Deel 17
Je werk was de laatste plek waar ik geen controle over je had. We hadden dan wel goede afspraken gemaakt over het dragen van luiers, je kon je op je werk wel gewoon een volwassene zijn. Terwijl je thuis volledig als baby'tje leefde. Al moesten er nog wel een aantal stappen gezet worden in je verdere regressie. Helaas konden die stappen alleen worden gezet als ik je 24/7 tot mijn beschikking had. Je moest je werk dus opgeven, maar dat wilde je niet. Ik zou er dus voor moeten zorgen dat je zelf het inititief nam om te stoppen. Elke vorm van dwang zou alleen maar averechts werken.
In mijn hoofd had ik een plannetje uitgewerkt. Het wachten was op een geschikt moment.
'Mogen partners ook mee?' Vroeg ik toen je zei dat er een groot personelsfeest werd georganiseerd.
'Ik geloof van wel.' Zei je argeloos, onbewust van de intentie van mijn vraag.
'Ik zou wel mee willen.'
Je mond viel open van verbazing en je ogen werden zo groot als schoteltjes.
Dat meen je niet.' Je schreeuwde het haast uit.
'ik ben eigenlijk wel benieuwd naar je collega's'
'Maar ik wil niet dat je op mijn werk komt, het zijn twee gescheiden werelden, mijn baby leventje met jou en mijn werk.'
Dat is nou net het probleem, dacht ik, maar dat zei ik niet.
'Ik ga gewoon mee als je partner ik ga je daar echt niet als baby behandelen. Ik vind het gewoon belangrijk dat deel van je leven ook te kennen.'
'Ik wil op de feest volledig mezelf kunnen zijn, ik bepaal wat we op het feest doen, ik wil drinken wat ik wil. Niet dat jij een chocomelk of appelsap of zo iets voor me besteld.'
'Nee natuurlijk niet, sterker nog, ik rijd wel, kan jij zoveel bier drinken als je wilt.'
'Echt?' Vroeg je vol ongeloof.
'Ik meen het.'
Zo had je het nog niet bekeken
'Nou ok prima dan.'
Het feest was pas over 6 weken, we spraken er verder niet meer over. Het leven bestond uit de gewone routine. Ik merkte vooral in de weekends dat je volledig op kon gaan in je kleine wereldje. Je toonde geen interesse meer in voetbal of politiek, als ik het journaal zat te kijken kroop je weg en ging je met blokken spelen. Het leek er op dat je lichaam en geest zich hadden verenigd met de situatie.
Ik kon niet wachten tot je zou stoppen met werken en ook de laatste restjes volwassenheid langzaam maar zeker zouden verdwijnen.
Een week voor het feest begon ik je een beetje uit te horen over je collega's , wat voor types het waren. Je afdeling bestond uit acht personen, waaronder je baas, en twee secretaresses. Samen met vier andere collega's deed je het operationele werk. Bij eke collega had je wel een opmerking. Je baas was gierig, collega Wim een opschepper en Sonja was het meisje dat alleen maar over haar paard kon praten. Haar hele bureau stond vol met foto's.
Op de avond van het feest kleedde we ons netjes aan, je moest van mij wel een luier om, maar de fase dat je dat een probleem vond was je allang gepasseerd. Ik denk ook dat je besefte dat je niet meer zonder kon.
'Je blijft wel bij mij. Ik bepaal met wie we praten.' Ik merkte je spanning en hield mijn mond.
Het feest was in een grote zaal, de verschillende afdelingen stonden in groepjes bij elkaar. Je stelde me aan iedereen voor. Iedereen bleek elkaar al te kennen, ook de partners, ik was dus het enige nieuwe gezich en had veel aanspraak. Je keek het met argusogen aan. ik zag hoe je je best deed mijn gesprekken af te luisteren, om te horen of ik niet iets verkeerds zei.
Maar na een paar biertjes ontspande je, en liet je me mijn gang gaan.
Het was tijd om mijn plannetje tot uitvoer te brengen. Ik zorgde ervoor dat ik met Sonja in gesprek kwam. We spraken wat over koetjes en kalfjes, maar langzaam maar zeker bracht ik het gesprek op paarden. Ze vertelde voluit over haar hobby, op haar telefoon liet ze me trots haar paard zien. Hier had ik op gewacht. Ik zei dat ik vroeger ook een paard had gehad en of ze de foto's wilde zien.
Ze knikte.
Ik gaf haar mijn telefoon waarop ik een paar foto's had gezet van een willekeurig paard in een wei in de buurt.
'Er staan meer foto's op hoor, je moet even doorswipen.'
Ik kon niet zien welke foto ze bekeek, maar toen plotseling haar gezicht verstrakte en ze rood aanliep, wist ik dat ze bij de foto was aangekomen die ik er speciaal had op gezet,
'Wat is dit?'vroeg ze geschrokken.
Ze liet me een foto zien van jou in je rompertje met onmiskenbaar een hele dikke luier en een speen in je mond.
'Oh mijn god.' Reageerde ik geschokt. 'Ik dacht dat ik die foto er had afgehaald.'
Sonja keek me aan me grote vragende ogen.
'Sorry hiervoor, hoe leg ik het uit? Kan ik je iets in vertrouwen vertellen?'
Ik wachtte Sonja's antwoord niet af, en vertelde over je ABDL gevoelens. Ik beperkte mijn rol tot de trouwe partner, die de fantasieën van haar partner respecteert. Uiteraard vertelde ik niets over het regressie traject dat ik zorgvuldig ten uitvoer bracht.
'Jeetje.' Zei Sonja, ' ik had er wel eens van gehoord, maar nooit verwacht dat dat in mijn directe omgeving voorkwam.'
'Ik hoop dat je dit voor je houdt, het is al moeilijk genoeg.'
'Natuurlijk' zei Sonja. '. My lips are sealed.' Ze maakte een gebaar alsof ze haar mond dichtritste en op slot deed.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
'Ik ga even naar het toilet' zei Sonja, die toch wat aangeslagen leek.
Het feest liep op zijn einde, je had meer bier gedronken dan goed voor je was, er zou een flinke luier nodig zijn vannacht.
We namen afscheid, ik zag Sonja in een hoekje staan met Marloes, de andere secrtaresse. Ik kon aan hun houding zien dat ze iets vertrouwelijke bespraken en ik kon ook wel raden wat.
Het zaadje dat ik had geplant was al aan het ontkiemen.