Verhaal Klaar Tobias en de Volwassen Luiers (3)

[zhboy]

Excuses voor de titel, ik wist niks beters.

Tobias en de volwassen luiers​

Deel 1

Met een raar soort rouwgevoel keek Tobias zijn kamer rond. Dit was het dan, 24 jaar aan herinneringen werd hier afgesloten. Hier had hij geslapen, gespeeld, gelachen en gehuild sinds zijn geboorte. Hier had hij zijn huiswerk gemaakt en had hij zich veilig gevoeld. Hier had hij voor het eerst gezoend én had luiers herontdekt. Maar aan dat alles kwam nu een eind. Was het wel een verstandig besluit van hem geweest om te besluiten om op eigen benen te gaan staan? Was hij daar klaar voor? Oké, zijn zus had dat een paar jaar eerder gedaan en dat was naar haar volle tevredenheid. Maar Tobias was zijn zus niet. Kon hij wel voor zichzelf zorgen en zou hij zijn familie niet ontzettend missen? De rust die zijn vader uitstraalde, de humor van zijn broertje en vooral de verzorging door zijn moeder, die hem beter kende dan wie ook?

‘Hé dromer, ben je er klaar voor?’ klonk het achter zijn rug. Tobias werd uit zijn gedachten gewekt. In de deuropening stond zijn moeder naar hem te kijken. ‘Moeilijk hè, afscheid nemen? Het is ook niet niks, alles achterlaten wat je kent.’ Tobias knikte. Eigenlijk wilde hij ja zeggen, maar zijn dikke keel maakte dat er geen geluid uit kwam. ‘Wees maar niet bang. We laten je kamer voorlopig zo, dus je kunt altijd een avondje terugkomen. En als het daar niet bevalt, zeg je de huur gewoon op en kom je hier weer terug.’ De woorden van zijn moeder deden Tobias goed. Nu durfde hij met een gerust hart zijn slaapkamer uit te lopen, zijn jeugd definitief afsluitend en klaar voor de toekomst.

Het duurde niet lang of de auto die hem naar zijn nieuwe woning bracht had zijn bestemming bereikt. Het was maar goed dat zijn vader reed, Tobias was er nog niet helemaal bij met zijn gedachten. In een paar stappen liepen Tobias, zijn vader, moeder en broertje en zus van de auto naar de voordeur van de woning. De jongeman vond het een vreemd idee dat de deur die hij nu opende de komende jaren zijn voordeur zou zijn en niet de deur aan de andere kant van het dorp die hij zijn hele leven voordeur had genoemd. Hij liet iedereen voorgaan de trap op naar zijn appartement en volgde toen als laatste.

Eenmaal binnen zette Leon, het broertje van Tobias, de laatste doos die ze hadden meegenomen zuchtend op de grond. Tobias bedankte hem hartelijk en gemeend. Zijn broertje had afgelopen dagen zeker 70 procent van het tilwerk op zich genomen en daar was Tobias best trots op. Alhoewel Leon een halve kop groter was dan hij, zag Tobias hem toch nog steeds als zijn kleine broertje. Tobias dacht aan al de dingen die ze samen als kind hadden beleefd en de geintjes die ze als tieners hadden uitgehaald, vooral met hun altijd geduldige ouders.

‘Zeg Tobias, in welke doos zitten de glazen?’ hoorde hij zijn moeder vragen. De twintiger wou antwoorden, maar toen besefte hij dat zijn moeder hem in de maling nam. Gisteren hadden hij en zijn moeder bijna een hele avond besteed aan het inruimen van de kasten en daarbij de glazen steeds een andere plek gegeven. Zijn moeder wist dus dondersgoed dat ze niet in een doos zaten. Hij zag dat zijn moeder inmiddels vijf glazen had gepakt en ze op het aanrecht zette. Hierop toverde zijn vader een fles champagne uit de koelkast tevoorschijn en opende die met een licht ploffend geluid. Enkele momenten later had iedereen een fris glas bubbelende wijn in zijn handen. ‘Proost op je nieuwe stulpje, broertje van me.’ nam Tobias' zus Mia het woord. ‘Ik hoop dat je er maar veel mooie jaren in door mag brengen.’ De rest van de familie knikte instemmend en na nog een keer proost te hebben geroepen, werden de glazen in vijf kelen geleegd.

