Peetoom (Hoofdstuk 28) [Begin serie 2]
Iets eerder dan gepland, maar aangezien het boek wat vertraging heeft opgelopen toch een zoethoudertje.
De wedstrijd staat overigens nog steeds open, dus ik hoor graag van jullie!
Hoofdstuk 28: Een Nieuw Begin
Zonsopkomst.
Hoewel een dag officieel al om middernacht begint, zijn het de eerste zonnestralen die in de vroege ochtend aangeven dat het tijd is voor een nieuw begin. De wind blaast zacht de dauw van de planten af, en de vogels zingen iets minder zacht hun eerste lied.
Iedere dag weer. Het vredige tafereel staat in schril contrast met de chaos die zich op dit moment meester van mijn gedachten heeft gemaakt.
Ik zit in mijn eentje in de bijkeuken. De hele nacht al. Dankzij het grote raam heb ik uitzicht op de achtertuin, waar de natuur haar ochtendritueel begonnen is. Voor me, op tafel, liggen de dagboeken van mijn overleden broer, Marnix.
Toen ik deze gisteravond per ongeluk in een verstopte kluis ontdekte, heb ik me eigenlijk nauwelijks kunnen inhouden. Marnix was eigenlijk iemand met twee levens – Marnix ‘de vader’ en Marnix ‘de agent’. Ik heb hem eigenlijk alleen van die eerste kant gekend. Over zijn werk konden we nooit inhoudelijk praten.
Natuurlijk, als agent had Marnix een beroepsgeheim – maar soms kon hij zich zo mysterieus gedragen als het op kleine dingen aankwam. Het gaf zijn werk bij de politie een raadselachtig gezicht.
En nu, dankzij zijn dagboeken, zou ik eindelijk tot het inzicht kunnen komen waar ik jaren naar verlangd heb: Marnix ‘de agent’ leren kennen.
Nu, na slechts één nacht, is er al een deel van mij dat wenst dat ik er nooit aan begonnen was.
Ik besluit om aan mijn eigen ochtendritueel te beginnen. Vannacht heb ik zo intensief door de spullen van Marnix gewroet, dat ik me nog geen koffiepauze of een sigaret gegund heb. Verslaafd als ik ben, houd ik me voor dat een stevige dosis cafeïne en nicotine me misschien wat rustiger kunnen maken.
Al snel vermengt de geur van verse koffie zich met de rook van mijn sigaret. Nu is ook mijn ochtend begonnen.
Mijn eigen ritueel heeft er niet altijd zo uitgezien. De koffie en Lucky Strike zijn altijd wel aanwezig geweest, maar het ritueel op zich begon meestal pas om een uur of twaalf in de middag. Het echte studentenleven – feesten tot diep in de nacht, een meisje mee naar je kamer slepen om deze rond het middaguur weer naar buiten te praten met een smoes over colleges. Colleges die je er natuurlijk maar een beetje bij doet.
Sinds een klein jaar is alles anders. Marnix is dood, net als zijn vrouw Lisa. De enige familie die ik nu nog heb zijn mijn nichtjes, Anne en Noor. Nu ze gemotiveerd aan het puberen zijn, blijkt duidelijk dat het dochters van Marnix zijn. Niet op hun mondjes gevallen.
Waar de natuur een heel geordend ochtendritueel heeft, verloopt die van mijn nichtjes juist erg chaotisch. Ruzie om het gebruik van de badkamer, Anne die een schoolboek zoekt, Noor die niet weet waar haar elastiekje gebleven is. Als iemand me een jaar geleden had verteld dat ik sterk genoeg in mijn schoenen sta om hier dag-na-dag mee om te kunnen gaan, had ik gelijk een wit busje besteld.
Maar de meiden kan ik het natuurlijk niet kwalijk nemen. Ze hebben zo veel meegemaakt, dat het een wonder is dat ze nog een lach op hun gezicht kunnen toveren. Té veel meegemaakt.
