ndhsbscsual
Nieuw lid
Ik hoop dat pichan dit vaker gaat doen of mis ook iets van AB blijkt te zijn ben weer heel benieuwd naar het volgende hoofdstuk
Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand
- Onderwerp starter Bedplasser91
- Startdatum
DiaperSniper010
Superlid
Nou, nou, Pichan durft!
ndhsbscsual
Nieuw lid
Komt er nog een hoofdstuk ik zit al bijna 2 weken te wachten met zeer veel verlangen
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Dat komt er zeker! Van de week nog. Maar was niet bij mijn computer, en op de telefoon een verhaal schrijven, daar begin ik niet aan.
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
'Pissebed' in Thailand, deel 17”
Pichan vertelde.
“Het laatste lesuur van de dag was gym. We hadden tijdens de gymles fanatiek gevoetbald en stormden nu de kleedruimte van school binnen, Die is niet erg groot en was met vierentwintig druk bewegende, bezwete jongens behoorlijk vol. Een gewone kleedkamer. Banken rondom langs de zijkant, haken om je kleren op te hangen. Eén deur op de korte kant naar de wc. Ik moest nodig en rende op die deur af. Maar ik was te laat. Een andere jongen had kennelijk ook last van hoge nood. Hij duwde mij aan de kant en draaide hoorbaar de deur op slot. Ik bonsde op de deur en riep dat ik nodig moest. Dat trok de aandacht van een andere jongen. Geen vriend van mij. Wel iemand die een ander nog wel eens wou pesten. Had ik gelukkig haast nooit last van gehad, pesten. Ik ben best populair op school........ “
Dat kon ik me voorstellen. Hoe iemand de leuke, vriendelijke en goedlachse Pichan niet aardig zou kunnen vinden was mij een raadsel.
Pichan vertelde verder:
Die jongen riep dat ik dan maar gewoon in mijn sportbroekje moest pissen! Hij wist waarschijnlijk niet hoe dicht ik daar toch al bij was...
Ik bonsde nog eens op de deur van het toilet. Zonder resultaat. Hij deed niet open.
Een andere jongen uit mijn klas, Klahan, lachte. Hij zei in m'n gezicht dat ik dat niet zou durven, in m'n broek pissen.
En voor ik het wist zei ik: “Wel als jij het ook doet!”
Dit trok de aandacht en twintig jongens keken ons aan.
Ineens waren wij tweeën het middelpunt van de belangstelling.
“Bluf” riep de jongen die er het eerst over begonnen was.
Dat liet Klahan zich niet zeggen.
Hij wou tegenover mij niet afgaan.
“Als Pichan het doet, doe ik het ook!” riep hij.
En toen hield ik het echt niet meer.
Ik plaste in mijn broekje.
Mijn korte sportbroekje van school.
Dit broekje wat ik nu aan heb.”
Ik keek naar het groene glanzende broekje dat de jongen aan had.
Een vlot kort broekje om in te sporten, snel gesneden.
Het logo van de school was nu doorweekt., viel me op.
Pichan hervatte:
“De jongens lachten en juichten. Ik voelde hoe warm het voor in mijn broekje werd.
Het voelde eigenlijk net zo als wanneer ik het ‘s morgens nog eens in mijn natte luier deed en mijn plasticbroekje nog eens vol plaste.
Best wel lekker dus... “
Pichan gaf mij een knipoog..
Wetende dat hij dit aan een mede-bedplasser wel kon vertellen.
“Maar toch voelde het ook wel weer anders. Want er bleef niks in mijn plasticbroekje staan. Dat had ik immers niet aan!
Het liep zo uit mijn broekje langs mijn benen. Het klaterde op de tegels van de kleedkamer! It clattered on the tiles!"
Plotseling begreep ik dat rare woord klatergoud! Zo’n woord dat je wel in je hoofd hebt, maar nooit gebruikt.
Nu zag ik voor mijn geestesoog de plas uit Pichans broekje klateren gelijk een kleine waterval, die je in Thailand genoeg hebt.
Niet dat ik daarvoor mijn geestesoog nodig had.
Want Pichan, die inmiddels gezellig naast mij op z’n rug in het gras was komen liggen, plaste al vertellende nog een beetje in zijn groene glansbroekje.
