Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Pissebed’ in Thailand, deel 29
Al gauw komt onze nieuwe vriend ons tegemoet en heet ons opnieuw welkom op het scoutingterrein. Het schiet me te binnen dat we nog niet eens weten hoe hij heet, en hij waarschijnlijk ook onze namen nog niet kent. Ik stel hem Pichan, Klahan en Lom voor, en noem mijn eigen naam als 'Pissebed'. Makkelijker uit te spreken dan Oane Tsjirk, en de bijnaam die ze aan boord ook altijd gebruikten. Al wisten ze daar dankzij de Nederlandse bootsman wat het betekende. Wat ik niet erg vond, want zoals dat gaat op een vrachtschip met een bescheiden bemanning, wist iedereen wel van mijn nachtelijk “probleem” af, waar ik verder ook geen geheim van maakte.
Gek, ik had al een tijd niet meer aan het schip en mijn avonturen op de grote vaart gedacht. Ik ben nu al geruime tijd in Thailand en inmiddels thuis in Chiang Mai. Mijn baantje als Pichans leraar Engels geeft me nog altijd veel plezier, tante is tevreden met mij en met Pichans vorderingen.
Mijn gemijmer wordt echter meteen onderbroken als onze scoutvriend mij zijn linker hand geeft – een gewoonte van padvinders – en zich ook voorstelt.
Zijn naam is Khemkhaeng.
Een jongen loopt naar het waslijntje waar nog dat ene plasticbroekje hangt, maar als hij ons ziet, aarzelt hij. Kennelijk schaamt hij zich om dat plasticbroekje van de lijn te halen. Dan immers zien wij, vreemden op het kamp, dat hij ook als tiener nog in bed plast! Een plasticbroekje is nou eenmaal maar voor één ding gemaakt: om het droog te houden als je nog in je bed of in je broek plast....
De vriendelijke Pichan merkt de aarzeling bij zijn leeftijdgenoot op, loopt naar hem toe en geeft hem een klop op zijn schouder. En ik ken inmiddels genoeg Thai om min of meer te begrijpen wat Pichan tegen hem zegt. Iets in de trant van “Dat heb ik ook 's nachts aan, ik pis ook nog in bed, hoor!”
Beide jongens lachen als Pichan het plasticbroekje van de waslijn haalt en het aan de jongen geeft.
Bedplassers onder elkaar.
“Dit is Lek!” stelt Khemkhaeng de andere jongen voor. Lek zal wel een gewone Thaise jongensnaam zijn, maar ik kan het niet helpen om dat een komische naam te vinden voor iemand die kennelijk 's nachte nog zijn plasticbroekje vol plast en dus voor mijn Nederlandse oren “lek” is! De jongen, Lek, begroet ons met een vriendelijke wai. Pichan stelt hem nog meer op zijn gemak door te zeggen dat niet alleen hij, maar ook Klahan en ik het 's nachts niet droog houden. Lek kijkt een beetje verbaasd naar mij – tenslotte ben ik toch wel net wat ouder dan de andere tienerjongens - maar glimlacht dan opgelucht en blij.
Hij schaamt zich niet meer voor het plasticbroekje in zijn hand.
Klahan protesteert nog even dat hij “echt, bijna nooit meer” in bed plast, maar niemand slaat er acht op als we met Khemkhaeng en Lek het terrein verder op lopen, tussen de tenten door. Bij één van de tenten hangen een paar katoenen luiers aan een scheerlijn, samen met twee plasticbroekjes.
Kennelijk dragen niet alle bedplassers van die makkelijke luierbroekjes!
Khemkhaeng voelt even aan de luiers en roept dan naar de twee jongens, die lekker lui op hun buik voor de tent een boek liggen te lezen, dat hun luiers echt wel droog zijn en dus naar binnen mogen.
Hij knipoogt naar Lom en zegt dat die ene jongen ook nog wel eens in zijn broek plast. En als de jongen op staat, is meteen duidelijk dat dat klopt. Een grote natte vlek is voor in zijn sportbroekje zichtbaar. Als de jongen ons ontwaart, schaamt hij zich en houdt hij zijn handen voor zijn natte broekje. Hij verdwijnt in de tent, maar niet zonder eerst zijn luier nog van de scheerlijn af te halen en met een boog op zijn slaapzak neer te gooien. Lom is blij dat hij niet de enige is die nog wel eens in zijn broek plast.
Wij lopen verder, om uit te komen bij een kampvuurplaats, waar boomstammen omheen liggen als in een amfitheater. Een paar scouts zijn bezig het kampvuur op te bouwen. Dat duurt vast niet lang meer! Het lijkt al een fikse stapel, en wij weten ook dat het in Thailand snel donker wordt.
Khemkhaeng gebaart ons om plaats te nemen en al gauw zijn al de geïmproviseerde zitplaatsen bezet met de scouts, vol verwachting van wat komen gaat.
We krijgen een mok – geen plastic of kartonnen bekertjes hier, scouts zijn milieubewust! – en even later gaan de flessen fris, mineraalwater en cola rond.
Dat valt er lekker in.
Twee scouts steken het vuur aan. Een goed opgebouwd kampvuur brandt meteen en rookt weinig, en deze jongens hier weten wat ze doen.
Ze worden met een yell bedankt! Een scout leidt kennelijk de avond en staat als een ware animator voor het vuur en naar het publiek.
Het is nu vrijwel donker en de magische sfeer van een kampvuur krijgt vat op ons.
Eén van de scouts haalt een gitaar te voorschijn.
De avond begint met een paar uit volle borst meegezongen Thaise padvindersliederen. Ik ken ze uiteraard niet, maar zie tot mijn verbazing dat Pichan, Klahan en zelfs Lom mee zingen. Kennelijk zijn het bekende liedjes.
De scouts voeren komische sketches op en wij vermaken ons best in de oranje gloed van het kampvuur.
Acht jongens hullen zich in grote grijze dekens om met z’n tweeën een olifant te vormen.
Met een hoge hoed op en een knallende zweep in zijn hand speelt een andere jongen de circusdirecteur.
Hij laat de vier olifanten kunstjes doen. Het zijn zeer intelligente dieren, vertaalt Khemkhaeng de woorden van de ‘circusdirecteur’ voor ons.
Eén van de olifanten kan rekenen!
Een vraag als 'hoeveel is twee en drie' beantwoordt het slimme dier door met een voorpoot duidelijk vijf keer op de grond te stampen.
Het wordt met een daverend applaus beloond.
Olifanten zijn dapper, maar ook voorzichtig. Ze durven zelfs over een mens heen te stappen, zo kondigt de circusdirecteur aan.
Hij roept een scout uit het publiek.
Languit ligt de jongen op de grond en de vier olifanten stappen voorzichtig over hem heen.
Als hij niet verpletterd blijkt en weer opstaat, klatert het applaus weer op. Maar de sketch is nog niet afgelopen.
“Deze olifanten zijn zo dapper dat ze zelfs voor vreemdelingen niet bang zijn.”
En dat zal hij bewijzen!
