zhboy
Toplid
Deel 9
Het was eindelijk vrijdagmiddag. Met ferme trappen op zijn pedalen fietste Tobias van zijn werk naar huis. De regen viel zo nu en dan met bakken uit de hemel, maar dat deerde Tobias niet veel. Hij zat met zijn gedachten meer bij wat er vanavond stond te gebeuren. Voor het eerst van zijn leven zou hij buitenshuis een luier en romper gaan dragen. En hij zou voor het eerst ook naar een luierclub gaan. Iets waarvan hij tot voor kort zelfs niet eens wist dat het bestond. Dit alles maakte hem redelijk zenuwachtig, hoewel hij er ook naar uitzag. Hij had al gemerkt dat hoe minder hij zijn luiers geheim hoefde te houden, hoe meer hij er van genoot om ze te dragen.
Doorweekt kwam de jongeman aan bij zijn woning. Na zijn fiets in zijn berging te hebben gezet, liep Tobias zwaar nadruppelend zijn trap op. Boven liep hij direct zijn badkamer in. Daar ontdeed hij zich van zijn natte kleding en zette hij de douche aan. Tobias stapte onder de warme stralen. Voor een tweede keer werd hij nat die middag, maar nu voelde het toch een stuk aangenamer. Een paar minuten lang stond hij niks anders te doen dan te staan en het warme water over zijn lichaam te laten lopen. Al niks doende dwaalden zijn gedachten weer af naar wat er die avond ging gebeuren. Hij vond het nog steeds een raar idee dat hij straks in een luier zou lopen tussen allemaal andere luierdragers, die hij nu nog niet kende. Een raar idee, maar op één of andere manier ook geruststellend.
Na een paar minuten douchte Tobias zich af en zette hij de douchekraan uit. Tijdens het afdrogen bekeek hij zijn lichaam goed. Hij zag nergens een haartje en dat beviel hem. Sinds hij weer luiers was gaan dragen, had hij besloten om zijn lichaamshaar af te scheren. Dat vond hij met een luier aan beter bij hem staan. Niet dat hij iets tegen haar had. Michiel was bijvoorbeeld wel iets behaard en dat vond Tobias bij hem niet slecht staan. Maar haar bij een luier vond hij bij zichzelf dus niks.
Na zich afgedroogd te hebben, gaf Tobias zichzelf een knipoog in de spiegel. Daarna verliet hij de badkamer en liep hij zijn slaapkamer in. Hij haalde een luier uit de verpakking. De verpakking was bijna leeg. Na deze luier zat er nog maar eentje in. Hij moest dus nieuwe gaan kopen. Michiel had al verteld dat er op de club ook luiers en rompers werden verkocht, dus dat was misschien wel iets om vanavond te doen. Hoewel Tobias twijfelde of hij wel zo openlijk een pak luiers zou durven kopen. Toen hij nog bij zijn ouders woonde, kocht zijn moeder ze eigenlijk steeds voor hem. En ook het pak luiers dat hij nu gebruikte was door zijn moeder gekocht. Of hij vanavond dus zomaar om een pak luiers zou durven vragen, was nog niet zeker. Tijdens het denken hierover had Tobias de luier omgedaan. Hij zat weer als gegoten en ook de romper die hij daarna aandeed, zat minimaal net zo goed.
Nadat Tobias zichzelf nog even had gekeurd in de spiegel in zijn slaapkamer, liep hij naar zijn keuken. Hij zette water op voor een kop thee en schonk daarna een glas fris voor zichzelf in. Zou het door de zenuwen komen dat hij zo’n dorst had? Want Tobias moest eerlijk zijn naar zichzelf dat hij best zenuwachtig was voor deze avond. Hij zou voor het eerst buitenshuis een luier gaan dragen, tussen mensen die hij nu nog helemaal niet kende. Als hij daar over nadacht, dan voelde Tobias zijn hartslag omhoog gaan. Maar ondanks dat hij dus wel iets last had van zijn zenuwen, had de jongeman ook zin in de avond. Hij had zin om open te kunnen zijn over het feit dat hij het prettig vind om een luier te dragen. Dat zou vanavond absoluut zo zijn.
