Nog niet klaar Mark vindt een mommy (AI)

[pampipamper]

"Panda in de Buggy"
Na een lange, rustige ochtend begon het licht buiten iets te breken. De regen viel nog zachtjes, maar de lucht was helderder geworden — fris en koel. Lizzy keek naar buiten en glimlachte.

“Zin in een frisse neus?” vroeg ze zachtjes.

Mark keek op van zijn tekening en knikte. “Maar ik wil niet lopen vandaag…”

“Hoeft ook niet,” zei Lizzy. “Ik haal de buggy wel tevoorschijn.”

Even later stond de grote, stevige wandelbuggy klaar bij de voordeur. Lizzy had een zacht dekentje klaargelegd en een extra regenhoes, voor het geval het harder zou gaan regenen. Mark kreeg nog zijn warme panda-onesie aan met de capuchon over zijn hoofd, en Lizzy hielp hem voorzichtig in de buggy zitten.

“Zo, panda klaar voor avontuur?” vroeg ze zachtjes.

“Ja... maar een rustig avontuur,” glimlachte Mark.

Ze rolden de buggy het tuinpad af, de straat op. Alles rook fris en vochtig — bladeren, aarde, regen. De wielen klikten zacht over de stoep, en Lizzy duwde rustig voort. Mark zat onder zijn dekentje, knus en droog, kijkend naar de glinsterende regendruppels op het plastic voor hem.

Ze kwamen langs de bomen waar het licht in fijne stralen tussendoor brak. Af en toe hoorde je een vogel, of het spatten van een druppel op een blad. Geen auto's. Geen haast.

“Kijk daar,” zei Lizzy, wijzend naar een struik. “Een merel die zich wast in een plas.”

Mark glimlachte slaperig en leunde iets opzij tegen het zachte kussen. De buggy wiegde hem met elke stap van Lizzy’s tred. Alles voelde ver weg behalve het geluid van regen, het rollen van de wielen en de geur van nat gras.

Ze wandelden een klein rondje door de buurt, langs de beek, even over het bruggetje, en weer terug. Onderweg wisselden ze geen woorden — het was alsof de stilte zelf het gesprek voerde.

 

[pampipamper]

"Wafels en Warme Zorg"
Na hun wandeling in de frisse buitenlucht kwamen Mark en Lizzy weer thuis. Het huis voelde behaaglijk warm toen ze binnenstapten. De regenjas van Lizzy werd opgehangen, en Mark werd liefdevol uit zijn buggy getild.

“Je hebt het goed gedaan, panda,” zei Lizzy zachtjes met een glimlach.

“Klaar voor iets lekkers?” vroeg ze.

“Wafels,” fluisterde Mark met een glimlach.

In de keuken begon Lizzy het wafelijzer op te warmen terwijl Mark op een kussen op de stoel zat, met een slabbetje voor de zekerheid. De geur van warm deeg en vanille vulde al snel het huis. Buiten tikte de regen nog zachtjes door, maar binnen was het licht en warm.

“Eén wafel met aardbeien en eentje met een beetje siroop?” stelde Lizzy voor.

“Ja… en poedersuiker,” zei Mark, zijn ogen glanzend.

Ze lachten zacht. Even later stond er een bord voor hem met twee dampende wafels, vers uit het ijzer. Lizzy ging tegenover hem zitten met haar eigen bord, en samen aten ze langzaam en tevreden, hapje voor hapje.

“Deze zijn extra lekker,” mompelde Mark met volle mond.

“Misschien omdat jij ze vandaag echt verdiend hebt,” zei Lizzy.

Toen hun borden leeg waren, ruimde Lizzy alles op terwijl Mark met een warm drankje in zijn handen uit het raam keek — naar de druppels, de vogels, de rustige wereld.

Er was geen haast. Geen plannen. Alleen zachte momenten.

 

[pampipamper]

"De Laatste Dag"
De middag gleed stilletjes over in de vroege avond. Buiten kleurde de lucht langzaam grijsblauw, terwijl de regen eindelijk was gestopt. Alles voelde vochtig en stil, alsof de wereld zelf ook even een adempauze had genomen.

Binnen zat Mark nog steeds rustig op de bank. Lizzy kwam naast hem zitten met twee warme bekers — eentje met kamillethee voor haar, en voor Mark een kopje warme melk met een vleugje honing.

“Morgen is het weer maandag,” zei Lizzy zacht, terwijl ze een arm om hem heen sloeg.

Mark knikte traag. Hij keek naar zijn mok, blies er zacht in. “Laatste dag vrij.”