Het was iets na zessen toen het zoemertje van de magnetron klonk. Enthousiast nam Tobias het dampende plastic bakje met eten uit het apparaat. Het was misschien niet echt een feestmaal om je eerste avond in je nieuwe woning mee te vieren, maar hij was absoluut te moe om ook maar een paar minuten te gaan staan koken. Nu kon hij al snel en zonder nog moeier te worden de eerste happen nemen van zijn maaltijd. Terwijl hij dat deed keek hij om zich heen. Ondanks dat alles op zijn plaats stond en hing, had hij het gevoel dat er toch nog iets ontbrak. En dat was niet pas sinds iedereen een half uurtje geleden was vertrokken, maar al duidelijk langer. Eigenlijk was het al dagen zo, en hoe meer meubels en spullen er in zijn woning kwamen, hoe sterker het gevoel werd dat hij iets miste. Maar hij kon er maar niet achter komen wat.

Die avond stapte Tobias al vroeg zijn bed in. Hij was uitgeput en hij hield er rekening mee dat hij nog moest wennen aan zijn nieuwe bed en daardoor meer tijd nodig zou hebben om in slaap te vallen. Maar niks was minder waar. Bijna direct nadat zijn hoofd zijn kussen had geraakt, sloten zijn ogen en viel Tobias in een diepe slaap.

 

[zhboy]

Deel2

De volgende ochtend werd Tobias gewekt door een knorrende maag. Snel sloeg hij zijn dekbed open en sprong uit bed. Hij had heerlijk geslapen, het bed was zijn geld waard gebleken. Op zijn tenen dribbelde hij over de koude vloer naar de wc. Normaal droeg hij sloffen, maar die zaten nog in een of andere doos. Gelukkig was het niet ver naar de wc. En toen hij daar zijn blaas had geleegd, waren zijn voeten inmiddels ook aan de vloer gewend. Na zijn badjas uit een doos getrokken te hebben, trok hij deze aan en knoopte hem dicht. Hij liep zijn keuken in en begon het eerste ontbijtje in zijn eigen paleisje klaar te maken.

Na zijn ontbijt achter zijn kiezen gestopt te hebben, begon Tobias de tafel af te ruimen. Hierbij schoot hij in de lach. Zonder dat het tot hem was doorgedrongen, had hij uit automatisme de tafel voor vier personen gedekt. Het aantal mensen dat afgelopen jaren thuis aan de ontbijttafel verscheen, sinds zijn zus het huis uit was. Nu had hij dus extra veel af te ruimen. Gelukkig leverde het geen extra afwas op. Maar het was dus wel even aanpassen in zijn hoofd, voordat hem zo iets nog een keer zou overkomen.

Na alles opgeruimd te hebben, nam Tobias nog een kop thee. Met het hete theeglas liep de jongeman al nippend naar de woonkamer. Hij keek door de half geopende horizontale jaloezieën schuin naar beneden, naar de straat. Hij zag zijn auto rustig staan en de mensen voorbij lopen en fietsen. Aan de overkant van de smalle straat zat een apotheek. Handig voor als je paracetamol nodig hebt tegen een kater, had zijn moeder gezegd. Zij wist ook wel dat hij nauwelijks alcohol dronk, dus Tobias had het maar weggelachen. Maar handig was het inderdaad wel, zo’n apotheek op kruipafstand. Dan hoefde hij niet ver voor medicijnen als hij toevallig ooit ziek zou zijn.

Tobias zag hoe een man de apotheek verliet en de weg overstak, zijn richting op. In zijn hand had de man een grote papieren tas. Van waar Tobias stond, kon je van boven precies de tas inkijken. Hij zag dat er een groot pak in zat. Meteen had hij door wat er in zat. Iets waar hij jarenlang zelf plezier van had gehad. Iets dat in zijn leven was gekomen toen hij 12 was en zijn leven heel prettig had beïnvloed. In de tas zaten luiers.

Vanaf zijn 12e had de twintiger weer luiers gedragen. Niet omdat het moest, maar omdat hij het fijn vond. Zijn ouders en broertje en zus hadden er totaal geen moeite mee en hij kon er tegen hun dan ook open over zijn. Tóch had hij op zijn 18e met pijn in zijn hart besloten om te stoppen met luiers. Hij was bang dat hij anders nooit een echte relatie zou kunnen krijgen. Want wie zou er nou iets willen met een jongen die luiers draagt? Hij was er van overtuigd dat niemand het zou begrijpen en als hij dan een keer iemand mee naar huis zou nemen, deze hem zou uitlachen als zijn luiers werden ontdekt.

Maar nu stond hij daar voor het raam die man met zijn luiers na te kijken en hij wist meteen wat er ontbrak aan zijn nieuwe woning. Hij schrok er een beetje van. Was zijn gevoel voor luiers dan zo sterk dat het na zes jaar niet dragen nog steeds naar boven kwam? En wat moest hij met dat gevoel? Er aan toegeven of proberen te negeren, net zoals hij al jaren deed? De twijfels overmeesterden hem een beetje. Aan de ene kant wilde hij maar al te graag weer een luier voelen, aan de andere kant was hij bang dat hij dan nooit als een echte volwassene zou worden gezien. Zelfs na een half uur onder de douche waren die twijfels niet weggespoeld.

