Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
‘Pissebed' in Thailand, deel 35
Na de consternatie van de afgelopen nacht blijven we allemaal wat langer liggen. Lekker uitslapen.
Het verbaast me dan ook helemaal niet als ik merk dat mijn luier totaal doorweekt is en het slechts aan mijn plasticbroekje te danken is dat mijn bed niet in een binnenzee is veranderd!
Nou, als dat toch al zo is, kan ik het ook nog wel even laten lopen, al zal ik daarna wel snel op moeten staan.
Maar aan dat heerlijke warme gevoel voor in mijn plasticbroekje kan ik geen weerstand bieden.
Net zo min als in mijn vroege tienerjaren, toen ik ontdekte dat bedplassen niet alleen maar vervelend was...
Warm loopt de plas over mijn buik, om tussen mijn benen door naar mijn in absorberende stof en zacht, glad plastic gehulde achterwerk te stromen.
Nu gauw overeind, anders moet ik alsnog het hele bed verschonen!
Er staat al het nodige onderin mijn plasticbroekje..
Met mijn hand onder het warme plastic laat ik het vrolijk klotsen.
Een heldere tienerlach doet me beseffen dat ik niet alleen in de kamer ben. Tan is wakker geworden.
Met verbazingwekkende lenigheid springt hij overeind, niet gehinderd door lastige kledingstukken als pyjama's; alleen gekleed in zijn oranje plasticbroekje en daaronder zijn luierbroekje. Zoals te verwachten valt, is het ook binnen in zijn oranje plasticbroekje niet meer droog.
Maar goed voorbeeld doet goed volgen, want ook Tan plast genietend nog een keer in zijn plasticbroekje, staand, zijn slanke jongensbenen ietwat uit elkaar gezet.
Mij geeft hij een ondeugende knipoog. Bedplassers onder elkaar.
Mak wordt ook wakker, kijkt slaperig uit zijn beddengoed. Als hij ziet wat zijn tweelingbroer staat te doen, schudt hij even met zijn hoofd, aleer de beroemde Thaise glimlach zijn gelaat verheldert. Beduidend langzamer en bedachtzamer dan zijn broer staat hij op.
Zijn blauwe plasticbroekje is uiteraard ook volgeplast.
“Een fraai stelletje bedpissers met z'n allen!” denk ik. “Zou Pichan al wakker zijn?”
Net wil ik naar de tussendeur lopen, of daar gaat die al open en Pichan roept ons vriendelijk, maar zachtjes, goedemorgen toe.
Hij wijst met z'n duim naar achteren, houdt dan een vinger voor zijn mond in het universele 'sstt!' gebaar en fluistert “Anan slaapt nog!”
Het was een bewogen nacht voor de arme jongen, die midden in de nacht zo onzacht door zijn strenge vader werd gewekt, die wilde controleren of zijn zoon al weer in bed had geplast. Niet gehinderd door enige kennis dat jongens er niets aan kunnen doen als ze in bed plassen! En dat straffen niets helpt. Eerder integendeel.
Arme Anan!
Bedplasser net als wij, maar hij wordt er voor gestraft.
En dat terwijl hij al bijna droog is geworden! Niet ongewoon om er op je 14e, 15e spontaan mee op te houden.
En dan is je bedplassen alleen nog maar een herinnering aan iets uit je jeugd.
Iets waar aan je meer, maar ook minder leuke herinneringen kunt hebben, maar dan toch definitief iets uit je verleden.
Sja, zo ver ben ik dus nog niet. Ik doe het op m'n 18e nog steeds in bed.
Ik, Pissebed!
“Ik ga straks met Tante praten” zegt Pichan vastberaden.
“Anan verdient geen straf!” knik ik.
Tan en Mak knikken om het hardst. Voor bedplassen verdien je geen straf!
Pichan kijkt ons allemaal even aan.
Met een glimlach neemt hij waar dat wij alle drie in bed hebben geplast, alle drie een nat plasticbroekje aan hebben.
Net als hij zelf, want ook Pichan heeft het duidelijk niet droog gehouden.
“Goed idee, Pichan!” loof ik hem. “Maar zullen we allemaal eerst maar even douchen en die natte spullen uitdoen?”
De jongens lachen en knikken, en Tan verdwijnt vliegensvlug als eerste in de douche. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten.
Al een paar minuten later komt Tan weer uit de douche, nu alleen in een kleurig jongensonderbroekje gehuld.
Zijn oranje plasticbroekje nog nadruppelend, met spitse vingers vast in zijn hand.
Mak verdwijnt in de douche. Dit zal wel iets langer duren.
Mak mist het watervlugge van zijn tweelingbroer.
Pichan gaat naast mij op m'n bed zitten.
Hij kan er niet over uit dat de arme Anan zo streng gestraft wordt.
Geslagen met een rotan stok! Zo op z'n natgeplaste broekje!
Pichan ziet de striemen nog voor zich, die Anan vannacht liet zien. Hij huivert.
Dit moet ophouden!
“Zal ik met je mee gaan, om met Tante te praten?” bied ik Pichan aan.
Hij overlegt even met zichzelf, schudt dan nee.
Bedankt mij voor het aanbod, maar dat gesprek voert hij toch echt liever in het Thai dan in het Engels.
En het gaat over familie, en dat ben ik niet.
Al hoe dierbaar ik als vriend, leraar en mede-bedplasser Pichan ook ben geworden, dit moet hij zelf doen.
Nadat Pichan heeft gedoucht en met z'n plasticbroekje in z'n hand terug is gekomen, is het eindelijk mijn beurt.
In de badkamer schuif ik m'n warme, natte plasticbroekje langzaam en voorzichtig naar beneden en voel het elastiek langs m'n benen.
Op de één of andere manier heeft dat wat.
Met een brede glimlach gooi ik daarna m'n totaal doorweekte luierbroekje in de al aardig gevuld rakende emmer.
Boven op de andere volgeplaste drynites – of hoe de Thaise variant ook maar moge heten.
Wij bedplassers hebben vannacht ons best weer gedaan!
Dan de douche op volle kracht. Plasticbroekje afspoelen en zelf uitgebreid poedelen.