Een momentje zichtbaar nat. Ik moest er om lachen.
Die jongen toch! En dat gewoon hier in het park!
Hij zag waar ik naar keek en lachte ook.
“I bedwetter!” zei hij, als ter verklaring.
En ging verder:
“So now I was wet. Maar Klahan, de andere jongen, nog niet! De hele kleedkamer begon te joelen.
Alle jongens riepen “Pee your pants! Pee your pants!” tegen hem.
Ze sloegen op de banken en stampten op de vloer. Hij kon er niet onderuit.
Even later liep het ook in straaltjes uit zijn korte glansbroekje.
We waren allebei nat en de kleedkamer barstte uit in gejuich.
Dat rumoer trok de aandacht van de sportleraar, die even een boze blik in de kleedkamer wierp.
"Gelukkig zag hij niet dat twee van ons in hun broekjes hadden geplast.
Dan hadden we vast wat uit te leggen gehad!"
Het werd wel snel rustiger.
"Een jongen kwam even bij me staan. Hij fluisterde dat Klahan nog altijd in zijn bed plaste!
Er is altijd wel iemand die het van je weet.
Een vriend, een buurjongen….
Ook van mij weten sommige jongens het wel. Maar op school alleen mijn beste vriend.”
Pichan was even stil.
Daar anderen het wisten daar kon ik me wel in vinden. Zo gaat dat nou een keer. Van mij wisten op school sommigen het ook wel, dat ik op tienerleeftijd nog altijd in bed plaste. De plasticbroekjes elke morgen op de waslijn maakten dat duidelijk genoeg. En mijn moeder maakte er nou niet direct een geheim van dat ik nog elke nacht nat was. Bij de tien-minuten-oudergesprekjes op school wist ze dat feit ook altijd op de één of andere manier weer te berde te brengen. En dan wist ik niet waar ik kijken moest en hoopte dat het gauw weer over mijn slechte cijfers zou gaan.
Pichan vertelde verder.
Ik had hem nog niet eerder zo spraakzaam meegemaakt!
En zijn Engels was ook niet slecht. In het vuur van zijn verhaal had hij van spreekangst geen last meer.
“De meeste jongens gingen nu onder de douche. In de ruimte ernaast.
Klahan trok nog in de kleedkamer zijn natgeplaste groene gymbroekje uit. En zijn doorweekte onderbroek.
Hij gooide de natte broekjes gewoon op de grond.
Maar ik had een probleem!
Na de gymles fietste ik meestal gewoon in mijn sportbroekje naar huis.
Daar kleedde ik me dan om en deed mijn sportkleren in de wasmachine.
Mijn spijkerbroekje had ik al in mijn rugtas gestopt, en die stond nog in school.
In mijn kluisje!”
Ik snapte Pichans probleem. Hij zou de school in moeten lopen in een natte broek.
Naar huis moeten fietsen in een natte broek. Niet echt cool.
“Het moest wel” zuchtte Pichan. “Mijn telefoon en alles zat er bij in. Ik hoopte dat er niet veel jongens meer in school zouden zijn.
De gymles was tenslotte het laatste lesuur van de dag geweest…. “
Hij viel even stil. Het was vast wel een spannend moment voor hem geweest.
“Ik liep naar binnen. Er waren nog wel wat jongens. Niemand lette op mij. Dit ging boven verwachting…. “
Ik voelde met hem mee. En Pichan bleek een goede verteller, die de spanning op kon voeren.
“Meneer Saetang van aardrijkskunde riep me, toen ik langs zijn lokaal liep. Zou ik wegrennen? Doen of ik het niet hoorde?
Maar dat kon niet. Hij was al bij me.
Vertelde dat ik het laatste proefwerk nog in moest halen. Kon volgende week wel. Ik wou alleen maar weg…
Maar hij zag niet dat ik in mijn broek had geplast! Die ouwe had een bril op. En het was niet zo heel erg licht in de gang…. “
Ik voelde Pichans opluchting. Niet betrapt!
“Met mijn rugtas liep ik over het plein. Er waren nog een paar jongens uit andere klassen. Ze groetten mij gewoon. Niemand zei iets over mijn volgepiste sportbroekje. Bij de fietsen stond nog een jongen uit de parallelklas, die even met mij praatte. Hij zei ook niets over een natte broek.
