Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 21)
Hoofdstuk 21: De Rechtzaak
Als Ellen de lamp op het nachtkastje aandoet heb ik even tijd nodig om mijn ogen aan het licht te laten wennen. Het is midden in de nacht en onze vrijpartij was geheel in het donker. Beide spitsen we onze oren, zodat we kunnen luisteren of er iemand langs de slaapkamer loopt. Ongeveer een minuut gaat voorbij, voordat we tot de conclusie komen dat dit niet het geval is.
“Goh, ik had kunnen zweren dat ik iets hoorde”, zegt Ellen. “Ach, misschien was het één van de puppy’s die buiten een geluid hoorde”, probeer ik het te verklaren. “Als het iets dringends is, merken we het vanzelf wel.”
Terwijl Ellen zich vermoeid uitrekt, neem ik de tijd om haar nog eens goed te bekijken. In de afgelopen jaren heb ik al met heel wat meiden iets uitgevreten, maar zelden waren ze zo mooi als Ellen. Alles klopt gewoon aan haar, en zoals ze nu naakt voor me ligt wordt dat alleen maar duidelijker.
Nog nagenietend van alles wat we gedaan hebben buig ik me over Ellen en zoen ik haar. Langzaam. Eerst op haar navel, gevolgd door een serie voorzichtige kusjes over haar buik en tussen haar mooie borsten. Ik vervolg mijn weg langs via haar nek en kin naar haar lippen. Meteen hapt ze toe en, terwijl we heftig zoenen, laat ik me op haar vallen.
Voordat we ons opnieuw aan elkaar overgeven onderbreekt Ellen ons gevrij. Ze trekt haar lippen van de mijne en duwt me, zachtjes maar ferm, weer van haar af. Verbaasd kijk ik haar aan. “Heb je geen zin meer?”, vraag ik fluisterend.
Ellen schudt haar hoofd. “Dat is het niet”, antwoordt ze. “Ik kan gewoon niet stoppen met nadenken. Nadenken over ons.”
Ik zucht, ga aan mijn kant van het bed liggen en steek voor ons beiden een sigaret aan. Terwijl ik Ellen de hare toereik, vraag ik haar waarom ze daarover nadenkt. “Ik dacht dat we het erover eens zijn dat dit niets serieus is? Puur plezier?”
Ellen knikt en neemt een teug van haar sigaret. “Dat waren we ook”, antwoordt ze, terwijl ze haar rook uitblaast. “Maar nu Mark eindelijk weg is, voel ik me eenzaam. Dat zorgt ervoor dat ik veel nadenk over wat ik wil gaan doen met mijn leven. En met jou.”
Ik schrik hier toch wel even van. Hoewel ik blij ben dat Ellen’s ex eindelijk is vertrokken, heb ik nooit de plannen gehad om iets serieus met haar te beginnen. Tevens heb ik altijd aangenomen dat voor Ellen hetzelfde geldt. Nu blijkt dat dit niet zo is, weet ik niet goed wat ik ervan moet denken.
“Wat wil je dan met mij?”, vraag ik, met een lichte vrees voor het antwoord. “Het is aan jou om die vraag te beantwoorden”, zegt Ellen op mysterieuze toon. Als ik haar vraag wat ze daarmee bedoelt, antwoordt ze met: “Ik heb een baan in Nijmegen aangeboden gekregen.”
Nadat ik de woorden even op me heb laten inwerken, reageer ik op haar verhaal. “Nijmegen is wel erg ver. Dus je gaat verhuizen? Ik dacht dat de basisschool van Noor je een vaste baan had aangeboden?”
Ellen knikt. “Dat is ook zo, maar ik heb het contract nog niet getekend. De aanbieding uit Nijmegen is een heel goede, maar toch twijfel ik.” Ik kijk haar niet-begrijpend aan. “Als die aanbieding zo goed is, waarom zou je dan hier blijven?”
“Voor jou.”
Terwijl deze woorden even nadreunen in mijn gedachten, druk ik de sigaret uit in de asbak. “Ben je verliefd op me?”, vraag ik tenslotte.
Ellen knikt. “Ik weet dat jij niet hetzelfde voor mij voelt. Maar als er ook maar de kleinste kans is dat je dat ooit voor me gaat voelen, dan blijf ik hier”, antwoordt ze.
Ik zucht. “Dat kan ik je nu niet beloven. Je weet hoe de situatie is met Anne en Noor. Het laatste dat ik nu kan gebruiken is een relatie. Sorry, maar dat weet je.”
Ellen graait haar ondergoed van de vloer en staat op uit bed. “Het heeft geen haast. Ik hoef pas eind deze maand te beslissen. Als je er eens rustig over nadenkt, kom je misschien tot een ander inzicht”, zegt ze, terwijl ze zich aankleedt.
Even later geeft ze me een zoen en vertrekt. “Dat weet ik zo net nog niet”, denk ik hardop, nadat ik de voordeur dicht hoor slaan. Terwijl ik nog een sigaret aanmaak, verdwijnt Ellen in de nacht. En misschien ook wel uit mijn leven.
Doodmoe zit ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel mijn brood te smeren. Het is zondag, dus de meiden liggen nog uit te slapen. Toch ben ik niet alleen.
Lucky heeft zijn vaste plekje aan het voeteneind van Noor’s bed betrokken, maar Strike ligt bij mij op schoot. Het is een raar beest, om eerlijk te zijn. Net als alle Maltezers ziet Strike eruit als een lieve en onschuldige hond, maar dat is ze allerminst. Tegenover mij en de meiden is ze poeslief, maar zodra er een ‘vreemde’ bij haar komt zijn de rapen gaar. Ze is heel erg beschermend.
Lucky is daarentegen meer als ik. Die vindt alles wel best. Kriebelen? Wandelen? Rennen? Slapen? Als ze er maar lol aan beleeft.
Ineens begint Strike te blaffen. Er staat iemand voor de deur, en nog voordat die persoon de kans krijgt om aan te bellen heeft zij alles al in de gaten. Ik maan Strike tot stilte en open de deur. Het zijn Chantal en Pierre. Inwendig slaak ik een diepe zucht. Hoewel ik Pierre steeds minder irritant begin te vinden, kan ik hem op een vroege ochtend niet gebruiken.
Ten slotte had ik ook alleen Chantal gevraagd om langs te komen. Vandaag wil ik namelijk gebruiken om Noor en Anne te vertellen over de rechtzaak en alles wat daarbij komt kijken. Het is niet dat ik nog veel keuze heb, aangezien de hoorzitting morgen al is. Mijn beslissing om de meiden zo lang mogelijk niets te vertellen heb ik dus goed volgehouden.
Ik heb Chantal gevraagd om erbij te zijn wanneer ik het aan Anne en Noor vertel, omdat ik niet kan voorspellen hoe de meiden gaan reageren. Chantal studeert psychologie en kan dus goed omgaan met allerlei verschillende emoties.
Daarnaast vertrouwen de meiden haar ook. Noor is iemand die altijd vrolijk en positief in het leven staat, dus voor haar maakt het niet zoveel uit wie erbij is. Voor Anne ligt dat echter anders. Je moet haar vertrouwen echt winnen. Zeker nu ze door de puberteit zulke stemmingswisselingen meemaakt. Ook daarin kan Chantal zich natuurlijk goed inleven.
Net als ik Chantal en Pierre een kop koffie wil geven, geeft Pierre aan dat hij weer vertrekt. “Ik moet door naar mijn werk. Maar omdat ik zelf wilde zien hoe het met Anne is na onze aanvaring, ben ik toch even meegekomen”, verklaart hij. Slijmbal.
Nadat Pierre zich weer uit de voeten heeft gemaakt, praten Chantal en ik nog even bij. Ook Ellen komt nog even ter sprake. Chantal is verbaasd dat ik nog steeds met Ellen aan het scharrelen ben, maar lijkt haast opgelucht als ik vertel over wat er vannacht gebeurd is. Het lijkt bijna alsof ze nu al weer dat ik nooit een serieuze relatie met Ellen zal beginnen. Terecht, waarschijnlijk.
Plotseling gaat de deur van de gang naar de keuken open en steekt Anne voorzichtig haar hoofd naar binnen.
“Gelukkig, hij is weg. Ik had geen zin om naar beneden te komen, terwijl Pierre hier z.. “, zegt ze, maar pas halverwege haar zin merkt ze Chantal op. “Oh, sorry”, reageert ze verschrikt. “Ik kan gewoon niet zo goed tegen vreemden ’s ochtends vroeg”.
Strike maakt een instemmend geluidje en ook ikzelf kan het niet met Anne oneens zijn. “Het geeft niets. Ik weet dat je Pierre niet zo heel graag mag”, reageert Chantal.
De ‘dat-is-het-understatement-van-het-jaar’-blik die Anne me toewerpt, zorgt ervoor dat ik bijna in de slappe lach schiet.
Even later is ook Noor beneden en zitten we met zijn vieren aan de ontbijttafel. Ik besluit dat ik het moment maar beter niet langer kan uitstellen en de meiden alles te vertellen over de rechtzaak van morgen.
“Noor, Anne, luister eens. Ik moet jullie iets belangrijks vertellen.”
Het fijne aan Anne en Noor is dat, als je ze ergens over vertelt, zij altijd het fatsoen hebben om je uit te laten praten. Dat geeft me de gelegenheid om het verhaal vanaf het begin te vertellen.
Ik begin bij de blunder van de notaris en over hoe deze op pakjesavond dronken voor de deur stond. Over de buren, die het niet kunnen uitstaan dat een ‘luilak’ als ik voor twee mooie kinderen mag zorgen en zij als ‘brave burgers’ met lege handen staan. En over de ruzie met de buurman.
Ook vertel ik over het huisbezoek van Roos; een heel lieve vrouw die mij een goede beoordeling heeft gegeven. Ten slotte leg ik uit wat morgen de bedoeling is en wat er nu van de meiden zelf verwacht kan worden.
Als ik uitgepraat ben, wacht ik rustig de reactie van Anne en Noor af. Op basis van hoe ik de meiden heb leren kennen verwacht ik een huilbui van Noor en een welgemeend ‘boeiend’ van Anne.
