Verhaal Klaar Klaar met school? Terug naar het baby zijn!

[Little Endy]

hey little endy
ik vind het een heel leuk verhaal, maar waar moeten we heet eiland situeren, want ik denk niet dat dat ergens staat. ook wel een vreemd eiland, zo zonder moderne spullen.

Dit speelt zich af op een fictief eiland, de Nowhere Islands (uit Mother 3) waar mensen wonen die toevallig niet aan modern gedoe doen en leven alsof het de jaren '60 tot '80 zijn, maar je hoeft het niet per sé zo te situeren, alhoewel er hoop ik later wel iets meer details over zullen komen.
Overigens ook bedankt voor je reactie!

 

[Little Endy]

5 december 2011, half 11 's ochtends
Ik heb over het hele dorp getypte brieven gehangen over de zoon van de oude dief, die al eeuwen verdwenen is. Ik was gelukkig niet de enige die het wist, want de dief zelf bedankte mij hartelijk met het feit dat ik die brieven ophing! Al kan hij nog wel eens domme opmerkingen tegen zijn zoon maken, hij maakte zich alsnog zorgen, net als zijn schoondochter die er sindsdien ook al maandenlang verdrietig over is.
Bij het ophangen van de laatste brief raakte ik weer aan de praat met de andere dorpelingen die hier nu ook in één keer van wisten (gôh, waar zijn die brieven anders voor!), maar het was hen blijkbaar niet eerder opgevallen. Eén van die dorpelingen was ook de vriendin van de zoon van de dief, die inderdaad met ogen vol tranen stond (ook al probeerde ze dat gek genoeg te verbergen) en mij smeekte hem zo snel mogelijk terug te vinden voordat het misschien te laat is.
“Ik kan je niet garanderen dat ik dat in mijn eentje kan” zei ik, “maar ik zal het op zijn minst proberen... startend vanaf morgen. Dat beloof ik.”
De jongedame, die niet ouder dan een jaar of 18 leek, bedankte mij van hier tot de andere wereld en geloofde het graag dat ik het niet in mijn eentje zou kunnen.
Ik heb de burgemeester er ook van op de hoogte gesteld, en hij zou op een dag nog eens een zoekactie houden, heeft hij mij gezegd. Dan ben ik eigenlijk wel benieuwd wanneer dat is, anders heb ik alles maar voor niets gedaan en ga ik er vanuit dat hij me maar voor het lapje had gehouden.

Kwart over 5 's middags
Ik had Zoë na de lunch opgebeld, om te vragen of ik langs mocht komen. Na eeuwenlang andere dingen van haar gehoord te hebben, over hoe het met haar ging en zo, zei ze ja, en ging ik maar naar haar toe.
Het eerste dat ik dacht toen ik bij dat huis aankwam was: wat een groot huis, die ouders zullen vast steenrijk zijn! Maar die gedachte vaagde als sneeuw voor de zon weg toen Zoë zelf de deur opendeed, want ik hoorde behoorlijk wat mensen praten op de achtergrond, en wat bleek, de Everly's zijn het grootste gezin in ons dorp, en misschien wel van het hele eiland! Twee ouders, tien kinderen, met leeftijden van 10 tot 24 jaar, al waren de oudste 4 (waarvan één tweeling!) het huis al uit om op zichzelf te wonen.
Het was een beetje druk maar wel best gezellig, en vandaag was ook eindelijk de dag dat ik Eve leerde kennen, de jongste van het gezin. Ze scheen een goede vriendin van Britta te zijn en momenteel in de vijfde klas te zitten, waarbij zij dus de eerstvolgende was die examens mocht doen het komende schooljaar.
Om aan alle drukte te ontsnappen hadden Zoë en ik maar de rest van de tijd doorgebracht op haar kamer, waar we hadden bijgepraat (ze had het gelukkig niet alleen maar over Moses!), muziek hadden geluisterd en een film op televisie hadden gekeken, het laatste waarbij we chips en 7-up kregen, want dat schijnt in één keer populair te zijn tijdens het films kijken, aldus Haylee, de moeder van Zoë.
Wat ik uiteindelijk dacht toen de film begon, was dat ik het jammer vond dat Eve niet met iemand had afgesproken, anders had ik dat meisje dat zij heeft leren kennen misschien ook wel kunnen ontmoeten. De enige naast Zoë die een vriend bij zich had was haar broer Guy, maar die vriend van hem ken ik helaas ook niet. We hadden wel even hallo gezegd en elkaar voorgesteld (hij heet Tim, best wel veelvoorkomende naam), maar daar hield het wel mee op.
Ongeveer een half uur geleden was Zoë even zo lief geweest om mij terug naar huis te brengen door het stikdonker, en eens bij mijn deur aangekomen bedankten we elkaar, en toen was ik weer thuis.
Thuis aangekomen vroeg ik aan mijn ouders of wij als gezin ook eens naar een film op televisie mochten kijken met chips en iets in de richting van 7-up erbij, naar aanleiding van wat ik bij Zoë had gedaan. Als antwoord kreeg ik dat het een prima idee was, maar wel de vraag wat 7-up nou weer was. Alle uitleggen die ik gaf begrepen ze niet eens, dus ik zal straks maar weer meegaan naar de voedselwaren bij de handelaar (Zoë zei dat daar dat soort dranken verkrijgbaar waren) en ze daar laten zien wat het is. Aan de andere kant snap ik wel dat mijn ouders best wel behoudend zijn als het om een modern dorp gaat, maar ik kan er op zich wel mee omgaan. Mijn broertjes zelf bekommeren zich er niet bepaald om, die zijn vaker bezig met het bij vrienden van hen zijn.

8 voor 10 's avonds
Een deel van onze koelkast staat nu vol met 'frisdrank', inclusief 7-up, en de plannen voor als gezin een film kijken zijn nu gemaakt.
Ik bedenk me nu dat als ik ooit weer met Kara af ga spreken, dat we samen eens geluierd een film kunnen kijken, hoe gaaf zou dat zijn! Natuurlijk moet zij dan ook van enge films houden, want ik kan dat wel redelijk goed aan sinds ik al eens enge films op de oude televisie heb gezien, en daar frequent ben geschrokken. Maar dan niet op dit tijdstip, anders slaap ik natuurlijk niet goed en voel ik me paranoïde als wat. Waarom geluierd? Wel, als het enge films zijn en je schrikt terwijl je teveel hebt gedronken, drie keer raden wat er dan gebeurt!
De film die ik vandaag had gekeken ging trouwens over een getrouwd koppel, van wie er eentje op reis voor zijn werk moest, en hoe zijn vrouw haar best deed om dan toch bij hem in het land te komen. Uiteindelijk, op net iets meer dan de helft, was het haar gelukt, maar haar man zelf leek wel onvindbaar, en sinds deze film wil ik ook wel zogeheten 'soap'-series gaan kijken, die Zoë altijd al keek sinds ze de televisie had. Niet per sé haar eigen, nee, die kreeg ze op dezelfde dag als dat onze televisies van de huiskamer werden vervangen.
Ik ben best wel benieuwd wat er 's nachts op televisie kan zijn, want ik heb dat eigenlijk nog nooit gedaan! Maar dat ga ik nu natuurlijk niet doen, want daar ben ik te moe voor, en ik spreek je later.

