Nog niet klaar 'Pissebed' in Thailand

[ndhsbscsual]

Ik hoop dat pichan dit vaker gaat doen of mis ook iets van AB blijkt te zijn ben weer heel benieuwd naar het volgende hoofdstuk

 

[DiaperSniper010]

Nou, nou, Pichan durft!

 

[ndhsbscsual]

Komt er nog een hoofdstuk ik zit al bijna 2 weken te wachten met zeer veel verlangen

 

[Bedplasser91]

Dat komt er zeker! Van de week nog. Maar was niet bij mijn computer, en op de telefoon een verhaal schrijven, daar begin ik niet aan.

 

[Bedplasser91]

'Pissebed' in Thailand, deel 17”

Pichan vertelde.

“Het laatste lesuur van de dag was gym. We hadden tijdens de gymles fanatiek gevoetbald en stormden nu de kleedruimte van school binnen, Die is niet erg groot en was met vierentwintig druk bewegende, bezwete jongens behoorlijk vol. Een gewone kleedkamer. Banken rondom langs de zijkant, haken om je kleren op te hangen. Eén deur op de korte kant naar de wc. Ik moest nodig en rende op die deur af. Maar ik was te laat. Een andere jongen had kennelijk ook last van hoge nood. Hij duwde mij aan de kant en draaide hoorbaar de deur op slot. Ik bonsde op de deur en riep dat ik nodig moest. Dat trok de aandacht van een andere jongen. Geen vriend van mij. Wel iemand die een ander nog wel eens wou pesten. Had ik gelukkig haast nooit last van gehad, pesten. Ik ben best populair op school........ “

Dat kon ik me voorstellen. Hoe iemand de leuke, vriendelijke en goedlachse Pichan niet aardig zou kunnen vinden was mij een raadsel.

Pichan vertelde verder:
Die jongen riep dat ik dan maar gewoon in mijn sportbroekje moest pissen! Hij wist waarschijnlijk niet hoe dicht ik daar toch al bij was...
Ik bonsde nog eens op de deur van het toilet. Zonder resultaat. Hij deed niet open.
Een andere jongen uit mijn klas, Klahan, lachte. Hij zei in m'n gezicht dat ik dat niet zou durven, in m'n broek pissen.
En voor ik het wist zei ik: “Wel als jij het ook doet!”
Dit trok de aandacht en twintig jongens keken ons aan.
Ineens waren wij tweeën het middelpunt van de belangstelling.
“Bluf” riep de jongen die er het eerst over begonnen was.
Dat liet Klahan zich niet zeggen.
Hij wou tegenover mij niet afgaan.
“Als Pichan het doet, doe ik het ook!” riep hij.

En toen hield ik het echt niet meer.
Ik plaste in mijn broekje.
Mijn korte sportbroekje van school.
Dit broekje wat ik nu aan heb.”

Ik keek naar het groene glanzende broekje dat de jongen aan had.
Een vlot kort broekje om in te sporten, snel gesneden.
Het logo van de school was nu doorweekt., viel me op.

Pichan hervatte:
“De jongens lachten en juichten. Ik voelde hoe warm het voor in mijn broekje werd.
Het voelde eigenlijk net zo als wanneer ik het ‘s morgens nog eens in mijn natte luier deed en mijn plasticbroekje nog eens vol plaste.
Best wel lekker dus... “
Pichan gaf mij een knipoog..
Wetende dat hij dit aan een mede-bedplasser wel kon vertellen.
“Maar toch voelde het ook wel weer anders. Want er bleef niks in mijn plasticbroekje staan. Dat had ik immers niet aan!
Het liep zo uit mijn broekje langs mijn benen. Het klaterde op de tegels van de kleedkamer! It clattered on the tiles!"

Plotseling begreep ik dat rare woord klatergoud! Zo’n woord dat je wel in je hoofd hebt, maar nooit gebruikt.
Nu zag ik voor mijn geestesoog de plas uit Pichans broekje klateren gelijk een kleine waterval, die je in Thailand genoeg hebt.

