Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Bedankt voor de fijne reacties, zowel hier als in PB! 
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen weken echt mijn plezier in het schrijven weer terug heb gevonden. Het hielp natuurlijk wel een beetje dat ik mijn oude bouwplan voor serie 3 nog had.
Altijd leuk om bij het afronden van een serie even terug te kijken op bepaalde dingen. En misschien een beetje vooruit. Schrijven is een proces en zo kan ik dat in mijn hoofd ook weer afsluiten.
Anne
Ik heb al een hele tijd geleden besloten dat Anne uiteindelijk niet met een jongen zou eindigen. Door de time skip kon ik die stap nu eindelijk zetten. Misschien voelde het een beetje alsof het uit het niets kwam, maar er zat toch echt al een héél grote hint in #72.
"Verliefd op Bram ben ik al een hele tijd niet meer. Rick had gelijk. Bram is niet mijn type. Helemáál niet mijn type. Niet dat ik nu al helemaal begrijp wat mijn type dan precies is, maar het beeld dat zich langzaam begint te vormen lijkt in de verste verte niet op Bram."
Broodkruimels. De grote vraag is natuurlijk of het met Eva ooit kans van slagen gaat hebben, maar voor Anne is het een belangrijk omslagpunt. Ze hervat haar proces van accepteren wie ze is. Daardoor komt er ook weer ruimte om haar DL-gevoelens te verkennen.
Rick
Ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar ik vond het persoonlijk hilarisch dat Rick - elke keer als iemand hem voor het eerst weer in leven zag - werd begroet met een klap. Iets dat onbedoeld tot een running joke uitgroeide, maar mede omdat het ook wat symboliek had. Elke keer werden zijn positieve verwachtingen teniet gedaan. Tot nu toe was alleen Anne oprecht blij, waar bij de anderen vooral de schok overheerste. Een emotionele gut punch weergegeven door een fysieke face slap. Iets kleins waar ik zelf lol aan had en ik vermoed zomaar dat Rick zijn laatste klap nog niet heeft geïncasseerd.
Cliffhangers
Alle cliffhangers in #81 en de epiloog waren op voorhand bedacht, maar moesten op het laatste moment gehusseld worden. Toen ineens de naam van Kim in de comments viel, heb ik met opzet geprobeerd om dat spoor letterlijk 'dood' te verklaren. Er komt een veel grotere rol voor haar aan dan het nu lijkt. Oorspronkelijk zat dat in #81 en het stukje van Anne in de epiloog. Maar, ja, die songtekst, hè? Om dat goed te laten werken moest het stukje van Anne naar #81 en de terugkeer van Kim naar de epiloog.. waarbij last minute nog een nieuw personage verzonnen moest worden om alles te laten werken. Dat was een lange nacht.
Anyhoo, er komt dus nog een twist aan wat Kim betreft.. die niets met het onderzoek naar de dood van Pierre te maken heeft. (Bindend reactie-advies: "Ooh, ominous!" )
En, ja, die onheilspellende woorden gaan uitkomen. Over wie het gaat?
Het enige dat ik ga verklappen is dat er ook hiervoor al broodkruimeltjes gestrooid zijn. Maar aangezien het een cliffhanger moet zijn, zul je later niet ineens lezen dat het over dat stomme, witte konijn gaat. Het is een relevant personage!
Serie 4
Dus, serie 4. Ik ben al voorzichtig begonnen met het bouwplan. In grote lijnen zijn de dingen wel duidelijk, maar zoals jullie weten plan ik graag dingen vooruit. Vooral de broodkruimeltjes. Deze personages zijn belangrijk voor me, dus moet (het vervolg) van hun verhaal wel goed verzorgd zijn. Gaat nog een beetje tijd kosten, dus!
Wat is het idee? Rick zal proberen om - ondanks de nodige tegenslagen - zijn gezin weer bij elkaar te brengen, met of zonder Chantal. 'Vergeten' is een terugkerend thema: Rick voelt zich vergeten, er is veel dat hij zelf WIL vergeten.. en er komen dingen boven water die beter vergeten zouden zijn gebleven. Bovendien moet Rick - nu zijn geld verdeeld is - toch echt.. een baan aannemen!
Nou, tot zover serie 3. Ik hoop dat jullie bij de volgende ook weer mee willen lezen. Trouwens! Later deze week een ander interessant verhaal!
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen weken echt mijn plezier in het schrijven weer terug heb gevonden. Het hielp natuurlijk wel een beetje dat ik mijn oude bouwplan voor serie 3 nog had.
Altijd leuk om bij het afronden van een serie even terug te kijken op bepaalde dingen. En misschien een beetje vooruit. Schrijven is een proces en zo kan ik dat in mijn hoofd ook weer afsluiten.
Anne
Ik heb al een hele tijd geleden besloten dat Anne uiteindelijk niet met een jongen zou eindigen. Door de time skip kon ik die stap nu eindelijk zetten. Misschien voelde het een beetje alsof het uit het niets kwam, maar er zat toch echt al een héél grote hint in #72.
"Verliefd op Bram ben ik al een hele tijd niet meer. Rick had gelijk. Bram is niet mijn type. Helemáál niet mijn type. Niet dat ik nu al helemaal begrijp wat mijn type dan precies is, maar het beeld dat zich langzaam begint te vormen lijkt in de verste verte niet op Bram."
Broodkruimels.
De grote vraag is natuurlijk of het met Eva ooit kans van slagen gaat hebben, maar voor Anne is het een belangrijk omslagpunt. Ze hervat haar proces van accepteren wie ze is. Daardoor komt er ook weer ruimte om haar DL-gevoelens te verkennen.Rick
Ik weet niet of het iemand is opgevallen, maar ik vond het persoonlijk hilarisch dat Rick - elke keer als iemand hem voor het eerst weer in leven zag - werd begroet met een klap. Iets dat onbedoeld tot een running joke uitgroeide, maar mede omdat het ook wat symboliek had. Elke keer werden zijn positieve verwachtingen teniet gedaan. Tot nu toe was alleen Anne oprecht blij, waar bij de anderen vooral de schok overheerste. Een emotionele gut punch weergegeven door een fysieke face slap. Iets kleins waar ik zelf lol aan had en ik vermoed zomaar dat Rick zijn laatste klap nog niet heeft geïncasseerd.
Cliffhangers
Alle cliffhangers in #81 en de epiloog waren op voorhand bedacht, maar moesten op het laatste moment gehusseld worden. Toen ineens de naam van Kim in de comments viel, heb ik met opzet geprobeerd om dat spoor letterlijk 'dood' te verklaren.
Er komt een veel grotere rol voor haar aan dan het nu lijkt. Oorspronkelijk zat dat in #81 en het stukje van Anne in de epiloog. Maar, ja, die songtekst, hè? Om dat goed te laten werken moest het stukje van Anne naar #81 en de terugkeer van Kim naar de epiloog.. waarbij last minute nog een nieuw personage verzonnen moest worden om alles te laten werken. Dat was een lange nacht. Anyhoo, er komt dus nog een twist aan wat Kim betreft.. die niets met het onderzoek naar de dood van Pierre te maken heeft. (Bindend reactie-advies: "Ooh, ominous!"
)En, ja, die onheilspellende woorden gaan uitkomen. Over wie het gaat?
Het enige dat ik ga verklappen is dat er ook hiervoor al broodkruimeltjes gestrooid zijn. Maar aangezien het een cliffhanger moet zijn, zul je later niet ineens lezen dat het over dat stomme, witte konijn gaat. Het is een relevant personage!Serie 4
Dus, serie 4. Ik ben al voorzichtig begonnen met het bouwplan. In grote lijnen zijn de dingen wel duidelijk, maar zoals jullie weten plan ik graag dingen vooruit. Vooral de broodkruimeltjes. Deze personages zijn belangrijk voor me, dus moet (het vervolg) van hun verhaal wel goed verzorgd zijn. Gaat nog een beetje tijd kosten, dus!
Wat is het idee? Rick zal proberen om - ondanks de nodige tegenslagen - zijn gezin weer bij elkaar te brengen, met of zonder Chantal. 'Vergeten' is een terugkerend thema: Rick voelt zich vergeten, er is veel dat hij zelf WIL vergeten.. en er komen dingen boven water die beter vergeten zouden zijn gebleven. Bovendien moet Rick - nu zijn geld verdeeld is - toch echt.. een baan aannemen!
Nou, tot zover serie 3. Ik hoop dat jullie bij de volgende ook weer mee willen lezen.