Maar, zoals zovaak het geval is, heb ik het weer eens mis. Noor blijkt er verdraaid kalm onder te zijn. Ze stelt enkele korte, gerichte vragen en lijkt zich niet echt zorgen te maken. Het lijkt erop dat ze goed begrijpt dat, nu ze twaalf is geworden, ze waarschijnlijk alles in eigen hand heeft. Dat stelt haar gerust, wat mij op zijn beurt ook weer kalmeert.
Anne is al die tijd stil gebleven. Tijdens mijn verhaal en ook terwijl Noor haar vragen stelde, kwam er geen geluid uit haar. Mijn opluchting over de reactie van Noor, maakt al snel plaats voor bezorgdheid om die van Anne.
“Anne? Heb jij nog vragen?”, probeer ik voorzichtig een reactie uit te lokken. “Nee”, reageert ze. Het klinkt kortaf en koeltjes, maar er volgt gelukkig geen uitbarsting.
Echter, net als ik denk dat alles goed verlopen is, blijk ik er weer naast te zitten. “Nee, nee, NEE!”, schreeuwt Anne. “Niet wéér! Eerst mamma en pappa en nu raken we jou ook nog kwijt?!”
“Lieverd, dat gaat niet gebeuren”, probeer ik haar gerust te stellen, terwijl ze boos haar stoel achteruit schuift en van tafel wegloopt. “Dat kun je helemaal niet weten! Wie weet wat die rechter er morgen van zegt!”, schreeuwt ze, voor ze de gang oprent.
Snel loop ik achter haar aan en halverwege de trap kan ik haar bij een arm pakken. Ik trek haar naar me toe en zet haar op mijn schoot.
“Niemand haalt ons uit elkaar, oké?”, troost ik, terwijl ik mijn armen om haar heen sla. “Ik zal tot het laatst voor jullie vechten. En dan nog een beetje meer.” Anne kijkt me met betraande ogen aan, en ik kan zien dat er zoveel verdriet in dit meisje zit.
“Jullie zijn nu mijn dochters. Ik houd van jou!”
En voor het eerst sinds ik voor haar zorg, kan ik aan Anne zien dat ze me gelooft als ik dat zeg.
Hoofdstuk 21: De Rechtzaak
Als Ellen de lamp op het nachtkastje aandoet heb ik even tijd nodig om mijn ogen aan het licht te laten wennen. Het is midden in de nacht en onze vrijpartij was geheel in het donker. Beide spitsen we onze oren, zodat we kunnen luisteren of er iemand langs de slaapkamer loopt. Ongeveer een minuut gaat voorbij, voordat we tot de conclusie komen dat dit niet het geval is.
“Goh, ik had kunnen zweren dat ik iets hoorde”, zegt Ellen. “Ach, misschien was het één van de puppy’s die buiten een geluid hoorde”, probeer ik het te verklaren. “Als het iets dringends is, merken we het vanzelf wel.”
Terwijl Ellen zich vermoeid uitrekt, neem ik de tijd om haar nog eens goed te bekijken. In de afgelopen jaren heb ik al met heel wat meiden iets uitgevreten, maar zelden waren ze zo mooi als Ellen. Alles klopt gewoon aan haar, en zoals ze nu naakt voor me ligt wordt dat alleen maar duidelijker.
Nog nagenietend van alles wat we gedaan hebben buig ik me over Ellen en zoen ik haar. Langzaam. Eerst op haar navel, gevolgd door een serie voorzichtige kusjes over haar buik en tussen haar mooie borsten. Ik vervolg mijn weg langs via haar nek en kin naar haar lippen. Meteen hapt ze toe en, terwijl we heftig zoenen, laat ik me op haar vallen.
Voordat we ons opnieuw aan elkaar overgeven onderbreekt Ellen ons gevrij. Ze trekt haar lippen van de mijne en duwt me, zachtjes maar ferm, weer van haar af. Verbaasd kijk ik haar aan. “Heb je geen zin meer?”, vraag ik fluisterend.
Ellen schudt haar hoofd. “Dat is het niet”, antwoordt ze. “Ik kan gewoon niet stoppen met nadenken. Nadenken over ons.”
Ik zucht, ga aan mijn kant van het bed liggen en steek voor ons beiden een sigaret aan. Terwijl ik Ellen de hare toereik, vraag ik haar waarom ze daarover nadenkt. “Ik dacht dat we het erover eens zijn dat dit niets serieus is? Puur plezier?”
Ellen knikt en neemt een teug van haar sigaret. “Dat waren we ook”, antwoordt ze, terwijl ze haar rook uitblaast. “Maar nu Mark eindelijk weg is, voel ik me eenzaam. Dat zorgt ervoor dat ik veel nadenk over wat ik wil gaan doen met mijn leven. En met jou.”
Ik schrik hier toch wel even van. Hoewel ik blij ben dat Ellen’s ex eindelijk is vertrokken, heb ik nooit de plannen gehad om iets serieus met haar te beginnen. Tevens heb ik altijd aangenomen dat voor Ellen hetzelfde geldt. Nu blijkt dat dit niet zo is, weet ik niet goed wat ik ervan moet denken.
“Wat wil je dan met mij?”, vraag ik, met een lichte vrees voor het antwoord. “Het is aan jou om die vraag te beantwoorden”, zegt Ellen op mysterieuze toon. Als ik haar vraag wat ze daarmee bedoelt, antwoordt ze met: “Ik heb een baan in Nijmegen aangeboden gekregen.”
Nadat ik de woorden even op me heb laten inwerken, reageer ik op haar verhaal. “Nijmegen is wel erg ver. Dus je gaat verhuizen? Ik dacht dat de basisschool van Noor je een vaste baan had aangeboden?”
Ellen knikt. “Dat is ook zo, maar ik heb het contract nog niet getekend. De aanbieding uit Nijmegen is een heel goede, maar toch twijfel ik.” Ik kijk haar niet-begrijpend aan. “Als die aanbieding zo goed is, waarom zou je dan hier blijven?”
“Voor jou.”
Terwijl deze woorden even nadreunen in mijn gedachten, druk ik de sigaret uit in de asbak. “Ben je verliefd op me?”, vraag ik tenslotte.
Ellen knikt. “Ik weet dat jij niet hetzelfde voor mij voelt. Maar als er ook maar de kleinste kans is dat je dat ooit voor me gaat voelen, dan blijf ik hier”, antwoordt ze.
Ik zucht. “Dat kan ik je nu niet beloven. Je weet hoe de situatie is met Anne en Noor. Het laatste dat ik nu kan gebruiken is een relatie. Sorry, maar dat weet je.”
Ellen graait haar ondergoed van de vloer en staat op uit bed. “Het heeft geen haast. Ik hoef pas eind deze maand te beslissen. Als je er eens rustig over nadenkt, kom je misschien tot een ander inzicht”, zegt ze, terwijl ze zich aankleedt.
Even later geeft ze me een zoen en vertrekt. “Dat weet ik zo net nog niet”, denk ik hardop, nadat ik de voordeur dicht hoor slaan. Terwijl ik nog een sigaret aanmaak, verdwijnt Ellen in de nacht. En misschien ook wel uit mijn leven.
Doodmoe zit ik de volgende ochtend aan de ontbijttafel mijn brood te smeren. Het is zondag, dus de meiden liggen nog uit te slapen. Toch ben ik niet alleen.
Lucky heeft zijn vaste plekje aan het voeteneind van Noor’s bed betrokken, maar Strike ligt bij mij op schoot. Het is een raar beest, om eerlijk te zijn. Net als alle Maltezers ziet Strike eruit als een lieve en onschuldige hond, maar dat is ze allerminst. Tegenover mij en de meiden is ze poeslief, maar zodra er een ‘vreemde’ bij haar komt zijn de rapen gaar. Ze is heel erg beschermend.
Lucky is daarentegen meer als ik. Die vindt alles wel best. Kriebelen? Wandelen? Rennen? Slapen? Als ze er maar lol aan beleeft.
Ineens begint Strike te blaffen. Er staat iemand voor de deur, en nog voordat die persoon de kans krijgt om aan te bellen heeft zij alles al in de gaten. Ik maan Strike tot stilte en open de deur. Het zijn Chantal en Pierre. Inwendig slaak ik een diepe zucht. Hoewel ik Pierre steeds minder irritant begin te vinden, kan ik hem op een vroege ochtend niet gebruiken.
Ten slotte had ik ook alleen Chantal gevraagd om langs te komen. Vandaag wil ik namelijk gebruiken om Noor en Anne te vertellen over de rechtzaak en alles wat daarbij komt kijken. Het is niet dat ik nog veel keuze heb, aangezien de hoorzitting morgen al is. Mijn beslissing om de meiden zo lang mogelijk niets te vertellen heb ik dus goed volgehouden.
Ik heb Chantal gevraagd om erbij te zijn wanneer ik het aan Anne en Noor vertel, omdat ik niet kan voorspellen hoe de meiden gaan reageren. Chantal studeert psychologie en kan dus goed omgaan met allerlei verschillende emoties.
Daarnaast vertrouwen de meiden haar ook. Noor is iemand die altijd vrolijk en positief in het leven staat, dus voor haar maakt het niet zoveel uit wie erbij is. Voor Anne ligt dat echter anders. Je moet haar vertrouwen echt winnen. Zeker nu ze door de puberteit zulke stemmingswisselingen meemaakt. Ook daarin kan Chantal zich natuurlijk goed inleven.
Net als ik Chantal en Pierre een kop koffie wil geven, geeft Pierre aan dat hij weer vertrekt. “Ik moet door naar mijn werk. Maar omdat ik zelf wilde zien hoe het met Anne is na onze aanvaring, ben ik toch even meegekomen”, verklaart hij. Slijmbal.
Nadat Pierre zich weer uit de voeten heeft gemaakt, praten Chantal en ik nog even bij. Ook Ellen komt nog even ter sprake. Chantal is verbaasd dat ik nog steeds met Ellen aan het scharrelen ben, maar lijkt haast opgelucht als ik vertel over wat er vannacht gebeurd is. Het lijkt bijna alsof ze nu al weer dat ik nooit een serieuze relatie met Ellen zal beginnen. Terecht, waarschijnlijk.