 

[Little Endy]

1 januari 2012, 5 voor 5 's ochtends
Ik kan nu zo slecht slapen, want die mensen staken weer van die rare gekleurde bommen af die ze 'vuurwerk' schijnen te noemen. Alleen de volwassenen hoor, de kinderen moesten allemaal binnen blijven, en mijn ouders staken ze ook niet af. Mensen als de houthakker en meneer de botanist daarentegen probeerden het wel voor het eerst uit, en de burgemeester zei dat het 'vuurwerk' nu een traditie zal worden bij jaarwisselingen. Nee, dacht ik, nee! Dat is zoveel herrie, dan kan ik nooit meer slapen 's nachts!
Net had ik trouwens eindelijk gekeken wat er op zulke tijden op televisie is. Niets eigenlijk, alleen maar testbeeld met een beetje jazz- of klassieke muziek, en dat is het. Voordeel is wel dat het testbeeld geen irritant geluid meer heeft en er misschien minder mensen doof zullen worden.
Ik verveel me en kan momenteel ook niet echt meer slapen, dus ik trek even de speelgoedkast open en zal zien of ik tijdens het spelen misschien op de vloer in slaap zal vallen of niet.

8 over 7 's ochtends
Ik hoor heel rare geluiden van verderop komen. Ik ga kijken wat er aan de hand is, en ja, nu in mijn pyjama en zo, nu doet het er even niet toe dat ik er een luier onder aan heb.

4 over half 8 's ochtends
Het was blijkbaar iets dat alle dorpelingen wel aantrok. Er waren allerlei rare reusachtige dingen met haken die van alles verplaatsten. Zelfs die mensen van het rare roze leger waren erbij! Waarschijnlijk hadden die er iets mee te maken. Ze noemden die rare reusachtige dingen 'hijskranen' en het lage getoeter dat ik van het Cerulean Beach vandaan hoorde een 'misthoorn'. Het moet niet gekker worden, ze zetten hier allemaal toeters en bellen neer die wij als dorpelingen van Tazmily niet eens kennen! Willen die rare roze spekken dan soms dat we als landen als Amerika worden of zo? Want die zijn het daar allemaal wel gewend, denk ik.
Ik was, zoals ik al eerder had beloofd, naar buiten gegaan in mijn pyjama, en één van de vele mensen die er stond, Angie, de dochter van de bakker, keek me aan alsof ik puisten als zeepokken had, wees naar mijn mond en zei lachend:
“Ben je iets vergeten uit je mond te halen? Hij staat je trouwens erg leuk!”
Ik leek wel aan de grond vastgenageld te zitten, want wat bleek, ik had mijn speen nog in! Uit alle haast rukte ik deze uit mijn mond en verborg hem in de zak van mijn jasje, terwijl ik nog lang een hoofd als een tomaat bleef hebben.
Verderop scheen een meisje van een jaar of vier, vijf er wel blij mee te zijn, met dat ik net een speen in had, want ze wees enthousiast op me terwijl ze op haar moeders arm zat en haar haar zo'n beetje gestijld was in coupe windhoos. Of was dat omdat ze net was opgestaan? Want dan herken ik het wel.
Ik denk dat ik voor de rest van deze dag maar na ga denken over wat er allemaal gaande is op dit moment, want dit is serieus de raarste nieuwjaarsdag geweest die ik ooit heb meegemaakt!

 

[Little Endy]

20 april 2012, 18 over 10 's ochtends
Ik ben van plan om vandaag samen met Kara langs Britta te gaan, want die heeft dat nu wel nodig, sinds die examens al over een paar weken beginnen. Vreselijk is dat, in die tijd had ik ook al mijn vrienden die al geslaagd waren langs voor de ontspanning!
Er zijn overigens geruchten over plannen voor ons dorp: dat men zogeheten 'computers' zal krijgen, dat er zogenaamd verbeterde wegen komen, en de hele ding-dong, maar dat dat gelukkig lang zal duren. Tot die tijd hoef ik me waarschijnlijk niet zo heel veel zorgen te maken.
Ik zie nu wel wat verandering, zoals grotere boten, of mensen die worden gevraagd om hun huis groter te laten maken of te laten renoveren. Ik ben daar zelf niet zo heel geïnteresseerd in, want mijn huis is toch prima zoals hij is?

9 over half 3 's middags
Met Kara bij Britta zijn was succesvol, en al helemaal toen we te horen kregen dat Britta haar hart ergens over moest luchten. Daar waren we allebei wel geïnteresseerd in, en het geluk was dat we allebei al in die richting willen leven, want Britta blijkt dus ook weer een klein meisje te willen zijn, en al helemaal tijdens deze tijd! Eigenlijk vonden we dit wel verrassend op het eerste gezicht, want met de zwarte kleding en de make-up ziet Britta er best behoorlijk stoer uit, vind ik. (Schijn bedriegt!)
Ik had Britta verteld dat als ze slaagt, dat ze van mij wat benodigde spulletjes cadeau zal krijgen, plus nog iets dat ik zelf heb gemaakt, net zoals vorige keer bij Kara.
Bovendien kunnen Kara en ik nu eindelijk nog ergens gewoon een luier aan en de speen in! De wereld lijkt zo klein, maar langzamerhand wordt hij groter, lijkt het wel. Britta is zelf enig kind, dus we kunnen ons vrij voelen om kleine meisjes te zijn als haar ouders weg zijn, en ze is zelf ook blij zonder broers en/of zussen die haar kunnen verklikken.
Ik kan niet wachten tot het moment van Britta's slagen aanbreekt! Kara overigens ook niet, haha.

3 over 9 's avonds
Ik zat er eens over na te denken om mijn luiers niet alleen voor mijn blaasinhoud te gebruiken, maar eigenlijk gewoon voor de inhoud van alle organen in die richting. Maar wanneer? Aha, ik weet 't. Lees maar.
Wanneer zowel mijn ouders als broertjes weg zijn voor de avond en de volgende morgen, eventueel als Kara en Britta er ook zijn, hoef ik mijn luiers niet alleen te gebruiken om in te urineren. Bij deze sta ik mezelf ook toe om erin te defeceren op dit soort momenten, want daar gebruikt een jong kind de luiers tenslotte toch ook voor?
Ik denk dat echt met mijn beste vriendinnen erbij misschien nog een stap te ver is, dus dat ik het eerst maar alleen ga proberen.
Zeg, ik moet momenteel best wel, maar ik denk niet dat ik het nu ga doen, anders valt iedereen morgenochtend flauw als er bijvoorbeeld niet gauw een raam open staat. Dus ik kan het morgen op zich wel doen, maar eerst het raam de hele tijd open om alle heibel te voorkomen. (Nee, misschien ook wel niet...) Da's misschien ook wel een tip aan jou, als je het ook echt wil doen. Als je het niet wil, dan respecteer ik dat natuurlijk ook. Spreek je later, en slaap lekker!

 

[Little Endy]

29 juni 2012, 8 over 8 's avonds
En vandaag was 't weer een lekker gezellige bende! Britta en haar hele klas zijn geslaagd, en daar uiterst trots op! (Nu maar huiveren voor Eve die straks examens gaat doen.)
De musical van dit jaar ging over de tijd van de ridders in Wales of zo, en ik was erg blij met het feit dat het nu meer mensen bevatte dan vorig jaar.
Britta was erg blij met het eerste cadeautje, de zwarte hoge hoed die door mij bij de handelaar uitgekozen was, dat ik haar gaf, en morgen krijgt ze de tweede. Weet je nog wat het is? Het is heel belangrijk voor mensen als wij, dus jij, ik en natuurlijk Britta en Kara.
Britta heeft me ook eindelijk voorgesteld aan haar vriendje, en ook hij ziet er zo gaaf uit, sterker nog, hij is echt perfect voor haar, en daar is niets van gelogen!
Verder hadden we tijdens het eten nog flink bijgepraat over van alles, en over hoe ons groepje lekker groot wordt straks, en dat de andere dorpelingen dit hopelijk ook normaal zullen vinden, al heb ik vaak paf gestaan tegenover de anderen. Weet je nog hoe de dochter van de bakker me aankeek en ging lachen vanwege mijn speen? Ik vind dat je 'm mag gebruiken wanneer je maar wil, en that's all!
Verder nog even wat nieuws uit ons dorp zelf... het schijnt dat Flint en de helft van zijn tweeling over ongeveer een paar jaar naar Seattle in Amerika willen verhuizen. In dat geval ga ik ze behoorlijk missen, en ik vind het ook behoorlijk jammer, want hoe kom je er momenteel zo snel naar toe? Van één van Britta's klasgenoten heb ik gehoord dat zij ook naar een ander land gaat verhuizen vanwege haar vaders werk, en dat zij met de boot zal gaan, wie weet hoe lang dat zal gaan duren.
En nog even een weetje over Britta: ze had alle tijd bij haar neef Lenny in de klas gezeten, en was er dit schooljaar pas echt aan gewend geraakt! Tja, dat heb je op de enige school van het dorp met kleine klassen en familie van je eigen leeftijd, al ben je geen tweeling en is het je neef of nicht wel. Ben ik even blij dat geen van mijn neven of nichten mijn leeftijd is...
Trouwens, over neven en nichten gesproken, mijn tante Zinnia heeft momenteel heel veel pijn (haar man, mijn oom Neon, had daarnet even gebeld en dit verteld), betekenend dat de baby op elk moment zal komen, en ik ben er eerlijk gezegd wel erg nerveus over...!

