Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Volgende week nog eens twee hoofdstukken, en dan zit ik weer helemaal op schema.
silverbaby zei:
DRYNITESJP zei:Weeral een geweldig stuk erbij, ik wacht met ongeduld op het vervolg
Bedankt allemaal! Blijft ook super om jullie reacties te lezen.ikkuh! zei:
Volgende week nog eens twee hoofdstukken, en dan zit ik weer helemaal op schema.
Luier 86
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
op schema mooi,
als ik mijn eerste ingeving volg zie ik je verhaal lieven eindigen met ellen en rick, ben zelf erg rustig van aard, maar aangezien ik graag spanning opzoek, neig ik weer naar het chantal verloop, die lijn is ondanks 'meneertje hufter'iets duidelijker, ellen lijkt meer een losse flirt.
op schema mooi,
als ik mijn eerste ingeving volg zie ik je verhaal lieven eindigen met ellen en rick, ben zelf erg rustig van aard, maar aangezien ik graag spanning opzoek, neig ik weer naar het chantal verloop, die lijn is ondanks 'meneertje hufter'iets duidelijker, ellen lijkt meer een losse flirt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Inderdaad is het duidelijk wat de obstakels zijn bij Rick en Chantal. Niet alleen heeft ze Pierre in Anne's leven gebracht, maar ze is ook nog zwanger van hem. Om nog maar niet te spreken over het feit dat Chantal degene was die Rick heeft verlaten; iets wat hij niet gewend is. Hoewel Rick en Chantal als koppel natuurlijker lijken, zijn de problemen misschien té groot.
Aan de andere kant heb je Ellen. Een relatie tussen haar en Rick is misschien niet zo vanzelfsprekend. Maar zij wil hem, en zo heeft Rick het graag. Daarnaast zijn er geen obstakels uit het verleden die een 'gezinnetje' in de weg staan. Plus: Ellen is een stuk losser dan Chantal, wat de relatie op een ander vlak weer spannend houdt.
Kortom: het blijft een lastige keuze. Daarom ben ik blij dat ik die bij jullie heb neergelegd. xD
Het zijn inderdaad twee uitersten.Luier 86 zei:
Inderdaad is het duidelijk wat de obstakels zijn bij Rick en Chantal. Niet alleen heeft ze Pierre in Anne's leven gebracht, maar ze is ook nog zwanger van hem. Om nog maar niet te spreken over het feit dat Chantal degene was die Rick heeft verlaten; iets wat hij niet gewend is. Hoewel Rick en Chantal als koppel natuurlijker lijken, zijn de problemen misschien té groot.
Aan de andere kant heb je Ellen. Een relatie tussen haar en Rick is misschien niet zo vanzelfsprekend. Maar zij wil hem, en zo heeft Rick het graag. Daarnaast zijn er geen obstakels uit het verleden die een 'gezinnetje' in de weg staan. Plus: Ellen is een stuk losser dan Chantal, wat de relatie op een ander vlak weer spannend houdt.
Kortom: het blijft een lastige keuze.
Daarom ben ik blij dat ik die bij jullie heb neergelegd. xD
Peetoom (Hoofdstuk 39)
Ik was eigenlijk van plan om morgen twee nieuwe hoofdstukken te plaatsen, omdat ik Peetoom liever op de maandagen wil posten. Maar, aan de andere kant is het ook leuk om de hoofdstukken los te posten. Dus, vandaag #39 en morgen #40. ^^
Hoofdstuk 39: Koekoek
“Ik vind het wel eng, hoor”, zegt Anne, nadat ik de voordeur van binnen heb afgesloten.
“Het zit mij ook niet helemaal lekker, maar je hebt gehoord wat de agenten zeiden. Het was waarschijnlijk een junk op zoek naar geld”, probeer ik haar gerust te stellen.
“Dan ben ik toch blij dat ik niet goed kan sparen. Bij mij valt er tenminste niets te halen”, zegt ze, voor ze weer naar boven verdwijnt.
Ik loop door naar de keuken en laat de Senseo zijn werk doen. “Het zit me niet helemaal lekker?”, brom ik zachtjes tegen mezelf. “Het zit me helemaal niet lekker.”
Het is overduidelijk waarom er bij ons is ingebroken. Wie het ook geweest is, heeft de logboeken van Marnix meegenomen. Ik heb alleen geen flauw idee wat iemand anders daarmee moet.
Ineens wordt er op het keukenraam geklopt, waardoor ik opschrik. Merel staat op de oprit en geeft me subtiel opdracht om haar binnen te laten. Ik sein dat de poort open is, en ze via de achtertuin en bijkeuken naar binnen kan komen.
“Heeft de politie enig idee wat er gebeurd is?”, vraagt Merel zodra ze binnen is. Ik schud mijn hoofd.
“Nee, ze hebben wat foto’s gemaakt van de braaksporen. Vingerafdrukken; je kent het wel. Als Kim hier nog zou werken, dan had er tenminste wat vaart achter gezeten”, zucht ik, terwijl ik Merel een kop koffie voorzet.
Ze giet de gloeiend hete koffie naar binnen alsof het een milkshake is. Indrukwekkend.
“Hebben ze iets gestolen?”, is Merel’s volgende vraag. Ik ga tegenover haar zitten. Mijn blik is veelzeggend, want ze snapt het meteen.
“De logboeken”, zucht ze teleurgesteld. “Dan heb je nog geluk gehad.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Hoezo denk je dat? Die logboeken waren mijn laatste kans om Tom te vinden!”
Merel lacht en neemt nog een slok van haar koffie. “Sukkel. Ben je nu alweer vergeten dat je mij een paar van die boeken hebt gegeven? Je bent niet alles kwijt, hoor.”
Dat klopt inderdaad! Ik heb er waarschijnlijk niet meer bij stil gestaan door de dood van Opa en al het gedoe daaromheen.
“Daarnaast..”, zegt Merel, met een cryptische glimlach. “.. heb ik een interessante naam in één van de logboeken gevonden.”
“Een interessante naam?”, herhaal ik vragend.
“Eén van de boeken waar de naam van Tom vaker in voorkomt. Het lijkt erop dat hij niet de meest brave jongen is. Hij hing toen al rond met wat verkeerde jongens. Marnix onderzocht precies wie het waren en wat ze op hun kerfstok hadden. Er was echter één jongen die hij niet kon plaatsen. Blanco strafblad. Toen, althans.”
Merel haalt het bewuste boek uit haar tas en wijst de naam voor me aan.
“Pierre”, lees ik hardop voor. “What the fu…?”
Een paar uur later zit ik in de wachtkamer van het politiebureau. Merel wist uit de logboeken de naam van een andere agent te vinden, die goed bevriend was met Marnix. Hij was gelukkig bereid om me een plezier te doen. Hoewel, wat er zometeen gaat gebeuren is alles behalve een plezier.
“Rick? Je kunt naar binnen”, zegt hij op een gegeven moment, en wijst naar een verhoorkamer.
