Verhaal Klaar Tobias en de Volwassen Luiers (3)
- Onderwerp starter zhboy
- Startdatum
zhboy
Toplid
Deel 6
Chagrijnig en teleurgesteld begon Tobias zijn romper los te knopen. Wat gisteren nog een prettig aspect van zijn leven was geweest, had nu zijn leven verpest. Met een lichaam vol woede gooide hij de romper in een hoek van zijn slaapkamer. Daarna was de luier aan de beurt. Kwaad scheurde Tobias de plakkers los en binnen de kortste keren vloog de luier dezelfde hoek in waar ook de luier was beland. Dit was écht de laatste keer dat hij een luier had gedragen, bedacht Tobias zich. Van dat idee werd hij niet vrolijker, maar het kon niet anders. In plaats van een luier en romper trok hij maar zijn gewone kleren aan. Nog steeds niet opgevrolijkt liep hij daarna weer zijn woonkamer in.
Tobias zag dat de overbuurman niet meer in zijn woonkamer was. Desondanks besloot hij toch om zijn lamellen iets te sluiten. Hij had even geen zin om die man te zien, laat staan door hem gezien te worden. Daarna plofte hij futloos en radeloos neer op de bank. Wat moest hij nu doen? Net doen alsof er niks gebeurd was? De overbuurman excuses aan gaan bieden? Hem uitleg geven? Weer verhuizen? Eigenlijk had Tobias in geen enkele optie zin. Toen besloot hij wat hij moest doen. Hij zou straks zijn moeder gaan bellen. Zij wist altijd wel raad. Maar hij ging eerst languit op de bank zijn ogen dichtdoen. Afgelopen ervaring had al zijn energie opgeslokt.
De middag was al een tijdje onderweg toen Tobias zijn ogen opende. Het slapen had hem duidelijk goed gedaan. De stress, die hij had gevoeld nadat zijn overbuurman hem in zijn romper had gezien, was voor een groot deel uit zijn lichaam verdwenen. Hij hoopte dat, door zijn moeder te bellen, de rest ook zou verdwijnen. Maar eerst wat drinken, besloot Tobias. Zijn mond voelde droog aan, en aangezien het gesprek met zijn moeder misschien wel eens lang zou kunnen gaan duren, was dat niet prettig. Daarom liep Tobias de keuken in en schonk hij voor zichzelf een groot glas drinken in. De eerste paar slokken verdwenen achter elkaar zijn keelgat in. Ja, hij had echt dorst gehad. Tobias vulde zijn glas bij en verliet de keuken weer.
Met het glas liep de jongeman terug naar zijn woonkamer. Door de half gesloten lamellen kon Tobias zien dat de zon buiten lustig scheen. Maar die lamellen zorgden er ook voor dat diezelfde zonnestralen nauwelijks naar binnen kwamen, waardoor het donkerder was dan nodig. Tobias besloot dan ook maar om de lamellen weer verder open te doen. De eerste zonnestralen die zijn woonkamer binnendrongen, verblindden de jongeman iets. Het duurde dan ook even voordat Tobias naar buiten kon kijken. Het was gezellig druk op de straat voor zijn huis. In de woning tegenover hem zag hij weer zijn overbuurman. Deze zag hem niet, want hij zat diep weggedoken in zijn bank de krant te lezen. Houden zo, dacht Tobias, met hem wou hij even geen oogcontact.
Tobias ging op zijn bank zitten en dronk zijn glas leeg. Hierna zette hij het glas op de tafel voor hem en haalde zijn telefoon tevoorschijn. Ondertussen was de overbuurman opgestaan uit de bank. In zijn ooghoeken zag Tobias hem de woonkamer uitlopen. Er was iets vreemds aan de hand met zijn overbuurman, maar Tobias kon voor zichzelf niet uitmaken wat. Toen begon hij maar het nummer van zijn moeder op te zoeken in zijn telefoon. Op het moment dat hij die had gevonden, liep de overbuurman weer de woonkamer in. Tobias zag hoe ook hij even naar de drukte op straat keek. Ineens drong het tot hem door wat voor vreemds er met de overbuurman aan de hand was. Hij stond daar vlak voor het raam in een helderblauwe…. romper! En aan de verdikking onderin de romper kon Tobias opmaken dat er een luier onder zat. Tobias schrok en kon wel juichen tegelijk. De overbuurman droeg hetzelfde als hij graag deed!
Op dat moment kruisten de blikken van de overbuurman en Tobias elkaar. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de overbuurman. Hij zwaaide en wees naar zijn romper. Aan zijn uitdrukkingen kon Tobias opmaken dat de man vroeg wat hij van de romper vond. Tobias stak een voorzichtig duimpje op. De hele situatie had hem iets verlegen gemaakt, wat hij echt al sinds zijn tienerjaren niet meer geweest was. Toen zag hij zijn overbuurman naar hem gebaren. Hij wees met een vragend gezicht naar Tobias’ kleren. Het was duidelijk dat hij bedoelde te vragen waar Tobias’ romper was gebleven. In een fractie van een seconde besloot de twintiger wat hem te doen stond. Hij draaide zich om en liep de woonkamer uit, op weg naar zijn slaapkamer.
In zijn slaapkamer gooide Tobias zijn kleren uit. Hij haalde het pak luiers tevoorschijn en deed er eentje bij zichzelf om. Daarna liep hij naar een hoek van zijn slaapkamer en pakte de romper op, waarvan hij een paar uur geleden nog had besloten om hem nooit meer te dragen. In plaats daarvan trok hij hem nu over zijn hoofd en enkele seconden later drukte hij de knoopjes tussen zijn benen dicht. Het voelde meteen weer vertrouwd aan. Hij bekeek zichzelf even in de spiegel en liep toen weer richting de woonkamer.
Op de drempel van zijn woonkamer bleef hij even staan. Hij had het net toch niet gedroomd? Ging hij echt zichzelf niet voor een tweede keer voor paal zetten? Voor de zekerheid keek hij voorzichtig om het hoekje van de deur. Nee hoor, de overbuurman stond nog steeds in zijn blauwe romper voor het raam. Nu durfde Tobias door te lopen. Met een paar passen stond hij voor het raam, tegenover de overbuurman. Die stak als goedkeuring twee duimen enthousiast omhoog. Licht blozend nam de jongeman het compliment in ontvangst. Het was leuk om een compliment te krijgen van iemand met dezelfde verlangens. En prettig dat hij nu zichzelf kon zijn met de lamellen open.
