Hoe ik haar ontmoette... (deel 14)
14. Ons huis.
Het eerst volgende weekend gingen we voor het eerste naar ons nieuwe huis toe,
om te kijken wat we er precies mee wilden.
Dus wat voor behang, verf, hoe we de kamerindeling wilden hebben.
We waren het er al snel over eens wat onze slaapkamer zou worden,
want de andere twee kamers waren een kleine logeerkamer en een nog kleiner opberghok.
De kans dat we logees zouden krijgen, was heel erg klein, dus ons idee was om de muur tussen die twee kamers er uit te breken
en er een soort verschoonkamer van te maken.
Dan zou er wel een slot op moeten komen zodat niet iedereen er zomaar binnen zou kunnen komen,
als smoes zouden we dan kunnen gebruiken dat het onze rommelkamer is.
De badkamer was niet erg groot en had geen ligbad, maar zelfs zonder bad zouden wij het wel redden,
er waren wel een douche en een wc aanwezig.
Het oude douche gordijn zou wel vervangen moeten worden, misschien zelfs wel door een douchecabine.
We vertelden onze plannen aan vader, en die zou er wel even naar kunnen kijken,
want het meeste konden we zelf wel doen, zoals behangen en schilderen,
alleen de muur die weg moest, daarvoor zou een aannemer moeten komen.
De erop volgende weken, gingen Miriam en ik heel vaak even langs ons huis om nog even een stukje te behangen of te verven.
De aannemer was al geweest en we hadden nu 2 grote kamers boven,
waarvan de slaapkamer mijn project was, en de verschoonkamer Miriams.
We deden zowel verf en behang, maar ook de complete inrichting.
Om eerlijk te zijn, we hadden geen idee van elkaar wat we aan het doen waren,
het zou een grote verrassing zijn als we ´elkaars´ kamers zagen.
Het woon en leefgedeelte van ons huis was nu helemaal opnieuw geverfd en behangen.
Nu moesten we nog voor de inrichting zorgen, dus we gingen een dagje naar de Ikea in Groningen.
Ik had een bestelbusje van een kennis kunnen lenen, daar zouden alle ´bouwpakketten´ wel in passen.
We verschoonden elkaar nog even voor dat we weggingen viel het me op dat Miriam weer een poepluier had,
maar ik dacht, als zij het fijn vind om in haat luier te poepen moet ze dat vooral doen.
Het was dan wel wat vervelender om te verschonen, maar dat had ik wel voor mijn vriendin over.
We stapten in het busje en reden naar de Ikea, om daar een hele dag rond te kijken en meubels uit te zoeken.
´s Avonds zouden we er ook nog eens kunnen eten, dat was wel makkelijk,
dan hoefden we eenmaal thuisgekomen niet meer te koken.
Aangekomen op de parkeerplaats bij de Ikea, namen we even door wat we al hadden dus niet meer hoefden te kopen.
Om elektronica zoals radio en tv hoeven we ons geen zorgen te maken,
die kunnen we gewoon uit mijn oude huis halen zei ik, borden bekers en bestek denk ik ook wel.
Dan blijven de meubels en verlichting over.
We stapten uit de auto, en liepen naar de Ikea in,
daar pakten wij een karretje en notitieblokje om op te schrijven welke dingen we al hadden.
Als eerste kwamen we bij de banken aan, daar hoeven we er maar eentje van te hebben zei Miriam,
de andere kunnen we wel uit jouw huis halen.
Maar we moeten bij de keuze wel op de kleur en het soort stof letten,
want als we een keertje met een overvolle luier op de bank zitten, en hij lekt, dat weet ik niet of we het nog schoon krijgen.
Na wat advies gevraagd te hebben aan een medewerker hadden we een mooie zwart leren bank gevonden,
die aan onze eisen voldeed.
De volgende halte waren de bureau´s, waar we onze laptop op moesten zetten,
zodat die niet het hele huis door zou slingeren.