Niet dat ik daarvoor mijn geestesoog nodig had.
Want Pichan, die inmiddels gezellig naast mij op z’n rug in het gras was komen liggen, plaste al vertellende nog een beetje in zijn groene glansbroekje.
Een momentje zichtbaar nat. Ik moest er om lachen.
Die jongen toch! En dat gewoon hier in het park!
Hij zag waar ik naar keek en lachte ook.
“I bedwetter!” zei hij, als ter verklaring.

En ging verder:
“So now I was wet. Maar Klahan, de andere jongen, nog niet! De hele kleedkamer begon te joelen.
Alle jongens riepen “Pee your pants! Pee your pants!” tegen hem.
Ze sloegen op de banken en stampten op de vloer. Hij kon er niet onderuit.
Even later liep het ook in straaltjes uit zijn korte glansbroekje.
We waren allebei nat en de kleedkamer barstte uit in gejuich.

Dat rumoer trok de aandacht van de sportleraar, die even een boze blik in de kleedkamer wierp.
"Gelukkig zag hij niet dat twee van ons in hun broekjes hadden geplast.
Dan hadden we vast wat uit te leggen gehad!"
Het werd wel snel rustiger.
"Een jongen kwam even bij me staan. Hij fluisterde dat Klahan nog altijd in zijn bed plaste!
Er is altijd wel iemand die het van je weet.
Een vriend, een buurjongen….
Ook van mij weten sommige jongens het wel. Maar op school alleen mijn beste vriend.”
Pichan was even stil.

Daar anderen het wisten daar kon ik me wel in vinden. Zo gaat dat nou een keer. Van mij wisten op school sommigen het ook wel, dat ik op tienerleeftijd nog altijd in bed plaste. De plasticbroekjes elke morgen op de waslijn maakten dat duidelijk genoeg. En mijn moeder maakte er nou niet direct een geheim van dat ik nog elke nacht nat was. Bij de tien-minuten-oudergesprekjes op school wist ze dat feit ook altijd op de één of andere manier weer te berde te brengen. En dan wist ik niet waar ik kijken moest en hoopte dat het gauw weer over mijn slechte cijfers zou gaan.

Pichan vertelde verder.
Ik had hem nog niet eerder zo spraakzaam meegemaakt!
En zijn Engels was ook niet slecht. In het vuur van zijn verhaal had hij van spreekangst geen last meer.

“De meeste jongens gingen nu onder de douche. In de ruimte ernaast.
Klahan trok nog in de kleedkamer zijn natgeplaste groene gymbroekje uit. En zijn doorweekte onderbroek.
Hij gooide de natte broekjes gewoon op de grond.
Maar ik had een probleem!
Na de gymles fietste ik meestal gewoon in mijn sportbroekje naar huis.
Daar kleedde ik me dan om en deed mijn sportkleren in de wasmachine.
Mijn spijkerbroekje had ik al in mijn rugtas gestopt, en die stond nog in school.
In mijn kluisje!”

Ik snapte Pichans probleem. Hij zou de school in moeten lopen in een natte broek.
Naar huis moeten fietsen in een natte broek. Niet echt cool.

“Het moest wel” zuchtte Pichan. “Mijn telefoon en alles zat er bij in. Ik hoopte dat er niet veel jongens meer in school zouden zijn.
De gymles was tenslotte het laatste lesuur van de dag geweest…. “

Hij viel even stil. Het was vast wel een spannend moment voor hem geweest.
“Ik liep naar binnen. Er waren nog wel wat jongens. Niemand lette op mij. Dit ging boven verwachting…. “

Ik voelde met hem mee. En Pichan bleek een goede verteller, die de spanning op kon voeren.