Onder luid gejuich wordt Klahan uit het publiek geroepen en verzocht om, net als de scout zoëven, op de grond te gaan liggen.
De eerste olifant aarzelt, maar als de zweep knalt, stapt het dier voorzichtig over Klahan heen. Applaus!
Klahan lacht en vindt het leuk om in de sketch mee te mogen doen. De tweede olifant volgt, de derde ook.
De vierde olifant lijkt te aarzelen, maar weer knalt de zweep. Klahan kijkt nieuwsgierig op.
De voorpoten van het grote dier stappen over hem heen, maar dan blijft het dier staan.
Ook olifanten hebben kennelijk wel eens hoge nood….
Een flinke waterstraal treft Klahan midscheeps!
De scouts brullen van het lachen. Wij ook. Klahan meer als een boer met kiespijn.
De jongens die de vierde olifant vormden, hadden een grote emmer water mee! Succes verzekerd!
Als Klahan zijn plaats in het publiek weer inneemt, krijgt ook hij applaus en hi-fives.
En sportief trekt hij er zich niets van aan als Lom opmerkt dat nu Klahan er uitziet of ‘ie in zijn broek heeft geplast!
Dat is waar, maar het is donker, en het is maar water….
“Pas maar op dat je zelf niet in je broek pist!” lacht Klahan terug naar zijn broertje. “Hoe veel cola heb je nou al weer op?”
Onze mokken worden tenslotte regelmatig gevuld.
Er wordt meer gezongen, er worden meer sketches opgevoerd. Langzaam brandt het vuur lager, het publiek onzichtbaarder in de nacht.
De jongen die de avond heeft geleid, heft zijn rechterhand op. De scouts vallen stil. Wij zijn nieuwsgierig naar wat kennelijk een speciaal moment is.
“Er is wat te vieren”, verklaart Pichan, die het vertalen heeft overgenomen.
Khemkhaeng is even geleden opgestaan en in het donker verdwenen. Net als een paar andere jongens, nu ik er op let!
Acht jongens lopen naar het vuur, staan daar op een rij en brengen de padvindersgroet naar het publiek.
Khemkhaeng is er ook bij, zie ik.
En de jongens hebben alle acht onder hun uniformhemd een luierbroekje aan, en hun plasticbroekjes.
Het zijn natuurlijk de jongens die nog in bed plassen, denk ik bij mezelf.
Van Khemkhaeng weten we het. Ik herken ook de jongen die bij die tent zijn luier zo achteloos op z’n slaapzak gooide, en de verlegen jongen die als laatste z’n plasticbroekje van de lijn kwam halen toen wij het scoutingterrein op kwamen. Maar waarom staan ze hier zo?
De plasticbroekjes glanzen in het licht van het stervende vuur. Het is geen geheim dat ze het nog niet droog houden, maar dit is wat anders.
En er valt me nog iets op. Zeven van de jongens hebben onder hun plasticbroekje hun luierbroekje aan, maar eentje draagt onder z’n plasticbroekje gewoon een rood jongensonderbroekje.
Vreemd.
Een van de scouts, een patrouilleleider, staat op en spreekt met gedragen stem.
Het klinkt plechtig, maar dit Thai gaat boven mijn pet.
Pichan begint weer te vertalen.
“Dit zijn de bedplassers.”
Dat had ik zelf ook al bedacht.
“Singto is droog geworden en plast niet meer in bed!, zegt Pichan.
“Singto betekent leeuw”, voegt hij er ongevraagd aan toe.
De voorstelling van een bedplassende leeuw doet me lachen.
Pichan vertaalt verder:
“Singto is al twee kampen helemaal droog gebleven. Geen enkele nacht in z’n bed geplast!”
“Doet ‘ie goed”, antwoord ik, bijna een tikje jaloers.
Ik plaste elke nacht in bed, ook als we gingen kamperen met de familie.
En nog steeds trouwens.
“Tussen de kampen in is hij thuis ook droog gebleven. Heeft hij gezegd. Op de eer van de padvinder.”
“En Scouts mogen niet liegen”, zeg ik. Pichan knikt.
“Vanaf dit kamp is het dus officieel. Hij is geen bedplasser meer. En hij hoeft geen drynites of plasticbroekjes meer aan. Dat vieren ze!”
De plechtige toespraak is kennelijk afgelopen. Er is een afwachtende stilte.
De jongen in het rode onderbroekje schuift langzaam zijn plasticbroekje naar beneden.
Stapt er uit.
Raapt zijn glanzende plasticbroekje met spitse vingers op.
Houdt het broekje omhoog.
De jongens klappen en juichen.
Een yell, en nog één.
Pichan vertaalt de yells.
“Hij is droog!”
“Hij plast niet meer in bed!”
Droog! Droog!! Droog!!! scanderen de scouts
De jongen draait zich om naar het vuur.
Met een snelle beweging gooit hij zijn plasticbroekje in de vlammen.
Het duurt niet lang tot het plastic verschrompelt, smelt, in vlammen opgaat.
“Zonde”, zucht Pichan, zijns ondanks gefascineerd.
Zijn patrouilleleider overhandigt de jongen een korte broek.
Ook de andere jongens die daar in hun plasticbroekjes staan, doen hun gewone broekjes weer aan.
De voormalige bedplasser groet eerst de bedplassers, dan de andere scouts.
Het bekende scoutsaluut met de drie vingers.
Wij hebben het gevoel een zeldzaam moment mee te hebben gemaakt.
De scouts barsten in een vrolijk gezang uit, en Khemkhaeng komt ons weer vergezellen.
“Hoe laat ging die laatste bus van jullie ook al weer?” vraagt hij.
De bus!
Haast helemaal vergeten. We moeten weg, helaas.
We nemen afscheid van de scouts.
Onze nieuwe vriend, Khemkhaeng, loopt met ons mee naar de uitgang van het kampterrein.
Het was een mooie dag, bijzonder ook. Eerst in het pretpark, daarna het kampvuur bij de scouts.
In het licht van de straatlantaarns zien we dat Lom in zijn broek staat te plassen.
Toch te veel cola gedronken, lacht Klahan.
Maar Lom is te moe na de lange dag om nog iets terug te zeggen.
Lom kijkt naar zijn kletsnatte broekje.
Een glimlach glijdt over zijn gezicht.
"Lekker warm", zegt hij slaperig.
Vandaag vindt hij het niet erg meer, en het is toch al te laat.
Nat is nat.
Wordt vervolgd
Al gauw komt onze nieuwe vriend ons tegemoet en heet ons opnieuw welkom op het scoutingterrein. Het schiet me te binnen dat we nog niet eens weten hoe hij heet, en hij waarschijnlijk ook onze namen nog niet kent. Ik stel hem Pichan, Klahan en Lom voor, en noem mijn eigen naam als 'Pissebed'. Makkelijker uit te spreken dan Oane Tsjirk, en de bijnaam die ze aan boord ook altijd gebruikten. Al wisten ze daar dankzij de Nederlandse bootsman wat het betekende. Wat ik niet erg vond, want zoals dat gaat op een vrachtschip met een bescheiden bemanning, wist iedereen wel van mijn nachtelijk “probleem” af, waar ik verder ook geen geheim van maakte.
