Marije's verhaal
- Onderwerp starter Peter1970
- Startdatum
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Fijn dat de moeder van Laura het accepteert, had eigenlijk al rekening gehouden met een tegenovergestelde reactie.
Marije's verhaal deel 33
De vredige stilte die in de kamer hing werd opeens duidelijk hoorbaar onderbroken door gerommel in Laura's buik. Laura die tot dan toe als in een trance met het haar ogen dicht aan het flesje had liggen zuigen, keek verschrikt op.
'Ach meisje, heb je krampjes?' Vroeg Laura's moeder.
Laura knikte, ze had inmiddels flinke krampen en het geborrel en gerommel in haar buik werd heftiger.
'Ga je maar lekker ontspannen, niet proberen het op te houden.'
'Ik durf niet.' Zei ze met een klein stemmetje.
'Je hoeft je toch niet te schamen, ik ben toch je moeder.'
Maar Laura vond het toch wat genant.
'Toe maar kindje.' Moedigde haar moeder haar aan.'
De krampen werden heftiger, en al zou Laura het hebben willen ophouden, dan was haar dat niet gelukt. Laura voelde hoe haar darmen zich leegden en hoe de ontlasting zich in haar luier verspreidde. Laura kreunde zachtjes en ze genoot van het opgeluchte gevoel in haar buik in combinatie met het aangename warme gevoel tusssen haar benen. Het strakke rompertje zorgde ervoor dat de volle luier extra stevig in haar kruis werd gedrukt.
'Grote meid, heb jij bah gedaan.' Riep haar moeder opgetogen uit.
Laura had een rood hoofd gekregen deels van schaamte maar ook van opwinding. Ze had een dag geleden niet durven dromen dat ze nu met een vol gepoepte luier op de schoot van haar moeder zou liggen. Laura voelde zich intens gelukkig.
'Zal mammie jou dan maar eens lekker gaan verschonen?'
Hier had Laura eigenlijk nog geen zin in, ze wilde de volle luier graag nog even aanhouden. Aan de ene kant omdat ze het een heerlijk opwindend gevoel vond, maar ook als omdat ze zich eigenlijk wel een soort van trots voelde dat ze in het bij zijn van haar moeder in haar luier had gepoept.
'Nou vooruit gaan dan nog maar even spelen.' Reageerde haar moeder begrijpend. Samen met Marije speelde ze met de Duplo. Door de volle luier, die ze vooral goed voelde als ze op haar billen zat, waande ze zich op en top een klein meisje.
Helaas greep Pauline op een gegeven moment in.
'Nu is het wel genoeg geweest Laura, echte baby'tjes laten we ook niet met een vieze luier spelen. Bovendien stink je inmiddels een uur in de wind.Kom dan ga ik je verschonen.'
'Mammie doen.' Zei Laura en ze wees naar haar moeder.
'Graag zelfs, schatje.' En ze pakte Laura's hand. Door de volle luier kon Laura nauwelijks lopen, wijdbeens waggelde ze naast haar moeder.
'Nou nou dat is maar net goed gegaan.' Zei haar moeder toen ze de luier openmaakte. Door het spelen en op haar billen zitten was alles maar net binnen de randjes gebleven. Met veel geduld maakte haar moeder haar schoon. Laura genoot van de tedere en zorgzame aanraking. Ze kon er nog steed niet over uit dat haar moeder zo als een blad aan de boom was omgeslagen. Toen Laura, weer helemaal verschoond naast de kommode stond, vloog ze haar moeder om haar hals.
'Ik vind je lief.' Zei ze.
'Ik jou ook schatje.'
Terug in de woonkamer kroop Laura weer naar het speelkleedje. Marije was blij dat haar vriendinnetje weer terug was. Al snel gingen ze weer helemaal op in hun spel en waren ze zich, als echte kindertjes, van hun omgeving minder bewust. Tessa, Pauline en Laura's moeder, Joke, zaten op de bank met een kopje koffie. Joke was enorm opgewonden, Pauline en Tessa vonden haar zelfs een beethe hyper.
'Oh meiden ik ben zo blij dat ik deze stap heb gezet en dat ik mijn dochter weer terug heb.' Zei Joke.
'Fijn dat u Laura's keuzes nu respecteert.' Zei Pauline een beetje afgemeten. Op een of andere manier wist ze niet goed hoe ze op het plotselinge enthousiasme van Laura's moeder moest reageren.
'Hoe gaan we nu verder?' Vroeg Laura's moeder
'Hoe bedoelt u?' Reageerde Pauline.
'Je, zeg maar "je", nou gewoon, als moeder van Laura wil ik natuurlijk ook voor haar zorgen, ik heb nog zoveel tijd met haar in te halen.'
'Ik weet niet of....' Joke liet Pauline niet uitpraten.
'Jullie hebben zelf gezien hoe blij ze reageerde op mij.'
'Wat stel je, je er dan bij voor, Joke?'
'Nou gewoon, dat ik af en toe langs kom om haar te verzorgen en dat zo af en toe weer thuis komt om een nachtje bij mij te blijven slapen.'
'Dit gaat wel meteen heel ver ik weet niet of Laura dat wel wil.'
