Bel George DL
Gewaardeerd Lid
Elk nieuw hoofdstuk is telkens weer een plezier om te lezen.
Nog niet klaar Lisa en Marieke
- Onderwerp starter Sophiee
- Startdatum
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Ook nu weer een mooi hoofdstuk, benieuwd hoe de zomervakantie gaat verlopen.
Positief hoe haar familie het heeft opgepakt.
Positief hoe haar familie het heeft opgepakt.
We are humans
Beginneling
Ik lees veel reacties over MS, maar wat is dat eigenlijk? Sorry als dit een domme vraag is.
Sophiee
Superlid
Dat mag je best vragen hoor.
MS is een auto immuun ziekte, waarbij er ontstekingen ontstaan aan de zenuwbanen en in de hersenen. En afhankelijk van de zenuw die beschadigd wordt doet er iets het niet meer goed of valt uit, bijvoorbeeld ogen of je been of arm of iets anders. En soms herstelt dat, maar soms ook niet.
Er zijn verschillende vormen van, van licht tot ernstig en het is vooral onvoorspelbaar.
Als je meer wilt weten kun je eens kijken bij de ms vereniging.
Groetjes,
Sophie
MS is een auto immuun ziekte, waarbij er ontstekingen ontstaan aan de zenuwbanen en in de hersenen. En afhankelijk van de zenuw die beschadigd wordt doet er iets het niet meer goed of valt uit, bijvoorbeeld ogen of je been of arm of iets anders. En soms herstelt dat, maar soms ook niet.
Er zijn verschillende vormen van, van licht tot ernstig en het is vooral onvoorspelbaar.
Als je meer wilt weten kun je eens kijken bij de ms vereniging.
Groetjes,
Sophie
incoluier
Ik kan geen dag zonder luier
Mijn vader had MS.
Ik weet nog dat hij geen lange afstanden kon lopen.
Waar door hij een rolstoel nodig had.
Ook was hij vaak moe en was mij arbeidsongeschikt.
Omdat hij niet meer kon werken.
Ook was mijn vader niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen en woonde hij tot aan zijn dood in een verzorgingshuis.
Door omstandigheden ben ik niet bij de uitvaart van mijn vader geweest.
Voor meer vragen stel ze gerust.
Ik weet nog dat hij geen lange afstanden kon lopen.
Waar door hij een rolstoel nodig had.
Ook was hij vaak moe en was mij arbeidsongeschikt.
Omdat hij niet meer kon werken.
Ook was mijn vader niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen en woonde hij tot aan zijn dood in een verzorgingshuis.
Door omstandigheden ben ik niet bij de uitvaart van mijn vader geweest.
Voor meer vragen stel ze gerust.
Sophiee
Superlid
Tjee zeg, dat klinkt wel heftig @incoluier
Ik weet niet of het lang geleden is of nog vrij recent, maar wens je sterkte...
Ik weet niet of het lang geleden is of nog vrij recent, maar wens je sterkte...
incoluier
Ik kan geen dag zonder luier
@Sophiee het is ook heftig wat ik mee heb gemaakt met mijn ouders.
Omdat alle bij mijn ouders geestelijke problemen hebben.
Mijn ouders zijn toen ik een jaar of 5/6 was uit elkaar gaan.
In mijn jeugd was er duidelijk verteld dat mijn vader MS heeft.
Daar is hij ook aan overleden.
Mijn vader is niet ouder geworden dan 61 jaar.
Maar de MS heeft hij in zijn jeugd gekregen.
Als je nog vragen heb stel ze gerust.
Beste mevrouw sophiee
Dit is een behoorlijk aangrijpend verhaal en vind het erg dat u aan ms lijd en hoop dat u er heel oud mee mag worden.
Tot nu toe heb ik steeds zitten lezen elk hoofdstuk en word in dit verhaal gezogen.
Maar dat is nog niet alles wat ik zeggen wil tegen u.
Ik heb buitengewoon veel respect voor u en ook alle andere schrijvers hier op dit mooie luierforum dat jullie van deze mooie maar ook wel zware verhalen kunnen schrijven want ik doe het u en de andere schrijvers niet na om een verhaal als dit of een andere te kunnen schrijven dus proficiat hier voor.
