Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~31 delen~

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 20A)

Note: dit deel begon een beetje lang te worden, daarom post ik de eerste helft maar alvast

20. Het vergeten feest.

Op zaterdagavond zaten Miriam en ik voor de tv een film te kijken, zij had een wit wijntje en ik zat aan mijn vertrouwde bier.
Eigen volgden we de film niet echt, we zaten namelijk samen gebogen over een 5 sterren Sudoku, waar we maar moeilijk uit kwamen.
Als je hier nou een 5 neerzet, mompelde ik, dan kan je daar en daar er toch ook eentje neerzetten?
Dat zou kunnen, zei Mir twijfelachtig, maar daar zou ook een 9 kunnen staan.

Opeens hoorden we een knal, we schrokken allebei erg, en keken verschrikt op uit onze puzzel.
Maar bleek loos alarm, het geluid kwam van de film die nog opstond, er was zojuist een auto opgeblazen.
Gelukkig maar, ik dacht even dat er iets erg gebeurde, zei Miriam, maar het is die film maar, en ze zette de tv uit.

Nou… zei ik langzaam, er is wel degelijk iets gebeurd, en ik wreef met een glimlach over de voorkant van haar luier die onder haar t-shirt vandaan stak.
De luier was helemaal warm geworden, het lijkt er op dat mevrouw het in haar broek heeft gedaan van de schrik, en ik barste in lachen uit.

Ze keek naar beneden en zag dat ik gelijk had, maar ze vond het niet leuk dat ik haar daarom aan het uitlachen was.
Na een paar seconden kreeg ik de grootste beer uit haar hele verzameling naar me toe gesmeten,
die klap was zo groot dat ik zijwaarts van de bank af viel, nu was het Miriam die niet meer bij kwam van het lachen.

Na mijn harde landing keek ik recht ogen van Donut, die zich blijkbaar afvroeg waar alle drukte vandaan kwam.
Hij keek me nog even aan en liep weer richting zijn mandje waar Freaky al lag te slapen.

Net toen ik weer op wilde staan rolde Mir van het lachen van de bank af, bovenop mij.
Ik had deze klap niet verwacht, van schrik gingen de sluizen open, en ook mijn luier was nat.
Heey, ik ben op iets zachts geland, giechelde ze nog na. Ja mij, hoorde ze onder zich weg komen.
Snel stond ze op, en hielp me overeind, natuurlijk viel het haar meteen op dat in de korte tijd van ons ‘gevecht’ ook ik nat was geworden.
Het lijkt er op dat meneer het ook in zijn broek heeft gedaan van de schrik, deed ze mij na.
En nu begonnen we beiden te lachen.

Dit resulteerde in 4 boze kattenogen die blijkbaar wilden slapen.
Laten wij ook maar eens gaan slapen, zei ik, terwijl een eigenwijze kurk het mij moeilijk maakte, omdat hij had besloten om niet meer in de wijnfles te willen.
Hoe hard hij ook aangedrukt werd, hij wilde er niet meer goed in, uiteindelijk zat ie op z’n plaats, wel een beetje scheef maarja… hij zat.

Ondertussen had Miriam de glazen naar de keuken gebracht,
en stond al een tijdje geamuseerd te kijken hoe de strijd tussen de wijnfles en mij verliep.
Zullen we het maar gelijkspel noemen schat? zei ze lachend en gaf een zoen, kom we gaan naar boven.

Ik werd als eerste verschoond, en zoals altijd als Mir dat deed lag ik gewoon te genieten,
de eerste keren dat ze mij verschoonde kwam ik gewoon klaar van opwinding,
maar na mate ze me steeds vaker verschoonde werd het wel steeds minder,
hoe dan ook, het bleef een heerlijk gevoel om door haar verschoond te worden.

Het is klaar hoor schat, klonk Miriams stem ineens,
terwijl ik langzaam mijn ogen open deed, realiseerde ik me dat ik op de commode bijna in slaap was gevallen.
Lekker geslapen? Giechelde ze.
Hoe lang heb ik hier gelegen dan? Vroeg ik slaperig terwijl ik opstond van de commode,
O maar vijf minuutjes, zei Mir, maar je lag daar zo schattig, dat ik je eerst niet wakker wilde maken.

Toen bedacht ik ineens dat ik ook nog verschoond moest worden op diezelfde commode doe jij als bed gebuikte,
dus heb ik je toch maar wakker gemaakt.
Dat vind je toch niet erg? En ze keek me weer veel te lief en schattig aan met haar mooie bruine ogen.

Weet je, die blik van jou, zou verboden moet worden, gniffelde ik, al meer dan een jaar zijn we nu samen,
en ik weet nog steeds geen oplossing om die smekende ogen van je te weerstaan.
Misschien moet je dat dan wel niet doen, glimlachte ze, terwijl ze op de commode sprong.
Laat het gewoon gebeuren, is er ooit iets erg gebeurd terwijl je werd verleid door mijn ogen?
Nou… zei ik plagerig, dat klokhuis op middelbare, die ik naast de prullenbak gooide, telt die mee? en ik gooide haar natte luier in de luieremmer.
Die gooide ik mis, omdat ik een beetje zenuwachtig was omdat ik wist dat jij keek.
Ow? lachte Miriam, Ik dacht dat je gewoon zo scheel… dit keer was het Mir die een spervuur van verschillende beren op zich af kreeg.
Vanaf de beren-stoel waar ik mijn munitie vandaan had gehaald, liep ik rustig naar de berg beren op de commode en ging vrolijk verder met verschonen.

Volgens mij vergeten wij iets… klonk vanuit de berenberg, jij had het over een jaar samen zijn.
Ja dus? en ik plakte kaar luier dicht.
Wat mag ik als wij een jaar samen zijn? mee naar de… er daar stopte ze met haar zin.
O my… helemaal vergeten, dat het morgen al was, dat ik notabene mijn eigen familiedag was vergeten.

Het jaarlijkse familiefeest, de hele familie kwam dan voor de gezelligheid bij elkaar om wat te praten, te eten en te drinken.
Zoals elk jaar is er ook weer de familiequiz, allemaal vragen en feitjes over je mede familieleden,
die je zo ongeveer alleen maar kan weten als je het hele jaar de ‘familie-mail’ hebt gevolgd.
Dat doen de meeste mensen vaak niet,
dus het word altijd veel raden en gokken, dat levert dus ook vaak de meest lachwekkende en komische antwoorden op.
De meest creatieve antwoorden die winnen dus ook meestal.

En inderdaad, Miriam mocht eindelijk mee, we zijn tenslotte al meer dan een jaar bij elkaar,
en de ongeschreven familieregel is: je moet een jaar of langer verkering hebben voordat je partner mee mag naar de familiedag.

Ik heb er eigenlijk wel zin in, zei Miriam terwijl we in bed lagen, kan ik eindelijk al jou familie ontmoeten, ben wel benieuwd wat voor mensen het zijn.
Daar kom je snel genoeg achter, zuchtte ik, het is een erg grote ‘konijnen-familie’ met super veel ooms en tantes, en nog meer neefjes en nichtjes.
Waarvan sommige kinderen nog op onze ‘andere leeftijd’ zitten, als je begrijpt wat ik bedoel.

Ow, en we moeten ook nog even denken hoe we dat met ons ‘luieren’ gaan doen morgen, merkte ik ineens op.
Het feest is in een openbare gelegenheid, een café of restaurant, het wemelt er met familieleden, dus ongemerkt verschonen zou erg moeilijk worden.
Ik twijfel of het wel verstandig is om morgen een luier om te doen, als we ontdekt worden…

Ik doe dan morgen wel gewoon een rok aan, dacht Miriam hardop, dan valt mijn luier niet op, maar bij jou, dat is een ander verhaal.
Misschien is het maar beter dat jij morgen maar gewoon zonder luier doorbrengt, als je dat red tenminste, giechelde ze.
En verschonen kan wel op de dames wc’s, in zo’n toilethokje is voldoende ruimte ervoor.
Dat is dan geregeld, ik ga morgen luierloos, en jij camoufleert hem gewoon, en zo te horen gaat het verschonen ook wel lukken, somde ik gapend op.
Meer kan ik zo even niet bedenken, anders denken we er morgenochtend nog wel even over na, maar nu ga ik slapen, truste Mir.
Slaap lekker schatje, gaapte ze naast me.
We deden de nachtlampjes uit, en vielen in elkaars armen in slaap, half enthousiast, half zenuwachtig, over wat er morgen komen ging.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Mooi ^_^

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 20B)

20. Familiefeest.

De volgende morgen stonden we al vroeg op uit bed, want we moesten nog een behoorlijk eind rijden om bij het feest te komen.
We stapten uit bed, en deden onze ochtendjas aan, Miriam ging eerst douchen, terwijl ik naar beneden ging om ontbijt te maken.
Ik waggelde de trap af naar de keuken, want door mijn volle luier had ik wel wat moeite om normaal te lopen.