“Handjes thuis”, is het laatste advies dat ik meekrijg. “Ik beloof niets”, zeg ik nog snel, voordat ik naar binnen loop.
Pierre zit tegenover me aan de tafel. Hij verblijft nog altijd op het politiebureau, omdat de strafzaak tegen hem maar niet wil vlotten. Zijn lichaam zit nog steeds onder de blauwe plekken. Ik kan me niet voorstellen dat het dezelfde zijn als die ik hem heb toegebracht, dus hij zal hier waarschijnlijk geen vrienden hebben gemaakt.
“Welkom”, gebaart hij cynisch, maar vanwege de handboeien kan hij de beweging niet fatsoenlijk afmaken. Hij zit erbij als het beest dat hij is, en, erg genoeg, geeft me dat veel voldoening. Met uitgebreide beweging neem ik plaats aan de tafel.
“Hoe is het met mijn schatje?”, vraagt Pierre, met geveinsde oprechtheid.
“Oké, die was gratis”, zeg ik met een cynische glimlach. “Maar als je Anne nog eens ter sprake brengt, breek ik je neus nog een keer. Begrepen?”
“Duidelijk, duidelijk. Maar ik bedoelde Chantal. Jouw schatje is ze niet meer, toch?”, ageert hij verder.
“Afgezien van het feit dat mijn gezin jou niets aangaat, ben ik hier met een reden”, kom ik to the point. Pierre staart me een beetje verbaasd aan.
Omdat ik geen zin heb in meer van zijn praatjes, begin ik hem uit te leggen waarom ik hem ben komen opzoeken. Uiteraard geef ik niet meer details prijs dan nodig, maar wel vertel ik Pierre dat ik weet dat hij in contact stond met mijn broer Tom.
“En toen had je er een broer bij”, concludeert Pierre. “Blijkbaar hebben je vader en ik toch meer gemeen dan ik dacht.”
“Klets niet, man. Je weet niet waar je het over hebt. Zelfs op mijn vader zijn slechtste dagen was hij een oneindig veel beter mens dan jij ooit zult kunnen zijn”, verdedig ik.
Pierre lacht opnieuw. “Ken je de koekoek?”, vraagt hij, met een vreemde twinkeling in zijn ogen.
Ondanks dat ik hem maan om geen tijd te verspillen met zijn onzin, legt Pierre uit wat hij bedoelt.
“De koekoek is een broedparasiet. Het legt zijn eieren in het nest van andere vogels. Als dat ei dan uitkomt, is het eerste wat het kleintje doet, de andere eieren uit het nest werpen. Net zolang tot het hele gezinnetje kapot is. Zie je de analogie?”
Ik snap dat hij het over Chantal en de baby heeft. Zoals Chantal volhield dat de kleine ons hele gezin kapot zou maken, legt Pierre het ook op die manier uit. Hij zal vast wel een punt hebben, maar dat interesseert me niets.
“De analogie klopt op één punt helemaal”, reageer ik. “Jij bent een van de walgelijkste parasieten die ik ken.”
“En toch kom je me een bezoekje brengen”, roept Pierre. Hij klinkt zowaar vrolijk. “Dat kan toch niet zijn om mij te vertellen met wie ik in het verleden ben omgegaan? Daar was ik zelf bij, dus daar hoef je mij niet aan te herinneren.”
Even blijft het stil.
“Nee, jij wilt natuurlijk dat ik je vertel waar Tom woont. Zodat jij je gezinnetje kunt herenigen. Jij, Chantal, Tom en drie eieren. Ik hoop voor je dat die ene niet van een koekoek is. O! Wacht ..”
Hij wijst trots naar zichzelf. Mijn gedachten dreigen intussen één grote chaos te worden. De twijfels over Ellen en Chantal, het feit dat Tom in contact stond met Pierre en dus geen heilige is, en, vooral, de neiging om Pierre alsnog zijn nek om te draaien.
“Zou je inderdaad niet voor één keer in je leven het goede doen, Pierre?”, vraag ik, retorisch.
“Het levert mij geen zak op als ik ‘het goede’ doe”, reageert Pierre. Aan zijn stem hoor ik dat hij geïrriteerd begint te raken. Mooi.
“Maar vooruit. Dit is de deal. Ik geef jou het adres van je lieve broer en jij geeft mij een goede kans op vrijheid”, dicteert hij. “Jij? Vrijheid? Ik dacht het even niet. Die aanklacht blijft mooi staan.” Ik lach hem recht in zijn gezicht uit.
“Als jij dat gezin bij elkaar wilt hebben, zul je wel moeten. Trouwens, ik vraag je niet om de aangifte in te trekken. Een getuigenis is genoeg”, reageert Pierre. Doodserieus.
“Wiens getuigenis?”, vraag ik, terwijl mijn bereidheid tot een overeenkomst toeneemt. Pierre zakt tevreden terug in zijn stoel.
“Ik geef jou hier en nu het adres van je broer. Zodra je hem hebt gevonden, zorg je ervoor dat Chantal haar verklaring over mij intrekt. Dat geeft mij een goede kans in de rechtzaak en daar wordt niemand slechter van”, stelt hij.
Ik moet er een tijdje over nadenken. Het staat voor mij buiten twijfel dat ik Pierre’s informatie wil hebben. Daarnaast, zonder die verklaring wordt hij ongetwijfeld nog steeds veroordeeld. De arts die Anne na de verkrachting heeft onderzocht, heeft Pierre’s DNA gevonden. Daar kan geen rechter omheen.
“Nou?”, zucht Pierre, gevoed door mijn zichtbare twijfel.
Ik besef dat ik niet anders kan. Chantal kan ik het altijd nog uitleggen. In het ergste geval komt Pierre vrij. Dat is nog niet zo heel erg, want dan heb ik tenminste zelf de kans om hem om te leggen.
“Deal”, fluister ik, met hoorbare tegenzin.
“Halleluja!”, roept Pierre. Het galmt flink na. Zowel in de kamer als in mijn hoofd.
Even later sta ik buiten het bureau. Op een stukje papier staat een adres. Dat van mijn verloren broer. Het is twee steden verderop. Het papier brandt in mijn hand. Nu ik iets helderder kan nadenken, begin ik te vrezen dat deze deal mij wel eens meer kan gaan kosten dan opleveren.
Maar daar kan ik nu even niet meer bij stilstaan. Het is tijd om het gezin te herenigen.
Ik was eigenlijk van plan om morgen twee nieuwe hoofdstukken te plaatsen, omdat ik Peetoom liever op de maandagen wil posten. Maar, aan de andere kant is het ook leuk om de hoofdstukken los te posten.
Dus, vandaag #39 en morgen #40. ^^Hoofdstuk 39: Koekoek
“Ik vind het wel eng, hoor”, zegt Anne, nadat ik de voordeur van binnen heb afgesloten.
“Het zit mij ook niet helemaal lekker, maar je hebt gehoord wat de agenten zeiden. Het was waarschijnlijk een junk op zoek naar geld”, probeer ik haar gerust te stellen.