Plotseling gaat de deur van de gang naar de keuken open en steekt Anne voorzichtig haar hoofd naar binnen.
“Gelukkig, hij is weg. Ik had geen zin om naar beneden te komen, terwijl Pierre hier z.. “, zegt ze, maar pas halverwege haar zin merkt ze Chantal op. “Oh, sorry”, reageert ze verschrikt. “Ik kan gewoon niet zo goed tegen vreemden ’s ochtends vroeg”.
Strike maakt een instemmend geluidje en ook ikzelf kan het niet met Anne oneens zijn. “Het geeft niets. Ik weet dat je Pierre niet zo heel graag mag”, reageert Chantal.
De ‘dat-is-het-understatement-van-het-jaar’-blik die Anne me toewerpt, zorgt ervoor dat ik bijna in de slappe lach schiet.
Even later is ook Noor beneden en zitten we met zijn vieren aan de ontbijttafel. Ik besluit dat ik het moment maar beter niet langer kan uitstellen en de meiden alles te vertellen over de rechtzaak van morgen.
“Noor, Anne, luister eens. Ik moet jullie iets belangrijks vertellen.”
Het fijne aan Anne en Noor is dat, als je ze ergens over vertelt, zij altijd het fatsoen hebben om je uit te laten praten. Dat geeft me de gelegenheid om het verhaal vanaf het begin te vertellen.
Ik begin bij de blunder van de notaris en over hoe deze op pakjesavond dronken voor de deur stond. Over de buren, die het niet kunnen uitstaan dat een ‘luilak’ als ik voor twee mooie kinderen mag zorgen en zij als ‘brave burgers’ met lege handen staan. En over de ruzie met de buurman.
Ook vertel ik over het huisbezoek van Roos; een heel lieve vrouw die mij een goede beoordeling heeft gegeven. Ten slotte leg ik uit wat morgen de bedoeling is en wat er nu van de meiden zelf verwacht kan worden.
Als ik uitgepraat ben, wacht ik rustig de reactie van Anne en Noor af. Op basis van hoe ik de meiden heb leren kennen verwacht ik een huilbui van Noor en een welgemeend ‘boeiend’ van Anne.
Maar, zoals zovaak het geval is, heb ik het weer eens mis. Noor blijkt er verdraaid kalm onder te zijn. Ze stelt enkele korte, gerichte vragen en lijkt zich niet echt zorgen te maken. Het lijkt erop dat ze goed begrijpt dat, nu ze twaalf is geworden, ze waarschijnlijk alles in eigen hand heeft. Dat stelt haar gerust, wat mij op zijn beurt ook weer kalmeert.
Anne is al die tijd stil gebleven. Tijdens mijn verhaal en ook terwijl Noor haar vragen stelde, kwam er geen geluid uit haar. Mijn opluchting over de reactie van Noor, maakt al snel plaats voor bezorgdheid om die van Anne.
“Anne? Heb jij nog vragen?”, probeer ik voorzichtig een reactie uit te lokken. “Nee”, reageert ze. Het klinkt kortaf en koeltjes, maar er volgt gelukkig geen uitbarsting.
Echter, net als ik denk dat alles goed verlopen is, blijk ik er weer naast te zitten. “Nee, nee, NEE!”, schreeuwt Anne. “Niet wéér! Eerst mamma en pappa en nu raken we jou ook nog kwijt?!”
“Lieverd, dat gaat niet gebeuren”, probeer ik haar gerust te stellen, terwijl ze boos haar stoel achteruit schuift en van tafel wegloopt. “Dat kun je helemaal niet weten! Wie weet wat die rechter er morgen van zegt!”, schreeuwt ze, voor ze de gang oprent.
Snel loop ik achter haar aan en halverwege de trap kan ik haar bij een arm pakken. Ik trek haar naar me toe en zet haar op mijn schoot.
“Niemand haalt ons uit elkaar, oké?”, troost ik, terwijl ik mijn armen om haar heen sla. “Ik zal tot het laatst voor jullie vechten. En dan nog een beetje meer.” Anne kijkt me met betraande ogen aan, en ik kan zien dat er zoveel verdriet in dit meisje zit.
“Jullie zijn nu mijn dochters. Ik houd van jou!”
En voor het eerst sinds ik voor haar zorg, kan ik aan Anne zien dat ze me gelooft als ik dat zeg.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 22)
Hoofdstuk 22: Oordeel
“Een luier?”
De vraag wordt me gesteld met een mix van nieuwsgierigheid en afkeuring. Tegenover ons zit een rechter. De man die vandaag het lot van mijn gezin zal bepalen. Naast me zit een advocaat. Aan de andere zijde van de zaal zit de familie Franssen met hun eigen raadsman. Achter me hebben Max en Chantal plaatsgenomen, samen met Anne en Noor.
“Jawel, edelachtbare”, antwoord ik beleefd. De man kijkt me over zijn bril streng aan, wat ervoor zorgt dat ik heel goed op mijn woorden let.
De zitting is inmiddels al een tijdje bezig, waarbij ik de rechter een beetje heb kunnen doorgronden. Het is een wat oudere man, zo’n beetje tegen de pensioenleeftijd aan, en zeer correct. Hij hecht veel aan normen, waarden en het traditionele familiebeeld. Iets dat niet altijd (zeg maar gerust: bijna nooit) in mijn voordeel zal werken.
Echter, ik heb ook gemerkt dat, indien je alles goed kunt onderbouwen, hij ook openstaat voor een moderne aanpak van opvoeding.
De advocaat van de familie Franssen speelt het spelletje echter slim. In de tijd dat de buurvrouw nog op Anne en Noor paste, heeft ze natuurlijk veel informatie kunnen vergaren over mijn manier van opvoeden en mijn levensstijl.
“Kunt u mij vertellen, meneer Volders, waarom u het gepast vindt een jongedame van dertien jaar een luier te laten dragen?”, reageert de rechter vervolgens.
Ik besef dat ik deze vraag maar beter uiterst voorzichtig kan beantwoorden. Snel draai ik me even om naar Anne, om wie deze vraag natuurlijk draait. Ze is kalm en lijkt er geen moeite mee te hebben dat het hier besproken wordt. De zaak vindt tenslotte achter gesloten deuren plaats.
Na een korte knipoog aan Anne, richt ik mijzelf weer tot de rechter.
“Zoals u weet, edelachtbare, was het een erg lastige situatie toen ik voor het eerst bij mijn nichtjes kwam wonen. Ik had veelal een conflict met Anne, mede omdat we beiden een erg koppige persoonlijkheid hebben. Eén van de redenen waarom wij wel eens ruzie hadden, was het feit dat zij Noor nog wel eens treiterde vanwege haar bedplassen”, zet ik de situatie uiteen.
De rechter fronst. “Dat is niet zo mooi, natuurlijk”, richt hij zich tot Anne. Deze kleurt vervolgens een beetje rood van schaamte.
“Inderdaad”, vervolg ik. “Daarom heb ik ook alles geprobeerd om die situatie te veranderen, maar tot op dat moment hielp niets. Uiteindelijk vond ik dat Anne maar eens moest voelen hoe het is om Noor te zijn. Om die reden heb ik haar één van Noor’s luiers laten dragen.”
De rechter laat een goedkeurend geluid horen. “Heeft dat geholpen?”, vraagt hij daarna. “In eerste instantie leidde dat tot meer conflict. Maar sinds dat moment begrijpt Anne hoe lastig het voor Noor is om zo te moeten leven en slapen. Anne heeft haar sindsdien geen moment meer gepest. Sterker nog, afgelopen week heeft ze beloofd om iedereen, die Noor op scoutingkamp zou pesten, zelf aan te pakken. Daarvoor ben ik erg trots op haar”, antwoord ik.
“Mooi. Goed om te horen”, reageert de rechter. “Opvoeding is lastig, nietwaar, meneer Volders?”
Ik knik uitbundig. “Het is niet makkelijk, edelachtbare.”
“Waarom doet u het dan?”, is de vraag die als donderslag bij heldere hemel inslaat. Omdat de rechter hem zo onverwacht stelt, heb ik even nodig om tot een gepast antwoord te komen. Ik wrijf even langs mijn voorhoofd.
“Meneer Volders?”, vraagt de rechter, enigszins ongeduldig.
Het is niet dat ik echt lang na moet denken over mijn antwoord. Mijn probleem is dat het antwoord voor mij dusdanig logisch is, dat ik moet oppassen dat ik niet gefrustreerd en ongepast reageer.
“Ik ken Anne en Noor sinds hun geboorte. Ik ben hun peetoom. Hun familie. Ik heb altijd van ze gehouden en dat gevoel is de laatste maanden alleen maar sterker geworden. Toegegeven, zelf zou ik op dit punt in mijn leven nog niet aan kinderen zijn begonnen. Wellicht ben ik ook niet de beste ouder op deze wereld. Maar ik zou mijn leven voor ze geven. Op iedere mogelijke manier. Als ik mijn oude leventje moet opofferen om mijn nichtjes een goede jeugd en toekomst te bieden, dan doe ik dat zonder twijfel.”
Ik draai me nogmaals om en kijk naar Anne en Noor. “Het zijn niet alleen maar mijn nichtjes. Het zijn nu mijn dochters.”
Anne veegt een traan van haar wang en Max geeft me een bemoedigend knikje.
“Dank u, meneer Volders. Het is mij wel duidelijk”, zegt de rechter, een beetje kortaf. Ik kan er niet goed uit afleiden of mijn woorden hem zijn bevallen, of niet. “Ik schors de zitting voor een kwartier, waarna ik met mijn uitspraak zal komen.”
Na de hamerslag geeft mijn advocaat me een schouderklopje. “Het komt wel goed, nu”, fluistert hij in mijn oor. “Goed gedaan.”
Eerder tijdens de zitting heeft de rechter verschillende anderen gehoord. Hij begon met de verklaring van Roos, namens de Kinderbescherming. Ik raakte erg opgelucht toen Roos geen slecht woord over me kon spreken.
Vervolgens stelde de advocaat namens de familie Franssen enkele vragen aan Roos, met de duidelijke bedoeling om mij als een incompetente ouder neer te zetten. Gelukkig kon Roos deze vragen meestal pareren met haar sterke antwoorden.
