Real Madrid
Gewaardeerd Lid
Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~21 delen~
Jeej =D
Jeej =D
Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~31 delen~
- Onderwerp starter Sardonyx
- Startdatum
Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Hoe ik haar ontmoette... (Deel 21D)
Ben eindelijk klaar met dit deel...
Het duurde een tijdje omdat ik erg druk bezig was met school en compleet geen inspriratie meer had...
Ik hoop dat jullie 'm net zo goed vinden, als de vorige delen
Maar hier is ie dan:
26. De eendenvijver)
De laatste dag van tantes bezoek was alweer aangebroken, dit vonden wij erg jammer,
maar het was alleen niet anders, tante moest morgen gewoon weer werken en wij moesten weer naar college.
Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door het feit dat tante weer zo´n volle dag met activiteiten hadden gepland
We zaten inmiddels alweer achter in de auto op weg naar het park waar wij de eendjes gingen voeren.
Ook wilde Miriam nog even naar de speeltuin, want ze was gisteren helemaal niet op de wipkip geweest,
omdat we samen teveel plezier had gehad in de zandbak met het bouwen van ons zandkasteel.
Daar kunnen we inderdaad ook nog wel even langs, merkte tante op, want de speeltuin ligt niet al te ver van de eendenvijver af.
Ook ik vond het nog wel een leuk idee, dan kon ik nog even kijken of ons grote kasteel er nog stond.
Helaas had het de afgelopen nacht hard geregend en was het grootste gedeelte van ons kasteel weggespoeld en alle torens waren ingestort.
Ik was helemaal teleurgesteld, ik had er zo op gehoopt dat ik verder kon bouwen aan mijn kasteel.
Gelukkig hebben we er nog foto´s van gemaakt, vrolijkte tante me op, die kunnen dan samen met de foto´s van jullie blokkentoren op jullie kamer hangen.
Dit vond ik inderdaad een goed idee en ik wist zelfs thuis nog wel een paar fotolijstjes te liggen.
Miriam, ik heb zo´n goed idee… begon ik, maar ze was nergens te zien.
Ik heb wel een idee waar ze zou kunnen zijn, zei tante en ik liep achter haar aan om het klimtoestel heen.
En ja hoor, daar zat ze, op een van de wipkippen waar ze het de hele morgen al over had gehad.
Snel sprong ik op de ´kip´ naast haar en we begonnen aan onze verzonnen race door het park heen.
We konden natuurlijk niet echt racen op de speeltoestellen, maar met een beetje verbeelding kom je al een heel eind.
Na een race van meer dan 10 minuten, kwam het dan toch op een fotofinish aan, die gemaakt was door tante.
Na lang in beraad te zijn geweest met zichzelf, kwam ik er toch als winnaar uit.
De prijs was een dvd´tje naar keuze uit de voorraad die tante had meegenomen.
Vermoeid van onze wedstrijd kwamen we bij tante op het kleed zitten en kregen allebei een broodje vruchtenhagel,
dat we naar tevredenheid van tante zonder al te veel knoeien op aten.
Nu jullie allebei jullie buikje vol hebben gegeten wil ik toch nog even een snelle controle,
want volgens mij ruik ik wat, zei tante die Miriam even aan bleef kijken, die op haar beurt een beetje schuldbewust terug keek.
Tantes neus had gelijk, het was zelfs al te zien voordat ze Miriams luier opende,
de hele achterkant was bruin verkleurd.
Waarschijnlijk had ze al in haar luier gepoept voordat ze op de wipkip sprong,
en had de brei zich onder het ‘wippen’ zich helemaal door haar luier verspreid.
Toen tante Miriams luier open maakte schrok zelfs zij een beetje van de enorme smeerboel in de luier,
zelfs ik die eigenlijk altijd Mir’s luier verschoonde, stond er versteld van.
Gelukkig zijn we goed voorbereid weggegaan, zei tante opgelucht en haalde een plastic bakje,
een thermosfles warm water, en een washandje uit haar picknickmand.
Ze goot het water in het bakje en bracht het een beetje op temperatuur met wat koud water uit een drinkflesje dat ze altijd bij zich had.
Hierna volgde een grondige wasbeurt waarna Miriam weer een schone luier om kreeg en weer werd aangekleed.
Dit hele ritueel bleef mij gespaard, want tante kon aan de vochtverklikkers op mijn luier zien dat ik nog lang niet aan een verschoning toe was.
We genoten nog even van het mooie weer, maar besloten toch maar in te pakken want we zouden ook nog naar de eendenvijver gaan, om daar de eendjes te voeren.
Bij de vijver ging tante op een bankje zitten en overhandigde ons een zak oud brood, dat we aan de eendjes mochten geven.
Maar omdat we in het water konden vallen moesten we maar zittend bij de rand de eenden voeren, zo konden we minden snel in het water terecht komen.
Zowel de eendjes als wij hadden dikke pret, totdat we bij de laatste boterham aankwamen.
We wilden hem allebei aan de eendjes geven, Miriam vond dat zij dat mocht, maar ik was van mening dat het mijn ‘beurt’ was.
Langzaam aan ontstond er een stille ruzie zodat tante niets doorkreeg.
Alles verliep nog redelijk rustig totdat ik van Miriam ineens een duw in mijn zij kreeg, hier reageerde ik op door haar een nog hardere duw te geven.
Maar ik had me even niet bedacht dat ze wel erg dicht bij de vijver zat en dat ze door die duw wel eens in het water kon vallen, maar het kwaad was al geschied.
Met een gilletje ging Miriam achterover de vijver in,
alle eenden maakten zich onder luid gekwaak zo snel mogelijk uit de voeten en vlogen of zwommen zo snel mogelijk weg van de plek des onheil.
Miriam voelde dat haar luier zich vol begon te zuigen en dat hij dikker en zwaarder werd.
Hierdoor begon hij wel erg door te hangen, maar hij zakte nog net niet af door het gewicht.
Gelukkig voor haar was de vijver niet erg diep en kon ze gewoon in het water gaan staan.
Ook kon ze er zelf uit klimmen, maar tante zag dit ‘geluk’ toch anders.
Toen Miriam eindelijk naast de vijver stond, zag ik dat ze tranen in haar ogen had van het huilen,
dit kwam waarschijnlijk door de schrik en de ongemakkelijk zittende volgezogen luier.
Meteen kwam tante overeind, niet om Miriam uit het water te helpen, maar om mij een draai om m’n oren te geven.
Na die klap, (die niet eens zo hard was) haalde ze een grote badhanddoek uit haar mand,
en wikkelde die om de nog steeds snikkende om Miriam heen, die helemaal verzopen stond te bibberen aan de vijverkant.
Onder het afdrogen, word ik door tante toegesproken, hoe ik het in vredesnaam in m’n hoofd haal om zoiets te doen,
er had Miriam wel iets kunnen overkomen, zo ging het getier nog wel even door.
Mijn straf voor mijn ondoordachte zou ik thuis wel horen.
Helaas had tante geen droge kleding bij zich, maar om een verkoudheid te voorkomen moest Miriam eigenlijk wel van die natte kleding af.
Uiteindelijk zat ze naast me in de auto in alleen haar luier en de handdoek om haar heen gewikkeld.
Thuis gekomen moest ik maar even gaan spelen terwijl tante met Miriam naar de badkamer ging en haar onder een warme douche zette.
Na een redelijk stille maaltijd, waarbij tante nog steeds liet blijken dat ze boos was, moest ik zonder verschoning naar bed,
ook de geplande film voor vanavond zou ik moeten missen.
Miriam komt een paar uur later naar bed, ze vertelde de film die ze hadden gekeken Jungle Book was.
Tante had mij in de woonkamer verschoont omdat ze jou niet wakker wilde maken,
tenminste dat zei ze, want volgens mij wist ze dat jij nog lang niet lag te slapen.
’t Zou vast nog wel met je straf te maken hebben denk ik, van wat je vanmiddag hebt gedaan.
Zou ze daar nog steeds boos over zijn? vroeg ik glimlachend, nee toch?
Ik denk het niet, zei Miriam, volgens mij vond het ergens ook wel een beetje grappig.
Dat was het ook wel, grinnikte ik, en we giechelden nog een beetje na over de ruzie in het park en dat Miriam in de eendenvijver belandde.
Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo erg bekende Miriam, misschien zelfs wel een beetje leuk,
maar op dat moment won de schrikreactie van het plezier en begon ik toch te huilen.
Hoe dan ook, tantes reactie was terecht om mij daar straf voor te geven, gaf ik toe.
Eigenlijk had ik jou ook in het water moeten trekken toen ik er in lag, maar daar dacht ik jammer genoeg op dat moment niet aan, glimlachte Miriam.
We praatten en lachten nog een minuut of tien door, totdat tante ons kwam waarschuwen dat we nu stil moesten zijn omdat het toch echt bedtijd was geweest.
We wensten elkaar welterusten en vielen al snel in een diepe slaap.
De volgende morgen werden we rond half zeven wakker gemaakt door tante, die moest vandaag weer aan het werk.
We kregen een lekker ontbijt op bed, of in de box beter gezegd, allebei een bordje fruit en een flesje pap.
Na een snelle verschoning, plus het compliment dat we allebei niet in onze luier hadden gepoept, moest tante toch echt gaan.
Samen liepen we naar beneden, en namen daar afscheid.
Het viel me op dat tante deze morgen in een veel beter humeur was dan gisteravond, zou ze nu al niet meer boos zijn? vroeg ik me af.
