luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
weer drie mooie hoofdstukken
Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)
- Onderwerp starter pampipamper
- Startdatum
pampipamper
Superlid
Op weg naar IKEA
Een uurtje later zaten ze samen in de auto. Mark had zijn zachte joggingbroek over zijn vos onesie aangetrokken en droeg zijn vertrouwde rugzakje met een flesje water en een klein snackdoosje erin. Lizzy had rustig alles voorbereid — geen haast, gewoon ontspannen op pad.
De rit verliep kalm. Ze luisterden samen naar rustige muziek, en Lizzy vertelde ondertussen over de opties die ze in gedachten had: donkerblauw, grijs of misschien iets met sterren of een rustige print.
Eenmaal bij IKEA was het rustig — doordeweeks, midden op de dag, precies zoals Lizzy had gehoopt. Ze wandelden samen langs de voorbeeldkamers, en Mark wees af en toe iets aan dat hij mooi vond. Uiteindelijk vonden ze een set verduisterende gordijnen in een warme, diepe kleur blauw — perfect voor zijn kamer. Zacht, zwaar van stof en eenvoudig te sluiten.
“Deze,” zei Mark beslist. “Ze passen bij m’n dekentje.”
“Goede keus,” glimlachte Lizzy.
Ze namen ook nog een bijpassende gordijnroede en een paar haakjes mee. En natuurlijk — zoals altijd bij IKEA — sloten ze hun bezoek af met een kleine tussenstop in het restaurant: een portie Zweedse balletjes met puree en bessensaus, en voor Mark een appelsapje.
Een uurtje later zaten ze samen in de auto. Mark had zijn zachte joggingbroek over zijn vos onesie aangetrokken en droeg zijn vertrouwde rugzakje met een flesje water en een klein snackdoosje erin. Lizzy had rustig alles voorbereid — geen haast, gewoon ontspannen op pad.
De rit verliep kalm. Ze luisterden samen naar rustige muziek, en Lizzy vertelde ondertussen over de opties die ze in gedachten had: donkerblauw, grijs of misschien iets met sterren of een rustige print.
Eenmaal bij IKEA was het rustig — doordeweeks, midden op de dag, precies zoals Lizzy had gehoopt. Ze wandelden samen langs de voorbeeldkamers, en Mark wees af en toe iets aan dat hij mooi vond. Uiteindelijk vonden ze een set verduisterende gordijnen in een warme, diepe kleur blauw — perfect voor zijn kamer. Zacht, zwaar van stof en eenvoudig te sluiten.
“Deze,” zei Mark beslist. “Ze passen bij m’n dekentje.”
“Goede keus,” glimlachte Lizzy.
Ze namen ook nog een bijpassende gordijnroede en een paar haakjes mee. En natuurlijk — zoals altijd bij IKEA — sloten ze hun bezoek af met een kleine tussenstop in het restaurant: een portie Zweedse balletjes met puree en bessensaus, en voor Mark een appelsapje.
pampipamper
Superlid
Thuis: Voorbereiden op een Donkere Nacht
Thuisgekomen hielp Mark met het uitladen. Lizzy begon meteen aan de montage van de nieuwe gordijnen, terwijl Mark toekeek vanaf zijn vertrouwde plekje op het bed, nog steeds in zijn vos onesie. Toen alles eenmaal hing, stonden ze samen in de deuropening van zijn kamer.
“Wil je het even testen?” vroeg Lizzy.
Mark knikte. Ze trokken de gordijnen dicht — en meteen werd het donker en stil in de kamer. Alsof het alweer avond was.
“Perfect,” fluisterde hij.
Lizzy legde haar hand even op zijn schouder.
“Straks slaap je nog langer door dan ik,” grapte ze zacht.
Thuisgekomen hielp Mark met het uitladen. Lizzy begon meteen aan de montage van de nieuwe gordijnen, terwijl Mark toekeek vanaf zijn vertrouwde plekje op het bed, nog steeds in zijn vos onesie. Toen alles eenmaal hing, stonden ze samen in de deuropening van zijn kamer.
“Wil je het even testen?” vroeg Lizzy.
Mark knikte. Ze trokken de gordijnen dicht — en meteen werd het donker en stil in de kamer. Alsof het alweer avond was.
“Perfect,” fluisterde hij.
Lizzy legde haar hand even op zijn schouder.
