Uit het leven gegrepen

[Peter1970]

Deel 1
Kijk nou eens hoe je erbij ligt. Wel beschouwd is het lachwekkend. Zo'n grote vent, bijna 100 kilo. Dit past toch niet bij een volwassen man. Als ik aan je vroegere vrienden zou beschrijven hoe je er nu uitziet zo niemand me geloven. Maar ja, je vroegere vrienden zijn er niet meer, dank zij mij. Maar ook dank zij je zelf. Je liet het je maar al te graag welgevallen, mijn verzorging. Als je vroegere vrienden belden of je mee ging naar de kroeg, mocht je van mij kiezen. En je koos altijd voor mij, voor de speciale behandeling die je dan kreeg. En langzaam maar zeker haakten ze allemaal af, je vrienden. Je werd niet meer gevraagd voor de kroeg, voor een partijtje zaal voetbal. Eén voor één verloor je contact, tot er niemand meer over was.

Maar je familie was lastiger. Maar ook daar heb je er zelf voor gekozen om ze niet meer te zien. Goed, toegegeven ik heb toen wel een handje geholpen. Het was misschien niet helemaal eerlijk van me om je niet te vertellen dat ze er waren, je ouders en je zus met haar vriend. Dus ik begreep best dat je je een ongeluk schrok toen je na je midag dutje nog niet omgekleed de woonkamer in liep. Ik zie nog het ongeloof en afgrijzen op het gezicht van je moeder. En jij , je schaamde je rot, je vluchtte naar boven en je hebt ze daarna nooit meer onder ogen durven komen. Je ouders drongen nog een paar keer aan op een gesprek. En misschien had dat tot begrip en acceptatie kunnen leiden, maar ik heb er eerlijk gezegd niet zo mijn best voorgedaan om jullie bij elkaar te brengen. En zo heel langzaam aan stapje voor stapje keerde iedereen zich van je af.

Je had het er wel vaak heel moeilijk mee, dan was je door twee strijd verscheurd , huilend lag je op je bed, dat je dit niet meer wilde, dat je je gewone leven terug wilde. Maar altijd wanneer ik je uitlegde wat dat zou betekenen, wilde je dat ook niet. Je wilde mij en mijn zorg voor jou niet kwijt. Het was sterker dan je zelf. Het kon een paar dagen duren een paar weken mischien. Een periode waarin je vastbesloten was er nooit meer aan toe te geven. En ik liet je, in mijn vaste overtuiging dat je terug zou keren, dat je het niet vol zou houden. En ik had altijd gelijk, ik wachtte net zo lang tot je er klaar voor was. En als je er klaar voor was, dan was het kleinste zetje genoeg aan om je weer over de drempel te duwen.

Meestal wist ik 's ochtends bij het opstaan al; vanavond gaat het gebeuren. En als je dan 's avonds thuis kwam van je werk en je naar boven ging om je om te kleden, dan zorgde ik dat de deur van het speciale kamertje op een kiertje stond. En hoe graag je misschien ook wilde dat het niet zou gebeuren, hoe zeer je je zelf er ook tegen verzetten, je kon de verleiding niet weer staan. Je moest en zou even in het speciale kamertje kijken. Maar waarom?

Misschien wilde je controleren of alles er nog was. Alle dierbare spulletjes waar je een paar dagen eerder nog zo zelfverzekerd en vastberaden afscheid van had genomen. Of wilde je even voelen, voelen of het inderdaad zo zacht was als in je geheugen. Of horen of het nog net zo kraakte als in je herrinnering. En ik liet je dan begaan, hoe langer ik je alleen liet hoe makkelijker het was.

Na een minuut of 15 kwam ik dan toevallig ook het speciale kamertje in. En telkens opnieuw voelde je je betrapt, schuldig en stond het schaamrood op je kaken. Stotterend zocht je naar woorden. Woorden die je aanwezigheid moesten verklaren. Het enige wat ik hoefde te doen was mijn vinger op je mond leggen en je kalmerend toespreken. En dan liet je me mijn gang gaan als ik je begon uit te kleden. Nog een paar stapjes in je zou weer in de rol zitten die je de afgelopen paar dagen zo hard gegrondig had verfoeid, maar stiekem naar had verlangd.

 

[friendly]

Originele insteek! ik ben benieuwd naar meer.

 

[lucsje66]

Spannende start, verlang nu al naar het volgende deel

 

[luierdromer]

Originele insteek! ik ben benieuwd naar meer.

Anders ik wel, wow wat een begin

 

[anoniemer]

wat een begin, kan nu al niet meer wachten op het vervolg

 

[blinddl]

Geweldig, er is volgens mij maar 1 forumlid dat zo'n soort verhaal kan schrijven, we wachten op het vervolg!

 

[Reppie]

geweldig begin

 

[Peter1970]

Deel 2
Ik kijk naar je en lach, je lacht terug. Onze communicatie is op enkel nog dit soort primaire reacties gebaseerd, door ervaring heb je geleerd je behoeftes kenbaar te maken. Het zijn nog slechts simpele behoeftes, honger, dorst, verzorging. Het kenbaar maken van deze behoeftes kan dan ook volstaan met één simpele uiting. Een rudimentair signaal om aandacht dat geen verdere nuancering vereist. Het duurde even voor je doorhad dat dit de enige manier was. Je verzette je er tegen. Je wilde het gesprek aangaan, afspraken maken. Maar zo werkt het natuurlijk niet, gesprekken voer je op gelijkwaardig niveau, maar van gelijkwaardigheid is allang geen sprake meer van.