 

[Little Endy]

9 juli 2012, 7 over 5 's middags
Ik ben met mijn broertjes maar even langs mijn tante en de baby langsgegaan, want ik maakte me een beetje zorgen over hoe het ging, want de bevalling scheen behoorlijk moeilijk te zijn.
Maar toen ik eens door mijn oom naar binnen werd gebracht, bleek alles gewoon in orde te zijn, zag de baby er gewoon gezond uit, en dat verraste me allemaal wel! Het is een jongen geworden, en hij heet Collin, en hij ziet er zo lief uit, ondanks dat hij wat groot is voor een paar dagen jong.
Ik mocht Collin het meeste vasthouden en met alles helpen, omdat tante Zinnia er een beetje vanuit was dat Cubert en Dwight nog best onhandig zijn met hun bijna 8 jaar. Ik was er op zich wel blij mee, want het wekte bij mij van binnen best behoorlijk wat op, inclusief jaloezie!
Verder was alles in orde, kregen we gewoon een stuk cake en een glas Fanta en hadden we gepraat over de laatste roddels uit ons dorp.
Ik kreeg de vraag of ik me afvroeg waarom ons dorp helemaal vernieuwd werd, ik haalde mijn schouders op, want ik wist echt helemaal niets erop te zeggen.
“Als die rare roze snijbonen ons eiland nou niet hadden ontdekt” zei ik, “was alles misschien nog in orde gebleven. Om die reden verhuizen zelfs een paar mensen die ik ken van dit eiland weg!”
“Maar ja...” zuchtte oom Neon. “Hoe hadden we er dan voor kunnen zorgen dat dat nu niet gebeurde?”
We debatteerden hier nog wat over verder, maar ja, op de vraag waarom het hele eiland in één keer vernieuwd wordt zal waarschijnlijk nooit antwoord komen, ben ik bang.

1 over 9 's avonds
Ik voel me momenteel niet zo heel lekker. Misschien omdat ik me teveel druk maak om die hele vernieuwing van het eiland? Maar ik kan niets anders. Nou ja, de hele dag gekluisterd zitten in mijn kamer in mijn kleine-meisjes-kleding, met al mijn speelgoed om me heen, mijn speen zowaar in mijn mond genageld en een luier op de grens van exploderen is natuurlijk ook geen optie, want dan zal iedereen zich echt zorgen maken.
Het is nog licht buiten en gek genoeg ook nog warm, dus mijn raam staat even op een kiertje in de hoop dat ik het straks prima krijg als het om mijn eigen warmte gaat. Is het gewoon de natuur of zijn het die rare roze mensen die de warmte doen toenemen? Waarom stel ik mezelf überhaupt zulke rare vragen? Ik weet het momenteel even allemaal niet meer, spreek jullie later.

 

[Little Endy]

25 maart 2013, 5 voor half 6 's middags
Momenteel is er zoveel raars aan de hand! Ons hele eiland is nu echt volledig vernieuwd (waarom?) en Duster, de zoon van de dief, is al bijna drie jaar vermist! En dit baart vooral zorgen bij zijn vader, zus en vriendin (← die ik trouwens ook even niet meer heb gezien), heb ik van andere dorpelingen gehoord, en ook een beetje bij mij, omdat ik 'm nog zoveel wilde vragen over de dochter van zijn zus! (Zij zal zich waarschijnlijk ook erge zorgen maken over waar haar enige oom blijft...)
Van Lucas, die ik toevallig met zijn hond zag, heb ik gehoord dat zij met zijn tweeën Duster willen redden, en ik wenste hem het beste succes ermee, want zo'n zoektocht is natuurlijk moeilijker dan je denkt.
Ik kan je nu ook vertellen wat er nog meer bij mij veranderd is, naast dat ik tegenwoordig ook nog wel eens ongesteld kan zijn sinds circa 4 maanden geleden: ik heb op mijn bureau een raar apparaat dat een computer heet, en als ik hem aanzet staat er altijd eerst 'Windows' op het scherm (vraag me alsjeblieft niet waarom), bijna het hele interieur van ons huis is omgegooid, maar gelukkig niet mijn kast, en we moesten zelfs al onze oude foto's en video's laten 'digitaliseren' als we deze niet kwijt wilden van de originele camera's, en dat betekent dus dat we ook een nieuwe 2-in-1 camera hebben die zowel foto's als video's kan maken, maar dat vind ik dan weer wel handig.
Sinds de hele verbouwing van het huis heb ik nu een kamer die jaren '90 stijl is, en waarin nu dus ook de televisie staat die eerst in de woonkamer stond, want daar hebben we dus wéér een nieuwe televisie gekregen, gek genoeg. Zelfs de huistelefoon moest worden vervangen! Ik vind dit allemaal zo raar, wat er nu gebeurt!
Ik zit er aan te denken om misschien de rest van het dagboek op mijn computer te schrijven... maar aan de andere kant durf ik dit ook weer niet, eigenlijk.
Oh, en nog een ding over het vernieuwde eiland: we moeten helaas geld gebruiken, dus niets is meer gratis, en zelfs niet meer als ik dingen als luiers voor mezelf wil halen, rampzalig! Ik moet eens op zoek naar iemand die dit nog gratis doet, maar de kans dat ik zo'n iemand vind is echt één op de infinity, ben ik bang.
Waarom moet dit precies gebeuren terwijl Eve dit jaar haar examens moet doen, en de rest van haar klas? Dit baart volgens mij gewoon zorgen bij bijna iedereen, zelfs bij alle overige dorpskinderen die ik ken.