Gek, ik had al een tijd niet meer aan het schip en mijn avonturen op de grote vaart gedacht. Ik ben nu al geruime tijd in Thailand en inmiddels thuis in Chiang Mai. Mijn baantje als Pichans leraar Engels geeft me nog altijd veel plezier, tante is tevreden met mij en met Pichans vorderingen.
Mijn gemijmer wordt echter meteen onderbroken als onze scoutvriend mij zijn linker hand geeft – een gewoonte van padvinders – en zich ook voorstelt.
Zijn naam is Khemkhaeng.
Een jongen loopt naar het waslijntje waar nog dat ene plasticbroekje hangt, maar als hij ons ziet, aarzelt hij. Kennelijk schaamt hij zich om dat plasticbroekje van de lijn te halen. Dan immers zien wij, vreemden op het kamp, dat hij ook als tiener nog in bed plast! Een plasticbroekje is nou eenmaal maar voor één ding gemaakt: om het droog te houden als je nog in je bed of in je broek plast....
De vriendelijke Pichan merkt de aarzeling bij zijn leeftijdgenoot op, loopt naar hem toe en geeft hem een klop op zijn schouder. En ik ken inmiddels genoeg Thai om min of meer te begrijpen wat Pichan tegen hem zegt. Iets in de trant van “Dat heb ik ook 's nachts aan, ik pis ook nog in bed, hoor!”
Beide jongens lachen als Pichan het plasticbroekje van de waslijn haalt en het aan de jongen geeft.
Bedplassers onder elkaar.
“Dit is Lek!” stelt Khemkhaeng de andere jongen voor. Lek zal wel een gewone Thaise jongensnaam zijn, maar ik kan het niet helpen om dat een komische naam te vinden voor iemand die kennelijk 's nachte nog zijn plasticbroekje vol plast en dus voor mijn Nederlandse oren “lek” is! De jongen, Lek, begroet ons met een vriendelijke wai. Pichan stelt hem nog meer op zijn gemak door te zeggen dat niet alleen hij, maar ook Klahan en ik het 's nachts niet droog houden. Lek kijkt een beetje verbaasd naar mij – tenslotte ben ik toch wel net wat ouder dan de andere tienerjongens - maar glimlacht dan opgelucht en blij.
Hij schaamt zich niet meer voor het plasticbroekje in zijn hand.
Klahan protesteert nog even dat hij “echt, bijna nooit meer” in bed plast, maar niemand slaat er acht op als we met Khemkhaeng en Lek het terrein verder op lopen, tussen de tenten door. Bij één van de tenten hangen een paar katoenen luiers aan een scheerlijn, samen met twee plasticbroekjes.
Kennelijk dragen niet alle bedplassers van die makkelijke luierbroekjes!
Khemkhaeng voelt even aan de luiers en roept dan naar de twee jongens, die lekker lui op hun buik voor de tent een boek liggen te lezen, dat hun luiers echt wel droog zijn en dus naar binnen mogen.
Hij knipoogt naar Lom en zegt dat die ene jongen ook nog wel eens in zijn broek plast. En als de jongen op staat, is meteen duidelijk dat dat klopt. Een grote natte vlek is voor in zijn sportbroekje zichtbaar. Als de jongen ons ontwaart, schaamt hij zich en houdt hij zijn handen voor zijn natte broekje. Hij verdwijnt in de tent, maar niet zonder eerst zijn luier nog van de scheerlijn af te halen en met een boog op zijn slaapzak neer te gooien. Lom is blij dat hij niet de enige is die nog wel eens in zijn broek plast.
Wij lopen verder, om uit te komen bij een kampvuurplaats, waar boomstammen omheen liggen als in een amfitheater. Een paar scouts zijn bezig het kampvuur op te bouwen. Dat duurt vast niet lang meer! Het lijkt al een fikse stapel, en wij weten ook dat het in Thailand snel donker wordt.
Khemkhaeng gebaart ons om plaats te nemen en al gauw zijn al de geïmproviseerde zitplaatsen bezet met de scouts, vol verwachting van wat komen gaat.
We krijgen een mok – geen plastic of kartonnen bekertjes hier, scouts zijn milieubewust! – en even later gaan de flessen fris, mineraalwater en cola rond.
Dat valt er lekker in.
Twee scouts steken het vuur aan. Een goed opgebouwd kampvuur brandt meteen en rookt weinig, en deze jongens hier weten wat ze doen.
Ze worden met een yell bedankt! Een scout leidt kennelijk de avond en staat als een ware animator voor het vuur en naar het publiek.
Het is nu vrijwel donker en de magische sfeer van een kampvuur krijgt vat op ons.
Eén van de scouts haalt een gitaar te voorschijn.
De avond begint met een paar uit volle borst meegezongen Thaise padvindersliederen. Ik ken ze uiteraard niet, maar zie tot mijn verbazing dat Pichan, Klahan en zelfs Lom mee zingen. Kennelijk zijn het bekende liedjes.
De scouts voeren komische sketches op en wij vermaken ons best in de oranje gloed van het kampvuur.
Acht jongens hullen zich in grote grijze dekens om met z’n tweeën een olifant te vormen.
Met een hoge hoed op en een knallende zweep in zijn hand speelt een andere jongen de circusdirecteur.
Hij laat de vier olifanten kunstjes doen. Het zijn zeer intelligente dieren, vertaalt Khemkhaeng de woorden van de ‘circusdirecteur’ voor ons.
Eén van de olifanten kan rekenen!
Een vraag als 'hoeveel is twee en drie' beantwoordt het slimme dier door met een voorpoot duidelijk vijf keer op de grond te stampen.
Het wordt met een daverend applaus beloond.
Olifanten zijn dapper, maar ook voorzichtig. Ze durven zelfs over een mens heen te stappen, zo kondigt de circusdirecteur aan.
Hij roept een scout uit het publiek.
Languit ligt de jongen op de grond en de vier olifanten stappen voorzichtig over hem heen.
Als hij niet verpletterd blijkt en weer opstaat, klatert het applaus weer op. Maar de sketch is nog niet afgelopen.
“Deze olifanten zijn zo dapper dat ze zelfs voor vreemdelingen niet bang zijn.”
En dat zal hij bewijzen!
Onder luid gejuich wordt Klahan uit het publiek geroepen en verzocht om, net als de scout zoëven, op de grond te gaan liggen.
De eerste olifant aarzelt, maar als de zweep knalt, stapt het dier voorzichtig over Klahan heen. Applaus!
Klahan lacht en vindt het leuk om in de sketch mee te mogen doen. De tweede olifant volgt, de derde ook.
De vierde olifant lijkt te aarzelen, maar weer knalt de zweep. Klahan kijkt nieuwsgierig op.
De voorpoten van het grote dier stappen over hem heen, maar dan blijft het dier staan.
Ook olifanten hebben kennelijk wel eens hoge nood….
Een flinke waterstraal treft Klahan midscheeps!
De scouts brullen van het lachen. Wij ook. Klahan meer als een boer met kiespijn.