Chagrijnig en teleurgesteld begon Tobias zijn romper los te knopen. Wat gisteren nog een prettig aspect van zijn leven was geweest, had nu zijn leven verpest. Met een lichaam vol woede gooide hij de romper in een hoek van zijn slaapkamer. Daarna was de luier aan de beurt. Kwaad scheurde Tobias de plakkers los en binnen de kortste keren vloog de luier dezelfde hoek in waar ook de luier was beland. Dit was écht de laatste keer dat hij een luier had gedragen, bedacht Tobias zich. Van dat idee werd hij niet vrolijker, maar het kon niet anders. In plaats van een luier en romper trok hij maar zijn gewone kleren aan. Nog steeds niet opgevrolijkt liep hij daarna weer zijn woonkamer in.
Tobias zag dat de overbuurman niet meer in zijn woonkamer was. Desondanks besloot hij toch om zijn lamellen iets te sluiten. Hij had even geen zin om die man te zien, laat staan door hem gezien te worden. Daarna plofte hij futloos en radeloos neer op de bank. Wat moest hij nu doen? Net doen alsof er niks gebeurd was? De overbuurman excuses aan gaan bieden? Hem uitleg geven? Weer verhuizen? Eigenlijk had Tobias in geen enkele optie zin. Toen besloot hij wat hij moest doen. Hij zou straks zijn moeder gaan bellen. Zij wist altijd wel raad. Maar hij ging eerst languit op de bank zijn ogen dichtdoen. Afgelopen ervaring had al zijn energie opgeslokt.
De middag was al een tijdje onderweg toen Tobias zijn ogen opende. Het slapen had hem duidelijk goed gedaan. De stress, die hij had gevoeld nadat zijn overbuurman hem in zijn romper had gezien, was voor een groot deel uit zijn lichaam verdwenen. Hij hoopte dat, door zijn moeder te bellen, de rest ook zou verdwijnen. Maar eerst wat drinken, besloot Tobias. Zijn mond voelde droog aan, en aangezien het gesprek met zijn moeder misschien wel eens lang zou kunnen gaan duren, was dat niet prettig. Daarom liep Tobias de keuken in en schonk hij voor zichzelf een groot glas drinken in. De eerste paar slokken verdwenen achter elkaar zijn keelgat in. Ja, hij had echt dorst gehad. Tobias vulde zijn glas bij en verliet de keuken weer.
Met het glas liep de jongeman terug naar zijn woonkamer. Door de half gesloten lamellen kon Tobias zien dat de zon buiten lustig scheen. Maar die lamellen zorgden er ook voor dat diezelfde zonnestralen nauwelijks naar binnen kwamen, waardoor het donkerder was dan nodig. Tobias besloot dan ook maar om de lamellen weer verder open te doen. De eerste zonnestralen die zijn woonkamer binnendrongen, verblindden de jongeman iets. Het duurde dan ook even voordat Tobias naar buiten kon kijken. Het was gezellig druk op de straat voor zijn huis. In de woning tegenover hem zag hij weer zijn overbuurman. Deze zag hem niet, want hij zat diep weggedoken in zijn bank de krant te lezen. Houden zo, dacht Tobias, met hem wou hij even geen oogcontact.
Tobias ging op zijn bank zitten en dronk zijn glas leeg. Hierna zette hij het glas op de tafel voor hem en haalde zijn telefoon tevoorschijn. Ondertussen was de overbuurman opgestaan uit de bank. In zijn ooghoeken zag Tobias hem de woonkamer uitlopen. Er was iets vreemds aan de hand met zijn overbuurman, maar Tobias kon voor zichzelf niet uitmaken wat. Toen begon hij maar het nummer van zijn moeder op te zoeken in zijn telefoon. Op het moment dat hij die had gevonden, liep de overbuurman weer de woonkamer in. Tobias zag hoe ook hij even naar de drukte op straat keek. Ineens drong het tot hem door wat voor vreemds er met de overbuurman aan de hand was. Hij stond daar vlak voor het raam in een helderblauwe…. romper! En aan de verdikking onderin de romper kon Tobias opmaken dat er een luier onder zat. Tobias schrok en kon wel juichen tegelijk. De overbuurman droeg hetzelfde als hij graag deed!
Op dat moment kruisten de blikken van de overbuurman en Tobias elkaar. Er verscheen een glimlach op het gezicht van de overbuurman. Hij zwaaide en wees naar zijn romper. Aan zijn uitdrukkingen kon Tobias opmaken dat de man vroeg wat hij van de romper vond. Tobias stak een voorzichtig duimpje op. De hele situatie had hem iets verlegen gemaakt, wat hij echt al sinds zijn tienerjaren niet meer geweest was. Toen zag hij zijn overbuurman naar hem gebaren. Hij wees met een vragend gezicht naar Tobias’ kleren. Het was duidelijk dat hij bedoelde te vragen waar Tobias’ romper was gebleven. In een fractie van een seconde besloot de twintiger wat hem te doen stond. Hij draaide zich om en liep de woonkamer uit, op weg naar zijn slaapkamer.
In zijn slaapkamer gooide Tobias zijn kleren uit. Hij haalde het pak luiers tevoorschijn en deed er eentje bij zichzelf om. Daarna liep hij naar een hoek van zijn slaapkamer en pakte de romper op, waarvan hij een paar uur geleden nog had besloten om hem nooit meer te dragen. In plaats daarvan trok hij hem nu over zijn hoofd en enkele seconden later drukte hij de knoopjes tussen zijn benen dicht. Het voelde meteen weer vertrouwd aan. Hij bekeek zichzelf even in de spiegel en liep toen weer richting de woonkamer.
Op de drempel van zijn woonkamer bleef hij even staan. Hij had het net toch niet gedroomd? Ging hij echt zichzelf niet voor een tweede keer voor paal zetten? Voor de zekerheid keek hij voorzichtig om het hoekje van de deur. Nee hoor, de overbuurman stond nog steeds in zijn blauwe romper voor het raam. Nu durfde Tobias door te lopen. Met een paar passen stond hij voor het raam, tegenover de overbuurman. Die stak als goedkeuring twee duimen enthousiast omhoog. Licht blozend nam de jongeman het compliment in ontvangst. Het was leuk om een compliment te krijgen van iemand met dezelfde verlangens. En prettig dat hij nu zichzelf kon zijn met de lamellen open.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Gewoon geweldig
zhboy
Toplid
Deel 7
Het was nog vroeg toen Tobias’ wekker ging. Dat was wel weer even wennen. Twee weken lang had hij niet zo op zijn wekker geleefd, maar nu was het weer zo ver. Tobias had twee weken vrij genomen van zijn werk om te kunnen verhuizen, maar vandaag moest hij zich dus weer melden. Hij sloeg, nog iets slaperig maar ook goed uitgerust, zijn dekbed open. Met tevredenheid keek hij naar zijn onderlichaam. Dat zag er goed uit, zo in een luier en romper. Hij vond het eigenlijk best jammer dat hij ze straks uit moest doen. Maar ja, een luier en romper dragen op zijn werk kon echt niet. In ieder geval had hij dan iets om naar uit te kijken. Toen stond hij maar op en begon met zijn ochtendritueel.
