luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
WAT EEN SUPERGOED VERHAAL.
VOER VOOR PSHYGOLOGEN
VOER VOOR PSHYGOLOGEN
Uit het leven gegrepen
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
Deel 16
Toen ik de volgende ochtend je babykamer binnen kwam, was je al klaar wakker. Met grote verschrikte ogen keek je me aan.
'Ach jochie wat kijk je angstig, je bent zeker bang om met een luier om naar je werk te gaan?'
Je knikte heftig.
'Maar dat hoeft helemaal niet, je krijgt van mammie een discrete en dunne luier om, bovendien geef ik je een paar extra luiers mee zodat je jezelf vaak genoeg kunt verschonen en hoef je niet bang te zijn voor doorlekken.'
Ik zag dat je iets kalmeerde maar helemaal gerustgesteld was je niet.
Ondertussen maakte ik de segufix banden los en hielp je op het verschoonkussen. Routinematig controleerde ik je luier en die was tot mijn tevredenheid goed verzadigd. Het intermezzo van twee weken had je blijkbaar niet teveel terug geworpen in het programma,
Terwijl ik je verschoonde sprak ik wat regels met je af voor je werk. Ik wilde elk uur een selfie van je met je luier om. Als je eeen vergadering had waardoor dat niet lukte moest je me dat van te voren melden en vervolgens direct voor en direct na de vergadering alsnog een selfie sturen. Ook was het niet toegestaan het toilet te gebruiken, bijvoorbeeld tijdens een verschoning, de gebruikte luiers moest je mee naar huis nemen, ter controle.
'Maar mammie, ik ben zo bang dat ze zien dat ik een luier draag.' Zei je.
'Maak je geen zorgen, je kleding verhult het wel, de broek zit best wel ruim.' En stel dat iemand merkt dat je een luier draagt, zo bijzonder is dat niet, je zult echt niet de enige zijn, er zijn zoveel mensen met incontinentie klachten.'
'Als ze maar niet denken dat ik een baby'tje ben.'
'Nee tuurlijk niet, niet als jij daar zelf geen aanleiding toe geeft. Je hebt gewone kleding aan, geen rompertje. Een neutrale witte luier die speciaal voor volwassenen is gemaakt en ook voor de rest geen baby dingetjes. Dus als ze je luier al zien dan zullen ze gewoon denken dat je blaasproblemen hebt of zo.'
Even later aan het ontbijt voelde het wel onwennig. Je zat gewoon in je grote mensen kleding, maar ik voerde je wel zoals gebruikelijk je pap. En het was ook vreemd toen je alleen de deur uitging. Enigzins opgelaten droeg je de rugzak met extra luiers, verschoondoekjes en zo.
Zoals afgesproken kreeg ik om 10 uur je eerste selfie met een opgestoken duimpje dat alles goed ging. Aan het eind van de dag had ik 6 vrijwel indentieke foto's van je ontvangen. Niet veel later kwam je thuis.
'Zo nu gaan we eerst eens die grote mensen kleren uit doen. Mammie zal je een lekker krakende en dikke AB luier omdoen, met lekker een rompertje en je onesie aan, kan je even bijkomen.'
Blijkbaar had je besloten voor een heel passieve baby rol te gaan. Als een dikke larf lag je op het verschoonkussen. Het kostte me heel wat moeite de dikke luier onder je billen te krijgen. Loom lag je op je speentje te sabbelen en vond het kennelijk wel best. Ik had de neiging om je een flinke tik op je billen te geven. Maar dat zou een verkeerd signaal zijn. Ik moest je juist prijzen voor je inactieve gedrag, want dat was wat ik precies van je wilde. Hoe minder je zelf deed hoe beter het was.
'Nou, nou, je bent wel helemaal mammie's echte baby'tje.' Kon ik toch niet nalaten enigszins cynisch op te merken. Maar die toon ontging je volledig. Toen ik klaar was kroop je traag naar het speelkleedje in de woonkamer. Zonder iets te zeggen wees je op de TV.
'Nou vooruit dan.' Zei ik het was eigenlijk nog geen TV tijd.
