Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Adotiln
Beginneling
1.) Wat vind je goed aan 'Peetoom'?
De laagdrempeligheid in het verhaal, het is als een van de weinige verhalen bereikbaar voor alle leeftijden, maar ook voor mensen die zichzelf nog moeten ontdeken in de scène van ab/dl/tb
2.) Wat vind je niet goed aan 'Peetoom'?
Het tempo in het verhaal na het hoofdstuk waarin bekend wordt dat Anne misbruikt is. Daarvoor deed je soms meerdere hoofdstukken over iets wat ‘in het echt’ maar in één weekend gebeurd. Nu vertel je in een paar hoofdstukken tijd dat Anne misbruikt is, Noor ernstig ziek is, Chantal zwanger is en een kindje heeft, Emma ontvoerd is, Pièrre dood is etc. Voor mij gaat het allemaal een beetje te snel.
3.) Wie is je favoriete personage, en waarom?
Marnix, hij doet me een beetje aan mijn favoriete acteur, Morgan Freeman denken met zijn adviesen
4.) Welk personage kun je missen als kiespijn, en waarom?
Dit persoon is gelukkig al uit het verhaal geschreven
5.) Wat vind je de beste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
De bedreigingen van het gezin
6.) Wat vind je de slechtste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Dat Rick meemoet naar Italië om daar het één en ander te regelen. Hij wordt zo hard voor het blok gezet dat hij waarschijnlijk huis en haar moet achterlaten. Hij krijgt geen moment de tijd om tot rust te komen
7.) Wat vind je van de hoeveelheid AB/DL/TB in 'Peetoom'?
Perfect, zie ook punt 1. Het is nu de kers op de taart en het moet ook niet meer worden dan dat. Dit maakt Peetoom wat Peetoom is
8.) Hoe lang moet 'Peetoom' volgens jou nog doorgaan?
Het liefst zo lang mogelijk, maar dit hangt natuurlijk af van de mogelijkheden die nog open liggen.
9.) Hoe zie jij het einde van 'Peetoom' voor je?
Met een serie hoofdstukken ‘zoveel jaar later’ waarin Rick op zijn oude dag of op zijn sterfbed ligt en zijn leven nog eens overdenkt en nadenkt over dingen die hij anders had willen doen of gedaan zou hebben.
10.) Wat hoop je nog te zien gebeuren in 'Peetoom'?
- Geen dode mensen die afkomstig zijn van het gezin
- Een flashback waarin wordt beschreven hoe Anne ontdekt dat luiers toch fijn zijn
- Een paar hoofdstukken vanuit een ander perspectief, net zoals in het hoofdstuk waarin wordt beschreven dat Anne misbruikt is door Pièrre.
- Een moment waarin de leden van het gezin de draad van de allerdaagse dingen weer kunnen oppakken en zich niet druk hoeven te maken over de Comorra
De laagdrempeligheid in het verhaal, het is als een van de weinige verhalen bereikbaar voor alle leeftijden, maar ook voor mensen die zichzelf nog moeten ontdeken in de scène van ab/dl/tb
2.) Wat vind je niet goed aan 'Peetoom'?
Het tempo in het verhaal na het hoofdstuk waarin bekend wordt dat Anne misbruikt is. Daarvoor deed je soms meerdere hoofdstukken over iets wat ‘in het echt’ maar in één weekend gebeurd. Nu vertel je in een paar hoofdstukken tijd dat Anne misbruikt is, Noor ernstig ziek is, Chantal zwanger is en een kindje heeft, Emma ontvoerd is, Pièrre dood is etc. Voor mij gaat het allemaal een beetje te snel.
3.) Wie is je favoriete personage, en waarom?
Marnix, hij doet me een beetje aan mijn favoriete acteur, Morgan Freeman denken met zijn adviesen
4.) Welk personage kun je missen als kiespijn, en waarom?
Dit persoon is gelukkig al uit het verhaal geschreven
5.) Wat vind je de beste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
De bedreigingen van het gezin
6.) Wat vind je de slechtste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Dat Rick meemoet naar Italië om daar het één en ander te regelen. Hij wordt zo hard voor het blok gezet dat hij waarschijnlijk huis en haar moet achterlaten. Hij krijgt geen moment de tijd om tot rust te komen
7.) Wat vind je van de hoeveelheid AB/DL/TB in 'Peetoom'?
Perfect, zie ook punt 1. Het is nu de kers op de taart en het moet ook niet meer worden dan dat. Dit maakt Peetoom wat Peetoom is
8.) Hoe lang moet 'Peetoom' volgens jou nog doorgaan?
Het liefst zo lang mogelijk, maar dit hangt natuurlijk af van de mogelijkheden die nog open liggen.
9.) Hoe zie jij het einde van 'Peetoom' voor je?
Met een serie hoofdstukken ‘zoveel jaar later’ waarin Rick op zijn oude dag of op zijn sterfbed ligt en zijn leven nog eens overdenkt en nadenkt over dingen die hij anders had willen doen of gedaan zou hebben.
10.) Wat hoop je nog te zien gebeuren in 'Peetoom'?
- Geen dode mensen die afkomstig zijn van het gezin
- Een flashback waarin wordt beschreven hoe Anne ontdekt dat luiers toch fijn zijn
- Een paar hoofdstukken vanuit een ander perspectief, net zoals in het hoofdstuk waarin wordt beschreven dat Anne misbruikt is door Pièrre.
- Een moment waarin de leden van het gezin de draad van de allerdaagse dingen weer kunnen oppakken en zich niet druk hoeven te maken over de Comorra
swantonboy
Nieuw lid
Re: Peetoom (Vragenlijstje)
1.) Wat vind je goed aan 'Peetoom'?
Het is erg realistisch geschreven en het leest heel erg prettig omdat ik nog maar bar weinig spelling of stijlfouten ben tegengekomen.
2.) Wat vind je niet goed aan 'Peetoom'?
Dat kan ik niet bedenken.
3.) Wie is je favoriete personage, en waarom?
Anne, ik zou niet weten waarom, maar zij spreekt me het meest aan.
4.) Welk personage kun je missen als kiespijn, en waarom?
Pierre, maar die is godzijdank al dood!
5.) Wat vind je de beste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Ik zou niet weten wat plotwending is maar uit de context valt wel wat te halen dus: Pierre die dood ging.
6.) Wat vind je de slechtste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Dat Noor ziek werd. Heb nog al nare herinneringen aan ziekenhuizen enzo.
7.) Wat vind je van de hoeveelheid AB/DL/TB in 'Peetoom'?
Perfect. Zo kan het ook voor niet AB/DL/TB leuk zijn om te lezen. Het mag van mij wel iets meer, maar dat zou zonde zijn van het realisme van dit verhaal? (Zeg ik dat goed?)
8.) Hoe lang moet 'Peetoom' volgens jou nog doorgaan?
Van mij mag het nog wel 3 series (of meer) doorgaan!
9.) Hoe zie jij het einde van 'Peetoom' voor je?
Ik hoop op een goed einde!
10.) Wat hoop je nog te zien gebeuren in 'Peetoom'?