En toen drong het tot me door. In dit glanzende broekje zag je al gauw helemaal niet meer dat het nat was!”
“Anders dan in je spijkerbroekje!” lachte ik en dacht terug aan de dag dat ik Pichan leerde kennen, op het terrasje van mijn hotel. De natte pisvlek in zijn spijkerbroekje was toen niet te missen. Zelfs Tante aan de andere kant van de weg had het opgemerkt en was boos naar beneden gekomen.
Pichan knikte.
“Ik fietste naar huis. Niemand maakte onderweg een opmerking over een pisbroek of schold me voor baby uit. Tante merkte ook niets en maakte thee terwijl ik snel ging douchen, net zoals ik anders deed als ik bezweet uit de gymles kwam. Het natgeplaste gymbroekje en sporthemd gooide ik in de wasmachine en zette ‘m aan. En zo ontdekte ik dat niemand het ziet als dat glansbroekje nat is! Daar kon ik nog wel eens lol aan beleven!”
Hij gebaarde naar zijn korte gymbroekje, waarin hij pas nog met opzet, hier in het park, had geplast.
“I like!” zei hij, en lachte.
Wordt vervolgd!
Pichan vertelde.
“Het laatste lesuur van de dag was gym. We hadden tijdens de gymles fanatiek gevoetbald en stormden nu de kleedruimte van school binnen, Die is niet erg groot en was met vierentwintig druk bewegende, bezwete jongens behoorlijk vol. Een gewone kleedkamer. Banken rondom langs de zijkant, haken om je kleren op te hangen. Eén deur op de korte kant naar de wc. Ik moest nodig en rende op die deur af. Maar ik was te laat. Een andere jongen had kennelijk ook last van hoge nood. Hij duwde mij aan de kant en draaide hoorbaar de deur op slot. Ik bonsde op de deur en riep dat ik nodig moest. Dat trok de aandacht van een andere jongen. Geen vriend van mij. Wel iemand die een ander nog wel eens wou pesten. Had ik gelukkig haast nooit last van gehad, pesten. Ik ben best populair op school........ “
Dat kon ik me voorstellen. Hoe iemand de leuke, vriendelijke en goedlachse Pichan niet aardig zou kunnen vinden was mij een raadsel.
Pichan vertelde verder:
Die jongen riep dat ik dan maar gewoon in mijn sportbroekje moest pissen! Hij wist waarschijnlijk niet hoe dicht ik daar toch al bij was...
Ik bonsde nog eens op de deur van het toilet. Zonder resultaat. Hij deed niet open.
Een andere jongen uit mijn klas, Klahan, lachte. Hij zei in m'n gezicht dat ik dat niet zou durven, in m'n broek pissen.
En voor ik het wist zei ik: “Wel als jij het ook doet!”
Dit trok de aandacht en twintig jongens keken ons aan.
Ineens waren wij tweeën het middelpunt van de belangstelling.
“Bluf” riep de jongen die er het eerst over begonnen was.
Dat liet Klahan zich niet zeggen.
Hij wou tegenover mij niet afgaan.
“Als Pichan het doet, doe ik het ook!” riep hij.
En toen hield ik het echt niet meer.
Ik plaste in mijn broekje.
Mijn korte sportbroekje van school.
Dit broekje wat ik nu aan heb.”
Ik keek naar het groene glanzende broekje dat de jongen aan had.
Een vlot kort broekje om in te sporten, snel gesneden.
Het logo van de school was nu doorweekt., viel me op.
Pichan hervatte:
“De jongens lachten en juichten. Ik voelde hoe warm het voor in mijn broekje werd.
Het voelde eigenlijk net zo als wanneer ik het ‘s morgens nog eens in mijn natte luier deed en mijn plasticbroekje nog eens vol plaste.
Best wel lekker dus... “
Pichan gaf mij een knipoog..
Wetende dat hij dit aan een mede-bedplasser wel kon vertellen.
“Maar toch voelde het ook wel weer anders. Want er bleef niks in mijn plasticbroekje staan. Dat had ik immers niet aan!
Het liep zo uit mijn broekje langs mijn benen. Het klaterde op de tegels van de kleedkamer! It clattered on the tiles!"