He Mir, ze ik, volgens mij hebben we helemaal geen nieuw bureau nodig, we hebben er allebei nog eentje thuis staan,
die zijn nog in goede staat.
We hoeven alleen even op te meten welke het beste in ons huis zou passen.
En dan een tweepersoonsbed, die heb ik nog wel zei Miriam, die hoeven we niet meer te kopen,
en streepte het op haar lijstje door.
Wat dacht je van nachtkastjes, die moeten we nog, bedacht ik me ineens, als we er nou een paar meer kopen,
dan kunnen we die ook als bijzettafels gebruiken.
Zoek jij die dan maar uit, zei ze, en nu we toch bij de slaapkamers zijn, we moeten ook nog een kledingkast,
misschien zelfs wel twee.
Twee? Vroeg ik met mijn neus in een nachtkastje, omdat ik de prijs niet kon vinden,
aan een hebben we toch wel genoeg? Ik weet ’t niet, zei ze.
Vrouwen hebben wel een boel kleding en schoenen die ze kwijt moeten weet je, en als het niet past,
dan ze je er toch eentje op de verschoonkamer neer.
Oke, als jij het wil, dan nemen we er twee.
Na een tijdje rondkijken, hadden we toch twee kasten gevonden.
Een grote van donker eikenhout voor de slaapkamer, en een wat kleinere van wat lichter hout voor op de verschoonkamer.
Laten we eerst even een pauze houden, zei ik, we zijn nu al een paar uur bezig, en zou wel eens wat willen eten,
eigenlijk, mijn luier zit ook wel redelijk vol.
Is niet erg zei Miriam, de mijne ook, en ik zag haar gezicht een beetje rood worden,
en ik wist al hoe laat het was.
We kwamen bij het restaurant aan, zette ons karretje voor de daarvoor bestemde ‘parkeerplaats’ en liepen richting de wc’s.
De verschoonruimte zat gelukkig niet op slot dus we konden er zo in,
we haalden de spullen uit de tas en legden ze alvast klaar.
Miriam die ging, zoals nu wel gebruikelijk was, als eerste,
ik begon het steeds minder erg te vinden om haar poepluiers te verschonen.
En eerlijk gezegd, ik werd er ook wel steeds handiger in.
Miriam hees haar broek weer omhoog, en daarna was ik aan de beurt.
We verlieten de verschoonruimte en liepen richting het restaurant.
Na een heerlijke maaltijd, verlieten we het restaurant en gingen we weer verder shoppen.
Een tafel en stoelen, dat is ook wel handig, mompelde ik, zullen we daar naar op zoek gaan?
Na een half uur meubels kijken, hadden we eindelijk een mooie tafel met vier stoelen gevonden.
En niet te vergeten, de kussentjes voor op de stoelen, anders krijgen we zo’n last van onze kont, giechelde Miriam.
We moesten nu nog een paar dingetjes, verlichting en een grote commode.
Ik zocht twee schemerlampen uit, zo konden we naast elke bank eentje neerzetten.
Miriam zocht naar geschikte plafondverlichting, en had ook al snel wat moois gevonden.
Alleen ik vroeg me af, waarom er naast de gewone lampen,
ook een in de vorm van een vliegtuig in de kar lag,
als zij dat een leuke lamp vind, moest ze ´m vooral nemen.
Ik had eigenlijk ook wel door, dat ie voor de verschoonkamer was,
waar Miriam zelf aan werkte, maar ik maakte maar geen opmerkingen over de kinderachtige lamp.
Voor onze slaapkamer zocht ik nog twee leuke bedleeslampjes uit, het was tenslotte nog steeds mijn project.
Dat was alles wel, zei ik, alleen de commode moeten we nog hebben.
Ik denk eigenlijk dat we die hier niet kunnen vinden, zei ik.
Dan bestel je hem toch gewoon via internet? Zei Miriam,
Er zijn genoeg online winkels die meubels op volwassenen verkopen.
Even vroeg ik mij af hoe ze dat wist, maar die gedachte bleef niet erg lang hangen.
