Nog niet klaar Tamara

[luierdromer]

HOOFDSTUK 88 WINKELEN MET ANNEMIEK

Terwijl Annemiek wat probeerde te slapen, en Elza, en Sofieke op school zaten had ik me teruggetrokken in het kantoortje.
Waar ik rustig kon zoeken naar het nummer van Katinka.
Toen ik dat gevonden had, belde ik haar direct, en nam zij tot mijn opluchting nam ze bijna direct op.
Nadat ik mijn naam had genoemd vertelde ik direct waarom ik haar nu belde.
Ondanks dat zij verbaasd reageerde, begreep zij de situatie van Annemiek wel.
Hierdoor antwoordde zij al snel, " Tamara wat mij betreft is Annemiek vanavond al welkom mits ook de psychiater hier mee akkoord gaat".
Dat Katinka dat akkoord wilde hebben begreep ik als geen ander, zodat ik antwoordde dat ik daar met spoed achteraan zou gaan.
Bovendien beloofde ik om daarna zo snel mogelijk het antwoord te laten weten.
Hierna verbrak ik de verbinding, waarna ik eerst bij Annemiek ging kijken, maar die lag nu lekker te slapen.
Toen ik dat had gezien snelde ik naar de huiskamer waar Belinda inmiddels met Frans in gesprek was.
Dichterbij komend hoorde ik dat Belinda vertelde dat Annemiek een goeie dag had gehad,, iets wat haar duidelijk verbaasde.
Hoewel ik ook hoorde dat Belinda vermoede dat dit ook met mijn aanwezigheid te maken had.
Hierop keek Frans mij aan, en zei "goed bezig Tamara".
Op deze opmerking keek ik Frans aan, en mompelde, "hm valt wel mee, ik deed gewoon mijn werk".
Hoewel ik Frans wel begreep vond ik dit teveel eer, maar dus ook dat Frans chronische overdreef.

Voor Frans nu kon reageren of ik door kon gaan merkten we dat Annemiek wakker was geworden, en nu om een mok warme melk kwam.
Terwijl ik dat voor haar ging halen vertelde Annemiek voor Frans of ik kon reageren dat mijn aanwezigheid voor haar positief gewerkt had.
Om dan te vervolgen dat ook zij net als Sofieke alsnog wilde leren zwemmen. maar vervolgde.
"Helaas zit ik nu op een gesloten afdeling, dus dat gaat niet!"
Na dit betoog keek zowel ik als Frans naar haar, en antwoordde Frans met een glimlach.
" Anemiek doordat ik zie dat de aanwezigheid van Tamara jou situatie positief beïnvloed, en zij met jou meegaat durf ik het aan om jou naar zwemles te laten gaan".
"Sterker, ik acht de kans best groot dat als het lukt, en het goed gaat dat dit niet alleen goed is voor je lichamelijke, maar ook je geestelijke conditie".
"Bovendien is er een kansje dat als dat positief blijft werken de dosering van je medicatie omlaag kan".
"Helaas zullen we dat af moeten wachtten".
Na dit positieve oordeel verliet Frans de kamer, en ging Annemiek terug naar haar kamer om zich te verschonen.
Toen ik haar vroeg om een tas op te zoeken vroeg zij direct, "Tamara wat gaan we dan doen?"
Nu lachte ik, keek haar aan, en vroeg dan "Annemiek wat gebruik je allemaal bij zwemmen?"
"Hm een handdoek, een goeie tas slippers, en als meisje een badpak".
"Juist Annemiek, en dat badpak gaan we samen met een paar slippers, een paar badhanddoeken nu kopen".
"Bovendien lijkt een Föhn me ook geen overbodige luxe, maar die mag je wel van hier gebruiken".
"Bovendien moeten we ook nog langs de apotheek aangezien jij zwemluiers moet hebben."
Tot mijn opluchting knikte Annemiek dat zij mij begrepen had.