Plotseling begreep ik dat rare woord klatergoud! Zo’n woord dat je wel in je hoofd hebt, maar nooit gebruikt.
Nu zag ik voor mijn geestesoog de plas uit Pichans broekje klateren gelijk een kleine waterval, die je in Thailand genoeg hebt.
Niet dat ik daarvoor mijn geestesoog nodig had.
Want Pichan, die inmiddels gezellig naast mij op z’n rug in het gras was komen liggen, plaste al vertellende nog een beetje in zijn groene glansbroekje.
Een momentje zichtbaar nat. Ik moest er om lachen.
Die jongen toch! En dat gewoon hier in het park!
Hij zag waar ik naar keek en lachte ook.
“I bedwetter!” zei hij, als ter verklaring.
En ging verder:
“So now I was wet. Maar Klahan, de andere jongen, nog niet! De hele kleedkamer begon te joelen.
Alle jongens riepen “Pee your pants! Pee your pants!” tegen hem.
Ze sloegen op de banken en stampten op de vloer. Hij kon er niet onderuit.
Even later liep het ook in straaltjes uit zijn korte glansbroekje.
We waren allebei nat en de kleedkamer barstte uit in gejuich.
Dat rumoer trok de aandacht van de sportleraar, die even een boze blik in de kleedkamer wierp.
"Gelukkig zag hij niet dat twee van ons in hun broekjes hadden geplast.
Dan hadden we vast wat uit te leggen gehad!"
Het werd wel snel rustiger.
"Een jongen kwam even bij me staan. Hij fluisterde dat Klahan nog altijd in zijn bed plaste!
Er is altijd wel iemand die het van je weet.
Een vriend, een buurjongen….
Ook van mij weten sommige jongens het wel. Maar op school alleen mijn beste vriend.”
Pichan was even stil.
Daar anderen het wisten daar kon ik me wel in vinden. Zo gaat dat nou een keer. Van mij wisten op school sommigen het ook wel, dat ik op tienerleeftijd nog altijd in bed plaste. De plasticbroekjes elke morgen op de waslijn maakten dat duidelijk genoeg. En mijn moeder maakte er nou niet direct een geheim van dat ik nog elke nacht nat was. Bij de tien-minuten-oudergesprekjes op school wist ze dat feit ook altijd op de één of andere manier weer te berde te brengen. En dan wist ik niet waar ik kijken moest en hoopte dat het gauw weer over mijn slechte cijfers zou gaan.
Pichan vertelde verder.
Ik had hem nog niet eerder zo spraakzaam meegemaakt!
En zijn Engels was ook niet slecht. In het vuur van zijn verhaal had hij van spreekangst geen last meer.
“De meeste jongens gingen nu onder de douche. In de ruimte ernaast.
Klahan trok nog in de kleedkamer zijn natgeplaste groene gymbroekje uit. En zijn doorweekte onderbroek.
Hij gooide de natte broekjes gewoon op de grond.
Maar ik had een probleem!
Na de gymles fietste ik meestal gewoon in mijn sportbroekje naar huis.
Daar kleedde ik me dan om en deed mijn sportkleren in de wasmachine.
Mijn spijkerbroekje had ik al in mijn rugtas gestopt, en die stond nog in school.
In mijn kluisje!”
Ik snapte Pichans probleem. Hij zou de school in moeten lopen in een natte broek.
Naar huis moeten fietsen in een natte broek. Niet echt cool.
“Het moest wel” zuchtte Pichan. “Mijn telefoon en alles zat er bij in. Ik hoopte dat er niet veel jongens meer in school zouden zijn.
De gymles was tenslotte het laatste lesuur van de dag geweest…. “
Hij viel even stil. Het was vast wel een spannend moment voor hem geweest.
“Ik liep naar binnen. Er waren nog wel wat jongens. Niemand lette op mij. Dit ging boven verwachting…. “
Ik voelde met hem mee. En Pichan bleek een goede verteller, die de spanning op kon voeren.
“Meneer Saetang van aardrijkskunde riep me, toen ik langs zijn lokaal liep. Zou ik wegrennen? Doen of ik het niet hoorde?
Maar dat kon niet. Hij was al bij me.