“Straks slaap je nog langer door dan ik,” grapte ze zacht.
pampipamper
Superlid
"De Nieuwe Gordijnen, Een Warme Avond"
De geur van lasagne vulde het huis terwijl de oven zachtjes tikte. Lizzy had een grote schaal klaargemaakt, met extra veel kaas — precies zoals Mark het lekker vond. Hij zat al aan tafel, zijn vos onesie weer netjes gladgestreken en zijn haar nog licht vochtig van een snelle wasbeurt na de IKEA-uitstap.
“Je hebt goed geholpen vandaag,” zei Lizzy terwijl ze de lasagne op zijn bord schepte.
“Het was leuk,” antwoordde Mark met een brede glimlach. “En lekker rustig.”
Ze aten samen, zonder haast, in de warme gloed van de avondzon die langzaam achter de nieuwe gordijnen wegviel. Mark nam kleine hapjes en dronk zijn glaasje melk erbij. Na het eten ruimden ze samen op, waarna Mark nog even op de bank mocht zitten met een zacht dekentje over zich heen.
“Nog even tv?” vroeg Lizzy.
“Bluey?” stelde Mark voor.
“Bluey it is,” knikte ze met een knipoog.
Ze zetten samen een paar afleveringen op, en terwijl de vrolijke figuurtjes over het scherm dansten, nestelde Mark zich nog wat dieper onder zijn dekentje. Zijn ogen werden al langzaam zwaarder.
“Tijd om af te ronden, vosje,” fluisterde Lizzy zacht.
Mark knikte slaperig.
De geur van lasagne vulde het huis terwijl de oven zachtjes tikte. Lizzy had een grote schaal klaargemaakt, met extra veel kaas — precies zoals Mark het lekker vond. Hij zat al aan tafel, zijn vos onesie weer netjes gladgestreken en zijn haar nog licht vochtig van een snelle wasbeurt na de IKEA-uitstap.
“Je hebt goed geholpen vandaag,” zei Lizzy terwijl ze de lasagne op zijn bord schepte.
“Het was leuk,” antwoordde Mark met een brede glimlach. “En lekker rustig.”
Ze aten samen, zonder haast, in de warme gloed van de avondzon die langzaam achter de nieuwe gordijnen wegviel. Mark nam kleine hapjes en dronk zijn glaasje melk erbij. Na het eten ruimden ze samen op, waarna Mark nog even op de bank mocht zitten met een zacht dekentje over zich heen.
“Nog even tv?” vroeg Lizzy.
“Bluey?” stelde Mark voor.
“Bluey it is,” knikte ze met een knipoog.
Ze zetten samen een paar afleveringen op, en terwijl de vrolijke figuurtjes over het scherm dansten, nestelde Mark zich nog wat dieper onder zijn dekentje. Zijn ogen werden al langzaam zwaarder.
“Tijd om af te ronden, vosje,” fluisterde Lizzy zacht.
Mark knikte slaperig.
pampipamper
Superlid
Slapengaan in de Donkere Kamer
In de badkamer hielp Lizzy hem met tandenpoetsen en waste zijn gezicht. Ze droogde zijn handen af met een zachte handdoek en gaf hem een klein knikje:
“Klaar voor bed?”
“Mhm.”
Samen liepen ze naar zijn kamer. Toen Lizzy de gordijnen dichttrok, viel de kamer meteen in een diepe, stille duisternis — precies zoals ze gehoopt had.
“Wat een verschil,” fluisterde Mark.
“Je zult heerlijk slapen,” antwoordde Lizzy.
Ze hielp hem voorzichtig in zijn dikke slaapluier voor de nacht, waarna hij opnieuw in zijn warme vos onesie stapte. De rits ging zacht dicht op zijn rug. Daarna hielp ze hem in zijn sterretjesslaapzak en legde het dekentje er nog overheen.
“Zo… helemaal klaar,” fluisterde Lizzy terwijl ze over zijn haar streek.
“Dank je, Lizzy,” fluisterde Mark terug, zijn ogen al half dicht.
“Welterusten, lieve vos.”
Met een zacht klikje ging het nachtlampje aan, net genoeg om het vosje in het donker te bewaken. Lizzy sloot stilletjes de deur. Buiten klonk alleen het zachte gezoem van de airco.
Mark glimlachte nog een beetje in het donker — veilig, warm en rustig.
In de badkamer hielp Lizzy hem met tandenpoetsen en waste zijn gezicht. Ze droogde zijn handen af met een zachte handdoek en gaf hem een klein knikje:
“Klaar voor bed?”
“Mhm.”
Samen liepen ze naar zijn kamer. Toen Lizzy de gordijnen dichttrok, viel de kamer meteen in een diepe, stille duisternis — precies zoals ze gehoopt had.
