Verhaal Klaar Tobias en de Volwassen Luiers (3)

[zhboy]

Deel 9

Het was eindelijk vrijdagmiddag. Met ferme trappen op zijn pedalen fietste Tobias van zijn werk naar huis. De regen viel zo nu en dan met bakken uit de hemel, maar dat deerde Tobias niet veel. Hij zat met zijn gedachten meer bij wat er vanavond stond te gebeuren. Voor het eerst van zijn leven zou hij buitenshuis een luier en romper gaan dragen. En hij zou voor het eerst ook naar een luierclub gaan. Iets waarvan hij tot voor kort zelfs niet eens wist dat het bestond. Dit alles maakte hem redelijk zenuwachtig, hoewel hij er ook naar uitzag. Hij had al gemerkt dat hoe minder hij zijn luiers geheim hoefde te houden, hoe meer hij er van genoot om ze te dragen.

Doorweekt kwam de jongeman aan bij zijn woning. Na zijn fiets in zijn berging te hebben gezet, liep Tobias zwaar nadruppelend zijn trap op. Boven liep hij direct zijn badkamer in. Daar ontdeed hij zich van zijn natte kleding en zette hij de douche aan. Tobias stapte onder de warme stralen. Voor een tweede keer werd hij nat die middag, maar nu voelde het toch een stuk aangenamer. Een paar minuten lang stond hij niks anders te doen dan te staan en het warme water over zijn lichaam te laten lopen. Al niks doende dwaalden zijn gedachten weer af naar wat er die avond ging gebeuren. Hij vond het nog steeds een raar idee dat hij straks in een luier zou lopen tussen allemaal andere luierdragers, die hij nu nog niet kende. Een raar idee, maar op één of andere manier ook geruststellend.

Na een paar minuten douchte Tobias zich af en zette hij de douchekraan uit. Tijdens het afdrogen bekeek hij zijn lichaam goed. Hij zag nergens een haartje en dat beviel hem. Sinds hij weer luiers was gaan dragen, had hij besloten om zijn lichaamshaar af te scheren. Dat vond hij met een luier aan beter bij hem staan. Niet dat hij iets tegen haar had. Michiel was bijvoorbeeld wel iets behaard en dat vond Tobias bij hem niet slecht staan. Maar haar bij een luier vond hij bij zichzelf dus niks.

Na zich afgedroogd te hebben, gaf Tobias zichzelf een knipoog in de spiegel. Daarna verliet hij de badkamer en liep hij zijn slaapkamer in. Hij haalde een luier uit de verpakking. De verpakking was bijna leeg. Na deze luier zat er nog maar eentje in. Hij moest dus nieuwe gaan kopen. Michiel had al verteld dat er op de club ook luiers en rompers werden verkocht, dus dat was misschien wel iets om vanavond te doen. Hoewel Tobias twijfelde of hij wel zo openlijk een pak luiers zou durven kopen. Toen hij nog bij zijn ouders woonde, kocht zijn moeder ze eigenlijk steeds voor hem. En ook het pak luiers dat hij nu gebruikte was door zijn moeder gekocht. Of hij vanavond dus zomaar om een pak luiers zou durven vragen, was nog niet zeker. Tijdens het denken hierover had Tobias de luier omgedaan. Hij zat weer als gegoten en ook de romper die hij daarna aandeed, zat minimaal net zo goed.

Nadat Tobias zichzelf nog even had gekeurd in de spiegel in zijn slaapkamer, liep hij naar zijn keuken. Hij zette water op voor een kop thee en schonk daarna een glas fris voor zichzelf in. Zou het door de zenuwen komen dat hij zo’n dorst had? Want Tobias moest eerlijk zijn naar zichzelf dat hij best zenuwachtig was voor deze avond. Hij zou voor het eerst buitenshuis een luier gaan dragen, tussen mensen die hij nu nog helemaal niet kende. Als hij daar over nadacht, dan voelde Tobias zijn hartslag omhoog gaan. Maar ondanks dat hij dus wel iets last had van zijn zenuwen, had de jongeman ook zin in de avond. Hij had zin om open te kunnen zijn over het feit dat hij het prettig vind om een luier te dragen. Dat zou vanavond absoluut zo zijn.

Intussen had het water voor de thee gekookt. Tobias goot het laatste beetje van zijn fris in zijn keel en schonk het hete water in een theeglas. Hij haalde snel een theezakje door het water en liep vervolgens met de kop hete thee naar zijn woonkamer. Door de ramen zag Tobias dat het buiten nog steeds fanatiek regende. Als dat straks maar geen problemen op zal leveren, dacht de jongeman. Hij moest straks een stukje van zijn woning naar de auto lopen en hij had met Michiel afgesproken dat hij dat net als Michiel in luier en romper zou doen. Net als zijn oudere vriend zou Tobias daar dan een trainingspak overheen dragen. Maar Tobias was bang dat de regen alles nat zou maken, inclusief zijn luier. En dat leek hem helemaal niks. Zeker nu zijn luiers bijna op waren, moest hij er zuinig op zijn.

De situatie overdenkend nam Tobias plaats op zijn bank. Door de natte ramen heen keek hij naar de overkant. Nee, Michiel was zo te zien nog niet thuis. Maar dat was niet zo gek, aangezien Michiel altijd tot later werkte dan Tobias. De jongeman wist dat hij zijn overbuurman vanavond nog genoeg zou zien, dus zo erg was het ook niet dat hij hem nu niet zag. In plaats van op zijn buurman, richtte Tobias zijn aandacht nu dan ook op de tv. Hij begon de kanalen langs te zappen, maar niks van wat hij zag kon echt zijn interesse trekken. Tobias zat met zijn gedachten eigenlijk al helemaal bij de avond die zou komen. Hij vroeg zich af hoe de andere mensen op hem zouden reageren. Was hij niet teveel een groentje vergeleken met de rest? En hoe zou hij zelf reageren bij het zien van wildvreemden in luier? Hij was bang dat hij misschien verlegen zou worden. Maar het idee dat Michiel er zou zijn stelde Tobias gerust. Tobias wist dat zijn oudere overbuurman hem zou helpen bij de introductie. Nadat Tobias zichzelf had gerustgesteld, werden zijn oogleden zwaar en viel hij in een ontspannende slaap.