Vertelde dat ik het laatste proefwerk nog in moest halen. Kon volgende week wel. Ik wou alleen maar weg…
Maar hij zag niet dat ik in mijn broek had geplast! Die ouwe had een bril op. En het was niet zo heel erg licht in de gang…. “
Ik voelde Pichans opluchting. Niet betrapt!
“Met mijn rugtas liep ik over het plein. Er waren nog een paar jongens uit andere klassen. Ze groetten mij gewoon. Niemand zei iets over mijn volgepiste sportbroekje. Bij de fietsen stond nog een jongen uit de parallelklas, die even met mij praatte. Hij zei ook niets over een natte broek.
En toen drong het tot me door. In dit glanzende broekje zag je al gauw helemaal niet meer dat het nat was!”
“Anders dan in je spijkerbroekje!” lachte ik en dacht terug aan de dag dat ik Pichan leerde kennen, op het terrasje van mijn hotel. De natte pisvlek in zijn spijkerbroekje was toen niet te missen. Zelfs Tante aan de andere kant van de weg had het opgemerkt en was boos naar beneden gekomen.
Pichan knikte.
“Ik fietste naar huis. Niemand maakte onderweg een opmerking over een pisbroek of schold me voor baby uit. Tante merkte ook niets en maakte thee terwijl ik snel ging douchen, net zoals ik anders deed als ik bezweet uit de gymles kwam. Het natgeplaste gymbroekje en sporthemd gooide ik in de wasmachine en zette ‘m aan. En zo ontdekte ik dat niemand het ziet als dat glansbroekje nat is! Daar kon ik nog wel eens lol aan beleven!”
Hij gebaarde naar zijn korte gymbroekje, waarin hij pas nog met opzet, hier in het park, had geplast.
“I like!” zei hij, en lachte.
Wordt vervolgd!
Laatst bewerkt:
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Klopt! Ik plaste als jongen elke nacht in bed, maar niet zo vaak in mijn broek. Toch kwam het wel voor. Ik was ca. 12 jaar en had zo'n glansbroekje aan, 'n Zwart sportbroekje. Ik zat in de tuin te lezen en had, verdiept in mijn boek, in dat broekje geplast. Ik bleef doorlezen, tenslotte zat ik in onze eigen tuin en niemand kon daar zien dat ik nat was. Ik vond het ook niet zo erg. Maar toen riep mijn moeder dat ik mee moest naar H. om boodschappen te doen! We stapten in de auto en deden onze boodschappen. Ik heb minstens twee uur in de stad met dat natte broekje aan rondgelopen en niemand zag het, ook mijn moeder niet. Ik vond het wel een spannend avontuur, achteraf bekeken. Niet veel later heb ik op een hoogzomerse dag op de heide vlakbij ons dorp nog eens in dat glansbroekje geplast en dat was niet helemaal per ongeluk. Ik dacht daar aan terug toen ik dit hoofdstuk schreef.
diaperguynl
Luier en plastic broekjes liefhebber, uit Thailand
Die naughty Pichan toch... Ik zou willen dat zo'n joch bij mij in de rijstvelden te vinden was. Ik woon jammer genoeg in een doodlopend straatje dus de luiers en plastic broekjes die soms buiten te drogen hangen valt verder niemand op hier.
ndhsbscsual
Nieuw lid
Wat een geweldig deel weer kijk nu al weer uit naar het volgende deel
Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Voor al diegenen die uitkijken naar het volgende deel: het komt er aan. Zaterdag heb ik eindelijk weer even tijd.
(Zojuist toch nog een piepklein ander verhaaltje geschreven. Misschien vind je dat ook leuk.
Het staat hier: https://abdlz.nl/threads/de-bedplasser-een-bijna-waar-gebeurd-verhaaltje.30612/ )
(Zojuist toch nog een piepklein ander verhaaltje geschreven. Misschien vind je dat ook leuk.
Het staat hier: https://abdlz.nl/threads/de-bedplasser-een-bijna-waar-gebeurd-verhaaltje.30612/ )
| Thread starter | Similar threads | Forum | Replies | Date |
|---|---|---|---|---|
|
Waar luiers te koop in Thailand | Volwassen Baby's / Luierliefhebbers | 2 |