“Meneer Saetang van aardrijkskunde riep me, toen ik langs zijn lokaal liep. Zou ik wegrennen? Doen of ik het niet hoorde?
Maar dat kon niet. Hij was al bij me.
Vertelde dat ik het laatste proefwerk nog in moest halen. Kon volgende week wel. Ik wou alleen maar weg…
Maar hij zag niet dat ik in mijn broek had geplast! Die ouwe had een bril op. En het was niet zo heel erg licht in de gang…. “

Ik voelde Pichans opluchting. Niet betrapt!

“Met mijn rugtas liep ik over het plein. Er waren nog een paar jongens uit andere klassen. Ze groetten mij gewoon. Niemand zei iets over mijn volgepiste sportbroekje. Bij de fietsen stond nog een jongen uit de parallelklas, die even met mij praatte. Hij zei ook niets over een natte broek.
En toen drong het tot me door. In dit glanzende broekje zag je al gauw helemaal niet meer dat het nat was!”

“Anders dan in je spijkerbroekje!” lachte ik en dacht terug aan de dag dat ik Pichan leerde kennen, op het terrasje van mijn hotel. De natte pisvlek in zijn spijkerbroekje was toen niet te missen. Zelfs Tante aan de andere kant van de weg had het opgemerkt en was boos naar beneden gekomen.

Pichan knikte.
“Ik fietste naar huis. Niemand maakte onderweg een opmerking over een pisbroek of schold me voor baby uit. Tante merkte ook niets en maakte thee terwijl ik snel ging douchen, net zoals ik anders deed als ik bezweet uit de gymles kwam. Het natgeplaste gymbroekje en sporthemd gooide ik in de wasmachine en zette ‘m aan. En zo ontdekte ik dat niemand het ziet als dat glansbroekje nat is! Daar kon ik nog wel eens lol aan beleven!”

Hij gebaarde naar zijn korte gymbroekje, waarin hij pas nog met opzet, hier in het park, had geplast.
“I like!” zei hij, en lachte.

Wordt vervolgd!

 

[geo]

Ik heb ook zo'n broekje gehad, het zal wel dezelfde glansstof geweest zijn als dat van Pichan. Het nam ook nauwelijks vocht op, het liep er vooral langs. En als er al iets van een natte plek te zien was, droogde het gauw weer op.

 

[Bedplasser91]

Ik heb ook zo'n broekje gehad, het zal wel dezelfde glansstof geweest zijn als dat van Pichan. Het nam ook nauwelijks vocht op, het liep er vooral langs. En als er al iets van een natte plek te zien was, droogde het gauw weer op.

Klopt! Ik plaste als jongen elke nacht in bed, maar niet zo vaak in mijn broek. Toch kwam het wel voor. Ik was ca. 12 jaar en had zo'n glansbroekje aan, 'n Zwart sportbroekje. Ik zat in de tuin te lezen en had, verdiept in mijn boek, in dat broekje geplast. Ik bleef doorlezen, tenslotte zat ik in onze eigen tuin en niemand kon daar zien dat ik nat was. Ik vond het ook niet zo erg. Maar toen riep mijn moeder dat ik mee moest naar H. om boodschappen te doen! We stapten in de auto en deden onze boodschappen. Ik heb minstens twee uur in de stad met dat natte broekje aan rondgelopen en niemand zag het, ook mijn moeder niet. Ik vond het wel een spannend avontuur, achteraf bekeken. Niet veel later heb ik op een hoogzomerse dag op de heide vlakbij ons dorp nog eens in dat glansbroekje geplast en dat was niet helemaal per ongeluk. Ik dacht daar aan terug toen ik dit hoofdstuk schreef.

 

[diaperguynl]

Die naughty Pichan toch... Ik zou willen dat zo'n joch bij mij in de rijstvelden te vinden was. Ik woon jammer genoeg in een doodlopend straatje dus de luiers en plastic broekjes die soms buiten te drogen hangen valt verder niemand op hier.

 

[ndhsbscsual]

Wat een geweldig deel weer kijk nu al weer uit naar het volgende deel

 

[Bedplasser91]

Voor al diegenen die uitkijken naar het volgende deel: het komt er aan. Zaterdag heb ik eindelijk weer even tijd.