In de keuken aangekomen werd ik begroet door 2 hongerige katten die allebei wilden ontbijten.
Na de voerbakjes te hebben bijgevuld, bleef ik even staan kijken naar de etende katten.
Donut had al na een paar minuten zijn bakje leeg en probeerde nu Freaky weg te jagen voor nog een tweede portie,
maar toen dat niet lukte ging ie weer chagrijnig liggen slapen in zijn mandje.

Toen Miriam beneden kwam had ik het ontbijt al klaar, warme bolletjes, croissantjes, vruchtensap en thee.
Onder het eten complimenteerde ik haar met haar kledingkeuze, ze had een roze blouseje aan, waarin haar prachtige borsten mooi uitkwamen,
en die ruim over haar wijde beige rok viel, die tot haar knieën kwam.
Niemand kon zien dat ze er een luier onder aan had, wel had ze in haar handtas 3 extra luiers ter verschoning verstopt.

Na een heerlijk ontbijt ging ik ook douchen, maar eerst zocht ik mijn kleren voor vandaag uit, een beige overhemd, spijkerbroek en een net jasje.
Maar waar ik wel even aan moest wennen, was dat ik naar mijn onderbroekenlade moest lopen in plaats van de commode om een luier te pakken.
Maarja, het was maar een luierloze dag, dus dat zou wel moeten lukken, vanavond mocht het weer en zou ik lekker geluierd worden door Miriam.

Na ietsje te lang onder de douche te hebben gestaan, kwam ik klaar voor vertrek naar beneden.
Hèhè, ben je daar eindelijk zuchtte Miriam, ik stond al ehm… ze keek even op haar horloge, …vijf minuten te wachten.
Je ziet er erg leuk uit, de kleur van je overhemd past mooi bij de kleur van mijn rok, merkte ze op.
Ja, daarom heb ik ook juist deze gekozen, zei ik, omdat ik wist dat ie dezelfde kleur is,
nu kan iedereen mooi zien dat we een stelletje zijn, voegde ik er lachend aan toe.

Onderweg in de auto merkte ik dat Miriam toch een beetje zenuwachtig was, maar ik stelde haar gerust dat ze nergens bang voor hoefde te zijn.
Ja, er zitten wat rare figuren in mijn familie, maar ze eten ze heus niet op, geloof me maar, zei ik met een glimlach.
En weet je, als je het niet meer zien zitten kunnen we nog altijd weg gaan, met een smoes dat ik mij niet zo lekker voel ofzo.
Ze werd wel wat rustiger door mijn ‘peptalk’ maar ze was nog steeds niet de oude.
Maarja, wat wil je ook, een bezoek aan alle familie van je vriend, en dan zo’n groot geheim bij je.

Na een paar uur reizen kwamen we eindelijk bij het zalencentrum waar het feest gegeven werd, natuurlijk was iedereen er al,
en waren wij als laatste aangekomen, het hele parkeerterrein stond al vol met auto’s.
Maar wat wil je ook, wij woonden het verste weg van iedereen.
Na lang zoeken had ik eindelijk een parkeerplekje gevonden in de zee van auto’s.

Gelukkig maar dacht ik, de halve autoreis heb ik mijn plas op moeten houden,
dus ik was nu wel toe aan een wc-bezoekje om even ‘af-te-wateren’.
Ik was dus wel een beetje jaloers op Miriam, die het gewoon onder de autorit had kunnen laten lopen.

We liepen naar binnen en de hal was nog verlaten, gelukkig zag ik meteen aan de rechterkant een bordje met ‘herentoilet’.
Miriam wachtte zo lang even in de tot ik klaar was, redelijk opgelucht na het ‘lozen van mijn overtollige water’ kwam ik weer naar buiten.
Heb je wel je handen goed gewassen? deed Mir een bezorgde ouder na, en we moesten er beiden om lachen.
Nog na gniffelend liepen we de zaal binnen waar iedereen al zat te wachten.

Ah, André, we dachten al bijna dat je niet meer zou komen, riep mijn altijd meest aanwezige oom.
Aanwezig, was ie zeker, niet alleen met zijn stemgeluid, maar ook met zijn omvang,
ik hoopte maar voor hem dat zijn stoeltje het vandaag zou houden.

En wie is deze schone dame? voegde hij er nog aan toe terwijl naar Miriam wees.
Nou, dit is Miriam, mijn vriendin, antwoordde ik, maar misschien kan ze zelf wat meer vertellen.
Een beetje verlegen stapte ze achter mij vandaan, en begon over zichzelf te vertellen:
waar ze vandaan kwam, wat haar hobby’s waren, wat voor school ze deed, en hoe lang ze mij al kende.

Na een verhaal van bijna tien minuten ging ze aan een tafeltje naast mij zitten, waar ook een van mijn favoriete tantes zat, die ook erg veel van katten hield.
Zij had mij al helemaal uitgehoord over onze katten, wat voor katten het waren, hoe ze er uit zagen, hoe oud ze waren enzovoort.
Ik was dus wel blij dat Miriam erbij kwam zitten, zodat het ‘kattenverhoor’ een beetje verdeeld werd onder ons twee.

Na een toespraak van mijn oom, werd er rondgegaan met koffie, de meeste mensen beleven gewoon aan hun tafeltje zitten.
Maar anderen zagen dit als een gelegenheid om hun tafel te verlaten en zich bij Miriam en mij te voegen, en nog wat meer over Mir te weten te komen.
Dit ging zover dat bijna alle familieleden rond onze tafel stonden, en het bijna leek dat het hele feest om Miriam ging.

Dit werd ons ietsje te druk en verlieten onze tafel, en probeerden door de mensenmassa te ontsnappen.
Na een lange moeilijke tocht door een oerwoud van familieleden stonden we dan toch eindelijk weer in de hal.

Hé Dré, ik geloof dat ik het daarnet weer in mijn luier heb gedaan, fluisterde Miriam.
Maar dan ga je hier toch even naar de dames wc om je te…
Toen merkte ik pas dat het niet om een normale plasluier ging, zelfs geen poepluier, maar dat ze aan de diarree was.
Dat kan ik hier echt niet verschonen, snikte ze, dat ruiken ze, dat weet ik zeker.
Ik heb misschien wel een ideetje, zei ik met een glimlach, wil je hier even wachten?
Ze snikte iets wat op ‘ja, is goed’ leek, en ik liep de zaal weer binnen om eventjes om te melden dat we een luchtje gingen scheppen,
en om Miriams handtas van onder de tafel te pakken.

Iets later liepen we samen naar buiten, het viel mij op dat ze zichtbaar moeite had met lopen, door de hoeveelheid brei in haar luier.
Waar gaan we heen? Vroeg Miriam een beetje onzeker.
Naar een geschikte plaats om je te verschonen, waar we ook al eens eerder zijn geweest, beantwoorde ik haar vraag.

Nu wist ze het helemaal niet meer, verschoonplaats hier? Zijn we eerder geweest?
Na ongeveer tien oncomfortabele minuten lopen zag Miriam waar ik heen wilde.
Aan een groot parkeerterrein stond de winkel waar wij de box en de kinderstoel hadden gekocht.
Altijd handig om een back-up plan te hebben, glimlachte ik.
Nu maar hopen dat ze mij niet meer herinneren, zuchtte Miriam, anders mogen wij er vast niet in.
Valt wel mee hoor, denk ik, ze waren niet echt boos, en het is toch goed afgelopen, toch? Stelde ik haar gerust.

Bij binnenkomst kwam er een medewerker van de winkel naar ons toe,
we zagen dat het dezelfde persoon was die ons ook de vorige keer had geholpen.
Ah, onze favoriete klanten, begon ie met een licht sarcastische toon, wat kan ik voor jullie doen.

Net toen ik wat wilde zeggen, onderbrak hij mij.
Lang niet gezien Dré, hoe gaat het met jou en de kleine?
Nou kleine… begon Miriam, nu even niet, maar ik zit nu met een ander probleempje,
zeg maar gerust probleem, daarom zijn we hier ook heen gekomen.
Sorry mevrouw, grinnikte hij, maar als ik vragen mag, wat is uw probleem?