 

[Little Endy]

28 maart 2013, 7 over half 2 's middags
Vandaag ben ik maar weer eens naar buiten gegaan, niet per sé om mijn geheime voorraadje aan te vullen omdat mijn ouders ook aan het werk waren (waar zelfs de zoon van de handelaar me niet vreemd bij aankeek!), maar ook om te kijken hoe het bij Eve op school ging, uiteraard nadat ik mijn inkopen naar huis had gebracht. Daar waren Britta en Kara ook, en vandaag was Eve met haar klasgenoten lekker lang buiten, omdat de zon nu blijkbaar feller schijnt dan vroeger.
Eve was op het bankje lekker aan het praten met haar klasgenoot Nana, onze dorpsbabbelkous, toen Kara, Britta en ik aankwamen. We begroetten elkaar, maar mijn groepje schrok in één keer van hoe er ineens een derde meisje achter het bankje vandaan kwam.
“Kara, Amethyst” zei Eve, “ik wil jullie al heel lang voorstellen aan Peridot, ze zit hier niet op school, maar doet dit jaar thuis haar examens, omdat ze thuis les krijgt.” Dit naar aanleiding van wat er net gebeurde.
“Fijn om je eindelijk te ontmoeten!” zei ik, dolblij hierover, terwijl ik handen schudde met Peridot. “Ik heb al zoveel over je gehoord.”
Kara was natuurlijk ook al helemaal dolletjes hierover, en Britta bleek Peridot allang te kennen, omdat ze blijkbaar ook nog wel eens langs kwam wippen vorig schooljaar.
“Ik woon bij Eve in de buurt” zei Peridot, “en ik besloot maar weer eens even met haar mee te gaan, omdat ik van haar had gehoord dat jullie weer eens hiervoor hadden afgesproken. Ik was uiteraard de verrassing voor jullie.” Ze lachte erbij. Ik zag dat ze haar hele melkgebit nog had. (Nee, echt!)
We hebben nog heel veel gepraat, en ik ben zelfs van plan om eens bij Peridot langs te gaan om haar beter te leren kennen. Ik ben zo blij dat ik haar vandaag na zoveel jaar eindelijk heb ontmoet, want ik heb me er zo op verheugd, niet per sé om de details van haar dat ze bijvoorbeeld nog steeds luiers draagt en zo, maar ook omdat Eve me heeft verteld dat ze een erg aardig meisje is, en dat geloof ik natuurlijk graag.

7 over 6 's avonds
Ik heb zojuist prachtig nieuws gezien op de televisie! Nu is even de tijd om hier iets te schrijven omdat er reclame is, maar wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat Lucas, samen met zijn hond, Duster en zijn vriendin tegelijk heeft teruggevonden bij een muziekclub die ik nog niet eens kende! Het heet geloof ik Club Tribe of zoiets, maar hiernaast ben ik wel ongelooflijk blij. Lucas is nu een groepje met de twee geworden om nog verder op zoek te gaan naar de bronnen van de rare dingen die op ons eiland gebeurden, want zij schijnen er het meeste over te weten, en dat vind ik wel heel knap, eerlijk gezegd.
Oké, ik spreek je misschien later, want Aqua Teen Hunger begint zo, en dat is één van de beste series ooit!

 

[Little Endy]

10 april 2013, 9 voor half 1 's middags
Ik ben net even bij Peridot langsgeweest om haar beter te leren kennen. Ze woont bij alleen haar moeder, want haar vader kent ze niet, ze weet alleen dat hij verslaafd is (best erg eigenlijk), en het huisje beschikt alleen over de begane grond en de kelder.
We waren eerst maar aan tafel gaan zitten met iets te drinken, en toen mochten we allebei iets over onszelf vertellen. Wel, ik ben natuurlijk al 14 en een half, heb een jaren '90 stijl kamer, twee broertjes, en ik ben soms wel eens een klein meisje (dat heb ik hier expres verteld omdat het een redelijk vertrouwde omgeving ervoor leek).
Peridot is zelf 12, heeft een moeder die een verschrikkelijke volbloed workaholic is en daarom vaak laat of niet thuis, en hierom krijgt ze dus thuis les, draagt ze al levenslang luiers (wat ze zelf overigens helemaal niet erg vindt), heeft ze nog steeds een speen en vindt dat ze laatste tijd behoorlijk stilletjes is omdat ze iemand heel belangrijk kwijt is.
“Ik zit al bijna 3 jaar zonder mijn moeders broertje” vertelde ze, “mijn dunkle, en ik mocht altijd bij hem komen slapen, maar dat kon laatste tijd dus niet meer... zelfs mams bleef anderhalf jaar langer thuis omdat het natuurlijk zorgen baart, snap je...?” Ze keek met grote, licht betraande ogen uit het keukenraampje. Dunkle is trouwens haar benaming voor haar oom, en dit is volgens haar een portmanteau van zijn voornaam en het Engelse woord uncle.
“Iedereen houdt zo'n beetje van 'm” zei ik, “als in, iedereen vindt hem erg aardig. Zelfs ik, want ik wilde hem al heel lang vragen naar verhalen over jou, omdat hij mij over jou vertelde en ik was natuurlijk heel erg geïnteresseerd hierin, en dat soort dingen. En daarom is het diep bij mij van binnen dus gebleken dat jij één van de weinigen bent die ik over mijn geheime hobby kan vertellen.”
“Ik ben alleen maar blij dat je het mij hebt verteld” zei Peridot. “Nu denk ik lang niet meer dat ik de enige ben die geniet van luiers dragen en een speen hebben. Alleen... 't is zo... ik kan 't aan bijna niemand laten zien. Mijn dunkle schijnt er beter mee om te kunnen gaan dan mams, maar ja, ik heb jou nu ook, en daar ben ik alleen maar blij mee.”
Ik heb hierna nog even de rest van het huis gezien, en Peridot's kamer is in de kelder, en ik was zo ongelooflijk verbaasd toen ik deze zag. Het bed heeft een zijde met spijlen die je omhoog kon halen zodat het net op een ledikant lijkt, er stond een commode aan de muur die het meest verreweg van de deur stond, de kast was rijkelijker gevuld met spulletjes in onze richting dan de mijne, en de muur was appelgroen geschilderd. Natuurlijk was er wel een klein raampje in de kamer, ondanks dat het in de kelder was, en daar hingen twee gebroken witte gordijnen voor.
“Mag ik eens een keer naar jou toe komen?” vroeg Peridot. “Ik ben gek genoeg wel benieuwd naar de redelijk schaarse inhoud van jouw kast.”
“Tuurlijk” zei ik, “voel je vrij om te doen wat je wil, maar ik vergeet natuurlijk niet dat jij examens hebt, dus ik zal er volkomen rekening mee houden.”
Peridot was het hier volledig mee eens, en we deelden onze allereerste vriendschapsknuffel, ook al kenden we elkaar nog maar net.
Ik ben blij dat ik nu vriendin nummer 3 heb die van mijn kleine geheimpje af weet.

 

[Little Endy]

3 juni 2013, half 4 's ochtends
Ik kan momenteel niet slapen, en heb mezelf net even een vraagje gesteld. Wat als mijn dagboek geen pagina's meer vrij heeft? Wel, het antwoord erop is dat ik de rest dan lekker toch op de computer ga schrijven, want ik weet eindelijk beter hoe hij werkt, allemaal geleerd van slimmere dorpelingen die 'm eerder hadden.
Van Britta had ik laatst gehoord dat één van haar klasgenoten, degene die naar het buitenland ging verhuizen (en wiens naam ik niet meer weet, haha), eerder die computers leerde kennen, omdat dat land wat meer over de 'technologie' wist. Man, ik wou dat ik haar beter kende zodat ze het mij misschien ook wel kon uitleggen!
Ik heb laatst een 'mobiele' telefoon gekregen, en ik moet er nog zo aan wennen, het feit dat ik nu een telefoon op zak heb. Wel handig als ik dan iemand even snel wil bellen als ik bijvoorbeeld in de rij van de winkel sta, of in noodgevallen. Al moet ik er nog aan wennen, ik heb hem wel altijd bij me.
Ik wou dat ik nu even iemand kon bellen, want naar de resultaten van de examens van Eve en Peridot ben ik eigenlijk wel benieuwd. Tenminste, vanuit hun oog, want de officiële resultaten moeten natuurlijk nog komen, en dat zal waarschijnlijk eeuwen duren, ben ik bang.