(Zojuist toch nog een piepklein ander verhaaltje geschreven. Misschien vind je dat ook leuk.
Het staat hier: https://abdlz.nl/threads/de-bedplasser-een-bijna-waar-gebeurd-verhaaltje.30612/ )

 

[ndhsbscsual]

Please meer delen het heeft zoveel potentie en ik vindt het verhaal zo mooi

 

[Bedplasser91]

Please meer delen het heeft zoveel potentie en ik vindt het verhaal zo mooi

Bedankt, en het komt goed. Alleen rij ik op het ogenblik constant heen en weer naar Zuid-Frankrijk (en tussendoor ook nog een keer een rit voor een collega) en heb (te) weinig tijd! Maar het zit in de pen. Verhaal schrijven op de telefoon kan ik niet en op de werklaptop wil ik niet....

 

[Bedplasser91]

Tijd gemaakt. Blij dat jullie het verhaal leuk vinden, bedankt! Hier komt deel 18!

 

[Bedplasser91]

“'Pissebed' in Thailand, deel 18”

Pichan pakt de fles lauwe cola en klokt de laatste halve liter weg.
Een ogenblik kijkt de jongen serieus.
“Ik plas echt nog in bed, elke nacht. Daar kan ik niks aan doen.'
En dan, alsof dat een excuus zou zijn:
“Net als jij!”
Hij haalt zijn schouders op.
“I am a bedwetter!”
Wijst op zichzelf, dan op mij.
“You are a bedwetter!”
Correcte grammatica, en de feiten kloppen ook.
We lachten samen, bedplassers onder elkaar. Voor elkaar hoeven we ons niet te schamen.

“Soms ben ik overdag nog nat”, zeg de jongen. “Maar niet vaak. Een ongelukje. Maar Tante is boos als ik een natte broek heb.”
Dat had ik gezien.
Ze sleurde de arme jongen toen zowat letterlijk naar huis in zijn volgeplaste spijkerbroekje, en de rest van de dag zat hij op de veranda met voor straf alleen zijn bedplassers
plasticbroekje aan.
Pichan kijkt me vragend aan.
“In the morning, when you wet... “
“... are wet.... “ verbeter ik automatisch.
En als de brave leerling die hij is, hervat Pichan:
“In the morning, when you are wet.... “
Hij aarzelt.
“.... when you are wet..... Do you wet yourself again? On purpose?”
Of ik 's morgens nog eens in bed – in m'n luier, in m'n plasticbroekje – plas als ik 's morgens toch al nat ben?
Dat kan ik niet ontkennen. Dat deed ik als jongen al. Waarom opstaan als je toch al nat bent.
Dus ik knik van ja.

“Me too!” bekent Pichan, en lacht.
Dat wist ik al. Had het al een keer gezien, toen de jongen 's ochtends mijn kamer binnenkwam en toen, staande naast mijn bed, in alle zielenrust z'n plasticbroekje nog eens vol stond te plassen. Ik zag het en ik hoorde het. Misschien dacht hij dat ik niets in de gaten had. Maar dan had hij toch vroeger op moeten staan! Letterlijk en figuurlijk.
Als bedplasser had ik toch ietsjes meer ervaring!
“It's easy, being lazy” zeg ik.

“I like that feeling!” zegt hij. Het hoge woord is er uit.
Dat had hij trouwen net al min of meer gezegd.
“It's ok” zeg ik. “It's nice and warm!”
Pichan kijkt opgelucht.
Ik wijs vragend naar zijn korte groene glansbroekje.
“You said you like!?”
Pichan knikt.
“Toen ik op school in mijn sportbroekje had geplast, merkte ik dat niemand het zag als ik nat was.”
Hij vervalt in herhaling, maar ik laat hem op zijn eigen manier vertellen.
Maar dan de nieuwe onthulling.
Al voel ik 'm al bijna aankomen.