“Ja,” zei Lizzy, “maar we hebben het goed benut. Rustig. Zacht. Helemaal zoals jij het nodig had.”

Mark leunde tegen haar aan. De stilte voelde niet verdrietig, maar juist warm en vol.

“Ik voel me… opgeladen,” zei hij stilletjes.

“Mooi zo,” fluisterde Lizzy. “Je hebt jezelf goed verzorgd. En ik ben trots op je.”

Voor het slapengaan—Ik zal een even kijken of ik je al moet verschonen hé. Je hebt goed geplast maar die kan er nog ruim tegen, wat denk je laten we hem aan? Hij is nu wel gezellig dik geworden zei ze met een lachje. Als het mag wil ik hem graag aanhouden zei Mark.

Ok dan doen we dat zei ze terwijl ze de drukknopjes van de romper en de rugrits terug sloot, Mark hoorde op het laatste een zacht klikje maar bestede er geen aandacht aan. Ze borstelde zijn haar, hielp hem tandenpoetsen, en begeleidde hem naar bed. De kamer was stil, op de zachte muziek na die uit een klein luidsprekertje kwam.

Toen ze hem had ingestopt, trok Lizzy het dekbed nog een stukje recht en drukte een kus op zijn voorhoofd.

“Morgen begint weer een nieuwe week. Maar vannacht… hoef je alleen maar te rusten.”

“Dank je,” fluisterde Mark slaperig.

“Altijd,” antwoordde Lizzy.

Ze liet het licht langzaam dimmen. Buiten begon een uil te roepen in de verte. En terwijl de maan zich voorzichtig liet zien tussen de wolken, viel Mark langzaam in slaap — warm, veilig, en klaar voor morgen.

 

[pampipamper]

"Een Nieuwe Werkdag"
Het zachte ochtendlicht viel door de gordijnen toen Mark langzaam wakker werd. De wekker had nog niet geluid, maar zijn lichaam wist dat het tijd was — een nieuwe week begon.

Hij rekte zich rustig uit en bleef even liggen. Het bed was nog warm, en de kamer stil. Geen regen meer, alleen het geritsel van bladeren in de wind buiten. Hij voelde dat hij moest plassen sloot zijn ogen nog een paar tellen later liet hij alles lopen, ademde diep in, en zuchtte tevreden uit.

Vandaag hoefde hij pas laat te beginnen, dus er was geen haast. Geen gehaaste douches, geen vlugge slokken koffie. Alles mocht in zijn eigen tempo.

Na een paar minuten stond hij op en liep naar de badkamer. De tegels voelden warm onder zijn voeten door de voetjes van de onesie. Dat is waar ook ik kan hier zelf niet uit, Mark waggelde naar Lizzy die moest lachen van zijn loopje. Kan je mijn onesie uitdoen alsjeblieft ik kan er zelf niet bij zei hij, dat zal niet gaan zei Lizzy, je moet nog een half uurtje wachten het is een tijdslotje ik had je nu nog niet wakker verwacht.

We zullen eerst ontbijten daarna help ik je uit je onesie goed? Oke zei Mark en ging aan de gedekte tafel zitten. Lizzy had eitjes gemaakt en na een uitgebreid ontbijt “piep piep”
Ah dat was het slotje zei Lizzy lijkt wel alsof het getimed is. Ze deed het slotje van de rits en ging met hem naar boven om de luier uit te doen, boven aangekomen. Zo boefje dat voel ik wel hoor je luier is bol achteraan , Mark werd een beetje rood. Ja ik moest echt toen ik kwam vragen om de onesie uit te doen. Geeft niet daar is hij voor hé, terwijl ze de poep deels met doekjes en deels in de douche proper maakte. Zo neem nu maar even rustig een bad Hij draaide de kraan open en liet het bad vollopen. Door het warme water vulde stoom de ruimte, en Mark voelde zich langzaam lichter worden — alsof de rust van het weekend nog even bleef hangen.

Toen het tijd was om zich klaar te maken, deed Mark zijn jas aan, pakte zijn tas, en keek nog even om naar Lizzy, die hem een kleine glimlach gaf.

“Succes met je werkweek. Je hebt het in je.”

“Dank je. Ik voel me rustig,” zei Mark, en hij meende het.

Met een heldere geest en een kalme start stapte hij de dag in

 

[pampipamper]

Vinden jullie dat het verhaal een vervolg verdiend of niet ? Laat maar weten

 

[luierdromertje]

Mooi vervolg weer, met een open einde.
Een vervolg is best mogelijk, hier kan je nog veel kanten me uit

 

[pampipamper]

"Vrijdagavond Thuiskomst"
De zon was al laag toen Mark het tuinpad op liep. Het was vrijdagavond, en de werkweek zat erop. Zijn schouders, die nog licht gespannen hadden gevoeld onderweg, begonnen langzaam te zakken toen hij de voordeur zag. Het huis van Lizzy – zijn vertrouwde plek, zijn ankerpunt.