Kwart voor 6 's ochtends
Ik denk echt dat ik de huisarts moet bezoeken, want dat ik slecht kan slapen is gewoon niet meer te geloven. Het dragen van een luier mag dan wel nog comfortabel zijn, en de speen helpt ook wel een beetje, maar voor de rest weet ik het gewoon allemaal niet meer. Gek hè?
Ik heb mezelf net stil in de badkamer verschoond, want ik had daarnet bijna een waterballon tussen mijn benen, en ik was bang dat hij misschien echt zou exploderen. Hoe doe ik het stil? Nou, gewoon voorzichtig doen met die kleefbandjes, alsof je langzaam pleisters wegtrekt, maar dan minder pijnlijk.
Het begint steeds lichter te worden 's morgens. Kan dat een verklaring zijn van mijn slechte slaappatroon? Ik snap het allemaal even niet meer, het maakt me allemaal in de war en het doet me op hol slaan, en alle dagen heel druk zijn helpt daar niet echt bij. Verdorie, nu heb ik weer aandrang, maar het is niet verstandig om het echt te doen, als je begrijpt waar ik het over heb...

14 minuten over 5 's middags
Nee, van Eve en Peridot hun resultaten nog niets gehoord. Zij hebben ook geen geduld, en Eve al helemaal niet, want zij wil gewoon echt niet meer op school zitten. Peridot daarentegen verwacht dat alle resultaten positief zullen zijn. (We shall see!)
Toen ik net de examens had gemaakt, was ik in het begin natuurlijk verschrikkelijk bang om te falen, omdat ik dacht dat ik zo ontzettend lui was met het leren. Maar een paar weken later bleek het gelukkig precies het tegenovergestelde te zijn, en dat was een flinke opluchting. Wat ik me ook afvraag, is: waarom krijg je eerst je resultaten telefonisch te horen (ja, toen ik nog de oude hoorn-op-de-haak-telefoon had!), en pas eeuwen later je diploma? Dat is toch ontzettend verwarrend, nerve-racking en je geduld op de proef stellend? Ze zouden er eens verandering in moeten brengen, vind ik.
Ik moet echt eens bij iedereen langsgaan, kijken hoe het met ze zal gaan. Vooral bij Britta en Kara, en misschien vragen of Peridot ook bij ons kleine groepje mag, aangezien we allevier wel dat ene gemeen hebben.
Net kwam ik wéér ergens achter! (Dat gebeurt mij dus te vaak, gek genoeg.) Dat ik me bijna niet meer verveel sinds die hele modernisering van het eiland, wegens het feit dat ik dus mijn mobiele telefoon heb waarop ik, naast bellen en berichten, ook nog eens Pac-Man en Tetris kan spelen, de televisie met series die ik leuk heb leren vinden, de computer waarop onder andere Pinball en solitaire staan... zeg jij het maar, het is voor mij zo'n groot universum dat open is gegaan!
Ik ga denk ik straks voor de televisie hangen, terwijl ik vragen ga bedenken voor de volgende bezoeken aan mijn vrienden. Spreek je later.

 

[Little Endy]

29 juni 2013, 3 over 7 's ochtends
Gisteren was het zo leuk bij Eve op school! Ik was gisteren helaas te moe om te schrijven, dus bij deze... gisteren lekker gefeest weer, naar een musical over bosbewoners gekeken (waren het toevallig de Happy Tree Friends die ik wel eens op de televisie zie? Grapje, er was geeneens bloed), weer lekker brood gegeten en bijgepraat over het één en ander, inclusief de hele ding-dong over ons moderne eiland.
Heb ik je wel eens verteld over dat er willekeurige bliksemschichten insloegen in veel gebouwen laatste tijd, en dat het recentelijk eindelijk gestopt was? Nou, daar heb ik het dus ook over gehad, en die bliksemschichten bleken allemaal van de dondertoren te komen, die inmiddels lekker helemaal naar de knoppen is, dus nu is het hele dorp weer bijna veilig. (Moeten we daar ook om feesten dan?)
Eve was helemaal blij met haar horloge dat ik haar gisteren heb gegeven, diegene die ik zelf heb gemaakt uit een doosje dat ik toevallig in het winkeltje bij de uitverkoop tegenkwam. Ze wilde er al heel lang één, maar ze wilde natuurlijk geen tweedehandsje van één van haar broers of zussen, dus toen bracht dat mij op een ideetje. Goed, hè?
Ondanks dat ik me gisteren bijna volgestopt heb met lekkers, heb ik nu gek genoeg weer trek. Misschien is het dan toch beter als ik nu even iets ga eten, dat ik straks ook na het tandenpoetsen lekker rustig weer voor de computer of zo kan zitten voordat ik langs Peridot ga, die gisteren ook haar diploma ontving, maar het voor haar part rustig aan wilde doen. Ik vind het allemaal goed.
Trouwens, voordat ik het vergeet, voor Peridot heb ik ook nog een leuk cadeautje, en dat is een stressballetje dat er heel leuk uitziet. Hij is neonroze en ook prima voor in de speelgoedkast, vind ik!

4 over half 2 's middags
Ik ben net weer even bij Peridot geweest, en deze keer wel als een klein meisje. Nou ja, niet volledig, want ik had dan wel een jurk die felgekleurd was, en daar een luier onder aan, en nog een speen en zo bij me in een tasje, maar mijn gedrag was nog wel bijna 15 jaar, want anders heb ik natuurlijk rare blikken op mij gericht, snap je?
Peridot was helemaal blij toen ze mij zag, en gaf me gelijk al een knuffel toen ik nog maar net op de drempel van de voordeur stond.
“Gefeliciteerd, meisje” zei ik, en ik gaf haar gelijk het cadeautje, waarbij haar pupillen in één keer in grote, gele, glimmende sterren veranderden (bij wijze van spreken, natuurlijk), zo blij was ze ermee.
“Weet je wel hoe lang ik iets in het neonroze wilde?” riep Peridot enthousiast. “Echt heel erg bedankt dat dit mijn cadeautje is geworden! Je hebt goed gegokt!” Haar pupillen werden weer gewoon haar pupillen en ze liet me naar binnen, waarbij ik weer iets te drinken aangeboden kreeg.
We waren aan het praten over de recente ding-dong die vroeger vandaag ook was opgenoemd, maar we schrokken uit ons gesprek door Peridot's moeder, Lilian, die toevallig even kwam kijken hoe het in de keuken ging. Ik stelde me abrupt voor en er vlogen allerlei zenuwtrekken door me heen, dus ik vertelde ook maar dat ik alle dagen heel druk was.
“Ik zal zometeen lekker zien hoe het vrije leven is” zei Peridot, “startend vanaf maandag, want morgen zal mijn dunkle denk ik ook langskomen, maar ik weet het nog niet zeker, want hij zat laatst ergens vast, en ik hoop dan nu maar dat hij inmiddels allang bevrijd is, want anders baart het mij en mams nogal zorgen, hè?” Ze dronk haar glas in één keer leeg en smeet het haast terug op de tafel.
Ik raakte nog even met Lilian in gesprek voordat ik met Peridot mee ging naar haar kamer, waar we verder bij gingen praten. Hier praatten we ook over onze interesse, en uiteindelijk was ik zelfs zo moedig dat ik mijn speen erbij pakte.
“Wacht eens even” zei Peridot, “weet je nog dat ik zei dat ik je misschien al ergens van herkende? Ik weet nu alweer waar dat was: vorig jaar, echt in het hele erge begin ervan, toen we allemaal gingen kijken bij die verbouwing, toen was ik al zo enthousiast over jou met die speen! Tenminste, dat denk ik dus gezien te hebben.”
Ik keek Peridot stomverbaasd aan en probeerde terug te denken aan die dag... ik weet nog wel dat Angie, de dochter van de bakker, me destijds aankeek alsof ik (zoals ik het daar ook al zei) puisten als zeepokken had, vanwege die speen, en dat er een meisje enthousiast over werd. Zou dat dan Peridot zijn geweest?
“Was jij dan zo enthousiast erover?” hakkelde ik. “Ik had je van die afstand echt véél jonger geschat, vier of vijf of zo! En mijn haar zat toen echt vreselijk, alsof ik in de storm had geslapen of zo!”
“Ja, en ik!” lachte Peridot, “ik had pas coupe storm, met mams die mijn haar vergat te doen en me na een verschoning meteen naar buiten bracht!” Ze hield haar adem even in om rustig aan te kunnen doen. “Maar serieus, schatte je mij nog zó jong in? Ik was bijna 11 destijds, maar nu schatten mensen me in als een jaar of zes, zeven, omdat ik nog lang niet heb gewisseld. Maar ja, dat heeft nu ook zijn voordelen, dat ik geen pijn heb of zo, want dat heb ik eens bij Eve gezien.” Ze glimlachte erbij en haalde ook haar speen erbij, waarbij ze een beetje languit op haar stoel ging liggen.
We hebben maar even stil op de stoelen gezeten en elkaar zo nu en dan een vraag gesteld, totdat ik zelf op gegeven moment even niet oplette en ik na een halve minuut ineens iets voelde groeien tussen mijn benen. Ik was bijna vergeten dat ik een luier aan had, en schrok wel een beetje van het feit dat ik er bijna volautomatisch mijn hele blaasinhoud in liet lopen!
“Het is goed, Ammie” zei Peridot. (Zij bedacht 'Ammie' als mijn afkorting, en dit doet bijna niemand. Aardig, hè?) “Ik heb er zelf totaal geen controle over, en hetzelfde geldt voor de rest van de inhoud van mijn organen. Ik hoef zelfs geen maandverband in, echt handig!” Ze wilde mij naar de commode leiden, maar bedacht zich even. “Doe je het misschien liever zelf?”
Ik knikte, en liet even zien hoe ik zelf mijn luier verwisselde. Peridot en ik waren tenslotte toch allebei meisjes, dus mijn dinges maakte nu even niet uit.
We hadden er samen wel een geslaagde late ochtend van gemaakt, ondanks dat er soms wel eens een luier verwisseld moest worden, maar dankzij Peridot heb ik er wel een beetje aan leren wennen.