Zoals gebruikelijk en zoals ik ook verwachtte doorliep je alle stadia van rouw. Want zo kunnen we het toch wel noemen. Het verlies van de mogelijkheid om je behoeftes onder woorden te brengen. Ik ben de laatste die dat wil bagatelliseren. Eerst was er ongeloof. Het wilde maar niet tot je doordringen dat als je verschoond wilde worden, het geen zin had om hier om te vragen. Wat je ook deed, hoe je ook smeekte, ik reageerde niet. Voor mij was het overigens ook geen pretje, je lag soms wel 12 uur in je eigen uitwerpselen, voor je door had dat praten niet hielp. Terwijl ik toch degene was die je uiteindelijk moest verschonen. Maar ook ik moest volhouden, standvastig zijn. Ik weet nog die eerste keer nadat ik besloten had dat het tijd was afscheid te nemen van je mogelijkheid van volwassen communicatie. Je begreep maar niet waarom ik niet reageerde, je was uiteindelijk zo uitgeput en gefrustreerd dat je een spontane huilbui kreeg. Voor mij het teken dat het de goede kant opging. Toch duurde het nog even voor je zelf de link tussen huilen en verzorging had gelegd.
Maar toen je dat door had maakte Je ongeloof plaats voor woede. Uren lang lag je te schreeuwen dat ik naar je moest luisteren. Dat je normaal behandeld wilde worden. Ik had je natuurlijk kunnen uitleggen dat dit gewoon het logische gevolg was van je eigen keuzes. Maar het punt waarop ik dingen aan je wilde of kon uitleggen waren we allang gepasseerd. Dus ik liet je schreeuwen tot je een ons woog.
Langzaam maar zeker begon je de nieuwe situtatie te accepteren. Het heeft me altijd verbaasd wat een wonderlijk wezen de mens is, doorzich aan te passen aan de meest bizarre situaties, is de mens in staat deze zelfs als normaal te gaan beschouwen. Dus uiteindelijk berustte ook jij in je lot dat gesproken communicatie geen plaats meer zou hebben in onze relatie.
Ik kijk je weer aan, mijn lach als je liefhebbende mama is van mijn gezicht verdwenen en heeft plaats gemaakt voor de strenge blik van je verzorgster. De rol van mama die ik in het begin steeds voor je speelde, maakt langzaam maar zeker plaats voor die van verzorgster. Ik geef toe, dat is best hard, juist nu je in deze fase zoveel behoefte hebt aan een troostende mama. Maar maak je geen zorgen je zult me nog best wel vaak in mijn mamma rol zien. Maar niet meer zomaar, niet meer gratis, die tijd is geweest. Voor wat hoort wat.
Ik zie je worsteling hoe je mijn strenge blik moet interpreteren. Je kent deze blik nog niet zo goed. Je probeert een voorzichtig lachje, maar dat verstart direct in een grimas als ik je koel en afstandelijk blijf aankijken. Ik zie de angst in je ogen. De angst voor het onbekende, de angst van het gevoel van machteloosheid. Maar opeens worden je ogen groot, groot van verbazing, ik weet uit ervaring wat de meestal betekent, ik leg mijn hand op je kruis en voel hoe deze warm wordt. Ik gun je mijn liefdevolle mama blik, die heb je wel verdiend.

 

[petervanderv.]

Wat een bijzonder verhaal !!!! Heel erg mooi.

 

[Peter1970]