“Dan ben ik toch blij dat ik niet goed kan sparen. Bij mij valt er tenminste niets te halen”, zegt ze, voor ze weer naar boven verdwijnt.
Ik loop door naar de keuken en laat de Senseo zijn werk doen. “Het zit me niet helemaal lekker?”, brom ik zachtjes tegen mezelf. “Het zit me helemaal niet lekker.”
Het is overduidelijk waarom er bij ons is ingebroken. Wie het ook geweest is, heeft de logboeken van Marnix meegenomen. Ik heb alleen geen flauw idee wat iemand anders daarmee moet.
Ineens wordt er op het keukenraam geklopt, waardoor ik opschrik. Merel staat op de oprit en geeft me subtiel opdracht om haar binnen te laten. Ik sein dat de poort open is, en ze via de achtertuin en bijkeuken naar binnen kan komen.
“Heeft de politie enig idee wat er gebeurd is?”, vraagt Merel zodra ze binnen is. Ik schud mijn hoofd.
“Nee, ze hebben wat foto’s gemaakt van de braaksporen. Vingerafdrukken; je kent het wel. Als Kim hier nog zou werken, dan had er tenminste wat vaart achter gezeten”, zucht ik, terwijl ik Merel een kop koffie voorzet.
Ze giet de gloeiend hete koffie naar binnen alsof het een milkshake is. Indrukwekkend.
“Hebben ze iets gestolen?”, is Merel’s volgende vraag. Ik ga tegenover haar zitten. Mijn blik is veelzeggend, want ze snapt het meteen.
“De logboeken”, zucht ze teleurgesteld. “Dan heb je nog geluk gehad.”
Ik kijk haar verbaasd aan. “Hoezo denk je dat? Die logboeken waren mijn laatste kans om Tom te vinden!”
Merel lacht en neemt nog een slok van haar koffie. “Sukkel. Ben je nu alweer vergeten dat je mij een paar van die boeken hebt gegeven? Je bent niet alles kwijt, hoor.”
Dat klopt inderdaad! Ik heb er waarschijnlijk niet meer bij stil gestaan door de dood van Opa en al het gedoe daaromheen.
“Daarnaast..”, zegt Merel, met een cryptische glimlach. “.. heb ik een interessante naam in één van de logboeken gevonden.”
“Een interessante naam?”, herhaal ik vragend.
“Eén van de boeken waar de naam van Tom vaker in voorkomt. Het lijkt erop dat hij niet de meest brave jongen is. Hij hing toen al rond met wat verkeerde jongens. Marnix onderzocht precies wie het waren en wat ze op hun kerfstok hadden. Er was echter één jongen die hij niet kon plaatsen. Blanco strafblad. Toen, althans.”
Merel haalt het bewuste boek uit haar tas en wijst de naam voor me aan.
“Pierre”, lees ik hardop voor. “What the fu…?”
Een paar uur later zit ik in de wachtkamer van het politiebureau. Merel wist uit de logboeken de naam van een andere agent te vinden, die goed bevriend was met Marnix. Hij was gelukkig bereid om me een plezier te doen. Hoewel, wat er zometeen gaat gebeuren is alles behalve een plezier.
“Rick? Je kunt naar binnen”, zegt hij op een gegeven moment, en wijst naar een verhoorkamer.
“Handjes thuis”, is het laatste advies dat ik meekrijg. “Ik beloof niets”, zeg ik nog snel, voordat ik naar binnen loop.
Pierre zit tegenover me aan de tafel. Hij verblijft nog altijd op het politiebureau, omdat de strafzaak tegen hem maar niet wil vlotten. Zijn lichaam zit nog steeds onder de blauwe plekken. Ik kan me niet voorstellen dat het dezelfde zijn als die ik hem heb toegebracht, dus hij zal hier waarschijnlijk geen vrienden hebben gemaakt.
“Welkom”, gebaart hij cynisch, maar vanwege de handboeien kan hij de beweging niet fatsoenlijk afmaken. Hij zit erbij als het beest dat hij is, en, erg genoeg, geeft me dat veel voldoening. Met uitgebreide beweging neem ik plaats aan de tafel.
“Hoe is het met mijn schatje?”, vraagt Pierre, met geveinsde oprechtheid.
“Oké, die was gratis”, zeg ik met een cynische glimlach. “Maar als je Anne nog eens ter sprake brengt, breek ik je neus nog een keer. Begrepen?”
“Duidelijk, duidelijk. Maar ik bedoelde Chantal. Jouw schatje is ze niet meer, toch?”, ageert hij verder.
“Afgezien van het feit dat mijn gezin jou niets aangaat, ben ik hier met een reden”, kom ik to the point. Pierre staart me een beetje verbaasd aan.
Omdat ik geen zin heb in meer van zijn praatjes, begin ik hem uit te leggen waarom ik hem ben komen opzoeken. Uiteraard geef ik niet meer details prijs dan nodig, maar wel vertel ik Pierre dat ik weet dat hij in contact stond met mijn broer Tom.
“En toen had je er een broer bij”, concludeert Pierre. “Blijkbaar hebben je vader en ik toch meer gemeen dan ik dacht.”
“Klets niet, man. Je weet niet waar je het over hebt. Zelfs op mijn vader zijn slechtste dagen was hij een oneindig veel beter mens dan jij ooit zult kunnen zijn”, verdedig ik.
Pierre lacht opnieuw. “Ken je de koekoek?”, vraagt hij, met een vreemde twinkeling in zijn ogen.
Ondanks dat ik hem maan om geen tijd te verspillen met zijn onzin, legt Pierre uit wat hij bedoelt.
“De koekoek is een broedparasiet. Het legt zijn eieren in het nest van andere vogels. Als dat ei dan uitkomt, is het eerste wat het kleintje doet, de andere eieren uit het nest werpen. Net zolang tot het hele gezinnetje kapot is. Zie je de analogie?”
Ik snap dat hij het over Chantal en de baby heeft. Zoals Chantal volhield dat de kleine ons hele gezin kapot zou maken, legt Pierre het ook op die manier uit. Hij zal vast wel een punt hebben, maar dat interesseert me niets.
“De analogie klopt op één punt helemaal”, reageer ik. “Jij bent een van de walgelijkste parasieten die ik ken.”
“En toch kom je me een bezoekje brengen”, roept Pierre. Hij klinkt zowaar vrolijk. “Dat kan toch niet zijn om mij te vertellen met wie ik in het verleden ben omgegaan? Daar was ik zelf bij, dus daar hoef je mij niet aan te herinneren.”
Even blijft het stil.
“Nee, jij wilt natuurlijk dat ik je vertel waar Tom woont. Zodat jij je gezinnetje kunt herenigen. Jij, Chantal, Tom en drie eieren. Ik hoop voor je dat die ene niet van een koekoek is. O! Wacht ..”