Trouwens! Later deze week een ander interessant verhaal! GuyWithGuts
Nieuw lid
Hey, Snakebite. Ik ben inmiddels ook al een goede 8 - 9 jaar 'on-and-off' een actieve (beetje contradictory maar goed) lezer van dit verhaal. Eigenlijk ook de enige rede waarom ik destijds een account hier aangemaakt heb, gezien ik verder mininale interesse heb in de ABDL-wereld.
Het is nu net toevallig dat ik pas voorbij zag komen dat je weer nieuwe hoofdstukken had, dus ik ben toch maar weer verder gaan lezen en als ik eerlijk mag zijn? Je doet het, zoals altijd, weer helemaal perfect. Ik wacht met smacht serie 4 af, en wordt alsjeblieft de George R.R. Martin van deze site; Verzin maar een manier om nog 20 jaar lang door te kunnen met dit verhaal
Veel succes met je verdere plannen, ik wacht wel met goed geduld af.
Het is nu net toevallig dat ik pas voorbij zag komen dat je weer nieuwe hoofdstukken had, dus ik ben toch maar weer verder gaan lezen en als ik eerlijk mag zijn? Je doet het, zoals altijd, weer helemaal perfect. Ik wacht met smacht serie 4 af, en wordt alsjeblieft de George R.R. Martin van deze site; Verzin maar een manier om nog 20 jaar lang door te kunnen met dit verhaal
Veel succes met je verdere plannen, ik wacht wel met goed geduld af.
Wow, dat vind ik toch wel echt een heel mooi compliment. Of, ja, een stuk of zeven in totaal. Thanks, waardeer ik enorm!
Gelukkig hoef je geen 20 jaar te wachten op serie 4. Ik ben er al mee bezig. Maar om in alle rust te kunnen schrijven, kom ik vanaf vrijdag met een ander projectje. Dat is inmiddels al afgerond en daarmee koop ik in ieder geval al de hele maand september.
Voor wie het alvast wil weten: ik heb ooit een verhaal geschreven met de titel 'Sofie'. Deze heb ik hier inmiddels verwijderd en zal opnieuw gepost worden. De hoofdlijn is hetzelfde, maar ik heb ook best veel aangepast en herschreven. Alle 13 hoofdstukken staan klaar, zodat er een mooi begin en (voorlopig?) einde aan zal zitten.
Thanks, waardeer ik enorm!Gelukkig hoef je geen 20 jaar te wachten op serie 4. Ik ben er al mee bezig. Maar om in alle rust te kunnen schrijven, kom ik vanaf vrijdag met een ander projectje. Dat is inmiddels al afgerond en daarmee koop ik in ieder geval al de hele maand september.
Voor wie het alvast wil weten: ik heb ooit een verhaal geschreven met de titel 'Sofie'. Deze heb ik hier inmiddels verwijderd en zal opnieuw gepost worden. De hoofdlijn is hetzelfde, maar ik heb ook best veel aangepast en herschreven. Alle 13 hoofdstukken staan klaar, zodat er een mooi begin en (voorlopig?) einde aan zal zitten.
Thanks!Hi Snakebite ,
Het is jou weer gelukt om de lezers van Peetoom te verwennen met een geweldig geschreven nieuwe serie .
Heb weer enorm genoten en verheug mij weer op de volgende serie.
Ga zo door
Blij om te horen dat ik het trucje nog niet verleerd ben. 
Even een vraagje voor iedereen.. ik ben afgelopen serie wat creatief geweest met 'twists'.. wisselende perspectieven.. twee perspectieven door elkaar in één hoofdstuk (de A-alinea's en de R-alinea's).. songtekst door een hoofdstuk roeren. Werkt dat voor jullie, of is het juist storend? Dan houd ik daar een beetje rekening mee. Ik vind het zelf leuk om dat soort trucjes te bedenken en uit te werken, maar het moet wel werken.
Abbjornnl
Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
Als een liefhebber van deze manier van schrijven en helemaal van dit verhaal vind ik de afgelopen hoofdstukken weer een verademing om te lezen.
Ik kijk alweer uit naar de 4e serie
Wat betreft de twists zeker de A - R heb ik even goed voor moeten lezen maar kan im zeker waarderen
Ik kijk alweer uit naar de 4e serie
Wat betreft de twists zeker de A - R heb ik even goed voor moeten lezen maar kan im zeker waarderen
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
De wisselende oogpunten en dat ze ook duidelijk aangegeven worden (zowel aan het begin van een hoofdstuk als later erin) vind ik persoonlijk ook fijn lezen als het een verhaal is dat zich in de eerste persoon afspeelt en meerdere (belangrijke) personages heeft.
Wat betreft songteksten, dat is een best goede vraag. Ik vond het 81e hoofdstuk soms moeilijk te lezen met de stukjes songtekst ertussendoor aangezien het in het midden stond in tegenstelling tot de tekst van het verhaal zelf, en omdat er in geen van de oogpunten van de personages een radio of zo aanstond dat het liedje op hun moment(en) afspeelde. Van mij mag de veranderde tekstkleur van de songtekst daarentegen wel blijven, maar persoonlijk vind ik het het fijnste lezen als de songtekst net als de verhaaltekst ook links begint.
Ik gooi er bij deze dan even wat vertaalde template-tekst bij uit een ongebruikt prototype van mijn meest recente ABDL-fanfiction als een voorbeeld van wat ik makkelijker te lezen vind wat betreft songteksten in verhalen, maar het is compleet aan jou of je hier verder iets mee wil doen of niet.
-Sayori
Wat betreft songteksten, dat is een best goede vraag. Ik vond het 81e hoofdstuk soms moeilijk te lezen met de stukjes songtekst ertussendoor aangezien het in het midden stond in tegenstelling tot de tekst van het verhaal zelf, en omdat er in geen van de oogpunten van de personages een radio of zo aanstond dat het liedje op hun moment(en) afspeelde. Van mij mag de veranderde tekstkleur van de songtekst daarentegen wel blijven, maar persoonlijk vind ik het het fijnste lezen als de songtekst net als de verhaaltekst ook links begint.
Ik gooi er bij deze dan even wat vertaalde template-tekst bij uit een ongebruikt prototype van mijn meest recente ABDL-fanfiction als een voorbeeld van wat ik makkelijker te lezen vind wat betreft songteksten in verhalen, maar het is compleet aan jou of je hier verder iets mee wil doen of niet.
Nogmaals, je hoeft er echt niets mee, maar stel dat je in 1 van je verhalen toevallig een hoofdstuk schrijft waar een personage toevallig een (in dit geval gezongen) liedje luistert op de radio, Spotify of zo om zijn/haar/hun emoties vrij te laten (en dat hoeft echt niet alleen maar verdriet te zijn), leef je dan gerust uit.
-Sayori
Ja, dit dus. Precies dit. Ik denk dat ik uiteindelijk langer over de vorm van die songtekst heb zitten nadenken dan over de cliffhangers zelf.De wisselende oogpunten en dat ze ook duidelijk aangegeven worden (zowel aan het begin van een hoofdstuk als later erin) vind ik persoonlijk ook fijn lezen als het een verhaal is dat zich in de eerste persoon afspeelt en meerdere (belangrijke) personages heeft.
Wat betreft songteksten, dat is een best goede vraag. Ik vond het 81e hoofdstuk soms moeilijk te lezen met de stukjes songtekst ertussendoor aangezien het in het midden stond in tegenstelling tot de tekst van het verhaal zelf, en omdat er in geen van de oogpunten van de personages een radio of zo aanstond dat het liedje op hun moment(en) afspeelde. Van mij mag de veranderde tekstkleur van de songtekst daarentegen wel blijven, maar persoonlijk vind ik het het fijnste lezen als de songtekst net als de verhaaltekst ook links begint.
Ik gooi er bij deze dan even wat vertaalde template-tekst bij uit een ongebruikt prototype van mijn meest recente ABDL-fanfiction als een voorbeeld van wat ik makkelijker te lezen vind wat betreft songteksten in verhalen, maar het is compleet aan jou of je hier verder iets mee wil doen of niet.
Nogmaals, je hoeft er echt niets mee, maar stel dat je in 1 van je verhalen toevallig een hoofdstuk schrijft waar een personage toevallig een (in dit geval gezongen) liedje luistert op de radio, Spotify of zo om zijn/haar/hun emoties vrij te laten (en dat hoeft echt niet alleen maar verdriet te zijn), leef je dan gerust uit.
-Sayori
Uiteindelijk heb ik er toch voor gekozen om het liedje niet in het verhaal zelf te verwerken, omdat het - in dit geval - niet van belang was dat de personages het zelf zouden horen. Laat staan, twee personages in drie locaties.
