Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
‘Pissebed' in Thailand, deel 35
Na de consternatie van de afgelopen nacht blijven we allemaal wat langer liggen. Lekker uitslapen.
Het verbaast me dan ook helemaal niet als ik merk dat mijn luier totaal doorweekt is en het slechts aan mijn plasticbroekje te danken is dat mijn bed niet in een binnenzee is veranderd!
Nou, als dat toch al zo is, kan ik het ook nog wel even laten lopen, al zal ik daarna wel snel op moeten staan.
Maar aan dat heerlijke warme gevoel voor in mijn plasticbroekje kan ik geen weerstand bieden.
Net zo min als in mijn vroege tienerjaren, toen ik ontdekte dat bedplassen niet alleen maar vervelend was...
Warm loopt de plas over mijn buik, om tussen mijn benen door naar mijn in absorberende stof en zacht, glad plastic gehulde achterwerk te stromen.
Nu gauw overeind, anders moet ik alsnog het hele bed verschonen!
Er staat al het nodige onderin mijn plasticbroekje..
Met mijn hand onder het warme plastic laat ik het vrolijk klotsen.
Een heldere tienerlach doet me beseffen dat ik niet alleen in de kamer ben. Tan is wakker geworden.
Met verbazingwekkende lenigheid springt hij overeind, niet gehinderd door lastige kledingstukken als pyjama's; alleen gekleed in zijn oranje plasticbroekje en daaronder zijn luierbroekje. Zoals te verwachten valt, is het ook binnen in zijn oranje plasticbroekje niet meer droog.
Maar goed voorbeeld doet goed volgen, want ook Tan plast genietend nog een keer in zijn plasticbroekje, staand, zijn slanke jongensbenen ietwat uit elkaar gezet.
Mij geeft hij een ondeugende knipoog. Bedplassers onder elkaar.
Mak wordt ook wakker, kijkt slaperig uit zijn beddengoed. Als hij ziet wat zijn tweelingbroer staat te doen, schudt hij even met zijn hoofd, aleer de beroemde Thaise glimlach zijn gelaat verheldert. Beduidend langzamer en bedachtzamer dan zijn broer staat hij op.
Zijn blauwe plasticbroekje is uiteraard ook volgeplast.
“Een fraai stelletje bedpissers met z'n allen!” denk ik. “Zou Pichan al wakker zijn?”
Net wil ik naar de tussendeur lopen, of daar gaat die al open en Pichan roept ons vriendelijk, maar zachtjes, goedemorgen toe.
Hij wijst met z'n duim naar achteren, houdt dan een vinger voor zijn mond in het universele 'sstt!' gebaar en fluistert “Anan slaapt nog!”
Het was een bewogen nacht voor de arme jongen, die midden in de nacht zo onzacht door zijn strenge vader werd gewekt, die wilde controleren of zijn zoon al weer in bed had geplast. Niet gehinderd door enige kennis dat jongens er niets aan kunnen doen als ze in bed plassen! En dat straffen niets helpt. Eerder integendeel.
Arme Anan!
Bedplasser net als wij, maar hij wordt er voor gestraft.
En dat terwijl hij al bijna droog is geworden! Niet ongewoon om er op je 14e, 15e spontaan mee op te houden.
En dan is je bedplassen alleen nog maar een herinnering aan iets uit je jeugd.
Iets waar aan je meer, maar ook minder leuke herinneringen kunt hebben, maar dan toch definitief iets uit je verleden.
Sja, zo ver ben ik dus nog niet. Ik doe het op m'n 18e nog steeds in bed.
Ik, Pissebed!
“Ik ga straks met Tante praten” zegt Pichan vastberaden.
“Anan verdient geen straf!” knik ik.
Tan en Mak knikken om het hardst. Voor bedplassen verdien je geen straf!
Pichan kijkt ons allemaal even aan.
Met een glimlach neemt hij waar dat wij alle drie in bed hebben geplast, alle drie een nat plasticbroekje aan hebben.
Net als hij zelf, want ook Pichan heeft het duidelijk niet droog gehouden.
“Goed idee, Pichan!” loof ik hem. “Maar zullen we allemaal eerst maar even douchen en die natte spullen uitdoen?”
De jongens lachen en knikken, en Tan verdwijnt vliegensvlug als eerste in de douche. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten.