Hij wijst trots naar zichzelf. Mijn gedachten dreigen intussen één grote chaos te worden. De twijfels over Ellen en Chantal, het feit dat Tom in contact stond met Pierre en dus geen heilige is, en, vooral, de neiging om Pierre alsnog zijn nek om te draaien.
“Zou je inderdaad niet voor één keer in je leven het goede doen, Pierre?”, vraag ik, retorisch.
“Het levert mij geen zak op als ik ‘het goede’ doe”, reageert Pierre. Aan zijn stem hoor ik dat hij geïrriteerd begint te raken. Mooi.
“Maar vooruit. Dit is de deal. Ik geef jou het adres van je lieve broer en jij geeft mij een goede kans op vrijheid”, dicteert hij. “Jij? Vrijheid? Ik dacht het even niet. Die aanklacht blijft mooi staan.” Ik lach hem recht in zijn gezicht uit.
“Als jij dat gezin bij elkaar wilt hebben, zul je wel moeten. Trouwens, ik vraag je niet om de aangifte in te trekken. Een getuigenis is genoeg”, reageert Pierre. Doodserieus.
“Wiens getuigenis?”, vraag ik, terwijl mijn bereidheid tot een overeenkomst toeneemt. Pierre zakt tevreden terug in zijn stoel.
“Ik geef jou hier en nu het adres van je broer. Zodra je hem hebt gevonden, zorg je ervoor dat Chantal haar verklaring over mij intrekt. Dat geeft mij een goede kans in de rechtzaak en daar wordt niemand slechter van”, stelt hij.
Ik moet er een tijdje over nadenken. Het staat voor mij buiten twijfel dat ik Pierre’s informatie wil hebben. Daarnaast, zonder die verklaring wordt hij ongetwijfeld nog steeds veroordeeld. De arts die Anne na de verkrachting heeft onderzocht, heeft Pierre’s DNA gevonden. Daar kan geen rechter omheen.
“Nou?”, zucht Pierre, gevoed door mijn zichtbare twijfel.
Ik besef dat ik niet anders kan. Chantal kan ik het altijd nog uitleggen. In het ergste geval komt Pierre vrij. Dat is nog niet zo heel erg, want dan heb ik tenminste zelf de kans om hem om te leggen.
“Deal”, fluister ik, met hoorbare tegenzin.
“Halleluja!”, roept Pierre. Het galmt flink na. Zowel in de kamer als in mijn hoofd.
Even later sta ik buiten het bureau. Op een stukje papier staat een adres. Dat van mijn verloren broer. Het is twee steden verderop. Het papier brandt in mijn hand. Nu ik iets helderder kan nadenken, begin ik te vrezen dat deze deal mij wel eens meer kan gaan kosten dan opleveren.
Maar daar kan ik nu even niet meer bij stilstaan. Het is tijd om het gezin te herenigen.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Ja, ik zag het inderdaad. Heb het gelijk aangepast; thanks!Luier 86 zei:snakebite kleine verschrijfing, je haalt bij een kopje koffie de agent kim en de buurvrouw merel door elkaar
verder weer smullen. jammer dat rick nu weer meneertje hufter nodig heeft, om een stukje puzzle op te lossen.
Peetoom (Hoofdstuk 40)
Hoofdstuk 40: Brandende Vragen
Het is gelukkig niet lang rijden naar het adres dat ik van Pierre heb gekregen, want de spanning is niet goed voor mijn bloeddruk. De avond valt zo langzamerhand in, wanneer ik de laatste afslag neem naar het dorp waar Tom schijnt te wonen.
Raar, hoe perceptie werkt. Ik neem alles goed in me op. De straten, de huizen en de mensen uit het dorp. Voor mij is het allemaal heel speciaal, omdat ik nu de omgeving van mijn broer leer kennen. Maar voor de mensen die hier wonen, zal het weinig spannends zijn. Eerlijk is eerlijk: alles lijkt ook wel op mijn eigen dorp. Het zal de spanning wel zijn.
Enkele minuten later parkeer ik in de straat waar Pierre me naartoe heeft gestuurd. Niet direct voor het huis van Tom, want zo kan ik het moment dat ik hem ontmoet nog net iets langer uitstellen. Het voelt alsof ik nu nog terug kan krabbelen.
Niet dat ik echt terug zou willen gaan zonder Tom te ontmoeten. Helemaal niet. Maar er is iets dat hier verkeerd aan voelt. De deal met Pierre zit me toch behoorlijk dwars. Natuurlijk kan hij me op geen enkele manier dwingen om Chantal haar verklaring in te laten trekken. Alleen, ik ben altijd een man van mijn woord geweest.
Welke keuze ik ook maak, het zal nooit honderd procent zuiver zijn. En dat stoort me. Maar het is voor een goed doel. Het is meer dan tijd om mijn gezin te herenigen. Lang leek het erop dat ik die kans niet zou krijgen. Maar het is zover, en ik mag nu gewoon niet meer stoppen. Het is té dichtbij.
Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald, zodra mijn telefoon begint te trillen. Het display geeft opnieuw aan dat Chantal me probeert te bereiken. “Nog even niet”, zeg ik zachtjes, terwijl ik de oproep wegdruk.
Terwijl ik onderweg was, heb ik blijkbaar ook een sms van Anne gekregen. Ze vraagt hoe laat ik terug ben en of ze moet koken. Het is maar goed dat ze niet weet wie ik net ben gaan opzoeken. Dat zou alleen maar slechte herinneringen bovenhalen. Een nieuwe oom is misschien ook niet het leukste dat ik thuis kan brengen, maar uiteindelijk is het wel het beste. Een gezin hoort samen te zijn.
“Het duurt nog een uurtje of twee, dus als je honger hebt mag je een pizza bestellen. Er ligt nog geld op mijn nachtkastje. Tot straks! X Rick”, stuur ik dan maar terug naar Anne. Ze denkt dat ik een vriend ben gaan helpen met verhuizen, dus dat kan gemakkelijk wat uitlopen.
Ik slaak een diepe zucht en stap uit mijn auto. Het heeft geen zin om dit nog verder uit te stellen. Snel steek ik nog een sigaret aan en sluit de auto af. Met lood in mijn schoenen loop ik door de straat, op zoek naar nummer 40.
Als ik het huis eindelijk heb gevonden, sta ik er eerst verbaasd naar te kijken. Het is eigenlijk een doodnormaal gebouw. Een onderhouden tuin, twee verdiepingen die leiden tot een gedeeld dak met de buren. Niets speciaals aan.
Op één ding na.
Het ziet er totaal verlaten uit.
Voorzichtig loop ik over het tuinpad naar de voordeur en een trillende hand druk ik op de bel. Ik ben echt in tijden niet meer zo zenuwachtig geweest, dat het aan mijn handen te zien is. Misschien was het de eerste keer dat ik seks had; zo lang geleden.
Er gebeurt niets en dus druk ik de bel nogmaals in. Het blijft angstig stil. Er is niets te horen, en niets te zien.