Nou ehm… Miriam werd een beetje rood, ik heb een ehm… ongelukje gehad,
en nou vroeg ik me af, of u hier ook mogelijkheden om me te verschonen.
Natuurlijk hebben wij dat, hij wees ons op een verschoonhoek met alles er op en eraan,
er was zelfs een kraan voor stromend water.

Ik vul een bakje met lauw water bij de kraan, ondertussen legt Miriam al doekjes en poeder klaar.
Ze gaat op de commode liggen en doet haar rok alvast omhoog zodat ik bij haar luier kan.
Toen ik haar luier losmaakte, kwam er toch een stank uit, dus Miriams angst dat iemand het zou ruiken op de familiedag was niet ontrecht.
Ik pakte een washandje van de stapel en maakte hem nat in het warme water,
en probeerde ermee haar billen en schaamstreek zo goed mogelijk schoon te krijgen.
Ondertussen lag Miriam te genieten op de commode door de schoonmaakbeurt.
Eenmaal schoon poederde ik haar geslachtsdelen nog even in en deed haar weer een lekkere dikke schone luier om,
en schoof ik het plasticbroekje weer over de luier heen.
Miriam liet haar rok weer zakken en sprong van de commode af.

We ruimden de troep die we hadden achtergelaten nog even op, Miriams luier had ik in een plastic tasje gedaan,
want die zouden we onderweg nog wel even weggooien.
Want het was voor de klanten en het personeel ook geen pretje om hier een behoorlijk stinkende luier in de afval bak te hebben.
Na de verkoper hartelijk te hebben bedankt, en te hebben beloofd dat we snel weer een keertje langs zouden komen,
verlieten we de winkel, en gingen weer op naar het feest.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Is het nu nou afgelopen? Want eigenlijk wil ik dat je verder schrijft =D

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Ik schrijf ook wel verder alleen ik heb het de laatste weken erg druk...
En de komende weken nog veel drukker,
Dus ik weet niet wanneer het volgende stuk uitkomt...

(Ik ben nu 's morgens en 's middags aan het werk...
En 's avonds moet ik ook nog vaak leerwerk doen voor mijn opleiding...)

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Achja... Ik blijf je steunen!
*Steunt*

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 20C)

Note: ik heb het einde wat aangepast, zodat ik hierna nog meer delen kan schrijven.
Want dit zou oorsprongelijk het laatste deel van serie zijn.
Ik weet alleen niet wanneer er weer een deel uit komt, want zoals ik al zei, ik heb heb het nu erg druk...

22. De leugen.

Ehm… Dré, begon Miriam, volgens mij moeten we nu rennen, hoezo? Vroeg ik, mij nergens van bewust.
Nou, ging ze verder, de familiequiz begint over een minuut of vijf, en we moeten nog een kilometer lopen.
Oh sh*t, das waar ook, vloekte ik, kan je een beetje rennen met je outfit?
Moet wel lukken glimlachte Miriam, en we zette allebei de sprint in.

Ongeveer zes minuten later kwamen we buiten adem bij het feest aan,
na even uitgehijgd te hebben gingen we naar binnen.
Het was bijna een deja vu moment, net als bij onze eerste aankomt zat iedereen al op ons te wachten.
Ah, daar zijn jullie, we wilden bijna zonder jullie beginnen, ga maar aan de tafel bij tante Anja zitten.

Er zijn een paar last-moment vragen bij gekomen, en daar beginnen wij ook meteen mee,
dit zijn vragen over Dré en zijn partner.
Ik hoop dat iedereen heeft opgelet bij de introductie van ons nieuwe familielid.
Hier en daar klonk wat gemompel, en we vingen zo wel positieve als negatieve reacties op.

Dan beginnen we nu met de eerste vraag… bulderde mijn oom.
Hoe heten de katten van Miriam en Dré? Meteen hoorden we alle teams overleggen,
het gekras van pennen en een heleboel gechiechel en gegrinnik.
Die is makkelijk! Riep mijn tante iets te hard, en iedereen keek op,
ze bood haar excuus aan en begon te schrijven: de dikke rode heet Donut, en de Cyperse Freaky.
Dat heb je goed onthouden, complimenteerde ik haar, ’t was niets moeilijks was Anja’s reactie,
als het over katten gaat onthoud ik ook echt alles.
Zelfs dat… maar ze werd onderbroken door de stem van mijn oom.

Iedereen heeft het antwoord opgeschreven? dan nu de tweede vraag: In welke plaats wonen ze?
Bij deze vraag begonnen bijna alle teams meteen te schrijven, een enkel team moest overleggen,
maar we hoorden bijna overal mensen het goede antwoord fluisteren.
Zelfs mijn tante had het goede antwoord al opgeschreven, maar controleerde het nog wel even bij ons.
Meppel toch? Fluisterde ze, zodat niemand het kon horen, een nauwelijks merkbaar knikje van Miriam bevestigde haar antwoord.

Klaar? vroeg mijn oom, de Derde vraag:
Hoe lang hebben ze al verkering?
Deze vraag hadden ze dus blijkbaar niet verwacht, er was erg veel overleg, zelfs tussen de afzonderlijke teams.
Ook die is makkelijk lachte ik, en schreef anderhalf jaar op.
Zo kort nog maar? het lijkt veel langer te zijn, vroeg Miriam verbaast.
Reken maar uit fluisterde ik, vanaf de zomer dat we elkaar ontmoet hebben tot nu,
inderdaad, je hebt gelijk, zei ze, maar het lijkt echt veel korter.

En dan de laatste vraag in de categorie Dre en Miriam! klonk het door de zaal.
Hoe lang wonen ze al samen?
Eigenlijk moesten zelfs Miriam en ik er over nadenken,
maar na een tijdje rekenen hadden we volgens ons het juiste antwoord te pakken, een jaar en twee maanden.
De rest van de familie had er veel moeite mee, ze waren op servetjes berekeningen aan het maken,
maar erg druk aan het overleggen.
Toen de mededeling kwam dat ze hun pennen neer moesten leggen, hadden de meesten zelfs nog niets opgeschreven,
snel krabbelden ze nog wat neer.

Dan gaan we nu verder met de categorie hobbies, hoorden we mijn oom roepen,
en we kregen weer een nieuw papier om op te schrijven, het oude moesten we inleveren.
Mijn vermoeden was dat Miriam en ik die na moesten kijken,
maarja, dat vermoeden bleef niet lang hangen, want de quiz ging weer verder.

Een uur later, hadden we even pauze, dat was ook wel nodig, want door de vele glazen fris zat mijn blaas erg vol,
dus ik moest nodig naar het toilet.
Miriam kon gewoon blijven zitten en het lekker in haar luier laten lopen, daar was ik nog steeds wel jaloers op,
maar ik moest erg nodig dus ik liet die gedachte vallen en haastte mij naar de wc’s.

Toen ik terug kwam waren alle neefjes en nichtjes al uitgezwermd door de zaal heen,
ze zaten echt overal, achter de gordijnen, de bar, onder de tafels.
Opeens hoorden we een neefje onder de tafel tot onze grote schrik roepen:
Mamma!! Miwi-jam dwaagt een luiwer, Miriam had een beetje wijdbeens aan tafel gezeten,
dus hij had een perfect uitzicht gehad op haar luier en plastic broek.

Er kwam een tante van mij aanrennen om te kijken waar haar zoon het nou eigenlijk over had.
Nog steeds bleef mijn neefje die zin herhalen: Miwi-jam dwaagt een luiwer! Miwi-jam dwaagt een luiwer!
Hij kon er maar niet over ophouden, waarschijnlijk omdat hij ze al een paar maanden niet meer hoefde te dragen,
en dus erg verbaast was dat zijn oudere ‘nichtje’ ze nog wel droeg.
M’n tante bood haar excuus aan, en vroeg zich af hoe haar zoontje bij zulke onzin kwam,
maar dat antwoord kwam sneller dan ze gedacht had.

Inmiddels waren er al redelijk wat familieleden op het tumult afgekomen, en vroegen zich af wat er aan de hand was.
We konden flarden van gesprekken van omstanders horen: ‘Miriam en luiers? wat een onzin!’
‘Maar wat als het wel zo is?’ ‘Misschien is ze Incontinent ofzo?’
Het was wel duidelijk dat we hier niet zo makkelijk onderuit konden komen,
nu het gerucht als een lopend vuurtje door de zaal heen ging.