Ik hoop dat het gezin in leven blijft en dat Marnix niet dood blijkt te zijn.
1.) Wat vind je goed aan 'Peetoom'?
Het is erg realistisch geschreven en het leest heel erg prettig omdat ik nog maar bar weinig spelling of stijlfouten ben tegengekomen.
2.) Wat vind je niet goed aan 'Peetoom'?
Dat kan ik niet bedenken.
3.) Wie is je favoriete personage, en waarom?
Anne, ik zou niet weten waarom, maar zij spreekt me het meest aan.
4.) Welk personage kun je missen als kiespijn, en waarom?
Pierre, maar die is godzijdank al dood!
5.) Wat vind je de beste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Ik zou niet weten wat plotwending is maar uit de context valt wel wat te halen dus: Pierre die dood ging.
6.) Wat vind je de slechtste plotwending uit 'Peetoom', en waarom?
Dat Noor ziek werd. Heb nog al nare herinneringen aan ziekenhuizen enzo.
7.) Wat vind je van de hoeveelheid AB/DL/TB in 'Peetoom'?
Perfect. Zo kan het ook voor niet AB/DL/TB leuk zijn om te lezen. Het mag van mij wel iets meer, maar dat zou zonde zijn van het realisme van dit verhaal? (Zeg ik dat goed?)
8.) Hoe lang moet 'Peetoom' volgens jou nog doorgaan?
Van mij mag het nog wel 3 series (of meer) doorgaan!
9.) Hoe zie jij het einde van 'Peetoom' voor je?
Ik hoop op een goed einde!
10.) Wat hoop je nog te zien gebeuren in 'Peetoom'?
Ik hoop dat het gezin in leven blijft en dat Marnix niet dood blijkt te zijn.
Peetoom (Hoofdstuk 60)
Hoofdstuk 60: De Pion
“Hoe lang werk je al voor hem, Jim?”, vraag ik kalm.
Die kalmte moet in mijn stem zijn te horen, en lijkt Jim te verbazen. Waarschijnlijk verwacht hij dat ik enorm zou schrikken van het feit dat hij zijn pistool heeft getrokken. Ieder normaal mens zou dat duidelijk laten merken. Maar zo normaal ben ik niet. Ik heb al eens eerder in de loop van een pistool gestaard. Dat van Pierre. Een tweede keer is het niet meer zo spannend als je zou denken.
“Ik werk niet voor Luca di Stefano”, antwoordt Jim, bijna grommend. Het irriteert hem blijkbaar dat ik tot zo’n – niet echt – schokkende conclusie ben gekomen.
“Waarom richt je dan een pistool op me?”, reageer ik scherp. “In deze hele situatie is mij één ding duidelijk geworden, Jim. Mensen zijn vóór me, of tégen me. En de mensen die dreigen met kogels? Die zijn mééstal tegen me.”
“Rick, dit heeft niets met jou te maken. Dit is niet iets persoonlijks tégen jou. Of vóór di Stefano. Maar hij heeft mijn vrouw. Mijn dochter. Ik moet ze terughalen. Er is niemand die beter snapt dan jij, dat je álles voor je familie doet. Dan zijn er geen grenzen meer”, verdedigt Jim zich.
Ik zucht, terwijl zijn woorden diepe indruk op me maken. Stiekem weet ik dat Jim gelijk heeft. Als het andersom was geweest, dan zaten we nu al in Italië. Maar, dan nog had hij het ook gewoon kunnen vragen. Hij moet echt wanhopig zijn. Terecht wanhopig, aangezien om het de familie van Pierre gaat.
“Het spijt me dat het op deze manier gaat, Rick, maar ik heb geen tijd voor beleefdheden. De enige manier om mijn gezin terug te krijgen, is jou naar Italië brengen. En – geloof me – ik ga mijn familie terugkrijgen”, vervolgt Jim, resoluut.
“Jim, wat denk je nou dat er gebeurt als jij me meesleept naar Italië? Laten we voor het gemak even vergeten dat ik dan waarschijnlijk alsnog met een kogel in mijn hoofd eindig. Denk je nou echt dat Luca je vrouw en dochter gewoon laat gaan? Met een bedankje en een bos bloemen voor het harde werk? Nee, vriend, jij eindigt net zoals ik, in een kuil. Want jij bent één van de laatste getuigen tegen di Stefano. Hij maakt ons allemaal af. En waarschijnlijk stuurt hij dan weer een mannetje om hier het werk af te maken. Chantal, en mijn kinderen”, reageer ik.
“Dus, doe dat pistool maar weg. Als ik toch doodgeschoten ga worden, dan maar in mijn eigen huis. Als je wilt gaan zitten, dan kunnen we erover praten en een plan van actie opstellen. Dan zoeken we samen naar een andere manier. Maar ik ga niet naar Italië.”
Ik zie hoe mijn woorden nu langzaam tot Jim doordringen. Al vrij snel beseft hij dat het geen zin heeft om met zijn pistool te blijven zwaaien. Hij kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat als ik iets niet wil doen, ik het ook niet zal doen. Mijn koppigheid is nu eenmaal legendarisch.
Jim gaat op de bank zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Ik maak snel een nieuwe kop koffie voor hem, en ga daarna naast hem op een stoel zitten. Hij ziet er vreselijk uit. Begrijpelijk. Dat zou ik ook doen. Afgezien van dat incidentje met zijn pistool zojuist, heb ik enorm medelijden met hem. Maar ik ga mijn leven niet op het spel zetten.
“Wat ik niet begrijp, Jim, is waarom hij Eva en je vrouw heeft laten ontvoeren. Het is gewoon niet logisch als hij mij wilt hebben. Dan stuurt hij die gasten toch gewoon op mij af?”, vraag ik.
“Dat heb ik me ook afgevraagd”, reageert Jim, terwijl hij zijn hoofd uit zijn handen tilt. Met trillende handen brengt hij de mok koffie naar zijn mond.
“Ik denk dat je gelijk hebt. Luca is aan het opruimen. De zooi die Pierre er hier van gemaakt heeft. Zodra wij in Italië zijn, ruimt hij ons allemaal op.”
“Maar, waarom is hij dan niet achter Anne aangekomen? Of Noor, Chantal, Joni?”, vraag ik. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik ervan begrijp.
“Rick, daar is hij al mee bezig”, is Jim’s schokkende antwoord.
“Hoe dan? Er is helemaal niets met mijn gezin aan de hand nu?”, reageer ik, stomverbaasd.
“Niet? Rick, hij heeft overal contacten. Ook op het politiebureau. Al sinds Marnix er is gaan werken. De enige reden waarom Pierre’s dood nog steeds een probleem voor Anne kan worden, is omdat Luca dat achter de hand wil houden.”
“Achter de hand? Voor wat, Kerstmis?”, reageer ik met mijn – al even legendarische – sarcasme.
“Nee, als een stok achter de deur. Luca heeft me die zaak laten vertragen. Normaal zou alles vrij snel van tafel zijn, omdat Anne duidelijk uit noodweer heeft geschoten. Maar, alleen jij en ik kunnen daarvan getuigen. Luca wil jou hebben. Niet Anne, tenzij het echt moet. Ze is een pion, Rick.”