'Ik wil haar ook niet dwingen, ze kan toch zelf kiezen, en als jullie mij laten zien waar die babyspulletjes vandaan komen, ga ik ook zo'n mooi kinderkamertje voor haar inrichten. Ik zie het al helemaal voor me, het wordt vast fantastisch. Ik heb er zo'n zin in!' Joke was steeds harder gaan praten in haar enthousiasme. Laura en Marije keken verbaasd op uit hun spel.
'Wat is er mammie?' Vroeg Laura, die geinteresseed was geraakt door de woorden van haar moeder en van het kleedje was afgekropen.
'Oh schatje, goed dat je er bent, mammie wil zo graag voor je zorgen en alles weer goed maken, dus mammie vroeg zich af of je niet ook een keertje weer thuis zou willen komen. Om te logeren, ik ga een prachtig kamertje voor je maken. Ik denk dat als je die ziet dat je er niet meer weg wilt.'
'Maar ik kom niet meer thuis wonen.' Zei Laura een beetje verschrikt.
'Natuurlijk niet liefje, dat begrijpt mammie heel goed, maar jij vindt het toch ook fijn als mammie voor je zorgt
Laura gaf een kort knikje.
'We zullen wel zien hoe het loopt.' Kwam Pauline tussen beide.
'Ik wil alleen maar het beste voor mijn meisje.' Verdedigde Joke zich.
'Dat begrijp ik.' Zei Pauline, maar ze was er niet gerust op. (Wordt vervolgd)
De vredige stilte die in de kamer hing werd opeens duidelijk hoorbaar onderbroken door gerommel in Laura's buik. Laura die tot dan toe als in een trance met het haar ogen dicht aan het flesje had liggen zuigen, keek verschrikt op.
'Ach meisje, heb je krampjes?' Vroeg Laura's moeder.
Laura knikte, ze had inmiddels flinke krampen en het geborrel en gerommel in haar buik werd heftiger.
'Ga je maar lekker ontspannen, niet proberen het op te houden.'
'Ik durf niet.' Zei ze met een klein stemmetje.
'Je hoeft je toch niet te schamen, ik ben toch je moeder.'
Maar Laura vond het toch wat genant.
'Toe maar kindje.' Moedigde haar moeder haar aan.'
De krampen werden heftiger, en al zou Laura het hebben willen ophouden, dan was haar dat niet gelukt. Laura voelde hoe haar darmen zich leegden en hoe de ontlasting zich in haar luier verspreidde. Laura kreunde zachtjes en ze genoot van het opgeluchte gevoel in haar buik in combinatie met het aangename warme gevoel tusssen haar benen. Het strakke rompertje zorgde ervoor dat de volle luier extra stevig in haar kruis werd gedrukt.
'Grote meid, heb jij bah gedaan.' Riep haar moeder opgetogen uit.
Laura had een rood hoofd gekregen deels van schaamte maar ook van opwinding. Ze had een dag geleden niet durven dromen dat ze nu met een vol gepoepte luier op de schoot van haar moeder zou liggen. Laura voelde zich intens gelukkig.
'Zal mammie jou dan maar eens lekker gaan verschonen?'
Hier had Laura eigenlijk nog geen zin in, ze wilde de volle luier graag nog even aanhouden. Aan de ene kant omdat ze het een heerlijk opwindend gevoel vond, maar ook als omdat ze zich eigenlijk wel een soort van trots voelde dat ze in het bij zijn van haar moeder in haar luier had gepoept.
'Nou vooruit gaan dan nog maar even spelen.' Reageerde haar moeder begrijpend. Samen met Marije speelde ze met de Duplo. Door de volle luier, die ze vooral goed voelde als ze op haar billen zat, waande ze zich op en top een klein meisje.
Helaas greep Pauline op een gegeven moment in.
'Nu is het wel genoeg geweest Laura, echte baby'tjes laten we ook niet met een vieze luier spelen. Bovendien stink je inmiddels een uur in de wind.Kom dan ga ik je verschonen.'
'Mammie doen.' Zei Laura en ze wees naar haar moeder.
'Graag zelfs, schatje.' En ze pakte Laura's hand. Door de volle luier kon Laura nauwelijks lopen, wijdbeens waggelde ze naast haar moeder.
'Nou nou dat is maar net goed gegaan.' Zei haar moeder toen ze de luier openmaakte. Door het spelen en op haar billen zitten was alles maar net binnen de randjes gebleven. Met veel geduld maakte haar moeder haar schoon. Laura genoot van de tedere en zorgzame aanraking. Ze kon er nog steed niet over uit dat haar moeder zo als een blad aan de boom was omgeslagen. Toen Laura, weer helemaal verschoond naast de kommode stond, vloog ze haar moeder om haar hals.
'Ik vind je lief.' Zei ze.
'Ik jou ook schatje.'
Terug in de woonkamer kroop Laura weer naar het speelkleedje. Marije was blij dat haar vriendinnetje weer terug was. Al snel gingen ze weer helemaal op in hun spel en waren ze zich, als echte kindertjes, van hun omgeving minder bewust. Tessa, Pauline en Laura's moeder, Joke, zaten op de bank met een kopje koffie. Joke was enorm opgewonden, Pauline en Tessa vonden haar zelfs een beethe hyper.
'Oh meiden ik ben zo blij dat ik deze stap heb gezet en dat ik mijn dochter weer terug heb.' Zei Joke.
'Fijn dat u Laura's keuzes nu respecteert.' Zei Pauline een beetje afgemeten. Op een of andere manier wist ze niet goed hoe ze op het plotselinge enthousiasme van Laura's moeder moest reageren.
