Nog niet klaar Wisselspoor
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
@Snakebite
Wat een heerlijk hoofdstuk weer. Dat geharrewar tussen Bindi en Spoor op het laatst. Heerlijk gewoon.
Wat een heerlijk hoofdstuk weer. Dat geharrewar tussen Bindi en Spoor op het laatst. Heerlijk gewoon.
Ik mag toch hopen dat je een grapje maakt, gezien mijn nachtelijke en inconsistente publicatietijden..Wat een geweldig verhaal. Ik ben er express vroeg voor opgestaan
Thanks, though! Dankjewel! Ik zal mijn best doen om het dagelijks voedingssupplement van goede kwaliteit te houden.Snakebite lekker stuk weer wat je geschreven hebt je zegt niet voeren maar zo n vervolg van je verhaal mag je me iedere dag voeren
Bedankt! Het zijn ook mijn favoriete scènes om te schrijven. Zeker als ik er de spannendste cliffhanger ooit aan toe kan voegen.
Abbjornnl
Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Voor dit verhaal zijn woorden eigenlijk niet altijd genoeg.
De schrijfstijl van snakebite blijft altijd weer verwonderlijk hoe hij de beste verhalen soms bijna uit zijn mouw weet te schudden ik neem mijn pet er voor af.
En mij als lezer weet het verhaal mij elke keer weer te boeien vanaf de eerste letter
De schrijfstijl van snakebite blijft altijd weer verwonderlijk hoe hij de beste verhalen soms bijna uit zijn mouw weet te schudden ik neem mijn pet er voor af.
En mij als lezer weet het verhaal mij elke keer weer te boeien vanaf de eerste letter
beddenplasser
volwassen peuter
Nee, hij ontspoort !
Hoofdstuk 06: Nachtmerrie
Zodra ik Froukje en Bindi de voordeur hoor sluiten, slaak ik een zucht van verlichting. Eindelijk een klein beetje tijd voor mijzelf. Het zal hen allebei goed doen om wat te gaan shoppen. Ik ken vooralsnog geen enkele vrouw die dat geen goed zou doen. Soms zijn vooroordelen nou eenmaal vooroordelen vanwege een goede reden. Statistische significantie, bijvoorbeeld.
De rust in huis komt mij goed van pas, aangezien ik wat zaakjes wil regelen en uitzoeken. Met een vers kopje koffie bij de hand installeer ik mijzelf aan de eettafel. Ik kies mijn stoel zorgvuldig, zodat ik in geval van nood het scherm van de laptop kan dichtklappen zonder dat iemand mee kan krijgen wat er zich daar allemaal op afspeelt.
Een aantal schooljaren geleden werd er een volgsysteem geïntroduceerd voor de studenten aan de hogescholen waar ik doceer. Cijfers, verzuim, aantekeningen, gespreksverslagen. Alle informatie die ook maar mogelijk waardevol zou kunnen zijn voor een docent, is te vinden met een paar klikken. Het is zo eenvoudig toegankelijk dat ik er nog nooit gebruik van heb gemaakt. Waar vind men tenslotte de tijd voor nutteloze informatie?
Vandaag komt daar echter verandering in. De knoop in mijn maag staat er nu eenmaal op dat ik het dossier van Bindi bekijk. Ik lig er normaal gesproken geen seconde wakker van als ik vermoed dat iemand iets verbergt – en eigenlijk nog steeds niet – maar ik krijg meer en meer het gevoel dat het in Bindi haar geval om iets belangrijks gaat. Iets dat ik eigenlijk zou moeten weten.
Al snel blijkt dat mijn intuïtie te vertrouwen is. Het blijkt dat Bindi een jaar studievertraging heeft opgelopen. Ze is het afgelopen trimester pas weer begonnen vanwege ‘medische redenen’. Als ik een beetje handig verder zoek, ontdek ik een gespreksverslag van haar mentor. Aandachtig kam ik door de weelde aan informatie, terwijl mijn verbazing stijgt. Zodra ik het verslag uit heb, sta ik zonder na te denken op om een sigaret aan te steken.
Enigszins overdreven blaas ik kort daarna wat rook vanaf het balkon. Dat Bindi aardig wat op haar schouders meedraagt komt niet als een verrassing. Toch vind ik het moeilijk om te beseffen wat ik zojuist heb gelezen.
Bo, haar zusje, werd ernstig ziek en haar beide nieren moesten worden verwijderd. Als enige bekende match heeft Bindi besloten om één van haar eigen nieren aan Bo te doneren. Ze heeft letterlijk haar eigen leven geriskeerd, beperkt en misschien aanzienlijk verkort om dat van haar zusje te redden. En – alsof dat nog niet genoeg is – neemt ze sindsdien vrijwel zelfstandig de zorg voor Bo op zich. Hoe kan iemand in ’s hemelsnaam zo sterk zijn op haar leeftijd?
Ik vermoed zomaar dat mijn nieren niet eens meer te gebruiken waren voor een transplantatie, zo halverwege mijn studie.
Het blijkt maar weer eens dat helden in vele vormen kunnen verschijnen. Wellicht raakt het me extra hard, aangezien Bo dezelfde ziekte had als mijn vrouw indertijd. Helaas was het in ons geval alleen een stuk verder gevorderd. Het is overduidelijk dat Bindi alles voor haar zusje overheeft, wat een ultiem teken van liefde is. Vechten ten koste van jezelf.
Er is maar één echte vraag die door mijn hoofd blijkt spoken. Waar waren die ouders?!
Het is toch geenszins uit te leggen dat je een meisje van die leeftijd opzadelt met al deze ellende en verantwoordelijkheid? Waarom kunnen zij niet voor Bo zorgen? Waarom moest Bindi het offer brengen en niet degenen die voor háár horen te zorgen?
Oké, het is technisch gezien meer dan één vraag.
Ik blijk echter niet veel tijd te hebben om er dieper over na te denken, aangezien ik mijn telefoon hoor. Wie haalt het nou weer in zijn hoofd om mij te bellen? Is de mensheid vergeten dat het weekend is?
“Spreek ik met Spoor?”, hoor ik Jakkie aan de andere kant van de lijn vragen.
“Speciaal voor jou wel.”
“Ik weet waar uw auto is!”
“Je maakt een grapje?”
“Nee, meneer, no cap! Mijn zus Bahjra – wij noemen haar Bahj – werkt bij de politie en heeft mij een plezier gedaan, zodat ik u een plezier kon doen!”
Ik besluit de veel te makkelijke grap over de naam van zijn zus te laten liggen.
“Dankjewel, Jakkie. Ik had niet verwacht dat je me zo snel, zo veel zou kunnen opleveren. Stuur straks maar een tikkie.”
Dat herinnert me eraan. Ik moet die app maar eens downloaden.
“Nee, meneer, ik zweer! U heeft me al teveel betaald! I owe you!”
“Eerlijk is eerlijk. Waar staat de auto nu?”
“In de brandstad!”
“Amersfoort?”
“Huh?”
“Volgens mij bedoel je de Randstad? Weet je ook waar precies?”
“Ja, dat zeg ik toch! Wacht even. Net buiten Delft.”
Ik rol met mijn ogen. Alle wegen leiden de laatste tijd naar Rotterdam. Maar als ik één ding zeker weet, dan is het dat “net buiten” zoveel betekent als “is gedumpt aan de rand van”.
