kop koffie en het darten afkijken en dan ga ik het nieuwe hoofdstuk voor de laatste keer checken en dan posten.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 34)
Hoofdstuk 34: Vraagtekens
“Daar ben ik weer.”
Ik denk het hardop, terwijl ik me op een bankje in het park installeer. Een half uur geleden was ik nog doodmoe, maar de thermosfles koffie aan mijn zijde heeft me goed geholpen. Met een snelle beweging steek ik een sigaret aan, en voel ik me weer compleet.
Het is alsof ik nooit ben weggeweest.
Het voelt als eeuwen geleden dat ik door dit park liep, midden in de nacht, op weg naar Kim’s huis. Dat was echter vanmorgen. Zo uitzichtloos als toen lijkt de situatie niet meer. Volledig onverwacht belde ze me net op.
Eigenlijk wilde ze me helemaal niet ontmoeten, maar na tien minuten vakkundig inpraten heb ik Kim over weten te halen. Waarom ze me uitgerekend in het park wil ontmoeten, snap ik ook niet. Maar dat doet niet ter zake. Kim heeft informatie over het verleden van Marnix. Zijn dagboeken, zijn onderzoeken en, vooral, onze broer. Voor die informatie ben ik hier.
Het duurt gelukkig niet lang voordat Kim arriveert en naast me zit. Ze ziet er anders uit dan ik van haar gewend ben. Normaal gesproken verzorgt ze zich tot in de puntjes, maar vandaag ziet ze er gehaast en, vooral, gestrest uit.
“Niet in uniform vandaag?”, open ik het gesprek maar met verplichte beleefdheid.
Kim schudt haar hoofd. “Ik hoef voorlopig niet te werken”, verklaart ze, kortaf.
“Ja, je bent zeker druk met de verhuizing”, laat ik semi-onschuldig vallen. Dit leidt direct tot verbazing in de ogen van Kim.
“Hoe weet jij daarvan? Heeft iemand op het bureau je dat verteld?”, vraagt ze, terwijl ze iets te duidelijk laat doorschemeren dat ik niet van de verhuizing hoor te weten.
“Niet alleen politieagenten zijn goed in onderzoek doen”, zeg ik met een knipoog. “Daarom heb ik je tenslotte gebeld.”
“Ja, ik begreep al uit je vele berichten dat je mij wilt spreken voor je eigen onderzoekje”, zegt ze, enigszins kleinerend. “Nou, vooruit. Ik heb niet veel tijd.”
“Nee, want je moet verder met je geheimzinnige verhuizing in je nog mysterieuzere vakantie”, flap ik eruit. De reactie van Kim is duidelijk: voor de dag ermee, of ze is weg.
“Goed, zoals ik je al had gemaild, heb ik pas de logboeken van Marnix gevonden. Daarin staan wat aparte dingen. Aangezien jij al zijn partner was in de tijd dat hij die schreef, denk ik dat jij me wat zaken kunt verklaren”, leg ik uit.
“Helder”, reageert Kim. “Wat wil je weten?”
“Waarom al die geheimzinnigheid?”, begin ik. “Waarom heeft Marnix me er nooit iets over verteld?”
“Die logboeken zijn duidelijk zijn eigen manier geweest om frustraties van zich af te schrijven. Marnix heeft, net zoals iedere agent, te maken gehad met behoorlijk traumatiserende dingen”, reageert Kim koeltjes.
“Ja, maar als er zaken zijn die je niet eens met je vrouw of je broer bespreekt, dan moeten ze wel behoorlijk heftig zijn”, concludeer ik.
“Je wilt niet weten wat we af en toe tegenkomen, Rick”, is het enige antwoord dat ik krijg.
“Daar zit je fout. Ik wil het wel weten. Daarom zijn we hier”, reageer ik fel.
“Rick, laat het rusten. Laat Marnix rusten. Oké?”, is Kim’s even felle reactie.
Ik schud mijn hoofd. “Dat kan ik niet zomaar. Dit is belangrijk; dat voel ik gewoon.”
Kim slaakt een diepe zucht. “Belangrijk? Voor wie? Voor jou misschien. En waarom? Omdat dit de enige kans is om je broer nog wat beter te leren kennen. Rick, je hebt kansen zat gehad. Marnix heeft zovaak een hand uitgestoken, maar jij vond het belangrijker om te gaan feesten! Vraag jezelf eens af waar je was toen dit allemaal speelde?”
“Ik was wel degelijk in zijn leven!”, verdedig ik me.
“Eén keer in de week komen oppassen is nauwelijks deel zijn van iemands leven. Daarvoor kun je iedereen inhuren. Je hebt er nu vast spijt van, dat je er toen niet was. Begrijpelijk. Maar het is je eigen keuze geweest en dus je eigen schuld. Val andere mensen daar dan niet mee lastig!”
Ik snap niet waar deze felle woorden vandaan komen, maar ze slaan een diepe wond. Gefrustreerd gooi ik mijn peuk weg, terwijl Kim van het bankje opstaat.
“Ik moet gaan”, zegt ze kort en maakt aanstalten te vertrekken. Maar ik kan er geen genoegen mee nemen. Snel sta ik ook op.
“Wie is Tom?”, vraag ik direct.
