luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
De vernedering compleet lijkt me!!
Vrienden uitnodigen door mamma en, te laten helpen met verzorgen van het kleintje .
Vrienden uitnodigen door mamma en, te laten helpen met verzorgen van het kleintje .
Uit het leven gegrepen
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
Deel 9
Tot nu toe verliep het allemaal redelijk makkelijk, zonder al te veel problemen had je mij geaccepteerd als degene die in het weekend je leven bepaalde. Maar we hadden nog een lange weg te gaan, en zeker ook niet het makkelijkste gedeelte. Het was vooral van belang dat de stappen die we gingen zetten natuurlijk en niet te geforceerd waren. Voor mij een kwestie van geduld hebben en op het juiste moment toeslaan. Mijn hele leven had tot nu toe in het teken gestaan van de voorbereidingen van dit traject. Ik mocht het niet door een overhaaste beslissing verknallen.
Die kans liet gelukkig niet lang op zich wachten. Tijdens een van de sessies bij mij thuis had ik je voor het eerst in bad gedaan. Ik deed dit nooit met mijn 'kleintjes' omdat het bad zich in mijn prive badkamer bevond. Maar voor jou maakte ik een uitzondering, naar verwachting zouden onze privelevens toch langzaam samensmelten.
Na het badje had ik je afgedroogd en nu lag je op het verschoonkussen, volledig naakt, heerlijk op een speentje te sabbelen. Je geurde naar switsal en ik begon je met babyolie te masseren. Je kreeg een enorme erectie; schaamtevol en smekend keek je me aan.
'Ach kleintje, hier hoef je je toch niet voor te schamen, je kan hier toch niets aan doen.'
Snel maakte ik de afweging; Het was al weer een tijdje geleden, en je was heel braaf in bad geweest dus besloot ik je te belonen met een heerlijke 'happy ending.'
Na een enorm heftig orgasme waarvan je nog lag na te hijgen, verzuchtte je:.
'Oh, mammie kon ik maar altijd door je verzorgd worden.' Een gelukzalige glimlach krulde je lippen.
Dit wilde ik graag horen, als ik je zover zou krijgen dat je je zelf onvoorwaardelijk aan mijn zorg zou overgeven dan was mijn missie geslaagd Maar als ik een ding van mijn opleiding had geleerd, dan was dat dat te grote stappen in het proces als een boomerang terug kwamen. Omdat er toch geen volledige acceptatie was. De grootste kas op succes bleef toch de geleidelijke weg.
Dus temperde ik je wensen.
'Dat is fijn om te horen liefje, maar dat gaat wel wat ver, maar mammie wil jou best wel wat meer verzorgen. Wat zou je ervan zeggen als je op zaterdag hier naar toe komt, dan kan ik de hele dag voor je zorgen, en niet die paar uurtjes die we door de weeks doen?'
Ik zag de glinstering en opwinding in je ogen en wist dat je dit geweldig zou vinden en met mijn voorwaarden waarschijnlijk zou instemmen.
'Maar we moeten wel wat afspraakjes maken.' Zei ik
Je knikte als of het de gewoonste zaak van de wereld was.
'In de eerste plaats ben je hier elke zaterdag stipt om 9 uur, zodra je een voet over de drempel hebt gezet blijf je volledig in je babyrol, en gehoorzaam je mij volledig. Ik bepaal wanneer het is afgelopen. Begrepen?'
Je knikte heftig van 'ja'
Wat ik niet zo verwonderlijk vond, want deze voorwaarden paste precies in je fantasie.
'Maar ik wil ook afspraken maken voor door de weeks.'
Vragend keek je me aan.
Dit was een lastig punt. Tot nu toe was onze relatie professioneel, ik was welliswaar jouw mammie, maar dat was tot nu toe een rol waar je mij voor betaalde. Een niet gering bedrag per uur. Nu ik zelf voorstelde je de hele zaterdag te verzorgen wat in de praktijk neer zou komen op zo'n acht a tien uur per week, kon ik dat natuurlijk niet bij je in rekening brengen.
Ik moest je dus uitleggen waaom ik deze verzorging gratis aan je aan bood.
'Ik ben gewoon benieuwd hoe ver iemand bereid is te gaan in het opgeven van vrijheden, in ruil voor een babybehandeling.' Zei ik nog geeneens zo heel ver van de waarheid.
Dus als ik jou zaterdag verzorg wil ik in ruil daarvoor je gehoorzaamheid voor doordeweeks. Jijj bent zeg maar mijn proefkonijn, of beter gezegd mijn uitverkorene.'
Je was gerustgesteld, maar wat graag wilde je mijn proefkonijn zijn, en gedwee liet je je vrijheid ontnemen. Je had er dan ook geen enkele moeite dat je ook doordeweeks binnen 5 minuten moest reageren op mijn opdrachten. Ook vond je het geen bezwaar dat ik jouw smartphone kon volgen, en zo altijd precies wist waar je was.
De enige twee punten waar je het niet mee eens was, was dat je tijdens je werk opdrachtjes kreeg, en je zou weigeren om met een luier om je naar je werk te gaan. Ik liet mijn ongenoegen hierover blijken, maar besefte dat je werk nog een stap te ver was. Jammer, maar ik begreep het wel. Ik was al gewaarschuwd dat werk vaak de lastigste hobbel in het traject was. Ik besloot dat even te laten rusten.
Er waren nog genoeg uitdagingen over. Vol enthousiasme liet je je bemoederen en als een gezeggelijk kleintje deed je alle opdrachtjes. Behalve op je werk droeg je nu eigenlijk permanent een luier, ook buitenshuis. Dat wil zeggen je droeg dan een normale en discrete incontinentie luier. Alleen bij activiteiten waar je weinig mensen tegen kwam, moest je van mij een echte dikke en krakende AB luier om. Waarbij ik de grenzen langzaam steeds verder oprekte.
Je verkeerde in de illusie dat we slechts met een spelletje bezig waren en deed overal braaf aan mee.
Maar ik was me ervan bewust dat het met die gehoorzaamheid wel eens afgelopen zou kunnen zijn als je je zou realiseren dat de vrijheden die je had ingeleverd niet meer terugkwamen. Dat het testprogramma niet een tijdelijk, maar een permanent karakter had.
Tot nu toe verliep het allemaal redelijk makkelijk, zonder al te veel problemen had je mij geaccepteerd als degene die in het weekend je leven bepaalde. Maar we hadden nog een lange weg te gaan, en zeker ook niet het makkelijkste gedeelte. Het was vooral van belang dat de stappen die we gingen zetten natuurlijk en niet te geforceerd waren. Voor mij een kwestie van geduld hebben en op het juiste moment toeslaan. Mijn hele leven had tot nu toe in het teken gestaan van de voorbereidingen van dit traject. Ik mocht het niet door een overhaaste beslissing verknallen.
Die kans liet gelukkig niet lang op zich wachten. Tijdens een van de sessies bij mij thuis had ik je voor het eerst in bad gedaan. Ik deed dit nooit met mijn 'kleintjes' omdat het bad zich in mijn prive badkamer bevond. Maar voor jou maakte ik een uitzondering, naar verwachting zouden onze privelevens toch langzaam samensmelten.
Na het badje had ik je afgedroogd en nu lag je op het verschoonkussen, volledig naakt, heerlijk op een speentje te sabbelen. Je geurde naar switsal en ik begon je met babyolie te masseren. Je kreeg een enorme erectie; schaamtevol en smekend keek je me aan.
'Ach kleintje, hier hoef je je toch niet voor te schamen, je kan hier toch niets aan doen.'
Snel maakte ik de afweging; Het was al weer een tijdje geleden, en je was heel braaf in bad geweest dus besloot ik je te belonen met een heerlijke 'happy ending.'
Na een enorm heftig orgasme waarvan je nog lag na te hijgen, verzuchtte je:.
'Oh, mammie kon ik maar altijd door je verzorgd worden.' Een gelukzalige glimlach krulde je lippen.
Dit wilde ik graag horen, als ik je zover zou krijgen dat je je zelf onvoorwaardelijk aan mijn zorg zou overgeven dan was mijn missie geslaagd Maar als ik een ding van mijn opleiding had geleerd, dan was dat dat te grote stappen in het proces als een boomerang terug kwamen. Omdat er toch geen volledige acceptatie was. De grootste kas op succes bleef toch de geleidelijke weg.
Dus temperde ik je wensen.
'Dat is fijn om te horen liefje, maar dat gaat wel wat ver, maar mammie wil jou best wel wat meer verzorgen. Wat zou je ervan zeggen als je op zaterdag hier naar toe komt, dan kan ik de hele dag voor je zorgen, en niet die paar uurtjes die we door de weeks doen?'
Ik zag de glinstering en opwinding in je ogen en wist dat je dit geweldig zou vinden en met mijn voorwaarden waarschijnlijk zou instemmen.
'Maar we moeten wel wat afspraakjes maken.' Zei ik
Je knikte als of het de gewoonste zaak van de wereld was.
'In de eerste plaats ben je hier elke zaterdag stipt om 9 uur, zodra je een voet over de drempel hebt gezet blijf je volledig in je babyrol, en gehoorzaam je mij volledig. Ik bepaal wanneer het is afgelopen. Begrepen?'
Je knikte heftig van 'ja'
Wat ik niet zo verwonderlijk vond, want deze voorwaarden paste precies in je fantasie.
'Maar ik wil ook afspraken maken voor door de weeks.'
Vragend keek je me aan.
Dit was een lastig punt. Tot nu toe was onze relatie professioneel, ik was welliswaar jouw mammie, maar dat was tot nu toe een rol waar je mij voor betaalde. Een niet gering bedrag per uur. Nu ik zelf voorstelde je de hele zaterdag te verzorgen wat in de praktijk neer zou komen op zo'n acht a tien uur per week, kon ik dat natuurlijk niet bij je in rekening brengen.
Ik moest je dus uitleggen waaom ik deze verzorging gratis aan je aan bood.
'Ik ben gewoon benieuwd hoe ver iemand bereid is te gaan in het opgeven van vrijheden, in ruil voor een babybehandeling.' Zei ik nog geeneens zo heel ver van de waarheid.
Dus als ik jou zaterdag verzorg wil ik in ruil daarvoor je gehoorzaamheid voor doordeweeks. Jijj bent zeg maar mijn proefkonijn, of beter gezegd mijn uitverkorene.'
Je was gerustgesteld, maar wat graag wilde je mijn proefkonijn zijn, en gedwee liet je je vrijheid ontnemen. Je had er dan ook geen enkele moeite dat je ook doordeweeks binnen 5 minuten moest reageren op mijn opdrachten. Ook vond je het geen bezwaar dat ik jouw smartphone kon volgen, en zo altijd precies wist waar je was.
De enige twee punten waar je het niet mee eens was, was dat je tijdens je werk opdrachtjes kreeg, en je zou weigeren om met een luier om je naar je werk te gaan. Ik liet mijn ongenoegen hierover blijken, maar besefte dat je werk nog een stap te ver was. Jammer, maar ik begreep het wel. Ik was al gewaarschuwd dat werk vaak de lastigste hobbel in het traject was. Ik besloot dat even te laten rusten.
