Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
74 heeft me ook echt gebroken toen. Twee verhaallijnen dusdanig door elkaar schrijven dat er ook weer één doorlopend hoofdstuk ontstaat. De alinea's steeds weer laten beginnen met de juiste letter. Ik krijg er nog hoofdpijn van als ik daar aan terugdenk.
Maar toch zijn dat ook weer de kunstjes waar je het voor doet. Always fun to blow someone's mind.
(Al zat de hint wel al in de titel van het hoofdstuk, lol.)
Laatst bewerkt:
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 76: Krullenbol
De volgende ochtend word ik in precies dezelfde positie wakker. Zittend op de grond, met mijn schouder, nek en hoofd op de bank. Naast Anne, die nog diep verder slaapt. Alles doet pijn. Mijn hoofd, mijn nek, mijn rug; werkelijk alles. Ik word oud.
Stilletjes draai ik me met mijn rug naar de bank. Een warme, dampende kop koffie staat op de tafel voor me. Als ik opzij kijk, zie ik via het raam dat Suki in de tuin zit. Elke ochtend bij zonsopgang. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt. Er was een tijd dat ik pas bij zonsondergang opstond.
Ik neem de koffie en blaas voorzichtig. Met mijn vrije hand krijg ik een sigaret bevrijd uit de gevangenschap van het pakje. Met de peuk op mijn lip heb ik de hand daarna weer vrij om mijn aansteker te pakken en voor verlichting te zorgen. Eénhandig. Still got it. Ik inhaleer diep en staar even voor me uit.
De televisie staat uit, maar ik kan mijn reflectie nog steeds op het scherm zien. Die lange haren, die volle baard. Ik kan er maar niet aan wennen.
“Ik moet me echt scheren”, denk ik.
“Je moet je echt scheren”, hoor ik vrijwel tegelijkertijd van achter.
Ik kijk op en zie dat Anne wakker is. Zonder om te draaien til ik de mok koffie omhoog, richting Anne. Een ultiem gebaar van vrede, al zeg ik het zelf.
Anne trekt zich een stukje omhoog en gaat rechtop zitten. Ze pakt de mok over en neemt een flinke slok van het zwarte goud. Bijna spuugt ze het weer uit.
“Ugh. Slap spul, zeg..”, brengt ze gefrustreerd uit.
“Ik heb je echt verpest, hè?”, zeg ik trots.
Anne draait zich en zet haar voeten op de grond. Zonder iets te zeggen haalt ze een sigaret uit het pakje en steekt hem aan. Met één hand! Ik weet niet goed of ik extra trots moet zijn, of juist boos om het feit dat ze rookt.
“Daar heb je vaders voor”, zucht ze, terwijl ze haar eerste teug neemt.
Geen hoestje. Ze rookt dus duidelijk al een tijdje.
“Of nutteloze peetooms”, glimlach ik.
“Hé. JIJ bent mijn vader. Geen b*llsh*t.”
“Met dat gevloek, begin ik langzaam te twijfelen of ik je niet daadwerkelijk gemaakt heb”, glimlach ik. “Maar wees gerust. Je moeder was de enige vrouw die ik in die tijd niet kon krijgen.”
“Had maar beter je best gedaan.”
Ik schud mijn hoofd. De vrouw van mijn broer? Nee. Zelfs ik had zo mijn grenzen.
Even blijven we zo zitten. Suki heeft buiten nog geen spier vertrokken. Meditatie is niets voor mij. Dit voelt veel beter.
“Was dat nou echt Eva, die je bij je had gisteren?”, doorbreekt Anne uiteindelijk de vredige stilte.
Ik knik. “Mooi dat je nog weet wie ze is.”
“Ik zal de dag waarop ze verdween nooit vergeten. We waren bij de scouting altijd besties. Ik heb haar echt gemist. Misschien nog wel meer dan jou.”
“Dan jij.”
“En dat is waarom.”
Ik druk de sigaret uit in de asbak en bereid me voor om dat deel van het verhaal te vertellen. Dat Anne de puzzelstukjes al gelegd had, zag ik niet aankomen.
“De Italianen hadden haar. Het kan niet anders.”
Ik kijk haar verbaasd aan. Anne geeft me alleen een ‘duh’-achtige blik terug.
“Hoe verklaar je anders dat ze hier is? Nu? Bij jou?”
Ik kijk weer vooruit.
“Haar ouders hebben het niet overleefd. Die boot? Toen die de lucht in ging, waren ze kansloos. De klojo’s hielden ons samen vast. Al die tijd.”
“Gore t*f*sh*nd*n”, brengt Anne uit.
Opnieuw draai ik me naar. Ze heeft serieus talent.