Omdat de schemering nu echt begint in te vallen, gebruik ik een lampje aan mijn sleutelbos om naar binnen te kijken. De gang van het huis is compleet leeg. Ik besluit om een rondje om het huis te maken en kijk bij ieder raam even naar binnen. Iedere kamer ziet er hetzelfde uit. Totaal onbewoond.
“Hufter”, brom ik, beseffend dat Pierre me waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk om de tuin heeft geleid.
Gefrustreerd gooi ik de filter van mijn peuk weg en probeer te bedenken wat ik nu het beste kan doen. Het kan toch niet zo zijn dat er hier niets te vinden is. Pierre is gestoord, maar wat levert het hem op om mij naar een leegstaand huis te sturen? Een uur lol, op zijn meest?
Er zit uiteindelijk maar één ding op. Een laatste gok.
Ik loop naar de voordeur van het aangrenzende huis en bel aan bij Tom’s zogenaamde buren. Als ik hen kan spreken, kan ik erachter komen of Tom er daadwerkelijk gewoond heeft. Zo niet, dan weet ik dat ik terug naar huis kan. Indien Pierre toch de waarheid heeft verteld, dan kunnen de buren me misschien vertellen waar Tom is.
“Nummer 42”, fluister ik tegen mezelf. “Het antwoord op alles.”
Direct nadat ik aanbel, zie ik in de woonkamer iemand opstaan. Een bejaarde vrouw schuifelt heel voorzichtig naar de voordeur. Eenmaal daar opent ze een hele reeks aan sloten, voordat ze de deur openmaakt. Een kleine ketting blijft echter op zijn plaats zitten, waardoor ze me via een kleine kier aankijkt.
“Sorry, wij kopen hier niet aan de deur”, zegt ze resoluut. Ergens vind ik die opmerking wel grappig, maar toch kan ik me niet voorstellen dat ik eruit zie als een nette verkoper.
“Mevrouw, het spijt me dat ik zo laat nog kom storen. Ik ben geen verkoper of collectant. Eerlijk gezegd kom ik voor de buurman, maar hij is niet thuis”, leg ik de situatie zo beleefd mogelijk uit.
“U komt voor Tom?”, kraait de vrouw geïrriteerd. “Dan kan ik u niet helpen.”
Ze noemde de buurman Tom – Pierre had toch gelijk!
“Weet u niet waar hij momenteel verblijft?”, vraag ik snel. Ik moet weten wat zij over Tom weet.
“Nee, en dat interesseert me eerlijk gezegd ook niets. Die jongen kan me gestolen worden. Hij komt er hier nooit meer in!”, scheldt ze boos.
“Waarom niet?”, reageer ik, stomverbaasd.
“Met zijn soort mensen willen wij niets te maken hebben. Waarschijnlijk hoort u daar dus ook bij. Wilt u nu weggaan? Anders bel ik de politie!”, is het duidelijke antwoord van de vrouw.
Vrijwel direct daarna wordt de voordeur hard dichtgeslagen. Behendig sluit de buurvrouw de deur weer af. Er moeten wel tien sloten opzitten. Hoe paranoïde kun je zijn?
Teleurgesteld loop ik terug naar mijn auto, bijna helemaal aan de andere kant van de straat. Ik steek nog maar een sigaret op, want ik ben er niet kalm onder. Wat betekent dit toch allemaal?
Veel tijd om het gesprek nog eens te overdenken krijg ik niet. Vanuit de andere kant van de straat komt een donkere auto gereden. Hij stop recht voor het huis van Tom en drie mannen stappen uit. Voor ik doorheb wat er gebeurt, hoor ik een enorm lawaai.
Het zijn pistoolschoten. Tom’s hele huis wordt onder vuur genomen. Misschien wel een halve minuut lang. Het lijkt wel of ik een maffiafilm aan het kijken ben! Ineens haalt één van de mannen een glazen fles tevoorschijn, waar een doek uitsteekt. Hij steekt de doek in brand en gooit hem door één van de ramen van het huis. Een molotovcocktail.
Direct erna gooit hij een tweede fles door een ander raam. Binnen mum van tijd staat het huis geheel in brand. Compleet in shock bekijk ik het hele tafereel. Het is gewoon een aanslag!
Dan bekruipt me een heel ongemakkelijk gevoel. Is dit bedoeld voor Tom? Of voor mij? Waar heeft Pierre me ingeluisd?
Dan maken de daders zich snel uit de voeten. Voordat ze langs mijn geparkeerde auto rijden, ben ik gelukkig zo slim om te bukken. Ze hebben me niet gezien. Ik blijf geschoqueerd zitten, totdat de sirene van een naderende brandweerwagen me weer helder maakt. De sigaret is in de asbak bijna helemaal opgebrand. Snel neem ik een laatste teug en maak dat ik hier wegkom.
“Een normale, rustige buurt”, herhaal ik mijn oorspronkelijke gedachte. “Nu niet meer.”
Zo snel als ook maar is toegestaan, en hier en daar stiekem iets sneller, zorg ik dat ik naar huis rijdt.
Ik ken mezelf als iemand die niet snel bang wordt, maar na wat ik net heb gezien heeft mijn hart een nieuw snelheidsrecord gezet. Teveel gedachten schieten door mijn hoofd, waarbij ik maar niet kan vergeten dat het Pierre was die mij op die plek wilde hebben. Was dit zijn wraak?
Enorm opgelucht om te zien dat Anne rustig op de bank hangt, laat ik me even later in mijn luie stoel zakken. Alles ziet er zo rustig uit. Zeker in vergelijking met wat ik zojuist heb meegemaakt.
“Jij ziet eruit, zeg. Gaat alles wel goed?”, vraagt Anne bezorgd. Ik probeer haar maar gerust te stellen met het smoesje dat ik door het verhuizen erg moe ben.
“Dat kan ik me voorstellen, met al dat slepen”, beaamt ze. Gelukkig. Anne gelooft me.
“Ik heb trouwens iets gevonden op het internet”, zegt ze vervolgens. Vragend kijk ik haar aan. “Je weet wat een forum is? Vanavond heb ik er een gevonden over luiers. Nou, ja, mensen die net als ik zijn. Er staat een hoop informatie op. Ook over onderzoeken. Misschien vind je het wat om even door te lezen. Er zitten een hoop leuke mensen op.”
“Vind je het goed als ik dat morgen even op mijn gemak doe, meid? Ik ben nu te moe om die informatie echt goed op te nemen”, zeg ik eerlijk. Anne knikt, en zegt dat ze zelf naar bed gaat.
“Doe je het rolluik zometeen dicht?”, zeg ik, nadat ik haar een zoen geef. “Het .. gaat vriezen.”
Opnieuw gelooft ze mijn smoesje. Zodra Anne naar boven is verdwenen, begin ik zelf ook alle rolluiken dicht te maken. Tevreden hoor ik hoe Anne de hare sluit. Misschien is het paranoia, maar ik durf het risico nu niet te nemen.