Er waren nog genoeg uitdagingen over. Vol enthousiasme liet je je bemoederen en als een gezeggelijk kleintje deed je alle opdrachtjes. Behalve op je werk droeg je nu eigenlijk permanent een luier, ook buitenshuis. Dat wil zeggen je droeg dan een normale en discrete incontinentie luier. Alleen bij activiteiten waar je weinig mensen tegen kwam, moest je van mij een echte dikke en krakende AB luier om. Waarbij ik de grenzen langzaam steeds verder oprekte.
Je verkeerde in de illusie dat we slechts met een spelletje bezig waren en deed overal braaf aan mee.
Maar ik was me ervan bewust dat het met die gehoorzaamheid wel eens afgelopen zou kunnen zijn als je je zou realiseren dat de vrijheden die je had ingeleverd niet meer terugkwamen. Dat het testprogramma niet een tijdelijk, maar een permanent karakter had.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Alweer benieuwd naar het vervolg
Deel 10
Onvermijdelijk was dus je protest toen je na een aantal weken genoeg begon te krijgen van mijn opdrachten. En ik moet eerlijk zeggen die waren ook niet altijd leuk. Je begon te verlangen naar het gezelschap van je vrienden, leuke dingen doen in plaats van op mijn bevel om 10 uur 's avonds naar bed gaan met een dikke luier om. Kortom de sleur kwam er een beetje in en ik moest op zaterdag wanneer we elkaar zagen alle zeilen bij zetten om je gemotiveerd te houden.
In mijn opleiding werd gewaarschuwd voor deze fase, die het schemergebied werd genoemd. De fase dat je wel al het grootste deel van je zelfstandigheid had ingeleverd, maar nog niet volledig verzorgd werd. Deze fase werd als cruciaal gezien in deze fase haakten de meeste uitverkorenen als nog af. Maar was je hier doorheen, dan was de kans groot dat je het hele traject zou afleggen.
Het was die zaterdag raak. Je had een heerlijk dagje bij me doorgebracht, ik had je vertroeteld als het liefste baby'tje. En je had het heerlijk over je heen laten komen. Volkomen ontspannen onderging je je laatste verschoning. Mijn laatste handeling met jou als baby was het dichtdrukken van de knoopjes van je rompertje, hierna kwamen je grote-mensen kleren.
'Het was weer heerlijk vandaag, mammie.'
'Fijn dat te horen liefje.'
'Maar ik weet niet of ik deze week wel aan je opdrachten ga voldoen.'
'Hoezo?' Vroeg ik zo onschuldig mogelijk.
'Het is steeds een herhaling van zetten, ik verlang weer eens naar een avondje cafe.'
Nu kwam het er op aan, het voorstel dat ik je nu ging doen moest je accepteren, het was bepalend voor je lot.
Ik legde subtiel mijn hand op je kruis, en begon die zachtjes te masseren. Je geslacht reageerde onmiddellijk.
'Maar als ik voor je zorg zoals vandaag vind je dat toch fijn?'
'Ja dat is heerlijk.'
'Zou het dan een idee zijn als ik permanent voor je ga zorgen?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou dat jij hier bij mij intrekt, zo dat ik 24 uur per dag 7 dagen in de week kan verzorgen en verrtroetelen.'
Ter onderstreping drukte ik mijn hand even stevig in je kruis. Je kreunde zachtjes.
Ondanks de dikke luier voelde ik je opwinding, en zag dat je in gedachte alle voors en tegens aan het afwegen was.
'Maar dat lijkt me zo definitief.' Merkte je niet geheel ten onrechte op.
'Mag ik dan nooit meer naar het cafe?'
'Het is de bedoeling dat je zoveel mogelijk het leven leidt als dat van een baby'tje, cafe bezoek past daar niet in. Het is een keuze, het enige dat ik je kan garanderen dat ik er alles aan zal doen om je baby leven zo perfect mogelijk te maken. Zodat je gewoon geen behoefte meer hebt aan het cafe'
'Kunnen we geen afspraak maken voor een proefperiode?'
'Nee dat werkt niet, want ik geef alles op om voor jou te zorgen.'
'En als het nou niet werkt, dat het niet goed loopt tussen ons?'
'Dan lossen we dat op, maar vanuit de moeder kind relatie, dat wil zeggen ik beslis voor ons.'
'Ik wil er nog een nachtje overslapen. Ik laat het je morgen weten.'
Helaas dat kon niet, tijdens mijn opleiding waren de zusters op dat punt behoorlijk duidelijk: zodra het voorstel van 'het samengaan', zoals dat door het Zusterschapp werd genoemd, op tafel lag, mocht je de uitverkorene niet meer alleen laten. Hij mocht er over nadenken, maar je moest er wel bij blijven.
Sterker nog, was de keuze voor de samengang gemaakt, dan diende deze gelijk in te gaan, en zo snel als mogelijk moest er voor worden gezorgd dat er geen weg terug meer was.
'Ja mag er best even over na denken, maar dat kan ook hier. Zou je het geen goed idee vinden om vannacht hier te blijven, dan kan je het samenwonen al een beetje ervaren, en dan neem je morgenochtend een beslissing. Lijkt je dat wat?'
Je knikte instemmend.
'Goed zo, zal mammie jou nu dan maar weer snel tot baby'tje omtoveren?'
Ik trok je grote mensen kleren uit en pakte uit de kast een fleece onesie met konijntjes. Normaal had je alleen je rompertje aan als je hier was, omdat je toch meestal in de nursery bleef. Maar dat ging nu veranderen.
Het was strikt verboden om 'kleintjes' in de prive gedeeltes van de woning toe te te laten. Ook de uitverkorene mochten pas bij de samengang worden toegelaten. "Uitsluitend in het aanschijns des samengang is toelating van de uitverkorene in de prive vertrekken toegestaan." Was een van de geboden uit het 'Schrift van de lasten, geboden en vrijheden.'
Dit moment was nu aangebroken.
'Ik laat je de rest van het huis zien.' Zei ik dan ook, en pakte je hand. We liepen naar de woonkamer met open keuken. De inrichting was huiselijk warm, al zei ik het zelf.
'Vanaf nu hoef je niet meer in de nursery te spelen, ik zal een speel kleedje klaar leggen. Ook voeden doe ik je vanaf nu in de keuken, de kinderstoel zal ik ook uit de nursery halen. De badkamer kende je, verder waren er nog mijn slaapkamer en een logeerkamer. In mijn slaapkamer zou jou zelden komen, hooguit een keer na een enge droom zou je bij mij in bed mogen. De logeerkamer was een geval apart, het was een gebod uit het Schrift van het Zusterschap om te allen tijde een logeerkamer paraat te hebben. . In het komende traject zou je nog wel eens terugval kunnen krijgen, onder geen beding mocht ik je dan laten gaan. Als alternatief kon je dan in de logeerkamer slapen, en even een time-out nemen van je babyrol. Door in ieder geval bij mij te blijven kon ik je langzaam weer terug krijgen in het proces. Het was vaak al genoeg om na een paar dagen de deur van de nursery op een kiertje te zetten. De aantrekkingskracht van de kast met de luiers, was onweerstaanbaar. De verleiding om de keurige strakke stapeltjes met de verschillende printjes, diktes en stevigheid zachtjes te strelen was enorm.
We waren weer terug bij de nursery, ik vertelde je hoe ik deze zou aanpassen en helemaal inrichten op jouw verzorging.
'Vind je mijn huis mooi?.'
Heftig kinkte je ja.
'Zo ga dan nu maar even met de blokken spelen', ik had het speelkleedje in de woonkamer gelegd. Ik sleepte de kinderstoel naar de keuken. Het eerste wat ik deed was het woord Nursery op de deur veranderen in babykamer. Ik vond dat veel gezelliger klinken.
Alles wat niet jouw maat was zette ik op de gang; twee tassen met rompertjes en andere kleding en drie tassen met luiers.
Het was inmiddels etentstijd, voor het eerst voerde ik je je babyhapje in de keuken. Ik had gezellig de kaarsjes aangestoken. Hierna kreeg je Iin de woonkamer op de bank, bij mij op schoot liggend je flesje. De huiselijke sfeer deed je goed, je lag er volkomen ontspannen bij. Halverwege het flesje viel je zelfs in slaap, heel voorzichtig tilde ik je van mijn schoot en legde je op de bank en deed een dekentje over je heen, heel even opende je je ogen, ik stopte snel een speentje in je mond, en vervolgens sliep je verder.
Dit gaf mij de gelegenheid om uit te zoeken wat er verder moest gebeuren. Ik wist dat als het moment van de samengang was aangebroken er een hoop dingen geregeld en in gang moesten worden gezet.
Ik pakte het dikke "Schrift met lasten, geboden en vrijheden" van het Zusterschap uit mijn afsluitbare bureau. En zocht in de inhoudsopgave naar 'de samengang.'
Onvermijdelijk was dus je protest toen je na een aantal weken genoeg begon te krijgen van mijn opdrachten. En ik moet eerlijk zeggen die waren ook niet altijd leuk. Je begon te verlangen naar het gezelschap van je vrienden, leuke dingen doen in plaats van op mijn bevel om 10 uur 's avonds naar bed gaan met een dikke luier om. Kortom de sleur kwam er een beetje in en ik moest op zaterdag wanneer we elkaar zagen alle zeilen bij zetten om je gemotiveerd te houden.
In mijn opleiding werd gewaarschuwd voor deze fase, die het schemergebied werd genoemd. De fase dat je wel al het grootste deel van je zelfstandigheid had ingeleverd, maar nog niet volledig verzorgd werd. Deze fase werd als cruciaal gezien in deze fase haakten de meeste uitverkorenen als nog af. Maar was je hier doorheen, dan was de kans groot dat je het hele traject zou afleggen.
Het was die zaterdag raak. Je had een heerlijk dagje bij me doorgebracht, ik had je vertroeteld als het liefste baby'tje. En je had het heerlijk over je heen laten komen. Volkomen ontspannen onderging je je laatste verschoning. Mijn laatste handeling met jou als baby was het dichtdrukken van de knoopjes van je rompertje, hierna kwamen je grote-mensen kleren.
'Het was weer heerlijk vandaag, mammie.'
'Fijn dat te horen liefje.'
'Maar ik weet niet of ik deze week wel aan je opdrachten ga voldoen.'
'Hoezo?' Vroeg ik zo onschuldig mogelijk.
'Het is steeds een herhaling van zetten, ik verlang weer eens naar een avondje cafe.'
Nu kwam het er op aan, het voorstel dat ik je nu ging doen moest je accepteren, het was bepalend voor je lot.
Ik legde subtiel mijn hand op je kruis, en begon die zachtjes te masseren. Je geslacht reageerde onmiddellijk.
'Maar als ik voor je zorg zoals vandaag vind je dat toch fijn?'
'Ja dat is heerlijk.'
