Nog niet klaar Zomersneeuw

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 7,7%
  • 8

    Stemmen: 1 7,7%
  • 9

    Stemmen: 2 15,4%
  • 10

    Stemmen: 9 69,2%

  • Totaal stemmers
    13

Snakebite

Superlid
Oehh, weer mooi geschreven.

Ik ben benieuwd wat Sam gaat kiezen.
Thanks! Later vandaag ga je het weten! :)

Ik hoop ergens dat Sam gaat kiezen, om (net als bij Juultje) nu al een schone luier om te doen. Past momenteel beter bij haar huidige situatie.
Klopt! Maar of ze dat zelf ook zo ziet..? ;)

Mooi stuk! Die Pip is natuurlijk de droom van de gemiddelde ABDLer. Ik ben benieuwd hoe het zich verder ontwikkelt!

NB nog een nieuw woord geleerd ook: foetelen (= valsspelen).
Haha, ik kom er dus ook nu pas achter dat het een Limburgs woord is. Met nog een andere betekenis die ik zelf ook niet kende.. oeps! Gelukkig was er enige context. :D

Ik zie Sam er opzich wel voor aan om de keuze te maken om het niet te doen een laatste keer moeilijk doen als het ware

Om er dan alsnog aan toe te geven mischien om dat ze het toch will mischien omdat een andere factor haar pusht

Im het ergste geval valt ze bijvoorbeeld op de bank in slaap

We gaan het meemaken razend benieuwd in ieder geval

Ps als ik te veel reageer mag dat ook gezegd worden hoor avery
Nee, joh! Reageer zoveel als je wil. Interactie maakt het voor mij ook leuker om met het verhaal bezig te zijn!

Toch wel grappig om te zien dat de keuze van Sam een beetje leeft. Het volgende hoofdstuk zou hier in de categorie cliffhangen weer wat overheen moeten gaan. Nu al benieuwd naar het oordeel van de jury, lol! :lipzzz

Leuk vervolg, kan niet wachten op het volgende stuk
Dankjewel! Wachten zal toch moeten! Een paar uurtjes maar, dat dan weer wel. Ik moet toch een klein beetje opbouwen. :p

Mooi deel weer, leest heerlijk
Bedankt! Fijn om te horen! :D
 

Snakebite

Superlid
ZMS12.png

Hoofdstuk 12: Verfrissing

“Nee, sorry.”

Sam heeft besloten om maar meteen met de deur in huis te vallen, als Pip weer in haar slaapkamer staat. Ze heeft er goed over nagedacht en is tot een besluit gekomen dat goed voor haar voelt.

“Er is niets mis met ‘nee’ zeggen, maar ik ben bang dat ik niet zeker weet hoe je het precies bedoelt.”

“Ja, sorry. Het is veel.”

“Dat geeft niks”, glimlacht Pip. “We moeten allemaal wennen en jij kunt gewoon aangeven wat je wel en niet wil.”

Sam knikt, terwijl ze nog eens naar Pip probeert te spieken. Ze heeft altijd van Maya gezegd dat het een geboren moeder is, maar Pip tilt dat gezegde naar een heel nieuw niveau. Alles aan haar straalt warmte uit. Zelfs haar rode haar brengt een soort gouden gloed mee.

“Oké”, zucht Sam. “Ik ga het proberen. Dit is inderdaad iets dat ik wil. Of, ja, dat ik nu wil proberen, bedoel ik. Alleen.. ik ken je nog maar net. Dat vind ik spannend. Eigenlijk ehm.. te spannend.”

“Ik snap het”, reageert Pip. “Je vindt het eng om jezelf bloot te geven. Ook letterlijk. Dus je wil de luier zelf omdoen.”

“Ja, eigenlijk wel. Sorry.”

“Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen? Ik denk juist dat het hartstikke logisch is. Wil je daarna ook zelf je kleren uitzoeken, of is het oké als ik daar wel bij kom helpen?”

Sam knikt. Ze is opgelucht. Dit voelt precies goed zo.

“Heb je dat dan wel al vaker gedaan? Je eigen luier omdoen?”