Intussen had het water voor de thee gekookt. Tobias goot het laatste beetje van zijn fris in zijn keel en schonk het hete water in een theeglas. Hij haalde snel een theezakje door het water en liep vervolgens met de kop hete thee naar zijn woonkamer. Door de ramen zag Tobias dat het buiten nog steeds fanatiek regende. Als dat straks maar geen problemen op zal leveren, dacht de jongeman. Hij moest straks een stukje van zijn woning naar de auto lopen en hij had met Michiel afgesproken dat hij dat net als Michiel in luier en romper zou doen. Net als zijn oudere vriend zou Tobias daar dan een trainingspak overheen dragen. Maar Tobias was bang dat de regen alles nat zou maken, inclusief zijn luier. En dat leek hem helemaal niks. Zeker nu zijn luiers bijna op waren, moest hij er zuinig op zijn.
De situatie overdenkend nam Tobias plaats op zijn bank. Door de natte ramen heen keek hij naar de overkant. Nee, Michiel was zo te zien nog niet thuis. Maar dat was niet zo gek, aangezien Michiel altijd tot later werkte dan Tobias. De jongeman wist dat hij zijn overbuurman vanavond nog genoeg zou zien, dus zo erg was het ook niet dat hij hem nu niet zag. In plaats van op zijn buurman, richtte Tobias zijn aandacht nu dan ook op de tv. Hij begon de kanalen langs te zappen, maar niks van wat hij zag kon echt zijn interesse trekken. Tobias zat met zijn gedachten eigenlijk al helemaal bij de avond die zou komen. Hij vroeg zich af hoe de andere mensen op hem zouden reageren. Was hij niet teveel een groentje vergeleken met de rest? En hoe zou hij zelf reageren bij het zien van wildvreemden in luier? Hij was bang dat hij misschien verlegen zou worden. Maar het idee dat Michiel er zou zijn stelde Tobias gerust. Tobias wist dat zijn oudere overbuurman hem zou helpen bij de introductie. Nadat Tobias zichzelf had gerustgesteld, werden zijn oogleden zwaar en viel hij in een ontspannende slaap.
Het was al bijna donker toen Tobias wakker schrok. Verdwaasd keek hij om zich heen. Waar was hij wakker van geschrokken? En hoe laat was het? Hij moest zich zelfs even realiseren waar hij was. Tobias pakte zijn telefoon van de tafel en keek op het schermpje. Toen besefte hij waar hij van wakker was geschoten. Zijn agenda had een seintje gegeven dat Michiel hem over een half uurtje zou ophalen. Nu schrok de jongeman pas echt. Een half uur, en hij moest nog eten. Wat hij gepland had om te eten zou dus niet meer kunnen. Dat klaarmaken en opeten zou teveel tijd gaan kosten. Dan maar weer een magnetronmaaltijd. Snel stond Tobias op van de bank en hij begon naar de keuken te lopen. Na een paar stappen keek hij even om, naar de overkant van de straat. Hij schrok alweer. In de woning van Michiel brandde nog steeds geen licht. Hij zou toch wel komen? Of was hij vertraagd? Michiel besloot om zijn overbuurman een berichtje te sturen. ‘Hoi Michiel. Ben je thuis? Het is nog donker bij je. Je komt me toch wel ophalen? Grt. Tobias’. Hierna liep hij door naar zijn keuken om een magnetronmaaltijd klaar te gaan maken. Maar Tobias greep mis in zijn koelkast. Waar altijd wel een maaltijd stond, zag hij nu een lege plek. Dat is waar ook, dacht Tobias. Die had ik al opgegeten. Hij zou vandaag na zijn werk nieuwe maaltijden gekocht hebben, maar doordat hij met zijn hoofd bij de komende avond had gezeten, was hij dat vergeten. Dan maar brood, besloot hij. Hij haalde wat sneetjes brood tevoorschijn en belegde die met dikke lagen ham. Dat smaakte eigenlijk best wel goed, maar dat had alles gedaan nu hij zo’n honger had.