“Wat een verschil,” fluisterde Mark.
“Je zult heerlijk slapen,” antwoordde Lizzy.
Ze hielp hem voorzichtig in zijn dikke slaapluier voor de nacht, waarna hij opnieuw in zijn warme vos onesie stapte. De rits ging zacht dicht op zijn rug. Daarna hielp ze hem in zijn sterretjesslaapzak en legde het dekentje er nog overheen.
“Zo… helemaal klaar,” fluisterde Lizzy terwijl ze over zijn haar streek.
“Dank je, Lizzy,” fluisterde Mark terug, zijn ogen al half dicht.
“Welterusten, lieve vos.”
Met een zacht klikje ging het nachtlampje aan, net genoeg om het vosje in het donker te bewaken. Lizzy sloot stilletjes de deur. Buiten klonk alleen het zachte gezoem van de airco.
Mark glimlachte nog een beetje in het donker — veilig, warm en rustig.
pampipamper
Superlid
"Een Speciale Ochtendverrassing"
Het was nog stil in huis. Door de nieuwe, dikke gordijnen bleef de kamer heerlijk donker, zelfs al was het buiten al ochtend. De airco zoemde zachtjes. Mark lag nog diep in slaap in zijn warme vos onesie, veilig ingepakt in zijn slaapzak onder het dekentje.
Toen ging de deur héél zachtjes open.
Lizzy kwam binnen, haar armen vol — een dienblad, een klein cadeautasje en een brede glimlach op haar gezicht. Ze zette alles op het nachtkastje en ging toen naast het bed zitten.
“Goedemorgen, vosje,” fluisterde ze zacht.
Mark bewoog zich langzaam, zijn ogen nog zwaar van slaap. Maar toen hij zijn ogen opende, rook hij iets lekkers… iets warms… kaneel?
“Wat ruikt er zo lekker?” vroeg hij slaperig.
“Verrassing,” zei Lizzy terwijl ze het dekentje een beetje opzij sloeg. “Ik dacht: je hebt zo goed geholpen gisteren, je verdient een extra fijne ochtend.”
Ze hielp hem langzaam rechtop zitten en schoof het dienblad dichterbij. Daarop stonden twee warme kaneelbroodjes, een glaasje melk, en een klein kommetje met vers rood fruit: aardbeien, blauwe bessen en frambozen.
“Wauw…” fluisterde Mark.
Maar dat was nog niet alles. Lizzy pakte het kleine cadeautasje en overhandigde het hem.
“Kijk maar eens.”
Mark opende het voorzichtig en haalde er een zachte muts uit — een vosmuts, helemaal passend bij zijn onesie, met zachte oortjes bovenop.
“Voor als we straks naar buiten gaan,” glimlachte Lizzy. “Of gewoon om even in te knuffelen.”
Mark zette hem meteen op. De zachte stof kriebelde een beetje aan zijn voorhoofd, maar het voelde vertrouwd. Hij straalde.
“Dank je…”
“Eet maar rustig. Daarna gaan we samen iets doen wat jij wil. Buiten wandelen, knutselen, misschien een boekje? Vandaag is jouw dag.”
Mark knikte blij. De kaneelbroodjes waren warm en zoet, het fruit fris en sappig. Alles smaakte extra lekker door de rust, de warmte, en de liefde waarmee de ochtend begonnen was.
Het was nog stil in huis. Door de nieuwe, dikke gordijnen bleef de kamer heerlijk donker, zelfs al was het buiten al ochtend. De airco zoemde zachtjes. Mark lag nog diep in slaap in zijn warme vos onesie, veilig ingepakt in zijn slaapzak onder het dekentje.
Toen ging de deur héél zachtjes open.
Lizzy kwam binnen, haar armen vol — een dienblad, een klein cadeautasje en een brede glimlach op haar gezicht. Ze zette alles op het nachtkastje en ging toen naast het bed zitten.
“Goedemorgen, vosje,” fluisterde ze zacht.
Mark bewoog zich langzaam, zijn ogen nog zwaar van slaap. Maar toen hij zijn ogen opende, rook hij iets lekkers… iets warms… kaneel?
“Wat ruikt er zo lekker?” vroeg hij slaperig.
“Verrassing,” zei Lizzy terwijl ze het dekentje een beetje opzij sloeg. “Ik dacht: je hebt zo goed geholpen gisteren, je verdient een extra fijne ochtend.”
Ze hielp hem langzaam rechtop zitten en schoof het dienblad dichterbij. Daarop stonden twee warme kaneelbroodjes, een glaasje melk, en een klein kommetje met vers rood fruit: aardbeien, blauwe bessen en frambozen.