Mvg jjcvdk
Dit is een behoorlijk aangrijpend verhaal en vind het erg dat u aan ms lijd en hoop dat u er heel oud mee mag worden.
Tot nu toe heb ik steeds zitten lezen elk hoofdstuk en word in dit verhaal gezogen.
Maar dat is nog niet alles wat ik zeggen wil tegen u.
Ik heb buitengewoon veel respect voor u en ook alle andere schrijvers hier op dit mooie luierforum dat jullie van deze mooie maar ook wel zware verhalen kunnen schrijven want ik doe het u en de andere schrijvers niet na om een verhaal als dit of een andere te kunnen schrijven dus proficiat hier voor.
Mvg jjcvdk
Sophiee
Superlid
Dankje jjcvdk!
Ik doe mijn best, hihi.
Ik weet niet of mijn verhaal zwaar is, maar ik wilde er wel een realistisch verhaal van maken (al zit er vast ook genoeg onzin in).
Ook merk ik dat de heftigheid wel verschillend wordt ervaren, ook een beetje afhankelijk van wat lezers er zelf van weten en misschien in hun eigen omgeving dingen hebben meegemaakt. Maar in een groot gedeelte van de gevallen is er redelijk tot goed mee te leven en kun je er gelukkig ook gewoon oud mee worden. Het blijft natuurlijk wel onzeker hoe dat gaat verlopen, maar ik wil wel van het positieve uitgaan en zoveel mogelijk genieten van het leven.
En je mag gewoon je zeggen hoor
Groetjes,
Sophie
Ik doe mijn best, hihi.
Ik weet niet of mijn verhaal zwaar is, maar ik wilde er wel een realistisch verhaal van maken (al zit er vast ook genoeg onzin in).
Ook merk ik dat de heftigheid wel verschillend wordt ervaren, ook een beetje afhankelijk van wat lezers er zelf van weten en misschien in hun eigen omgeving dingen hebben meegemaakt. Maar in een groot gedeelte van de gevallen is er redelijk tot goed mee te leven en kun je er gelukkig ook gewoon oud mee worden. Het blijft natuurlijk wel onzeker hoe dat gaat verlopen, maar ik wil wel van het positieve uitgaan en zoveel mogelijk genieten van het leven.
En je mag gewoon je zeggen hoor
Groetjes,
Sophie
Sophiee
Superlid
Hey allemaal,
Een nieuw hoofdstuk weer, geheel in stijl met het EK hockey dat bezig is. Veel plezier!
Hoofdstuk 20 Kampioen?
De weken daarna verliepen vrij rustig voor de meiden. Op school deden Marieke en Lisa het goed, hun cijfers waren best okee en ze hoefden zich geen zorgen te maken over of ze over zouden gaan. Ook Eva, Fleur en Esther deden het goed, al liet Eva zich de laatste tijd toch wel afleiden door haar vriendje Werner.
Lisa kreeg ook raakte ook meer en meer gewend aan haar nieuwe leven. Ze was bij de neuroloog geweest om te spreken over haar behandeltraject en medicijnen. En ze was bij een gespecialiseerde verpleegster geweest om advies te krijgen over alles wat er op haar afkwam. Ook leerde ze de medicijnen prikken, zodat ze daarvoor niet meer iedere week langs hoefde te komen. Dat was wel spannend, maar al snel kon Lisa het goed zelf. Dat scheelde toch weer een wekelijks ritje naar het ziekenhuis. Met die medicijnen zou het ziekteproces vertraagd moeten worden en gelukkig had ze nauwelijks last van bijwerkingen. Als het zou werken, dan zou Lisa verder een normaal leven kunnen leiden. En, afgezien van haar ondergoed en de bezoekjes aan het ziekenhuis, was haar leven tot nu weer rustig en eigenlijk weer best normaal.
In haar dagritme had ze haar verschoonmomentjes goed in kunnen passen. Ook werkte het goed om bij het sporten een broekje te dragen. En bij het naar bed gaan ging de dikke nachtluier aan. Marieke hielp Lisa soms en deed dan of ze haar babysitter was. Af en toe plaagde ze haar vriendin een beetje en gaf als ze tanden stonden te poetsen een klopje op Lisa’s luierkontje.