Dit was zo'n zeldzaam geval waarin ik wilde dat de lezers het zouden kunnen horen. Voor zo ver dat gaat dan. Normaal probeer ik personages, locaties, etc., opzettelijk niet te zeer in detail te beschrijven. (Soms is het nodig, maar in de regel dus niet.) Ik vind het juist waardevol dat iedereen er een eigen beeld bij kan bedenken, zodat personages soms ook verschillende dingen kunnen betekenen voor verschillende mensen. Iets met emotional involvement van lezers.
In dit geval - mede omdat het om het slot ging - was de songtekst/muziek vooral bedoeld om de ervaring van de lezer te kleuren. Net een laagje extra, net iets meer oompf. Vandaar ook de alternatieve opmaak. (En dan ook nog een andere kleur bij Anne dan bij Rick, om de parallellen in hun processen aan te geven.
)
Hierbij alvast een opwarmertje voor de vierde serie. Het vervolg zal nog even op zich laten wachten. Ik heb de komende weken nog genoeg in te halen met mijn andere verhalen. Hopelijk smaken deze twee hoofdstukken alvast naar meer!
Hoofdstuk 82: Verbeterde Versie
Ik heb geen idee waar ik ben. Althans, ik ben net wakker en heb een paar seconden nodig om de donkere omgeving te herkennen. Het zachte, ritmische ademhalen van Suki stelt me gerust. Ik ben op een veilige plek.
Als ik me omdraai zie ik de wekker op het nachtkastje staan. Het is even na drieën in de nacht en dat moment ken ik beter dan me lief is. Al talloze keren heb ik op dit tijdstip hoogte- en dieptepunten beleefd. Vrijwillig en gedwongen.
Al snel vult mijn hoofd zich weer met allerlei gedachten. Over Suki en Chantal. Over de kinderen en de rest van ons gezin. Of wat daar dan ook nog van over is.
Ik ga op de rand van het bed zitten en kijk door het raam naar buiten. In de verte kan ik een paar kleine sterren zien. Als dat niet de perfecte metafoor is. Kleine lichtpuntjes in een zee van donker, maar te ver om ze realistisch bekeken ooit nog te kunnen grijpen.
Dit wordt weer een slapeloze nacht. Ik voel het aan mijn water.
Ik besluit dat het beter is om dat dan maar te accepteren en het beste te maken van een mindere situatie. Alles wordt tenslotte beter met een kopje koffie. Ik trek nog snel wat ondergoed en een shirt aan en vertrek stilletjes naar beneden.
Nadat ik in het donker mijn weg via de trap en de gang naar de keuken heb gevonden, besluit ik om het licht daar dan ook maar uit te laten. Ik heb het niet nodig. Ik weet de waterkoker feilloos te vinden, net als de koffie en een mok. Ik gris mijn sigaretten van de tafel en net als ik er één aan wil steken, klikt de waterkoker.
Dat is snel. Te snel.
Ik besluit de sigaret toch maar aan te steken en klik met de aansteker. Het vlammetje verlicht precies genoeg om me de schrik van mijn leven te bezorgen.
“Boe”, zucht Anne, die al die tijd aan de andere kant op het aanrecht heeft gezeten.
Ik laat de schrik van me afglijden en maak vliegensvlug het grote licht in de keuken aan. Anne grijnst en neemt een slok koffie uit haar eigen mok. Ze zit in haar ondergoed op het aanrecht en had blijkbaar dezelfde slapeloze nacht als ik. Geen wonder dat de waterkoker zo snel klaar was; het water zal amper afgekoeld zijn geweest.
“Hier”, zeg ik, nadat ik een grote handdoek uit de wasmand vis en die aan Anne toewerp.
Ze doet nog niet eens een poging om die te vangen.
“Wat? Te bloot? Stel je niet zo aan, zeg.”
“Ik stel me niet aan. Maar het is wel erg weinig.”
“Dus? Het is niet mijn probleem dat mannen elk stukje vrouwelijk bloot meteen seksualiseren.”
Ik zucht, raap de handdoek op en gooi die terug in de mand. Als Anne gelijk heeft, dan heeft ze gelijk. Dingen veranderen.
“Moeilijke nacht?”, vraag ik dan maar.
Anne springt bijna vrolijk van het aanrecht en gaat aan de keukentafel zitten. Ik vul mijn mok met koffie en geniet even van de geur.
“Niet bepaald.”
“Waarom ben je dan nog wakker?”
Ik draai me om en ga tegenover Anne zitten. Ze schuift de asbak een stukje naar me toe en steekt daarna zelf een sigaret aan.
“Sinds wanneer rook jij?”
“Sinds jij op kruistocht naar Italië bent gegaan.”
Ik kijk Anne afkeurend aan.
“Rustig maar, ik ben niet verslaafd. Af en toe is het gewoon lekker.”
“Ja, zo is het bij mij ook begonnen.”
“Ik ben jou niet.”
“Het begint er anders steeds meer op te lijken.”
“Misschien. Maar ik doe het beter dan jij.”
Ik rol met mijn ogen en besluit de discussie maar te laten voor wat het is.
“Ik ga het morgen uitmaken met Bram.”
Mijn stomverbaasde blik moet mijn volgende vraag verraden hebben.
“Ja”, zegt Anne met een zucht. “Ik moet je iets vertellen.”
“Oh, nee..”
“Iets goeds, Pap.”
Even blijft de stilte. De rook hangt als een soort mist tussen ons.
“Ik.. ik val op meisjes.”
Ik verslik me dermate stevig in mijn koffie dat de cafeïne bijna letterlijk mijn neus uitkomt.
“Op meisjes”, knik ik rustig, terwijl ik de druppels van mijn gezicht veeg.
“Nu ben je zeker opgelucht?”
“Meer dan een beetje. Het zal een stuk makkelijker zijn om de meisjes van je af te slaan, dan al die lustige puberjongetjes.”
“Daar heb ik jou niet voor nodig, hoor.”
Touché. Als er iemand in staat is om zichzelf te verdedigen – tegen welk geslacht dan ook – dan is het mijn Anne wel.
“En er is nog iets..”
Ik knik. Van binnen vrees ik een beetje voor wat komen gaat. Het maakt me oprecht helemaal niets uit of Anne nu op jongens, meisjes of deurbellen valt. Maar ik had het in haar geval niet zien aankomen. Dus ik heb geen idee wat ze nu nog meer te vertellen heeft.
“Eva is terug.”
“Hoe bedoel je? Was ze weg?!”
“Nee, nee. Ze is gewoon boven. Ik bedoel. Emotioneel. Terug. Ze praat weer. Ze beweegt weer. Ze is er weer.”
“Huh? Hoe.. wanneer?”
“Toen ik ging slapen. Ik heb tegen haar gepraat. Over Bram. Over dat ik haar miste. Ineens reageerde ze. We hebben al uren liggen praten. Het was echt.. heel fijn.”
Ken je dat trucje dat je bij een hond kunt doen? Eén lege hand en een snoepje in de andere. Je sluit je handen, houdt ze achter je rug en wisselt snel het snoepje. Dan steek je de handen opnieuw uit en de hond is stomverbaasd als de hand met het snoepje ineens leeg is.
Zo’n blik moet ik ook gehad hebben terwijl ik de puzzelstukjes bij elkaar probeer te leggen.
“Wacht even.. jij en Eva?”
Anne knikt zachtjes. Ze lacht. Geen grijns of verplichte glimlach. Een echte lach. Ze straalt haast.
“Lieverd, weet je zeker dat het.. een goed idee is? Zelfs als Eva helemaal terug is. Ze is zo kwetsbaar. En jij ook! Gaat dit niet veel te..”
Anne schudt haar hoofd en ik besef dat het te laat is. Ik ken die gloed.
Ik leg mijn hand op die van Anne en denk heel goed na over mijn woorden.
“Lieverd, ik wil niets anders dan dat jij gelukkig bent. Jij en Eva en iedereen. Ik weet dat het een fantastische meid is en waarschijnlijk zijn jullie ook een geweldig koppel. Ik zal altijd achter je staan. En achter Eva. Maar ik ben er gewoon bang voor dat jullie op deze manier gekwetst kunnen raken.”
“Dat gebeurt niet, Pap.”
“Hoe weet je dat zo zeker?”
“Omdat er iets in mij is dat precies weet hoeveel ik van haar hou. Meer dan van mijzelf. Zoveel dat ik de hele wereld plat zou branden om met haar te kunnen zijn.”
Opnieuw neemt ze een moment stilte. Dan kijkt ze me recht aan.
“Heb jij ooit zo sterk van iemand gehouden?”
