Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~31 delen~

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (deel 15)

Voor de Fans ;D (tis een beetje kort ) maar vanmorgen nog geschreven, dus vers van de pers

15. De speelgoedwinkel.

We liepen naar de auto toe, en ik vroeg Miriam, wat denk je allemaal nodig te hebben voor je babykamer?
Nou, zei ze, in ieder geval een box en ledikant of wiegje, natuurlijk allemaal op volwassenen formaat, en natuurlijk speelgoed.
Maar de meubels kunnen niet in een gewone winkel kopen, daarvoor moeten we naar een speciaalzaak.

Eenmaal in de auto vroeg ik, en ehm… wat voor speelgoed wil je dan hebben als ik vragen mag?
Waar peuters mee spelen, zoals poppen maar ook blokken en duplo, kan ik lekker mee gaan bouwen, zei ze lachend.

Dus als ik goed begrijp, heb ik nu door de weeks een vriendin en in het weekend een klein kind in huis?
Ik kon mijn lach bijna niet onderdrukken.
Jep, zoiets zei Mir, maar in beide gevallen blijf ik jouw meisje, glimlachte ze.

Bij de speelgoedwinkel aangekomen sprong ze uit de auto en rende de winkel in.
Wow dacht ik… die zit nu al in haar rol als kind.
Ik liep rustig achter haar aan de winkel in en ging kijken of ik haar nog ergens zag.

Ik trof haar bij de knuffels aan, waar ze met een teddybeer aan het spelen was, er stond een werknemer naast haar,
die hier helemaal niets van begreep, waarom iemand midden in zijn winkel ging zitten spelen,
en waarom dat een jongvolwassen meisje met een teddybeer was.

Langzaam liep ik naar de twee toe en vroeg of Miriam wat leuks had gevonden, maar ze leek mij niet te horen.
Hierop sprak ik de verkoper aan en zei, tja dit gebeurd wel vaker, als ze een beer ziet dat wil ze er meteen mee spelen,
ik weet dat het raar is, maar iedereen heeft zo toch wel zijn rare dingen, ja toch?
De verkoper mompelde wat en liep weer verder, zijn ogen moeilijk van het schouwspel afhoudend.

Mir… we gaan verder kijken, nog steeds geen antwoord, het was me nu wel duidelijk dat ze me expres negeerde.
Miriam, zei ik nu met stemverheffing, moet ik boos worden?
Toen keek ze pas naar me op, nee hoor pappie, maar ik was zo lekker aan het spelen, word alsjeblieft niet boos.

Okee, dit kan leuk worden, dacht ik, ze is het kleine-meisjes-spel begonnen in de winkel…
Wil je die beer hebben? Zo ja, hou hem dan maar stevig vast, anders loopt hij nog weg.
Ze omarmde (of meer wurgde de beer) met twee armen en liep stil achter mij aan.

We vonden in de winkel verder nog een mooie Duplo-boerderij met diertjes en een trekkertje,
nog een mooie set met blokken waar ze mooi mee kon bouwen en een wereld aan knuffels die Miriam allemaal leuk vond.

Vlak voor de kassa trok ze me ineens aan m’n mouw, pappie die wil ik,
en ze wees naar een grote waterbaan met zelfs een watervalletje waar allemaal bootjes in dreven.
Maar Mir, we hebben al zoveel, misschien een andere keer, zei ik terwijl ik de spullen afrekende bij de kassa.

Maar ze bleef maar doorzeuren over die waterbaan, en begon zelfs vervelend te worden,
ze gooide dingen om in de winkel en gaf me een trap tegen mijn scheenbeen.

Toen ik alles had betaald, hielp ik de verkoper nog even met opruimen en sleepte Miriam met haar aankopen naar buiten.
Dat doe je niet weer, begrepen? Zei ik boos, dat wordt vanavond voor Sesamstraat naar bed,
O ja, en geen toetje na het eten, voegde ik er aan toe.
Ze keek me alleen een beetje treurig aan, maar zei verder niets.

Eenmaal in de auto op de terugweg, vroeg Miriam met een treurig gezichtje, was ik een beetje stout?
Ja, jij was stout, ik vond het niet leuk, en ik concentreerde me weer op de weg.
Een paar minuten later kon ik mijn glimlach niet langer onderdrukken, was ik een beetje streng?

Ja, pappie, jij was erg streng, zei ze met een kinderachtig stemmetje, ik vind het erg jammer dat ik Sesamstraat moet missen.
Wat hebben we eigenlijk voor toetje? En we barstte allebei in lachen uit.

 

[John_mod]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- DL ML JL TL WL DR NL PL OL)

Was het wachten meer dan waard.

Grappige ontwikkeling

John

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL)

Ik denk dat ik deze weken ook weer verder ga schrijven,
heb nu weer materiaal voor 2 delen...

Maar ik kan nog niets zeggen over wanneer er een deel uit komt.... :-\

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 16)

16. De babyzaak

De volgende dag was ik bij Miriam in de babykamer,
ze zat alleen in een luier en plastic broek met speentje op de grond, ze was een hoge blokkentoren aan het maken.
Naarmate de toren hoger werd, werd hij ook steeds minder stabiel, maar dat leek haar niet te deren, ze had erg veel lol met bouwen.
Na een poosje viel de toren toch om, maar ze begon gewoon weer opnieuw met stapelen.

Maar na een tijdje begon ze een beetje vervelend te worden, ik moest het nog steeds aanhoren dat ze ‘s avonds Sesamstraat had gemist,
en dat ze vond dat het mijn schuld was.
Miriam, als je zo door gaat met zeuren lig je een week lang voor 6 uur in bed, begrepen?
Zei ik een beetje chagrijnig.

Betekend dat… begon ze, een week lang ook geen toetje na het eten, maakte ik haar zin af.
Meteen gooide ze haar blokkentoren om en ging boos op haar stoel vol met beren en knuffels zitten.

Als je nu weer lief gaat spelen gaan we zo meteen naar de stad en een mooi ledikantje voor je kopen, oke? Vroeg ik.
Meen je dat? Ze stond op en was meteen weer een heel stuk vrolijker.
Ze sprong bovenop me en knuffelde me, we vielen samen op het zachte tapijt van de kamer,
door mijn benarde positie onderop drukte mijn hand tegen haar luier aan.
Mir, schat, ik denk dat je wel een verschoning kan gebruiken, zei ik toen ik voelde dat haar luier bijna doorweekt was.

Ik tilde haar op en droeg haar naar de commode, ik schoof de plasticbroek van haar benen naar beneden en maakte plakkers van haar luier los en vouwde hem open.
In tegenstelling tot ik verwacht had trof ik dit keer geen enorme stank van een poepluier aan, maar alleen een luier die echt helemaal verzopen was.
Ik pakte een paar luierdoekjes uit de verpakking, maakte haar schoon, poederde haar in en deed haar een van haar lievelingsluiers aan.
Net toen ik de luier wilde dichtvouwen, vroeg ze of ik er ook nog maar een inlegger bij wilde doen.
Onder uit de commode haalde ik nog een pak inleggers, en deed er eentje in de luier en deed hem dicht.