 

[Dionysos]

Ik moest even 2x de titel bekijken en goed lezen om door te hebben dat dit een nieuw verhaal is in het leven van Tobias.
leuk. Ben benieuwd wat voor een verhaal dit wordt.

 

[zhboy]

Deel 3

Gelukkig kwam Tobias’ moeder aan het begin van de middag. Die zal me wel afleiding bezorgen, dacht de verwarde jongeman, toen hij zijn moeder de trap op zag lopen naar zijn appartement. Hij begroette zijn moeder dan ook hartelijk, met een paar zoenen en een dikke knuffel. ‘Zozo. Ben je echt zo blij om me te zien of heb je iets nodig?’ vroeg zijn moeder achterdochtig. ‘Je weet dat ik niet zo ben als Mia.’ Reageerde haar zoon. En dat klopte. Als zijn zus héél erg vriendelijk en knuffelig deed, wist je dat ze iets van je nodig had. Maar niemand die daar over klaagde, want ze deed ook veel voor anderen. Zeker voor haar oudste broertje. Tobias hoefde nauwelijks iets te zeggen of ze stond al voor hem klaar. Maar het gedrag van Tobias zorgde er wel voor dat zijn moeder op haar hoede was.

Niet veel later zaten de twee met een glas thee op de bank. ‘Heb je alle dozen al uitgepakt?’ vroeg zijn moeder. ‘Nee, bij lange na niet. ‘ antwoordde Tobias. ‘Volgens mij gaat dat nog jaren duren.’ ‘Nou zeg, zoveel dozen waren het ook weer niet hoor. We hadden niet eens een verhuisbusje nodig.’ Dat was waar, ze hadden alles makkelijk met hun eigen auto’s kunnen doen. Maar het punt was dat Tobias eigenlijk én geen zin had om dozen uit te pakken én van sommige dingen geen idee had waar hij het moest laten. ‘Zal ik je helpen?’ Daar was eindelijk de zin waar Tobias afgelopen minuten op had gehoopt. Hij zei dan ook iets te enthousiast ja. ‘Haha, je had het ook wel gewoon mogen vragen hoor. Zullen we snel een tweede kopje drinken en dan beginnen?’ Wat had zijn moeder goeie ideeën. Na hun tweede glas thee ging Tobias dan ook ineens een stuk enthousiaster aan de slag.

Eén voor één werden de dozen geleegd. Tobias' moeder zag er op toe dat alles op een logische plek terecht kwam. Zo had ze ook goed door dat haar zoon winter- en zomerkleding door elkaar dreigde te leggen en hangen in zijn kast. Tobias was het met haar eens dat dat misschien niet zo’n goed idee was. Met de hulp van zijn moeder had Tobias al snel de laatste doos geleegd. Hij keek tevreden om zich heen. Ja, zo zag alles er alles een stuk rustiger en opgeruimder uit. ‘Zo dat was alles. Opgeruimd staat netjes.’ Zei hij. ‘Dank je voor je hulp. Wil je wat drinken? ‘Hoho, niet zo snel.’ Reageerde zijn moeder. ‘We zijn nog niet klaar hoor. Ik heb nog een doos in de achterbak. Ik zal hem even halen.’ Tobias keek verbaasd. Ze hadden gisteren toch uitvoerig gekeken of ze alle dozen hadden? Wat waren ze dan nog vergeten?

Het duurde niet lang of zijn moeder kwam met een grote doos in haar handen weer Tobias’ appartement in lopen. ‘Zo,’ zei ze. ‘Deze moet nog een plekje krijgen.’ Nieuwsgierig begon de jongeman de doos te openen. Hij zag al snel de stof van kleding die hem bekend voorkwam en hem in het verleden best wel wat plezier had gebracht. Hij pakte er eentje van fel rode stof uit. Zo stond Tobias voor het eerst sinds jaren weer met een romper in zijn handen. Want dat waren het. De doos zat vol met rompers die hij in het verleden gedragen had. Tobias schrok er een beetje van. Had zijn moeder ook het gevoel dat hij de luiers miste? Of was dit gewoon toeval? ‘Wil je ze in de doos houden of wil je ze in je kast leggen? Er is nog plek.’ ‘Doe maar in de doos.’ Antwoordde Tobias. Hij wist dat als iemand een keer per ongeluk in zijn kast zou kijken, die zijn rompers zou ontdekken. Daar had hij geen zin in. Daarnaast, hij gebruikte ze toch niet meer. Samen met zijn moeder schoof hij de doos maar in de grote gangkast. Daar waar nog meer spullen stonden die hij waarschijnlijk niet of nauwelijks zou gebruiken. ‘Nu lust ik wel wat drinken.’ Zei Tobias' moeder en ze liep voor haar zoon uit naar de keuken.