Soms droeg Marieke ook wel eens een luier in de nacht, omdat ze ze zo fijn vond voelen. Stiekem was dat een geheimpje tussen de meiden. Marieke had ze dan wel niet nodig, maar de luiers gaven haar een bijzonder gevoel. En hoewel ze zeker niet met Lisa hoefde te ruilen, was het wel fijn om dit gevoel met haar vriendin te delen.
Lisa vond het vooral fijn dat tussen haar en Marieke de luiers totaal geen ding waren om awkward over te doen. Misschien was dat wel een hele geruststelling, ze had niet geweten hoe het gegaan zou zijn als Marieke voor de skivakantie niet zelf over de luiers was begonnen…
Maar de laatste dagen waren de meiden met iets anders bezig. Het hockeyseizoen liep tegen het einde en het was nog altijd spannend. Zaterdag zou de wedstrijd tegen de koplopers zijn. Ze stonden nog altijd maar één puntje achter en als ze zouden winnen, dan waren ze bijna zeker van het kampioenschap. De week daarna hoefden ze alleen nog tegen een team dat onderaan stond. Zaterdag was dus eigenlijk de grote finale. Op de trainingen waren ze al goed bezig om iedereen zo scherp mogelijk te krijgen. De trainster hield de meiden goed bij de les, hoewel daar maar weinig voor nodig was. Op het veld waren ze fanatiek genoeg, met Esther als aanvoerder en de rest van de meiden die er echt vol voor wilden gaan.
Vandaag was het dan zover. De meiden gingen op tijd naar de club. In de bestuurskamer werd de wedstrijd van vandaag voorbesproken met hun team. Het zou zeker spannend worden, daarom moest iedereen zich goed aan hun opdracht houden. Ze hadden best een kans, de uitwedstrijd hadden ze gelijk gespeeld. De gezichtjes van de meiden stonden strak, er werden weinig grapjes gemaakt. Vandaag moest het gewoon gebeuren en dat wisten ze maar al te goed. De trainster had daarom niks gezegd over de scouts die ook kwamen kijken. Dat gebeurde wel vaker, dat er mensen van een hoofdklasse club kwamen kijken. Maar die extra spanning zou alleen maar afleiden en bovendien ging het vandaag niet om gescout te worden. Als de meiden goed zouden spelen dan zou dat wel vanzelf gaan. En hoewel de coach liever geen speelsters kwijt wilde raken, gunde ze die meiden graag een kans bij een topclub. Maar de focus moest de wedstrijd van vandaag zijn…
Na de bespreking gingen de meiden zich omkleden. Lisa trok zich daarbij even terug om haar luier om te wisselen voor een broekje. De andere meiden wisten er ondertussen wel van en keken er dus niet meer van op dat Lisa zich even terugtrok. Daarom was Lisa nu ook niet nerveus of zo, maar ze vond de privacy natuurlijk wel fijner dan zich midden in de kleedkamer om te kleden. Gauw deed ze haar rokje erover en niemand die het zou zien. De afgelopen wedstrijden was dat steeds goed gegaan. Ze liep terug de kleedkamer in, pakte haar stick en samen met Marieke en Esther ging ze richting veld. Sommige meiden waren daar al en even later waren ze compleet.
De warming up verliep zoals gewoonlijk, het waren de vaste patronen die ze hadden voor iedere wedstrijd. Er werd nog wat geoefend met het aanslepen van de corner, maar hun varianten lieten ze natuurlijk nog niet zien. Daarmee zouden ze in de wedstrijd hun tegenstander wel verrassen. De scheidsrechters kwamen ook het veld op en dus zou de wedstrijd snel beginnen.
De teams stelden zich op en daar klonk het beginsignaal. In het begin was het vooral even kijken hoe de tegenstander op het veld stond vandaag. Lisa stond rechtsvoor en kreeg als tegenstander een soort oppas mee. “Hmm, ze spelen duidelijk mandekking” dacht Lisa. Dat bood wel kansen, want Lisa was best snel en ook Laura op linksvoor was vaak niet bij te houden. En met Esther als spelverdeelster op het midden met haar snoeiharde passes zouden ze zeker kansen krijgen…
Maar al snel bleek dat haar tegenstandster, die Willemijn heette, vooral een irritant kind was. Ze was de hele tijd tegen Lisa aan het praten, de ene vervelende opmerking na de andere. “Oh mijn god” dacht Lisa, “wordt jij niet verschrikkelijk moe van jezelf?”