“Ehm.. niet echt, eigenlijk. Alleen van die broekjes, maar dat is natuurlijk ook niet zo moeilijk. Dit was eigenlijk mijn eerste.”

“Nou, zie je die blauwe stripjes bij de plakkers? Die zorgen ervoor dat we twéé kansen hebben om het goed te doen. Als het je de eerste keer niet lukt, dan roep je me gewoon. Als je de luier gewoon om je heen vouwt, dan kan ik niets zien en toch helpen met plakken. Is dat een idee?”

Als Sam aangeeft dat ze daar wel een goede oplossing in ziet, krijgt ze een boks van Pip. Alleen al een aanraking van haar is genoeg om een rationeel mens in andere sferen te brengen. Hoe perfect kan iemand zijn? Het is maar goed dat Noa hier niets van meekrijgt. Om meerdere redenen, trouwens..

Pip geeft Sam de nieuwe luier en laat haar weer alleen. Opgelucht kleedt Sam zich uit en scheurt ze de plakkers van haar natte luier los. Ze ziet dat de blauwe strips inderdaad blijven zitten. De luier ploft al snel op de vloer en Sam voelt zich eigenlijk wel een beetje bevrijd. Met deze luier heeft ze veel te lang rondgelopen. Uitslag is het wel het laatste dat ze wil.

Sam pakt het pak met vochtige doekjes en begint zichzelf schoon te maken. Over verfrissend gesproken! Zonder echt te treuzelen pakt Sam de nieuwe luier en wikkelt ze zichzelf in een vers laagje bescherming. Het is inderdaad lastiger dan ze dacht, maar met een beetje geduld krijgt Sam de plakkers best goed geplaatst, zo vindt ze zelf.

Nadat ze ook nog een schoon hemdje heeft aangetrokken, durft Sam Pip er weer bij te roepen. Zoals ze al had verwacht, kijkt Pip meteen naar de luier en is ze tevreden. Sam krijgt een groot compliment voor haar werk.

“Nou, laten we dan maar eens in je kast snuffelen naar een leuke outfit. Want zo kun je straks niet mee gaan wandelen. Nou, het kan natuurlijk wel, maar ik denk dat het met kleren een beter idee is”, plaagt Pip. Een knipoog voor de zekerheid.

Sam haar wangen moeten langzaam zo rood worden als een hele tros tomaten.

“Wacht”, beseft ze ineens. “Naar buiten? Ik ga echt niet wandelen met een luier om! Dat ding is echt hartstikke dik. Iedereen gaat dat zien!”

Pip moet zachtjes lachen.

“Welnee! Ik snap dat het nu even spannend is, maar vreemde mensen gaan echt niet de hele tijd naar je billen kijken om te zien of je misschien een luier draagt. En dan nog. Dat ze er maar eens iets van zeggen. Zeven jaar kickboksen!”

Demonstratief spant Pip haar biceps even aan.

“Gebruik je daarbij niet vooral je benen?”

“Zeg, wijsneus. Ik heb een lange broek aan. Daar kan ik wel gaan aanspannen, maar dat zie je niet. Net als jouw luier straks. Vertrouw me maar. Ik weet precies hoe je met kleding dingen kunt verbergen.”

Sam twijfelt even. De kledingkeuze van Pip vertelt haar eigenlijk dat die juist niets verbergt. Niet dat Sam daarover wil klagen. Ze heeft zichzelf er al een paar keer op betrapt dat ze net iets te lang naar Pip kan staren. Gelukkig merkt die dat niet.

Nee, er is niets mis met de kledingkeuze van Pip. Dat strakke kan ze allemaal goed hebben. Althans, strak op strategische plekken. De spijkerbroek is flared, waardoor het strakke dus wel meevalt. Eigenlijk is Pip haar hele outfit gewoon leuk. Misschien moet Sam dan toch maar gewoon op haar advies vertrouwen.

Pip maakt intussen kennis met de kledingsmaak van Sam, als ze langzaam door de spullen in de kledingkast rommelt. Sam is iemand die van eenvoud houdt, in zo’n beetje alles. Echt heel creatief kan Pip dus niet zijn. Maar er is één item waar ze wel iets mee kan.

“Wat dacht je van deze jumpsuit?”