NAAR DE APOTHEEK, EN DE SPORTKLEDING WINKEL

Dan trok zowel ik als Annemiek een jas aan, pakte ik mijn handtas, en sleutel van de afdelingsdeur.
Eenmaal op de gang, en de deur weer gesloten, ging het naar de lift, en beneden naar buiten, en naar mijn auto.
Waar ik voor Annemiek het achterportier opende, en haar in liet instappen.
Tot mijn opluchting accepteerde ze een plekje op de achterbank, net als het feit dat het kinderslot erop zat.
Zo zat Annemiek al snel op de achterbank, en ik achter het stuur om na krap een kwartier in het centrum een parkeergarage in te rijden.
Nadat ik geparkeerd had stonden we al snel naast de auto.
Als teken van goeie wil wilde Annemiek mij een hand geven, "Annemiek dat hoeft niet mits je naast of vlak voor mij blijft lopen".
Hierop liet zij direct merken bij mij in de buurt te blijven.
Zoals ik eigenlijk wel verwachtte kwam Annemiek haar belofte na, en bleef ze rustig naast mij lopen.
Als eerste ging het naar de apotheek, waar de vanochtend doorgegeven bestelling al klaar stond.
Toen we bij de balie het pak aannamen zag ik dat Annemiek verwachtte dat ze een zwemluier moest passen.
Tot haar opluchting was dit niet het geval, maar kregen we het pak zo mee.
Nu ging het naar een sportwinkel, daar binnengekomen ging het direct richting de badpakken.
Hier aangekomen bleek een deel de collectie was afgeprijsd, zodat er geld was voor twee badpakken.
Ondanks dat, maar een deel in de aanbieding was viel er genoeg te kiezen.
Al snel merkte ik dat Annemiek niet heel moeilijk was, maar twee badpakken had gevonden die zij leuk vond.
Op het moment dat zij badpakken pakte dacht ik dat ze de zwemluier vergeten was, maar dat viel zo zag ik mee.
Wat bleek toen er een verkoopster bij ons kwam, en die opmerkte, " zeg jongedame volgens mij heb je een te grote maat gepakt!"
In plaats van Annemiek keek ik de verkoopster aan, en antwoordde, " mevrouw net als ikzelf is ook zij incontinent, zodoende heeft zij een maatje groter gepakt".
"Aangezien er onder het badpak nog een zwemluier moet passen".
Waar ik de kalmte bewaarde zag ik dat Annemiek zich nu schaamde, wat vooral bleek te komen doordat ze om toch te passen haar haar sweater, en t'shirt uittrok en zij dan merkte dat ze nat was.
Een vermoeden wat werd bevestigd nadat ze haar broek had uitgetrokken, en ze haar romper opende.

Direct zag ik de groene streep op de luier, en al begon te vervagen.
Dit gezien hebben trok de verkoopster zich terug, en begon ik Annemiek te helpen.
Waardoor ze snel een schone luier omhad, en ze de badpakken kon passen.
Ondanks het maatje meer merkte ik dat de badpakken prima zaten, iets wat Annemiek me ook zelf liet merken.
Dan paste zij ook het tweede badpak, en ook dat zat lekker, nadat we ook slippers hadden gevonden, en tot slot twee badlakens ging het naar de kassa.
Pas nu besefte Annemiek dat zij geen geld bij zich had.
Direct keek zij benauwd naar mij, en vroeg dan zachtjes "Tamara hoe moet dat nou?"
In plaats van te antwoordden pakte ik een pinpas uit mijn portemonnee, niet mijn eigen, maar die van de Riethorst.
Even dacht Annemiek dat dit mijn privé bankpas was, maar dan zei ik.
"Annemiek dit is niet mijn eigen pasje, maar een bedrijfspas van De Riethorst', in dit soort gevallen schieten wij het bedrag voor".
Op dit antwoord wilde Annemiek wat zeggen, maar vervolgde ik al, "als jij definitief naar huis mag maken we de totale rekening op".
" Die we omdat jij nog minderjarig bent naar jou ouders sturen".
Nu waren we klaar, en gingen we terug naar de auto.