Miriam ging even naar de slaapkamer om zich om te kleden, dat gaf mij de gelegenheid om mijzelf nog even te verschonen,
want sinds ze zich steeds meer als een klein kind ging gedragen, verschoonde ze me niet zo vaak meer.
Ik vond het wel een beetje jammer, maar ik kon er wel mee leven, ze was tenslotte nog wel steeds mijn kleine meid.

Na mezelf verschoond te hebben kwam Miriam weer binnen, ze had een mooie wijde roze jurk aan,
een wit bloesje met pofmouwtjes en haar haar in twee staartjes met roze strikjes.
Ik kon zien dat ze er geen BH onder had, want haar tepels kwamen een beetje naar voren door de witte stof, ze was nu echt een groot klein meisje.

Ze zag dat ik mezelf weer zonder haar verschoont had, waarschijnlijk voelde ze zich er een beetje schuldig over,
want om het weer een beetje goed te maken, gunde ze me een blik onder haar rok, zodat ik haar mooie geluierde kont kon zien.
De volgende keer verschoon ik je weer, dat is beloofd, en ze gaf me een zoen.
Ze liep naar de kast toe en pakte er nog een plasticbroek uit, een roze met vrolijke beertjes en deed die nog aan,
ze showde haar outfit nog eventjes en we gingen op pad naar de winkel.

Ik had via internet een speciaalzaak gevonden voor ‘baby-meubels’ op volwassen formaat.
Daar naartoe waren wij nu op weg, Miriam zat achter in de auto ten middel van een zee van pluchen beren,
olifanten en allemaal andere knuffels en vermaakte zich best.
Ze zag dat ik naar haar in de spiegel keek, ik vroeg aan haar wat haar favoriete knuffel was,
Nou, antwoordde ze, mijn favoriete knuffel heb ik hier niet bij me.
Waar is ie dan, vroeg ik, ligt hij thuis nog op je kamer?
Nee, antwoorde met een glimlachje, die zit nu voor in de auto en is mijn pappie.
Ik kon mijn eigen glimlach niet onderdrukken, wat ben je toch een lieve schat.
Ja he, zei Miriam, soms ben ik toch wel lief, maar dan af en toe,
en we begonnen beiden te lachen.

Na een paar uur rijden waren we dan eindelijk aangekomen, we stapten uit de auto en liepen de winkel in.
We keken even rond, en het viel ons op hoe veel spullen ze wel niet hadden, echt in alle soorten en maten.
Eigenlijk was het erg rustig in de winkel, we zagen helemaal niemand, behalve een paar medewerkers die een beetje doelloos rondliepen.

We liepen naar medewerker toe, en vroegen hem of hij ons kon helpen, we zeiden dat we een ledikant wilde kopen,
als het kon, eentje die we ook als box konden gebruiken.
Hij was erg vriendelijk en behulpzaam en leidde ons de winkel rond, hij liet ons allemaal varianten zien,
maar die waren of te groot voor de kamer, of te klein voor Miriam.

Toen zagen we een hele mooie staan, het was een soort box, van 2 bij2 meter, met spijlen van ongeveer een meter hoog.
De kleur van het hout kwam overeen met onze commode, dus hij zou erg mooi in onze verschoonkamer passen.
Voordat ik het wist zat Miriam al in de box, om te kijken of ze er wel in paste en of ie wel lekker zat en lag.
Ik moest nu erg uitkijken, want op zulke momenten kon ze altijd onvoorspelbaar worden,
zoals midden in de winkel in slaap vallen, of niet meer uit de box willen komen.
Maar alles viel mee, ze toverde ergens een beertje vandaan en begon er mee te spelen.

Ik neem aan dat deze goed is, lachte de verkoper.
Als zij er tevreden mee is, dan is er geen weg meer terug, grinnikte ik.
Dan doen we deze maar, aan uw auto te zien denk ik dat u hem bezorgt wil hebben?
Dat is goed, we regelen bij de kassa alles verder wel, Mir, kom je?
Met veel tegenzin klom ze uit de box en liep met achter mij aan.

Meneer, als ik even wat vragen mag, vroeg ik terwijl we naar de kassa liepen, hebben jullie ook een plek om me even te verschonen?
Hij keek me even vragend aan, maar toen zei ie, we hebben geen verschoonruimte, als u dat bedoeld,
maar u kunt hier wel een commode in de winkel gebruiken, zolang u de boel maar netjes achterlaat.

Dank u, dan ga ik even de tas met verschoonspul uit de auto halen, ik ben zo terug.
Op dat moment had er niet aan gedacht dat ik Miriam even alleen liet, maar ook niet dat ik daar later spijt van zou krijgen.

Toen ik weer binnen kwam met de luiertas zag ik dat alle medewerkers rond een meubel in de winkel stonden,
maar ik had nog geen idee waarom, het drong eindelijk tot mij door, Miriam, waar is Miriam, ze zou toch niets hebben gedaan.
Ik kwam dichterbij en zag wat er aan de hand was, daar zat ze, in een enorme kinderstoel, waar ze blijkbaar niet meer zelf uit kon komen.
Ik zit klem, kreunde ze, haal me uit dit rotding weg.
Dré zeg het ze, dat ze dit ding desnoods van me af moeten zagen.
Met een knikje van de bedrijfsleider kwam er al iemand met een zaag aangerend.
Binnen een paar minuten was ze uit de kinderstoel bevrijd, zet die ook maar op de rekening zuchtte ik, sorry voor alle problemen.
Weet je, doe er ook maar een tweede bij, maar dan een maatje groter, ik denk dat we die wel goed kunnen gebruiken.

Meteen was Miriams humeur weer beter, Dré, dank je ik… maar verder kwam ze niet,
ze zag dat ik niet meer in een goed humeur was.
Waar kon ik me verschonen, vroeg ik aan de medewerker terwijl ik Miriam negeerde.
Hij wees naar een commode in de hoek, ik liep met de tas naar de commode en begon de spulletjes te pakken.
Toen ik net wilde gaan liggen kwam Miriam aangerend, voordat ik iets kon doen had ze mijn broek al los gemaakt en was ze al aan mijn luier begonnen.
Het spijt me echt, zei ze toen ze toen ze de laatste plakstrip losmaakte, ik ben te ver gegaan vandaag.
Ik keek haar even aan en zag dat er tranen over haar wangen liepen.
Ze ging verder met de verschoning, ik zal me meer gedragen voortaan, het enige wat ik wilde was je verrassen,
maar toen kwam ik klem te zitten, en daarna ging alles mis.
Ze plakte mijn schone luier weer dicht, maar barstte ze helemaal in tranen uit.
Stil maar, fluisterde ik, het komt wel weer goed, het was maar een kinderstoel, verder niets belangrijks.
Ze keek ze aan en er verscheen weer een waterig lachje op haar gezicht.
Trouwens, ging ik verder, je hebt je belofte ook gehouden, je zou mij weer verschonen.

Ik hees mijn broek weer op, en pakte de tas weer in, samen liepen wij naar de kassa,
waar twee kinderstoelen en een box werden afgerekend.
Laat die kapotte maar hier, zei ik, die je kan misschien nog als openhaardhout gebruiken,
zelfs bij de verkoper kwam nog een lachje door.
Waarneer kunnen we de bestelling verwachten? vroeg ik
Over… even kijken, en de verkoper tikte wat in op zijn computer, over 3 dagen meneer.