'Zou het dan een idee zijn als ik permanent voor je ga zorgen?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou dat jij hier bij mij intrekt, zo dat ik 24 uur per dag 7 dagen in de week kan verzorgen en verrtroetelen.'
Ter onderstreping drukte ik mijn hand even stevig in je kruis. Je kreunde zachtjes.
Ondanks de dikke luier voelde ik je opwinding, en zag dat je in gedachte alle voors en tegens aan het afwegen was.
'Maar dat lijkt me zo definitief.' Merkte je niet geheel ten onrechte op.
'Mag ik dan nooit meer naar het cafe?'
'Het is de bedoeling dat je zoveel mogelijk het leven leidt als dat van een baby'tje, cafe bezoek past daar niet in. Het is een keuze, het enige dat ik je kan garanderen dat ik er alles aan zal doen om je baby leven zo perfect mogelijk te maken. Zodat je gewoon geen behoefte meer hebt aan het cafe'
'Kunnen we geen afspraak maken voor een proefperiode?'
'Nee dat werkt niet, want ik geef alles op om voor jou te zorgen.'
'En als het nou niet werkt, dat het niet goed loopt tussen ons?'
'Dan lossen we dat op, maar vanuit de moeder kind relatie, dat wil zeggen ik beslis voor ons.'
'Ik wil er nog een nachtje overslapen. Ik laat het je morgen weten.'
Helaas dat kon niet, tijdens mijn opleiding waren de zusters op dat punt behoorlijk duidelijk: zodra het voorstel van 'het samengaan', zoals dat door het Zusterschapp werd genoemd, op tafel lag, mocht je de uitverkorene niet meer alleen laten. Hij mocht er over nadenken, maar je moest er wel bij blijven.
Sterker nog, was de keuze voor de samengang gemaakt, dan diende deze gelijk in te gaan, en zo snel als mogelijk moest er voor worden gezorgd dat er geen weg terug meer was.
'Ja mag er best even over na denken, maar dat kan ook hier. Zou je het geen goed idee vinden om vannacht hier te blijven, dan kan je het samenwonen al een beetje ervaren, en dan neem je morgenochtend een beslissing. Lijkt je dat wat?'
Je knikte instemmend.
'Goed zo, zal mammie jou nu dan maar weer snel tot baby'tje omtoveren?'
Ik trok je grote mensen kleren uit en pakte uit de kast een fleece onesie met konijntjes. Normaal had je alleen je rompertje aan als je hier was, omdat je toch meestal in de nursery bleef. Maar dat ging nu veranderen.
Het was strikt verboden om 'kleintjes' in de prive gedeeltes van de woning toe te te laten. Ook de uitverkorene mochten pas bij de samengang worden toegelaten. "Uitsluitend in het aanschijns des samengang is toelating van de uitverkorene in de prive vertrekken toegestaan." Was een van de geboden uit het 'Schrift van de lasten, geboden en vrijheden.'
Dit moment was nu aangebroken.
'Ik laat je de rest van het huis zien.' Zei ik dan ook, en pakte je hand. We liepen naar de woonkamer met open keuken. De inrichting was huiselijk warm, al zei ik het zelf.
'Vanaf nu hoef je niet meer in de nursery te spelen, ik zal een speel kleedje klaar leggen. Ook voeden doe ik je vanaf nu in de keuken, de kinderstoel zal ik ook uit de nursery halen. De badkamer kende je, verder waren er nog mijn slaapkamer en een logeerkamer. In mijn slaapkamer zou jou zelden komen, hooguit een keer na een enge droom zou je bij mij in bed mogen. De logeerkamer was een geval apart, het was een gebod uit het Schrift van het Zusterschap om te allen tijde een logeerkamer paraat te hebben. . In het komende traject zou je nog wel eens terugval kunnen krijgen, onder geen beding mocht ik je dan laten gaan. Als alternatief kon je dan in de logeerkamer slapen, en even een time-out nemen van je babyrol. Door in ieder geval bij mij te blijven kon ik je langzaam weer terug krijgen in het proces. Het was vaak al genoeg om na een paar dagen de deur van de nursery op een kiertje te zetten. De aantrekkingskracht van de kast met de luiers, was onweerstaanbaar. De verleiding om de keurige strakke stapeltjes met de verschillende printjes, diktes en stevigheid zachtjes te strelen was enorm.
We waren weer terug bij de nursery, ik vertelde je hoe ik deze zou aanpassen en helemaal inrichten op jouw verzorging.
'Vind je mijn huis mooi?.'
Heftig kinkte je ja.
'Zo ga dan nu maar even met de blokken spelen', ik had het speelkleedje in de woonkamer gelegd. Ik sleepte de kinderstoel naar de keuken. Het eerste wat ik deed was het woord Nursery op de deur veranderen in babykamer. Ik vond dat veel gezelliger klinken.
Alles wat niet jouw maat was zette ik op de gang; twee tassen met rompertjes en andere kleding en drie tassen met luiers.
Het was inmiddels etentstijd, voor het eerst voerde ik je je babyhapje in de keuken. Ik had gezellig de kaarsjes aangestoken. Hierna kreeg je Iin de woonkamer op de bank, bij mij op schoot liggend je flesje. De huiselijke sfeer deed je goed, je lag er volkomen ontspannen bij. Halverwege het flesje viel je zelfs in slaap, heel voorzichtig tilde ik je van mijn schoot en legde je op de bank en deed een dekentje over je heen, heel even opende je je ogen, ik stopte snel een speentje in je mond, en vervolgens sliep je verder.
Dit gaf mij de gelegenheid om uit te zoeken wat er verder moest gebeuren. Ik wist dat als het moment van de samengang was aangebroken er een hoop dingen geregeld en in gang moesten worden gezet.
Ik pakte het dikke "Schrift met lasten, geboden en vrijheden" van het Zusterschap uit mijn afsluitbare bureau. En zocht in de inhoudsopgave naar 'de samengang.'
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Had wel begrepen dat het deze kant op zou gaan maar, niet dat het zo snel zou zijn.
Gaaf verhaal
Gaaf verhaal
Gaat het te snel? In mijn vorige verhalen kreeg ik nog wel eens de kritiek dat het te traag ging, ik heb bewust voor meer snelheid gekozen.Had wel begrepen dat het deze kant op zou gaan maar, niet dat het zo snel zou zijn.
Gaaf verhaal
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Op zich valt dat wel mee maar, dit had ik nog niet verwacht.
Je bent lekker bezig en, het iedereen naar de zin maken is bijna onmogelijk.
Deel 11
Het was taaie kost, want er zaten allemaal juridische en financiele aspecten aan de samengang. In het proces waarin de uitverkorene steeds afhankelijker werd, zowel op lichamelijk als geestelijk gebied, van zijn verzorgster, was de samengang bedoeld voor het verkrijgen van zeggenschap over het inkomen en vermogen van de uitverkorene. Het was een belangrijke mijlpaal in het hele proces, het moment waarop de uitverkorene de bevoegheid over zijn bezittingen opgaf.
Ik moest contact opnemen met de stichting 'Liberatur a terrenis' zij hielpen met de juridische kant, bovendien kon ik een beroep op ze doen voor financiele ondersteuning, ik had immers geen inkomen meer, nu ik mijn nursery praktijk had moeten sluiten. Maandag ging ik ze meteen bellen. Ik begreep dat deze stap ook gezet moest worden, maar het was niks voor mij, die administratieve kant.
Gelukkig hoorde ik wat pruttelende geluidjes vanaf de bank, je was weer wakker.
'Hallo mijn kleine, heb jij lekkere slaapjes gedaan?'
Nog slaapdronken keek je rond, met verschrikte grote ogen, en met het speentje in je mond zag je er echt heel baby'achtig uit. Zo te zien kon je niet goed thuisbrengen waar je was. Wen er maar aan, dacht ik. Hier ga jij de komende maanden heel wat uurtjes doorbrengen.
Langzaam drong de realiteit tot je door. .
'Kom maar dan krijg je de rest van je flesje.'
In de magnetron warmde ik het flesje op en niet veel later lag je weer op mijn schoot. Met kleine teugjes dronk je de lauwwarme melk en voelde ik hoe je je volledig ontspande.
Met gesloten ogen lag je te genieten, ik keek je aan maar dat had je niet door. Tot dat ik plotseling een flink gerommel in je buik hoorde. Ik legde mijn hand er op, en voelde de onrust.
Je opende je ogen, met de dezelfde verschrikte baby ogen van daarstraks keek je me aan. De verbazing was van je gezicht af te lezen.
"Sorry, mammie.' Piepte je
Op het zelfde moment, hoorde ik een knal, alsof er iets ontplofte, een doffe knal die door je dikke luier werd gesmoord.
Gatsie, dacht ik. Ik was er door verrast, hoewel ik het van te voren had kunnen weten. Nu ik de zorg over je ging uitbreiden hoorde dit er helaas bij. Tot nu toe had ik nog geen poepluier bij je hoeven verschonen omdat het een van de voorwaarden van mijjn nursery was; geen poepluiers. Maar deze eerste poepluier, drukte me met de neus op de feiten, dit zou vanaf nu vrijwel dagelijkse routine zijn. Wat maar weer eens aangaf dat het volledig zorgen voor een kleintje beslist niet alleen rozegeur en maneschijn was.
En vooral dat eerste niet, dacht ik cynisch, te oordelen aan de geur die uit je kruis op steeg. Maar als mammie mocht ik mijn afkeer niet laten blijken. Je had het er zelf ook maar moeite mee.
'Sorry' zei je nogmaals, met het schaamrood op je kaken. Je verkeerde kennelijk nog in de veronderstelling dat je niet in je luier mocht poepen.
'Dat geeft van af nu toch helemaal niet schatje, mammie gaat dag en nacht voor je zorgen, Mammie is echt niet boos als je een grote bah doet in je luier. Je hebt toch niet voor niets zo'n dikke luier om. En mammie gaat jou nu eens lekker verschonen, er is niets waar een baby'tje blijer van wordt dan een schone luier na een enorme poepbroek. Kom maar met mammie mee..'
Wijdbeens liep je naar je nieuwe babykamer. Ondanks het onaangename klusje, maakte ik je met veel geduld en liefde schoon. Zelf vond je het maar wat lekker.
'Mammie doet je gelijk maar alvast je nachtluier om, je mag nog wel even een uurtje op blijven, het is tenslotte weekend en pas zeven uur. Maar dan hoef ik je straks niet te meer te verschonen, wel stop ik er voor de zekerheid twee inleggers in.'
Ik zag je gelukzalige gezicht toen ik het enorme luierpakket tussen je benen trok, en lekker stevig dicht plakte.
'Ja, schatje, dit ritueel ga je van af nu elke avond mee maken. Lijkt je dat wat?'
Heftig knikte je van ja.