Hierna stelde de rechter de buren de vraag waarom zij vinden dat zij wél in staat zijn om voor Anne en Noor te zorgen. Het antwoord was helder. Zij zouden dan een braaf, burgerlijk gezinnetje worden. Een vast inkomen, twéé ouders. Bovendien worden zij in de gemeenschap erg gerespecteerd.
De rechter was onder de indruk van hun staat van dienst, maar leek er wat mij betreft niet van overtuigd dat zij de meiden een beter thuis kunnen geven dan ik.
Direct voor mij stelde de rechter nog enkele vragen aan Anne en Noor. Hij vroeg naar Marnix en Lisa. Naar mij en hoe de dingen thuis veranderd zijn. Of ze het leuk vinden om bij mij te wonen. Natuurlijk werden de vragen ‘kindvriendelijk’ verpakt, maar was het doel om erachter te komen of ik Anne en Noor goed verzorg.
Noor was gewoon haar vrolijke zelf. Ik heb het idee dat de rechter haar erg schattig vond. Het verhaal over haar bedplassen wekte bovendien extra medelijden op.
Anne daarentegen was erg kortaf. Ook gewoon zichzelf, dus. Het was echter duidelijk dat ze zich totaal niet op haar gemak voelde. Gelukkig bleef ze wel beleefd in haar antwoorden.
Na ongeveer twintig minuten is de rechter terug in de zaal en neemt iedereen weer plaats. De spanning is duidelijk te snijden en ik voel me erg opgelaten. Hoewel er niets meer te veranderen valt aan het oordeel van de rechter, is dit wel hét moment waarop alles goed moet verlopen.
“Goed”, begint de rechter. “De vraag die op dit moment voor mij ligt is niet wáár deze twee mooie jongedames moeten gaan wonen. Beide hebben de leeftijd van twaalf jaar bereikt en mogen dit dus zelf bepalen.”
“Echter, het is wel mijn taak om te controleren of meneer Volders en de familie Franssen ieder afzonderlijk in staat zijn om hen een gedegen thuis te geven. Of zij voor Anne en Noor kunnen zorgen, zoals de kinderen dat nodig hebben.”
“Ik begin bij de familie Franssen. Het staat voor mij buiten twijfel dat u over de middelen en ervaring beschikt om kinderen een goed thuis te kunnen verschaffen. Ik kan geen bezwaren ontdekken. Wel baart het mij enigszins zorgen dat u tot grote lengte bent gegaan om meneer Volders het bloed onder de nagels uit te halen. Dat is géén goed voorbeeld”, vervolgt de rechter.
Die mag ik in mijn zak steken.
“Echter, meneer Volders, bent u ook niet altijd een rolmodel.”
Oké, wellicht heb ik iets te vroeg gejuicht.
“U stelde zelf dat u waarschijnlijk niet de beste ouder van de wereld bent. Dat is niemand, maar ik snap wat u bedoelt. Het stelt mij echter gerust dat u de zelfkennis heeft om dit toe te geven. De kinderen komen bovendien niets tekort, mede omdat u een aantal grote opofferingen gedaan heeft. Dit is erg bewonderenswaardig. Kortom: ook tegen u kan ik geen gegronde bezwaren ontdekken.”
Ik voel een zucht van opluchting aan mijn kant van de rechtzaal.
De rechter richt zich nu tot Anne en Noor. “Beste meisjes, wat wij nu vast hebben gesteld is dat jullie oom goed voor jullie zorgt. Daarnaast is ook duidelijk dat de familie Franssen het goed met jullie voorheeft. Daarom mogen jullie allebei zelf kiezen bij wie jullie willen wonen. De keuze is helemaal aan jezelf”, legt hij rustig uit.
Zijn toon is zacht, bijna geruststellend.
“Ik blijf bij oom Rick!”, roept Noor meteen door de rechtzaal.
“Ho, even”, reageert de rechter lachend. Hij kan het enthousiasme van Noor echt waarderen. “Als je wat ouder wordt, zoals ik, dan leer je dat je over dit soort belangrijke beslissingen goed moet nadenken. Daarom maken wij nu een nieuwe afspraak. Volgende week komt die lieve mevrouw van de Kinderbescherming bij jullie op bezoek.”
Hij wijst naar Roos.
“Dan mogen jullie bij haar aangeven wat de beslissing is. Zij zal dan zorgen dat alles in orde blijft, of in orde wordt gemaakt”, legt de rechter de gang van zaken verder uit. Noor en Anne knikken voorzichtig.
“Goed, dan wens ik iedereen bij deze veel wijsheid toe. Ik hoor over een week van jullie wat er gaat gebeuren. Tot dat moment is deze zaak gesloten.”
De hamerslag luidt vervolgens het begin van zeven onzekere dagen in.
Hoofdstuk 22: Oordeel
“Een luier?”
De vraag wordt me gesteld met een mix van nieuwsgierigheid en afkeuring. Tegenover ons zit een rechter. De man die vandaag het lot van mijn gezin zal bepalen. Naast me zit een advocaat. Aan de andere zijde van de zaal zit de familie Franssen met hun eigen raadsman. Achter me hebben Max en Chantal plaatsgenomen, samen met Anne en Noor.
“Jawel, edelachtbare”, antwoord ik beleefd. De man kijkt me over zijn bril streng aan, wat ervoor zorgt dat ik heel goed op mijn woorden let.
De zitting is inmiddels al een tijdje bezig, waarbij ik de rechter een beetje heb kunnen doorgronden. Het is een wat oudere man, zo’n beetje tegen de pensioenleeftijd aan, en zeer correct. Hij hecht veel aan normen, waarden en het traditionele familiebeeld. Iets dat niet altijd (zeg maar gerust: bijna nooit) in mijn voordeel zal werken.
Echter, ik heb ook gemerkt dat, indien je alles goed kunt onderbouwen, hij ook openstaat voor een moderne aanpak van opvoeding.
De advocaat van de familie Franssen speelt het spelletje echter slim. In de tijd dat de buurvrouw nog op Anne en Noor paste, heeft ze natuurlijk veel informatie kunnen vergaren over mijn manier van opvoeden en mijn levensstijl.
“Kunt u mij vertellen, meneer Volders, waarom u het gepast vindt een jongedame van dertien jaar een luier te laten dragen?”, reageert de rechter vervolgens.
Ik besef dat ik deze vraag maar beter uiterst voorzichtig kan beantwoorden. Snel draai ik me even om naar Anne, om wie deze vraag natuurlijk draait. Ze is kalm en lijkt er geen moeite mee te hebben dat het hier besproken wordt. De zaak vindt tenslotte achter gesloten deuren plaats.
Na een korte knipoog aan Anne, richt ik mijzelf weer tot de rechter.
“Zoals u weet, edelachtbare, was het een erg lastige situatie toen ik voor het eerst bij mijn nichtjes kwam wonen. Ik had veelal een conflict met Anne, mede omdat we beiden een erg koppige persoonlijkheid hebben. Eén van de redenen waarom wij wel eens ruzie hadden, was het feit dat zij Noor nog wel eens treiterde vanwege haar bedplassen”, zet ik de situatie uiteen.
De rechter fronst. “Dat is niet zo mooi, natuurlijk”, richt hij zich tot Anne. Deze kleurt vervolgens een beetje rood van schaamte.
“Inderdaad”, vervolg ik. “Daarom heb ik ook alles geprobeerd om die situatie te veranderen, maar tot op dat moment hielp niets. Uiteindelijk vond ik dat Anne maar eens moest voelen hoe het is om Noor te zijn. Om die reden heb ik haar één van Noor’s luiers laten dragen.”
De rechter laat een goedkeurend geluid horen. “Heeft dat geholpen?”, vraagt hij daarna. “In eerste instantie leidde dat tot meer conflict. Maar sinds dat moment begrijpt Anne hoe lastig het voor Noor is om zo te moeten leven en slapen. Anne heeft haar sindsdien geen moment meer gepest. Sterker nog, afgelopen week heeft ze beloofd om iedereen, die Noor op scoutingkamp zou pesten, zelf aan te pakken. Daarvoor ben ik erg trots op haar”, antwoord ik.
“Mooi. Goed om te horen”, reageert de rechter. “Opvoeding is lastig, nietwaar, meneer Volders?”
Ik knik uitbundig. “Het is niet makkelijk, edelachtbare.”
“Waarom doet u het dan?”, is de vraag die als donderslag bij heldere hemel inslaat. Omdat de rechter hem zo onverwacht stelt, heb ik even nodig om tot een gepast antwoord te komen. Ik wrijf even langs mijn voorhoofd.
“Meneer Volders?”, vraagt de rechter, enigszins ongeduldig.
Het is niet dat ik echt lang na moet denken over mijn antwoord. Mijn probleem is dat het antwoord voor mij dusdanig logisch is, dat ik moet oppassen dat ik niet gefrustreerd en ongepast reageer.
“Ik ken Anne en Noor sinds hun geboorte. Ik ben hun peetoom. Hun familie. Ik heb altijd van ze gehouden en dat gevoel is de laatste maanden alleen maar sterker geworden. Toegegeven, zelf zou ik op dit punt in mijn leven nog niet aan kinderen zijn begonnen. Wellicht ben ik ook niet de beste ouder op deze wereld. Maar ik zou mijn leven voor ze geven. Op iedere mogelijke manier. Als ik mijn oude leventje moet opofferen om mijn nichtjes een goede jeugd en toekomst te bieden, dan doe ik dat zonder twijfel.”
Ik draai me nogmaals om en kijk naar Anne en Noor. “Het zijn niet alleen maar mijn nichtjes. Het zijn nu mijn dochters.”
Anne veegt een traan van haar wang en Max geeft me een bemoedigend knikje.
“Dank u, meneer Volders. Het is mij wel duidelijk”, zegt de rechter, een beetje kortaf. Ik kan er niet goed uit afleiden of mijn woorden hem zijn bevallen, of niet. “Ik schors de zitting voor een kwartier, waarna ik met mijn uitspraak zal komen.”
Na de hamerslag geeft mijn advocaat me een schouderklopje. “Het komt wel goed, nu”, fluistert hij in mijn oor. “Goed gedaan.”