Jullie waren af en toe wel een beetje vervelend, zei tante, en haar blik bleef even op mij gericht,
vooral jij neefje, maar ik heb het je al vergeven, want kleine kinderen doen soms onverwachte dingen, daar kun je weinig aan doen.
Maar toch blijven jullie de leukste kindjes die ik ken.
Dit moeten we echt een vaker doen, misschien wel eens in een vakantie ofzo, dat ik ook wat langer kan blijven.
Maar ik moet nu echt gaan, tot de volgende keer dan maar weer baby’tjes van me, glimlachte tante en liet ons in pyjamapak in de woonkamer achter.
Nog even ging de deur open en alleen tante hoofd verscheen, oja, en al die dvd’s mogen jullie wel houden.
Adios, en tot de volgende keer, riep ze ons na toen ze door de voordeur wegging.
We hoorden haar auto starten en wegrijden, Miriam en ik bleven alleen in ons huis achter, dat nu wel ineens erg stil leek te zijn.
Maar toch hebben we het leukste weekend sinds tijden gehad, zei ik, en ze heeft beloofd dat we dit weer eens vaker zouden gaan doen.
Das waar, zei Miriam, dus tot die tijd ben ik jouw kleine meisje weer, en ze ging giechelend naar boven om zich om te kleden voor haar schooldag.
Ben eindelijk klaar met dit deel...
Het duurde een tijdje omdat ik erg druk bezig was met school en compleet geen inspriratie meer had...
Ik hoop dat jullie 'm net zo goed vinden, als de vorige delen
Maar hier is ie dan:
26. De eendenvijver)
De laatste dag van tantes bezoek was alweer aangebroken, dit vonden wij erg jammer,
maar het was alleen niet anders, tante moest morgen gewoon weer werken en wij moesten weer naar college.
Maar dit werd ruimschoots goedgemaakt door het feit dat tante weer zo´n volle dag met activiteiten hadden gepland
We zaten inmiddels alweer achter in de auto op weg naar het park waar wij de eendjes gingen voeren.
Ook wilde Miriam nog even naar de speeltuin, want ze was gisteren helemaal niet op de wipkip geweest,
omdat we samen teveel plezier had gehad in de zandbak met het bouwen van ons zandkasteel.
Daar kunnen we inderdaad ook nog wel even langs, merkte tante op, want de speeltuin ligt niet al te ver van de eendenvijver af.
Ook ik vond het nog wel een leuk idee, dan kon ik nog even kijken of ons grote kasteel er nog stond.
Helaas had het de afgelopen nacht hard geregend en was het grootste gedeelte van ons kasteel weggespoeld en alle torens waren ingestort.
Ik was helemaal teleurgesteld, ik had er zo op gehoopt dat ik verder kon bouwen aan mijn kasteel.
Gelukkig hebben we er nog foto´s van gemaakt, vrolijkte tante me op, die kunnen dan samen met de foto´s van jullie blokkentoren op jullie kamer hangen.
Dit vond ik inderdaad een goed idee en ik wist zelfs thuis nog wel een paar fotolijstjes te liggen.
Miriam, ik heb zo´n goed idee… begon ik, maar ze was nergens te zien.
Ik heb wel een idee waar ze zou kunnen zijn, zei tante en ik liep achter haar aan om het klimtoestel heen.
En ja hoor, daar zat ze, op een van de wipkippen waar ze het de hele morgen al over had gehad.
Snel sprong ik op de ´kip´ naast haar en we begonnen aan onze verzonnen race door het park heen.
We konden natuurlijk niet echt racen op de speeltoestellen, maar met een beetje verbeelding kom je al een heel eind.
Na een race van meer dan 10 minuten, kwam het dan toch op een fotofinish aan, die gemaakt was door tante.
Na lang in beraad te zijn geweest met zichzelf, kwam ik er toch als winnaar uit.
De prijs was een dvd´tje naar keuze uit de voorraad die tante had meegenomen.
Vermoeid van onze wedstrijd kwamen we bij tante op het kleed zitten en kregen allebei een broodje vruchtenhagel,
dat we naar tevredenheid van tante zonder al te veel knoeien op aten.
Nu jullie allebei jullie buikje vol hebben gegeten wil ik toch nog even een snelle controle,
want volgens mij ruik ik wat, zei tante die Miriam even aan bleef kijken, die op haar beurt een beetje schuldbewust terug keek.
Tantes neus had gelijk, het was zelfs al te zien voordat ze Miriams luier opende,
de hele achterkant was bruin verkleurd.
Waarschijnlijk had ze al in haar luier gepoept voordat ze op de wipkip sprong,
en had de brei zich onder het ‘wippen’ zich helemaal door haar luier verspreid.
Toen tante Miriams luier open maakte schrok zelfs zij een beetje van de enorme smeerboel in de luier,
zelfs ik die eigenlijk altijd Mir’s luier verschoonde, stond er versteld van.
Gelukkig zijn we goed voorbereid weggegaan, zei tante opgelucht en haalde een plastic bakje,
een thermosfles warm water, en een washandje uit haar picknickmand.
Ze goot het water in het bakje en bracht het een beetje op temperatuur met wat koud water uit een drinkflesje dat ze altijd bij zich had.
Hierna volgde een grondige wasbeurt waarna Miriam weer een schone luier om kreeg en weer werd aangekleed.
Dit hele ritueel bleef mij gespaard, want tante kon aan de vochtverklikkers op mijn luier zien dat ik nog lang niet aan een verschoning toe was.
We genoten nog even van het mooie weer, maar besloten toch maar in te pakken want we zouden ook nog naar de eendenvijver gaan, om daar de eendjes te voeren.
Bij de vijver ging tante op een bankje zitten en overhandigde ons een zak oud brood, dat we aan de eendjes mochten geven.
Maar omdat we in het water konden vallen moesten we maar zittend bij de rand de eenden voeren, zo konden we minden snel in het water terecht komen.
Zowel de eendjes als wij hadden dikke pret, totdat we bij de laatste boterham aankwamen.
We wilden hem allebei aan de eendjes geven, Miriam vond dat zij dat mocht, maar ik was van mening dat het mijn ‘beurt’ was.
Langzaam aan ontstond er een stille ruzie zodat tante niets doorkreeg.
Alles verliep nog redelijk rustig totdat ik van Miriam ineens een duw in mijn zij kreeg, hier reageerde ik op door haar een nog hardere duw te geven.
Maar ik had me even niet bedacht dat ze wel erg dicht bij de vijver zat en dat ze door die duw wel eens in het water kon vallen, maar het kwaad was al geschied.
Met een gilletje ging Miriam achterover de vijver in,
alle eenden maakten zich onder luid gekwaak zo snel mogelijk uit de voeten en vlogen of zwommen zo snel mogelijk weg van de plek des onheil.
Miriam voelde dat haar luier zich vol begon te zuigen en dat hij dikker en zwaarder werd.
Hierdoor begon hij wel erg door te hangen, maar hij zakte nog net niet af door het gewicht.
Gelukkig voor haar was de vijver niet erg diep en kon ze gewoon in het water gaan staan.
Ook kon ze er zelf uit klimmen, maar tante zag dit ‘geluk’ toch anders.
Toen Miriam eindelijk naast de vijver stond, zag ik dat ze tranen in haar ogen had van het huilen,
dit kwam waarschijnlijk door de schrik en de ongemakkelijk zittende volgezogen luier.
Meteen kwam tante overeind, niet om Miriam uit het water te helpen, maar om mij een draai om m’n oren te geven.
Na die klap, (die niet eens zo hard was) haalde ze een grote badhanddoek uit haar mand,
en wikkelde die om de nog steeds snikkende om Miriam heen, die helemaal verzopen stond te bibberen aan de vijverkant.
Onder het afdrogen, word ik door tante toegesproken, hoe ik het in vredesnaam in m’n hoofd haal om zoiets te doen,
er had Miriam wel iets kunnen overkomen, zo ging het getier nog wel even door.
Mijn straf voor mijn ondoordachte zou ik thuis wel horen.
Helaas had tante geen droge kleding bij zich, maar om een verkoudheid te voorkomen moest Miriam eigenlijk wel van die natte kleding af.
Uiteindelijk zat ze naast me in de auto in alleen haar luier en de handdoek om haar heen gewikkeld.
Thuis gekomen moest ik maar even gaan spelen terwijl tante met Miriam naar de badkamer ging en haar onder een warme douche zette.
Na een redelijk stille maaltijd, waarbij tante nog steeds liet blijken dat ze boos was, moest ik zonder verschoning naar bed,
ook de geplande film voor vanavond zou ik moeten missen.
Miriam komt een paar uur later naar bed, ze vertelde de film die ze hadden gekeken Jungle Book was.
Tante had mij in de woonkamer verschoont omdat ze jou niet wakker wilde maken,
tenminste dat zei ze, want volgens mij wist ze dat jij nog lang niet lag te slapen.
’t Zou vast nog wel met je straf te maken hebben denk ik, van wat je vanmiddag hebt gedaan.
Zou ze daar nog steeds boos over zijn? vroeg ik glimlachend, nee toch?
Ik denk het niet, zei Miriam, volgens mij vond het ergens ook wel een beetje grappig.
Dat was het ook wel, grinnikte ik, en we giechelden nog een beetje na over de ruzie in het park en dat Miriam in de eendenvijver belandde.
Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo erg bekende Miriam, misschien zelfs wel een beetje leuk,
maar op dat moment won de schrikreactie van het plezier en begon ik toch te huilen.
Hoe dan ook, tantes reactie was terecht om mij daar straf voor te geven, gaf ik toe.
Eigenlijk had ik jou ook in het water moeten trekken toen ik er in lag, maar daar dacht ik jammer genoeg op dat moment niet aan, glimlachte Miriam.
We praatten en lachten nog een minuut of tien door, totdat tante ons kwam waarschuwen dat we nu stil moesten zijn omdat het toch echt bedtijd was geweest.
We wensten elkaar welterusten en vielen al snel in een diepe slaap.
De volgende morgen werden we rond half zeven wakker gemaakt door tante, die moest vandaag weer aan het werk.
We kregen een lekker ontbijt op bed, of in de box beter gezegd, allebei een bordje fruit en een flesje pap.
Na een snelle verschoning, plus het compliment dat we allebei niet in onze luier hadden gepoept, moest tante toch echt gaan.
Samen liepen we naar beneden, en namen daar afscheid.
Het viel me op dat tante deze morgen in een veel beter humeur was dan gisteravond, zou ze nu al niet meer boos zijn? vroeg ik me af.
Jullie waren af en toe wel een beetje vervelend, zei tante, en haar blik bleef even op mij gericht,
vooral jij neefje, maar ik heb het je al vergeven, want kleine kinderen doen soms onverwachte dingen, daar kun je weinig aan doen.
Maar toch blijven jullie de leukste kindjes die ik ken.
Dit moeten we echt een vaker doen, misschien wel eens in een vakantie ofzo, dat ik ook wat langer kan blijven.
Maar ik moet nu echt gaan, tot de volgende keer dan maar weer baby’tjes van me, glimlachte tante en liet ons in pyjamapak in de woonkamer achter.
Nog even ging de deur open en alleen tante hoofd verscheen, oja, en al die dvd’s mogen jullie wel houden.
Adios, en tot de volgende keer, riep ze ons na toen ze door de voordeur wegging.
We hoorden haar auto starten en wegrijden, Miriam en ik bleven alleen in ons huis achter, dat nu wel ineens erg stil leek te zijn.
Maar toch hebben we het leukste weekend sinds tijden gehad, zei ik, en ze heeft beloofd dat we dit weer eens vaker zouden gaan doen.
Das waar, zei Miriam, dus tot die tijd ben ik jouw kleine meisje weer, en ze ging giechelend naar boven om zich om te kleden voor haar schooldag.
Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Hoe ik haar ontmoette... (deel 22A)
Ik heb al zo'n lange tijd niets meer geschreven,
Daarom vind ik het wel terecht om in korte tijd meerdere delen uit te brengen.
Dus hier een kort stukje van het volgende deel.
Enjoy!
27. Melissa.
Op een rustige vrijdag avond zaten we allebei op de bank een boek te lezen,
Miriam een liefdesroman en ik een van mijn favoriete science fiction boeken.
Ze begreep maar niet wat ik aan die ‘troep’ vond, waarna ik opmerkte dat er aan zo’n ‘slijmboek’ toch ook maar bar weinig te beleven was.
We raakten in een soort debat over wat beter was, fictie vs. literatuur,
net toen Miriam het ‘landsbelang’ van literatuur aan het promoten was ging de telefoon.
Maar omdat ze zo opging in haar standpunt vond ze het niet nodig om hem op te pakken,
want ze kunnen een andere keer toch nog wel eens bellen, aldus Miriam.
Uiteindelijk won ik met het standpunt dat fictie een grotere entertainmentwaarde had,
waarschijnlijk omdat het al redelijk laat begon te worden en liever naar bed wilden gaan dan deze zinloze discussie voortzetten.
Ga jij maar alvast, ik moet nog even de mail checken, dat heb ik al een paar dagen niet meer gedaan,
wie weet zit er een berichtje tussen dat we de loterij hebben gewonnen of zoiets, zei ik grinnikend.
Helaas… riep ik naar boven, er is alleen reclame en een paar spam-mailtjes.
Net toen ik de computer wilde afsluiten zag ik dat er een berichtje was op msn.
Ik opende het zag dat het een vriendschapsverzoek was van ene Melissa,
die naam zei me helmaal niets, dus ik nam de laptop mee naar boven om Miriam te vragen.
Melissa? ow dat is een nichtje van me, een verwend nest dat nooit iets wil.
Accepteer haar verzoek maar, dan weten we wat ze te zeggen heeft,
je kan haar toch nog altijd blocken, zei Miriam hard en gemeend.
Het duurde ongeveer 3 seconden, toen hadden we al een berichtje van Melissa binnen,
haar berichtje luidde: Waarom namen jullie de telefoon niet op?
Nou dat begint al goed… mompelde ik, geen hoi, hallo of hoe gaat het, of enige andere begroeting.
Ze is nogal direct moet ik toegeven, zei Miriam, ze zegt altijd meteen wat ze denkt.
HALLO? IEMAND THUIS?!? Stond er nu in koeienletters op het scherm.
Ondertussen was ik maar naast haar op bed gaan liggen en de laptop stond nu tussen ons in op het bed.
Ook hallo, mijn favoriete nichtje van me… typte Miriam met een sarcastische emoticon erachter, hoe gaat het ermee?
Het bleef even stil, maar toen verscheen er op het scherm: hehe eindelijk waren jullie in slaap gevallen ofzo?
Wauw, dat gebeurd niet vaak, haar toon veranderd nu al, mompelde Miriam,
weet je ik weet niet of het zo slim is, maar ik ga iets proberen.
Ze toverde haar mobiel tevoorschijn, en begon een nummer in te toetsen, en zette hem op de speakerstand.
Maar je gesprek met je nichtje dan? vroeg ik me hardop af, wordt ze nu niet kwaad dat je niets meer zegt? Je zei zelf dat…
<Hallo met Melissa van Dijk, met wie spreek ik? klonk het ineens.
>Ha die Meliss, je favoriete nichtje hier, hoe gaat ie d’r mee, reageerde Miriam vrolijk.
<Heey Mir, ik had niet gedacht dat je zou bellen, wat leuk dat je belt.
>Ja, ik dacht dit praat toch een beetje makkelijker dan via msn,
<Inderdaad, reageerde Melissa, maar zoals ik op msn al zo ‘ahum’ vriendelijk zei, ik had al eerder gebeld,
want ik had eigenlijk een vraagje aan jullie.
>Ow? zei een zichtbaar verbaasde Miriam, wat wilde je dan vragen?
<Nou, ehm… Ik weet dat jullie al een hele tijd bij elkaar wonen, maar ik heb jullie huis nog nooit gezien, dus mijn vraag was…
>Of je een keertje langs mocht komen, maakte Miriam haar zin af.
<Ja, inderdaad, zei Melissa een beetje overdonderd, mag ik een keertje langskomen?
>Tuurlijk! zei Miriam tot mijn grote verbazing, waarom kom je morgen niet, als dat uitkomt?
<Morgen kan wel, dan zie ik jullie dan om 10 uur oké?
>Dat is dan afgesproken, bevestigde Miriam, tot morgen.
<Lijkt me erg leuk, zie jullie dan, en ze hing op.
De verbazing was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want hoorde ik ineens naast me,
je wilt vast en zeker weten waarom ik ineens zo aardig tegen haar was en haar hier uitnodigde?
Eigenlijk wel ja, bekende ik.
Mijn plan is simpel…legde Miriam uit, als ze morgen gewoon normaal doet dan is er helemaal niets aan de hand,
dan heeft zij gewoon een leuke dag, maar als ze vervelend gaat doen, zoals gewoonlijk, dan krijgt ze een speciale behandeling…
Zelfs bij het weinige licht van ons nachtlampje kon ik haar kwaadaardige grijns duidelijk zien.
Ik kreeg nu al medelijden met Melissa…
Ik heb al zo'n lange tijd niets meer geschreven,
Daarom vind ik het wel terecht om in korte tijd meerdere delen uit te brengen.
Dus hier een kort stukje van het volgende deel.
Enjoy!
27. Melissa.
Op een rustige vrijdag avond zaten we allebei op de bank een boek te lezen,
Miriam een liefdesroman en ik een van mijn favoriete science fiction boeken.
Ze begreep maar niet wat ik aan die ‘troep’ vond, waarna ik opmerkte dat er aan zo’n ‘slijmboek’ toch ook maar bar weinig te beleven was.
We raakten in een soort debat over wat beter was, fictie vs. literatuur,
net toen Miriam het ‘landsbelang’ van literatuur aan het promoten was ging de telefoon.
Maar omdat ze zo opging in haar standpunt vond ze het niet nodig om hem op te pakken,
want ze kunnen een andere keer toch nog wel eens bellen, aldus Miriam.
Uiteindelijk won ik met het standpunt dat fictie een grotere entertainmentwaarde had,
waarschijnlijk omdat het al redelijk laat begon te worden en liever naar bed wilden gaan dan deze zinloze discussie voortzetten.
Ga jij maar alvast, ik moet nog even de mail checken, dat heb ik al een paar dagen niet meer gedaan,
wie weet zit er een berichtje tussen dat we de loterij hebben gewonnen of zoiets, zei ik grinnikend.
Helaas… riep ik naar boven, er is alleen reclame en een paar spam-mailtjes.
Net toen ik de computer wilde afsluiten zag ik dat er een berichtje was op msn.