“Heet dat niet gewoon een tuinbroek?”

“Oh, Sam, het is geen 1975 meer! Maar wat denk je?”

Sam denkt even na over wat ze wil. De tuinbroek is eigenlijk iets te groot. Dat beetje extra ruimte is natuurlijk wel zo prettig om haar luier te verbergen.

“Ja!”, roept Pip dan enthousiast. “DIT wordt het. Honderd procent!”

Ze haalt een lang shirt uit de kast, dat Sam nog goed kent van vroeger. Het is een slaapshirt, dat ze al een paar jaar niet meer gedragen heeft. Het is nogal vrolijk en kleurrijk. Met Winnie the Pooh erop. Drie redenen om het al een flinke poos niet meer te dragen, maar toch heeft ze het shirt nooit weg kunnen doen. Zo zie je maar.

“Kijk”, zegt Pip. “Dat shirt is natuurlijk een beetje lang, maar die kun je helemaal in de broek stoppen. Niemand die je luier ziet. En dan kun je één van de bandjes van de.. tuinbroek.. los laten hangen. Hoe stoer en schattig is dat?”

“Schattig is niet echt mijn stijl..”, mompelt Sam.

“Vandaag wel”, beslist Pip. “Kom, we gaan het gewoon proberen. Als je het dan echt niets vindt, dan kunnen we altijd nog iets anders uitkiezen.”

Binnen een paar minuten heeft Pip Sam in haar outfit geholpen en staan ze het resultaat te bewonderen in de spiegel. Sam moet toegeven dat het er best wel leuk uitziet. Van de luier is inderdaad geen spoor te zien. Ze besluit de kleren dan ook aan te houden. Pip is opgelucht en knikt tevreden. Elke stap is er één.

“Nou, nog één laatste ding! Je vlecht! Kom maar zitten.”

Pip en Sam gaan op het bed zitten. Sam hoeft gelukkig niet op haar schoot te kruipen, maar ze vindt het dan ook al spannend genoeg om zo dicht bij Pip te zitten. Om haar vrij spel te geven met haar haren. Sam is verre van ijdel, maar op haar lange haren is ze stiekem altijd een beetje trots geweest. Of op zijn minst tevreden. Toch laat ze Pip haar gang gaan met de borstel. Elke aanraking kriebelt even. Op een goede manier.

Sam zucht even, terwijl Pip aan de vlecht begint. Ze heeft echt al haar muurtjes laten vallen bij Pip. Is dit nou hoe het voelt om iemand gewoon een beetje te vertrouwen?

“Zo, klaar!”, zegt Pip triomfantelijk, terwijl ze de vlecht van Sam even over diens schouder legt. “Ik vind je echt zo leuk nu. Precies zoals ik het al voor me zag.”

“Dus toch stoer en schattig tegelijk?”, vist Sam naar extra complimentje. Iets waarbij ze zichzelf eerder zou hebben afgevraagd of ze misschien gedronken heeft.

“Dat zeg je helemaal goed”, straalt Pip. “Maar! Stoere, schattige dame.. voordat we verder gaan met deze dag, ga je nog wel even één ding doen!”

“Met mijn hoofd tegen de muur slaan tot ik weer normaal kan doen?”, denkt Sam even. “Ah, wacht, ik ben er nog.”

“Even je tanden poetsen. Dat lijkt me nou typisch zo’n klusje dat je héél goed zelf kan, toch?”

Sam knikt.

“Ik zal Juultje wel meenemen. Dat hebben we wel vaker samen gedaan. Zo goed en kwaad als het ging”, glimlacht Sam.

“Als je dat wil doen, zou dat heel fijn zijn. Geef haar maar het goede voorbeeld.”

“Tot zo”, zegt Sam, terwijl ze zich naar de badkamer haast. In gedachte maakt ze zichzelf even belachelijk voor het veel te vrolijke toontje waarop die woorden uit haar mond kwamen.. het is maar goed dat die zo gepoetst wordt..

Zodra Pip ziet dat Sam en Juultje de badkamerdeur hebben gesloten, pakt ze haar telefoon uit haar broekzak. Ze toetst wat in en belt dan iemand op. Ze blijft gespannen de badkamerdeur in de gaten houden.