Maar toen kwam Miriam ineens achter mij vandaan, ik hoop dat ik niet al te veel problemen heb aangericht?
Vroeg ze met een zacht stemmetje en haar beer in haar armen.
In tegendeel jongedame, antwoordde de verkoper, u hebt ons laten zien dat niet elke dag zo saai hoeft te zijn als anders.
Als dank, hoeft u de kapotte kinderstoel niet te betalen, u krijgt uw geld terug.
Het was toch een oud model, die een deze dagen naar de vuilstort zou gaan.
Na de boel geregeld te hebben, namen wij afscheid en verlieten de winkel.

Nou, zei Miriam, die hebben een dag gehad om nooit te vergeten.
En ze lachte weer, geen treurige lach, maar de vrolijk lach die ik van haar kende.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL)

Ik vond het voordat ze AB werd toch leuker, maar ach. Blijft een mooi verhaal.
Iets minder AB en meer NL en PL graag, maar je moet het zelf weten

 

[slaaf.johannes]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL)

Ik vond het voordat ze AB werd toch leuker, maar ach. Blijft een mooi verhaal.
Iets minder AB en meer NL en PL graag, maar je moet het zelf weten

dit is het eerste verhaal wat echt op ab gerigt is en dat vind ik dan weer mooi

P.S. gaa zo door het is een pracht

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 17)

Note: dit deel is wel redelijk anders dan de vorige delen, sommige mensen zullen dit helemaal niets vinden,
dus A.U.B. geen commentaar dat dit een slecht deel is omdat je het niet leuk vind.


17. Twee babies

Drie dagen later werden zoals beloofd de meubels bij ons thuis bezorgt.
De bestuurder van vrachtwagen waarin alles werd gebracht hielp zelfs nog om de box en de kinderstoel naar boven te sjouwen.
We bedankten hem hartelijk, en boden hem nog een kop koffie aan, maar hij had het te druk en moest het dus tot zijn grote spijt afslaan.

Samen liepen we weer naar de babykamer om hem te bewonderen, hij is nu eindelijk af zuchtte Miriam,
hier droom ik al tijden van, een complete babykamer met alles erop en eraan.
En van de beste en liefste vriend die ik maar kan hebben voegde ze er aan toe.
Terwijl ik de box klaar maakte voor gebruik, probeerde Mir in de kinderstoel te komen.
Toen ik eindelijk klaar was lag de box vol kussentjes, beertjes, en een dekentje voor het slapen.

Ziet er goed uit, zei Miriam terwijl ze in de kinderstoel zat, maar hoe kom ik nou weer uit…
Ik kan je gewoon laten zitten en beneden een film gaan kijken, zei ik gemeen, das lekker rustig voor mij.
Dat meen je niet, en ze keek me met grote waterige bruine ogen aan, laat me alsjeblieft niet alleen zitten.
Mir je weet… begon ik, terwijl ik naar haar toe liep, dat ik daar echt niet tegen kan, tegen die ogen.
Daarom kan ik je hier gewoon niet laten zitten, ik tilde haar uit de kinderstoel en zette haar in de box neer.

Maar als je vervelend bent, dan zet jou er wel in, en dan blijf je er ook een tijdje inzitten, oke?
Oke, pappie, hoorde ik Miriam mompelen van onder haar dekentje, waar ze kiekeboe met een van haar beren aan het spelen was.

Weet je Mir, soms ben ik wel een beetje jaloers op je, als ik jou zo zie spelen, je helemaal nergens zorgen over maakt.
Af en toe heb ik zoiets van… nee, laat maar…
Ga maar door hoor, zei de stem die tussen de beren vandaan kwam.
Ik weer het niet… ging ik verder, of ik het wel moet zeggen.
Opeens vloog er een beer naar mijn hoofd toe, je weet dat je mij alles kan vertellen,
dus vertel me, wat zit je dwars.
Ze klom uit de box en ging bij mij op schoot zitten, en keek me weer met die lieve grote bruine ogen aan.

Oke, dan zal ik het maar zo makkelijk mogelijk zeggen, ik zou ook weer als een baby willen spelen, net zo als jij.
Miriam keek me even verbaast aan, en begon te lachen, had dat dan eerder gezegd gekkie,
dat is toch erg leuk, kunnen we gezellig samen in de box spelen.
Ze had het nog niet gezegd en ze trok me overeind van m’n stoel en duwde me de box in, zelf dook ze achter me aan boven op me.
Zie je wel dat het gezellig is, terwijl ze me een plasticboekje met allemaal boerderij dieren aangaf.

Samen zaten we nog uren met elkaar te spelen in de box, af en toe plaagden we elkaar een beetje en zat er weer eentje te huilen.
Maar onze ruzies duurden nooit erg lang, we hadden zo veel lol dat we ze gewoon weer vergaten.

Weet je wat, zei Miriam, we gaan morgen samen inkopen voor jou doen, zodat jij ook met je eigen speelgoed kan spelen.
En dan ben ik af toe wel jouw mammie, want ik wil ook wel eens de baas over jou zijn,
zoals jij al deze tijd mijn pappie bent.
Dat lijkt me wel wat, gaf ik toe en begon aan mijn blokkenkasteel.

De volgende dag toen we terug kwamen van het winkelen had ik een heleboel nieuwe autootjes gekregen,
en een mooi speelkleed waar allemaal weggetjes en huisjes op stonden.
Ook hadden we weer een nieuwe bestelling grote babyluiers en plasticbroekjes voor mijn via internet gedaan.

Zo, vanaf nu ben ik jouw mammie, oke schatje? Ik knikte.
Wil mijn kleine jongen misschien een schone luier, vroeg Miriam met een kinderachtig stemmetje.
Na een heerlijke verschoning, die overigens niet eens zo heel hard nodig was, legde ze me in de box en ging naast me liggen.
Weet je wat kleine kinderen altijd krijgen van hun mammie om te groeien? Vroeg ze.
‘Nee mammie, dat weet ik niet.’
Ze krijgen borstvoeding, ging Miriam verder en trok haar bloesje uit.
Voorzichtig bracht ze mijn hoofd naar haar borst en ik begon te sabbelen.
We vonden het allebei echt zalig, we lagen allebei te genieten.

Door alle opwinding hadden we niet gehoord dat mijn moeder die door de achterdeur binnen was gekomen,
de trap op was gelopen, op zoek naar ons.
Ze begon op de gang al te praten, ‘ik zag licht branden en deur was open, dus ik dacht ik kom maar even bi…’
Wat ze zag, had ze echt niet verwacht, het moment dat ze de babykamer binnen kwam,
zag ze ons allebei halfnaakt in een luier in een enorme box liggen, maar dat was nog niet alles,
ik lag aan Miriams borst te sabbelen als een babytje.

Wat is hier aan de hand!!! bulderde mijn moeder.
Ineens hadden wij een soort deja vu moment, en schrokken wakker uit ons spel.
We hadden de achterdeur niet op slot gedaan, zo kon ze binnen komen.