Het was al bijna donker toen Tobias wakker schrok. Verdwaasd keek hij om zich heen. Waar was hij wakker van geschrokken? En hoe laat was het? Hij moest zich zelfs even realiseren waar hij was. Tobias pakte zijn telefoon van de tafel en keek op het schermpje. Toen besefte hij waar hij van wakker was geschoten. Zijn agenda had een seintje gegeven dat Michiel hem over een half uurtje zou ophalen. Nu schrok de jongeman pas echt. Een half uur, en hij moest nog eten. Wat hij gepland had om te eten zou dus niet meer kunnen. Dat klaarmaken en opeten zou teveel tijd gaan kosten. Dan maar weer een magnetronmaaltijd. Snel stond Tobias op van de bank en hij begon naar de keuken te lopen. Na een paar stappen keek hij even om, naar de overkant van de straat. Hij schrok alweer. In de woning van Michiel brandde nog steeds geen licht. Hij zou toch wel komen? Of was hij vertraagd? Michiel besloot om zijn overbuurman een berichtje te sturen. ‘Hoi Michiel. Ben je thuis? Het is nog donker bij je. Je komt me toch wel ophalen? Grt. Tobias’. Hierna liep hij door naar zijn keuken om een magnetronmaaltijd klaar te gaan maken. Maar Tobias greep mis in zijn koelkast. Waar altijd wel een maaltijd stond, zag hij nu een lege plek. Dat is waar ook, dacht Tobias. Die had ik al opgegeten. Hij zou vandaag na zijn werk nieuwe maaltijden gekocht hebben, maar doordat hij met zijn hoofd bij de komende avond had gezeten, was hij dat vergeten. Dan maar brood, besloot hij. Hij haalde wat sneetjes brood tevoorschijn en belegde die met dikke lagen ham. Dat smaakte eigenlijk best wel goed, maar dat had alles gedaan nu hij zo’n honger had.

Na zijn brood achter zijn kiezen te hebben gepropt, gooide Tobias er nog een kop thee achteraan. Gelukkig was hij zo slim geweest het met koud water te vermengen, anders had hij nu zeker zijn mond verbrand. Op de klok zag Tobias dat hij nog een kwartier over had. Ping ping, klonk het. Een berichtje, wist de jongeman. Hij hoopte dat het van zijn luiervriend zou zijn. En dat was het. ‘Sorry dat ik je ongerust heb gemaakt. Terwijl jij lief lag te slapen, sloegen hier de stoppen door. Daar had ik meer tijd voor nodig dan verwacht. Maar alles is weer ok. Kijk maar uit het raam’. Tobias liep naar zijn woonkamer en keek richting de overkant. Er brandde nu inderdaad licht in de woning van Michiel. En wat Tobias daar zag, maakte hem vrolijk. Michiel stond midden in zijn woonkamer en stond de romper te showen die hij aanhad. Daar onder zat duidelijk een luier. De mannen zwaaiden naar elkaar. Daarna begon Michiel een berichtje te typen op zijn telefoon. ‘Ik zie je zo. Vergeet niet om leuke, prettige sokken of sloffen aan te trekken. Schoenen onder een luier of romper staat wat raar. En de vloerbedekking daar voelt niet fijn aan je blote voeten Grt. De Luierbuurman'. Goeie tip, dacht Tobias. Hij had nu ook sokken aan, maar dat waren saaie grijze sokken. Snel maar kijken of er wat leuks in zijn kast lag.

In zijn slaapkamer opende Tobias zijn la met sokken. Had hij wel leuke sokken voor onder zijn romper? Vroeg de twintiger zich af. Hij was bang dat hij alleen saaie grijze en zwarte sokken had. Hij grabbelde door de la. Precies op het moment dat hij zijn zoektocht op wou geven, werd zijn inspanning beloond. Van onderin zijn la kwamen sokken tevoorschijn die hem wel bevielen. Lichtblauwe sokken met gele cirkels en vierkantjes. Misschien niet helemaal passend bij zijn romper, maar in ieder geval leuker dan de sokken die hij nu aan had. Die sokken trok hij dan ook snel uit om plaats te maken voor de andere sokken. Zo, dat zag er leuker uit, concludeerde Tobias. Hij keek hoe laat het was en besefte dat het tijd was om zijn trainingspak aan te gaan trekken.

Nu voelde Tobias de zenuwen weer opkomen. Het kwam nu wel erg dichtbij. Straks zouden wildvreemden hem in luier en romper zien en hij hen. Hij vroeg zich steeds meer af hij er wel goed aandeed. Was hij er wel klaar voor? Tegelijkertijd had hij er ook juist heel erg zin in. Misschien dat het gevoel dat hij anders was, nu definitief zou verdwijnen. Wel hoopte hij dat er meer mensen van zijn leeftijd zouden zijn. In het gesprek dat hij met Michiel had gehad, had de man wel verteld dat dat zo was, maar voorlopig kende hij alleen maar een ouder persoon. Hoewel Tobias best besefte dat Michiel niet symbool stond voor iedereen. Al peinzend had de jongeman zijn trainingspak tevoorschijn gehaald en begon deze aan te trekken.

Het duurde niet lang of de stof van zijn trainingspak bedekte Tobias' lichaam en romper volledig. Best zonde, vond Tobias. Hij vroeg zich wel af of je echt niet kon zien dat hij een luier droeg. Daarom liep hij naar zijn spiegel en bekeek hij zichzelf daar uitvoerig in. Hij zag zelf wel een lichte verbreding ter hoogte van zijn middel. Maar hij wist dan ook dat hij een luier aanhad. Hij betwijfelde of het iemand op zou vallen die niet wist van de luier. Hij kon dus concluderen dat Michiels tip een goede was. Opgelucht trok hij zijn schoenen aan. Nu was hij helemaal klaar voor de avond. Hij besloot om terug te lopen naar de woonkamer, om misschien te kunnen ontdekken hoever Michiel was met zijn voorbereidingen. Zou hij al een trainingspak aanhebben, of liep hij nog in zijn romper rond?

