Maestro
Nieuw lid
Een nieuw leven
Babette opende haar ogen. Duisternis. Waar was ze? Onrustig draaide ze haar hoofd, terwijl haar ogen zochten naar een lichtpunt. Er moest toch ergens licht zijn. Waarom was het nu volkomen donker? Was ze blind? De schrik sloeg haar om het hart bij die gedachte. Wat was er gebeurd met haar? Waar was ze voordat ze in dit zwarte gat ontwaakte? Het idee van ontwaken, deed haar beseffen dat ze zich ook niet kon herinneren dat ze was gaan slapen. Haar bewustzijn kreeg nu langzaam vat op haar lichaam. Ze lag zo te voelen in een bed, op haar rug, haar hoofd op een stevig kussen, haar lijf op een hard matras en onder dekens. Dit was niet haar bed! Dan was dit vast ook niet haar kamer. Paniek maakte zich nu meester van Babette en ze trachtte zich op te richten. Maar haar armen kreeg zij niet naast zich. Haar benen kon zij niet krommen. De bewegingen in haar ledematen veroorzaakten een luid gerammel van metalen voorwerpen die haar polsen en enkels fixeerden. Ze lag met armen en benen gespreid aan het bed geketend, dit kon niet veel goeds betekenen.
Babette peinigde haar hersenen om elke herinnering terug te halen die een verklaring kon zijn van de situatie waarin ze zich nu bevond. Maar hoe hard ze ook piekerde er kwam geen helder beeld in haar op van de laatste momenten die ze in bewustzijn moet hebben meegemaakt. Was ze haar geheugen dan kwijt? Snel zocht ze naar bewijs dat dat niet waar was. Haar naam? Ja, die was Babette, Babette Laarman. Leeftijd 34 jaar, geen twijfel over mogelijk. Ze woonde in Almere, Hertshoorn 5, al weer enige jaren op haarzelf, na een mislukte relatie met Marino, een gerespecteerd neurochirurg. De sex werkte gewoon niet bij haar en hij wilde meer en meer. Ze wilde nu ook geen relatie meer, dat zou toch weer op hetzelfde uitdraaien. Van dieren kon ze wel houden. Daarom had ze twee katten. Hemel haar katten, hoelang lag ze al hier? Wist iemand daar van af? Wie zou er voor haar beestjes zorgen? Welke dag was het eigenlijk, moest ze niet naar haar werk, zaten ze daar op kantoor al ongeduldig op haar te wachten?
Okay, okay, haar geheugen werkte dus nog wel. Maar waarom had ze dan geen besef van waar ze nu kon zijn? Nogmaals probeerde ze overeind te komen, maar nu door het aanspannen van haar buikspieren. Ook deze inspanning leidde tot het metaalgekletter naast en onder haar. Ze kreeg haar lichaam niet overeind. Tijdens het aanspannen van de buikspieren had ze tussen haar benen een vreemd gevoel waargenomen, een soort kriebelend gevoel dat gevolgd werd door een prettige warmte in en om haar kruis. In een reactie wilde ze met haar hand voelen wat zich daar afspeelde, maar was vergeten dat die hand daar niet kon komen.
"HELP!! schreeuwde ze nu ineens uit, zonder daar eerst over nagedacht te hebben. "HELP!!", nogmaals uit alle macht, en nu weer dat zelfde gevoel in haar kruis, diezelfde warmte. Verloor ze urine? Daar leek het wel op. Was ze incontinent? Ze kneep haar sluitspier krachtig samen. Ja, daar had ze nog beheersing over leek het. Ze spande haar buikspieren aan samen met de sluitspier en merkte dat er weer een warme plek om haar kruis ontstond, het voelde nu voor het eerst ook nat aan. Ja, ze was incontinent, lieve hemel hoe was dat dan gekomen? Incontinent, vreselijk woord vond ze dat.. Maar ze had geen bevallingen meegemaakt, deed altijd aan sport en had nog nooit urineverlies gehad. En nu was alle beheersing weg leek het. Ik ben incontinent! Misschien ook wel blind! Wat is er toch gebeurd met mij?