Moe en niet echt voldaan stapte Tobias na een dag hard werken op de fiets. Sinds hij ruim anderhalf jaar geleden was begonnen met werken, was dit de eerste keer dat hij twee weken vrij was geweest. En om eerlijk te zijn had hij wel wat opstartproblemen gehad. Gelukkig kon hij nu dus naar huis, en met een paar ferme trappen bracht hij zijn fiets in beweging. Tobias bedacht onderweg wat hij zou gaan doen als hij thuis was gekomen. De woorden die daarbij het meest door zijn hoofd schoten waren ‘romper' en ‘luier'. Hij keek ernaar uit om die aan te trekken en dan languit op de bank voor de tv te gaan hangen.
Na een kleine 20 minuten fietsen sloeg Tobias de laatste bocht om. Daarna liet hij zijn fiets uitrollen en hij stopte uiteindelijk netjes voor de deur van zijn schuurtje. Na zijn fiets binnengezet te hebben, sloot Tobias de schuurdeur en opende hij de deur van zijn bovenwoning. Met vlotte, stevige stappen liep hij de trap op. Eenmaal boven gooide hij zijn werktas in de hoek en hing hij zijn jack aan de kapstok. Nu had hij de keuze om óf eerst wat te gaan drinken, óf eerst om te kleden. Maar moeite om een keuze te maken had Tobias niet. Hij liep rechtstreeks zijn slaapkamer in en trok daar zijn kleren uit. Daarna trok hij met veel plezier zijn luier en romper aan, die hij ’s ochtends voor vertrek al had klaargelegd op zijn bed. Zo, nu was hij weer zoals hij wilde zijn. Opgetogen verliet hij zijn slaapkamer en schonk hij voor zichzelf in de keuken een groot glas drinken in. Met dat glas in zijn handen verliet Tobias de keuken en zette hij koers richting zijn bank. Onderweg pakte hij nog even de afstandsbediening van de tv mee.
Na het glas op de tafel neergezet te hebben, liet Tobias zich in de bank ploffen. Zo’n eerste dag werken na je vakantie was inderdaad zwaar, zoals zijn ouders al hadden gewaarschuwd. Tobias had gelukkig een fijne bank en dito kleding om uit te rusten. De jongeman keek even opzij, naar de overkant van de straat. Nee, de overbuurman was niet te zien. Blijkbaar was hij niet thuis. Dan maar zappen, dacht Tobias en hij zette de tv aan. Maar na zo’n beetje alle kanalen te zijn voorbij gezapt, bleek er niks interessants te zijn voor de twintiger. Hij zette de tv maar weer uit. Het leek wel of de uitknop was verbonden met de oogleden van Tobias, want op het moment dat hij de knop indrukte, begonnen zijn oogleden te zakken.
Tobias werd wakker van het geluid van een bel. Even moest hij bedenken waar hij was en waar dat geluid van was. Toen besefte hij dat hij op zijn bank lag en dat het zijn deurbel was die ging. Nog half slapend schuifelde Tobias richting de gang om de bel te beantwoorden. Net op tijd realiseerde hij zich wat hij aan had. Oeps, dacht Tobias, dat is misschien niet zo geschikt om de deur mee open te doen. Snel maakte hij een omweg naar zijn slaapkamer. Daar trok hij zijn badjas aan. Op weg naar de intercom, hoorde Tobias de bel weer gaan. ‘Ja ja, rustig. Ik ben geen sprinter!’ riep Tobias, zich gelijk realiserend dat degene die aanbelde hem toch niet zou kunnen horen.
‘Hallo?’ nam Tobias de intercom op. ‘Michiel hier. Je overbuurman. Ik wou eens kennismaken met de nieuwe bewoner. Kom ik gelegen?’ Tobias’ hart sloeg even over. De man die hem in romper had gezien en zelf een romper droeg stond voor zijn deur! Hij werd er iets zenuwachtig van. ‘Uh ja, dat is goed. Kom maar boven.’ Tobias drukte op de knop om de deur te openen. Vlak daarna verscheen de overbuurman in de deuropening. Van beneden af zwaaide hij enthousiast naar Tobias. Iets verlegen stak Tobias zijn hand op als begroeting. Het duurde niet lang of de man stond recht voor Tobias.
‘Hallo. Ik ben dus Michiel, je overbuurman. Fijn dat je hier bent komen wonen.’ Hij stak zijn hand uit. Tobias nam de hand aan. ‘Ik heet Tobias. Aangenaam kennis te maken.’ Hij nam de man voor hem in zich op. Michiel had een vriendelijke, betrouwbare uitstraling. ‘Zeg’, nam Michiel het woord, ‘Ik heb je de hele middag alleen maar op de bank zien liggen. Volgens mij heb je nog niks gegeten. Klopt dat?’ Tobias knikte. Hierop hield Michiel een tasje omhoog. ‘Daarom ben ik maar zo vrij geweest om iets mee te nemen. Dan kunnen we onder het eten nader kennismaken.’ Tobias nam de tas aan. Hier bleken twee magnetronmaaltijden in te zitten. ‘Ik hoop dat je het lust. En anders loop ik wel even naar mijn koelkast voor een andere.’ Dat was niet nodig. Het gerecht dat Michiel had meegenomen lustte Tobias wel. Hij zette de maaltijden in de magnetron.
‘Vind je het goed als ik iets comfortabels aantrek?’ Vroeg Michiel, terwijl Tobias de tafel begon te dekken. Wat Michiel precies bedoelde drong niet tot Tobias door, toch knikte hij dat dat goed was. Hierop begon Tobias’ gast zijn trainingsjack open te ritsen. Tobias zag onder de rits een groene stof zichtbaar worden. Hij begreep onmiddellijk wat dat was. Zonder aarzeling trok Michiel het jack uit en begon hij na zijn schoenen aan zijn trainingsbroek. Die schoof hij vlot naar beneden en voor Tobias het wist stond Michiel in niet veel meer dan een luier en romper voor hem. Tobias aarzelde geen moment en knoopte zijn badjas los en trok hem uit. Nu stond hij voor het eerst van zijn leven in luier en romper voor een andere liefhebber. En dat voelde goed. Dat de magnetronmaaltijd toch niet zo goed smaakte, kon Tobias’ avond niet meer bederven.