Noor is pas geleden twaalf geworden, maar echt veel te vieren heeft ze sindsdien niet gehad. Zo jong als ze nog is, heeft Noor al haar hele leven last van bedplassen. Uit eigen ervaring weet ik dat het voor een kind een hel is, ook al was ik er op haar leeftijd al lang weer vanaf.
Marnix en Lisa hebben haar altijd luierbroekjes laten dragen maar, nu ze zo hard aan het groeien is, zijn deze haar te klein geworden. Sinds een ruime maand heeft ze dus een kleine maat luiers voor volwassenen – iets waar ze erg veel moeite mee heeft gehad.
Gelukkig heeft Noor op scouting een vriendinnetje leren kennen dat met hetzelfde probleem zit, Tamara. Vannacht is ze zelfs bij haar logeren. Het is een grote stap voor Noor, maar ze slaat zich er ongetwijfeld wel doorheen.
Anne heeft helemaal een zware tijd achter de rug. Zelfs na de dood van Marnix en Lisa hield het voor haar niet op. Vanaf het moment dat ik de voogdij over mijn nichtjes op me heb genomen, heeft mijn beste vriendin, Chantal, mij altijd geholpen. Haar vriend Pierre heeft ook een hoop contact met de meiden gehad. Op een onbewaakt moment heeft hij hier verschrikkelijk misbruik van gemaakt. Pierre verkrachtte Anne.
Inmiddels zit Pierre vast op het politiebureau, in afwachting van zijn proces. Anne zal waarschijnlijk moeten getuigen, wat betekent dat de nachtmerrie voor haar nog niet helemaal voorbij is. Als dat ooit al zal kunnen, natuurlijk.
Terwijl ik mezelf voorzie van een grote mok koffie, denk ik terug aan het moment dat Chantal en ik elkaar gevonden hebben. Jarenlang hebben we om elkaar heen gedraaid, onze gevoelens voor de ander ontkennend. Pas toen de schokkende waarheid over Pierre en Anne aan het licht kwam, werd onze cirkel van ontwijking doorbroken.
Hoe snel kan het gaan? Nu ligt ze boven in ‘ons’ bed te sl…
Mijn gedachtegang wordt bruut onderbroken, omdat Chantal op dat moment de keuken binnenkomt. Lag ze dus toch niet boven in ‘ons’ bed te slapen.
“Wat ben je vroeg opgestaan”, constateer ik, terwijl ik haar een zoen op het voorhoofd geef. Het doet haar glimlachen en de chaos in mijn hoofd heeft even plaatsgemaakt voor één gedachte. “Wat is ze toch mooi.”
“Ik voel me nog steeds niet zo lekker. Alle medicijnen die in dat kastje staan zijn ook al over de houdbaarheidsdatum heen, dus dat vertrouw ik niet zo”, legt Chantal uit. “Dus ik rijd zo meteen even naar mij thuis om wat spulletjes op te halen.”
“Lieverd, dat kan ik ook wel even voor je doen?”, reageer ik bezorgd. “Als je niet in orde bent, is het misschien niet zo slim om te gaan autorijden.”
De blik in Chantal’s ogen zegt genoeg: “Het is lief bedoeld, maar ik kan het heus wel zelf.” Er vormt zich daarna een ondeugende glimlach op haar gezicht. “Bovendien kan ik dan even kijken waar ik mijn leuke lingerie ook alweer gelaten heb.”
Uiteraard kan ik dat argument niet weerstaan; ik ben tenslotte ook maar een mens..
Een half uurtje later is Chantal vertrokken en zit ik weer in de bijkeuken met de dagboeken van Marnix voor mijn neus. Het laatste stuk tekst dat hij geschreven heeft, schokte me vannacht tot in mijn kern. Ook nu kan ik er mijn ogen niet van afhouden.
“De claim van Tom is waar. We hebben stiekem een DNA-test laten doen en de resultaten zijn een match. Tom is de zoon van mijn vader Ed. Rick en ik hebben een broer..”
