knuf
Gewaardeerd Lid
Een nieuw interieur
Daar lig ik dan, op mijn rug in een ledikant te kijken naar een draaiend mobieltje. In de verte klinkt een muziek doosje. Ik sabbel rustig op een speentje en voel duidelijk een natte luier onder mijn rompertje zitten. Ik wacht op wat er komen gaat....
Hallo, Ik ben Stefan. Hoe ik in bovenstaande situatie terecht ben gekomen, ga ik jullie nu vertellen.
1) Een nieuwe klant
Ik ben al geruime tijd eigenaar van een interieurbouw bedrijf. We hebben een kleine werkplaats waar we met 5 vaklieden de mooiste inrichtingen maken.
Ik help zelf ook mee op de werkvloer maar ik ben ook verantwoordelijk voor de verkoop.
Samen met de klant worden de mogelijkheden besproken die eigenlijk eindeloos zijn. Hierna worden er gedetailleerde 3d schetsen van gemaakt. De klant kan op deze manier vooraf al zien hoe de meubels eruit komen te zien.
De klanten zijn zeer te spreken over deze methode. Meestal krijgen we na het tonen van de tekeningen complimenten en nog belangrijker een opdracht.
De laatste tijd hebben we veel Bed en Breakfast klanten. De meubels die we daarvoor maken zijn allemaal pronkstukjes. De meeste zijn ontworpen in de stijl van het huis of in een bepaald thema. Vooral die thema kamers zijn erg leuk om te maken. We proberen ons altijd zo goed mogelijk in te leven en doen vooraf veel onderzoek.
Twee maanden geleden belde er een nieuwe klant. Een vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn: "Hallo met Susan, Kunnen jullie ook een interieur voor een kinderdagverblijf maken?"
Natuurlijk is dat geen probleem voor ons. De laatste tijd maken wij al veel bijzondere meubels en ik verwijs haar door naar onze website. Onze website is pas bijgewerkt en al onze laatste projecten met foto's staan erop.
"Ik heb jullie website al bekeken" zei Susan, en ze vertelde dat ze onlangs in Bed & Breakfast 'de Toren' had geslapen. Ze was zeer te spreken over de inrichting en had van de eigenaar ons adres gekregen. "Zou u een keer langs kunnen komen?" Natuurlijk is dat geen probleem en we plannen een afspraak een dag later om de details te bespreken.
Ik ga weer verder met een kast die voor een kleding winkel op maat gemaakt moet worden. De laatste tijd wordt het steeds drukker met klanten die “via via” binnen komen. Een goed teken! Het betekend in ieder geval dat de huidige klanten tevreden zijn.
De volgende dag vertrek ik op tijd naar het kinderdagverblijf. Het was ongeveer 20 minuten rijden. Ik had mijn schetsboek bij en was benieuwd naar de huidige situatie en naar de ideeën van de klant. Ik parkeer mijn werkbus bij een oude boerderij. Hier moet het zijn. Vanaf de parkeerplaats loop ik via een paadje naar een poort. De poort zit dicht en een bordje waarop staat "Eerst aanbellen a.u.b." wijst naar een deurbel. Ik druk op de knop en direct begint er een kinderliedje te spelen. Zo te zien is de achterkant van de boerderij omgetoverd in een kinderdagverblijf. Er staat een degelijk hekwerk om de tuin die deels begroeid is met een klimop plant. In de tuin staan diverse speeltoestellen en er is een grote zandbak.
"Hallo?" hoor ik terwijl het kindermuziekje stopte met spelen. Ik vertel dat ik een afspraak heb met Susan over een verbouwing. "Oja, Stefan was het niet? ik maak de poort open."
Ik hoor een zoemertje en duw de poort open. Ik zie in de verte al iemand naar buiten komen. "Stefan? Hoi ik ben Susan." Ze vertelde dat het vakantie tijd is en dat ze nu 6 weken gesloten zijn. Kunnen we mooi de verbouwing regelen. "Koffie?" en we lopen naar binnen.
Het was meteen duidelijk dat we een kinderdagverblijf binnen liepen. Kleine meubeltjes en Zwitsal geuren. We lopen naar een iets te lage tafel en gaan op de lage bankjes zitten. De kleurpotloden en teken vellen liggen nog op tafel.