De jongens die de vierde olifant vormden, hadden een grote emmer water mee! Succes verzekerd!
Als Klahan zijn plaats in het publiek weer inneemt, krijgt ook hij applaus en hi-fives.
En sportief trekt hij er zich niets van aan als Lom opmerkt dat nu Klahan er uitziet of ‘ie in zijn broek heeft geplast!
Dat is waar, maar het is donker, en het is maar water….
“Pas maar op dat je zelf niet in je broek pist!” lacht Klahan terug naar zijn broertje. “Hoe veel cola heb je nou al weer op?”
Onze mokken worden tenslotte regelmatig gevuld.
Er wordt meer gezongen, er worden meer sketches opgevoerd. Langzaam brandt het vuur lager, het publiek onzichtbaarder in de nacht.
De jongen die de avond heeft geleid, heft zijn rechterhand op. De scouts vallen stil. Wij zijn nieuwsgierig naar wat kennelijk een speciaal moment is.
“Er is wat te vieren”, verklaart Pichan, die het vertalen heeft overgenomen.
Khemkhaeng is even geleden opgestaan en in het donker verdwenen. Net als een paar andere jongens, nu ik er op let!
Acht jongens lopen naar het vuur, staan daar op een rij en brengen de padvindersgroet naar het publiek.
Khemkhaeng is er ook bij, zie ik.
En de jongens hebben alle acht onder hun uniformhemd een luierbroekje aan, en hun plasticbroekjes.
Het zijn natuurlijk de jongens die nog in bed plassen, denk ik bij mezelf.
Van Khemkhaeng weten we het. Ik herken ook de jongen die bij die tent zijn luier zo achteloos op z’n slaapzak gooide, en de verlegen jongen die als laatste z’n plasticbroekje van de lijn kwam halen toen wij het scoutingterrein op kwamen. Maar waarom staan ze hier zo?
De plasticbroekjes glanzen in het licht van het stervende vuur. Het is geen geheim dat ze het nog niet droog houden, maar dit is wat anders.
En er valt me nog iets op. Zeven van de jongens hebben onder hun plasticbroekje hun luierbroekje aan, maar eentje draagt onder z’n plasticbroekje gewoon een rood jongensonderbroekje.
Vreemd.
Een van de scouts, een patrouilleleider, staat op en spreekt met gedragen stem.
Het klinkt plechtig, maar dit Thai gaat boven mijn pet.
Pichan begint weer te vertalen.
“Dit zijn de bedplassers.”
Dat had ik zelf ook al bedacht.
“Singto is droog geworden en plast niet meer in bed!, zegt Pichan.
“Singto betekent leeuw”, voegt hij er ongevraagd aan toe.
De voorstelling van een bedplassende leeuw doet me lachen.
Pichan vertaalt verder:
“Singto is al twee kampen helemaal droog gebleven. Geen enkele nacht in z’n bed geplast!”
“Doet ‘ie goed”, antwoord ik, bijna een tikje jaloers.
Ik plaste elke nacht in bed, ook als we gingen kamperen met de familie.
En nog steeds trouwens.
“Tussen de kampen in is hij thuis ook droog gebleven. Heeft hij gezegd. Op de eer van de padvinder.”
“En Scouts mogen niet liegen”, zeg ik. Pichan knikt.
“Vanaf dit kamp is het dus officieel. Hij is geen bedplasser meer. En hij hoeft geen drynites of plasticbroekjes meer aan. Dat vieren ze!”
De plechtige toespraak is kennelijk afgelopen. Er is een afwachtende stilte.
De jongen in het rode onderbroekje schuift langzaam zijn plasticbroekje naar beneden.
Stapt er uit.
Raapt zijn glanzende plasticbroekje met spitse vingers op.
Houdt het broekje omhoog.
De jongens klappen en juichen.
Een yell, en nog één.
Pichan vertaalt de yells.
“Hij is droog!”
“Hij plast niet meer in bed!”
Droog! Droog!! Droog!!! scanderen de scouts
De jongen draait zich om naar het vuur.
Met een snelle beweging gooit hij zijn plasticbroekje in de vlammen.
Het duurt niet lang tot het plastic verschrompelt, smelt, in vlammen opgaat.
“Zonde”, zucht Pichan, zijns ondanks gefascineerd.
Zijn patrouilleleider overhandigt de jongen een korte broek.
Ook de andere jongens die daar in hun plasticbroekjes staan, doen hun gewone broekjes weer aan.
De voormalige bedplasser groet eerst de bedplassers, dan de andere scouts.
Het bekende scoutsaluut met de drie vingers.
Wij hebben het gevoel een zeldzaam moment mee te hebben gemaakt.
De scouts barsten in een vrolijk gezang uit, en Khemkhaeng komt ons weer vergezellen.
“Hoe laat ging die laatste bus van jullie ook al weer?” vraagt hij.
De bus!
Haast helemaal vergeten. We moeten weg, helaas.
We nemen afscheid van de scouts.
Onze nieuwe vriend, Khemkhaeng, loopt met ons mee naar de uitgang van het kampterrein.
Het was een mooie dag, bijzonder ook. Eerst in het pretpark, daarna het kampvuur bij de scouts.
In het licht van de straatlantaarns zien we dat Lom in zijn broek staat te plassen.
Toch te veel cola gedronken, lacht Klahan.
Maar Lom is te moe na de lange dag om nog iets terug te zeggen.
Lom kijkt naar zijn kletsnatte broekje.
Een glimlach glijdt over zijn gezicht.
"Lekker warm", zegt hij slaperig.
Vandaag vindt hij het niet erg meer, en het is toch al te laat.
Nat is nat.
Wordt vervolgd
Laatst bewerkt:
Ik dacht dat Oane Tsjirk zich er helemaal bij neergelegd had, dat hij een bedplasser is. Maar kennelijk zou hij toch graag droog worden, gezien de lichte jaloezie die hij voelt als Singto officieel droog verklaard wordt. Leuk dat dit een officieel moment is, naast het feit dat het bedplassen helemaal geaccepteerd wordt bij de scouts.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Ik denk dat elke bedplasser uiteindelijk wel droog wil worden, zelfs als je er voor kiest om af en toe met opzet nat te zijn. Verder berust het verhaal geheel oo mijn fantasie, al zitten er uiteraard eigen ervaringen en denkbeelden in. Overigens plaste ik zowel bij de welpen als bij de verkenners nog in bed en werd daar niet zo'n probleem van gemaakt. Ik was niet de enige bedplasser.
rog
Superlid
Ja dat lijkt mij wel, tuurlijk is het soms makkelijk. Bij de Efteling of Disney ander half uur wachten ik ben dan al 2x geweest. Wie kan zolang zijn plas ophouden niet te doen. Dus dat is een voordeel, dat je niet droog bent. Maar het nadeel, je moet ook weer verschonen en altijd luiers meenemen, zeker vroeger een slaap feetsje geeft veel stress, wat doe je ga je mee. Kamp op school ga zo maar door. Altijd optijd luiers bestellen. Allemaal dingen wat een “normaal” droog persoon geen last mee heeft.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Pissebed in Thailand, deel 30
Klahan wordt wakker, maar staat nog niet meteen op. Voorzichtig voelt hij onder zijn plasticbroekje. Droog! Hij kijkt op z'n bedplaskalender, die naast het nachtkastje hangt. Ja, inderdaad, dit is al zijn derde week zonder regenwolkjes! En ook vandaag mag hij er weer een zonnetje bij tekenen. Weer een droge nacht!