Kim draait zich om, zichtbaar geschrokken. Ze heeft even een moment nodig om tot zichzelf te komen. Wellicht zit hier toch meer achter dan ze laat doorschemeren.
“Rick, ik zeg het je nog één keer: laat het rusten. Je roept niets goeds over jezelf af. En nog belangrijker: over je gezin. Je hebt het nu, dus maak het niet kapot. Volgens mij heb je geen idee van waar je mee bezig bent.”
Het besef dat ik van Kim geen antwoorden krijg dringt door, en verslagen laat ik me weer op het bankje zakken. De geluiden van het grindpad verraden dat Kim vastbesloten wegloopt.
Ik weet niet hoe lang ik in stilte op het bankje heb gezeten. Het kan een kwartier zijn, of uren. Teveel negatieve gedachten spoken door mijn hoofd. Pas als een voorbijkomende hardloper me aanspreekt, kijk ik weer op.
Het is Max.
“Max? Sinds wanneer jog jij?”, vraag ik verbaasd.
“Ach, ik had gisteren een onderzoek naar mijn conditie”, puft Max, terwijl hij zich naast me op het bankje laat zakken. “De uitslag was niet al te best, dus nu heeft Roos een excuus om op de gezonde toer te gaan.”
Ik ben stomverbaasd als hij uit één van de zakken van zijn vest een lauwe hamburger van de McDonald’s tovert. “Maar natuurlijk: een oude vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken”, legt Max uit, terwijl hij watertandend een hap uit de burger neemt. “Ook een hapje?”
Iets anders dan lachen kan ik op dat moment niet en geef maar toe aan mijn drang voor een nieuwe sigaret. “Ah, fantastisch! Roos heeft mijn sigaren verstopt”, verklaart Max, terwijl hij rap een sigaret uit mijn pakje neemt.
“Ze heeft je flink onder de duim”, lach ik. “Ach, ieder huis zijn eigen kruis”, grapt Max. Ik weet even niet wat ik daarop moet zeggen, dus er valt een korte stilte.
“Wat zit je dwars, jongen?”, vraagt Max. Als een speurhond gaat hij direct op zijn spoor af.
Ik weet dat het geen zin heeft om de dingen voor me te houden, en vertel hem alles over de logboeken van Marnix. Ook het gesprek met Kim komt ter sprake. Als ik uitgepraat ben, kijkt hij me begrijpend aan.
“Jongen, hoe komt het toch dat je altijd zoveel zorgen hebt?”, vraagt hij bezorgd. “Als ik dat nou eens wist”, lach ik de zwaarte van die vraag weg.
Max denkt even na, voordat hij me veelbetekenend aankijkt met die kleine twinkeloogjes van hem. “Weet je wat jij zou moeten doen?”, vraagt hij tenslotte.
“Max, als je nu over de Kamer van Koophandel begint, vertel ik Roos alles over die hamburger!”, zeg ik streng.
“Ach, alsof ze dat niet al vermoedt. Het verbaast me dat er in dat restaurant nog geen foto van me hangt met de tekst “aan deze man niet verkopen”, eerlijk gezegd. Maar goed. Wat jij moet doen..”, zegt hij, voordat hij even pauzeert.
“Is iets geks!”
Ik zucht. “Max, ieder gesprek met jou valt wel onder die categorie.” Die opmerking doet de kleine man schaterlachen.
“Daar heb je wel gelijk in, denk ik. Maar ik meen het wel. Je hebt zoveel ellende aan je hoofd, dat het je leven dreigt te verzieken. De balans klopt niet. De leuke dingen in je leven moeten de overhand hebben. En omdat voor elkaar te krijgen kun je net zo goed iets geks doen. Zoals naar een fastfoodrestaurant rennen!”
Ongelofelijk – hij brengt zijn advies als een clown, maar de man is wijzer dan iedereen die ik ken bij elkaar.
“Hier”, zegt hij, terwijl hij me zijn iPod geeft. “Deze muziek inspireert je vast wel. Het zegt mij niets, dat Bam Bam Smile. Zal wel iets van de Flintstones zijn. Nou, succes ermee. Laat me weten hoe het gegaan is. Take care!”
Max staat weer op en tovert – tot zijn eigen genoegen – een tweede burger uit zijn vest.
“Smakelijk!”, roep ik hem na, terwijl hij etend verder rent.
“Doe mij maar een salade niçoise!”, roept hij terug.
Ik doe de oordopjes van Max zijn iPod in en druk op ‘play’, en al snel verdrijven de klanken van ‘Gangnam Style’ even al mijn gedachten.
Hoofdstuk 34: Vraagtekens
“Daar ben ik weer.”
Ik denk het hardop, terwijl ik me op een bankje in het park installeer. Een half uur geleden was ik nog doodmoe, maar de thermosfles koffie aan mijn zijde heeft me goed geholpen. Met een snelle beweging steek ik een sigaret aan, en voel ik me weer compleet.
Het is alsof ik nooit ben weggeweest.
Het voelt als eeuwen geleden dat ik door dit park liep, midden in de nacht, op weg naar Kim’s huis. Dat was echter vanmorgen. Zo uitzichtloos als toen lijkt de situatie niet meer. Volledig onverwacht belde ze me net op.