Tobias schonk voor allebei iets te drinken in en ze namen samen plaats aan de tafel. ‘En hoe zijn de eerste 24 uur in je eigen huis bevallen?’ ‘Goed.’ Antwoordde Tobias. Tegelijk vroeg hij zich af of hij zijn moeder zou vertellen over wat er volgens zijn gevoel nog ontbrak aan zijn nieuwe woning, luiers. ‘Waar zit je aan te denken?’ Wekte zijn moeder hem op uit zijn gedachte. ‘Niks echt.’ Reageerde Tobias niet naar waarheid. ‘Volgens mij wel. Wacht even, ik ben zo terug.’ Voor hij het wist, was Tobias’ moeder van tafel opgestaan en de deur uitgelopen. Wat gaat ze nou weer doen? Vroeg Tobias zich af.

 

[NJ.abdl]

super leuk ik ben benieuwd hoe het verder gaat

 

[luierdromer]

Lekker bezig mooi verhaal, ben benieuwd of zijn moeder met luiers aankomt.

 

[toet]

Super verhaal. Ik vind het fijn om het te volgen.
Ik las ergens dat ideeën welkom waren, maar dat je niet wist of je er rekening mee ging houden: groot gelijk heb je.

 

[suprima]

Mooi geschreven en het leest makkelijk weg zhboy hoe gaat dit verder ????????

 

[Roberto1992]

mooi vervolg

 

[zhboy]

Deel 4

Het duurde misschien maar een paar minuten, maar voor Tobias veel te lang. Al die minuten vroeg hij zich af wat zijn moeder was gaan doen. Gelukkig hoorde hij zijn voordeur weer opengaan en zijn moeder de trap op lopen. Toen zij de woonkamer in liep, sloeg Tobias’ hart een beetje over. Zijn moeder had een grote papieren tas in haar handen, zo eentje als hij vanmorgen ook al had gezien. Hij begreep dan ook direct wat er in zat. Toch besloot hij om te doen of hij dat niet wist. ‘Wat zit daar in?’ Vroeg hij zijn moeder. Zij deed een hand in de tas en met een triomfantelijke glimlach op haar gezicht haalde ze de inhoud tevoorschijn. ‘Tadaa!’ Tobias wist niet hoe hij moest reageren. Van binnen was hij aan het juichen, maar tegelijk ook boos. Hij had het afscheid nemen van de luiers zes jaar geleden al moeilijk gevonden en nu deed zijn moeder daar nog een schepje bovenop.

‘Nou zeg. Je mag best wel iets enthousiaster reageren hoor.’ Tobias wist zich geen houding te geven. ‘Wat is er aan de hand? Ik had verwacht dat een vers pak luiers je wel goed zou doen.’ ‘I-i-ik,’ begon Tobias stotterend, ‘ik weet het niet. Ik vind ze nog steeds leuk, maar ik had ze toch afgezworen?’ ‘Ja, en sindsdien heb je volgens mij nog geen dag goed in je vel gezeten. En ik gun je een betere start in je nieuwe woning.’ De jongeman schrok. Had zijn moeder daar gelijk in? Had hij zich afgelopen jaren echt minder gevoeld zonder luier dan de jaren ervoor mét? ‘Kom.’ Zei zijn moeder en wenkte hem om haar te volgen.

Gedwee deed Tobias wat hem opgedragen werd en een paar passen achter zijn moeder verliet hij de keuken. Zijn moeder liep rechtstreeks naar zijn slaapkamer en zette het pak luiers naast het bed op de grond. Nog voor Tobias bij haar was, had ze het pak al geopend en haalde ze er een luier uit. Op haar gemak en vakkundig opende ze de luier en legde die uitgevouwen op bed. ‘Nu is het jouw beurt, jongeman.’ Tobias keek vol interesse naar de luier. Hij wist nu dat hij inderdaad even een luier nodig had. Hij deed zijn schoenen uit en ritste zijn broek open. Met een plof kwam zijn broek op de grond terecht. Toen keek hij zijn moeder vragend aan. Die begreep zijn blik. ‘Ja natuurlijk. Ik ga al. Ik vergat even dat je geen 12 meer bent.’ Tobias keek zijn moeder na toen zij zijn kamer verliet en de deur achter zich sloot. Hij was blij dat zijn moeder hem nog steeds begreep zonder dat hij een woord hoefde te zeggen.