Deel 3
Met grote ogen kijk je me aan. Ik zie je boosheid. Je sabbelt krachtig op je speentje, dat heftig heen en weer beweegt in je mond. Zo grappig om deze onvolwassen uiting van emotie bij zijn grote vent te zien.
Je bent niet blij met de manier waar op ik je behandel. Ik weet het, maar je zult het er mee moeten doen. De rol van liefdevolle mama bewaren we voor speciale gelegenheden. Je zult genoegen moeten nemen met mijn wat afstandelijke maar professionele rol van verzorgster.
En dat heeft me nog het meest verbaasd, niet alleen bij jou, maar ook bij anderen. Dat je denkt dat je nog van alles kunt bepalen, dat je er maar klakkeloos van uit gaan dat je van twee walletjes kan eten. Dat jij bepaalt wanneer het is afgelopen. Maar zo werkt het niet.
Ik ken ze allemaal, je verlangens. ik weet precies hoe het bij jou is gegaan. Je hebt het me immers zelf verteld. Hoe je eenzaam in je bed lag te fantaseren hoe het zou zijn om echt weer als baby'tje te worden behandeld. Want dat is immers je ultieme wens. Maar al deed je jezelf nog zo vaak een luier om, of trok je een rompertje aan en deed je een speentje in je mond. Het bleef toch altijd surrogaat. Voor het echte babygevoel miste je toch altijd een 'mama', natuurlijk niet je echte, maar iemand die je luier verschoonde, je rompertje aantrok. Iemand met begrp voor je situatie, Iemand die je naast het fysieke genot van een dikke luier tussen je benen, ook je mentale verlangens van hulpeloosheid en afhankelijkheid bevredigde.
En dat gevoel bleef knagen. Je ging op zoek naar een partner die je voorkeuren en verlangens begreep, maar je was niet één van die weinige gelukkigen. De partners die je überhaubt van je heimelijke fantasiën durfde te vertellen, wezen je verlangens resoluut af. Zo bleef je vrijgezel, maar je wensen bleven, ze werden zelfs elk jaar sterker.
En zoals zovelen, kon je uiteindelijk niet anders dan de stap zetten naar commerciële aanbieders van de diensten waar je naar verlangde. Maar ook dat was niet wat je ervan verwachtte. De reguliere sexwerkers die aangaven in te zijn voor ageplay of babyspel, hadden vaak geen flauw idee welke verlangens er bevredigd diende te worden. Het stelde vaak niet veel meer voor dan een snelle aftrekbeurt in een slordig omgedane luier, vaak de verkeerde maat.
En ook de gespecialiseerde 'mama's' die vanuit echte nurseries hun diensten verleende, miste vaak de juiste toon, de juiste finesses. Net dat beetje extra, zoals het zorgvuldig omdoen van een luier, er zijn er maar weinig die de natuurlijke zorg kunnen naspelen.
Tot dat je mijn advertentie zag, hij was klein en onopvallend, op marktplaats, meer dan de tekst 'moederlijke verzorging geboden, voor alle leeftijden vanaf 18 jaar' en natuurlijk mijn email adres.
Bij onze eerste kennismaking vertelde je dat je er weinig vertrouwen in had, maar dat je gewoon nieuwschierig was naar wat ik had te bieden. Je vertelde me meteen je ervaringen tot dan toe. 'Knappe dame die mijn gevoelens weet te bevredigen.' Ik vond dat best arrogant, als ik niet het vermoeden had je perfect geschikt zou zijn, was ik denk ik niet met je begonnen. Ik heb geen spijt, en eerlijk gezegd denk ik jij ook niet, ondanks je boze blik, ik heb je precies gegeven wat je wilde en meer ook. Dus reden tot klagen heb je niet, al denk je daar nu misschien anders over.

 

[luierdromer]

Weer twee geweldige hoofdstukken.
Of je een droomwereld instapt, schrijf lekker door.
Benieuwd wat voor er uit je hoge hoed komt.

 

[Peter1970]

Deel 4

Je boze blik verdwijnt als bij toverslag, en maakt plaats voor een gelukzalige glimlach als ik mijn hand op je kruis leg om te controleren hoe vol je luier is. Je weet al wat er komen gaat en ik ook. Eigenlijk hoef ik je luier helemaal niet te checken. Net zo regelmatig als je je vijf flesjes per dag krijgt, zo regelmatig zijn ook de tijden dat je verschoond moet worden. Ik kan de klok er op gelijk zetten wanneer je luier verzadigd is en wanneer je je grote boodschap doet. Als een geolied machientje haal je de voedingstoffen uit de melk, en ontdoe je je van de nutteloze restproducten.

Inmiddels ben je volledig geconditioneerd. In het begin verzette je je ertegen, probeerde je je luier zolang mogelijk droog tehouden. Maar je merkte dat het veel prettiger was om gewoon toe te geven aan je aandrang. Dat je door mee te werken, dat wil zeggen door je plas en poep niet meer op te houden, regelmatiger werd verschoond.
En aangezien het verschoond worden één van de weinige verzetjes van je verder nogal pasieve leventje was, ontstond zo het ritme van voeden en verschonen met de precisie van een Zwitsers horloge.

Ik heb wel eens getest hoeveel controle je nog hebt over je sluitspieren. Ik heb je toen bewust een paar dagen geen luier omgedaan. En wat bleek, na een paar dagen deed je nog op exact de zelfde tijdstippen je behoeftes, terwijl je toch het warme comfort van een luier miste. Zo'n plasje blijft in een luier lekker warm, maar zo'n natte plek in bed is bijzonder koud en onaangenaam. Maar het lukte je niet om het op te houden. Ik heb zelfs geprobeerd om je in een urinaal te laten plassen, maar dat gingalleen een beetje als dat op de tijdstippen gebeurde waarop je het toch al liet lopen.

Tot mijn tevredenheid kon ik vast stellen dat je controle over je blaas-en darmfuncties minimaal was. Blijkbaar is de natuur zo ingericht dat nutteloze functies worden opgeruimd. De zenuwbanen die voor de communicatie tussen hersens en blaas liepen zijn er niet meer, ingebruik voor iets anders wellicht. Ik vermoed dat net zoals bij echte baby'tjes, je een uitgebreide en langdurige training, of in ieder geval begeleiding, nodig zou heben om de zindelijkhied weer te herstellen.

En zo verloor je na eerst je spraak te hebben opgegeven, ook je zindelijkheid. Twee belangrijke mijlpalen.
Teder en zachtjes knijp ik in je kruis, en onmiddellijk stoot je een kreet van genoegen uit. En Je trappelt uitbundig met je benen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Doordat we afscheid genomen hebben van onze gesproken communicatie, zijn daar spontaan andere, meerfysieke uitingen voor in de plaatsgekomen. Blijdschap en opwinding zijn niet alleen van je gezicht af te lezen, je trappelt ook heftig met je benen als teken dat je je verheugd om door mij verschoond te worden.