“Ja. Je had gebeld?”

“Wat is nou het probleem? Ik was alleen de tijd even vergeten.”

Terwijl Pip luistert naar de stem aan de andere kant, raakt ze steeds meer geïrriteerd. Voorzichtig loopt ze door de slaapkamer van Sam. Met één hand raapt ze de zware, natte luier van de grond.

“Ik ben niet vergeten wat de afspraak is. Geloof me, daar word ik ieder moment aan herinnerd. Wil je me nu dan met rust laten?”

Na een paar laatste, even irritante, woorden van haar gesprekspartner, hangt Pip op zonder te groeten. Ze steekt haar telefoon snel weer weg.

“Klootzak..”, mompelt ze.
 

Avery Fox

Flexible fox
Allemaal goede punten, echter is de grootste 'rode vlag' nog niet opgepikt. Hiding in plain sight? :lipzzz
Practig weggewerkte hint
Pip heeft ervaring met dingen verbergen dus
Zeer interessant... ben benieuwd wat dat allemaal te betekenen heeft

Het telefoontje is daarbij een verhaal opzich

Prachtig geschreven dit word nog een complex verhaal zo.

Sam heeft precies de juiste balans in mijn mening ze laat echt schoorvoetend haar muren een voor een vallen. Ook al denk ik eerder dat ze een voor een gewoon inelkaar zakken. Ik lees bij Sam echt iemand voor wie de koek gewoon op is en kwijt is geraakt wie ze is en wil zijn.

Ook vind ik Sam haar interesse voor Pip een boeiend fenomeen. Zeker ten opzichte van de relatie die ze probeert te redden met Noa.

Verder een vraagje uit nieuwsgierigheid is Sam licht autistisch of zijn het gewoon trekjes zoals zovelen wel wat dingetjes hebben?

Bijv moeite met verandering
Bovengemiddelde afkeer van mensen

Om twee dingen er uit te pikken?

Xoxo
Avery
 

Snakebite

Superlid
Pip is familie van Juliëtte? Niet de moeder... maar wie weet...
Nu had ik me voorgenomen om niks te gaan spoilen, maar - verdeurie! - wat had ik die twist graag zelf bedacht! :p

Practig weggewerkte hint
Pip heeft ervaring met dingen verbergen dus
Zeer interessant... ben benieuwd wat dat allemaal te betekenen heeft

Het telefoontje is daarbij een verhaal opzich

Prachtig geschreven dit word nog een complex verhaal zo.

Sam heeft precies de juiste balans in mijn mening ze laat echt schoorvoetend haar muren een voor een vallen. Ook al denk ik eerder dat ze een voor een gewoon inelkaar zakken. Ik lees bij Sam echt iemand voor wie de koek gewoon op is en kwijt is geraakt wie ze is en wil zijn.

Ook vind ik Sam haar interesse voor Pip een boeiend fenomeen. Zeker ten opzichte van de relatie die ze probeert te redden met Noa.

Verder een vraagje uit nieuwsgierigheid is Sam licht autistisch of zijn het gewoon trekjes zoals zovelen wel wat dingetjes hebben?

Bijv moeite met verandering
Bovengemiddelde afkeer van mensen

Om twee dingen er uit te pikken?

Xoxo
Avery
Nou, veel complexer dan dit zal het niet worden. We zijn ongeveer op de helft, dus vrijwel alle elementen zijn geïntroduceerd. De stukken staan opgesteld, dus het potje schaak kan uitgespeeld worden. ;)

Ja, je leest Sam inderdaad goed. Hoewel het koppige, tegendraadse vechtertje nog altijd aanwezig is.. heeft ze de emotionele en mentale ruimte niet meer om zich te verzetten. Daardoor kunnen de muurtjes als dominostenen wegvallen.