Nog iets onzeker keek Tobias om zich heen of de kust veilig was. Toen liet hij zijn boxer zakken. Met een kruising tussen een stap en een sprong ging hij daarna zijn bed op en ging liggen. Zijn blote billen legde hij netjes op de luier. Hij kon een kleine glimlach niet verbergen. Het materiaal van de luier voelde vertrouwd aan. In zijn hoofd nam hij door hoe hij de luier om moest doen. Kende hij alle stappen nog? Het eerste jaar dat hij weer luiers was gaan dragen, had vooral zijn moeder de luiers bij hem omgedaan. Daarna was hij het meestal zelf gaan doen. Zeker na die ene keer dat zijn moeder even een stofje bij zijn kruis weg had willen pakken. Wat had dat pijn gedaan. Het bleek namelijk geen stofje, maar zijn eerste schaamhaar, dat zijn moeder uit zijn huid trok.

Nu trok hij dus zelf de voorkant van de luier tussen zijn benen en verbond de achterkant met de voorkant met de plakstrips. Na nog het een en ander recht getrokken te hebben ging Tobias overeind zitten. De luier voelde goed aan onder zijn billen. Hij stond op en liep naar de spiegel. Het was weer even wennen om het dikke materiaal tussen zijn benen te voelen, maar ook prettig. Nieuwsgierig bekeek Tobias zichzelf. De luier zat netjes recht en het stond hem eigenlijk best goed. Al vond hij dat wel iets raar om als 24-jarige te realiseren.

Er werd op de deur geklopt. ‘Zeg, ben je al klaar? Kan ik binnen komen?’ Oei, Tobias was zijn moeder helemaal vergeten, zo was hij in zijn hoofd bezig geweest met de luier. ‘Ja, kom maar.’ Zei hij snel. De deur ging open en in de deuropening verscheen Tobias' moeder. Ze nam haar zoon aandachtig op. De jongeman keek haar vragend aan. Wat zou ze er van vinden? Kon het echt nog wel op zijn leeftijd? Hij zag hoe zijn moeder langzaam met haar hoofd begon te knikken. ‘Ja, zo is het goed. Zo ken ik je weer.’ De woorden van zijn moeder waren een opluchting voor Tobias. De mening van zijn moeder woog bij hem altijd zwaar en ook nu.

‘Ik heb nog iets voor je om het af te maken.’ Ging Tobias’ moeder verder. Om het af te maken? Wat bedoelt ze? Vroeg Tobias zich af en hij liep achter zijn moeder aan, die wenkte haar te volgen. Ze opende de gangkast en haalde de doos tevoorschijn die ze net nog er in hadden gezet. ‘Die rompers heb ik al jaren niet meer aangehad hoor. Ik ben sinds m'n 18de nog wat gegroeid hoor, dus die pas ik niet meer.’ Hoorde hij zichzelf zeggen, ietwat teleurgesteld. Hij vond het best jammer dat die rompers nu te klein waren. ‘Ik denk dat je gelijk hebt, maar iets weet jij niet.’ Tobias zag hoe zijn moeder met een hand diep de doos in ging en daar op de tast wat zocht. Toen ze haar hand weer naar boven haalde, had die wat vast. Tobias zag een bordeaux rode romper, waar de prijskaartjes nog aan hingen. Die was dus gloednieuw.

‘Kijk,’ zei Tobias' moeder, ‘deze heb ik twee dagen gekocht voordat jij plots vertelde dat je ging stoppen met luiers. Ik ben blij dat ik hem niet heb weg gedaan. Ik heb hem toen op de groei gekocht, dus ik denk dat je hem nog past.’ Ze liep met de romper naar de keuken. Tobias hoorde hoe ze de prijskaartjes er af knipte. Vlak daarna stond ze weer voor hem. ‘Doe je kleren maar uit, schat.’ Tobias deed wat er van hem gevraagd werd en niet veel later stond hij in niks meer dan een, luier voor zijn moeder. ‘Buk eens even, dan kan ik er bij.’ Tobias deed wat hem gezegd werd. Zijn moeder begon vakkundig bij de jongeman de romper aan te trekken. Ze bleek het nog niet verleerd te zijn en voor Tobias het wist, drukte ze de knoopjes aan de onderkant dicht. ‘Zo, dat is dat.’ Ze deed een paar stappen achteruit en bekeek haar werk aandachtig. ‘Dat ziet er prima uit.’ Beoordeelde ze het resultaat. ‘Ga maar even in de spiegel kijken.’ Dat deed Tobias.