Het was al laat toen Tobias en Michiel opmerkten dat het voor beiden tijd was om te gaan slapen. Ze hadden de hele avond zitten praten. Eerst aan tafel, daarna in de woonkamer. Maar constant in luier en romper. Zo hadden ze elkaar al goed leren kennen. Tobias was er achter gekomen dat Michiel 42 jaar was en vrijgezel. Hij had verteld dat hij sinds zijn studententijd weer in luiers was gaan lopen. Toen hij van Tobias hoorde dat hij vanaf zijn twaalfde weer terug was in de luiers, was hij lichtelijk jaloers geworden. Hij begreep het dan ook niet dat Tobias als oudere tiener luiers had afgezworen. Zo iets doe je jezelf toch niet aan, had hij gezegd. Tobias kon hem daar nu alleen maar gelijk in geven. Maar gelukkig had hij die fout, met hulp van zijn moeder, weer hersteld.
Nu keek de twintiger toe hoe Michiel zijn trainingspak over zijn romper aantrok. Zonde dat je dat aan moet trekken om over straat te kunnen, dacht Tobias. Hij werd uit zijn gedachten gewekt door Michiel. ‘Voor ik het vergeet. Ik zit bij een luierclub en elke vrijdag- en zaterdagavond hebben we een bijeenkomst. Ik mag een introducé meenemen. Heb je interesse?’ Tobias stond met zijn oren te klapperen. Een luierclub? Nog meer mensen die van luiers houden? En komen die dan bij elkaar? ‘Nou, wat denk je er van?’ ‘Uh, loopt iedereen dan in een luier?’ Vroeg Tobias. ‘Ja, in principe wel. In luier en misschien in romper. AB en DL en mannen en vrouwen door elkaar. Eén keer in de maand is de vrijdag alleen voor DL en één keer voor AB.’ De jongeman keek Michiel vragend aan. ‘AB en DL? Waar heb je het over?’
Nu keek Michiel Tobias verbaasd aan. ‘Je loopt al sinds je twaalfde in luiers, maar die termen ken je niet?’ Tobias schudde zijn hoofd. Nee, die termen zeiden hem niks. ‘AB betekent Adult Baby en DL Diaper Lover.’ Begon Michiel zijn uitleg. ‘Dus de een wil zich gedragen en behandeld worden als een baby. De ander gaat het alleen om de luier zelf. Ik denk dat jij, net als ik, bij de laatste groep behoord. Klopt dat?’ Tobias knikte. ‘Zo te horen wel.’ ‘Nou dan ben je wat mij betreft van harte welkom om vrijdag met me mee te gaan. Als je zelf wilt natuurlijk.’ Tobias stond even te twijfelen. Aan de ene kant leek het hem wel interessant om nog meer luierliefhebbers te ontmoeten. Aan de andere kant vond hij dat gelijke tijd ook doodeng. Maar na even nadenken, hakte hij de knoop door. ‘Oké, ik ga mee.’ ‘Fijn. Geloof me, je zult het super vinden.’
Michiel schudde de hand van Tobias. ‘Bedankt voor de gezellige avond. Is het goed als ik donderdagavond weer even langskom om de puntjes op de i te zetten voor vrijdag?’ ‘Graag.’ Antwoordde Tobias. Hij zwaaide Michiel uit, die in zijn trainingspak de trap af liep. Toen de man de voordeur weer achter zich had gesloten, liep Tobias terug naar zijn woonkamer en begon fluitend met opruimen. Door de gebeurtenissen van deze avond was hij in een goed humeur gekomen. Op het moment dat hij het laatste van de tafel haalde, zag hij Michiel vanuit zijn woonkamer naar hem zwaaien. Net als Tobias was hij weer alleen gekleed in luier en romper. Tobias zwaaide terug. Toen voelde hij dat het echt tijd was om zijn bed op te zoeken. Hij gaf direct gehoor aan het seintje van zijn lichaam en nog geen tien minuten later viel hij onder zijn warme dekbed in een diepe slaap.
Het was nog vroeg toen Tobias’ wekker ging. Dat was wel weer even wennen. Twee weken lang had hij niet zo op zijn wekker geleefd, maar nu was het weer zo ver. Tobias had twee weken vrij genomen van zijn werk om te kunnen verhuizen, maar vandaag moest hij zich dus weer melden. Hij sloeg, nog iets slaperig maar ook goed uitgerust, zijn dekbed open. Met tevredenheid keek hij naar zijn onderlichaam. Dat zag er goed uit, zo in een luier en romper. Hij vond het eigenlijk best jammer dat hij ze straks uit moest doen. Maar ja, een luier en romper dragen op zijn werk kon echt niet. In ieder geval had hij dan iets om naar uit te kijken. Toen stond hij maar op en begon met zijn ochtendritueel.
Moe en niet echt voldaan stapte Tobias na een dag hard werken op de fiets. Sinds hij ruim anderhalf jaar geleden was begonnen met werken, was dit de eerste keer dat hij twee weken vrij was geweest. En om eerlijk te zijn had hij wel wat opstartproblemen gehad. Gelukkig kon hij nu dus naar huis, en met een paar ferme trappen bracht hij zijn fiets in beweging. Tobias bedacht onderweg wat hij zou gaan doen als hij thuis was gekomen. De woorden die daarbij het meest door zijn hoofd schoten waren ‘romper' en ‘luier'. Hij keek ernaar uit om die aan te trekken en dan languit op de bank voor de tv te gaan hangen.
Na een kleine 20 minuten fietsen sloeg Tobias de laatste bocht om. Daarna liet hij zijn fiets uitrollen en hij stopte uiteindelijk netjes voor de deur van zijn schuurtje. Na zijn fiets binnengezet te hebben, sloot Tobias de schuurdeur en opende hij de deur van zijn bovenwoning. Met vlotte, stevige stappen liep hij de trap op. Eenmaal boven gooide hij zijn werktas in de hoek en hing hij zijn jack aan de kapstok. Nu had hij de keuze om óf eerst wat te gaan drinken, óf eerst om te kleden. Maar moeite om een keuze te maken had Tobias niet. Hij liep rechtstreeks zijn slaapkamer in en trok daar zijn kleren uit. Daarna trok hij met veel plezier zijn luier en romper aan, die hij ’s ochtends voor vertrek al had klaargelegd op zijn bed. Zo, nu was hij weer zoals hij wilde zijn. Opgetogen verliet hij zijn slaapkamer en schonk hij voor zichzelf in de keuken een groot glas drinken in. Met dat glas in zijn handen verliet Tobias de keuken en zette hij koers richting zijn bank. Onderweg pakte hij nog even de afstandsbediening van de tv mee.