"We willen onze verschoon en slaapkamers herinrichten" Ze vertelde dat het steeds drukker werd en dat de huidige inrichting niet meer praktisch was. Na het standaard praatje en de koffie zei Susan "Zullen we eerst even de huidige indeling bekijken?"
We beginnen in de speelkamer. De ruimte had verschillende speelmogelijkheden. Zo was er een zand / klei hoek, en teken en schilder tafel, een hoek met allemaal kussens en verkleed kleren, een bouw hoek met blokken en een grote ballenbak!
Het zag er allemaal keurig verzorgt uit. Hier kunnen de dreumesen lekker hun gang gaan.
"Ik zou me hier ook meteen op mijn gemak voelen.." Susan keek mij vragend aan, en liep lachend verder. De muren waren mooi opgeschilderd met rustige kleuren. Op de grond een aantal gekleurde cirkels. "Hier zijn nu geen aanpassing nodig"
Susan maakte een grote schuifdeur open en we liepen een ruime kamer binnen.
“Dit is de verschoonkamer” Om de hoek staan twee kleine wc's. Verder staan er drie losse commodes tegen de muur met een aantal schappen erboven. Op de schappen liggen verschoonspullen, flesjes doekjes en.... luiers...
Al jaren krijg ik kriebels in mijn buik als ik luiers zie. Een advertentie in een tijdschrift, reclame op tv of de luiers in de supermarkt zorgen ervoor dat het begint te kriebelen.
"Heb jij zelf kinderen?" en ze loopt naar een van de commodes. Ik vertel haar dat ik geen
kinderen heb. Ze pakt met wat moeite een luier van de schap. Ze kon er maar net bij en verteld dat ze veel tijd in deze kamer doorbrengen. Het moet hier zo praktisch mogelijk worden gemaakt. En het pakken van een schone luier is daar ook een onderdeel van.
Ook hebben sinds kort een iets ouder kind met een beperking in de opvang. We moeten ook hem verschonen en dat lukt bijna niet op deze commodes. Ze moeten dus groter worden gemaakt. Ik zal jou straks nog wel wat voorbeelden laten zien.
De luiers wil ik graag direct onder de tafel kunnen bewaren. Elke maat moet in een apart vak liggen zodat we snel de juiste maat te pakken hebben. Ik zal er straks een paar meegeven zodat je de vakken in de juiste breedte kunt maken.
Ik zou ook graag een trapje willen, zodat de peuters zelf naar boven kunnen klimmen. De hele dag peuters tillen krijg je het van in je rug. "Stefan?" Ik was nog met mijn gedachte bij de luiers die ik straks mee zou krijgen... ""Euh.. Ja.. Euh.. Trapje..."
Dan gaan we nog even in de slaapkamers kijken. We lopen de kamer weer uit en laten de schuifdeur open staan. Susan maakt de volgende schuifdeur open en we komen in een iets grotere kamer vol met losse ledikantjes. Het oogt een beetje rommelig door al die bedjes.
"De ledikantjes moeten er allemaal uit" we willen graag stapelbedden zodat we de ruimte beter kunnen benutten. Ook moeten er 1 of 2 bedjes groter gemaakt worden.
"Maak ze maar zo groot dat jij er zelf ook in kan liggen" Ik maak nog wat aantekeningen en foto's van de huidige indeling. Ik rol mijn centimeter uit om wat maten op te nemen. Susan vertelde een bouwtekening te hebben waar alle maten al op stonden. Ik zal die jou straks ook meegeven. Mijn gedachte bracht mij direct weer terug naar de luiers die ik mee zou krijgen.
We liepen terug naar de tafel waar we in het begin zaten. Ze pakte haar iPad en liet nog
wat plaatjes zien van een verschoontafel. "Kijk zoiets zou mooi zijn" Het was een grote commode waar zelfs een volwassenen op kon liggen. We bekeken nog wat plaatjes maar het idee voor de commode was nu wel duidelijk.