'Hoe gaan we nu verder?' Vroeg Laura's moeder
'Hoe bedoelt u?' Reageerde Pauline.
'Je, zeg maar "je", nou gewoon, als moeder van Laura wil ik natuurlijk ook voor haar zorgen, ik heb nog zoveel tijd met haar in te halen.'
'Ik weet niet of....' Joke liet Pauline niet uitpraten.
'Jullie hebben zelf gezien hoe blij ze reageerde op mij.'
'Wat stel je, je er dan bij voor, Joke?'
'Nou gewoon, dat ik af en toe langs kom om haar te verzorgen en dat zo af en toe weer thuis komt om een nachtje bij mij te blijven slapen.'
'Dit gaat wel meteen heel ver ik weet niet of Laura dat wel wil.'
'Ik wil haar ook niet dwingen, ze kan toch zelf kiezen, en als jullie mij laten zien waar die babyspulletjes vandaan komen, ga ik ook zo'n mooi kinderkamertje voor haar inrichten. Ik zie het al helemaal voor me, het wordt vast fantastisch. Ik heb er zo'n zin in!' Joke was steeds harder gaan praten in haar enthousiasme. Laura en Marije keken verbaasd op uit hun spel.
'Wat is er mammie?' Vroeg Laura, die geinteresseed was geraakt door de woorden van haar moeder en van het kleedje was afgekropen.
'Oh schatje, goed dat je er bent, mammie wil zo graag voor je zorgen en alles weer goed maken, dus mammie vroeg zich af of je niet ook een keertje weer thuis zou willen komen. Om te logeren, ik ga een prachtig kamertje voor je maken. Ik denk dat als je die ziet dat je er niet meer weg wilt.'
'Maar ik kom niet meer thuis wonen.' Zei Laura een beetje verschrikt.
'Natuurlijk niet liefje, dat begrijpt mammie heel goed, maar jij vindt het toch ook fijn als mammie voor je zorgt
Laura gaf een kort knikje.
'We zullen wel zien hoe het loopt.' Kwam Pauline tussen beide.
'Ik wil alleen maar het beste voor mijn meisje.' Verdedigde Joke zich.
'Dat begrijp ik.' Zei Pauline, maar ze was er niet gerust op. (Wordt vervolgd)
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Kan me de voorzichtige reactie van Pauline goed voorstellen, bedoel als de moeder van Laura ineens 180 graden draait lijkt me voorzichtigheid geen overbodige luxe.
Ben benieuwd of ze gaat doen wat ze zegt en, hoe de meiden reageren.
Toch begrijp ik ook de onzekerheid van haar moeder wel, welke ouder rekent er nu op dat hun grote Kinderen na al die jaren ineens weer klein willen zijn?
Zullen genoeg leden herkennen!
Ben benieuwd of ze gaat doen wat ze zegt en, hoe de meiden reageren.
Toch begrijp ik ook de onzekerheid van haar moeder wel, welke ouder rekent er nu op dat hun grote Kinderen na al die jaren ineens weer klein willen zijn?
Zullen genoeg leden herkennen!
!
slaaf.johannes
Superlid
Marije's verhaal deel 34
'Zullen we straks even een wandelingetje maken voor het avondeten?' Stelde Pauline voor aan Tessa.
'Dat is goed, van zo'n hele zondag binnen zitten worden we niet vrolijk, en een beetje frisse lucht is goed voor Marije en Laura.' Antwoordde Tessa.
Pauline had nog een andere reden, ze hoopte dat Laura's moeder zou besluiten er weer van door te gaan. Pauline was dan wel opgelucht dat Joke haar dochter nu accepteerde zo als ze was, maar vond wel dat ze een beetje doorsloeg en wel erg de aandacht van Laura opeiste.
Maar helaas vond Laura het zelf blijkbaar wel prima. En dat begreep Pauline ook wel weer.
'Oh gezellig, mag ik mee? Reageerde Joke dan ook.
'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is?' Bracht Pauline voorzichtig ter sprake.
'Waarom niet, dan vraag ik het wel aan Laura.' Reageerde Joke om zich daarna tot Laura te wenden.
'Laura, meisje, vind je het leuk als je mammie strakjes mee gaat wandelen?'
Laura knikte.
'Zie je wel ze vindt het goed.' Reageerde haar moeder triomfantelijk.
'Ik moet nu toch even ingrijpen.' Zei Pauline
'We hebben de afspraak in dit huis gemaakt met zijn vieren, Tessa, Laura, Marije en ik, dat Tessa en ik de verzorgers zijn van Laura en Marije. Wij bepalen wat goed voor ze is, wat ze mogen doen, wanneer ze een luier om krijgen, wanneer ze verschoond worden en dergelijke. Het kan niet zo zijn dat anderen dat verstoren door zelf aan 'onze baby'tjes' te gaan vragen wat ze willen. Dat geldt voor Laura, maar ook voor Marije en Thijs.' Pauline wierp even een strenge blik op Marije.
Marije keek verschrikt op.
'Tot nu toe was het allemaal wat rommelig door de vele verhuizingen, maar morgen komst Laura's ledikantje en dan zijn we klaar. Dus Joke, ik wil nog een keer toestaan dat je meegaat wandelen en wat mij betreft blijf je vanovand tot Laura naar bed gaat. Thijs zou volgens mij vanavond ook nog komen, toch Marije?'