Al een paar minuten later komt Tan weer uit de douche, nu alleen in een kleurig jongensonderbroekje gehuld.
Zijn oranje plasticbroekje nog nadruppelend, met spitse vingers vast in zijn hand.
Mak verdwijnt in de douche. Dit zal wel iets langer duren.
Mak mist het watervlugge van zijn tweelingbroer.
Pichan gaat naast mij op m'n bed zitten.
Hij kan er niet over uit dat de arme Anan zo streng gestraft wordt.
Geslagen met een rotan stok! Zo op z'n natgeplaste broekje!
Pichan ziet de striemen nog voor zich, die Anan vannacht liet zien. Hij huivert.
Dit moet ophouden!
“Zal ik met je mee gaan, om met Tante te praten?” bied ik Pichan aan.
Hij overlegt even met zichzelf, schudt dan nee.
Bedankt mij voor het aanbod, maar dat gesprek voert hij toch echt liever in het Thai dan in het Engels.
En het gaat over familie, en dat ben ik niet.
Al hoe dierbaar ik als vriend, leraar en mede-bedplasser Pichan ook ben geworden, dit moet hij zelf doen.
Nadat Pichan heeft gedoucht en met z'n plasticbroekje in z'n hand terug is gekomen, is het eindelijk mijn beurt.
In de badkamer schuif ik m'n warme, natte plasticbroekje langzaam en voorzichtig naar beneden en voel het elastiek langs m'n benen.
Op de één of andere manier heeft dat wat.
Met een brede glimlach gooi ik daarna m'n totaal doorweekte luierbroekje in de al aardig gevuld rakende emmer.
Boven op de andere volgeplaste drynites – of hoe de Thaise variant ook maar moge heten.
Wij bedplassers hebben vannacht ons best weer gedaan!
Dan de douche op volle kracht. Plasticbroekje afspoelen en zelf uitgebreid poedelen.
Ik heb geen haast en pas na ruim tien minuten draai ik de kranen weer dicht.
Zo, deze bedplasser is weer zo goed als nieuw!
Ik schiet in m'n versleten korte spijkerbroekje en doe zelfs een t-shirt aan.
Manieren bij het ontbijt, nietwaar.
Van Tan, Mak en Pichan is geen spoor te bekennen.
Ik vermoed dat ze al naar het ontbijt zijn gegaan, dat waarschijnlijk zoals te doen gebruikelijk op de grote veranda wordt genoten.
Even kijk ik door de tussendeur in de kamer naast die van ons, maar daar is Pichan ook niet.
Anan slaapt zo te zien nog als een blok!
Voorzichtig wil ik de deur weer dicht doen, om de jongen niet wakker te maken.
Maar dan zie ik in de halfschemering iets wat me laat schrikken.
Ik doe een paar stappen de kamer in om me er van te vergewissen dat ik me niet vergis.
Anan slaapt nog steeds, maar het is overduidelijk. Van zijn knieën tot z'n hals is zijn laken doorweekt.
Dat krijg je met zo'n rubberen bedplaslaken, als de jongen zelf geen luier om heeft.
Anans hele bed is nat. Het gymbroekje dat hij aan heeft, plakt aan zijn mager jongenslijf.
Anan heeft in bed geplast!
Alarmfase rood dus!
Hoe houden we dit voor de boze oom, Anans vader, verborgen?
Ik twijfel niet: we zullen Anan moeten helpen.
Gauw naar de veranda, om met de andere jongens te overleggen!
De andere jongens zitten inderdaad al aan de ontbijttafel, net als even verderop de volwassenen.
Drie plasticbroekjes hangen er al aan het waslijntje.
Ik hang het mijne er bij, tussen het oranje plasticbroekje van Tan en het doorzichtige plasticbroekje dat Pichan vannacht aan had!
Ik loop verder naar de ontbijttafel, schuif aan tussen Tan en Mak en hou zo zicht op het waslijntje aan de rand van de veranda.
Wat een vrolijk gezicht om die plasticbroekjes in de ochtendwind te zien wuiven!
Maar mij is niet vrolijk te moede.
Zachtjes pratend – de volwassenen mogen het niet horen! – breng ik Pichan en de tweeling op de hoogte van Anans 'ongelukje'.