Ik heb geen haast en pas na ruim tien minuten draai ik de kranen weer dicht.
Zo, deze bedplasser is weer zo goed als nieuw!
Ik schiet in m'n versleten korte spijkerbroekje en doe zelfs een t-shirt aan.
Manieren bij het ontbijt, nietwaar.
Van Tan, Mak en Pichan is geen spoor te bekennen.
Ik vermoed dat ze al naar het ontbijt zijn gegaan, dat waarschijnlijk zoals te doen gebruikelijk op de grote veranda wordt genoten.
Even kijk ik door de tussendeur in de kamer naast die van ons, maar daar is Pichan ook niet.
Anan slaapt zo te zien nog als een blok!
Voorzichtig wil ik de deur weer dicht doen, om de jongen niet wakker te maken.
Maar dan zie ik in de halfschemering iets wat me laat schrikken.
Ik doe een paar stappen de kamer in om me er van te vergewissen dat ik me niet vergis.
Anan slaapt nog steeds, maar het is overduidelijk. Van zijn knieën tot z'n hals is zijn laken doorweekt.
Dat krijg je met zo'n rubberen bedplaslaken, als de jongen zelf geen luier om heeft.
Anans hele bed is nat. Het gymbroekje dat hij aan heeft, plakt aan zijn mager jongenslijf.
Anan heeft in bed geplast!
Alarmfase rood dus!
Hoe houden we dit voor de boze oom, Anans vader, verborgen?
Ik twijfel niet: we zullen Anan moeten helpen.
Gauw naar de veranda, om met de andere jongens te overleggen!
De andere jongens zitten inderdaad al aan de ontbijttafel, net als even verderop de volwassenen.
Drie plasticbroekjes hangen er al aan het waslijntje.
Ik hang het mijne er bij, tussen het oranje plasticbroekje van Tan en het doorzichtige plasticbroekje dat Pichan vannacht aan had!
Ik loop verder naar de ontbijttafel, schuif aan tussen Tan en Mak en hou zo zicht op het waslijntje aan de rand van de veranda.
Wat een vrolijk gezicht om die plasticbroekjes in de ochtendwind te zien wuiven!
Maar mij is niet vrolijk te moede.
Zachtjes pratend – de volwassenen mogen het niet horen! – breng ik Pichan en de tweeling op de hoogte van Anans 'ongelukje'.
Aan de tafel van de volwassenen merkt de boze oom op dat Anan nog niet bij ons zit en dat wekt kennelijk zijn argwaan.
Hij staat even op van tafel en komt even later terug met een rotan stok, die hij achter zijn stoel neerzet.
De dreiging die er van uit gaat, ontgaat ons niet.
Is die nare man soms helderziende? Vermoedt hij al dat Anan het niet droog heeft gehouden vannacht?
Gelukkig is hij weer gaan zitten en niet meteen doorgelopen naar de slaapkamer van de jongens.
Maar wij moeten dus snel handelen!
Pichan fluistert druk met Tan en Mak.
"Droge lakens in mijn kastje", zegt hij.
En hij heeft net zo'n sportbroekje als wat Anan aan heeft.
Dat moet 'ie gauw aantrekken in plaats van zijn eigen natgeplaste broekje.
“Gymbroekje ligt ook in m'n kastje, bovenste plank!” instrueert Pichan.
“Rubber laken omdraaien! Droge kant boven!”
“Natte laken wegmoffelen!”
“Liefst in de wasmachine, maar niet als de boze oom er aan komt!
Want voor de wasmachine moet je langs de logeerkamers!”
“Als het kussen ook nat is, pak dan dat van mijn bed maar!”
Maar wees snel!
De slimme Pichan denkt aan alles.
Anan mag geen straf krijgen!
Tan en Mak verdwijnen naar de slaapkamers.
Pichan en ik blijven zitten en doen zo gewoon mogelijk.
Dat de tweeling geen zitvlees heeft en wel vaker van tafel opstaat, is bekend en wekt minder verbazing, al is het onbeleefd.
Toch vertrouwt Oom het kennelijk niet.
Ook al zit hij met Tante en zijn broer, de vader van Tan en Mak, te praten, toch loert hij telkens naar onze tafel.
Zit zeker te wachten waar Anan blijft.
Het moet hem zijn opgevallen dat Tan en Mak verdwenen zijn en niet meer aan de ontbijttafel zitten.
Hij staat op en pakt de rotanstok.
Pichan bedenkt zich geen ogenblik en grijpt een flink gevulde glazen kan met vruchtensap.
Hij loopt naar de tafel van de volwassenen, kijkt naar Tante en maakt haar een compliment met dit heerlijke drankje.
(“Wat zit hier precies in, Tante?” – versta ik... )
Op de boze oom lijkt hij helemaal geen acht te slaan, alsof hij niet heeft gemerkt dat die is opgestaan.
Pichan loopt dan ook pardoes per-ongeluk-expres tegen oom aan en ziet kans om de hele kan vruchtensap over oom's nette pak te legen!
Ik kan me nog net inhouden om niet in lachen uit te barsten.
Oom barst wel uit, maar dan in woede.
De rotanstok zwiept door de lucht en raakt Pichan hard.
Ik zie zijn vriendelijk en altijd lachend jongensgezicht vertrekken van de pijn.
Maar hij laat niets merken en stamelt excuses over zijn onhandigheid.
Tante is boos op haar broer. Ze is er volstrekt niet mee eens dat er aan het ontbijt zo'n chaos ontstaat.
Woedend wijst ze op de rotanstok, grijpt hem uit ooms handen en slingert die in een hoek.
Onzacht drukt ze de boze oom terug in zijn stoel. Die raast en tiert nog steeds.
Maar als ik me niet vergis zie ik de vader van Tan en Mak verstolen lachen.
Die heeft tenminste wél gevoel voor humor!
En net als het pandemonium weer een beetje bedaart, komt in alle rust Anan de veranda op wandelen, met Tan en Mak in zijn kielzog.
Met een vriendelijke glimlach zegt hij 'sawatdee', maakt een beleefde wai voor Tante en gaat zitten.
'Zijn' sportbroekje is droog. Zijn haar is droog. Duidelijk niet gedoucht.