Willemijn probeerde blijkbaar Lisa uit haar evenwicht te brengen, maar Lisa liet zich op het veld niet snel afleiden. “Zie je die twee mensen daar” begon ze weer, “dat zijn scouts, die komen voor mij.”
Lisa had in nog geen tien minuten al regelmatig haar tong moeten afbijten om niks terug te zeggen. Arrogante muts. Maar Lisa kreeg de bal en ging langs Willemijn. Toen ze op volle snelheid was wilde ze naar binnen snijden en liep over de stick van Willemijn heen. Lisa struikelde en maakte een soort koprol. Op haar rug gleed ze vervolgens over het kunstgras. Haar shirt schoof daardoor uit haar rokje. Ze bleef even zitten en stond vervolgens op om haar stick te pakken. Natuurlijk had ze een vrije slag mee gekregen. Maar Willemijn stond haar met een soort grijns van verbazing aan te kijken.
Het spel ging echter verder en er was geen tijd om er lang bij stil te staan. Totdat even later op een wat rustiger moment Willemijn weer naast haar stond.
“Ben je nog droog? Als je verschoond moet worden mag je wel even wisselen hoor… niet te geloven dat ik hier tegen een baby speel…” hoorde Lisa.
“Oh nee” dacht ze, “ze heeft mijn broekje gezien.”
Lisa voelde aan de rand van haar rokje en daar waar haar shirt eruit was gekomen was een randje van haar optrekbroekje zichtbaar geweest. Snel stopte ze haar shirt terug. Willemijn dacht daarmee Lisa te kunnen pesten en haar zo uit haar spel te krijgen. Gelukkig floot de scheidsrechter voor het einde van het eerste kwart. Normaal was een kwart snel voorbij, maar met het gezeur van Willemijn leek het wel een uur.
Marieke zag de twijfel op het gezicht van Lisa en kwam snel naar haar toe.
“Wat is er met je? Gaat het wel goed? Je kunt toch wel verder spelen?”
Marieke was bang dat haar vriendin het fysiek niet aankon. Maar Lisa antwoordde:
“Ik ben okee, maar die muts daar heeft mijn broekje gezien. Ze zit al te hele tijd te irriteren met haar stomme commentaar en nu heeft ze dus ontdekt dat ik luiers draag…”
Esther kwam er ook bij. “Het gaat best goed meiden, dus we gaan ons niet op onze kop laten zitten… Als ze straks nog steeds vervelend doet dan geef je me maar een knikje. Dan pakken we haar in…”
Het tweede kwart begon alweer en Willemijn leek er echt plezier in te hebben om Lisa te kleineren. “Heb je fijn een schoon broekje gekregen meisje? Oh ze willen echt geen baby’s zoals jij in de hoofdklasse hoor… Ik zei het net tegen mijn vriendinnen, oh echt lachen joh…”
En steeds kreeg Lisa die opmerkingen te horen, maar alleen als de scheids of de coaches het verder niet horen kon natuurlijk. En zo bleef ze het bloed onder Lisa’s nagels vandaan halen. Dit kon zo niet langer.
Lisa gaf het afgesproken knikje naar Esther. En Esther knikte terug. Er moest wat actie komen. Alleen al dat knikje zorgde ervoor dat Lisa weer haar vertrouwen terug kreeg. Ze had de bal en liep richting de kop van de cirkel. Ze speelde af op Esther en liep wat naar rechts en de achterlijn. Omdat Willemijn toen moest kiezen wie ze zou verdedigen, besloot ze om een schietkans van Esther te blokkeren. Daardoor kwam Lisa wel vrij te staan, maar Esther had andere plannen. Snoeihard flatste ze de bal tegen de voet van Willemijn. Die ging kermend naar de grond. Maar ja, het was in de cirkel dus kreeg het team van Lisa een strafcorner. En beter, Willemijn kon naar de kant voor een zakje met ijs op haar voet.