Ik opende het zag dat het een vriendschapsverzoek was van ene Melissa,
die naam zei me helmaal niets, dus ik nam de laptop mee naar boven om Miriam te vragen.
Melissa? ow dat is een nichtje van me, een verwend nest dat nooit iets wil.
Accepteer haar verzoek maar, dan weten we wat ze te zeggen heeft,
je kan haar toch nog altijd blocken, zei Miriam hard en gemeend.
Het duurde ongeveer 3 seconden, toen hadden we al een berichtje van Melissa binnen,
haar berichtje luidde: Waarom namen jullie de telefoon niet op?
Nou dat begint al goed… mompelde ik, geen hoi, hallo of hoe gaat het, of enige andere begroeting.
Ze is nogal direct moet ik toegeven, zei Miriam, ze zegt altijd meteen wat ze denkt.
HALLO? IEMAND THUIS?!? Stond er nu in koeienletters op het scherm.
Ondertussen was ik maar naast haar op bed gaan liggen en de laptop stond nu tussen ons in op het bed.
Ook hallo, mijn favoriete nichtje van me… typte Miriam met een sarcastische emoticon erachter, hoe gaat het ermee?
Het bleef even stil, maar toen verscheen er op het scherm: hehe eindelijk waren jullie in slaap gevallen ofzo?
Wauw, dat gebeurd niet vaak, haar toon veranderd nu al, mompelde Miriam,
weet je ik weet niet of het zo slim is, maar ik ga iets proberen.
Ze toverde haar mobiel tevoorschijn, en begon een nummer in te toetsen, en zette hem op de speakerstand.
Maar je gesprek met je nichtje dan? vroeg ik me hardop af, wordt ze nu niet kwaad dat je niets meer zegt? Je zei zelf dat…
<Hallo met Melissa van Dijk, met wie spreek ik? klonk het ineens.
>Ha die Meliss, je favoriete nichtje hier, hoe gaat ie d’r mee, reageerde Miriam vrolijk.
<Heey Mir, ik had niet gedacht dat je zou bellen, wat leuk dat je belt.
>Ja, ik dacht dit praat toch een beetje makkelijker dan via msn,
<Inderdaad, reageerde Melissa, maar zoals ik op msn al zo ‘ahum’ vriendelijk zei, ik had al eerder gebeld,
want ik had eigenlijk een vraagje aan jullie.
>Ow? zei een zichtbaar verbaasde Miriam, wat wilde je dan vragen?
<Nou, ehm… Ik weet dat jullie al een hele tijd bij elkaar wonen, maar ik heb jullie huis nog nooit gezien, dus mijn vraag was…
>Of je een keertje langs mocht komen, maakte Miriam haar zin af.
<Ja, inderdaad, zei Melissa een beetje overdonderd, mag ik een keertje langskomen?
>Tuurlijk! zei Miriam tot mijn grote verbazing, waarom kom je morgen niet, als dat uitkomt?
<Morgen kan wel, dan zie ik jullie dan om 10 uur oké?
>Dat is dan afgesproken, bevestigde Miriam, tot morgen.
<Lijkt me erg leuk, zie jullie dan, en ze hing op.
De verbazing was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen, want hoorde ik ineens naast me,
je wilt vast en zeker weten waarom ik ineens zo aardig tegen haar was en haar hier uitnodigde?
Eigenlijk wel ja, bekende ik.
Mijn plan is simpel…legde Miriam uit, als ze morgen gewoon normaal doet dan is er helemaal niets aan de hand,
dan heeft zij gewoon een leuke dag, maar als ze vervelend gaat doen, zoals gewoonlijk, dan krijgt ze een speciale behandeling…
Zelfs bij het weinige licht van ons nachtlampje kon ik haar kwaadaardige grijns duidelijk zien.
Ik kreeg nu al medelijden met Melissa…
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~22 delen~
dit is echt het beste verhaal ooooooooooooooooooooooooooooooooiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit geschreven repect repect repect
coolman
feestj1
bounce
toppie
hoop dat het leuk word met die melissa wie weet devil2 !1
dit is echt het beste verhaal ooooooooooooooooooooooooooooooooiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit geschreven repect repect repect
coolman
feestj1
bounce
toppie
hoop dat het leuk word met die melissa wie weet devil2 !1
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~22 delen~
een hele dikke 10 voor jouw
luieluieraar !1
een hele dikke 10 voor jouw
luieluieraar !1
Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Hoe ik haar ontmoette... (Deel 22B)
Weer een (kort) deel, zoals beloofd
28. Melissa gaat te ver.
De wekker ging de volgende morgen om 8 uur, zo hadden we genoeg tijd om de komst van Melissa voor te bereiden,
en om de spullen van onze ´hobby´ zorgvuldig op te ruimen.
Want we hadden er geen zin dat ze dit zou ontdekken en alle vragen te beantwoorden.
Dus alle flesjes opbergen, rondslingerende speentjes en beren verzamelen en nog veel meer.
Iets voor tienen ging de deurbel, Ik deed open en zag een leuke jonge meid staan, bruin krullend haar en bruine ogen, dit moest Melissa wel zijn.
Met alleen een ´hoi´ liep ze langs me de woonkamer in, ze gooide haar jas op een stoel en plofte op de bank neer.
Waar is Miriam? vroeg ze brutaal aan me.
Dat begint al goed dacht ik, maar nog even rustig blijven want misschien veranderd ze nog, maar eerlijk gezegd rekende ik daar niet op.
Miriam is nog in de badkamer antwoordde ik, die komt zo meteen naar beneden.
Zou je misschien wat te drin… Ik lust we wat te drinken, onderbrak ze mijn zin.
Ga het zelf maar halen, het staat in de koelkast, beet ik haar toe, ik ben je bediende niet.
Even dacht ik weer een brutale opmerking terug te krijgen, maar het bleef stil bij Melissa.
Een beetje uit het veld geslagen slenterde ze naar de keuken en kwam niet veel later met cola’tje terug.
Leuk huissie hebben jullie, ging ze brutaal verder, ’t was vast wel duur, hebben jullie het gehuurd of gekraakt,
want ik kan me niet voorstellen dat jullie je zoiets kunnen veroorloven.
NU IS HET GENOEG! Klonk Miriam stem ineens door de woonkamer heen.
Ik heb alles kunnen volgen, en ze wees naar een kleine webcam die op de vensterbank stond.
Vanaf het moment dat je binnen kwam was je gedrag alleen asociaal en kinderachtig.
Maar Mir… begon Melissa, NIETS te maren, onderbrak Miriam haar,
je bent nog een klein kind en zo zal je vandaag ook behandeld worden, vandaag ben je aan ons overgeleverd.
Aan Melissa’s gezicht was te zien dat ze hier niets van begreep, maar dat ze wel wist dat ze nu goed fout zat.
Naar boven, NU! Loop maar achter mij aan, commandeerde Miriam haar.
Stil liep ze achter Mir aan, niet wetend wat haar boven het hoofd hing.
Het leek me nu even beter dat de meiden het uit zouden vechten, dus ik bemoeide me er maar even niet mee.
Bovendien ik denk niet dat Melissa naar mij had geluisterd als ik het haar vertelde om een luier om te doen.
Niet veel later begon het bekgevecht op onze slaapkamer, Miriam sprak Melissa toe dat ze zich alleen maar egoïstisch en als een klein kind gedroeg.
Waarop brutaal geantwoord werd dat wij daar helemaal niets mee te maken hadden, dat ze zo was, dat wij daar maar aan moesten wennen.
Ik denk… dat je dat helemaal verkeerd ziet, zei Miriam met een zachte dreigende stem.
Je bent in ons huis en wij zijn hier de baas en niet jij, dus je luistert naar wat wij zeggen, begrepen?
Ondertussen stond Melissa helemaal in een hoekje van de slaapkamer gedrukt met een kwade Miriam voor haar en besefte dat ze maar beter mee kon werken.
Vanaf dat je in ons huis was heb jij je gedragen als een klein kind, dus het lijkt mij toepasselijk als we je ook als een klein kind gaan behandelen.
De weinige kleur verdween uit Melissa gezicht toen ze zag wat Miriam onder ons bed vandaan haalde.
Een luier, dat meen je niet, zei ze met een klein stemmetje, dat ga ik echt niet dragen ik ben toch geen…
Ja, dat ben je wel, onderbrak Miriam haar, een baby, je gedraagt je zo, dus zo zal je ook behandeld worden.
Niet veel later lag Melissa op haar rug op ons bed terwijl Miriam haar aan het uitkleden was,
ze protesteerde helemaal niet meer, ze had het gevecht verloren…
Weer een (kort) deel, zoals beloofd
28. Melissa gaat te ver.
De wekker ging de volgende morgen om 8 uur, zo hadden we genoeg tijd om de komst van Melissa voor te bereiden,
en om de spullen van onze ´hobby´ zorgvuldig op te ruimen.
Want we hadden er geen zin dat ze dit zou ontdekken en alle vragen te beantwoorden.
Dus alle flesjes opbergen, rondslingerende speentjes en beren verzamelen en nog veel meer.
Iets voor tienen ging de deurbel, Ik deed open en zag een leuke jonge meid staan, bruin krullend haar en bruine ogen, dit moest Melissa wel zijn.
Met alleen een ´hoi´ liep ze langs me de woonkamer in, ze gooide haar jas op een stoel en plofte op de bank neer.
Waar is Miriam? vroeg ze brutaal aan me.