Aan de tafel van de volwassenen merkt de boze oom op dat Anan nog niet bij ons zit en dat wekt kennelijk zijn argwaan.
Hij staat even op van tafel en komt even later terug met een rotan stok, die hij achter zijn stoel neerzet.
De dreiging die er van uit gaat, ontgaat ons niet.
Is die nare man soms helderziende? Vermoedt hij al dat Anan het niet droog heeft gehouden vannacht?
Gelukkig is hij weer gaan zitten en niet meteen doorgelopen naar de slaapkamer van de jongens.
Maar wij moeten dus snel handelen!
Pichan fluistert druk met Tan en Mak.
"Droge lakens in mijn kastje", zegt hij.
En hij heeft net zo'n sportbroekje als wat Anan aan heeft.
Dat moet 'ie gauw aantrekken in plaats van zijn eigen natgeplaste broekje.
“Gymbroekje ligt ook in m'n kastje, bovenste plank!” instrueert Pichan.
“Rubber laken omdraaien! Droge kant boven!”
“Natte laken wegmoffelen!”
“Liefst in de wasmachine, maar niet als de boze oom er aan komt!
Want voor de wasmachine moet je langs de logeerkamers!”
“Als het kussen ook nat is, pak dan dat van mijn bed maar!”
Maar wees snel!
De slimme Pichan denkt aan alles.
Anan mag geen straf krijgen!
Tan en Mak verdwijnen naar de slaapkamers.
Pichan en ik blijven zitten en doen zo gewoon mogelijk.
Dat de tweeling geen zitvlees heeft en wel vaker van tafel opstaat, is bekend en wekt minder verbazing, al is het onbeleefd.
Toch vertrouwt Oom het kennelijk niet.
Ook al zit hij met Tante en zijn broer, de vader van Tan en Mak, te praten, toch loert hij telkens naar onze tafel.
Zit zeker te wachten waar Anan blijft.
Het moet hem zijn opgevallen dat Tan en Mak verdwenen zijn en niet meer aan de ontbijttafel zitten.
Hij staat op en pakt de rotanstok.
Pichan bedenkt zich geen ogenblik en grijpt een flink gevulde glazen kan met vruchtensap.
Hij loopt naar de tafel van de volwassenen, kijkt naar Tante en maakt haar een compliment met dit heerlijke drankje.
(“Wat zit hier precies in, Tante?” – versta ik... )
Op de boze oom lijkt hij helemaal geen acht te slaan, alsof hij niet heeft gemerkt dat die is opgestaan.
Pichan loopt dan ook pardoes per-ongeluk-expres tegen oom aan en ziet kans om de hele kan vruchtensap over oom's nette pak te legen!
Ik kan me nog net inhouden om niet in lachen uit te barsten.
Oom barst wel uit, maar dan in woede.
De rotanstok zwiept door de lucht en raakt Pichan hard.
Ik zie zijn vriendelijk en altijd lachend jongensgezicht vertrekken van de pijn.
Maar hij laat niets merken en stamelt excuses over zijn onhandigheid.
Tante is boos op haar broer. Ze is er volstrekt niet mee eens dat er aan het ontbijt zo'n chaos ontstaat.
Woedend wijst ze op de rotanstok, grijpt hem uit ooms handen en slingert die in een hoek.
Onzacht drukt ze de boze oom terug in zijn stoel. Die raast en tiert nog steeds.
Maar als ik me niet vergis zie ik de vader van Tan en Mak verstolen lachen.
Die heeft tenminste wél gevoel voor humor!
En net als het pandemonium weer een beetje bedaart, komt in alle rust Anan de veranda op wandelen, met Tan en Mak in zijn kielzog.
Met een vriendelijke glimlach zegt hij 'sawatdee', maakt een beleefde wai voor Tante en gaat zitten.
'Zijn' sportbroekje is droog. Zijn haar is droog. Duidelijk niet gedoucht.
Kortom, het toonbeeld van een jongen die niet in zijn bed plast.
Zijn vader, de boze oom, lijkt plots op een ballon waar de lucht uit loopt.
Hij is de enige die vanmorgen af gaat als een gieter.
Pichan lacht vrolijk, en wij lachen allemaal met hem mee: ik, Tan, Mak en Anan.
Bedplassers vs Oom: één - nul!
Wordt vervolgd.