Klahan is blij. Hij wil geen bedplasser zijn, ontkent dat dan ook zelfs tegen zijn beste vriend Pichan.
Klahan zegt dat hij “heel af en toe” een ongelukje heeft en neemt dan zelfs Pichans schampere opmerkingen op de koop toe.
Want Pichan weet natuurlijk wel dat Klahan ook nog weken heeft waarin hij wel twee of drie keer in bed plast.
Die hatelijke bedplaskalender maakt dat duidelijk genoeg.
En dan is er nog het pak luierbroekjes op zijn nachtkastje.
En de stapel plasticbroekjes er naast.
Een plasticbroekje moet hij elke nacht aan van zijn moeder, en ze komt dat ook nog wel eens controleren.
Dan schaamt Klahan zich helemaal dood.
Klahan kijkt naar de andere kant van de kamer, waar zijn jongere broertje Lom nog vredig ligt te slapen.
Lom heeft geen luierbroekje aan, en geen plasticbroekje.
Lom plast niet in bed. Lom was al jaren lang droog terwijl Klahan nog elke nacht nat was.
Maar soms plast Lom nog in zijn broek.
Er zijn momenten dat Lom niet op let, in een soort droomtoestand verkeert, en dan loopt het ineens in stromen uit zijn korte broekje.
Zo vaak gebeurt het hem niet, maar ergens vindt Klahan het wel goed dat z'n broertje ook nog zo'n soort probleem heeft.
Lom plaagt hem nooit – nou ja, bijna nooit – met het bedplassen, want dan krijgt hij zelf de wind van voren vanwege zijn natte broekjes.
Met die grote natte pisvlek duidelijk zichtbaar, waar voor Lom zich dan meestal hartgrondig schaamt.
Klahan denkt aan Pichan.
Zijn vriendje doet het nog elke nacht, in z'n bed plassen, ook al is 'ie al vijftien.
Elke morgen een zwaar, doorweekt, volgepist luierbroekje. Of zo'n natte, koude katoenen luier, 's morgens gelig verkleurd!
Klahan weet dat Pichan ook zulke luiers nog wel eens om heeft.
En natuurlijk elke morgen een nat plasticbroekje aan de waslijn.
Pichan vindt het niet eens zo erg dat hij nog bedplasser is. Klahan snapt dat nauwelijks.
Als hij opstaat, zijn pyjama uit doet en in de spiegel kijkt, ziet hij een magere Thaise tienerjongen, niet bijzonder gespierd, niet slecht gebouwd.
Eigenlijk bevalt het hem wel wat hij ziet. Lelijk vind hij zichzelf in ieder geval niet.
Met z'n vingers kamt hij nog gauw even z'n gitzwarte haar in model.
Zo, dat ziet er beter uit! Klahan weet wel van zichzelf dat hij een beetje ijdel is.
Beetje boel, zou Pichan waarschijnlijk zeggen! Maar dat plasticbroekje.....
Als zijn blik langs zijn ranke lijf naar beneden glijdt, blijft die onwillekeurig bij het plasticbroekje hangen.
Dat pisbroekje. Onmiskenbaar bedplasser.
Klahan zou wel willen dat hij het niet meer nodig had.
Komt vast wel een keer, drie weken droog is toch al bijna een record!?
Hij voelt aan het zachte gladde plastic.
Eigenlijk, als hij heel eerlijk is, vindt hij het plasticbroekje niet het ergste.
Soort van cool zelfs wel, in ieder geval beter dan een luier.
Dat is nog kinderachtiger, nog meer de bedplasser die hij niet wil zijn!
In de badkamer schuift hij het plasticbroekje gewoontegetrouw langs zijn benen naar beneden.
Dan voorzichtig zijn luierbroekje uit. Vandaag hoeft hij geen plasticbroekje af te spoelen en geen drynite in de afvalbak te deponeren.
Hij draait de douche open om het water vast warm te laten worden.
Vouwt het plasticbroekje op, en ook z'n luierbroekje.
Dat ziet er inmiddels ietwat verfomfaaid uit, maar hij heeft er niet in geplast, dus het kan nog wel een nacht mee.
Hij stapt nog even de badkamer uit en legt luierbroekje en plasticbroekje terug op z'n bed.
Lom is wakker, groet zijn grote broer en springt z'n bed uit.
Die geluksvogel heeft alleen een gymbroekje aan om in te slapen. Klahan ziet het met iets van jaloezie aan.
Geen luier en geen plasticbroekje!
Hij frommelt zijn eigen plasticbroekje gauw onder het kussen. Dat hoeft niet zichtbaar te zijn!
Maar Lom ziet het natuurlijk toch, en trekt de juiste conclusie.
“Niet in je bed gepist dus!”
“Pas maar op dat je niet in je broek pist!” bijt Klahan terug, en verdwijnt in de douche.
Ook als je niet in bed geplast hebt, is het 's morgens fijn om even onder de sproeier te staan....
Hij hoort nog net hoe Lom terug roept:
“Het is al bijna waterfeest! Songkran! Wedden dat jij dan ook in je broek pist!”
En dat is waar. Maar dat is anders. Dan doen alle jongens het, en je bent toch al kletsnat zodra je het huis uit stapt.
Klahan lacht. Lom weet nog niet dat hij een supersoaker heeft gekocht, en dat hij die dagen het eerste slachtoffer zal zijn!
Drie dagen waterfeest! Geen droge draad aan je lijf hebben! Straks maar even bij Pichan aan, om plannen te maken.
Pichan en ik zitten op de veranda en zijn bezig met de Engelse les als Tante om de hoek kijkt en bezoek aankondigt.
Klahan groet mij vriendelijk en beleefd met een wai en geeft lachend Pichan een hi-five alvorens neer te ploffen in een stoel bij ons tafeltje.
Maar niet dan na een vragende blik op mij te hebben geworpen of hij wel mag storen onder de les, wat ik natuurlijk prima vind.
“But you have to speak English too!” waarschuw ik Klahan en die knikt:
“No problem!”
Hij maakt er ook geen probleem van dat Pichan vanmorgen slechts simpelweg een t-shirtje heeft aangeschoten, maar verder alleen nog zijn nachtluier en plasticbroekje aan heeft. Pichans luier is duidelijk nat, en – hem kennende – vermoed ik dat Pichan onder de les nog eens in dat plasticbroekje heeft geplast. Onder in het semi-transparante plasticbroekje wijst het waterpeil tenminste op iets meer dan wat het luierbroekje kon verwerken! Wat duidelijk te zien is als Pichan opstaat om Klahan te begroeten.
Maar Klahan kent zijn vriend langer dan vandaag en weet alles van diens bedplassen.