Dat begint al goed dacht ik, maar nog even rustig blijven want misschien veranderd ze nog, maar eerlijk gezegd rekende ik daar niet op.
Miriam is nog in de badkamer antwoordde ik, die komt zo meteen naar beneden.
Zou je misschien wat te drin… Ik lust we wat te drinken, onderbrak ze mijn zin.
Ga het zelf maar halen, het staat in de koelkast, beet ik haar toe, ik ben je bediende niet.
Even dacht ik weer een brutale opmerking terug te krijgen, maar het bleef stil bij Melissa.
Een beetje uit het veld geslagen slenterde ze naar de keuken en kwam niet veel later met cola’tje terug.
Leuk huissie hebben jullie, ging ze brutaal verder, ’t was vast wel duur, hebben jullie het gehuurd of gekraakt,
want ik kan me niet voorstellen dat jullie je zoiets kunnen veroorloven.
NU IS HET GENOEG! Klonk Miriam stem ineens door de woonkamer heen.
Ik heb alles kunnen volgen, en ze wees naar een kleine webcam die op de vensterbank stond.
Vanaf het moment dat je binnen kwam was je gedrag alleen asociaal en kinderachtig.
Maar Mir… begon Melissa, NIETS te maren, onderbrak Miriam haar,
je bent nog een klein kind en zo zal je vandaag ook behandeld worden, vandaag ben je aan ons overgeleverd.
Aan Melissa’s gezicht was te zien dat ze hier niets van begreep, maar dat ze wel wist dat ze nu goed fout zat.
Naar boven, NU! Loop maar achter mij aan, commandeerde Miriam haar.
Stil liep ze achter Mir aan, niet wetend wat haar boven het hoofd hing.
Het leek me nu even beter dat de meiden het uit zouden vechten, dus ik bemoeide me er maar even niet mee.
Bovendien ik denk niet dat Melissa naar mij had geluisterd als ik het haar vertelde om een luier om te doen.
Niet veel later begon het bekgevecht op onze slaapkamer, Miriam sprak Melissa toe dat ze zich alleen maar egoïstisch en als een klein kind gedroeg.
Waarop brutaal geantwoord werd dat wij daar helemaal niets mee te maken hadden, dat ze zo was, dat wij daar maar aan moesten wennen.
Ik denk… dat je dat helemaal verkeerd ziet, zei Miriam met een zachte dreigende stem.
Je bent in ons huis en wij zijn hier de baas en niet jij, dus je luistert naar wat wij zeggen, begrepen?
Ondertussen stond Melissa helemaal in een hoekje van de slaapkamer gedrukt met een kwade Miriam voor haar en besefte dat ze maar beter mee kon werken.
Vanaf dat je in ons huis was heb jij je gedragen als een klein kind, dus het lijkt mij toepasselijk als we je ook als een klein kind gaan behandelen.
De weinige kleur verdween uit Melissa gezicht toen ze zag wat Miriam onder ons bed vandaan haalde.
Een luier, dat meen je niet, zei ze met een klein stemmetje, dat ga ik echt niet dragen ik ben toch geen…
Ja, dat ben je wel, onderbrak Miriam haar, een baby, je gedraagt je zo, dus zo zal je ook behandeld worden.
Niet veel later lag Melissa op haar rug op ons bed terwijl Miriam haar aan het uitkleden was,
ze protesteerde helemaal niet meer, ze had het gevecht verloren…
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~22 delen~
jammer dat die zo kort is maar ik verlang naar meer
luieluieraar !1
jammer dat die zo kort is maar ik verlang naar meer
luieluieraar !1
Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Hoe ik haar ontmoette... (deel 29) [heb de nummering veranderd, is nu 1t/m29]
29. Melissa´s behandeling.
Niet veel later hoorde ik beide dames van de trap naar beneden komen. Toen de deur open ging kon mijn ogen niet geloven,
de eens zo arrogante tiener was gedegradeerd tot een klein kind.
Ze droeg alleen een luier en kort t-shirtje, ze had ‘r haar in staartjes die met twee roze linten waren vastgemaakt.
Ga maar ik de bank zitten, dan krijg je wel iets te drinken zei ik zo aardig mogelijk,
en keek hoe ze langzaam in haar te dikke luier naar de bank toe liep en ging zitten.
Ze keek ze een beetje onwennig om haar heen toen haar luier erg kraakte bij het aanraken van de zitting van de bank.
Ze wilde nog protesteren, maar bedacht zich en hield haar mond.
Nog even spookte de vraag ‘en jullie dan?’ door Melissa’s hoofd, maar ze hield zich toch maar stil.
Ik pakte de afstandsbediening van de tv en zapte langs meerdere kanalen totdat ik had gevonden waar ik naar zocht, de Teletubbies.
Nog even bleef ik staan, maar ze bleef braaf naar de tv kijken, dus ik voegde me maar bij Miriam in de keuken die al met een flesje melk bezig was.
Is dat…? vroeg ik aan Miriam die meerdere druppels uit een klein glazen flesje in de melk deed.
Ja, inderdaad… beantwoordde ze mijn onafgemaakte vraag, laxeermiddel, dit is een mooie manier om haar terug te pakken.
Alsof de vernedering nog niet groot genoeg is mompelde ik er nog achteraan, maar dat leek ze niet te horen.
Ik keek even vanuit mijn ooghoek de woonkamer in waar Melissa nog steeds tv zat te kijken, zag ik het nou goed? had ze haar duim nou in haar mond?
Net toen ik wat beter wilde kijken vroeg Miriam ineens iets aan me, waardoor ik mijn aandacht even van Melissa af moest halen.
Maar toen ik even later weer keek, zat ze gewoon met haar hand onder haar hoofd op de bank als een verveelde tiener, zou ik me het verbeeld hebben?
Maar normaal gesproken gebruikten wij nooit laxeermiddel in ons spel, zelfs niet als straf als Miriam zich vervelend gedroeg,
want de straf zou voor mij nog groter zijn als ik haar daarna moest verschonen. Maar voor Melissa maakten wij hier graag een uitzondering voor.
Toen we terug in de woonkamer kwamen keek ze ons een beetje verwonderd aan, een babyflesje?
Gaat dat niet een beetje ver? Ben ik nog niet genoeg vernederd?
Melissa begon weer een beetje kracht terug te krijgen in haar stem, maar durfde ons nog steeds niet tegen te spreken,
dus ze pakte het flesje maar aan en begon te drinken.
Na alle melk op te hebben gedronken stond Melissa op en liep naar mij toe, nu is het denk ik wel genoeg geweest, begon ze,
jullie hebben mij vernederd, geluierd, babykleding gegeven, zelfs naar kinderseries laten kijken en dan heb ik het nog niet eens over dat flesje melk.
Met elke zin werd ze steeds iets zelfverzekerder en durfde ze zich steeds iets meer te verzetten.
Oke, ik onderga deze behandeling omdat ik blijkbaar geen keus heb, maar als jullie denken dat ik ook nog eens in mijn luier poepen of plassen dan hebben jullie het mis.
Ik denk dat jij je daar heel erg in vergist, zei Miriam die net uit de keuken kwam lopen en het flesje laxeermiddel omhoog hield.
Je bluft, je zou het nooit durven om dat in iemand drinken te doen, vooral niet in mijn drinken want anders…
Midden in haar zin werd Melissa ineens overvallen door enorme maagkrampen, met haar handen op haar buik strompelde ze naar de bank.
Jij b*tch, riep ze tegen Miriam, ik had nooit gedacht dat jij zo laag zou zinken om zulke methodes te gebruiken, die vernederingen gingen al ver, maar dit?!?
Een volgende pijnscheut ging alweer door haar darmen heen en zorgde dat Melissa helemaal dubbelgevouwen lag van de pijn.
Miriam bleef erg rustig onder de scheldtirade van haar nichtje die nog steeds zichtbaar last had van haar maag en darmen,
volgens mij… begon ze serieus, had ik er toch iets minder druppels in moeten doen.
Ik lees hier dat de bijverschijnselen van overmatig gebruik maagpijn en krampen kan veroorzaken.
Je meent het… klonk het sarcastisch vanaf de bank, vertel maar gewoon wat ik hier tegen kan doen, je hebt al gewonnen,
ik doe alles wat je zegt, tenminste als deze pijn maar ophoud.
Oké, Goed genoeg voor mij, zei Miriam die nog steeds genoot van haar ‘overwinning’ op haar nichtje,
ontspan je gewoon, dat verminderd de druk op je darmen, dan word de pijn ook minder.
Melissa, zich niet bewust van de gevolgen, deed wat haar verteld werd en probeerde zich te ontspannen,
een akelig gevoel overviel haar toen haar luier zich vulde.
Ze voelde zich ontzettend smerig, ze wilde zich douchen, van die nare luier af, of nog liever, naar huis.
Maar toen herinnerde ze zich haar eigen woorden, dat ze alles zou doen wat Miriam haar opdroeg, dus ze kon geen kant meer op,
het enige wat ze kon doen was vragen om een verschoning.
Ehm… Miriam, begon ze voorzichtig, zou jij… mischien mijn… ehm luier willen verschonen?
Dat zou ik wel willen, antwoorde Miriam, maar ik denk dat Dré dat ook wel wil doen, en keek met een boosaardige grijns in mijn richting.
Als ik ergens geen zin in had, dan waren het wel poepluiers verschonen en dan zeker geen luiers met ‘dunne inhoud’.