Als jij een leuke winkel weer, dan mag je daar van mij wel een leuke commode kopen,
zei ik terwijl we naar het magazijn liepen om onze bouwpakketten op te halen.
Miriam was weer erg blij, dat ze weer iets voor ‘haar’ kamer mocht uitzoeken,
Ik begon nu wel erg benieuwd te worden wat ze allemaal op die kamer aan het uitspoken was.
Toen we eindelijk alles gevonden hadden, hadden we 2 karretjes vol, en liepen naar ons busje.
met veel passen en meten kregen we alles achterin.
We gingen op weg naar huis, en verheugden ons nu al op morgen,
dan mochten we alles in elkaar gaan zetten en eindelijk beginnen met ons huis in te richten.
Miriam zat thuisgekomen, meteen op internet om de commode te bestellen,
zodat we hem nog op tijd binnen zouden krijgen.
Na een nacht met weinig slaap en veel natte luiers, was het dan eindelijk zover,
de dag dat we ons huis eindelijk bewoonbaar gingen maken.
Miriams vader die ging ook mee, hij wilde ons meehelpen met bouwen,
voor als we problemen kregen me de o zo beruchte Ikea kasten, grinnikte hij.
Toen ik een lamp aan het ophangen was, riep Miriam haar vader even,
of ie haar kon helpen met een kast.
Natuurlijk was dit de kast op de verschoonkamer, die nog niet mocht zien.
Zo’n 20 minuten later kwam haar vader kwam terug met een gigantische lach op zijn gezicht,
bereid je maar voor op wat er komen gaat, en hij gaf me een schouderklopje.
Na een hele dag puzzelen, bouwen en lampen ophangen was het dan eindelijk zover,
alles stond om z’n plaats.
We bedankten Miriam vader voor alles wat hij voor ons had gedaan, nu was ons huis zo goed als bewoonbaar,
alleen we moesten onze eigen spullen van thuis hier nog kwijt.
Miriam zou zorgen dat haar spullen, plus bed en bureau hier zo snel mogelijk kwamen.
Dus nu was er nog een ding te doen, en dat was, mijn huisje leeghalen.
Ik had hiervoor een paar vrienden gevraagd, die het al van te voren hadden aangeboden,
om mee te helpen mocht het zover komen dat ik zou verhuizen.
Eentje had zelfs een oude paardentrailer achter zijn auto, waar we al mijn spullen makkelijk
in konden laden.
Tijdens het leeghalen en het sjouwen, viel het mij pas op hoeveel zooi ik wel niet in mijn huis had liggen.
Oude printers, stenen die ik ooit op vakantie had gevonden, zelfs mijn boog, waar ik vroeger wel redelijk vaak mee schoot.
Met z’n vieren schoot het wel redelijk snel op, en bovendien hadden we de grootste lol met elkaar.
Na een dag hard werken, en twee trailers later, waren we de laatste vracht aan het inladen.
De rest stond al in ons nieuwe huis, wachtend om een plekkie te krijgen.
Toen het laatste spul eindelijk was uitgeladen en binnen stond, keken we naar de grote hoop met meubels,
een tv, radio, en allemaal opslagdozen.
Eigenlijk kunnen we dit hier niet zo laten staan, zei een van mijn vrienden, dat kunnen we Dré niet aan doen.
We helpen hem nog even met het inrichten en wegzetten van zijn spullen.
En wat moeten we dan met deze kamer? Vroeg iemand na een tijdje,
en wees naar de kamer waar Miriam mee bezig was, hij zit namelijk op slot.
Oh, laat die kamer maar, zei ik snel, daar is Mir mee aan het klussen, het moet een soort verrassing worden, geloof ik.
Na een paar uur werken namen we allemaal nog even een biertje, en gingen we even zitten.
En om jullie allemaal te bedanken, begon ik, gaan we binnenkort samen een avondje uit, gewoon voor de lol,
als vrienden onder elkaar, eten en drank allemaal op mijn kosten.