Nou ken ik inmiddels ook Klahans gevoeligheden, en om hem aan het spreken te krijgen vraag ik hem rechtstreeks:
“Did you wet the bed last night?”
Pichan lacht, springt weer op, trekt even aan zijn plasticbroekje dat het klotst, en zegt: “See! I did!!”
“No!” zegt Klahan trots, “Not me! I was dry! I am not a bedwetter!”
“Year, right... “ laat Pichan zijn zin onafgemaakt hangen, en gaat weer zitten.
“No, honest!” zegt Klahan (en ik verbeter het gauw: 'honestly!', maar Klahan slaat er geen acht op)
“I am dry for almost three weeks now!”
Ook slechte grammatica, maar Klahan ratelt enthousiast door.
“I wake up dry this morning and yesterday and day before yesterday! And all week dry!”
“You won't be dry next week” lacht Pichan. “Songkran!”
“Only wet in day time!” zegt Klahan. “Just water!”
Dit volg ik niet helemaal. Waar hebben de jongens het over?
“The water feast!” verklaart Pichan. “New Year!”
Een waterfeest? Nieuw jaar? In deze tijd van het jaar?
Daar moeten de jongens me maar eens even meer over vertellen.
“Tell me more!, zeg ik.
En beide jongens springen vrolijk op en beginnen te lachen.
“Supersoaker!” roept Klahan.
“You will be wet too!” zegt Pichan tegen mij.
Ja, ik plas ook nog in bed, maar dat is toch geen nieuws?
“Such fun!”
“Everybody will be wet!”
Begin even bij het begin, zeg ik, en de jongens gaan weer zitten.
Wordt vervolgd.
Laatst bewerkt:
ndhsbscsual
Nieuw lid
Eindelijk weer een geweldig deel ik kijk om de dag of er weer een stukje is heb ondertussen veel verhalen gelezen maar dit is toch wel de slagroom op de taart
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
'Pissebed' in Thailand, deel 31
De jongens beginnen enthousiast te vertellen.
Dat drie dagen lang het oude, traditionele Nieuwjaarsfeest gevierd wordt, net al vroeger.
En dan niet met vuurwerk – dat komt wel met de oudejaarsavond van het “nieuwe” Nieuwjaarsfeest op 31 december – maar met water.
Veel water! Overal op straat staan mensen langs de kant van de weg of ze rijden rond met brommers of trucks om anderen nat te gooien.
Niemand blijft droog.
“Ook de toeristen niet!” lacht Pichan, “en die zijn hier in Chiang Mai genoeg!”
“Ja!” vult Klahan aan, “en hier duurt het feest vaak nog een paar dagen langer.... “
“Wij gaan meestal naar de oude stad, bij het kanaal. Maar daar is het wel druk!”
“En zelfs Klahan pist in zijn broek!” grijnst Pichan.
Die verdedigt zich: al je kleren zijn toch al nat, en waar vind je met al die mensen zo gauw een wc?
“De volwassenen misschien niet, maar wij jongens doen het allemaal” lacht Pichan, van wie ik weet dat hij het af en toe toch al leuk vindt om met opzet in zijn broekje te plassen. Ik ben nog niet vergeten hoe hij in in het park met opzet en met plezier in zijn groene glansbroekje stond te plassen, het sportbroekje van zijn school.
En daarna een praatje begon met een paar leeftijdsgenoten om te bewijzen dat niemand zag dat hij in z'n broek had gepist!
Ik heb zo'n vaag vermoeden dat Pichan van dat waterfeest nog meer dan anderen geniet.....
Een dag voor het feest zegt Pichan tegen mij dat er logees komen. Familieleden komen naar Chiang Mai om hier het feest mee te vieren.
Dat is zo de gewoonte.
“Leuk” zeg ik, “gezellig toch?”
“ja”, zegt Pichan, “maar het hele huis is vol! De grote mensen krijgen de andere gastenkamers.
We hebben nog een logeerkamer vrij. Maar wij moeten onze kamers een weekje delen!”
Dat lijkt mij ook niet zo'n ramp, voor die paar dagen.
's Namiddags komt de visite aan.
De volwassenen worden door Pichan en Tante netjes aan mij voorgesteld.
Er zijn drie jongeren bij, die me nieuwsgierig aankijken.
In hun bergdorpjes zullen ze wel niet zo vaak een 'farang' (blanke buitenlander) zien.
De tweeling Mak en Tan is veertien jaar oud, zij zijn neven van Pichan.
Anan, uit de andere tak van de familie, is al zestien. Er volgt enig overleg, wat ik niet goed kan volgen.
Zo goed is mijn Thai nou ook nog niet. Maar Pichan verklaart:
“Mak en Tan komen bij jou op de kamer! Ze hebben op school Engels, dus jullie zullen vast wel een beetje kunnen praten."
Dat zal dan wel lukken.
"Maar je krijgt vast niet veel slaap..... “ lacht Pichan, “want ze praten de hele nacht door en zijn nooit rustig!”
Mak en Tan lachen en ik begrijp dat ze het verhaal van Pichan – uiteraard voor mij in het Engels – hebben kunnen volgen.
Dat is niet verkeerd.
Tan is kennelijk de vrijpostigste van de twee jongens, en waagt het om mij een hi-five te geven, die ik lachend beantwoord.
Mak is wat schuchterder, maar glimlacht wel vriendelijk mijn kant uit. Met deze vrolijke jongens zal ik geen ruzie krijgen!
Pichan vervolgt:
“Anan deelt de kamer met mij. Dat is makkelijker, want hij spreekt alleen maar Thai. Hij heeft nooit Engels gehad.”
Anan hoort zijn naam en begroet mij nogmaals met een wai, maar wat hij zegt versta ik niet.
“Hij komt uit een bergdorpje ui het noorden” verklaart Pichan, “en spreekt meest Kam Mueang, een eigen dialect.
Zijn ouders spreken gelukkig daarnaast wel gewoon Thai, dat is voor ons ook makkelijker!”
Die avond brengen we met de hele uitgebreide familie op de veranda door.
De avonden zijn hier toch altijd al eindeloos en warm, al wordt het vroeg donker, en dit is natuurlijk wel zo'n beetje de warmste tijd van het jaar.
De geluiden van de stad zijn gedempt, maar vlagen van gesprekken en muziek waaien over van andere huizen in de straat.
Kennelijk heeft heel Chiang Mai visite en zit gezellig te tafelen! De avondwind voert af en toe hoogst verleidelijke geuren mee.
Tante heeft zichzelf culinair overtroffen.
Geen wonder, want voor zo ver ik na heb kunnen gaan heeft ze het grootste gedeelte van de dag in de keuken doorgebracht.
Een niet aflatende stroom soepjes, pasteitjes en uitgezochte hapjes komt voorbij, en alles is even lekker.
Veel met groente, maar voornamelijk kip en varkensvlees.
Dit is geen land voor veganisten, denk ik lachend als mij weer een verrukkelijk vleespasteitje wordt aangeboden.
Dit alles overgoten met gekoeld bier en ook mijn favoriete Thaise whisky is voorhanden. Die ik uiteraard graag eer aan doe!