Soms heb ik zin om je een beetje te plagen dan laat ik je een erectie krijgen. Zwaar ademend lig je dan op het verschoon kussen. Ik kroel je een beetje in je lies, en af en toe, een soort van per ongeluk, streel ik je geslachtsdeel.
Het stelt niets voor wat ik doe, maar je behoefte je te ontladen is zo groot, dat je penis bij de minste of geringste aanraking volledig strak staat. En de blik die ik dan krijg om je te laten klaarkomen is zo vol van verlangen dat het me vaak moeite kost om er niet aan toe te geven. Ik heb dan ook echt met je te doen als ik de teleurstelling zie wanneer ik de schone luier tussen je benen trek, En je beseft dat het deze keer weer niet gaat gebeuren. Maar ik moet sreng en standvastig blijven in ons beider belang.

De hoop die je elke verschoning koestert, komt natuurlijk omdat ik heel af en toe wel je behoeftes op dat punt bevredig, gemiddeld zo eens in de twee weken. Net vaak genoeg om een gezonde sperma productie op gang te houden en net vaak genoeg om je herinnnering aan een orgasme levendig te houden.
Dus zodra ik mijn vinger achter één van de pijpjes van je plastic broekje haak, om te controleren hoe verzadigd je luier is, beginnen je benen van opwinding te trappelen, in de hoop dat het dit keer weer eens gaat gebeuren, en altijd laat ik je in die waan, je weet pas waar je aan toe bent als ik je schone luier dichtplak.
En telkens verbaas ik me weer dat je het accepteert, dat je je boosheid en teleurstelling zo makkelijk weer kunt vergeten. Dat je lijdzaam afwacht tot de volgende verschoning.
Ok het heeft even geduurd tot je het accepteerde. In het begin probeerde je uit frustratie je zelf te bevredigen. Door je dikke wanten aan te doen had je al snel door dat dat geen zin had. En je had ook vrijsnel door dat je zelf betasten er toe leidde dat ik je niet meer liet klaarkomen. Het is goed te zien dat zodra ik je handen richting je kruis zie bewegen, een kort "uh uh" voldoende is om je op andere gedachten te brengen. Het onder controle krijgen van de sexuele behoefte is altijd een belangrijke stap in de overgang naar een leven als baby. En die hebben we nu samen gemaakt.

 

[luierdromer]

Mooi vervolg benieuwd naar de rest

 

[Peter1970]

Deel 5

'Rustig maar liefje, je moet wel stil blijven liggen anders kan mammie je niet verschonen.'
Voor ik je kan verschonen ben ik altijd even bezig je te kalmeren, zo opgewonden ben je vaak. Mijn toon is liefdevol maar beslist. Ik zie hoe je langzaam ontspant. Pas als ik ervan overtuigd ben dat je gewillig mee zal werken, begin ik met de verschoning.
Hoe anders was dat in het begin, ik herinner me nog de allereerste keer. Je had me benaderd via mijn advertentie op marktplaats en hadden ter kennismaking afgesproken op neutraal terrein. Een belangrijke stap om na te gaan of we een klik hadden en veilig bij elkaar voelden. En natuurlijke om werderzijdse verwachtingen uit te spreken.
'Mijn ultieme droom is om weer volledig afhankelijk te zijn als baby'tje. Zo'n onmondig kindje dat niks kan en mag en alleen maar lijdzaam zijn verzorging kan afwachten.' Zei je.

Maar ik had deze wens maar al te vaak gehoord, maar als het puntje bij paaltje kwam wilde niemand zijn onafhankelijkheid echt op geven. Het bleef bij de gedroomde fantasie, die geen werkelijkheid moest worden.
'ja ik ken dat, maar na een paar uur heb je er genoeg van, ik zie dat zo vaak.'
'Nee, ik meen het ik wil dit echt.' Benadrukte je.
'Ja dat is stoere praat voor af.'
' Het gaat er niet om dat ik dit niet zou willen, mijn vraag is of jij die behandeling wel kan geven, tot nu toe heb ik nog niemand gevonden die mij aan kan. Knappe dame die me behoeftes kan bevredigen.'

Ik vond dat tamelijk arrogant. Ik had er eigenlijk niet veel zin in, maar als je motivatie echt zo sterk was als je beweerde dan was je wel de ideale kandidaat. En ik voelde me ook uitgedaagd.
'Ok' zei ik. 'Ik durf dit avontuur wel aan.'

Die week daarop spraken we voor de eerste keer af. In de dagen ervoor ontving ik meerdere emails van je met instructies en aanwijzingen over hoe je behandeld wilde worden, wat ik je aan moest trekken en wat ik zelf moest aantrekken. Ik beantwoordde ze geen van alle. Normaal spreek ik inderdaad wel een soort van programma'tje af. Maar jouw opstelling was zo dwingend dat ik daar geen zin in had.

Omdat mijn reacties op jouw emails uitbleven werd je enigzins boos.
'Kan je even reageren!' Schreef je
'Gaat het nog door, ik hoor maar niks? ' Volgde daarop.
'Dat hangt van jou af, als jij er morgen om twee uur bent, gaat het door.'