 

[DLijo]

Leuk, origineel en goed geschreven verhaal!
Hoe kom je op de namen als ik vragen mag, het zijn namelijk geen doorsnee namen
Ga zo door

 

[Little Endy]

Leuk, origineel en goed geschreven verhaal!
Hoe kom je op de namen als ik vragen mag, het zijn namelijk geen doorsnee namen
Ga zo door

De namen ken (en gebruik) ik van karakters uit allerlei videospellen en (tekenfilm)series die ik erg leuk vind, zo is Amethyst bijvoorbeeld genoemd naar het gelijknamige karakter uit Steven Universe. In dit verhaal, en nog een paar andere verhalen die ik hier heb geschreven, zijn er in dit geval zelfs sommige karakters uit Mother 3, mijn lievelings-videospel.
En super bedankt! ;D

 

[DLijo]

Leuk, origineel en goed geschreven verhaal!
Hoe kom je op de namen als ik vragen mag, het zijn namelijk geen doorsnee namen
Ga zo door

De namen ken (en gebruik) ik van karakters uit allerlei videospellen en (tekenfilm)series die ik erg leuk vind, zo is Amethyst bijvoorbeeld genoemd naar het gelijknamige karakter uit Steven Universe. In dit verhaal, en nog een paar andere verhalen die ik hier heb geschreven, zijn er in dit geval zelfs sommige karakters uit Mother 3, mijn lievelings-videospel.
En super bedankt! ;D

Ah okay

 

[Little Endy]

15 november 2013, 3 voor half 4 's nachts
Ik heb absoluut geen idee hoe ik me momenteel moet voelen. Ik voel me draaierig, misselijk en zwak, want uit het nieuws van gisteravond is het gebleken dat een mysterieuze gemaskerde slechterik de langverloren tweelingbroer van Lucas was, en dat bijna het hele dorp nu in één of andere nieuwe 'hoofdstad' is. Ik niet in ieder geval, want na een nieuwe, mooie kamer gekregen te hebben is verhuizen het absoluut niet waard.
Ik ben momenteel wakker sinds 2 uur of zo, waarbij ik de televisie aanzette, en waarin er weer vreselijk nieuws was, welke mijn negatieve gevoelens verklaart... Claus (die gemaskerde slechterik) is nu naar waar zijn moeder ook is, als je begrijpt wat ik bedoel. Groot drama voor Lucas en hun vader, en ook voor de medereizigers, en ook wel voor mij, want ik vond Claus zo ontzettend aardig, en ik maakte me in de loop der tijd zo'n ontzettende zorgen over hem. Nu sta ik dus mijn ogen er bijna uit te wenen omdat hij er niet meer is... echt vreselijk. De televisie staat nu maar uit, en ik ben bang dat de enige optie nu is dat ik mezelf maar in slaap ga wenen. Zelfs deze pagina is erg nat geworden, waardoor schrijven een regelrechte ramp is, en wat zonde van het papier ook...

5 over 9 's ochtends
Ik ben nog steeds verdrietig over het verlies van Claus, maar nu ook ergens anders geshockeerd om: het is buiten nog steeds zo donker als de nacht, maar dan zonder maan of sterren! Mijn vader slaapt nog, maar de rest is wel al wakker. Moeder vroeg zich af waarom mijn ogen zo rood zagen, en ik flapte het er helaas toch uit. Iedereen aan tafel schrok, en meteen zaten ze aan het volgende nieuwsbericht gekluisterd, terwijl ik in alle rust gewoon probeerde te eten, mijn tanden te poetsen, mijn haar uit te kammen en zo.
Ik hoop dat het straks weer licht wordt, want ik vind het nu wel eng worden, dat donker.

7 over half 11 's ochtends
Is de kortste dag van het jaar misschien vervroegd gekomen?

9 over 6 's avonds
Ik heb weer naar het nieuws gekeken... het bleek dat het leger dat ons hele eiland heeft gemoderniseerd, eindelijk opgeheven is (dat is dan weer wel goed nieuws), en dat Lucas, die al die tijd de uitverkorene bleek te zijn (waar ik dus helemaal niets van wist!), een wens heeft gedaan dat het eiland weer vrede heeft, maar desondanks toch de nieuwe positieve dingen zal behouden, en dat het daarom zo verschrikkelijk donker is. Ik moest zelfs naar buiten met een zaklamp, en ik was niet de enige die moeite had met zien! Ik was wel drie keer tegen de zoon van de houthakker opgelopen, die zelf ergens per ongeluk zijn lucifer had laten vallen. Ik vroeg hem waarom hij nu een lucifer bij zich had, en geen lantaarn of zo.
“Ik kon niets vinden thuis” zei Fuel, “en tot overmaat van ramp was het ook nog eens de laatste, dus had ik weer pech.”
“Zeker weten dat je het zout niet per ongeluk had omgegooid?” vroeg ik. “Of misschien niet toevallig een zwarte kat bent tegengekomen?” Dit maakte ons allebei wel aan het lachen, want dit soort dingen die bijgeloof heten heb ik meegekregen van Kara, en die had het weer van haar zusje.
En bij deze hoop ik dus nu dat er ten eerste echt vrede komt op ons eiland, en ten tweede dat het morgen weer licht zal gaan worden. Spreek je later.