Het hele groepje barstte in gejuich uit, dat is beloofd, riepen ze.
Een voor een gingen ze weer op huis aan, en ik bedankte ze allemaal.
Eindelijk was het hele huis ingericht, we konden er eindelijk gaan wonen.
Nu was er nog een laatste dingetje, de onthulling van onze kamers.
We hadden het allebei wel redelijk goed voor elkaar geheim kunnen houden,
behalve dan de spullen die we bij de Ikea hadden gekocht.
Eerst was mijn kamer aan de beurt, we kwamen binnen in een lichte slaapkamer,
die er een beetje simpel maar toch ook luxe er uit zag.
De lampjes ik had gekocht stonden aan weerkanten van het bed op de nachtkastje.
Ik had Miriams bed een andere kleur gegeven, zodat ie wat beter in de kamer paste.
De muren waren licht geel, maar de gordijnen waren wel weer donker gekleurd,
anders zouden we ’s morgens te vroeg wakker worden van het licht.
Dit is mooier geworden dan ik dacht, plaagde Miriam me.
Maar echt, het is erg mooi geworden hier zou ik wel elke morgen naast jou wakker willen worden.
Ze gaf me een dikke zoen, dat heb je goed gedaan.
Toen was het spannende moment aangebroken, Miriams kamer.
Ik deed de deur open, en ik kon mijn ogen niet geloven, ik stond in een heuse babykamer.
De muren hadden lichtblauw behang met luchtballonnetjes, het plafond was ook blauw en had allemaal wolkjes,
en de vliegtuiglamp hing er ook, in de hoek op een stoel zaten allemaal knuffels.
Achterin de kamer stond de commode, waar ons verschoonkussen al op lag.
Een kinderbox en wiegje waren eigenlijk nog de enige dingen die er aan ontbraken, dacht ik.
Het enige normale aan de kamer was de kast die we bij de Ikea hadden gekocht.
What the… was het eerste was ik uit kon brengen, heb je met deze kamer gedaan.
Ik weet dat DL´s met baby´s geassocieerd worden, maar dit, gaat dit niet een beetje erg ver?
Ik maakte de kast open, en ik zag er allemaal luiers in liggen, geen normale, maar allemaal reuze babyluiers.
Ook lagen er plasticbroekjes met kinderachtig motief, en een hele voorraad poeder en doekjes.
Miriam stond er maar een beetje zenuwachtig bij, ze wist niet helemaal war ze moest zeggen.
Toen begon ze toch maar, leuk dat je over die vergelijking begint, lachte ze een beetje,
daar heb ik mijn kamer ook op gebaseerd, ik vond het wel een leuk idee, om hier gewoon een kinderkamer van te maken.
Op zich wel eer origineel idee, zei ik terwijl ik de kamer doorliep.
Maar dat verklaart nog niet al die babyspullen in de kast.
Ehm… hier wist ze zo snel niets op te bedenken, leek me wel leuk, om er ooit eens als een baby bij te lopen,
gewoon eens voor de verandering, grinnikte ze, en ik zag dat ze zenuwachtiger was dan ooit.
Hmmm, als je dat leuk vind… maar ik doe dan liever niet mee, zei ik, blijf liever volwassen.
Na deze gebeurtenis was Miriam een beetje afstandelijk geworden,
ze was wat minder vrolijk dan normaal en kwam minder vaak bij me zitten.
Maar voor de rest merkte ik niet zo veel aan haar.
He Mir, ik wilde even wat tegen je zeggen, ik slaap vannacht niet thuis,
ik ga een avond uit met mijn vrienden die hebben meegeholpen met de verhuizing.
Na afloop blijf ik bij een van hun slapen, vind je dat goed?
Als jij dat zo graag wil, dan mag het van mij, zei ze lachend en ze gaf me een dikke zoen.
Doordat je vrienden hebben meegeholpen, kunnen wij hier nu wonen, het is alleen maar gepast om ze te bedanken,
dus maak er een leuke avond van.
