geschreven door: Robert
Het was een rustige zondag morgen. "Haaaaa", dacht ik, "wat een lekker weer! Eindelijk een dag om lekker te gaan wandelen."
"Eerst moet ik maar is gaan eten." dacht ik. "en daarna ga ik een lekker eind fietsen."
Na een stevig ontbijt pakte ik mijn fiets, stapte op en ging fietsen. Na een tijdje fietsen zag ik iets, maar wat was het? Daar lag het voor het raam een stapel luiers, ik kon mijn ogen niet geloven. Langzaam reed ik er op af en daar lagen ze, er stond ook nog een pak die niet aangebroken was. De luier was groen aan de buitenkant en de drang om er een te pakken werd groter, maar tot mijn grote spijt was het te druk in de straat om er te kunnen pakken.
Ik stapte op mijn fiets en reed naar huis. Dezelfde nacht kon ik de luier niet uit mijn gedachte krijgen, ik moest er een krijgen. De volgende dag ging ik naar mijn werk, de dag duurde zeer lang, maar na een poosje was het dan 5 uur. Ik pakte snel mijn fiets en reed naar huis. Eenmaal thuis gekomen belde een maat van mij op.
"Dag Robert, kom je vanavond langs?"
"Dat is goed." Zei ik, "Ik zie je rond 7 uur OK?" Zo gezegd zo gedaan, rond 7 uur stond ik bij hem.
Na een leuke avond reed ik naar huis, maar ik nam een andere weg naar huis. Na een kwartiertje kwam ik langs hetzelfde huis waar de luiers voor de raam lagen, ik kon ze nog net zien want de gordijnen waren dicht, en helaas stond het raam niet open.
Eindelijk was het vrijdag avond en ik fietste na mijn werk langs het beruchte huis. Het raam stond open en er was niemand te bekennen, het dichte pak van afgelopen zondag was al aangebroken. Heel rustig zette ik mijn fiets op slot en pakte mijn tas. Ik keek nog goed in het rond en liep naar de raam. Nog een keer goed kijken en ja hoor ik had twee luiers te pakken. Nog geen twee seconden later lag ik bewusteloos op de grond.
Na een paar uur werd ik wakker en wist even niet meer wat er gebeurd was. Toen voelde ik het, ik had een luier om maar het rare was dat de luier nat aanvoelde. Ik keek om me heen, er was van alles te zien.
Er was wel een raam in de kamer maar deze zat zeer hoog, het leek wel of ik in een kelder lag. Toen ik nog eens goed keek zag ik dat ik in een zeer groot 'ledikant' lag. Ik kon me ook niet eens bewegen want ik lag vast aan het ledikant.
Even later ging er een deur open, en er kwam een vrouw door de deur.
"Zo!" zei ze, "Je bent weer terug gekomen naar huis?"
"Ik weet niet waarover u het hebt mevrouw."
"Ja, ja. Kleine kinderen komen altijd terug!" Zei ze en ze liep de deur uit. Na een uur of twee kwam ze terug.
"Zo," zei ze, "het is weer tijd om je te verschonen en je te voeden." Ik begreep er niks van. Ze pakte me op en legde mij op een komode in de kamer ernaast. De kamer kwam me bekend voor, en ja hoor daar lagen de luiers voor het raam. Ik probeerde los te komen maar ik kon me niet bewegen.
Ze deed mijn luier af en ging met een baby doekje langs mijn billen. Het doekje voelde zacht aan en kietelde een beetje. Na dit gebeuren pakte ze een luier van de plank en ze vouwde deze uit en legde hem onder me neer maar tevens pakte ze nog iets van de plank: het leek wel op een inleg luier.
En ja hoor het was er een, ze legde de inleg luier in de luier en deed deze mij om. Ik begreep er niks van maar kon er niks aan doen. Na het verschonen gaf ze mij wat te eten en te drinken, het smaakte een beetje vreemd maar ik at en dronk het op.
Na het eten legde ze me terug op bed. Ik begon langzaam slaap te krijgen en viel daarna snel in slaap. Een paar uur later schrok ik wakker en ik kon me weer bewegen. Ik kwam er wel achter dat de luier helemaal vol zat met alles erop en eraan, maar dit deed me niet veel.
Ik maakte me los en zocht naar mijn kleren. Na een tijdje zoeken vond ik ze, snel pakte ik ze en ging naar de kamer ernaast. Daar deed ik me af van de luier en maakte me schoon. Alleen miste ik mijn ondergoed bij mijn kleren en had geen tijd om deze te zoeken. Ik pakte snel een luier van de plank en deed deze me om. Snel daarna had ik mijn kleren aangetrokken en zocht een uitweg.
Ik liep een gang op en zag op het eind een deur en opende deze. En daar zat een jongeman in een rolstoel. Nu begreep ik pas van wie die luiers waren, maar snapte nog steeds niet waarom de vrouw mij als haar zoon zag. Ik liep de kamer door en zag een foto staan, met daarop twee kinderen. Een van die kinderen leek heel erg veel op mij.
Naast de foto lag een kaartje met daarop 'vermist'. Het ene kind van de foto bleek twee jaar geleden weggelopen te zijn en,.....
Plots ging de deur open, ik verstopte me snel achter een stoel. De mevrouw kwam binnen pakte de rolstoel vast en liep samen met de jongen in de rolstoel naar de gang toe. Daar zag ik mijn tas staan, snel pakte ik mijn tas en ging naar de kamer met de komode.
Ik keek of de kust veilig was en klom uit het raam pakte mijn fiets en ging er vandoor.
"Daar was ik goed vanaf gekomen, maar het was een aparte belevenis." Dacht ik bij mezelf.