Het viel Tobias meteen op dat het donker was in Michiels woonkamer. Zouden zijn stoppen weer zijn gesprongen? Op dat moment ging de deurbel van Tobias’ woning. Dat is Michiel realiseerde Tobias zich. Dat er aan de overkant geel licht brandde, kwam doordat de overbuurman al naar hem aan het toegaan was. Snel liep de jongeman naar de gang. Daar drukte hij op de knop die de voordeur opende. Tobias zag hoe zijn overbuurman achter de voordeur tevoorschijn kwam, gehuld in een trainingspak. Had Michiel wel een luier aan? Vroeg Tobias zich af. Hij kon bij zijn luiervriend geen verdikking zien onder zijn traingsbroek. Wat was er aan de hand? Even werd Tobias ongerust. Maar dat gevoel verdween toen Michiel bovenaan de trap zich bij Tobias voegde. De twintiger besefte dat als je heel goed keek wel íets zag. Maar ook nu was dat misschien doordat Tobias wist dat Michiel een luier droeg. Dat hij zo’n moeite had gehad om het bij zijn overbuurman te zien, stelde Tobias gerust over wat er bij hem te zien was.

‘Zo groentje, klaar voor de grote avond?’ Vroeg Michiel. Tobias knikte. ‘Volgens mij wel.’ ‘Mooi zo. Zullen we dan meteen gaan?’ Dat leek Tobias een logisch plan. Hij pakte zijn portemonnee en sleutels. Nadat hij de lichten had uitgedaan, liep hij achter Michiel aan de trap af. Zonder aarzelen opende die de voordeur en stapte hij naar buiten, de straat op. In tegenstelling tot zijn overbuurman aarzelde Tobias wel even. Hij realiseerde zich dat als hij door de deur was, hij niet meer terug zou kunnen. Het voelde alsof hij zonder zwemdiploma en zwemvest in het diepe ging zwemmen. Toch zette hij door. Met ingehouden adem en een onzekere pas, stapte hij zowel letterlijk als figuurlijk de drempel over. Hij deed de deur achter zich op slot en volgde Michiel richting de parkeerplaats. Het was zover, voor het eerst in zijn leven liep Tobias in een luier buiten.

 

[Leon]

Vol verwachting klopt ons hart, graag snel een vervolg.

 

[luierdromer]

Vol verwachting klopt ons hart, graag snel een vervolg.

Was weer een mooi hoofdstuk, hoop dat we niet lang hoeven te wachten maar, neem toch je tijd .

 

[Januca]

Weer een hoofdstuk dat fijn te lezen was. Ga zo door a.u.b

 

[speentje]

Weer een schitterend hoofdstuk

 

[Dendl]

Prachtig verhaal.
in een ruk alles gelezen. Eerst dacht ik dat de vriendin van zijn zus meer in het verhaal aanwezig ging zijn.

 

[zhboy]

Deel 10

De eerste stappen buiten waren wat onwennig voor Tobias. Hij werd wat gespannen toen er een stel hem en Michiel tegemoet kwam lopen. Maar zonder dat er ook maar iets gebeurde, passeerde het tweetal de luierdragers. Tobias kon een lichte zucht van opluchting niet onderdrukken. ‘Ik zei toch al dat er met een trainingspak aan niks te zien is?’ Fluisterde Michiel, die doorhad dat Tobias niet helemaal op zijn gemak was. ‘Geloof me, iedereen ziet alleen maar een twintiger in trainingspak.’ Tobias kreeg door dat Michiel helemaal gelijk had. Iets zekerder liep hij naast zijn overbuurman door richting de parkeerplaats. Toch was hij pas echt opgelucht toen hij naast Michiel plaats nam in de auto van de oudere luierdrager. Zolang hij daar zat, kon zéker niemand zien wat hij droeg.

Michiel stuurde de auto behendig door de straten van de stad. Ondertussen legde hij nog een keer uit wat Tobias deze avond kon verwachten. De jongeman luisterde aandachtig, ondanks dat hij het meeste al eerder van Michiel had gehoord. Maar hij wou zeker zijn dat hij niks gemist had. En die kans was groot, zoveel had zijn luiervriend hem de avond eerder verteld. Tegelijkertijd probeerde Tobias de route in zich op te nemen. Wie weet zou hij ooit in zijn eentje naar die luierclub toegaan en dan zou hij wel moeten weten hoe hij moest rijden. Gelukkig kende hij tot nu toe de straten waar ze doorheen waren gereden. Zo reed hij ook altijd als hij van zijn woning naar zijn ouderlijk huis ging. Het bedrijventerrein waar ze nu net inreden kende hij ook goed. Hij gebruikte het altijd om de route naar zijn ouders af te snijden. Zijn ouders bleven hier nog wel de doorgaande weg volgen. Zij vonden het bedrijventerrein te onoverzichtelijk om doorheen te rijden. ‘Zo, daar zijn we dan.’ Hoorde Tobias Michiel ineens zeggen. Op datzelfde moment stuurde zijn Michiel linksaf een parkeerplaats op. Hij koos een parkeervak halverwege de parkeerplaats uit en zette de auto daar strak in.