“Er is niet veel meer van over, denk ik?”
“Ze is net zo gestript als mijn nichtje in een nachtclub van Gdansk, meneer.”
“Heb je al eens overwogen om het onderwijs in te gaan? Het klinkt als een goede match.”
“Ik doe liever iets nuttigs, meneer.”
“Goed punt”, brom ik. “Kan ik wellicht op je rekenen om mij morgen daarheen te brengen?”
“Als u een half uurtje vooraf belt, sta ik tot uw verstikking”, reageert Jakkie.
“Ik had het kunnen weten. Bedankt en.. challas, dan maar?”
“Challas, meneer!”
Kijk eens hoe hip ik aan het worden ben. Mijn beheersing van het prachtige straattaals groeit elke dag een stukje verder. Lit.
Als ik de oproep beëindig, kom ik tot de conclusie dat het erg frisjes aan het worden is. Na even twijfelen herinner ik dat dit mijn appartement is en ik gewoon binnen mag roken van mijzelf. Snel pak ik de asbak op, stap ik naar binnen en laat de balkondeur achter mij dichtvallen. In de aangename warmte speur ik verder naar informatie.
Hoewel het ergens voelt alsof ik Bindi haar dagboek lees, voel ik heel sterk de drang naar het antwoord op mijn vragenvuur. Helaas verschaft haar dossier in het volgsysteem geen helderheid over wat er met haar ouders speelt. Dat is het dan. Er is nog maar één mogelijkheid over. Het ultieme, geheime wapen.
Google.
Ik kopieer Bindi haar adresgegevens in Google en kom er tot mijn grote verrassing meteen achter dat hun ouderlijk huis te koop staat. Het blijkt bovendien een klein paleisje te zijn. Mevrouw Bartels zit op een goed gevuld nestje. De advertentie die ik zie staan is al van bijna een jaar geleden, dus het ziet er in elk geval niet naar uit dat de verkoop snel zal plaatsvinden. Vreemd. Zeker in deze huizenmarkt. Zelfs als het om zo’n groot bedrag gaat.
In combinatie met Bindi haar achternaam vind ik uiteindelijk wat ik zoek. Talloze nieuwsartikelen over haar vader, die blijkbaar rechter is geweest. Gewéést is duidelijk het toverwoord in die zin, aangezien de berichten allemaal gaan over hoe hij is betrapt op – en veroordeeld voor – corruptie. Jarenlang misbruik maken van zijn positie heeft geleid tot een jarenlange positie tussen vier muren. Dat en een enorme schadevergoeding aan talloze mensen.
Vrijwel meteen leg ik de puzzel. Er zal niemand willen zijn die het huis van die man wil kopen. Daarnaast is de kans enorm groot dat het geld van een eventuele verkoop rechtstreeks naar het schadefonds zal vloeien en dat Bindi en haar zusje er niets van terug zullen zien. Alles aan deze zaak is zo ongelooflijk triest dat ik zowaar iets vochtigs voel kriebelen in mijn ooghoeken. Het is een vreemde ervaring. Zou dit nu dat mysterieuze ‘empathie’ zijn, waar mensen het steeds over hebben?
Ach, who cares..?
Een ander toverwoord valt me plotseling op in één van de berichten. ‘Bartels, weduwnaar en vader van twee dochters..’
Weduwnaar. Ik ken het woord en alle bijbehorende implicaties maar al te goed. Het is een woord dat ik nooit heb willen dragen. Ik identificeer mij liever als ‘echtgenote-beperkte man’. Zoals wel vaker zal ik hier de enige in zijn. Het besef dat – bovenop alle andere ellende die ik gelezen heb – Bindi haar moeder jong is overleden.. is veel.
Hoe staat dat meisje nog overeind?
Ik besluit dat het even welletjes is met het negeren van Bindi haar recht op privacy, zodat ik mij kan concentreren op het negeren van Froukje haar recht op privacy. De informatie die ik al heb gevonden zal altijd schokkender zijn dan wat Froukje voor me heeft achtergehouden. Bovendien moet ik het allemaal even laten bezinken. Er is niets dat mij zo goed kan afleiden als het oplossen van administratieve problemen. Cijfers en letters luisteren tenminste altijd..
Allereerst graaf ik in het volgsysteem om uit te zoeken of ik ook in het dossier van Froukje kan komen, aangezien haar hogeschool in Eindhoven van dezelfde koepel is. Natuurlijk heeft de systeembeheerder geen enkele reden gezien om enige scheiding aan te brengen in de administratie. Blijkbaar kan elke docent bij het dossier van elke student.
Die man verdient een kleine bonus, gevolgd door een prompt ontslag.
Waar ik voor vreesde, blijkt de waarheid. Een goede start aan het begin van het schooljaar. Prima cijfers en perfecte aanwezigheid. Tijdens het afgelopen trimester zakte dat als een plumpudding in elkaar. De aanwezigheid heeft inmiddels meer weg van een gatenkaas. De cijfers zijn blijkbaar in het binaire schrift ingevoerd..
Tussen de post – die ik eerder uit de postbus heb gehaald – vind ik een brief van de hogeschool. Zoals te verwachten heeft Froukje een bindend studieadvies gekregen, die eigenlijk ook afgedaan had kunnen worden met de woorden: “Wat denk je zelf, grapjurk?”
Ik zucht en frons. Daar gaat haar opleiding. Bovendien blijkt haar financiële situatie er niet veel beter voor te staan. Al het geld dat ik voor haar op een rekening had gezet toen ze naar Eindhoven ging, lijkt gesmolten als sneeuw voor de zon. Dat is best knap, aangezien de rekeningen van de laatste twee maanden ook niet betaald blijken te zijn. Het is nogal een puinhoop.
Met de recente wetenschap dat Keta niet de naam van Froukje haar dealer is, maar van de drug die haar blijf achtervolgen, vind ik voor het eerst een concreet lijstje met mogelijke symptomen van gebruik. Het is allemaal bepaald niet fraai, maar leest als een perfecte opsomming van wat ik hier gisteren heb aangetroffen. Het is duidelijk dat ze hier in haar eentje niet los van zal komen. Therapie zal een absolute noodzaak zijn voor een kans op een toekomst.
Eén probleem: Hoe ga ik Froukje daar ooit van overtuigen?
Alsof ze aan kan voelen dat ik haar naam drie keer heb gedacht, hoor ik Froukje precies op dat moment haar sleutel in het slot steken. De voordeur opent. Ik houd mijn adem in. Er wordt zowaar gelachen..
Dat is dan in elk geval nog één missie geslaagd. Geen moment te vroeg. Nu kan ik tenminste mijn bankpas terugkrijgen om de schade van zowel het shoppen als de laatste maanden van Froukje ongedaan te maken. Het heeft weinig zin om haar nu in de schulden te laten zakken. Natuurlijk zal ze er iets van moeten leren, maar ik zie andere prioriteiten dan geld.
Gelukkig hebben de dames het inderdaad naar hun zin gehad. Ik zie meer tassen binnenkomen dan dat er mensen zijn die ik bewonder. Vier.