“Wauw…” fluisterde Mark.
Maar dat was nog niet alles. Lizzy pakte het kleine cadeautasje en overhandigde het hem.
“Kijk maar eens.”
Mark opende het voorzichtig en haalde er een zachte muts uit — een vosmuts, helemaal passend bij zijn onesie, met zachte oortjes bovenop.
“Voor als we straks naar buiten gaan,” glimlachte Lizzy. “Of gewoon om even in te knuffelen.”
Mark zette hem meteen op. De zachte stof kriebelde een beetje aan zijn voorhoofd, maar het voelde vertrouwd. Hij straalde.
“Dank je…”
“Eet maar rustig. Daarna gaan we samen iets doen wat jij wil. Buiten wandelen, knutselen, misschien een boekje? Vandaag is jouw dag.”
Mark knikte blij. De kaneelbroodjes waren warm en zoet, het fruit fris en sappig. Alles smaakte extra lekker door de rust, de warmte, en de liefde waarmee de ochtend begonnen was.
luierdromertje
Niet geschoten is altijd mis.
Weer een paar prachtige hoofdstukken
pampipamper
Superlid
"Toertje met de Auto"
Na het heerlijke ontbijt in bed en de warme ochtendknuffels, hielp Lizzy Mark uit zijn slaapzak. Ze controleerde zijn luier nog even en knikte tevreden. Geen haast vandaag — gewoon een gezellige dag samen. Mark had zijn vos onesie nog aan, maar voor het uitstapje kreeg hij een frisse, zachte outfit aangetrokken: een comfortabele joggingbroek over de luier en een hoodie met oortjes op de kap. En natuurlijk… zijn vosmuts bleef op.
“Zin in een ritje?” vroeg Lizzy met een glimlach.
“Mhm!” knikte Mark enthousiast.
Beneden zette Lizzy de Bluey-kinderstoel klaar op de achterbank van de auto. Ze had die speciaal aangepast voor comfort: een extra kussen onderaan, zachte zijkanten en een dekentje binnen handbereik. Terwijl Mark zich liet vastgespen in de vijfpuntsgordel, zuchtte hij tevreden. Alles voelde veilig, zacht en vertrouwd.
“Goed vast?” vroeg Lizzy.
“Ja, Bluey is klaar om te rijden!” grinnikte Mark.
Ze reden rustig door kleine, landelijke weggetjes. Het zonnetje scheen vriendelijk, en door de ramen zag Mark velden, bomen en af en toe wat dieren. Elke keer als hij iets leuks zag, wees hij het enthousiast aan. Lizzy keek af en toe via de achteruitkijkspiegel naar hem en glimlachte.
Ze draaide zachte kinderliedjes op de achtergrond — geen drukke muziek, gewoon kalm en vrolijk. Mark wiegde zachtjes mee, duim in zijn mond, af en toe dromerig kijkend naar buiten.
“Wil je even stoppen bij dat parkje daar?” vroeg Lizzy na een poosje.
“Ja, dan kunnen we picknicken!” zei Mark blij.
Na het heerlijke ontbijt in bed en de warme ochtendknuffels, hielp Lizzy Mark uit zijn slaapzak. Ze controleerde zijn luier nog even en knikte tevreden. Geen haast vandaag — gewoon een gezellige dag samen. Mark had zijn vos onesie nog aan, maar voor het uitstapje kreeg hij een frisse, zachte outfit aangetrokken: een comfortabele joggingbroek over de luier en een hoodie met oortjes op de kap. En natuurlijk… zijn vosmuts bleef op.
“Zin in een ritje?” vroeg Lizzy met een glimlach.
“Mhm!” knikte Mark enthousiast.
Beneden zette Lizzy de Bluey-kinderstoel klaar op de achterbank van de auto. Ze had die speciaal aangepast voor comfort: een extra kussen onderaan, zachte zijkanten en een dekentje binnen handbereik. Terwijl Mark zich liet vastgespen in de vijfpuntsgordel, zuchtte hij tevreden. Alles voelde veilig, zacht en vertrouwd.
“Goed vast?” vroeg Lizzy.
“Ja, Bluey is klaar om te rijden!” grinnikte Mark.
Ze reden rustig door kleine, landelijke weggetjes. Het zonnetje scheen vriendelijk, en door de ramen zag Mark velden, bomen en af en toe wat dieren. Elke keer als hij iets leuks zag, wees hij het enthousiast aan. Lizzy keek af en toe via de achteruitkijkspiegel naar hem en glimlachte.