Kortom, het toonbeeld van een jongen die niet in zijn bed plast.
Zijn vader, de boze oom, lijkt plots op een ballon waar de lucht uit loopt.
Hij is de enige die vanmorgen af gaat als een gieter.
Pichan lacht vrolijk, en wij lachen allemaal met hem mee: ik, Tan, Mak en Anan.
Bedplassers vs Oom: één - nul!
Wordt vervolgd.
Na de consternatie van de afgelopen nacht blijven we allemaal wat langer liggen. Lekker uitslapen.
Het verbaast me dan ook helemaal niet als ik merk dat mijn luier totaal doorweekt is en het slechts aan mijn plasticbroekje te danken is dat mijn bed niet in een binnenzee is veranderd!
Nou, als dat toch al zo is, kan ik het ook nog wel even laten lopen, al zal ik daarna wel snel op moeten staan.
Maar aan dat heerlijke warme gevoel voor in mijn plasticbroekje kan ik geen weerstand bieden.
Net zo min als in mijn vroege tienerjaren, toen ik ontdekte dat bedplassen niet alleen maar vervelend was...
Warm loopt de plas over mijn buik, om tussen mijn benen door naar mijn in absorberende stof en zacht, glad plastic gehulde achterwerk te stromen.
Nu gauw overeind, anders moet ik alsnog het hele bed verschonen!
Er staat al het nodige onderin mijn plasticbroekje..
Met mijn hand onder het warme plastic laat ik het vrolijk klotsen.
Een heldere tienerlach doet me beseffen dat ik niet alleen in de kamer ben. Tan is wakker geworden.
Met verbazingwekkende lenigheid springt hij overeind, niet gehinderd door lastige kledingstukken als pyjama's; alleen gekleed in zijn oranje plasticbroekje en daaronder zijn luierbroekje. Zoals te verwachten valt, is het ook binnen in zijn oranje plasticbroekje niet meer droog.
Maar goed voorbeeld doet goed volgen, want ook Tan plast genietend nog een keer in zijn plasticbroekje, staand, zijn slanke jongensbenen ietwat uit elkaar gezet.
Mij geeft hij een ondeugende knipoog. Bedplassers onder elkaar.
Mak wordt ook wakker, kijkt slaperig uit zijn beddengoed. Als hij ziet wat zijn tweelingbroer staat te doen, schudt hij even met zijn hoofd, aleer de beroemde Thaise glimlach zijn gelaat verheldert. Beduidend langzamer en bedachtzamer dan zijn broer staat hij op.
Zijn blauwe plasticbroekje is uiteraard ook volgeplast.
“Een fraai stelletje bedpissers met z'n allen!” denk ik. “Zou Pichan al wakker zijn?”
Net wil ik naar de tussendeur lopen, of daar gaat die al open en Pichan roept ons vriendelijk, maar zachtjes, goedemorgen toe.
Hij wijst met z'n duim naar achteren, houdt dan een vinger voor zijn mond in het universele 'sstt!' gebaar en fluistert “Anan slaapt nog!”
Het was een bewogen nacht voor de arme jongen, die midden in de nacht zo onzacht door zijn strenge vader werd gewekt, die wilde controleren of zijn zoon al weer in bed had geplast. Niet gehinderd door enige kennis dat jongens er niets aan kunnen doen als ze in bed plassen! En dat straffen niets helpt. Eerder integendeel.
Arme Anan!
Bedplasser net als wij, maar hij wordt er voor gestraft.
En dat terwijl hij al bijna droog is geworden! Niet ongewoon om er op je 14e, 15e spontaan mee op te houden.
En dan is je bedplassen alleen nog maar een herinnering aan iets uit je jeugd.
Iets waar aan je meer, maar ook minder leuke herinneringen kunt hebben, maar dan toch definitief iets uit je verleden.
Sja, zo ver ben ik dus nog niet. Ik doe het op m'n 18e nog steeds in bed.
Ik, Pissebed!
“Ik ga straks met Tante praten” zegt Pichan vastberaden.
“Anan verdient geen straf!” knik ik.
Tan en Mak knikken om het hardst. Voor bedplassen verdien je geen straf!
Pichan kijkt ons allemaal even aan.
Met een glimlach neemt hij waar dat wij alle drie in bed hebben geplast, alle drie een nat plasticbroekje aan hebben.
Net als hij zelf, want ook Pichan heeft het duidelijk niet droog gehouden.
“Goed idee, Pichan!” loof ik hem. “Maar zullen we allemaal eerst maar even douchen en die natte spullen uitdoen?”
De jongens lachen en knikken, en Tan verdwijnt vliegensvlug als eerste in de douche. Gelukkig hoeven we niet zo lang te wachten.
Al een paar minuten later komt Tan weer uit de douche, nu alleen in een kleurig jongensonderbroekje gehuld.
Zijn oranje plasticbroekje nog nadruppelend, met spitse vingers vast in zijn hand.
Mak verdwijnt in de douche. Dit zal wel iets langer duren.
Mak mist het watervlugge van zijn tweelingbroer.
Pichan gaat naast mij op m'n bed zitten.
Hij kan er niet over uit dat de arme Anan zo streng gestraft wordt.
Geslagen met een rotan stok! Zo op z'n natgeplaste broekje!
Pichan ziet de striemen nog voor zich, die Anan vannacht liet zien. Hij huivert.
Dit moet ophouden!
“Zal ik met je mee gaan, om met Tante te praten?” bied ik Pichan aan.
Hij overlegt even met zichzelf, schudt dan nee.
Bedankt mij voor het aanbod, maar dat gesprek voert hij toch echt liever in het Thai dan in het Engels.
En het gaat over familie, en dat ben ik niet.
Al hoe dierbaar ik als vriend, leraar en mede-bedplasser Pichan ook ben geworden, dit moet hij zelf doen.
Nadat Pichan heeft gedoucht en met z'n plasticbroekje in z'n hand terug is gekomen, is het eindelijk mijn beurt.
In de badkamer schuif ik m'n warme, natte plasticbroekje langzaam en voorzichtig naar beneden en voel het elastiek langs m'n benen.
Op de één of andere manier heeft dat wat.