Al snel verdwijnt Bindi onder de douche om één of andere shampoo uit te proberen waar ze me wel tien keer voor heeft bedankt. Froukje kletst wat over hoe eerbiedig Bindi is omgegaan met het geld dat haar is toevertrouwd. Enigszins slechte timing om daar kritiek over te spuien als ik net je achterstallige rekeningen aan het betalen ben. Het is dat ik de juiste ingrediënten zie voor een lasagne, anders had ik er misschien iets van durven zeggen.
Nadat Froukje alle boodschappen heeft ingeruimd, komt ze tegenover me aan tafel zitten. Inmiddels lijkt ze een stuk serieuzer. Haar houding is op het schuchtere af. Ik besluit de gevallen stilte niet op te rapen en te wachten tot ze zelf vertelt waar ze aan denkt.
“Zou u mij willen helpen om.. iemand te vinden?”
“Is dat niet waar Tinder voor is uitgevonden?”, prik ik.
“Iemand om.. mee te praten. Niet zoals met u.. een professional.”
“Dus in jouw ogen ben ik een amateur?”
“Natuurlijk niet”, reageert Froukje met een voorzichtige glimlach. “Maar als u hier gisteren niet binnen was gelopen, dan denk ik dat het één dezer dagen verkeerd zou zijn afgelopen. Dat risico wil ik niet nog eens lopen.”
“En als ik je nu eens aan de ketting legt tot die hunkering naar pilletjes is verdwenen?”
“Die verdwijnt niet vanzelf. Ik heb echt hulp nodig. Therapie, wat dan ook.. anders ben ik bang dat ik u maar blijf teleurstellen. Ik wil juist dat u trots op me bent.”
Verdomd, dit ging een stuk makkelijker dan ik had ingeschat. Vanzelf zelfs. Letterlijk!
“Froukje”, zucht ik, terwijl ik mijn hand op één van de hare leg. “Ik ben trots op je. Er is de laatste maanden waarschijnlijk geen dag gepasseerd waarop ik dat niet actief heb gedacht. Vooral omdat je me niet voor de voeten liep, natuurlijk..”
“Nou, zeg..”
“Je weet wat ik bedoel. Het was niet gemakkelijk om op afstand te blijven. Ik bedoel, het ‘geen zorgen maken’-stukje heb ik wel onder de knie. Maar toch..”
“Ik had eerder iets moeten zeggen..”
“Nou, ik begrijp wel dat je dat niet hebt gedurfd. Dat zou ik in jouw positie ook moeilijk hebben gevonden. Maar kijk eens: ondanks alles, zit je hier nog steeds. Je maakt zelf de beslissing om te knokken voor je toekomst. Dat is wat me trots maakt. Het opstaan. Hoe vaak je gevallen bent, doet er niet toe. Daar is een vangnet voor.”
“Bent u er nog steeds voor me?”
“Altijd. Althans.. er zal een moment komen waarop het slechte eetpatroon, het roken, het binnenvetten en het bloed in mijn cafeïne keihard terug in mijn gezicht zullen stuiteren.. maar in elk geval tot dat moment. En hopelijk nog even daarna. Dan kom ik als geest met de lampen spelen. Iedereen irriteren die mij ooit geïrriteerd heeft.”
“Dan heeft u in het hiernamaals genoeg te doen”, grinnikt Froukje.
“Je moet iets doen om de eeuwigheid om te krijgen. Haken is niet mijn ding.”
“Bedankt.. voor alles.. alweer.”
“Het komt goed. Ik handel deze stapel papieren voor je af en zal kijken welke mogelijkheden er zijn voor therapie in Maastricht.”
“In Maastricht?”
“Ik heb gelezen dat je de opleiding niet door mag zetten. Het lijkt me niet slim om je tot het einde van het schooljaar alleen te laten. Voorwaarde één van drie. Je komt naar huis.”
Froukje knikt, enigszins teleurgesteld.
“Voorwaarde twee is dat je de komende tijd ook gaat besteden aan het zoeken naar een nieuwe opleiding. Maakt niet uit wat, zolang het je maar interesseert.”
“Oké.. en de derde voorwaarde?”
“Die lasagne. Ik begin trek te krijgen.”
Enige opluchting lijkt zich meester van Froukje te maken en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. Er zijn maar weinig mooiere dingen in het leven dan dat. Toch blijft er nog één open plek in mijn brein zeuren om aandacht.
“Wil je vertellen waarom het deze keer is misgelopen?”
“Nee..”
Ik knik begripvol. Uiteraard is dat acteerwerk, maar het schijnt de beleefde reactie te zijn.
“Het is gewoon heel dom. Ik was verliefd en.. dat liep niet zoals gehoopt..”, vertelt Froukje dan toch.
“Mannen..”, zucht ik, terwijl ik dramatisch mijn hoofd schud.
“Met alle stress van de studie erbij.. was dat gewoon de druppel. Niets bijzonders dus.”
“En heeft dat heerschap ook een naam?”
“Niks waar u leuke grappen over kunt verzinnen, die ik zelf niet al bedacht heb. Daarnaast heb ik liever niet dat u hem zou opzoeken.”
“Dat zou ik nooit doen”, lieg ik.
Het doet er inderdaad ook niet zo toe. Wie dat mannetje ook is, ooit vind ik hem wel. Het liefst onder de voorbanden van mijn Corolla, zodra die hersteld is. ALS die hersteld kan worden, tenminste..
Ongeveer een uur later is mijn zucht naar lasagne gestild. Froukje heeft fantastisch gekookt en zelfs de non-vegetarische variant klaargemaakt. De enige die er echt toe doet. Bindi lijkt inmiddels ook aardig op haar gemak te raken in deze setting. Volgens mij is ze tevreden met de aankopen die ze heeft kunnen doen en er straalt een zekere ontspanning van haar af. Ik besluit om dan ook vooral maar geen slechte grappen te maken over hoe fluffy haar nieuwe sloffen zijn. Pick your battles, zegt men.
Helaas wordt mijn vrijgevigheid niet beloond met een dessert, maar met chantage. Dat ik het vrouwelijk geslacht nooit volledig zal doorgronden, blijkt maar weer eens als Bindi toegeeft te hebben gezegd dat ze wel nieuwsgierig is naar hoe het zou voelen om een luier te dragen. Uiteraard heb ik uiterst kalm, begripvol en totaal niet sarcastisch gereageerd op die onthulling.
Oké, ik heb meer geprikt dan een voet wanneer je op een egel gaat staan..
Hoewel ik altijd heb ingeschat dat Bindi iemand is die – net als ik – juist ontzettend geniet van zulke discussies, blijk ik er dit keer flink naast te zitten. Zonder enige moeite weet ze me compleet op mijn plaats te zetten en mijn eigen woorden te laten proeven. De smaak is uiterst goor. Rooibos..
“Eerlijk ruilen. We proberen allebei iets nieuws uit. U een kop rooibosthee en ik DAARNA een luier. Dat is de deal. Of gaat u ons nu teleurstellen?”
De mok met heet water staat me haast uit te dagen op de eettafel, terwijl het theezakje in mijn hand brandt. Hoe durft dat scharminkel die rotzooi alleen al in te kopen? Van mijn eigen geld ook nog! Ik walg van alles aan deze situatie.
Als het om iemand anders dan Bindi zou gaan, dan was deze mok – met zakje en al – inmiddels begonnen aan een nieuwe maanmissie. Ik vond het grappig om een beetje te prikken, maar wat maakt mij het uit of zij zich in een luier hijst of niet? Mijn leven is prima – soort van – ongeacht wat zij draagt of niet draagt. Waarom zou ik ook maar overwegen om mijzelf deze marteling aan te doen voor het amusement van deze twee onnozelaars?
