Anne en haar moeder (nieuw hoofdstuk!)
Hoofdstuk 12
Ze schrokken er allemaal van. Zowel Inge als Anne hadden geen bezoek verwacht. “Gaan jullie voor de zekerheid maar even snel naar boven,” zei Inge. “Misschien is het gewoon een collectant, maar doe het toch maar voor de zekerheid.” Terwijl Anne en Julia zich naar boven haastten, liep Inge naar de voordeur. Na het openen van de deur zag de buurvrouw met haar dochtertje Nina in de kinderwagen staan. “Hoi Petra,” zei Inge. “Wat kan ik voor je doen?”
“Nou,” zei Petra, “ik zit met een probleempje. Ze hebben me even nodig op mijn werk, dus ik vroeg me af of jij eventjes op Nina zou kunnen passen? Het is maar een paar uurtjes en ik weet zo snel even niet hoe ik het anders op moet lossen.”
“Dat is geen probleem hoor,” zei Inge. “Ik ben vrij vandaag, dus dat kan.”
“Oh geweldig,” zei Petra. “Ik ben je eeuwig dankbaar. Weet je zeker dat het lukt?”
“Ja hoor, ik heb al vaker op Nina gepast en we hebben het altijd heel gezellig saampjes.”
Inge stapte opzij, zodat Petra de kinderwagen naar binnen kon rijden. “In de luiertas zit alles wat ze nodig heeft. Er zitten ook twee flesjes met afgekolfte melk in. Wil je die in de koelkast zetten?” Over een uurtje of zo mag ze een flesje hebben. Ik verwacht voor de volgende voeding wel weer terug te zijn, maar voor de zekerheid zit er een tweede flesje in.”
“Prima,” zei Inge. “Maak je om ons maar geen zorgen, dat komt wel goed. Succes op je werk!”
“Dankjewel,” zei Petra. Vluchtig haastte ze zich naar haar auto en reed weg.
Inge zwaaide nog even en sloot vervolgens de deur. Ze reed de kinderwagen de woonkamer binnen en riep naar Anne en Julia dat ze weer naar beneden konden komen. Eenmaal beneden aangekomen zagen ze de kinderwagen staan. Anne herkende de wagen en vroeg: “Moeten wij vandaag op Nina passen?”
“Ja,” zei Inge. “Een paar uurtjes. Petra moest even naar haar werk.”
“Hoe oud is ze?,” vroeg Julia.
“Vier maanden,” zei Inge. “Maar jullie moeten wel zachtjes praten hoor, want Nina ligt te slapen.”
Inge opende de luiertas en haalde de twee flesjes eruit. Ze liep naar de koelkast in de keuken en zette de twee flesjes erin. Toen ze terug de woonkamer inliep, zag ze Anne en Julia verwonderd naar Nina in de kinderwagen kijken. “Oww, wat een schatje,” zei Julia.
“Ja,” zei Inge. “Net zo’n schatje als jullie twee!”
De twee meiden kregen een kleur op hun wangen. Inge zag het en begon te lachen. Ze gaf de beide meiden een pets tegen hun geluierde billen.
Na nog een tijdje bij Nina gekeken te hebben, liepen de meiden terug naar de box met knuffels en kozen er allebei één uit. Met hun gekozen knuffel gingen ze tegen elkaar aan op de bank zitten.
Niet veel later opende Nina haar oogjes en begon zachtjes te huilen. Inge liep naar de kinderwagen toe en haalde haar eruit. Tegen Anne zei ze: “Kun je even een paar kleedjes uit de kast halen, zodat ik Nina erop kan leggen.
“Ja hoor,” zei Anne en ze liep naar de kast. Ze pakte er meerdere kleden uit en liep ermee naar de box met knuffels. Ze spreidde de kleden uit over de grond en ging er zelf op zitten. Voorzichtig legde Inge Nina op één van de kleden. Nina begon gelijk harder te huilen. “Kunnen jullie Nina heel even bezig houden? Dan maak ik snel even haar flesje klaar.”
“Geen probleem,” riepen Anne en Julia tegelijk. Julia stond op van de bank en kwam bij Nina en Anne op het kleed zitten. Nina was nog steeds aan het huilen. “We moeten haar proberen af te leiden,” zei Anne. Ze pakten allebei wat knuffels uit de box. Ze hielden de knuffels één voor één voor het gezichtje van Nina. Het huilen ging zachtjes over in gesnik en ze probeerde met haar handjes de knuffels te pakken.