'Goed zo, daar is mammie blij mee.' Ik had tijdens mijn opleiding geleerd dat je zo veel en zo vaak mogelijk bevestiging moest vragen van de stappen die je maakte, dit hielp bij de acceptatie. Ik had nog zo'n momentje in petto. Nu je luier dicht was, verwachtte je dat ik je zoals gbruikelijk een rompertje zou aantrekken. Maar dit keer niet. Uit de kast pakte ik een plastic broekje gemaakt van zacht PVC, hoewel het feitelijk geen broekje was. Je kon hem omdoen als een luier, maar in plaats van plakstrips had het plasticbroekje aan weerszijde drie metalen drukknopen.
Ik drukte het broekje in je handen.
'Vanaf vandaag zal mammie jou 's nachts maar soms ook overdag dit plasticbroekje aantrekken. Het is een extra bescherming tegen doorlekken. Zou je dat fijn vinden?'
Je zei niks en knikte ook niet van ja. Maar als eeen echt baby'tje begon je met je voeten te trappelen. Je probeerd iets te zeggen, maar in je enthousiasme vond je niet het goede woord. 'Eh...eh...eh' ; stotterde je.
Ik legde mijn vinger op je lippen.
'Sst, stil maar.'
Ik pakte het plasticbroekje en schoof dat onder je dikke geluierde billen. Ondanks de enorme luier voelde ik een duidelijke erectie. Nadat ik de zes knoopjes had dichtgedrukt, controleerde ik of het broekje goed zat. De brede elastieke band sloot perfect om je dijbenen. En ook rond je taile sloot het netjes aan. De bovenkant van het broekje zat zo'n 10 centimeter hoger dan je luier.
Je opwinding was niet afgenomen, sterker nog, ik was verbaasd hoe goed ik je erectie nog door de dikkke luier kon voelen. Ook je blik sprak boekdelen de opwinding droop er vanaf.. Ik wreef over de voorkant van je kruis. Je bewoog je in allerllei bochten om maximaal effect van mijn strelingen te krijgen. Ik wist dat het vrijwel onmogelijk was om zo klaar te komen. Ik zou je een nachtje laten smachten, en misschien zou ik je wel belonen als je morgen definitief voor een leventje zou kiezen waarin je volledig aan mijn zorg zou zijn overgeleverd.
Het was taaie kost, want er zaten allemaal juridische en financiele aspecten aan de samengang. In het proces waarin de uitverkorene steeds afhankelijker werd, zowel op lichamelijk als geestelijk gebied, van zijn verzorgster, was de samengang bedoeld voor het verkrijgen van zeggenschap over het inkomen en vermogen van de uitverkorene. Het was een belangrijke mijlpaal in het hele proces, het moment waarop de uitverkorene de bevoegheid over zijn bezittingen opgaf.
Ik moest contact opnemen met de stichting 'Liberatur a terrenis' zij hielpen met de juridische kant, bovendien kon ik een beroep op ze doen voor financiele ondersteuning, ik had immers geen inkomen meer, nu ik mijn nursery praktijk had moeten sluiten. Maandag ging ik ze meteen bellen. Ik begreep dat deze stap ook gezet moest worden, maar het was niks voor mij, die administratieve kant.
Gelukkig hoorde ik wat pruttelende geluidjes vanaf de bank, je was weer wakker.
'Hallo mijn kleine, heb jij lekkere slaapjes gedaan?'
Nog slaapdronken keek je rond, met verschrikte grote ogen, en met het speentje in je mond zag je er echt heel baby'achtig uit. Zo te zien kon je niet goed thuisbrengen waar je was. Wen er maar aan, dacht ik. Hier ga jij de komende maanden heel wat uurtjes doorbrengen.
Langzaam drong de realiteit tot je door. .
'Kom maar dan krijg je de rest van je flesje.'
In de magnetron warmde ik het flesje op en niet veel later lag je weer op mijn schoot. Met kleine teugjes dronk je de lauwwarme melk en voelde ik hoe je je volledig ontspande.
Met gesloten ogen lag je te genieten, ik keek je aan maar dat had je niet door. Tot dat ik plotseling een flink gerommel in je buik hoorde. Ik legde mijn hand er op, en voelde de onrust.
Je opende je ogen, met de dezelfde verschrikte baby ogen van daarstraks keek je me aan. De verbazing was van je gezicht af te lezen.
"Sorry, mammie.' Piepte je
Op het zelfde moment, hoorde ik een knal, alsof er iets ontplofte, een doffe knal die door je dikke luier werd gesmoord.
Gatsie, dacht ik. Ik was er door verrast, hoewel ik het van te voren had kunnen weten. Nu ik de zorg over je ging uitbreiden hoorde dit er helaas bij. Tot nu toe had ik nog geen poepluier bij je hoeven verschonen omdat het een van de voorwaarden van mijjn nursery was; geen poepluiers. Maar deze eerste poepluier, drukte me met de neus op de feiten, dit zou vanaf nu vrijwel dagelijkse routine zijn. Wat maar weer eens aangaf dat het volledig zorgen voor een kleintje beslist niet alleen rozegeur en maneschijn was.
En vooral dat eerste niet, dacht ik cynisch, te oordelen aan de geur die uit je kruis op steeg. Maar als mammie mocht ik mijn afkeer niet laten blijken. Je had het er zelf ook maar moeite mee.
'Sorry' zei je nogmaals, met het schaamrood op je kaken. Je verkeerde kennelijk nog in de veronderstelling dat je niet in je luier mocht poepen.
'Dat geeft van af nu toch helemaal niet schatje, mammie gaat dag en nacht voor je zorgen, Mammie is echt niet boos als je een grote bah doet in je luier. Je hebt toch niet voor niets zo'n dikke luier om. En mammie gaat jou nu eens lekker verschonen, er is niets waar een baby'tje blijer van wordt dan een schone luier na een enorme poepbroek. Kom maar met mammie mee..'
Wijdbeens liep je naar je nieuwe babykamer. Ondanks het onaangename klusje, maakte ik je met veel geduld en liefde schoon. Zelf vond je het maar wat lekker.
'Mammie doet je gelijk maar alvast je nachtluier om, je mag nog wel even een uurtje op blijven, het is tenslotte weekend en pas zeven uur. Maar dan hoef ik je straks niet te meer te verschonen, wel stop ik er voor de zekerheid twee inleggers in.'
Ik zag je gelukzalige gezicht toen ik het enorme luierpakket tussen je benen trok, en lekker stevig dicht plakte.
'Ja, schatje, dit ritueel ga je van af nu elke avond mee maken. Lijkt je dat wat?'
Heftig knikte je van ja.
'Goed zo, daar is mammie blij mee.' Ik had tijdens mijn opleiding geleerd dat je zo veel en zo vaak mogelijk bevestiging moest vragen van de stappen die je maakte, dit hielp bij de acceptatie. Ik had nog zo'n momentje in petto. Nu je luier dicht was, verwachtte je dat ik je zoals gbruikelijk een rompertje zou aantrekken. Maar dit keer niet. Uit de kast pakte ik een plastic broekje gemaakt van zacht PVC, hoewel het feitelijk geen broekje was. Je kon hem omdoen als een luier, maar in plaats van plakstrips had het plasticbroekje aan weerszijde drie metalen drukknopen.
Ik drukte het broekje in je handen.
'Vanaf vandaag zal mammie jou 's nachts maar soms ook overdag dit plasticbroekje aantrekken. Het is een extra bescherming tegen doorlekken. Zou je dat fijn vinden?'
Je zei niks en knikte ook niet van ja. Maar als eeen echt baby'tje begon je met je voeten te trappelen. Je probeerd iets te zeggen, maar in je enthousiasme vond je niet het goede woord. 'Eh...eh...eh' ; stotterde je.
Ik legde mijn vinger op je lippen.
'Sst, stil maar.'
Ik pakte het plasticbroekje en schoof dat onder je dikke geluierde billen. Ondanks de enorme luier voelde ik een duidelijke erectie. Nadat ik de zes knoopjes had dichtgedrukt, controleerde ik of het broekje goed zat. De brede elastieke band sloot perfect om je dijbenen. En ook rond je taile sloot het netjes aan. De bovenkant van het broekje zat zo'n 10 centimeter hoger dan je luier.
Je opwinding was niet afgenomen, sterker nog, ik was verbaasd hoe goed ik je erectie nog door de dikkke luier kon voelen. Ook je blik sprak boekdelen de opwinding droop er vanaf.. Ik wreef over de voorkant van je kruis. Je bewoog je in allerllei bochten om maximaal effect van mijn strelingen te krijgen. Ik wist dat het vrijwel onmogelijk was om zo klaar te komen. Ik zou je een nachtje laten smachten, en misschien zou ik je wel belonen als je morgen definitief voor een leventje zou kiezen waarin je volledig aan mijn zorg zou zijn overgeleverd.
Deel 12
'Nou zo is het wel genoeg geweest.' Zei ik toen je zelf heftig over je geluierde kruis begon te wrijven nadat ik er mee gestopt was. Ik trok je je rompertje aan, dat door dikke luier en het plasticbroekje extra strak zat. Ik hielp je van het verschoonkussen af. Wat onwennig en wijdbeens stond je voor me terwijl ik je een onesie aantrok. Af en toe streek je onwillekeurig met je hand over je kruis. In je ogen zag ik een soort wanhopige opwinding.
Je verkeerde in een heftige tweestrijd. Enerzijds was er dat heerlijke gevoel van de dikke luier die door het rompertje stevig in je kruis werd gedrukt, maar de luier was zo dik dat je jezelf niet kon bevredigen. Het was haast aandoenlijk om te zien dat je opwinding af en toe oplaaide en je heftig over je kruis begon te wrijven om vervolgens na een minuut of zo er achter te komen dat het echt niet ging lukken en je zwaar zuchtend en teleurgesteld je poging staakte om het vervolgens een half uur later opnieuw te proberen.
Hoewel ik het best zielig voor je vond was ik wel tevreden, ik had je in precies de juiste gemoedstoestand gebracht. In het vooruitzicht van een beloning zou je morgen aan al mijn eisen toegeven. Het zou voor mij eerder een uitdaging zijn om niet te ver te gaan. Ondertussen moest ik er wel voor waken dat je niet stiekem een manier vond om je zelf toch te bevredigen. Dat je niet in een onbewaakt moment je luier zou af doen. Want dan zou alles voor niets zijn geweest.
'Eh...eh, niet aankomen, dat doen baby'tjes niet' moest ik dus om de haverklap zeggen.
Je zat op het speelkleedje voor de TV en ik zat achter je op de bank. Ik zag aan je onrustige draaien dat je meer met je opgewonden staat bezig was dan met TV kijken. Regelmatig keek je achterom alsof je wilde checken of ik er nog wel was.
Klokslag 8 uur vond ik het wel welletjes.
'Kom schatje het is tijd om naar bed te gaan.'
Je veerde op, en ik vermoedde wel waarom, waarschijnlijk dacht je dat als je eenmaal alleen in je bedje lag je de vrije hand zou hebben om aan je opwinding toe te geven.