“Ja. Van jou en je zusjes.”
Ik berust. Mijn zorgen zijn niet weg. Integendeel. Maar dit is niet het juiste moment om die te uiten.
Kleine meisjes worden groot..
“Je lijkt echt meer op me dan goed voor je is.”
“Geen zorgen. Ik ben de verbeterde versie.”
Ik kan alleen maar hopen dat ze daar gelijk in heeft.
Hoofdstuk 82: Verbeterde Versie
Ik heb geen idee waar ik ben. Althans, ik ben net wakker en heb een paar seconden nodig om de donkere omgeving te herkennen. Het zachte, ritmische ademhalen van Suki stelt me gerust. Ik ben op een veilige plek.
Als ik me omdraai zie ik de wekker op het nachtkastje staan. Het is even na drieën in de nacht en dat moment ken ik beter dan me lief is. Al talloze keren heb ik op dit tijdstip hoogte- en dieptepunten beleefd. Vrijwillig en gedwongen.
Al snel vult mijn hoofd zich weer met allerlei gedachten. Over Suki en Chantal. Over de kinderen en de rest van ons gezin. Of wat daar dan ook nog van over is.
Ik ga op de rand van het bed zitten en kijk door het raam naar buiten. In de verte kan ik een paar kleine sterren zien. Als dat niet de perfecte metafoor is. Kleine lichtpuntjes in een zee van donker, maar te ver om ze realistisch bekeken ooit nog te kunnen grijpen.
Dit wordt weer een slapeloze nacht. Ik voel het aan mijn water.
Ik besluit dat het beter is om dat dan maar te accepteren en het beste te maken van een mindere situatie. Alles wordt tenslotte beter met een kopje koffie. Ik trek nog snel wat ondergoed en een shirt aan en vertrek stilletjes naar beneden.
Nadat ik in het donker mijn weg via de trap en de gang naar de keuken heb gevonden, besluit ik om het licht daar dan ook maar uit te laten. Ik heb het niet nodig. Ik weet de waterkoker feilloos te vinden, net als de koffie en een mok. Ik gris mijn sigaretten van de tafel en net als ik er één aan wil steken, klikt de waterkoker.
Dat is snel. Te snel.
Ik besluit de sigaret toch maar aan te steken en klik met de aansteker. Het vlammetje verlicht precies genoeg om me de schrik van mijn leven te bezorgen.
“Boe”, zucht Anne, die al die tijd aan de andere kant op het aanrecht heeft gezeten.
Ik laat de schrik van me afglijden en maak vliegensvlug het grote licht in de keuken aan. Anne grijnst en neemt een slok koffie uit haar eigen mok. Ze zit in haar ondergoed op het aanrecht en had blijkbaar dezelfde slapeloze nacht als ik. Geen wonder dat de waterkoker zo snel klaar was; het water zal amper afgekoeld zijn geweest.
“Hier”, zeg ik, nadat ik een grote handdoek uit de wasmand vis en die aan Anne toewerp.
Ze doet nog niet eens een poging om die te vangen.
“Wat? Te bloot? Stel je niet zo aan, zeg.”
“Ik stel me niet aan. Maar het is wel erg weinig.”
“Dus? Het is niet mijn probleem dat mannen elk stukje vrouwelijk bloot meteen seksualiseren.”
Ik zucht, raap de handdoek op en gooi die terug in de mand. Als Anne gelijk heeft, dan heeft ze gelijk. Dingen veranderen.
“Moeilijke nacht?”, vraag ik dan maar.
Anne springt bijna vrolijk van het aanrecht en gaat aan de keukentafel zitten. Ik vul mijn mok met koffie en geniet even van de geur.
“Niet bepaald.”
“Waarom ben je dan nog wakker?”
Ik draai me om en ga tegenover Anne zitten. Ze schuift de asbak een stukje naar me toe en steekt daarna zelf een sigaret aan.
“Sinds wanneer rook jij?”
“Sinds jij op kruistocht naar Italië bent gegaan.”
Ik kijk Anne afkeurend aan.
“Rustig maar, ik ben niet verslaafd. Af en toe is het gewoon lekker.”
“Ja, zo is het bij mij ook begonnen.”
“Ik ben jou niet.”
“Het begint er anders steeds meer op te lijken.”
“Misschien. Maar ik doe het beter dan jij.”
Ik rol met mijn ogen en besluit de discussie maar te laten voor wat het is.
“Ik ga het morgen uitmaken met Bram.”
Mijn stomverbaasde blik moet mijn volgende vraag verraden hebben.
“Ja”, zegt Anne met een zucht. “Ik moet je iets vertellen.”
“Oh, nee..”
“Iets goeds, Pap.”
Even blijft de stilte. De rook hangt als een soort mist tussen ons.
“Ik.. ik val op meisjes.”
Ik verslik me dermate stevig in mijn koffie dat de cafeïne bijna letterlijk mijn neus uitkomt.
“Op meisjes”, knik ik rustig, terwijl ik de druppels van mijn gezicht veeg.
“Nu ben je zeker opgelucht?”
“Meer dan een beetje. Het zal een stuk makkelijker zijn om de meisjes van je af te slaan, dan al die lustige puberjongetjes.”
“Daar heb ik jou niet voor nodig, hoor.”
Touché. Als er iemand in staat is om zichzelf te verdedigen – tegen welk geslacht dan ook – dan is het mijn Anne wel.
“En er is nog iets..”
Ik knik. Van binnen vrees ik een beetje voor wat komen gaat. Het maakt me oprecht helemaal niets uit of Anne nu op jongens, meisjes of deurbellen valt. Maar ik had het in haar geval niet zien aankomen. Dus ik heb geen idee wat ze nu nog meer te vertellen heeft.
“Eva is terug.”
“Hoe bedoel je? Was ze weg?!”
“Nee, nee. Ze is gewoon boven. Ik bedoel. Emotioneel. Terug. Ze praat weer. Ze beweegt weer. Ze is er weer.”
“Huh? Hoe.. wanneer?”
“Toen ik ging slapen. Ik heb tegen haar gepraat. Over Bram. Over dat ik haar miste. Ineens reageerde ze. We hebben al uren liggen praten. Het was echt.. heel fijn.”
Ken je dat trucje dat je bij een hond kunt doen? Eén lege hand en een snoepje in de andere. Je sluit je handen, houdt ze achter je rug en wisselt snel het snoepje. Dan steek je de handen opnieuw uit en de hond is stomverbaasd als de hand met het snoepje ineens leeg is.
Zo’n blik moet ik ook gehad hebben terwijl ik de puzzelstukjes bij elkaar probeer te leggen.
“Wacht even.. jij en Eva?”
Anne knikt zachtjes. Ze lacht. Geen grijns of verplichte glimlach. Een echte lach. Ze straalt haast.
“Lieverd, weet je zeker dat het.. een goed idee is? Zelfs als Eva helemaal terug is. Ze is zo kwetsbaar. En jij ook! Gaat dit niet veel te..”
Anne schudt haar hoofd en ik besef dat het te laat is. Ik ken die gloed.
Ik leg mijn hand op die van Anne en denk heel goed na over mijn woorden.
“Lieverd, ik wil niets anders dan dat jij gelukkig bent. Jij en Eva en iedereen. Ik weet dat het een fantastische meid is en waarschijnlijk zijn jullie ook een geweldig koppel. Ik zal altijd achter je staan. En achter Eva. Maar ik ben er gewoon bang voor dat jullie op deze manier gekwetst kunnen raken.”
“Dat gebeurt niet, Pap.”
“Hoe weet je dat zo zeker?”
“Omdat er iets in mij is dat precies weet hoeveel ik van haar hou. Meer dan van mijzelf. Zoveel dat ik de hele wereld plat zou branden om met haar te kunnen zijn.”
Opnieuw neemt ze een moment stilte. Dan kijkt ze me recht aan.
“Heb jij ooit zo sterk van iemand gehouden?”
“Ja. Van jou en je zusjes.”
Ik berust. Mijn zorgen zijn niet weg. Integendeel. Maar dit is niet het juiste moment om die te uiten.
Kleine meisjes worden groot..
“Je lijkt echt meer op me dan goed voor je is.”
“Geen zorgen. Ik ben de verbeterde versie.”
Ik kan alleen maar hopen dat ze daar gelijk in heeft.
Hoofdstuk 83: Karamel
Stilletjes open ik de deur van de slaapkamer van Eva en stap ik naar binnen. Ik zie dat Eva weer in slaap is gevallen en dus probeer ik om vooral geen geluid te maken. Zodra de deur achter mij gesloten is, loop ik richting het bed en zet ik het bakje ijs op het nachtkastje. Zo rustig als ik kan ga ik naast haar in bed liggen.