Ondertussen had Inge water opgezet in de waterkoker. Ze pakte één van de flesjes uit de koelkast. Toen het water gekookt had, pakte ze een plastic bakje en deed daar een flinke scheut gekookt water in. Vervolgens zette ze het flesje melk erin. Ze keek even op haar horloge en liep terug naar de woonkamer. Daar zag ze de drie baby’s lief met elkaar spelen. Nina lag op haar rug en Anne en Julia lagen er beiden aan een kant naast op hun zij. Er verscheen een grote glimlach op haar gezicht. Het ging allemaal nog beter dan ze ooit had durven dromen. Ze keek weer op haar horloge en liep terug naar de keuken. Ze haalde het flesje uit het plastic bakje. Ze hield het flesje schuin en druppelde wat melk op haar pols. “Perfect,” zei ze. Ze droogde haar pols aan een handdoek en liep met het flesje terug de woonkamer in.
“Zo,” zei Inge, “ik ga deze kleine meid even de fles geven.” Ze pakte Nina op van het kleed en nam haar mee naar de bank. Anne en Julia stonden op en volgden haar. Ze gingen met z’n allen op de bank zitten. Anne en Julia met hun knuffel in hun handen en Inge met Nina op schoot. Ze legde het hoofdje van Nina een schuin op haar onderarm en met haar andere hand bracht ze het flesje naar Nina’s mond. Ze begon gulzig te drinken. Inge keek naar de andere meiden en zei: “Zal ik jullie beiden zo ook even een flesje geven?”
Ze knikten beiden. Ze speelden wat met hun knuffels, maar het grootste deel van de tijd keken ze met een jaloerse blijk naar Nina.
Nadat Nina het flesje leeggedronken had, tilde Inge haar op en legde haar hoofdje op haar op haar schouder. Ze liep zachtjes wiegend door de kamer, terwijl ze zachtjes op Nina’s rug klopte. Na een poosje liet Nina een boertje. Ze liep met Nina nog in haar armen naar de kleden en legde Nina weer terug. Kunnen jullie nog even met haar spelen, zodat ik jullie flesjes klaar kan maken?”
De twee meiden knikten wederom en gingen terug naar Nina.
Weer in de keuken aangekomen, zette Inge de waterkoker weer aan. Ze deed de koelkast open en zag het tweede flesje melk staan. “Nee,” dacht ze. “Dat is moedermelk, dat kan ik niet maken.” Snel verzette ze haar gedachten en pakte het pak melk uit de koelkast. Ze pakte twee flesjes en vulde ze met melk. Ze zette het pak terug in de koelkast. Het water had inmiddels gekookt. Ze gooide het plastic bakje leeg en vulde het met het nieuwe, kokende water. Vervolgens zette ze de twee flesjes in het bakje. Ze keek weer even op haar horloge en liep terug de woonkamer in.
Daar zag ze de drie baby’s liggen. Julia en Anne lachten en ook Nina was aan het giechelen. Inge kreeg het helemaal warm van binnen. Ze bleef een paar minuutjes naar het drietal kijken alvorens ze weer terug liep naar de keuken. Ze testte de beide flesjes en na goedkeuring nam ze ze mee de woonkamer in. “De andere twee baby’s zijn aan de beurt,” zei ze.
Anne en Julia keken Inge’s kant op en zagen haar weer plaatsnemen op de bank.
“Wil één van jullie Nina even oppakken en de ander het kleedje waarop ze ligt? Dan kunnen jullie het kleedje voor de bank op de grond leggen, zodat ik Nina in de gaten kan houden.”
Zo gezegd, zo gedaan. Toen Nina eenmaal op het kleedje voor de bank lag, zei Inge: “Jullie mogen allebei aan een kant van de bank komen liggen met jullie hoofd op mijn benen.” Ze pakte een paar kussentjes van de bank en legde ze op heer schoot. Anne en Julia gingen allebei aan een kant van Inge liggen met hun hoofd op de kussentjes, zodat ze schuin genoeg lagen om te kunnen drinken. Inge bracht de flesjes naar hun mond, waarna ze rustig begonnen te drinken. De warme melk smaakte hun beiden voortreffelijk.