Ik wist dat er iets mis met je was, maar dit slaat echt helemaal alles.
Je neemt er ook nog anderen in mee ook, ratelde mijn moeder verder.
´Maar mam…´ niets mam… ik wil hier een verklaring voor en wel nu.
We komen wel even beneden, als jij even in de keuken wacht,
dan trekken wij even wat aan.
Moeder liep met kwaad de kamer uit en we hoorden haar de trap af gaan.
Dit komt me bekent voor, zuchtte Miriam terwijl we ietsje later de trap afliepen naar de keuken.

We kwamen de keuken binnen en zagen dat mijn moeder nog steeds met haar ‘ahum’ goede humeur op ons zat te wachten.
Dit is zeker een deja vu, fluisterde ik naar Miriam toen ik mijn moeder daar zo zag zitten.

Daar zijn jullie eindelijk, klonk het bars.
Komt er nog wat van… klonk het van de overkant van de tafel.

We probeerden het zo simpel mogelijk uit te leggen, over ons, het DL zijn, en waarom wij die kamer boven hadden.

Dat jij van die afschuwelijke dingen hield dat wist ik al, maar dat je iemand vind die je in je perverse gedrag mee kon trekken gaat mij een beetje ver.
Maar mevrouw, begon Miriam met een zacht stemmetje, hij heeft mij niet meegetrokken, ik wist eerst niet eens dat hij van die gevoelens had.
Hij is door mij weer begonnen met luiers dragen.

M’n Moeder leek een uit het veld geslagen, oke, dat had ik niet verwacht.
Maar ze herpakte zichzelf weer erg snel, dat jullie samen deze dingen samen dragen is nog geen reden voor datgene wat ik net zag.
Je gaf mijn zoon de borst, je bent notabene een jaar jonger dan hem.
Dat heb ik zelf besloten dat ik dat wilde, dat hoort bij ons spel, we verzorgen elkaar om en om, al vader of moeder, legde Miriam uit.
Hebben jullie dan ook s… Nee mam, onderbrak ik haar… wij hebben nog geen sex,
daar hebben we het over gehad, en we vinden dat we daar nog niet aan toe zijn, we zijn misschien net een jaar bij elkaar.

En die kamer? Waarom is het een kinderkamer? Ging Moeder verder.
Nou, daar spelen wij, soms vinden wij het gewoon leuk om als kleine kinderen te spelen,
legde Miriam weer uit, en daar komen al die spullen die daar staan regelmatig bij kijken.

Ah, Zei Moeder, die niet helemaal meer wist wat ze moest zeggen.
Ik nam gebruik van haar stilte, Weet je, ik ben nu het huis uit, heb een mooie vriendin, en een eigen levensstijl,
ik vind niet dat jij je daar mee moet bemoeien.
Het is mijn leven, en ik doe wat ik wil doen.

Ze schrok een beetje van mijn hardheid, maar als anderen er dan achter komen, dan is je leven toch helemaal kapot?
Misschien, ging ik verder, maar dat is een risico dat we er graag voor over hebben,
als dat gebeurd hebben we in ieder geval elkaar nog, en ik gaf Miriam een kus.
Met deze woorden was voor mij het gesprek afgelopen.

André, Miriam, hoewel ik er veel moeite mee heb, denk ik dat ik jullie je gang maar gewoon moet laten gaan.
Ik heb voor mijn gevoel hier niets meer mee te maken.
Maar bedenk wel, als dit uitlekt, dan heb je geen rustig leven meer.
Oja, zoon, ik zorg er voor dat je vader hier niets van te weten komt.
Met die woorden verliet ze ons huis.
Nou, dat ging soepel, zei ik sarcastisch.

We liepen samen na het gesprek de trap op, op weg naar onze babykamer.
Dank je, zei Miriam ineens, waarvoor? vroeg ik.
Dat me een mooie vriendin noemde.
Maar dat ben je toch ook, daar hoef je me niet voor te bedanken.

Weetje, zei ze, ik kan ook een mooie stoute vriendin zijn,
en ik kreeg meteen weer een teddybeer naar m’n hoofd gesmeten.


*Note, in het volgende deel komt Tom weer terug.
Voor de mensen die niet meer weten wie Tom is,
lees ‘De Terugreis’ en ‘Samen uitgaan’ nog maar eens een keertje

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

Grappig dat ze het zo normaal opvat, die moeder.
Leuk deel, zometeen gaat Tom zeker op de beide baby's passen?

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

Je mag niet meer raden :

Maar verder ben ik nog niet, dat is het enige wat ik tot nu toe heb voor dat deel...
Dus het kan nog wel een tijdje duren voor dat 18 uit komt :-\

 

[qawsedrf]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

leuk verhaal

jammer dat deel 18 even gaat duren

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

Ik heb net mijn ´script´ af voor deel 18 , dus denk dat ik vanavond begin met schrijven,
maar weet dus niet hoe lang het gaat duren, want ik heb anderhalf a4tje aan aantekeningen :

Note: heb nog wat ideeen voor 19 en 20,
maar zoals het nu lijkt, is 20 toch echt het laatste deel... huh?

(als ik het tenmiste volhoud dat 20 het laatste deel is, want als ik weer wat inspiratie krijg schrijf ik zo verder )

 

[bigjim]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

Leuk geschreven verhaal!

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

We kunnen ook samen 20 -> 30 maken ;-)

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~17 delen~

No offence real,
Dit is mijn verhaal, en als er hierna nog delen komen schrijf ik ze liever zelf
Ik hoop dat je dit begrijpt, maar waarom begin je niet zelf met een verhaal? misschien heb je wel talent :

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (Deel 18)

18. De oppas

Mijn eerste weken als een AB waren echt heerlijk met Miriam als moeder,
af en toe als Mir weer even verzorgt wilde worden nam ik de rol van vader weer op me.
Maar het klein zijn beviel ons allebei toch beter, dus we moesten een oplossing vinden,
zodat we allebei konden blijven spelen en verzorgt worden.

Na een heerlijke lange speeldag zaten we met z’n tweeën in de box, aan het brainstormen over ons probleem.
Weet je, nu wel allebei weer kleine kinderen willen zijn hebben we eigenlijk een oppas nodig, dacht Miriam hardop.
Maar wie zou dat willen doen? Vroeg ik me af.
Opeens kwam het in ons op, en we riepen in koor, TOM!
TOM! Die zou het vast wel willen.

En zoals altijd, toverde Miriam haar laptop weer tevoorschijn, of het nou laptops,beren of telefoons waren,
het lukte haar altijd om ze uit het niets te voorschijn te halen, telkens als ik vroeg hoe ze dat deed, zei ze dat een geheimpje was.
Eigenlijk was ik bang dat er nooit achter zou komen, dus liet die vraag in het vervolg maar achterwege.

Even kijken of hij misschien online is, zei ze, terwijl de computer vrolijk ratelde tijdens het opstarten.
Een paar minuutjes later zagen we dat Tom niet online was, das balen, zei ik.
Terwijl ik een nieuwe oplossing aan het bedenken was, had Miriam alweer ergens haar mobieltje vandaan gehaald,
maar niets vragen dacht ik, komt toch weer het zelfde antwoord…

Mir was alweer in de weer met haar telefoon, ik geloof dat ik zijn nummer nog heb, maar ik weet het niet zeker.
Hebbes, hoorde ik niet veel later naast me, ik zet hem wel op speaker, dan kan jij ook meeluisteren.
De telefoon ging 4 keer over, net toen we dachten dat Tom niet op zou nemen, hoorde we ineens dat iemand de telefoon opnam.