Na zijn brood achter zijn kiezen te hebben gepropt, gooide Tobias er nog een kop thee achteraan. Gelukkig was hij zo slim geweest het met koud water te vermengen, anders had hij nu zeker zijn mond verbrand. Op de klok zag Tobias dat hij nog een kwartier over had. Ping ping, klonk het. Een berichtje, wist de jongeman. Hij hoopte dat het van zijn luiervriend zou zijn. En dat was het. ‘Sorry dat ik je ongerust heb gemaakt. Terwijl jij lief lag te slapen, sloegen hier de stoppen door. Daar had ik meer tijd voor nodig dan verwacht. Maar alles is weer ok. Kijk maar uit het raam’. Tobias liep naar zijn woonkamer en keek richting de overkant. Er brandde nu inderdaad licht in de woning van Michiel. En wat Tobias daar zag, maakte hem vrolijk. Michiel stond midden in zijn woonkamer en stond de romper te showen die hij aanhad. Daar onder zat duidelijk een luier. De mannen zwaaiden naar elkaar. Daarna begon Michiel een berichtje te typen op zijn telefoon. ‘Ik zie je zo. Vergeet niet om leuke, prettige sokken of sloffen aan te trekken. Schoenen onder een luier of romper staat wat raar. En de vloerbedekking daar voelt niet fijn aan je blote voeten Grt. De Luierbuurman'. Goeie tip, dacht Tobias. Hij had nu ook sokken aan, maar dat waren saaie grijze sokken. Snel maar kijken of er wat leuks in zijn kast lag.
In zijn slaapkamer opende Tobias zijn la met sokken. Had hij wel leuke sokken voor onder zijn romper? Vroeg de twintiger zich af. Hij was bang dat hij alleen saaie grijze en zwarte sokken had. Hij grabbelde door de la. Precies op het moment dat hij zijn zoektocht op wou geven, werd zijn inspanning beloond. Van onderin zijn la kwamen sokken tevoorschijn die hem wel bevielen. Lichtblauwe sokken met gele cirkels en vierkantjes. Misschien niet helemaal passend bij zijn romper, maar in ieder geval leuker dan de sokken die hij nu aan had. Die sokken trok hij dan ook snel uit om plaats te maken voor de andere sokken. Zo, dat zag er leuker uit, concludeerde Tobias. Hij keek hoe laat het was en besefte dat het tijd was om zijn trainingspak aan te gaan trekken.
Nu voelde Tobias de zenuwen weer opkomen. Het kwam nu wel erg dichtbij. Straks zouden wildvreemden hem in luier en romper zien en hij hen. Hij vroeg zich steeds meer af hij er wel goed aandeed. Was hij er wel klaar voor? Tegelijkertijd had hij er ook juist heel erg zin in. Misschien dat het gevoel dat hij anders was, nu definitief zou verdwijnen. Wel hoopte hij dat er meer mensen van zijn leeftijd zouden zijn. In het gesprek dat hij met Michiel had gehad, had de man wel verteld dat dat zo was, maar voorlopig kende hij alleen maar een ouder persoon. Hoewel Tobias best besefte dat Michiel niet symbool stond voor iedereen. Al peinzend had de jongeman zijn trainingspak tevoorschijn gehaald en begon deze aan te trekken.
Het duurde niet lang of de stof van zijn trainingspak bedekte Tobias' lichaam en romper volledig. Best zonde, vond Tobias. Hij vroeg zich wel af of je echt niet kon zien dat hij een luier droeg. Daarom liep hij naar zijn spiegel en bekeek hij zichzelf daar uitvoerig in. Hij zag zelf wel een lichte verbreding ter hoogte van zijn middel. Maar hij wist dan ook dat hij een luier aanhad. Hij betwijfelde of het iemand op zou vallen die niet wist van de luier. Hij kon dus concluderen dat Michiels tip een goede was. Opgelucht trok hij zijn schoenen aan. Nu was hij helemaal klaar voor de avond. Hij besloot om terug te lopen naar de woonkamer, om misschien te kunnen ontdekken hoever Michiel was met zijn voorbereidingen. Zou hij al een trainingspak aanhebben, of liep hij nog in zijn romper rond?