Nadat de flesjes leeg waren, stond Inge op en liet de meiden op de bank liggen. Ze liep naar de keuken en zette de lege flesjes op het aanrecht. Weer terug in de kamer ging ze weer op de bank zitten en tilde Julia een beetje op haar schoot. Ze legde Julia’s hoofd op haar schouder en begon zachtjes op haar rug te kloppen. Dit bleef ze een poosje doen, maar er kwam geen boertje. Ze legde Julia terug en deed vervolgens hetzelfde met Anne. Na een poosje liet Anne een knalharde boer.
“Sorry,” zei Anne.
“Je hoeft geen sorry te zeggen hoor, zei Inge. “Dat doen baby’s nu eenmaal.”
Daarna moesten ze beiden lachen. Inge stond op en vroeg aan Anne en Julia om ook even te gaan staan. De beide meiden stonden nu recht voor Inge. Inge hurkte door haar knieën en voelde aan de luiers van de beide meiden. “Zozo,” zei Inge verbaasd. “Allebei nog helemaal droog. Draai jullie maar even om.” Beide dames gehoorzaamden, waarna Inge even vluchtig bij de billen rook. “En ook allebei niet gepoept, wat zijn jullie toch al een grote meiden, zeg!”
Anne en Julia keken elkaar blozend aan en giechelden een beetje. Inge liep naar Nina toe en checkte ook haar luier. Ook Nina was nog schoon. “Dan heb ik een leuk idee,” zei Inge. “Zullen we met z’n allen naar de tuin gaan en lekker op het gras gaan spelen? De zon schijnt, dan pakken we ook nog even een lekker kleurtje mee.”
Julia’s gezicht vertrok een beetje. “Maar als anderen ons nou zien?”
“Nee joh,” zei Anne. “We hebben een hoge schutting. Niemand kan ons zien. Misschien de buurvrouw vanuit haar zolderkamer, maar die is aan het werk, dus maak je niet druk.”
“Goed dan,” zei Anne.
Anne en Julia liepen met de kleden en de knuffels de tuin in en Inge liep erachteraan met Nina in haar armen. Ze legden de kleden verspreid over het gras en gingen erop liggen. Inge legde Nina neer en liep nog even terug naar binnen om een parasol te pakken. Ze plaatste de parasol in het midden bij alle kleden, zodat Nina uit de zon kon liggen. Anne en Julia begonnen weer met Nina te spelen. Inge pakte er een ligstoel bij, zette haar zonnebril op en ging lekker onderuit op de stoel liggen.
Na een poosje lekker in de tuin gespeeld te hebben, roken Anne en Julia een vieze lucht. Ze keken elkaar aan. “Ben jij dat?” vroeg aan Julia.
“Nee,” zei Julia terug. “Ik dacht dat jij het was.”
“Echt niet,” zei Anne. “Jeetje zeg, wat kan zo’n kleine baby al stinken zeg.” De keek de kant van haar moeder op en riep: “Mama, volgens mij heeft Nina een poepluier.”
Inge stond op en liep hun kant uit. Ze tilde Nina op en rook even. “Je hebt gelijk, ik zal deze stinkerd snel even verschonen. Blijven jullie nog even lief op de kleden spelen als ik even weg ben?”
“Ja hoor,” zeiden ze in koor.
Inge pakte twee speentjes uit haar broekzak en stopte ze in de monden van Anne en Julia. Inge liep met Nina naar binnen en de twee meiden gingen in het zonnetje liggen met hun speen in hun mond en de knuffels in hun handen.
De buurvrouw, Petra, was inmiddels weer op weg naar huis. Gelukkig had ze deze oplossing kunnen vinden en kon ze haar collega’s op het werk helpen met een ingewikkelde kwestie. Ze reed de straat in en parkeerde haar auto weer op dezelfde plek. Ze liep richting het huis van Inge om Nina weer op te halen. Toen ze vlakbij was, hoorde ze gegiechel in de tuin. “Oh, ze zijn vast buiten met het mooie weer,” dacht Petra. In plaats van naar de voorkant liep ze naar de achterkant waar de tuin zich bevond. Ze hoorde twee stemmen, maar kon niet goed horen wie het waren. Door de hoge schutting kon ze het ook niet zien. Ze liep naar het hek en zag dat deze niet op slot zat. Ze opende het hek en liep de tuin in. Toen ze om het hoekje van de schuur liep, zag ze een tafereel dat ze nooit had verwacht. Vol verbazing sloeg ze haar handen voor haar mond………………………..