Ik draai me op mijn zij en staar naar haar. Ze is zo ongelooflijk mooi. Wie zou er nou niet verliefd kunnen worden op die enorme bos krullen? Op die zee aan prachtige sproetjes? Op dat mooie hart dat zachtjes klopt?
De verleiding is te groot. Ik streel voorzichtig die stralende haren. Het was niet mijn bedoeling om haar wakker te maken, maar als snel kijken die mooie, grote ogen me aan. Vermoeid, maar ergens ook gelukkig. Ik zie een voorzichtige glimlach.
Mijn lippen kussen de hare.
“Sorry”, zegt Eva, terwijl ze nog maar half wakker is.
“Waarvoor?”
“Ik ben in slaap gevallen.”
“Dat is toch helemaal niet erg? Ik ben ook best wel moe.”
Eva’s glimlach is ongemakkelijk en schattig tegelijk.
Ik ga op mijn rug liggen en sla een arm om haar heen. Zonder een moment te twijfelen, legt ze haar hoofd op mijn borst. Dit voelt nog zoveel fijner dan alles wat we hiervoor gedaan hebben en dat was al zalig. Als het kon, dan zou ik voor eeuwig precies zo blijven liggen. Het interesseert me geen barst dat de Caramel Chew Chew staat te smelten.
Eva slaat een arm om me heen en haar hand zoekt de mijne. We pakken elkaar tegelijk vast en haar vingers wurmen zich tussen die van mij. Ik heb me nog nooit zo enorm verbonden gevoeld met een ander. Niet met Bram, met Rick of met Noor. Ik hou van ze allemaal, maar ik zou ze allemaal direct opgeven voor dit meisje.
Ik zoen Eva op haar voorhoofd.
“Je hebt toch geen spijt van vanavond?”
Mijn vraag is er één waarvan ik voel dat ik hem moet stellen. Niet alleen uit beleefdheid en respect, maar ook uit onzekerheid. Er is een stemmetje in mij dat zich afvraagt of het voor Eva ook zo voelt.
“Natuurlijk niet.”
“Zeker?”
“Zeker.”
Ik geniet. Elke cel in mijn lichaam geniet. Van het moment, van de energie, van onze band. Van haar.
“Jij?”
Mijn hart maakt een sprongetje.
De toon in haar stem zegt me dat Eva precies datzelfde stukje onzekerheid voelt. Het is ook niet gek, want het was voor ons allebei de eerste keer. Althans, de eerste keer die ik wens te tellen. Met alles wat we hebben meegemaakt in mijn achterhoofd, besef ik hoe bijzonder onze connectie is. Hoeveel geluk ik heb met haar.
“Geen seconde.”
Eva’s glimlach is zo groot dat ik hem wel kan horen.
“Ik vond het fijn. Best wel heel fijn, eigenlijk. Fijner dan ik dacht dat zou kunnen”, stamel ik.
Rick heeft me echt verpest. Op dit soort momenten kan ik maar niet fatsoenlijk uit mijn woorden komen. Is dat nature of nurture? Boeit niet. Het is sowieso zijn schuld.
“Dus.. ik deed het een beetje goed?”, vraagt Eva zachtjes.
Godzijdank. Ze is er net zo slecht in als ik. We zijn echt perfect voor elkaar.
“Sukkel”, fluister ik terug.
Eva tilt haar hoofd op en kijkt me onzeker aan. Ze zoekt blijkbaar naar de bevestiging in mijn blik, dat ik het inderdaad zo flauw bedoelde als ze denkt.
“Je was perfect”, zucht ik.
Voel ik nu gewoon tranen opkomen? Oké, Anne, ademen.
Eva streelt mijn wang en beweegt zich dan omhoog om me te zoenen. Ik leg mijn handen op haar rug en in de hitte van het moment laat ik er één brutaal naar beneden zakken. Plots stopt Eva onze zoen. Ze schrikt. Maar ik heb het al gevoeld.
“Hé”, zeg ik zachtjes. “Heb je de luier weer omgedaan?”
Eva kijkt weg en knikt.
“Waarom?”
“Ik weet het niet. Ik voelde me een beetje naakt en ik ben bang dat ik te moe ben om.. Sorry, het is stom. Ik weet het echt niet goed.”
Ik kus haar voorhoofd.
“Ik wel.”
Met mijn vrije hand zoek ik naar de tas die nog altijd naast het bed staat. Al snel haal ik er een van mijn eigen luiers uit en leg deze op mijn buik. Recht voor Eva haar ogen. Mijn grootste geheim, mijn grootste schaamte en – tot vandaag – mijn enige gevoel van veiligheid.
Eva kijkt me vragend aan.
“Al zolang ik me kan herinneren, wil ik weer klein zijn”, begin ik. Mijn stem trilt en mijn hart klopt in mijn keel. Ik heb het nog nooit zo rechtuit aan iemand vertelt. Maar als ik Eva vertrouw met mijn lichaam en mijn leven, dan kan ik haar ook met mijn luiers vertrouwen.
“Het is de enige manier waarop ik me veilig voel. Als ik bijvoorbeeld een luier draag, dan is het alsof er een laag van bescherming over me heen valt. Letterlijk en figuurlijk. Dan durf ik los te laten. Dan voel ik me vrij. Veilig.”
Terwijl ik het vertel blijf ik Eva aankijken. Eigenlijk durf ik dat helemaal niet, maar ik vind het nog veel enger om niet naar haar te kijken. Mijn hand is al die tijd op haar luier blijven liggen, zachtjes wrijvend. Wachtend op haar reactie.
“Je snapt me.”
“En jij snapt mij”, knik ik.
Eva gaat iets meer rechtop zitten en pakt mijn luier. Ongeduldig schudt ze hem open. Eigenlijk is ze veel te moe, maar ze staat erop om me te helpen. Samen doen we mijn onderbroek uit en de luier om. Daarna kust ze me op mijn wang.
“Jij moet je ook veilig voelen.”
Ik wil zeggen dat ik me juist bij haar veilig voel. Dat ik me voor het eerst in mijn leven goed genoeg voel. Maar Eva geeft me de kans niet. Ze slaat haar armen om me heen en ik kruip bij haar weg. Mijn hoofd rust nu op haar borst. Haar andere arm streelt liefdevol mijn rug.
Dan komen de tranen. Alle tranen die ik de afgelopen jaren heb weggeslikt en verstopt. Werkelijk alles komt er nu uit. Een zoute zee vormt zich op haar schouder, terwijl ik haar hart hoor kloppen. Ik weet het zeker. Onze harten zitten dan misschien onder de littekens, maar ze kloppen in precies hetzelfde ritme. Ik hoor bij haar en zij bij mij. Het zijn de fijnste tranen ooit.
Misschien hebben we uren zo gelegen; misschien waren het drie minuten. Het is tegelijk precies genoeg en veel te weinig. Voorzichtig probeert Eva om anders te gaan liggen. Haar arm zal wel slapen. Ik til mijn hoofd op en wrijf mijn tranen weg. Een beetje ongemakkelijk glimlachen we naar elkaar.
“Is dat wat ik denk dat het is?”
“Ja, Caramel Chew Chew. Ik weet het nog. Al denk ik dat hij ver gesmolten is.”
Ik maak het bakje open en het ijs is inderdaad al behoorlijk zacht. Toch lukt het om wat op een lepel te doen en ik gun Eva het eerste hapje. Ik zie haar genieten.
“Is het lekker?”
“Mhm!”
“Lekkerder dan..?”
“Sukkel..”
Ik neem zelf een hapje en zoen haar. We worstelen om het harde stukje karamel. Zij wint en met een tevreden en ondeugende blik laat ze zich achterover zakken. Ik smelt nog sneller dan het ijs.
Snel zet ik het bakje weer weg.
“Geef terug.”
“Kom het maar halen.”
Stilletjes open ik de deur van de slaapkamer van Eva en stap ik naar binnen. Ik zie dat Eva weer in slaap is gevallen en dus probeer ik om vooral geen geluid te maken. Zodra de deur achter mij gesloten is, loop ik richting het bed en zet ik het bakje ijs op het nachtkastje. Zo rustig als ik kan ga ik naast haar in bed liggen.
Ik draai me op mijn zij en staar naar haar. Ze is zo ongelooflijk mooi. Wie zou er nou niet verliefd kunnen worden op die enorme bos krullen? Op die zee aan prachtige sproetjes? Op dat mooie hart dat zachtjes klopt?