Het viel Tobias meteen op dat het donker was in Michiels woonkamer. Zouden zijn stoppen weer zijn gesprongen? Op dat moment ging de deurbel van Tobias’ woning. Dat is Michiel realiseerde Tobias zich. Dat er aan de overkant geel licht brandde, kwam doordat de overbuurman al naar hem aan het toegaan was. Snel liep de jongeman naar de gang. Daar drukte hij op de knop die de voordeur opende. Tobias zag hoe zijn overbuurman achter de voordeur tevoorschijn kwam, gehuld in een trainingspak. Had Michiel wel een luier aan? Vroeg Tobias zich af. Hij kon bij zijn luiervriend geen verdikking zien onder zijn traingsbroek. Wat was er aan de hand? Even werd Tobias ongerust. Maar dat gevoel verdween toen Michiel bovenaan de trap zich bij Tobias voegde. De twintiger besefte dat als je heel goed keek wel íets zag. Maar ook nu was dat misschien doordat Tobias wist dat Michiel een luier droeg. Dat hij zo’n moeite had gehad om het bij zijn overbuurman te zien, stelde Tobias gerust over wat er bij hem te zien was.
‘Zo groentje, klaar voor de grote avond?’ Vroeg Michiel. Tobias knikte. ‘Volgens mij wel.’ ‘Mooi zo. Zullen we dan meteen gaan?’ Dat leek Tobias een logisch plan. Hij pakte zijn portemonnee en sleutels. Nadat hij de lichten had uitgedaan, liep hij achter Michiel aan de trap af. Zonder aarzelen opende die de voordeur en stapte hij naar buiten, de straat op. In tegenstelling tot zijn overbuurman aarzelde Tobias wel even. Hij realiseerde zich dat als hij door de deur was, hij niet meer terug zou kunnen. Het voelde alsof hij zonder zwemdiploma en zwemvest in het diepe ging zwemmen. Toch zette hij door. Met ingehouden adem en een onzekere pas, stapte hij zowel letterlijk als figuurlijk de drempel over. Hij deed de deur achter zich op slot en volgde Michiel richting de parkeerplaats. Het was zover, voor het eerst in zijn leven liep Tobias in een luier buiten.
Het was eindelijk vrijdagmiddag. Met ferme trappen op zijn pedalen fietste Tobias van zijn werk naar huis. De regen viel zo nu en dan met bakken uit de hemel, maar dat deerde Tobias niet veel. Hij zat met zijn gedachten meer bij wat er vanavond stond te gebeuren. Voor het eerst van zijn leven zou hij buitenshuis een luier en romper gaan dragen. En hij zou voor het eerst ook naar een luierclub gaan. Iets waarvan hij tot voor kort zelfs niet eens wist dat het bestond. Dit alles maakte hem redelijk zenuwachtig, hoewel hij er ook naar uitzag. Hij had al gemerkt dat hoe minder hij zijn luiers geheim hoefde te houden, hoe meer hij er van genoot om ze te dragen.
Doorweekt kwam de jongeman aan bij zijn woning. Na zijn fiets in zijn berging te hebben gezet, liep Tobias zwaar nadruppelend zijn trap op. Boven liep hij direct zijn badkamer in. Daar ontdeed hij zich van zijn natte kleding en zette hij de douche aan. Tobias stapte onder de warme stralen. Voor een tweede keer werd hij nat die middag, maar nu voelde het toch een stuk aangenamer. Een paar minuten lang stond hij niks anders te doen dan te staan en het warme water over zijn lichaam te laten lopen. Al niks doende dwaalden zijn gedachten weer af naar wat er die avond ging gebeuren. Hij vond het nog steeds een raar idee dat hij straks in een luier zou lopen tussen allemaal andere luierdragers, die hij nu nog niet kende. Een raar idee, maar op één of andere manier ook geruststellend.
Na een paar minuten douchte Tobias zich af en zette hij de douchekraan uit. Tijdens het afdrogen bekeek hij zijn lichaam goed. Hij zag nergens een haartje en dat beviel hem. Sinds hij weer luiers was gaan dragen, had hij besloten om zijn lichaamshaar af te scheren. Dat vond hij met een luier aan beter bij hem staan. Niet dat hij iets tegen haar had. Michiel was bijvoorbeeld wel iets behaard en dat vond Tobias bij hem niet slecht staan. Maar haar bij een luier vond hij bij zichzelf dus niks.