De deur ging open nog voor hij kon kloppen.

“Welkom thuis,” zei Lizzy met een warme glimlach.

Ze opende haar armen, en Mark liet zich zonder woorden omhelzen. Alles wat vast had gezeten, mocht weer los. Hij haalde diep adem en voelde het bekende, zachte ritme van Lizzy’s ademhaling tegen zich aan.

“Drukke week?” vroeg ze zacht.

“Ja… maar nu niet meer,” antwoordde hij.

Lizzy leidde hem naar binnen. De lichten stonden laag, er brandde een geurkaars met een vleugje vanille en hout. In de keuken pruttelde iets zachts op het vuur. Het rook naar comfort en rust.

Mark hing zijn jas op en stapte zijn schoenen uit. Hij kreeg een warme trui aangereikt en sokken zonder naden — van die kleine dingen die je het gevoel geven echt gezien te worden.

“Zin om eerst even te zitten?” vroeg Lizzy. “Of wil je gelijk in je avondkleren?”

Mark glimlachte en knikte naar de tweede optie.

“Avondkleren. Dan is het weekend officieel begonnen.”

Lizzy begeleidde hem naar de logeerkamer, waar al een dikke luier en inlegger, zachte romper en een dikke onesie klaarlagen. Alles rook frisgewassen, Hij kleedde zich langzaam om, liet de week letterlijk van zich afglijden.

Even later zat hij op de bank, voeten op een krukje, een dekentje over zijn schoot. In zijn handen een mok warme chocolademelk, en op de salontafel een klein bordje met stukjes appel en koek.

“Ik heb iets wat je heel lekker gaat vinden gemaakt,” zei Lizzy vanuit de keuken.

“Echt?” vroeg hij.

“Natuurlijk. Vrijdagavond betekent thuiskomen.”

Buiten viel de schemer, maar binnen was het stil, warm en zacht. Geen haast. Geen plicht. Alleen het samenzijn, het thuiskomen bij iemand die je kent — precies zoals je bent.

 

[pampipamper]

"Aan Tafel"
De eettafel was eenvoudig maar sfeervol gedekt. Twee diepe borden, zachte servetten, een vaasje met een paar verse veldbloemen die Lizzy die ochtend nog had geplukt. In de lucht hing de geur van geroosterde groenten, verse kruiden en warme ovenlucht — hartig en huiselijk.

Mark kwam uit de woonkamer, inmiddels volledig omgeschakeld naar weekendtempo. Zijn trui viel zacht op zijn schouders, zijn gezicht zag er een stuk rustiger uit dan eerder op de dag.

“Het ruikt heerlijk,” zei hij met een glimlach.

“Zelfgemaakte ovenschotel met pompoen, wortel en zoete aardappel,” zei Lizzy terwijl ze de schaal op tafel zette. “En een beetje feta erover, zoals jij het graag hebt.”

Mark ging aan tafel zitten, zijn vingers gleden even over de rand van zijn bord — een klein geruststellend gebaar. Lizzy schonk water in voor hen allebei en ging tegenover hem zitten.

Ze begonnen rustig te eten. Geen telefoon op tafel. Geen nieuws op de achtergrond. Alleen het geluid van vorken, het zachte tikken van bestek op aardewerk, en af en toe hun stemmen.

“Het voelt goed om hier weer te zijn,” zei Mark, terwijl hij een hap nam. “Alsof mijn lichaam al wist: het is vrijdag, je mag weer ademen.”

“Je hebt hard gewerkt,” zei Lizzy. “En nu mag je gewoon zijn.”

Ze aten verder in stilte, afgewisseld met kleine gesprekken over hoe de week was verlopen, wat ze morgen zouden willen doen — misschien samen iets bakken, misschien gewoon uitslapen. Alles mocht. Niets moest.

Toen de borden leeg waren, haalde Lizzy nog een klein dessert uit de koelkast: een paar stukjes vers fruit met wat yoghurt en een beetje honing. Niet te zwaar, maar precies genoeg om de maaltijd af te ronden.

“Bedankt voor het koken,” zei Mark toen ze klaar waren.

“Altijd,” glimlachte Lizzy. “Dat hoort bij thuiskomen.”