Ik zie morgen wel hoe brak je bent geworden, grinnikte ze en gaf me weer een zoen.
We hadden met z’n vieren plannen om de hele nacht te feesten, te drinken en naar de disco te gaan.
Als we daar dan genoeg van hadden, dan gingen we met z’n allen in een grote tent in de tuin slapen.
Maar omdat er in de disco een vechtpartij was uitgebroken, gingen we eerder weg.
We hadden ook niet zoveel zin meer om te blijven slapen, dus iedereen ging maar naar huis.
Toen ik bij ons thuis kwam, zag dat ze al sliep.
Alleen had ze een speentje in haar mond, en toen ik bij haar in bed kroop zag ik dat ze een van haar kinderachtigste plasticbroekjes aan had.
Boven haar broekje kwam nog een stuk van een van de grote babyluiers uit die ze op haar verjaardag had gekregen.
Ze leek in mijn ogen nu meer op een AB, dan op een DL, het zou ook wel kunnen kloppen ook,
als je naging dat ze ook steeds vaker in haar luier poepte, omdat ze dat fijn vond.
Ik zou het haar de volgende morgen wel vragen, met die gedachte viel ik in slaap.
De volgende morgen werd ik door een verbaasde zenuwachtige Miriam gewekt.
Dré wat doe jij hier? Je zou toch niet blijven slapen?
Tja… we gingen eerder weg, omdat er een vechtpartij in de disco was,
dus ik dacht, dan ga toch maar bij jou slapen, als verrassing, zei ik.
Maar… ik heb ook nog een vraag aan jou, vanwaar al die babyspullen?
De babyluier, Het plastic broekje, en dan ook nog het speentje.
Waarom draag je die nooit als ik er ben?
Het heeft nu toch geen zin meer om het te verbergen, zei Miriam,
maar ik begin steeds meer AB gevoelens te krijgen.
Het lijkt mij gewoon een fijn om me als een klein kind te kleden, en verzorgt te worden.
’s Nachts een speentje te dragen, en zoals je al weet, in mijn luier te poepen en dan verschoond te worden.
Eigenlijk had ik die gevoelens altijd al, maar ik was er nooit zeker van,
totdat ik op vakantie in de trein wel in mijn luier moest poepen, toen wist ik het zeker,
ik wilde weer als een baby behandeld worden en verschoond worden.
De keren dat ik thuis kwam, en jij was er nog niet, gebruikte ik om weer even klein te zijn,
En als ik je sleutels in de voordeur hoorde, kleedde ik mij zo snel mogelijk om en ging naar beneden om je te begroeten.
Dus vandaar die kinderachtige verschoonkamer, mompelde ik.
Ja, inderdaad ze Miriam, ik wilde een soort kinderkamer maken, waar ik ook zou kunnen spelen.
Ik maakte er wel grapjes over, dat dit wel bij luierdragers paste, maar eigenlijk maakte ik die kamer voor mijzelf,
om mijn gevoelens te uiten, zodat ik voor mijn gevoel weer baby kon zijn.
Weet je, zei ik toen Miriam met haar verhaal klaar was, als jij zulke gevoelens hebt,
en weer gewoon een baby wil zijn, dan maken we er een echte babykamer van.
Echt waar? Weet je dat zeker? Vroeg Miriam met tranen van geluk in haar ogen.
Zoals ik al eerder zei, je bent de mooiste en liefste vrouw die ik kan wensen,
dus voor jou doe ik echt alles.
We kunnen zo wel speelgoed en meer babyspul voor je gaan kopen,
dan maken we er gewoon een soort speel en verschoonruimte van.
Miriam kon haar geluk niet op, ten eerste omdat ik niet moeilijk deed over haar AB zijn, en ten tweede,
dat ik ook nog aanbood om haar verder in haar ‘hobby’ te voorzien.
Diezelfde middag zouden we nog naar de speelgoedwinkel gaan om inkopen te doen.
