Verhaal Klaar Klaar met school? Terug naar het baby zijn!

[Little Endy]

Editor's note: de meeste namen die in dit verhaal genoemd zullen worden, zijn in het Engels uitgesproken!

Aangezien ik met veel dingen aan mijn hoofd zat laatste tijd, had ik niet echt iets kunnen bedenken om te schrijven, maar bij deze nu eindelijk wel.
Dit verhaal is geheel fictief. Het bestaat uit de belangrijkste fragmenten uit het dagboek van Amethyst, het ik-figuur. Zij als eilander dacht dat ze de enige was die infantilistische gevoelens had, maar was dit dan ook de waarheid...?

4 oktober 2010, 8 minuten over half 1 's middags
Ik ben blij dat ik al een paar maanden met school klaar ben aangezien ik geslaagd ben, maar tegelijkertijd vind ik het ook wel zielig dat mijn andere vrienden, die minimaal één klas lager zitten, nog wel heel lang door moeten gaan. Zo moet één van mijn beste vriendinnen Kara over circa een half jaar examens doen, en ik hoop dat dat haar goed gaat, want voor mij waren ze redelijk pijnlijk, en al helemaal omdat ik (zoals ik dat zelf liever zeg) alle dagen heel druk ben en me daardoor slecht kon concentreren. Het voordeel was dan wel dat mijn klas klein was, en iedereen stil, zodat ik er ook door beïnvloed werd.
Jaloers op mijn broertjes ben ik echter niet, want als zij naar school zijn en mijn ouders beiden werken, heb ik alle vrijheid om me te kleden en te doen als het kleine meisje dat ik bijna levenslang al wil zijn. Hier mogen ze thuis absoluut niets van weten, maar een paar vriendinnen van mij weten het wel, en zij vinden het goed, ook al is het wel meer dan alleen maar de hele speelgoedkast plunderen, buiten bloemetjes plukken en er een krans van maken, kinderachtige liedjes zingen en noem maar op... Aan jou, de lezer, kan ik het wel uitleggen.
Ik was 6 jaar toen mijn broertjes Cubert en Dwight net iets te vroeg geboren werden, en dit maakte mij alle kleuren van mijn kleren die ik stiekem draag, van jaloezie. Omdat zij alle aandacht kregen en ik meestal de negatieve aandacht, had ik vaak dagen waar ik op mijn bed aan het uitwenen was en bij mezelf regelmatig dacht: ik wil ook weer een baby zijn! Dus bij deze kan ik je nu vertellen dat ik veel te kleurrijke kleding en jurkjes draag en daaronder een opgespeldde handdoek, dit laatste als een surrogaat voor een luier, want hoe kom ik daar nu zo snel aan? Wacht... misschien is het beter als ik een verstopplek verzin door nu eens op te gaan ruimen voordat ik weer als klein meisje ga spelen. Spreek je later!

 

[baby Robin]

Goed begin. Ben benieuwd naar het vervolg

 

[Little Endy]

Goed begin. Ben benieuwd naar het vervolg

dank je ^-^ hij komt 's avonds al online

 

[luiers:)]

Mooi verhaal

 

[Little Endy]

Mooi verhaal

Thanks! ^-^

 

[Little Endy]

8 oktober 2010, 4 minuten over 1 's nachts
Er is iets vreselijks aan de hand op het hele eiland! Allereerst kwam één of ander raar roze leger hier en heeft het Sunshine Forest in de hens gezet, terwijl er buren van ons vandaag terug zouden komen! Ik was buiten bij de botanisten aan het helpen met planten en bloemetjes sorteren toen ik opeens zag dat de lucht verdacht grijs werd. Ik dacht eerst dat het zou gaan regenen, maar toen ik ook nog eens vuur rook, dacht ik: nee, dit kan niet waar zijn! Ik wilde de botanisten waarschuwen voor dat er brand ergens was, maar onze lokale brandweerman was me weer eens voor, ondanks dat hij blijkbaar ook nog eens naar Flint toe moest om hem te waarschuwen dat zijn vrouw en kinderen (zij die terug zouden komen) misschien ook wel in gevaar waren.
Na een tijdje begon het uiteindelijk wel te regenen, en hadden de houthakker en zijn gezin, die toevallig in het bos woonden, helaas wel hun huis verloren, dus die slapen nu in de herberg. Wel gezellig, want ik wil ze sindsdien vaker bezoeken en kijken of het goed gaat. Zullen mijn ouders dit goed vinden? Ik hoop het van harte.
Thuis had ik maar weinig gegeten aangezien ik me erge zorgen maakte om de rest van Flint's gezin, die na een lange tijd nog steeds niet terug waren, en mijn moeder bleef met mijn broertjes thuis, terwijl mijn vader mij tegen mijn zin in op de zoektocht naar hen stuurde samen met hem. Ik had zelfs buikpijn gekregen van de zorgen, want Flint's vrouw Hinawa was als een soort tweede moeder voor mij omdat ik vaak naar haar toe ging als ik me verveelde en echt niets te doen had. Ik leerde er bijvoorbeeld koken, garen spinnen en dat soort dingen, en ze legde het altijd zo goed uit!
Tegen de nacht hadden ze de kinderen, die toevallig ook een tweeling zijn, wel gevonden, ergens langs de rivier, en zij deden echt wel hun best om blij te zijn om Flint te zien, maar ja, daar helpt moe zijn en het koud hebben niet echt bij, ben ik bang. Wat Flint's vrouw betreft... die is helaas overleden. Het duurde me even voordat het tot mij binnendrong, maar uiteindelijk ben ik luid wenend naar huis toe gegaan, en mijn vader had blijkbaar dan toch spijt dat hij mij op de zoektocht had meegenomen, die helaas toch al te druk bleek.
Ik heb dit allemaal geschreven bij de olielamp, en uit frustratie heb ik zelfs de inktpot omgestoten, ben ik bang. Zal ik mezelf in slaap wenen terwijl ik mijn inmiddels pijnlijke en met mijn eigen kleine beten bedekte duim erbij in mijn mond heb?