En dan zie ik Froukje staan.. de herinneringen aan onze tijd in Maastricht zijn nog lang niet vervlogen. Ik heb nooit precies begrepen hoe het voor háár werkt, maar de luiers hebben haar altijd een soort rust gegeven. Kalmte, veiligheid, geborgenheid. Hoe vreemd het ook mag klinken: voor Froukje zijn de luiers een essentieel onderdeel van haar herstel geweest. Van haar groei en bloei. Wat als dat voor Bindi ook zo zou zijn?
Ik weet niet goed wat de doorslag geeft. Voor ik het goed en wel doorheb, wordt mijn tong aangerand door de meest smerige smaak die er bestaat. Ik kuch, ik proest en ik kokhals, terwijl ik mijzelf door de inhoud van de mok probeer te worstelen als een kind dat niet van tafel mag voordat het diens groenten heeft opgegeten. Ik vervloek – voor het eerst in mijn leven – de grootte van de mokken die ik er zelf juist ooit op heb uitgezocht.
De overwinning is bitterzoet. Twee paar verradersogen kijken me stomverbaasd aan, terwijl ik tegen de hik strijd. Het lijkt wel of mijn lichaam van binnen in brand staat. Code rood. GRIP-5. DEFCON-1. Elke vezel heeft door dat het een crisissituatie betreft, maar ik weet het hopelijk een beetje te verbloemen.
“Nu tevreden, Cruella?”, reageer ik triomfantelijk.
“Dat was het meest vermakelijke dat ik ooit heb gezien. Zelfs als we het internet meetellen”, reageert ze droogjes.
“Ik zou kunnen vragen om een ‘duimpje omhoog’, maar ik heb geloof ik liever een ‘wijsvinger in keel’..”
Terwijl de zure oprispingen via mijn slokdarm omhoog golven, fantaseer ik over allerlei manieren waarop ik de rest van het doosje thee zou kunnen vernietigen. Een kleine brandstapel zou toepasselijk kunnen zijn, gezien het gekakel van deze twee heksen..
“Dat ik dit nog mag meemaken”, giechelt Froukje.
“Ook gij, Wipneus?”
De onpasselijkheid houdt nog lange tijd aan. Bindi heeft woord gehouden en vlak voor ik naar bed ben gevlucht een luier omgedaan. Ik heb het amper meegekregen, aangezien mijn aandacht uitging naar het verwerken van dit vreselijke trauma. Het moment dat mijn triomf had moeten zijn, was niets anders dan een vluchtige, arrogante blik op het moment dat ze de bult onder haar pyjama kwam laten zien als bewijs dat ze woord had gehouden.
Ik heb er zelfs geen aandacht aan kunnen besteden om te zoeken naar tekens die verraden hoe ze de ervaring echt in zich opneemt. Of mijn opoffering daadwerkelijk zou kunnen leiden naar een manier voor Bindi om te ontspannen en wat geborgenheid te voelen. Eenmaal in bed lijkt het wel of de muren om mij heen dansen, nog net niet lachend met een uitgestoken vinger. Het beddengoed vormt een koele, fijne cocon om mijn lichaam. Dit nooit meer..
Mijn lichaam is maar al te blij om een bewuste beleving van deze ervaring uit te schakelen, waarna ik al snel in slaap zak. Een diepe slaap, voor diep ongeluk. Er zijn al aardig wat uren verstreken op het moment dat ik wakker schrik. Het is midden in de nacht en ik zat middenin een droom over het winnen van de Nobelprijs voor de Snotneuskunde, die ik graag nog eens af zou maken. Toch heeft mijn lichaam iets anders in gedachte.
Misschien moet ik Froukje toch wat meer begrip gunnen als het op verslavingen aankomt. Die van mij blijkt zelfs in staat om mijn bewustzijn aan of uit te zetten. In het donker zoekt mijn hand naar het pakje sigaretten op mijn nachtkastje, maar het blijkt weinig succesvol. Dan valt het kwartje. Ik heb ze in de woonkamer laten liggen.
Met verse tegenzin spring ik overeind. Het moet maar. Bindi ligt dan wel op de bank te slapen, maar nood breekt wet. Als ik voorzichtig doe, maak ik haar vast niet wakker. Bovendien heeft ze vast wel ergere dingen meegemaakt. Sterker nog, dat is wel zeker..
Als een inbreker met onvoldoende IQ-punten sluip ik stilletjes door de gang van mijn eigen appartement, op zoek naar mijn eigen spullen. Zodra ik in de woonkamer kom, spits ik mijn oren om de slaapgeluidjes goed op te kunnen vangen. Gek genoeg hoor ik iets heel anders. Ik blijf staan en concentreer me op het geluid. Als ik mijn hand op de eettafel leg, stoot ik per ongeluk een mok om.
Vrijwel meteen wordt er bij de bank een lamp aangemaakt. Het iets te felle licht vertelt me meteen dat het die vervloekte theemok is, die ik zojuist heb geraakt. Die is sowieso rijp voor de afvalbak, aangezien ik geen zin heb om het ding te ontsmetten van de schaamte. Snel gris ik het pakje sigaretten van tafel.
“Bent u ook nog wakker?”, vraagt Bindi zachtjes.
“Ik hoop het wel..”
Tegen beter weten in, stap ik in de richting van de bank. Bindi gaat rechtop zitten en het is duidelijk dat ze heeft gehuild. Blijkbaar is dat het vreemde geluid dat ik daarnet hoorde.
“Gaat het wel?”
“Niet echt..”
“Hoe komt dat?”
Ik vervloek mijn wederom-uitstekende beleefdheid. Dit is zo’n moment waarvan je gewoon weet dat het je een hoop tijd gaat kosten, die je ook zou kunnen besteden aan een speech bij het ontvangen van een prestigieuze, Noorse prijs.
“Ik snap het gewoon niet meer.”
Met frisse tegenzin laat ik mijzelf naast Bindi op de bank zakken. Daar gaat mijn ontmoeting met Koning Harald V. Volgende keer beter..
“Een week geleden haatte ik mijn ouders, had ik mijn zusje dicht bij me en dacht ik dat u de meest vervelende persoon op deze planeet was..”
“Laat het de Noren niet horen..”
“..en nu zit ik hier.. mijn zusje is ergens zonder mij.. voor het eerst in jaren. U bent zo’n beetje een held geworden..”
“Dat lijkt er meer op”, mompel ik, terwijl ik eindelijk mijn sigaret kan aansteken.
“..ik draag een luier en dat rare ding zit ook nog eens..”
Ik houd mijn adem in..
“..enorm fijn! Ik snap er gewoon niets meer van, meneer..”
Mijn plan lijkt te werken. Wie had dat gedacht? Ik, natuurlijk. De Noren. Heel misschien de Finnen, maar de Denen zeker niet. Stelletje mafketels met hun Smørrebrød..
“En je ouders?”
Bindi haalt haar schouders op.
“Ik.. ik weet wat er gebeurd is..”, geef ik schoorvoetend toe.
Nieuwe tranen.
“Ik mis ze, meneer.. ik wil ze terug..”