Ver uit de meesten die voor de eerste keer bij mij komen, zijn enigzins gespannen en nerveus. De eerste tien minuten zorg ik altijd voor wat ontspanning en drinken we wat.
Maar jij was niet gespanen of nerveus, je was geirriteerd.
'Ik heb zelf maar wat spullen meegenomen, omdat je niet reageerde wist ook niet wat je had.' Zei je zodra we allebei op de bank zaten met een koffie'tje.
Je begon de tas uit te pakken, je favoriete luiers, speentje, rompertje de hele rimram.

'Kan je beginnen met me te verschonen, ik vind dat het fijnste maar ook meest kritische onderdeel van de behandeling, het is heel belangrijk dat dat goed gaat. Ik heb al een enigzins volle luier om.' Zei je opeens en nogal dwingend.
Die luier was me inderdaad opgevallen.
'Ik verschoon alleen baby'tjes.' Zei ik
'Ja dat hoop ik ook, zullen we dan nu beginnen?' Ik noem jou 'mammie' en jij noemt me dan 'kleintje' of 'baby'tje'
'Ga je me nu verschonen of niet?' Vroeg je toon mijn reactie uitbleef.
'Zoals ik al zei, ik verschoon alleen baby'tjes.'
Je keek me aan met een blik van: dat wist ik al, wat is het probleem?
'Ik vind jou nu nog niet bepaald een baby'tje'
Je keek me vragend en vol onbegrip aan.
'Goed voor deze keer help ik je even op weg' zei ik.

'Als jij laat zien dat je een goede en overtuigende baby kan zijn, dan zal ik overwegen om je als zodanig te behandelen en te verschonen. Dus laat maar zien.'
Ik zag dat langzaam het kwartje begon te vallen, en schoorvoetend produceerde je wat baby gebrabbel, dat ik uitgebreid complimenteerde. En langzaam maar zeker vond je je draai als baby'tje. Je kraaide van plezier, je onbewust wat deze kleine stap in gang zou zetten. Het pad dat je zo juist was ingeslagen leidde immers maar naar één bestemming en er was geen weg meer terug.

 

[Peter1970]

Deel 6
Elke dag sta ik hier over je ledikantje gebogen en zie ik je liggen. Het speentje in je mond gaat, afhankelijk van je gemoedstoestand, langzaam of sneller op een neer. Je hansopje valt ruim om je vermagerde lijf, maar zit strak gespannnen om je dikke luier.
De aanblik van een volwassen kerel in zo'n afhankelijke en deplorabele toestand brengen uiteemlopende emoties bij me naar boven. Ergens geeft het wel een heerlijk machtsgevoel, dat ik je zonder dwang en geweld in deze hulpeloze situatie heb gekregen, alleen maar door je te confronteren met je eigen behoeftes en verlangens.

Dat maakt me ook nieuwsgierig naar je gevoelens. Ik zie aan de boosheid en frustratie die ik af en toe in je ogen bemerk dat je je nog niet hebt verenigd met je lot. Maar blijkbaar ben je niet in staat je er tegen te verzetten. Er is iets in je dat sterker is, een kracht die zorgt dat je je situatie accepteert. Het gaat mij om die kracht, hier ligt mijn uitdaging, Die kracht is nodig om ook het laatste restje frustratie en boosheid weg te nemen, pas dan is het proces voltooid en het eerste deel van mijn missie geslaagd. Het is je innerlijke kracht, je kan het ook verlangen noemen, om behandeld te worden als baby'tje.
Uit ervaring weet ik dat deze kracht, dit verlangen, in ieder mens schuilt. De wens om weer terug te keren naar een gevoel van veiligheid, geborgenheid, afhankelijkheid zit in iedereen, alleen is dat gevoel bij de één meer ontwikkeld dan bij de ander. Ik vermoed dat het met aanleg te maken heeft, maar ook met jeugd en gezinssituatie. Gezien de verhouding tussen man en vrouw in de community's waarin men openlijk voor deze gevoelens uitkomt zou je geneigd zijn te denken dat het meer een mannending is. Ik ben van mening dat vrouwen hun verlangens van veilighheid en afhankelijkheid makkelijker kwijt kunnen in een volwassenrelatie.

Dus toen je de eerste keer bij me kwam en je binnen de kortste keren lag te brabbelen als een baby'tje wist ik direct dat de gevoelens bij jou heel sterk waren, ik vermoedde toen al dat je ver, heel ver, zou gaan om deze gevoelens te bevredigen. Het was aan mij de taak om deze verder te ontwikkelen.