Marije knikte.
'Maar daarna is het afgelopen en we gaan we een strak regime hanteren van 'rust, reinheid en regelmaat.'
'Mag Thijs dan niet meer komen?' Vroeg Marije enigzins ongerust.
'In ieder geval voorlopig niet, tot dat we goed in ons ritme zitten , en logeren zit voorlopig zowieso niet in. Volgens mij gebeuren er dan te veel dingen die niet bij je leeftijd passen.'
Marije trok een pruillip.
'En als ik beloof Laura strikt als een klein baby'tje te behandelen?' Vroeg Joke.
'We zullen zien, maar eerst zal Laura toch gewend moeten zijn aan het babyritme hier. Het is momenteel veel te verwarrend als er teveel gewisseld wordt.'
'Wat vind je daar nou van, Laura, je wilt toch ook graag bij mij zijn?' Probeerde Joke het weer.
Maar voordat Laura antwoord kon geven kwam Pauline tussen beide.
'Het is aan jou de keus, je mag ook voor je moeder kiezen, maar je kan niet door ons beiden worden verzorgd. Of je kiest er voor om hier te blijven wonen en dan accepteer je het gezag van Tessa en mij. Of je kiest voor je moeder, maar dan kan je hier niet blijven wonen.'
De twijfel was van Laura's gezicht af te lezen. Enerzijds was ze zo blij dat haar moeder haar eindelijk accepteerde, maar aan de andere kant wilde ze ook loyaal zijn aan Pauline en Tessa. Bovendien was in dit huis niet alleen, maar was ze samen met Marije. Hoewel met pijn in haar hart maakte ze de keuze.
'Ik blijf dan toch het liefste hier.' Zei ze enigzins timide.
Joke reageerde ontzet.
'Maar hoe kan je me dit aandoen, net nu ik je volledig heb geaccepteerd en ik mijn fouten uit het verleden wil goed maken.' Het huilen stond Joke nader dan het lachen.
'Je moet gewoon wat geduld hebben Joke.' Zei Pauline.
'Als we strakjes goed in het ritme zitten dan komt er echt wel gelegenheid dat Laura mag gaan logeren.'
Laura's was hevig teleurgesteld, maar ze besefte dat ze het nu niet zou winnen.
'Ik moet dit even verwerken, dit is niet wat ik had gehoopt, sorry maar ik kan het even niet meer opbrengen om mee te gaan wandelen.'
Joke pakte Laura's beide handen en keek haar diep in de ogen. 'Ik hoop dat je beseft wat dit voor mij betekent. Beloof je dat je komt logeren zodra het mag.'
Laura zag de tranen in haar moeder's ogen. 'Dat beloof ik.'
'Ik zal zorgen dat ik een babykamertje voor je heb ingericht, de mooiste die je je maar kunt voorstellen.'
Laura en haar moeder omhelsde elkaar.
'Pfff, wat een emotie.' Verzuchtte Tessa toen Joke weg was.
'Zeg dat, maar ik ben er niet gerust op, die moeder is mij opeens te fanatiek.' Zei Pauline op fluistertoon zodat Marije en Laura het niet konden horen.
'Mee eens, maar wat doen we er aan?'
'Voorlopig niets, laten we eerst maar eens zorgen dat die twee kleintjes in hun ritme komen.'
'Precies! Kom meiden dan gaan we wandelen en trakteren we jullie op een lekker ijsje!'
'Joepie!' Klonk het in koor. (wordt vervolgd)
'Zullen we straks even een wandelingetje maken voor het avondeten?' Stelde Pauline voor aan Tessa.
'Dat is goed, van zo'n hele zondag binnen zitten worden we niet vrolijk, en een beetje frisse lucht is goed voor Marije en Laura.' Antwoordde Tessa.
Pauline had nog een andere reden, ze hoopte dat Laura's moeder zou besluiten er weer van door te gaan. Pauline was dan wel opgelucht dat Joke haar dochter nu accepteerde zo als ze was, maar vond wel dat ze een beetje doorsloeg en wel erg de aandacht van Laura opeiste.
Maar helaas vond Laura het zelf blijkbaar wel prima. En dat begreep Pauline ook wel weer.
'Oh gezellig, mag ik mee? Reageerde Joke dan ook.
'Ik weet niet of dat wel zo'n goed idee is?' Bracht Pauline voorzichtig ter sprake.
'Waarom niet, dan vraag ik het wel aan Laura.' Reageerde Joke om zich daarna tot Laura te wenden.
'Laura, meisje, vind je het leuk als je mammie strakjes mee gaat wandelen?'
Laura knikte.
'Zie je wel ze vindt het goed.' Reageerde haar moeder triomfantelijk.
'Ik moet nu toch even ingrijpen.' Zei Pauline
'We hebben de afspraak in dit huis gemaakt met zijn vieren, Tessa, Laura, Marije en ik, dat Tessa en ik de verzorgers zijn van Laura en Marije. Wij bepalen wat goed voor ze is, wat ze mogen doen, wanneer ze een luier om krijgen, wanneer ze verschoond worden en dergelijke. Het kan niet zo zijn dat anderen dat verstoren door zelf aan 'onze baby'tjes' te gaan vragen wat ze willen. Dat geldt voor Laura, maar ook voor Marije en Thijs.' Pauline wierp even een strenge blik op Marije.
Marije keek verschrikt op.