Dat gevoel ken ik maar al te goed. De wens om de tijd terug te kunnen draaien. Om onrecht ongedaan te kunnen maken. Of die mok thee. Helaas weet ik nog altijd niet hoe dat moet. Wellicht kom ik met die luiers nog het dichtst in de buurt van het terugdraaien van de tijd.
“Ik kan niet meer.. niet meer alleen.. het is te veel, meneer”, snikt ze zachtjes, terwijl ze zich opnieuw nestelt tegen mijn schouder.
Waarom blijven mensen dat toch doen? Ik heb maar een beperkt aantal shirts..
“We vinden wel een oplossing. Ik zal je helpen en Froukje ook. Het komt goed. Beloofd.”
“Maar ik heb niets om terug te geven..”
“Dat hoef ook niet”, sus ik. “Ik snap dat je er bang voor bent dat iedereen uit je leven wegloopt als het even moeilijk wordt. Waarschijnlijk is dat precies wat je tot nu toe hebt ervaren. Zo ben ik niet. Ga maar lekker slapen. Ik ga niet verder weg dan mijn slaapkamer.”
Eindelijk laat de kleine luiaard me los en ik maak van de gelegenheid gebruik om meteen op te staan. Bindi gaat weer op haar zij liggen en ik trek het dekbed voorzichtig over haar heen. Zodra ik er gerust in ben dat ze in slaap zal vallen, ga ik terug naar mijn bed.
“Behalve wellicht een weekendje Oslo..”, fluister ik.
Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Laat gerust weten wat je ervan vond en een like voor de moeite wordt altijd gewaardeerd!
Dankjewel! Blij om te horen dat het bevalt!Snakebite je gaat weer goed met het vervolg
Ah, thanks, fijn om te horen dat het verhaal - zelfs in alle vroegte - nieuwe lezers weet te trekken! Hopelijk slaap je de komende dagen beter, maar.. als het niet zo zou zijn: de laatste vier hoofdstukken (en epiloog) zullen ongetwijfeld onredelijk vroeg online staan. Ofwel om je af te leiden, ofwel om je weer in slaap te helpen.Je hebt er weer een lezer bij
vincp40
Superlid
Valt wel mee, hoor... "te vroeg" wil bij mij op een zondag zeggen: voor 9 uur
In dit geval: half 8.
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Weer een mooi stukje snakebite
Hoofdstuk 07: Nullijn
Froukje doet het licht op haar slaapkamer aan en houdt de deur voor Bindi open. Ze weet niet goed welke gedachte op dit moment de boventoon moet voeren in haar hoofd. Aan de ene kant voelt het fijn om eens iemand anders dan Ben mee te kunnen nemen in haar situatie met de luiers en respecteert ze Bindi voor het feit dat ze alleen al overweegt om het te proberen.
Aan de andere kant komt het op deze manier wel heel dichtbij. De angst dat Bindi haar plek in het leven van Ben over gaat nemen is al levensgroot aanwezig, maar over een paar minuten zal zij zich ook nog eens kleden als Froukje. Is hij niet gewoon een betere versie van haar aan het creëren? Maakt Froukje zichzelf niet overbodig door mee te gaan in deze situatie?
Ja, het is spannend om te doen. Froukje is absoluut nieuwsgierig naar wat het zal brengen. Om even niet de enige in deze bijzondere situatie te zijn. Bindi mag bovendien best voelen hoe het is om even in de schoenen van Froukje te lopen. Ze doet natuurlijk wel aardig, maar het is duidelijk dat Bindi ergens ook een zeker oordeel heeft. Net zoals bij het winkelen. Alsof Froukje Ben zijn geld bewust zou uitgeven als water, omdat het onbelangrijk is. Onzin..
Het is meer dan prima als Bindi door deze ervaring zal beseffen dat het voor Froukje ook allemaal geen eenvoudige situatie is. Dat er ook dingen ten grondslag moeten liggen aan alles dat er is gebeurd en ze niet zomaar één of andere gek is.
Maar, wat als..? Wat als Bindi de luiers zo naar of stom vindt dat ze Froukje alleen maar meer zal gaan zien als een minderwaardig persoon? Wat als ze gebruik van de situatie maakt om Ben in te laten zien dat het allemaal niet normaal is. Wat als ze er hierdoor juist in gaat slagen om Froukje weg te duwen en haar plek in te nemen?
“Dan heb je niets meer, trut..”
“Stop..”
“Bereid je maar voor op je terugkeer naar de straat. Je weet waar je hoort.”
Froukje schudt snel haar hoofd, alsof ze zo de nare gedachten van zich af kan laten glijden. Voor nu lijkt het te werken, ook al vreest Froukje dat het een tijdelijke staat van zijn zal blijken. Steeds vaker dreunt die tweede stem op in haar hoofd en het lukt maar niet om deze definitief het zwijgen op te leggen.
“Weet je het zeker?”, vraagt ze vervolgens aan Bindi. “Je moet je niet verplicht voelen door die stomme weddenschap. Ben snapt het echt wel als je er eigenlijk geen zin in hebt. Het was zijn eigen keuze.”
“Ik weet het zeker”, reageert Bindi onverschillig. “Ik heb er ook zelf voor gekozen om die weddenschap aan te bieden. Bovendien: hoe het ook gaat voelen, het is het helemaal waard. Zag je zijn gezicht vertrekken? Of die ader bij zijn voorhoofd?”
Froukje grinnikt.
“Dat was wel grappig, ja..”
“Vind jij het niet vervelend? Ik voel me er best wel slecht bij dat ik zoiets persoonlijks voor jou heb gebruikt voor een grappige weddenschap. Je mag het echt zeggen.”
Froukje schudt haar hoofd.
“Nee, hoor..”
“Gelukkig maar.”
“Waar bemoeit dat kreng zich mee? Gaat ze nu weer het brave kind uithangen?”
“Ze bedoelt het goed..”, denkt Froukje.
“Natuurlijk trap jij er weer gewoon in. Loser.”
Froukje probeert opnieuw de stem te sussen, terwijl Bindi op de rand van het bed gaat zitten. Ze oogt toch een stuk nerveuzer dan ze klinkt. Waarschijnlijk maakt ze het omdoen van de luier in gedachte op dit moment honderd keer groter dan nodig. Froukje weet nog best hoe snel zoiets kan gaan.
Met enige tegenzin opent Froukje haar kledingkast en hurkt ze om bij de onderste plank te kunnen komen. Treuzelend haalt ze twee dezelfde luiers van de stapel, terwijl de verschillende gedachten blijven vechten om dominantie in haar hoofd. Ergens heeft het iets moois, omdat het laat zien dat Ben een enorm belangrijke plek in haar leven heeft verworven. Aan de andere kant zorgt de twijfel er ook voor dat Froukje amper nog iets durft en alleen nog maar reageert op het leven.
Pas als Froukje de kastdeur sluit, ziet ze hoe Bindi – nog steeds zittend op de rand van het bed – zich al aan het omkleden is. Haar shirt is al uit en ligt netjes gevouwen naast haar op bed. Ongegeneerd doet Bindi vervolgens haar beha uit, om daarna op haar gemak het nieuwe pyjamatruitje aan te trekken.