Met Tom, hallo? Met wie spreek ik?
Ha die Tom, je spreekt met Miriam en Dré, je weet wel, van het uitgaan? sprak ik in de telefoon die we tussen ons in hielden.
Mir, Dré das alweer een tijdje geleden, ik had niet verwacht dat jullie zouden bellen.
Eigenlijk stond ik net op het punt om weg te gaan, ik had mijn jas al aan,
maar toen hoorde ik de telefoon nog over gaan en ik kon hem nog net op tijd pakken.
Waar kan ik jullie mee van dienst zijn? Vroeg hij op gespeelde deftige toon.

Nou, wij zouden je eigenlijk om een beetje een rare gunst willen vragen, ging Miriam verder.
Brand los, zei Tom, die nog geen idee had welke kant het gesprek op zou gaan.
Ehm… hoe te beginnen, ze aarzelde even na die zin, keek even naar mij en ging verder.
Je weet van ons DL zijn af, maar eh… wij zijn inmiddels een beetje ehm… veranderd.
En dat betekend voor mij? Vroeg Tom zich hardop af.
Ik nam de telefoon over, Tom, weer met mij, het is een beetje moeilijk voor ons allebei om dit uit te leggen,
maar ik denk dat het ’t beste is om het maar meteen te vertellen.
Miriam en ik zijn geen DL meer, we hebben de verschoonkamer omgebouwd tot speelkamer,
we brengen daar nu uren door, spelend als kleine kinderen.
Aaaah, jullie hebben de pad van de DL bewandeld en zijn afgeslagen richting de AB kant, zei Tom op mysterieuze wijze.
Inderdaad, zei ik, en we moesten alle drie lachen, zo zou je het kunnen noemen.
Maar onze vraag was, of jij een dagje zin hebt om onze oppas te zijn.

Het bleef een tijdje stil, we hadden het vermoeden dat hij een beetje aan het twijfelen was,
Maar na een seconde of tien kwam er weer geluid, Natuurlijk zou ik dat wel willen, waarneer komt het jullie uit, dit weekend?
Das wel erg snel, wat vind jij Dré? Moet dat lukken? Vroeg Miriam.
Na een kort overleg aan onze kant gingen we akkoord, op de voorwaarde dat alle benodigdheden bij ons aanwezig waren.
Nou, zie ik jullie over een paar dagen, ik wil wel dat jullie samen in de box zitten als ik kom oke? vroeg Tom.

Is goed, antwoorde ik, de plaats van de huissleutel overleggen we dan nog wel even over msn.
Dan kan jij er gewoon in, en wij hoeven de box niet te verlaten.
O ja, nog een laatste ding, als je zou willen, kan je wel blijven slapen.
In de box zeker? grapte Tom, nee, die nemen wij wel, zei Miriam, jij mag in ons normale bed, wij verschonen het wel voordat jij komt.
Ik zal over het aanbod nadenken zei Tom, tot over een paar dagen, adios, en hij hing op.
Nou, dus nu wordt het maar afwachten… zuchtte we allebei.

De dag van te voren ging we nog even naar de winkel om babydoekjes, poeder en zinkzalf te kopen, zodat we daar genoeg van in huis hadden.
Ook zorgden we ervoor dat er nog genoeg plasticbroek waren, en dat ze niet allemaal in de was zaten.

Eindelijk was de grote dag aangebroken, Tom zou om tien uur ´s morgens komen, we gingen er die morgen rond acht uur al uit,
dan konden we nog even rustig ontbijten en douchen.
Toen we samen onder de douche stonden, zagen we van elkaar dat we luieruitslag hadden,
hmmm, al een tijdje niet meer gehad, mompelde ik, misschien de laatste dagen toch iets te lang in dezelfde luier rondgelopen.
Naja, goed verzorgen en het gaat wel weer over.
Onder het haren uitspoelen vroeg Miriam, wat denk jij, zou hij er wel iets van af weten? Of zou hij er helemaal niets van kunnen?
Maak je maar geen zorgen, zei ik terwijl ik ondertussen haar rug aan het inzepen was, ik heb alle vertrouwen in Tom,
en als het helemaal mis gaat, dan houden we er toch gewoon mee op?

Na deze heerlijke douche droogten we elkaar weer af en verschoonden elkaar, waarschijnlijk de laatste keer vandaag.
We zagen tot onze grote schrik dat we nog maar vier inleggers hadden, maar toch deden we allebei twee in onze luier,
die bestellen we morgen wel, zei Miriam.
Uit de kast haalde ze twee plastic broekjes, een blauwe met autootjes en motortjes voor mij,
en een roze met beertjes voor haar, dit was overigens ook haar lievelings.
Ze had nog steeds iets met beren, de halve speelkamer lag er inmiddels mee vol,
elke keer als ze in een winkel een leuke beer zag moest ze hem wel kopen.

Om kwart voor 10 zaten we samen braaf in de box te spelen, zoals afgesproken.
Ik had samen met Tom overlegt dat de sleutel onder de bloempot naast de voordeur lag,
zodat hij er zelf ik kon komen, en wij gewoon boven konden blijven spelen.
Je bent nog iets vergeten giechelde Miriam, net toen ik wilde vragen wat dat dan wel mocht zijn,
kreeg ik een speentje in mijn mond gedrukt, aha, dat dus, dacht ik.
Zelf had ze er nu ook eentje en begon erop te sabbelen.

Rond een uur of 10 hoorden ze de sleutel in de voordeur, daarna voetstappen op de trap.
Geen weg meer terug mompelden we in koor, de slaapkamer deur ging open en daar stond Tom.
Hij moest erg lachen toen hij ons samen zag, het moest voor hem een ontzettend komisch gezicht zijn geweest,
twee jongvolwassen allebei in luier en spelend in een box.
Ik zie dat jullie braaf aan het spelen zijn, zoals ik heb gezegd.
Helaas moet ik jullie nog heel even alleen laten, ik heb nog een cadeautje meegenomen,
maar dat staat nog in de hal, ben zo weer terug.
Tom verliet de kamer, en Miriam en ik keken elkaar aan, een cadeautje? waar heeft hij het over.

Een minuutje later kwam hij weer terug met een enorme kartonnen doos, hij maakte hem open en begon uit te laden.
Allemaal pakken met inleggers, zo te zien ben ik precies op tijd met een nieuwe voorraad,
het lijkt er op dat jullie er doorheen zijn, zei Tom toe hij de inhoud van onze kast bekeek.
Hij verbaasde zich er wel over hoe veel verschillende soorten luiers en broekjes wij hadden verzameld.

Toen alle inleggers in de kast stonden ging Tom even koffie zetten voor zichzelf, wij zouden allebei een flesje met ranja krijgen.
Niet veel later kwam hij terug met een dienblad, daarop stonden 2 flesjes ranja en een mok koffie en er lagen een paar biscuitjes op.
Miriam en ik kregen allebei ons flesje en Tom ging op de stoel bij de box zitten en begon aan zijn koffie.
Handig zo’n Senseo, heb wel redelijk snel mijn koffie klaar kunnen maken, alleen het was even zoeken naar de koffiepads.
Leutend aan zijn koffie keek ie hoe wij aan onze koekjes aan het knabbelen waren,
dit valt nog best wel mee, dacht ie, ik dacht dat het moeilijker zou gaan met die twee.