Als ik het luik van het keukenraam dicht wil maken, krijg ik de schrik van mijn leven. Iemand in een zwarte jas komt de oprit opgerend.
In een vlaag van angst ren ik naar boven en vis ik het pistool van Marnix uit mijn nachtkastje. Hoewel ik geen idee heb, hoe ik het ding moet gebruiken, houd ik het stevig vast. Een rilling loopt over mijn rug als de deurbel gaat.
“Rick? Het is Roos hier! Doe eens open!”
Ik haal opgelucht adem en verstop het pistool in een kastje dat in de gang staat. Als ik de deur openmaak, zie ik dat Roos er ongerust bijstaat. Bezorgd vraag ik wat er aan de hand is.
“Het is Noor. Ze is in het ziekenhuis, Rick. Ze zit onder de blauwe plekken.”
Hoofdstuk 40: Brandende Vragen
Het is gelukkig niet lang rijden naar het adres dat ik van Pierre heb gekregen, want de spanning is niet goed voor mijn bloeddruk. De avond valt zo langzamerhand in, wanneer ik de laatste afslag neem naar het dorp waar Tom schijnt te wonen.
Raar, hoe perceptie werkt. Ik neem alles goed in me op. De straten, de huizen en de mensen uit het dorp. Voor mij is het allemaal heel speciaal, omdat ik nu de omgeving van mijn broer leer kennen. Maar voor de mensen die hier wonen, zal het weinig spannends zijn. Eerlijk is eerlijk: alles lijkt ook wel op mijn eigen dorp. Het zal de spanning wel zijn.
Enkele minuten later parkeer ik in de straat waar Pierre me naartoe heeft gestuurd. Niet direct voor het huis van Tom, want zo kan ik het moment dat ik hem ontmoet nog net iets langer uitstellen. Het voelt alsof ik nu nog terug kan krabbelen.
Niet dat ik echt terug zou willen gaan zonder Tom te ontmoeten. Helemaal niet. Maar er is iets dat hier verkeerd aan voelt. De deal met Pierre zit me toch behoorlijk dwars. Natuurlijk kan hij me op geen enkele manier dwingen om Chantal haar verklaring in te laten trekken. Alleen, ik ben altijd een man van mijn woord geweest.
Welke keuze ik ook maak, het zal nooit honderd procent zuiver zijn. En dat stoort me. Maar het is voor een goed doel. Het is meer dan tijd om mijn gezin te herenigen. Lang leek het erop dat ik die kans niet zou krijgen. Maar het is zover, en ik mag nu gewoon niet meer stoppen. Het is té dichtbij.
Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald, zodra mijn telefoon begint te trillen. Het display geeft opnieuw aan dat Chantal me probeert te bereiken. “Nog even niet”, zeg ik zachtjes, terwijl ik de oproep wegdruk.
Terwijl ik onderweg was, heb ik blijkbaar ook een sms van Anne gekregen. Ze vraagt hoe laat ik terug ben en of ze moet koken. Het is maar goed dat ze niet weet wie ik net ben gaan opzoeken. Dat zou alleen maar slechte herinneringen bovenhalen. Een nieuwe oom is misschien ook niet het leukste dat ik thuis kan brengen, maar uiteindelijk is het wel het beste. Een gezin hoort samen te zijn.
“Het duurt nog een uurtje of twee, dus als je honger hebt mag je een pizza bestellen. Er ligt nog geld op mijn nachtkastje. Tot straks! X Rick”, stuur ik dan maar terug naar Anne. Ze denkt dat ik een vriend ben gaan helpen met verhuizen, dus dat kan gemakkelijk wat uitlopen.
Ik slaak een diepe zucht en stap uit mijn auto. Het heeft geen zin om dit nog verder uit te stellen. Snel steek ik nog een sigaret aan en sluit de auto af. Met lood in mijn schoenen loop ik door de straat, op zoek naar nummer 40.
Als ik het huis eindelijk heb gevonden, sta ik er eerst verbaasd naar te kijken. Het is eigenlijk een doodnormaal gebouw. Een onderhouden tuin, twee verdiepingen die leiden tot een gedeeld dak met de buren. Niets speciaals aan.
Op één ding na.
Het ziet er totaal verlaten uit.
Voorzichtig loop ik over het tuinpad naar de voordeur en een trillende hand druk ik op de bel. Ik ben echt in tijden niet meer zo zenuwachtig geweest, dat het aan mijn handen te zien is. Misschien was het de eerste keer dat ik seks had; zo lang geleden.
Er gebeurt niets en dus druk ik de bel nogmaals in. Het blijft angstig stil. Er is niets te horen, en niets te zien.
Omdat de schemering nu echt begint in te vallen, gebruik ik een lampje aan mijn sleutelbos om naar binnen te kijken. De gang van het huis is compleet leeg. Ik besluit om een rondje om het huis te maken en kijk bij ieder raam even naar binnen. Iedere kamer ziet er hetzelfde uit. Totaal onbewoond.
“Hufter”, brom ik, beseffend dat Pierre me waarschijnlijk letterlijk en figuurlijk om de tuin heeft geleid.
Gefrustreerd gooi ik de filter van mijn peuk weg en probeer te bedenken wat ik nu het beste kan doen. Het kan toch niet zo zijn dat er hier niets te vinden is. Pierre is gestoord, maar wat levert het hem op om mij naar een leegstaand huis te sturen? Een uur lol, op zijn meest?
Er zit uiteindelijk maar één ding op. Een laatste gok.
Ik loop naar de voordeur van het aangrenzende huis en bel aan bij Tom’s zogenaamde buren. Als ik hen kan spreken, kan ik erachter komen of Tom er daadwerkelijk gewoond heeft. Zo niet, dan weet ik dat ik terug naar huis kan. Indien Pierre toch de waarheid heeft verteld, dan kunnen de buren me misschien vertellen waar Tom is.
“Nummer 42”, fluister ik tegen mezelf. “Het antwoord op alles.”
Direct nadat ik aanbel, zie ik in de woonkamer iemand opstaan. Een bejaarde vrouw schuifelt heel voorzichtig naar de voordeur. Eenmaal daar opent ze een hele reeks aan sloten, voordat ze de deur openmaakt. Een kleine ketting blijft echter op zijn plaats zitten, waardoor ze me via een kleine kier aankijkt.
“Sorry, wij kopen hier niet aan de deur”, zegt ze resoluut. Ergens vind ik die opmerking wel grappig, maar toch kan ik me niet voorstellen dat ik eruit zie als een nette verkoper.
“Mevrouw, het spijt me dat ik zo laat nog kom storen. Ik ben geen verkoper of collectant. Eerlijk gezegd kom ik voor de buurman, maar hij is niet thuis”, leg ik de situatie zo beleefd mogelijk uit.
“U komt voor Tom?”, kraait de vrouw geïrriteerd. “Dan kan ik u niet helpen.”
Ze noemde de buurman Tom – Pierre had toch gelijk!