Ik heb Sam daarnaast niet bewust geschreven met autistische trekjes, al snap ik je vraag inderdaad wel. Het zijn tenslotte mogelijke kenmerken, die je noemt. Autisme is in dit geval geen bewust onderdeel van het verhaal of van Sam haar persoonlijkheid, maar als iemand dat zo zou willen invullen is dat prima. :)

De interesse richting Pip ligt in eerste instantie gewoon bij het feit dat zij en Sam zo'n beetje polar opposites zijn. Maar, tja, opposites do attract, dus wie weet.. :lipzzz
 

Snakebite

Superlid
ZMS13.png

Hoofdstuk 13: Zandkasteel

“Binnenkort moeten wij echt eens samen gaan shoppen. Een paar All Stars zou deze outfit echt helemaal compleet maken. Die heb je echt in allerlei kleuren.”

“Klinkt leuk”, reageert Sam. “Maar shoppen is niet echt mijn ding.”

Ze wandelen samen over het strand. Pip houdt de hand van Juultje stevig vast, om te voorkomen dat zij te ver vooruit rent. Pip wil niet te ver van het strandhuisje gaan. Een klein rondje over het strand en dan via de duinen weer terug is genoeg om iedereen een beetje op te laden.

“Dat kan niet”, lacht Pip. “Dan is het gewoon NOG niet je ding. Ik leer het je wel.”

Sam glimlacht. Ze moet toegeven dat ze wel nieuwsgierig is naar de schoenen die Pip in gedachte heeft. De outfit die ze nu aanheeft is zo’n beetje perfect. Ondanks dat het gewoon kleren voor een volwassene zijn, voelt Sam zich jaren jonger. Stukken kleiner. Het is bijna bevrijdend om zo rond te kunnen lopen, terwijl niemand iets doorheeft.

Er staat een redelijk stevige wind op het strand, waar dan ook niet al te veel mensen te vinden zijn. Maar Sam is er gerust in dat het niet uitmaakt. Al was heel Nederland vandaag op dit strand, dan nog zou het niemand opvallen hoe klein ze zich nu voelt. Niemand zou kunnen zien dat ze een luier draagt, dankzij de tuinbroek die fijn ruim zit. Zelfs zonder jas, aangezien het zonnetje precies warm genoeg is.
Nee, het is helemaal haar eigen ding. Haar geheim. Althans, dat van haar en Pip. Sam zou Juultje daar wel in mee willen nemen, maar ze heeft het vermoeden dat Juultje niet eens zou kunnen verwerken dat het niet persé normaal is dat iemand een luier draagt op Sam haar leeftijd.

Juultje houdt haar teddybeer stevig tegen zich aangedrukt met haar vrije arm. Sam merkt dat het voor het eerst is dat zij zich daar niet aan stoort. Misschien is ze toch al die tijd jaloers op het meisje geweest, die zonder schaamte zo klein kon zijn als nodig. Nu voelt Sam die ruimte zelf ook en is alle noodzaak voor jaloezie verdwenen. Ze voelt zich een stuk lichter dan in lange tijd het geval geweest is. Opgelucht. Vrij.

Hoewel.. echt vrij is misschien nog een brug te ver. Bij elke persoon die ze tijdens hun wandeling tegenkomen, kan Sam het niet laten om haar outfit te controleren. Zit alles nog goed? Is haar luier niet ongemerkt vijf keer zo dik geworden en nu ineens vanaf de maan te zien? Het is allemaal niet rationeel, maar Sam kan zich daar nog niet in beheersen. Ergens maakt het haar nog steeds uit wat mensen mogelijk van haar zouden kunnen vinden.

Kijk, Pip is echt vrij. Geen seconde bezig met hoe haar outfit of haren zitten. Of ze haar make-up bij moet werken of zelfs maar haar broek op moet trekken. Als ze langs mensen loopt, glimlacht ze vriendelijk en gaat ze gewoon door met haar leven alsof die anderen er – op de best mogelijke manier – niet toe doen. Ultieme vrijheid.

Sam haat dat soort mensen. Meestal. Waarschijnlijk omdat ze een te goede spiegel zijn van haar angsten en issues. Het is een soort kunst geworden om die mensen te vermijden, maar bij Pip had ze die kans niet. Ineens was ze er. Misschien wel het enige goede ontegenzeggelijk goede dat het leven de laatste tijd op Sam haar pad heeft gebracht.

Het blijkt een hoop goed te maken..