Na de consternatie van de afgelopen nacht blijven we allemaal wat langer liggen. Lekker uitslapen.
Het verbaast me dan ook helemaal niet als ik merk dat mijn luier totaal doorweekt is en het slechts aan mijn plasticbroekje te danken is dat mijn bed niet in een binnenzee is veranderd!
Nou, als dat toch al zo is, kan ik het ook nog wel even laten lopen, al zal ik daarna wel snel op moeten staan.
Maar aan dat heerlijke warme gevoel voor in mijn plasticbroekje kan ik geen weerstand bieden.
Net zo min als in mijn vroege tienerjaren, toen ik ontdekte dat bedplassen niet alleen maar vervelend was...
Warm loopt de plas over mijn buik, om tussen mijn benen door naar mijn in absorberende stof en zacht, glad plastic gehulde achterwerk te stromen.
Nu gauw overeind, anders moet ik alsnog het hele bed verschonen!
Er staat al het nodige onderin mijn plasticbroekje..
Met mijn hand onder het warme plastic laat ik het vrolijk klotsen.
Een heldere tienerlach doet me beseffen dat ik niet alleen in de kamer ben. Tan is wakker geworden.
Met verbazingwekkende lenigheid springt hij overeind, niet gehinderd door lastige kledingstukken als pyjama's; alleen gekleed in zijn oranje plasticbroekje en daaronder zijn luierbroekje. Zoals te verwachten valt, is het ook binnen in zijn oranje plasticbroekje niet meer droog.
Maar goed voorbeeld doet goed volgen, want ook Tan plast genietend nog een keer in zijn plasticbroekje, staand, zijn slanke jongensbenen ietwat uit elkaar gezet.
Mij geeft hij een ondeugende knipoog. Bedplassers onder elkaar.
Mak wordt ook wakker, kijkt slaperig uit zijn beddengoed. Als hij ziet wat zijn tweelingbroer staat te doen, schudt hij even met zijn hoofd, aleer de beroemde Thaise glimlach zijn gelaat verheldert. Beduidend langzamer en bedachtzamer dan zijn broer staat hij op.
Zijn blauwe plasticbroekje is uiteraard ook volgeplast.
“Een fraai stelletje bedpissers met z'n allen!” denk ik. “Zou Pichan al wakker zijn?”
Net wil ik naar de tussendeur lopen, of daar gaat die al open en Pichan roept ons vriendelijk, maar zachtjes, goedemorgen toe.
Hij wijst met z'n duim naar achteren, houdt dan een vinger voor zijn mond in het universele 'sstt!' gebaar en fluistert “Anan slaapt nog!”
Het was een bewogen nacht voor de arme jongen, die midden in de nacht zo onzacht door zijn strenge vader werd gewekt, die wilde controleren of zijn zoon al weer in bed had geplast. Niet gehinderd door enige kennis dat jongens er niets aan kunnen doen als ze in bed plassen! En dat straffen niets helpt. Eerder integendeel.
Arme Anan!
Bedplasser net als wij, maar hij wordt er voor gestraft.
En dat terwijl hij al bijna droog is geworden! Niet ongewoon om er op je 14e, 15e spontaan mee op te houden.
En dan is je bedplassen alleen nog maar een herinnering aan iets uit je jeugd.
Iets waar aan je meer, maar ook minder leuke herinneringen kunt hebben, maar dan toch definitief iets uit je verleden.
Sja, zo ver ben ik dus nog niet. Ik doe het op m'n 18e nog steeds in bed.
Ik, Pissebed!
“Ik ga straks met Tante praten” zegt Pichan vastberaden.
“Anan verdient geen straf!” knik ik.
Tan en Mak knikken om het hardst. Voor bedplassen verdien je geen straf!
Pichan kijkt ons allemaal even aan.
Met een glimlach neemt hij waar dat wij alle drie in bed hebben geplast, alle drie een nat plasticbroekje aan hebben.
Net als hij zelf, want ook Pichan heeft het duidelijk niet droog gehouden.
“Goed idee, Pichan!” loof ik hem. “Maar zullen we allemaal eerst maar even douchen en die natte spullen uitdoen?”
De jongens lachen en knikken, en Tan verdwijnt vliegensvlug als eerste in de douche. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten.