Eigenlijk wilde ze me helemaal niet ontmoeten, maar na tien minuten vakkundig inpraten heb ik Kim over weten te halen. Waarom ze me uitgerekend in het park wil ontmoeten, snap ik ook niet. Maar dat doet niet ter zake. Kim heeft informatie over het verleden van Marnix. Zijn dagboeken, zijn onderzoeken en, vooral, onze broer. Voor die informatie ben ik hier.
Het duurt gelukkig niet lang voordat Kim arriveert en naast me zit. Ze ziet er anders uit dan ik van haar gewend ben. Normaal gesproken verzorgt ze zich tot in de puntjes, maar vandaag ziet ze er gehaast en, vooral, gestrest uit.
“Niet in uniform vandaag?”, open ik het gesprek maar met verplichte beleefdheid.
Kim schudt haar hoofd. “Ik hoef voorlopig niet te werken”, verklaart ze, kortaf.
“Ja, je bent zeker druk met de verhuizing”, laat ik semi-onschuldig vallen. Dit leidt direct tot verbazing in de ogen van Kim.
“Hoe weet jij daarvan? Heeft iemand op het bureau je dat verteld?”, vraagt ze, terwijl ze iets te duidelijk laat doorschemeren dat ik niet van de verhuizing hoor te weten.
“Niet alleen politieagenten zijn goed in onderzoek doen”, zeg ik met een knipoog. “Daarom heb ik je tenslotte gebeld.”
“Ja, ik begreep al uit je vele berichten dat je mij wilt spreken voor je eigen onderzoekje”, zegt ze, enigszins kleinerend. “Nou, vooruit. Ik heb niet veel tijd.”
“Nee, want je moet verder met je geheimzinnige verhuizing in je nog mysterieuzere vakantie”, flap ik eruit. De reactie van Kim is duidelijk: voor de dag ermee, of ze is weg.
“Goed, zoals ik je al had gemaild, heb ik pas de logboeken van Marnix gevonden. Daarin staan wat aparte dingen. Aangezien jij al zijn partner was in de tijd dat hij die schreef, denk ik dat jij me wat zaken kunt verklaren”, leg ik uit.
“Helder”, reageert Kim. “Wat wil je weten?”
“Waarom al die geheimzinnigheid?”, begin ik. “Waarom heeft Marnix me er nooit iets over verteld?”
“Die logboeken zijn duidelijk zijn eigen manier geweest om frustraties van zich af te schrijven. Marnix heeft, net zoals iedere agent, te maken gehad met behoorlijk traumatiserende dingen”, reageert Kim koeltjes.
“Ja, maar als er zaken zijn die je niet eens met je vrouw of je broer bespreekt, dan moeten ze wel behoorlijk heftig zijn”, concludeer ik.
“Je wilt niet weten wat we af en toe tegenkomen, Rick”, is het enige antwoord dat ik krijg.
“Daar zit je fout. Ik wil het wel weten. Daarom zijn we hier”, reageer ik fel.
“Rick, laat het rusten. Laat Marnix rusten. Oké?”, is Kim’s even felle reactie.
Ik schud mijn hoofd. “Dat kan ik niet zomaar. Dit is belangrijk; dat voel ik gewoon.”
Kim slaakt een diepe zucht. “Belangrijk? Voor wie? Voor jou misschien. En waarom? Omdat dit de enige kans is om je broer nog wat beter te leren kennen. Rick, je hebt kansen zat gehad. Marnix heeft zovaak een hand uitgestoken, maar jij vond het belangrijker om te gaan feesten! Vraag jezelf eens af waar je was toen dit allemaal speelde?”
“Ik was wel degelijk in zijn leven!”, verdedig ik me.
“Eén keer in de week komen oppassen is nauwelijks deel zijn van iemands leven. Daarvoor kun je iedereen inhuren. Je hebt er nu vast spijt van, dat je er toen niet was. Begrijpelijk. Maar het is je eigen keuze geweest en dus je eigen schuld. Val andere mensen daar dan niet mee lastig!”
Ik snap niet waar deze felle woorden vandaan komen, maar ze slaan een diepe wond. Gefrustreerd gooi ik mijn peuk weg, terwijl Kim van het bankje opstaat.
“Ik moet gaan”, zegt ze kort en maakt aanstalten te vertrekken. Maar ik kan er geen genoegen mee nemen. Snel sta ik ook op.
“Wie is Tom?”, vraag ik direct.
Kim draait zich om, zichtbaar geschrokken. Ze heeft even een moment nodig om tot zichzelf te komen. Wellicht zit hier toch meer achter dan ze laat doorschemeren.
“Rick, ik zeg het je nog één keer: laat het rusten. Je roept niets goeds over jezelf af. En nog belangrijker: over je gezin. Je hebt het nu, dus maak het niet kapot. Volgens mij heb je geen idee van waar je mee bezig bent.”
Het besef dat ik van Kim geen antwoorden krijg dringt door, en verslagen laat ik me weer op het bankje zakken. De geluiden van het grindpad verraden dat Kim vastbesloten wegloopt.
Ik weet niet hoe lang ik in stilte op het bankje heb gezeten. Het kan een kwartier zijn, of uren. Teveel negatieve gedachten spoken door mijn hoofd. Pas als een voorbijkomende hardloper me aanspreekt, kijk ik weer op.
Het is Max.