Ondertussen dachten Miriam en ik hetzelfde, dit gaat te rustig, dit moet wat moeilijker voor hem worden,
alleen we moesten het juiste moment nog vinden om toe te slaan.
Na een ochtend diverse spelletjes gedaan te hebben en voorgelezen te zijn uit ons favoriete boek,
‘kikker in de kou’ was het tijd voor ons middagdutje.
Tom controleerde of onze luiers nog droog waren, maar zag al snel dat ze al nat waren.
Maar door de inleggers konden we er gelukkig langer mee doen, dus een verschoning was nog niet nodig.

Hij legde een dekentje over ons heen, deed de gordijnen dicht, en wenste ons welterusten.
Toen hij de kamer uit was, begonnen we aan ons plan.
Wat kunnen we doen om hem het moeilijker te maken, dacht ik hardop, want zo is het ook weinig voor ons aan.
Ehm… we kunnen een ruzie gaan faken, en kijken wat ie doet, opperde Miriam,
bijvoorbeeld om even kijken… deze beer, en ze hield een oude versleten teddy omhoog.
Als we daarom gaan vechten moet ie toch wel ingrijpen, denk ik zo.
Das een leuk idee, maar hebben we eigenlijk ook geen plan B nodig, voor als dit niet werkt, dacht ik verder.
Wat kunnen we nog meer doen behalve ruzie maken, zei Miriam bedachtzaam.

Weet je wat jij in trein op vakantie zo smerig vond? Hoorde ik een tijd later naast me onder de dekens vandaan.
Jup, dat weet ik nog, maar dat vind ik toch niet meer vie…
Maar Tom nog wel, onderbrak ze me, volgens mij zei hij dat hij alleen maar in z’n luier plaste, omdat hij het anders smerig vond om te verschonen.
Maar moet je nu dan… vroeg ik aan haar.
Een paar seconden later kreeg ik mijn antwoord, een vies pruttelend geluid kwam naast me onder de dekens vandaan.
Oeps, zei Miriam met een gemene glimlach, diarree.
Nou daar zal ie blij mee zijn, zei ik sarcastisch, maar moest toch glimlachen als ik dacht aan Tom’s nog komende reactie.

Een uurtje later werd het eerste plan in werking gezet,
Tom die beneden nog rustig een film aan het kijken was hoorde boven ineens een enorm kabaal en geschreeuw.
Hij rende zo snel als hij kon de trap op naar onze kamer, waar hij ons allebei midden in de ruimte ieder aan een kant aan de teddybeer zag hangen.
‘Van mij, nietus van mij, mijn beer, geef hier’
Tom bleef even in de deuropening staan en wist blijkbaar even niet meer wat hij met ons aanmoest.
Miriam en ik keken elkaar aan, en zeiden ineens, onze beer, hij wil onze beer en wezen naar Tom.
Voor hij het wist waren we allebei bovenop hem gesprongen, daar lag hij hulpeloos onder twee volwassen baby’s.

Ineens hoorden we onder ons, NU IS HET GENOEG! VAN ME AF JULLIE TWEE!
We schrokken een beetje en gingen snel van hem af, even dachten dat we te ver waren gegaan, maar alles bleek mee te vallen.
Tom krabbelde weer overeind en ging voor ons staan, jullie zitten in de problemen zei hij zacht, maar aan zijn stem was hij nog wel degelijk kwaad.
André daar in de hoek gaan staan, nu! Miriam in de Kinderstoel met jou, we deden allebei wat ons werd opgedragen.
Jullie komen er pas weg als ik het zeg, en geen woord, geen van jullie tweeën zegt wat, of anders…

Hij ging weer op zijn stoel zitten en pakte een tijdschrift en begon te lezen.
Maar ik had het vermoeden dat hij ons allebei scherp in de gaten hield.
Na een half uur mochten we weer terug in de box, maar ik was bang dat dit nog niet het einde van onze straf was, en daar kreeg ik ook nog gelijk in.
Om dit af te leren krijgen jullie tot het avondeten geen verschoning, dus dat betekend de hele middag met jullie vieze luiers rondlopen,
hoe smerig ze ook zijn, en zijn blik bleef even op Miriam gericht.

Tot 5 uur mochten we doen waar we zin in hadden, we maakten allebei mooie tekeningen,
keken de film Bambi, en speelden nog met de auto´tjes.
Toen vond Tom dat onze straf wel lang geduurd had, en bood aan om ons te verschonen, dat wilden wij allebei maar al te graag,
want mijn overvolle luier begon wel redelijk oncomfortabel te zitten, om over die van Miriam maar niet te spreken.

Zo te zien ben jij er het hardste aan toe, zei hij, en Miriam bevestigde het met een rood gezicht.
Toen ze op de commode ging liggen schoof Tom de plastic broek van haar benen naar beneden,
Hij wist meteen hoe ver het was, maar ook dat hij niet meer terug kon,
hij moest haar verschrikkelijke poepluier wel verschonen, plan B was dus ook gelukt.

Hij maakte haar luier los en probeerde het meeste weg te halen een oude doek die we bij de commode hadden liggen.
Meteen daarna gooide hij de doek weg in de afvalbak, we konden hem toch niet meer gebruiken, zo smerig was ie geworden.
De rest maakte hij schoon met luierdoekjes, toen viel het hem pas op dat Miriam luieruitslag had.
Hij bood meteen z’n excuses aan, dat het zijn schuld was omdat hij ons te lang in vieze luiers had laten lopen.
voor het poederen smeerde hij nog wat zalf op de uitslag en maakte haar luier vast.
Mijn luier was alleen erg nat, maar ook ik had uitslag.
Na mij van m’n verzopen luier te hebben ontdaan, kreeg ook ik zalf op de uitslag, en werd mijn luier dicht geplakt.
En alweer bood hij zijn excuses aan, maar wij stelden hem gerust, dat wij er al last van hadden, en dat het zijn schuld niet was.
Tom was best wel opgelucht dat hij het niet op z’n geweten had.

Na weer normaal aangekleed te zijn hielpen we Tom met eten koken.
Het koken ging op zich wel snel, er stond Lasagne op het menu, dus het moest ook nog eventjes de oven in.
Na een heerlijke maaltijd, gingen we even uitbuiken voor de tv.
Eigenlijk, begon Tom, heb ik vandaag een hele leuke dag gehad,
maar ik moet toegeven dat ik mijn handen wel vol aan jullie had, vooral tijdens die vechtpartij.
Maar ook het verschonen van die poepluier was geen pretje.
Ow, echt waar? Vroeg Miriam zo onschuldig mogelijk.
Opeens kreeg Tom het door, Jullie hadden het gewoon afgesproken he,
zowel die gespeelde vechtpartij, en expres die luier volpoepen, ik heb jullie wel door, zei ie met een lach.
Hoe kan je zoiets nou van ons denken, we zijn toch altijd zo onschuldig? zei ik met een gespeeld lief stemmetje,
en we lagen helemaal in een deuk van het lachen.