"Ik zal de bouwtekening nog even pakken" Susan liep weg en ik staarde een beetje in het rond. Wat zou het fijn zijn als ik hier de hele dag kon zijn. Geen stress aan mijn hoofd lekker spelen en... "Stefan?" Susan was inmiddels weer terug en zag dat ik afwezig was.
"Hier zijn de tekeningen" Een paar keer knipperen met mijn ogen bracht mij weer terug, en samen bekeken wij de tekeningen. Ze probeerde mij duidelijk te maken waar de bedjes moeten komen te staan, maar ik begreep haar niet direct. Loop maar even me dan zal ik het laten zien. We stonden op en liepen naar de blokken tafel. Het was een ronde tafel met vier vaste krukken. In het midden lagen allemaal blokken. We gingen allebei op een kruk zitten en Susan pakte wat blokken uit de bak. "Kijk, hier komt bedje 1..." en ze begon allemaal blokken te stapelen. Het leek helemaal niet meer op een slaapkamer maar meer op een kasteel.. Susan moet er zelf ook om lachen. "Ik laat mij ook altijd gaan als ik aan de blokken tafel zit.. sorry.." Ik pakte wat blokken van de tafel en begon nu zelf ook met bouwen. Samen waren we de slaapkamer aan het nabouwen met blokken.. Het was een gezellig kwartiertje maar productief was het niet.. "Volgende keer gaan we met de klei spelen!" grapte Susan.
Ik had inmiddels alle benodigde gegevens en pakte mijn spullen bij elkaar.
"Wanneer hoor ik iets van jou?" Ik laat haar weten dat ik in drie dagen de eerste tekeningen wel af zou hebben. Daarna maken we een afspraak om de ontwerpen te bespreken. Susan vond het prima en stond op om afscheid te nemen. De bouwtekeningen had ik al ontvangen maar ik zou eigenlijk ook nog luiers mee krijgen... moet ik daar nu zelf om vragen? ik kan de maten van luiers ook wel opzoeken toch? Susan zag dat ik wat aan het drentelen was en vroeg "Heb je genoeg informatie gekregen?" euh ja, informatie genoeg maar.. "Je zou nog wat luiers mee geven" het kwam er een beetje moeilijk uit. "Oja bijna vergeten!" wacht even dan pak ik ze even. Susan liep de verschoonkamer weer binnen. Mijn buik begon al weer te kriebelen en vol spanning wachten ik op Susan. Ze had haar handen vol met luiers en zei "Loop nog maar even mee naar de tafel dan leg ik het nog even uit" Ik liep achter haar aan en zag hoe de stapel luiers op tafel belande. "Kijk we hebben verschillende maten" en ze maakte een aantal
verschillende stapeltjes. Het zou fijn zijn als elke luier maat een eigen vak onder de commode zou krijgen. We hebben dus 1,2,3.. 7 vakken nodig. Ik zie dat de breedte van de kleinste en de grootste nogal verschillend zijn. "Deze zijn voor de allerkleinste.." en ze pakt een luier van stapeltje 1. Er moeten ongeveer 30 luiers in een vak passen. Zo kunnen we de hele dag vooruit zonder naar de voorraad kamer te moeten. Susan legt de luier terug op stapeltje 1..
"En deze.." ze pakt nu een luier van de laatste stapel "Deze zou jou ook nog wel passen Stefan!" en ik kreeg een knipoog.. Ze vouwde hem open om te laten zien hoe groot deze was. De luier had een plastic buitenkant en kraakte behoorlijk. Ik begon wat te blozen bij het aanzien van Susan met die grote luier in haar hand. Ze vouwde de luier weer op en werd weer op de stapel gelegd. "Deze zijn voor onze speciale gast" ze had van elke maat 3 stuks gepakt zodat ik de vakken goed kon indelen. Susan pakte alle luiers weer op en liep samen met mij naar buiten. "Leuk kennis te maken Stefan" ik was nog een beetje beduusd van alles en maakte de werkbus open. Ik bedankte voor haar tijd en gaf aan dat ik binnen 3 dagen zou reageren. Susan stond nog met die stapel luiers in haar hand, dus ik maakte de passagiers deur open. Ze legde de stapel luiers op de stoel en zei "Ik hoef ze niet terug hoor!"