Ik bedacht me geen moment, ik stond op en pakte mijn jas, met mijn hoofd om het hoekje riep ik nog even:
ik geloof dat ik nog boodschappen moet doen voor het eten van vanavond, jij kan het toch wel even doen?
Zonder Miriams te hebben gezien verdween ik door de voordeur naar buiten, met het voorgevoel dat ze hier niet zo blij mee was.
Nou… klonk een redelijk chagrijnige Miriam, dan doe ik het maar…
Hij merkt het nog wel, dat hij dit niet ongestraft kan doen.
Morgen… dan pak ik hem terug, omdat hij mij zomaar heeft laten zitten.
Nog voordat Melissa kon vragen wat ze dan wel niet van plan was werd ze al naar de keukentafel geloodst voor een verschoning.
Melissa liet het allemaal over zich heen komen, het losmaken van haar luier, het wassen met lauw water en het schoonmaken met de babydoekjes.
Ze kon er toch niets aan doen, maar eigenlijk begon ze dit babygedoe wel fijn te vinden, alleen ze kon ‘die twee’ niets laten merken,
wat zouden ze wel niet van me denken…
Het was tenslotte al bijna misgegaan, onder het tv kijken was ze zo opgegaan in het programma, dat ze niet door had dat ze op haar duim aan het zuigen was.
Nog net op tijd had ze het doorgehad en snel haar hand onder haar hoofd gelegd, in de hoop dat niemand het had gezien.
Zo, je bent weer schoon, riep Miriam.
Melissa schrok wakker uit haar gedachten, snel klom ze van de tafel af en ging weer staan.
Het duurde even voordat ze al haar gedachten en gevoelens weer op een rijtje had gezet,
maar daarna toen haar hoofd weer een beetje helder was wende ze zich tot Miriam.
Jij wilde toch wraak nemen? dan heb ik nog wel een paar goede ideeën,
en de twee meiden begonnen aan hun strijdplan voor de volgende dag.
Met een tas boodschappen bij me deed ik de voordeur open, ik vreesde nu al voor wat er komen ging,
hoe kwaad zou ze zijn omdat ik zomaar vandoor ging, alleen omdat ik de poepluier van Melissa niet wilde verschonen,
er was maar een manier om daar achter te komen…
Toen ik de woonkamer weer binnenliep deed Miriam alsof er niets gebeurd was, ze zat gezellig samen met Melissa op de bank naar sesamstraat te kijken.
Leek het nou zo? of vond Melis sesamstraat echt leuk? ik dacht er niet al te lang over na en bracht de boodschappen naar de keuken toe.
Wat ik niet wist, was dat de twee meiden hun ruzie alweer hadden bijgelegd en een plan hadden gesmeed om mij de volgende dag terug te pakken.
Maar hun plan zou niet zo verlopen als gedacht…
Note: Er komt nog een ´Melissa deel´ maar dat gaat anders heten.
Volgende deel: 30. De bekentenis.
En heb vandaag eens geteld, Ik zit inmiddels op 74 a4'tjes met schrijven
29. Melissa´s behandeling.
Niet veel later hoorde ik beide dames van de trap naar beneden komen. Toen de deur open ging kon mijn ogen niet geloven,
de eens zo arrogante tiener was gedegradeerd tot een klein kind.
Ze droeg alleen een luier en kort t-shirtje, ze had ‘r haar in staartjes die met twee roze linten waren vastgemaakt.
Ga maar ik de bank zitten, dan krijg je wel iets te drinken zei ik zo aardig mogelijk,
en keek hoe ze langzaam in haar te dikke luier naar de bank toe liep en ging zitten.
Ze keek ze een beetje onwennig om haar heen toen haar luier erg kraakte bij het aanraken van de zitting van de bank.
Ze wilde nog protesteren, maar bedacht zich en hield haar mond.
Nog even spookte de vraag ‘en jullie dan?’ door Melissa’s hoofd, maar ze hield zich toch maar stil.
Ik pakte de afstandsbediening van de tv en zapte langs meerdere kanalen totdat ik had gevonden waar ik naar zocht, de Teletubbies.
Nog even bleef ik staan, maar ze bleef braaf naar de tv kijken, dus ik voegde me maar bij Miriam in de keuken die al met een flesje melk bezig was.
Is dat…? vroeg ik aan Miriam die meerdere druppels uit een klein glazen flesje in de melk deed.
Ja, inderdaad… beantwoordde ze mijn onafgemaakte vraag, laxeermiddel, dit is een mooie manier om haar terug te pakken.
Alsof de vernedering nog niet groot genoeg is mompelde ik er nog achteraan, maar dat leek ze niet te horen.
Ik keek even vanuit mijn ooghoek de woonkamer in waar Melissa nog steeds tv zat te kijken, zag ik het nou goed? had ze haar duim nou in haar mond?
Net toen ik wat beter wilde kijken vroeg Miriam ineens iets aan me, waardoor ik mijn aandacht even van Melissa af moest halen.
Maar toen ik even later weer keek, zat ze gewoon met haar hand onder haar hoofd op de bank als een verveelde tiener, zou ik me het verbeeld hebben?
Maar normaal gesproken gebruikten wij nooit laxeermiddel in ons spel, zelfs niet als straf als Miriam zich vervelend gedroeg,
want de straf zou voor mij nog groter zijn als ik haar daarna moest verschonen. Maar voor Melissa maakten wij hier graag een uitzondering voor.
Toen we terug in de woonkamer kwamen keek ze ons een beetje verwonderd aan, een babyflesje?
Gaat dat niet een beetje ver? Ben ik nog niet genoeg vernederd?
Melissa begon weer een beetje kracht terug te krijgen in haar stem, maar durfde ons nog steeds niet tegen te spreken,
dus ze pakte het flesje maar aan en begon te drinken.
Na alle melk op te hebben gedronken stond Melissa op en liep naar mij toe, nu is het denk ik wel genoeg geweest, begon ze,
jullie hebben mij vernederd, geluierd, babykleding gegeven, zelfs naar kinderseries laten kijken en dan heb ik het nog niet eens over dat flesje melk.
Met elke zin werd ze steeds iets zelfverzekerder en durfde ze zich steeds iets meer te verzetten.
Oke, ik onderga deze behandeling omdat ik blijkbaar geen keus heb, maar als jullie denken dat ik ook nog eens in mijn luier poepen of plassen dan hebben jullie het mis.
Ik denk dat jij je daar heel erg in vergist, zei Miriam die net uit de keuken kwam lopen en het flesje laxeermiddel omhoog hield.
Je bluft, je zou het nooit durven om dat in iemand drinken te doen, vooral niet in mijn drinken want anders…
Midden in haar zin werd Melissa ineens overvallen door enorme maagkrampen, met haar handen op haar buik strompelde ze naar de bank.
Jij b*tch, riep ze tegen Miriam, ik had nooit gedacht dat jij zo laag zou zinken om zulke methodes te gebruiken, die vernederingen gingen al ver, maar dit?!?
Een volgende pijnscheut ging alweer door haar darmen heen en zorgde dat Melissa helemaal dubbelgevouwen lag van de pijn.
Miriam bleef erg rustig onder de scheldtirade van haar nichtje die nog steeds zichtbaar last had van haar maag en darmen,
volgens mij… begon ze serieus, had ik er toch iets minder druppels in moeten doen.
Ik lees hier dat de bijverschijnselen van overmatig gebruik maagpijn en krampen kan veroorzaken.
Je meent het… klonk het sarcastisch vanaf de bank, vertel maar gewoon wat ik hier tegen kan doen, je hebt al gewonnen,
ik doe alles wat je zegt, tenminste als deze pijn maar ophoud.
Oké, Goed genoeg voor mij, zei Miriam die nog steeds genoot van haar ‘overwinning’ op haar nichtje,
ontspan je gewoon, dat verminderd de druk op je darmen, dan word de pijn ook minder.
Melissa, zich niet bewust van de gevolgen, deed wat haar verteld werd en probeerde zich te ontspannen,
een akelig gevoel overviel haar toen haar luier zich vulde.
Ze voelde zich ontzettend smerig, ze wilde zich douchen, van die nare luier af, of nog liever, naar huis.
Maar toen herinnerde ze zich haar eigen woorden, dat ze alles zou doen wat Miriam haar opdroeg, dus ze kon geen kant meer op,
het enige wat ze kon doen was vragen om een verschoning.
Ehm… Miriam, begon ze voorzichtig, zou jij… mischien mijn… ehm luier willen verschonen?
Dat zou ik wel willen, antwoorde Miriam, maar ik denk dat Dré dat ook wel wil doen, en keek met een boosaardige grijns in mijn richting.
Als ik ergens geen zin in had, dan waren het wel poepluiers verschonen en dan zeker geen luiers met ‘dunne inhoud’.
Ik bedacht me geen moment, ik stond op en pakte mijn jas, met mijn hoofd om het hoekje riep ik nog even:
ik geloof dat ik nog boodschappen moet doen voor het eten van vanavond, jij kan het toch wel even doen?
Zonder Miriams te hebben gezien verdween ik door de voordeur naar buiten, met het voorgevoel dat ze hier niet zo blij mee was.
Nou… klonk een redelijk chagrijnige Miriam, dan doe ik het maar…
Hij merkt het nog wel, dat hij dit niet ongestraft kan doen.
Morgen… dan pak ik hem terug, omdat hij mij zomaar heeft laten zitten.
Nog voordat Melissa kon vragen wat ze dan wel niet van plan was werd ze al naar de keukentafel geloodst voor een verschoning.