'Tot nu toe was het allemaal wat rommelig door de vele verhuizingen, maar morgen komst Laura's ledikantje en dan zijn we klaar. Dus Joke, ik wil nog een keer toestaan dat je meegaat wandelen en wat mij betreft blijf je vanovand tot Laura naar bed gaat. Thijs zou volgens mij vanavond ook nog komen, toch Marije?'
Marije knikte.
'Maar daarna is het afgelopen en we gaan we een strak regime hanteren van 'rust, reinheid en regelmaat.'
'Mag Thijs dan niet meer komen?' Vroeg Marije enigzins ongerust.
'In ieder geval voorlopig niet, tot dat we goed in ons ritme zitten , en logeren zit voorlopig zowieso niet in. Volgens mij gebeuren er dan te veel dingen die niet bij je leeftijd passen.'
Marije trok een pruillip.
'En als ik beloof Laura strikt als een klein baby'tje te behandelen?' Vroeg Joke.
'We zullen zien, maar eerst zal Laura toch gewend moeten zijn aan het babyritme hier. Het is momenteel veel te verwarrend als er teveel gewisseld wordt.'
'Wat vind je daar nou van, Laura, je wilt toch ook graag bij mij zijn?' Probeerde Joke het weer.
Maar voordat Laura antwoord kon geven kwam Pauline tussen beide.
'Het is aan jou de keus, je mag ook voor je moeder kiezen, maar je kan niet door ons beiden worden verzorgd. Of je kiest er voor om hier te blijven wonen en dan accepteer je het gezag van Tessa en mij. Of je kiest voor je moeder, maar dan kan je hier niet blijven wonen.'
De twijfel was van Laura's gezicht af te lezen. Enerzijds was ze zo blij dat haar moeder haar eindelijk accepteerde, maar aan de andere kant wilde ze ook loyaal zijn aan Pauline en Tessa. Bovendien was in dit huis niet alleen, maar was ze samen met Marije. Hoewel met pijn in haar hart maakte ze de keuze.
'Ik blijf dan toch het liefste hier.' Zei ze enigzins timide.
Joke reageerde ontzet.
'Maar hoe kan je me dit aandoen, net nu ik je volledig heb geaccepteerd en ik mijn fouten uit het verleden wil goed maken.' Het huilen stond Joke nader dan het lachen.
'Je moet gewoon wat geduld hebben Joke.' Zei Pauline.
'Als we strakjes goed in het ritme zitten dan komt er echt wel gelegenheid dat Laura mag gaan logeren.'
Laura's was hevig teleurgesteld, maar ze besefte dat ze het nu niet zou winnen.
'Ik moet dit even verwerken, dit is niet wat ik had gehoopt, sorry maar ik kan het even niet meer opbrengen om mee te gaan wandelen.'
Joke pakte Laura's beide handen en keek haar diep in de ogen. 'Ik hoop dat je beseft wat dit voor mij betekent. Beloof je dat je komt logeren zodra het mag.'
Laura zag de tranen in haar moeder's ogen. 'Dat beloof ik.'
'Ik zal zorgen dat ik een babykamertje voor je heb ingericht, de mooiste die je je maar kunt voorstellen.'
Laura en haar moeder omhelsde elkaar.
'Pfff, wat een emotie.' Verzuchtte Tessa toen Joke weg was.
'Zeg dat, maar ik ben er niet gerust op, die moeder is mij opeens te fanatiek.' Zei Pauline op fluistertoon zodat Marije en Laura het niet konden horen.
'Mee eens, maar wat doen we er aan?'
'Voorlopig niets, laten we eerst maar eens zorgen dat die twee kleintjes in hun ritme komen.'
'Precies! Kom meiden dan gaan we wandelen en trakteren we jullie op een lekker ijsje!'
'Joepie!' Klonk het in koor. (wordt vervolgd)
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Op zich een begrijpelijke reactie van Pauline maar, ook dat het voor Joke een enorme teleurstelling is.
bedoel ze heeft haar dochter geaccepteerd zoals ze is en, dan wordt ze gewantrouwd door Pauline.
Hoop dat dit goedkomt en, Joke de kans krijgt om te laten zien dat het goed gaat en, het vertrouwen van Pauline en Tessa wint.
Kortom blijft spannend en leuk
bedoel ze heeft haar dochter geaccepteerd zoals ze is en, dan wordt ze gewantrouwd door Pauline.
Hoop dat dit goedkomt en, Joke de kans krijgt om te laten zien dat het goed gaat en, het vertrouwen van Pauline en Tessa wint.
Kortom blijft spannend en leuk
slaaf.johannes
Superlid
Marije's verhaal deel 35
Marije en Laura werden klaar gemaakt voor de wandeling. Tessa kleedde Laura en Pauline zorgde voor Marije. De meisjes waren een beetje giebelig. Ze probeerde steeds zichzelf in de spiegel te bekijken en duwde elkaar voor de grap telkens weg. Het was een komisch gezicht vond Pauline, de twee meisjes die in slechts een luier en een rompertje die zo met elkaar aan het spelen waren.
Maar op deze manier kwam er natuurlijk niks van aankleden. Pauline klapte in haar handen ten teken dat de meisjes op moest houden. Maar echt luisteren deden ze niet.
'Vanaf morgen gaan we het hier eens wat strenger aanpakken.' Zei Pauline tegen Tessa.