‘Ben je er klaar voor?’ Vroeg Michiel aan Tobias. Maar op een antwoord wachtte hij niet. Voor Tobias het besefte, stond zijn oudere luiervriend al buiten de auto op hem te wachten. Beduusd stapte de jongeman uit. Hier had hij de club niet verwacht. Hij nam het gebouw waar ze bij stonden in zich op. Het leek nog het meest op een magazijn zoals er zovelen in het land staan. ‘Is het echt hier?’ Vroeg hij dan ook verbaasd aan Michiel. ‘Zeker. Het onderste deel is een magazijn waarvandaan de club luiers en rompers en zo verstuurd en bovenin zit de club zelf. Vertrouw me maar.’ Tobias kon niks anders dan zijn vriend vertrouwen, hij was geheel afhankelijk van hem. ‘We zijn niet de eersten zie ik.’ Nam Michiel het woord, terwijl hij naar de al eerder geparkeerde auto’s wees. Het viel Tobias op dat dat er best wel wat waren. Ondertussen was Michiel naar het gebouw toegelopen. Tobias volgde hem op de voet, bang om zijn gids uit het oog te verliezen.

Michiel opende een deur vlak naast een laaddeur. Zonder aarzelen stapte hij naar binnen. Weifelend deed Tobias hetzelfde. Zaten ze hier echt wel goed? Niets van wat hij in het achter de deur liggend halletje zag wees op luiers. Het enige wat hij zag was een loket voor het magazijn, met daartegenover een kale, grijze muur. Niet echt iets wat Tobias kon verbinden met luiers. Recht tegenover de deur die ze net door waren gegaan ging een saaie trap omhoog. Die trap liep Michiel op. Tobias ging ervan uit dat zijn vriend wist wat hij deed en vervolgde ook zijn weg. Hopelijk belanden we straks niet in een saaie kantine, dacht hij. Door wat hij tot nu toe had gezien, vond hij dat best een mogelijke verwachting.

Halverwege de trap ontwaarde Tobias het eerste teken dat ze goed zaten. Aan de wand hing een reclameposter van Tena. En nog voor het eind van de trap volgden meer van dat soort posters. Het akelige gevoel dat ze verkeerd zaten, begon bij de jongeman te verdwijnen. Blijkbaar zaten ze toch goed. Nu werd hij steeds nieuwsgieriger wat er bovenaan de trap op hem wachtte. Die nieuwsgierigheid werd snel bevredigd.

Eenmaal bovenaan de trap opende Michiel een deur waar een bordje aanhing met de tekst ‘Club Couche'. Wat er achter de deur verscheen beviel Tobias meer dan wat hij tot nu toe had gezien. De jongeman stapte een halletje binnen dat sfeervollere kleuren had en door de verlichting warmer aanvoelde. ‘Welkom op de club.’ Nam Michiel het woord. ‘Hier links zitten de wc’s. Als je je luier wilt verschonen, kan dat onder andere daar. Eventueel is er daar ook een ruimte voor in de Woonkamer, zoals wij het noemen. Hier voor je is de garderobe. Daar mag je ook een luier aan- of uittrekken, maar vanwege de hygiëne alleen als je hem niet gebruikt hebt. Kom maar mee.’ Hierop liep Michiel de door hem aangewezen ruimte in, op de voet gevolgd door Tobias.

De twee betraden een redelijk sfeervolle ruimte, met aan het begin kledinghaken aan de muren en her en der een stoel. Naar achteren toe zag Tobias tegen de ene muur kledingkluisjes zoals in een zwembad. Tegen de andere muur waren een soort grote pashokjes gebouwd. Michiel zag de jongeman kijken. ‘Die zijn bedoeld voor als je je met iets meer privacy wilt omkleden.’ Dat vond Tobias eigenlijk wel logisch klinken. ‘Je kunt je spullen opbergen in één van de kluisjes, maar de meesten hangen hun spullen gewoon aan een haakje. Er is nog nooit iets gestolen.’ Tobias was wel overtuigd dat Michiel gelijk had. Aan veel van de haakjes hingen kleren of tassen, terwijl veruit de meeste kluisjes nog ongebruikt openstonden. Blijkbaar kon je je spullen hier inderdaad veilig achterlaten.

De jongeman zag Michiel een plekje in de garderobe uitzoeken. Daar begon hij zich te ontdoen van zijn trainingspak. Zonder aarzeling ritste hij zijn jack open en trok hij deze uit. Tobias had nu zicht op de bovenkant van de romper van zijn luiervriend. Onverstoorbaar knoopte Michiel de veters van zijn schoenen los en stapte uit zijn schoenen. Tobias zag dat Michiel kleurrijke sokken had aangetrokken, die goed bij zijn romper pasten. Nu was Michiels trainingsbroek aan de beurt om uitgetrokken te worden. Op dat moment besefte Tobias dat hij alleen nog maar had staan toekijken. Zelf had hij alles nog aan. Met enige vertraging ging de jongeman het gegeven goede voorbeeld opvolgen en ook hij ritste zijn trainingsjack open.

Een beetje zenuwachtig keek Tobias om zich heen. Hij had een beetje het gevoel betrapt te kunnen worden op iets dat niet mocht. Het beeld van Michiel die voor hem in niet echt iets meer dan een romper stond, zorgde ervoor dat Tobias over de spreekwoordelijke drempel durfde te stappen. Tobias trok zijn jack uit en hing deze aan een lege haak. Zonder aarzeling stapte hij niet veel later uit zijn schoenen. Toen was er alleen nog zijn trainingsbroek die zijn romper voor de helft bedekte. De jongeman zette zijn vingers op de rand van zijn broek. Nog één keer keek hij snel om zich heen. Toen schoof hij de broek naar beneden en trok hem uit. Na zijn broek opgehangen te hebben, keek Tobias naar Michiel. Deze stak ter goedkeuring zijn duim omhoog.