Ik zette een van je favoriete kleuterprogramma's op, ik gaf je een tuitbekertje met wat appelsap, maar je zat te gebiologeerd te kijken. Blijkbaar was het toch best wel zwaar geweest op je werk. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, De continue angst dat je geheim wordt ontdekt.
Na een halfuurtje was je weer wat bijgekomen, en tijdens het avondeten reageerde je al weer veel actiever. Op mijn vragen hoe het was geweest gaf je korte antwoorden, wat mij betreft prima, baby's hoorde niet veel te praten.
In de dagen die volgde was alles gericht op regelmaat. Elke dag moet zoveel mogelijk het zelfde zijn. Op de minuut nauwkeurig plande ik je flesjes, je slaapjes enzo. En het grappige was dat je met dezelfde voorspelbaarheid reageerde. Ik wist precies hoe vol je luier 's ochtends was, wanneer je je eerste plasje in de schone deed, en hoe laat ik je poepluier moest verschonen.
Of je gelukkig was? Ik vroeg het me af, je leek me in ieder geval niet ongelukkig, je leek het wel fijn te vinden een leventje zonder uitdagingen en verantwoordelijkheden, om precies te weten wanneer je wat kunt verwachten, het bood houvast en zekerheid.
Alleen je werk bleef een moeilijk met je babyleven te verenigen activiteit. Ik was er weleens over begonnen of je niet liever zou stoppen. Voor het geld hoefden we het niet doen, ik kreeg voldoende middelen uit de stichting. Maar je wilde je werk niet opgeven, ook wilde je absoluut niet dat de werkelijke reden van het dragen bij je collega's bekend werd. Dat je de luier niet zozeer om had vanwege incontinentie, hoewel ik me afvroeg in hoeverre je nog in staat was je plas op te houden, maar vanwege een diep verborgen verlkangen een baby'tje te willen zijn.
Ik was tot de conclusie gekomen dat je werk echter te veel een belemmering was geworden voor je verdere ontwikkeling, of beter gezegd regressie. Tijd om in te grijpen.
Toen ik de volgende ochtend je babykamer binnen kwam, was je al klaar wakker. Met grote verschrikte ogen keek je me aan.
'Ach jochie wat kijk je angstig, je bent zeker bang om met een luier om naar je werk te gaan?'
Je knikte heftig.
'Maar dat hoeft helemaal niet, je krijgt van mammie een discrete en dunne luier om, bovendien geef ik je een paar extra luiers mee zodat je jezelf vaak genoeg kunt verschonen en hoef je niet bang te zijn voor doorlekken.'
Ik zag dat je iets kalmeerde maar helemaal gerustgesteld was je niet.
Ondertussen maakte ik de segufix banden los en hielp je op het verschoonkussen. Routinematig controleerde ik je luier en die was tot mijn tevredenheid goed verzadigd. Het intermezzo van twee weken had je blijkbaar niet teveel terug geworpen in het programma,
Terwijl ik je verschoonde sprak ik wat regels met je af voor je werk. Ik wilde elk uur een selfie van je met je luier om. Als je eeen vergadering had waardoor dat niet lukte moest je me dat van te voren melden en vervolgens direct voor en direct na de vergadering alsnog een selfie sturen. Ook was het niet toegestaan het toilet te gebruiken, bijvoorbeeld tijdens een verschoning, de gebruikte luiers moest je mee naar huis nemen, ter controle.
'Maar mammie, ik ben zo bang dat ze zien dat ik een luier draag.' Zei je.
'Maak je geen zorgen, je kleding verhult het wel, de broek zit best wel ruim.' En stel dat iemand merkt dat je een luier draagt, zo bijzonder is dat niet, je zult echt niet de enige zijn, er zijn zoveel mensen met incontinentie klachten.'
'Als ze maar niet denken dat ik een baby'tje ben.'
'Nee tuurlijk niet, niet als jij daar zelf geen aanleiding toe geeft. Je hebt gewone kleding aan, geen rompertje. Een neutrale witte luier die speciaal voor volwassenen is gemaakt en ook voor de rest geen baby dingetjes. Dus als ze je luier al zien dan zullen ze gewoon denken dat je blaasproblemen hebt of zo.'