“Max? Sinds wanneer jog jij?”, vraag ik verbaasd.
“Ach, ik had gisteren een onderzoek naar mijn conditie”, puft Max, terwijl hij zich naast me op het bankje laat zakken. “De uitslag was niet al te best, dus nu heeft Roos een excuus om op de gezonde toer te gaan.”
Ik ben stomverbaasd als hij uit één van de zakken van zijn vest een lauwe hamburger van de McDonald’s tovert. “Maar natuurlijk: een oude vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken”, legt Max uit, terwijl hij watertandend een hap uit de burger neemt. “Ook een hapje?”
Iets anders dan lachen kan ik op dat moment niet en geef maar toe aan mijn drang voor een nieuwe sigaret. “Ah, fantastisch! Roos heeft mijn sigaren verstopt”, verklaart Max, terwijl hij rap een sigaret uit mijn pakje neemt.
“Ze heeft je flink onder de duim”, lach ik. “Ach, ieder huis zijn eigen kruis”, grapt Max. Ik weet even niet wat ik daarop moet zeggen, dus er valt een korte stilte.
“Wat zit je dwars, jongen?”, vraagt Max. Als een speurhond gaat hij direct op zijn spoor af.
Ik weet dat het geen zin heeft om de dingen voor me te houden, en vertel hem alles over de logboeken van Marnix. Ook het gesprek met Kim komt ter sprake. Als ik uitgepraat ben, kijkt hij me begrijpend aan.
“Jongen, hoe komt het toch dat je altijd zoveel zorgen hebt?”, vraagt hij bezorgd. “Als ik dat nou eens wist”, lach ik de zwaarte van die vraag weg.
Max denkt even na, voordat hij me veelbetekenend aankijkt met die kleine twinkeloogjes van hem. “Weet je wat jij zou moeten doen?”, vraagt hij tenslotte.
“Max, als je nu over de Kamer van Koophandel begint, vertel ik Roos alles over die hamburger!”, zeg ik streng.
“Ach, alsof ze dat niet al vermoedt. Het verbaast me dat er in dat restaurant nog geen foto van me hangt met de tekst “aan deze man niet verkopen”, eerlijk gezegd. Maar goed. Wat jij moet doen..”, zegt hij, voordat hij even pauzeert.
“Is iets geks!”
Ik zucht. “Max, ieder gesprek met jou valt wel onder die categorie.” Die opmerking doet de kleine man schaterlachen.
“Daar heb je wel gelijk in, denk ik. Maar ik meen het wel. Je hebt zoveel ellende aan je hoofd, dat het je leven dreigt te verzieken. De balans klopt niet. De leuke dingen in je leven moeten de overhand hebben. En omdat voor elkaar te krijgen kun je net zo goed iets geks doen. Zoals naar een fastfoodrestaurant rennen!”
Ongelofelijk – hij brengt zijn advies als een clown, maar de man is wijzer dan iedereen die ik ken bij elkaar.
“Hier”, zegt hij, terwijl hij me zijn iPod geeft. “Deze muziek inspireert je vast wel. Het zegt mij niets, dat Bam Bam Smile. Zal wel iets van de Flintstones zijn. Nou, succes ermee. Laat me weten hoe het gegaan is. Take care!”
Max staat weer op en tovert – tot zijn eigen genoegen – een tweede burger uit zijn vest.
“Smakelijk!”, roep ik hem na, terwijl hij etend verder rent.
“Doe mij maar een salade niçoise!”, roept hij terug.
Ik doe de oordopjes van Max zijn iPod in en druk op ‘play’, en al snel verdrijven de klanken van ‘Gangnam Style’ even al mijn gedachten.
Laatst bewerkt:
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 35)
Voor het lange wachten, en ter ere van 35.000 pageviews, een dubbele portie vandaag.
Hoofdstuk 35: Iets Geks
Voor AnneT, bedankt voor je lieve bericht!
“Anne! Ik ben weer thuis!”
Terwijl ik mijn jas en huissleutels opberg, spits ik mijn oren. Geen antwoord. Dat kan maar twee dingen betekenen: ofwel heb ik iets gedaan en is Anne boos op me, of ze is niet thuis. Er is natuurlijk nog een derde mogelijkheid: het meisje ligt te slapen.
Ik controleer de tijd op mijn mobiel en kom tot de conclusie dat het, zelfs voor Anne, veel te vroeg is om zomaar in bed te gaan liggen. Stilletjes loop ik via trap naar de bovenverdieping en richting haar slaapkamer.
Zachtjes klop ik op haar deur, maar er volgt opnieuw geen antwoord. Ik besluit om de deur maar voorzichtig te openen.
Het bed is leeg. Keurig opgemaakt. Anne is er niet. Wel zie ik een briefje op haar bureau liggen.
“Ik ben er inderdaad niet. Ga met Bram een filmpje kijken. Tot straks, kus, Anne.”
Ik grinnik om de baldadige toon van het briefje.
“PS: Ga mijn kamer eens uit, er ligt een briefje op de keukentafel.”
Oei, ze klinkt streng. Ik zal maar gehoorzamen. Geamuseerd leg ik het briefje terug en vertrek ik naar de keuken, waar inderdaad een veel beleefder briefje ligt.