“Weet u niet waar hij momenteel verblijft?”, vraag ik snel. Ik moet weten wat zij over Tom weet.
“Nee, en dat interesseert me eerlijk gezegd ook niets. Die jongen kan me gestolen worden. Hij komt er hier nooit meer in!”, scheldt ze boos.
“Waarom niet?”, reageer ik, stomverbaasd.
“Met zijn soort mensen willen wij niets te maken hebben. Waarschijnlijk hoort u daar dus ook bij. Wilt u nu weggaan? Anders bel ik de politie!”, is het duidelijke antwoord van de vrouw.
Vrijwel direct daarna wordt de voordeur hard dichtgeslagen. Behendig sluit de buurvrouw de deur weer af. Er moeten wel tien sloten opzitten. Hoe paranoïde kun je zijn?
Teleurgesteld loop ik terug naar mijn auto, bijna helemaal aan de andere kant van de straat. Ik steek nog maar een sigaret op, want ik ben er niet kalm onder. Wat betekent dit toch allemaal?
Veel tijd om het gesprek nog eens te overdenken krijg ik niet. Vanuit de andere kant van de straat komt een donkere auto gereden. Hij stop recht voor het huis van Tom en drie mannen stappen uit. Voor ik doorheb wat er gebeurt, hoor ik een enorm lawaai.
Het zijn pistoolschoten. Tom’s hele huis wordt onder vuur genomen. Misschien wel een halve minuut lang. Het lijkt wel of ik een maffiafilm aan het kijken ben! Ineens haalt één van de mannen een glazen fles tevoorschijn, waar een doek uitsteekt. Hij steekt de doek in brand en gooit hem door één van de ramen van het huis. Een molotovcocktail.
Direct erna gooit hij een tweede fles door een ander raam. Binnen mum van tijd staat het huis geheel in brand. Compleet in shock bekijk ik het hele tafereel. Het is gewoon een aanslag!
Dan bekruipt me een heel ongemakkelijk gevoel. Is dit bedoeld voor Tom? Of voor mij? Waar heeft Pierre me ingeluisd?
Dan maken de daders zich snel uit de voeten. Voordat ze langs mijn geparkeerde auto rijden, ben ik gelukkig zo slim om te bukken. Ze hebben me niet gezien. Ik blijf geschoqueerd zitten, totdat de sirene van een naderende brandweerwagen me weer helder maakt. De sigaret is in de asbak bijna helemaal opgebrand. Snel neem ik een laatste teug en maak dat ik hier wegkom.
“Een normale, rustige buurt”, herhaal ik mijn oorspronkelijke gedachte. “Nu niet meer.”
Zo snel als ook maar is toegestaan, en hier en daar stiekem iets sneller, zorg ik dat ik naar huis rijdt.
Ik ken mezelf als iemand die niet snel bang wordt, maar na wat ik net heb gezien heeft mijn hart een nieuw snelheidsrecord gezet. Teveel gedachten schieten door mijn hoofd, waarbij ik maar niet kan vergeten dat het Pierre was die mij op die plek wilde hebben. Was dit zijn wraak?
Enorm opgelucht om te zien dat Anne rustig op de bank hangt, laat ik me even later in mijn luie stoel zakken. Alles ziet er zo rustig uit. Zeker in vergelijking met wat ik zojuist heb meegemaakt.
“Jij ziet eruit, zeg. Gaat alles wel goed?”, vraagt Anne bezorgd. Ik probeer haar maar gerust te stellen met het smoesje dat ik door het verhuizen erg moe ben.
“Dat kan ik me voorstellen, met al dat slepen”, beaamt ze. Gelukkig. Anne gelooft me.
“Ik heb trouwens iets gevonden op het internet”, zegt ze vervolgens. Vragend kijk ik haar aan. “Je weet wat een forum is? Vanavond heb ik er een gevonden over luiers. Nou, ja, mensen die net als ik zijn. Er staat een hoop informatie op. Ook over onderzoeken. Misschien vind je het wat om even door te lezen. Er zitten een hoop leuke mensen op.”
“Vind je het goed als ik dat morgen even op mijn gemak doe, meid? Ik ben nu te moe om die informatie echt goed op te nemen”, zeg ik eerlijk. Anne knikt, en zegt dat ze zelf naar bed gaat.
“Doe je het rolluik zometeen dicht?”, zeg ik, nadat ik haar een zoen geef. “Het .. gaat vriezen.”
Opnieuw gelooft ze mijn smoesje. Zodra Anne naar boven is verdwenen, begin ik zelf ook alle rolluiken dicht te maken. Tevreden hoor ik hoe Anne de hare sluit. Misschien is het paranoia, maar ik durf het risico nu niet te nemen.
Als ik het luik van het keukenraam dicht wil maken, krijg ik de schrik van mijn leven. Iemand in een zwarte jas komt de oprit opgerend.
In een vlaag van angst ren ik naar boven en vis ik het pistool van Marnix uit mijn nachtkastje. Hoewel ik geen idee heb, hoe ik het ding moet gebruiken, houd ik het stevig vast. Een rilling loopt over mijn rug als de deurbel gaat.
“Rick? Het is Roos hier! Doe eens open!”
Ik haal opgelucht adem en verstop het pistool in een kastje dat in de gang staat. Als ik de deur openmaak, zie ik dat Roos er ongerust bijstaat. Bezorgd vraag ik wat er aan de hand is.
“Het is Noor. Ze is in het ziekenhuis, Rick. Ze zit onder de blauwe plekken.”
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor jullie geduld en hoe trouw er gelezen blijft worden. Ongelofelijk dat ik al op veertig hoofdstukken zit, echt super! !1
Natuurlijk komt er nog genoeg aan. Hierbij alvast een voorproefje.
*
*
*
*
*
Hoofdstuk 41 - Blauwe Plekken (Maandag 04 februari)
Rick haast zich naar Noor, vrezend dat hij verantwoordelijk is voor wat er met haar is gebeurd.
Hoofdstuk 42 - Wraak
Terwijl het niet goed gaat met Noor, zoekt Rick de confrontatie met Pierre op.
Hoofdstuk 43 - Bloed II
Chantal neemt een ingrijpende beslissing. Rick probeert Anne en Noor te troosten.
Hoofdstuk 44 - Karma
Rick's acties hebben schokkende gevolgen. Noor heeft het erg moeilijk.
Hoofdstuk 45 - Doodsangst
Voor zowel Anne als Noor komt hun ergste nachtmerrie uit.
Ik wil iedereen nogmaals bedanken voor jullie geduld en hoe trouw er gelezen blijft worden. Ongelofelijk dat ik al op veertig hoofdstukken zit, echt super! !1
Natuurlijk komt er nog genoeg aan. Hierbij alvast een voorproefje.
*
*
*
*
*
Hoofdstuk 41 - Blauwe Plekken (Maandag 04 februari)
Rick haast zich naar Noor, vrezend dat hij verantwoordelijk is voor wat er met haar is gebeurd.