‘Zo, ben je er klaar voor?’ Sprak Michiel weer. Iets bedeesd knikte Tobias. Hij had nog nooit in een romper en luier in een voor hem onbekende ruimte gestaan en hij voelde zich nu eigenlijk best kwetsbaar. ‘Kom, dan laat ik je de belangrijkste ruimte zien, de Woonkamer. Ik denk dat het er al gezellig druk zal zijn.’ Zonder op een reactie van Tobias te wachten, liep Michiel de garderobe uit, de gang in. Tobias volgde hem op de voet, bang om de ervaren luiervriend uit het oog te verliezen en alleen te komen staan. Bij klapdeuren hield Michiel halt. Op de deuren stond met sierlijke letters Woonkamer geschreven. Tobias begreep dat, zodra de deuren opengingen, er geen weg meer terug was. Door dit besef, begon hij te twijfelen. Wou hij dit echt wel? Hij wist wel dat het antwoord op die vraag ja was, maar het bleef toch eng.

Maar veel tijd om te twijfelen kreeg Tobias niet van Michiel. ‘Mag ik u van harte welkom heten in de Woonkamer.’ Zei hij, en hij opende een deur. Michiel gebaarde dat Tobias voor moest gaan. Aarzelend deed Tobias wat hem werd opgedragen. Met een paar kleine pasjes stapte hij zowel letterlijk als figuurlijk de drempel over. Zijn ogen moesten heel even wennen aan het iets gedempte licht, maar wat hij zag beviel hem meteen. Hij kon een lichte glimlach niet onderdrukken en hoe meer hij zag, hoe groter die glimlach werd.

De Woonkamer was een gezellig ingerichte ruimte, met hier en daar banken en stoelen. Ook was er een bar. Aan de muren hingen her en der posters van luierreclames of vintage foto’s van geluierde mensen. Maar het mooiste van alles was nog wel dat hij behoorlijk wat mensen zag, die duidelijk allemaal een luier aanhadden. Sommigen liepen in een romper, maar sommige mensen liepen duidelijk met hun luier zichtbaar. Hoogstens hadden ze er een shirt boven aan. Tobias keek zijn ogen uit. Door de verhalen van Michiel had hij zich er veel van voorgesteld, maar dit niet. Dit zag er beter uit dan in zijn mooiste dromen.

‘Daar naast de bar is een stand waar je onder andere luiers en rompers kunt kopen.’ Wees Michiel Tobias. De jongeman zag inderdaad een soort van kraampje staan. Hoewel de bar het kraampje voor een belangrijk deel uit het zicht onttrok, zag Tobias duidelijk dat er pakken luiers uitgestald stonden en ook leek het er op dat er paspoppen stonden met rompers aan. Weliswaar was Tobias’ nieuwsgierigheid meteen gewekt, toch durfde hij er niet direct op af te lopen. Misschien was dat meer iets voor later op de avond. ‘Zeg, zullen we een plekje zoeken om wat te drinken?’ Nam Michiel weer het woord. Op een antwoord wachtte hij niet. Hij wenkte Tobias om mee te komen en liep naar een comfortabel uitziende bank, die nog onbezet was. Daar lieten de twee zich op zakken en voor het eerst in de afgelopen minuten voelde de twintiger iets van ontspanning in zijn lichaam komen.

‘Wat wil je drinken.’ Vroeg Michiel. Ja, wat drink je in vredesnaam op een luieravond? Vroeg Tobias zich af en stelde deze vraag ook zo aan zijn oudere luiervriend. Die moest een beetje lachen. ‘Alles wat je normaal ook zou drinken. Het is niet zo dat iedereen aan de melk zit of zo. Het gaat van thee en koffie tot aan bier. Een vergunning voor sterke drank hebben we niet.’ Eigenlijk klonk dat best wel logisch in de oren van de jongeman en hij vroeg om een colaatje. In bier had hij nog geen trek, en hij dronk sowieso weinig alcohol. ‘Ik ben zo terug.’ Zei Michiel en Tobias keek hem na terwijl hij naar de bar liep. Michiel was duidelijk helemaal op zijn plaats hier en voelde zich volledig op zijn gemak, tussen andere luierdragers door lopend.

Tobias begon om zich heen te kijken. Hij vond het mooi hoe mannen en vrouwen van verschillende leeftijden door elkaar heen liepen en zaten. De jongeman zag tot zijn vreugde niet alleen senioren, maar ook twintigers. En alles wat daar tussen zat. Hij was best wel verrast dat er nog zoveel andere luierliefhebbers waren, ondanks dat Michiel hem dat al verteld had. Het mooiste vond hij misschien nog wel dat luiers en rompers hier duidelijk als een normaal kledingstuk werden gezien en niemand er raar over deed. Hij werd steeds gelukkiger met de stap die hij had genomen om hier naartoe mee te gaan.

Michiel kwam terug met het drinken. Hij zette voor zichzelf een dampende kop koffie op tafel en voor Tobias een groot glas cola. ‘Zo, ze schenken hier geen lullige glaasjes.’ Merkte Tobias op. ‘Nee, ze schenken hier royaal.’ Reageerde Michiel. ‘Maar dat is niet zo gek, als je klanten toch een wc om hun middel dragen.’ Tobias moest een beetje glimlachen om de opmerking van zijn luiervriend. Daar zou best wel eens een kern van waarheid in kunnen zitten. Zelf had hij als jonge tiener twee of drie keer expres in zijn luier geplast, maar eigenlijk deed dat hem niet veel. En was er dan ook zonder klagen mee gestopt toen zijn moeder aangaf dat ze dat niet zo fijn vond. Tobias kon wel begrijpen als andere mensen het wél fijn vonden om hun luier af en toe te gebruiken waar hij voor gemaakt was, en in luiers plasten.