“Wat wil hij doen dan?”, is mijn volgende vraag.
“Als jij niet naar Italië komt, dan kan Luca’s advocaat jou en mij heel simpel in diskrediet brengen. En als onze verklaringen niet blijven staan, dan is de kans héél groot dan Anne voor moord opdraait”, legt Jim uit.
“Waarom zou Luca dat niet gewoon al doen? Anne heeft Pierre tenslotte gedood? Wat houdt hem tegen om die troef niet meteen uit te spelen?”, reageer ik.
“Luca is anders dan Pierre. Wat jij beschrijft is precies wat Pierre zou doen. Genadeloos. Ook als het op kinderen aankomt. Daar weet je alles van. Maar Luca is niet zo. Hij had problemen met je vader, dus werd dat tussen hen twee opgelost. Toen Marnix een probleem werd? Ook opgelost. Nu ben jij het probleem, dus moet het tussen jullie twee worden opgelost”, vervolgt Jim zijn uitleg.
Ik antwoord dat ik daar geen enkel probleem mee heb, maar niet snap waarom Luca niet gewoon hierheen komt en een setje kogels door mijn lijf jaagt.
“Luca kan Italië niet uit. Hij is voortvluchtig. Inmiddels weet ik dat hij zich op zijn jacht schuilhoudt, met zat gewapende krachten om hem te beschermen. Daarom moet jij daar naartoe. Samen met mij. Dat is de enige manier om dit te laten stoppen.”
“Dus, als hij jou en mij krijgt, dan laat hij Chantal, Noor en Joni met rust? Dan laat hij zelfs Anne gaan, degene die zijn zoon heeft omgebracht?”, breng ik vol onbegrip uit.
“Luca ziet Chantal en de kinderen als buitenstaanders. Dat was met mijn vrouw en Eva ook zo. Totdat ik mijn grote mond open moest trekken tegen Vicky. Ik kon dat dubbele leven niet meer voor me houden, en heb haar alles verteld wat ik voor Luca heb gedaan. De eerstvolgende keer dat ik hem aan de lijn had, trok ze de telefoon uit mijn hand en schold ze hem de huid vol. Luca weet nu dat Vicky van alles op de hoogte is. Ik besef dat hij haar waarschijnlijk niet zal laten gaan. Maar er is een grote kans dat ik Eva daar wel weg kan halen. Eva is een buitenstaander. Een kind.”
“Jim, ik snap dat je al je hoop vestigt op die kans. Dat Eva een kans maakt om daar weg te komen. Maar zij heeft nu ook ongetwijfeld een hele boel gezien. Ik blijf erbij dat als jij en ik daarheen gaan, dat we er allevier niet levend vanaf zullen komen”, leg ik voorzichtig uit.
“Dat denk ik ook niet. Maar ik moet het proberen. Voor Vicky en Eva. Mijn gezin”, zegt Jim resoluut.
“Het spijt me, maar ik kan niet met je meegaan”, reageer ik. Oprecht spijt het me. Maar, zolang Luca daar veilig op zijn jacht zit, heb ik hier niets te vrezen. Geen advocaat die Anne veroordeeld zou krijgen – daar ben ik van overtuigd.
“Ik had al verwacht dat je dat zou zeggen”, antwoordt Jim. “En ik snap het ook. Dit is een patstelling waar voor jou en Luca eigenlijk niets in te verliezen valt. Wraak wacht wel. Maar het leven van je familie niet.”
“Precies. Neem een horde van je collega’s mee. Bestorm die boot. Ik leg desnoods wel bij aan de kogel die Luca het zure leven kost. Maar ik kan er niet fysiek bij zijn, Jim. Het leven van mijn familie staat niet op het spel. Dat ga ik dan niet zelf in gevaar brengen.”
Jim laat mijn woorden even op zich inwerken. Een moment lang denk ik dat hij er vrede mee heeft.
“Rick, er is iets dat ik je nog niet verteld heb. Iets dat ik je al veel eerder had moeten zeggen”, is de reactie van Jim, die mijn ongelijk bewijst. Hij heeft er dus nog geen vrede mee.
Als ik hem vraag wat dat is, zie ik hoe Jim door de papieren bladert die hij meegenomen had. Voordat hij me aanvloog, had hij deze al op de bank achtergelaten. Ik nam aan dat het informatie was over de zoektocht naar Eva en Vicky, maar blijkbaar is het toch ook voor mijn ogen bedoeld.
“De ontvoering van Vicky en Eva is niet de enige die de laatste tijd heeft plaatsgevonden”, zegt Jim, zodra hij blijkbaar heeft gevonden wat hij zocht in de stapel.
“Pas toen jij begon over het ‘opruimen’ van getuigen, snapte ik het grote plaatje. Luca is inderdaad bezig met het opruimen van het verleden. Afsluiten, en waarschijnlijk afmaken. Hij is iedereen aan het verzamelen die daarbij hoort. Dat kun je op deze foto’s zien”, vervolgt hij.
Jim legt een map voor me op tafel. Er zitten grote foto’s in, wat te zien is aan enkele hoekjes die uit de slordige map steken. Ik schuif hem weer terug naar Jim.
“Sorry, maar ik wil er niet naar kijken. Mijn familie is veilig. Al heeft hij de Paus en Donald Duck laten ontvoeren – ik ga niet mee. Sterker nog, als hij Hugh Jackman en Justin Bieber van de straat heeft laten plukken, stuur ik hem een bedankje.”
“Rick, ik laat de map hier liggen. Je kunt je nieuwsgierigheid straks toch niet bedwingen. Ik weet dat zodra je de foto’s bekijkt, je van gedachte zult veranderen. Ik pik je hier morgenavond op. Tot dan ga ik proberen om wat extra mensen mee te krijgen.”
“Oh, prima”, reageer ik geïrriteerd. Jim is zo zelfverzekerd, dat ik zijn ongelijk wel moet bewijzen. Met een overdreven groot gebaar open ik de map, en zie ik een foto van Merel. Ze is vastgebonden op een stoel, en iemand houdt een krant voor haar, met de datum. Zeer recent.
“Denk je nou echt dat ik voor haar mijn leven op het spel zou zetten?”, mompel ik, terwijl ik naar de volgende foto ga. En dan breekt mijn klomp. Ik kan niet geloven wat ik op de volgende foto zie. Ik begin te trillen en voel de kleur uit mijn gezicht trekken. Alsof ik een geest heb gezien. En dat is ook zo.
Marnix…
Hoofdstuk 60: De Pion
“Hoe lang werk je al voor hem, Jim?”, vraag ik kalm.
Die kalmte moet in mijn stem zijn te horen, en lijkt Jim te verbazen. Waarschijnlijk verwacht hij dat ik enorm zou schrikken van het feit dat hij zijn pistool heeft getrokken. Ieder normaal mens zou dat duidelijk laten merken. Maar zo normaal ben ik niet. Ik heb al eens eerder in de loop van een pistool gestaard. Dat van Pierre. Een tweede keer is het niet meer zo spannend als je zou denken.