Daar lig ik dan, op mijn rug in een ledikant te kijken naar een draaiend mobieltje. In de verte klinkt een muziek doosje. Ik sabbel rustig op een speentje en voel duidelijk een natte luier onder mijn rompertje zitten. Ik wacht op wat er komen gaat....
Hallo, Ik ben Stefan. Hoe ik in bovenstaande situatie terecht ben gekomen, ga ik jullie nu vertellen.
1) Een nieuwe klant
Ik ben al geruime tijd eigenaar van een interieurbouw bedrijf. We hebben een kleine werkplaats waar we met 5 vaklieden de mooiste inrichtingen maken.
Ik help zelf ook mee op de werkvloer maar ik ben ook verantwoordelijk voor de verkoop.
Samen met de klant worden de mogelijkheden besproken die eigenlijk eindeloos zijn. Hierna worden er gedetailleerde 3d schetsen van gemaakt. De klant kan op deze manier vooraf al zien hoe de meubels eruit komen te zien.
De klanten zijn zeer te spreken over deze methode. Meestal krijgen we na het tonen van de tekeningen complimenten en nog belangrijker een opdracht.
De laatste tijd hebben we veel Bed en Breakfast klanten. De meubels die we daarvoor maken zijn allemaal pronkstukjes. De meeste zijn ontworpen in de stijl van het huis of in een bepaald thema. Vooral die thema kamers zijn erg leuk om te maken. We proberen ons altijd zo goed mogelijk in te leven en doen vooraf veel onderzoek.
Twee maanden geleden belde er een nieuwe klant. Een vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn: "Hallo met Susan, Kunnen jullie ook een interieur voor een kinderdagverblijf maken?"
Natuurlijk is dat geen probleem voor ons. De laatste tijd maken wij al veel bijzondere meubels en ik verwijs haar door naar onze website. Onze website is pas bijgewerkt en al onze laatste projecten met foto's staan erop.
"Ik heb jullie website al bekeken" zei Susan, en ze vertelde dat ze onlangs in Bed & Breakfast 'de Toren' had geslapen. Ze was zeer te spreken over de inrichting en had van de eigenaar ons adres gekregen. "Zou u een keer langs kunnen komen?" Natuurlijk is dat geen probleem en we plannen een afspraak een dag later om de details te bespreken.
Ik ga weer verder met een kast die voor een kleding winkel op maat gemaakt moet worden. De laatste tijd wordt het steeds drukker met klanten die “via via” binnen komen. Een goed teken! Het betekend in ieder geval dat de huidige klanten tevreden zijn.
De volgende dag vertrek ik op tijd naar het kinderdagverblijf. Het was ongeveer 20 minuten rijden. Ik had mijn schetsboek bij en was benieuwd naar de huidige situatie en naar de ideeën van de klant. Ik parkeer mijn werkbus bij een oude boerderij. Hier moet het zijn. Vanaf de parkeerplaats loop ik via een paadje naar een poort. De poort zit dicht en een bordje waarop staat "Eerst aanbellen a.u.b." wijst naar een deurbel. Ik druk op de knop en direct begint er een kinderliedje te spelen. Zo te zien is de achterkant van de boerderij omgetoverd in een kinderdagverblijf. Er staat een degelijk hekwerk om de tuin die deels begroeid is met een klimop plant. In de tuin staan diverse speeltoestellen en er is een grote zandbak.
"Hallo?" hoor ik terwijl het kindermuziekje stopte met spelen. Ik vertel dat ik een afspraak heb met Susan over een verbouwing. "Oja, Stefan was het niet? ik maak de poort open."
Ik hoor een zoemertje en duw de poort open. Ik zie in de verte al iemand naar buiten komen. "Stefan? Hoi ik ben Susan." Ze vertelde dat het vakantie tijd is en dat ze nu 6 weken gesloten zijn. Kunnen we mooi de verbouwing regelen. "Koffie?" en we lopen naar binnen.
Het was meteen duidelijk dat we een kinderdagverblijf binnen liepen. Kleine meubeltjes en Zwitsal geuren. We lopen naar een iets te lage tafel en gaan op de lage bankjes zitten. De kleurpotloden en teken vellen liggen nog op tafel.