“Ja, sorry hoor. Maar als ik nu ook al niet meer mag vloeken, dan spring ik NOG eens van die f*ck*ng brug af!”
Ik schud mijn hoofd. Schaakmat. Wie ben ik om er wat van te zeggen?
“Het gaat niet goed met haar, Anne”, zeg ik op een wat serieuzere toon.
“Dat lijkt mij ook, als ze 2,5 jaar met jou vast heeft gezeten.”
“Lieverd, ik meen het serieus. Eva is compleet getraumatiseerd. Ze heeft veel gezien en meegemaakt. Heel veel. TE veel. Ze praat niet meer en maakt nauwelijks nog contact. Lopen en zitten gaat nog. Maar bij alle andere dingen heeft ze hulp nodig.”
Anne komt naast me zitten.
“Suki voert haar steeds, anders eet ze niet. Drinken gaat heel lastig. Ze is echt heel ergens anders. Alleen fysiek aanwezig. Ze gaat zelfs niet meer naar de wc.”
Ik hoor Anne slikken.
“In het begin hield ze zich heel sterk. Soms kon ik haar zelfs laten lachen. Maar ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik dat grijnsje voor het laatst heb gezien.”
Ik verstijf. Anne heeft haar hand op mijn schouder gelegd. Met de beste bedoelingen, natuurlijk. Maar na alles wat ik mee heb gemaakt, schrik ik me de t*f*s.
Hm. Misschien ben ik toch schuldig aan dat gevloek..
“Waar is ze nu?”, vraagt Anne stilletjes.
Ik wijs naar boven. We hebben daar een veilig bed voor haar kunnen maken. Eén waarvan we zeker weten dat ze ’s nachts blijft liggen en niet rond gaat dolen.
“Mag ik haar zien?”
Even later staan we in de slaapkamer van Eva. Het meisje ligt in bed. Op haar rug, ogen gericht op het raam. Ze lijkt volledig verdoofd.
“Hé, Krullenbol. Er is hier iemand die je graag even wil zien. Vind je dat goed?”
Ik vraag het voor de vorm, maar verwacht totaal geen antwoord. Dat komt ook niet. Voorzichtig doe ik een zijkant van het bed omlaag en gebaar naar Anne. Ze loopt voorzichtig naar Eva toe en gaat op de rand van het bed zitten.
“Hé..”, zegt ze zachtjes. Geen reactie. Eva kijkt zelfs niet naar haar.
“Je had dit waarschijnlijk zelf al ingevuld”, begin ik voorzichtig. “Maar ze draagt dus ook een luier. Ze kan het zelf gewoon ni..”
“Ik weet het. Het is oké.”
“Oké.”
Even blijft het stil, maar ik zie de tranen in de ogen van Anne langzaam opzwellen. Het moet heftig zijn om te zien wat er van haar vriendin geworden is.
Voorzichtig pakt Anne de hand van Eva vast en knijpt er zachtjes in. “Hé, ik ben het. Anne.”
Ineens draait Eva zich om richting Anne. In één vloeiende, bijna enge beweging. Ongelooflijk! Ze heeft contact gemaakt. Geschokt kijk ik naar wat er dan gebeurd.
Anne schuift een stukje door op het bed en slaat haar armen om Eva heen.
“Ik blijf even bij je liggen. Goed?”
Eva’s hoofd draait weer richting het raam. Het was een bijzonder, maar kort moment van hoop. We moeten het maar koesteren. Ik bekijk de situatie even van een afstandje. Dan draai ik me om en loop ik richting de gang.
“Waar ga je heen?”, vraagt Anne.
“You’ve got this. Ik moet me echt scheren.”
De volgende ochtend word ik in precies dezelfde positie wakker. Zittend op de grond, met mijn schouder, nek en hoofd op de bank. Naast Anne, die nog diep verder slaapt. Alles doet pijn. Mijn hoofd, mijn nek, mijn rug; werkelijk alles. Ik word oud.
Stilletjes draai ik me met mijn rug naar de bank. Een warme, dampende kop koffie staat op de tafel voor me. Als ik opzij kijk, zie ik via het raam dat Suki in de tuin zit. Elke ochtend bij zonsopgang. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt. Er was een tijd dat ik pas bij zonsondergang opstond.
Ik neem de koffie en blaas voorzichtig. Met mijn vrije hand krijg ik een sigaret bevrijd uit de gevangenschap van het pakje. Met de peuk op mijn lip heb ik de hand daarna weer vrij om mijn aansteker te pakken en voor verlichting te zorgen. Eénhandig. Still got it. Ik inhaleer diep en staar even voor me uit.
De televisie staat uit, maar ik kan mijn reflectie nog steeds op het scherm zien. Die lange haren, die volle baard. Ik kan er maar niet aan wennen.
“Ik moet me echt scheren”, denk ik.