Na het glas op de tafel neergezet te hebben, liet Tobias zich in de bank ploffen. Zo’n eerste dag werken na je vakantie was inderdaad zwaar, zoals zijn ouders al hadden gewaarschuwd. Tobias had gelukkig een fijne bank en dito kleding om uit te rusten. De jongeman keek even opzij, naar de overkant van de straat. Nee, de overbuurman was niet te zien. Blijkbaar was hij niet thuis. Dan maar zappen, dacht Tobias en hij zette de tv aan. Maar na zo’n beetje alle kanalen te zijn voorbij gezapt, bleek er niks interessants te zijn voor de twintiger. Hij zette de tv maar weer uit. Het leek wel of de uitknop was verbonden met de oogleden van Tobias, want op het moment dat hij de knop indrukte, begonnen zijn oogleden te zakken.
Tobias werd wakker van het geluid van een bel. Even moest hij bedenken waar hij was en waar dat geluid van was. Toen besefte hij dat hij op zijn bank lag en dat het zijn deurbel was die ging. Nog half slapend schuifelde Tobias richting de gang om de bel te beantwoorden. Net op tijd realiseerde hij zich wat hij aan had. Oeps, dacht Tobias, dat is misschien niet zo geschikt om de deur mee open te doen. Snel maakte hij een omweg naar zijn slaapkamer. Daar trok hij zijn badjas aan. Op weg naar de intercom, hoorde Tobias de bel weer gaan. ‘Ja ja, rustig. Ik ben geen sprinter!’ riep Tobias, zich gelijk realiserend dat degene die aanbelde hem toch niet zou kunnen horen.
‘Hallo?’ nam Tobias de intercom op. ‘Michiel hier. Je overbuurman. Ik wou eens kennismaken met de nieuwe bewoner. Kom ik gelegen?’ Tobias’ hart sloeg even over. De man die hem in romper had gezien en zelf een romper droeg stond voor zijn deur! Hij werd er iets zenuwachtig van. ‘Uh ja, dat is goed. Kom maar boven.’ Tobias drukte op de knop om de deur te openen. Vlak daarna verscheen de overbuurman in de deuropening. Van beneden af zwaaide hij enthousiast naar Tobias. Iets verlegen stak Tobias zijn hand op als begroeting. Het duurde niet lang of de man stond recht voor Tobias.
‘Hallo. Ik ben dus Michiel, je overbuurman. Fijn dat je hier bent komen wonen.’ Hij stak zijn hand uit. Tobias nam de hand aan. ‘Ik heet Tobias. Aangenaam kennis te maken.’ Hij nam de man voor hem in zich op. Michiel had een vriendelijke, betrouwbare uitstraling. ‘Zeg’, nam Michiel het woord, ‘Ik heb je de hele middag alleen maar op de bank zien liggen. Volgens mij heb je nog niks gegeten. Klopt dat?’ Tobias knikte. Hierop hield Michiel een tasje omhoog. ‘Daarom ben ik maar zo vrij geweest om iets mee te nemen. Dan kunnen we onder het eten nader kennismaken.’ Tobias nam de tas aan. Hier bleken twee magnetronmaaltijden in te zitten. ‘Ik hoop dat je het lust. En anders loop ik wel even naar mijn koelkast voor een andere.’ Dat was niet nodig. Het gerecht dat Michiel had meegenomen lustte Tobias wel. Hij zette de maaltijden in de magnetron.
‘Vind je het goed als ik iets comfortabels aantrek?’ Vroeg Michiel, terwijl Tobias de tafel begon te dekken. Wat Michiel precies bedoelde drong niet tot Tobias door, toch knikte hij dat dat goed was. Hierop begon Tobias’ gast zijn trainingsjack open te ritsen. Tobias zag onder de rits een groene stof zichtbaar worden. Hij begreep onmiddellijk wat dat was. Zonder aarzeling trok Michiel het jack uit en begon hij na zijn schoenen aan zijn trainingsbroek. Die schoof hij vlot naar beneden en voor Tobias het wist stond Michiel in niet veel meer dan een luier en romper voor hem. Tobias aarzelde geen moment en knoopte zijn badjas los en trok hem uit. Nu stond hij voor het eerst van zijn leven in luier en romper voor een andere liefhebber. En dat voelde goed. Dat de magnetronmaaltijd toch niet zo goed smaakte, kon Tobias’ avond niet meer bederven.
Het was al laat toen Tobias en Michiel opmerkten dat het voor beiden tijd was om te gaan slapen. Ze hadden de hele avond zitten praten. Eerst aan tafel, daarna in de woonkamer. Maar constant in luier en romper. Zo hadden ze elkaar al goed leren kennen. Tobias was er achter gekomen dat Michiel 42 jaar was en vrijgezel. Hij had verteld dat hij sinds zijn studententijd weer in luiers was gaan lopen. Toen hij van Tobias hoorde dat hij vanaf zijn twaalfde weer terug was in de luiers, was hij lichtelijk jaloers geworden. Hij begreep het dan ook niet dat Tobias als oudere tiener luiers had afgezworen. Zo iets doe je jezelf toch niet aan, had hij gezegd. Tobias kon hem daar nu alleen maar gelijk in geven. Maar gelukkig had hij die fout, met hulp van zijn moeder, weer hersteld.
Nu keek de twintiger toe hoe Michiel zijn trainingspak over zijn romper aantrok. Zonde dat je dat aan moet trekken om over straat te kunnen, dacht Tobias. Hij werd uit zijn gedachten gewekt door Michiel. ‘Voor ik het vergeet. Ik zit bij een luierclub en elke vrijdag- en zaterdagavond hebben we een bijeenkomst. Ik mag een introducé meenemen. Heb je interesse?’ Tobias stond met zijn oren te klapperen. Een luierclub? Nog meer mensen die van luiers houden? En komen die dan bij elkaar? ‘Nou, wat denk je er van?’ ‘Uh, loopt iedereen dan in een luier?’ Vroeg Tobias. ‘Ja, in principe wel. In luier en misschien in romper. AB en DL en mannen en vrouwen door elkaar. Eén keer in de maand is de vrijdag alleen voor DL en één keer voor AB.’ De jongeman keek Michiel vragend aan. ‘AB en DL? Waar heb je het over?’
Nu keek Michiel Tobias verbaasd aan. ‘Je loopt al sinds je twaalfde in luiers, maar die termen ken je niet?’ Tobias schudde zijn hoofd. Nee, die termen zeiden hem niks. ‘AB betekent Adult Baby en DL Diaper Lover.’ Begon Michiel zijn uitleg. ‘Dus de een wil zich gedragen en behandeld worden als een baby. De ander gaat het alleen om de luier zelf. Ik denk dat jij, net als ik, bij de laatste groep behoord. Klopt dat?’ Tobias knikte. ‘Zo te horen wel.’ ‘Nou dan ben je wat mij betreft van harte welkom om vrijdag met me mee te gaan. Als je zelf wilt natuurlijk.’ Tobias stond even te twijfelen. Aan de ene kant leek het hem wel interessant om nog meer luierliefhebbers te ontmoeten. Aan de andere kant vond hij dat gelijke tijd ook doodeng. Maar na even nadenken, hakte hij de knoop door. ‘Oké, ik ga mee.’ ‘Fijn. Geloof me, je zult het super vinden.’