Misschien als niemand m’n neefje geloofde konden we dit nog stil houden.
Maar de laatste hoop hierop vervloog toen iemands oog op het openstaande tasje van Miriam viel,
daarin waren duidelijk twee incontinentieluiers en een busje poeder te zien.
Nu was de ramp helemaal compleet, nu moest ze wel bekennen dat ze luiers droeg,
maar dat het alleen maar voor haar plezier was, dat kon ze toch moeilijk zeggen?

Tijd voor een spoedoverleg met ons tweeën was er niet meer bij,
en als ik me er mee ging bemoeien dan maakte ik het misschien alleen erger, dus wat moesten doen... ik wist het niet meer.
Plotseling nam Miriam het woord en was iedereen stil.
Ik wilde het eigenlijk geheim houden, omdat ik anders bang was om er door veel mensen mee geconfronteerd zou worden.
Maar nu de aap toch uit de mouw is, doe ik alsnog mijn verhaal hierover.
Het klopt dat ik luiers, of beter gezegd incontinentiemateriaal draag, dat is omdat ik al mijn hele leven inco ben.

Mijn mond viel open, Miriam loog dat ze incontinent was, dit zou haar hele leven binnen de familie kunnen beïnvloeden.
Vertellen dat ze incontinent was, redde haar wel van haar ‘fetisj verhaal’,
maar het was wel erg dat ze nu binnen de familie altijd aan deze leugen vast zat.
Ze had zich hiermee in een ‘spreekwoordelijk hoekje’ gedreven, ik had geen idee hoe dit af zou lopen.

Miriam ging verder met haar verhaal, Dré is hier na een paar maanden verkering achter gekomen,
maar vond dit geen probleem zou mogen worden in onze relatie.
Hij heeft mij altijd gesteund, en van mij gehouden, zonder ook maar een beetje afkeer te hebben van mijn incontinentie.

Ze had een groot geluk met haar verhaal, mijn moeder zat ook in de zaal en wist ook van onze ‘afwijking’
maar ze wilde niet dat ook maar iemand er achter kwam, dus steunde ze Miriams verhaal.
Na haar verhaal kwamen allemaal mensen hun ‘medeleven’ tonen,
en maakten allemaal opmerking over hoe knap het ze vonden dat ze er al zo lang mee kon leven.

Maar mijn tante Anja zag tijdens de ‘bekentenis’ van Miriam als enige aan haar ogen en houding dat ze niet helemaal de waarheid sprak,
ook vond ze mijn verbazing nog al verdacht, dit liet ze alleen nog niet merken, ze zou na het feest nog wel even met ons tweeën praten.

De rest van de quiz verliep wel goed, al hadden we wel minder lol dan andere jaren.
Tja… wat wil je ook, met zo’n gespannen sfeer,
het ‘nieuwste lid’ van de familie heeft net zo ongeveer onder druk moeten bekennen dat ze incontinent was,
wat totaal geen pretje voor haar geweest moet zijn.
De rest van de familie was erg overdonderd door dit nieuws,
zo’n leuke meid, en dan overkomt haar dit, maar uit respect voor Miriam heeft niemand het hier verder over.

De uitslag van de quiz was eindelijk bekend, ons team was tweede geworden, wel jammer dat we net naast de eerste prijs grepen,
maar alles was beter dan de laatste plek, want dan moest je de quiz van volgend jaar maken.

Tante Anja wilde na afloop nog even met ons praten, in haar campertje onder het genot van een kop verse hete thee.
Miriam en ik dachten dat het nog over de quiz zou gaan, of zelfs over onze katten, dus we gingen maar al te graag mee.
We gingen naar de parkeerplaats waar het oude campertje van Anja geparkeerd stond.
Eenmaal binnen, roken we een gigantische kattenlucht, maar dat deed ons niets, we zochten een comfortabel plekje en gingen zitten.
We kregen van Anja een mok thee, toen begon ze met haar bezorgde stem: Dré, Mir, er is iets wat mij een beetje tegenstaat,
iets wat met jullie allebei te maken heeft.
Ik kan maar niet geloven dat zo’n leuke jonge meid als Miriam incontinent is, begon ze heel direct,
dus mijn vraag is, waarom draag je luiers? ben je echt inco? of vind het gewoon lekker?
We schrokken allebei erg van deze vraag, en blijkbaar was deze schrik van ons gezicht af te lezen,
want er verscheen een glimlach op Anja’s gezicht.
Dat dacht ik al, ging ze verder, ik heb hier te maken met een liefhebber of misschien wel twee, en ze keek mij even aan.

Wij ehm… begon ik, even keek ik in Miriams mooie ogen, en ik zag haar knikken,
een teken dat ze mijn tante wel vertrouwde met ons geheim.
Wij vinden het fijn om luiers te dragen, herpakte ik mijn zin, gewoon omdat we ze lekker vinden zitten,
wij zijn dus DL of Diaper Lover.
Ik ooit wel eens van die term gehoord, bekende tante, maar dan alleen luiers?
Miriam werd een beetje rood, niet alleen luiers, zei ze een beetje zenuwachtig, af en toe ook wat babyspul erbij,
zoals verzorgt worden, drinken uit de fles, slapen met een speen enzo.
Het voelde een beetje vreemd om dit allemaal zo aan iemand te bekennen, maar we hadden eigenlijk geen keus,
we wisten dat Anja ons eigenlijk al door had, al sinds mijn verbaasde reactie op Miriams bekentenis.

Weet je… begon Anja, de meeste mensen ouden dit nooit kunnen en willen accepteren,
gewoon omdat het niet zo hoort, dat het niet normaal is.
Maar als een mens hier gelukkig van kan worden, hier een gevoel van veiligheid of geborgenheid van krijgt,
of zelfs hiermee z’n gevoelens kan uiten of delen, dan houd ik jullie niet tegen.
Je moet nooit je innerlijke gevoelens onderdrukken, daar word je alleen maar ongelukkig van.
Miriam en ik waren helemaal stil van tante’s toespraak, van het feit dat ze er niet moeilijk over deed,
en dat ze het zo ongeveer bijna aanmoedigde.

Eigenlijk… ging tante verder, heb ik ook zoiets waar ik al tijden lang iets mee wil doen,
maar nooit echt de kans heb toe gekregen.
Ow? wat dan? vroegen Miriam nieuwsgierig in koor.
Ik zou wel weer eens een baby willen vertroetelen, knuffelen,
en misschien wel verschonen, maar op deze leeftijd kinderen krijgen is helaas onmogelijk.
Daarom ben ik altijd zo gek geweest op mijn katten, die kon ik helemaal verzorgen, vertroetelen, knuffelen,
maar dat was lang niet het zelfde met een echt kind.

Maar na vandaag… ik durf het bijna niet te vragen…
Natuurlijk is dat goed, flapte Miriam eruit, wij hebben alles in huis, als u eens een weekend langs ko…
toen leek ze te realiseren dat ik er ook nog was.
Mag dat van jou Dré? en ze keek me smekend aan.
Ik dacht even na, van mij mag het, dan kan ik ook weer eens een keertje klein zijn,
als u tenminste twee baby’s wilt zei ik lachend.
Anja leek even over het voorstel na te denken, maar stemde toen in, het leek haar wel wat om ons tweeën te verzorgen.
We spraken nog even af wat en wanneer en we gingen weer terug naar het feest, of tenminste de genen die er nog waren.

De helft van de mensen waren al naar huis, en de rest was nog wat aan het napraten.
Wij bleven ook nog een tijdje voor de gezelligheid, na een uurtje riep Miriam door de zaal,
ik ga even naar het toilet, daar ga ik me even verschonen.
Nu iedereen het toch wist maakte ze er ook geen probleem meer van om het te verbergen.
Ze liep met een glimlach naar de wc’s, ze vond het helemaal eigenlijk helemaal niet erg meer om ‘inco’ te zijn.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Wou eigenlijk niet doorlezen bij dat neefje, maar mán, Pro

 

[werni]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Beste Onyx,
Blijf genieten van je verhaal! Verhaal is mooi en aantrekkelijk geschreven.
groetjes
Werni
!1

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

'k Ben inmiddels weer aan het schrijven.
Jammer genoeg heb nu erg weinig tijd, maar doe m´n best voor het volgende deel
't Word waarschijnlijk in twee stukken gesplitst, maar weet het nog niet zeker :

en dank jullie voor alle positieve reacties 8)

btw, zit nu al bijna op 82 a4tjes die ik heb geschreven,
+ nog zo'n 5 a4tjes met aantekeningen voor volgende delen

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~20 delen~

Jij moet ook weer eens in mijn verhaal reageren =D

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 21A)

Het is dan eindelijk weer zover, weer een deeltje van mijn verhaal
Waarschijnlijk word ook dit deel opgesplitst in A,B,C.
Dit makkelijker schrijven voor mij als het kortere delen zijn.
Maar ook voor jullie omdat er dan sneller weer een nieuw deel is

Ik heb wel wat zitten experimenteren met dit deel.
Want ik wist niet helemaal wat ik nou moest schrijven, ik had namelijk niet zoveel inspiratie

Maarja, ik hoop toch dat dit weer een geslaagd deel is geworden.