Al een paar minuten later komt Tan weer uit de douche, nu alleen in een kleurig jongensonderbroekje gehuld.
Zijn oranje plasticbroekje nog nadruppelend, met spitse vingers vast in zijn hand.
Mak verdwijnt in de douche. Dit zal wel iets langer duren.
Mak mist het watervlugge van zijn tweelingbroer.
Pichan gaat naast mij op m'n bed zitten.
Hij kan er niet over uit dat de arme Anan zo streng gestraft wordt.
Geslagen met een rotan stok! Zo op z'n natgeplaste broekje!
Pichan ziet de striemen nog voor zich, die Anan vannacht liet zien. Hij huivert.
Dit moet ophouden!
“Zal ik met je mee gaan, om met Tante te praten?” bied ik Pichan aan.
Hij overlegt even met zichzelf, schudt dan nee.
Bedankt mij voor het aanbod, maar dat gesprek voert hij toch echt liever in het Thai dan in het Engels.
En het gaat over familie, en dat ben ik niet.
Al hoe dierbaar ik als vriend, leraar en mede-bedplasser Pichan ook ben geworden, dit moet hij zelf doen.
Nadat Pichan heeft gedoucht en met z'n plasticbroekje in z'n hand terug is gekomen, is het eindelijk mijn beurt.
In de badkamer schuif ik m'n warme, natte plasticbroekje langzaam en voorzichtig naar beneden en voel het elastiek langs m'n benen.
Op de één of andere manier heeft dat wat.
Met een brede glimlach gooi ik daarna m'n totaal doorweekte luierbroekje in de al aardig gevuld rakende emmer.
Boven op de andere volgeplaste drynites – of hoe de Thaise variant ook maar moge heten.
Wij bedplassers hebben vannacht ons best weer gedaan!
Dan de douche op volle kracht. Plasticbroekje afspoelen en zelf uitgebreid poedelen.
Ik heb geen haast en pas na ruim tien minuten draai ik de kranen weer dicht.
Zo, deze bedplasser is weer zo goed als nieuw!
Ik schiet in m'n versleten korte spijkerbroekje en doe zelfs een t-shirt aan.
Manieren bij het ontbijt, nietwaar.
Van Tan, Mak en Pichan is geen spoor te bekennen.
Ik vermoed dat ze al naar het ontbijt zijn gegaan, dat waarschijnlijk zoals te doen gebruikelijk op de grote veranda wordt genoten.
Even kijk ik door de tussendeur in de kamer naast die van ons, maar daar is Pichan ook niet.
Anan slaapt zo te zien nog als een blok!
Voorzichtig wil ik de deur weer dicht doen, om de jongen niet wakker te maken.
Maar dan zie ik in de halfschemering iets wat me laat schrikken.
Ik doe een paar stappen de kamer in om me er van te vergewissen dat ik me niet vergis.
Anan slaapt nog steeds, maar het is overduidelijk. Van zijn knieën tot z'n hals is zijn laken doorweekt.
Dat krijg je met zo'n rubberen bedplaslaken, als de jongen zelf geen luier om heeft.
Anans hele bed is nat. Het gymbroekje dat hij aan heeft, plakt aan zijn mager jongenslijf.
Anan heeft in bed geplast!
Alarmfase rood dus!
Hoe houden we dit voor de boze oom, Anans vader, verborgen?
Ik twijfel niet: we zullen Anan moeten helpen.
Gauw naar de veranda, om met de andere jongens te overleggen!
De andere jongens zitten inderdaad al aan de ontbijttafel, net als even verderop de volwassenen.
Drie plasticbroekjes hangen er al aan het waslijntje.
Ik hang het mijne er bij, tussen het oranje plasticbroekje van Tan en het doorzichtige plasticbroekje dat Pichan vannacht aan had!
Ik loop verder naar de ontbijttafel, schuif aan tussen Tan en Mak en hou zo zicht op het waslijntje aan de rand van de veranda.
Wat een vrolijk gezicht om die plasticbroekjes in de ochtendwind te zien wuiven!
Maar mij is niet vrolijk te moede.
Zachtjes pratend – de volwassenen mogen het niet horen! – breng ik Pichan en de tweeling op de hoogte van Anans 'ongelukje'.
Aan de tafel van de volwassenen merkt de boze oom op dat Anan nog niet bij ons zit en dat wekt kennelijk zijn argwaan.