"Voor ik het weet lig ik in een drijfnat bed", dacht Babette. Ze bracht haar achterwerk een beetje omhoog en draaide haar kont een beetje heen en weer waarbij ze haar benen zo veel mogelijk naar elkaar toebracht. Alweer sloeg de schrik haar om het hart. "Lieve help, ik lig hier in een luier. Ik voel het duidelijk, ik heb een luier om. Wat een vernedering, iemand heeft mij een luier omgedaan. En die maak ik nu ongewild nat, een volwassen vrouw van 34 jaar!" Ze had zich ook altijd geëgerd aan die reclames voor dat speciale verband voor incontinentie. Plaatsvervangende schaamte voelde ze voor de vrouwen die zich als incontinent moesten voordoen op de TV, terwijl duidelijk afgebeeld werd welk verband ze daarvoor droegen. Nu lag ze daar zelf in. Ineens voelde Babette ook verwarring in haar opkomen. "Degene die mij hier heeft achtergelaten, wist dus dat ik dat eh "ene woord" ben, terwijl ik dat hiervoor nooit ben geweest. Heb ik een ongeluk gehad, waarbij ik mijn sluitpier heb beschadigd? Ben ik hier in een ziekenhuis? Nee, wat een onzin, dan lag ik hier toch niet vastgeketend. "Hoewel, misschien denken ze dat ik een gevaarlijke gek ben? En zit ik hier in een isoleercel van de een of andere inrichting?"
Nu sloeg de blinde paniek toe en Babette begon woest heen en weer te schudden in haar bed, waarbij ze zelf schrok van het oorverdovend gekrijs dat ze erbij produceerde. Gelijktijdig vulde de luier waarin ze lag zich gretig met de urine, die nu letterlijk tussen haar benen wegspoot. Minutenlang hield ze dat vol. Juist toen de uitputting zich meester begon te maken van Babette en haar gekrijs over ging in gekerm, hoorde ze een luide klik. Plotsklaps lag ze in een oogverblindend licht. Babette lag onmiddelijk doodstil. Gelukkig, ze was dus niet blind, dat scheelde alweer. Haar ogen die zo lang alleen duisternis hadden waargenomen kon ze niet open krijgen, hoezeer zij ook verlangde de ruimte waarin ze verbleef in zich op te nemen. Pas na enige minuten slaagde zij erin met toegeknepen oogleden om zich heen te kijken. Overal om haar heen stonden felle lichtbronnen die hun bundels allen op haar gericht hadden. Ook boven haar hingen dergelijke lampen die nog het meest weghadden van operatieverlichting, maar dan veel feller. Erin kijken was gewoon niet mogelijk. En achter de lampen bleef de ruimte waarin ze zich bevond een even groot geheim als in het duister. Ze kon uitsluitend de direkte omgeving van haar lichaam waarnemen en hoe ze daar lag. Haar vermoedens waren juist. Ze lag met boeien om handen en voeten vastgeklonken aan de spijlen van een soort ziekenhuisbed. Ook zag ze een infuuspomp naast haar staan waarmee een glucose-oplossing door een slangetje via een infuusnaald op haar linker onderarm haar lichaam in gepompt werd.
Waarom was het licht ineens aangegaan? Wat stond er nu te gebeuren? De stilte in de ruimte werd ineens verbroken door het geluid van een deur die zich opende, gevolgd door enkele voetstappen. Daarna de harde klap van de deur die dichtgegooid werd. Dan weer voetstappen die zich nu duidelijk met een ferme pas in de richting van haar bed verplaatsten. Haar dichtgeknepen ogen zochten door de spleetjes naar de persoon die de voetstappen produceerden, maar die bevond zich nog niet binnen het bereik van de lichtbundels. De stappen hielden op en bijna gelijktijdig ging het licht weer uit. Eén fel lichtpunt bleef nu over en dat leek zich nu te bewegen in de richting van haar bed. Weer die voetstappen en die kwamen nu echt tot heel dichtbij. De felle lichtbundel leek te komen vanaf het hoofd van de persoon die nu vlak naast haar bed stond. Babette kon tegen het licht in niet het gezicht bekijken van de persoon die de lamp als een dokter op zijn voorhoofd moest hebben bevestigd. Wel kon zij zien dat die persoon zich gekleed had in een zwart uniform en witte latex handschoenen droeg.
"Zo Babette, daar ben je dan eindelijk", sprak een sterk vervormde mannenstem. "Ik heb hier lang op moeten wachten, maar ik zal mijn geduld rijkelijk belonen. Want jij staat aan het begin van een nieuw leven....met mij".