Ach, Bram, toch. Net als je denkt dat het niets meer tussen die twee kan worden, weet hij er toch weer een afspraakje uit te slepen. Goed voor hem.
Uit het briefje van Anne kan ik opmaken dat ze bij Bram mag mee-eten, en dus heb ik het huis de komende uren voor mezelf. Hoewel. Lucky en Strike kijken me verwachtingsvol aan.
“Nee, dames, ik ga niet nog een keer naar het park vandaag. Als Anne straks thuiskomt, mag ze jullie nog eens uitlaten. En ik ben te moe om te spelen!”
De honden lijken me op de één of andere manier te begrijpen en besluiten om maar met elkaar te stoeien om een bal. Ideaal. Dat geeft mij de tijd om de afwas even weg te werken. Halverwege merk ik op dat de dames me weer zitten aan te kijken.
“Oké, jullie hebben gelijk. Als ik kan afwassen, dan kan ik ook spelen”, geef ik maar toe.
Vijf minuten later sta ik dus met ze in de tuin. Ik gooi de bal, zij brengen hem weer terug. Hoe simpel kan het zijn? De puppy’s amuseren zich er echter kostelijk mee. Nou, dan heb ik vandaag toch nog iemand blij gemaakt.
Zelf begin ik er ook wel een beetje plezier in te krijgen – het is tenslotte afleiding. De tijd gaat wat sneller voorbij dan ik in de gaten heb en na een kwartier hoor ik ineens mijn telefoon rinkelen.
De honden, hoewel enigszins beledigd, snappen dat ze zichzelf weer even moeten vermaken. Snel loop ik naar binnen en neem het gesprek aan. Het is Noortje. Als ik vraag of ze het naar haar zin heeft bij Tamara, krijg ik natuurlijk alle details van de afgelopen twee dagen te horen. Het is alsof ze de tijd van haar leven heeft. Super.
Na de eerste spraakwaterval komt de vraag waar ik al op zat te wachten. “Mag ik in de kerstvakantie hier blijven?”
“Als de moeder van Tamara het goedvindt”, antwoordt ik, zo vaderlijk als ik maar kan. Noortje geeft haar de telefoon en al snel zijn de plannen beklonken.
Tamara’s ouders gaan tijdens de vakantie altijd naar een vakantiepark, dus er is plaats genoeg voor Noor. Morgen komen ze even wat spullen halen, voordat ze vertrekken, en dan komt Noor de dag voor Oudjaar weer terug.
Dat zal Anne vast geen probleem vinden. Zo blijft de rust in huis nog even wat langer bewaard.
Na nog even met Noor over allerlei kleine dingen gekletst te hebben, nemen we afscheid en druk ik het gesprek weg. Wat goed dat die kleine het zo naar d’r zin heeft.
Noortje uit logeren, Anne bij Bram en zelfs de honden weten zich te amuseren. Gelijk denk ik terug aan de woorden van Max. Bij de anderen lijkt de balans tussen de leuke dingen en de zorgen wel goed te zijn. Heeft die oude knar toch weer gelijk.
Maar wat doe ik met dat advies. Iets geks. Dat waren Max zijn woorden. Klinkt simpel genoeg, maar ik heb geen idee wat.
Op dat moment komt Lucky me de bal weer brengen. Ik staar naar het ronde ding in mijn hand. Iets geks, iets geks ..
Dan blaft ze. Kort maar fel. Alsof ze wil zeggen dat ik er teveel over nadenk. “Gewoon doen”, stralen haar ogen uit. “Leef je uit!”
Ik gooi de bal door de kamer. Uiteraard veel te hard en hij landt op de keukentafel. De iPod van Max wordt geraakt, valt op de grond en begint spontaan te spelen. De vreselijk aanstekende geluiden van ‘Gangnam Style’ klinken opnieuw.
Dan heb ik het!
“Misschien hadden we je beter Eureka kunnen noemen”, zeg ik tegen Lucky, terwijl ik haar de bal teruggeef.
De muziek deed me denken aan een bekende filmscène, die ik altijd al eens heb willen naspelen. Zo rustig mogelijk doe ik overal de gordijnen dicht. Iets geks doen is leuk genoeg, maar daar hebben de overburen niets mee te maken, natuurlijk.
Snel sluit ik de iPod op mijn laptop aan, zodat de muziek op een fatsoenlijk volume kan draaien. De honden volgen vol interesse wat ik doe, en zien al snel mijn schoenen, blouse en broek voorbij vliegen.
Even later sta ik – inderdaad – in mijn ondergoed op de bank te dansen. De muziek van Psy galmt door het huis, en ik gebruik zelfs de dweil als microfoon.
In eerste instantie voelt het heel onwennig en gek, maar zodra ik besef dat Max precies dát woord bedoelde, kan ik het loslaten. Een paar keer leef ik me goed uit, terwijl de pups me geamuseerd bekijken.
Net als ik helemaal in het moment opga, stopt plotseling de muziek. Verbaasd draai ik me om. Ik had het nummer toch op ‘repeat’ gezet?
En dan kijk ik ineens in de grote ogen van Anne. Haar hand op het toetsenbord van de laptop, waar ze zojuist de muziek op heeft uitgezet.
“Uhm… Hoi”, weet ik met moeite uit te brengen.