Toen Tobias zijn spiegelbeeld zag, verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Ja, zo hoorde het te zijn. Wat had hij dit afgelopen jaren gemist. Hoe kon hij zo stom zijn geweest om er mee te stoppen? Hij merkte dat er een traantje verscheen in zijn ooghoeken. Snel wreef hij die weg. Als zijn moeder het maar niet gezien had. ‘Is dat van verdriet om hoe jij afgelopen jaren jezelf gekweld hebt, of om de vreugde dat je het nu weer gewoon draagt?’ Zijn moeder was die traan dus niet ontgaan. ‘Beiden, denk ik.’ Antwoordde Tobias naar waarheid. Ja, het was waar wat zijn moeder zei. Hij had zichzelf afgelopen jaren lopen kwellen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn?

 

[NJ.abdl]

echt super leuk ik ben benieuwd naar het vervolg

 

[luierdromer]

Geweldig hoofdstuk, kan me beide reacties wel indenken.
Benieuwd wat hij met de andere rompers gaat doen, passen ze toch nog?

 

[Jesper]

Een prachtig geschreven verhaal. Ga zo door!

 

[Reppie]

Erg leuk verhaal !

 

[suprima]

Dat is een een heel mooi vervolg van het verhaal zhboy

 

[bluesbrother1984]

Leest zo lekker weg geniet ervan

 

[Daan2001]

tof deel ik vindt jou verhalen echt heel erg mooi en dit vindt ik echt vet om te lezen

 

[zhboy]

Deel 5
‘Zo, nu eerst wat drinken.’ Ging Tobias moeder over op een ander onderwerp. Daar had zijn moeder gelijk in. Ook Tobias was wel toe aan wat vocht. Hij liep achter zijn moeder aan richting zijn woonkamer. Maar in de deuropening hield hij plots halt. Hij was zich rot geschrokken. Hij was bijna in zijn romper en luier de woonkamer binnen gelopen, terwijl de lamellen en gordijnen nog helemaal open waren. De overbuurman had hem zo kunnen zien lopen. ‘Wat is er?’ Vroeg zijn moeder. Tobias wees alleen maar naar zijn ramen. ‘Oei, dat snap ik. Ik doe ze wel even dicht.’ Nadat de lamellen dicht waren, durfde Tobias eindelijk zijn woonkamer in te stappen. ‘Ja’, besefte zijn moeder. ‘Dat zou misschien gênant zijn geworden, als de overburen net hadden staan kijken.’ Tobias moest een beetje lachen. Dat was misschien inderdaad niet de beste eerste kennismaking zijn die er bestaat.

Terwijl zijn moeder drinken voor hun beiden inschonk, ging Tobias op zijn nieuwe bank zitten. Die bank zat sowieso al lekker, maar hij leek wel speciaal gemaakt om er met een luier op te zitten. Het zat comfortabel en zacht. ‘Wil je cola of zo?’ Hoorde Tobias zijn moeder vragen. ‘Ja, doe maar. Nee, doe maar Sprite. Of ik heb ook sinaasappelsap.’ ‘Zeg, wat is het nou? Kan je niet kiezen? Zal ik alles door elkaar heen gooien?’ Tobias moest lachen. Hij was inderdaad niet echt duidelijk. ‘Doe maar cola.’ Tobias moeder gaf hem geen kans om nog van gedachte te veranderen en schonk snel een glas vol. Zelf nam ze sinaasappelsap, en met de twee glazen in haar handen liep ze naar de woonkamer. Ze nam plaats naast haar geluierde zoon op de bank.

‘En zit je lekker?’ Vroeg Tobias’ moeder. Haar zoon knikte. ‘Perfect.’ Zei hij. Hij kon het niet beter zeggen dan met dat ene woord. De combinatie van bank, romper en luier was inderdaad perfect. Hij had zich in zijn nieuwe woning nog niet zo ontspannen gevoeld als nu. ‘Zie je nou dat je nooit had moeten stoppen? Daarmee deed jij jezelf meer kwaad dan goed.’ Tobias kon niks anders dan het volledig eens zijn met zijn moeder. Eigenlijk had hij afgelopen jaren elke dag zijn luiers gemist. Hij voelde zich eindelijk weer zichzelf.

Na de glazen leeggedronken te hebben, was het voor Tobias en zijn moeder tijd om uit elkaar te gaan. Zijn moeder ging richting huis, het avondeten klaarmaken. In de gang namen ze afscheid met een zoen. ‘Tot snel, schat.’ Zei zijn moeder en gaf Tobias een vriendelijke tik op zijn billen. De romper en luier zorgden voor demping en Tobias voelde er dan ook haast niks van. Niet veel later was Tobias alleen in zijn woning. Maar alleen voelde hij zich niet, want een vriend zat om zijn heupen gevouwen.