Laat even weten wat je er van vind,

Mvg Onyx


23. Tante.

Op een vrije vrijdagmorgen waren Miriam met ons ontbijt bezig.
We hoefden niet naar school, of beter gezegd naar college toe, want alle docenten hadden vandaag studiedag.

Ik hoorde wat gemopper van de keukentafel komen, dat ik weer veel te veel hagelslag op mijn broodje deed.
Moet jij nodig zeggen, kaatste ik terug, moet je die kom cornflakes eens zien, je ziet de yoghurt niet eens meer.
We keken elkaar even aan, en barstten toen beiden in lachen uit, ’t is net het eeuwige gezeur van mijn moeder,
grinnikte Miriam, daar kreeg ik ook altijd commentaar van tijdens het eten.

Heey, dat ken ik, zo is mijn moeder ook.
Eet met vork en mes, slurp niet zo tijdens het drinken, zoiets? mompelde ik bijna onverstaanbaar met mijn mond vol hagelslag.
Niet met je mond vol praten, corrigeerde Miriam mij, het klonk zo griezelig veel op mijn moeder,
dat ik van de schrik in een keer alles doorslikte en in hoesten uitbarstte.

Nadat ze me een glas water had gegeven, rende ze naar de telefoon die al 3 keer was overgegaan.
Goedemorgen u spreekt met Miriam, ha die Mir, hoe is het met mijn lievelingsnichtje?
Ehm… met wie spreek ik? vroeg ze een beetje verward, weet je dat niet meer? vroeg de stem aan de andere kant.
We hebben twee maanden geleden nog in het zelfde team gezeten met de familiequiz.

Er ging ineens een lichtje bij Miriam branden, ooooh, nu weet het weer, tante Anja! wat leuk om u weer eens te spreken.
Hey Dré, onze lievelingstante aan de telefoon, kom er ook even bij, dan zet ik hem wel even op de speaker.

Ik was net bijgekomen van mijn hoestbui, en kwam naast Miriam op de bank zitten.
Ha die tante, hoe gaat het met u en de katten? ´ha die Dré! het gaat hier erg goed met mij.´
Alleen de katten hebben het volgens mij vannacht erg gezellig gehad, want ze zijn nu niet wakker te krijgen.
Zo hoort het, ’s nachts feest vieren, en overdag slapen, dat zouden wij ook eens moeten doen, zei ik lachend.

Leuk dat je daar over begint, over het slapen, speelde tante in op mijn opmerking.
Ik vroeg mij namelijk af, of jullie dit weekend ook een logee willen hebben, dat lijkt ons wel leuk, antwoordde Miriam,
u bent van harte welkom in ons huis om een paar nachtjes te blijven slapen.
Ze besefte nog niet, dat tante iets heel anders bedoelde, laat ik het maar iets anders formuleren, ging Anja verder.
Zou ik dit weekend langs kunnen komen als oppas voor mijn lieve kleine neefje en nichtje?

We waren eigenlijk helemaal vergeten dat we deze afspraak met tante hadden gemaakt, dus we wisten even niets meer te zeggen.
Na een kort en snel overleg tussen ons tweeën, of we dit wel een leuk idee vonden, en zo ja, wie wat in huis zou halen voor het weekend,

Na een minuut of vier nam Miriam het woord weer, sorry voor het wachten,
We vinden het een erg leuk idee dat u langs komt, eten drinken en een slaapplek worden geregeld.

Nou, dat is dan geregeld, ik sta vanmiddag om 5 uur bij jullie huis, zei tante enthousiast.
Maar, ik heb nog wel een verzoekje, als ik kom, dan wil ik dat jullie gezellig aan het spelen zijn op jullie kamer.
O ja, en dat er een sleutel onder de deurmat ligt zodat ik naar binnen kan, voegde ze er nog aan toe.

Dat word allemaal geregeld, beloofde ik.
Mooi, zei tante, ik hoop dat het je lukt om alles te regelen, want ik besef dat dit wel redelijk kort dag is.
Moet wel lukken zei Miriam zelfverzekerd, nou dan zien we u vanmiddag wel denk ik zo.
Veel sterke met de reis, en doe de groeten aan de katten, voegde ik er nog snel even aan toe.
Tot vanavond zei tante vrolijk, en ze hing op.

Daar zaten we dan, er niet helemaal zeker van wat er vanavond zou gebeuren,
zou ze streng zijn, of juist erg lief?
Veel tijd hadden we niet om daar over na te denken,
we hadden nog erg veel dingen te doen voordat we tante in huis konden ontvangen.

Boodschappen, het huis opruimen, schoonmaken, we moeten ook nog nieuwe babydoekjes hebben, somde ik allemaal op.
Over schoonmaken en babydoekjes gesproken… begon Miriam terwijl ze haar ochtendjas een beetje open deed en haar luier liet zien.
Ik wist meteen al hoe laat het was, ze moest nodig verschoond worden, en nu ik er over nadacht, ikzelf eigenlijk ook.

Weet je wat, ga ik eerst even douchen, zei ik, daarna kunnen we elkaar wel verschonen en ons aankleden.
Oke, is goed, hoorde ik van de keukentafel komen waar Miriam bezig was een boodschappenlijstje.

In badkamer gooide ik mijn ochtendjas in een hoek en legde alvast een handdoek voor mijzelf neer,
ik draaide de kraan open en liet het water op temperatuur komen.
Het viel mij op dat mijn luier echt wel redelijk doorhing, ik vroeg me af of er nog meer bij zou kunnen of niet.
Op dat moment viel mijn oog op de digitale weegschaal in de hoek van de badkamer stond.
Miriam had dat ding eens aangeschaft, ze had hem een keer gebruikt, maar nooit weer.
Je weet hoe dat gaat met vrouwen en hun gewicht, ze geven altijd de weegschaal de schuld en gebruiken dat hem nooit meer.
Er schoot een beetje rare gedachte door mijn hoofd, hoeveel zou mijn luier eigenlijk wegen?
Ik besloot het gewoon te proberen, voorzichtig maakte ik de plakkers los en mijn zwaar doorweekte luier viel met een plof op de grond.

Ik legde mijn luier op de weegschaal en de getalletjes begonnen op te lopen, Na een paar seconden had de weegschaal besloten dat mijn luier met inhoud 1165 gram woog.
Net toen ik op wilde staan kwam Miriam de badkamer binnen, ze vroeg zich af waarom ik naakt bij de weegschaal zat te kijken waar een natte luier op lag.
Een beetje betrapt leg ik mijn experiment uit, ze vond het eigenlijk wel een leuk idee, maar ze bekende dat ze haar luier jammer genoeg niet kon wegen.
Voor ik kon vragen waarom, deed ze haar ochtendjas uit en stond naakt voor mij, ze duwde mij de douchecabine in en begon mij te wassen.

Er werd geen enkel plekje van mijn lichaam overgeslagen, ze waste mij langzaam en intens.
Als laatste begon ze aan mijn schaamstreek, de massage leek wel een eeuwigheid te duren, zo ontzettend genoot ik ervan.
Ik nam het washandje van haar over, mijn massage deed niet onder voor wat Miriam bij mij had gedaan.
Sensueel begon ik haar borsten te masseren, langzaam maar zeker daalde ik af tot haar mooie ronde billen, die op hun beurt ook weer verwend werden,
als laatste kwam ik met mijn washandje bij haar vagina, ze kreunde van genoegen onder mijn verwenning.
We masseerden elkaar net zo lang door totdat we allebei klaarkwamen, voorzichtig bracht ze mijn geslachtsdeel richting haar vagina,
we vreeën zoals we dat nog nooit hadden gedaan.