Terug in de auto, en op de weg terug keek Annemiek mij via de binnenspiegel aan, en vroeg dan!
"Tamara gezien de gekochte badpakken badlakens, en slippers begrijp ik dat ik echt naar zwemles mag"
"Ja Annemiek, sterker de groep waar jij inkomt heeft vanavond van 7 tot 8 uur les, en Katinka, en Hans verwachten jou rond kwart over 7".
Hierop keek Annemiek me opnieuw via de binnenspiegel aan, en begon dan, " net zeg je 7 uur".
Opnieuw keek ik via het spiegeltje naar achter, en ging verder" ja Annemiek, maar omdat vanavond de allereerste keer is, en om rustig te kunnen omkleden vanavond voor jou ietsje later".
Nu zag ik terwijl ik parkeerde bij de riethorst dat Annemiek nadacht, om op het moment dat ik de auto afzette, en het portier opende op te merken.
"Tamara, ik begrijp het".
"Zo hebben Hans, en Katinka tijd om de jongens, en meisjes voor te bereiden op mijn komst".

TERUG BIJ DE RIETHORST

"Juist Annemiek, maar kom dan gaan we naar binnen, en naar boven".
Bovengekomen gingen we direct de afdeling binnen, en door naar de kamer van Annemiek.
Waar direct de zwemtas werd ingepakt zodat we vanavond zo konden vertrekken.
Toen dat gebeurt was wilde Annemiek naar de huiskamer aangezien we zo zouden gaan eten, en er voor die tijd nog medicatie uitgedeeld werd.
Wat meestal de nodige tijd in beslag nam.
Toch hield ik haar tegen, zodat we eerst de zwemtas konden inpakken.
Toen even later alles voor de zwemles klaar stond, en we in de huiskamer direct aan tafel konden, en deze keer het tempo van medicatie hoger lag als anders.
Een feit wat ook Ella, en Simon een jongeman van 25 direct opviel.
Wat dus voor wat vragen, en opmerkingen zorgde, maar toen ik over deze dag van Annemiek vertelde was alles duidelijk.
"Bovendien merkte Annemiek direct dat vele medebewoners haar aanmoedigden, wat Annemiek uiteindelijk deed stralen.
Doordat iedereen meewerkte waren we om iets na 6 uur klaar, zodat iedereen van tafel mocht.
Nauwelijks van tafel keek ik Annemiek aan, en zei "kom Annemiek dan help ik je hier vast met de zwemluier, en je badpak".
Om dan door te gaan, "hier omkleedden gaat wat makkelijker dan straks in een kleedhokje.
Tot mijn opluchting snapte Annemiek dat direct, zodat ze direct mee werkte.
Het enige nadeel was dat toen Annemiek klaar was, ze merkte dat ze met een dikke zwemluier nauwelijks nog kon lopen.
Dan pakten we de kleding, en luier voor na het zwemmen in, net als de slippers, en de badlakens.
Dan gingen we iets na half 7 naar beneden, en naar de auto.
Onderweg naar beneden zag ik dat Annemiek het allemaal best spannend vond.
Toch was de nieuwsgierigheid naar hoe het zwemmen haar zou vergaan vele malen groter.

 

[speentje]

Weeral schitterend vervolg

 

[luierdromer]

HOOFDSTUK 89 DE EERSTE ZWEMLES VAN ANNEMIEK

Eenmaal in de auto vertrokken ze direct richting zwembad.
Waar ze tot verbazing van Annemiek al snel arriveerden.
Nadat ik het achterportier had geopend, en haar riem los had stond Annemiek direct naast de auto.
Nadat ik Annemiek de zwemtas had gegeven, en de auto had afgesloten gingen we direct naar binnen.
Op het moment dat we ons bij de balie melden, en vertelden waar we voor kwamen zag ik de receptioniste verbaasd kijken.
Toen ik het verhaal van Annemiek vertelde begon ze terwijl ik veder vertelde de situatie te begrijpen, en antwoordde uiteindelijk.
" Mevrouw er zitten in deze groep inderdaad wat kindjes met beperkingen, waaronder de beperking van deze jonge dame ".
"Helaas zijn zij allemaal wel een behoorlijk stuk jonger".
Terwijl wij met de receptioniste in gesprek waren zagen we dat Katinka kwam kijken of wij er waren, en knikte naar ons, maar ook naar de receptioniste.
Om voor ze ons meenam richting de balie te kijken, en te antwoordden, " Nathalie dit is oké Annemiek durfde door haar inco nooit, maar werd na kennismaking met deze mevrouw die hetzelfde probleem heeft uitgedaagd om het zeg, maar als therapie toch te proberen".