“Je moet je echt scheren”, hoor ik vrijwel tegelijkertijd van achter.
Ik kijk op en zie dat Anne wakker is. Zonder om te draaien til ik de mok koffie omhoog, richting Anne. Een ultiem gebaar van vrede, al zeg ik het zelf.
Anne trekt zich een stukje omhoog en gaat rechtop zitten. Ze pakt de mok over en neemt een flinke slok van het zwarte goud. Bijna spuugt ze het weer uit.
“Ugh. Slap spul, zeg..”, brengt ze gefrustreerd uit.
“Ik heb je echt verpest, hè?”, zeg ik trots.
Anne draait zich en zet haar voeten op de grond. Zonder iets te zeggen haalt ze een sigaret uit het pakje en steekt hem aan. Met één hand! Ik weet niet goed of ik extra trots moet zijn, of juist boos om het feit dat ze rookt.
“Daar heb je vaders voor”, zucht ze, terwijl ze haar eerste teug neemt.
Geen hoestje. Ze rookt dus duidelijk al een tijdje.
“Of nutteloze peetooms”, glimlach ik.
“Hé. JIJ bent mijn vader. Geen b*llsh*t.”
“Met dat gevloek, begin ik langzaam te twijfelen of ik je niet daadwerkelijk gemaakt heb”, glimlach ik. “Maar wees gerust. Je moeder was de enige vrouw die ik in die tijd niet kon krijgen.”
“Had maar beter je best gedaan.”
Ik schud mijn hoofd. De vrouw van mijn broer? Nee. Zelfs ik had zo mijn grenzen.
Even blijven we zo zitten. Suki heeft buiten nog geen spier vertrokken. Meditatie is niets voor mij. Dit voelt veel beter.
“Was dat nou echt Eva, die je bij je had gisteren?”, doorbreekt Anne uiteindelijk de vredige stilte.
Ik knik. “Mooi dat je nog weet wie ze is.”
“Ik zal de dag waarop ze verdween nooit vergeten. We waren bij de scouting altijd besties. Ik heb haar echt gemist. Misschien nog wel meer dan jou.”
“Dan jij.”
“En dat is waarom.”
Ik druk de sigaret uit in de asbak en bereid me voor om dat deel van het verhaal te vertellen. Dat Anne de puzzelstukjes al gelegd had, zag ik niet aankomen.
“De Italianen hadden haar. Het kan niet anders.”
Ik kijk haar verbaasd aan. Anne geeft me alleen een ‘duh’-achtige blik terug.
“Hoe verklaar je anders dat ze hier is? Nu? Bij jou?”
Ik kijk weer vooruit.
“Haar ouders hebben het niet overleefd. Die boot? Toen die de lucht in ging, waren ze kansloos. De klojo’s hielden ons samen vast. Al die tijd.”
“Gore t*f*sh*nd*n”, brengt Anne uit.
Opnieuw draai ik me naar. Ze heeft serieus talent.
“Ja, sorry hoor. Maar als ik nu ook al niet meer mag vloeken, dan spring ik NOG eens van die f*ck*ng brug af!”
Ik schud mijn hoofd. Schaakmat. Wie ben ik om er wat van te zeggen?
“Het gaat niet goed met haar, Anne”, zeg ik op een wat serieuzere toon.
“Dat lijkt mij ook, als ze 2,5 jaar met jou vast heeft gezeten.”
“Lieverd, ik meen het serieus. Eva is compleet getraumatiseerd. Ze heeft veel gezien en meegemaakt. Heel veel. TE veel. Ze praat niet meer en maakt nauwelijks nog contact. Lopen en zitten gaat nog. Maar bij alle andere dingen heeft ze hulp nodig.”
Anne komt naast me zitten.
“Suki voert haar steeds, anders eet ze niet. Drinken gaat heel lastig. Ze is echt heel ergens anders. Alleen fysiek aanwezig. Ze gaat zelfs niet meer naar de wc.”
Ik hoor Anne slikken.
“In het begin hield ze zich heel sterk. Soms kon ik haar zelfs laten lachen. Maar ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik dat grijnsje voor het laatst heb gezien.”
Ik verstijf. Anne heeft haar hand op mijn schouder gelegd. Met de beste bedoelingen, natuurlijk. Maar na alles wat ik mee heb gemaakt, schrik ik me de t*f*s.
Hm. Misschien ben ik toch schuldig aan dat gevloek..
“Waar is ze nu?”, vraagt Anne stilletjes.
Ik wijs naar boven. We hebben daar een veilig bed voor haar kunnen maken. Eén waarvan we zeker weten dat ze ’s nachts blijft liggen en niet rond gaat dolen.
“Mag ik haar zien?”