Normaal gesproken waren Esther en Lisa best lieve meiden, maar dit was hockey. Dan konden ze hard zijn. En die muts verdiende het ook gewoon. Ze keken elkaar aan en wisselden een blik van begrip. Lisa was blij met de actie van Esther, voorlopig was ze verlost van dat kind. Tijd voor de corner. De bal werd aangeschoven. Na de stop leek Esther de bal op het doel te gaan slepen, maar legde hem op het laatst naar rechts. Precies zoals ze zo vaak getraind. Lisa hoefde hem alleen maar in te tippen en dat deed ze. YES! Ze stonden een nul voor…
De wedstrijd bleef spannend en in het derde kwart maakte Esther zelf de twee-nul. Nu moesten ze het uitspelen. Het werd nog wel spannend toen ze aan het einde van het vierde kwart een strafcorner tegen kregen en het twee-een werd. Maar toen de scheids affloot voor einde wedstrijd waren de meiden door het dolle. Drie punten en dus waren ze de nieuwe nummer een. Het kampioenschap kon ze nu bijna niet ontgaan, volgende week winnen was waarschijnlijk niet zo lastig.
De meiden vierden feest, terwijl de tegenstander afdroop. Willemijn was niet meer in het veld gekomen en zat op een terrasstoeltje met haar been omhoog chagrijnig te kijken. Ondertussen werden Esther en ook Lisa aangesproken door de scouts. De man en vrouw feliciteerden hen met de overwinning en vertelden dat ze onder de indruk waren. Ze werden daarom uitgenodigd voor een selectiedag. Hun namen en gegevens werden genoteerd en ze kregen allebei een brief mee. Esther vond het helemaal geweldig. Lisa was ook blij, maar ze wist niet of ze in een team zonder Marieke zou willen spelen. Ook wist ze niet of het eigenlijk wel kon, fysiek en zo. Maar dat was voor later. Nu was het tijd om te feesten met de meiden. Dat hadden ze wel verdiend.
Onderweg naar het clubhuis kwamen ze langs Willemijn. Het kind was echt boos geworden en ze schreeuwde tegen Esther: “Dat deed je expres trut! Door jou loop ik mijn selectie mis!”
Esther en Lisa konden een lach niet onderdrukken en zwaaiden met hun uitnodiging naar haar. “Misschien moet je minder kletsen en meer hockeyen!” riep Esther terug. Ook de rest van de meiden lachten. En het feesten kon beginnen…
Een nieuw hoofdstuk weer, geheel in stijl met het EK hockey dat bezig is. Veel plezier!
Hoofdstuk 20 Kampioen?
De weken daarna verliepen vrij rustig voor de meiden. Op school deden Marieke en Lisa het goed, hun cijfers waren best okee en ze hoefden zich geen zorgen te maken over of ze over zouden gaan. Ook Eva, Fleur en Esther deden het goed, al liet Eva zich de laatste tijd toch wel afleiden door haar vriendje Werner.
Lisa kreeg ook raakte ook meer en meer gewend aan haar nieuwe leven. Ze was bij de neuroloog geweest om te spreken over haar behandeltraject en medicijnen. En ze was bij een gespecialiseerde verpleegster geweest om advies te krijgen over alles wat er op haar afkwam. Ook leerde ze de medicijnen prikken, zodat ze daarvoor niet meer iedere week langs hoefde te komen. Dat was wel spannend, maar al snel kon Lisa het goed zelf. Dat scheelde toch weer een wekelijks ritje naar het ziekenhuis. Met die medicijnen zou het ziekteproces vertraagd moeten worden en gelukkig had ze nauwelijks last van bijwerkingen. Als het zou werken, dan zou Lisa verder een normaal leven kunnen leiden. En, afgezien van haar ondergoed en de bezoekjes aan het ziekenhuis, was haar leven tot nu weer rustig en eigenlijk weer best normaal.
In haar dagritme had ze haar verschoonmomentjes goed in kunnen passen. Ook werkte het goed om bij het sporten een broekje te dragen. En bij het naar bed gaan ging de dikke nachtluier aan. Marieke hielp Lisa soms en deed dan of ze haar babysitter was. Af en toe plaagde ze haar vriendin een beetje en gaf als ze tanden stonden te poetsen een klopje op Lisa’s luierkontje.