Melissa liet het allemaal over zich heen komen, het losmaken van haar luier, het wassen met lauw water en het schoonmaken met de babydoekjes.
Ze kon er toch niets aan doen, maar eigenlijk begon ze dit babygedoe wel fijn te vinden, alleen ze kon ‘die twee’ niets laten merken,
wat zouden ze wel niet van me denken…
Het was tenslotte al bijna misgegaan, onder het tv kijken was ze zo opgegaan in het programma, dat ze niet door had dat ze op haar duim aan het zuigen was.
Nog net op tijd had ze het doorgehad en snel haar hand onder haar hoofd gelegd, in de hoop dat niemand het had gezien.
Zo, je bent weer schoon, riep Miriam.
Melissa schrok wakker uit haar gedachten, snel klom ze van de tafel af en ging weer staan.
Het duurde even voordat ze al haar gedachten en gevoelens weer op een rijtje had gezet,
maar daarna toen haar hoofd weer een beetje helder was wende ze zich tot Miriam.
Jij wilde toch wraak nemen? dan heb ik nog wel een paar goede ideeën,
en de twee meiden begonnen aan hun strijdplan voor de volgende dag.
Met een tas boodschappen bij me deed ik de voordeur open, ik vreesde nu al voor wat er komen ging,
hoe kwaad zou ze zijn omdat ik zomaar vandoor ging, alleen omdat ik de poepluier van Melissa niet wilde verschonen,
er was maar een manier om daar achter te komen…
Toen ik de woonkamer weer binnenliep deed Miriam alsof er niets gebeurd was, ze zat gezellig samen met Melissa op de bank naar sesamstraat te kijken.
Leek het nou zo? of vond Melis sesamstraat echt leuk? ik dacht er niet al te lang over na en bracht de boodschappen naar de keuken toe.
Wat ik niet wist, was dat de twee meiden hun ruzie alweer hadden bijgelegd en een plan hadden gesmeed om mij de volgende dag terug te pakken.
Maar hun plan zou niet zo verlopen als gedacht…
Note: Er komt nog een ´Melissa deel´ maar dat gaat anders heten.
Volgende deel: 30. De bekentenis.
En heb vandaag eens geteld, Ik zit inmiddels op 74 a4'tjes met schrijven
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~22 delen~
weer een toppertje !1
luieluieraar
weer een toppertje !1
luieluieraar
Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Hoe ik haar ontmoette... (deel 30)
30. De ontdekking…
Niet veel later waren Miriam en ik in de keuken bezig met het avond eten voor ons drieën.
Melissa had ineens besloten dat ze vannacht wilde blijven slapen, dus we moesten voor meer mensen koken dan normaal.
We hadden niet zoveel meer in huis dus we moesten een beetje improviseren met het eten.
Melissa had er geen problemen mee om vannacht op de bank te slapen, want dit was de enige oplossing omdat wij maar 1 slaapkamer hadden,
afgezien van de babykamer, maar daar mocht ze natuurlijk niets vanaf weten.
Ondertussen terwijl Miriam en ik aan het koken waren was Melis verdiept in een tekenfilm, of tenminste zo leek het.
Ze was van binnen nog steeds aan het stoeien met haar innerlijke gevoelens, ook kwamen er steeds meer vragen in haar op.
Hoe komen ze er bij om mij zo te behandelen? hoe komen ze in godsnaam aan al die baby spullen? zouden ze die echt speciaal voor mij gekocht hebben?
Deze en nog veel meer vragen kwamen in haar op.
Met een schuin oog keek ze even naar de keuken, daar zag ze dat wij twee druk bezig waren en totaal niet op haar lette.
Dit was haar kans om op onderzoek uit te gaan, zo stil mogelijk stond ze op en verdween de trap op naar boven.
Een beetje waggelend door haar dikke luier kwam ze boven, hier wist ze de weg naar onze slaapkamer inmiddels wel,
die had ze onder begeleiding met Miriam al meerdere malen moeten lopen.
Dit was de eerste plaats voor haar om op onderzoek uit te gaan, in de kleding kast vond ze niet veel bijzonders, alleen maar de kleren van Miriam en mij.
Onder ons bed zag ze ook niet veel speciaals te liggen, maar net toen ze op wilde staan zag ze iets kleins en stoffigs bij een van de poten van het bed liggen.
Het lag net buiten haar bereik, met een beetje moeite kreeg ze het te pakken en bekeek het wat beter,
het stoffige object bleek een roze babyspeentje op volwassenen formaat te zijn.
Nu begreep Melissa het helemaal niet meer, wat deed dat speentje hier?
Het kon onmogelijk voor haar bedoeld zijn, daarvoor lag het hier al te lang onder het bed, want aan de hoeveelheid stof te zien lag het hier al een aanzienlijke tijd.
Behalve het speentje had ze nog niet echt veel ‘bewijs’ tegen ons gevonden, maar haar nieuwsgierigheid werd alleen maar groter,
dus ze verliet onze slaapkamer en probeerde de volgende deur.
Dit bleek de badkamer te zijn, ook hier leek weinig verdachts te liggen, alles was schoon en netjes opgeruimd, op een soort emmer met een deksel in de hoek na.
Zou wel een soort prullenbak zijn, dacht Melissa, maar toch wilde ze wel weten wat het precies was, ze tilde de deksel op en een enorme stank drong haar neus binnen.
Boven in de emmer lag haar poepluier die Miriam verschoond had, nog steeds weinig bewijs dus, dacht Melissa die de deksel er weer op deed.
Maar wacht eens… het drong nu pas tot haar door… er zaten meerdere luiers in die emmer, zij was maar een keer verschoond, dus die konden nooit van haar zijn…
Dat zou dus betekenen dat Dré en Miriam zelf luiers droegen, waren ze inco ofzo? vroeg ze zichzelf hard op af.
Ondertussen had ze de kastjes al open getrokken en was ze die al aan het door zoeken, handoeken.. washandjes… douchefris en shampoo… mompelde ze.
Aha! gevonden! riep ze bijna hardop, er lagen babydoekjes, poeder, en zalf tegen luieruitslag in een van de kastjes.
Ze dragen zelf dus ook luiers, of tenminste minimaal een van beiden, nu ze dit wist ze had een gevoel van overwinning,
kon ze eindelijk iets tegen haar vervelende neef en nicht gebruiken.
Maar dat verklaarde het speentje nog niet… ze dus moest nog een ding uitzoeken, en dat bevond zich waarschijnlijk op de laatste kamer…
De laatste kamer zat helaas op slot, daar kon ze dus niet in, ze keek rond of ze ergens een sleutel zag hangen,
maar natuurlijk was het niet zo makkelijk.
Plotseling viel haar oog op iets metaalachtigs wat een klein stukje onder een los hoekje van het tapijt uitstak.
Melissa wist het los te peuteren en zag dat het een sleutel was, ze hoopte dat ie op de dichte deur paste en stak hem in het slot.
Met een klik ging het slot open, ze duwde de klink omlaag en liep de laatste kamer in.
Eenmaal binnen wist ze niet wat ze zag, haar mond viel open van verbazing.
Het was een babykamer, met commode en box op volwassenen formaat, overal lagen knuffels en ander speelgoed op de grond.
Uit nieuwsgierigheid kon ze het niet laten om nog even de kast open te doen, hier lagen luiers in alle soorten en maten,
plastic broekjes en zelfs twee hele kinderachtige pyjama´s.
Nu wist ze het zeker, haar neef en nicht hadden meer te verbergen dan dat ze ooit had durven denken.
Melissa wilde nu eigenlijk een plan bedenken hoe ze met deze ontdekking haar neef en nicht kon chanteren,
zodat ze hier in huis weer een normaal leven kon krijgen zonder vernederd te worden.
Misschien kon ze met deze kennis zelfs wel meer voor elkaar krijgen…
Maar toch… deze hele dag, hoe ze behandeld werd, zonder dat ze het liet merken had ze het allemaal wel erg fijn gevonden,
dus waarom eigenlijk zo vervelend doen over zo’n ontdekking, door dat gedrag was ze ook in deze situatie terecht gekomen.
Of bekennen dat ze vandaag erg fijn vond, of ons voor het blok zetten met haar ontdekking, ze had geen idee welke keuze ze moest maken,
maar diep van binnen had ze al lang gekozen…
Ze was nu zo verwikkeld in haar tweestrijd dat ze er niet aan dacht om weer terug naar beneden te gaan, zodat we niet zouden merken dat ze weg was geweest.
Ondertussen in de keuken waren we klaar met koken, we wilden net de tafel dekken toen we erachter kwamen dat de bank in de woonkamer leeg was,
we hadden Melissa te lang alleen gelaten.
We moeten haar meteen vinden, riep een paniekerige Miriam, Dré jij checked de benedenverdieping en de tuin, ik ga boven kijken, meteen stormde ze de trap op naar boven.
Ik zocht overal in mijn aangewezen zoekgebied, maar nergens was Melissa te vinden, waar zou ze in godsnaam zitten?
Vroeg ik mezelf af, misschien had Miriam boven meer geluk met zoeken.
Maar helaas, ze kwam met een radeloze uitdrukking op haar gezicht naar beneden, ze is niet in de slaapkamer en niet in de badkamer, melde Miriam,
en de babykamer zit op slot daar zou ze onmogelijk kunnen zitten.