Na een tijdje neemt Juultje de beslissing dat het nu wel mooi geweest is. Ze trekt zich los uit de hand van Pip en rent een klein stukje de duin op. Daar gaat ze zitten, met haar beer op schoot. Tot hier en niet verder.

“Ik denk dat we maar even pauze moeten houden”, lacht Pip.

“Ja, sorry”, verontschuldigt Sam zich. “Ik dacht dat ze het wel aan zou kunnen, zo’n klein rondje. Maar ze is natuurlijk niet gewend om veel te lopen.”

“Waarom zeg je nou sorry? Je doet toch niets verkeerd? Het is ook niet jouw verantwoordelijkheid om altijd maar met iedereen rekening te houden.”

“Oh, ja, oké. Ik zal erop letten. Sor..”

Pip steekt haar wijsvinger afkeurend omhoog en ze moeten er allebei om lachen. Niet al te lang geleden zou Sam zo iemand hebben verteld wat ze met die vinger hadden kunnen doen.

“Ze is toch schattig zo, vind je niet?”, zegt Pip, terwijl ze naar Juultje kijkt. Snel pakt ze haar telefoon en na een paar keer swipen, richt ze het toestel naar Juultje voor een foto.

“Stiekem wel. Maar ik denk dat je nu vooral moet hopen dat ze er niet voor aan het zorgen is dat we de hele weg terug mogen genieten van een vervelende geur”, hint Sam.

“Als dat zo is, dan is dat zo”, zegt Pip, afgeleid. “Er zijn wel ergere dingen dan dat.”

Terwijl Pip van de gelegenheid gebruik maakt om Juultje uitgebreid op een serie foto’s te zetten, merkt Sam dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelt. Er is een klein moment waarop ze – zonder de directe aandacht van Pip – zichzelf even heel slecht voelt.
Het is net alsof ze in dat moment alleen maar heel rationeel naar de situatie kan kijken, die eerst zo fijn voelde. Nu ziet ze zichzelf als een raar mens, die in veel te kinderachtige kleding en een belachelijk grote luier over het strand waggelt. Het besef dat het eigenlijk niet zo hoort komt ineens zwaar binnen.

Pip heeft het niet in de gaten, want zij concentreert zich op haar telefoon en Juultje. Sam baalt. Ze wil dit gevoel niet. Dat negatieve. Dat oordeel. Het moet weg!

“Hé..”, fluistert ze naar Pip, die verbaasd opkijkt van haar telefoonscherm.

Sam is duidelijk nerveus. Ze schuifelt een beetje op haar plek en plukt met één hand aan haar andere elleboog. Het voelt alsof haar wangen branden van schaamte.

“Stomme vraag.. ehm..”

“Die bestaan niet.”

Wacht maar tot je mijn examen economie ziet, denkt Sam snel.

“Zie ik er ook zo uit?”

“Hoe bedoel je?”

“Zoals Juultje? Zo.. ehm, nou, zo..”, stamelt Sam.

“Schattig?”, vraagt Pip. “Onbezorgd? Stronteigenwijs?”

Sam haalt haar schouders op. Ze weet het zelf eigenlijk ook niet zo goed. Behalve die laatste dan. Het zou haar niet verbazen als ze bij haar geboorte al een stronteigenwijze energie zou hebben gehad.

Pip merkt dat Sam zich niet meer zo prettig voelt. Ze twijfelt over wat ze nu moet doen, aangezien ze Sam ook nog niet heel goed kent. Maar ze heeft een vermoeden.

“Nou, waarom kijk je zelf niet even?”, glimlacht ze.

“Hoe bedoel je?”

“Ga anders bij Juultje zitten. Dan maak ik een paar foto’s van jullie samen en dan kun je het zelf vergelijken.”

“Nee, sorry, ik ga niet graag op foto’s.”

“Wat zei ik nou?”

Sam denkt even na en beseft dat ze het weer gezegd heeft.

“Shit, sorry! Nee, shi..”, verslikt Sam zich half in haar gedachten.

“Aha! Jammer, joh!”, lacht Pip. “Waarom probeer je het niet gewoon? Als je het niks vindt, dan verwijder ik de foto’s gewoon weer. Jij bepaalt.”