'Kom meiden nu even stoppen.' Zei Tessa op strenge toon.
'Even kijken of ik je nog moet verschonen.' Zei Pauline tegen Marije.
Op dezelfde moment voelde Tessa even aan de luier van Laura.
'Nou die kan nog wel' klonk het tweestemmig.
Tessa en Pauline keken elkaar lachend aan.
Vervolgens werden Laura en Marije vrijwel tegelijkertijd in een maillootje gehesen. Marije in een witte me roze beertje en Laua in een roze alleen met witte konijntjes in plaats van beertjes.
Beide meiden kregen een licht blauw overgooiertje aan met pofmouwtjes en afgezet met witte kant. Het waren wijduit lopende jurkjes met ruches.
Tessa deed Laura's haar in een paardenstaart en Marije kreeg twee vlechtjes.
'Ziezo, schoenen aan en we kunnen gaan. Het is mooi weer dus een jas is niet nodig.' Zei Pauline.
'Moeten ze geen speentje in?' Vroeg Tessa.
'Nee, dat hoeft niet, maar ik neem ze wel mee, voor het geval de dames gaan klieren.'
Marije en Laura slaakten een zucht van opluchting. Met deze kleding zagen ze er beslist kinderlijk uit en zouden ze veel bekijks hebben.
Maar door dat de jurkjes iets wijd uit stonden viel hun luier niet zo op. Als je het niet wist zou je niet snel een luier vermoeden onder het jurkje. Vooral Marije was opgewonden, ze vond het altijd spannend om naar buiten te gaan en vooral als het er niet te dik bovenop lag dat ze als klein kindje was aangekleed.
Ze vond het leuk als mensen zich verbaasden over haar outfit en zich afvroegen waarom ze zo was aangekleed.
Helemaal leuk vond ze het als ze dan even een stukje van haar jurkje op trok, zodat mensen haar luier konden zien, maar echt heel kort, zodat mensen zich bleven afvragen of ze wel het goed hadden gezien.
Marije kon zich nu al verheugen op de verbaasde blikken. Daarom was Marije zo blij dat ze geen speentje in hoefde. Met een speentje in je mond viel er niets meer te raden over en voor haar niets meer uit te dagen.
Alleen als ze met Thijs was dan had ze af en toe de behoefte om de iedereen te laten zien dat ze nog maar een klein kindje was met Thijs als haar pappie.
Op straat liepen Marije en Laura hand in hand. Ze wandelden richting het winkelcentrum waar behalve de supermarkt en de snackbar weinig open was op zondag. Het was er niet druk, maar juist daardoor vielen ze zo op. Uit een paar reacties, vooral van jongeren, bleek dat men dacht ze volgens zo'n Japanse stijl waren gekleed. 'Wow, jullie zien er tof uit, ik ben gek op Japanse manga strips. Mag ik met jullie op de foto?' Vroeg een tiener. Maar dat vonden Pauline en Tessa niet goed.
'Wat een schattige meisjes.' Merkte een oude echtpaar op, die waarschijnlijk dachten de Laura en Marije een jaar of 10 waren.
'Dank u,' zei tessa
Ploteselink kwam een jonge man hen tegemoet lopen, hij kon ze ogen niet van Laura en vooral niet van Marije afhouden. Toen ze elkaar passeerder kruiste zijn blik die van Marije. Marije zag zijn verbazing. Hij was nog jong, zeker onder de twintig .
Toen ze even later omkeek zag ze dat de jongen was omgedraaid en een stukje achter hen liep. Haast ongemerkt trok Marije haar jurkje langzaam onhoog. Tot ze zeker wist dat hij haar geluierde kont kon zien. Plotesling draaide ze haar hoofd bleef ze even staan. De jongen liep nog maar een paar passen achter haar met zijn blik gefixeerd op Marije's geluierde kont.
'Kan je het zien?' Vroeg Marije die zich nu volledig had omgedraaid.
Hij keek verschrikt op en kreeg een vuurrood hoofd.
'Ik...eh..ik....dacht...dat...nou....draag....jij...echt..een...l..l...luier?' Stamelde hij een beetje onsamenhagend.
'Lijkt er wel op, he.'
'W...waarom?'
'Ja, waarom dragen mensen luiers?' Marije genoot van de complete verwarring van de jongen.
'M..m..maar vind je het leuk?'
'Hoe bedoel je?' Nu was Marije verrast door zijn vraag, ze mocht die jongen wel. Hij had iets schattigs, iets naiefs, maar wist toch blijkbaar precies wat hij wilde weten.
'Ik bedoel eigenlijk; draag je een luier omdat je hem moet dragen, of omdat je het prettig vindt om er een te dragen?' De jongen was nu blijkbaar over zijn eerste verbazing heen.
Marije had deze directe vraag niet verwacht.
'Wat denk je zelf?' Marije keek de jongen uitdagend aan en tilde haar jurkje weer ietsje op, zodat de jongen nu ook de voorkant van haar luier zag, dwz nog bedekt door haar rompertje.
De ogen van de jongen vielen bij uit hun kas, Marije zag hem slikken.
'Ik geloof dat jij het wel leuk vind om een luier te dragen.' Zei hij.
'Klopt, maar volgens mij vind jij het ook wel interessant, nietwaar?'
De jongen werd opnieuw rood, hij knikte voorzichtig.
'Wat gebeurt hier?' Klonk opeens de strenge stem van Pauline.