“De gymles is altijd het laatste uur op school. En dan houd ik mijn sportbroekje aan. Buiten school pis ik dan in dit broekje... “
Het hoge woord is er uit.
“I like” zegt hij nogmaals, zachtjes.
“En dan fiets ik naar huis door de stad. Niemand ziet dat ik een natte broek aan heb. Ik doe het wel vaker.... .
Eerst was het heel spannend. Maar nu weet ik dat niemand het ziet. Ook Tante niet!”
“I prove it to you” zegt hij. “Niemand ziet het, met dit broekje aan!”
Hij springt overeind.
De cola heeft zijn werk gedaan.
Pichan plast nog een keer in zijn glansbroekje.
Op het moment dat het uit en over het broekje stroomt, zie je het.
Daarna is het wel nat, maar zo goed als onzichtbaar in het groenglanzende nylon.
Pichan veegt snel een nat spoor van zijn been en loopt naar het pad.
Hij spreekt een jongen van zijn eigen leeftijd aan.
Twee meisjes komen er ook bij.
Ze lachen en praten.
Ze wijzen. Verderop het park in.
Wat zou Pichan hen vragen?
Ik let goed op het vrolijke groepje jonge tieners.
Niemand kijkt ook maar een ogenblik naar Pichans korte sportbroekje.
Bijna alle jongens lopen hier in korte broek, en veel volwassenen ook.
Maar Pichan heeft gelijk: niemand ziet kennelijk dat hij nog geen vijf minuten geleden in zijn broek heeft geplast.
Over het gras huppelt de jongen terug naar mij. Eén en al glimlach.
Bewijs geleverd. Z'n punt gescoord.

Hij gaat weer naast me in het gras liggen.
Hij houdt zijn vinger voor zijn mond.
“It's a secret! Don't tell Auntie!”
“After school, I piss this shorts every week now. It's fun!”
“These shorts” zou beter Engels zijn, altijd meervoud, maar ik laat het voor nu gaan.
Pichan plast elke week met opzet in zijn glanzende sportbroekje!
“It's holiday now. But I wanted!” lacht de jongen.
En dan, vertrouwelijk:
“I trust you!”
Ik ben bijna ontroerd.
En zijn geheim is veilig bij mij, daar kan hij zeker van zijn.

“You remember Klahan? “ vraagt Pichan.
Ja, die naam herinner ik me. Niks mis met mijn kortetermijngeheugen.
De jongen die Pichan uitdaagde om in zijn broek te plassen.
En dus degene die Pichan door toeval liet ontdekken dat hij onopgemerkt in het glansbroekje kon plassen.
“Een andere jongen zei toen dat Klahan nog in bed plaste.”
Ook dat herinner ik me nog.
“I texted him later. Ik heb hem later een keer geappt. En gezegd dat ik ook nog bedplasser was. En toen gaf hij het toe. Dat hij het ook nog deed.
”Ja, zeg ik, er zijn veel meer jongens die het op tienerleefttijd nog in bed doen. Veel meer dan de meeste mensen denken. Ik weet er zelf ook alles van....
“Hij doet het niet zo vaak als ik” zegt Pichan. “Maar twee keer in de week of zo.”
“Lucky him!” antwoord ik.
“Ik heb Tante gevraagd of Klahan een keer mag blijven slapen!” zegt Pichan.
“Sleepover!”
“Cool!”zeg ik.
Bij ons thuis mochten nooit vriendjes blijven slapen. Ook al wisten ze allemaal wel dat ik nog in bed plaste.
“Ik heb hem niet verteld van jou” zegt Pichan. “Dan wordt Klahan misschien verlegen. Maar hij merkt vanzelf wel dat je aardig bent... “
Bedankt voor het compliment, denk ik blij.
“En dan moet je zelf maar weten of je Klahan vertelt dat jij het ook nog doet. Bedplassen, bedoel ik.”