Sam beseft dat ze deze strijd niet gaat winnen. Maar als dit helpt om de strijd van haar gedachten te winnen, dan is dat misschien een goed iets. Ze gaat overstag en voorzichtig naast Juultje zitten, die opnieuw opvallend op haar gemak is wanneer Sam zo dichtbij komt. Ze draait haar hoofd richting Sam en met twee mooie, grote ogen staart ze haar een tijdje aan. Woorden komen er natuurlijk niet.

Ja, dat is oneerlijk. Tegen zoveel schattigheid kan Sam ook niet op. Een lach breekt langzaam door op haar gezicht en ze slaat een arm om Juultje. Dan kijkt ze naar Pip, die nog op het strand staat.

“Komt er nog wat van?”, roept Sam met een beetje gespeelde ergernis. Haar gezicht verraadt vast dat ze het niet meent.

“Ik heb jullie al lang”, lacht Pip, voordat ze nog een laatste foto maakt. Juultje giechelt.

Terwijl ze nog wat rommelt op haar telefoon, loopt Pip ook de duin op. Al snel zit ze naast Sam en biedt ze haar telefoon aan. Sam weigert beleeft. Het voelt goed zo.

“Ik hoef ze niet te zien. Ik vertrouw je.”

Pip kan deze woorden op waarde schatten en bedankt Sam. Ze besluit haar telefoon weg te steken en wrijft zorgzaam over de rug van Sam, terwijl ze allemaal naar de zee kijken.

“Ik wou dat we even de zee in konden nu. Heerlijk..”, zucht Pip.

“Dat kan toch?”, reageert Sam, die zich voorzichtig achteruit laat zakken tegen de schouder van Pip. “Een stukje op blote voeten?”

Ze vindt het doodeng om te doen, maar als vandaag dan toch al de dag is van nieuwe dingen proberen..

Pip wordt rood. Het is maar goed dat Sam niet doorheeft dat ze zich meer dan een beetje betrapt lijkt te voelen.

“Nee, joh, het is water is veel te koud nu. Ik denk sowieso niet dat het werkt met Juultje.”

Sam knikt stilletjes. Dan sluit ze haar ogen. Ze voelt zich weer helemaal rustig, leunend op de schouder van Pip. Het is net alsof de wind al haar zorgen als zandkorrels richting de zee blaast. Weg ermee!

Een tijdje blijven ze zo zitten. Zelfs Juultje lijkt de rust fijn te vinden. Op een zeker moment besluit Pip haar telefoon te checken en ziet ze de tijd.

“Misschien moeten we maar proberen om terug te gaan. We moeten nog het een en ander doen.”

Sam knikt en opent haar ogen. Ze staart nog even naar de zee en het strand. Altijd jammer als er iemand in je beeld komt staan, net op het moment dat je een moment op wilt slaan. Diegene blijft ook nog eens fijn staan. Sam knippert een paar keer met haar ogen. Blijft diegene nou werkelijk naar hun staren?
Ze besluit om rechtop te gaan zitten. Ineens steekt de wind weer op. Het is geen willekeurige voorbijganger die naar hun staat te kijken. Het is Noa..
 

Pjotr007

DL geen AB (ieder z'n ding:)
Vertrouw me maar. Ik weet precies hoe je met kleding dingen kunt verbergen.
(...)

Geloof me, daar word ik ieder moment aan herinnerd.

[/QUOTE]
Ik denk dat je gelijk hebt friendly!
En die cliffhangers: I love them! Twee keer een plottwist die ik niet aan zag komen. Maakt het zo spannend!
 

Snakebite

Superlid
Pip heeft een enkelband!
Vandaar die flared broeken! Vandaar dat ze niet wil pootjebaden, want dan moeten haar broekspijpen omhoog!
Ze heeft een crimineel verleden! Die knakker die ze belde is haar reclasseringsambtenaar!!!!!
Ik hoopte al dat iemand met deze zou komen! :D

Het zal helaas nog even duren voordat het duidelijk wordt. #17 of #18, geloof ik. Zal hem deze keer niet bewaren tot het laatste hoofdstuk. :lipzzz:nana
 
Bovenaan