Op dat moment kwamen er twee mensen bij Tobias en Michiel staan. Een vrouw in een romper en een man in een luier en T-shirt. Tobias schatte ze beiden op een jaar of 50. Maar zoals ze gekleed waren, vond de jongeman het behoorlijk moeilijk om die schatting goed te doen. ‘Hallo Michiel. Wie heb je meegenomen?’ Nam de vrouw het woord. ‘Hoi Tessa. Mag ik je voorstellen aan mijn overbuurman Tobias. Tobias, dit is Tessa, de voorzitter van de club. En deze man hier is de secretaris, Jan.’ Tobias schudde beide mensen de hand. ‘En hoe bevalt het tot nu toe?’ Vroeg Tessa geïnteresseerd. ‘Zeg, we stappen net binnen. Even rustig met hem. Eet deze nieuwkomer nou eens niet direct op.’ Grapte Michiel. ‘Haha. Je hebt gelijk. Tobias, kijk maar rustig rond. Als je vragen hebt, kan je naast Michiel ook bij ons terecht.’ Met een korte wuif nam Tessa afscheid en liep richting een ander groepje mensen. Ook Jan besloot om weer verder te gaan en na een korte groet verliet hij de twee mannen.

 

[Januca]

Geweldig leuk vervolg. Ga zo door a.u.b.

 

[luierdromer]

Geweldig vervolg, de locatie doet me denken aan de tijd dat het magazijn van de clubshop in Schaijk was gevestigd.
Hebben toen menig leuke avond daar gehad, is helaas niet mogelijk op de locatie in Eindhoven.
Dus heel herkenbaar, kom maar, met de rest van de avond

 

[luiers zijn lekker]

Mooi vervolg kreeg er bijna een natte luierbroek door na het lezen ga zo door

 

[suprima]

Mooi geschreven ZhBoy ik zat helemaal in het verhaal

 

[speentje]

 

[ikkuh!]

Ga zo door
Erg leuk verhaal om te lezen

 

[jjcvdk]

Een heel erg mooi hoofdstuk van een toch al heel mooi verhaal ga zo door en wacht geduldig op een nieuw hoofdstuk mvg

 

[zhboy]

Deel 11

Al pratend over alles en nog wat, dronken Tobias en Michiel hun cola en koffie op. Tobias was het al snel helemaal gewend om in romper en luier in één ruimte te zitten met andere mensen die ongeveer hetzelfde gekleed waren. Hij voelde zich helemaal op zijn gemak. ‘Zullen we bij het standje gaan kijken?’ Vroeg Michiel. ‘Je wou toch kijken voor een romper?’ Tobias knikte. ‘En voor luiers. Die van mij zijn op.’ ‘Volgens mij hebben ze die van jou hier wel. Kom.’ Michiel gaf het goede voorbeeld en stond van de bank op. Tobias volgde hem op korte afstand richting het standje met luierspullen. Daar aangekomen keek de jongeman zijn ogen uit. Het stond er niet alleen vol met pakken luiers, maar ook hingen er enkele rompers. Daarnaast kon je er ook slabben kopen en allerlei accessoires. Tobias wist niet dat er zoveel te krijgen was.

‘Hoi Barbara, kan jij deze jongeman misschien helpen?’ Nam Michiel meteen het woord. ‘Natuurlijk!’ Reageerde de vrouw in het standje enthousiast. Zelf droeg ze een soort van trappelpak, waar onder goed de vorm van een luier zichtbaar was. ‘Waar kan ik je mee van dienst zijn?’ Vroeg ze aan Tobias. ‘Ik uh…, ik uh…,’ Tobias wou vragen of ze zijn luiers verkochten, maar hij bedacht zich nu dat hij eigenlijk niet eens precies wist welk merk of type hij droeg. Tot nu toe had zijn moeder ze eigenlijk altijd voor hem gekocht. ‘Meneer hier zou graag een nieuw pak van zijn luiers kopen en misschien een romper. Maar blijkbaar is hij het Nederlands verleerd.’ Antwoordde Michiel plagerig voor Tobias. ‘Hebben jullie iets voor hem?’ ‘Wat voor luier draag je?’ Vroeg de vrouw aan Tobias. Die wist het echt niet. Vertwijfeld keek hij Michiel aan. Wat nu? Tot zijn geluk hielp zijn vriend hem uit de brand. Hij bleek het merk en type zo op te kunnen noemen. ‘Ik denk dat je maatje M hebt hè, of toch een L doen?’ Vroeg Barbara. Die vraag kon Tobias wel zelf beantwoorden. ‘Doe inderdaad maar een M.’ ‘Momentje, ik zal ze even achter gaan pakken.’ Zei de verkoopster en verdween even achter een wand. Tobias hoorde haar daar even rommelen. ‘Je zei toch M hè?’ Klonk het iets gedempt vanachter de wand. ‘Klopt helemaal!’ Riep de jongeman terug, iets harder dan hij eigenlijk wou. ‘Mooi, dan heb ik ze.’ Enkele seconden later verscheen de vrouw weer vanachter de wand vandaan. ‘Als het goed is bedoel je deze.’ Ze hield bijna triomfantelijk een pak luiers voor zich uitgestrekt in haar handen. ‘Inderdaad, die zijn het.’ Reageerde Tobias half verrast. Hij had eigenlijk niet verwacht dat ze zijn merk zouden hebben. Om een of andere reden was hij er voorzichtig vanuit gegaan dat zijn merk alleen bij de apotheek of zo verkrijgbaar was en dat ze hier alleen luiers met kinderprintjes zouden verkopen. Hij was dan ook iets blij verrast dat ze op de club wél zijn luiers hadden.

‘Je zocht ook nog een romper?’ Vroeg de vrouw aan Tobias, nadat ze het pak luiers voor de jongeman op de toonbank had gezet. Tobias knikte. ‘Helaas was er een probleem met de levering, dus ik heb nu alleen die beschikbaar.’ De vrouw wees naar een paar paspoppen aan de zijkant van het standje. Tobias liep er iets dichter naartoe en bekeek de getoonde rompers. Twee vielen er meteen af. De één was roze met een witte kraag in de vorm van een bloem, veel te kinderachtig. De ander was veel te druk, met allerlei gekleurde vlakjes. Twee andere rompers bevielen hem een stuk beter. De ene was effen geel, de ander effen blauw maar met gele boorden. Tobias vond beide rompers er eigenlijk wel goed uitzien. Dat maakte de keuze voor hem er niet gemakkelijker op. En ook de prijs was hetzelfde. ‘Zijn ze allebei in mijn maat te koop?’ Hij kreeg een bevestigend antwoord. Dat hielp niet bij zijn keuze.