Na meer dan een uur elkaar te hebben verwend, schrok ik ineens ‘wakker’ uit ons spel, hoe laat is het, vroeg ik verwilderd,
terwijl Miriam zich nog niet bewust van tijd, mijn borst nog aan het masseren was.
Ze pakte mijn horloge van de wasmand, en las van het digitale schermpje: 13.30, WOW! Dan hebben we er meer dan een uur onder gestaan.
Snel draaide ze de kraan uit en pakte de handdoek, na een snelle afdroogbeurt, en een veel te snelle verschoning,
racete Miriam naar de winkels om boodschappen te doen, ondertussen probeerde ik het huis weer netjes te krijgen.

Als alles nu goed ging, zouden we nog een uur hebben als we klaar waren met alle werkzaamheden.
Daarna zouden we de rest van het weekend aan tante Anja overgeleverd zijn…

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 21B)

note: Ik heb dit keer een iets andere opmaak gebruikt, laat even weten of je dit fijner vind lezen...


24. Tante komt langs.

Na een uitputtende middag schoonmaken, boodschappen halen, en voorbereidingen voor tantes aankomst was het alweer half vijf.
Miriam en ik waren ons al aan het omkleden, beiden een luier om met twee inleggers met daaroverheen een plasticbroekje en tenslotte een soort pyjamapak.
Mijn pyjama was van een soort donker ‘bordeaux’ rode fleece stof met capuchon, ik wilde het toch nog een beetje volwassen houden.
Maar die van Miriam noemde ik altijd gekscherend ‘berenvel’, want die was van een donkerbruine fleece stof gemaakt, met als extra twee oortjes op haar capuchon.
Daarin vond haar altijd net een lief zacht knuffelbeertje lijken, die was weggelopen uit haar eigen beren verzameling.
We hadden deze pyjama’s op internet besteld, alleen we droegen ze eigenlijk zelden, maar dit was een leuke gelegenheid om ze weer eens uit de kast te halen.

Rond kwart voor 5 vijf hoorden we al iemand bij de deur, tante was wel een beetje vroeg bij ons huis aangekomen.
Maar dat vonden we helemaal niet erg, nu kon ons ‘baby-weekend’ iets eerder beginnen.
Snel zocht ik mijn blokken uit de kast, en pakte Miriam een paar beren om mee te spelen.
Want zoals ze beloofd hadden, zouden we aan het spelen zijn als tante kwam.

Na een paar minuten had tante de sleutel blijkbaar gevonden en hoorden de voordeur open gaan.
Langzaam hoorden we voetstappen omhoog komen, die stopten voor de deur van de speelkamer.
De deur vloog open en tante riep enthousiast: en hoe gaat het met mijn kleine kindjes!?

Even bleef ze verbaast staan van wat ze allemaal zag, al het speelgoed, knuffels, de commode, het behang en zelfs de lamp.
Wauw, ik wist dat jullie een kinderkamer hadden, maar dit is echt fantastisch.
En wat zien jullie er allebei schattig uit, echt om op te vreten.

Ja, leuk he? Deze kamer, het was oorspronkelijk Miriams idee biechtte ik op, maar we hebben deze kamer uiteindelijk samen gemaakt zoals ie nu is,
met het speelgoed, de box en de kinderstoel.
En deze pyjama’s die u zo schattig vind staan, hadden we al een tijdje in huis, we deden er eigenlijk niet zoveel mee, ging Miriam verder,
maar we vonden vandaag wel een leuke gelegenheid om ze weer eens aan toe doen.
Oh, en op uw vraag terug te komen, ging ze verder, het gaat erg goed met ons, met u ook?

Het gaat zeker goed met mij, zei tante vrolijk, nu wel tenminste, dit is echt fantastisch…
Nadat ze een beetje tot rust was gekomen na alle indrukken van de laatste minuten, verviel ze in haar normale rol als tante.
Zijn mijn kindjes nog droog? vroeg ze lief, ik wil namelijk niet dat jullie last krijgen van luieruitslag.

Kom Mir, op de commode, ik wil je luiertje even controleren, Miriam hield op met het gesprek met haar beren en liep naar tante die al bij de commode stond.
Rustig ging ze op de commode liggen, waarna tante haar berenpakje open ritste en haar plastic broekje naar beneden schoof.
Voorzichtig opende tante de plakkers en keek of de luier nog droog was, toen dit zo bleek te zijn kreeg Miriam een compliment en werd weer aangekleed.

Toen was ik aan de beurt, alleen ik voelde al nattigheid, letterlijk en figuurlijk…
Ik had namelijk meteen na de verschoning al een plasje gedaan, ik sprong op de commode en onderging dezelfde behandeling.
Alleen toen tante zag dat ik al een plasje had gedaan kreeg ik geen complimentje, maar in plaats daarvan een ‘het is niet erg kleintje, ongelukjes kunnen gebeuren’.
Waarna Miriam een giechelbui kreeg, die gelukkig onopgemerkt bleef voor tante.
Ze vond dat mijn luier nog wel even kon, dus ik werd weer gewoon aangekleed.

Zullen we samen iets leuks gaan doen? Vroeg tante, ik heb een paar leuke dvd’tjes meegenomen, daar mogen jullie we een leuke van uitzoeken.
Ja, tante dat willen wij erg graag, riepen wij in koor, en liepen achter tante aan.
We pakten nog snel even allebei een beer mee, die we voor de gezelligheid (en veiligheid, voor als de film eng werd) vast konden houden onder het film kijken.
Ze waarschuwde ons bij de trap dat we voorzichtig moesten zijn, omdat traplopen erg gevaarlijk kon zijn, als je viel kon je jezelf wel pijn doen.

Dat bracht ons ook weer op een idee, om zo snel mogelijk een traphekje aan te schaffen.
Maarja, we waren veilig beneden aangekomen, waar tante ons vroeg om even in de hal te wachten.
Na eventjes gewacht te hebben kwam ze alweer terug, en wij mochten naar binnen.
Het viel ons op dat ze alle gordijnen dicht hadden gedaan, zodat niemand kon zien dat wij als baby’s gekleed waren.

We ploften op de bank neer en kregen van tante een stapel dvd’tjes om uit te kiezen.
Het waren allemaal Disneyfilms, van de Kleine Zeemeermin tot Doornroosje, echt alle films had ze meegenomen.
Na lang overleggen en vele meningverschillen later hadden we eindelijk een leuke film uitgezocht, Sneeuwwitje!
We gaven de film aan tante die hem in de dvd-speler deed en de film startte.
Maar ze wilden niet dat we het koud zouden krijgen onder de film, dus ze dekte ons af met het tweepersoons dekbed van ons normale bed.
Tante kwam gezellig tussen ons in zitten en de film kon echt beginnen.

Miriam en ik leefden helemaal mee met de film, we werden helemaal vrolijk van de dwergen, maar we waren een beetje bang voor de heks.
Ook werden we verdrietig toen Sneeuwwitje de appel at en in ‘slaap’ viel.
Maar alles kwam weer goed toen de prins haar weer wakker kuste.

We hadden erg van de film genoten, we waren zo in de film opgegaan, dat we niet hadden gemerkt dat tante niet meer tussen ons op de bank zat.
Net toen we ons afvroegen waar ze was gebleven hoorden we vanuit de keuken, Dré, Mir het eten staat klaar!

De heerlijkste geuren kwamen uit de keuken, dus onze angst dat we alleen babyvoeding moesten eten was al snel verdwenen.
Toen we de keuken in kwamen en onze handen gingen wassen, zagen we pas wat er op tafel stond, kip, patat en appelmoes,
het ‘basis-kindermenu’ van bijna elk restaurant.
Ja, hoorden we tante vanaf de braadpan met kip zeggen, kleine kinderen moeten wel goed eten, en niet die kant en klare troep van de supermarkt.

We schoven aan tafel en tante schepte het eten op, heerlijk, zei ik vrolijk, we kunnen nu lekker beginnen met onze smeerboel…
Ehm eten… voegde ik er toch maar aan toe na een waarschuwende blik van tante.
Waarna Miriam een ligt gegiechel liet horen, waarmee ze liet merken dat ze ook wel interesse had voor mijn ideetje…
Maar aangezien dit de eerste avond met ons drieën was, stelden we tante nog maar even niet op de proef.

Na een heerlijke maaltijd, waar her en der toch wat appelmoes en mayo heen was gevlogen, ruimde tante de tafel af en begon met de afwas.
Wij mochten nog even boven spelen, voordat tante naar boven komt om ons nog een keertje te controleren voor het slapen gaan.
Een uurtje later toen tante naar boven kwam, waren Miriam en ik net klaar met ons grootste blokkenbouwwerk tot nu toe.
Samen hadden we met alle blokken die we konden vinden een toren van meer dan twee meter hoog gebouwd.