Ze zou toch ze weggelopen zijn? vroeg ze met een ongeruste toon in haar stem, ik hoop het toch niet, want dat zou ik mezelf nooit vergeven.
Als haar kleren nog op onze slaapkamer liggen, dan is die mogelijkheid uitgesloten,
want het lijkt me niet dat ze ons huis verlaat in alleen een luier en een t-shirt, beredeneerde ik.
Op onze kamer aangekomen lagen Melissa’s kleren nog keurig opgevouwen op een stapeltje op ons bed, dus ze moest hier nog in huis zijn.
Dus de enige plek waar ze nog zou kunnen zitten dat zou onze babykamer zijn, maar dat mag ik niet hopen,
als dat vervelende kind daar iets over te weten komt, zijn wij ons leven niet meer zeker, zei Miriam met een angstige stem.
Maar… begon ik, het is de enige plek die we niet hebben doorzocht, dus er is kleine een kans dat ze de sleutel heeft gevonden en daar nu binnen is,
er is maar een manier om er achter te komen...
De deur van de kamer zat op slot, en het was er doodstil, het leek ons bijna onmogelijk dat Melissa hier zou zitten.
Maar ineens wees Miriam mij op het omgevouwen stukje tapijt op de hoek, de sleutel van het kamertje was weg…
30. De ontdekking…
Niet veel later waren Miriam en ik in de keuken bezig met het avond eten voor ons drieën.
Melissa had ineens besloten dat ze vannacht wilde blijven slapen, dus we moesten voor meer mensen koken dan normaal.
We hadden niet zoveel meer in huis dus we moesten een beetje improviseren met het eten.
Melissa had er geen problemen mee om vannacht op de bank te slapen, want dit was de enige oplossing omdat wij maar 1 slaapkamer hadden,
afgezien van de babykamer, maar daar mocht ze natuurlijk niets vanaf weten.
Ondertussen terwijl Miriam en ik aan het koken waren was Melis verdiept in een tekenfilm, of tenminste zo leek het.
Ze was van binnen nog steeds aan het stoeien met haar innerlijke gevoelens, ook kwamen er steeds meer vragen in haar op.
Hoe komen ze er bij om mij zo te behandelen? hoe komen ze in godsnaam aan al die baby spullen? zouden ze die echt speciaal voor mij gekocht hebben?
Deze en nog veel meer vragen kwamen in haar op.
Met een schuin oog keek ze even naar de keuken, daar zag ze dat wij twee druk bezig waren en totaal niet op haar lette.
Dit was haar kans om op onderzoek uit te gaan, zo stil mogelijk stond ze op en verdween de trap op naar boven.
Een beetje waggelend door haar dikke luier kwam ze boven, hier wist ze de weg naar onze slaapkamer inmiddels wel,
die had ze onder begeleiding met Miriam al meerdere malen moeten lopen.
Dit was de eerste plaats voor haar om op onderzoek uit te gaan, in de kleding kast vond ze niet veel bijzonders, alleen maar de kleren van Miriam en mij.
Onder ons bed zag ze ook niet veel speciaals te liggen, maar net toen ze op wilde staan zag ze iets kleins en stoffigs bij een van de poten van het bed liggen.
Het lag net buiten haar bereik, met een beetje moeite kreeg ze het te pakken en bekeek het wat beter,
het stoffige object bleek een roze babyspeentje op volwassenen formaat te zijn.
Nu begreep Melissa het helemaal niet meer, wat deed dat speentje hier?
Het kon onmogelijk voor haar bedoeld zijn, daarvoor lag het hier al te lang onder het bed, want aan de hoeveelheid stof te zien lag het hier al een aanzienlijke tijd.
Behalve het speentje had ze nog niet echt veel ‘bewijs’ tegen ons gevonden, maar haar nieuwsgierigheid werd alleen maar groter,
dus ze verliet onze slaapkamer en probeerde de volgende deur.
Dit bleek de badkamer te zijn, ook hier leek weinig verdachts te liggen, alles was schoon en netjes opgeruimd, op een soort emmer met een deksel in de hoek na.
Zou wel een soort prullenbak zijn, dacht Melissa, maar toch wilde ze wel weten wat het precies was, ze tilde de deksel op en een enorme stank drong haar neus binnen.
Boven in de emmer lag haar poepluier die Miriam verschoond had, nog steeds weinig bewijs dus, dacht Melissa die de deksel er weer op deed.
Maar wacht eens… het drong nu pas tot haar door… er zaten meerdere luiers in die emmer, zij was maar een keer verschoond, dus die konden nooit van haar zijn…
Dat zou dus betekenen dat Dré en Miriam zelf luiers droegen, waren ze inco ofzo? vroeg ze zichzelf hard op af.
Ondertussen had ze de kastjes al open getrokken en was ze die al aan het door zoeken, handoeken.. washandjes… douchefris en shampoo… mompelde ze.
Aha! gevonden! riep ze bijna hardop, er lagen babydoekjes, poeder, en zalf tegen luieruitslag in een van de kastjes.
Ze dragen zelf dus ook luiers, of tenminste minimaal een van beiden, nu ze dit wist ze had een gevoel van overwinning,
kon ze eindelijk iets tegen haar vervelende neef en nicht gebruiken.
Maar dat verklaarde het speentje nog niet… ze dus moest nog een ding uitzoeken, en dat bevond zich waarschijnlijk op de laatste kamer…
De laatste kamer zat helaas op slot, daar kon ze dus niet in, ze keek rond of ze ergens een sleutel zag hangen,
maar natuurlijk was het niet zo makkelijk.
Plotseling viel haar oog op iets metaalachtigs wat een klein stukje onder een los hoekje van het tapijt uitstak.
Melissa wist het los te peuteren en zag dat het een sleutel was, ze hoopte dat ie op de dichte deur paste en stak hem in het slot.
Met een klik ging het slot open, ze duwde de klink omlaag en liep de laatste kamer in.
Eenmaal binnen wist ze niet wat ze zag, haar mond viel open van verbazing.
Het was een babykamer, met commode en box op volwassenen formaat, overal lagen knuffels en ander speelgoed op de grond.
Uit nieuwsgierigheid kon ze het niet laten om nog even de kast open te doen, hier lagen luiers in alle soorten en maten,
plastic broekjes en zelfs twee hele kinderachtige pyjama´s.
Nu wist ze het zeker, haar neef en nicht hadden meer te verbergen dan dat ze ooit had durven denken.
Melissa wilde nu eigenlijk een plan bedenken hoe ze met deze ontdekking haar neef en nicht kon chanteren,
zodat ze hier in huis weer een normaal leven kon krijgen zonder vernederd te worden.
Misschien kon ze met deze kennis zelfs wel meer voor elkaar krijgen…
Maar toch… deze hele dag, hoe ze behandeld werd, zonder dat ze het liet merken had ze het allemaal wel erg fijn gevonden,
dus waarom eigenlijk zo vervelend doen over zo’n ontdekking, door dat gedrag was ze ook in deze situatie terecht gekomen.
Of bekennen dat ze vandaag erg fijn vond, of ons voor het blok zetten met haar ontdekking, ze had geen idee welke keuze ze moest maken,
maar diep van binnen had ze al lang gekozen…
Ze was nu zo verwikkeld in haar tweestrijd dat ze er niet aan dacht om weer terug naar beneden te gaan, zodat we niet zouden merken dat ze weg was geweest.
Ondertussen in de keuken waren we klaar met koken, we wilden net de tafel dekken toen we erachter kwamen dat de bank in de woonkamer leeg was,
we hadden Melissa te lang alleen gelaten.
We moeten haar meteen vinden, riep een paniekerige Miriam, Dré jij checked de benedenverdieping en de tuin, ik ga boven kijken, meteen stormde ze de trap op naar boven.
Ik zocht overal in mijn aangewezen zoekgebied, maar nergens was Melissa te vinden, waar zou ze in godsnaam zitten?
Vroeg ik mezelf af, misschien had Miriam boven meer geluk met zoeken.
Maar helaas, ze kwam met een radeloze uitdrukking op haar gezicht naar beneden, ze is niet in de slaapkamer en niet in de badkamer, melde Miriam,
en de babykamer zit op slot daar zou ze onmogelijk kunnen zitten.
Ze zou toch ze weggelopen zijn? vroeg ze met een ongeruste toon in haar stem, ik hoop het toch niet, want dat zou ik mezelf nooit vergeven.
Als haar kleren nog op onze slaapkamer liggen, dan is die mogelijkheid uitgesloten,
want het lijkt me niet dat ze ons huis verlaat in alleen een luier en een t-shirt, beredeneerde ik.
Op onze kamer aangekomen lagen Melissa’s kleren nog keurig opgevouwen op een stapeltje op ons bed, dus ze moest hier nog in huis zijn.
Dus de enige plek waar ze nog zou kunnen zitten dat zou onze babykamer zijn, maar dat mag ik niet hopen,
als dat vervelende kind daar iets over te weten komt, zijn wij ons leven niet meer zeker, zei Miriam met een angstige stem.
Maar… begon ik, het is de enige plek die we niet hebben doorzocht, dus er is kleine een kans dat ze de sleutel heeft gevonden en daar nu binnen is,
er is maar een manier om er achter te komen...
De deur van de kamer zat op slot, en het was er doodstil, het leek ons bijna onmogelijk dat Melissa hier zou zitten.
Maar ineens wees Miriam mij op het omgevouwen stukje tapijt op de hoek, de sleutel van het kamertje was weg…