Froukje beseft dat ze staart, zelfs al heeft Bindi niets in de gaten. Die kijkt een beetje zenuwachtig voor zich uit, hoewel Froukje er zeker van is dat die zenuwen niets te maken hebben met onzekerheid over haar lichaam. Er is tenslotte niets om onzeker over te zijn. Het is op-en-top vrouwelijk, met al die rondingen op al die juiste plaatsen in zo’n beetje al die ideale hoeveelheden. Froukje had het ergens al verwacht: hier kan ze onmogelijk tegen opboksen..
“Ze is perfect..”
“Denk je nou echt dat jij je met haar kan meten?”
“Ben kijkt hier toch helemaal niet naar?”
“Of neemt hij genoegen met welke rommel er dan ook maar toevallig voor zijn neus ligt?”
“Dat is niet zo..”
“Vannacht nog ligt hij op haar. Dat weet hij. Dat weet zij. Dat weet jij. Alsof je het zelf niet zou doen..”
Froukje weet het niet meer. Ben heeft altijd naar haar innerlijk gekeken, nooit naar haar lichaam. Maar misschien is dat juist wel omdat ze zo tekort komt. Met deze verleiding in huis.. wie weet?
Pas als Bindi opstaat, valt het Froukje op dat er een groot litteken zichtbaar is op haar zij. Het duurt maar kort voordat het pyjamatruitje over het litteken valt, maar Froukje is zeker van wat ze gezien heeft. Is er dan toch nog een teken van imperfectie op dat lichaam?
“Wil jij me helpen?”, vraagt Bindi, terwijl ze haar broek losmaakt en uit begint te doen.
“Ja, het ravijn in.. stomme slet..”
“Hoe bedoel je?”
“Met die luier? Ik denk niet dat het lukt met die plakstrips en ik wil wel dat het goed zit.”
“Ah, ja.. het is ook moeilijk om het bij jezelf te doen..”
“Maak het haar nog wat makkelijker, trut! Rol anders de rode loper uit!”
“Thanks. Ik zou anders echt een uur liggen te struggelen, denk ik”, lacht Bindi.
Ja, daar gaat haar hipster. Geen schaamte.. nul.. Ondanks alles dat Froukje heeft meegemaakt in haar leven, heeft ze zich nooit zonder moeite uit kunnen kleden waar iemand bij was. Niet voor de gymles, niet bij een dokter.. alleen bij hem.. daar was het veilig. Geen oordeel. Leeft Bindi nu echt in de waan dat het overal zo gaat? Dat ze nergens beoordeeld wordt? Dat het overal veilig is?
“Hier is het verre van veilig..”
“Hou op..”
Bindi is intussen achterover op het bed van Froukje gaan liggen, wachtend op wat er nu onvermijdelijk gaat komen. Froukje trekt haar aandacht terug naar de situatie en vouwt een luier open, zodat ze het maar zo snel mogelijk gehad kan hebben. Met nieuwe aarzeling stapt ze op Bindi af, terwijl ze de luier even goed schudt en draait.
De aandacht van Bindi is intussen verschoven naar de grote, pluche dolfijn die op het bed van Froukje ligt. Ze heeft een tijdje boven op de kast moeten bivakkeren, maar vanmorgen heeft Froukje haar weer op de vertrouwde plek gezet. De lieve, schattige blik in haar ogen is altijd een bron van troost.
“Wat een lieverd”, glimlacht Bindi.
“Blijf van Dolly af, ***verdomme!”
“Kun je misschien.. eh..”, stamelt Froukje.
“Omhoog?”, wijst Bindi richting haar achterwerk, terwijl ze Froukje plots aankijkt.
Froukje knikt. Het oogcontact maakt dit proces meteen extra ongemakkelijk, terwijl Froukje had gedacht dat ze die top al een tijdje geleden had bereikt. Ze slikt en zet door. Langzaam schuift ze de luier onder Bindi, waarbij ze zoveel mogelijk wegkijkt. Iets dat maar amper lukt. Nog voordat Froukje heeft gecheckt of de luier wel echt recht onder Bindi ligt, trekt ze de voorflap snel omhoog. Het elastiek raakt Bindi blijkbaar strak in haar lies.
“Auw..”
“Oh, sorry, ik ging te snel.”
“Nee, geeft niet. Ik schrok gewoon.”
“Harder! Grijp je kans! Laat haar nou eens zien wie er hier de baas is!”
Ineens legt Bindi haar hand half op die van Froukje en half op de luier.
“Wacht even..”, zegt ze zachtjes. “Wat als ik zo nog naar de wc wil?”
“Dan heb je pech”, reageert Froukje.
De strengheid komt ook voor Froukje zelf als een verrassing. Al staat ze er wel achter. Als Bindi echt wil ervaren hoe het is om een luier te dragen, dan gebruikt ze hem ook maar.
“Ik weet niet of..”
“Je had zeker gedacht dat je morgenvroeg een droge luier weg had kunnen gooien?”
“Zo had ik het wel voor me gezien..”
“Hoe is dat een eerlijke ervaring?”
“Niet..”, geeft Bindi toe.
Froukje kan de twijfels van Bindi niet echt serieus nemen. Zonder enige moeite in je blote reet lopen, maar in een luier plassen zou zo verschrikkelijk zijn? Misschien had Ben toch gelijk. Vind ze zichzelf hier veel te goed voor. Wie is hier nou verwend?!
“Doe het maar”, onderbreekt Bindi ineens de stilte.
“Weet je het zeker? Ik ga hem je echt niet midden in de nacht afdoen omdat je te preuts bent het een keertje te laten lopen.”
“JIJ.. gaat hem me niet afdoen?”
Froukje haalt haar schouders op. De hand van Bindi brandt nog steeds op haar eigen vingers. Hoe lang wil ze nou dat ze samen in deze ongemakkelijke houding blijven zitten.
“Het is een weddenschap. Iemand moet de eindtijd bepalen.”
“Ja, maar ik dacht gewoon voor een nachtje. Spoor heeft niets gezegd..”
“Ben interesseert het helemaal niets of je die luier draagt of gebruikt of wat dan ook. Maar mij maakt het inmiddels wel iets uit. Als jij het alleen maar wil proberen om te kunnen zeggen dat je weet hoe het is, dan pas maak je mij belachelijk. Een paar uur in droge luier tellen niet.”
“Maak het af..”
Froukje twijfelt een moment. Eigenlijk wil ze Bindi helemaal niet zo hard aanpakken, maar dit is een kans om de controle terug te nemen. Als ze Bindi afhankelijk kan maken van haar beslissingen, dan heeft ze de dominante positie.
“Kijk, je hebt verloren. Geen probleem als je nu je verlies toch niet durft te nemen, maar geef het dan wel gewoon toe. Anders is dit één grote belediging.”
“Sorry”, stamelt Bindi. “Ik dacht niet goed na.. doe het maar gewoon. Ik wil laten zien dat ik het serieus neem. Dat ik jouw situatie niet belachelijk wil maken. Als dit er onderdeel van is, dan heb ik maar pech.”
Met een zachte beweging trekt Bindi haar hand eindelijk weg, tot grote opluchting van Froukje. Dit is precies wat ze nodig had. Als ze Bindi de baas is, is ze ook de situatie de baas. Dat betekent dat ze zelf kan voorkomen dat het de verkeerde kant uit zal lopen. Met een paar duidelijke bewegingen, trekt Froukje de luier recht. Dan vouwt ze de zijkanten omhoog en plakt ze – zonder al te veel moeite – de strips keurig op de juiste plaatsen.