Soms droeg Marieke ook wel eens een luier in de nacht, omdat ze ze zo fijn vond voelen. Stiekem was dat een geheimpje tussen de meiden. Marieke had ze dan wel niet nodig, maar de luiers gaven haar een bijzonder gevoel. En hoewel ze zeker niet met Lisa hoefde te ruilen, was het wel fijn om dit gevoel met haar vriendin te delen.
Lisa vond het vooral fijn dat tussen haar en Marieke de luiers totaal geen ding waren om awkward over te doen. Misschien was dat wel een hele geruststelling, ze had niet geweten hoe het gegaan zou zijn als Marieke voor de skivakantie niet zelf over de luiers was begonnen…
Maar de laatste dagen waren de meiden met iets anders bezig. Het hockeyseizoen liep tegen het einde en het was nog altijd spannend. Zaterdag zou de wedstrijd tegen de koplopers zijn. Ze stonden nog altijd maar één puntje achter en als ze zouden winnen, dan waren ze bijna zeker van het kampioenschap. De week daarna hoefden ze alleen nog tegen een team dat onderaan stond. Zaterdag was dus eigenlijk de grote finale. Op de trainingen waren ze al goed bezig om iedereen zo scherp mogelijk te krijgen. De trainster hield de meiden goed bij de les, hoewel daar maar weinig voor nodig was. Op het veld waren ze fanatiek genoeg, met Esther als aanvoerder en de rest van de meiden die er echt vol voor wilden gaan.
Vandaag was het dan zover. De meiden gingen op tijd naar de club. In de bestuurskamer werd de wedstrijd van vandaag voorbesproken met hun team. Het zou zeker spannend worden, daarom moest iedereen zich goed aan hun opdracht houden. Ze hadden best een kans, de uitwedstrijd hadden ze gelijk gespeeld. De gezichtjes van de meiden stonden strak, er werden weinig grapjes gemaakt. Vandaag moest het gewoon gebeuren en dat wisten ze maar al te goed. De trainster had daarom niks gezegd over de scouts die ook kwamen kijken. Dat gebeurde wel vaker, dat er mensen van een hoofdklasse club kwamen kijken. Maar die extra spanning zou alleen maar afleiden en bovendien ging het vandaag niet om gescout te worden. Als de meiden goed zouden spelen dan zou dat wel vanzelf gaan. En hoewel de coach liever geen speelsters kwijt wilde raken, gunde ze die meiden graag een kans bij een topclub. Maar de focus moest de wedstrijd van vandaag zijn…
Na de bespreking gingen de meiden zich omkleden. Lisa trok zich daarbij even terug om haar luier om te wisselen voor een broekje. De andere meiden wisten er ondertussen wel van en keken er dus niet meer van op dat Lisa zich even terugtrok. Daarom was Lisa nu ook niet nerveus of zo, maar ze vond de privacy natuurlijk wel fijner dan zich midden in de kleedkamer om te kleden. Gauw deed ze haar rokje erover en niemand die het zou zien. De afgelopen wedstrijden was dat steeds goed gegaan. Ze liep terug de kleedkamer in, pakte haar stick en samen met Marieke en Esther ging ze richting veld. Sommige meiden waren daar al en even later waren ze compleet.
De warming up verliep zoals gewoonlijk, het waren de vaste patronen die ze hadden voor iedere wedstrijd. Er werd nog wat geoefend met het aanslepen van de corner, maar hun varianten lieten ze natuurlijk nog niet zien. Daarmee zouden ze in de wedstrijd hun tegenstander wel verrassen. De scheidsrechters kwamen ook het veld op en dus zou de wedstrijd snel beginnen.
De teams stelden zich op en daar klonk het beginsignaal. In het begin was het vooral even kijken hoe de tegenstander op het veld stond vandaag. Lisa stond rechtsvoor en kreeg als tegenstander een soort oppas mee. “Hmm, ze spelen duidelijk mandekking” dacht Lisa. Dat bood wel kansen, want Lisa was best snel en ook Laura op linksvoor was vaak niet bij te houden. En met Esther als spelverdeelster op het midden met haar snoeiharde passes zouden ze zeker kansen krijgen…
Maar al snel bleek dat haar tegenstandster, die Willemijn heette, vooral een irritant kind was. Ze was de hele tijd tegen Lisa aan het praten, de ene vervelende opmerking na de andere. “Oh mijn god” dacht Lisa, “wordt jij niet verschrikkelijk moe van jezelf?”