Vrolijk waggelde je naar je baby kamertje. Ik trok je je onesie uit en inspecteerde pro forma even je luier, je had wel geplast maar dat was ook de verwachting, ik had je niet voor niets twee extra inleggers omgedaan. Wel voelde ik de enorme erectie, ik had echt met je te doen. Vooral toen je de verrassing zag die ik had voorbereid.
Met ongeloof keek je naar de Segufix banden.
'Ik wil dat je lekker rustig gaat slapen, baby'tjes slapen het best op hun rug. Dit helpt je daar bij.' Zei ik zo luchtig mogelijk, dat de banden vooral bedoeld waren om te voorkomen dat je je zelf zou bevredigen liet ik onvermeld. Maar aan je gezicht zag ik dat je die beperking meteen door had.
Onwillig stribbelde je tegen toen ik je naar het bed leidde.
'Je moet mammie niet boos maken.' Zei ik streng.
Ik sprak je zelden vermanend toe, maar als ik het deed was het menens.
Geschrokken ging je in bed op de banden liggen. Ik maakte je borst vast zodat je niet kon draaien. En je handen zodat je niet bij je kruis kon. Je probeerde het wel, maar het was kansloos. Ik negeerde je boze blik en las je een kinderverhaaltje voor.
Als of er niks aan de hand was gaf ik je nachtkus. Ik zag de heftigste emoties in je ogen. Woede, frustratie, opwinding wisselde elkaar af. Je rukte aan de banden.
'Rustig maar schatje, je wilt toch zou graag door mammie verzorgd worden en een lief klein baby'tje zijn?'
Ik kreeg een flauw knikje
'Dan moet je wel accepteren dat je niet meer altijd kan doen wat je zelf wilt. Als je de top van het baby zijn wilt ervaren moet je af en toe door een dal. Want in het dal zie je pas hoe mooi en hoog de top is.'
Je keek me wat glazig aan, door je emoties ontging de beeldspraak je.
Ik gaf je nog een kus op je voorhoofd en deed het licht ui en liet ik je alleen met je emoties. Zo begon je eerste nachtje bij mij. Naar verwachting zouden er nog vele volgen. Tijd voor mij om na te denken over de volgende stappen.
'Nou zo is het wel genoeg geweest.' Zei ik toen je zelf heftig over je geluierde kruis begon te wrijven nadat ik er mee gestopt was. Ik trok je je rompertje aan, dat door dikke luier en het plasticbroekje extra strak zat. Ik hielp je van het verschoonkussen af. Wat onwennig en wijdbeens stond je voor me terwijl ik je een onesie aantrok. Af en toe streek je onwillekeurig met je hand over je kruis. In je ogen zag ik een soort wanhopige opwinding.
Je verkeerde in een heftige tweestrijd. Enerzijds was er dat heerlijke gevoel van de dikke luier die door het rompertje stevig in je kruis werd gedrukt, maar de luier was zo dik dat je jezelf niet kon bevredigen. Het was haast aandoenlijk om te zien dat je opwinding af en toe oplaaide en je heftig over je kruis begon te wrijven om vervolgens na een minuut of zo er achter te komen dat het echt niet ging lukken en je zwaar zuchtend en teleurgesteld je poging staakte om het vervolgens een half uur later opnieuw te proberen.
Hoewel ik het best zielig voor je vond was ik wel tevreden, ik had je in precies de juiste gemoedstoestand gebracht. In het vooruitzicht van een beloning zou je morgen aan al mijn eisen toegeven. Het zou voor mij eerder een uitdaging zijn om niet te ver te gaan. Ondertussen moest ik er wel voor waken dat je niet stiekem een manier vond om je zelf toch te bevredigen. Dat je niet in een onbewaakt moment je luier zou af doen. Want dan zou alles voor niets zijn geweest.
'Eh...eh, niet aankomen, dat doen baby'tjes niet' moest ik dus om de haverklap zeggen.
Je zat op het speelkleedje voor de TV en ik zat achter je op de bank. Ik zag aan je onrustige draaien dat je meer met je opgewonden staat bezig was dan met TV kijken. Regelmatig keek je achterom alsof je wilde checken of ik er nog wel was.
Klokslag 8 uur vond ik het wel welletjes.
'Kom schatje het is tijd om naar bed te gaan.'
Je veerde op, en ik vermoedde wel waarom, waarschijnlijk dacht je dat als je eenmaal alleen in je bedje lag je de vrije hand zou hebben om aan je opwinding toe te geven.
Vrolijk waggelde je naar je baby kamertje. Ik trok je je onesie uit en inspecteerde pro forma even je luier, je had wel geplast maar dat was ook de verwachting, ik had je niet voor niets twee extra inleggers omgedaan. Wel voelde ik de enorme erectie, ik had echt met je te doen. Vooral toen je de verrassing zag die ik had voorbereid.
Met ongeloof keek je naar de Segufix banden.
'Ik wil dat je lekker rustig gaat slapen, baby'tjes slapen het best op hun rug. Dit helpt je daar bij.' Zei ik zo luchtig mogelijk, dat de banden vooral bedoeld waren om te voorkomen dat je je zelf zou bevredigen liet ik onvermeld. Maar aan je gezicht zag ik dat je die beperking meteen door had.
Onwillig stribbelde je tegen toen ik je naar het bed leidde.
'Je moet mammie niet boos maken.' Zei ik streng.
Ik sprak je zelden vermanend toe, maar als ik het deed was het menens.
Geschrokken ging je in bed op de banden liggen. Ik maakte je borst vast zodat je niet kon draaien. En je handen zodat je niet bij je kruis kon. Je probeerde het wel, maar het was kansloos. Ik negeerde je boze blik en las je een kinderverhaaltje voor.
Als of er niks aan de hand was gaf ik je nachtkus. Ik zag de heftigste emoties in je ogen. Woede, frustratie, opwinding wisselde elkaar af. Je rukte aan de banden.
'Rustig maar schatje, je wilt toch zou graag door mammie verzorgd worden en een lief klein baby'tje zijn?'
Ik kreeg een flauw knikje
'Dan moet je wel accepteren dat je niet meer altijd kan doen wat je zelf wilt. Als je de top van het baby zijn wilt ervaren moet je af en toe door een dal. Want in het dal zie je pas hoe mooi en hoog de top is.'
Je keek me wat glazig aan, door je emoties ontging de beeldspraak je.
Ik gaf je nog een kus op je voorhoofd en deed het licht ui en liet ik je alleen met je emoties. Zo begon je eerste nachtje bij mij. Naar verwachting zouden er nog vele volgen. Tijd voor mij om na te denken over de volgende stappen.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Waren weer twee geweldige delen.
Benieuwd hoe ver het uiteindelijk zal gaan.
Benieuwd hoe ver het uiteindelijk zal gaan.
Deel 13
Toen ik de volgende ochtend je kamertje in liep sliep je nog. Het was 10 uur, terwijl ik je gisteren toch om 8 uur al naar bed had gedaan. Je lag er dus 14 uur in, en ook nog eens in dezelfde houding. Wen er maar aan, dacht ik. Over een poosje is 14 uur slaap per dag zo'n beetje het minimum.
Maar nu was het tijd om je te verschonen. Ik ging met mijn hand onder het dekentje. Ik voelde meteen aan de opgezwollen vulling dat de luier en de inleggers volledig verzadigd waren. Door het plasticbroekje was er geen vocht doorgeslagen en was je rompertje nog lekker droog. Maar toen ik met een vinger even onder de elastische band rond je dij van je plasticbroekje voede, was het drijf nat.
Mijn getast in je kruis had je overigens wel gewekt.
Nog slaapdronken keek je me wat bevreemd aan. Langzaam besefte je waar je was.
'Mammie zal jou eerst eens lekker verschonen.' ik maakte de segufix los en trok je overeind. Enigzins verstijfd stond je op en ik liet je wat kniebuigingen doen om je spieren wat losser te maken. Ondanks je rompertje hing je volle luier zowat op je knieen. Wat eigenlijk best een komisch gezicht was.
Eenmaal op het verschoonkussen maakte ik je romper, plasticbroekje en luier los. Zo op je rug en feitelijk helemaal bloot, was je kwetsbaar. Tijdens mijn opleiding had ik geleerd dat als je rug op je rug ligt met je buik onbeschermd naar iemand gekeerd, dat dat een teken van onderdanigheid en onderwerping is.
Ook bij dieren zag je dat gedrag, zoals bij honden.
Hoewel je je er zelf niet bewust van was, was stond je in deze houding het meest open voor mijn gezag. ik ging naast het verschoonkussen staan; met mijn onder arm steunde ik net boven je hoofd, mijn andere hand legde ik op je ontblote kruis, mijn gezicht bracht ik vlak boven het jouwe.
Ik was nu in een positie waar ik mijn gezagspositie maximaal benadrukte.
'Heb je lekker geslapen, kleintje.'
je knikte van ja, je ogen flitste alle kanten op, ik zag je onzekerheid, je had geen flauw idee welke kant dit op zou gaan.
Om mijn goedkeuring over je positieve antwoord te laten merken, streelde ik kort je kruis, je reageerde meteen met een flinke erectie.
'Heeft mammie je goed verzorgd?
Weer een knikje.
En weer een belonend streeltje van mij
'Zou je altijd wel zo door mammie verzorgd willen worden?'
Dit was een lastige, ik keek je strak aan, je probeerde mijn blik te ontwijken, maar mijn gezicht was te dichtbij het jouwe. Je enige mogelijkheid was je ogen sluiten, maar daarmee zou je als een omgevallen schaakkoning je onvoorwaardelijke nederlaag erkennen.
De nagel van mijn wijsvinger, duwde ik in je kruis, als signaal dat ik niet tevreden was, je kromp ineen.
'eh...eh..' stootte je uit.
'ik wil dat je het nu zegt.' sprak ik streng en duwde mijn nagel nog wat harder in je kruis.
'Ja mammie, ik wil altijd door jou verzorgd worden.'
'heel goed liefje, dat is wat mammie ook graag wil, maar je snapt wel dat we wat afspraakjes moeten maken.'
Zachtjes streelde ik je kruis, je verzet was gebroken, je stemde in met al mijn voorwaarden.
Niet alleen zou ik dag en nacht voor je gaan zorgen en zou je permanent hier komen wonen, je zou me ook toegang verschaffen tot je computer, je bankzaken, je telefoon. Allemaal zaken waar je als baby'tje niks meer mee te maken zou krijgen. Er waren slechts twee zaken waar je nog een restje vrijheid en zelfbeschikking had.
De eerste situatie betrof je werk, je stond erop dat je naar je werk geen luier om hoefde. Je reageerde panisch. Ik stelde nog voor dat je geen dikke AB luiers om hoefde, maar gewone discrete incontinentie luiers. Maar zelfs dat weigerde je. Blijkbaar zat daar een blokkade voor je. Tijdens mijn opleiding had ik geleerd om in dit soort situatie niet door te duwen. Mee veren en op een later moment terug buigen. Dus stemde ik er mee in onder de voorwaarde dat ik volledig inzage zou krijgen in je werk, ik wilde je collega's ontmoeten om te weten met wie je omging, waar je blokkade zat..