Belonen, belonen en nog eens belonen. Elk opvoedkundig boek of dit nou mensen of dieren betreft gaat uit van de zelfde gedachte: met belonen van gewenst gedrag bereik je het meest, straffen is vaak niet nodig. Maar verkeerd gedrag moet wel worden afgekeurd.
'Goed zo, hier wordt mammie blij van' zei ik dan ook toen je voor het eerst in mijn aanwezigheid in je luier plaste. Zelf schaamde je en keek je mij betrapt aan.
'Ach liefje, je hoeft je toch nergens voor te schamen. Mammie vindt het juist heel fijn, want nu kan ik mijn kleintje lekker verschonen. Dat is toch wat je graag wil?'
Je blije en hoopvolle gezicht staat nog op mijn netvlies gegrift. Je wist niet hoe snel je op het verschoonkussen moest klimmen.
'Maar dat is en hele flink plas. Mammie is trots op je.'
Je kon een keiharde erectie niet onderdrukken
'Nee jochie daar ben je nog te klein voor.' Ik negeerde je erectie en je smachtenende blik. 'Wie weet een andere keer, maar dan moet je het wel verdiend hebben.' Bood ik een sprankje hoop.
Kreunend van genot onderging je verder je eerste verschoning door mij. Vervolgens gaf ik je een flesje melk en liet ik je een slaapje doen. Als een echte baby liet je je alles welgevallen. Niet één keer viel je uit je rol. Al het bedweterige en arrogante van je eerdere houding waren verdwenen.
Inmiddels was je luier al weer flink verzadigd, bemerkte ik toen ik deze controleerde. Het was ook einde van onze sessie. Ik verschoonde je nog een keer en deed je een dikke luier met inleg om en daaroverheen je volwassenkleding. De luier die je nu om had was veel dikker dan die je droeg bij je komst. Voor iemand die er op lette was de luier duidelijk herkenbaar. Onwennig stond je op van het verschoonkussen. De luier kraakte flink.
'Zo kan ik toch niet de deur uit' ik zag een beetje paniek in je ogen.
'Je doet mij er een groot plezier mee.' Zei ik
'Hoezo?' Keek je me vragend aan.
'Het is voor mij een bevestiging dat je mij erkent als jouw mammie'
'Ja, doe ik ook, maar binnen de grenzen van jouw nursery.'
'Ik zie dat niet zo scherp. Sterker nog als je met mij verder wilt, stel ik dat als voorwaarde. Ook buiten deze sessies zal je mij als je mammie moeten accepteren.'
'Dat gaat toch veel te ver?'
'Vind je, volgens mij wil je niets liever, maar denk er maar eens over na.'
En zo namen we afscheid, ik volgde je dikke luierkont over de galllerij naar de lift, er stellig van uit gaand dat je terug zou komen, ik was benieuwd wanneer.'

 

[Peter1970]

Deel 7
En natuurlijk kwam je terug, sneller zelfs dan ik had verwacht. Een paar dagen na onze eerste sessie kreeg ik al een e-mailtje van je. Waarin je schreef dat je steeds maar weer terug moest denken aan die eerste keer. En dat je het zo geweldig had gevonden dat ik je helemaal liet opgaan in je rol als baby'tje. Je wilde snel weer afspreken.
Als vanzelfsprekend liet ik weten dit ook graag te wilen en ik vroeg je of je nog over mijn voorwaarde had nagedacht.

Je wilde weten waarom ik die voorwaarde stelde en ik schreef je terug dat je hierdoor de sessies bij mij nog intenser zou beleven. En ik wilde weten hoe ver je bereid was te gaan, maar dat vertelde ik je niet. Je ging akkoord, dat wil zeggen, in een komende sessie zouden we de details bespreken.

Een week later was het zover. Exact op het afgesproken tijdstip belde je aan.
'Fijn je weer te zien.' Zei je.
Ik zei niets terug, maar gaf een kort knikje. Mijn doel was om je duidelijk te maken welke verhouding wij tot elkaar hadden, en die was niet gebaseerd op gelijkwaardigheid.
'Oké, ik snap het.'
Dat viel me mee.
'Kleed je maar uit en ga maar op het verschoonkussen liggen.' Commandeerde ik op strenge toon.
Gehoorzaam deed je wat ik je had gevraagd. Je houding was zo anders dan de eerste keer, zo gezeglijk en onderdanig.
Je leek me iemand die snel leert, dat bood hoop.
In de anderhalf uur die volgde, was je de perfecte model baby. Gewillig liet je je verschonen en deed je een slaapje. Ook bij het voeren van een fruithapje bleef je goed in je rol.

Nou moet ik ook zeggen dat ik vrij goed ben in mijn rol als mammie. Ik vind dat niet zelf, maar dat is de reactie die ik van vrijwel al mijn kleintjes krijg. En dat is ook niet zo gek, vanaf mijn 6e jaar werd ik al voorbereid op mijn rol als mammie. En toen mijn opleiding voltooid was en ik op mijn 18e de wereld in trok, ben ik altijd deze rol blijven vervullen. Hoeveel mannen ik de afgelopen jaren niet als baby'tje verzorgd heb, ze zijn niet meer te tellen, Ik schat dat ik momenteel nog enkele tientallen 'kleintjes' onder mijn hoede heb. De één komt vaker dan de ander, de één gaat ook verder dan de ander. Maar tot nu toe was er niet zo als jij.

Ik twijfelde, ik kon de keus maar één keer maken, de verkeerde keuze zou fataal zijn. Dat wil zeggen dat ik dan tot in lengte van dagen mijn rol als mammie van deze nursery zou moeten blijven vervullen. Aan de andere kant drong de tijd. Ik was nu nog in de kracht van mijn leven.
Ik zette allle punten nog even op een rijtje voor mezelf, terwijl jij met de blokken aan het spelen was. Het belangrijkste was dat je een hele sterke drang had om als baby'tje behandeld te worden. Ik vermoedde dat je, als ik het goed aanpakte, alles er voor zou opgeven. Maar je was ook dominant, je wilde graag dingen naar jouw hand zetten. En dat gedrag pastte niet bij wat ik voor je ingedachte had De vraag was welke van de twee sterker was
Ik besloot mijn keuze te laten afhangen van hoe je om zou gaan met je babyverlangens en de acceptatie van mij als je mammie, als ik er niet bij was.