Even later staan we in de slaapkamer van Eva. Het meisje ligt in bed. Op haar rug, ogen gericht op het raam. Ze lijkt volledig verdoofd.
“Hé, Krullenbol. Er is hier iemand die je graag even wil zien. Vind je dat goed?”
Ik vraag het voor de vorm, maar verwacht totaal geen antwoord. Dat komt ook niet. Voorzichtig doe ik een zijkant van het bed omlaag en gebaar naar Anne. Ze loopt voorzichtig naar Eva toe en gaat op de rand van het bed zitten.
“Hé..”, zegt ze zachtjes. Geen reactie. Eva kijkt zelfs niet naar haar.
“Je had dit waarschijnlijk zelf al ingevuld”, begin ik voorzichtig. “Maar ze draagt dus ook een luier. Ze kan het zelf gewoon ni..”
“Ik weet het. Het is oké.”
“Oké.”
Even blijft het stil, maar ik zie de tranen in de ogen van Anne langzaam opzwellen. Het moet heftig zijn om te zien wat er van haar vriendin geworden is.
Voorzichtig pakt Anne de hand van Eva vast en knijpt er zachtjes in. “Hé, ik ben het. Anne.”
Ineens draait Eva zich om richting Anne. In één vloeiende, bijna enge beweging. Ongelooflijk! Ze heeft contact gemaakt. Geschokt kijk ik naar wat er dan gebeurd.
Anne schuift een stukje door op het bed en slaat haar armen om Eva heen.
“Ik blijf even bij je liggen. Goed?”
Eva’s hoofd draait weer richting het raam. Het was een bijzonder, maar kort moment van hoop. We moeten het maar koesteren. Ik bekijk de situatie even van een afstandje. Dan draai ik me om en loop ik richting de gang.
“Waar ga je heen?”, vraagt Anne.
“You’ve got this. Ik moet me echt scheren.”
Snakebite
Superlid
Of en hoe Eva verder op Anne reageert, is iets voor de langere termijn.. vrees ik. :') Ik heb het allemaal wel al uitgedacht, maar de laatste vijf hoofdstukken van de derde serie gaan zich vooral focussen op hoe Rick terugkeert naar het leven in Nederland. Dat gaat allemaal natuurlijk niet zo makkelijk: hij heeft een aantal herenigingen op de planning, zijn grote is liefde is getrouwd met een ander, hij heeft een zoon die hij nog nooit gezien heeft en hij is natuurlijk niet blij met zijn broer. EN dan hebben de afgelopen jaren natuurlijk ook nog wat sporen achtergelaten. Dat gaat dus allemaal niet zo eenvoudig en daar ligt voorlopig de prioriteit.
Oh, en dan is er nog die twist over Anne die volgens mij niemand ziet aankomen, ondanks de subtiele hints.. *tease tease*
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
By boogity, zoveel twists! Ik kijk er al erg naar uit, en ook wil ik even zeggen dat ik het leuk vind dat je het schrijven terug hebt opgepakt! De meest recent gepubliceerde hoofdstukken zijn er goed in geslaagd mij op het puntje van mijn stoel te krijgenOf en hoe Eva verder op Anne reageert, is iets voor de langere termijn.. vrees ik. :') Ik heb het allemaal wel al uitgedacht, maar de laatste vijf hoofdstukken van de derde serie gaan zich vooral focussen op hoe Rick terugkeert naar het leven in Nederland. Dat gaat allemaal natuurlijk niet zo makkelijk: hij heeft een aantal herenigingen op de planning, zijn grote is liefde is getrouwd met een ander, hij heeft een zoon die hij nog nooit gezien heeft en hij is natuurlijk niet blij met zijn broer. EN dan hebben de afgelopen jaren natuurlijk ook nog wat sporen achtergelaten. Dat gaat dus allemaal niet zo eenvoudig en daar ligt voorlopig de prioriteit.
Oh, en dan is er nog die twist over Anne die volgens mij niemand ziet aankomen, ondanks de subtiele hints.. *tease tease*
Snakebite
Superlid
Ik heb het ooit globaal uitgedacht als een verhaal in vijf series.. en het stoort me dat die niet af zijn. Dus als ik tijd en ruimte heb, dan probeer ik er toch aan verder te werken. Begint anders een beetje zo'n George R.R. Martin-verhaal te worden. "Ik ben bijna klaar met het boek", en tien jaar later.. nog niets. xDBy boogity, zoveel twists! Ik kijk er al erg naar uit, en ook wil ik even zeggen dat ik het leuk vind dat je het schrijven terug hebt opgepakt! De meest recent gepubliceerde hoofdstukken zijn er goed in geslaagd mij op het puntje van mijn stoel te krijgen
Nee, dit moet af. Ooit.