“Ik werk niet voor Luca di Stefano”, antwoordt Jim, bijna grommend. Het irriteert hem blijkbaar dat ik tot zo’n – niet echt – schokkende conclusie ben gekomen.
“Waarom richt je dan een pistool op me?”, reageer ik scherp. “In deze hele situatie is mij één ding duidelijk geworden, Jim. Mensen zijn vóór me, of tégen me. En de mensen die dreigen met kogels? Die zijn mééstal tegen me.”
“Rick, dit heeft niets met jou te maken. Dit is niet iets persoonlijks tégen jou. Of vóór di Stefano. Maar hij heeft mijn vrouw. Mijn dochter. Ik moet ze terughalen. Er is niemand die beter snapt dan jij, dat je álles voor je familie doet. Dan zijn er geen grenzen meer”, verdedigt Jim zich.
Ik zucht, terwijl zijn woorden diepe indruk op me maken. Stiekem weet ik dat Jim gelijk heeft. Als het andersom was geweest, dan zaten we nu al in Italië. Maar, dan nog had hij het ook gewoon kunnen vragen. Hij moet echt wanhopig zijn. Terecht wanhopig, aangezien om het de familie van Pierre gaat.
“Het spijt me dat het op deze manier gaat, Rick, maar ik heb geen tijd voor beleefdheden. De enige manier om mijn gezin terug te krijgen, is jou naar Italië brengen. En – geloof me – ik ga mijn familie terugkrijgen”, vervolgt Jim, resoluut.
“Jim, wat denk je nou dat er gebeurt als jij me meesleept naar Italië? Laten we voor het gemak even vergeten dat ik dan waarschijnlijk alsnog met een kogel in mijn hoofd eindig. Denk je nou echt dat Luca je vrouw en dochter gewoon laat gaan? Met een bedankje en een bos bloemen voor het harde werk? Nee, vriend, jij eindigt net zoals ik, in een kuil. Want jij bent één van de laatste getuigen tegen di Stefano. Hij maakt ons allemaal af. En waarschijnlijk stuurt hij dan weer een mannetje om hier het werk af te maken. Chantal, en mijn kinderen”, reageer ik.
“Dus, doe dat pistool maar weg. Als ik toch doodgeschoten ga worden, dan maar in mijn eigen huis. Als je wilt gaan zitten, dan kunnen we erover praten en een plan van actie opstellen. Dan zoeken we samen naar een andere manier. Maar ik ga niet naar Italië.”
Ik zie hoe mijn woorden nu langzaam tot Jim doordringen. Al vrij snel beseft hij dat het geen zin heeft om met zijn pistool te blijven zwaaien. Hij kent me inmiddels goed genoeg om te weten dat als ik iets niet wil doen, ik het ook niet zal doen. Mijn koppigheid is nu eenmaal legendarisch.
Jim gaat op de bank zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Ik maak snel een nieuwe kop koffie voor hem, en ga daarna naast hem op een stoel zitten. Hij ziet er vreselijk uit. Begrijpelijk. Dat zou ik ook doen. Afgezien van dat incidentje met zijn pistool zojuist, heb ik enorm medelijden met hem. Maar ik ga mijn leven niet op het spel zetten.
“Wat ik niet begrijp, Jim, is waarom hij Eva en je vrouw heeft laten ontvoeren. Het is gewoon niet logisch als hij mij wilt hebben. Dan stuurt hij die gasten toch gewoon op mij af?”, vraag ik.
“Dat heb ik me ook afgevraagd”, reageert Jim, terwijl hij zijn hoofd uit zijn handen tilt. Met trillende handen brengt hij de mok koffie naar zijn mond.
“Ik denk dat je gelijk hebt. Luca is aan het opruimen. De zooi die Pierre er hier van gemaakt heeft. Zodra wij in Italië zijn, ruimt hij ons allemaal op.”
“Maar, waarom is hij dan niet achter Anne aangekomen? Of Noor, Chantal, Joni?”, vraag ik. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik ervan begrijp.
“Rick, daar is hij al mee bezig”, is Jim’s schokkende antwoord.
“Hoe dan? Er is helemaal niets met mijn gezin aan de hand nu?”, reageer ik, stomverbaasd.
“Niet? Rick, hij heeft overal contacten. Ook op het politiebureau. Al sinds Marnix er is gaan werken. De enige reden waarom Pierre’s dood nog steeds een probleem voor Anne kan worden, is omdat Luca dat achter de hand wil houden.”
“Achter de hand? Voor wat, Kerstmis?”, reageer ik met mijn – al even legendarische – sarcasme.
“Nee, als een stok achter de deur. Luca heeft me die zaak laten vertragen. Normaal zou alles vrij snel van tafel zijn, omdat Anne duidelijk uit noodweer heeft geschoten. Maar, alleen jij en ik kunnen daarvan getuigen. Luca wil jou hebben. Niet Anne, tenzij het echt moet. Ze is een pion, Rick.”
“Wat wil hij doen dan?”, is mijn volgende vraag.
“Als jij niet naar Italië komt, dan kan Luca’s advocaat jou en mij heel simpel in diskrediet brengen. En als onze verklaringen niet blijven staan, dan is de kans héél groot dan Anne voor moord opdraait”, legt Jim uit.
“Waarom zou Luca dat niet gewoon al doen? Anne heeft Pierre tenslotte gedood? Wat houdt hem tegen om die troef niet meteen uit te spelen?”, reageer ik.
“Luca is anders dan Pierre. Wat jij beschrijft is precies wat Pierre zou doen. Genadeloos. Ook als het op kinderen aankomt. Daar weet je alles van. Maar Luca is niet zo. Hij had problemen met je vader, dus werd dat tussen hen twee opgelost. Toen Marnix een probleem werd? Ook opgelost. Nu ben jij het probleem, dus moet het tussen jullie twee worden opgelost”, vervolgt Jim zijn uitleg.
Ik antwoord dat ik daar geen enkel probleem mee heb, maar niet snap waarom Luca niet gewoon hierheen komt en een setje kogels door mijn lijf jaagt.
“Luca kan Italië niet uit. Hij is voortvluchtig. Inmiddels weet ik dat hij zich op zijn jacht schuilhoudt, met zat gewapende krachten om hem te beschermen. Daarom moet jij daar naartoe. Samen met mij. Dat is de enige manier om dit te laten stoppen.”
“Dus, als hij jou en mij krijgt, dan laat hij Chantal, Noor en Joni met rust? Dan laat hij zelfs Anne gaan, degene die zijn zoon heeft omgebracht?”, breng ik vol onbegrip uit.
“Luca ziet Chantal en de kinderen als buitenstaanders. Dat was met mijn vrouw en Eva ook zo. Totdat ik mijn grote mond open moest trekken tegen Vicky. Ik kon dat dubbele leven niet meer voor me houden, en heb haar alles verteld wat ik voor Luca heb gedaan. De eerstvolgende keer dat ik hem aan de lijn had, trok ze de telefoon uit mijn hand en schold ze hem de huid vol. Luca weet nu dat Vicky van alles op de hoogte is. Ik besef dat hij haar waarschijnlijk niet zal laten gaan. Maar er is een grote kans dat ik Eva daar wel weg kan halen. Eva is een buitenstaander. Een kind.”