 

[Little Endy]

2 december 2013, 3 voor half 11 's ochtends
Ik zit momenteel met Kara en Britta op mijn kamer, want die kwamen me in één keer uit het niets verrassen. Leuk toch? Anyways, wat wij momenteel (in kleine-meisjes-kleding natuurlijk) bespreken is het gerucht over dat Lucas en zijn vader wilden verhuizen, en die blijkt ook nog eens echt waar te zijn. Britta had het gisteren gezien, en van hen ook meegekregen dat ze rond Amerika gaan trekken voor een goede woonplek. Ik ben niet jaloers, maar ik zal ze wel behoorlijk missen, en hetzelfde zal waarschijnlijk wel voor de rest van hun vrienden en zo gelden.
Oh, en nu krijg ik ineens mee dat we straks televisie willen kijken, naar een nieuwe serie die er ineens is. Ik zal je er straks misschien over vertellen, en de serie zal ons ook vast afleiden van het feit dat er vandaag een grote verhuizing in onze buurt plaats zal vinden.

1 uur 's middags
Momenteel bespreken Kara, Britta en ik de nieuwe serie die daarnet op televisie debuteerde. Hij was zo gaaf, en we willen hem best vaker zien! Ook hebben we hem net even opgezocht op mijn computer, maar hij schijnt dan ook echt volledig nieuw te zijn, dus dat er maar weinig afleveringen van zijn. Wel jammer, maar we hebben altijd series als Aqua Teen Hunger en zo nog.

8 over half 8 's avonds
Ik heb me echt geprobeerd er niet om te bekommeren, maar ja, helaas is het toch mislukt... ik ben nu ook lichtelijk gefrustreerd om Lucas en zijn vader hun verhuizing. Ik probeer mezelf momenteel af te leiden met een spelletje op de computer, maar ik kan niet kiezen uit welke, dat is toch rampzalig!
Ik ben recentelijk wel weer achter nog iets nuttigs gekomen: het internet is net als een boom, soms wel erg gevaarlijk, maar aan de andere kant ook weer erg groot en mooi. Ben ik even blij dat ik een virusscanner op mijn computer heb gezet, anders had ik nu echt geen leven meer en was het RIP computer geweest.
Ik denk dat ik beter niet kan schrijven en kiezen tegelijk, anders teken ik dadelijk nog Q*bert in mijn dagboek, hahaha, en tekenen kan ik absoluut niet, en al helemaal niet met een pen...!

 

[Little Endy]

21 augustus 2016, 12 over 5 's middags
Net via onze vriendengroep op Skype had Eve ons iets belangrijks moeten vertellen, en daar schrokken we wel allemaal van, want ze had een grafstem toen ze dit zei.
“Is één van je broers of zussen overleden dan?” vroeg Kara geschrokken.
“Of is er iets anders in je familie gebeurd?” vroeg ik.
“Nee, erger nog” riep Eve.
“Ben je één van ons geworden dan?” vroeg Britta.
“Ja, in wat voor opzicht?” lachte Peridot, “we zijn hier toch allemaal van het vrouwelijk geslacht? Of eh... misschien weet ik al wat je bedoelt, Eve?” Ze kleurde uiteindelijk volledig schaamrood, alsof ze zoiets had van: die vraag had ik beter niet kunnen stellen.
“Daarom vroeg ik dus of ik in jullie groepje kon...” snikte Eve. “Maar ik ben natuurlijk te verlegen om te snel zoiets te vertellen... dus bij deze weten jullie nu ook dat ik weer een baby wil zijn. Dit heb ik wel 3 jaar lang geheim moeten houden, want ik kon niet anders...!” Ze leunde met haar volle gewicht op haar toetsenbord en weende eens flink. Hierdoor stond er in de chatbox dat ze aan het typen was, maar dat was gewoon omdat ze nu op alle knopjes lag met haar armen.
“Eve...” zei Peridot. “Dit had ik echt niet van je verwacht, het was maar een gok! En het spijt me dat ik dat zo eruit flapte... ik snap heus wel dat je te verlegen bent om snel iets te kunnen vertellen... kunnen we je helpen?”
Eve legde haar hele verhaal uit, over hoe ze wel eens door haar oudste zus Lea vernederd werd toen ze wel eens een weekend in het ouderlijke huis bleef, en dat dit kwam doordat Eve zelf de jongste is van haar huis (waarbij ze haar tientallen pas gekregen stekelbaarsjes dus niet meetelt), en dat ze dit niet fijn vindt, en dat de enigen die haar hierin wel begrijpen wij van de vriendengroep en haar 2 jaar oudere broers Tom en Ray waren. Tenslotte vertelde ze dat ze al vastberaden genoeg is om aan spulletjes in die richting te komen, en onze hulp alleen nodig had in andere situaties.
Wij waardeerden haar verhaal zeer, en bij deze weet jij nu dus ook dat Eve tot ons kleine meisjes hoort. We zullen haar later naar meer details vragen.

PS: moet ik erbij vertellen dat luiers, spenen, flessen en zo houden in je eigen woning, zoals ik dat heb, zoveel fijner is dan in een ouderlijk huis? Aaargh, help me, ik ben hier te zielig voor, ben ik bang!

 

[Little Endy]

Editor's note: de komende twee hoofdstukken, waaronder deze, zullen deels overlappen met één van mijn eerdere geschreven verhalen, namelijk <a href="http://www.ab-dl-tb-club.nl/index.php?topic=17656.0">deze</a> die uit medio november afkomstig is!

5 oktober 2016, 11 voor half 11 's ochtends
Ik heb teveel gemist, ben ik bang. Lucas en zijn vader waren eergisteren blijkbaar terug van Seattle naar ons dorp verhuisd, en hadden nog iemand meegenomen die haar biologische ouders verloren scheen te zijn en anders geen onderdak had. Zielig eigenlijk. Maar wel weer fijn voor Lucas dat hij een surrogaatzus erbij heeft.
Wacht, wat? Ik lees op Instagram nu in één keer dat ze naar de vriendin van Duster is verhuisd, en dat zij nu de zorg voor het meisje dat ik niet ken op zich neemt. Ik heb nog geen foto's gezien, maar het komt in één keer zo hard aan van twee verschillende kanten: aan de ene kant is Lucas nu zijn surrogaatzus bijna kwijt, maar aan de andere heeft de vriendin van Duster nu wel een surrogaatdochter, en ze had zelf best een kind gewild, maar durfde dit niet snel te vragen... lang verhaal. In ieder geval ga ik er bij deze ook van uit dat het meisje Duster's surrogaatdochter kan zijn, ook al wonen de twee nog lang niet samen, ondanks dat ze verliefd zijn. Gek vind ik dat eigenlijk, als iemand en zijn liefde wel al zo verliefd zijn, maar nog niet bij elkaar wonen. Ach, ik heb genoeg geduld, moet je maar even weten.

4 over half 9 's avonds
De speech van de president was echt verschrikkelijk! Maar ik ben aan de andere kant ook weer blij dat het de allerlaatste ooit was, aldus één van zijn bedienden, dus ik zal die speeches missen als kiespijn. Huzzah, huzzah.
Momenteel ben ik aan het wachten op een film die over circa 11 minuten komt, ben ik gedoucht en wel, zit ik in niets anders dan mijn nachtjapon en mijn luier, en heb ik al verscheidene dingen klaarliggen, niet per sé alleen snacks en meerdere flessen aan drinken, maar ook mijn speen, en dan is het ook maar goed dat ik een luier aan heb die meer aankan, want drie keer raden wat voor een film ik straks ga kijken...!
Juist, een sciencefictionfilm van Star Trek deel weet ik veel, en dat kan zelfs voor mij nog best spannend zijn. Al had ik natuurlijk van tevoren al véél engere films gezien, en eigenlijk moet ik die niet meer gaan kijken, en al helemaal niet als ik dronken ben, want dan heb ik niet alleen maar een vuile luier, maar ook eentje die aan vrijwel alle kanten lekt. Hieruit dus geconcludeerd dat horror niet het beste medicijn is, haha.
Spreek je later, want straks begint de film al, en reken maar dat ik absoluut niets ervan wil missen!