“Is dat de dweil?”, vraagt Anne droogjes. “Wat ben je in vredesnaam aan het doen?”
“Iets geks”, antwoord ik, voordat ik er erg in heb. “Ah”, is haar korte reactie. Pas dan dringt het tot me door dat het nog geen etenstijd is. Anne is wel erg vroeg thuis.
“Je bent vroeg! Aten ze bij Bram soms spruitjes?”, probeer ik het onderwerp maar te veranderen. “Nee, ik wilde gewoon naar huis komen”, reageert Anne. “Was het soms niet leuk?”, vraag ik bezorgd.
Anne schudt haar hoofd. “Niet echt. Maar ik wil er niet over praten.”
Ik neem een voorbeeld aan Max. “Weet je wat jij moet doen?”, vraag ik Anne met een grote glimlach. “Ik ben te jong om me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel”, zucht ze. “Trek je pyjama aan. Je hebt vijf minuten”, grinnik ik.
Anne snapt er niets van, maar gehoorzaamt. Even later staat ze in haar pyjama beneden. “Ik voel me nog niet echt beter”, zegt ze sarcastisch. “Dat is maar één klik van je verwijderd!”, lach ik, terwijl ik richting de laptop loop.
“NEE! Ik zweer je dat als je die muziek weer aanzet, ik de Kinderbescherming bel!” Oké, het is inderdaad geen muzikaal hoogstandje, maar die reactie is licht overdreven. “Je wilt gewoon niet met je domme oom dansen, omdat hij de pasjes niet kent!”, grap ik. Anne zucht, wat aangeeft dat ik goedzit.
“Oké”, vervolg ik. “Je hebt twee opties. Of je gaat boven sip zitten balen van een minder leuke middag en je ergeren aan die harde muziek. OF je gaat mij die pasjes leren. Hoe dan ook, die muziek gaat aan!”
En inderdaad: één klik later galmt de muziek weer door de kamer. Het kan me allemaal even niet meer schelen, en zelfs de honden springen met me mee. Goed, ze snappen er waarschijnlijk niets van, maar het is een grappig gezicht.
Anne kijkt me argwanend aan. Ze weet dat ik gelijk heb, maar toegeven is niet leuk. “Doe niet zo gek”, roept ze me op een gegeven moment toe. “Ik versta je niet, ik doe even gek!”, roep ik terug. “Dat zou jij ook eens moeten doen!”, vervolg ik, terwijl ik haar de ‘microfoon’ geef.
En niet veel later staan we inderdaad samen te dansen. Na een halve minuut kan Anne het al niet meer aanzien, en leert ze me de goede pasjes. Ze krijgt er zowaar plezier in, en mijn dans gaat met sprongen vooruit.
We hebben waarschijnlijk een keer of vijf het hele nummer afgedanst, voordat ik in de gaten heb dat mijn telefoon opnieuw afgaat. Snel zet ik de muziek op pauze en vis ik mijn telefoon van de keukentafel. Juist op dat moment stopt deze met rinkelen.
Op het display kan ik aflezen dat ik drie gemiste oproepen heb. Ik herken het nummer niet, maar voor de zekerheid bel ik direct terug.
Het nieuws dat de persoon aan de andere kant van de lijn voor me heeft is helemaal niet goed. Ik heb dan ook even nodig, nadat ik de telefoon weer wegleg.
“Wat is er?”, vraagt Anne, terwijl ze de elastieken uit haar haar haalt. Ik slik even, voordat ik het slechte nieuws breng.
“Lieverd. Opa is overleden.”
Voor het lange wachten, en ter ere van 35.000 pageviews, een dubbele portie vandaag.
Hoofdstuk 35: Iets Geks
Voor AnneT, bedankt voor je lieve bericht!
“Anne! Ik ben weer thuis!”
Terwijl ik mijn jas en huissleutels opberg, spits ik mijn oren. Geen antwoord. Dat kan maar twee dingen betekenen: ofwel heb ik iets gedaan en is Anne boos op me, of ze is niet thuis. Er is natuurlijk nog een derde mogelijkheid: het meisje ligt te slapen.
Ik controleer de tijd op mijn mobiel en kom tot de conclusie dat het, zelfs voor Anne, veel te vroeg is om zomaar in bed te gaan liggen. Stilletjes loop ik via trap naar de bovenverdieping en richting haar slaapkamer.
Zachtjes klop ik op haar deur, maar er volgt opnieuw geen antwoord. Ik besluit om de deur maar voorzichtig te openen.
Het bed is leeg. Keurig opgemaakt. Anne is er niet. Wel zie ik een briefje op haar bureau liggen.
“Ik ben er inderdaad niet. Ga met Bram een filmpje kijken. Tot straks, kus, Anne.”
Ik grinnik om de baldadige toon van het briefje.
“PS: Ga mijn kamer eens uit, er ligt een briefje op de keukentafel.”
Oei, ze klinkt streng. Ik zal maar gehoorzamen. Geamuseerd leg ik het briefje terug en vertrek ik naar de keuken, waar inderdaad een veel beleefder briefje ligt.
Ach, Bram, toch. Net als je denkt dat het niets meer tussen die twee kan worden, weet hij er toch weer een afspraakje uit te slepen. Goed voor hem.