Ze ruimden samen de tafel op, in dat stille samenspel van mensen die elkaar goed aanvoelen. Daarna liet Lizzy de verlichting in huis wat zachter zetten, en het voelde alsof het weekend nu echt officieel begonnen was.

 

[luierdromertje]

Weer twee mooie onschuldige hoofdstukken

 

[pampipamper]

Leuk zoveel likes, dat zegt mij dat ik nog delen kan posten


(#6dff00)

 

[pampipamper]

"De Verrassing"
Na het eten zat Mark nog wat na te genieten op de bank, een kopje kruidenthee in zijn handen, toen Lizzy plots opstond met een mysterieuze glimlach.

“Wacht hier even,” zei ze. “Ik heb nog iets.”

Mark keek verbaasd, maar nieuwsgierig. Hij hoorde haar de trap opgaan, en daarna wat gerommel. Toen ze terugkwam, had ze een grote, kleurrijke tas bij zich. Ze zette die neer met een theatraal gebaar.

“Wat is dit?” vroeg Mark met opgetrokken wenkbrauwen.

“Iets om je weekend extra zacht te maken,” glimlachte Lizzy. “Je hebt een drukke week gehad. Dus ik dacht: een beetje extra comfort kan geen kwaad.”

Ze opende de tas en haalde er één voor één zachte, opgevouwen stoffen uit — kleurrijk en uitnodigend. Mark keek verbaasd, en kon een glimlach niet onderdrukken.

“Een vos?” vroeg hij toen hij de eerste onesie zag — warmoranje met een witte buik, oortjes op de capuchon, en een ritssluiting op de rug.

“En een egel,” zei Lizzy, terwijl ze de volgende omhoog hield — grijs met kleine stekelige stipjes. “Die is perfect voor regenachtige dagen.”

“En een draak?” vroeg Mark lachend.

“Jazeker. Voor als je een stoere dag hebt. Of gewoon extra warm wilt zijn.” De draak-onesie was donkergroen met zachte vleugeltjes op de rug en een staartje — speels en knus tegelijk.

“Wauw…” zei Mark, zichtbaar geraakt. “Je hebt er echt werk van gemaakt.”

“En kijk — deze slaapzak met sterretjes,” ging Lizzy verder, terwijl ze een dikke, gevoerde slaapzak liet zien. “Voor de koude nachten of gewoon als je een rustdag hebt. Dan hoef je je nergens druk om te maken.”

“Je hebt echt aan alles gedacht,” zei Mark, zichtbaar ontroerd.

“Altijd,” glimlachte Lizzy. “Je verdient rust, warmte en een plek waar je gewoon jezelf mag zijn.”

Ze bergen samen de cadeaus netjes op, terwijl de thee nog zachtjes stoomde op de salontafel. Er was geen haast. Alleen de wetenschap dat het weekend begonnen was — en dat Mark gezien en verzorgd werd, precies zoals hij was.

 

[pampipamper]

"De Nieuwe Kast"
Nadat alle nieuwe cadeautjes waren uitgepakt en bewonderd, stond Mark nog even in de logeerkamer, waar hij zich steeds vaker thuis voelde. Lizzy kwam achter hem aan, met iets in haar handen.

“Oh, en voordat ik het vergeet…” zei ze terwijl ze naar de hoek van de kamer liep, “ik heb nog iets anders voor je klaargezet.”

Mark draaide zich om, en zag het meteen: een nieuwe, stevige kast — strak wit, met zachte handgrepen en een bovenblad van licht hout. Daarop stonden een paar mandjes met verzorgingsspullen, en alles was netjes geordend in heldere bakken en zachte doosjes.

“Je eigen verzorgingskast,” glimlachte Lizzy. “Zodat alles zijn plek heeft.”

Mark liep ernaartoe, oprecht verrast. In de lades lagen verzorgingsdoekjes, zachte handdoeken, extra kussens voor comfort, en een hele reeks verzorgingsproducten: bodylotion, haarspray, tandverzorging en geurvrije crème. In de onderste vakken stonden de verse pakken zachte kleding en — onzichtbaar van buitenaf — de andere benodigdheden die discreet opgeborgen waren.

“Je hebt het allemaal zo netjes gedaan…” zei hij bewonderend.

“Het helpt om een plek te hebben waar je tot rust kan komen. En overzicht geeft rust in je hoofd, vind je niet?”

Mark knikte. Het voelde niet als betutteling, maar als aandacht — precies op het juiste niveau. Alles wat hij nodig had, was er. Zichtbaar of onzichtbaar, maar wel binnen handbereik.

“Mag ik straks zelf even inrichten?” vroeg hij.