Eerder tijdens de zitting heeft de rechter verschillende anderen gehoord. Hij begon met de verklaring van Roos, namens de Kinderbescherming. Ik raakte erg opgelucht toen Roos geen slecht woord over me kon spreken.
Vervolgens stelde de advocaat namens de familie Franssen enkele vragen aan Roos, met de duidelijke bedoeling om mij als een incompetente ouder neer te zetten. Gelukkig kon Roos deze vragen meestal pareren met haar sterke antwoorden.
Hierna stelde de rechter de buren de vraag waarom zij vinden dat zij wél in staat zijn om voor Anne en Noor te zorgen. Het antwoord was helder. Zij zouden dan een braaf, burgerlijk gezinnetje worden. Een vast inkomen, twéé ouders. Bovendien worden zij in de gemeenschap erg gerespecteerd.
De rechter was onder de indruk van hun staat van dienst, maar leek er wat mij betreft niet van overtuigd dat zij de meiden een beter thuis kunnen geven dan ik.
Direct voor mij stelde de rechter nog enkele vragen aan Anne en Noor. Hij vroeg naar Marnix en Lisa. Naar mij en hoe de dingen thuis veranderd zijn. Of ze het leuk vinden om bij mij te wonen. Natuurlijk werden de vragen ‘kindvriendelijk’ verpakt, maar was het doel om erachter te komen of ik Anne en Noor goed verzorg.
Noor was gewoon haar vrolijke zelf. Ik heb het idee dat de rechter haar erg schattig vond. Het verhaal over haar bedplassen wekte bovendien extra medelijden op.
Anne daarentegen was erg kortaf. Ook gewoon zichzelf, dus. Het was echter duidelijk dat ze zich totaal niet op haar gemak voelde. Gelukkig bleef ze wel beleefd in haar antwoorden.
Na ongeveer twintig minuten is de rechter terug in de zaal en neemt iedereen weer plaats. De spanning is duidelijk te snijden en ik voel me erg opgelaten. Hoewel er niets meer te veranderen valt aan het oordeel van de rechter, is dit wel hét moment waarop alles goed moet verlopen.
“Goed”, begint de rechter. “De vraag die op dit moment voor mij ligt is niet wáár deze twee mooie jongedames moeten gaan wonen. Beide hebben de leeftijd van twaalf jaar bereikt en mogen dit dus zelf bepalen.”
“Echter, het is wel mijn taak om te controleren of meneer Volders en de familie Franssen ieder afzonderlijk in staat zijn om hen een gedegen thuis te geven. Of zij voor Anne en Noor kunnen zorgen, zoals de kinderen dat nodig hebben.”
“Ik begin bij de familie Franssen. Het staat voor mij buiten twijfel dat u over de middelen en ervaring beschikt om kinderen een goed thuis te kunnen verschaffen. Ik kan geen bezwaren ontdekken. Wel baart het mij enigszins zorgen dat u tot grote lengte bent gegaan om meneer Volders het bloed onder de nagels uit te halen. Dat is géén goed voorbeeld”, vervolgt de rechter.
Die mag ik in mijn zak steken.
“Echter, meneer Volders, bent u ook niet altijd een rolmodel.”
Oké, wellicht heb ik iets te vroeg gejuicht.
“U stelde zelf dat u waarschijnlijk niet de beste ouder van de wereld bent. Dat is niemand, maar ik snap wat u bedoelt. Het stelt mij echter gerust dat u de zelfkennis heeft om dit toe te geven. De kinderen komen bovendien niets tekort, mede omdat u een aantal grote opofferingen gedaan heeft. Dit is erg bewonderenswaardig. Kortom: ook tegen u kan ik geen gegronde bezwaren ontdekken.”
Ik voel een zucht van opluchting aan mijn kant van de rechtzaal.
De rechter richt zich nu tot Anne en Noor. “Beste meisjes, wat wij nu vast hebben gesteld is dat jullie oom goed voor jullie zorgt. Daarnaast is ook duidelijk dat de familie Franssen het goed met jullie voorheeft. Daarom mogen jullie allebei zelf kiezen bij wie jullie willen wonen. De keuze is helemaal aan jezelf”, legt hij rustig uit.
Zijn toon is zacht, bijna geruststellend.
“Ik blijf bij oom Rick!”, roept Noor meteen door de rechtzaal.
“Ho, even”, reageert de rechter lachend. Hij kan het enthousiasme van Noor echt waarderen. “Als je wat ouder wordt, zoals ik, dan leer je dat je over dit soort belangrijke beslissingen goed moet nadenken. Daarom maken wij nu een nieuwe afspraak. Volgende week komt die lieve mevrouw van de Kinderbescherming bij jullie op bezoek.”
Hij wijst naar Roos.
“Dan mogen jullie bij haar aangeven wat de beslissing is. Zij zal dan zorgen dat alles in orde blijft, of in orde wordt gemaakt”, legt de rechter de gang van zaken verder uit. Noor en Anne knikken voorzichtig.
“Goed, dan wens ik iedereen bij deze veel wijsheid toe. Ik hoor over een week van jullie wat er gaat gebeuren. Tot dat moment is deze zaak gesloten.”
De hamerslag luidt vervolgens het begin van zeven onzekere dagen in.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Oorspronkelijk had hoofdstuk 21 een cliffhanger die meer over de rechtzaak zou gaan. Toen ik dat veranderde, heb ik de titel maar behouden. Ik wist ook geen betere.
Fijn om nog eens te horen hoe Peetoom gewaardeerd wordt.
Lily, jij ook blijven schrijven. Ben ontzettend benieuwd naar hoe het met Roza gaat aflopen.
Nou, heb ik toch speciaal voor jou hoofdstuk 22 toegevoegd.luierbevuiler zei:Prachtig vervolg! Ik zou graag meer willen zien
Ach, het beestje hoeft maar een naam te hebben.????? zei:
Oorspronkelijk had hoofdstuk 21 een cliffhanger die meer over de rechtzaak zou gaan. Toen ik dat veranderde, heb ik de titel maar behouden. Ik wist ook geen betere. paddy123 zei:
justaman zei:
En daar ben ik jullie ook ontzettend dankbaar voor!Lily zei:
Fijn om nog eens te horen hoe Peetoom gewaardeerd wordt. Lily, jij ook blijven schrijven. Ben ontzettend benieuwd naar hoe het met Roza gaat aflopen.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 23)
Hoofdstuk 23: Gebroken
Tijd is een apart fenomeen. Als er geen grote dingen op het programma staan, is een week voorbij voordat je er erg in hebt. De maanden kunnen dan zelfs voorbij vliegen. Maar als je slechts zeven dagen hoeft af te tellen, is het ongelofelijk hoe langzaam deze dan voorbij kruipen.
De rechter heeft Anne en Noor een week de tijd gegeven om te bepalen waar ze willen gaan wonen, omdat zowel de familie Franssen als ikzelf in staat zijn gebleken ze een degelijk thuis te kunnen geven.
Omdat ik niets wil forceren heb ik besloten om Anne en Noor niet te vragen naar hun beslissing. In het ergste geval raak ik weer in een ruzie met Anne verwikkeld en met haar temperament weet niemand wat er dan kan gebeuren.
Hierdoor kan ik niets anders doen dan wachten en aftellen. Zeven dagen lang.
Na dagenlang op eieren te hebben gelopen, is het bijna voorbij. Gelukkig. Morgen komt Roos bij ons op bezoek en dan kunnen Anne en Noor hun beslissing officieel maken. Hopelijk kunnen we dan eindelijk dat gezin vormen, dat ik al zo lang met mijn nichtjes wil zijn.
Het enige dat ik nog moet doen is ervoor zorgen dat vandaag net zo’n rustige dag zal zijn als de rest. Geen geruzie, geen ellende. Het klinkt zo simpel, maar van binnen voelt het bijna als een onmogelijke opgave.
Vooral omdat ik vanmorgen allereerst bezoek krijg van Pierre. Niet omdat ik daar nu zo’n behoefte aan heb, maar omdat ik eindelijk iets aan de jongen ontdekt heb dat mij van pas kan komen.
In onze keuken lekt de waterleiding onder het aanrecht. Dat deed het eigenlijk al toen Marnix en Lisa nog leefden. Voor Marnix en mijzelf is dat een onmogelijke klus, met twee linkerhanden. Lisa had er nog enige handigheid in, maar dat strekte niet verder dan een opvangbak onder het lek en een plastic zak om de leiding.
Bij de barbecue voor de verjaardag van Noor kwam ik erachter dat de vader van Pierre een loodgieterbedrijf heeft, en dat Pierre daar veel geleerd heeft. Als ik toch met de gast opgescheept zit, kan het mij net zo goed iets opleveren. Vandaar dat ik hem gevraagd heb of hij naar de leiding wil komen kijken. In ruil voor een kratje bier dan wel, want ik verzuip nog liever in mijn afwaswater dan dat ik hem ook maar een cent betaal.
Als de bel gaat, zit ik net rustig met Anne en Noor aan de ontbijttafel. Wonderbaarlijk genoeg gaat alles erg goed. Het is gezellig en de meiden eten goed. Wanneer de meiden met iets zitten, uit zich dat meestal in hun eetgedrag. Te veel of te weinig. Maar dat is nu blijkbaar niet het geval. Het stelt me enigszins gerust.
“Krijgen we bezoek?”, vraagt Noor, terwijl ik van tafel opsta om Pierre binnen te laten. “Die vrouw komt morgen toch pas?”, reageert Anne. Ze doelt natuurlijk op Roos.
“Dat klopt. Maar Pierre komt even langs om die kapotte leiding te bekijken. Hopelijk repareert hij hem ook nog”, leg ik uit. Het gezicht van Anne betrekt meteen. Als iemand denkt dat ik Pierre totaal niet mag, dan heeft die persoon Anne nog niet ontmoet.
Even later ligt Pierre onder het aanrecht. Terwijl hij daar zo aan het werk is, valt het me op dat er veel plaats is. Even onthouden, want misschien kan ik er ooit het lijk nog kwijt.