Ze draaide zachte kinderliedjes op de achtergrond — geen drukke muziek, gewoon kalm en vrolijk. Mark wiegde zachtjes mee, duim in zijn mond, af en toe dromerig kijkend naar buiten.
“Wil je even stoppen bij dat parkje daar?” vroeg Lizzy na een poosje.
“Ja, dan kunnen we picknicken!” zei Mark blij.
pampipamper
Superlid
Mini-picknick bij het Park
Ze vonden een rustig plekje met wat schaduw onder een boom. Lizzy haalde uit de kofferbak een klein picknickkleed en een tas met wat lekkers: een klein sapje, een zachte koek en wat druifjes. Mark zat op zijn dekentje, nog steeds met zijn vosmuts op, en genoot van het uitzicht.
“Wat een rustige dag,” zei hij terwijl hij een druifje at.
“Daarom doen we het,” antwoordde Lizzy. “Even samen, zonder drukte.”
Na een tijdje pakte ze alles weer in en tilde Mark voorzichtig terug in zijn Bluey-stoel.
“Terug naar huis?”
“Mhm… met muziek.”
Op de terugweg sliep Mark langzaam in. Zijn hoofdje zakte iets opzij, zijn ademhaling werd rustig. Lizzy keek even via de spiegel en glimlachte. In zijn Bluey-kinderstoel, met zijn vosmuts en een zacht dekentje om zich heen, was Mark de rust zelve.
Thuis zou hij misschien nog even op de bank dutten… of gewoon tegen Lizzy aanleunen terwijl ze een boekje voorlas.
Ze vonden een rustig plekje met wat schaduw onder een boom. Lizzy haalde uit de kofferbak een klein picknickkleed en een tas met wat lekkers: een klein sapje, een zachte koek en wat druifjes. Mark zat op zijn dekentje, nog steeds met zijn vosmuts op, en genoot van het uitzicht.
“Wat een rustige dag,” zei hij terwijl hij een druifje at.
“Daarom doen we het,” antwoordde Lizzy. “Even samen, zonder drukte.”
Na een tijdje pakte ze alles weer in en tilde Mark voorzichtig terug in zijn Bluey-stoel.
“Terug naar huis?”
“Mhm… met muziek.”
Op de terugweg sliep Mark langzaam in. Zijn hoofdje zakte iets opzij, zijn ademhaling werd rustig. Lizzy keek even via de spiegel en glimlachte. In zijn Bluey-kinderstoel, met zijn vosmuts en een zacht dekentje om zich heen, was Mark de rust zelve.
Thuis zou hij misschien nog even op de bank dutten… of gewoon tegen Lizzy aanleunen terwijl ze een boekje voorlas.
pampipamper
Superlid
"Middagdutje"
De auto reed zachtjes de oprit op. Mark werd wakker toen Lizzy de motor uitzette, nog een beetje dromerig. Zijn vosmuts was iets verschoven, en hij wreef met zijn vuistje in zijn ogen.
“We zijn weer thuis,” zei Lizzy zacht terwijl ze zijn gordels losmaakte.
“Ik was bijna helemaal in slaap,” mompelde Mark slaperig.
“Dan doen we dat gewoon lekker verder in je bedje.”
Ze tilde hem voorzichtig uit de Bluey-kinderstoel en droeg hem op haar heup naar binnen. Zijn hoofdje leunde tegen haar schouder. Binnen zette ze hem zachtjes op de verschoonmat. Zijn luier was nog prima — geen lekkages, gewoon warm en veilig. Lizzy streek even met haar hand over zijn rug en hielp hem weer in zijn vertrouwde vos onesie, waarna ze hem opnieuw in zijn slaapzak ritste.
“Wil je het sterretjesdeken erbij?” vroeg ze.
“Ja…” fluisterde Mark terwijl hij zich al nestelde in bed.
De verduisterende gordijnen hielden het daglicht buiten. Alleen een zacht nachtlampje gaf een warme gloed aan de kamer. Lizzy zette een rustgevend muziekje aan — een zacht slaapmelodietje dat Mark goed kende.
Ze hurkte naast het bed, streek door zijn haar en gaf een zoen op zijn voorhoofd.
“Slaap maar goed, vosje. Ik blijf even beneden en kom straks kijken.”
Mark knikte traag, al bijna weggezakt. In zijn zachte bed, de koele lucht van de airco, zijn dikke slaapluier en warme vos onesie, viel hij rustig in slaap.