Tobias was net klaar met het afwassen van de spullen van zijn avondeten, toen zijn telefoon ging. ‘Ha die zus.’ Nam hij op. ‘Hé broertje, alles goed daar? Nam Tobias' zus Mia het woord over. Nog voor Tobias kon antwoorden, ging ze verder. ‘Zeg, ik zit hier met Charlotte en zij wil graag jouw paleisje zien. Is het goed als we er nu aankomen?’ Charlotte was een vriendin van zijn zus. Ze hadden elkaar ontmoet op de eerste dag van de universiteit en waren sindsdien onafscheidelijk. Tobias mocht haar ook wel. ‘Natuurlijk.’ Reageerde Tobias. ‘Jullie zijn altijd welkom.’ ‘Dan komen we er aan. Tot zo.’ Mia hing op. Leuk, mijn eerste echte visite, dacht Tobias. Althans, buiten zijn familie dan.

Toen drong er iets tot Tobias door. Ik kan niet er zo bij blijven lopen. Hij keek omlaag naar zijn romper en luier. Nee, dat kon echt niet. Zijn zus zou het niet erg vinden, maar Charlotte zou waarschijnlijk meteen wegrennen. En hij zou ook direct de vriendschap van zijn zus op het spel zetten. Nee, omkleden was noodzakelijk. En snel ook, want zijn zus woonde op net iets meer dan 10 minuten fietsen afstand. Hij had dus maar weinig tijd om zich om te kleden. Snel liep hij naar zijn slaapkamer en hij begon de drukknoopjes van zijn romper los te maken. Daarna trok hij het heerlijke kledingstuk uit. Daarna was zijn luier aan de beurt. Met pijn in zijn hart trok hij één voor één de bevestigingsplakkers los. Nadat hij ook de laatste plakker had losgemaakt, viel de luier met een kleine plof tussen Tobias’ benen op de grond. Met een licht gevoel van weemoed, keek Tobias naar de luier die hij net nog aanhad. Wat had hij zich prettig gevoeld afgelopen uren. Nu raapte hij de luier van de grond en stopte hem in de zak met verse luiers, die nog naast zijn bed stond. Toen kleedde Tobias zich snel aan. Na de luierverpakking en zijn romper onder zijn bed geschopt te hebben, liep hij de gang weer in. Hij keek nog even naar zijn bed, om te controleren of je echt niet kon zien wat er onder lag. Gelukkig was dat zo.

Tobias liep zijn woonkamer weer in. Hij merkte op dat zijn lamellen nog dicht waren en opende die. Het schemerlicht viel naar binnen. Dat is het lastige wel met luiers, dacht Tobias. Als ik ze wil dragen, moeten de lamellen dicht en is het dus donkerder. Daar moest hij toch iets op verzinnen. Maar niet nu, want op dat moment ging de deurbel. Dat moesten zijn zus en Charlotte zijn. Hij was net op tijd klaar met weer een normale jongen worden, hoewel het woord ‘normaal' Tobias nu niet echt beviel. De ‘normale’ jongen opende met een druk op een knop de deur voor zijn zus. Binnen de kortste keren sprong Mia hem om zijn nek. ‘Broertje!’ Riep ze. ‘Hoe bevalt het in je kapitalistische villa?’ Tobias’ zus kon altijd zo lekker overdrijven. Haar eigen woning was zo’n beetje anderhalf keer zo groot als die van hem.

Nadat Tobias zich had kunnen bevrijden uit de stevige begroeting van zijn zus, wendde hij zich tot de tweede persoon die net binnen was gekomen. ‘Hoi Charlotte. Welkom in wat mijn kapitalistische villa blijkt te zijn.’ ‘Dank je. Het ziet er leuk uit.’ Zei Charlotte, terwijl ze al rondkijkend de woonkamer in liep. ‘Je hebt meer smaak dan je zus.’ Zowel Tobias als Mia moesten lachen. Ze wisten dat Charlotte een geintje maakte, want qua interieur hadden ze juist dezelfde smaak. De meubels van Tobias leken heel veel op die van Mia. ‘Neem plaats. Wil je wat drinken?’ ‘Heb je thee?’ Natuurlijk had Tobias dat. En omdat de rest dat ook wel een goed idee vond, zaten ze alle drie niet veel later met een dampende mok in hun handen.

De uren waren voorbij gevlogen. Ze hadden over van alles gesproken en overal over dubbel gelegen. Maar nu was het tijd voor Mia en Charlotte om afscheid te nemen. ‘Het was gezellig, Tobias.’ Nam Charlotte het woord. ‘Nogmaals gefeliciteerd met je mooie woning. Als je het goed vindt, kom ik vaker langs.’ ‘Jij bent altijd welkom.’ Reageerde Tobias naar waarheid. ‘Dank je. Fijne avond nog!’ Zei Charlotte en tot Tobias’ verrassing gaf ze hem een zoen op zijn wang. Toen liep ze samen met Mia de trap af naar de voordeur. Mia keek even om en gaf haar broertje een grote knipoog. Enkele tellen later sloot de voordeur achter de twee jonge vrouwen. Nog steeds iets verbouwereerd staarde Tobias naar de gesloten deur. Wat was dat nou weer?, dacht hij, terwijl hij zachtjes over zijn wang wreef. Toen liep hij terug naar de woonkamer en begon hij de gemaakte troep op te ruimen.