Het wordt tijd om terug te gaan. Pichan overlegt even of hij zijn korte spijkerbroekje weer aan zal doen, maar besluit dan dat Tante toch niet precies weet wat hij aan had.
In z'n natte glansbroekje klimt Pichan achterop mijn brommertje, en we racen door de stad.
Tante is blij ons weer te zien. Dat Pichan meermaals in zijn broekje heeft geplast, heeft ze volstrekt niet in de gaten.
“Me hot!” zegt hij, en sprint met een vette knipoog naar mij onder de douche.
Om tien minuten later weer terug te keren met z'n oude vertrouwde versleten korte spijkerbroekje aan.
Tante belooft ons om iets lekkers klaar te maken.
We zitten gezellig op de veranda en genieten van een zuchtje wind.
De jongen en tante spreken Thai met elkaar. Pichan is bezig met zijn oude telefoon.
Even later kijkt hij op.

“Klahan komt volgende week slapen!” zegt hij, en knikt naar Tante.
“Drie bedplassers!!” zegt hij dan in het Engels, en schatert het uit.
"Drie bedplassers!!"

Wordt vervolgd.

 

[rog]

Ik wil ook zo’n sport broekje

 

[ndhsbscsual]

Yes eindelijk na lang wachten weer een prachtig hoofdstuk. Geef mij maar een luier die gooi ik weg in men broek stinkt zo straks komt men ma erachter

 

[rog]

Ja dat is idd waar op een gegeven moment gaat dat wel ruiken. Als had ik dat vroeger wel minder dan nu.

 

[Bedplasser91]

“'Pissebed' in Thailand, deel 19”

Een week gaat voorbij. Pichan plast elke nacht in bed, en ik ook. 's Morgens komt de jongen vaak even door de tussendeur naar mijn eigen kamer voor een gezellig praatje. Soms ben ik al op, maar meestal lig ik nog in bed, lees iets of luister naar muziek op m'n telefoon.

Pichan's luierbroekje onder het plasticbroekje is elke morgen zichtbaar doorweekt, maar meestal plast hij er vrolijk nog een keer in. Ik weet dat hij dat een lekker gevoel vindt. Vaak leidt het tot hoog water onder in zijn plasticbroekje en zie ik het peil stijgen. Speels houdt de jongen soms zijn hand onder het plasticbroekje en laat het klotsen, zodat je de plas langs de binnenkant van het plasticbroekje op en neer ziet golven. Soms plas ook ik, net als vroeger, gemakzuchtig – en ook wel een beetje genietend – met hem mee. Elke morgen hangen er twee natte plasticbroekjes aan het waslijntje op de veranda. Ik doe mijn bijnaam, 'Pissebed', nog altijd eer aan.

Dan Engelse les, zo maar een uurtje, maar vaak langer. We hebben er allebei plezier in. Ik gebruik memory kaartjes, die hij om mag draaien als hij het voorwerp in goed Engels kan benoemen. Op een marktje koop ik een Engelse versie van Trivial Pursuit. Zo'n oude blauwe doos. De meeste antwoorden weet ik zelf ook niet – dit is van voor mijn tijd! – maar het voorlezen helpt en met de blokjes smokkelen we met overgave. Googelen mag, zolang hij het maar in het Engels opzoekt. Het gaat om doen, niet om winnen. Mondeling, praten dus, is belangrijker dan schrijven, ook al doen we dat af en toe ook. En met voorlezen in het Engels is Pichan inmiddels af flink gevorderd in dat dikke boek van James Clavell. Het verhaal heeft hem zo gepakt dat hij het soms uit zichzelf zit te lezen. Maar dan niet hardop, zoals het voor mij moet!