“Jim, ik snap dat je al je hoop vestigt op die kans. Dat Eva een kans maakt om daar weg te komen. Maar zij heeft nu ook ongetwijfeld een hele boel gezien. Ik blijf erbij dat als jij en ik daarheen gaan, dat we er allevier niet levend vanaf zullen komen”, leg ik voorzichtig uit.
“Dat denk ik ook niet. Maar ik moet het proberen. Voor Vicky en Eva. Mijn gezin”, zegt Jim resoluut.
“Het spijt me, maar ik kan niet met je meegaan”, reageer ik. Oprecht spijt het me. Maar, zolang Luca daar veilig op zijn jacht zit, heb ik hier niets te vrezen. Geen advocaat die Anne veroordeeld zou krijgen – daar ben ik van overtuigd.
“Ik had al verwacht dat je dat zou zeggen”, antwoordt Jim. “En ik snap het ook. Dit is een patstelling waar voor jou en Luca eigenlijk niets in te verliezen valt. Wraak wacht wel. Maar het leven van je familie niet.”
“Precies. Neem een horde van je collega’s mee. Bestorm die boot. Ik leg desnoods wel bij aan de kogel die Luca het zure leven kost. Maar ik kan er niet fysiek bij zijn, Jim. Het leven van mijn familie staat niet op het spel. Dat ga ik dan niet zelf in gevaar brengen.”
Jim laat mijn woorden even op zich inwerken. Een moment lang denk ik dat hij er vrede mee heeft.
“Rick, er is iets dat ik je nog niet verteld heb. Iets dat ik je al veel eerder had moeten zeggen”, is de reactie van Jim, die mijn ongelijk bewijst. Hij heeft er dus nog geen vrede mee.
Als ik hem vraag wat dat is, zie ik hoe Jim door de papieren bladert die hij meegenomen had. Voordat hij me aanvloog, had hij deze al op de bank achtergelaten. Ik nam aan dat het informatie was over de zoektocht naar Eva en Vicky, maar blijkbaar is het toch ook voor mijn ogen bedoeld.
“De ontvoering van Vicky en Eva is niet de enige die de laatste tijd heeft plaatsgevonden”, zegt Jim, zodra hij blijkbaar heeft gevonden wat hij zocht in de stapel.
“Pas toen jij begon over het ‘opruimen’ van getuigen, snapte ik het grote plaatje. Luca is inderdaad bezig met het opruimen van het verleden. Afsluiten, en waarschijnlijk afmaken. Hij is iedereen aan het verzamelen die daarbij hoort. Dat kun je op deze foto’s zien”, vervolgt hij.
Jim legt een map voor me op tafel. Er zitten grote foto’s in, wat te zien is aan enkele hoekjes die uit de slordige map steken. Ik schuif hem weer terug naar Jim.
“Sorry, maar ik wil er niet naar kijken. Mijn familie is veilig. Al heeft hij de Paus en Donald Duck laten ontvoeren – ik ga niet mee. Sterker nog, als hij Hugh Jackman en Justin Bieber van de straat heeft laten plukken, stuur ik hem een bedankje.”
“Rick, ik laat de map hier liggen. Je kunt je nieuwsgierigheid straks toch niet bedwingen. Ik weet dat zodra je de foto’s bekijkt, je van gedachte zult veranderen. Ik pik je hier morgenavond op. Tot dan ga ik proberen om wat extra mensen mee te krijgen.”
“Oh, prima”, reageer ik geïrriteerd. Jim is zo zelfverzekerd, dat ik zijn ongelijk wel moet bewijzen. Met een overdreven groot gebaar open ik de map, en zie ik een foto van Merel. Ze is vastgebonden op een stoel, en iemand houdt een krant voor haar, met de datum. Zeer recent.
“Denk je nou echt dat ik voor haar mijn leven op het spel zou zetten?”, mompel ik, terwijl ik naar de volgende foto ga. En dan breekt mijn klomp. Ik kan niet geloven wat ik op de volgende foto zie. Ik begin te trillen en voel de kleur uit mijn gezicht trekken. Alsof ik een geest heb gezien. En dat is ook zo.
Marnix…
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
weer een super goed verhaal weer zet je weer aan het denken
en deze zin van je zelf maakt het af: If you want a happy ending, that depends, ofcourse, on where you stop your story
en deze zin van je zelf maakt het af: If you want a happy ending, that depends, ofcourse, on where you stop your story
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Mooi hoofdstuk weer hoor! En JB haters staan altijd bij mij in het krijt 
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat weer een spannend vervolg.
Heb de laatste hoofdstukken achter elkaar door gelezen.
Ben benieuwd wat Rick gaat doen!
Heb de laatste hoofdstukken achter elkaar door gelezen.
Ben benieuwd wat Rick gaat doen!
Peetoom (Hoofdstuk 61)
Hoofdstuk 61: Dilemma
Diep in gedachten verzonken loop ik over het met herfstbladeren bedekte pad op mijn doel af. Als ik eenmaal bij de grafsteen ben aangekomen, ga ik er recht tegenover in het gras zitten. Het kost me opvallend veel moeite om Marnix en Lisa aan te kijken, zelfs al is het maar op foto’s. Eigenlijk is het droevig om te zien hoe de foto’s op twee jaar tijd compleet zijn verkleurd. Alleen grijstinten blijven over. Een beetje zoals de herinnering aan ze. Vlak na hun dood nog vers in het geheugen, met alle geuren en kleuren die erbij hoorden. Inmiddels zijn die herinneringen nog maar met moeite op te roepen, en is het alsof je naar een film in zwart en wit kijkt. Langzaam maar zeker is het allemaal erg vervaagd, en stiekem schaam ik me daarvoor.
“Bezwaar als ik rook? Vast niet, toch?”, mompel ik sarcastisch. Het is niet of iemand me tegen kan houden, of naar de tuin kan sturen met mijn sigaret.
Met de brandende peuk tussen mijn vingers denk ik terug aan het gesprek van een paar uur geleden met Jim. Eén van de meest heftige van mijn leven – en dat wil inmiddels heel wat zeggen. Het is ook vrij abrupt beëindigd. Vlak nadat ik de foto van Marnix zag, kwam Chantal thuis met Joni. Van die gelegenheid heb ik maar gebruik gemaakt om Jim de deur te wijzen. Ik was er helemaal klaar mee.
Hoewel ik goed kan begrijpen dat Jim alles aangrijpt om zijn gezin terug te kunnen krijgen, was dit een stap te ver. Het manipuleren van een foto, waardoor het lijkt alsof mijn overleden broer nog ergens rond zou lopen? De laatste strohalm van een wanhopige vader. En dat is ook de enige reden waarom hij via de deur, en niet het raam, is kunnen vertrekken.