Al is het heel goed om te horen dat ik jou nog kan verrassen, met hoe goed je mijn schrijfstijl kent.
Snakebite
Superlid
Bijna onmogelijk, haha.
Maar! Kim leeft inderdaad nog wel; alleen is haar verhaallijn gewoon afgelopen. Haar taak was vooral om heel verdacht te zijn als een soort afleiding. Ze had geen verder doel.
Snakebite
Superlid
Hoofdstuk 77: De Waarheid III
Een half uur later stap ik fris onder de douche vandaan. Eenmaal afgedroogd gebruik ik mijn handdoek om de spiegel droog te wrijven. Ik staar even naar mijn reflectie. Mijn haren zijn weer kort en de baard is weg. De oude Rick begint langzaam terug te komen.
Ik kan het niet laten om me om te draaien. Voor het eerst kan ik de littekens op mijn rug zien. Voor ik het goed en wel doorheb, zie ik flitsen van mijn tijd in de loods. Alles komt terug. De duisternis, de honger, de angst. De pijn.
Ineens zit ik op de grond naar adem te happen. Het duurt even voor ik weer grip op mijn ademhaling krijg en de aanval weg kan puffen. Ik weiger om nog meer van tijd op te geven aan die eikels. Ze hebben me al veel te veel afgepakt. Anne is zo groot geworden. Zo volwassen..
Ik verman me en trek mijzelf overeind. Rustig, maar vastbesloten, kleed ik me aan. Voor ik naar buiten stap, zet ik mijn beste glimlach op en bereid ik me voor om de positieve Rick uit te hangen. Iets dat normaal gesproken gedoemd zou zijn om te mislukken..
Als ik beneden aankom, zie ik dat Suki en de meiden buiten zijn. Een nieuwe mok met koffie staat op de keukentafel te wachten. Ben ik daadwerkelijk zo doorzichtig? Ach, wel zo makkelijk voor de mensen om mij heen.
Ik loop naar buiten en ga bij Suki staan. “Dankjewel voor de koffie”, zeg ik beleefd. “Is het een speciale blend, ofzo? Hij smaakt zo goed.”
Ze kijkt me geamuseerd aan. “Caffeïnevrij”, lacht ze, voordat ze naar binnen loopt. Mijn maag draait zich zes keer om. “Dat is heiligschennis!”, roep ik haar na.
Er wordt iets in het Japans teruggeroepen, maar ik heb de laatste tijd nu eenmaal te weinig DuoLingo gespeeld om dat te kunnen verstaan.
Anne en Eva zitten op de grond, tegenover elkaar. Anne probeert een spelletje met een bal te spelen, maar Eva blijft stoïcijns voor zich uitstaren. Al lijkt het alsof ze iets meer oogcontact zoekt. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar de aanwezigheid van Anne doet haar goed.
“Knap van je dat je haar naar beneden hebt gekregen”, zeg ik, terwijl ik naast ze hurk en mijn mok non-koffie leeggiet over het gazon.
Anne glimlacht. “Ja, fris omgekleed, weer helemaal droog en ze heeft zelfs een paar stukjes van mijn boterham gegeten. Goed, hè?”
Ik ben oprecht onder de indruk.
“Chantal zal wel blij zijn met jou. Zo te horen heeft ze veel aan je gehad als het op Joni aankomt. Met Noor was je nooit zo behulpzaam, hoor! Joni heeft je veranderd..”
“Nee, dat valt wel mee. Ik had niks met kinderen. Althans, niet tot Mick kwam”, zegt Anne, terwijl ze de bal zachtjes in de richting van Eva rolt.
“Mick? Is dat je nieuwe vriendje? Oh, ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben dat je eindelijk van die mafketel van een Bram genezen bent. Wat een w..”
“Shit..”
“Wat bedoel je?”, vraag ik verbaasd. Was ik te hard over Bram? Het is niet alsof ze zelf nou altijd zijn grootste fan was. Die twee waren meer samen uit gemak, dan uit liefde.
Anne kijkt me aan. Een moeilijke blik.
“Zeg het nou maar gewoon, Anne. Ik maak mijzelf geen illusies. De dingen zullen hier echt niet meer hetzelfde zijn als de laatste keer dat ik hier was.”
“Dat kun je wel zeggen, ja.”
Ik leun en ga op het gras zitten. Van binnen probeer ik mijzelf voor te bereiden op wat er gaat komen.
“Je hebt een zoon, Rick”, zegt Anne zachtjes en duidelijk tegelijk.
“Wat? Is Noor trans?”, brabbel ik met een – ongetwijfeld – verstomde blik. “Niet dat het een probleem is, hoor. Naja, Joni is te jong. Dus het moet Noor wel zijn. Jeetje, die zag ik niet aankomen.”