“Rick?”, vraagt Noor, die me uit mijn moordlustige dagdroom helpt. “Kun je me boven even helpen met mijn gitaar? Hij moet gespannen worden.” Precies het excuus waar ik op heb zitten hopen om niet de hele tijd bij Pierre te hoeven zijn. Het stemmen van een gitaar kost normaal niet meer dan een kwartiertje, maar als het moet kan ik dat rekken tot een klein uur. Ideaal, dus.
Na een half uurtje ben ik er echter al mee klaar. Het liefst was ik nog een tijdje bij Noor blijven zitten, maar als ze op haar gitaar aan het ‘spelen’ is, doet ze dat het liefst alleen. Heel af en toe mag ik haar een beetje helpen, maar over het algemeen is ze nog te onzeker.
Ik twijfel even of ik me niet nog een paar minuten met een sigaretje zal verstoppen op een andere slaapkamer, maar besluit toch maar terug naar beneden te gaan. Het is bijna onmogelijk om Pierre constant te ontwijken. Bovendien kan ik het niet maken om hem de hele tijd alleen met Anne te laten, tegenover beiden niet.
Als ik de keukendeur openmaak, zie ik iets dat ik nooit had verwacht. Anne, die Pierre een knuffel geeft. Ik moet het moment even goed in me opnemen. Anne geeft Pierre een knuffel. Wat krijgen we nou? Even kijk ik door het raam naar buiten of er toevallig varkens rondvliegen, maar ik blijk niet te dromen.
“Zo, is het hier een beetje gezellig?”, vraag ik. Pierre en Anne verbreken hun omhelzing, en als Anne zich naar me omdraait zie ik dat ze tranen in haar ogen heeft staan.
“Alles in orde?”, vraag ik opnieuw. Anne knikt, terwijl ze een traan van haar gezicht veegt. Snel loopt ze de woonkamer in en gaat op de bank liggen. Ik richt me tot Pierre en vraag voor een derde keer of alles goed is.
“Ja, hoor”, antwoordt Pierre. “Ik probeerde een gesprekje met haar aan te knopen toen jullie naar boven zijn gegaan. Eerst was ze erg kortaf en toen ik vroeg of ze mij soms een eikel vond, begon ze te huilen. We hebben gepraat en begrijpen elkaar nu beter. Ze heeft gewoon nog heel veel verdriet om alles”, vertelt hij.
Vertel mij wat, kapitein Obvious.
“Luister, ik waardeer dat je je best doet, maar als het op Anne en Noor aankomt, kom je naar mij. IK ben degene die ze opvoedt, dus als er gepraat of getroost moet worden, doe ik dat zelf. Oké?”, reageer ik, enigszins geïrriteerd. Het laatste wat ik wil is dat hij zich nu ook nog met de meiden gaat bemoeien.
“Ik begrijp wat je bedoelt, sorry. Maar ik had er zelf ook behoefte aan om met iemand te praten. Het gaat niet zo goed tussen Chantal en mij”, legt Pierre uit. Als ik hem vraag wat hij daarmee bedoelt, vertelt hij verder.
“Het is gewoon niet meer hetzelfde. Toen we net samen waren, was alles nieuw en spannend. Maar nu is het net alsof we alles al weten. Bijna saai.”
Als ik Pierre’s verhaal een beetje vertaal, betekent het niet meer dan dat Chantal een keer boos op hem is geworden en dat de lol er wel een beetje af is. Krijg ik toch nog gelijk. Ik heb van het begin af aan al verwacht dat hij haar zou dumpen bij de eerste kans die hij zou krijgen.
“Pierre, ik heb twee vragen voor je. Ga je het uitmaken met Chantal?” Even blijft het stil, maar aan zijn ogen kan ik zien dat hij dat inderdaad van plan is. Even later knikt hij. Ik zucht.
“Wat is je tweede vraag?”, reageert hij meteen.
“Is de leiding gemaakt? Want dan kun je wat mij betreft meteen vertrekken.”
Pierre maakt zich inderdaad uit de voeten en ik ga in de woonkamer zitten. Op de bank, naast Anne. Ze heeft voor het eerst in lange tijd haar duim weer in haar mond. Als ik vraag of alles goed is, krijg ik geen antwoord. Wel komt ze dicht tegen me aan zitten en laat ze me een arm om haar heen slaan. Zo kijken we samen een tijdje naar de tv.
De rest van de dag verloopt gelukkig wel rustig. Samen met Anne heb ik nog wat tv gekeken en later op de dag heeft Noor toch een liedje op de gitaar voor me gespeeld. Ze gaat echt met grote stappen vooruit. Mooi om te zien, én te horen.
Na het avondeten begint mijn mobiel opeens te rinkelen. Stiekem hoop ik dat het Chantal is, die me wil vertellen dat het eindelijk voorbij is met Pierre, maar het blijkt iemand anders. Ellen.
“Heb je zin om wat af te spreken? Vanavond misschien?”, vraagt ze meteen. Ik denk direct terug aan de laatste keer dat we samen zijn geweest. Aan hoe ze me vertelde dat ze een goede baan in Nijmegen op wil geven als ik iets met haar wil beginnen.
“Sorry, maar dat gaat voorlopig niet lukken”, reageer ik koeltjes. Ze vraagt of het komt vanwege de rechtzaak en of alles goed is met de meiden. Ik bevestig dat. “Maar het lijkt me gewoon niet slim om iets af te spreken als ik nog over zaken moet nadenken”, vervolg ik.
“Dus je denkt er wel over na om iets met me te beginnen?”, vraagt Ellen scherp. Ik betrap me op dat moment pas erop dat ik dat ook daadwerkelijk doe. “Misschien”, ontwijk ik voorzichtig. “Maar ik moet nu echt ophangen. Ik laat je iets weten, oké?”
Ellen kan ik er nu even niet bijhebben. Roos is en blijft haar moeder en, tot het moment dat alle zaken met de Kinderbescherming en de voogdij geregeld zijn, moet ik die dus te vriend houden. Een beetje flikflooien met haar dochter is dan niet het slimste dat ik kan doen.
Daarna gaat alles heel snel. Anne gaat vroeg naar bed. Nadat ik met Noor nog naar GTST heb gekeken, besluiten we allebei hetzelfde te doen.
Een goede nachtrust later, is het moment waarop Roos voor de deur staat erg dichtbij. Vlak nadat ik mijn ontbijt opheb, gaat de deurbel alweer. Misschien moet ik eens stoppen met het plannen van afspraken zo vroeg op de dag.
“Hallo Roos, kom binnen! Noor en ik zitten net te ontbijten. Anne ligt wel nog te slapen. Volgens mij is ze wat ziekjes aan het worden”, probeer ik zo vrolijk mogelijk over te komen.
“Dat maakt niet uit”, antwoordt Roos. “Dan drinken we nog even een kop koffie. Ik heb alle papieren toch al in orde; het is een kwestie van enkele dingetjes invullen”, zegt ze met een knipoog.
Terwijl we wat koffie drinken, komt er een aap uit de mouw. “Mijn dochter vertelt me dat jullie elkaar ook goed kennen”, zegt Roos abrupt. Ik bevestig dit, maar let erop dat ik niet teveel zeg. “Ik denk dat jullie een leuk stel zouden zijn. Mijn zege heb je, hoor”, vervolgt ze. Ik bedank haar, maar laat maar niet doorschemeren dat een groot deel van me er niet in gelooft dat het ooit met Ellen zal gaan werken.
Omdat Anne wel erg lang in bed blijft liggen, besluit Roos om de papieren van Noor maar alvast in orde te brengen. Ze vraagt Noor waar ze wil wonen en of ze dit zeker weet. Noor twijfelt geen seconde en zegt dat ze bij mij wil blijven. De eerste opluchting maakt zich al van me meester. Binnen een paar minuten zijn de papieren afgehandeld en mogen we alle drie ondertekenen.
Net als ik op wil staan om Anne wakker te maken, gaat de keukendeur open. Anne staat, volledig aangekleed, in de deuropening. “Goedemorgen!”, roep ik vrolijk, voordat ik zie wat ze in haar handen heeft.
“Anne? Wat ga je met die tassen doen?”
Weer rolt er een traan over haar wang.
“Het spijt me. Ik kan hier niet blijven.”
Hoofdstuk 23: Gebroken
Tijd is een apart fenomeen. Als er geen grote dingen op het programma staan, is een week voorbij voordat je er erg in hebt. De maanden kunnen dan zelfs voorbij vliegen. Maar als je slechts zeven dagen hoeft af te tellen, is het ongelofelijk hoe langzaam deze dan voorbij kruipen.
De rechter heeft Anne en Noor een week de tijd gegeven om te bepalen waar ze willen gaan wonen, omdat zowel de familie Franssen als ikzelf in staat zijn gebleken ze een degelijk thuis te kunnen geven.
Omdat ik niets wil forceren heb ik besloten om Anne en Noor niet te vragen naar hun beslissing. In het ergste geval raak ik weer in een ruzie met Anne verwikkeld en met haar temperament weet niemand wat er dan kan gebeuren.
Hierdoor kan ik niets anders doen dan wachten en aftellen. Zeven dagen lang.
Na dagenlang op eieren te hebben gelopen, is het bijna voorbij. Gelukkig. Morgen komt Roos bij ons op bezoek en dan kunnen Anne en Noor hun beslissing officieel maken. Hopelijk kunnen we dan eindelijk dat gezin vormen, dat ik al zo lang met mijn nichtjes wil zijn.
Het enige dat ik nog moet doen is ervoor zorgen dat vandaag net zo’n rustige dag zal zijn als de rest. Geen geruzie, geen ellende. Het klinkt zo simpel, maar van binnen voelt het bijna als een onmogelijke opgave.
Vooral omdat ik vanmorgen allereerst bezoek krijg van Pierre. Niet omdat ik daar nu zo’n behoefte aan heb, maar omdat ik eindelijk iets aan de jongen ontdekt heb dat mij van pas kan komen.
In onze keuken lekt de waterleiding onder het aanrecht. Dat deed het eigenlijk al toen Marnix en Lisa nog leefden. Voor Marnix en mijzelf is dat een onmogelijke klus, met twee linkerhanden. Lisa had er nog enige handigheid in, maar dat strekte niet verder dan een opvangbak onder het lek en een plastic zak om de leiding.