Het is apart hoe de twijfels daarna keihard zijn toegeslagen. Niet zozeer over Marnix. Iedereen kan tegenwoordig werken met Photoshop. Of het idee nu van Jim of Luca kwam, dat was niets meer of minder dan spelen op de onzekerheid van het nooit gevonden lichaam van Marnix. Ontzettend laag, maar ergens ook wel slim.
Bovendien blijkt het te werken.
Het lichaam van Marnix is nooit gevonden. De politie heeft toen beredeneerd dat de sterke stroming Marnix mee moet hebben gedragen. Maar dat hij juist daardoor ook geen schijn van kans zou hebben gehad om het ongeluk te overleven.
Nou, ongeluk? Het was natuurlijk een aanslag. Des te meer reden om te vermoeden dat andere zaken ook niet in de haak zijn. Zelfs als Marnix het ongeluk niet overleefd heeft, kunnen de mensen die Pierre ingehuurd had zijn lichaam hebben meegenomen.
Bovendien, als Marnix pas recent is ontvoerd, zoals Jim mij wilde doen geloven met die foto’s, waar is hij de afgelopen twee jaar dan geweest? Hij zou Anne en Noor nooit zomaar hebben achtergelaten. Zelfs mij niet. Dat weiger ik gewoon te geloven.
Niet als hij de keuze had.
Ik hoef maar naar mezelf te kijken. Op dit moment heb ik de keuze. Mijn gezin achterlaten en een zeer waarschijnlijke dood tegemoet gaan. Om de vete, die al generaties sluimert, tot een einde te brengen. Geen haar op mijn hoofd.
Op dat moment kijk ik nog eens naar de foto van Marnix, en er loopt een koude rilling over mijn rug. Heel even lijkt het erop dat hij iets tegen me zegt.
“Heb je de keuze?”
Opnieuw verzink ik in mijn gedachten. Waarom zou ik de keuze niet hebben? Luca kan niet van zijn jacht af. Eén voet er buiten en de politie heeft hem daar te grazen. Volgens Jim is hij er niet de man naar om anderen zijn zaakjes op te laten lossen. Dat zou betekenen dat we hier veilig zitten. Waarom zou ik de situatie niet gewoon aankijken?
Chantal heeft er niets aan als ik naar Italië ga, op een soort achterlijke zelfmoordmissie. De kinderen ook niet. Als ik dood ben, dan hebben ze sowieso niets meer aan me. Als ik leef, dan kan ik ze in ieder geval nog beschermen.
“Kun je dat?”
Alweer lijkt de foto van Marnix tegen me te praten.
“Natuurlijk”, fluister ik. Uiteraard kan ik niet altijd op vier plaatsen tegelijk zijn. Alles in de gaten houden is onmogelijk. Maar Luca moet ik toch wel aankunnen?
“Net zoals Pierre?”
Met pijn in mijn hart denk ik terug aan wat er tussen Anne en Pierre is gebeurd. Iets dat ik nooit meer ongedaan kan maken. Hoe graag ik dat ook wil. Dat is een moment waarop ik mijn gezin had moeten beschermen. Naar mijn instinct had moeten luisteren.
“Wat zegt je instinct nu?”
Natuurlijk is er een deel van me dat niets liever wil dan met een enorme voorraad wapens naar Italië afreizen, en als een jonge (en verstaanbare) Sylvester Stallone dat hele jacht gaat opblazen. Die vete tot een einde brengen zou het ideale einde zijn. Maar dat is een fantasie. Ik leef niet in een actiefilm. Ik heb mensen om voor te zorgen. Om te beschermen.
“Hoe kun je ze beschermen?”
Het voelt alsof ik lood in mijn maag heb, als ik me realiseer dat ik hoe dan ook geen schijn van kans maak ten opzichte van Luca. Of ik nu ga, of niet. Zolang hij er is, zal die dreiging altijd boven ons hoofd blijven hangen.
Net als het idee dat Marnix mogelijk nog leeft. Het zal nooit worden afgesloten. Nooit helemaal. Vlak na het ongeluk heb ik zijn dood kunnen verwerken. Alles een plekje kunnen geven. Maar die oude wond is nu helemaal opengereten. Waarschijnlijk zal het altijd aan me blijven vreten. Als ik niets doe, althans.
Ook het idee dat ik Jim aan zijn lot overlaat. Of, beter gezegd, zijn vrouw Vicky en dochter Eva. Als ik niets doe, dan zijn ze waarschijnlijk zo goed als dood. Hoe ga ik daar mee leven?
“Niet.”
En dat is precies mijn angst. De dood is definitief. Daar kun je niet van terugkomen. Als het fout gaat, dan ben ik Chantal en mijn meiden voorgoed kwijt. Dat is het laatste wat ik wil.
Misschien is dat ook waarom ik niet wil geloven dat er een echte kans is dat Marnix nog leeft. Stel je voor dat hij hier morgen op de stoep staat. Dan valt mijn hele gezin ook in duigen.
Maar dat kan ik niet voorkomen door niets te doen. Als iets onvermijdelijk is, kun je het dan niet maar beter op je eigen voorwaarden doen?
Terwijl het zachtjes begint te regenen sta ik op uit het gras. Alleen het filter van mijn sigaret verraadt dat ik hier geweest ben. Dat ik hier uit een heel moeilijk dilemma heb kunnen komen.
Niet veel later ben ik weer thuis. Het is gelukkig niet zo’n lange wandeling van het kerkhof tot aan thuis. Het is inmiddels donker buiten, als ik mijn jas aan de kapstok hang. Voorzichtig open ik de deur naar de woonkamer en zie al snel dat er niemand is.
Boven ontdek ik Chantal op onze slaapkamer. Ze ligt al in bed. Waarschijnlijk was ze zo moe van al het inpakken dat ze het niet vol heeft gehouden om op me te wachten. Voorzichtig kruip ik naast haar, op de dekens. Stilletjes kijk ik een tijdje naar haar. Hoe ze slaapt. Hoe ze ademt. Alles neem ik in me op.
Maar, zoals zo vaak in een jong gezin, wordt het rustige moment al snel bruut verstoord. Joni begint te huilen, en Chantal schrikt wakker.
“Blijf maar liggen”, zeg ik zachtjes, en geef Chantal een innige zoen op haar voorhoofd. Meteen loop ik door naar de babykamer, en til ik Joni op uit haar bedje. Vrijwel meteen stopt ze met huilen.
“Zo, kleine druktemaker”, zeg ik, terwijl ik met haar in mijn armen in een stoel ga zitten. “Heb jij zo’n behoefte aan aandacht vandaag?”
Stevig houd ik Joni vast, terwijl ik haar voorzichtig in mijn armen wieg. Een van haar handjes heeft een stuk van mijn shirt vast, en weigert het los te laten. Alsof ze zeggen wil dat ik haar niet meer alleen mag laten. Nooit meer.
“Maak je maar geen zorgen, kleintje”, sus ik. “Jij gaat echt geen aandacht tekort komen. Je hebt twee grote zussen die heel erg dol op je zijn. Mama is er ook nog. En als je ooit behoefte hebt aan grappen die eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn, hoef je oom Max maar te vragen.”