"We willen onze verschoon en slaapkamers herinrichten" Ze vertelde dat het steeds drukker werd en dat de huidige inrichting niet meer praktisch was. Na het standaard praatje en de koffie zei Susan "Zullen we eerst even de huidige indeling bekijken?"
We beginnen in de speelkamer. De ruimte had verschillende speelmogelijkheden. Zo was er een zand / klei hoek, en teken en schilder tafel, een hoek met allemaal kussens en verkleed kleren, een bouw hoek met blokken en een grote ballenbak!
Het zag er allemaal keurig verzorgt uit. Hier kunnen de dreumesen lekker hun gang gaan.
"Ik zou me hier ook meteen op mijn gemak voelen.." Susan keek mij vragend aan, en liep lachend verder. De muren waren mooi opgeschilderd met rustige kleuren. Op de grond een aantal gekleurde cirkels. "Hier zijn nu geen aanpassing nodig"
Susan maakte een grote schuifdeur open en we liepen een ruime kamer binnen.
“Dit is de verschoonkamer” Om de hoek staan twee kleine wc's. Verder staan er drie losse commodes tegen de muur met een aantal schappen erboven. Op de schappen liggen verschoonspullen, flesjes doekjes en.... luiers...
Al jaren krijg ik kriebels in mijn buik als ik luiers zie. Een advertentie in een tijdschrift, reclame op tv of de luiers in de supermarkt zorgen ervoor dat het begint te kriebelen.
"Heb jij zelf kinderen?" en ze loopt naar een van de commodes. Ik vertel haar dat ik geen
kinderen heb. Ze pakt met wat moeite een luier van de schap. Ze kon er maar net bij en verteld dat ze veel tijd in deze kamer doorbrengen. Het moet hier zo praktisch mogelijk worden gemaakt. En het pakken van een schone luier is daar ook een onderdeel van.
Ook hebben sinds kort een iets ouder kind met een beperking in de opvang. We moeten ook hem verschonen en dat lukt bijna niet op deze commodes. Ze moeten dus groter worden gemaakt. Ik zal jou straks nog wel wat voorbeelden laten zien.
De luiers wil ik graag direct onder de tafel kunnen bewaren. Elke maat moet in een apart vak liggen zodat we snel de juiste maat te pakken hebben. Ik zal er straks een paar meegeven zodat je de vakken in de juiste breedte kunt maken.
Ik zou ook graag een trapje willen, zodat de peuters zelf naar boven kunnen klimmen. De hele dag peuters tillen krijg je het van in je rug. "Stefan?" Ik was nog met mijn gedachte bij de luiers die ik straks mee zou krijgen... ""Euh.. Ja.. Euh.. Trapje..."
Dan gaan we nog even in de slaapkamers kijken. We lopen de kamer weer uit en laten de schuifdeur open staan. Susan maakt de volgende schuifdeur open en we komen in een iets grotere kamer vol met losse ledikantjes. Het oogt een beetje rommelig door al die bedjes.
"De ledikantjes moeten er allemaal uit" we willen graag stapelbedden zodat we de ruimte beter kunnen benutten. Ook moeten er 1 of 2 bedjes groter gemaakt worden.
"Maak ze maar zo groot dat jij er zelf ook in kan liggen" Ik maak nog wat aantekeningen en foto's van de huidige indeling. Ik rol mijn centimeter uit om wat maten op te nemen. Susan vertelde een bouwtekening te hebben waar alle maten al op stonden. Ik zal die jou straks ook meegeven. Mijn gedachte bracht mij direct weer terug naar de luiers die ik mee zou krijgen.
We liepen terug naar de tafel waar we in het begin zaten. Ze pakte haar iPad en liet nog
wat plaatjes zien van een verschoontafel. "Kijk zoiets zou mooi zijn" Het was een grote commode waar zelfs een volwassenen op kon liggen. We bekeken nog wat plaatjes maar het idee voor de commode was nu wel duidelijk.