De verleiding is te groot. Ik streel voorzichtig die stralende haren. Het was niet mijn bedoeling om haar wakker te maken, maar als snel kijken die mooie, grote ogen me aan. Vermoeid, maar ergens ook gelukkig. Ik zie een voorzichtige glimlach.
Mijn lippen kussen de hare.
“Sorry”, zegt Eva, terwijl ze nog maar half wakker is.
“Waarvoor?”
“Ik ben in slaap gevallen.”
“Dat is toch helemaal niet erg? Ik ben ook best wel moe.”
Eva’s glimlach is ongemakkelijk en schattig tegelijk.
Ik ga op mijn rug liggen en sla een arm om haar heen. Zonder een moment te twijfelen, legt ze haar hoofd op mijn borst. Dit voelt nog zoveel fijner dan alles wat we hiervoor gedaan hebben en dat was al zalig. Als het kon, dan zou ik voor eeuwig precies zo blijven liggen. Het interesseert me geen barst dat de Caramel Chew Chew staat te smelten.
Eva slaat een arm om me heen en haar hand zoekt de mijne. We pakken elkaar tegelijk vast en haar vingers wurmen zich tussen die van mij. Ik heb me nog nooit zo enorm verbonden gevoeld met een ander. Niet met Bram, met Rick of met Noor. Ik hou van ze allemaal, maar ik zou ze allemaal direct opgeven voor dit meisje.
Ik zoen Eva op haar voorhoofd.
“Je hebt toch geen spijt van vanavond?”
Mijn vraag is er één waarvan ik voel dat ik hem moet stellen. Niet alleen uit beleefdheid en respect, maar ook uit onzekerheid. Er is een stemmetje in mij dat zich afvraagt of het voor Eva ook zo voelt.
“Natuurlijk niet.”
“Zeker?”
“Zeker.”
Ik geniet. Elke cel in mijn lichaam geniet. Van het moment, van de energie, van onze band. Van haar.
“Jij?”
Mijn hart maakt een sprongetje.
De toon in haar stem zegt me dat Eva precies datzelfde stukje onzekerheid voelt. Het is ook niet gek, want het was voor ons allebei de eerste keer. Althans, de eerste keer die ik wens te tellen. Met alles wat we hebben meegemaakt in mijn achterhoofd, besef ik hoe bijzonder onze connectie is. Hoeveel geluk ik heb met haar.
“Geen seconde.”
Eva’s glimlach is zo groot dat ik hem wel kan horen.
“Ik vond het fijn. Best wel heel fijn, eigenlijk. Fijner dan ik dacht dat zou kunnen”, stamel ik.
Rick heeft me echt verpest. Op dit soort momenten kan ik maar niet fatsoenlijk uit mijn woorden komen. Is dat nature of nurture? Boeit niet. Het is sowieso zijn schuld.
“Dus.. ik deed het een beetje goed?”, vraagt Eva zachtjes.
Godzijdank. Ze is er net zo slecht in als ik. We zijn echt perfect voor elkaar.
“Sukkel”, fluister ik terug.
Eva tilt haar hoofd op en kijkt me onzeker aan. Ze zoekt blijkbaar naar de bevestiging in mijn blik, dat ik het inderdaad zo flauw bedoelde als ze denkt.
“Je was perfect”, zucht ik.
Voel ik nu gewoon tranen opkomen? Oké, Anne, ademen.
Eva streelt mijn wang en beweegt zich dan omhoog om me te zoenen. Ik leg mijn handen op haar rug en in de hitte van het moment laat ik er één brutaal naar beneden zakken. Plots stopt Eva onze zoen. Ze schrikt. Maar ik heb het al gevoeld.
“Hé”, zeg ik zachtjes. “Heb je de luier weer omgedaan?”
Eva kijkt weg en knikt.
“Waarom?”
“Ik weet het niet. Ik voelde me een beetje naakt en ik ben bang dat ik te moe ben om.. Sorry, het is stom. Ik weet het echt niet goed.”
Ik kus haar voorhoofd.
“Ik wel.”
Met mijn vrije hand zoek ik naar de tas die nog altijd naast het bed staat. Al snel haal ik er een van mijn eigen luiers uit en leg deze op mijn buik. Recht voor Eva haar ogen. Mijn grootste geheim, mijn grootste schaamte en – tot vandaag – mijn enige gevoel van veiligheid.
Eva kijkt me vragend aan.
“Al zolang ik me kan herinneren, wil ik weer klein zijn”, begin ik. Mijn stem trilt en mijn hart klopt in mijn keel. Ik heb het nog nooit zo rechtuit aan iemand vertelt. Maar als ik Eva vertrouw met mijn lichaam en mijn leven, dan kan ik haar ook met mijn luiers vertrouwen.
“Het is de enige manier waarop ik me veilig voel. Als ik bijvoorbeeld een luier draag, dan is het alsof er een laag van bescherming over me heen valt. Letterlijk en figuurlijk. Dan durf ik los te laten. Dan voel ik me vrij. Veilig.”
Terwijl ik het vertel blijf ik Eva aankijken. Eigenlijk durf ik dat helemaal niet, maar ik vind het nog veel enger om niet naar haar te kijken. Mijn hand is al die tijd op haar luier blijven liggen, zachtjes wrijvend. Wachtend op haar reactie.
“Je snapt me.”
“En jij snapt mij”, knik ik.
Eva gaat iets meer rechtop zitten en pakt mijn luier. Ongeduldig schudt ze hem open. Eigenlijk is ze veel te moe, maar ze staat erop om me te helpen. Samen doen we mijn onderbroek uit en de luier om. Daarna kust ze me op mijn wang.
“Jij moet je ook veilig voelen.”
Ik wil zeggen dat ik me juist bij haar veilig voel. Dat ik me voor het eerst in mijn leven goed genoeg voel. Maar Eva geeft me de kans niet. Ze slaat haar armen om me heen en ik kruip bij haar weg. Mijn hoofd rust nu op haar borst. Haar andere arm streelt liefdevol mijn rug.
Dan komen de tranen. Alle tranen die ik de afgelopen jaren heb weggeslikt en verstopt. Werkelijk alles komt er nu uit. Een zoute zee vormt zich op haar schouder, terwijl ik haar hart hoor kloppen. Ik weet het zeker. Onze harten zitten dan misschien onder de littekens, maar ze kloppen in precies hetzelfde ritme. Ik hoor bij haar en zij bij mij. Het zijn de fijnste tranen ooit.
Misschien hebben we uren zo gelegen; misschien waren het drie minuten. Het is tegelijk precies genoeg en veel te weinig. Voorzichtig probeert Eva om anders te gaan liggen. Haar arm zal wel slapen. Ik til mijn hoofd op en wrijf mijn tranen weg. Een beetje ongemakkelijk glimlachen we naar elkaar.
“Is dat wat ik denk dat het is?”
“Ja, Caramel Chew Chew. Ik weet het nog. Al denk ik dat hij ver gesmolten is.”
Ik maak het bakje open en het ijs is inderdaad al behoorlijk zacht. Toch lukt het om wat op een lepel te doen en ik gun Eva het eerste hapje. Ik zie haar genieten.
“Is het lekker?”
“Mhm!”
“Lekkerder dan..?”
“Sukkel..”
Ik neem zelf een hapje en zoen haar. We worstelen om het harde stukje karamel. Zij wint en met een tevreden en ondeugende blik laat ze zich achterover zakken. Ik smelt nog sneller dan het ijs.
Snel zet ik het bakje weer weg.
“Geef terug.”
“Kom het maar halen.”
En dan maar hopen dat het een 'goede Wow' is.
goudvis
visje.. vissie..
Dat zeker.. keep up the good work!!En dan maar hopen dat het een 'goede Wow' is.
Hoofdstuk 84: Duct Tape
“Hoe bedoelt u: ‘ik was dus dood’?!”
“Ja, niet letterlijk. Alleen maar officieel.”
Ik grinnik en maak een geruststellende beweging met mijn hand. Als er één voordeel kleeft aan alles dat ik de laatste jaren heb meegemaakt, dan is het wel dat je onwetende mensen heel snel van hun stuk kunt krijgen.
Zo ook Hanneke den Oude, mijn nieuwe advocate. Althans, dat is het plan. Het is en blijft natuurlijk maar een kennismakingsgesprek en tot nu toe lijkt het nog niet heel voorspoedig te verlopen.
“U probeert te zeggen dat u onterecht doodverklaard bent?”
“Ik zou het niet geheel onterecht willen noemen, maar het was minstens onjuist.”