Even later aan het ontbijt voelde het wel onwennig. Je zat gewoon in je grote mensen kleding, maar ik voerde je wel zoals gebruikelijk je pap. En het was ook vreemd toen je alleen de deur uitging. Enigzins opgelaten droeg je de rugzak met extra luiers, verschoondoekjes en zo.
Zoals afgesproken kreeg ik om 10 uur je eerste selfie met een opgestoken duimpje dat alles goed ging. Aan het eind van de dag had ik 6 vrijwel indentieke foto's van je ontvangen. Niet veel later kwam je thuis.
'Zo nu gaan we eerst eens die grote mensen kleren uit doen. Mammie zal je een lekker krakende en dikke AB luier omdoen, met lekker een rompertje en je onesie aan, kan je even bijkomen.'
Blijkbaar had je besloten voor een heel passieve baby rol te gaan. Als een dikke larf lag je op het verschoonkussen. Het kostte me heel wat moeite de dikke luier onder je billen te krijgen. Loom lag je op je speentje te sabbelen en vond het kennelijk wel best. Ik had de neiging om je een flinke tik op je billen te geven. Maar dat zou een verkeerd signaal zijn. Ik moest je juist prijzen voor je inactieve gedrag, want dat was wat ik precies van je wilde. Hoe minder je zelf deed hoe beter het was.
'Nou, nou, je bent wel helemaal mammie's echte baby'tje.' Kon ik toch niet nalaten enigszins cynisch op te merken. Maar die toon ontging je volledig. Toen ik klaar was kroop je traag naar het speelkleedje in de woonkamer. Zonder iets te zeggen wees je op de TV.
'Nou vooruit dan.' Zei ik het was eigenlijk nog geen TV tijd.
Ik zette een van je favoriete kleuterprogramma's op, ik gaf je een tuitbekertje met wat appelsap, maar je zat te gebiologeerd te kijken. Blijkbaar was het toch best wel zwaar geweest op je werk. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen, De continue angst dat je geheim wordt ontdekt.
Na een halfuurtje was je weer wat bijgekomen, en tijdens het avondeten reageerde je al weer veel actiever. Op mijn vragen hoe het was geweest gaf je korte antwoorden, wat mij betreft prima, baby's hoorde niet veel te praten.
In de dagen die volgde was alles gericht op regelmaat. Elke dag moet zoveel mogelijk het zelfde zijn. Op de minuut nauwkeurig plande ik je flesjes, je slaapjes enzo. En het grappige was dat je met dezelfde voorspelbaarheid reageerde. Ik wist precies hoe vol je luier 's ochtends was, wanneer je je eerste plasje in de schone deed, en hoe laat ik je poepluier moest verschonen.
Of je gelukkig was? Ik vroeg het me af, je leek me in ieder geval niet ongelukkig, je leek het wel fijn te vinden een leventje zonder uitdagingen en verantwoordelijkheden, om precies te weten wanneer je wat kunt verwachten, het bood houvast en zekerheid.
Alleen je werk bleef een moeilijk met je babyleven te verenigen activiteit. Ik was er weleens over begonnen of je niet liever zou stoppen. Voor het geld hoefden we het niet doen, ik kreeg voldoende middelen uit de stichting. Maar je wilde je werk niet opgeven, ook wilde je absoluut niet dat de werkelijke reden van het dragen bij je collega's bekend werd. Dat je de luier niet zozeer om had vanwege incontinentie, hoewel ik me afvroeg in hoeverre je nog in staat was je plas op te houden, maar vanwege een diep verborgen verlkangen een baby'tje te willen zijn.
Ik was tot de conclusie gekomen dat je werk echter te veel een belemmering was geworden voor je verdere ontwikkeling, of beter gezegd regressie. Tijd om in te grijpen.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Mooi hoofdstukje, benieuwd wat de ingreep gaat inhouden.
Stoppen met werken, of het bekend maken en, de verzorging daar uit handen geven.
Stoppen met werken, of het bekend maken en, de verzorging daar uit handen geven.
fijn dat je het verhaal mooi vindt. maar door prive omstandigheden zit schrijven er momenteel niet in.