De gevolgen daarvan kennende overleg ik even stilletjes met Pichan.
Als ik m'n kamer met de tieners Tan en Mak deel, moet ik dan mijn luier en plasticbroekje voor ze verborgen houden en netjes een pyjama aandoen?
Pichan begint te lachen.
“No worries!” zegt hij. “De jongens plassen ook allebei nog in bed! Net als ik! Zit in de familie!”
OK, denk ik, dan hoef ik me daar niet voor te schamen. Zal mij benieuwen hoe de jongens zich er mee redden.
Zou Pichan ze verteld hebben dat ik het ook nog doe? Vast niet.
Gezichtsverlies is hier belangrijk en hij zal mij niet te schande maken.
Niet dat bedplassen een schande is, maar je loopt er toch meestal ook niet mee te koop.
Het is al laat als de gezellige avond op z'n eind loopt.
Tan en Mak verdwijnen naar hun - onze – kamer en Pichan loopt nog even mee om Anan de weg te wijzen.
Ik heb de indruk dat de vrolijke tweeling een stuk wereldwijzer is en ben blij met hun een kamer te delen, in plaats van met de zwijgzame Anan.
Al zal die ook best wel aardig zijn.
Ik nuttig nog een laatste Mehkong en dan begeef ik me ook te bedde.
Althans, dat is de bedoeling. Ik verwacht half en half dat Tan en Mak al liggen, misschien zelfs al slapen. Fout gedacht!
Wel hebben de jongens allebei een smal, vrij dun matrasje op de vloer uitgerold en er slordig – het zijn jongens, bed opmaken is niet hun sterkste punt – een dekentje op gedeponeerd. Gehurkt op de grond spelen ze een kaartspelletje, waarbij de kaarten door de lucht vliegen en waarbij veel gelachen wordt.
Ik moet mee spelen! Nou, vooruit dan maar, al ben ik na bier en Mehkong niet al te helder meer.
Het spel heet khang pai of zoiets, maar moeilijk schijnt het niet te zijn.
Natuurlijk doe ik desondanks alles fout. De jongens gieren van het lachen en kloppen op mijn schouder.
Een half uurtje later horen we de volwassenen naar hun logeerkamer gaan en dat lijkt ook ons wel een goed moment om in Morpheus' armen te vallen.
Op de kamer van Pichan en Anan heerst al een tijdje rust....
Tan pakt een sporttas en beide jongens verdwijnen in de badkamer.
Ik doe mijn versleten korte spijkerbroekje en m'n t-shirtje uit, schiet in een luierbroekje en trek mijn plasticbroekje op.
Ik houd het met zekerheid niet droog vannacht, dus kan je er maar beter op zijn voorbereid. Ik trek de dunne deken over me heen.
Gedachtig wat Pichan heeft gezegd, doe ik geen moeite om een pyjama aan te trekken.
Veel te warm, en ik zou trouwens bij god niet weten waar het ding is.
Al in geen tijden meer aan gehad! Welterusten, denk ik in goed Nederlands.
Als de jongens uit de badkamer terugkomen, zie ik dat ook zij goed zijn voorbereid.
Mak heeft een geopend pak Thaise luierbroekjes in zijn hand en doet dat net terug in die sporttas.
Behalve allebei zo'n luierbroekje hebben de jongens alleen maar een plasticbroekje aan.
Tan een oranje, Mak een blauw!
Mak kijkt wat verlegen, maar Tan wijst speels op zijn vrolijke oranje plasticbroekje en zegt: “Me bedwetter!”
En Mak, blozend, zegt 'me too!”
Ik kan niet anders doen dan mijn deken even op te lichten en de jongens te laten zien dat ook ik een plasticbroekje aan heb.
Misschien heeft Pichan ze verteld dat ik ook nog bedplasser ben, misschien ook niet.
Morgenochtend valt het feit waarschijnlijk toch niet meer te ontkennen!
Ik vermoed nu dat Pichan het toch wel door heeft laten schemeren, want de jongens zijn niet verbaasd dat zo'n “grote jongen” als ik het nog niet droog houdt.
Mak duikt onder z'n dekentje, Tan doet het licht uit.
Het laatste wat ik zie voordat de duisternis toeslaat is Tans vrolijke oranje plasticbroekje voorbijflitsend op weg naar z'n bed.
Even later slapen we alle drie de slaap der rechtvaardigen.
Wordt vervolgd.
De jongens beginnen enthousiast te vertellen.
Dat drie dagen lang het oude, traditionele Nieuwjaarsfeest gevierd wordt, net al vroeger.
En dan niet met vuurwerk – dat komt wel met de oudejaarsavond van het “nieuwe” Nieuwjaarsfeest op 31 december – maar met water.
Veel water! Overal op straat staan mensen langs de kant van de weg of ze rijden rond met brommers of trucks om anderen nat te gooien.
Niemand blijft droog.
“Ook de toeristen niet!” lacht Pichan, “en die zijn hier in Chiang Mai genoeg!”
“Ja!” vult Klahan aan, “en hier duurt het feest vaak nog een paar dagen langer.... “
“Wij gaan meestal naar de oude stad, bij het kanaal. Maar daar is het wel druk!”
“En zelfs Klahan pist in zijn broek!” grijnst Pichan.
Die verdedigt zich: al je kleren zijn toch al nat, en waar vind je met al die mensen zo gauw een wc?
“De volwassenen misschien niet, maar wij jongens doen het allemaal” lacht Pichan, van wie ik weet dat hij het af en toe toch al leuk vindt om met opzet in zijn broekje te plassen. Ik ben nog niet vergeten hoe hij in in het park met opzet en met plezier in zijn groene glansbroekje stond te plassen, het sportbroekje van zijn school.
En daarna een praatje begon met een paar leeftijdsgenoten om te bewijzen dat niemand zag dat hij in z'n broek had gepist!
Ik heb zo'n vaag vermoeden dat Pichan van dat waterfeest nog meer dan anderen geniet.....
Een dag voor het feest zegt Pichan tegen mij dat er logees komen. Familieleden komen naar Chiang Mai om hier het feest mee te vieren.
Dat is zo de gewoonte.
“Leuk” zeg ik, “gezellig toch?”
“ja”, zegt Pichan, “maar het hele huis is vol! De grote mensen krijgen de andere gastenkamers.
We hebben nog een logeerkamer vrij. Maar wij moeten onze kamers een weekje delen!”
Dat lijkt mij ook niet zo'n ramp, voor die paar dagen.
's Namiddags komt de visite aan.
De volwassenen worden door Pichan en Tante netjes aan mij voorgesteld.
Er zijn drie jongeren bij, die me nieuwsgierig aankijken.
In hun bergdorpjes zullen ze wel niet zo vaak een 'farang' (blanke buitenlander) zien.
De tweeling Mak en Tan is veertien jaar oud, zij zijn neven van Pichan.
Anan, uit de andere tak van de familie, is al zestien. Er volgt enig overleg, wat ik niet goed kan volgen.