“Strakker.. ze moet het voelen!”
“Dit voelt ze prima..”
Zonder er echt bij na te denken, steekt Froukje haar vingers bij Bindi haar liezen nog even in de luier om zo de randjes rondom haar benen goed te kunnen zetten. Het onvermijdelijke lichamelijk contact overvalt Froukje zelf ook, maar ze probeert het te laten lijken alsof ze er geen moer om geeft. Zonder iets te zeggen staat ze op en legt ze het stapeltje van Bindi’s kleding aan de kant. Bindi duwt zichzelf rechtop en Froukje steekt een hand uit om haar overeind te helpen.
“En?”
“Ik weet het nog niet. Maar hij is wel heel zacht. Een beetje fluffy, denk ik”, glimlacht Bindi ongemakkelijk.
Froukje ziet hoe Bindi een beetje op en neer wiebelt om het gevoel van de luier echt in haarzelf op te kunnen nemen. Het plastic kraakt zachtjes bij elke beweging, maar is toch hard genoeg om Froukje te irriteren. Ze haalt Bindi haar nieuwe pyjamabroek van de stapel en vouwt deze open. Dan knielt ze voor Bindi neer, terwijl ze de broek voor haar openhoudt.
“Ah, dankjewel”, zegt Bindi.
Froukje zwijgt, terwijl ze Bindi als een peuter in de pyjamabroek helpt. Ze laat het elastiek net iets te hard tegen de luier klappen, maar Bindi lijkt het niet eens op te merken. Froukje ziet dat Bindi’s luier aan de achterkant duidelijk boven de rand van de broek uitsteekt, maar zegt er bewust niets van. Ervaar het maar..
“Moet ik jou nu helpen?”, vraagt Bindi dan.
Froukje snuift. Natuurlijk niet. Wat denkt ze wel?
“Nee, ik kan dat zelf wel. Wacht maar even op de gang. Dan kan ik in elk geval zelf zijn eerste reactie zien.”
“Oh, oké..”, reageert Bindi.
Het lijkt wel of er enige teleurstelling in haar stem klinkt. Jammer dan. Froukje is nooit goed geweest in het bewaken van haar grenzen, maar in dit geval twijfelt ze geen seconde. Dat in tegenstelling tot Bindi, die stil blijft staan voor de grote spiegel aan de muur.
Froukje observeert stilletjes hoe Bindi zichzelf bekijkt. Van voor, van opzij en zelfs van achter. Ze lijkt zelfs een beweging met haar mond te maken, die moet aangeven dat het best meevalt hoe ze er nu uitziet. Toegegeven, een luier maakt elk achterwerk beter. Dat kan zelfs Froukje nu niet ontkennen.
“Zal ik mijn haar in staartjes doen? Of.. vlechtjes, ofzo?”
“Is die trut serieus?!”
“Vlechtjes?”
“Ja, jij had vanmorgen ook een vlecht en dat paste best wel goed. Mijn haar is niet zo mooi stijl als dat van jou, maar.. het zou completer voelen, denk ik?”
“Ga je haar dadelijk ook je speen laten afpakken? Wat is deze onzin?”
“Kom maar hier..”, zucht Froukje, op de toon van een vermoeide ouder.
Froukje haalt snel twee elastiekjes en een borstel van een boekenplank, die opvallend genoeg vrij is van daadwerkelijke boeken. Ze gaat op de hoek van haar bed zitten, gericht op de spiegel. Bindi heeft zich al omgedraaid en laat zich door Froukje op diens schoot dwingen. Niet pijnlijk of hard, maar met een zachte dwang waar ze geen enkele weerstand aan biedt.
Zodra Bindi gaat zitten, is Froukje zich direct bewust van de dikte van diens luier. Waarom? Waarom is ze er toch zo op gebrand om zichzelf elke keer in deze ongemakkelijke situaties te brengen? Froukje had ook gewoon ‘nee’ kunnen zeggen en dan had ze nu haar slaapkamer weer voor zichzelf gehad. Die stem heeft duidelijk niet helemaal ongelijk.
“Misschien moet je haar haren gewoon uittrekken. Hoe knap is ze dan nog?”
“Stop nou..”
Binnen een paar minuten heeft Froukje Bindi voorzien van twee vlechten, die precies schattig genoeg zijn om ‘kloppend’ te voelen en niet te kinderachtig. Ze haat alles aan dit moment. Toch?
“Ja, dit is echt perfect! Dankjewel!”, knikt Bindi, al wiebelend op haar schoot.
“Nou, mooi, dan kan ik mijzelf nu ook even omkleden. Ik zie je zo”, reageert Froukje kortaf.
Een voorzichtig tikje tegen Bindi haar zij moet een extra duidelijk signaal voor haar zijn om vooral zo snel mogelijk op te staan en te vertrekken. Als ze de slaapkamerdeur eenmaal geopend heeft, treuzelt Bindi toch nog één laatste keer.
“Dankjewel, Froukje. Nogmaals sorry. Ik bedoelde het echt niet zo stom als het uit mijn mond kwam..”
“Geeft niks”, glimlacht Froukje. Het is de boer-met-kiespijn-variant.
Daarna sluit Bindi ein-de-lijk de deur. De rust valt als een warme deken om Froukje heen. In de minuten die volgen, neemt ze dan ook ruim haar tijd om zichzelf om te kleden en haar luier om te doen. Bindi kan wachten. Letterlijk en figuurlijk. Het is zo vermoeiend.. toch?
“Hoewel..”, denkt Froukje plots. “..het was eigenlijk best leuk om haar haren te doen.”
Als Bindi in de ogen van Froukje niet zo’n rivale zou zijn geweest, dan had ze die momenten zelf misschien iets bewuster en intenser kunnen beleven. Hoe vaak gaat ze tenslotte de kans nog krijgen om het met iemand te kunnen delen, ongeacht of ze diegene mag of niet? De grootste aarzelingen die Froukje vooraf had, verdwenen op het moment dat ze de controle wist te nemen. Er was plaats voor iets anders dan jaloezie en onzekerheid..
Was dat zorgzaamheid? Dat moment met die vlechtjes? Ze had Bindi toch ook gewoon kunnen laten staan, in plaats van haar op schoot te nemen? Froukje kan wel doen alsof dat praktischer is, maar ze weet dat het anders ligt. Misschien was het wel gewoon een onbewuste keuze om Bindi ‘kleiner’ te maken en haarzelf juist ‘groter’ en dominanter. Of toch..?
Froukje probeert om haar twijfels los te laten, aangezien ze weet dat het anders weer een hele nacht van piekeren wordt. Dat is voor niemand goed. Zodra ze straks haar bed in kan kruipen, wil ze ook goed kunnen slapen. Diep, lang en dromend van een makkelijkere tijd.
De reactie van Ben op Bindi haar luier was nogal teleurstellend. Hij liet een kenmerkende, arrogante glimlach zien. Waar zowel Bindi als Froukje een paar flauwe grappen had verwacht, leek Ben daar vreemd genoeg te moe voor. Al snel excuseerde hij zich om naar bed te gaan, waardoor Froukje begon te vermoeden dat de thee hem daadwerkelijk slecht is gevallen. Misschien is hij wel echt allergisch?