EVEN EERDER

Vlak voor wij binnenkwamen waren Hans, en Katinka met de vaste groep de les begonnen, maar merkten de groep al snel dat Katinka via een tussendeur weer verdween.
Direct daarna moest de hele groep naar de kant komen, en vertelde Hans dat er een meisje wat tien jaar ouder was dan zij zou komen meedoen.
Waarna Hans verder vertelde, " doordat zij net als een aantal van jullie incontinent is durfde zij net als tot voor kort Sofieke nooit naar zwemles".
Nu keek Hans vooral sofieke aan, en vervolgde dan " door een gesprek van dat meisje met de tante van Sofieke eerder vandaag wilde Annemiek
zo heet zij alsnog leren zwemmen".
'Daar werken wij graag aan mee, dus hoop ik dat jullie haar aanmoedigen, maar vooral dat jullie haar de ruimte geven".
Ondertussen was Annemiek samen met mij, en Katinka in de meiden kleedkamer waar ze doordat haar zwemluier al onder haar kleding zat snel klaar was, en nadat ze ook haar slippers aanhad ging het naar de douche, en dan naar het zwembad.
Bij het begin van het grote bad pakte Katinka de zwembandjes die ze om de armen van Annemiek schoof , en vol blies, en de stop afsloot.

EEN POSITIEF BEGIN

Toen dat zo ver was keek Katinka Annemiek aan, en zei "kom Annemiek het is zo ver we gaan het water in".
Eenmaal in het water zei Katinka, "Annemiek ik laat je boven water de schoolslag, en de rugslag zien".
"Daarna doe jij die bewegingen na, en als dat goed gaat mag je proberen te zwemmen, goed?"
Nu knikte Annemiek, maar merkte terwijl ze de armbewegingen van Katinka nadeed op, " wel stom dat ik nu pas leer zwemmen".
Op deze opmerking reageerde Hans die bij Annemiek was komen kijken op, " nee niet stom wij begrijpen best dat jij door jou beperking bang was".
Om dan door te gaan, "dat zelfde had Sofieke tot in de afgelopen zomervakantie ook".
"Bovendien hebben we zelfs zwemlessen voor volwassenen die als kind niet hebben leren zwemmen".
"Vooral Vrouwen uit islamitischelanden maken hier best veel gebruik van, vaak zijn zij al 30 40 jaar of ouder".
Dan sloot Hans af door te zeggen, "Annemiek in een waterrijk land als Nederland is het belangrijk dat je de zwemkunst beheerst".
Ondertussen was Annemiek zo ver dat ze doorhad hoe ze met haar handen, en armen de schoolslag beweging maakte, en had ze gezien hoe Katinka de beenslag deed.
Dan was het echt tijd voor Annemiek om de schoolslag zwemmend te maken.
Echter net op dat moment beduide Hans Elza, maar vooral Sofieke om naar Annemiek toe te zwemmen.
Aangekomen bij Annemiek mocht Sofieke laten zien wat zij in amper twee maanden allemaal geleerd had.