Bij de barbecue voor de verjaardag van Noor kwam ik erachter dat de vader van Pierre een loodgieterbedrijf heeft, en dat Pierre daar veel geleerd heeft. Als ik toch met de gast opgescheept zit, kan het mij net zo goed iets opleveren. Vandaar dat ik hem gevraagd heb of hij naar de leiding wil komen kijken. In ruil voor een kratje bier dan wel, want ik verzuip nog liever in mijn afwaswater dan dat ik hem ook maar een cent betaal.
Als de bel gaat, zit ik net rustig met Anne en Noor aan de ontbijttafel. Wonderbaarlijk genoeg gaat alles erg goed. Het is gezellig en de meiden eten goed. Wanneer de meiden met iets zitten, uit zich dat meestal in hun eetgedrag. Te veel of te weinig. Maar dat is nu blijkbaar niet het geval. Het stelt me enigszins gerust.
“Krijgen we bezoek?”, vraagt Noor, terwijl ik van tafel opsta om Pierre binnen te laten. “Die vrouw komt morgen toch pas?”, reageert Anne. Ze doelt natuurlijk op Roos.
“Dat klopt. Maar Pierre komt even langs om die kapotte leiding te bekijken. Hopelijk repareert hij hem ook nog”, leg ik uit. Het gezicht van Anne betrekt meteen. Als iemand denkt dat ik Pierre totaal niet mag, dan heeft die persoon Anne nog niet ontmoet.
Even later ligt Pierre onder het aanrecht. Terwijl hij daar zo aan het werk is, valt het me op dat er veel plaats is. Even onthouden, want misschien kan ik er ooit het lijk nog kwijt.
“Rick?”, vraagt Noor, die me uit mijn moordlustige dagdroom helpt. “Kun je me boven even helpen met mijn gitaar? Hij moet gespannen worden.” Precies het excuus waar ik op heb zitten hopen om niet de hele tijd bij Pierre te hoeven zijn. Het stemmen van een gitaar kost normaal niet meer dan een kwartiertje, maar als het moet kan ik dat rekken tot een klein uur. Ideaal, dus.
Na een half uurtje ben ik er echter al mee klaar. Het liefst was ik nog een tijdje bij Noor blijven zitten, maar als ze op haar gitaar aan het ‘spelen’ is, doet ze dat het liefst alleen. Heel af en toe mag ik haar een beetje helpen, maar over het algemeen is ze nog te onzeker.
Ik twijfel even of ik me niet nog een paar minuten met een sigaretje zal verstoppen op een andere slaapkamer, maar besluit toch maar terug naar beneden te gaan. Het is bijna onmogelijk om Pierre constant te ontwijken. Bovendien kan ik het niet maken om hem de hele tijd alleen met Anne te laten, tegenover beiden niet.
Als ik de keukendeur openmaak, zie ik iets dat ik nooit had verwacht. Anne, die Pierre een knuffel geeft. Ik moet het moment even goed in me opnemen. Anne geeft Pierre een knuffel. Wat krijgen we nou? Even kijk ik door het raam naar buiten of er toevallig varkens rondvliegen, maar ik blijk niet te dromen.
“Zo, is het hier een beetje gezellig?”, vraag ik. Pierre en Anne verbreken hun omhelzing, en als Anne zich naar me omdraait zie ik dat ze tranen in haar ogen heeft staan.
“Alles in orde?”, vraag ik opnieuw. Anne knikt, terwijl ze een traan van haar gezicht veegt. Snel loopt ze de woonkamer in en gaat op de bank liggen. Ik richt me tot Pierre en vraag voor een derde keer of alles goed is.
“Ja, hoor”, antwoordt Pierre. “Ik probeerde een gesprekje met haar aan te knopen toen jullie naar boven zijn gegaan. Eerst was ze erg kortaf en toen ik vroeg of ze mij soms een eikel vond, begon ze te huilen. We hebben gepraat en begrijpen elkaar nu beter. Ze heeft gewoon nog heel veel verdriet om alles”, vertelt hij.
Vertel mij wat, kapitein Obvious.
“Luister, ik waardeer dat je je best doet, maar als het op Anne en Noor aankomt, kom je naar mij. IK ben degene die ze opvoedt, dus als er gepraat of getroost moet worden, doe ik dat zelf. Oké?”, reageer ik, enigszins geïrriteerd. Het laatste wat ik wil is dat hij zich nu ook nog met de meiden gaat bemoeien.
“Ik begrijp wat je bedoelt, sorry. Maar ik had er zelf ook behoefte aan om met iemand te praten. Het gaat niet zo goed tussen Chantal en mij”, legt Pierre uit. Als ik hem vraag wat hij daarmee bedoelt, vertelt hij verder.
“Het is gewoon niet meer hetzelfde. Toen we net samen waren, was alles nieuw en spannend. Maar nu is het net alsof we alles al weten. Bijna saai.”
Als ik Pierre’s verhaal een beetje vertaal, betekent het niet meer dan dat Chantal een keer boos op hem is geworden en dat de lol er wel een beetje af is. Krijg ik toch nog gelijk. Ik heb van het begin af aan al verwacht dat hij haar zou dumpen bij de eerste kans die hij zou krijgen.
“Pierre, ik heb twee vragen voor je. Ga je het uitmaken met Chantal?” Even blijft het stil, maar aan zijn ogen kan ik zien dat hij dat inderdaad van plan is. Even later knikt hij. Ik zucht.
“Wat is je tweede vraag?”, reageert hij meteen.
“Is de leiding gemaakt? Want dan kun je wat mij betreft meteen vertrekken.”
Pierre maakt zich inderdaad uit de voeten en ik ga in de woonkamer zitten. Op de bank, naast Anne. Ze heeft voor het eerst in lange tijd haar duim weer in haar mond. Als ik vraag of alles goed is, krijg ik geen antwoord. Wel komt ze dicht tegen me aan zitten en laat ze me een arm om haar heen slaan. Zo kijken we samen een tijdje naar de tv.
De rest van de dag verloopt gelukkig wel rustig. Samen met Anne heb ik nog wat tv gekeken en later op de dag heeft Noor toch een liedje op de gitaar voor me gespeeld. Ze gaat echt met grote stappen vooruit. Mooi om te zien, én te horen.
Na het avondeten begint mijn mobiel opeens te rinkelen. Stiekem hoop ik dat het Chantal is, die me wil vertellen dat het eindelijk voorbij is met Pierre, maar het blijkt iemand anders. Ellen.
“Heb je zin om wat af te spreken? Vanavond misschien?”, vraagt ze meteen. Ik denk direct terug aan de laatste keer dat we samen zijn geweest. Aan hoe ze me vertelde dat ze een goede baan in Nijmegen op wil geven als ik iets met haar wil beginnen.
“Sorry, maar dat gaat voorlopig niet lukken”, reageer ik koeltjes. Ze vraagt of het komt vanwege de rechtzaak en of alles goed is met de meiden. Ik bevestig dat. “Maar het lijkt me gewoon niet slim om iets af te spreken als ik nog over zaken moet nadenken”, vervolg ik.
“Dus je denkt er wel over na om iets met me te beginnen?”, vraagt Ellen scherp. Ik betrap me op dat moment pas erop dat ik dat ook daadwerkelijk doe. “Misschien”, ontwijk ik voorzichtig. “Maar ik moet nu echt ophangen. Ik laat je iets weten, oké?”
Ellen kan ik er nu even niet bijhebben. Roos is en blijft haar moeder en, tot het moment dat alle zaken met de Kinderbescherming en de voogdij geregeld zijn, moet ik die dus te vriend houden. Een beetje flikflooien met haar dochter is dan niet het slimste dat ik kan doen.
Daarna gaat alles heel snel. Anne gaat vroeg naar bed. Nadat ik met Noor nog naar GTST heb gekeken, besluiten we allebei hetzelfde te doen.
Een goede nachtrust later, is het moment waarop Roos voor de deur staat erg dichtbij. Vlak nadat ik mijn ontbijt opheb, gaat de deurbel alweer. Misschien moet ik eens stoppen met het plannen van afspraken zo vroeg op de dag.
“Hallo Roos, kom binnen! Noor en ik zitten net te ontbijten. Anne ligt wel nog te slapen. Volgens mij is ze wat ziekjes aan het worden”, probeer ik zo vrolijk mogelijk over te komen.
“Dat maakt niet uit”, antwoordt Roos. “Dan drinken we nog even een kop koffie. Ik heb alle papieren toch al in orde; het is een kwestie van enkele dingetjes invullen”, zegt ze met een knipoog.
Terwijl we wat koffie drinken, komt er een aap uit de mouw. “Mijn dochter vertelt me dat jullie elkaar ook goed kennen”, zegt Roos abrupt. Ik bevestig dit, maar let erop dat ik niet teveel zeg. “Ik denk dat jullie een leuk stel zouden zijn. Mijn zege heb je, hoor”, vervolgt ze. Ik bedank haar, maar laat maar niet doorschemeren dat een groot deel van me er niet in gelooft dat het ooit met Ellen zal gaan werken.
Omdat Anne wel erg lang in bed blijft liggen, besluit Roos om de papieren van Noor maar alvast in orde te brengen. Ze vraagt Noor waar ze wil wonen en of ze dit zeker weet. Noor twijfelt geen seconde en zegt dat ze bij mij wil blijven. De eerste opluchting maakt zich al van me meester. Binnen een paar minuten zijn de papieren afgehandeld en mogen we alle drie ondertekenen.
Net als ik op wil staan om Anne wakker te maken, gaat de keukendeur open. Anne staat, volledig aangekleed, in de deuropening. “Goedemorgen!”, roep ik vrolijk, voordat ik zie wat ze in haar handen heeft.
“Anne? Wat ga je met die tassen doen?”
Weer rolt er een traan over haar wang.
“Het spijt me. Ik kan hier niet blijven.”
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Mijn probleem is echter dat ik steeds meer nieuwe ideeën krijg en ik niet weet of het bij de eerste serie van 27 zal blijven. Op dit moment heb ik twee versies van hoofdstuk 27. Eén waarin ik het verhaal afsluit en één met een aantal cliffhangers die een tweede serie kunnen inluiden.
Decisions, decisions.