'Ik sta een beetje met deze jongen te praten.' Zei Marije met een onschuldig stemmetje.
'Oh, nou je moet wel bij Tessa en mij blijven anders raken we je kwijt, kom je.' Pauline pakte Marije's hand en trok haar mee.
De jongen bleef verbouwereerd achter. Hij kon zijn ogen en oren niet geloven. Daar liep een knap jong meisje in kinderkleding met een luier om. In zijn stoutste dromen had hij niet kunnen vermoeden dat hij zoiets ooit in levende lijve zou tegen komen. Hij moest meer van haar te weten komen. Maar hij durfde haar nu niet meer aan te spreken.
Marije draaide nog eenmaal om en zwaaide naar hem.
Toen ze een ijsje hadden gegeten en de laatste boodschapen hadden gedaan voor het avondeten liepen ze terug naar huis. Uit haar ooghoek zag Marije dat de jongen van daar straks hen volgden. Marije zei niets tegen Pauline, ze vond het best spannend. Ze zou het helemaal niet erg vinden als de jongen wist waar ze woonden. De jongen had duidelijk ook een interesse in luiers, en ze was wel benieuwd om daar meer van te weten te komen. Ze waren bijna thuis, de jongen had hen al die tijd gevolgd.
'Zo de jurkjes kunnen wel weer uit, die worden anders maar vies en dan gaan we gelijk even verschonen. Want dat is zo te voelen wel nodig.' Zei Pauline terwijl ze haar hand in Marije's kruis drukte.
'Zo en dan doe ik je voor de rest van de dag een gemakkelijk hansopje aan, we gaan toch niet meer weg.'
Toen Laura en Marije een poosje later hun fruithapje zaten te eten ging op eens de bel
'Dat zal Thijs zijn' zei Pauline. 'Hij is wel vroeg. Ga je mee opendoen?' Zei ze tegen Marije.
Samen liepen ze de gang in.
'He ,wat doe jij hier?' Riep Pauline verbaasd uit toen ze de jongen van het winkelcentrum herkende. (Wordt vervolgd)
Marije en Laura werden klaar gemaakt voor de wandeling. Tessa kleedde Laura en Pauline zorgde voor Marije. De meisjes waren een beetje giebelig. Ze probeerde steeds zichzelf in de spiegel te bekijken en duwde elkaar voor de grap telkens weg. Het was een komisch gezicht vond Pauline, de twee meisjes die in slechts een luier en een rompertje die zo met elkaar aan het spelen waren.
Maar op deze manier kwam er natuurlijk niks van aankleden. Pauline klapte in haar handen ten teken dat de meisjes op moest houden. Maar echt luisteren deden ze niet.
'Vanaf morgen gaan we het hier eens wat strenger aanpakken.' Zei Pauline tegen Tessa.
'Kom meiden nu even stoppen.' Zei Tessa op strenge toon.
'Even kijken of ik je nog moet verschonen.' Zei Pauline tegen Marije.
Op dezelfde moment voelde Tessa even aan de luier van Laura.
'Nou die kan nog wel' klonk het tweestemmig.
Tessa en Pauline keken elkaar lachend aan.
Vervolgens werden Laura en Marije vrijwel tegelijkertijd in een maillootje gehesen. Marije in een witte me roze beertje en Laua in een roze alleen met witte konijntjes in plaats van beertjes.
Beide meiden kregen een licht blauw overgooiertje aan met pofmouwtjes en afgezet met witte kant. Het waren wijduit lopende jurkjes met ruches.
Tessa deed Laura's haar in een paardenstaart en Marije kreeg twee vlechtjes.
'Ziezo, schoenen aan en we kunnen gaan. Het is mooi weer dus een jas is niet nodig.' Zei Pauline.
'Moeten ze geen speentje in?' Vroeg Tessa.
'Nee, dat hoeft niet, maar ik neem ze wel mee, voor het geval de dames gaan klieren.'
Marije en Laura slaakten een zucht van opluchting. Met deze kleding zagen ze er beslist kinderlijk uit en zouden ze veel bekijks hebben.
Maar door dat de jurkjes iets wijd uit stonden viel hun luier niet zo op. Als je het niet wist zou je niet snel een luier vermoeden onder het jurkje. Vooral Marije was opgewonden, ze vond het altijd spannend om naar buiten te gaan en vooral als het er niet te dik bovenop lag dat ze als klein kindje was aangekleed.
Ze vond het leuk als mensen zich verbaasden over haar outfit en zich afvroegen waarom ze zo was aangekleed.
Helemaal leuk vond ze het als ze dan even een stukje van haar jurkje op trok, zodat mensen haar luier konden zien, maar echt heel kort, zodat mensen zich bleven afvragen of ze wel het goed hadden gezien.
Marije kon zich nu al verheugen op de verbaasde blikken. Daarom was Marije zo blij dat ze geen speentje in hoefde. Met een speentje in je mond viel er niets meer te raden over en voor haar niets meer uit te dagen.
Alleen als ze met Thijs was dan had ze af en toe de behoefte om de iedereen te laten zien dat ze nog maar een klein kindje was met Thijs als haar pappie.