Tot grote verbazing van Annemiek bleek dat Sofieke de schoolslag, en de rugslag behoorlijk beheerste.
Toen Annemiek dat had gezien, en van verbazing was bekomen zei Katinka, "nou Annemiek probeer het, maar eens".
Op het moment dat Annemiek zich op haar buik liet vallen merkte zij direct het nut van de zwembandjes, maar ook dat Katinka zich puur op haar richtte terwijl Hans zijn aandacht op Elza Sofieke, en de rest van de groep gericht had.
Hierbij merkte Annemiek duidelijk dat Katinka zowel bij de schoolslag als de rugslag bij het eerste baantje haar handen onder Annemiek haar lichaam hield.
Bij het tweede baantje van beide slagen trok Katinka haar handen echter al snel voorzichtig terug, maar dat merkte Annemiek nauwelijks.
Wat Annemiek ook niet merkte was dat ik samen met haar ouders oudere broer, en jonge zusje op de tribune naar haar zat te kijken.
Toen rond 8 uur de les stopte, zeiden Hans, en Katinka dat iedereen vanavond goed gewerkt had.
Eenmaal op de kant merkte Annemiek dat het best een toer was om José, Sofieke, en Evert uit het bad op de kant te krijgen.
Op het moment dat iedereen uit het bad was, en richting de douche vertrok wilde Annemiek achter de andere meisjes aan gaan, maar zag ineens haar oudere Broer Arnold, en jongere zusje Sterre van de trap aflopen, precies naar haar toe.
Terwijl ook ik met hen de trap afdaalde, wat ook door sofieke werd opgemerkt.
Waardoor ook zij nieuwsgierig bleef staan wachten, en mij toen ze me zag vroeg wat ik hier nu kwam doen.
Terwijl zowel haar ouders als Sterre, en Arnold Annemiek omhelsden, en ze werd overgoten met complimenten.
Toen hier geen einde aan dreigde te komen keek ik zowel Annemiek als Sofieke aan, die inmiddels doorhad dat ik voor Annemiek hier was.
"Meiden hup naar de douche, anders worden jullie koud, en ziek".
Ondertussen liep ik met de meisjes mee, en zei dat haar ouders Annemiek terug naar de riethorst zouden brengen.
Terwijl ze ook koffie bij ons zouden drinken.

Dat er bij de koffie wat lekkers zou zitten zou al snel blijken.
Iets anders was dat Sofieke in de douchecabine naast de onze bezig was, en ze zo precies hoorde waar Annemiek, en ik het over hadden, maar dat wisten wij niet.
Net zo min merkten we dat met het omkleedden niet alleen Sofieke, maar ook Elza, en José een kleedhokje vlak bij die van ons hadden.
Wel merkte ik dat niet alleen Sofieke José, en Evert, maar ook Annemiek hulp nodig had.
Aan welke laatste ik dus mijn handen vol aan had, en hoewel ik tegen haar familie gezegd had dat ik Annemiek wel zou helpen, was ik blij dat ook haar moeder meehielp.
Vooral omdat we merkten dat Annemiek er door alle ongewoonte van deze donderdag er totaal doorheen zat.

DE ROLLEN OMGEDRAAID

Toen even later Annemiek, maar ook Sofieke klaar waren wilde ik zeggen dat beide meisjes hun jas aan moesten trekken omdat het al best laat was.
In plaats van aan dit verzoek te voldoen, merkte ik ineens dat zij hun volle aandacht op mij hadden gericht.
Om dan Annemiek te horen zeggen, "zo mensen wij zijn weer schoon, maar volgens ons is er nog iemand die het hoognodig aan een schone luier toe heeft".
Hierop zag ik dat Sofieke ook mijn kant opkeek, en knikte.
Hoewel ik wist dat vooral Sofieke een volhouder was, merkte ik aan Annemiek dat ook zij niet zou rusten voor ik hier ter plekke verschoond zou zijn.
Iets anders wat in dit geval in mijn nadeel werkte was dat ik toen ik na de zwemles opstond, ik al gemerkt had dat ik nat was.
Terwijl ik door de romper nog niet had gemerkt dat de luier ging hangen, laat staan dat deze als ik nu ging zitten zou gaan lekken.
Alles van deze avond op een rijtje zettend besloot ik dat ik nu mee zou werken, maar toen ik in mijn handtas een schone luier zocht schrok ik.
Door alle ongewoonte van vooral vanmiddag, en vanavond was ik helemaal vergeten om te checken of er schone luiers in mijn tas zaten.
Dan keek ik vertwijfeld rond, met de vraag wat nu?