 

[Little Endy]

3 november 2010, half 12 's ochtends
Ik was van plan naar de markt te gaan vandaag, maar ik raakte om één of andere reden toch afgeleid door een speech, die zich afspeelde bij de put. Die was zo saai, dat ik na zo'n 10 minuten maar terug naar huis was gegaan en achter mijn bureau ben gaan zitten om even hierover te schrijven.
Ik vraag me eens af: wat is die rare snijboon die die speech gaf nu van plan? Ik snap het allemaal niet. Hij schijnt heel ons eiland 'modern' te willen maken. Heeft die rare, lichtgevende kast die hij een televisie noemt er misschien iets mee te maken? Want die heb ik gisteren gekregen, wie weet van wie, want hij stond gewoon voor de deur. Mijn beide ouders en ik hebben de moeite mogen doen om deze naar de woonkamer te krijgen. Hij staat nu op de vloer, en het draad dat eraan zit, zit nu vast in één van die gekke gaten die we in de muur hebben, van welke ik de naam ook niet eens weet, maar waarin het draad van de radio natuurlijk ook zit, want anders werkt deze natuurlijk niet.
Bovendien vraag ik me nu af wat ik met die 'televisie' moet? Want mijn ouders hebben aan de knopjes ervan gedraaid, en toen kwam er licht, en toen was er beeld, plus een heel irritant geluid dat ze misschien zelfs aan de andere kant van de wereld kunnen horen. Wat moet ik nu met uren staren naar een rare cirkel en luisteren naar een irritant geluid? Helemaal niets, ben ik bang. Ik ga maar weer de speelgoedkast plunderen, denk ik.

6 uur 's avonds
Ik werd een uur geleden geroepen omdat de 'televisie' blijkbaar meer dan alleen maar dat rare beeld en geluid van vanmorgen gaf! Er was blijkbaar iets waar het nieuws uit de kranten werd verteld, en ik begreep er helemaal niets van, het was zo saai, dat ik languit op de bank ben gaan liggen en mijn duim in mijn mond heb gestoken... oeps, dat had ik beter niet kunnen doen, want van mijn moeder kreeg ik de vraag: “Amethyst, wat doe je daar?”
Ik schrok me kapot, haalde de duim eruit en snelde me naar mijn kamer met een hoofd als een tomaat. Ik trok me daar maar weer terug naar mijn kleine zelf en probeerde mijn angst weg te jagen door zelf even te gaan spelen. Na een tijdje zuchtte ik. Waarom had ik momenteel bijna niemand waar ik even mee kon spelen? Nou, de kinderen van Flint misschien, maar Claus was al heel lang weg om één of andere reden (hopelijk niet dood), en Lucas is net iets te verlegen en nog verdrietig over afgelopen maand. Bovendien was het koud, en koud weer zonder sneeuw is niets voor ons.
Ik wou dat ik Kara vaker kon zien, en hetzelfde geldt voor haar vriend, die toevallig bij mij in de klas zat, want we praten nog wel eens met elkaar, en misschien moet ik dat straks ook maar gaan doen, nu ik erover nadenk.

10 minuten voor half 10 's avonds
Ik heb met Ezekiel gepraat. Hij wil, net als ik, dat Kara zo snel mogelijk slaagt van school, en hij heeft mij beloofd dat hij tot die tijd vaker contact met mij zal opnemen als het om naar Kara toe gaan gaat. Maar dat kan alleen maar na 2 uur op maandag tot vrijdag (behalve woensdag, want dan is het half 1), en dat vind ik altijd zo lang duren. Zo lang, dat ik weliswaar geneigd ben om de raarste dingen te doen, zoals te hard aan mijn haar trekken, en dit zelfs als mijn kleine zelf.
Intussen wilden mijn ouders mij ook spreken, maar ik durf het ze nog steeds niet te vertellen, waarom ik zo plotseling op mijn duim begon te zuigen. Diep van binnen weet ik zelf dat ik dit doe omdat ik nog geen tijd heb gehad om een speentje voor mezelf te halen.
Het is momenteel al laat, dus het laatste dat ik je wil zeggen is wat ik nog allemaal nodig heb voor mijn kleine zelf, in plaats van alle surrogaten die ik al heb of heb geprobeerd, die toch lang niet meer zo bijzonder zijn.
Een speentje, een redelijk aantal luiers (maar wel zodat mijn ouders deze niet kunnen zien), wat flessen of zo, uiteraard ook wat andere verzorgingsspulletjes... maar hoe in hemelsnaam kom ik hier ooit aan zonder aangekeken te worden alsof ik in een rolstoel zit?

 

[Little Endy]

29 november 2010, 3 uur 's ochtends
Ik slaap momenteel niet omdat er van alles in mijn hoofd zit. Over wat ik allemaal wil halen voor mijn kleine zelf, natuurlijk. Moet ik dat dan doen op dit tijdstip? Want dan is er bijna niemand bij mij thuis wakker, behalve ik. In het dorp is er dan ook bijna niemand wakker. Nou ja, de zoon van de oude dief misschien, die recentelijk is verdwenen om één of andere reden. Hij heeft mij ooit verteld dat hij een zus heeft die zo hard werkt dat ze bijna geen tijd heeft voor haar bijna 10-jarige dochter, die hierom nog steeds een speen heeft en luiers draagt. Geloof het of niet, maar toen ik dit hoorde, werden mijn ogen heel groot van verbazing, en van binnen dacht ik: dat zou ik ook best willen, ik ben nu wel heel erg jaloers!
Nee, serieus, sindsdien zou ik haar best willen ontmoeten, of het misschien straks aan Kara vragen voordat ze naar school vertrekt. Zij is bijna 12, dus misschien dat dat meisje dat ik niet ken zo'n 2 klassen lager zit dan haar.
Misschien moet ik maar via mijn raam gaan, als de volgende avond lekker laat valt? Natuurlijk hoop ik dan wel dat mijn ouders of broertjes niets door krijgen...