“Natuurlijk,” zei Lizzy. “Ik wilde alleen de basis klaarzetten. De rest mag jij naar wens doen.”

“Dank je,” zei Mark zacht.

Lizzy gaf hem een bemoedigend knikje. Daarna gingen ze samen weer terug naar de woonkamer, waar de avond zich verder ontvouwde in stilte, rust en de wetenschap dat alles klaar stond — voor nu en voor morgen.

 

[pampipamper]

"De Kast Inruimen"
De avond was inmiddels gevallen, en in huis heerste een zachte stilte. In de logeerkamer, die steeds meer aanvoelde als een veilige eigen plek, stond Mark in zijn nieuwe vos onesie. Het zachte oranje stofje met witte accenten gaf hem een vertrouwd gevoel, en de capuchon met kleine oortjes wiebelde een beetje als hij bewoog. Hij glimlachte zacht om zichzelf in de spiegel — het was speels, maar ook knus. Precies goed voor deze vrijdagavond.

Voor hem stond de nieuwe verzorgingskast, keurig open, klaar om ingericht te worden. In de mandjes en bakken lagen allerlei spullen die nog hun plek moesten krijgen. Lizzy had het netjes gesorteerd: verzorgingsproducten, zachte doeken, kledingstukken, sokken en nachtspulletjes. Alles met aandacht uitgekozen.

Mark nam er de tijd voor. Hij begon met de bovenste lade, waar hij de verzorgingsdoekjes en zachte handdoeken voorzichtig neerlegde, netjes opgevouwen. In een kleiner vakje gingen de crèmes en lotions, die hij dagelijks gebruikte — geordend op geur en soort.

“Alles binnen handbereik,” mompelde hij zacht.

In de tweede lade legde hij zijn zachte sokken, comfortabele pyjamabroeken en extra shirts. Alles wat hoorde bij rustige avonden of langzame ochtenden. De vos onesie die hij nu droeg kreeg straks ook zijn eigen plekje — zodra hij klaar was met inruimen.

Onderaan kwamen de extra spullen: reservebeddengoed, een warmtekussen, en nog een paar zachte accessoires die Lizzy had klaargelegd. Alles vond zijn plek.

Toen hij klaar was, deed hij even een stap achteruit. De kast stond daar, mooi en rustig, met zachte kleuren en alles op orde. Het voelde goed. Niet kinderlijk, niet vreemd — gewoon verzorgd. Aandacht voor jezelf, voor rust, voor thuiskomen.

“Zo. Klaar voor het weekend,” zei hij zacht tegen zichzelf.

Lizzy kwam even later binnen, met twee kopjes warme thee.

“Netjes gedaan,” zei ze terwijl ze keek naar de kast. “Alles op z’n plek?”

“Ja,” zei Mark. “En ik ook.”

Ze glimlachte en gaf hem een kopje aan. Samen zaten ze even op het randje van het bed, thee in de hand, de kamer gevuld met zachte stilte.

 

[pampipamper]

"Een Koele Ochtend"
De ochtendzon gleed langzaam de kamer binnen. Mark rekte zich uit onder zijn dekens. De kamer voelde heerlijk stil. Hij had diep geslapen, veilig en geborgen in zijn zachte vos onesie. Buiten hoorde hij het zachte gefluit van vogels en het tikken van iemand bij de voordeur.

Een paar minuten later kwam Lizzy rustig de kamer binnen.

“Goedemorgen,” zei ze zacht. “Heb je lekker geslapen?”

“Heel goed,” mompelde Mark slaperig.

“Mooi. Ik heb iets leuks — vandaag komen ze de airco installeren,” zei Lizzy terwijl ze het gordijn iets verder opendeed. “Dan blijft het hier voortaan altijd koel en comfortabel, ook als het warm wordt.”

Mark glimlachte en knikte. Het was soms moeilijk geweest om goed te slapen op warme nachten, vooral in zijn zachte onesies. Maar met een goede airco zou dat verleden tijd zijn.

Ondertussen stond Lizzy al in de keuken. Even later kwam ze terug met een dienblad: een licht ontbijt met yoghurt, fruit en een glas koud water.

“We kunnen rustig ontbijten. De installateurs komen pas over een uurtje,” zei ze.

Samen aten ze op bed, de sfeer ontspannen en licht. Mark voelde zich verzorgd, en hij hoefde zich nergens zorgen over te maken. Geen haast, geen stress — alleen een nieuwe dag die langzaam begon.

 

[pampipamper]

@luierdromertje speciaal voor jou 3 delen dan heb je weer wat te lezen XD