's Middags heb ik vrij en ga er op mijn brommertje op uit. Meestal ga ik gewoon de stad in, bezoek een markt, een tempel, een park of een groot warenhuis. Je kan vanuit Chiang Mai verschillende jungletochten maken. Je kan met een bamboe vlot mee. Zelfs een rit op de rug van een olifant, de bergen in, behoort tot de mogelijkheden.
Dat soort dingen heb ik nog niet gedaan, want daar heb je toch echt een paar dagen voor nodig. En Pichan en ik hebben allebei nog veel te veel plezier in de lessen.
Ik kan er niet zomaar tussenuit gaan, als ik dat al zou willen.
Gisteren na de les verdween de jongen even in zijn kamer, om even later terug te keren op de veranda met zijn groene glansbroekje in zijn hand.
Vragend hield hij het voor mij, en het was me meteen duidelijk wat hij wilde.

Het is nog steeds schoolvakantie, dus heeft hij ook geen gymlessen. Geen geldige reden om het sportbroekje aan te trekken dus.
En dus ook geen mogelijkheid om stiekem na schooltijd in het broekje te plassen.

Even later zat de jongen achterop het brommertje en reden we – op z'n Thais, dus veel te hard en met minachting van elke verkeersregel – naar het park.
Pichan verdween achter een struik en kwam even later terug.
Z'n versleten spijkerbroekje gooide hij naast mij in het gras.

Z'n groene glansbroekje heeft hij aan. Onder het motto 'wat thuis niet kan, doe ik maar in het park'?
“Stop!” gebaar ik.
“You want to pee your pants....? “
Pichan knikt enthousiast.
“Lesson time” zeg ik streng.
“You tell me exactly what you see and feel when you do it! In English!”
“Ok! knikt Pichan, iets minder enthousiast.
Hij plast in het groene broekje.
En ik zie aan zijn gezicht dat hij dat fijn vindt.
Maar in Engelse les heeft hij kennelijk geen zin vandaag, of de opdracht te moeilijk.
Hij kijkt naar zijn broekje, waar inmiddels de plas uit de korte pijpjes stroomt.
“I see green shorts!”
Dat is een begin, maar niet genoeg.
“I feel good!”

Hij begint te lachen en zet zijn benen wat uit elkaar.
Verder komt hij niet met de beschrijving.
Vooruit dan maar!
Zo'n strenge leraar ben ik nou ook weer niet.

Pichan kijkt naar mijn spijkerbroekje, net zo kort en versleten als zijn eigen, dat slordig neer geworpen naast ons in het gras ligt.
“You pee pants too?” moedigt hij mij aan.
“Oh, no way!” zeg ik. “Wat zou Tante wel niet denken!”
“But you like?” vraagt de jongen.
“Just peeing in my plastic pants again, in the morning.” zeg ik.
Als ik toch al nat ben. Net als vroeger.
“I like my plastic pants”, zegt Pichan.
“Me too!” beaam ik.
En erg nuttig voor bedplassers zoals wij.

“I have an idea!” roept de jongen ineens.
Hij pakt zijn telefoon en begint enthousiast te appen.
“I tell Klahan to bring his school gym shorts!”
Zijn vriendje die voor het slaapfeestje komt, moet ook zijn sportbroekje meenemen?
Nog zo'n kort groen glansbroekje?
Voor zover ik weet, plast Klahan alleen maar in zijn bed, net als wij.
En net als zo veel andere tienerjongens.
Maar Pichan heeft kennelijk andere plannen met hem....
“I tell him we play sports in the back yard” lacht hij.
Ja ja, ik zie die vette knipoog wel, die hij me daarbij geeft!

Hij kijkt weer op zijn telefoon.
“Klahan says ok!”

Klahan komt morgen. Het zal mij benieuwen wat Pichan voor hem in petto heeft!

Wordt vervolgd.

 

[ndhsbscsual]

Geweldig maar gaan ze nog een keer klimmen bij die waterval samen met die andere vriend mischien en dat ze daar ook in hun broek plassen

 

[geo]

Spannend hoor! Pichan heeft vast een leuk plan met die sportbroekjes. Misschien moet Oane Tsjirk maar even naar de markt om ook een lekker kort sportbroekje te kopen.