12 minuten over half 8 's avonds
Ik was daarnet nog lang niet klaar met eten of ik kreeg alweer de opdracht om de deur open te doen omdat er blijkbaar weer iets voor ons bezorgd was. Had iemand misschien de tekst hierboven gelezen of zo? Tenminste, dat was het eerste dat ik dacht, omdat die doos voor mij was (hoe weet diegene mijn naam nou?!), totdat ik deze opende, want er zat een heel groot, onhandig ding in waar allemaal knopjes met lettertjes aan zaten en waaruit ook een stuk papier stak. Ik sloeg een paar willekeurige knopjes aan, en tot mijn grote verbazing verschenen die lettertjes ook nog eens op dat stuk papier! Ik sloeg fanatiek maar voorzichtig verder, want het mocht niet te snel naar de knoppen gaan (snap je 'm?), en toen had ik dus een testblaadje, met allemaal willekeurige lettertjes erop, zoals de kladblaadjes die ik vroeger in de kleuterklas had om letters mee te leren schrijven.
Nu had ik weer een vraag aan mezelf: moet ik hier nu de rest van mijn dagboek mee schrijven? Het antwoord was: nee, ik heb nog ruim voldoende inkt, en ik ben dat letters aanslaan helemaal niet eens gewend, in tegenstelling tot met de hand alles schrijven.
Het rare ding staat nu ook op mijn bureau, en ik ga mezelf zometeen wassen en zo, en net zolang wakker in bed blijven totdat mijn broertjes en ouders echt slapen en ik het raam uit kan om aan de spulletjes voor mezelf te komen. Daarover had ik overigens nog het volgende genoteerd.
Wat ga ik halen? Spulletjes voor mijn kleine zelf. Waar? Bij de handelaar, want die is nog tot laat open. Waarom? Omdat ik dat volgens mezelf nodig heb. Onder welk excuus? Dat het voor mijn verre neven en nichten is.
Ja, het was wel waar, dat ik jongere neven en nichten had, die op een ander gedeelte van het eiland wonen, maar de waarheid over hen was weer dat ze lang geen luiers meer droegen en zo, en ook nog eens bijna niet bij ons in het dorp kwamen, dus dat we vroeger van alles voor hen mochten halen. Ach, hoe dan ook, ik heb er gewoon zin in, punt uit, spreek jullie later.

1 minuut voor 12 's avonds
Het is me gelukt! Ik heb zojuist behoorlijk wat luiers, twee speentjes, vier flessen en verzorgingsspulletjes waaronder babypoeder, washandjes en zeep op de kop getikt. Ik denk dat je momenteel wel benieuwd bent hoe het hele verhaal gaat, nietwaar? Nou, het ging allemaal zo.
Om ongeveer kwart over 11 hoorde ik niets meer in het huis. Ik heb nog even rondgeslopen en in alle kieren van de deuren gekeken, en zelfs mijn ouders lagen al te slapen, waarbij ik uiteraard ook nog even zachtjes moest lachen om mijn vader die zoals gewoonlijk lag te snurken als een verkouden krokodil, gewoon omdat ik dat altijd grappig vind klinken.
Hierna ging ik weer terug naar mijn kamer, waar ik een paar kussens en mijn pop in bed legde, zodat het net op mij leek die lag te slapen, en toen peerde ik hem, met mijn mandje, via het raam. Ik wist wel dat ik het in mijn pyjama deed, maar dat boeide me nu even niet, en bovendien was er echt nog bijna niemand meer wakker.
Eens aangekomen bij de handelaar kreeg ik trillende handen en knikkende knieën, en waarschijnlijk ook weer een hoofd als een tomaat, want mijn hart bonkte echt met de snelheid van weet ik veel wat. Ik vroeg om de zojuist genoemde dingen, met het eerder genoemde excuus, en ik kreeg het gewoon zonder problemen mee! Uiteraard wel met extra papieren zakken, zodat er niet van alles zou vallen straks.
Ik ging hierna zo zachtjes mogelijk weer terug naar huis, deed het raam weer zachtjes open (dat kon van buiten, want hij stond nog op een piepkleine kier die wel zo smal was dat insecten geen schijn van kans hadden), zette eerst alle spullen naar binnen, en ging tenslotte zelf terug mijn kamer in, waar ik het raam sloot, alles onder mijn bed had geschoven en het bed zelf opnieuw had geordend, zodat ik er straks weer lekker in kan slapen.
Wat ik tenslotte wil opschrijven voor ik echt ga slapen is het volgende qua plannen wat ik nou wel niet met die spulletjes zal doen:
Ik gebruik ze meestal 's nachts, maar ook als mijn ouders en broertjes dit niet kunnen zien, en vooral als ze er niet zijn! Ik zal binnenkort proberen te slapen met een speen en een luier, en de luier tot nu toe alleen voor mijn blaasinhoud gebruiken om een flinke preek te voorkomen. Waar gooi ik de luiers weg indien ze gebruikt zijn? In mijn eigen prullenbakje, uiteraard wel in zo'n klein zwart zakje zodat ik straks geen vragen over me heen krijg, van niemand niet.
Misschien dat ik later mijn plannen ga veranderen, maar ik hou het voorlopig nog op hetgene wat hierboven staat.
Ga gerust naar bed, slaap lekker, want straks zijn er weer nieuwe kansen.

 

[Little Endy]

4 december 2010, 3 minuten over half 9 's ochtends
Ik had hetgene van een aantal dagen geleden (over de dochter van de haast onzichtbare dochter van de oude dief) misschien net iets te laat aan Kara gevraagd vandaag, maar beter laat dan nooit, en toch vroeg ik het, of zij elkaar misschien kenden of zo.
“Nee” kreeg ik als antwoord. “Sterker nog, ik ben bang dat ze dan misschien niet op deze school zit.”
Hoe kan dat nou? Dit is de enige school in het dorp! Bleef dat meisje dan de hele dag thuis of zo, niets lerend? Of... oh ja, dat kan natuurlijk ook, dat er een leraar aan huis komt. Misschien heeft ze dat wel? Ik ben nog jaloerzer, want ik wou dat ik dat ook had gehad, dan zou ik misschien wel nooit gepest zijn om mijn gewicht en haarkleur, en ook niet van die domme bijnamen hebben gehad.
Nu nog even terug naar hoe ik aan die spulletjes ben gekomen laatst. Ze liggen nu in mijn kledingkast, die ik de ochtend erna gerearrangeerd had, maar dan wel zo dat ze bijna niet zichtbaar zijn. Bovendien ben ik wel blij dat ik de gelukkige ben van die kast, omdat er een slot op zit, en dan kunnen ze alles nog minder goed vinden, en de sleutel zelf hangt gewoon aan dezelfde ring als de huissleutel. Hoe ben ik er dan aan gekomen, aan die kast?
Mijn broertjes vielen me in het verleden vaak lastig op mijn kamer, of maakten er een verschrikkelijke rommel van als ik er niet was, en dan lagen al mijn kleren natuurlijk overal. Mijn ouders wisten er op zich wel van, maar dachten dat ik het was, totdat ze er toch achter kwamen dat ik het echt niet was, omdat ik destijds 8 of 9 jaar was en nog op school zat.
Toevallig kwamen een aantal dagen na die ontdekking al mijn grootouders langs, die ons hun oude meubels schonken, en ik zag daar toevallig een kledingkast met een sleutel en een slot tussen staan, dus ik moest wel op mijn knieën zitten om tegen mijn ouders te smeken of ik die nou mocht.
Gelukkig zeiden ze allebei ja omdat ze van het probleem van mijn oude kast af wisten, en toen kregen mijn broertjes mijn oude kast en had ik mooi de nieuwe voor mezelf, waarbij het er uiteindelijk in resuleerde dat mijn kamer niet meer overhoop lag. (En het was natuurlijk ook al goed dat ik eerder mijn stoel altijd op mijn bureau zette!)
Aan de andere kant denk ik weer: misschien had mijn kamerdeur ook wel een slot mogen hebben, zodat ze me niet kunnen storen terwijl ik met mijn kleine zelf bezig ben of zo. Of vroeger met mijn huiswerk zou dat ook wel handig zijn geweest, denk je niet?