Na de nodige biertjes en wijntjes hebben het zo gezellig dat we niet door hebben dat het al laat begint te worden,
Tom moet eigenlijk weer terug naar huis.
Maar we dringen er op aan dat hij nog eventjes blijft, want het is zo gezellig.
Hij gaat er mee akkoord om te blijven slapen, maar alleen omdat ik nu te veel op heb om naar huis te gaan.
Dat is dan geregeld, Miriam en ik slapen wel samen in de box, dan kan jij in ons normale bed slapen,
schat zou je even… maar ze was al weg om het bed op te maken.

Een uurtje later gingen we maar naar boven om te slapen, moet ik jullie nog instoppen? grapte Tom,
maar we sloegen zijn aanbod af, en wensten hem welterusten.
Na in de babykamer aangekomen te zijn, controleerden we nog even snel of onze luiers nog wel konden en gingen in de box liggen.
Na een paar minuten vielen we in elkaars armen in slaap.

De volgende morgen werden we wakker gemaakt door Tom die in ochtendjas en luier binnenkwam, zo slaapkoppen opstaan!
Toen we beneden kwamen zagen dat hij al ontbijt had gemaakt, warme broodjes, vers fruit en verse jus.
Na het ontbijt douchten we even kort en na een verschoning gingen we met z’n drieën een lekkere lange ochtendwandeling maken.

Onderweg in het bos zagen we een man lopen die een prachtige hond bij zich had,
opeens had Miriam een geweldig idee, als wij nou ook eens een huisdier nemen.
Het hoeft geen hond te zijn, mag ook wel een kat zijn, maar het lijkt me zo gezellig.
Dat lijkt me wel een leuk idee, maar dan nemen we er wel eentje uit het asiel.
We spraken af dat we komende week bij het asiel een huisdier uit zouden zoeken,
maar ik vroeg me af of een hond zo’n goed idee was, dus dat wisten we nog niet zeker.

Rond een uur of twee waren we uitgewandeld, maar nog steeds in discussie wat voor huisdier we dan zouden nemen.
We brachten Tom met de auto naar huis, dan hoefte ie ook geen half uur in die trein te zitten.
Onderweg werd hij helemaal gek van onze discussie, daarom lieten het erbij dat we in het asiel gewoon het leukst uitziende dier uitkozen.
Bij z’n huis aangekomen bedankte Tom ons voor de leuke dag, hij stelde voor om dit nog maar eens te doen.
We namen afscheid, zwaaiden nog even naar Tom en gingen weer op weg naar huis.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~18 delen~

Leuk stuk
Enne, ik maak ga er zelf ook wel een maken, kan je tips over pb sturen?
Dat zou ik zeer op prijs stellen.

 

[Sardonyx]

Hoe ik haar ontmoette... (deel 19)

19. De katten

Een paar dagen later gingen we met ons tweeën naar het asiel kijken naar een leuk huisdier voor ons.
Die morgen toen Miriam op de commode lag om verschoond worden bleef ze maar enthousiast praten over de kat die ze wilde,
ze wist ook precies wat voor eentje het moest worden, ze bleef maar doorpraten.
Door haar enthousiasme maakte ze het voor mij wel erg moeilijk om haar te verschonen.
Na ongeveer tien minuten was het me eindelijk gelukt, maar met als resultaat dat zowel de commode,
Miriam en ik compleet wit waren van het poeder.

We namen dus nog snel even een douche om weer schoon te worden, en ik smeekte Miriam om nu eventjes wat rustiger te doen,
zodat nu niet alles weer schoongemaakt hoefde te worden.
Na de nu wel rustige verschoningen, kleedde we ons aan en stapten in de auto.

Onderweg in de auto hadden we nog steeds de zelfde discussie, hond of kat.
Eenmaal aangekomen liepen we nog bekvechtend het gebouw in, ik wilde nog steeds een hond, en Miriam nog steeds een kat.

Bij de balie zat een jonge meid, niet veel ouder dan Miriam, ze verwelkomde ons hartelijk en vroeg of we misschien op zoek waren naar een leuk huisdier.
We bevestigden haar vraag, ze belde even een collega op, die zou ons zo wel rondleiden.
Even later kwam er een andere medewerker van het asiel aan, die vroeg of we hem wilde volgen.
We liepen door een lange gang met allemaal dierenverblijven aan beide kanten, alle verblijven waren hier leeg,
de medewerker legde uit dat dit stuk gerenoveerd zou worden. Alle honden die hier anders zitten hebben tijdelijk een andere plek in het asiel toegewezen gekregen.
Toen we bij de eerstvolgende deur kwamen hoorden we allemaal gemiauw, de kattenafdeling dus,
Miriam was nu al erg blij, nu kon ze eindelijk naar een leuke kat kijken.

We kwamen binnen in een soort halletje, van ongeveer 2 bij 2, daarna was meteen weer een deur,
dat is voor de katten legde de medewerker uit, zo kunnen ze niet ontsnappen.
Als er nu een deur open staat en ze glippen naar erdoor is er altijd nog een tweede deur die ze tegenhoud.
Slim systeem bevestigde ik, dus de katten lopen hier gewoon vrij rond?
De meeste katten wel, tenminste als ze goed met elkaar op kunnen schieten,
anders houden we ze apart in een andere ruimte werd ons weer uitgelegd, welkom, treden jullie binnen in het kattenparadijs grinnikte hij.

Toen we binnenkwamen wisten niet was we zagen, een enorme ruimte, vol met voerbakjes, mandjes, hangmatten krappalen,
speeltjes en natuurlijk een heleboel katten.
Wooow, hoorde ik mezelf zeggen, helemaal onder de indruk van wat ik zag.
He Mir, nu kan je rondkijken naar een leu… maar natuurlijk ze was al alleen op zoektocht gegaan naar ‘haar’ kat.
Ik zuchtte, en ging ook maar naar een leuke kat kijken, maar er waren er zo ontzettend veel, dat ik niet wist waar ik moest beginnen.

Mijn zoektocht was nog maar net begonnen toen ik iets langs mijn been voelde,
ik keek naar beneden en daar stond de lelijkste kat ooit mij kopjes te geven.
Het was een cyperse kat, maar z’n oren waren helemaal gescheurd en was het puntje van zijn staart kwijt.
Maar ondanks zijn lelijkheid was ik toch een beetje aangetrokken tot deze kat, hij was namelijk erg lief en aanhalig,
hij keek mij aan en begon te spinnen.
Mijn vermoeden was dat veel mensen hem al eens hadden gezien,
maar hem niet mee hadden genomen omdat ze gewoon een mooie kat wilden hebben.

Opeens hoorde ik Miriam roepen, ik heb hem gevonden! ik heb hem gevonden!
Met de kat in mijn kielzog liep ik naar Mir toe, eerst dacht ik dat ze bij een kussen in een mandje stond, maar het bleek een grote dikke rode kater te zijn.
De kat was zo dik dat het op een grote rode haarbal leek, toen ik hem aaide kwam er wat beweging in, hij stond even op, rekte zich uit en ging weer liggen.