"Ik zal de bouwtekening nog even pakken" Susan liep weg en ik staarde een beetje in het rond. Wat zou het fijn zijn als ik hier de hele dag kon zijn. Geen stress aan mijn hoofd lekker spelen en... "Stefan?" Susan was inmiddels weer terug en zag dat ik afwezig was.
"Hier zijn de tekeningen" Een paar keer knipperen met mijn ogen bracht mij weer terug, en samen bekeken wij de tekeningen. Ze probeerde mij duidelijk te maken waar de bedjes moeten komen te staan, maar ik begreep haar niet direct. Loop maar even me dan zal ik het laten zien. We stonden op en liepen naar de blokken tafel. Het was een ronde tafel met vier vaste krukken. In het midden lagen allemaal blokken. We gingen allebei op een kruk zitten en Susan pakte wat blokken uit de bak. "Kijk, hier komt bedje 1..." en ze begon allemaal blokken te stapelen. Het leek helemaal niet meer op een slaapkamer maar meer op een kasteel.. Susan moet er zelf ook om lachen. "Ik laat mij ook altijd gaan als ik aan de blokken tafel zit.. sorry.." Ik pakte wat blokken van de tafel en begon nu zelf ook met bouwen. Samen waren we de slaapkamer aan het nabouwen met blokken.. Het was een gezellig kwartiertje maar productief was het niet.. "Volgende keer gaan we met de klei spelen!" grapte Susan.
Ik had inmiddels alle benodigde gegevens en pakte mijn spullen bij elkaar.
"Wanneer hoor ik iets van jou?" Ik laat haar weten dat ik in drie dagen de eerste tekeningen wel af zou hebben. Daarna maken we een afspraak om de ontwerpen te bespreken. Susan vond het prima en stond op om afscheid te nemen. De bouwtekeningen had ik al ontvangen maar ik zou eigenlijk ook nog luiers mee krijgen... moet ik daar nu zelf om vragen? ik kan de maten van luiers ook wel opzoeken toch? Susan zag dat ik wat aan het drentelen was en vroeg "Heb je genoeg informatie gekregen?" euh ja, informatie genoeg maar.. "Je zou nog wat luiers mee geven" het kwam er een beetje moeilijk uit. "Oja bijna vergeten!" wacht even dan pak ik ze even. Susan liep de verschoonkamer weer binnen. Mijn buik begon al weer te kriebelen en vol spanning wachten ik op Susan. Ze had haar handen vol met luiers en zei "Loop nog maar even mee naar de tafel dan leg ik het nog even uit" Ik liep achter haar aan en zag hoe de stapel luiers op tafel belande. "Kijk we hebben verschillende maten" en ze maakte een aantal
verschillende stapeltjes. Het zou fijn zijn als elke luier maat een eigen vak onder de commode zou krijgen. We hebben dus 1,2,3.. 7 vakken nodig. Ik zie dat de breedte van de kleinste en de grootste nogal verschillend zijn. "Deze zijn voor de allerkleinste.." en ze pakt een luier van stapeltje 1. Er moeten ongeveer 30 luiers in een vak passen. Zo kunnen we de hele dag vooruit zonder naar de voorraad kamer te moeten. Susan legt de luier terug op stapeltje 1..
"En deze.." ze pakt nu een luier van de laatste stapel "Deze zou jou ook nog wel passen Stefan!" en ik kreeg een knipoog.. Ze vouwde hem open om te laten zien hoe groot deze was. De luier had een plastic buitenkant en kraakte behoorlijk. Ik begon wat te blozen bij het aanzien van Susan met die grote luier in haar hand. Ze vouwde de luier weer op en werd weer op de stapel gelegd. "Deze zijn voor onze speciale gast" ze had van elke maat 3 stuks gepakt zodat ik de vakken goed kon indelen. Susan pakte alle luiers weer op en liep samen met mij naar buiten. "Leuk kennis te maken Stefan" ik was nog een beetje beduusd van alles en maakte de werkbus open. Ik bedankte voor haar tijd en gaf aan dat ik binnen 3 dagen zou reageren. Susan stond nog met die stapel luiers in haar hand, dus ik maakte de passagiers deur open. Ze legde de stapel luiers op de stoel en zei "Ik hoef ze niet terug hoor!"
.