3 minuten voor 6 's middags
Ik realiseer me ineens dat ik de spulletjes die ik recentelijk heb gehaald nog niet eens heb gebruikt, en dat ik dat 's avonds van plan ben! Maar ik wil het uiteindelijk toch niet alleen maar 's avonds meer doen, maar gewoon de hele dag, en niet meer in mijn eentje. Maar wie moet ik daar dan voor hebben? Ik ken zoveel mensen die ook nog eens een liefde, een echte hechte beste vriend of zo hebben, maar ik heb helaas zoiets nog niet erg. Kara en Ezekiel hebben elkaar, één van mijn klasgenoten Moses had met Zoë van een klas hoger, en ik? Ik heb niemand. Nou ja, mijn ouders, broertjes en sommige buurtkinderen die vele keren jonger zijn dan ik, maar dat vind ik eerlijk gezegd niet bepaald eerlijk. Waarom? Omdat ik anders een eenzaam buitenbeentje ben voor de rest van mijn dorpsleven!

9 minuten voor 10 's avonds
Ik kan nog niet slapen, omdat ik je het volgende geheimpje eindelijk mag vertellen. Ik draag momenteel een luier onder mijn pyjama! Hij is op zich redelijk zichtbaar, dus daarom heb ik 'm nu, in de avond dus, maar aan, nadat ik mijn hele streek en dergelijke, welke nu bedekt worden, even lekker heb verzorgd om iedere vorm van huiduitslag zo'n beetje te voorkomen, ga ik van uit.
Ik ben momenteel aan het schrijven terwijl ik een speentje in heb, en dat is zo lang geleden dat ik die heb gehad! Ik heb natuurlijk wel om de grootste grootte gevraagd, want anders zou het voor mij misschien wel incompleet voelen. Ik ben ook erg blij dat ik nu iets anders dan mijn duim heb waar ik op kan zuigen, en het doet ook véél minder pijn.
Mijn flessen heb ik nog niet gebruikt, dat zal ik morgen als iedereen weg is waarschijnlijk doen, en ze natuurlijk ook razendsnel afwassen om verklikkingen of een preek van hier tot de andere kant van de wereld te voorkomen.
En dan zit ik nu met nog een vraag: zal ik de mensen die het al weten straks vertellen van mijn spulletjes of niet? Met natuurlijk ook de hoop dat ze het aan niemand anders zullen vertellen en dat het geheim tussen ons blijft. Kara en Ezekiel weten bijvoorbeeld van het feit dat ik wel eens als kind doe, en zij vinden het prima, hebben hier verder geen problemen mee. Daar ben ik dan weer net wel blij mee.
Nu realiseer ik me ineens dat het bijna kerst is, en dat ik iets goeds voor mijn huishouden wil doen. De vraag is: wat? Ach, nu doet het er niet toe, ik ben nu te moe geworden om te denken, dus straks maar lekker mijn bed in en kijken of mijn speentje ook 's nachts in blijft of niet.

 

[Little Endy]

13 december 2010, 20 minuten voor half 11 's ochtends
Vanmorgen toen ik mijn broertjes naar school had gebracht en thuis weer achter mijn bureau wilde zitten om dat knopjes aanslaan op dat rare apparaat weer eens onder de knie proberen te krijgen, hoorde ik ineens een raar geluid van onder mijn deur vandaan. Het was een brief van mijn moeder, want haar handschrift is redelijk onleesbaar maar toch best wel herkenbaar. Ik stond op, pakte de brief en vouwde het open.
Amethyst, ik zou graag met je willen praten.
Ik werd ijskoud van binnen toen ik dit las. Waarom? Heeft ze toch mijn kast gekraakt of zo, terwijl ik lag te slapen? Nee, want als dat wel het geval was, was ik misschien direct wakker geworden.
Bijna volledig bevroren van de nervositeit ging ik in de woonkamer aan tafel zitten, met de brief in mijn hand. Mijn ouders waren nog in de keuken, dus ze hadden me niet door.
Na een tijdje kwam moeder eindelijk aan tafel zitten, en ik keek haar bozig aan, terwijl ik op de brief wees.
“Geen zorgen, ik heb niet in je kast gekeken” zei moeder. “Dat zou ik nooit doen zonder het eerst aan jou te vragen.”
“Dat kun je ook beter niet doen” zei ik. “Ik ga toch ook niet zomaar in dat van jullie kijken? Bovendien kun je niet zo heel makkelijk bij mijn inhoud van de kast vanwege het slot dat erop zit, al is het hooguit honderd procent kleding.” Dat was natuurlijk een dik leugen, maar met leugens kom je overal wel doorheen, toch?
Nou, dan nu maar het gesprek in een notendop: moeder vroeg zich af waarom ik me zo kinderlijk voordeed laatste tijd, ik had alles met pijn in mijn hart uitgelegd, maar niets gezegd over wat er nog meer in mijn kast zit, en dat scheelde me weer een preek.
Ironisch genoeg wilde moeder het leren accepteren, en snapte ze mijn gedeelte van het antwoord over de jaloezie tegenover mijn broertjes wel, en speet het haar ook dat ik destijds alle negatieve aandacht kreeg.
Met een gerust hart ging ik terug naar mijn kamer en deed ik eindelijk wat ik mezelf eerder beloofd had.