Willemijn probeerde blijkbaar Lisa uit haar evenwicht te brengen, maar Lisa liet zich op het veld niet snel afleiden. “Zie je die twee mensen daar” begon ze weer, “dat zijn scouts, die komen voor mij.”
Lisa had in nog geen tien minuten al regelmatig haar tong moeten afbijten om niks terug te zeggen. Arrogante muts. Maar Lisa kreeg de bal en ging langs Willemijn. Toen ze op volle snelheid was wilde ze naar binnen snijden en liep over de stick van Willemijn heen. Lisa struikelde en maakte een soort koprol. Op haar rug gleed ze vervolgens over het kunstgras. Haar shirt schoof daardoor uit haar rokje. Ze bleef even zitten en stond vervolgens op om haar stick te pakken. Natuurlijk had ze een vrije slag mee gekregen. Maar Willemijn stond haar met een soort grijns van verbazing aan te kijken.
Het spel ging echter verder en er was geen tijd om er lang bij stil te staan. Totdat even later op een wat rustiger moment Willemijn weer naast haar stond.
“Ben je nog droog? Als je verschoond moet worden mag je wel even wisselen hoor… niet te geloven dat ik hier tegen een baby speel…” hoorde Lisa.
“Oh nee” dacht ze, “ze heeft mijn broekje gezien.”
Lisa voelde aan de rand van haar rokje en daar waar haar shirt eruit was gekomen was een randje van haar optrekbroekje zichtbaar geweest. Snel stopte ze haar shirt terug. Willemijn dacht daarmee Lisa te kunnen pesten en haar zo uit haar spel te krijgen. Gelukkig floot de scheidsrechter voor het einde van het eerste kwart. Normaal was een kwart snel voorbij, maar met het gezeur van Willemijn leek het wel een uur.
Marieke zag de twijfel op het gezicht van Lisa en kwam snel naar haar toe.
“Wat is er met je? Gaat het wel goed? Je kunt toch wel verder spelen?”
Marieke was bang dat haar vriendin het fysiek niet aankon. Maar Lisa antwoordde:
“Ik ben okee, maar die muts daar heeft mijn broekje gezien. Ze zit al te hele tijd te irriteren met haar stomme commentaar en nu heeft ze dus ontdekt dat ik luiers draag…”
Esther kwam er ook bij. “Het gaat best goed meiden, dus we gaan ons niet op onze kop laten zitten… Als ze straks nog steeds vervelend doet dan geef je me maar een knikje. Dan pakken we haar in…”
Het tweede kwart begon alweer en Willemijn leek er echt plezier in te hebben om Lisa te kleineren. “Heb je fijn een schoon broekje gekregen meisje? Oh ze willen echt geen baby’s zoals jij in de hoofdklasse hoor… Ik zei het net tegen mijn vriendinnen, oh echt lachen joh…”
En steeds kreeg Lisa die opmerkingen te horen, maar alleen als de scheids of de coaches het verder niet horen kon natuurlijk. En zo bleef ze het bloed onder Lisa’s nagels vandaan halen. Dit kon zo niet langer.
Lisa gaf het afgesproken knikje naar Esther. En Esther knikte terug. Er moest wat actie komen. Alleen al dat knikje zorgde ervoor dat Lisa weer haar vertrouwen terug kreeg. Ze had de bal en liep richting de kop van de cirkel. Ze speelde af op Esther en liep wat naar rechts en de achterlijn. Omdat Willemijn toen moest kiezen wie ze zou verdedigen, besloot ze om een schietkans van Esther te blokkeren. Daardoor kwam Lisa wel vrij te staan, maar Esther had andere plannen. Snoeihard flatste ze de bal tegen de voet van Willemijn. Die ging kermend naar de grond. Maar ja, het was in de cirkel dus kreeg het team van Lisa een strafcorner. En beter, Willemijn kon naar de kant voor een zakje met ijs op haar voet.