De tweede situatie was het geval dat helaas onvermijdelijk was. Op mijn opleiding had ik geleerd dat er altijd momenten van terugval zullen zijn. Dat je boos en opstandig wordt en het hele gedoe niet meer wilt. Om te de-escaleren werd een time-out aangeraden. Een periode van maximaal twee weken waarin je weer als volwassene werd behandeld, waariin je ook in een andere kamer zou slapen. Je mocht alleen niet naar buiten, althans niet alleen. Dat moest te allen tijde worden voorkomen. In die twee weken zou ik jou dan weer over moeten halen terug te keren naar het babyleventje. Op die momenten kwam het, was je verlangen sterk genoeg? De eerste time-out werd wel gezien als de laatste test case. Wie vanuit de eerste time-out terugkeerde naar het baby-zijn, maakte het hele traject af.
'goed zo, liefje, mammie is heel blij en ik ga er voor zorgen dat je geen spijt krijgt.' zei ik toen je overal mee had ingestemd . Ik gaf je een kus op je voorhoofd en terwijl ik je strak bleef aankijken gaf ik je de beloning waar je al sinds gisteravond naar hunkerde.
Je blik werd glazig van genot, en ik vroeg me af of je de consequenties van onze afspraken wel overzag.
Toen ik de volgende ochtend je kamertje in liep sliep je nog. Het was 10 uur, terwijl ik je gisteren toch om 8 uur al naar bed had gedaan. Je lag er dus 14 uur in, en ook nog eens in dezelfde houding. Wen er maar aan, dacht ik. Over een poosje is 14 uur slaap per dag zo'n beetje het minimum.
Maar nu was het tijd om je te verschonen. Ik ging met mijn hand onder het dekentje. Ik voelde meteen aan de opgezwollen vulling dat de luier en de inleggers volledig verzadigd waren. Door het plasticbroekje was er geen vocht doorgeslagen en was je rompertje nog lekker droog. Maar toen ik met een vinger even onder de elastische band rond je dij van je plasticbroekje voede, was het drijf nat.
Mijn getast in je kruis had je overigens wel gewekt.
Nog slaapdronken keek je me wat bevreemd aan. Langzaam besefte je waar je was.
'Mammie zal jou eerst eens lekker verschonen.' ik maakte de segufix los en trok je overeind. Enigzins verstijfd stond je op en ik liet je wat kniebuigingen doen om je spieren wat losser te maken. Ondanks je rompertje hing je volle luier zowat op je knieen. Wat eigenlijk best een komisch gezicht was.
Eenmaal op het verschoonkussen maakte ik je romper, plasticbroekje en luier los. Zo op je rug en feitelijk helemaal bloot, was je kwetsbaar. Tijdens mijn opleiding had ik geleerd dat als je rug op je rug ligt met je buik onbeschermd naar iemand gekeerd, dat dat een teken van onderdanigheid en onderwerping is.
Ook bij dieren zag je dat gedrag, zoals bij honden.
Hoewel je je er zelf niet bewust van was, was stond je in deze houding het meest open voor mijn gezag. ik ging naast het verschoonkussen staan; met mijn onder arm steunde ik net boven je hoofd, mijn andere hand legde ik op je ontblote kruis, mijn gezicht bracht ik vlak boven het jouwe.
Ik was nu in een positie waar ik mijn gezagspositie maximaal benadrukte.
'Heb je lekker geslapen, kleintje.'
je knikte van ja, je ogen flitste alle kanten op, ik zag je onzekerheid, je had geen flauw idee welke kant dit op zou gaan.
Om mijn goedkeuring over je positieve antwoord te laten merken, streelde ik kort je kruis, je reageerde meteen met een flinke erectie.
'Heeft mammie je goed verzorgd?
Weer een knikje.
En weer een belonend streeltje van mij
'Zou je altijd wel zo door mammie verzorgd willen worden?'
Dit was een lastige, ik keek je strak aan, je probeerde mijn blik te ontwijken, maar mijn gezicht was te dichtbij het jouwe. Je enige mogelijkheid was je ogen sluiten, maar daarmee zou je als een omgevallen schaakkoning je onvoorwaardelijke nederlaag erkennen.
De nagel van mijn wijsvinger, duwde ik in je kruis, als signaal dat ik niet tevreden was, je kromp ineen.
'eh...eh..' stootte je uit.
'ik wil dat je het nu zegt.' sprak ik streng en duwde mijn nagel nog wat harder in je kruis.
'Ja mammie, ik wil altijd door jou verzorgd worden.'
'heel goed liefje, dat is wat mammie ook graag wil, maar je snapt wel dat we wat afspraakjes moeten maken.'
Zachtjes streelde ik je kruis, je verzet was gebroken, je stemde in met al mijn voorwaarden.
Niet alleen zou ik dag en nacht voor je gaan zorgen en zou je permanent hier komen wonen, je zou me ook toegang verschaffen tot je computer, je bankzaken, je telefoon. Allemaal zaken waar je als baby'tje niks meer mee te maken zou krijgen. Er waren slechts twee zaken waar je nog een restje vrijheid en zelfbeschikking had.
De eerste situatie betrof je werk, je stond erop dat je naar je werk geen luier om hoefde. Je reageerde panisch. Ik stelde nog voor dat je geen dikke AB luiers om hoefde, maar gewone discrete incontinentie luiers. Maar zelfs dat weigerde je. Blijkbaar zat daar een blokkade voor je. Tijdens mijn opleiding had ik geleerd om in dit soort situatie niet door te duwen. Mee veren en op een later moment terug buigen. Dus stemde ik er mee in onder de voorwaarde dat ik volledig inzage zou krijgen in je werk, ik wilde je collega's ontmoeten om te weten met wie je omging, waar je blokkade zat..
De tweede situatie was het geval dat helaas onvermijdelijk was. Op mijn opleiding had ik geleerd dat er altijd momenten van terugval zullen zijn. Dat je boos en opstandig wordt en het hele gedoe niet meer wilt. Om te de-escaleren werd een time-out aangeraden. Een periode van maximaal twee weken waarin je weer als volwassene werd behandeld, waariin je ook in een andere kamer zou slapen. Je mocht alleen niet naar buiten, althans niet alleen. Dat moest te allen tijde worden voorkomen. In die twee weken zou ik jou dan weer over moeten halen terug te keren naar het babyleventje. Op die momenten kwam het, was je verlangen sterk genoeg? De eerste time-out werd wel gezien als de laatste test case. Wie vanuit de eerste time-out terugkeerde naar het baby-zijn, maakte het hele traject af.
'goed zo, liefje, mammie is heel blij en ik ga er voor zorgen dat je geen spijt krijgt.' zei ik toen je overal mee had ingestemd . Ik gaf je een kus op je voorhoofd en terwijl ik je strak bleef aankijken gaf ik je de beloning waar je al sinds gisteravond naar hunkerde.
Je blik werd glazig van genot, en ik vroeg me af of je de consequenties van onze afspraken wel overzag.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Weer een mooi stukje benieuwd of het echt definitief wordt
Deel 14
Gelukzalig lag je naar het plafond te staren, als een lieve baby wachtte je tot het moment dat ik je zou gaan aankleden. En het liefst zou ik je ook lekker als baby'tje hebben aangekleed om je de verdere dag te vertroetelen. Maar de instructies waren anders. Nu je de toezeggingen had gedaan om mij als je mammie te acepteren en hier te komen wonen, was het nodig zo snel moglijk de administratieve kant te regelen. hoe langer ik er mee wachtte hoe lastiger het zou worden, adviseerde mijn instructiemap.
'Kom schatje, we moeten eerst wat dingetjes regelen, we gaan even snel ontbijten en dan halen we wat spulletjes op bij jou thuis. Als we een beetje opschieten kan je vanmiddag alweer lekker mammies baby'tje zijn.'
Je mocht je grote mensen kleren aan, maar je moest van mjj natuurlijk wel een luier om.
Gelukkig werkte je mee. Behalve je laptop en administratie had je ook je grote mensen kleding nodig, vanwege je werk. Je liep een beetje verloren rond in je huis. Ergens voelde je aan dat dit misschien wel de laatste keer was dat je hier zou komen.
Eenmaal weer terug controleerde ik routinematig je luier, we waren niet lang weggeweest dus ik vermoedde dat hij nog wel droog zou zijn. Maar tot mijn tevredenheid constateerde ik dat je flink in je luier had geplast . En dat terwijl je niet in je babyrol zat en ook nog eens buitenshuis, ik was verbaasd, maar het was wel een goed teken, blijkbaar begon je in je luier plassen heel normaal te vinden.
'Ach liefje, wat heb je goede plasjes gedaan, mammie is zo trots op je.' Complimenteerde ik je
'Maar als jij zo goed als een baby'tje hebt geplast wil je vast ook wel weer je baby kleertjes aan. Kom maar mee'
Ik verschoonde je luier gelijk en deed je een extra dikke met inlegger om. Met je onesie aan leek je een beetje om een Teletubbie.
'We moeten even wat dingen regelen zodat mammie alle grote mensen dingen voor je kan doen.' En als dat klaar is kan je echt volledig als een baby'tje door het leven en door mij worden verzorgd.
Volgens de instructiemap waren de komende twee weken belangrijk, deze waren bedoeld om je te laten wennen aan het feit dat dit je nieuwe leven was. Twee weken lang ,24 uur per dag, zou in het teken van jouw verzorging komen te staan.
Je keek wat bedenkelijk toen ik je om de inloggevens vroeg van je verschillende accounts.
'Maar wil je dan niet onbezorgd genieten van je babytijd. Mammie kan al die vervelende klusjes voor je regelen. Je kan mammie vertrouwen, ik zal alles doen om je leven als baby'tje zo realistisch mogelijk te maken.'
Na een paar uur had ik toegang tot al je accounts. Ik kon inloggen op je werk, je instagram beheren en je bankzaken regelen. Het eerste wat ik deed was regelen dat je de komende twee verlof had.
'Zie zo.' Zei ik ' Het gaat nu echt beginnen.'
Tijdens mijn opleiding had ik geleerd dat er een groot verschil was tussen het, zeg maar, vrijblijvende babyspel en een zo realistisch mogelijk behandeling als baby. Dat laatste vergde een ijzeren discipline en een hele strakke aanpak waarin je letterlijjk geconditioneerd werd. Alles gebeurde op vaste tijdstippen, elke dag weer haalde ik je om stipt zeven uur uit je bedje, besteedde ik vervolgens tot acht uur aan je verschonen, wassen en dergelijke. Vervolgens kreeg je om acht uur stipt je een bordje pap en een flesje melk, gevolgd door een speelactiviteitje en om 11 uur bracht ik je alweer naar je bedje, de middag kende een vergelijkbaar schema.
In het beginstribbelde je nog een beetje tegen als je ik je om 11 uur weer naar je bedje bracht, je was natuurlijk nog lang niet moe, maar tegen het einde van de eerste week was je aan je ritme gewend en kreeg ik het idee dat je het zelfs wel lekker vond. Nou moet ik ook zeggen dat ik erg mijn best deed. Ik las je voor, zong liedjes met je en knuffelde je regelmatig.