Michiel schudde de hand van Tobias. ‘Bedankt voor de gezellige avond. Is het goed als ik donderdagavond weer even langskom om de puntjes op de i te zetten voor vrijdag?’ ‘Graag.’ Antwoordde Tobias. Hij zwaaide Michiel uit, die in zijn trainingspak de trap af liep. Toen de man de voordeur weer achter zich had gesloten, liep Tobias terug naar zijn woonkamer en begon fluitend met opruimen. Door de gebeurtenissen van deze avond was hij in een goed humeur gekomen. Op het moment dat hij het laatste van de tafel haalde, zag hij Michiel vanuit zijn woonkamer naar hem zwaaien. Net als Tobias was hij weer alleen gekleed in luier en romper. Tobias zwaaide terug. Toen voelde hij dat het echt tijd was om zijn bed op te zoeken. Hij gaf direct gehoor aan het seintje van zijn lichaam en nog geen tien minuten later viel hij onder zijn warme dekbed in een diepe slaap.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
wat herkenbaar van stoppen en toch een aantal jaar later weer beginnen
Is mij ook overkomen
gr LL
Is mij ook overkomen
gr LL
zhboy
Toplid
Deel 8
Het was donderdagmiddag. Tobias was onderweg van zijn werk naar huis. Hij had zin in de avond die voor hem lag. Dat had vooral te maken met het punt dat Michiel weer langs zou komen en dat Tobias hoopte en ervan uitging dat ze weer samen konden zijn in hun luier. Afgelopen dagen hadden ze regelmatig naar elkaar gezwaaid vanuit hun woonkamer, ieder in luier en romper. Daarbij was het Tobias opgevallen dat Michiel elke dag een andere romper aan het gehad. Had die man eigenlijk nog wat anders in zijn kledingkast dan rompers? Dat zou hij hem vanavond zeker gaan vragen. Net als de vragen die hij afgelopen dagen had opgeschreven over die luierclub waar ze morgenavond naartoe zouden gaan.
Eenmaal thuis haastte Tobias zich naar zijn slaapkamer. Hij gooide zijn kleren uit en verving die door een luier en romper. Zo, hij voelde zich weer volledig zichzelf. Even later liep hij in zijn favoriete kleding en met een glas drinken in zijn handen naar zijn bank toe. Terwijl hij op de comfortabele kussens ging zitten, keek Tobias even naar de overkant van de straat. Nee, Michiel was niet te zien. Logisch ook, Michiel kwam altijd later thuis van zijn werk dan Tobias. Maar straks zou Tobias hem weer zien. Ze hadden afgesproken om weer samen te eten en ondertussen zou Michiel hem alles over de luierclub vertellen. Michiel zou ook voor het eten zorgen. Tobias zag er naar uit om weer samen in luier te zitten.
Een uurtje later merkte Tobias dat Michiel eindelijk thuis was gekomen. Hij zag hoe de overbuurman in romper richting het raam kwam lopen en hoe hij naar hem zwaaide. Enthousiast zwaaide Tobias terug. Hierna begon Michiel een trainingspak over zijn kleding aan te trekken. Zonde, dacht Tobias. Maar wel logisch. Het zou raar zijn als Michiel in zijn romper de straat zou oversteken om bij hem te komen. Toen Tobias het laatste stukje romper achter de stof van het trainingspak zag verdwijnen, deed dat hem een beetje pijn. Gelukkig wist hij dat hij heel binnenkort de romper van dichtbij zou zien. Dat werkte als een soort pijnstiller. Met een handgebaar gaf Michiel aan dat hij er over één minuut zou zijn. Hij draaide zich om en liep zijn woonkamer uit.
Nu werd Tobias pas echt ongeduldig. Hoewel het niet lang duurde voordat Michiel op de deurbel drukte, leek het voor de jongeman wel een eeuwigheid. Toen het zover was, drukte Tobias dan ook enthousiast op het knopje op de intercom om de deur te openen. Met een glimlach groette hij de man die door de deur kwam. Net zo enthousiast als Tobias hem begroette, groette Michiel terug. ‘Hé luiervriend, fijn je weer te zien zonder ramen ertussen. Heb je zin morgen?’ Tobias knikte. Ja, hij had er zeker zin in. Dat het hem ook wel zenuwachtig maakte, dat liet hij maar niet merken. ‘Lust je trouwens kip?’, Nam Michiel het woord weer. ‘Ja hoor. Hoezo?’ ‘Ik zou toch eten meenemen?’ Antwoordde Michiel en hij hield een tas omhoog. ‘Ik heb op de terugweg van mijn werk wat afgehaald. We hoeven het alleen maar op te warmen in de magnetron.’ Tobias nam de tas dankbaar over. Zijn maag was de laatste paar minuten al wat gaan rammelen, dus hij kon niet wachten om te gaan eten. Terwijl hij de inhoud van de tas in de magnetron stopte, zag Tobias hoe Michiel zijn trainingspak begon uit te trekken, zijn romper bevrijdend.
Niet veel later zaten beide mannen in hun favoriete kleding aan de warme maaltijd. Tobias was blij dat Michiel de moeite had genomen om naar een speciaalzaak te gaan en niet naar de supermarkt. Dit eten smaakte geweldig. ‘Je moet me echt eens vertellen waar deze zaak zit, want het is heerlijk.’ Zei Tobias dan ook oprecht. ‘Zeg, ben je wel eens hier door de straat gelopen?’ Tobias keek Michiel aan. Wat bedoelde hij? ‘Als je dat namelijk had gedaan, had je geweten dat hij aan het eind van de straat zit. Gewoon je deur uit en naar links lopen, dan kom je er vanzelf.’ Tobias voelde zich een beetje betrapt. Hij was eigenlijk nog nooit die kant van de straat doorgelopen. Hij ging altijd naar rechts. Die kant moest hij op om op zijn werk te komen en bij zijn familie. Hij kwam er nu achter dat links afslaan dus ook de moeite waard was.