Zo goed is mijn Thai nou ook nog niet. Maar Pichan verklaart:
“Mak en Tan komen bij jou op de kamer! Ze hebben op school Engels, dus jullie zullen vast wel een beetje kunnen praten."
Dat zal dan wel lukken.
"Maar je krijgt vast niet veel slaap..... “ lacht Pichan, “want ze praten de hele nacht door en zijn nooit rustig!”
Mak en Tan lachen en ik begrijp dat ze het verhaal van Pichan – uiteraard voor mij in het Engels – hebben kunnen volgen.
Dat is niet verkeerd.
Tan is kennelijk de vrijpostigste van de twee jongens, en waagt het om mij een hi-five te geven, die ik lachend beantwoord.
Mak is wat schuchterder, maar glimlacht wel vriendelijk mijn kant uit. Met deze vrolijke jongens zal ik geen ruzie krijgen!
Pichan vervolgt:
“Anan deelt de kamer met mij. Dat is makkelijker, want hij spreekt alleen maar Thai. Hij heeft nooit Engels gehad.”
Anan hoort zijn naam en begroet mij nogmaals met een wai, maar wat hij zegt versta ik niet.
“Hij komt uit een bergdorpje ui het noorden” verklaart Pichan, “en spreekt meest Kam Mueang, een eigen dialect.
Zijn ouders spreken gelukkig daarnaast wel gewoon Thai, dat is voor ons ook makkelijker!”
Die avond brengen we met de hele uitgebreide familie op de veranda door.
De avonden zijn hier toch altijd al eindeloos en warm, al wordt het vroeg donker, en dit is natuurlijk wel zo'n beetje de warmste tijd van het jaar.
De geluiden van de stad zijn gedempt, maar vlagen van gesprekken en muziek waaien over van andere huizen in de straat.
Kennelijk heeft heel Chiang Mai visite en zit gezellig te tafelen! De avondwind voert af en toe hoogst verleidelijke geuren mee.
Tante heeft zichzelf culinair overtroffen.
Geen wonder, want voor zo ver ik na heb kunnen gaan heeft ze het grootste gedeelte van de dag in de keuken doorgebracht.
Een niet aflatende stroom soepjes, pasteitjes en uitgezochte hapjes komt voorbij, en alles is even lekker.
Veel met groente, maar voornamelijk kip en varkensvlees.
Dit is geen land voor veganisten, denk ik lachend als mij weer een verrukkelijk vleespasteitje wordt aangeboden.
Dit alles overgoten met gekoeld bier en ook mijn favoriete Thaise whisky is voorhanden. Die ik uiteraard graag eer aan doe!
De gevolgen daarvan kennende overleg ik even stilletjes met Pichan.
Als ik m'n kamer met de tieners Tan en Mak deel, moet ik dan mijn luier en plasticbroekje voor ze verborgen houden en netjes een pyjama aandoen?
Pichan begint te lachen.
“No worries!” zegt hij. “De jongens plassen ook allebei nog in bed! Net als ik! Zit in de familie!”
OK, denk ik, dan hoef ik me daar niet voor te schamen. Zal mij benieuwen hoe de jongens zich er mee redden.
Zou Pichan ze verteld hebben dat ik het ook nog doe? Vast niet.
Gezichtsverlies is hier belangrijk en hij zal mij niet te schande maken.
Niet dat bedplassen een schande is, maar je loopt er toch meestal ook niet mee te koop.
Het is al laat als de gezellige avond op z'n eind loopt.
Tan en Mak verdwijnen naar hun - onze – kamer en Pichan loopt nog even mee om Anan de weg te wijzen.
Ik heb de indruk dat de vrolijke tweeling een stuk wereldwijzer is en ben blij met hun een kamer te delen, in plaats van met de zwijgzame Anan.
Al zal die ook best wel aardig zijn.
Ik nuttig nog een laatste Mehkong en dan begeef ik me ook te bedde.
Althans, dat is de bedoeling. Ik verwacht half en half dat Tan en Mak al liggen, misschien zelfs al slapen. Fout gedacht!
Wel hebben de jongens allebei een smal, vrij dun matrasje op de vloer uitgerold en er slordig – het zijn jongens, bed opmaken is niet hun sterkste punt – een dekentje op gedeponeerd. Gehurkt op de grond spelen ze een kaartspelletje, waarbij de kaarten door de lucht vliegen en waarbij veel gelachen wordt.
Ik moet mee spelen! Nou, vooruit dan maar, al ben ik na bier en Mehkong niet al te helder meer.
Het spel heet khang pai of zoiets, maar moeilijk schijnt het niet te zijn.
Natuurlijk doe ik desondanks alles fout. De jongens gieren van het lachen en kloppen op mijn schouder.
Een half uurtje later horen we de volwassenen naar hun logeerkamer gaan en dat lijkt ook ons wel een goed moment om in Morpheus' armen te vallen.
Op de kamer van Pichan en Anan heerst al een tijdje rust....
Tan pakt een sporttas en beide jongens verdwijnen in de badkamer.
Ik doe mijn versleten korte spijkerbroekje en m'n t-shirtje uit, schiet in een luierbroekje en trek mijn plasticbroekje op.
Ik houd het met zekerheid niet droog vannacht, dus kan je er maar beter op zijn voorbereid. Ik trek de dunne deken over me heen.
Gedachtig wat Pichan heeft gezegd, doe ik geen moeite om een pyjama aan te trekken.
Veel te warm, en ik zou trouwens bij god niet weten waar het ding is.
Al in geen tijden meer aan gehad! Welterusten, denk ik in goed Nederlands.
Als de jongens uit de badkamer terugkomen, zie ik dat ook zij goed zijn voorbereid.
Mak heeft een geopend pak Thaise luierbroekjes in zijn hand en doet dat net terug in die sporttas.
Behalve allebei zo'n luierbroekje hebben de jongens alleen maar een plasticbroekje aan.
Tan een oranje, Mak een blauw!
Mak kijkt wat verlegen, maar Tan wijst speels op zijn vrolijke oranje plasticbroekje en zegt: “Me bedwetter!”
En Mak, blozend, zegt 'me too!”
Ik kan niet anders doen dan mijn deken even op te lichten en de jongens te laten zien dat ook ik een plasticbroekje aan heb.
Misschien heeft Pichan ze verteld dat ik ook nog bedplasser ben, misschien ook niet.
Morgenochtend valt het feit waarschijnlijk toch niet meer te ontkennen!
Ik vermoed nu dat Pichan het toch wel door heeft laten schemeren, want de jongens zijn niet verbaasd dat zo'n “grote jongen” als ik het nog niet droog houdt.
Mak duikt onder z'n dekentje, Tan doet het licht uit.
Het laatste wat ik zie voordat de duisternis toeslaat is Tans vrolijke oranje plasticbroekje voorbijflitsend op weg naar z'n bed.
Even later slapen we alle drie de slaap der rechtvaardigen.
Wordt vervolgd.
Laatst bewerkt:
ndhsbscsual
Nieuw lid
Yes alweer zo snel een nieuw deel lekker bezig blijf zo doorgaan
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Waar luiers te koop in Thailand | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 2 |