Tante was erg onder de ondruk van onze bouwkunsten, maar helaas, de toren stond precies voor de commode, dus die moest eerst weg voordat wij verschoond konden worden.
Net toen ik de toren een duw wilde geven, hoorde ik Miriam roepen, wacht even!
Ik keek om en zag dat ze net haar digitale camera tevoorschijn toverde.
Ze maakte een paar foto’s van ons bouwwerk, waarna ze meteen met een van haar beren de toren omver gooide.
Dat was de grote beer-zilla, die de toren aanviel, riep Miriam en we begonnen beiden te lachen.
We ruimden nog nagiechelend de restanten van de toren op.

Nadat we alle rondslingerende blokken terug hadden gevonden en hadden opgeruimd, vond tante het weer tijd voor een verschoning.
Nu was het mijn beurt om als eerste op de commode te mogen, tante vond dat haar kleine jongen erg zijn best had gedaan, m’n luier was van ‘top tot teen’ helemaal nat.
Nog een geluk at ik er nog inleggers in had zitten, anders had ie het niet gehouden met al die nattigheid.
Ik werd weer opgefrist met babydoekjes en ingepoederd, waarna tante mij een schone luier omdeed met maar liefst 3 inleggers.
Toen ik opstond van de commode kon ik bijna niet meer lopen, ik waggelde naar de box, waar ik inklom en een boekje pakte, omdat die tante zo meteen voor moest lezen.

Ondertussen lag Miriam al op de commode, toen tante haar plastic broekje naar beneden deed, rook ik zelfs vanaf mijn positie in de box hoe laat het was.
Ze had zoals gebruikelijk weer in haar luier gepoept, zoals ze zelf altijd zei, zolang ik mezelf niet hoef te verschonen, doe ik het gewoon in mijn luier.
Volgens mij was dat altijd gewoon pure luiheid omdat ze niet naar de wc wilde lopen.
Maarja, wat doe je eraan, je kan haar moeilijk verbieden om het in haar luier te doen.

Na die poeplucht geroken te hebben, liep tante liep de speelkamer uit, en riep dat ze zo weer terug kwam.
Miriam die alleen nog in luier op de commode lag keek mij vragen aan, op mijn beurt haalde ik mijn schouders op, als teken dat ik het ook niet wist.

Een paar minuten later kwam tante terug met een bakje lauw water, een washandje en een plastic zakje, ze zette het bakje neer op het blad van de kinderstoel,
zo stond het op een mooie hoogte zodat ze er goed bij kon.
Ze maakte luier van Miriam los en veegde de ergste viezigheid van Mir’s billen met een nat washandje, waarna ze het uitspoelde in het bakje water.
Tante droogde haar handen even af, waarna ze de vieze poepluier onder Miriams kont weghaalde en hem dichtgevouwen en het zakje dumpte.
De laatste poeprestjes haalde ze weg met een paar babydoekjes, daarna deed ze vier inleggers in de nieuwe luier, vouwde hem dicht en deed de plakkers dicht.

Vier? Moet dat echt? stamelde Miriam, zo kan ik toch nooit meer normaal lopen?
Aan de hoeveelheid die jij produceert meisje, is vier geen overbodige luxe antwoordde tante terwijl ze bezig was met Mir’s plastic broekje.
Ook zou ik niet willen dat jij je bedje vies maakt, dus daarom vier, dan weet ik zeker dat het genoeg is.

Ze tilde Miriam van de commode af en legde haar naast mij in de box, waarna ze weer uit de kamer verdween.
Naast mij hoorde ik Mir fluisteren, ik kan mijn benen helemaal niet meer bij elkaar houden,
ik lig echt hier echt ‘wijdbeens’ in de box, die luier is veel te dik, en volgens mij kan ik nu ook echt niet meer lopen.
Dat valt wel mee, stelde ik haar gerust, probeer straks maar gewoon op je rug te slapen,
dat gaat denk ik nog wel, en wat dat lopen betreft, daar hoef je je de komende acht uur geen zorgen over te maken.
Tante kwam weer binnen met twee flesjes warme melk, ze gaf ons elk een flesje en vroeg welk boekje ze moest voorlezen.
Na een wat onverstaanbaar gemompel van Miriam, omdat ze de speen van haar fles nog in haar mond had, gaf ze tante het boekje ‘rupsje nooit genoeg’.

We genoten erg van het verhaal, maar na twee hoofdstukken waren we erg slaperig geworden door de warme melk,
dus tante besloot het hier bij te laten, ze stopte ons in, en wenste ons welterusten en verliet de kamer.
Nog even probeerden we te bedenken wat tante morgen van plan zou kunnen zijn,
maar veel tijd hiervoor hadden we niet, we waren al zo moe, dat we al snel in slaap vielen.

 

[tiny1]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~

leuk verhaal!

 

[qawsedrf]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~

ik kan nie twachten op het volgende hoofdstuk.

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~

´k ben de laatse tijd erg druk bezig met mijn opleiding...
15 december heb ik mijn laatste toetsdag van dit jaar, vanaf dan kan ik weer gaan schrijven.

Tot die tijd is het dus nog even geduld hebben

maar bedankt voor alle positieve reacties

 

[qawsedrf]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~

prima doe ik dat

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 21C)

25. De speeltuin.

Goedemorgen lieve kindjes van me, riep tante toen ze de slaapkamer binnen kwam.
Terwijl ze de gordijnen openschoof, moesten onze ogen veel moeite doen om de plotselinge grote hoeveelheid daglicht aan te kunnen.
Ach wat schattig, zei tante plagerig, ze zijn nog zo moe dat ze hun oogjes nauwelijks open krijgen.
Maar het is tijd om op te staan.
We hebben vandaag nog een druk programma af te werken.

Om maar te beginnen met jou, en ze wees naar Miriam, die al wist waarom.
Ze klom uit de box en waggelde naar de commode, nog steeds moeite hebbend met de 4 inleggers, plus een paar plasjes en een grote behoefte in haar luier.
Heeft mijn kleine meisje weer een grote bah gedaan? vroeg tante speels aan Miriam.
Toen Mir op de commode ging liggen, maakte tante haar plasticbroek en luier los.
Inderdaad, mijn neus heeft me weer niet in de steek gelaten, wat heb je er toch weer een bende van gemaakt,
nog een geluk dat ik vier inleggers bij je luier in heb gedaan hè?
Miriam negeerde haar opmerking, want ze was nog steeds van mening dat die vier inleggers helemaal niet nodig waren geweest,
ze liet zich rustig verschonen en aankleden daar tante.

Tante maakte een compliment toen ze mijn luier zag, waarin ik alleen geplast had.
Maar ik was bang dat het zo wel zou veranderen, want ik moest poepen, erg nodig poepen.
Ze had me al helemaal gewassen en wilde net mijn luier dichtplakken, toen ze zag dat ik wat wilde zeggen.
Ehm… tante… ik moet nodig poepen, zei ik met een rode kop.
Eerst dacht ik dat ze boos zou zijn, dat er een chagrijnige opmerking zou komen,
zoals: ´waarom, kom je daar nu pas mee!´.
Maar het tegendeel was waar, ze leek juist erg gelukkig toen ik dat zei.
Wacht even riep ze, ik ben zo weer terug en ze liep de speelkamer uit.
Ze kwam weer terug met iets roods van plastic, een laag emmertje? nee, realiseerde ik mij, het was een potje,
ik was helemaal verbaast, een potje? dat kan ze toch niet menen?
Miriam lag al zo ongeveer op de vloer te rollen van het lachen, Dré moet op een potje, Dré moet op een potje, hahaha.
Dré mag al op het potje, corrigeerde tante haar met een boze blik, hij weet zelf te vertellen dat hij moet poepen,
en dat kan ik van jou niet zeggen en Miriam was meteen stil.

Een paar minuten later zat ik in het midden van de speelkamer op het rode potje.
Twee paar ogen waren op mij gericht, wachtend op wat ik wel of niet zou doen.
Ik schaamde me eigenlijk dood, naakt, op een potje, met mijn tante en vriendin die stonden te kijken.
Maar om tante niet teleur te stellen, drukte ik toch maar, het was dan wel niet zoveel,
maar tante leek gelukkiger dan ooit.
Ik werd meteen gewassen en verschoond, en ik mocht mijn ochtendjas aan doen in plaats van mijn pyjamapak, omdat ik zo’n grote jongen was.