Dat is dus de haarba… sorry, kat die jij het leukste vind? Vroeg ik aan Miriam, ze knikte en leek echt dolgelukkig met deze rode theemuts.
Ik heb nog even een vraagje aan je, begon ik, eigenlijk zouden we maar een kat nemen, maarre wat dacht je van een tweede?
Een tweede kat, waarom niet, heb je ook een leuke gezien dan? Vroeg ze.
Nou ehm, ik pakte de lelijke kat op en hield hem in m’n armen, hij begon mij meteen weer kopjes te geven.
Dat is jouw kat? Vroeg Miriam met verbijstering, dat is het lelijkste beest was ik ooit heb gezien.

Precies daarom, ging ik in de tegenaanval, het is een erg lieve kat maar om z’n uiterlijk wil niemand hem hebben, daarom wil ik hem.
Miriam zuchtte, als jij het zo graag wil, moet je dat vooral doen, ik vind het best, als ik Donut maar krijg.
Donut? Vroeg ik.
Ja, zei Mir, hij moet toch een naam hebben, en ik vind die naam echt bij hem passen, hij heeft ook bijna dezelfde kleur als een Donut dus…
Aha, dus we hebben nu Donut en ehm… Freaky! Riep ze ineens, omdat hij zo lelijk is noemen we hem Freaky.

Donut en Freaky, ik hoop dat jullie het naar je zin krijgen bij ons thuis, zei Miriam terwijl de twee katten bij onze voeten elkaar begonnen te wassen en kopjes te geven.
Nou, ze zijn nu al vrienden geworden, zei ik lachend, maar zullen we maar even melden dat we twee katten hebben uitgezocht.

Nadat de katten ingeënt waren konden we ze meenemen, we kregen twee ‘reistassen’ mee waarin we ze mee konden nemen.
We mochten ze ook houden, ze waren namelijk handig voor als de katten eens naar de dierenarts moesten.

We namen afscheid en zette de twee katten achter in de auto neer, en gingen op weg naar huis.
De twee moesten na aankomst wel erg wennen aan hun nieuwe omgeving, we waren ze regelmatig kwijt in ons huis.
De ene keer vonden we er eentje terug tussen de teddyberen op de speelkamer en de andere keer eentje slapend in de wasmand.
Maar Miriam en ik waren het er over eens dat we ze niet tussen de was wilden hebben,
want dat vonden we een beetje smerig, al onze was vol kattenhaar.

Na een paar weken waren de katten al helemaal gewend aan hun nieuwe thuis, we hadden voor hun allebei een mandje gekocht,
wat speelgoed en een krabpaal.
De speeltjes werden totaal niet aangeraakt door Donut die het veel te druk had met eten en slapen,
terwijl Freaky alleen maar bezig was met spelen en zich te misdragen,
en dus helemaal geen tijd had om te slapen.
We zaten die avond gezellig met z’n tweeën op de bank, omdat de gordijnen dicht waren hoefden we niet bang te zijn voor meekijkers,
dus we hadden alleen maar een t-shirt over onze luier heen.
Donut lag gezellig bij mij op schoot, nou ja gezellig, ik had bijna acht kilo kat op schoot.
Miriam en ik waren het er over eens dat hij een beetje moest afvallen,
we konden wel eens langs de dierenarts gaan en vragen of er ook zoiets bestond als een kattendieet.

En Freaky, die lag waarschijnlijk tussen de teddyberen te slapen, waarom hij daar altijd lag was ons een raadsel,
maar een ding was zeker, als we hem kwijt waren lag hij daar tussen z’n beren.
Vlak voor dat we naar bed gingen controleerden we nog even of hij wel degelijk tussen de beren lag.
Maar toen Miriam daar aan kwam, was er geen kat te bekennen, Freaky was weg.
Ze rende naar beneden om mij het nieuws te vertellen, oh sh*t, volgens mij heb ik de voordeur niet goed dicht gedaan, riep ik.
Terwijl Donut onder luid geblaas van mijn schoot af sprong omdat ik ineens opstond, deden wij onze ochtendjas aan en gingen zoeken.

We renden met t-shirt en luier in een open ochtendjas naar buiten.
Samen stonden we voor het huis te roepen, Freaky! Freaky!!
Maar nergens was ie te bekennen, wel kwam de buurman aanlopen, we groette hem vrolijk en gingen verder met roepen.
Alleen we hadden niet door dat onze ochtendjassen nog open hingen.

De buurman dacht, dit is inderdaad wel een beetje freaky, allebei mijn buren in een luier voor hun huis,
maar ze zullen er vast wel een reden voor hebben.
Met die gedachte ging hij weer naar binnen, eerst nog even een biertje en dan slapen.

Die nacht konden we bijna niet slapen, we lagen steeds wakker omdat Freaky daar nu ergens buiten was in een vreemde omgeving.
Wat nou als hij verdwaalde, of nog erger onder een auto kwam, zulke gedachten spookten door ons hoofd heen.

Na een nacht met heel weinig slaap en zwaar verzopen luiers gingen we een beetje depri naar de douche.
We stonden er veel te lang onder, maar het warme water deed ons goed,
we begonnen weer hoop te krijgen en we zouden vandaag weer gaan zoeken.
Na een snelle verschoning, misschien wel een record, merkte Miriam op, gingen we naar beneden om net zo snel een ontbijt te eten.
Toen we aan de keukentafel zaten had ik precies zicht op een van de achterramen in ons huis.
Opeens verscheen daar de lelijke kop van Freaky die net op de vensterbank sprong.
Hij keek me aan met een blik van, waarom hebben jullie me buitengesloten, mag ik er alsjeblieft weer in?
Mir, misschien moet je maar even achter je kijken, onze lelijke vriend is weer terug, zei ik vrolijk.
Ze draaide zich om, zag Freaky zitten, stond zo snel als ze kon op,
waarbij haar bordje met beschuitjes door de keuken heen vloog en op de grond kapot viel.

Terwijl ze zich naar de achterdeur haastte keek Donut slaperig op, zich afvragend waar het geluid vandaan kwam.
Toen hij zag dat zijn vriend weer binnen kwam, verliet hij zijn slaapplek om hem te begroeten.
Zie je, zei ik tegen Miriam, ze hebben elkaar gemist.

Onder het opruimen van de scherven en de beschuitresten, zagen we dat beide katten,
hoewel met moeite in het zelfde mandje lagen te slapen.
Weetje zei Mir, ik ben eigenlijk nog erg moe, zullen wij ook maar weer ons mandje opzoeken?
lachend liepen we samen naar boven.

 

[Real Madrid]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~19 delen~

Leuk deel ;o

 

[LuierTie]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~19 delen~

Dit is tog echt het beste verhaal hier op de sit dat ik tot nu toe heb gelezen! !1
Het zou mij dan ook verdriet doen :'( als er nog maar 1 deel volgt.
Ik wacht in spanning af!

 

[Sardonyx]

Re: Hoe ik haar ontmoette... (18- AB DL ML JL TL WL PB DR NL PL OL) ~19 delen~

Ik wil nog wel verder schrijven dan 20, maar ik heb nog geen idee waarover :
Dus als iemand nog ideeen heeft, post ze dan
Dan kan ik proberen om ze in mijn verhaal te verwerken


Oja, heb nu nog aantekeningen voor deel 20 (waar ik dit weekend mee wil gaan schrijven)
en ideeen voor 21 en 22... maar ik heb er nog geen verhaallijn in aan kunnen brengen.
Dus van '2 delen' is nog lang geen sprake :-\