Met een brede glimlach gooi ik daarna m'n totaal doorweekte luierbroekje in de al aardig gevuld rakende emmer.
Boven op de andere volgeplaste drynites – of hoe de Thaise variant ook maar moge heten.
Wij bedplassers hebben vannacht ons best weer gedaan!
Dan de douche op volle kracht. Plasticbroekje afspoelen en zelf uitgebreid poedelen.
Ik heb geen haast en pas na ruim tien minuten draai ik de kranen weer dicht.
Zo, deze bedplasser is weer zo goed als nieuw!
Ik schiet in m'n versleten korte spijkerbroekje en doe zelfs een t-shirt aan.
Manieren bij het ontbijt, nietwaar.
Van Tan, Mak en Pichan is geen spoor te bekennen.
Ik vermoed dat ze al naar het ontbijt zijn gegaan, dat waarschijnlijk zoals te doen gebruikelijk op de grote veranda wordt genoten.
Even kijk ik door de tussendeur in de kamer naast die van ons, maar daar is Pichan ook niet.
Anan slaapt zo te zien nog als een blok!
Voorzichtig wil ik de deur weer dicht doen, om de jongen niet wakker te maken.
Maar dan zie ik in de halfschemering iets wat me laat schrikken.
Ik doe een paar stappen de kamer in om me er van te vergewissen dat ik me niet vergis.
Anan slaapt nog steeds, maar het is overduidelijk. Van zijn knieën tot z'n hals is zijn laken doorweekt.
Dat krijg je met zo'n rubberen bedplaslaken, als de jongen zelf geen luier om heeft.
Anans hele bed is nat. Het gymbroekje dat hij aan heeft, plakt aan zijn mager jongenslijf.
Anan heeft in bed geplast!
Alarmfase rood dus!
Hoe houden we dit voor de boze oom, Anans vader, verborgen?
Ik twijfel niet: we zullen Anan moeten helpen.
Gauw naar de veranda, om met de andere jongens te overleggen!
De andere jongens zitten inderdaad al aan de ontbijttafel, net als even verderop de volwassenen.
Drie plasticbroekjes hangen er al aan het waslijntje.
Ik hang het mijne er bij, tussen het oranje plasticbroekje van Tan en het doorzichtige plasticbroekje dat Pichan vannacht aan had!
Ik loop verder naar de ontbijttafel, schuif aan tussen Tan en Mak en hou zo zicht op het waslijntje aan de rand van de veranda.
Wat een vrolijk gezicht om die plasticbroekjes in de ochtendwind te zien wuiven!
Maar mij is niet vrolijk te moede.
Zachtjes pratend – de volwassenen mogen het niet horen! – breng ik Pichan en de tweeling op de hoogte van Anans 'ongelukje'.
Aan de tafel van de volwassenen merkt de boze oom op dat Anan nog niet bij ons zit en dat wekt kennelijk zijn argwaan.
Hij staat even op van tafel en komt even later terug met een rotan stok, die hij achter zijn stoel neerzet.
De dreiging die er van uit gaat, ontgaat ons niet.
Is die nare man soms helderziende? Vermoedt hij al dat Anan het niet droog heeft gehouden vannacht?
Gelukkig is hij weer gaan zitten en niet meteen doorgelopen naar de slaapkamer van de jongens.
Maar wij moeten dus snel handelen!
Pichan fluistert druk met Tan en Mak.
"Droge lakens in mijn kastje", zegt hij.
En hij heeft net zo'n sportbroekje als wat Anan aan heeft.
Dat moet 'ie gauw aantrekken in plaats van zijn eigen natgeplaste broekje.
“Gymbroekje ligt ook in m'n kastje, bovenste plank!” instrueert Pichan.
“Rubber laken omdraaien! Droge kant boven!”
“Natte laken wegmoffelen!”
“Liefst in de wasmachine, maar niet als de boze oom er aan komt!
Want voor de wasmachine moet je langs de logeerkamers!”
“Als het kussen ook nat is, pak dan dat van mijn bed maar!”
Maar wees snel!
De slimme Pichan denkt aan alles.
Anan mag geen straf krijgen!
Tan en Mak verdwijnen naar de slaapkamers.
Pichan en ik blijven zitten en doen zo gewoon mogelijk.
Dat de tweeling geen zitvlees heeft en wel vaker van tafel opstaat, is bekend en wekt minder verbazing, al is het onbeleefd.
Toch vertrouwt Oom het kennelijk niet.
Ook al zit hij met Tante en zijn broer, de vader van Tan en Mak, te praten, toch loert hij telkens naar onze tafel.
Zit zeker te wachten waar Anan blijft.
Het moet hem zijn opgevallen dat Tan en Mak verdwenen zijn en niet meer aan de ontbijttafel zitten.
Hij staat op en pakt de rotanstok.
Pichan bedenkt zich geen ogenblik en grijpt een flink gevulde glazen kan met vruchtensap.
Hij loopt naar de tafel van de volwassenen, kijkt naar Tante en maakt haar een compliment met dit heerlijke drankje.
(“Wat zit hier precies in, Tante?” – versta ik... )
Op de boze oom lijkt hij helemaal geen acht te slaan, alsof hij niet heeft gemerkt dat die is opgestaan.
Pichan loopt dan ook pardoes per-ongeluk-expres tegen oom aan en ziet kans om de hele kan vruchtensap over oom's nette pak te legen!
Ik kan me nog net inhouden om niet in lachen uit te barsten.
Oom barst wel uit, maar dan in woede.
De rotanstok zwiept door de lucht en raakt Pichan hard.
Ik zie zijn vriendelijk en altijd lachend jongensgezicht vertrekken van de pijn.
Maar hij laat niets merken en stamelt excuses over zijn onhandigheid.
Tante is boos op haar broer. Ze is er volstrekt niet mee eens dat er aan het ontbijt zo'n chaos ontstaat.
Woedend wijst ze op de rotanstok, grijpt hem uit ooms handen en slingert die in een hoek.
Onzacht drukt ze de boze oom terug in zijn stoel. Die raast en tiert nog steeds.
Maar als ik me niet vergis zie ik de vader van Tan en Mak verstolen lachen.
Die heeft tenminste wél gevoel voor humor!