‘Maar wat anders. Heb je al zin in morgen?’ Nam Michiel het woord. Met een mond vol eten kon Tobias niks anders dan knikken. ‘Mooi, ik ook. Geloof me, je gaat het er echt heerlijk vinden. Allemaal mannen en vrouwen die van dezelfde kleding houden als wij.’ Tobias vond het toch ook wel een raar idee om morgenavond in een luier en romper te lopen tussen allemaal mensen die hij nu nog niet kende. Eigenlijk vond hij dat niet alleen raar, maar ook een beetje eng. Dat ging hij echter niet tegen Michiel vertellen. ‘Hoe was het voor jou, toen je voor het eerst naar zo’n club ging?’ Vroeg Tobias aan de man in romper tegenover hem aan tafel. Deze vraag bleek voor Michiel het startsein om openhartig en uitgebreid te vertellen over zijn eerste ervaringen met de club en over wat Tobias kon verwachten.
De jongeman hoorde hoe Michiel zelf ook door een andere man geïntroduceerd was en hoe zenuwachtig hij toen was geweest. Maar ook dat het allemaal reuze was meegevallen en dat hij sindsdien er minimaal 1 keer per maand naartoe ging. Dat vond Tobias een positief teken. Michiel vertelde over de mensen die er kwamen en wat er allemaal te doen viel. Het klonk als een gezellige, ongedwongen avond. Tobias hoorde steeds meer en bij elk woord kreeg hij steeds meer zin om naar de club te gaan.
Door de verhalen die Michiel vertelde, vloog de avond voorbij. Michiel vertelde niet alleen over de luierclub, maar ook over andere ontmoetingen met luierliefhebbers. Tobias vond het interessant om te horen dat er echt nog veel meer mensen waren die graag een luier dragen. En niet alleen maar mannen, maar ook vrouwen. Vroeger zag hij zichzelf soms nog wel als raar. Maar als er nog zoveel meer liefhebbers waren, dan viel dat blijkbaar wel mee. In ieder geval voelde het helemaal normaal om met iemand anders de avond door te brengen in alleen een luier en romper.
Nu gaf Michiel echter aan dat het voor hem tijd was geworden om naar de overkant van de straat te gaan en te gaan slapen. Daar kon Tobias zich wel in vinden. Net als hij moest Michiel de volgende ochtend vroeg op voor zijn werk. Het duurde niet lang of Michiel had zich weer in zijn trainingspak gehesen. ‘Zeg, heb jij eigenlijk een trainingspak of iets dergelijks?’ Vroeg de man aan Tobias. ‘Ja hoor. Hoezo?’ ‘Ik weet niet waar je alles wilt aantrekken, maar ik trek mijn luier en romper altijd thuis al aan. Er is op de club wel genoeg ruimte om je om te kleden, maar dan moet je alles meenemen. Thuis omkleden vind ik een stuk makkelijker. En met een trainingspak heb je dan iets meer ruimte voor je luier en romper.’ Daar had Tobias eigenlijk nog niet aan gedacht. Op de club omkleden, in een onbekende ruimte, leek hem nog niet zo prettig. Maar om in een luier over straat te gaan vond hij ook best een grote stap. Dat liet hij Michiel ook weten. ‘Beiden zijn sowieso een grote stap, zo de eerste keer. Maar vertrouw me, niemand zal het merken als je in je luier over straat loopt. En het is ook maar een klein stukje naar de auto. Daarnaast, kan je aan mij zien dat ik nu een luier draag?’ Tobias schudde zijn hoofd. Nee, hij zag niks. ‘En dan weet jij zelfs dát ik een luier draag.’ De jongeman besefte dat Michiel gelijk had. ‘Oké, ik trek hier wel alles aan.’ ‘Goed zo. Dan zie ik je hier morgenavond weer. Om acht uur?’ Dat vond Tobias een goeie tijd. In de gang nam het tweetal hartelijk afscheid van elkaar. Daarna vertrok Michiel naar zijn woning aan de overkant van de straat.
Tobias liep naar het raam van zijn woonkamer en keek naar de overkant. Het duurde even, maar toen zag hij hoe zijn overbuurman de woonkamer inliep. Hij had zijn trainingspak alweer uitgetrokken en in zijn romper en luier kwam Michiel bij het raam staan. Beide mannen zwaaiden naar elkaar en draaiden zich tegelijk om, alsof ze er op getraind hadden. Tobias deed de verlichting uit en verliet zijn woonkamer. Hij had niet veel tijd nodig om zich klaar te maken voor de nacht en al snel lag Tobias in een diepe slaap in zijn bed.
Het was donderdagmiddag. Tobias was onderweg van zijn werk naar huis. Hij had zin in de avond die voor hem lag. Dat had vooral te maken met het punt dat Michiel weer langs zou komen en dat Tobias hoopte en ervan uitging dat ze weer samen konden zijn in hun luier. Afgelopen dagen hadden ze regelmatig naar elkaar gezwaaid vanuit hun woonkamer, ieder in luier en romper. Daarbij was het Tobias opgevallen dat Michiel elke dag een andere romper aan het gehad. Had die man eigenlijk nog wat anders in zijn kledingkast dan rompers? Dat zou hij hem vanavond zeker gaan vragen. Net als de vragen die hij afgelopen dagen had opgeschreven over die luierclub waar ze morgenavond naartoe zouden gaan.
Eenmaal thuis haastte Tobias zich naar zijn slaapkamer. Hij gooide zijn kleren uit en verving die door een luier en romper. Zo, hij voelde zich weer volledig zichzelf. Even later liep hij in zijn favoriete kleding en met een glas drinken in zijn handen naar zijn bank toe. Terwijl hij op de comfortabele kussens ging zitten, keek Tobias even naar de overkant van de straat. Nee, Michiel was niet te zien. Logisch ook, Michiel kwam altijd later thuis van zijn werk dan Tobias. Maar straks zou Tobias hem weer zien. Ze hadden afgesproken om weer samen te eten en ondertussen zou Michiel hem alles over de luierclub vertellen. Michiel zou ook voor het eten zorgen. Tobias zag er naar uit om weer samen in luier te zitten.
Een uurtje later merkte Tobias dat Michiel eindelijk thuis was gekomen. Hij zag hoe de overbuurman in romper richting het raam kwam lopen en hoe hij naar hem zwaaide. Enthousiast zwaaide Tobias terug. Hierna begon Michiel een trainingspak over zijn kleding aan te trekken. Zonde, dacht Tobias. Maar wel logisch. Het zou raar zijn als Michiel in zijn romper de straat zou oversteken om bij hem te komen. Toen Tobias het laatste stukje romper achter de stof van het trainingspak zag verdwijnen, deed dat hem een beetje pijn. Gelukkig wist hij dat hij heel binnenkort de romper van dichtbij zou zien. Dat werkte als een soort pijnstiller. Met een handgebaar gaf Michiel aan dat hij er over één minuut zou zijn. Hij draaide zich om en liep zijn woonkamer uit.