Normaal gesproken waren Esther en Lisa best lieve meiden, maar dit was hockey. Dan konden ze hard zijn. En die muts verdiende het ook gewoon. Ze keken elkaar aan en wisselden een blik van begrip. Lisa was blij met de actie van Esther, voorlopig was ze verlost van dat kind. Tijd voor de corner. De bal werd aangeschoven. Na de stop leek Esther de bal op het doel te gaan slepen, maar legde hem op het laatst naar rechts. Precies zoals ze zo vaak getraind. Lisa hoefde hem alleen maar in te tippen en dat deed ze. YES! Ze stonden een nul voor…
De wedstrijd bleef spannend en in het derde kwart maakte Esther zelf de twee-nul. Nu moesten ze het uitspelen. Het werd nog wel spannend toen ze aan het einde van het vierde kwart een strafcorner tegen kregen en het twee-een werd. Maar toen de scheids affloot voor einde wedstrijd waren de meiden door het dolle. Drie punten en dus waren ze de nieuwe nummer een. Het kampioenschap kon ze nu bijna niet ontgaan, volgende week winnen was waarschijnlijk niet zo lastig.
De meiden vierden feest, terwijl de tegenstander afdroop. Willemijn was niet meer in het veld gekomen en zat op een terrasstoeltje met haar been omhoog chagrijnig te kijken. Ondertussen werden Esther en ook Lisa aangesproken door de scouts. De man en vrouw feliciteerden hen met de overwinning en vertelden dat ze onder de indruk waren. Ze werden daarom uitgenodigd voor een selectiedag. Hun namen en gegevens werden genoteerd en ze kregen allebei een brief mee. Esther vond het helemaal geweldig. Lisa was ook blij, maar ze wist niet of ze in een team zonder Marieke zou willen spelen. Ook wist ze niet of het eigenlijk wel kon, fysiek en zo. Maar dat was voor later. Nu was het tijd om te feesten met de meiden. Dat hadden ze wel verdiend.
Onderweg naar het clubhuis kwamen ze langs Willemijn. Het kind was echt boos geworden en ze schreeuwde tegen Esther: “Dat deed je expres trut! Door jou loop ik mijn selectie mis!”
Esther en Lisa konden een lach niet onderdrukken en zwaaiden met hun uitnodiging naar haar. “Misschien moet je minder kletsen en meer hockeyen!” riep Esther terug. Ook de rest van de meiden lachten. En het feesten kon beginnen…
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
GEWELDIG Willemijn vroeg erom 
en aandacht vragen is aandacht krijgen
en aandacht vragen is aandacht krijgenBel George DL
Gewaardeerd Lid
En ik die dacht dat het er tijdens een hockey wedstrijd veel beschaafder en sportiever aan toe ging dan tijdens een voetbal wedstrijd. Niet dus.
Heel mooi hoofdstuk alweer.
Heel mooi hoofdstuk alweer.
Luier 86
Superlid
het ballonntje knapte toch
verder topsport om te spelen(zelf al 14jr actief,)
en idd actief ek op t moment zit ik deze week aan de npo 3
Sophiee
Superlid
Haha, ja in de selectieteams is het soms keihard hoor. Maar nu in ons team is het gewoon nog "drie hoeraatjes voor de tegenstander" en na de wedstrijd samen nog wat drinken. Wel zo gezellig
Luier 86
Superlid
ook herkenbaarHaha, ja in de selectieteams is het soms keihard hoor. Maar nu in ons team is het gewoon nog "drie hoeraatjes voor de tegenstander" en na de wedstrijd samen nog wat drinken. Wel zo gezellig
We are humans
Beginneling
Bedankt voor het antwoord.
Bel George DL
Gewaardeerd Lid
Ik ben benieuwd naar het vervolg.
Hopelijk heb je nog wat tijd, en inspiratie, om te verhaal verder te zetten.
Hopelijk heb je nog wat tijd, en inspiratie, om te verhaal verder te zetten.
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
| D | Walter en Lisa | 16+ Verhalen | 95 | |
| L | Juffie Lisa | 16+ Verhalen | 3 | |
| M | Lisa en lia | Voorstellen | 21 | |
|
Nog niet klaar Jada Wil Weer Een Klein Meisje Zijn | J | 386 | |
|
PRIVACY: Het Geheim van Marieke Zwart | 16+ Verhalen | 55 | |
| Y | Verhaal Klaar Marieke | M | 38 | |
| K | Marieke het model: de fotoshoot | 16+ Verhalen | 29 |