En net als het pandemonium weer een beetje bedaart, komt in alle rust Anan de veranda op wandelen, met Tan en Mak in zijn kielzog.
Met een vriendelijke glimlach zegt hij 'sawatdee', maakt een beleefde wai voor Tante en gaat zitten.
'Zijn' sportbroekje is droog. Zijn haar is droog. Duidelijk niet gedoucht.
Kortom, het toonbeeld van een jongen die niet in zijn bed plast.
Zijn vader, de boze oom, lijkt plots op een ballon waar de lucht uit loopt.
Hij is de enige die vanmorgen af gaat als een gieter.
Pichan lacht vrolijk, en wij lachen allemaal met hem mee: ik, Tan, Mak en Anan.
Bedplassers vs Oom: één - nul!
Wordt vervolgd.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Even voor alle duidelijkheid...... aan mijn verhalen komt GEEN ENKELE VORM VAN AI te pas!
En volgende week komt er weer een nieuw deel van dit verhaal aan! Als altijd: eigen werk.
En volgende week komt er weer een nieuw deel van dit verhaal aan! Als altijd: eigen werk.
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Ik weet niet wie dit dacht maar sowieso is het duidelijk dat hier een menselijk brein met grote fantasie aan het werk is.
AI kan dit niet verzinnen, hooguit kopiëren nu dat jij het ons en aan het internet geschonken hebt.
Ik hoop dat je tussen al je werk door dit soort heerlijke verhalen blijft produceren.
AI kan dit niet verzinnen, hooguit kopiëren nu dat jij het ons en aan het internet geschonken hebt.
Ik hoop dat je tussen al je werk door dit soort heerlijke verhalen blijft produceren.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Wij hopen dat jij niet ziek of overwerkt bent en dit spannende verhaal nog een passend vervolg of einde gaat krijgen.
Ondertussen lukt het mij niet om 's nachts droog te blijven
Ondertussen lukt het mij niet om 's nachts droog te blijven
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Het komt en zit al in mijn hoofd, maar moet nog geschreven worden. Druk, druk... Maar het verhaal is niet vergeten, hoor!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Het heeft even geduurd, maar hier is het dan: deel 36 van 'Pissebed in Thailand'!
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
‘Pissebed' in Thailand, deel 36
Ik lig nog in bed als Tan bij me komt. Ik moet lachen als ik zie hoe nat het binnen in zijn vrolijke oranje plasticbroekje is! Ik ken zijn gewoonte om er 's morgens nog eens extra in te plassen, als hij nat wakker wordt. Dat vindt hij gewoon leuk en een fijn gevoel als het weer zo lekker warm wordt voorin zijn pullup. Hij vertrouwt er op dat het plasticbroekje de zondvloed wel binnen houdt, en meestal lukt dat wel. Sja, tienerjongens!
Voorzichtig gaat Tan op de rand van mijn bed zitten, en begint enthousiast, maar gedempt te praten. Pichan en hij hebben een idee om de boze oom een lesje te leren! Ze hebben het er al met Mak over gehad, en die vond het een goed idee, al is het niet helemaal zonder risico.
Mak is wat voorzichtiger van aard dan zijn tweelingbroer.
Nauwelijks heeft Tan Pichans naam genoemd, of die komt ons ook gezelschap houden.
Het is wel duidelijk dat ook Pichan die nacht weer in bed heeft geplast.
Kan ik moeilijk wat van zeggen, want ik ben zelf ook nat! Bedplassers onder elkaar.
De twee jongens praten enthousiast over hun idee.
Het staat en valt met de gewoontes van Tante, die eens per maand de kapsalon in de buurt bezoekt, op een vaste dag en tijd.
En laat dat nou net morgen zijn...
We nemen wat details door.
Tante haat die rotanstok, waarmee de boze oom niet alleen dreigt, maar ook bereid is om echt te slaan.
“Heb je wel gezien hoe boos ze was?!” zegt Tan.
Pichan vertrekt zijn gezicht. De tik van de gemene oom kwam hard en pijnlijk aan.
Maar dat risico moeten de jongens nemen.
Timing is belangrijk.
Pichan kent tantes routine. Tante gaat om half negen de deur uit.
En om precies tien uur is ze weer terug, fris gekapt en bloemig geurend van één of ander sjiek parfummetje.
De boze oom zit dan op de veranda aan tafel en leest de krant. Daarbij wordt hij het liefst niet gestoord.
Hij kijkt al geërgerd als Tan en Mak hun plasticbroekjes aan het waslijntje op komen hangen.
Die van Pichan en van mij hangen er dan meestal al. Wij zijn wat vroeger op.
Maar ook wij gaan de knorrige oom dan het liefst uit de weg.
Hij heeft niet alleen van nature al een onaangenaam karakter, maar ook nog een ochtendhumeur....
We houden Anak buiten de plannen. Het risico is te groot dat zijn vader hem laat lijden. Gelukkig plast Anak haast nooit meer in zijn bed.
Pichan legt uit dat hij niet zijn groene glanzende sportbroekje aan gaat doen, waarin hij af en toe genietend en met opzet plast, zoals ik weet.
“Nee”, verklaart hij, “ik doe m'n oude korte spijkerbroekje aan!”
Als hij in het glansbroekje plast, zie je de natte pisvlek haast niet. En dat is deze keer nou net niet de bedoeling....
Wij schatten dat het zo'n 20 minuten duurt voor de boze oom het kookpunt bereikt. Twintig minuten vanaf het uur nul!
Pichan appt met Klahan. Kan die soms morgenochtend ook even langs komen? En Lom mag ook mee, als ‘ie wil.
We nemen snel met Klahan de plannen door, en die belooft mee te doen.
Ook al is hij wel een beetje angstig….
We beloven om goed op hem te passen, en zeker op de kleine Lom.
De volgende morgen is het spel op de wagen. Als ik wakker word, hoor ik Tan en Mak al vrolijk lachen.
Zij mogen straks de eerste zetten doen.
Ik spring onder de douche, gooi mijn doorweekte pullup broekje in de mand en spoel m’n plasticbroekje af.
Dat hang ik op het waslijntje op de veranda te drogen, zoals gewoonlijk.