7 minuten over 5 's middags
Ik ben net even bij Kara langsgeweest, en we hadden daar ook een goed gesprek. We hadden het deels over de hele ding-dong van een mogelijk 'modern' eiland, maar ook over ons persoonlijk leven. Kara vertelde over hoe ze zo veel moest studeren dat ze bijna overspannen raakte, ik vertelde over de brief van mijn moeder en het gesprek dat ik vanmorgen had.
“Heeft ze je toevallig betrapt op het bezit van spullen in die richting?” vroeg Kara. “Niet dat ik weet dat je dat hebt of zo.”
“Gelukkig niet” zei ik, “dat scheelde me een preek. Maar toevallig ben jij bij deze nu de eerste die hier vanaf weet, dat ik dat soort spullen heb.”
“Hoe ben je er in mozesnaam aan gekomen?” vroeg Kara stomverbaasd.
Het antwoord was simpel: de handelaar, met een goed excuus, een goed tijdstip en ruim voldoende moed.
“Allemachtig” lachte Kara, “jij lijkt wel een ninja, een nachtbraker, noem maar op. Ik ben jaloers op wat je hebt.”
Ik verschoot van kleur toen ik dit allemaal hoorde. Ik vroeg:
“Verlang jij je er dan ook naar om weer een klein meisje te zijn?”
Kara knikte, en legde uit dat ze al sinds het begin van dit schooljaar gewoon helemaal klaar was met het leren voor de examens, en dat ze niet meer zo gespannen wilde zijn als nu.
“Zal ik je er eens bij helpen?” vroeg ik. “Uiteraard moeten je ouders en zusje op dat moment wel echt slapen, want anders kun je er niet via het raam uit. Dit omdat het haast onhoorbaar is.”
“Ik moet er ook maar over praten” zuchtte Kara, “en ook met mijn liefste, want wat weet hij nou hierover?”
“Wel, dat ik iemand met die verschijnselen ben” was mijn antwoord. “Ik dacht overigens aan nog een optie: dat ik een deel van mijn spulletjes aan jou kan geven. Wat vind je ervan?”
“Zolang ze nog nieuw zijn, prima” zei Kara. “Ik durf het toch nog niet zelf met die slimme tips van jou!” We barstten allebei in lachen uit.
Ik heb voordat ik terug naar huis keerde Kara zelfs de tip gegeven om eens bij mij over de vloer te komen, of zelfs te gaan logeren, want dan hebben we bijna alle vrijheid om het te doen. Zij vond het ook een goed idee, dus waren we allebei blij met iets.

 

[Little Endy]

28 december 2010, kwart voor 10 's avonds
Raad eens? Kara is bij me langs, en we hebben weer eens bijgepraat over waar we allebei mee zitten! Ik ben zo blij dat ik lang niet meer de enige ermee ben, want tot die tijd voelde ik me best wel eenzaam.
We hebben samen naar de kinderprogramma's op de televisie gekeken, en Kara was verbaasd dat zij blijkbaar ook niet de enige is met een televisie, dus we genoten eigenlijk meer dan normaal.
Bovendien hebben we alle vrijheid om alles te doen, want mijn ouders zijn een avondje uit en mijn broertjes logeren bij de ouders van mijn vader.
We hadden zelf pasta gemaakt, en dat was bijna mislukt, omdat we blijkbaar teveel olie hadden gebruikt. Ach, van fouten leer je, zegt men, en het bewijs is het griesmeel en de restjes tomatensaus op de pagina hiervoor, omdat ik ook nog eens het recept voor het volledige gerecht wilde noteren, maar ik was vergeten mijn handen te wassen. Slim, hè? (Nee.)
Bij het eten aten we niet zelf, maar voerden wij elkaar, waarbij we regelmatig in lachbuien uitbarstten, en we ook het geluk hadden dat we een doek om onze hals hadden, want anders moesten onze kleren abrupt de was in, en hadden we moeten smoezen dat het koken de vorige dag fout was gegaan als iedereen weer terug was.
Daarnet hadden we samen in bad gezeten en elkaar gewassen, en we genieten er zo erg van, om weer eens kleine meisjes te zijn.
Momenteel zijn we klaar met alles, dus ook het tandenpoetsen en zo, en ben ik hier dus alles aan het schrijven, terwijl Kara me nu heel erg dankbaar is voor een aantal van mijn spulletjes dat ik aan haar heb gegeven. Zojuist kreeg ik de vraag waar ze dit het beste kan laten als ze weer thuiskomt en haar tas uit gaat pakken. Mijn antwoord:
“In je kist onder je bed, schat, daar zit toch ook een slot op?”
Kara vond het helemaal prima, want zelf deed ze bijna niets met de kist, maar had ze er bij deze nu eindelijk een doel voor.
Ik ben redelijk gewend aan het slapen in een luier en met een speentje, en straks zal Kara dit ook voor het eerst meemaken, en ze vindt het al heel spannend. Dus bij deze: slaap lekker, en morgen wordt het hopelijk weer een goede dag, terwijl het jaar langzamerhand 2011 zal worden.

 

[Little Endy]