Wordt vervolgd
Babette opende haar ogen. Duisternis. Waar was ze? Onrustig draaide ze haar hoofd, terwijl haar ogen zochten naar een lichtpunt. Er moest toch ergens licht zijn. Waarom was het nu volkomen donker? Was ze blind? De schrik sloeg haar om het hart bij die gedachte. Wat was er gebeurd met haar? Waar was ze voordat ze in dit zwarte gat ontwaakte? Het idee van ontwaken, deed haar beseffen dat ze zich ook niet kon herinneren dat ze was gaan slapen. Haar bewustzijn kreeg nu langzaam vat op haar lichaam. Ze lag zo te voelen in een bed, op haar rug, haar hoofd op een stevig kussen, haar lijf op een hard matras en onder dekens. Dit was niet haar bed! Dan was dit vast ook niet haar kamer. Paniek maakte zich nu meester van Babette en ze trachtte zich op te richten. Maar haar armen kreeg zij niet naast zich. Haar benen kon zij niet krommen. De bewegingen in haar ledematen veroorzaakten een luid gerammel van metalen voorwerpen die haar polsen en enkels fixeerden. Ze lag met armen en benen gespreid aan het bed geketend, dit kon niet veel goeds betekenen.
Babette peinigde haar hersenen om elke herinnering terug te halen die een verklaring kon zijn van de situatie waarin ze zich nu bevond. Maar hoe hard ze ook piekerde er kwam geen helder beeld in haar op van de laatste momenten die ze in bewustzijn moet hebben meegemaakt. Was ze haar geheugen dan kwijt? Snel zocht ze naar bewijs dat dat niet waar was. Haar naam? Ja, die was Babette, Babette Laarman. Leeftijd 34 jaar, geen twijfel over mogelijk. Ze woonde in Almere, Hertshoorn 5, al weer enige jaren op haarzelf, na een mislukte relatie met Marino, een gerespecteerd neurochirurg. De sex werkte gewoon niet bij haar en hij wilde meer en meer. Ze wilde nu ook geen relatie meer, dat zou toch weer op hetzelfde uitdraaien. Van dieren kon ze wel houden. Daarom had ze twee katten. Hemel haar katten, hoelang lag ze al hier? Wist iemand daar van af? Wie zou er voor haar beestjes zorgen? Welke dag was het eigenlijk, moest ze niet naar haar werk, zaten ze daar op kantoor al ongeduldig op haar te wachten?
Okay, okay, haar geheugen werkte dus nog wel. Maar waarom had ze dan geen besef van waar ze nu kon zijn? Nogmaals probeerde ze overeind te komen, maar nu door het aanspannen van haar buikspieren. Ook deze inspanning leidde tot het metaalgekletter naast en onder haar. Ze kreeg haar lichaam niet overeind. Tijdens het aanspannen van de buikspieren had ze tussen haar benen een vreemd gevoel waargenomen, een soort kriebelend gevoel dat gevolgd werd door een prettige warmte in en om haar kruis. In een reactie wilde ze met haar hand voelen wat zich daar afspeelde, maar was vergeten dat die hand daar niet kon komen.
"HELP!! schreeuwde ze nu ineens uit, zonder daar eerst over nagedacht te hebben. "HELP!!", nogmaals uit alle macht, en nu weer dat zelfde gevoel in haar kruis, diezelfde warmte. Verloor ze urine? Daar leek het wel op. Was ze incontinent? Ze kneep haar sluitspier krachtig samen. Ja, daar had ze nog beheersing over leek het. Ze spande haar buikspieren aan samen met de sluitspier en merkte dat er weer een warme plek om haar kruis ontstond, het voelde nu voor het eerst ook nat aan. Ja, ze was incontinent, lieve hemel hoe was dat dan gekomen? Incontinent, vreselijk woord vond ze dat.. Maar ze had geen bevallingen meegemaakt, deed altijd aan sport en had nog nooit urineverlies gehad. En nu was alle beheersing weg leek het. Ik ben incontinent! Misschien ook wel blind! Wat is er toch gebeurd met mij?