De boze oom is er nog niet, de ruime veranda ligt er koel en verlaten bij.
Maar even later komt hij er aan, reageert totaal niet op mijn vriendelijke groet en duikt aan tafel in zijn ochtendkrant.
Ik ga discreet in een hoekje zitten. Nog niet te veel opvallen en wachten op de dingen die gaan komen.
Tan en Mak stommelen lawaaierig de veranda op en zitten elkaar speels achterna, zoals tienerjongens doen.
Oom kijkt geërgerd, maar reageert nog niet.
De jongens hebben nog hun plasticbroekjes aan, wat niet gebruikelijk is.
Douchen, afspoelen, aankleden, plasticbroekjes te drogen hangen, dat is de normale gang van zaken.
Maar vandaag kennelijk niet.
Ik zie dat Tan en Mak geen luierbroekjes onder hun vrolijke oranje en blauwe plasticbroekjes meer aan hebben, maar de plasticbroekjes gewoon over hun onderbroekjes aan hebben getrokken. Alleen ik weet dat de jongens na het douchen allebei al minstens een liter cola hebben gedronken, zo uit de fles.
Dat heeft een doel.
Klahan en Lom melden zich en komen er bij op de veranda.
Oom lijkt nu zichtbaar onaangenaam getroffen. Meestal heeft hij om deze tijd het rijk alleen!
“Waar is Pichan?” vraagt Klahan naar zijn vriend.
De tweeling verzekert om het hardst dat Pichan zo wel zal komen.
Volgens plan plast Mak nu in zijn broekje. De cola maakt zich bemerkbaar, naar het schijnt.
In plaats van daar geen aandacht aan te schenken – Mak houdt het wel vaker niet droog – meldt hij het feit luidkeels aan Tan.
Duidelijk is te zien hoe de plas in Maks helderblauwe plasticbroekje stroomt.
Dat kleine tienerjongens-onderbroekje houdt natuurlijk niets vast.
Tan bekijkt het op z’n gemak en beschrijft de zondvloed met een stroom van humoristisch commentaar.
De boze oom zit zich te verbijten. Wat mankeert die jongens vandaag!
Sowieso een schande dat ze op die leeftijd nog steeds in bed plassen.
Dertien, veertien jaar – precies weet hij het niet – en nog steeds elke nacht nat.
En dan die kinderachtige plasticbroekjes! Dat zijn broer dat goed vindt!
Nee, dan zijn eigen zoon, Anak.
Die plast haast nooit meer in zijn bed, denkt Oom, en als ‘ie het toch nog een keer doet, dan zal hij zijn straf niet ontlopen.
Pichan komt binnen, groet niemand in het bijzonder en leunt lui en slungelig als de tiener die hij is, over de rand van de veranda en kijkt uit over de stoffige straat, alsof het hele gebeuren op de veranda hem niets aan gaat.
Het kan niet uitblijven: zonder luierbroekje of luier er onder is een plasticbroekje niet waterdicht.
Het stroomt langs Maks rechter been en vormt een plasje op de grond.
Tan kan het niet laten om dat feit luidkeels te benoemen.
"Je lekt!" juicht hij luid.
En dan plast hij zelf ook in zijn plasticbroekje.
In het vrolijke oranje broekje is dat nog beter te zien dan in het blauwe van Mak.
En Tan zelf laat iedereen weten dat hij nat wordt. Hij doet of het een ongelukje is, en of hij er niets aan kan doen!
Ook bij hem duurt het niet lang voordat het plasticbroekje gaat lekken.
“Oh oh!” jammert Tan quasi ontzet. “Ik plas in mijn broek!”
Er is een toneelspeler en komisch talent aan hem verloren gegaan.
Oom is nu zichtbaar woedend en stuurt de jongens weg, een bevel dat ze negeren.
Vanuit mijn hoekje zie ik dat in dat pandemonium Lom kans ziet om in zijn korte khaki broekje te plassen.
Dat soort ongelukjes heeft hij nog wel eens vaker, maar deze keer heeft hij instructies van zijn grote broer gekregen. Het mag.
En Klahan heeft zelfs een droge broek voor hem mee, zodat Lom thuis niet hoeft te vertellen dat het weer eens mis is gegaan.
En “mis” gaat het wel degelijk!
Ik zie de donkernatte vlek in Loms broekje groter en groter worden, tot het ook bij hem in straaltjes op de grond loopt!
Lom is er altijd trots op dat hij niet in bed plast, zoals zijn grote broer nog wel geregeld doet.
Maar een natte broek heeft hij wel vaker, en echt vervelend vindt hij dat gevoel niet.
Al zou hij liever zijn tong afbijten dan dat aan iemand te bekennen….
Lom is zo onverstandig om zich naar de boze oom om te draaien, die nu de complete aanblik van het natgepiste broekje voorgeschoteld krijgt.
Oom springt overeind en begint in vreselijk boos klinkend Thai op de kleine jongen te schelden. En ook Tan en Mak moeten het ontgelden.
De boze oom grijpt nu zijn rotanstok en zwaait er wild mee.
Klahan springt voor zijn broertje.
Ik heb die goedmoedige jongen nog nooit zo boos en dreigend zien kijken, en zelfs Oom is kennelijk onder de indruk.
Lom wordt niet langer met een pak slaag bedreigd.
Met een nonchalant gebaar waar ik om moet lachen, trekt hij zijn natte broekje op.
“Ik ben nat en heb in mijn broek gepist, nou en?” is wat zijn gebaar aangeeft.
Oom loopt weer zichtbaar rood aan van woede en zwaait weer met de stok.
Het wordt tijd voor Pichans glansrol.
Ik weet wat hij van plan is om Oom uit z’n tent te lokken, en sta klaar om in te grijpen als het uit de hand loopt.
Als Oom gewelddadig wordt….
De dappere Pichan draait zich langzaam om, en kijkt nu uit over de veranda, niet meer naar de straat. Zijn blik fixeert de boze oom.
En Pichan plast in zijn korte, versleten spijkerbroekje.
Niet in zijn groene glanzende sportbroekje deze keer, maar in de dunne, blauwgrijze spijkerstof.