14 januari 2011, 2 minuten over half 1 's middags
Ik ben daarnet gewoon weer naar de plaatselijke handelaar geweest voor de spulletjes voor mijn kleine zelf, met hetzelfde excuus dat ze voor mijn verre neven en nichten waren (hoe verzin ik het!), en met hem ben ik ook aan de praat geraakt over de hele ding-dong van het 'modern' maken van onze eilanden. Ik vind het maar klinkklare onzin, waarom zouden ze het moeten veranderen terwijl we het gewoon hetzelfde willen houden?
“Eén van onze buren heeft zelfs al over iets gehoord dat 'geld' heet” zei de handelaar, “en zijn varkens allemaal daarvoor ingewisseld. Waarom eigenlijk?”
“Ik weet het allemaal niet” zei ik. “Als ik gouden dingen had, zou ik ze nooit willen weggeven...” Ja ja, hier komt hij dan. “...voor geen goud!”
Dit maakte de handelaar wel aan het lachen, want al bespraken we iets dat serieus was, ik kon het nooit weerstaan om wel eens een woordgrapje te maken.
Op weg naar huis kwam ik de houthakker en zijn zoontje tegen, die mij eerst raar aankeken omdat ik met een mand en volle boodschappentassen liep. Zoals gewoonlijk stelde ik de houthakker weer de vraag wanneer zijn vrouw weer eens thuis zou komen, en of ze alle telegrams van de afgelopen keren nu ook had ontvangen.
“Die vraag stel je me nu net te vaak, mevrouwtje ongeduld” kreeg ik als antwoord. “Alsof telegrams verloren gaan.”
“Wel” zei ik, “het kan, maar dan moet het wel de schuld zijn van vogels of zo, die de kabel hebben stukgemaakt met hun scherpe pootjes. Of de haaien, die ze onderwater door hebben gebeten.” Daar komt er nog een... “Dan zouden die kabels onderwater misschien wel... naar de haaien zijn!”
Huppa, opnieuw heb ik weer een paar mensen aan het lachen gekregen.
“Jij ook altijd met je woordgrappen!” giechelde het zoontje van de houthakker, de kleine Fuel, die hierna helaas weer in een hoestbui uitbarstte, want rond deze tijd zijn er veel mensen verkouden of ziek.
“Dat maakte onze dag net weer beter” lachte de houthakker. “Nog een fijne dag verder!”
“Jullie ook!” zei ik, terwijl ik weer op huis af ging en naar ze knipoogde, omdat ik natuurlijk geen handen meer vrij had, of een extra paar handen, verzin jij het maar. Mijn lach werd ook nog eens breder op het feit dat kleine Fuel zo schattig met zijn handje naar mij zwaaide.
Eens thuisgekomen heb ik mijn geheime voorraadje in mijn kast weer lekker aangevuld, dus dan kom ik weer mooi door de komende keren als mijn kleine zelf heen, en momenteel ben ik aan een snelle lunch voordat ik mijn broertjes weer uit school ga halen, want die zijn zo klaar. Hierna gaan we weer lekker naar de televisie staren tot de programma's die zij leuk vinden er zijn, en ik kijk ze, zoals ik dat al eerder zei, ook, ten eerste omdat ik hen ook een plezier wil doen, en ten tweede om natuurlijk mijn kind van binnen ermee op te wekken. Zal ik het in de toekomst vaker doen? Misschien wel.

 

[Little Endy]

23 mei 2011, 9 over half 10 's ochtends
Ik kan Kara op dit moment bijna niet zien, want vandaag heeft ze één van haar laatste examens, en er hard voor moeten leren doet natuurlijk erge pijn, snap je? Als ze slaagt, wil ik haar natuurlijk wel een mooi cadeau geven, maar ik weet niet eens wat precies! Misschien een mooie parelketting met neppe parels of zo? Want dat vindt ze wel leuk, omdat ze ook net zo'n armband heeft. Of moet het dan een parelketting zijn die zo gemaakt is dat er een speen aan kan? Da's misschien ook wel leuk. Ach, ik probeer maar iets te verzinnen, hoor, het is nu allemaal nog work in progress, dus het stelt vast lang niet zoveel voor.
Ik heb het letters aanslaan op het ding dat een 'typmachine' blijkt te heten, tegenwoordig beter onder de knie. Niet dat ik dat nu als nieuwe pen gebruik voor mijn dagboek, nee, dit boek blijft gewoon dit boek, vermomd als leesboek tussen de andere boeken op de plank. Maar op de voorkant staat uiteraard wel iets heel belangrijks.
Eigendom van Amethyst Emma Handler. Niet aanraken, openen of lezen, of anders krijg je een slechte tijd!
En dat is dan ook menens. Ben ik even blij dat het nog niemand, en zelfs mijn broertjes niet, is opgevallen, want anders had ik ze echt alle klappen van de wereld verkocht, en had ik van mijn beide ouders vast een flinke preek gekregen. En drie keer raden of dat nou wel de bedoeling is of juist niet! (Niet, natuurlijk, logisch toch?)

2 over 2 's middags
Ik heb mijn eerste brief aan mezelf getypt! Ik heb 'm even op deze pagina geplakt zodat jij 'm ook kan lezen.
Hallo Amethyst,

Wat knap dat je je eerste brief zojuist op mij hebt geschreven! Scheelt dat je inkt? Nee, ik denk het ook niet, want ik heb zo'n gek lintje dat op gegeven moment ook opraakt. Als hij ook echt op is, wil je dan alsjeblieft bij Thomas de handelaar een nieuwe halen? Dat stel ik ten zeerste op prijs! Ik blij, jij blij, wij blij.

Veel liefs,
de typmachine.

Natuurlijk zal ik nog wel zuinig met de typmachine zijn, want ik wil hem nog lang kunnen gebruiken.
Ik heb even het hele huis doorgezocht op een mogelijk cadeau voor Kara als ze slaagt, maar heb alleen maar wat draadjes en een doos kralen op de plank boven mijn bureau gevonden. Ik heb er ook kralen tussen gezien die erg op parels lijken, en dat zijn er behoorlijk wat, dus daarmee zal ik de parelketting voor haar maken, en natuurlijk ook hopen dat ze die leuk zal vinden, want wat heb je nu met een cadeautje waar je niets aan hebt? (Helemaal niets, haha!)

 

[Abbjornnl]

Leuk verhaal. Goed bedacht.

 

[Little Endy]

Leuk verhaal. Goed bedacht.

dank je ^-^

 

[Little Endy]