Froukje heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om zelf ook bijtijds richting haar bed te gaan, waar ze ook vrij snel in slaap is gevallen. Helaas heeft dat feest maar kort mogen duren. Het is buiten nog donker als ze ineens rechtop in bed zit. Zelf snapt ze ook niet goed hoe dat komt. Misschien is het haar lichaam, die nog altijd reageert op het plotseling stoppen met de ketaminepilletjes? Naar de wc hoeft ze nog niet, al zou dat geen reden zijn geweest om wakker te worden.
Geërgerd draait Froukje zich op haar zij en pakt ze Dolly een stevig vast. Haar bed is schoon, fris en heerlijk zacht. Waarom valt ze nou niet gewoon lekker rustig in slaap?
“Ruik je dat?”
Het is Bindi. Althans, de shampoo die ze gisteren gekocht heeft. Froukje rook het al vanaf het moment dat ze onder de dekens kroop, maar stoorde zich niet aan de aangename, fruitige geuren.
“Nu moet je haar ook nog de hele nacht ruiken. Maak je bed gewoon opnieuw op!”
“Daar heb ik echt geen zin in.”
“Je ziet het echt niet, hè? Ze draait jullie allebei gewoon om haar vinger.”
“Onzin. Ik heb haar waar ik wil.”
“Ohja? Misschien moet je eens goed luisteren, dombo!”
Froukje spitst haar oren. In eerste instantie hoort ze niets, maar na een paar seconden valt het kwartje. Het zijn Ben en Bindi. Onmiskenbaar.
“Ga je het maar laten gebeuren? Of grijp je in nu het nog kan?!”
Met een geïrriteerde zucht slaat Froukje het dekbed open en stapt ze uit bed. Checken kan geen kwaad. Zo stil als ze kan, sluipt ze via de gang naar de woonkamer. De deur staat open en Froukje kan het gesprek zo eenvoudig volgen. Omdat er slechts een klein lampje aan is, kan Froukje zichzelf gemakkelijk verbergen in de keuken.
Stil als een muis luistert ze naar hoe Ben zijn uiterste best doet om Bindi te troosten. Elk woord is als een dolk in Froukje haar rug.
“Is dit niet precies wat hij ooit tegen jou zei?”
“Wat moet hij anders?”
“Stop met dat verdedigen! Je moet de aanval kiezen!”
Als Ben op een zeker moment opstaat en afscheid neemt, is Froukje er zeker van dat hij haar in de keuken zal betrappen. Maar dat gebeurt niet. Misschien is hij te slaperig. Misschien is het echt nog te donker in de grote ruimte. Wat de reden ook is; Ben loopt Froukje voorbij.
“Zie je nou? Geen greintje aandacht meer voor jou.”
Er knapt iets in Froukje. Ze kan het zo’n beetje fysiek voelen. De stem heeft gelijk. Ze moet iets doen. Dit is misschien wel haar laatste kans om in te grijpen, anders raakt ze hem kwijt! De duisternis grijpt haar steeds steviger vast, terwijl ze haar best doet om een oplossing te verzinnen. Een paar meter verderop lijkt Bindi langzaam maar zeker in een zachte slaap te zakken.
“Je weet wat er moet gebeuren..”
Stapje voor stapje begeeft Froukje zich doodstil richting de bank, waar Bindi zich heeft genesteld. Op haar rug, haar ogen haast vredig gesloten.
“Nu of nooit..”
Froukje grijpt een kussen van de luie stoel van Ben. Ze wil het niet, maar er is geen andere optie meer. Het is niet langer haar keuze. Alsof haar armen geleid worden door iets dat sterker is dan Froukje zelf, beweegt ze het kussen langzaam maar zeker richting het gezicht van Bindi.
Ineens springen Bindi’s ogen open. Froukje blijft verstijfd stilstaan. Wat nu?
“Hé..”, mompelt Bindi slaperig.
“Hé.. sorry, ik wilde je niet wakker maken. Maar het kussen dat je nu hebt is echt veel te dun. Dat is niet goed voor je nek..”
Bindi glimlacht, nog steeds dromerig. Voorzichtig gaat ze overeind zitten, terwijl Froukje het gevecht voor nu opgeeft en het stevige kussen op de bank klaarlegt. Ze buigt hierbij voorover en merkt nog maar eens die fijne geur van Bindi haar shampoo op.
“Dat zal veel beter voelen”, mompelt Froukje.
“Je bent lief”, zucht Bindi. “Veel te lief voor mij. Spoor ook. Ik verdien dat niet.”
“Als je dat maar weet!”
“Wat een onzin”, reageert Froukje. “Iedereen verdient dat.”
Pas dan komen de woorden terug die Froukje eerder heeft afgeluisterd. Het lijkt alsof de betekenis nu pas echt tot haar doordringt. Het verlies van Bindi. Haar pijn. Haar verdriet. Plots draait Bindi hoofd naar Froukje. Ondanks het donker, vinden hun blikken elkaar opnieuw. Deze keer voelt het oogcontact anders. Er is geen jaloezie, maar alleen herkenning.
Froukje legt één van Bindi haar vlechtjes terug over haar schouder, waardoor haar keel bloot komt te liggen.
“Knijp.. KNIJP!”
Froukje knijpt niet. Die kans is er niet. Bindi pakt haar hand vast en trekt Froukje nu op haar eigen schoot. De verhoudingen verschuiven opnieuw en eindigen in een gelijkspel. De zoen is eerst voorzichtig en nerveus, maar al snel verrassend vertrouwd en ontspannen. Twee lichtpuntjes vinden elkaar in hun duisternis.
Bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk. Laat gerust weten wat je ervan vond en een like voor de moeite wordt altijd gewaardeerd!
Luier 86
Superlid
Snakebite is mens.
@Snakebite, geweldig hoe Froukje in haarzelf zit dit hoofdstuk, en haar eigen minderwaardigheid boven komt
@Snakebite, geweldig hoe Froukje in haarzelf zit dit hoofdstuk, en haar eigen minderwaardigheid boven komt
beddenplasser
volwassen peuter
Ik geloof niet dat je dit minderwaardigheid kan noemen. Dit zit eerder op het niveau van schizofrenie of multiple persoonlijkheidsstoornis. Leve de ketamine. En dan te weten dat dit constant aan paarden wordt gegeven. Als je dus paard gaat rijden, weet je dus blijkbaar nooit op hoeveel paarden tegelijk je zit.
Klopt.. spellingscontrole en twee keer nagelezen.. toch had ik 'm niet gezien.. thanks!
Dankjewel! Fijn dat haar innerlijke strijd goed overkomt.
Het zijn inderdaad twee persoonlijkheden en in dit verhaal zien we de 'geboorte' van de tweede. In het geval van Froukje is het vooral de overlopende emmer, maar er zijn gevallen bekend waarin ketamine ook blijvende psychische schade heeft veroorzaakt bij langer gebruik. Ik neem een beetje een loopje met de symptomen en bijwerkingen, aangezien ik het vooral heb gekozen vanwege de blaasproblemen die het veroorzaakt. Er past maar zoveel realisme in tien hoofdstukken. :'-)
Al blijft het inderdaad een bizar idee dat het ook gebruik wordt voor het verdoven van o.a. paarden.. zeker geen lekker recreatief middeltje..