Hanneke kijkt me aan alsof ze water ziet branden. Misschien had ik toch voor een meer ervaren en geharde advocaat moeten kiezen. Of in elk geval een mannelijke. Hanneke kan onmogelijk de dertig gepasseerd zijn en is helemaal mijn type: iemand met een hartslag en wilsbekwaam. Misschien is dit de kat op het spek binden.
“Sorry, maar zou u mij het hele verhaal willen vertellen?”
“Wil je de samenvatting of de vier serie-versie?”
“De samenvatting, denk ik..”
“Oké. Jaren geleden kwamen mijn broer en schoonzus om bij een auto-ongeluk. Ik werd voogd van mijn twee nichtjes. Kwam samen met mijn jeugdliefde en ging weer uit elkaar. Zij kwam samen met een hufter die de naam Pierre nog smeriger heeft gemaakt dan die al was. Pierre sterft. Ik kom weer samen met mijn jeugdliefde. Die blijkt zwanger van Pierre. Jakkes. De kleine wordt geboren. Ik krijg een seintje dat mijn broer mogelijk nog leeft en in Italië is. In plaats van te trouwen met mijn jeugdliefde, ga ik naar Italië. Mijn broer leeft nog. Wordt daar vastgehouden door – guess what – de vader van Pierre. Jakkes. Wij met zijn allen op een boot. Boot ontploft. Ik lijk dood.”
“Dat is de samenvatting?!”
“Ik ben pas halverwege.”
Hanneke haar blik is bijna uitdagend, dus ik ga er maar voor.
“Ik blijk nog te leven. Verrassing. Na 2,5 jaar weet ik Italië uit te komen met de hulp van een Japanse schoonheid. Arigato. Kom terug in Nederland. Jeugdliefde is getrouwd met mijn broer. Broer zit aan de alcohol. Kinderen ongelukkig. Jeugdliefde ongelukkig. Hoop gedoe. Blijkt er nog een zoontje te zijn waar ik niets van wist. Lerares van m..”
“Ja, oké. Dit moet even bezinken.”
“Begrijpelijk. Geef het een jaar of dertien.”
Ik neem geamuseerd een slok van de beleefdheidskoffie die Hanneke me heeft aangeboden en wordt overspoeld door teleurstelling. Zelfs als je alleen maar wordt vastgehouden door maffioso in Italië, krijg je al koffie van een zeker niveau. Dat soort normen en waarden mis ik, sinds ik terug ben in Nederland.
“Dus – als ik het goed begrijp – wilt u de doodverklaring ongedaan laten maken en de voogdij over de vier kinderen terug?”
“Vijf.”
“Hoe bedoelt u?”
“Meisje. Rode krullen. Italië. Lang verhaal.”
Hanneke rolt met haar ogen en slaat haar handen moedeloos omhoog.
“In essentie zit je goed”, reageer ik serieus. “Ik wil mijn oude leven terug. Voor zover dat er nog is. Mijn kinderen. Mijn huis. Mijn geld. Er moeten ook nog ergens twee hondjes rondlopen, maar dat lijkt iedereen vergeten.”
Hanneke knikt en lijkt diep na te denken. Ergens vermoed ik dat ze in haar hoofd de declaraties op aan het tellen is en beseft dat ze hier een redelijke slag uit gaat kunnen slaan.
“Denkt u dat uw broer daar aan wil meewerken?”
“Degene waarvan we dachten dat hij dood was of degene waarvan we niet wisten dat hij bestond?”
Hanneke zucht.
“Ik weet niet waar hij nu is. Of wanneer hij eventueel terug zou komen.”
“En de kinderen?”
“De oudste twee zijn bij mij. We logeren in een huis van die vriendin die ik eerder noemde.”
“Die uit Japan? Hoe komt zij in Italië terecht?”
“Dat is een verhaal voor een andere keer.”
“En de andere.. drie.. kinderen?”
“Joni is bij haar moeder. Noortje woont daar ook. Mick is bij zijn moeder, neem ik aan.”
Hanneke zit inmiddels volledig achterover gezakt in haar bureaustoel. Ik durf te wedden dat ik alle verwachtingen die ze voor vandaag had compleet heb overtroffen.
“Kijk..”, begint ze serieus. “Als het huis uw eigendom was, dan is dat na de doodverklaring ongetwijfeld aan de kinderen toegekend. Ik vermoed dat het – zolang zij minderjarig zijn – onder beheer staat van hun wettelijke ouders.”
Ik knik.
“Er is vanalles terug te draaien, maar ik ga eerlijk zijn: dat gaat niet van vandaag op morgen. Er moet een hoop worden uitgezocht voordat een rechter bepaalde zaken terug mag draaien. Bovendien zijn sommige dingen ook gewoon in praktische zin niet te herstellen naar hoe het voorheen was.”
“Vertel mij wat”, knik ik.
Ik denk aan Chantal. Als er iets is dat ik zou willen terugbrengen naar hoe het ‘voorheen’ was..
“Ik heb uw gegevens, dus ik zal samen met een collega wat vaart proberen te zetten. Al zult u tot die tijd een andere manier moeten vinden om opnieuw te beginnen. Financieel, althans. Ik verwacht niet dat u op korte termijn op de overheid zult kunnen rekenen.”
“Dat viel te verwachten. Ik heb gelukkig nog wat geld onder een oude matras verstopt.”
“Ik bel u later deze week met een update over de stappen die we zullen moeten zetten. De uren kunnen op rekening?”
“Het is een grote matras”, reageer ik koeltjes.
Ik slik de laatste druppels non-koffie weg, sta op en steek mijn hand uit.
“Ik ga mijn best doen”, belooft Hanneke, als ze mijn hand vastpakt.
Ik knijp zachtjes en kijk haar bewust diep in de ogen aan. Als ik dan toch opnieuw moet beginnen, kan ik net zo goed mijn opties uitbreiden.
“Wat er ook voor nodig is.. ik wil mijn kinderen terug”, zeg ik langzaam en intens.
Hanneke slikt en geeft me een voorzichtig knikje. De woorden zijn absoluut niet gelogen, maar de intonatie heb ik niet gekozen omdat die duidelijk is. Help mij, Hanneke. Je kunt mij repareren, Hanneke.
“Tot snel”, zegt ze zachtjes.
“Ik hoop het..”, reageer ik strategisch.
Opties. In het slechtste geval heb ik zojuist het vriendentarief bedongen.
Even later stap ik het witte huis weer binnen. Anne en Eva zitten op de bank in de woonkamer en ik kan hun gegiechel tot in de gang horen. Het doet me goed. Ik weet als geen ander door wat voor een hel Eva de laatste tijd is gegaan en er waren tijden waarop ik vreesde haar nooit meer een woord te zullen horen zeggen.
Italië heeft ons voor altijd familie gemaakt. Sommige dingen zijn sterker dan bloed, ongeacht wat een wijze ik in het verleden heeft gezegd.
Stilletjes ga ik naar boven, om vervolgens de kamer van Eva binnen te stappen. Als zij en Anne toch beneden zijn, moet ik nu even mijn kans grijpen.
Snel schuif ik het dekbed naar één kant van Eva’s bed. Het is een tweepersoons, maar met twee losse matrassen. Ik til er eentje op en schuif die opzij. Vervolgens haal ik een aantal van de latten uit de bodem, zodat ik bij een grote, zwarte sporttas kom. Eén van de drie die hier verstopt zijn. Ik zet de tas op het bed neer en rits hem open.
Stapels bankbiljetten worden voor het eerst in lange tijd blootgesteld aan het daglicht. Een fortuin aan euro’s. Ik mag de God waar ik niet in geloof op mijn blote knietjes danken dat ze in Italië met dezelfde munt betalen als wij.
“Grazie, Luca”, fluister ik, terwijl ik de tas weer opberg.
Een stapeltje biljetten brandt een gat in mijn broekzak. Ik heb Suki niet eens horen binnenkomen. Het is soms ook net een ninja. Ze staat al zo’n beetje naast me als ik haar eenmaal opmerk.
“Wat doe je?”
Ik geef haar een zoen op haar wang.
“Ik begin opnieuw.”
“Hoe bedoelt u: ‘ik was dus dood’?!”
“Ja, niet letterlijk. Alleen maar officieel.”
Ik grinnik en maak een geruststellende beweging met mijn hand. Als er één voordeel kleeft aan alles dat ik de laatste jaren heb meegemaakt, dan is het wel dat je onwetende mensen heel snel van hun stuk kunt krijgen.
Zo ook Hanneke den Oude, mijn nieuwe advocate. Althans, dat is het plan. Het is en blijft natuurlijk maar een kennismakingsgesprek en tot nu toe lijkt het nog niet heel voorspoedig te verlopen.