“Maar”, vervolg ik, met een zwaar hart. “Papa gaat er zo toch vandoor. Die moet iets heel belangrijks gaan doen. Voor jou, voor Mama. Voor jullie allemaal. Dat is wat Papa’s doen.”
Joni heeft er waarschijnlijk niets van meegekregen. Ze is alweer diep in slaap. Voorzichtig leg ik haar terug in haar bedje.
Even loop ik langs de slaapkamers van Noor en Anne. Die van Noor is nog altijd onbeslapen. Nog even en ze is weer thuis. Gelukkig.
Op de kamer van Anne zie ik pas hoe laat het eigenlijk is. Bijna tien uur. Geen wonder dat zij ook al in bed ligt. Morgen heeft ze gewoon weer les. Zo stil als ik kan raap ik Anne’s speen van de vloer. Nadat ik hem schoon heb geveegd, leg ik het ding op haar nachtkastje. Voor de zekerheid leg ik het dekbed nog eens goed over Anne heen. Dat lag namelijk ook al bijna op de grond. Met dit soort koude nachten kun je nu eenmaal niet op een luier en pyjamatruitje vertrouwen om je warm te houden.
Het voelt alsof ik mijn laatste ronde heb gehad, als ik weer bij Chantal op onze slaapkamer sta. Vanuit de deuropening kijk ik nog eens naar haar. Ze is zo mooi.
“Kom je bij me liggen?”
“Zo meteen. Ik ga nog even sigaretten halen.”
Niet veel later trek ik de voordeur achter me dicht. Het oudste smoesje in het boek. Maar ik kan haar niet vertellen wat er echt aan de hand is. Met een diepe zucht vertrek ik. De duisternis in.
“Got to raise some hell – Before they take you down. Got to live this life.
Got to look this world in the eye. Got to live this life until you die.”
Hoofdstuk 61: Dilemma
Diep in gedachten verzonken loop ik over het met herfstbladeren bedekte pad op mijn doel af. Als ik eenmaal bij de grafsteen ben aangekomen, ga ik er recht tegenover in het gras zitten. Het kost me opvallend veel moeite om Marnix en Lisa aan te kijken, zelfs al is het maar op foto’s. Eigenlijk is het droevig om te zien hoe de foto’s op twee jaar tijd compleet zijn verkleurd. Alleen grijstinten blijven over. Een beetje zoals de herinnering aan ze. Vlak na hun dood nog vers in het geheugen, met alle geuren en kleuren die erbij hoorden. Inmiddels zijn die herinneringen nog maar met moeite op te roepen, en is het alsof je naar een film in zwart en wit kijkt. Langzaam maar zeker is het allemaal erg vervaagd, en stiekem schaam ik me daarvoor.
“Bezwaar als ik rook? Vast niet, toch?”, mompel ik sarcastisch. Het is niet of iemand me tegen kan houden, of naar de tuin kan sturen met mijn sigaret.
Met de brandende peuk tussen mijn vingers denk ik terug aan het gesprek van een paar uur geleden met Jim. Eén van de meest heftige van mijn leven – en dat wil inmiddels heel wat zeggen. Het is ook vrij abrupt beëindigd. Vlak nadat ik de foto van Marnix zag, kwam Chantal thuis met Joni. Van die gelegenheid heb ik maar gebruik gemaakt om Jim de deur te wijzen. Ik was er helemaal klaar mee.
Hoewel ik goed kan begrijpen dat Jim alles aangrijpt om zijn gezin terug te kunnen krijgen, was dit een stap te ver. Het manipuleren van een foto, waardoor het lijkt alsof mijn overleden broer nog ergens rond zou lopen? De laatste strohalm van een wanhopige vader. En dat is ook de enige reden waarom hij via de deur, en niet het raam, is kunnen vertrekken.
Het is apart hoe de twijfels daarna keihard zijn toegeslagen. Niet zozeer over Marnix. Iedereen kan tegenwoordig werken met Photoshop. Of het idee nu van Jim of Luca kwam, dat was niets meer of minder dan spelen op de onzekerheid van het nooit gevonden lichaam van Marnix. Ontzettend laag, maar ergens ook wel slim.
Bovendien blijkt het te werken.
Het lichaam van Marnix is nooit gevonden. De politie heeft toen beredeneerd dat de sterke stroming Marnix mee moet hebben gedragen. Maar dat hij juist daardoor ook geen schijn van kans zou hebben gehad om het ongeluk te overleven.
Nou, ongeluk? Het was natuurlijk een aanslag. Des te meer reden om te vermoeden dat andere zaken ook niet in de haak zijn. Zelfs als Marnix het ongeluk niet overleefd heeft, kunnen de mensen die Pierre ingehuurd had zijn lichaam hebben meegenomen.
Bovendien, als Marnix pas recent is ontvoerd, zoals Jim mij wilde doen geloven met die foto’s, waar is hij de afgelopen twee jaar dan geweest? Hij zou Anne en Noor nooit zomaar hebben achtergelaten. Zelfs mij niet. Dat weiger ik gewoon te geloven.
Niet als hij de keuze had.
Ik hoef maar naar mezelf te kijken. Op dit moment heb ik de keuze. Mijn gezin achterlaten en een zeer waarschijnlijke dood tegemoet gaan. Om de vete, die al generaties sluimert, tot een einde te brengen. Geen haar op mijn hoofd.
Op dat moment kijk ik nog eens naar de foto van Marnix, en er loopt een koude rilling over mijn rug. Heel even lijkt het erop dat hij iets tegen me zegt.
“Heb je de keuze?”
Opnieuw verzink ik in mijn gedachten. Waarom zou ik de keuze niet hebben? Luca kan niet van zijn jacht af. Eén voet er buiten en de politie heeft hem daar te grazen. Volgens Jim is hij er niet de man naar om anderen zijn zaakjes op te laten lossen. Dat zou betekenen dat we hier veilig zitten. Waarom zou ik de situatie niet gewoon aankijken?
Chantal heeft er niets aan als ik naar Italië ga, op een soort achterlijke zelfmoordmissie. De kinderen ook niet. Als ik dood ben, dan hebben ze sowieso niets meer aan me. Als ik leef, dan kan ik ze in ieder geval nog beschermen.
“Kun je dat?”
Alweer lijkt de foto van Marnix tegen me te praten.
“Natuurlijk”, fluister ik. Uiteraard kan ik niet altijd op vier plaatsen tegelijk zijn. Alles in de gaten houden is onmogelijk. Maar Luca moet ik toch wel aankunnen?
“Net zoals Pierre?”
Met pijn in mijn hart denk ik terug aan wat er tussen Anne en Pierre is gebeurd. Iets dat ik nooit meer ongedaan kan maken. Hoe graag ik dat ook wil. Dat is een moment waarop ik mijn gezin had moeten beschermen. Naar mijn instinct had moeten luisteren.
“Wat zegt je instinct nu?”