"Voor ik het weet lig ik in een drijfnat bed", dacht Babette. Ze bracht haar achterwerk een beetje omhoog en draaide haar kont een beetje heen en weer waarbij ze haar benen zo veel mogelijk naar elkaar toebracht. Alweer sloeg de schrik haar om het hart. "Lieve help, ik lig hier in een luier. Ik voel het duidelijk, ik heb een luier om. Wat een vernedering, iemand heeft mij een luier omgedaan. En die maak ik nu ongewild nat, een volwassen vrouw van 34 jaar!" Ze had zich ook altijd geëgerd aan die reclames voor dat speciale verband voor incontinentie. Plaatsvervangende schaamte voelde ze voor de vrouwen die zich als incontinent moesten voordoen op de TV, terwijl duidelijk afgebeeld werd welk verband ze daarvoor droegen. Nu lag ze daar zelf in. Ineens voelde Babette ook verwarring in haar opkomen. "Degene die mij hier heeft achtergelaten, wist dus dat ik dat eh "ene woord" ben, terwijl ik dat hiervoor nooit ben geweest. Heb ik een ongeluk gehad, waarbij ik mijn sluitpier heb beschadigd? Ben ik hier in een ziekenhuis? Nee, wat een onzin, dan lag ik hier toch niet vastgeketend. "Hoewel, misschien denken ze dat ik een gevaarlijke gek ben? En zit ik hier in een isoleercel van de een of andere inrichting?"
Nu sloeg de blinde paniek toe en Babette begon woest heen en weer te schudden in haar bed, waarbij ze zelf schrok van het oorverdovend gekrijs dat ze erbij produceerde. Gelijktijdig vulde de luier waarin ze lag zich gretig met de urine, die nu letterlijk tussen haar benen wegspoot. Minutenlang hield ze dat vol. Juist toen de uitputting zich meester begon te maken van Babette en haar gekrijs over ging in gekerm, hoorde ze een luide klik. Plotsklaps lag ze in een oogverblindend licht. Babette lag onmiddelijk doodstil. Gelukkig, ze was dus niet blind, dat scheelde alweer. Haar ogen die zo lang alleen duisternis hadden waargenomen kon ze niet open krijgen, hoezeer zij ook verlangde de ruimte waarin ze verbleef in zich op te nemen. Pas na enige minuten slaagde zij erin met toegeknepen oogleden om zich heen te kijken. Overal om haar heen stonden felle lichtbronnen die hun bundels allen op haar gericht hadden. Ook boven haar hingen dergelijke lampen die nog het meest weghadden van operatieverlichting, maar dan veel feller. Erin kijken was gewoon niet mogelijk. En achter de lampen bleef de ruimte waarin ze zich bevond een even groot geheim als in het duister. Ze kon uitsluitend de direkte omgeving van haar lichaam waarnemen en hoe ze daar lag. Haar vermoedens waren juist. Ze lag met boeien om handen en voeten vastgeklonken aan de spijlen van een soort ziekenhuisbed. Ook zag ze een infuuspomp naast haar staan waarmee een glucose-oplossing door een slangetje via een infuusnaald op haar linker onderarm haar lichaam in gepompt werd.
Waarom was het licht ineens aangegaan? Wat stond er nu te gebeuren? De stilte in de ruimte werd ineens verbroken door het geluid van een deur die zich opende, gevolgd door enkele voetstappen. Daarna de harde klap van de deur die dichtgegooid werd. Dan weer voetstappen die zich nu duidelijk met een ferme pas in de richting van haar bed verplaatsten. Haar dichtgeknepen ogen zochten door de spleetjes naar de persoon die de voetstappen produceerden, maar die bevond zich nog niet binnen het bereik van de lichtbundels. De stappen hielden op en bijna gelijktijdig ging het licht weer uit. Eén fel lichtpunt bleef nu over en dat leek zich nu te bewegen in de richting van haar bed. Weer die voetstappen en die kwamen nu echt tot heel dichtbij. De felle lichtbundel leek te komen vanaf het hoofd van de persoon die nu vlak naast haar bed stond. Babette kon tegen het licht in niet het gezicht bekijken van de persoon die de lamp als een dokter op zijn voorhoofd moest hebben bevestigd. Wel kon zij zien dat die persoon zich gekleed had in een zwart uniform en witte latex handschoenen droeg.
"Zo Babette, daar ben je dan eindelijk", sprak een sterk vervormde mannenstem. "Ik heb hier lang op moeten wachten, maar ik zal mijn geduld rijkelijk belonen. Want jij staat aan het begin van een nieuw leven....met mij".
Wordt vervolgd