Ik kan het maar moeilijk bevatten. Mijn vader had geen twee – maar drie zoons. Ondanks de dood van Marnix, heb ik wel degelijk nog een broer. Blijkbaar is zijn naam Tom. Ongelofelijk.
Vannacht heb ik alle dagboeken en dossiers al doorgespit, op zoek naar contactgegevens voor deze Tom, maar deze staan nergens vermeld. Ik probeer een manier te verzinnen om de achternaam van Tom te kunnen achterhalen. De rest komt dan vanzelf; wellicht staat hij gewoon op Facebook..
Op dat moment moet ik denken aan Kim. Zij was de partner van Marnix bij de politie. Ze waren ook een beetje elkaars vertrouwenspersoon, voor zover hij niet bij Lisa terecht kon. Als er iemand is met wie Marnix hierover gepraat kan hebben, dan is Kim het.
Ik pak mijn laptop erbij en stel een kort mailtje naar Kim op. Ze heeft toch al beloofd om me op de hoogte te houden over de situatie van Pierre, dus dat is een mooi excuus om snel een gesprek te regelen.
“Zo, jij bent maar druk bezig op de vroege ochtend”, klinkt het ineens achter me. Ik schrik er erg van, omdat ik niemand heb horen binnenkomen. Snel draai ik me om.
“Rustig maar, hoor. Ik ben het maar”, reageert Anne, enigszins verbaasd. “Ik wilde je niet laten schrikken.”
Ik moet lachen om mijn eigen reactie. “Ach, het is ook pas de tweede keer. Vannacht dacht ik nog dat je een inbreker was!”
“Sukkel”, lacht Anne. “Ik ging alleen maar even die luier van Noor terugleggen, hoor.”
“Waarom had je die eigenlijk om? Een weddenschap? Ik snapte er eigenlijk niets van”, reageer ik. “Daar heb je wel vaker last van”, reageert Anne, lekker brutaal. “Maar dat was inderdaad om een weddenschap met Bram.”
“Bram?”, vraag ik optimistisch. Zijn naam heb ik al een hele tijd niet meer gehoord. Gaat het misschien toch nog iets worden tussen die twee.
“Ja, Noor had die luier op mijn kamer laten liggen. Toen ik dat tegen Bram zei, daagde hij me uit om die om te doen. Vandaar.”
Ik schud mijn hoofd. Pubers en hun fratsen. “Hoe heb je nou bewezen dat je hem omhad dan? Bram was toch niet hier?”, vraag ik verder.
“Nee, dat klopt. Maar ik heb heel even de webcam op mijn laptop aangezet zodat hij het kon zien. Nu moet hij me trakteren in de bioscoop. De dombo”, grinnikt Anne.
“Nou, als je maar zorgt dat hij niet meer kan zien dan dat, wanneer je de webcam aanhebt”, brom ik, zoals het een goede vader/oom betaamt.
“Maak je geen zorgen, Rick. Als hij meer wil zien, dan kan hij nog heel lang wachten”, probeert Anne me gerust te stellen.
“Mooi zo”, reageer ik. Maar om de een of andere reden zit het me toch niet zo lekker. Maar misschien komt dat wel omdat ik meer aan mijn hoofd heb. Snel kijk ik even of Kim mijn e-mail al beantwoord heeft. Helaas.
Als Anne aan het douchen is, komt Chantal weer terug. Een grote tas vol met spullen. “Dat is een hoop lingerie”, denk ik bij mezelf.
Pas dan valt me op dat Chantal overstuur is. Er rollen tranen uit haar ogen. Er is duidelijk iets niet goed.
Ik leid haar naar de bank en vraag wat er aan de hand is. Even schudt ze met haar hoofd, voordat ze alsnog toegeeft. Opnieuw drie woorden die dwars door me heen snijden.
“Ik ben zwanger.”