 

[Little Endy]

7 oktober 2016, 4 over half 6 's ochtends
Ik wist niet dat ik mijn telefoon 's nachts nog aan had laten staan, want hij ging daarnet ineens af! Ik ging maar eens kijken... er schijnt deze na-ochtend een geheime meeting te zijn voor mensen als ik, of misschien moeilijker gezegd, infantilisten. Dit bericht kreeg ik van Kara, die altijd wel all ears erover is op dat gebied, en kort geleden zelfs haar vriend had gevraagd of hij haar ageplayvader kon zijn, en hij zei gelukkig ja, dus alles was sindsdien goed.
Ik wilde de rest van mijn groepje op Skype ernaar vragen, maar zij wisten er blijkbaar al van, want ze waren er druk over in de weer, dus ik typte maar in:
Hallo hallo, ik kom daar ook! Ik heb er al best zin in! ;D
Nou, zij allemaal blij, dus dan ben ik dat ook maar omdat zij er ook bij zullen zijn, maar door wie het precies georganiseerd wordt is ons nog een raadsel, want dat stond er niet bij. Ach, we zullen zien, hè?

3 over 2 's middags
Die meeting was fantastisch, ik wou dat er vaker zoiets zou komen! Het vond zich plaats in een soort kleine vergaderzaal in het glazen winkelcentrum, en ik was natuurlijk wel in mijn kleine-meisjes-kleding gekomen. Toen ik er aankwam, waren Eve en Kara er al, maar er was ook een meisje van ongeveer Britta's tot mijn leeftijd dat ik nog niet kende. Ze had blond haar, groene ogen en keek in haar roze wagen een beetje verlegen voor zich uit. Logisch als je daar nog niemand kent. Fuel daarentegen kreeg van haar wel vaak antwoord op zijn vragen en zinnen, dus ik had zoiets van: misschien kennen ze elkaar wel ergens van.
Uiteindelijk was iedereen er blijkbaar, ook uit mijn vriendengroep, en werd er eerst volop naar elkaar gestaard, gepaard met geroezemoes, totdat het meisje dat wij nog niet kenden zich voorstelde als Marcelien van 16, of baby Marcie van 2, waarbij het laatste om ageplay gaat. Wij stelden ons uiteraard ook aan haar voor, en toen we verder wilden praten, sprong Marcie blij uit haar wagen omdat ze blijkbaar blij was om iemand weer te zien. Lucas was verlegen binnengekomen, en dit zette me aan het denken...
Er was laatst een meisje dat wees was geworden met Lucas meegekomen uit Amerika, en die had even bij hem gewoond. Zou Marcie misschien zijn surrogaatzus zijn? Ik had het gevraagd, en het was nog waar ook! Mijn ogen stuiterden bijna eruit van verbazing. Dus bij deze ken ik weer iemand die tot onze geheime interesse behoort, en dat is best fijn.
Ik vond het helemaal niet fijn dat Marcie geen ouders meer had, dus van ons allemaal die in de ruimte aanwezig waren kreeg ze één van de beste knuffels die we ook maar konden bedenken.
Hierna gingen we maar weer back to the point, omdat Fuel ook nog even wilde vertellen waarom hij en zijn vriendin Nana hier waren. Dit naar aanleiding van het feit dat Eve zich afvroeg of hij op dat moment ook een luier aan had, en het was nog waar ook! Heb ik je verteld dat Lucas dit allemaal blijkbaar ook fijn vindt? Dan kan ik je nu weer iets zeggen: bij deze ken ik weer in totaal drie nieuwe mensen die tot onze geheime interesse behoren, en alweer stuiterden mijn ogen van hun plek! Man, verbaasd zijn maakt echt behoorlijk moe.
Ik ben er overigens achter gekomen dat Kara niet de enige is die een ageplayvader heeft. Eve's vriend is er ook eentje, en ik heb 'm gezien, hij is aardig, en Fuel heeft Nana dan weer als ageplaymoeder. Grappig hoe de liefde dan soms ook zo kan werken, vind ik. Ik moet nog steeds iemand hebben, maar een vriend vinden van betrouwbare bronnen die anders zijn dan internet is zo ontzettend lastig!
Momenteel ben ik druk bezig met het opstellen van een goede advertentie die ik op het dorpsprikbord kan zetten, maar ook dat is één van de meest lastige dingen ooit. Help, denk ik.
Trouwens, wat ik nog vergeten ben te zeggen, is dat Marcie inderdaad de vriendin van Duster als surrogaatmoeder heeft, en dat mijn gedachte van 'Duster zelf is Marcie's surrogaatvader' ook nog eens waar blijkt te zijn! (Stiekem bij hen eavesdroppen doet wonderen.) Hoe vaak moet ik mijn ogen nog corrigeren nadat ze zo vaak van hun plek zijn gerold? Hahaha.
In ieder geval heb ik 's ochtends laat de grootste lol gehad.

 

[Little Endy]

1 november 2016, 6 over 8 's ochtends
Ik ben momenteel nog even aan het nagenieten van Halloween gisteren met Eve. We hadden eergisteren erge meningsverschillen over wat voor kostuum we nou moesten aantrekken, want Eve wilde graag als een paarse Pikmin verkleed gaan, terwijl ik als Sans uit Undertale wilde, maar dat vond Eve niet erg overeen komen met haar kostuum, zei ze, dus ik moest haar maar even vierkant uitlachen. Totdat het uiteindelijk bleek dat Lucas al als Sans ging, dus ik was zo van:
“Vooruit dan maar, voor jouw sake ga ik als Brittany uit Pikmin, goed?”
Daar was Eve al helemaal blij om, en een dag later kwamen we als een dynamisch duo aan de meeste deuren in de buurt aanzetten, waarbij we uiteraard ook behoorlijk wat snoep hadden gekregen.
Oh, en we hadden overigens ook weer de gewoonlijke regel afgesproken: onder het kostuum stiekem een luier dragen, en misschien was het dan ook beter voor het geval we weer een jumpscare zouden krijgen, wat gisteren gek genoeg niet eens was gebeurd.
Gedurende onze verzameltocht kwamen we ook nog andere bekenden tegen. Zo kwamen we eerst Kara, Britta en Garnet tegen, die helemaal in de ban waren van Undertale, omdat ze als de mensenkinderen en Asriel verkleed waren, en hierna kwamen we Marcie, Lucas, Fuel en Peridot tegen, die hadden afgesproken dat ze zich mochten verkleden als wie ze ook maar konden bedenken, en dit maakte me best aan het lachen, want wat kostuums betrefte, was Peridot een beetje een buitenbeentje omdat zij, in tegenstelling tot de rest van haar groepje, als Mr. Meeseeks uit Rick & Morty verkleed was (of moet ik in dit geval 'Mrs. Meeseeks' zeggen?), terwijl de rest zich had verkleed als Sans, Papyrus en Napstablook uit Undertale, want blijkbaar is dat in ons dorp dus populairder (of zoiets) dan Rick & Morty. Ach, ieder zijn eigen smaak, allemaal Spa Fruit, zeg ik maar.
In ieder geval hadden ik en Eve ook heel veel lol met onze kostuums, en hadden we toen we thuiskwamen uiteraard weer de halve emmer aan snoep leeggegeten, wat ons een soort van high maakte van de suiker.
Ik had gisteren geen tijd om nog onder de douche te gaan, dus ik had me daarnet maar even verlost van mijn overbeladen luier (het enige dat ik 's nachts droeg omdat ik te lui was om een pyjama of zo te pakken) en eens goed gewassen, want zelfs ik kon ruiken dat het nog nodig was ook.
Ik denk dat ik straks ook maar even wat gezonder ga eten dan de rest van de emmer snoep die er nog over is, want anders word ik nog één van de meest bolle eilanders, haha.