Het was een rustige zondag morgen. "Haaaaa", dacht ik, "wat een lekker weer! Eindelijk een dag om lekker te gaan wandelen."
"Eerst moet ik maar is gaan eten." dacht ik. "en daarna ga ik een lekker eind fietsen."
Na een stevig ontbijt pakte ik mijn fiets, stapte op en ging fietsen. Na een tijdje fietsen zag ik iets, maar wat was het? Daar lag het voor het raam een stapel luiers, ik kon mijn ogen niet geloven. Langzaam reed ik er op af en daar lagen ze, er stond ook nog een pak die niet aangebroken was. De luier was groen aan de buitenkant en de drang om er een te pakken werd groter, maar tot mijn grote spijt was het te druk in de straat om er te kunnen pakken.
Ik stapte op mijn fiets en reed naar huis. Dezelfde nacht kon ik de luier niet uit mijn gedachte krijgen, ik moest er een krijgen. De volgende dag ging ik naar mijn werk, de dag duurde zeer lang, maar na een poosje was het dan 5 uur. Ik pakte snel mijn fiets en reed naar huis. Eenmaal thuis gekomen belde een maat van mij op.
"Dag Robert, kom je vanavond langs?"
"Dat is goed." Zei ik, "Ik zie je rond 7 uur OK?" Zo gezegd zo gedaan, rond 7 uur stond ik bij hem.
Na een leuke avond reed ik naar huis, maar ik nam een andere weg naar huis. Na een kwartiertje kwam ik langs hetzelfde huis waar de luiers voor de raam lagen, ik kon ze nog net zien want de gordijnen waren dicht, en helaas stond het raam niet open.
Eindelijk was het vrijdag avond en ik fietste na mijn werk langs het beruchte huis. Het raam stond open en er was niemand te bekennen, het dichte pak van afgelopen zondag was al aangebroken. Heel rustig zette ik mijn fiets op slot en pakte mijn tas. Ik keek nog goed in het rond en liep naar de raam. Nog een keer goed kijken en ja hoor ik had twee luiers te pakken. Nog geen twee seconden later lag ik bewusteloos op de grond.
Na een paar uur werd ik wakker en wist even niet meer wat er gebeurd was. Toen voelde ik het, ik had een luier om maar het rare was dat de luier nat aanvoelde. Ik keek om me heen, er was van alles te zien.
Er was wel een raam in de kamer maar deze zat zeer hoog, het leek wel of ik in een kelder lag. Toen ik nog eens goed keek zag ik dat ik in een zeer groot 'ledikant' lag. Ik kon me ook niet eens bewegen want ik lag vast aan het ledikant.
Even later ging er een deur open, en er kwam een vrouw door de deur.
"Zo!" zei ze, "Je bent weer terug gekomen naar huis?"
"Ik weet niet waarover u het hebt mevrouw."
"Ja, ja. Kleine kinderen komen altijd terug!" Zei ze en ze liep de deur uit. Na een uur of twee kwam ze terug.
"Zo," zei ze, "het is weer tijd om je te verschonen en je te voeden." Ik begreep er niks van. Ze pakte me op en legde mij op een komode in de kamer ernaast. De kamer kwam me bekend voor, en ja hoor daar lagen de luiers voor het raam. Ik probeerde los te komen maar ik kon me niet bewegen.
Ze deed mijn luier af en ging met een baby doekje langs mijn billen. Het doekje voelde zacht aan en kietelde een beetje. Na dit gebeuren pakte ze een luier van de plank en ze vouwde deze uit en legde hem onder me neer maar tevens pakte ze nog iets van de plank: het leek wel op een inleg luier.
En ja hoor het was er een, ze legde de inleg luier in de luier en deed deze mij om. Ik begreep er niks van maar kon er niks aan doen. Na het verschonen gaf ze mij wat te eten en te drinken, het smaakte een beetje vreemd maar ik at en dronk het op.
Na het eten legde ze me terug op bed. Ik begon langzaam slaap te krijgen en viel daarna snel in slaap. Een paar uur later schrok ik wakker en ik kon me weer bewegen. Ik kwam er wel achter dat de luier helemaal vol zat met alles erop en eraan, maar dit deed me niet veel.
Ik maakte me los en zocht naar mijn kleren. Na een tijdje zoeken vond ik ze, snel pakte ik ze en ging naar de kamer ernaast. Daar deed ik me af van de luier en maakte me schoon. Alleen miste ik mijn ondergoed bij mijn kleren en had geen tijd om deze te zoeken. Ik pakte snel een luier van de plank en deed deze me om. Snel daarna had ik mijn kleren aangetrokken en zocht een uitweg.
Ik liep een gang op en zag op het eind een deur en opende deze. En daar zat een jongeman in een rolstoel. Nu begreep ik pas van wie die luiers waren, maar snapte nog steeds niet waarom de vrouw mij als haar zoon zag. Ik liep de kamer door en zag een foto staan, met daarop twee kinderen. Een van die kinderen leek heel erg veel op mij.
Naast de foto lag een kaartje met daarop 'vermist'. Het ene kind van de foto bleek twee jaar geleden weggelopen te zijn en,.....
Plots ging de deur open, ik verstopte me snel achter een stoel. De mevrouw kwam binnen pakte de rolstoel vast en liep samen met de jongen in de rolstoel naar de gang toe. Daar zag ik mijn tas staan, snel pakte ik mijn tas en ging naar de kamer met de komode.
Ik keek of de kust veilig was en klom uit het raam pakte mijn fiets en ging er vandoor.
"Daar was ik goed vanaf gekomen, maar het was een aparte belevenis." Dacht ik bij mezelf.