'Kom schatje, de tijd is om.'
Verstoord keek je op van je blokken.
'We moeten even praten' zei ik.
'Volgens mij voel je je wel op je gemak bij mij.'
Je knikte
'Zou je het aandurven een stapje verder te gaan, waardoor het intenser wordt en je dichterbij je verlangens komt.'
Weer een knikje
'Zoals ik de vorige keer al zei, betekent dat dan dat je mij ook buiten deze ruimte accepteert als jouw mammie.'
'Ja dat zei je, ik heb erover nagedacht, het spreekt me wel aan, maar wat houdt het in?'.
'Nou ik stuur je bijvoorbeeld berichtjes met opdrachtjes die je moet doen, zoals een luier omdoen, of met knuffeltjes spelen, gewone baby opdrachtjes.'
'Als dat alles is, dat lijkt me wel wat.'
'Maar besef wel dat het niet vrijblijvend is, als je niet gehoorzaamt krijg je straf,'
' oh daar verheug ik me nu al op' reageerde je opeens lachend.
'Dat zullen we tegen die tijd nog wel eens zien. Belangrijke voorwaarde is wel dat je binnen. 5 minuten moet reageren op mijn berichten, tenzij je vooraf toestemming hebt gevraagd.'
'Maar dit geldt toch niet altijd' vroeg je opeens verontrust.
'Nee we beginnen met de weekends, en als het bevalt breiden we uit.' Zei ik zo luchtig mogelijk.
'Afgesproken?'
Gretig knikte ja.
'Fijn, hier is mammie heel blij mee.'
'Kom maar dan ga ik je verschonen, en dan heb je ook wel een beloning verdiend.'
Niet veel later kwam je voor het eerst in mijn handen klaar.
Met een gelukzalige glimlach liet je je verder verschonen en aankleden. Je protesteerde niet toen ik je een hele dikke luier omdeed. De werenschap dat ik met een 'verschoning met beloning', zoals ik het zelf noemde, een sterke troef in handen had, sterkte me in het besef dat dit een goede beslissing was.

Met een knuffel namen we afscheid.
Met mijn blik volgde ik weer je waggelkont richting de lift.
Helaas voor mijn andere kleintjes, zou mijn nursery binnenkort gaan sluiten, ze waren bruikbaar oefenmateriaal geweest. Maar ik had nu mijn uitverkorene gevonden en dat zou binnen niet al te lange termijn, naar verwachtig, een volle dagtaak zijn.
Onze gezamenlijke toekomst was weer een stapje dichterbij gekomen, alleen was jij je daarvan niet bewust.

 

[luierdromer]

Wouw top hoofdstuk benieuwd hoe ver dat gaat.
Hoewel nursery praktijk sluiten?
Zou zeggen dat deze relatie nieuwe kansen biedt

 

[luierjona]

Echt super!! Heeelijk hoe het net wordt gespannen

 

[Peter1970]

Deel 8
Ik begon onschuldig. De eerste opdracht stuurde ik op zaterdagochtend om 11 uur: je moest een foto van je favoriete knuffel opsturen. Je had blijkbaar op mijn opdracht zitten wachten want binnen een minuut had ik de foto.
'Goed zo, goed gedaan!' app'te ik terug.
'Als dit het niveau is, dan is dat een makkie.' Reageerde je. Een tikje aan de arogante kant vond ik.
'Wacht maar af er komt een moment dat je hier naar terug zult verlangen.'
'Kom maar op dan.' Daagde je mij uit.
De verleiding was heel groot om je direct iets pittigs te laten doen. Maar het was zaak me te beheersen. Met rustig opbouwen kwam ik het verst. Dus stuurde ik je pas om 7 uur 's avonds de volgende opdracht; een foto van je zelf met een luier om.
Pas een uur later kreeg ik een app'je terug: 'sorry zit bij vrienden, gaat niet lukken.'
'Dat is niet de afspraak je moet binnen 5 minuten reageren, of je moet toestemming vragen.'
'Nogmaals sorry, nu heb ik zeker straf verdiend.' Antwoordde je spottend.
'Ik geef je een uur om naar huis te gaan en mij alsnog een foto te sturen. Bovendien heb je de rest van het weekend huisarrest, ik wil om het half uur een selfie vanuit je woonkamer.'
'En als ik daar nou geen zin in heb?'
Ik beschouwde dit gedrag als het testen van je grenzen, een natuurlijke reactie nu je vrijheid werd ingeperkt, je wilde weten waar je aan toe was, hoever je met me kon gaan, wat je nog wel en wat niet mocht. Het was belangrijk dat ik deze nu scherp moest trekken.
'Als je niet doet wat ik zeg, dan is het afgelopen, dan ga je maar op zoek naar een nieuwe mammie.'
Het bleef vervolgens een tijdje stil. Toch wist ik dat je niet zou afhaken. Ik wist dat mijn aanpak je diepste gevoelens beantwoordde, en dat zou je niet zomaar opgeven.