‘Ik zou voor die blauwe gaan.’ Klonk er opeens een vrouwenstem achter Tobias. Op een of andere manier kwam de stem hem bekend voor, maar toch had Tobias geen idee wie hem achter zijn rug advies had gegeven. Was het de voorzitster? Nee, die klonk anders. Nieuwsgierig draaide de jongeman zich om, zodat hij kon zien van wie de stem was. Tobias schrok zich suf en verstijfde bijna. Hij keek recht in de ogen van iemand die hij hier niet had verwacht: Charlotte, de beste vriendin van zijn zus. ‘W.., w.., wat doe jij hier?’ Vroeg Tobias verbaasd en geschrokken. Hij voelde zich een beetje betrapt. ‘Nou zeg, dat klinkt vriendelijk. Ik kom hier, net als jij neem ik aan, om te relaxen en medeliefhebbers te ontmoeten.’ Nu pas viel het Tobias op dat ook Charlotte gepast gekleed was. Ze droeg niet veel meer dan een luier met daarboven een T-shirt met de opdruk ‘I my diaper’. Het besef dat Charlotte ook ‘één van hun' was, zorgde ervoor dat Tobias weer wat begon te ontspannen. ‘Kom je hier vaker?’ Vroeg hij aan Charlotte. ‘Als dat een openingszin is om me te versieren, dan moet je echt beter je best doen hoor.’ Zei Charlotte lachend. ‘Maar inderdaad, ik kom hier al een paar jaar.’ Tobias begon licht te blozen. Hoewel hij de vraag zo zeker niet had bedoeld, zat Charlotte er ook niet eens zoveel naast. Tobias had haar al tijden leuk gevonden, maar voor hem onbereikbaar. Hij had haar dus maar een beetje uit zijn hoofd gezet. Nu ze zo voor hem stond, kwamen zijn gevoelens echter weer volop naar boven.

‘Heb je een keuze gemaakt of wacht je toch liever tot volgende week de nieuwe levering er is?’ Onderbrak Barbara het korte gesprekje tussen Tobias en Charlotte. ‘Doe de blauwe maar.’ Antwoordde Tobias hierop resoluut. Hij had die romper al het mooist gevonden, maar nu Charlotte die ook nog adviseerde, was er van twijfel helemaal geen sprake. ‘Ook een M neem ik aan?’ Barbara wachtte het antwoord van Tobias niet af, maar nam een romper van de stapel die achter haar lag. Ze showde hem aan Tobias. Die kon alleen maar knikken. Ja, met deze koos hij voor de juiste romper. ‘Anders nog iets?’ ‘Nee hoor, dat is het.’ ‘Dan wordt het 53 euro, alsjeblieft.’

Nu schrok Tobias een beetje. Hij was naar het standje gegaan zonder geld mee te nemen. Zijn portemonnee zat nog in zijn jas die in de garderobe hing. Hoe had hij zo dom kunnen zijn om die te vergeten terwijl hij iets ging kopen? ‘Ik, uh, ik ga even m’n portemonnee halen. Sorry. Momentje.’ Zei hij met een rood wordend hoofd. ‘Als je nu lid wordt van de club, dan kan je op rekening kopen. Dat scheelt weer gedoe met portemonnees en pinpassen.’ Gaf Charlotte weer een advies. En ook dit advies beviel Tobias zeer. Eigenlijk had hij er nog niet eens aan gedacht dat hij lid zou kunnen worden, maar het idee sprak hem zeer aan. ‘Goed idee.' Zei hij dan ook. ‘Dus we hebben er een lid bij? Mooi. Welkom bij de club.’ Zei Barbara enthousiast, en ze legde een formulier en pen voor de jongeman op de toonbank. ‘Als je dan hier je gegevens wilt noteren.’ Onder toeziend oog van Michiel en Charlotte begon Tobias het formulier in te vullen.

Al snel waren alle gegevens ingevuld. Na zijn handtekening gezet te hebben, legde Tobias de pen neer. Hij kreeg een klein applausje van Michiel, Charlotte en Barbara. ‘Geloof me, je zult er geen spijt van krijgen.’ Hoorde hij Michiel zeggen. Maar daar was Tobias ook helemaal niet bang voor. Het idee dat hij nu bij een groep gelijkdenkenden behoorde, gaf hem juist een goed gevoel. ‘Ik zal je gegevens meteen gaan invoeren, dan kan je als je straks naar huis gaat je lidmaatschapspasje hier ophalen.’ Nam Barbara weer het woord. ‘Deze kan je nu meteen al meenemen.’ Zei ze, en ze schoof de luiers en romper dichter naar Tobias toe. ‘Die worden automatisch van je rekening afgeschreven, met 10 procent welkomstkorting.’ Tobias bedankte haar en pakte de spullen aan. Even later liep hij met zijn handen vol naar de garderobe om zijn nieuwe spullen daar bij zijn kleding te leggen. Volgens Michiel kon dat zonder problemen. Tobias voelde zich een rare manier van trots. Dit was de eerste keer dat hij zelf luiers had gekocht en dat leverde hem een goed gevoel op.

Nadat de jongeman zijn nieuwe aanwinsten bij zijn andere spullen had neergezet, liep Tobias weer terug naar de Woonkamer. Daar zag hij dat Michiel en Charlotte een plek hadden gevonden in een comfortabele zithoek. Goedgehumeurd voegde hij zich bij hen. Tobias zag een gele romper naast Charlotte op de bank liggen. ‘Hé, heb jij er ook eentje gekocht?’ Vroeg hij aan Charlotte. ‘Zeker. Mijn andere rompers beginnen een beetje te slijten, dus ik was wel aan een nieuwe toe.’ Nu hij hoorde dat Charlotte naast luiers ook rompers droeg, kwamen Tobias’ gevoelens voor haar definitief boven. Dit zorgde ervoor dat Tobias lichtelijk verlegen werd en niet naast Charlotte op de bank durfde te gaan zitten, hoewel daar nog een plek vrij was. Aarzelend bleef hij dan ook wat bij de zithoek staan drentelen.