Een kwartiertje later was alles opgeruimd en afgewassen. De jongeman keek op de klok. Tijd voor bed, dacht Tobias. Hij volgde zijn eigen advies op en begaf zich naar zijn badkamer. Na zich gewassen te hebben en zijn blaas geleegd, liep Tobias naar zijn slaapkamer. Toen bedacht hij dat er nog wat onder zijn bed lag. Met een grote haal viste hij alles onder zijn bed vandaan. Wat hij zag beviel hem. De jongeman pakte een verse luier uit het pak en legde die klaar op zijn bed. Daarna kleedde hij zich uit en voor de tweede keer die dag deed hij bij zichzelf een luier aan. Die zat meteen weer heerlijk. Na ook de romper weer aangetrokken te hebben, was Tobias klaar voor de nacht. Hij schopte het pak met overgebleven luiers onder zijn bed en kroop onder zijn dekbed. Het duurde niet lang of Tobias lag heerlijk ontspannen te slapen.

Het was al na elf uur toen Tobias wakker werd. Wat had hij fantastisch geslapen. Voor het eerst in lange tijd had hij in één keer doorgeslapen. Zou dat door de luier komen? Nu was het in ieder geval tijd voor ontbijt, dacht hij. Vol energie sprong hij uit zijn bed en liep hij de keuken in om een goede maaltijd voor zichzelf klaar te maken. Mmm, roerei en toast, daar had hij nou trek in. Hij zette een pan op het vuur en al snel trok de geur van vers klaargemaakt eten door de keuken. Ja, Tobias ging zichzelf echt verwennen met dit ontbijt.

Tobias had bijna een uur aan tafel gezeten toen hij opstond. Oef, zijn buik voelde goed gevuld. Daar kon echt geen kruimeltje meer bij. Rustig begon hij dan maar de tafel af te ruimen. Dat was het nadeel van zo’n uitgebreid ontbijt, je moest ook meer opruimen. Maar dat had Tobias er wel voor over. Ontspannen deed hij dan ook zijn taken. De tafel was vrij snel afgeruimd en ook de afwas was zo gedaan. Thee, dacht Tobias toen hij klaar was, daar heb ik nog wel trek in. Hij maakte een verse kop voor zichzelf en liep daarmee de woonkamer in.

Al nippend aan de hete kop thee begon Tobias naar buiten te kijken. Hij zag fietsers en wandelaars onder zijn raam doorgaan. Doordat hij op de eerste etage woonde, kon hij mensen kijken zonder dat die hem konden zien. Dat vond hij best wel fijn. Toen zag hij beweging aan de overkant. Hij keek wat op. Achter het raam van de overburen stond een man te zwaaien. Ha, de overbuurman. Dacht Tobias en zwaaide enthousiast terug. Toen bedacht hij zich opeens iets. Snel keek hij om zijn gedachte te bevestigen naar beneden. Daar zag hij de bordeauxrode stof van zijn romper en de randjes van zijn luier, die er hier en daar iets onderuit staken. Tobias schrok zich te pletter. De overbuurman kon alles zien!

Met een dreun zette de onthutste jongeman zijn kop thee op de vensterbank en rende naar zijn slaapkamer. Dit was niet zoals hij het wou. Hij zou de paria van de buurt worden. Hoe had hij zo stom kunnen zijn om gisteravond niet zijn lamellen te sluiten? En hoe kon hij zo stom zijn geweest om dat vanmorgen niet te checken toen hij opstond. En nog erger: hoe had hij zo dom kunnen zijn om gewoon zó voor zijn raam te gaan staan? Hij kon net zo goed gaan verhuizen, dacht Tobias. Hij ging op zijn rug op bed liggen. Wat was alles in een paar seconde tijd veranderd. Hij voelde tranen in zijn ogen opkomen. Hij nam zelfs geen moeite om ze tegen te houden, toen ze via zijn wangen zijn dekbed op stroomden. Nee, voor Tobias was de wereld even vergaan.

 

[suprima]

Nou zhboy dat is een mooi stuk zo als je dat hebt geschreven heel benieuwt hoe het verder gaat

 

[NJ.abdl]

heel leuk deel ik hoop dat het snel verder gaat en gaat hij er ook nog in plassen/poepen