Na zich afgedroogd te hebben, gaf Tobias zichzelf een knipoog in de spiegel. Daarna verliet hij de badkamer en liep hij zijn slaapkamer in. Hij haalde een luier uit de verpakking. De verpakking was bijna leeg. Na deze luier zat er nog maar eentje in. Hij moest dus nieuwe gaan kopen. Michiel had al verteld dat er op de club ook luiers en rompers werden verkocht, dus dat was misschien wel iets om vanavond te doen. Hoewel Tobias twijfelde of hij wel zo openlijk een pak luiers zou durven kopen. Toen hij nog bij zijn ouders woonde, kocht zijn moeder ze eigenlijk steeds voor hem. En ook het pak luiers dat hij nu gebruikte was door zijn moeder gekocht. Of hij vanavond dus zomaar om een pak luiers zou durven vragen, was nog niet zeker. Tijdens het denken hierover had Tobias de luier omgedaan. Hij zat weer als gegoten en ook de romper die hij daarna aandeed, zat minimaal net zo goed.
Nadat Tobias zichzelf nog even had gekeurd in de spiegel in zijn slaapkamer, liep hij naar zijn keuken. Hij zette water op voor een kop thee en schonk daarna een glas fris voor zichzelf in. Zou het door de zenuwen komen dat hij zo’n dorst had? Want Tobias moest eerlijk zijn naar zichzelf dat hij best zenuwachtig was voor deze avond. Hij zou voor het eerst buitenshuis een luier gaan dragen, tussen mensen die hij nu nog helemaal niet kende. Als hij daar over nadacht, dan voelde Tobias zijn hartslag omhoog gaan. Maar ondanks dat hij dus wel iets last had van zijn zenuwen, had de jongeman ook zin in de avond. Hij had zin om open te kunnen zijn over het feit dat hij het prettig vind om een luier te dragen. Dat zou vanavond absoluut zo zijn.
Intussen had het water voor de thee gekookt. Tobias goot het laatste beetje van zijn fris in zijn keel en schonk het hete water in een theeglas. Hij haalde snel een theezakje door het water en liep vervolgens met de kop hete thee naar zijn woonkamer. Door de ramen zag Tobias dat het buiten nog steeds fanatiek regende. Als dat straks maar geen problemen op zal leveren, dacht de jongeman. Hij moest straks een stukje van zijn woning naar de auto lopen en hij had met Michiel afgesproken dat hij dat net als Michiel in luier en romper zou doen. Net als zijn oudere vriend zou Tobias daar dan een trainingspak overheen dragen. Maar Tobias was bang dat de regen alles nat zou maken, inclusief zijn luier. En dat leek hem helemaal niks. Zeker nu zijn luiers bijna op waren, moest hij er zuinig op zijn.
De situatie overdenkend nam Tobias plaats op zijn bank. Door de natte ramen heen keek hij naar de overkant. Nee, Michiel was zo te zien nog niet thuis. Maar dat was niet zo gek, aangezien Michiel altijd tot later werkte dan Tobias. De jongeman wist dat hij zijn overbuurman vanavond nog genoeg zou zien, dus zo erg was het ook niet dat hij hem nu niet zag. In plaats van op zijn buurman, richtte Tobias zijn aandacht nu dan ook op de tv. Hij begon de kanalen langs te zappen, maar niks van wat hij zag kon echt zijn interesse trekken. Tobias zat met zijn gedachten eigenlijk al helemaal bij de avond die zou komen. Hij vroeg zich af hoe de andere mensen op hem zouden reageren. Was hij niet teveel een groentje vergeleken met de rest? En hoe zou hij zelf reageren bij het zien van wildvreemden in luier? Hij was bang dat hij misschien verlegen zou worden. Maar het idee dat Michiel er zou zijn stelde Tobias gerust. Tobias wist dat zijn oudere overbuurman hem zou helpen bij de introductie. Nadat Tobias zichzelf had gerustgesteld, werden zijn oogleden zwaar en viel hij in een ontspannende slaap.