Uit het briefje van Anne kan ik opmaken dat ze bij Bram mag mee-eten, en dus heb ik het huis de komende uren voor mezelf. Hoewel. Lucky en Strike kijken me verwachtingsvol aan.
“Nee, dames, ik ga niet nog een keer naar het park vandaag. Als Anne straks thuiskomt, mag ze jullie nog eens uitlaten. En ik ben te moe om te spelen!”
De honden lijken me op de één of andere manier te begrijpen en besluiten om maar met elkaar te stoeien om een bal. Ideaal. Dat geeft mij de tijd om de afwas even weg te werken. Halverwege merk ik op dat de dames me weer zitten aan te kijken.
“Oké, jullie hebben gelijk. Als ik kan afwassen, dan kan ik ook spelen”, geef ik maar toe.
Vijf minuten later sta ik dus met ze in de tuin. Ik gooi de bal, zij brengen hem weer terug. Hoe simpel kan het zijn? De puppy’s amuseren zich er echter kostelijk mee. Nou, dan heb ik vandaag toch nog iemand blij gemaakt.
Zelf begin ik er ook wel een beetje plezier in te krijgen – het is tenslotte afleiding. De tijd gaat wat sneller voorbij dan ik in de gaten heb en na een kwartier hoor ik ineens mijn telefoon rinkelen.
De honden, hoewel enigszins beledigd, snappen dat ze zichzelf weer even moeten vermaken. Snel loop ik naar binnen en neem het gesprek aan. Het is Noortje. Als ik vraag of ze het naar haar zin heeft bij Tamara, krijg ik natuurlijk alle details van de afgelopen twee dagen te horen. Het is alsof ze de tijd van haar leven heeft. Super.
Na de eerste spraakwaterval komt de vraag waar ik al op zat te wachten. “Mag ik in de kerstvakantie hier blijven?”
“Als de moeder van Tamara het goedvindt”, antwoordt ik, zo vaderlijk als ik maar kan. Noortje geeft haar de telefoon en al snel zijn de plannen beklonken.
Tamara’s ouders gaan tijdens de vakantie altijd naar een vakantiepark, dus er is plaats genoeg voor Noor. Morgen komen ze even wat spullen halen, voordat ze vertrekken, en dan komt Noor de dag voor Oudjaar weer terug.
Dat zal Anne vast geen probleem vinden. Zo blijft de rust in huis nog even wat langer bewaard.
Na nog even met Noor over allerlei kleine dingen gekletst te hebben, nemen we afscheid en druk ik het gesprek weg. Wat goed dat die kleine het zo naar d’r zin heeft.
Noortje uit logeren, Anne bij Bram en zelfs de honden weten zich te amuseren. Gelijk denk ik terug aan de woorden van Max. Bij de anderen lijkt de balans tussen de leuke dingen en de zorgen wel goed te zijn. Heeft die oude knar toch weer gelijk.
Maar wat doe ik met dat advies. Iets geks. Dat waren Max zijn woorden. Klinkt simpel genoeg, maar ik heb geen idee wat.
Op dat moment komt Lucky me de bal weer brengen. Ik staar naar het ronde ding in mijn hand. Iets geks, iets geks ..
Dan blaft ze. Kort maar fel. Alsof ze wil zeggen dat ik er teveel over nadenk. “Gewoon doen”, stralen haar ogen uit. “Leef je uit!”
Ik gooi de bal door de kamer. Uiteraard veel te hard en hij landt op de keukentafel. De iPod van Max wordt geraakt, valt op de grond en begint spontaan te spelen. De vreselijk aanstekende geluiden van ‘Gangnam Style’ klinken opnieuw.
Dan heb ik het!
“Misschien hadden we je beter Eureka kunnen noemen”, zeg ik tegen Lucky, terwijl ik haar de bal teruggeef.
De muziek deed me denken aan een bekende filmscène, die ik altijd al eens heb willen naspelen. Zo rustig mogelijk doe ik overal de gordijnen dicht. Iets geks doen is leuk genoeg, maar daar hebben de overburen niets mee te maken, natuurlijk.
Snel sluit ik de iPod op mijn laptop aan, zodat de muziek op een fatsoenlijk volume kan draaien. De honden volgen vol interesse wat ik doe, en zien al snel mijn schoenen, blouse en broek voorbij vliegen.
Even later sta ik – inderdaad – in mijn ondergoed op de bank te dansen. De muziek van Psy galmt door het huis, en ik gebruik zelfs de dweil als microfoon.
In eerste instantie voelt het heel onwennig en gek, maar zodra ik besef dat Max precies dát woord bedoelde, kan ik het loslaten. Een paar keer leef ik me goed uit, terwijl de pups me geamuseerd bekijken.
Net als ik helemaal in het moment opga, stopt plotseling de muziek. Verbaasd draai ik me om. Ik had het nummer toch op ‘repeat’ gezet?
En dan kijk ik ineens in de grote ogen van Anne. Haar hand op het toetsenbord van de laptop, waar ze zojuist de muziek op heeft uitgezet.
“Uhm… Hoi”, weet ik met moeite uit te brengen.
“Is dat de dweil?”, vraagt Anne droogjes. “Wat ben je in vredesnaam aan het doen?”
“Iets geks”, antwoord ik, voordat ik er erg in heb. “Ah”, is haar korte reactie. Pas dan dringt het tot me door dat het nog geen etenstijd is. Anne is wel erg vroeg thuis.