De auto reed zachtjes de oprit op. Mark werd wakker toen Lizzy de motor uitzette, nog een beetje dromerig. Zijn vosmuts was iets verschoven, en hij wreef met zijn vuistje in zijn ogen.
“We zijn weer thuis,” zei Lizzy zacht terwijl ze zijn gordels losmaakte.
“Ik was bijna helemaal in slaap,” mompelde Mark slaperig.
“Dan doen we dat gewoon lekker verder in je bedje.”
Ze tilde hem voorzichtig uit de Bluey-kinderstoel en droeg hem op haar heup naar binnen. Zijn hoofdje leunde tegen haar schouder. Binnen zette ze hem zachtjes op de verschoonmat. Zijn luier was nog prima — geen lekkages, gewoon warm en veilig. Lizzy streek even met haar hand over zijn rug en hielp hem weer in zijn vertrouwde vos onesie, waarna ze hem opnieuw in zijn slaapzak ritste.
“Wil je het sterretjesdeken erbij?” vroeg ze.
“Ja…” fluisterde Mark terwijl hij zich al nestelde in bed.
De verduisterende gordijnen hielden het daglicht buiten. Alleen een zacht nachtlampje gaf een warme gloed aan de kamer. Lizzy zette een rustgevend muziekje aan — een zacht slaapmelodietje dat Mark goed kende.
Ze hurkte naast het bed, streek door zijn haar en gaf een zoen op zijn voorhoofd.
“Slaap maar goed, vosje. Ik blijf even beneden en kom straks kijken.”
Mark knikte traag, al bijna weggezakt. In zijn zachte bed, de koele lucht van de airco, zijn dikke slaapluier en warme vos onesie, viel hij rustig in slaap.
pampipamper
Superlid
"Voorbereidingen in alle rust"
Terwijl Mark vredig lag te slapen in zijn vosjesbed, sloop Lizzy zachtjes de kamer uit en sloot de deur achter zich. In de woonkamer pakte ze haar notitieboekje erbij. Ze glimlachte even. De dag verliep precies zoals ze hoopte: rustig, zacht en vol vertrouwde warmte.
“Tijd om iets leuks klaar te zetten,” mompelde ze tegen zichzelf.
In de keuken begon ze met het klaarmaken van een eenvoudige, vrolijke namiddagtraktatie. Ze zette een klein bakje aardbeien op het aanrecht, waste ze zorgvuldig en sneed ze in stukjes. Daarbij kwam een klein glaasje aardbeiensap — niet te koud, maar lekker fris.
Op het bijzettafeltje in de woonkamer legde ze alvast een paar knutselspulletjes klaar: dikke stiften, gekleurd papier, een paar zachte stickers met diertjes, en twee eenvoudige kleurboeken. Ze wist dat Mark het heerlijk vond om even rustig te tekenen na een dutje, helemaal ingepakt in zijn zachte onesie.
Daarnaast haalde ze ook het grote knuffeldeken uit de kast. Dat legde ze open over de zetel, samen met zijn favoriete kussen en een klein vosje-knuffel.
In haar hoofd ging ze ook al de rest van de dag na. Misschien even in de tuin zitten na het knutselen, met een boekje of bellenblaas. En als het tegen de avond afkoelde… misschien wel samen koekjes bakken?
“Eerst maar eens afwachten wat hij wil doen als hij wakker is,” zei Lizzy zacht terwijl ze nog even over het dekentje streek.
Ze zette nog een zacht muziekje aan, liet de gordijnen deels dicht zodat het licht rustig binnenviel, en plofte met een boek in de leunstoel. Even tijd voor zichzelf… terwijl boven een tevreden vosje sliep.
Terwijl Mark vredig lag te slapen in zijn vosjesbed, sloop Lizzy zachtjes de kamer uit en sloot de deur achter zich. In de woonkamer pakte ze haar notitieboekje erbij. Ze glimlachte even. De dag verliep precies zoals ze hoopte: rustig, zacht en vol vertrouwde warmte.
“Tijd om iets leuks klaar te zetten,” mompelde ze tegen zichzelf.
In de keuken begon ze met het klaarmaken van een eenvoudige, vrolijke namiddagtraktatie. Ze zette een klein bakje aardbeien op het aanrecht, waste ze zorgvuldig en sneed ze in stukjes. Daarbij kwam een klein glaasje aardbeiensap — niet te koud, maar lekker fris.
Op het bijzettafeltje in de woonkamer legde ze alvast een paar knutselspulletjes klaar: dikke stiften, gekleurd papier, een paar zachte stickers met diertjes, en twee eenvoudige kleurboeken. Ze wist dat Mark het heerlijk vond om even rustig te tekenen na een dutje, helemaal ingepakt in zijn zachte onesie.