“Nee, pannenkoek. Mick is je zoon. Hij is geboren toen jij al weg was.”
“Dat kan niet. Chantal was amper bevallen van Joni. Onmogelijk dat ze toen alweer zwanger was”, beweer ik stellig, terwijl ik ergens in mijn hoofd zit te rekenen met cycli.
“Niet Chantal”, zucht Anne. Ergens zie ik pretoogjes branden achter die belerende blik. “Ken je juf Ellen nog? Nijmegen? Jij met je witte konijn?”
Alsof ik door de bliksem wordt getroffen. “Holy..”
“..crap, ja. Ik weet het. Dat zei ik toen ook”, maakt Anne mijn zin af. “Ik ben de enige die het weet. Die de hele waarheid kent. Afgezien van Max en Roos natuurlijk, maar dat is logisch.”
Mijn hemel, wat een nachtmerrie. Nou, ja, nachtmerrie. Max en Roos als grootouders van mijn kind is natuurlijk geen ramp. Maar Ellen? Een zoon? By boogity, dat komt binnen.
“Chantal..?”, stamel ik.
“Marnix en Chantal weten van niks. Zelfs Noor niet. De enige met wie ik erover heb gepraat is Bram”, vertelt Anne.
“BRAM?! Oh, Anne, serieus? Nog steeds?”
“Denk je echt dat Bram je prioriteit moet hebben, met het nieuws dat je zojuist gekregen hebt?”, reageert ze brutaal.
Het liefst zou ik voet bij stuk houden, maar dit is misschien het enige geval waarbij ik Bram niet als het grootste probleem moet zien.
“En er is nog iets..”, begint Anne voorzichtig.
“Oh, kom op. Zeg me niet dat jullie verloofd zijn, of dat je zwanger van hem bent, want ik knoop hem op.”
“Grappig. Zoiets zij Max ook over jou, toen hij ontdekte dat je Ellen zwanger had gemaakt.”
Op de één of andere manier weet ik mijzelf ook in mijn afwezigheid dusdanig in de nesten te werken, dat zelfs pubers discussies van me gaan winnen. Toch wel een puntje voor de toekomst.
“Nee, ik ben niet zwanger of verloofd, Rick.”
“Is het een SOA?”
“RICK! Hou nou op, die jongen heeft je nooit iets gedaan.” Toch zie ik hem als een terugkerend probleem. Een beetje als syfilis.
“Vertel me dan gewoon wat ik gemist heb. Zo erg kan het toch niet zijn?”
Anne rolt met haar ogen. Alles aan haar straalt een ‘ik heb je net verteld dat je een zoon hebt en dat was het voorgerecht’-energie uit.
“Chantal en Marnix zijn getrouwd.”
Ik kijk Anne serieus aan en barst dan in lachen uit. Ze is goed, maar hier trap ik niet in. Het is maar goed dat ik de non-koffie al weg heb geschud, want dit was een regelrechte spittake geweest.
“Rick.. ik meen het. Ik vind het ook helemaal niets, maar het is de waarheid. Chantal en Marnix zijn getrouwd. Ongeveer een jaar geleden. Ze hebben elkaar gevonden in hun verdriet, of iets van die orde van b*llsh*t.”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dat kan niet.”
“Ze dachten dat je er niet meer was. Wij allemaal! En als er iemand is die ons geleerd heeft dat we het leven moeten LEVEN, dan was jij het wel. Ja, je was de liefde van haar leven. Maar jij was er niet meer en zij koos ervoor om door te gaan.”
De caffeïnevrije koffie was een slecht voorteken. Het is alsof al mijn nachtmerries uit zijn gekomen. Ik sta resoluut op. Dit stopt nu. Anne snapt wat ik van plan ben, staat ook op en grijpt me bij een arm.
“Niet doen! Noor is thuis en Joni waarschijnlijk ook. En als Marnix gedronken heeft.. dit kan alleen maar fout gaan, Rick. Pap, je kunt niet terug. Niet op deze manier!”
Ik draai me terug naar Anne. Dat ene woordje snijdt dwars door mijn ziel. Anne omhelst me. Niet voor het eerst is zij de sterkere van ons twee.
“Het komt goed, Pap. Je moet het alleen goed aanpakken.”
“Pap..”, klinkt het opeens naast ons.
Verbaasd kijken Anne en ik tegelijk richting Eva. Het meisje heeft de bal vast en staart ernaar alsof het magische krachten heeft.
“Pap..?”
Een half uur later stap ik fris onder de douche vandaan. Eenmaal afgedroogd gebruik ik mijn handdoek om de spiegel droog te wrijven. Ik staar even naar mijn reflectie. Mijn haren zijn weer kort en de baard is weg. De oude Rick begint langzaam terug te komen.