Het was al bijna donker toen Tobias wakker schrok. Verdwaasd keek hij om zich heen. Waar was hij wakker van geschrokken? En hoe laat was het? Hij moest zich zelfs even realiseren waar hij was. Tobias pakte zijn telefoon van de tafel en keek op het schermpje. Toen besefte hij waar hij van wakker was geschoten. Zijn agenda had een seintje gegeven dat Michiel hem over een half uurtje zou ophalen. Nu schrok de jongeman pas echt. Een half uur, en hij moest nog eten. Wat hij gepland had om te eten zou dus niet meer kunnen. Dat klaarmaken en opeten zou teveel tijd gaan kosten. Dan maar weer een magnetronmaaltijd. Snel stond Tobias op van de bank en hij begon naar de keuken te lopen. Na een paar stappen keek hij even om, naar de overkant van de straat. Hij schrok alweer. In de woning van Michiel brandde nog steeds geen licht. Hij zou toch wel komen? Of was hij vertraagd? Michiel besloot om zijn overbuurman een berichtje te sturen. ‘Hoi Michiel. Ben je thuis? Het is nog donker bij je. Je komt me toch wel ophalen? Grt. Tobias’. Hierna liep hij door naar zijn keuken om een magnetronmaaltijd klaar te gaan maken. Maar Tobias greep mis in zijn koelkast. Waar altijd wel een maaltijd stond, zag hij nu een lege plek. Dat is waar ook, dacht Tobias. Die had ik al opgegeten. Hij zou vandaag na zijn werk nieuwe maaltijden gekocht hebben, maar doordat hij met zijn hoofd bij de komende avond had gezeten, was hij dat vergeten. Dan maar brood, besloot hij. Hij haalde wat sneetjes brood tevoorschijn en belegde die met dikke lagen ham. Dat smaakte eigenlijk best wel goed, maar dat had alles gedaan nu hij zo’n honger had.
Na zijn brood achter zijn kiezen te hebben gepropt, gooide Tobias er nog een kop thee achteraan. Gelukkig was hij zo slim geweest het met koud water te vermengen, anders had hij nu zeker zijn mond verbrand. Op de klok zag Tobias dat hij nog een kwartier over had. Ping ping, klonk het. Een berichtje, wist de jongeman. Hij hoopte dat het van zijn luiervriend zou zijn. En dat was het. ‘Sorry dat ik je ongerust heb gemaakt. Terwijl jij lief lag te slapen, sloegen hier de stoppen door. Daar had ik meer tijd voor nodig dan verwacht. Maar alles is weer ok. Kijk maar uit het raam’. Tobias liep naar zijn woonkamer en keek richting de overkant. Er brandde nu inderdaad licht in de woning van Michiel. En wat Tobias daar zag, maakte hem vrolijk. Michiel stond midden in zijn woonkamer en stond de romper te showen die hij aanhad. Daar onder zat duidelijk een luier. De mannen zwaaiden naar elkaar. Daarna begon Michiel een berichtje te typen op zijn telefoon. ‘Ik zie je zo. Vergeet niet om leuke, prettige sokken of sloffen aan te trekken. Schoenen onder een luier of romper staat wat raar. En de vloerbedekking daar voelt niet fijn aan je blote voeten Grt. De Luierbuurman'. Goeie tip, dacht Tobias. Hij had nu ook sokken aan, maar dat waren saaie grijze sokken. Snel maar kijken of er wat leuks in zijn kast lag.
In zijn slaapkamer opende Tobias zijn la met sokken. Had hij wel leuke sokken voor onder zijn romper? Vroeg de twintiger zich af. Hij was bang dat hij alleen saaie grijze en zwarte sokken had. Hij grabbelde door de la. Precies op het moment dat hij zijn zoektocht op wou geven, werd zijn inspanning beloond. Van onderin zijn la kwamen sokken tevoorschijn die hem wel bevielen. Lichtblauwe sokken met gele cirkels en vierkantjes. Misschien niet helemaal passend bij zijn romper, maar in ieder geval leuker dan de sokken die hij nu aan had. Die sokken trok hij dan ook snel uit om plaats te maken voor de andere sokken. Zo, dat zag er leuker uit, concludeerde Tobias. Hij keek hoe laat het was en besefte dat het tijd was om zijn trainingspak aan te gaan trekken.