Daarnaast haalde ze ook het grote knuffeldeken uit de kast. Dat legde ze open over de zetel, samen met zijn favoriete kussen en een klein vosje-knuffel.
In haar hoofd ging ze ook al de rest van de dag na. Misschien even in de tuin zitten na het knutselen, met een boekje of bellenblaas. En als het tegen de avond afkoelde… misschien wel samen koekjes bakken?
“Eerst maar eens afwachten wat hij wil doen als hij wakker is,” zei Lizzy zacht terwijl ze nog even over het dekentje streek.
Ze zette nog een zacht muziekje aan, liet de gordijnen deels dicht zodat het licht rustig binnenviel, en plofte met een boek in de leunstoel. Even tijd voor zichzelf… terwijl boven een tevreden vosje sliep.
pampipamper
Superlid
"Zachtjes Wakker Worden"
De middagzon viel gefilterd door de verduisterende gordijnen, waardoor Marks kamer nog steeds in een zachte schemering lag. De rustige slaapmuziek speelde nog zachtjes op de achtergrond. Zijn ademhaling was kalm, zijn wangen een beetje rozig van de diepe slaap.
Lizzy opende de deur op een kier en bleef even staan kijken. Ze glimlachte toen ze hem zag liggen: half op zijn zij gerold, knuffelvosje tegen zijn borst, zijn muts wat scheef gezakt.
Ze liep zachtjes naar zijn bed en ging op de rand zitten. Heel voorzichtig legde ze haar hand op zijn rug.
“Goedemiddag, vosje,” fluisterde ze.
Mark bewoog even, zijn ogen nog dicht, maar zijn mond trok al in een klein glimlachje.
“Het is rustig wakker worden-tijd,” zei Lizzy zacht, terwijl ze een plukje haar uit zijn gezicht streek.
Langzaam opende hij zijn ogen. Even leek hij te moeten schakelen, tot hij haar gezicht zag — en meteen ontspannen terugkeek.
“Was het een fijn dutje?” vroeg ze.
Mark knikte slaperig.
“Ik heb wat lekkers klaargezet voor straks… aardbeien, sapje… en je kleurboek ligt al klaar.”
Zijn ogen lichtten iets op.
“Blijven we binnen?”
“Dat mag jij kiezen. We kunnen ook naar buiten als je dat wil. Maar eerst even rustig wakker worden. Geen haast.”
Ze hielp hem voorzichtig rechtop zitten en reikte hem een klein bekertje water.
“Neem je tijd, ik blijf even bij je.”
Mark leunde tegen haar aan, nog warm van slaap, met het dekentje half over zijn schoot. Alles voelde zacht en veilig — precies zoals een rustige namiddag hoort te beginnen.
De middagzon viel gefilterd door de verduisterende gordijnen, waardoor Marks kamer nog steeds in een zachte schemering lag. De rustige slaapmuziek speelde nog zachtjes op de achtergrond. Zijn ademhaling was kalm, zijn wangen een beetje rozig van de diepe slaap.
Lizzy opende de deur op een kier en bleef even staan kijken. Ze glimlachte toen ze hem zag liggen: half op zijn zij gerold, knuffelvosje tegen zijn borst, zijn muts wat scheef gezakt.
Ze liep zachtjes naar zijn bed en ging op de rand zitten. Heel voorzichtig legde ze haar hand op zijn rug.
“Goedemiddag, vosje,” fluisterde ze.
Mark bewoog even, zijn ogen nog dicht, maar zijn mond trok al in een klein glimlachje.
“Het is rustig wakker worden-tijd,” zei Lizzy zacht, terwijl ze een plukje haar uit zijn gezicht streek.
Langzaam opende hij zijn ogen. Even leek hij te moeten schakelen, tot hij haar gezicht zag — en meteen ontspannen terugkeek.
“Was het een fijn dutje?” vroeg ze.
Mark knikte slaperig.
“Ik heb wat lekkers klaargezet voor straks… aardbeien, sapje… en je kleurboek ligt al klaar.”
Zijn ogen lichtten iets op.
“Blijven we binnen?”
“Dat mag jij kiezen. We kunnen ook naar buiten als je dat wil. Maar eerst even rustig wakker worden. Geen haast.”
Ze hielp hem voorzichtig rechtop zitten en reikte hem een klein bekertje water.
“Neem je tijd, ik blijf even bij je.”