30 juni 2011, half 7 's avonds
Bij Kara op school was het echt fantastisch, het feest van dat zij en de helft van haar klas geslaagd waren. Eerst werden de diploma's uitgedeeld, werd dit volop gevierd, en hierna speelden ze in een kleine musical over een droomdagboek. Kara had de hoofdrol en speelde het meisje dat altijd rare dromen had, en we vonden het allebei wel ironisch dat er een beetje van de 'modernisering' in van toepassing kwam, want er stonden allemaal dingen op het décor dat niemand van ons kende, zelfs zogeheten 'licht-knoppen' die alle dorpsbewoners laatst in hun huis 'geïnstalleerd' kregen, en de hele ding-dong.
Verder was het eten er heel erg lekker en kwamen de koekjes en broodjes weer vers van de lokale bakker, omdat dat altijd een traditie is tijdens feesten over slagen, zelfs toen ik vorig jaar geslaagd was.
Kara had niet alleen mij, maar ook een paar andere vriendinnen van minimaal één klas lager uitgenodigd op het feest, en we waren allemaal zo blij om elkaar weer eens te zien. Britta was zo ontzettend veranderd als het om haar kledingsmaak ging, ze draagt tegenwoordig heel veel in het zwart, en zij heeft inmiddels ook al een relatie. Ook heeft ze gezegd dat ze zelf ook hoopt te slagen voor de volgende examens, zodat we elkaar vaker kunnen zien.
Voordeel van dat Kara nu ook officieel niet meer op school zit, is dat we samen veel meer kunnen doen op het vlak van kleine meisjes zijn, dit had ze me in mijn oor gefluisterd voordat we samen gingen kijken wat er allemaal qua eten op tafel stond.
Nu zit ik weer terug aan mijn bureau, mezelf net gewassen, en in mijn linkerhand een envelop met een brief van mijn oudklasgenoot Moses die bijna jarig is. Ik kan daar natuurlijk geen nee tegen zeggen, want hij is echt één van de weinige jongens (naast Ezekiel) die wel erg betrouwbaar is, en tegen wie ik prima kan praten.
Ik had ook voordat ik wegging om naar Kara's slagen te gaan, weer een pakketje gekregen, en deze bevatte een heel andere soort olielamp, eentje die je ook weer met zo'n 'licht-knop' aan kunt zetten, en die geeft feller en beter licht dan de olielamp die ik eigenlijk had. Ik keek ernaar en dacht na. Ik vind al die dingen die met die 'licht-knoppen' samenhangen eigenlijk stukken handiger dan die kaarsen en zo waar we het vroeger mee deden, maar is dan de kans op brand ook kleiner? Ik hoop het maar van harte.

PS: Kara was me heel dankbaar voor mijn cadeau, jahoedels!

 

[Little Endy]

5 juli 2011, 7 minuten voor half 5 's ochtends
Ik ben blij dat onafhankelijkheidsdag nu eindelijk voorbij is, want de mensen die zodanig beïnvloed waren door dat rare roze leger hebben van die gekke bommen gekregen die kleurrijk ontploffen als je ze afsteekt, en die hadden we hiervoor niet eens. Ik kijk nu uit mijn raam, naar hoe het op straat is, en het ziet er letterlijk naar uit alsof er een bom ontploft is. (Snap je 'm?) Ik hoop dat straks de mensen die die bommen gooiden, het straks ook weer gaan schoonmaken.
Tegelijkertijd ben ik ook wel lichtelijk nerveus voor de verjaardag van Moses, waar ik aan het einde van de ochtend heen ga. Ik ga hem een klein vaasje met bloemen cadeau doen, die toevallig op mijn bureau naast me staan, en ik vind die bloemen wel bij hem passen, gewoon vanwege de kleur.
Ik denk dat ik nu maar weer eens verder ga proberen te slapen, maar naast die nervositeit kan het ook al niet omdat mijn luier inmiddels zo opgeblazen eruit ziet en nat is dat ik 'm zo maar even uit wil doen, want je weet misschien wel waar nervositeit nog meer voor kan zorgen dan wakker worden op rare tijdstippen...

9 voor 11 's ochtends
Ik had daarnet langer geslapen vanwege dat rare tijdstip, want ik werd om ongeveer 4 over 9 wakker geklopt, en daar schrok ik van, maar ik schrok nog erger van toen de deur openging omdat ik mijn speen nog in had! Dus die trok ik gauw uit mijn mond (niet te ruw natuurlijk), stopte deze onder mijn kussen en deed alsof er niets aan de hand was.
“Amethyst?!” zei mijn vader, die in de deuropening stond. “Je ziet er zo geschrokken uit! Voer je iets in je schild of zo?”
Ik bracht er stotterend een 'nee' uit, en loog verder:
“Ik schrok wakker uit een mooie droom van jouw geklop, papa! Kan het volgende keer misschien wat minder? Het is alsof er iets geks in zo'n programma op de radio is waar iemand schrikt!”
Vader keek me eerst aan alsof hij me niet geloofde, maar hierna knikte hij toch in goedkeuring, liep de kamer uit en deed de deur achter zich dicht. Jeetje, dat scheelde me een haartje, nog net niet betrapt op het bezitten van spulletjes die een baby normaal zou hebben! Ik ging maar snel mijn bed uit, legde de speen terug in de kast en wisselde deze in voor mijn kleding, welke ik snel aantrok, kast op slot, wc-bezoekje, eten, tandenpoetsen, klaar. Nu schrijf ik niets meer, want ik moet de bloemetjes naar de jarige Moses brengen!

Kwart voor 5 's middags
Bij Moses was het feest werkelijk fantastisch! Hij had een paar van onze oudklasgenoten uitgenodigd, en zijn vriendin Zoë, en natuurlijk waren zijn twee oudere broers er ook standaard bij, maar die letten niet al te erg op ons, de gasten en de jarige.
Ik had met Zoë even bijgepraat over hoe we elkaar toevallig zagen op het feest van het slagen een paar dagen terug, want natuurlijk waren haar twee broertjes Tom en Ray ook geslaagd, want die zaten bij Kara in de klas, over hoe er wel om het jaar iemand met de achternaam Everly slaagt (startend met haar oudste zus Lea terug in 1999), en hoe haar jongste zusje Eve straks de laatste is van de Everly's die slaagt. Marteling voor haar dat ze nu nog 2 jaar naar school moet hiervoor!
Moses was overigens erg blij met mijn cadeautje, en vond de bloemetjes inderdaad bij zijn karakter passen, dus hij vond dat ik heel goed cadeaus kan uitkiezen. Ik vind zelf van niet, want het is maar gokken van wie wat precies leuk vindt.
Na lang nog even langsgeweest te zijn, hebben Zoë en ik huisadressen en telefoonnummers uitgewisseld, voor het geval we allebei zin hebben om eens bij elkaar te chillen. Moses vond het allemaal prima, want volgens hem kun je altijd nog vrienden van je andere vrienden krijgen. Is dat niet wijs gezegd van hem?