“U probeert te zeggen dat u onterecht doodverklaard bent?”
“Ik zou het niet geheel onterecht willen noemen, maar het was minstens onjuist.”
Hanneke kijkt me aan alsof ze water ziet branden. Misschien had ik toch voor een meer ervaren en geharde advocaat moeten kiezen. Of in elk geval een mannelijke. Hanneke kan onmogelijk de dertig gepasseerd zijn en is helemaal mijn type: iemand met een hartslag en wilsbekwaam. Misschien is dit de kat op het spek binden.
“Sorry, maar zou u mij het hele verhaal willen vertellen?”
“Wil je de samenvatting of de vier serie-versie?”
“De samenvatting, denk ik..”
“Oké. Jaren geleden kwamen mijn broer en schoonzus om bij een auto-ongeluk. Ik werd voogd van mijn twee nichtjes. Kwam samen met mijn jeugdliefde en ging weer uit elkaar. Zij kwam samen met een hufter die de naam Pierre nog smeriger heeft gemaakt dan die al was. Pierre sterft. Ik kom weer samen met mijn jeugdliefde. Die blijkt zwanger van Pierre. Jakkes. De kleine wordt geboren. Ik krijg een seintje dat mijn broer mogelijk nog leeft en in Italië is. In plaats van te trouwen met mijn jeugdliefde, ga ik naar Italië. Mijn broer leeft nog. Wordt daar vastgehouden door – guess what – de vader van Pierre. Jakkes. Wij met zijn allen op een boot. Boot ontploft. Ik lijk dood.”
“Dat is de samenvatting?!”
“Ik ben pas halverwege.”
Hanneke haar blik is bijna uitdagend, dus ik ga er maar voor.
“Ik blijk nog te leven. Verrassing. Na 2,5 jaar weet ik Italië uit te komen met de hulp van een Japanse schoonheid. Arigato. Kom terug in Nederland. Jeugdliefde is getrouwd met mijn broer. Broer zit aan de alcohol. Kinderen ongelukkig. Jeugdliefde ongelukkig. Hoop gedoe. Blijkt er nog een zoontje te zijn waar ik niets van wist. Lerares van m..”
“Ja, oké. Dit moet even bezinken.”
“Begrijpelijk. Geef het een jaar of dertien.”
Ik neem geamuseerd een slok van de beleefdheidskoffie die Hanneke me heeft aangeboden en wordt overspoeld door teleurstelling. Zelfs als je alleen maar wordt vastgehouden door maffioso in Italië, krijg je al koffie van een zeker niveau. Dat soort normen en waarden mis ik, sinds ik terug ben in Nederland.
“Dus – als ik het goed begrijp – wilt u de doodverklaring ongedaan laten maken en de voogdij over de vier kinderen terug?”
“Vijf.”
“Hoe bedoelt u?”
“Meisje. Rode krullen. Italië. Lang verhaal.”
Hanneke rolt met haar ogen en slaat haar handen moedeloos omhoog.
“In essentie zit je goed”, reageer ik serieus. “Ik wil mijn oude leven terug. Voor zover dat er nog is. Mijn kinderen. Mijn huis. Mijn geld. Er moeten ook nog ergens twee hondjes rondlopen, maar dat lijkt iedereen vergeten.”
Hanneke knikt en lijkt diep na te denken. Ergens vermoed ik dat ze in haar hoofd de declaraties op aan het tellen is en beseft dat ze hier een redelijke slag uit gaat kunnen slaan.
“Denkt u dat uw broer daar aan wil meewerken?”
“Degene waarvan we dachten dat hij dood was of degene waarvan we niet wisten dat hij bestond?”
Hanneke zucht.
“Ik weet niet waar hij nu is. Of wanneer hij eventueel terug zou komen.”
“En de kinderen?”
“De oudste twee zijn bij mij. We logeren in een huis van die vriendin die ik eerder noemde.”
“Die uit Japan? Hoe komt zij in Italië terecht?”
“Dat is een verhaal voor een andere keer.”
“En de andere.. drie.. kinderen?”
“Joni is bij haar moeder. Noortje woont daar ook. Mick is bij zijn moeder, neem ik aan.”
Hanneke zit inmiddels volledig achterover gezakt in haar bureaustoel. Ik durf te wedden dat ik alle verwachtingen die ze voor vandaag had compleet heb overtroffen.
“Kijk..”, begint ze serieus. “Als het huis uw eigendom was, dan is dat na de doodverklaring ongetwijfeld aan de kinderen toegekend. Ik vermoed dat het – zolang zij minderjarig zijn – onder beheer staat van hun wettelijke ouders.”
Ik knik.
“Er is vanalles terug te draaien, maar ik ga eerlijk zijn: dat gaat niet van vandaag op morgen. Er moet een hoop worden uitgezocht voordat een rechter bepaalde zaken terug mag draaien. Bovendien zijn sommige dingen ook gewoon in praktische zin niet te herstellen naar hoe het voorheen was.”
“Vertel mij wat”, knik ik.
Ik denk aan Chantal. Als er iets is dat ik zou willen terugbrengen naar hoe het ‘voorheen’ was..
“Ik heb uw gegevens, dus ik zal samen met een collega wat vaart proberen te zetten. Al zult u tot die tijd een andere manier moeten vinden om opnieuw te beginnen. Financieel, althans. Ik verwacht niet dat u op korte termijn op de overheid zult kunnen rekenen.”
“Dat viel te verwachten. Ik heb gelukkig nog wat geld onder een oude matras verstopt.”
“Ik bel u later deze week met een update over de stappen die we zullen moeten zetten. De uren kunnen op rekening?”
“Het is een grote matras”, reageer ik koeltjes.
Ik slik de laatste druppels non-koffie weg, sta op en steek mijn hand uit.
“Ik ga mijn best doen”, belooft Hanneke, als ze mijn hand vastpakt.
Ik knijp zachtjes en kijk haar bewust diep in de ogen aan. Als ik dan toch opnieuw moet beginnen, kan ik net zo goed mijn opties uitbreiden.
“Wat er ook voor nodig is.. ik wil mijn kinderen terug”, zeg ik langzaam en intens.
Hanneke slikt en geeft me een voorzichtig knikje. De woorden zijn absoluut niet gelogen, maar de intonatie heb ik niet gekozen omdat die duidelijk is. Help mij, Hanneke. Je kunt mij repareren, Hanneke.
“Tot snel”, zegt ze zachtjes.
“Ik hoop het..”, reageer ik strategisch.
Opties. In het slechtste geval heb ik zojuist het vriendentarief bedongen.
Even later stap ik het witte huis weer binnen. Anne en Eva zitten op de bank in de woonkamer en ik kan hun gegiechel tot in de gang horen. Het doet me goed. Ik weet als geen ander door wat voor een hel Eva de laatste tijd is gegaan en er waren tijden waarop ik vreesde haar nooit meer een woord te zullen horen zeggen.
Italië heeft ons voor altijd familie gemaakt. Sommige dingen zijn sterker dan bloed, ongeacht wat een wijze ik in het verleden heeft gezegd.
Stilletjes ga ik naar boven, om vervolgens de kamer van Eva binnen te stappen. Als zij en Anne toch beneden zijn, moet ik nu even mijn kans grijpen.
Snel schuif ik het dekbed naar één kant van Eva’s bed. Het is een tweepersoons, maar met twee losse matrassen. Ik til er eentje op en schuif die opzij. Vervolgens haal ik een aantal van de latten uit de bodem, zodat ik bij een grote, zwarte sporttas kom. Eén van de drie die hier verstopt zijn. Ik zet de tas op het bed neer en rits hem open.
Stapels bankbiljetten worden voor het eerst in lange tijd blootgesteld aan het daglicht. Een fortuin aan euro’s. Ik mag de God waar ik niet in geloof op mijn blote knietjes danken dat ze in Italië met dezelfde munt betalen als wij.
“Grazie, Luca”, fluister ik, terwijl ik de tas weer opberg.
Een stapeltje biljetten brandt een gat in mijn broekzak. Ik heb Suki niet eens horen binnenkomen. Het is soms ook net een ninja. Ze staat al zo’n beetje naast me als ik haar eenmaal opmerk.
“Wat doe je?”
Ik geef haar een zoen op haar wang.
“Ik begin opnieuw.”
Een beetje meta moet kunnen, toch?
Ik dacht.. ik heb een hoofdstuk 'over' en laten we iets leuks doen voor 750.000 views. Aangezien we inmiddels over de 800.000 zitten, is dat precies op tijd.. 
Dit vond ik zelf de leukste.