Nu voelde Tobias de zenuwen weer opkomen. Het kwam nu wel erg dichtbij. Straks zouden wildvreemden hem in luier en romper zien en hij hen. Hij vroeg zich steeds meer af hij er wel goed aandeed. Was hij er wel klaar voor? Tegelijkertijd had hij er ook juist heel erg zin in. Misschien dat het gevoel dat hij anders was, nu definitief zou verdwijnen. Wel hoopte hij dat er meer mensen van zijn leeftijd zouden zijn. In het gesprek dat hij met Michiel had gehad, had de man wel verteld dat dat zo was, maar voorlopig kende hij alleen maar een ouder persoon. Hoewel Tobias best besefte dat Michiel niet symbool stond voor iedereen. Al peinzend had de jongeman zijn trainingspak tevoorschijn gehaald en begon deze aan te trekken.
Het duurde niet lang of de stof van zijn trainingspak bedekte Tobias' lichaam en romper volledig. Best zonde, vond Tobias. Hij vroeg zich wel af of je echt niet kon zien dat hij een luier droeg. Daarom liep hij naar zijn spiegel en bekeek hij zichzelf daar uitvoerig in. Hij zag zelf wel een lichte verbreding ter hoogte van zijn middel. Maar hij wist dan ook dat hij een luier aanhad. Hij betwijfelde of het iemand op zou vallen die niet wist van de luier. Hij kon dus concluderen dat Michiels tip een goede was. Opgelucht trok hij zijn schoenen aan. Nu was hij helemaal klaar voor de avond. Hij besloot om terug te lopen naar de woonkamer, om misschien te kunnen ontdekken hoever Michiel was met zijn voorbereidingen. Zou hij al een trainingspak aanhebben, of liep hij nog in zijn romper rond?
Het viel Tobias meteen op dat het donker was in Michiels woonkamer. Zouden zijn stoppen weer zijn gesprongen? Op dat moment ging de deurbel van Tobias’ woning. Dat is Michiel realiseerde Tobias zich. Dat er aan de overkant geel licht brandde, kwam doordat de overbuurman al naar hem aan het toegaan was. Snel liep de jongeman naar de gang. Daar drukte hij op de knop die de voordeur opende. Tobias zag hoe zijn overbuurman achter de voordeur tevoorschijn kwam, gehuld in een trainingspak. Had Michiel wel een luier aan? Vroeg Tobias zich af. Hij kon bij zijn luiervriend geen verdikking zien onder zijn traingsbroek. Wat was er aan de hand? Even werd Tobias ongerust. Maar dat gevoel verdween toen Michiel bovenaan de trap zich bij Tobias voegde. De twintiger besefte dat als je heel goed keek wel íets zag. Maar ook nu was dat misschien doordat Tobias wist dat Michiel een luier droeg. Dat hij zo’n moeite had gehad om het bij zijn overbuurman te zien, stelde Tobias gerust over wat er bij hem te zien was.
‘Zo groentje, klaar voor de grote avond?’ Vroeg Michiel. Tobias knikte. ‘Volgens mij wel.’ ‘Mooi zo. Zullen we dan meteen gaan?’ Dat leek Tobias een logisch plan. Hij pakte zijn portemonnee en sleutels. Nadat hij de lichten had uitgedaan, liep hij achter Michiel aan de trap af. Zonder aarzelen opende die de voordeur en stapte hij naar buiten, de straat op. In tegenstelling tot zijn overbuurman aarzelde Tobias wel even. Hij realiseerde zich dat als hij door de deur was, hij niet meer terug zou kunnen. Het voelde alsof hij zonder zwemdiploma en zwemvest in het diepe ging zwemmen. Toch zette hij door. Met ingehouden adem en een onzekere pas, stapte hij zowel letterlijk als figuurlijk de drempel over. Hij deed de deur achter zich op slot en volgde Michiel richting de parkeerplaats. Het was zover, voor het eerst in zijn leven liep Tobias in een luier buiten.