Ik kan het niet laten om me om te draaien. Voor het eerst kan ik de littekens op mijn rug zien. Voor ik het goed en wel doorheb, zie ik flitsen van mijn tijd in de loods. Alles komt terug. De duisternis, de honger, de angst. De pijn.
Ineens zit ik op de grond naar adem te happen. Het duurt even voor ik weer grip op mijn ademhaling krijg en de aanval weg kan puffen. Ik weiger om nog meer van tijd op te geven aan die eikels. Ze hebben me al veel te veel afgepakt. Anne is zo groot geworden. Zo volwassen..
Ik verman me en trek mijzelf overeind. Rustig, maar vastbesloten, kleed ik me aan. Voor ik naar buiten stap, zet ik mijn beste glimlach op en bereid ik me voor om de positieve Rick uit te hangen. Iets dat normaal gesproken gedoemd zou zijn om te mislukken..
Als ik beneden aankom, zie ik dat Suki en de meiden buiten zijn. Een nieuwe mok met koffie staat op de keukentafel te wachten. Ben ik daadwerkelijk zo doorzichtig? Ach, wel zo makkelijk voor de mensen om mij heen.
Ik loop naar buiten en ga bij Suki staan. “Dankjewel voor de koffie”, zeg ik beleefd. “Is het een speciale blend, ofzo? Hij smaakt zo goed.”
Ze kijkt me geamuseerd aan. “Caffeïnevrij”, lacht ze, voordat ze naar binnen loopt. Mijn maag draait zich zes keer om. “Dat is heiligschennis!”, roep ik haar na.
Er wordt iets in het Japans teruggeroepen, maar ik heb de laatste tijd nu eenmaal te weinig DuoLingo gespeeld om dat te kunnen verstaan.
Anne en Eva zitten op de grond, tegenover elkaar. Anne probeert een spelletje met een bal te spelen, maar Eva blijft stoïcijns voor zich uitstaren. Al lijkt het alsof ze iets meer oogcontact zoekt. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar de aanwezigheid van Anne doet haar goed.
“Knap van je dat je haar naar beneden hebt gekregen”, zeg ik, terwijl ik naast ze hurk en mijn mok non-koffie leeggiet over het gazon.
Anne glimlacht. “Ja, fris omgekleed, weer helemaal droog en ze heeft zelfs een paar stukjes van mijn boterham gegeten. Goed, hè?”
Ik ben oprecht onder de indruk.
“Chantal zal wel blij zijn met jou. Zo te horen heeft ze veel aan je gehad als het op Joni aankomt. Met Noor was je nooit zo behulpzaam, hoor! Joni heeft je veranderd..”
“Nee, dat valt wel mee. Ik had niks met kinderen. Althans, niet tot Mick kwam”, zegt Anne, terwijl ze de bal zachtjes in de richting van Eva rolt.
“Mick? Is dat je nieuwe vriendje? Oh, ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben dat je eindelijk van die mafketel van een Bram genezen bent. Wat een w..”
“Shit..”
“Wat bedoel je?”, vraag ik verbaasd. Was ik te hard over Bram? Het is niet alsof ze zelf nou altijd zijn grootste fan was. Die twee waren meer samen uit gemak, dan uit liefde.
Anne kijkt me aan. Een moeilijke blik.
“Zeg het nou maar gewoon, Anne. Ik maak mijzelf geen illusies. De dingen zullen hier echt niet meer hetzelfde zijn als de laatste keer dat ik hier was.”
“Dat kun je wel zeggen, ja.”
Ik leun en ga op het gras zitten. Van binnen probeer ik mijzelf voor te bereiden op wat er gaat komen.
“Je hebt een zoon, Rick”, zegt Anne zachtjes en duidelijk tegelijk.
“Wat? Is Noor trans?”, brabbel ik met een – ongetwijfeld – verstomde blik. “Niet dat het een probleem is, hoor. Naja, Joni is te jong. Dus het moet Noor wel zijn. Jeetje, die zag ik niet aankomen.”
“Nee, pannenkoek. Mick is je zoon. Hij is geboren toen jij al weg was.”
“Dat kan niet. Chantal was amper bevallen van Joni. Onmogelijk dat ze toen alweer zwanger was”, beweer ik stellig, terwijl ik ergens in mijn hoofd zit te rekenen met cycli.
“Niet Chantal”, zucht Anne. Ergens zie ik pretoogjes branden achter die belerende blik. “Ken je juf Ellen nog? Nijmegen? Jij met je witte konijn?”
Alsof ik door de bliksem wordt getroffen. “Holy..”
“..crap, ja. Ik weet het. Dat zei ik toen ook”, maakt Anne mijn zin af. “Ik ben de enige die het weet. Die de hele waarheid kent. Afgezien van Max en Roos natuurlijk, maar dat is logisch.”