We liepen met z’n drieën van de trap naar beneden, Miriam voorop in haar ‘berenvel’,
daarna kwam ik in mijn ochtendjas, als laatste kwam tante, die als enige al was aangekleed.
Na zo’n luxe avondeten, hoopten we eigenlijk ook dat ons ontbijt ook zo speciaal zou zijn.
Maar helaas, op de tafel stonden twee flesjes melk en twee borden halvermout.

Na het ontbijt, dat helaas weer verliep zonder voedselgevecht zochten we onze kleren uit die we vandaag zouden dragen,
want we wisten dat tante graag met ons ‘buitenshuis’ activiteiten wilde ondernemen.
Natuurlijk lette we er wel op dat onze kleren niet al te kinderachtig waren, omdat we waarschijnlijk ook nog andere mensen tegen konden komen.
Nadat we tevreden waren over onze kledingkeuze, allebei een joggingbroek om de contouren van de luiers zo veel mogelijk te verbergen,
en voor de rest wat gemakkelijk zittende kleding, gingen we naar benden waar tante al op ons stond te wachten.

Die vertelde ons dat we vandaag naar de speelgoedwinkel gingen, waar we allebei iets uit mochten zoeken,
dit omdat Dré vanmorgen zo flink was geweest om op het potje te gaan.
Toen Miriam dit hoorde gaf ze mij een zoen om me te bedanken hiervoor en beloofde dat ze mij niet meer zou uitlachen als ik op het postje moest.

Ook… ging tante verder, gaan we nog naar het park, ik geloof dat er het er nu wel redelijk verlaten is, dus jullie kunnen dan lekker in de speeltuin spelen.
Mir en ik keken elkaar aan en riepen in koor: speeltuin! speeltuin! speeltuin!
Toen we weer wat rustiger waren, stapten we in de auto, tante voorin en wij twee achterin, zoals het hoort bij kleine kinderen.

Niet veel later kwamen we bij de speelgoedwinkel aan, we wilden eigenlijk meteen uit de auto springen en wat leuks uitzoeken,
maar de achterdeur van de auto wilde niet open.
Tante stapte uit de auto en liep naar de achterdeur van de auto toe en deed hem gewoon open.
Ik hen de deur op kinderslot gedaan, legde ze uit, zodat jullie niet zomaar de deur konden openen, want dat zou te gevaarlijk zijn.

Toen de deur eenmaal open was stoven Miriam en ik de auto uit en renden de winkel in.
Tante zuchtte met een glimlach, het zijn en blijven kleine kinderen, en ze deed de achterdeur weer dicht en volgde ons de speelgoedwinkel in.

Binnen een paar minuten kwam Miriam terug bij tante met de grootste beer die ik ooit had gezien.
Hij was bijna anderhalve meter hoog, ze had de grootste moeite om hem vast te houden, of laat staan mee te slepen.


Tante was even bang dat ie veel te duur voor hou zou zijn, maar ze zag gelukkig dat ie in de uitverkoop was.
Waarschijnlijk was ie te groot voor de meeste kinderen en werd ie daarom nooit verkocht,
maar voor Miriam was het een droom die uitkwam.

Mijn eigen speurtocht duurde iets langer, want ik kon maar niet beslissen wat ik wilde hebben.
Uiteindelijk koos ik voor een gele raceauto van playmobiel, waar ik mooi van mijn blokken een racebaan voor kon maken.

Bij de kassa aangekomen keek de verkoper een beetje raar op,
want hoe vaak zie je nou twee jongvolwassenen van rond de 20 die helemaal gelukkig zijn met kinderspeelgoed.
En ook nog een oudere vrouw die voor hun betaald.
Maarja, het mag dan wel raar zijn, dacht de verkoper, maar het brengt weer wat geld op, dus ik mag niet klagen.

Op weg naar de speeltuin zat de beer tussen ons in op de achterbank, en Miriam voerde hele gesprekken met hem,
want iedereen kon toch horen dat hij ook terug praatte.
Ik had mijn auto al uitgepakt, en gebruikte de weinige ruimte in de auto om er mee heen en weer te rijden.

Wij zijn er! Klonk het na een minuut of tien.
We keken uit het raam en we zagen een mooie speeltuin met schommels en een mooie glijbaan,
ook was er een grote zandbak en wipkippen of hoe die dingen ook noemt.
Maar het mooiste was dat er helemaal niemand was.

Natuurlijk toen de achterdeur weer open ging, waren we weer met een noodvaart verdwenen.
Ik had de glijbaan al bezet en Miriam probeerde zo hoog mogelijk te komen op de schommel.
We hadden erg veel plezier, al werden we wel een beetje smerig, maar dat vonden we helemaal niet erg.
Na geprobeerd te hebben om zo hoog mogelijk te komen, had Miriam een nieuw spelletje bedacht.
Hoe VER ze kon komen, eerst moest ze wel redelijk wat vaart krijgen met de schommel en sprong er dan vanaf.
Dit resulteerde ook in diverse buiklandingen op het gras, waardoor ze er van voren helemaal groen uit kwam zien.
Dit was ongeveer net zo als ik er uit kwam te zien, want onderaan mijn glijbaan lag een redelijk grote plas modder.
Het wilde nog wel een gebeuren dat ik mijn voeten niet snel genoeg aan de grond had na het glijden, dus belandde ik soms met mijn kont in de modder.

Na veel glijden, schommelen en smerig worden, vond tante het maar weer eens tijd worden voor een kleine pauze.
Ze riep ons bij haar op het picknickkleed wat ze al had neer gelegd, vreemd genoeg leek ze zich niet te storen aan onze vieze kleren.
Op het kleed stonden al twee flesjes voor ons klaar, samen met twee bordjes met op elk een boterham met pindakaas die in stukjes gesneden was.
Ondanks de makkelijk te eten kleine stukjes brood slaagden we er toch in om er een smeerboel van te maken, want na het eten zaten we helemaal onder de pindakaas.
Wederom vond tante het niet erg dat we erg smerig waren geworden, ze maakte ons allebei zo goed mogelijk schoon met een handdoek die ze bij zich had.

Na deze maaltijd mochten we nog eventjes spelen, na dit gehoord te hebben stond ik op en rende naar de zandbak, waar ik nog een zandkasteel wilde bouwen.
Maar ik had niet door dat Miriam nog bij tante op het kleed zat, dus ik begon lekker alleen met bouwen.
Ook tante verbaasde zich dat Mir nog niet aan het spelen was, dus ze vroeg of er misschien wat aan de hand was.
Ehm tante… begon ze met een klein stemmetje, ik weet dat we hier geen potje hebben, maar ik moet poepen.
Met een gezicht waar haar verbazing zichtbaar vanaf te lezen was keek tante Anja Miriam aan, dit had ze nooit verwacht.
Anja dacht even over de situatie na en antwoordde, weet je meis, ik vind het super dat je dit uit jezelf verteld, maar zoals je zelf al zei, wij hebben hier geen potje.
Dus ik vind het goed als je nu in je luier poept, maar daarna krijg je meteen een verschoning van mij, oké?
Miriam stemde in met het voorstel, niet veel later kreeg ze een iets wat rode kleur op haar wangen, en vroeg meteen om een verschoning.
Tante voldeed met een glimlach aan haar verzoek.

Na nog een half uurtje te hebben gespeeld, hadden we met ons tweeën een enorm zandkasteel gebouwd, met torens, muren en zelfs een slotgracht.
Alleen Miriam vond het jammer dat ze haar camera was vergeten, ze had er nog graag een foto van gemaakt.

Op weg naar de auto haalde tante haar mobiel te voorschijn en liet ons zien wat er op het beeldscherm stond.
Het waren allemaal foto’s van ons bezig met het bouwen van het kasteel,
we waren dus zo druk bezig geweest dat we niet eens hadden doorgehad dat tante foto’s had gemaakt.

In de auto op weg naar huis vertelde tante dat ze erg tevreden over ons was,
omdat we allebei hadden verteld dat we moesten poepen.
Daarom zouden we morgen nog een dagje naar het park gaan,
achterin de auto zaten we ons al te verheugen op de volgende dag.


Note: er komt nog een deel D. Maar ik weet niet of ik daarna nog verder ga.

 

[LuierTie]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~

Weer een geweldig deel! dance
Hopen dat je nog doorgaat !1

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Update vervolgdelen)

Update:

Deel 21 D wordt aan gewerkt.

Het plot voor deel 22 is al klaar.

Ben bezig met plot deel 23.

dat was het wel