 

[Little Endy]

31 oktober 2011, 3 over 4 's middags
Ik ben van plan onder mijn kostuum stiekem toch een luier te gaan dragen, en ik heb gezien dat er niet al te veel wind zal staan, dus daar ben ik dan wel blij mee.
Ook ben ik eindelijk eruit wat ik wil dragen: ik ga als een spook met mijn oude laken! Alles in het wit, natuurlijk, dus straks ook maar een wit shirt en een witte broek aan, anders denken mensen straks dat ik gek ben en zeggen ze vast iets als:
“Zeg Amethyst, het is veel te vroeg voor het kleurenfeest!”
Het kleurenfeest is één van onze tradities, dat is meestal op de eerste dag van februari, en dan gaat iedereen van ons dorp in felgekleurde kleding naar buiten, en dan heb je ook een fanfare, met trompetten en trommels en zo, waarop we dan op hele wilde muziek gaan dansen, en hiermee dus vieren dat de lente straks begint. Gek dat het dan niet in maart gevierd wordt, zal ik dat tegen de burgemeester zeggen? Nee, ik heb onvoldoende inspraak. Ik ben maar een stereotypische 13-jarige dorpeling die stiekem een klein meisje is.
Ik ben ook blij dat ik niet per sé met Cubert en Dwight hoef te lopen, want zij gaan al met mijn tante (mijn vader zijn zus) die aan het strand woont. Zij heeft nog geen kinderen, maar verwacht al wel haar eerste. Ik ben zo jaloers, ik kan niet wachten tot hij of zij er eindelijk is!
Oh ja, ik heb je nog niet verteld met wie ik straks ga, hè? Nou, ik ga dus met Kara en Britta, en Britta wilde haar vriendinnen Garnet en Eve ook meenemen. Spannend, dat ik de jongste van de Everly's voor het eerst te zien zal krijgen! Zoë zei dat Eve op zich wel aardig is, maar ook een beetje verlegen, dus ik zal daar met mijn 'alle dagen heel druk' rekening mee proberen te houden.

7 over half 9 's avonds
Het was daarnet erg gezellig, maar wel jammer dat Eve op het laatste moment toch niet kon omdat ze al met een ander meisje had afgesproken om langs de huizen te gaan. Ach, volgende keer beter.
In ieder geval was het wel leuk, en misschien vind je het ook wel leuk om te horen als wie de rest verkleed was? Wel, Kara was als een soort menselijke pompoen gegaan (en heeft me verteld dat ze intussen ook een luier aan had, nice!), Britta was een vleermuis en Garnet (die ik nu beter heb leren kennen) was een Starman of zoiets. Ken je dat? Dat zijn rare grijze mannetjes die vroeger in de jaren '90 over Eagleland heersten om wanorde en onrust te veroorzaken. Dat stond serieus allemaal in mijn aardrijkskundeboek! Gek hè, wat sommige andere landen kunnen hebben.
Anyways, waar ik het eigenlijk ook nog over wilde hebben, was het langs de deuren gaan. (Snoepje of ik schiet!) We hebben hiermee wel tientallen snoepjes opgehaald, en wat het gekke nou was, was dat Kara en ik steeds het doelwit waren van vreemdelingen (vooral jongens!) die ons zo erg lieten schrikken dat we ervan sprongen! Hiermee verloren we gelukkig nog geen snoep, want onze emmers zaten destijds nog lang niet zo vol.
Van het schrikken hadden we ook dat onze blaas schrok, dus kwam die luier nou net goed van pas. Toevallig dat we dan doelwitten voor schrikken waren! Hoe konden ze het dan zien, vraag ik me nu af.
Ik bewaar het snoep voor morgen, mijn broertjes zijn momenteel niet zo heel verstandig bezig, want ze vreten het allemaal doodleuk naar binnen, en schijnen niets met tante Zinnia te willen delen, want zij vindt dat haar ongeboren kind ook wel wat snoep mag gebruiken! Wat ik toevallig ook vind, want kinderen houden toch altijd van snoep als ze ongeveer een baby tot vier zijn? Ja, ik gok maar wat, ik kan niet zelf onderzoek doen, haha.
Kortweg, dit Halloween was ook erg leuk, en ik hoop dat de volgende nog beter is als mijn nieuwe kleine neefje of nichtje er ook bij is!

 

[Little Endy]

9 november 2011, 11 over 9 's ochtends
Ik werd om ongeveer half 7 wakker van geklop op de voordeur. Drie keer raden wie het was! Diezelfde rare snijboon (ik geloof dat hij Fassad of zo heet) die vorig jaar de speech gaf en me blijkbaar een nieuwe televisie kwam brengen. Ik nam hem maar aan, maar de voorwaarde was wel dat ik hem alleen zou aannemen als de oude televisie met hem mee mocht, dus ik zuchtte en deed het maar.
Toen ik de oude televisie mee naar de voordeur wilde slepen, kwam mijn vader ineens opdagen en hij keek ons raar aan.
“Ik kan het uitleggen” zei ik. “Deze ra- ik bedoel eh, meneer kwam weer eens hier in het dorp, en hij klopt op dit uur aan om een nieuwe televisie.”
“Waarom zo vroeg?” vroeg vader, maar daar kreeg hij geen antwoord op. In plaats daarvan kreeg hij de nieuwe televisie in zijn handen geduwd, terwijl de rare snijboon maar wegging met onze oude televisie, dus ons tweeën daar pal voor de deuropening achterliet om de nieuwe televisie maar te installeren, en dat ging moeilijker dan we dachten. Iets nieuws dat me wel aan deze televisie opviel was dat hij gekleurd beeld geeft, in plaats van alleen maar in zwart, wit en grijs, dus dat is wel fijn.
Ik vraag me af of die meneer langs wel meerdere deuren zou komen op dat uur. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en ging met vader maar vervroegd eten, gewoon met zijn tweeën.

1 over 10 's avonds
Ik en mijn broertjes leken wel vastgelijmd te zitten aan de televisie voor de hele middag, want sinds alles nu in kleur te zien vinden we het beter en genoten we ook meer, want beeld met kleuren was ook veel beter dan dat zwarte, witte en grijze beeld dat we hiervoor hadden.
Ik moet misschien maar weer eens naar Kara gaan, of haar hier naartoe vragen als mijn ouders en broertjes weer eens weg zijn. Of ooit naar Britta, om haar misschien een plezier te doen voor haar examens! Ik mag van haar doen en zijn wat ik wil, want ook zij weet van mijn en Kara's geheim en vindt het goed, dus voor mijn part kan ik wel in een luier komen (natuurlijk wel met kleding erover, anders ziet het er raar uit voor de anderen!) en desnoods mijn speen of zo meenemen. Zal ik morgen vragen of ik even bij haar langs mag gaan?

 

[De wolf]

hey little endy
ik vind het een heel leuk verhaal, maar waar moeten we heet eiland situeren, want ik denk niet dat dat ergens staat. ook wel een vreemd eiland, zo zonder moderne spullen.