Mark leunde tegen haar aan, nog warm van slaap, met het dekentje half over zijn schoot. Alles voelde zacht en veilig — precies zoals een rustige namiddag hoort te beginnen.
pampipamper
Superlid
"Zandbakpret in de Namiddagzon"
Na een rustig moment op bed, met een paar diepe geeuwtjes en zachte knuffels tegen Lizzy aan, kwam Mark langzaam helemaal bij. Zijn vos onesie zat nog lekker zacht, en nadat Lizzy zijn luier had gecontroleerd en hem wat had opgefrist, kreeg hij zijn zonnehoedje opgezet en zijn tuinschoentjes aangedaan.
“Wat wil je doen, liefje?” vroeg Lizzy terwijl ze hem hielp zijn rits weer dicht te doen.
“Zandbak…” mompelde Mark, zijn ogen nog een beetje slaperig, maar vol zin in spelen.
“Dat is een goed idee. Dan neem ik een kussentje mee om erbij te zitten.”
Lizzy zette de tuindeur open. De zon scheen vriendelijk, niet te warm, met een zacht briesje dat door de bladeren ruiste. De zandbak stond uitnodigend klaar onder het schaduwzeil, met zijn emmertjes, vormpjes en graafwerktuigjes netjes op een rij.
Mark waggelde er naartoe in zijn vos onesie, waar zijn luier zacht in mee wiegde. Hij plofte neer op zijn vaste plekje en begon meteen met het vullen van een emmer. Lizzy kwam er met een koel drankje bij zitten op een tuinstoel, terwijl ze toekeek hoe Mark kleine zandtaartjes bouwde.
“Wat voor zandtaart is dit?” vroeg ze terwijl hij een vormpje omdraaide.
“Vosjestaart met aardbeiensmaak,” antwoordde hij trots.
“Klinkt heerlijk!” zei Lizzy met een knipoog.
Af en toe liet hij het zand tussen zijn vingers glijden of vulde hij de vrachtwagen om het zand te verplaatsen naar de “bouwhoek”. De tuin was stil behalve het zachte geschuifel van zand en het geruststellende gefluit van vogels.
“Als je klaar bent, heb ik wat aardbeien en een klein sapje klaargezet op het terras,” herinnerde Lizzy hem.
“Eerst nog één grote toren…” zei Mark serieus, met zijn tong uit zijn mond terwijl hij de laatste schepjes zand toevoegde.
Na een rustig moment op bed, met een paar diepe geeuwtjes en zachte knuffels tegen Lizzy aan, kwam Mark langzaam helemaal bij. Zijn vos onesie zat nog lekker zacht, en nadat Lizzy zijn luier had gecontroleerd en hem wat had opgefrist, kreeg hij zijn zonnehoedje opgezet en zijn tuinschoentjes aangedaan.
“Wat wil je doen, liefje?” vroeg Lizzy terwijl ze hem hielp zijn rits weer dicht te doen.
“Zandbak…” mompelde Mark, zijn ogen nog een beetje slaperig, maar vol zin in spelen.
“Dat is een goed idee. Dan neem ik een kussentje mee om erbij te zitten.”
Lizzy zette de tuindeur open. De zon scheen vriendelijk, niet te warm, met een zacht briesje dat door de bladeren ruiste. De zandbak stond uitnodigend klaar onder het schaduwzeil, met zijn emmertjes, vormpjes en graafwerktuigjes netjes op een rij.
Mark waggelde er naartoe in zijn vos onesie, waar zijn luier zacht in mee wiegde. Hij plofte neer op zijn vaste plekje en begon meteen met het vullen van een emmer. Lizzy kwam er met een koel drankje bij zitten op een tuinstoel, terwijl ze toekeek hoe Mark kleine zandtaartjes bouwde.
“Wat voor zandtaart is dit?” vroeg ze terwijl hij een vormpje omdraaide.
“Vosjestaart met aardbeiensmaak,” antwoordde hij trots.
“Klinkt heerlijk!” zei Lizzy met een knipoog.
Af en toe liet hij het zand tussen zijn vingers glijden of vulde hij de vrachtwagen om het zand te verplaatsen naar de “bouwhoek”. De tuin was stil behalve het zachte geschuifel van zand en het geruststellende gefluit van vogels.
“Als je klaar bent, heb ik wat aardbeien en een klein sapje klaargezet op het terras,” herinnerde Lizzy hem.
“Eerst nog één grote toren…” zei Mark serieus, met zijn tong uit zijn mond terwijl hij de laatste schepjes zand toevoegde.
pampipamper
Superlid
weer wat leesvoer voor jullie 