Natuurlijk is er een deel van me dat niets liever wil dan met een enorme voorraad wapens naar Italië afreizen, en als een jonge (en verstaanbare) Sylvester Stallone dat hele jacht gaat opblazen. Die vete tot een einde brengen zou het ideale einde zijn. Maar dat is een fantasie. Ik leef niet in een actiefilm. Ik heb mensen om voor te zorgen. Om te beschermen.
“Hoe kun je ze beschermen?”
Het voelt alsof ik lood in mijn maag heb, als ik me realiseer dat ik hoe dan ook geen schijn van kans maak ten opzichte van Luca. Of ik nu ga, of niet. Zolang hij er is, zal die dreiging altijd boven ons hoofd blijven hangen.
Net als het idee dat Marnix mogelijk nog leeft. Het zal nooit worden afgesloten. Nooit helemaal. Vlak na het ongeluk heb ik zijn dood kunnen verwerken. Alles een plekje kunnen geven. Maar die oude wond is nu helemaal opengereten. Waarschijnlijk zal het altijd aan me blijven vreten. Als ik niets doe, althans.
Ook het idee dat ik Jim aan zijn lot overlaat. Of, beter gezegd, zijn vrouw Vicky en dochter Eva. Als ik niets doe, dan zijn ze waarschijnlijk zo goed als dood. Hoe ga ik daar mee leven?
“Niet.”
En dat is precies mijn angst. De dood is definitief. Daar kun je niet van terugkomen. Als het fout gaat, dan ben ik Chantal en mijn meiden voorgoed kwijt. Dat is het laatste wat ik wil.
Misschien is dat ook waarom ik niet wil geloven dat er een echte kans is dat Marnix nog leeft. Stel je voor dat hij hier morgen op de stoep staat. Dan valt mijn hele gezin ook in duigen.
Maar dat kan ik niet voorkomen door niets te doen. Als iets onvermijdelijk is, kun je het dan niet maar beter op je eigen voorwaarden doen?
Terwijl het zachtjes begint te regenen sta ik op uit het gras. Alleen het filter van mijn sigaret verraadt dat ik hier geweest ben. Dat ik hier uit een heel moeilijk dilemma heb kunnen komen.
Niet veel later ben ik weer thuis. Het is gelukkig niet zo’n lange wandeling van het kerkhof tot aan thuis. Het is inmiddels donker buiten, als ik mijn jas aan de kapstok hang. Voorzichtig open ik de deur naar de woonkamer en zie al snel dat er niemand is.
Boven ontdek ik Chantal op onze slaapkamer. Ze ligt al in bed. Waarschijnlijk was ze zo moe van al het inpakken dat ze het niet vol heeft gehouden om op me te wachten. Voorzichtig kruip ik naast haar, op de dekens. Stilletjes kijk ik een tijdje naar haar. Hoe ze slaapt. Hoe ze ademt. Alles neem ik in me op.
Maar, zoals zo vaak in een jong gezin, wordt het rustige moment al snel bruut verstoord. Joni begint te huilen, en Chantal schrikt wakker.
“Blijf maar liggen”, zeg ik zachtjes, en geef Chantal een innige zoen op haar voorhoofd. Meteen loop ik door naar de babykamer, en til ik Joni op uit haar bedje. Vrijwel meteen stopt ze met huilen.
“Zo, kleine druktemaker”, zeg ik, terwijl ik met haar in mijn armen in een stoel ga zitten. “Heb jij zo’n behoefte aan aandacht vandaag?”
Stevig houd ik Joni vast, terwijl ik haar voorzichtig in mijn armen wieg. Een van haar handjes heeft een stuk van mijn shirt vast, en weigert het los te laten. Alsof ze zeggen wil dat ik haar niet meer alleen mag laten. Nooit meer.
“Maak je maar geen zorgen, kleintje”, sus ik. “Jij gaat echt geen aandacht tekort komen. Je hebt twee grote zussen die heel erg dol op je zijn. Mama is er ook nog. En als je ooit behoefte hebt aan grappen die eigenlijk helemaal niet zo leuk zijn, hoef je oom Max maar te vragen.”
“Maar”, vervolg ik, met een zwaar hart. “Papa gaat er zo toch vandoor. Die moet iets heel belangrijks gaan doen. Voor jou, voor Mama. Voor jullie allemaal. Dat is wat Papa’s doen.”
Joni heeft er waarschijnlijk niets van meegekregen. Ze is alweer diep in slaap. Voorzichtig leg ik haar terug in haar bedje.
Even loop ik langs de slaapkamers van Noor en Anne. Die van Noor is nog altijd onbeslapen. Nog even en ze is weer thuis. Gelukkig.
Op de kamer van Anne zie ik pas hoe laat het eigenlijk is. Bijna tien uur. Geen wonder dat zij ook al in bed ligt. Morgen heeft ze gewoon weer les. Zo stil als ik kan raap ik Anne’s speen van de vloer. Nadat ik hem schoon heb geveegd, leg ik het ding op haar nachtkastje. Voor de zekerheid leg ik het dekbed nog eens goed over Anne heen. Dat lag namelijk ook al bijna op de grond. Met dit soort koude nachten kun je nu eenmaal niet op een luier en pyjamatruitje vertrouwen om je warm te houden.
Het voelt alsof ik mijn laatste ronde heb gehad, als ik weer bij Chantal op onze slaapkamer sta. Vanuit de deuropening kijk ik nog eens naar haar. Ze is zo mooi.
“Kom je bij me liggen?”
“Zo meteen. Ik ga nog even sigaretten halen.”
Niet veel later trek ik de voordeur achter me dicht. Het oudste smoesje in het boek. Maar ik kan haar niet vertellen wat er echt aan de hand is. Met een diepe zucht vertrek ik. De duisternis in.
“Got to raise some hell – Before they take you down. Got to live this life.
Got to look this world in the eye. Got to live this life until you die.”
^-^woutie zei:
Klopt, gefixt! Thanks.Luier 86 zei:
Dankjewel!luieluieraar zei:
Ja, dat is een quote die ik nog een hoop moet aanhalen over een week. Vrees ik. Reacties zullen niet mals zijn na #64. xDIedere gelegenheid om die kleine, blanke Usher even door het slijk te trekken, grijpen we natuurlijk aan.luierfan_boy zei:Mooi hoofdstuk weer hoor! En JB haters staan altijd bij mij in het krijt
Thanks! ^-^tbdlA14 zei:
Het is niet zo moeilijk. Bedenk wat je wilt typen. Dan type je het.
Bedankt! Nog even en je bent erachter.luierdromer zei:
Ja, dan zou het antwoord nog schokkender zijn geweest, dan bedoeld, toch? Als het van Pierre kwam?björn zei:
Gefixt, thanks!
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
super weer
swantonboy
Nieuw lid
Iets in mij heeft altijd al gezegd dat Marnix niet dood is, maar als hij niet dood is, dan is Peetoom geen Peetom meer. Dat zou het einde van de serie kunnen betekenen, maar dat wil ik niet want dit is fantastisch! Top hoofdstuk weer, ik heb het al vaker gezegd: beste schrijver van het forum!