Nu werd Tobias pas echt ongeduldig. Hoewel het niet lang duurde voordat Michiel op de deurbel drukte, leek het voor de jongeman wel een eeuwigheid. Toen het zover was, drukte Tobias dan ook enthousiast op het knopje op de intercom om de deur te openen. Met een glimlach groette hij de man die door de deur kwam. Net zo enthousiast als Tobias hem begroette, groette Michiel terug. ‘Hé luiervriend, fijn je weer te zien zonder ramen ertussen. Heb je zin morgen?’ Tobias knikte. Ja, hij had er zeker zin in. Dat het hem ook wel zenuwachtig maakte, dat liet hij maar niet merken. ‘Lust je trouwens kip?’, Nam Michiel het woord weer. ‘Ja hoor. Hoezo?’ ‘Ik zou toch eten meenemen?’ Antwoordde Michiel en hij hield een tas omhoog. ‘Ik heb op de terugweg van mijn werk wat afgehaald. We hoeven het alleen maar op te warmen in de magnetron.’ Tobias nam de tas dankbaar over. Zijn maag was de laatste paar minuten al wat gaan rammelen, dus hij kon niet wachten om te gaan eten. Terwijl hij de inhoud van de tas in de magnetron stopte, zag Tobias hoe Michiel zijn trainingspak begon uit te trekken, zijn romper bevrijdend.
Niet veel later zaten beide mannen in hun favoriete kleding aan de warme maaltijd. Tobias was blij dat Michiel de moeite had genomen om naar een speciaalzaak te gaan en niet naar de supermarkt. Dit eten smaakte geweldig. ‘Je moet me echt eens vertellen waar deze zaak zit, want het is heerlijk.’ Zei Tobias dan ook oprecht. ‘Zeg, ben je wel eens hier door de straat gelopen?’ Tobias keek Michiel aan. Wat bedoelde hij? ‘Als je dat namelijk had gedaan, had je geweten dat hij aan het eind van de straat zit. Gewoon je deur uit en naar links lopen, dan kom je er vanzelf.’ Tobias voelde zich een beetje betrapt. Hij was eigenlijk nog nooit die kant van de straat doorgelopen. Hij ging altijd naar rechts. Die kant moest hij op om op zijn werk te komen en bij zijn familie. Hij kwam er nu achter dat links afslaan dus ook de moeite waard was.
‘Maar wat anders. Heb je al zin in morgen?’ Nam Michiel het woord. Met een mond vol eten kon Tobias niks anders dan knikken. ‘Mooi, ik ook. Geloof me, je gaat het er echt heerlijk vinden. Allemaal mannen en vrouwen die van dezelfde kleding houden als wij.’ Tobias vond het toch ook wel een raar idee om morgenavond in een luier en romper te lopen tussen allemaal mensen die hij nu nog niet kende. Eigenlijk vond hij dat niet alleen raar, maar ook een beetje eng. Dat ging hij echter niet tegen Michiel vertellen. ‘Hoe was het voor jou, toen je voor het eerst naar zo’n club ging?’ Vroeg Tobias aan de man in romper tegenover hem aan tafel. Deze vraag bleek voor Michiel het startsein om openhartig en uitgebreid te vertellen over zijn eerste ervaringen met de club en over wat Tobias kon verwachten.
De jongeman hoorde hoe Michiel zelf ook door een andere man geïntroduceerd was en hoe zenuwachtig hij toen was geweest. Maar ook dat het allemaal reuze was meegevallen en dat hij sindsdien er minimaal 1 keer per maand naartoe ging. Dat vond Tobias een positief teken. Michiel vertelde over de mensen die er kwamen en wat er allemaal te doen viel. Het klonk als een gezellige, ongedwongen avond. Tobias hoorde steeds meer en bij elk woord kreeg hij steeds meer zin om naar de club te gaan.
Door de verhalen die Michiel vertelde, vloog de avond voorbij. Michiel vertelde niet alleen over de luierclub, maar ook over andere ontmoetingen met luierliefhebbers. Tobias vond het interessant om te horen dat er echt nog veel meer mensen waren die graag een luier dragen. En niet alleen maar mannen, maar ook vrouwen. Vroeger zag hij zichzelf soms nog wel als raar. Maar als er nog zoveel meer liefhebbers waren, dan viel dat blijkbaar wel mee. In ieder geval voelde het helemaal normaal om met iemand anders de avond door te brengen in alleen een luier en romper.
Nu gaf Michiel echter aan dat het voor hem tijd was geworden om naar de overkant van de straat te gaan en te gaan slapen. Daar kon Tobias zich wel in vinden. Net als hij moest Michiel de volgende ochtend vroeg op voor zijn werk. Het duurde niet lang of Michiel had zich weer in zijn trainingspak gehesen. ‘Zeg, heb jij eigenlijk een trainingspak of iets dergelijks?’ Vroeg de man aan Tobias. ‘Ja hoor. Hoezo?’ ‘Ik weet niet waar je alles wilt aantrekken, maar ik trek mijn luier en romper altijd thuis al aan. Er is op de club wel genoeg ruimte om je om te kleden, maar dan moet je alles meenemen. Thuis omkleden vind ik een stuk makkelijker. En met een trainingspak heb je dan iets meer ruimte voor je luier en romper.’ Daar had Tobias eigenlijk nog niet aan gedacht. Op de club omkleden, in een onbekende ruimte, leek hem nog niet zo prettig. Maar om in een luier over straat te gaan vond hij ook best een grote stap. Dat liet hij Michiel ook weten. ‘Beiden zijn sowieso een grote stap, zo de eerste keer. Maar vertrouw me, niemand zal het merken als je in je luier over straat loopt. En het is ook maar een klein stukje naar de auto. Daarnaast, kan je aan mij zien dat ik nu een luier draag?’ Tobias schudde zijn hoofd. Nee, hij zag niks. ‘En dan weet jij zelfs dát ik een luier draag.’ De jongeman besefte dat Michiel gelijk had. ‘Oké, ik trek hier wel alles aan.’ ‘Goed zo. Dan zie ik je hier morgenavond weer. Om acht uur?’ Dat vond Tobias een goeie tijd. In de gang nam het tweetal hartelijk afscheid van elkaar. Daarna vertrok Michiel naar zijn woning aan de overkant van de straat.
Tobias liep naar het raam van zijn woonkamer en keek naar de overkant. Het duurde even, maar toen zag hij hoe zijn overbuurman de woonkamer inliep. Hij had zijn trainingspak alweer uitgetrokken en in zijn romper en luier kwam Michiel bij het raam staan. Beide mannen zwaaiden naar elkaar en draaiden zich tegelijk om, alsof ze er op getraind hadden. Tobias deed de verlichting uit en verliet zijn woonkamer. Hij had niet veel tijd nodig om zich klaar te maken voor de nacht en al snel lag Tobias in een diepe slaap in zijn bed.