“Je bent vroeg! Aten ze bij Bram soms spruitjes?”, probeer ik het onderwerp maar te veranderen. “Nee, ik wilde gewoon naar huis komen”, reageert Anne. “Was het soms niet leuk?”, vraag ik bezorgd.
Anne schudt haar hoofd. “Niet echt. Maar ik wil er niet over praten.”
Ik neem een voorbeeld aan Max. “Weet je wat jij moet doen?”, vraag ik Anne met een grote glimlach. “Ik ben te jong om me in te schrijven bij de Kamer van Koophandel”, zucht ze. “Trek je pyjama aan. Je hebt vijf minuten”, grinnik ik.
Anne snapt er niets van, maar gehoorzaamt. Even later staat ze in haar pyjama beneden. “Ik voel me nog niet echt beter”, zegt ze sarcastisch. “Dat is maar één klik van je verwijderd!”, lach ik, terwijl ik richting de laptop loop.
“NEE! Ik zweer je dat als je die muziek weer aanzet, ik de Kinderbescherming bel!” Oké, het is inderdaad geen muzikaal hoogstandje, maar die reactie is licht overdreven. “Je wilt gewoon niet met je domme oom dansen, omdat hij de pasjes niet kent!”, grap ik. Anne zucht, wat aangeeft dat ik goedzit.
“Oké”, vervolg ik. “Je hebt twee opties. Of je gaat boven sip zitten balen van een minder leuke middag en je ergeren aan die harde muziek. OF je gaat mij die pasjes leren. Hoe dan ook, die muziek gaat aan!”
En inderdaad: één klik later galmt de muziek weer door de kamer. Het kan me allemaal even niet meer schelen, en zelfs de honden springen met me mee. Goed, ze snappen er waarschijnlijk niets van, maar het is een grappig gezicht.
Anne kijkt me argwanend aan. Ze weet dat ik gelijk heb, maar toegeven is niet leuk. “Doe niet zo gek”, roept ze me op een gegeven moment toe. “Ik versta je niet, ik doe even gek!”, roep ik terug. “Dat zou jij ook eens moeten doen!”, vervolg ik, terwijl ik haar de ‘microfoon’ geef.
En niet veel later staan we inderdaad samen te dansen. Na een halve minuut kan Anne het al niet meer aanzien, en leert ze me de goede pasjes. Ze krijgt er zowaar plezier in, en mijn dans gaat met sprongen vooruit.
We hebben waarschijnlijk een keer of vijf het hele nummer afgedanst, voordat ik in de gaten heb dat mijn telefoon opnieuw afgaat. Snel zet ik de muziek op pauze en vis ik mijn telefoon van de keukentafel. Juist op dat moment stopt deze met rinkelen.
Op het display kan ik aflezen dat ik drie gemiste oproepen heb. Ik herken het nummer niet, maar voor de zekerheid bel ik direct terug.
Het nieuws dat de persoon aan de andere kant van de lijn voor me heeft is helemaal niet goed. Ik heb dan ook even nodig, nadat ik de telefoon weer wegleg.
“Wat is er?”, vraagt Anne, terwijl ze de elastieken uit haar haar haalt. Ik slik even, voordat ik het slechte nieuws breng.
“Lieverd. Opa is overleden.”
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
wederom 2 heerlijke hoofdstuken...had niet anders verwacht !1
voordat je het 2e hoofdstuk geplaatst had was ik net bezig met reageren.toen ik op enter drukte zag ik dat er een 2e hoofdstuk bij stond...dus mij oude reactie maar weer verwijderd: kort maar krachtig.
wederom 2 heerlijke hoofdstuken...had niet anders verwacht !1
voordat je het 2e hoofdstuk geplaatst had was ik net bezig met reageren.toen ik op enter drukte zag ik dat er een 2e hoofdstuk bij stond...dus mij oude reactie maar weer verwijderd: kort maar krachtig.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Thanks! ^^
Heb er trouwens een half uur voor nodig gehad om die voorspelling terug te kunnen vinden. xD Enige dat ik kan zeggen: het is nog lang niet voorbij.
Dankjewel. ^^ Volgende hoofdstukken spelen zich inderdaad rond de feestdagen af. Komt omdat ik iets achterlig met posten. Misschien een goede reden om er volgende week ook weer twee te posten.Luier 86 zei:
Welke?die-hard zei:
Thanks! ^^Daar doe ik het voor.saar95 zei:Ben weer eens trots op je
Heb er trouwens een half uur voor nodig gehad om die voorspelling terug te kunnen vinden. xD Enige dat ik kan zeggen: het is nog lang niet voorbij. 
Luier 86
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
niet te vaak 2 hoofdstukken posten, anders loop je binnen no time weer achter je eigen werk aan, vermoed dat de luiers bij de meisjes dan ook wel weer komen,
oude vraag: wat is de rede dat gina op de plaats van anne staat eerste 13 hoofstukken?
niet te vaak 2 hoofdstukken posten, anders loop je binnen no time weer achter je eigen werk aan, vermoed dat de luiers bij de meisjes dan ook wel weer komen,
oude vraag: wat is de rede dat gina op de plaats van anne staat eerste 13 hoofstukken?