Tegen het einde van de twee weken had ik het gevoel dat ik als ik nu zou doorzetten, ik het hele traject in een keer zou kunnen afronden. Je was zo'n makkelijke baby en mijn verzorging leek me je zo goed te bevallen dat ik aannam dat je er al klaar voor was deze behandeling voort te zetten en te intensiveren. Maar daar had ik me toch in vergist, merkte ik toen ik dit onderwerp op de laatste avond voor je weer naar je werk moest ter sprake bracht.
'Mammie vond je een heel lief baby'tje en ik vind het jammer dat je morgen weer moet gaan werken. Zou je niet nog even door willen gaan?' Ik keek je vragend aan, maar je gaf geen antwoord. Nou vond ik dat niet vreemd want je had de afglopen twee weken eigenlijk ook niet gesproken.
'Als je wil kan mammie je morgen ziek melden, als het aan mij ligt hoef je niet meer naar je werk, ik kan prima voor je zorgen, ook financieei.'
Pas toen ik het had gezegd, begreep ik dat ik hiermee een grote fout had gemaakt. Een van de gouden regels van mijn opleiding was dat je nooit maar dan ook nooit keuzes moest gaan invullen. De uitverkorene moest zelf te allen tijde het gevoel hebben de keus zelf te hebben gemaakt. Het was de taak van de verzorgster om de omstandigheden te creeren waaronder de juist keuze als het ware van zelf werd genomen.
Je schraapte je keel. 'Nee' zei je een beetje schor, alsof je stem weer op gang moest komen na twwe weken rust. "We hadden afgesproken dat ik gewoon naar mijn werk kon blijven gaan, ook als ik bij je in trok. Hoe goed je me ook verzorgd hebt de afgelopen twee weken, ik ben wel even toe aan wat anders.'
Ik kon me wel voor mijn kop slaan alles wat ik de afgelopen twee weken had opgebouwd leek in 1 klap verdwenen.
Van de gezeglijke baby was niets over. De vast beradenheid waar mee je zei dat je naar je werk wilde was tekenend.
Aan de andere kant moest ik niet klagen, het ging eigenlijk heel voorspoedig, en een terugval in deze fase van het proces hoorde er gewoon bij. Maar ik realiseerde me wel dat ik flink aan de slag zou moeten om deze terugval om te keren.
Gelukzalig lag je naar het plafond te staren, als een lieve baby wachtte je tot het moment dat ik je zou gaan aankleden. En het liefst zou ik je ook lekker als baby'tje hebben aangekleed om je de verdere dag te vertroetelen. Maar de instructies waren anders. Nu je de toezeggingen had gedaan om mij als je mammie te acepteren en hier te komen wonen, was het nodig zo snel moglijk de administratieve kant te regelen. hoe langer ik er mee wachtte hoe lastiger het zou worden, adviseerde mijn instructiemap.
'Kom schatje, we moeten eerst wat dingetjes regelen, we gaan even snel ontbijten en dan halen we wat spulletjes op bij jou thuis. Als we een beetje opschieten kan je vanmiddag alweer lekker mammies baby'tje zijn.'
Je mocht je grote mensen kleren aan, maar je moest van mjj natuurlijk wel een luier om.
Gelukkig werkte je mee. Behalve je laptop en administratie had je ook je grote mensen kleding nodig, vanwege je werk. Je liep een beetje verloren rond in je huis. Ergens voelde je aan dat dit misschien wel de laatste keer was dat je hier zou komen.
Eenmaal weer terug controleerde ik routinematig je luier, we waren niet lang weggeweest dus ik vermoedde dat hij nog wel droog zou zijn. Maar tot mijn tevredenheid constateerde ik dat je flink in je luier had geplast . En dat terwijl je niet in je babyrol zat en ook nog eens buitenshuis, ik was verbaasd, maar het was wel een goed teken, blijkbaar begon je in je luier plassen heel normaal te vinden.
'Ach liefje, wat heb je goede plasjes gedaan, mammie is zo trots op je.' Complimenteerde ik je
'Maar als jij zo goed als een baby'tje hebt geplast wil je vast ook wel weer je baby kleertjes aan. Kom maar mee'
Ik verschoonde je luier gelijk en deed je een extra dikke met inlegger om. Met je onesie aan leek je een beetje om een Teletubbie.
'We moeten even wat dingen regelen zodat mammie alle grote mensen dingen voor je kan doen.' En als dat klaar is kan je echt volledig als een baby'tje door het leven en door mij worden verzorgd.
Volgens de instructiemap waren de komende twee weken belangrijk, deze waren bedoeld om je te laten wennen aan het feit dat dit je nieuwe leven was. Twee weken lang ,24 uur per dag, zou in het teken van jouw verzorging komen te staan.
Je keek wat bedenkelijk toen ik je om de inloggevens vroeg van je verschillende accounts.
'Maar wil je dan niet onbezorgd genieten van je babytijd. Mammie kan al die vervelende klusjes voor je regelen. Je kan mammie vertrouwen, ik zal alles doen om je leven als baby'tje zo realistisch mogelijk te maken.'
Na een paar uur had ik toegang tot al je accounts. Ik kon inloggen op je werk, je instagram beheren en je bankzaken regelen. Het eerste wat ik deed was regelen dat je de komende twee verlof had.
'Zie zo.' Zei ik ' Het gaat nu echt beginnen.'
Tijdens mijn opleiding had ik geleerd dat er een groot verschil was tussen het, zeg maar, vrijblijvende babyspel en een zo realistisch mogelijk behandeling als baby. Dat laatste vergde een ijzeren discipline en een hele strakke aanpak waarin je letterlijjk geconditioneerd werd. Alles gebeurde op vaste tijdstippen, elke dag weer haalde ik je om stipt zeven uur uit je bedje, besteedde ik vervolgens tot acht uur aan je verschonen, wassen en dergelijke. Vervolgens kreeg je om acht uur stipt je een bordje pap en een flesje melk, gevolgd door een speelactiviteitje en om 11 uur bracht ik je alweer naar je bedje, de middag kende een vergelijkbaar schema.
In het beginstribbelde je nog een beetje tegen als je ik je om 11 uur weer naar je bedje bracht, je was natuurlijk nog lang niet moe, maar tegen het einde van de eerste week was je aan je ritme gewend en kreeg ik het idee dat je het zelfs wel lekker vond. Nou moet ik ook zeggen dat ik erg mijn best deed. Ik las je voor, zong liedjes met je en knuffelde je regelmatig.
Tegen het einde van de twee weken had ik het gevoel dat ik als ik nu zou doorzetten, ik het hele traject in een keer zou kunnen afronden. Je was zo'n makkelijke baby en mijn verzorging leek me je zo goed te bevallen dat ik aannam dat je er al klaar voor was deze behandeling voort te zetten en te intensiveren. Maar daar had ik me toch in vergist, merkte ik toen ik dit onderwerp op de laatste avond voor je weer naar je werk moest ter sprake bracht.
'Mammie vond je een heel lief baby'tje en ik vind het jammer dat je morgen weer moet gaan werken. Zou je niet nog even door willen gaan?' Ik keek je vragend aan, maar je gaf geen antwoord. Nou vond ik dat niet vreemd want je had de afglopen twee weken eigenlijk ook niet gesproken.
'Als je wil kan mammie je morgen ziek melden, als het aan mij ligt hoef je niet meer naar je werk, ik kan prima voor je zorgen, ook financieei.'
Pas toen ik het had gezegd, begreep ik dat ik hiermee een grote fout had gemaakt. Een van de gouden regels van mijn opleiding was dat je nooit maar dan ook nooit keuzes moest gaan invullen. De uitverkorene moest zelf te allen tijde het gevoel hebben de keus zelf te hebben gemaakt. Het was de taak van de verzorgster om de omstandigheden te creeren waaronder de juist keuze als het ware van zelf werd genomen.
Je schraapte je keel. 'Nee' zei je een beetje schor, alsof je stem weer op gang moest komen na twwe weken rust. "We hadden afgesproken dat ik gewoon naar mijn werk kon blijven gaan, ook als ik bij je in trok. Hoe goed je me ook verzorgd hebt de afgelopen twee weken, ik ben wel even toe aan wat anders.'
Ik kon me wel voor mijn kop slaan alles wat ik de afgelopen twee weken had opgebouwd leek in 1 klap verdwenen.
Van de gezeglijke baby was niets over. De vast beradenheid waar mee je zei dat je naar je werk wilde was tekenend.
Aan de andere kant moest ik niet klagen, het ging eigenlijk heel voorspoedig, en een terugval in deze fase van het proces hoorde er gewoon bij. Maar ik realiseerde me wel dat ik flink aan de slag zou moeten om deze terugval om te keren.
Deel 15
Het was van het grootste belang dat ik nu doortastend en duidelijk optrad. Ik moest enerzijds de afspraak over je werk respecteren, maar het moest ook duidelijk zijn dat ik de touwtjes in handen had.
'Ok, je hebt gelijk, dat hadden we zo afgesproken, maar ik denk dat het goed is om even wat gas terug te nemen. We nemen even een timeout. Je krijgt hier in huis weer je gewone grote mensen kleren aan en je slaapt op de logeerkamer..'
'Maar dat is toch niet nodig.' Protesteerde je. 'Ik vind het juist zo lekker om door je verzorgd te worden.'
'Ja, maar het kan niet zo zijn, dat jij bepaalt wanneer dat is.'
'Dat wil ik ook niet, alleen ik wil niet in een luier naar mijn werk en we hadden afgesproken dat ik dat ook niet zou hoeven.'
'Ja maar ik denk dat het zo niet gaat werken, ik moet ook tijdens je werk mijn rol als je mammie kunnen blijven doen.'
Er dreigde een padstelling te ontstaan, en ik moest een uitweg zien te vinden. Ik nam daarom een behoorlijke gok.
'Ik stel het volgende voor' zei ik. 'De komende twee weken nemen we een time out, ik behandel je als een gewone volwassene, de babykamer gaat op slot. Na die twee weken ga ik jou weer als baby'tje behandelen. Als het je lukt om drie dagen in je rol als vlolwassene te blijven, win jij en hoef je geen luier om naar je werk. Geef je jezelf over aan mijn zorg dan win ik, en moet je vanaf dan een luier om naar je werk.'
'Pfoe' zei je 'wel omslachtig allemaal.'
'Maar wel nodig.' Zei ik, het ging hier om een machtsstrijd, een belangrijke slag in het proces..
'nou voor uit dan, maar op een voorwaarde.'
'En dat is.'
'Dat als ik verlies, ik discrete incontinentie luiers om krijg en niet die dikke en krakende AB dingen.'
Daar kon ik mee instemmen, als de stap naar luiers op het werk maar eenmaal was gezet dan volgde de rest van zelf.