Mijn hemel, wat een nachtmerrie. Nou, ja, nachtmerrie. Max en Roos als grootouders van mijn kind is natuurlijk geen ramp. Maar Ellen? Een zoon? By boogity, dat komt binnen.
“Chantal..?”, stamel ik.
“Marnix en Chantal weten van niks. Zelfs Noor niet. De enige met wie ik erover heb gepraat is Bram”, vertelt Anne.
“BRAM?! Oh, Anne, serieus? Nog steeds?”
“Denk je echt dat Bram je prioriteit moet hebben, met het nieuws dat je zojuist gekregen hebt?”, reageert ze brutaal.
Het liefst zou ik voet bij stuk houden, maar dit is misschien het enige geval waarbij ik Bram niet als het grootste probleem moet zien.
“En er is nog iets..”, begint Anne voorzichtig.
“Oh, kom op. Zeg me niet dat jullie verloofd zijn, of dat je zwanger van hem bent, want ik knoop hem op.”
“Grappig. Zoiets zij Max ook over jou, toen hij ontdekte dat je Ellen zwanger had gemaakt.”
Op de één of andere manier weet ik mijzelf ook in mijn afwezigheid dusdanig in de nesten te werken, dat zelfs pubers discussies van me gaan winnen. Toch wel een puntje voor de toekomst.
“Nee, ik ben niet zwanger of verloofd, Rick.”
“Is het een SOA?”
“RICK! Hou nou op, die jongen heeft je nooit iets gedaan.” Toch zie ik hem als een terugkerend probleem. Een beetje als syfilis.
“Vertel me dan gewoon wat ik gemist heb. Zo erg kan het toch niet zijn?”
Anne rolt met haar ogen. Alles aan haar straalt een ‘ik heb je net verteld dat je een zoon hebt en dat was het voorgerecht’-energie uit.
“Chantal en Marnix zijn getrouwd.”
Ik kijk Anne serieus aan en barst dan in lachen uit. Ze is goed, maar hier trap ik niet in. Het is maar goed dat ik de non-koffie al weg heb geschud, want dit was een regelrechte spittake geweest.
“Rick.. ik meen het. Ik vind het ook helemaal niets, maar het is de waarheid. Chantal en Marnix zijn getrouwd. Ongeveer een jaar geleden. Ze hebben elkaar gevonden in hun verdriet, of iets van die orde van b*llsh*t.”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dat kan niet.”
“Ze dachten dat je er niet meer was. Wij allemaal! En als er iemand is die ons geleerd heeft dat we het leven moeten LEVEN, dan was jij het wel. Ja, je was de liefde van haar leven. Maar jij was er niet meer en zij koos ervoor om door te gaan.”
De caffeïnevrije koffie was een slecht voorteken. Het is alsof al mijn nachtmerries uit zijn gekomen. Ik sta resoluut op. Dit stopt nu. Anne snapt wat ik van plan ben, staat ook op en grijpt me bij een arm.
“Niet doen! Noor is thuis en Joni waarschijnlijk ook. En als Marnix gedronken heeft.. dit kan alleen maar fout gaan, Rick. Pap, je kunt niet terug. Niet op deze manier!”
Ik draai me terug naar Anne. Dat ene woordje snijdt dwars door mijn ziel. Anne omhelst me. Niet voor het eerst is zij de sterkere van ons twee.
“Het komt goed, Pap. Je moet het alleen goed aanpakken.”
“Pap..”, klinkt het opeens naast ons.
Verbaasd kijken Anne en ik tegelijk richting Eva. Het meisje heeft de bal vast en staart ernaar alsof het magische krachten heeft.
“Pap..?”
Laatst bewerkt:
Snakebite
Superlid
Ja, soms veranderen de plannen een beetje, haha. Ik heb altijd wel een globaal idee in mijn hoofd gehad, maar zo af en toe merk je tijdens het schrijven pas dat iets geen goed idee is.. of krijg je inspiratie voor een twist waar je zelf nog niet aan had gedacht. Tuinierend schrijven noemen ze dat volgens mij.
Naja, doei Kim in ieder geval. So long and thanks for all the red herrings.
Snakebite
Superlid
Ik ben trouwens de inhoudsopgave in het allereerste bericht aan het bijwerken. De links bleken niet meer te werken, dus die staan nu doorgestreept. Als een hoofdstuk niet doorgestreept is, dan werkt de link daarvan inmiddels weer. Ik zal het stukje-bij-beetje updaten, want het is best veel werk. Maar het zal in ieder geval makkelijker zoeken worden.
Thanks! Ja, er moest nodig even een debrief plaatsvinden tussen die twee. Alles ligt nu op tafel.