'Ok dan, ik ga nu naar huis, over een uur heb je de foto.' App'te je uiteindelijk.
Precies waar ik op had gehoopt en had verwacht. Maar wel een heel belangrijke keus, je verkoos mij nu immers boven je vrienden. Als zo'n principiele keus eenmaal is gemaakt, volgt de rest vanzelf.
Een uur later kreeg ik je foto en zoals afgesproken om het half uur een selfie. Ik liet je weten dat je 's nachts tussen middernacht en 7 uur 's ochtends geen berichten hoefde te sturen.
Verder liet ik niets van mijn horen, jij stuurde die zondag keurig om het half uur je selfie's.
Tot mijn genoegen kreeg ik 's middags zelfs een berichtje waarin je vroeg of je nog een opdracht kreeg.
Maar ik liet je in je sop gaar koken, je moest leren wie de baas was.

In de weken die volgden gingen mijn opdrachten steeds een stukje verder, feitelijk kwam het er op neer dat je binnenshuis nu vrijwel het hele weekend een luier droeg. Het was de gewoonste zaak van de wereld geworden dat je mij vrijwel elk uur een foto moest sturen. Bij hoge uitzondering stond ik je toe vrienden te ontmoeten. En ik stelde zoveel voorwaarden dat de lol er af ging, zoals maximaal een uurtje, niet verder dan een kwartier van huis, enzovoort. De nekslag voor je avonturen buitenshuis kwam niet lang daarna.

'Mag ik vanavond naar het cafe met vrienden, mammie?' App'te je op zaterdagmiddag.
'Dat is goed.' App'te ik terug.
'Fijn mammie, moet ik nog iets speciaals doen?'
Door schade en schande wijs geworden wist je inmiddels dat ik nooit zomaar een toezegging deed. Bij alles wat je wilde stelde ik voorwaarden, zodat je vrijheid stapje voor stapje werd ingeperkt.
'Ja, ik wil dat je een flinke luier omdoet naar je vrienden.'
Meteen reageerde je geschokt. 'Dat meen je niet, no way dat ik dat doe.'
Het was de eerste keer dat ik je de opdracht gaf een luier buitenshuis te dragen, afgezien dan van de luier die ik je na elke sessie om deed. Dit was anders, een luier om in een vol cafe met vrienden.
'Dan blijf ik net zo lief thuis.'
Hoewel het mijn doel was om je steeds verder aan huis te kluisteren, kwam je er niet zo makkelijk van af. Ik wilde juist de confrontatie van jou in een luier met je vriendengroep.
'Nee, zo gaat dat niet, ik verander je opdracht: deze luidt nu om geluierd je vrienden te ontmoeten in het cafe.'
'Dat kan je me niet aandoen.' App'te je wanhopig.
'Zeker wel, en ik wil zien welke luier je draagt als je vertrekt. Het moet een dikke nachtluier zijn, en ik wil een selfie vanuit het cafe met je vrienden.'
'Wat moet ik tegen ze zeggen dan.'
'Gewoon de waarheid, als het echte vrienden zijn dan accepteren ze je voorkeuren.'
'Ik kan toch moeilijk vertellen dat ik een luier om moet van mijn zogenaamde mammie.'
'tja, dat is aan jou wat je er van maakt, mijn advies is dat alles wat niet de waarheid is het alleen maar erger maakt.'
Ik kreeg geen reactie meer, rond half acht kreeg ik de selfie van je met een dikke luier om. Ik app'te je een opgestoken duimpje terug.
Rond negenen kreeg ik de gevraagde foto met je vriendengroep, je keek bijzonder ongemakkelijk.
Tegen elven ontving ik je bericht dat je weer thuis was.
'Hoe is het gegaan?' App'te ik meteen terug.
'Wat moet ik er van zeggen, ze hadden vrij snel door dat ik een luier droeg. Ik probeerde iets uit te leggen over een tijdelijk blaasprobleem. Maar toen iemand even mijn shirt omhoog trok en het dierenprintje zag op de rand die boven mijn broek uit stak, geloofden ze me niet. Uiteindelijk heb ik alles opgebiecht. Ze reageerden begripvol, ieder zijn meug, zeiden ze. Maar ik voelde dat ze me buitensloten, ik werd niet meer serieus genomen. Kleine flauwe grapjes zoals een appelsapje voor me bestellen in plaats van een biertje. Het voelde alsof ik voor spek en bonen bij zat. Het kleine jochie dat ook mee wil doen.'

Ik stuurde je troostende woordjes, die had je nu wel nodig, ik had ook oprecht met je te doen. Maar ik was ook tevreden, dit was het gewenste resultaat, wat mij betreft was dit laatste keer met deze vrienden groep. Ze nodigde je nog wel uit, maar ik liet je dan kiezen, en je koos voor mij. 'Vanavond blijf ik bij mammie.' Liet ik je dan naar je vrienden sturen. De uitnodigingen stopte niet lang daarna.
Het proces verliep voorspoedig.
Het werd tijd dat ik ook buiten het weekend controle over je zou krijgen.

 

[luierjona]

Echt mega …. Zwijmel, zwijmel…