Je kan het duidelijk zien. Een ronde vlek rechts boven in het broekje wordt snel groter, loopt nog iets uit naar boven als Pichan er wat druk op zet, en dan wijder en breder wordend naar beneden, de dubbele denim bij het ritsje ook donker kleurend, naar de randen van het spijkerbroekje, daar bij de korte pijpjes nog wat breder uitlopend voordat het klaterend op de houten planken stroomt.
Pichan heeft een natte broek, en niet een beetje nat ook. En Oom weet dat hij het met opzet doet.
De boze oom herkent de uitdaging.
Met twee, drie grote stappen is hij bij zijn neef.
Rood aangelopen en hijgend van woede draait hij Pichan onzacht om en dwingt hem zich over de veranda te buigen.
Hij haalt uit om te slaan. Ik zie dat Pichans spijkerbroekje ook van achteren nat is.
Keurig gekapt komt Tante binnen en davert met een stem als een kerkklok: OPHOUDEN!
Niemand heeft er klappen gekregen.
De jongens hebben het goed getimed.
Wordt vervolgd.
Ik lig nog in bed als Tan bij me komt. Ik moet lachen als ik zie hoe nat het binnen in zijn vrolijke oranje plasticbroekje is! Ik ken zijn gewoonte om er 's morgens nog eens extra in te plassen, als hij nat wakker wordt. Dat vindt hij gewoon leuk en een fijn gevoel als het weer zo lekker warm wordt voorin zijn pullup. Hij vertrouwt er op dat het plasticbroekje de zondvloed wel binnen houdt, en meestal lukt dat wel. Sja, tienerjongens!
Voorzichtig gaat Tan op de rand van mijn bed zitten, en begint enthousiast, maar gedempt te praten. Pichan en hij hebben een idee om de boze oom een lesje te leren! Ze hebben het er al met Mak over gehad, en die vond het een goed idee, al is het niet helemaal zonder risico.
Mak is wat voorzichtiger van aard dan zijn tweelingbroer.
Nauwelijks heeft Tan Pichans naam genoemd, of die komt ons ook gezelschap houden.
Het is wel duidelijk dat ook Pichan die nacht weer in bed heeft geplast.
Kan ik moeilijk wat van zeggen, want ik ben zelf ook nat! Bedplassers onder elkaar.
De twee jongens praten enthousiast over hun idee.
Het staat en valt met de gewoontes van Tante, die eens per maand de kapsalon in de buurt bezoekt, op een vaste dag en tijd.
En laat dat nou net morgen zijn...
We nemen wat details door.
Tante haat die rotanstok, waarmee de boze oom niet alleen dreigt, maar ook bereid is om echt te slaan.
“Heb je wel gezien hoe boos ze was?!” zegt Tan.
Pichan vertrekt zijn gezicht. De tik van de gemene oom kwam hard en pijnlijk aan.
Maar dat risico moeten de jongens nemen.
Timing is belangrijk.
Pichan kent tantes routine. Tante gaat om half negen de deur uit.
En om precies tien uur is ze weer terug, fris gekapt en bloemig geurend van één of ander sjiek parfummetje.
De boze oom zit dan op de veranda aan tafel en leest de krant. Daarbij wordt hij het liefst niet gestoord.
Hij kijkt al geërgerd als Tan en Mak hun plasticbroekjes aan het waslijntje op komen hangen.
Die van Pichan en van mij hangen er dan meestal al. Wij zijn wat vroeger op.
Maar ook wij gaan de knorrige oom dan het liefst uit de weg.
Hij heeft niet alleen van nature al een onaangenaam karakter, maar ook nog een ochtendhumeur....
We houden Anak buiten de plannen. Het risico is te groot dat zijn vader hem laat lijden. Gelukkig plast Anak haast nooit meer in zijn bed.
Pichan legt uit dat hij niet zijn groene glanzende sportbroekje aan gaat doen, waarin hij af en toe genietend en met opzet plast, zoals ik weet.
“Nee”, verklaart hij, “ik doe m'n oude korte spijkerbroekje aan!”
Als hij in het glansbroekje plast, zie je de natte pisvlek haast niet. En dat is deze keer nou net niet de bedoeling....
Wij schatten dat het zo'n 20 minuten duurt voor de boze oom het kookpunt bereikt. Twintig minuten vanaf het uur nul!
Pichan appt met Klahan. Kan die soms morgenochtend ook even langs komen? En Lom mag ook mee, als ‘ie wil.
We nemen snel met Klahan de plannen door, en die belooft mee te doen.
Ook al is hij wel een beetje angstig….
We beloven om goed op hem te passen, en zeker op de kleine Lom.
De volgende morgen is het spel op de wagen. Als ik wakker word, hoor ik Tan en Mak al vrolijk lachen.
Zij mogen straks de eerste zetten doen.
Ik spring onder de douche, gooi mijn doorweekte pullup broekje in de mand en spoel m’n plasticbroekje af.
Dat hang ik op het waslijntje op de veranda te drogen, zoals gewoonlijk.
De boze oom is er nog niet, de ruime veranda ligt er koel en verlaten bij.
Maar even later komt hij er aan, reageert totaal niet op mijn vriendelijke groet en duikt aan tafel in zijn ochtendkrant.
Ik ga discreet in een hoekje zitten. Nog niet te veel opvallen en wachten op de dingen die gaan komen.
Tan en Mak stommelen lawaaierig de veranda op en zitten elkaar speels achterna, zoals tienerjongens doen.
Oom kijkt geërgerd, maar reageert nog niet.
De jongens hebben nog hun plasticbroekjes aan, wat niet gebruikelijk is.
Douchen, afspoelen, aankleden, plasticbroekjes te drogen hangen, dat is de normale gang van zaken.
Maar vandaag kennelijk niet.
Ik zie dat Tan en Mak geen luierbroekjes onder hun vrolijke oranje en blauwe plasticbroekjes meer aan hebben, maar de plasticbroekjes gewoon over hun onderbroekjes aan hebben getrokken. Alleen ik weet dat de jongens na het douchen allebei al minstens een liter cola hebben gedronken, zo uit de fles.
Dat heeft een doel.
Klahan en Lom melden zich en komen er bij op de veranda.