Hij staat even op van tafel en komt even later terug met een rotan stok, die hij achter zijn stoel neerzet.
De dreiging die er van uit gaat, ontgaat ons niet.
Is die nare man soms helderziende? Vermoedt hij al dat Anan het niet droog heeft gehouden vannacht?
Gelukkig is hij weer gaan zitten en niet meteen doorgelopen naar de slaapkamer van de jongens.
Maar wij moeten dus snel handelen!
Pichan fluistert druk met Tan en Mak.
"Droge lakens in mijn kastje", zegt hij.
En hij heeft net zo'n sportbroekje als wat Anan aan heeft.
Dat moet 'ie gauw aantrekken in plaats van zijn eigen natgeplaste broekje.
“Gymbroekje ligt ook in m'n kastje, bovenste plank!” instrueert Pichan.
“Rubber laken omdraaien! Droge kant boven!”
“Natte laken wegmoffelen!”
“Liefst in de wasmachine, maar niet als de boze oom er aan komt!
Want voor de wasmachine moet je langs de logeerkamers!”
“Als het kussen ook nat is, pak dan dat van mijn bed maar!”
Maar wees snel!
De slimme Pichan denkt aan alles.
Anan mag geen straf krijgen!
Tan en Mak verdwijnen naar de slaapkamers.
Pichan en ik blijven zitten en doen zo gewoon mogelijk.
Dat de tweeling geen zitvlees heeft en wel vaker van tafel opstaat, is bekend en wekt minder verbazing, al is het onbeleefd.
Toch vertrouwt Oom het kennelijk niet.
Ook al zit hij met Tante en zijn broer, de vader van Tan en Mak, te praten, toch loert hij telkens naar onze tafel.
Zit zeker te wachten waar Anan blijft.
Het moet hem zijn opgevallen dat Tan en Mak verdwenen zijn en niet meer aan de ontbijttafel zitten.
Hij staat op en pakt de rotanstok.
Pichan bedenkt zich geen ogenblik en grijpt een flink gevulde glazen kan met vruchtensap.
Hij loopt naar de tafel van de volwassenen, kijkt naar Tante en maakt haar een compliment met dit heerlijke drankje.
(“Wat zit hier precies in, Tante?” – versta ik... )
Op de boze oom lijkt hij helemaal geen acht te slaan, alsof hij niet heeft gemerkt dat die is opgestaan.
Pichan loopt dan ook pardoes per-ongeluk-expres tegen oom aan en ziet kans om de hele kan vruchtensap over oom's nette pak te legen!
Ik kan me nog net inhouden om niet in lachen uit te barsten.
Oom barst wel uit, maar dan in woede.
De rotanstok zwiept door de lucht en raakt Pichan hard.
Ik zie zijn vriendelijk en altijd lachend jongensgezicht vertrekken van de pijn.
Maar hij laat niets merken en stamelt excuses over zijn onhandigheid.
Tante is boos op haar broer. Ze is er volstrekt niet mee eens dat er aan het ontbijt zo'n chaos ontstaat.
Woedend wijst ze op de rotanstok, grijpt hem uit ooms handen en slingert die in een hoek.
Onzacht drukt ze de boze oom terug in zijn stoel. Die raast en tiert nog steeds.
Maar als ik me niet vergis zie ik de vader van Tan en Mak verstolen lachen.
Die heeft tenminste wél gevoel voor humor!
En net als het pandemonium weer een beetje bedaart, komt in alle rust Anan de veranda op wandelen, met Tan en Mak in zijn kielzog.
Met een vriendelijke glimlach zegt hij 'sawatdee', maakt een beleefde wai voor Tante en gaat zitten.
'Zijn' sportbroekje is droog. Zijn haar is droog. Duidelijk niet gedoucht.
Kortom, het toonbeeld van een jongen die niet in zijn bed plast.
Zijn vader, de boze oom, lijkt plots op een ballon waar de lucht uit loopt.
Hij is de enige die vanmorgen af gaat als een gieter.
Pichan lacht vrolijk, en wij lachen allemaal met hem mee: ik, Tan, Mak en Anan.
Bedplassers vs Oom: één - nul!
Wordt vervolgd.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Waar luiers te koop in Thailand | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 2 |