Hoofdstuk 42 - Wraak
Terwijl het niet goed gaat met Noor, zoekt Rick de confrontatie met Pierre op.
Hoofdstuk 43 - Bloed II
Chantal neemt een ingrijpende beslissing. Rick probeert Anne en Noor te troosten.
Hoofdstuk 44 - Karma
Rick's acties hebben schokkende gevolgen. Noor heeft het erg moeilijk.
Hoofdstuk 45 - Doodsangst
Voor zowel Anne als Noor komt hun ergste nachtmerrie uit.
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Spannend vervolg weer!
Deze keer alleen toch een puntje van kritiek. Toen die 'Maffia' het huis in brand staken, terwijl Rick toekeek, viel het me op dat hij er wel heel koeltjes onder bleef. Dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vond het beetje onrealistisch hoe hij zo kalm blijft nadat er zoiets voor zijn neus gebeurd.
Maar desalniettemin blijft het een super verhaal!
~ LB.
Spannend vervolg weer!
Deze keer alleen toch een puntje van kritiek. Toen die 'Maffia' het huis in brand staken, terwijl Rick toekeek, viel het me op dat hij er wel heel koeltjes onder bleef. Dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vond het beetje onrealistisch hoe hij zo kalm blijft nadat er zoiets voor zijn neus gebeurd.
Maar desalniettemin blijft het een super verhaal!
~ LB.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
"Compleet in shock bekijk ik het hele tafereel."
"Ik blijf geschoqueerd zitten, totdat de sirene van een naderende brandweerwagen me weer helder maakt."
"Ik ken mezelf als iemand die niet snel bang wordt, maar na wat ik net heb gezien heeft mijn hart een nieuw snelheidsrecord gezet."
"Misschien is het paranoia, maar ik durf het risico nu niet te nemen."
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik duidelijker had kunnen maken dat Rick diep geschokt was.
Daarnaast, het gebeurde ook niet echt voor zijn neus. Hij zat in zijn auto, aan de andere kant van de straat. Het enige andere dat Rick had kunnen doen, was vluchten. Maar als je vreest dat die gasten het op jou voorzien hebben? Iedereen reageert natuurlijk anders, zoals je zelf ook zegt, maar ik denk niet dat deze reactie zo onrealistisch is. De gebeurtenis op zich waarschijnlijk wel. Maar je bent intussen wel van me gewend dat dit verderop in het verhaal nog een verdomd goede verklaring krijgt.
Kritiek vind ik altijd prima, hoor. Al denk ik dat je deze keer zelf over wat dingetjes heen hebt gelezen. Maar dat mag als iets spannend is. xD
Kalm? Dan vraag ik me af welk hoofdstuk jij gelezen hebt.luierfan_boy zei:Spannend vervolg weer!
Deze keer alleen toch een puntje van kritiek. Toen die 'Maffia' het huis in brand staken, terwijl Rick toekeek, viel het me op dat hij er wel heel koeltjes onder bleef. Dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vond het beetje onrealistisch hoe hij zo kalm blijft nadat er zoiets voor zijn neus gebeurd.
Maar desalniettemin blijft het een super verhaal!
~ LB.
"Compleet in shock bekijk ik het hele tafereel."
"Ik blijf geschoqueerd zitten, totdat de sirene van een naderende brandweerwagen me weer helder maakt."
"Ik ken mezelf als iemand die niet snel bang wordt, maar na wat ik net heb gezien heeft mijn hart een nieuw snelheidsrecord gezet."
"Misschien is het paranoia, maar ik durf het risico nu niet te nemen."
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik duidelijker had kunnen maken dat Rick diep geschokt was.
Daarnaast, het gebeurde ook niet echt voor zijn neus. Hij zat in zijn auto, aan de andere kant van de straat. Het enige andere dat Rick had kunnen doen, was vluchten. Maar als je vreest dat die gasten het op jou voorzien hebben? Iedereen reageert natuurlijk anders, zoals je zelf ook zegt, maar ik denk niet dat deze reactie zo onrealistisch is. De gebeurtenis op zich waarschijnlijk wel. Maar je bent intussen wel van me gewend dat dit verderop in het verhaal nog een verdomd goede verklaring krijgt.
Kritiek vind ik altijd prima, hoor. Al denk ik dat je deze keer zelf over wat dingetjes heen hebt gelezen. Maar dat mag als iets spannend is. xD
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Misschien dat ik deze week wel al een paar prologen online zet. Eens kijken wat er aanslaat. ^^
Ik ga eerst verder met Celblok D en Alleen op de Wereld. Hiervan heb ik inmiddels weer een voorraadje hoofdstukken opgebouwd.Luier 86 zei:
Misschien dat ik deze week wel al een paar prologen online zet. Eens kijken wat er aanslaat. ^^
Luier 86
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
en het bureau?
Lief Klein Konijntje (Origineel HD)
het konijn van rick/ellen toch?
en het bureau?
Lief Klein Konijntje (Origineel HD)
het konijn van rick/ellen toch?
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Ik had het waarschijnlijk gewoon anders beschreven, maargoed.. Ben wel benieuwd wat voor nasleep die brand gaat krijgen!Snakebite zei:Kalm? Dan vraag ik me af welk hoofdstuk jij gelezen hebt.luierfan_boy zei:Spannend vervolg weer!
Deze keer alleen toch een puntje van kritiek. Toen die 'Maffia' het huis in brand staken, terwijl Rick toekeek, viel het me op dat hij er wel heel koeltjes onder bleef. Dat verschilt natuurlijk per persoon, maar ik vond het beetje onrealistisch hoe hij zo kalm blijft nadat er zoiets voor zijn neus gebeurd.
Maar desalniettemin blijft het een super verhaal!
~ LB.
"Compleet in shock bekijk ik het hele tafereel."
"Ik blijf geschoqueerd zitten, totdat de sirene van een naderende brandweerwagen me weer helder maakt."
"Ik ken mezelf als iemand die niet snel bang wordt, maar na wat ik net heb gezien heeft mijn hart een nieuw snelheidsrecord gezet."
"Misschien is het paranoia, maar ik durf het risico nu niet te nemen."
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik duidelijker had kunnen maken dat Rick diep geschokt was.
Daarnaast, het gebeurde ook niet echt voor zijn neus. Hij zat in zijn auto, aan de andere kant van de straat. Het enige andere dat Rick had kunnen doen, was vluchten. Maar als je vreest dat die gasten het op jou voorzien hebben? Iedereen reageert natuurlijk anders, zoals je zelf ook zegt, maar ik denk niet dat deze reactie zo onrealistisch is. De gebeurtenis op zich waarschijnlijk wel. Maar je bent intussen wel van me gewend dat dit verderop in het verhaal nog een verdomd goede verklaring krijgt.
Kritiek vind ik altijd prima, hoor. Al denk ik dat je deze keer zelf over wat dingetjes heen hebt gelezen. Maar dat mag als iets spannend is. xD