De eerste paar dagen van je tijdelijke leven als volwassene verliepen best wel merkwaardig. Je was immers in de twee weken daarvoor al zo gecondtioneerd als baby'tje en zo afhankelijk geraakt van mijn zorg dat het je moeite kostte om als volwassene te functioneren.
Je plaste zelfs een paar keer in je broek in de veronderstelling dat je een luier droeg. En ook zag ik je regelmatig je duim in je mond stoppen bij gebrek aan een speentje.
Helaas moest ik met lede ogen aan zien hoe de afhankelijkheid van mijn zorg die ik langzaam had opgebouwd nu teniet werd gedaan. Voor een deel zou ik opnieuw moeten beginnen.
Na een week fucntioneerde je eigenlijk weer als een gewone volwassene. Maar tot mijn grote vreugde zag ik ook je verlangen naar het baby-zijn toenemen. Je was je er zelf misschien niet van bewust, maar telkens in het voorbij gaan checkte je even of d babykamer nog op slot zat. En toen ik een keer onverwacht de badkamer binnen stapte stond je daar met de handdoek als een soort luier tussen je benen gevouwen. Je schrok enorm en kreeg een rood hoofd.
Je begon allerlei excuses te stamelen, ik zei niets, maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Ik was ervan overtuigd dat jij mijn verleiding straks nooit zou kunnen weerstaan.
'Zo ik ga de babykamer weer open doen. Kom maar dan doe ik je gelijk een luiertje om.' Zei ik toen de twee weken voorbij waren. ik stak mijn hand uit.
Even leek je hem te willen pakken, maar je realiseerde je net op tijd dat dat je nederlaag zou zijjn geweest.
'S avonds op de bank voor de TV pakte ik de doos van de webshop, die die dag was bezorgd. Ik had dat bewust zo geplanned.
'Mammie gaat is even kijken wat voor moois er vandaag is gekomen.' Ik had een complete variatie aan verschillende losse luiers besteld en een voor een ging ik ze bekijken.
'Dit is een leuk printje' zei ik terwijl ik de luier omhoog hield. 'Oh, en deze is lekker zacht' ik streek met mij hand over de gewatteeerde binnenkant.' En voel eens wat een heerlijk plastic buitenkant deze heeft.'
Stoicijns bleef je voor je uitkijken, maar je schoof onrustig heen en weer, een flinke erectie zat je zo te zien behoorlijk dwars.
Ik geef toe je hield dapper stand, maar ik voelde dat je niet ver van je breekpunt verwijderd was.
'Zo ik leg deze even de babykamer en zullen we dan naar bed gaan, ik vind het wel mooi geweest, morgen is het weer vroeg dag.'
In mijn slaapkamer ging ik niet naar bed maar bleef bij de deur staan. Mijn oren gespitst of ik iets zou horen. Als mijn vermoeden juist was, dan zou je de verleiding van de stapel luiers in de baby kamer niet kunnen weerstaan.
Ik had gelijk, al na 10 minuten hoorde ik de deur van de logeerkamer open gaan. Ik wachte nog heel even, en toen sloop ik ook naar de babykamer.
Je had het licht niet aangedaan, maar je silhouet was zichtbaar tegen het raam. Ik hoorde zacht gekraak en je ademde zwaar..
Ik deed het licht aan en van schrik gaf je een gil. Met grote ogen keek je me aan.
Ik keek zo neutraal mogelijk terug, ik wilde geen overwinning uitstralen, te neer geslagen stond je daar met een luier in je hand.
"Je weet zeker wel wat dit betekent.'
Bedremmeld knikte je 'ja'
'Ga maar liggen dan.'
Als van ouds kroop je op het verschoonkussen. Ik ontdeed je van je pyama en uitgebreid nam ik de tijdf om je te transformeren tot een baby'tje. Het hele ritueel werkte ik af, en ik voelde hoe je genoot toe ik dikke luier met twe inleggers tussen je benen vouwde. Je kon een kort gekreun niet onderdruk. Ik zag aan je dat je eigenlijk al had verzoend met je nederlaag. Tevreden sabbelde je op het speentje.
'Zo nu ben je weer mammie's kleine ventje.' Zei ik terwijl ik de segufix banden vastmaakte.
'Morgen met een luier om naar je werk.' Zei ik even streng om de afspraak duidelijk te maken, en geen misverstamd over onze verhouding laten ontstaan.
'Maar zoals afgesproken een discrete.' Stelde ik je gerust toen ik de paniek in je ogen zag, 'de rest komt nog wel' dacht ik er gelijk achteraan.
Het was van het grootste belang dat ik nu doortastend en duidelijk optrad. Ik moest enerzijds de afspraak over je werk respecteren, maar het moest ook duidelijk zijn dat ik de touwtjes in handen had.
'Ok, je hebt gelijk, dat hadden we zo afgesproken, maar ik denk dat het goed is om even wat gas terug te nemen. We nemen even een timeout. Je krijgt hier in huis weer je gewone grote mensen kleren aan en je slaapt op de logeerkamer..'
'Maar dat is toch niet nodig.' Protesteerde je. 'Ik vind het juist zo lekker om door je verzorgd te worden.'
'Ja, maar het kan niet zo zijn, dat jij bepaalt wanneer dat is.'
'Dat wil ik ook niet, alleen ik wil niet in een luier naar mijn werk en we hadden afgesproken dat ik dat ook niet zou hoeven.'
'Ja maar ik denk dat het zo niet gaat werken, ik moet ook tijdens je werk mijn rol als je mammie kunnen blijven doen.'
Er dreigde een padstelling te ontstaan, en ik moest een uitweg zien te vinden. Ik nam daarom een behoorlijke gok.
'Ik stel het volgende voor' zei ik. 'De komende twee weken nemen we een time out, ik behandel je als een gewone volwassene, de babykamer gaat op slot. Na die twee weken ga ik jou weer als baby'tje behandelen. Als het je lukt om drie dagen in je rol als vlolwassene te blijven, win jij en hoef je geen luier om naar je werk. Geef je jezelf over aan mijn zorg dan win ik, en moet je vanaf dan een luier om naar je werk.'
'Pfoe' zei je 'wel omslachtig allemaal.'
'Maar wel nodig.' Zei ik, het ging hier om een machtsstrijd, een belangrijke slag in het proces..
'nou voor uit dan, maar op een voorwaarde.'
'En dat is.'
'Dat als ik verlies, ik discrete incontinentie luiers om krijg en niet die dikke en krakende AB dingen.'
Daar kon ik mee instemmen, als de stap naar luiers op het werk maar eenmaal was gezet dan volgde de rest van zelf.
De eerste paar dagen van je tijdelijke leven als volwassene verliepen best wel merkwaardig. Je was immers in de twee weken daarvoor al zo gecondtioneerd als baby'tje en zo afhankelijk geraakt van mijn zorg dat het je moeite kostte om als volwassene te functioneren.
Je plaste zelfs een paar keer in je broek in de veronderstelling dat je een luier droeg. En ook zag ik je regelmatig je duim in je mond stoppen bij gebrek aan een speentje.
Helaas moest ik met lede ogen aan zien hoe de afhankelijkheid van mijn zorg die ik langzaam had opgebouwd nu teniet werd gedaan. Voor een deel zou ik opnieuw moeten beginnen.
Na een week fucntioneerde je eigenlijk weer als een gewone volwassene. Maar tot mijn grote vreugde zag ik ook je verlangen naar het baby-zijn toenemen. Je was je er zelf misschien niet van bewust, maar telkens in het voorbij gaan checkte je even of d babykamer nog op slot zat. En toen ik een keer onverwacht de badkamer binnen stapte stond je daar met de handdoek als een soort luier tussen je benen gevouwen. Je schrok enorm en kreeg een rood hoofd.
Je begon allerlei excuses te stamelen, ik zei niets, maar mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Ik was ervan overtuigd dat jij mijn verleiding straks nooit zou kunnen weerstaan.
'Zo ik ga de babykamer weer open doen. Kom maar dan doe ik je gelijk een luiertje om.' Zei ik toen de twee weken voorbij waren. ik stak mijn hand uit.
Even leek je hem te willen pakken, maar je realiseerde je net op tijd dat dat je nederlaag zou zijjn geweest.
'S avonds op de bank voor de TV pakte ik de doos van de webshop, die die dag was bezorgd. Ik had dat bewust zo geplanned.
'Mammie gaat is even kijken wat voor moois er vandaag is gekomen.' Ik had een complete variatie aan verschillende losse luiers besteld en een voor een ging ik ze bekijken.
'Dit is een leuk printje' zei ik terwijl ik de luier omhoog hield. 'Oh, en deze is lekker zacht' ik streek met mij hand over de gewatteeerde binnenkant.' En voel eens wat een heerlijk plastic buitenkant deze heeft.'
Stoicijns bleef je voor je uitkijken, maar je schoof onrustig heen en weer, een flinke erectie zat je zo te zien behoorlijk dwars.
Ik geef toe je hield dapper stand, maar ik voelde dat je niet ver van je breekpunt verwijderd was.
'Zo ik leg deze even de babykamer en zullen we dan naar bed gaan, ik vind het wel mooi geweest, morgen is het weer vroeg dag.'
In mijn slaapkamer ging ik niet naar bed maar bleef bij de deur staan. Mijn oren gespitst of ik iets zou horen. Als mijn vermoeden juist was, dan zou je de verleiding van de stapel luiers in de baby kamer niet kunnen weerstaan.
Ik had gelijk, al na 10 minuten hoorde ik de deur van de logeerkamer open gaan. Ik wachte nog heel even, en toen sloop ik ook naar de babykamer.
Je had het licht niet aangedaan, maar je silhouet was zichtbaar tegen het raam. Ik hoorde zacht gekraak en je ademde zwaar..
Ik deed het licht aan en van schrik gaf je een gil. Met grote ogen keek je me aan.
Ik keek zo neutraal mogelijk terug, ik wilde geen overwinning uitstralen, te neer geslagen stond je daar met een luier in je hand.
"Je weet zeker wel wat dit betekent.'
Bedremmeld knikte je 'ja'
'Ga maar liggen dan.'
Als van ouds kroop je op het verschoonkussen. Ik ontdeed je van je pyama en uitgebreid nam ik de tijdf om je te transformeren tot een baby'tje. Het hele ritueel werkte ik af, en ik voelde hoe je genoot toe ik dikke luier met twe inleggers tussen je benen vouwde. Je kon een kort gekreun niet onderdruk. Ik zag aan je dat je eigenlijk al had verzoend met je nederlaag. Tevreden sabbelde je op het speentje.
'Zo nu ben je weer mammie's kleine ventje.' Zei ik terwijl ik de segufix banden vastmaakte.
'Morgen met een luier om naar je werk.' Zei ik even streng om de afspraak duidelijk te maken, en geen misverstamd over onze verhouding laten ontstaan.
'Maar zoals afgesproken een discrete.' Stelde ik je gerust toen ik de paniek in je ogen zag, 'de rest komt nog wel' dacht ik er gelijk achteraan.
Laatst bewerkt:
