Luiertje_om
Life's all about feeling the groove.
Hoi allemaal.
De eerste 2 delen van mijn eerste verhaal.
Als jullie het wat vinden, volgen er snel meer delen, want ik heb natuurlijk wat vooruit geschreven !
Deel 1 - Wat vooraf ging
Zaterdagnacht 4 uur ’s ochtends.
Moe en behoorlijk aangeschoten kwam Tim uit de kroeg en begon aan zijn wandeling naar zijn appartement aan de rand van het centrum.
Het was een prima stapavond geweest. Met een aantal goede vrienden, allemaal ongeveer van zijn leeftijd,
24 jaar, had hij eerst lekker gegeten en daarna tot laat in zijn favoriete kroeg rondgehangen, met zoals vanouds goede gesprekken, afgewisseld met een hoop onzin en sjansen met knappe dames.
Nog twee hoeken om en dan kan ik lekker naar bed, dacht Tim, en ook niet onbelangrijk, naar de wc.
Gelukkig nu nog maar 1 hoek om. Nog 10 meter, 5, en eindelijk bij de voordeur.
Sleutel te voorschijn halen uit zijn broekzak, maar die broekzak was leeg.
Het begon nu al behoorlijk pijn te doen in zijn buik. Misschien in andere broekzak.
Als hij nu niet snel binnen was, zou hij het zeker niet meer halen over de overloop, de trap op en zijn eigen voordeur in. Een paar druppels waren al ontsnapt.
Misschien in zijn jaszak. Inmiddels waren het al heel wat meer druppels.
Toen voelde hij de sleutels. Sinds wanneer deed hij die in zijn binnenzak ?
Hebbes. Deur open en snel naar boven. Dat snel was echter niet verstandig. Zodra hij 1 stap zette, voelde hij dat het hek van de dam was. Onder grote druk leegde heel zijn blaas zich. Zijn hele broek was doorweekt.
Gelukkig was het zo laat, dat er toch niemand meer op de gang liep en er was niemand meer op straat die het gezien kon hebben. Althans, dat dacht hij…
Deel 2 - Het voorstel
De zondag na het voorval was Tim laat wakker geworden en werd door zijn nog natte kleding die in de kamer lag aan het voorval die nacht herinnerd. Hij besloot de kleding snel in de was te gooien en er niet meer aan te denken.
De dagen erna begon het toch een beetje te kriebelen. Omdat hij nog tot zijn 10e regelmatig in bed had geplast, had hij toen nog ’s nachts een luier om gekregen. Toen hij die eenmaal droog kon houden, hoefde hij natuurlijk geen luiers meer te dragen, waar hij toen dolgelukkig mee was.
Naarmate Tim ouder werd, begon het vreemd genoeg aan te voelen als een gemis, alsof hij nooit meer zo lekker sliep als toen. In elk geval was het al een aantal jaar geleden dat Tim een nacht had doorgeslapen, zonder eruit te moeten voor een bezoek aan het toilet. Hij was steeds vaker gaan fantaseren hoe het zou zijn om weer ’s nachts met een luier om te slapen.
Tim schudde zijn hoofd en wreef de slaap uit zijn ogen. Het was nu weer zaterdag en hij was bijtijds wakker geworden. “Zit ik alweer aan luiers te denken,” dacht hij bij zichzelf. Hij had weer dezelfde droom gehad. Die droom waarin hij bezig was met iets heel alledaags, boodschappen doen, thuis computeren, of buiten wandelen, als hij plotseling in zijn broek plaste. Steeds weer kwam hij er dan achter dat zijn kleding droog bleef, omdat hij gelukkig een luier om had. Vreemd genoeg werd hij elke morgen na zo’n droom opgewonden wakker, zo ook vandaag.
Na een lange douche en een licht ontbijt, ging hij op zijn gemak achter zijn computer zitten. Hij zat nog geen kwartiertje op het internet of er werd buiten bij de voordeur aangebeld, wat hij binnen hoort via de intercom achter zijn eigen voordeur naar de portiek. Tim drukte het knopje van de intercom in. “Ja, hallo ?”
Een zachte, zwoele damesstem antwoordde. “Is mijn kleine broekplasser al wakker ?”.
Uit pure verbijstering was “Wat zegt U ? ” het enige dat Tim kon bedenken. Jammer genoeg kon hij vanuit zijn gang niet door het raam op straat kijken en zelfs dan zou de voordeur nog vrijwel uit het zicht zijn. Het bleef dus bij een stem, zonder bijbehorend gezicht.
“Ach rustig maar jochie, we hebben allemaal wel eens een ongelukje.”, zei de onbekende stem aan de deur. “Ik was onderweg naar de stad en wilde alleen maar even laten weten dat als je voortaan hulp nodig hebt om je broekje droog te houden, ik dat graag zou willen doen. Ik kan je helpen om weer een droog peutertje te worden, in plaats van een broekplasser. Denk er eens rustig over na, Ik spreek je snel weer.”
Daarna bleef het stil.
Tim bleef nog even luisteren en liep toen rustig naar de bank, want hij moest echt even gaan zitten. Zijn hart ging als een razende tekeer en zijn gedachten waren op hol geslagen. Had er echt net een dame aan buiten aan de voordeur gestaan, om hem hulp aan te bieden tegen broekplassen ? Dat ze de week ervoor alles had gezien was wel duidelijk. Wat de dame bedoelde was een groot vraagteken. Hoe wist ze trouwens op welk nummer hij woonde, er woonde nog 1 andere vrijgezelle man en 2 stelletjes in het complex.
En had ze echt gezegd dat hij haar snel weer zou spreken ?
deel 3 en 4 staan hier.
De eerste 2 delen van mijn eerste verhaal.
Als jullie het wat vinden, volgen er snel meer delen, want ik heb natuurlijk wat vooruit geschreven !
Deel 1 - Wat vooraf ging
Zaterdagnacht 4 uur ’s ochtends.
Moe en behoorlijk aangeschoten kwam Tim uit de kroeg en begon aan zijn wandeling naar zijn appartement aan de rand van het centrum.
Het was een prima stapavond geweest. Met een aantal goede vrienden, allemaal ongeveer van zijn leeftijd,
24 jaar, had hij eerst lekker gegeten en daarna tot laat in zijn favoriete kroeg rondgehangen, met zoals vanouds goede gesprekken, afgewisseld met een hoop onzin en sjansen met knappe dames.
Nog twee hoeken om en dan kan ik lekker naar bed, dacht Tim, en ook niet onbelangrijk, naar de wc.
Gelukkig nu nog maar 1 hoek om. Nog 10 meter, 5, en eindelijk bij de voordeur.
Sleutel te voorschijn halen uit zijn broekzak, maar die broekzak was leeg.
Het begon nu al behoorlijk pijn te doen in zijn buik. Misschien in andere broekzak.
Als hij nu niet snel binnen was, zou hij het zeker niet meer halen over de overloop, de trap op en zijn eigen voordeur in. Een paar druppels waren al ontsnapt.
Misschien in zijn jaszak. Inmiddels waren het al heel wat meer druppels.
Toen voelde hij de sleutels. Sinds wanneer deed hij die in zijn binnenzak ?
Hebbes. Deur open en snel naar boven. Dat snel was echter niet verstandig. Zodra hij 1 stap zette, voelde hij dat het hek van de dam was. Onder grote druk leegde heel zijn blaas zich. Zijn hele broek was doorweekt.
Gelukkig was het zo laat, dat er toch niemand meer op de gang liep en er was niemand meer op straat die het gezien kon hebben. Althans, dat dacht hij…
Deel 2 - Het voorstel
De zondag na het voorval was Tim laat wakker geworden en werd door zijn nog natte kleding die in de kamer lag aan het voorval die nacht herinnerd. Hij besloot de kleding snel in de was te gooien en er niet meer aan te denken.
De dagen erna begon het toch een beetje te kriebelen. Omdat hij nog tot zijn 10e regelmatig in bed had geplast, had hij toen nog ’s nachts een luier om gekregen. Toen hij die eenmaal droog kon houden, hoefde hij natuurlijk geen luiers meer te dragen, waar hij toen dolgelukkig mee was.
Naarmate Tim ouder werd, begon het vreemd genoeg aan te voelen als een gemis, alsof hij nooit meer zo lekker sliep als toen. In elk geval was het al een aantal jaar geleden dat Tim een nacht had doorgeslapen, zonder eruit te moeten voor een bezoek aan het toilet. Hij was steeds vaker gaan fantaseren hoe het zou zijn om weer ’s nachts met een luier om te slapen.
Tim schudde zijn hoofd en wreef de slaap uit zijn ogen. Het was nu weer zaterdag en hij was bijtijds wakker geworden. “Zit ik alweer aan luiers te denken,” dacht hij bij zichzelf. Hij had weer dezelfde droom gehad. Die droom waarin hij bezig was met iets heel alledaags, boodschappen doen, thuis computeren, of buiten wandelen, als hij plotseling in zijn broek plaste. Steeds weer kwam hij er dan achter dat zijn kleding droog bleef, omdat hij gelukkig een luier om had. Vreemd genoeg werd hij elke morgen na zo’n droom opgewonden wakker, zo ook vandaag.
Na een lange douche en een licht ontbijt, ging hij op zijn gemak achter zijn computer zitten. Hij zat nog geen kwartiertje op het internet of er werd buiten bij de voordeur aangebeld, wat hij binnen hoort via de intercom achter zijn eigen voordeur naar de portiek. Tim drukte het knopje van de intercom in. “Ja, hallo ?”
Een zachte, zwoele damesstem antwoordde. “Is mijn kleine broekplasser al wakker ?”.
Uit pure verbijstering was “Wat zegt U ? ” het enige dat Tim kon bedenken. Jammer genoeg kon hij vanuit zijn gang niet door het raam op straat kijken en zelfs dan zou de voordeur nog vrijwel uit het zicht zijn. Het bleef dus bij een stem, zonder bijbehorend gezicht.
“Ach rustig maar jochie, we hebben allemaal wel eens een ongelukje.”, zei de onbekende stem aan de deur. “Ik was onderweg naar de stad en wilde alleen maar even laten weten dat als je voortaan hulp nodig hebt om je broekje droog te houden, ik dat graag zou willen doen. Ik kan je helpen om weer een droog peutertje te worden, in plaats van een broekplasser. Denk er eens rustig over na, Ik spreek je snel weer.”
Daarna bleef het stil.
Tim bleef nog even luisteren en liep toen rustig naar de bank, want hij moest echt even gaan zitten. Zijn hart ging als een razende tekeer en zijn gedachten waren op hol geslagen. Had er echt net een dame aan buiten aan de voordeur gestaan, om hem hulp aan te bieden tegen broekplassen ? Dat ze de week ervoor alles had gezien was wel duidelijk. Wat de dame bedoelde was een groot vraagteken. Hoe wist ze trouwens op welk nummer hij woonde, er woonde nog 1 andere vrijgezelle man en 2 stelletjes in het complex.
En had ze echt gezegd dat hij haar snel weer zou spreken ?
deel 3 en 4 staan hier.