‘Zeg, ga je nog zitten of heb je voor een staanplaats betaald?’ Sprak Michiel de jongeman aan. Tobias keek even rond en zag dat er ook nog een plaats vrij was naast Michiel. Hij maakte aanstalten om daar naartoe te lopen toen hij de blik en de hoofdknik van Michiel opmerkte. Die dwóngen hem bijna om naast Charlotte te gaan zitten. Gedwee deed de twintiger wat zijn oudere vriend hem zonder woorden opdroeg. Eenmaal naast de jonge vrouw zittend, durfde hij alleen maar via zijn ooghoeken naar Charlotte te kijken. Maar wat hij zag beviel hem goed: een vlotte, vrolijke meid in een shirt en luier. Wat stond haar dat goed.

‘Hallo dromer, antwoord je nog?’ Hoorde Tobias Michiel zeggen. Hij keek de man vragend aan. ‘Charlotte vroeg je iets, maar volgens mij zat je ergens anders met je gedachten. Tobias voelde hoe hij een beetje rood werd. Hij keek zijn buurvrouw nu rechtstreeks aan. Ze herhaalde haar vraag. ‘Wanneer ben jij begonnen met luiers?’ ‘Toen ik 12 was.’ Antwoordde de jongeman eerlijk. ‘Toen al? Lucky bastard. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ Tobias begon te vertellen over hoe zijn moeder een pak Drynites had gekocht toen ze had gemerkt dat Tobias er steeds naar keek. En dat hij die direct al prettig vond zitten. Zo vertelde hij steeds meer over zijn geschiedenis met luiers. En hoe meer hij vertelde, hoe minder verlegen Tobias werd. Uiteindelijk zaten de drie uren te praten over hun ervaringen met luiers en rompers. Het laatste restje gêne dat Tobias had, verdween volledig.

Het was Michiel die het gesprek op een ander onderwerp bracht. ‘Jongelui, het is al laat. Zullen we op eigen initiatief richting huis gaan, voordat we eruit getrapt worden?’ Tobias keek om zich heen. Waar het de hele avond gezellig druk was geweest, daar was er nu haast niemand meer. Ongemerkt waren al veel mensen vertrokken. ‘Ja, het is misschien wel tijd.’ Bevestigde Tobias Michiels idee. ‘Kan ik met jullie meerijden?’ Vroeg Charlotte. ‘Ik ben met de bus, maar heb niet op de tijd gelet. Die rijdt dus nu niet meer.’ ‘Natuurlijk, geen probleem.’ Reageerde Michiel. ‘Zullen we bij mij nog wat napraten of willen jullie rechtstreeks naar huis?’ De twee jongeren keken elkaar aan. ‘Goed plan.’ Klonk het in koor. ‘Lekker duidelijk weer. Wat is een goed plan, bij mij napraten of naar huis?’ ‘Napraten bij jou lijkt me leuk.’ Gaf Charlotte duidelijker antwoord. En zo reden de drie met elkaar tien minuten later richting de woning van Michiel. In de achterbak lagen twee rompers en een pak luiers.

Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats bij de woningen van Tobias en Michiel, werd Tobias toch weer wat zenuwachtig. Hij begon zich af te vragen hoe hij zijn nieuwe spullen ongezien bij hem thuis zou krijgen. Hij was echt niet van plan om zo open en bloot met zijn romper en pak luiers over straat te gaan lopen. ‘Hoe krijg ik die dingen thuis?’ Vroeg hij dan ook aan Michiel, wijzend naar de achterbak. ‘Haal straks maar een grote tas of vuilniszak of zo om ze in te doen.’ Dat was eigenlijk best een simpele oplossing, bedacht Tobias. Hij werd op slag weer wat rustiger. Gerustgesteld liep hij met de twee anderen richting de woning van Michiel.

Het was vroeg in de ochtend. Tobias lag in bed en opende zijn ogen. Hij zag hoe het eerste zonlicht door een kiertje tussen zijn gordijnen heen scheen. Het verlichtte zijn bed een beetje. Tobias had heerlijk geslapen in een luier en zijn nieuwe romper. De jongeman keek opzij. Naast hem lag een jonge vrouw in gele romper met daaronder een luier. Het leven is goed, het leven is mooi, dacht hij. Met een glimlach op zijn gezicht en kijkend naar de rustig ademende Charlotte naast zich, viel Tobias weer in een heerlijke slaap.

Einde​

 

[ikkuh!]

Leuk verhaal .

einde ?

Had wel iets meer verwacht van het einde bij dit verhaal en zeker nog geen einde verwacht .
Er zat een leuke opbouwende lijn in het verhaal met nog veel mogelijkheden .

Ik hoop dat dit het einde was van dit deel en dat er nog veel mogen volgen

 

[Januca]

Heel leuk verhaal met een "happy end". Dat zie ik graag.
Complimenten met dit verhaal en van mij mag je nog wel meer schrijven.

 

[luierdromer]

Leuk verhaal .

einde ?

Had wel iets meer verwacht van het einde bij dit verhaal en zeker nog geen einde verwacht .
Er zat een leuke opbouwende lijn in het verhaal met nog veel mogelijkheden .

Ik hoop dat dit het einde was van dit deel en dat er nog veel mogen volgen

Vindt ik ook maar, ja helaas, is een leuk verhaal en, je stopt op een hoogtepunt.
Ben benieuwd hoe het verder gaat met Tobias en, Charlotte maar, ben ook nieuwsgierig naar de reactie van Tobias zijn zus op de ontmoeting van haar broer met haar vriendin.
Hoewel dat ook in een nieuw verhaal kan, Tobias en Charlotte bijvoorbeeld?