Op straat liepen Marije en Laura hand in hand. Ze wandelden richting het winkelcentrum waar behalve de supermarkt en de snackbar weinig open was op zondag. Het was er niet druk, maar juist daardoor vielen ze zo op. Uit een paar reacties, vooral van jongeren, bleek dat men dacht ze volgens zo'n Japanse stijl waren gekleed. 'Wow, jullie zien er tof uit, ik ben gek op Japanse manga strips. Mag ik met jullie op de foto?' Vroeg een tiener. Maar dat vonden Pauline en Tessa niet goed.
'Wat een schattige meisjes.' Merkte een oude echtpaar op, die waarschijnlijk dachten de Laura en Marije een jaar of 10 waren.
'Dank u,' zei tessa
Ploteselink kwam een jonge man hen tegemoet lopen, hij kon ze ogen niet van Laura en vooral niet van Marije afhouden. Toen ze elkaar passeerder kruiste zijn blik die van Marije. Marije zag zijn verbazing. Hij was nog jong, zeker onder de twintig .
Toen ze even later omkeek zag ze dat de jongen was omgedraaid en een stukje achter hen liep. Haast ongemerkt trok Marije haar jurkje langzaam onhoog. Tot ze zeker wist dat hij haar geluierde kont kon zien. Plotesling draaide ze haar hoofd bleef ze even staan. De jongen liep nog maar een paar passen achter haar met zijn blik gefixeerd op Marije's geluierde kont.
'Kan je het zien?' Vroeg Marije die zich nu volledig had omgedraaid.
Hij keek verschrikt op en kreeg een vuurrood hoofd.
'Ik...eh..ik....dacht...dat...nou....draag....jij...echt..een...l..l...luier?' Stamelde hij een beetje onsamenhagend.
'Lijkt er wel op, he.'
'W...waarom?'
'Ja, waarom dragen mensen luiers?' Marije genoot van de complete verwarring van de jongen.
'M..m..maar vind je het leuk?'
'Hoe bedoel je?' Nu was Marije verrast door zijn vraag, ze mocht die jongen wel. Hij had iets schattigs, iets naiefs, maar wist toch blijkbaar precies wat hij wilde weten.
'Ik bedoel eigenlijk; draag je een luier omdat je hem moet dragen, of omdat je het prettig vindt om er een te dragen?' De jongen was nu blijkbaar over zijn eerste verbazing heen.
Marije had deze directe vraag niet verwacht.
'Wat denk je zelf?' Marije keek de jongen uitdagend aan en tilde haar jurkje weer ietsje op, zodat de jongen nu ook de voorkant van haar luier zag, dwz nog bedekt door haar rompertje.
De ogen van de jongen vielen bij uit hun kas, Marije zag hem slikken.
'Ik geloof dat jij het wel leuk vind om een luier te dragen.' Zei hij.
'Klopt, maar volgens mij vind jij het ook wel interessant, nietwaar?'
De jongen werd opnieuw rood, hij knikte voorzichtig.
'Wat gebeurt hier?' Klonk opeens de strenge stem van Pauline.
'Ik sta een beetje met deze jongen te praten.' Zei Marije met een onschuldig stemmetje.
'Oh, nou je moet wel bij Tessa en mij blijven anders raken we je kwijt, kom je.' Pauline pakte Marije's hand en trok haar mee.
De jongen bleef verbouwereerd achter. Hij kon zijn ogen en oren niet geloven. Daar liep een knap jong meisje in kinderkleding met een luier om. In zijn stoutste dromen had hij niet kunnen vermoeden dat hij zoiets ooit in levende lijve zou tegen komen. Hij moest meer van haar te weten komen. Maar hij durfde haar nu niet meer aan te spreken.
Marije draaide nog eenmaal om en zwaaide naar hem.
Toen ze een ijsje hadden gegeten en de laatste boodschapen hadden gedaan voor het avondeten liepen ze terug naar huis. Uit haar ooghoek zag Marije dat de jongen van daar straks hen volgden. Marije zei niets tegen Pauline, ze vond het best spannend. Ze zou het helemaal niet erg vinden als de jongen wist waar ze woonden. De jongen had duidelijk ook een interesse in luiers, en ze was wel benieuwd om daar meer van te weten te komen. Ze waren bijna thuis, de jongen had hen al die tijd gevolgd.
'Zo de jurkjes kunnen wel weer uit, die worden anders maar vies en dan gaan we gelijk even verschonen. Want dat is zo te voelen wel nodig.' Zei Pauline terwijl ze haar hand in Marije's kruis drukte.
'Zo en dan doe ik je voor de rest van de dag een gemakkelijk hansopje aan, we gaan toch niet meer weg.'
Toen Laura en Marije een poosje later hun fruithapje zaten te eten ging op eens de bel
'Dat zal Thijs zijn' zei Pauline. 'Hij is wel vroeg. Ga je mee opendoen?' Zei ze tegen Marije.
Samen liepen ze de gang in.
'He ,wat doe jij hier?' Riep Pauline verbaasd uit toen ze de jongen van het winkelcentrum herkende. (Wordt vervolgd)
slaaf.johannes
Superlid
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Eerst Jurgen en, nu weer een nog onbekende jongen, spannend hoor benieuwd wie het is en, wat hij echt wil.
Zie het al voor me dat Pauline hem naar binnen trekt en, deze jongen Marije moet verschonen of, zelf in de luiers komt.
Benieuwd waar dit heen gaat
Zie het al voor me dat Pauline hem naar binnen trekt en, deze jongen Marije moet verschonen of, zelf in de luiers komt.
Benieuwd waar dit heen gaat