Oom lijkt nu zichtbaar onaangenaam getroffen. Meestal heeft hij om deze tijd het rijk alleen!
“Waar is Pichan?” vraagt Klahan naar zijn vriend.
De tweeling verzekert om het hardst dat Pichan zo wel zal komen.
Volgens plan plast Mak nu in zijn broekje. De cola maakt zich bemerkbaar, naar het schijnt.
In plaats van daar geen aandacht aan te schenken – Mak houdt het wel vaker niet droog – meldt hij het feit luidkeels aan Tan.
Duidelijk is te zien hoe de plas in Maks helderblauwe plasticbroekje stroomt.
Dat kleine tienerjongens-onderbroekje houdt natuurlijk niets vast.
Tan bekijkt het op z’n gemak en beschrijft de zondvloed met een stroom van humoristisch commentaar.
De boze oom zit zich te verbijten. Wat mankeert die jongens vandaag!
Sowieso een schande dat ze op die leeftijd nog steeds in bed plassen.
Dertien, veertien jaar – precies weet hij het niet – en nog steeds elke nacht nat.
En dan die kinderachtige plasticbroekjes! Dat zijn broer dat goed vindt!
Nee, dan zijn eigen zoon, Anak.
Die plast haast nooit meer in zijn bed, denkt Oom, en als ‘ie het toch nog een keer doet, dan zal hij zijn straf niet ontlopen.
Pichan komt binnen, groet niemand in het bijzonder en leunt lui en slungelig als de tiener die hij is, over de rand van de veranda en kijkt uit over de stoffige straat, alsof het hele gebeuren op de veranda hem niets aan gaat.
Het kan niet uitblijven: zonder luierbroekje of luier er onder is een plasticbroekje niet waterdicht.
Het stroomt langs Maks rechter been en vormt een plasje op de grond.
Tan kan het niet laten om dat feit luidkeels te benoemen.
"Je lekt!" juicht hij luid.
En dan plast hij zelf ook in zijn plasticbroekje.
In het vrolijke oranje broekje is dat nog beter te zien dan in het blauwe van Mak.
En Tan zelf laat iedereen weten dat hij nat wordt. Hij doet of het een ongelukje is, en of hij er niets aan kan doen!
Ook bij hem duurt het niet lang voordat het plasticbroekje gaat lekken.
“Oh oh!” jammert Tan quasi ontzet. “Ik plas in mijn broek!”
Er is een toneelspeler en komisch talent aan hem verloren gegaan.
Oom is nu zichtbaar woedend en stuurt de jongens weg, een bevel dat ze negeren.
Vanuit mijn hoekje zie ik dat in dat pandemonium Lom kans ziet om in zijn korte khaki broekje te plassen.
Dat soort ongelukjes heeft hij nog wel eens vaker, maar deze keer heeft hij instructies van zijn grote broer gekregen. Het mag.
En Klahan heeft zelfs een droge broek voor hem mee, zodat Lom thuis niet hoeft te vertellen dat het weer eens mis is gegaan.
En “mis” gaat het wel degelijk!
Ik zie de donkernatte vlek in Loms broekje groter en groter worden, tot het ook bij hem in straaltjes op de grond loopt!
Lom is er altijd trots op dat hij niet in bed plast, zoals zijn grote broer nog wel geregeld doet.
Maar een natte broek heeft hij wel vaker, en echt vervelend vindt hij dat gevoel niet.
Al zou hij liever zijn tong afbijten dan dat aan iemand te bekennen….
Lom is zo onverstandig om zich naar de boze oom om te draaien, die nu de complete aanblik van het natgepiste broekje voorgeschoteld krijgt.
Oom springt overeind en begint in vreselijk boos klinkend Thai op de kleine jongen te schelden. En ook Tan en Mak moeten het ontgelden.
De boze oom grijpt nu zijn rotanstok en zwaait er wild mee.
Klahan springt voor zijn broertje.
Ik heb die goedmoedige jongen nog nooit zo boos en dreigend zien kijken, en zelfs Oom is kennelijk onder de indruk.
Lom wordt niet langer met een pak slaag bedreigd.
Met een nonchalant gebaar waar ik om moet lachen, trekt hij zijn natte broekje op.
“Ik ben nat en heb in mijn broek gepist, nou en?” is wat zijn gebaar aangeeft.
Oom loopt weer zichtbaar rood aan van woede en zwaait weer met de stok.
Het wordt tijd voor Pichans glansrol.
Ik weet wat hij van plan is om Oom uit z’n tent te lokken, en sta klaar om in te grijpen als het uit de hand loopt.
Als Oom gewelddadig wordt….
De dappere Pichan draait zich langzaam om, en kijkt nu uit over de veranda, niet meer naar de straat. Zijn blik fixeert de boze oom.
En Pichan plast in zijn korte, versleten spijkerbroekje.
Niet in zijn groene glanzende sportbroekje deze keer, maar in de dunne, blauwgrijze spijkerstof.
Je kan het duidelijk zien. Een ronde vlek rechts boven in het broekje wordt snel groter, loopt nog iets uit naar boven als Pichan er wat druk op zet, en dan wijder en breder wordend naar beneden, de dubbele denim bij het ritsje ook donker kleurend, naar de randen van het spijkerbroekje, daar bij de korte pijpjes nog wat breder uitlopend voordat het klaterend op de houten planken stroomt.
Pichan heeft een natte broek, en niet een beetje nat ook. En Oom weet dat hij het met opzet doet.
De boze oom herkent de uitdaging.
Met twee, drie grote stappen is hij bij zijn neef.
Rood aangelopen en hijgend van woede draait hij Pichan onzacht om en dwingt hem zich over de veranda te buigen.
Hij haalt uit om te slaan. Ik zie dat Pichans spijkerbroekje ook van achteren nat is.
Keurig gekapt komt Tante binnen en davert met een stem als een kerkklok: OPHOUDEN!
Niemand heeft er klappen gekregen.
De jongens hebben het goed getimed.
Wordt vervolgd.
Laatst bewerkt:
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Nog niet klaar Vakantie naar Thailand (AI) | V | 1 | |
|
Waar luiers te koop in Thailand | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 2 |