Nou, er komen hoe dan ook nog 4 hoofdstukken. Daarna zal ik het boek met de complete 27 hoofdstukken uitgeven (momenteel zijn het alleen de eerste 13).scenekid zei:
Mijn probleem is echter dat ik steeds meer nieuwe ideeën krijg en ik niet weet of het bij de eerste serie van 27 zal blijven. Op dit moment heb ik twee versies van hoofdstuk 27. Eén waarin ik het verhaal afsluit en één met een aantal cliffhangers die een tweede serie kunnen inluiden.
Decisions, decisions.
dkdskfjsdlkfjdslkj
Nieuw lid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Wow, wat een prachtig verhaal! Ik heb het net in een keer gelezen en ik vind het geweldig. Ik vind het jammer dat ik nu niet verder kan lezen.
Wow, wat een prachtig verhaal! Ik heb het net in een keer gelezen en ik vind het geweldig. Ik vind het jammer dat ik nu niet verder kan lezen.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 24)
En dan komt eindelijk het geheim van Anne uit.
Hoofdstuk 24: Het Geheim
Rick zit op de bank in zijn woonkamer.
“Pierre is bij me weg”, vertel ik hem.
Ik heb verschillende keren aangebeld, maar hij deed niet open. Via de tuin en de achterdeur ben ik alsnog binnen weten te komen. Ik moet en zal met hem praten. Een reactie krijg ik echter niet van hem. Het enige dat hij doet is een nieuwe sigaret aansteken.
Pas dan valt het me op dat alle lichten uit zijn. Het is negen uur in de avond en inmiddels al donker buiten. Ook de televisie staat niet aan. Een klein lichtje in de keuken zorgt ervoor dat we elkaar toch nog kunnen zien.
Als ik na enkele minuten nog steeds geen reactie heb gekregen, besluit ik om maar op een stoel te gaan zitten. Mijn jas hang ik over de leuning, waarna ik mijn handtas naast een tafelpoot zet.
Even blijf ik zonder beweging zitten. De stress maakt zich echter meester van me en ik grijp het pakje sigaretten van Rick van de tafel af. Snel steek ik er zelf ook eentje aan.
Rick kijkt me verbaasd aan. Het is de eerste keer dat hij mij ziet roken. We kennen elkaar al heel lang, maar toch weet hij niet dat ik er heel soms eentje wegpaf. Alleen als ik stress heb. Meestal geef ik hem zelfs op zijn kop als ik hem weer eens zie roken.
Het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds ik gerookt heb, en zodra ik inhaleer moet ik hevig hoesten. Rick schiet even in de lach.
“Dat had je beter niet kunnen doen”, zegt Rick. “Net zoals je Pierre beter niet had kunnen doen”, vervolgt hij sarcastisch. “Ik heb je gewaarschuwd. Verschillende keren.”
Ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch is het niet fijn om dit te moeten horen. “Dat weet ik”, reageer ik. “Maar ik heb ook altijd geweten dat dit een keer zou gebeuren. Dat Pierre geen blijvertje was”, leg ik verder uit.
Rick maakt een sarcastisch geluid. “Waarom ben je er dan toch aan begonnen?”, vraagt hij, bijna verbijsterd. “Alsof je niets beters kon krijgen.”
“Dat kon ik ook niet. Er is er altijd maar één geweest die ik wilde. Jij. Maar jij kan je niet binden. Dus wat moet ik dan? Ik kan niet eeuwig gaan zitten afwachten”, reageer ik, in de hoop hem aan het denken te zetten.
“Nee, nu wordt ‘ie goed!” Rick staat geïrriteerd van de bank op. “Nu ben IK het schuld dat jij Pierre willens en wetens de kans hebt gegeven om je te gebruiken? Rot toch op, mens!”
“Ik ga nergens heen”, zeg ik beslist. “Niet meer.”
“Prima, dan blijf je toch? Kan ik mooi iets gaan drinken. Noor is hiernaast. Op bezoek bij Anne, die hier niet meer woont, trouwens. Tien uur moet ze thuis zijn. Bedankt, hè?”, roept Rick pissig.
Hij grijpt zijn sleutels en sigaretten, voordat hij inderdaad verdwijnt. Ik blijf stomverbaasd achter. Gelukkig heb ik Lucky en Strike nog om me gezelschap te houden.
Mijn vrouw is erg tolerant. Ik heb een goedlopende praktijk, zij een drukke baan. Vaak zijn we ook in het weekend nog met ons werk bezig. Daardoor blijft er vrij weinig tijd over om met elkaar door te brengen.
Toch vindt ze het prima dat ik bijna iedere avond een uurtje naar mijn stamkroeg ga. Ik ben een gelukkig man.
Ik kom al jaren bij de Shamrock, een Ierse pub in het centrum van onze stad. Niet alleen omdat ik dol ben op Guinness en soortgelijke bieren, maar ook vanwege de gezellige sfeer. Het is een beetje een thuis, weg van thuis.
Goed, de muziek is niet echt mijn smaak. De rock kan ik nog wel waarderen, maar dat wat ze volgens mij ‘metal’ noemen is niet wat ik thuis zou luisteren. Maar de geweldige gesprekken met de andere stamgasten maken dat ruimschoots goed. Het zijn vooral jonge gasten, die zich er nog altijd over verbazen om zo’n ‘bejaarde’ als ik hier te zien.
Mezelf al verheugend op een gezellig avondje, open ik de deur van de pub. Snel hang ik mijn jas op en begeef me naar de bar. Ray, de barman, weet precies wat de bedoeling is, en nog voor ik op mijn kruk zit, staat er al een glas (of beter gezegd, bijna een emmer) Guinness voor me klaar. Heerlijk.
Terwijl ik geniet van mijn bier, valt me een persoon aan de andere kant van de bar op. Het is Rick. Bij het binnenkomen heb ik hem niet zien zitten, waarschijnlijk omdat hij zich alleen op zijn drank aan het concentreren is.
Ik heb Rick pas twee maanden terug leren kennen. Mijn dochter, Ellen, heeft hem naar mijn praktijk doorverwezen. Volgens mij hebben ze een tijdje gescharreld. Of scharrelen ze nog steeds. Ik kan het bij Ellen niet altijd volgen.
Het is een goede jongen. Een jaar of zesentwintig. In oktober is zijn broer om het leven gekomen bij een auto-ongeluk. Sindsdien heeft hij de zorg over zijn twee nichtjes op zich genomen. Net nu alles een beetje tot rust leek te komen, hebben zijn buren hem voor de rechter gedaagd omtrent de voogdij. Rare mensen.
Met mijn bier in de hand loop ik naar Rick toe. “Ha, Rick! Een paar uurtjes vrij genomen van het opvoeden? Heb jij geluk dat je in mijn stamkroeg verzeild bent geraakt. Nu kunnen we tenminste samen vieren dat de ellende voorbij is”, begin ik vrolijk een gesprek.
Rick kijkt me aan met een lege blik in zijn ogen. “Ik weet niet of je toevallig jarig bent, Max. Maar ik heb zelf niets te vieren”, reageert hij. “Maar Roos is vandaag toch langs geweest om alle papieren in orde te maken?”, vraag ik verbaasd.
Inmiddels bekruipt me een angstig gevoel. Ik heb Roos vandaag nog niet gesproken. Is er dan toch iets misgelopen?
“Anne is vertrokken. Gewoon vertrokken. Met spullen en al”, antwoordt hij, voordat hij een glas whisky achterover gooit. Ik voel me met stomheid geslagen. “Het spijt me. Dat wist ik niet”, antwoord ik, terwijl ik op de kruk naast hem ga zitten.
“Waarom is ze weggegaan?”, vraag ik na enige tijd stilte. “Daar wilde ze niets over zeggen. Roos is meteen met haar naar de buren gegaan. Ik snap er helemaal niets van”, vertelt Rick.
Het is me duidelijk dat er niets is dat ik op dit moment kan zeggen om hem te troosten. Verslagen bestel ik nog maar twee whisky. Gedeelde smart is halve smart. Zelfs nu.
Nieuwsgierig bekijk ik de kamer die sinds vandaag van mijn zus is. De muren en het plafond zijn helemaal wit. Er hangt niets, geen foto’s, geen posters. In de kamer staan alleen nog een bed en een grote kast.
In het midden van de kamer staan twee grote tassen, met daarin alle spullen van Anne. Vanmorgen heeft ze plotseling alles ingepakt en is ze vertrokken.
Gelukkig is ze niet ver weg. Ze is bij onze buren ingetrokken. Sinds oom Rick voor ons zorgt, hebben ze heel vaak ruzie gemaakt. Toch ben ik erg geschrokken dat ze besloot om bij ons weg te gaan. Ik snap niet waarom. Het kan toch niet alleen maar door de ruzie komen?
Anne zit op haar nieuwe bed. Zelfs het beddengoed is spierwit. Op het voeteneinde staat een dienblad met twee glazen melk en wat koekjes. De buurvrouw is die net komen brengen. De koekjes zijn wel lekker, maar ik lust geen melk. Dat weet zelfs oom Rick nog.
Beleefd neem ik toch maar een slokje, voordat ik besluit om te vragen wat ik wil weten.
“Waarom ben je nou weggegaan?”
Een traan rolt over mijn wang. Anne schrikt er blijkbaar een beetje van, maar al snel staat ze op en geeft ze me een knuffel.
“Ik kan gewoon niet meer in dat huis wonen, oké? Alles daar doet me aan Pappa en Mamma denken. Ik kan het niet meer, Noor”, vertelt ze.
Aan haar stem kan ik horen dat ze ook bijna moet huilen. Daar wordt ik alleen maar verdrietiger van.
“Daar geloof ik niets van. Je houdt toch van Pappa en Mamma? Waarom zou je dan weggaan van alles wat bij hun hoort?”, vraag ik.
“Natuurlijk houd ik van ze. Altijd! En van jou. En ook van oom Rick. Daar ligt het niet aan”, geeft Anne vervolgens toe.
“Maar als het daar niet aan ligt, en ook niet aan mij en oom Rick .. waar ligt het dan wél aan? We kunnen alles oplossen, toch?”, vraag ik, bijna smekend.
Anne barst ineens in huilen uit. “Ik kan het niet zeggen, Noor. Ik mag het niet zeggen!”
Nu snap ik er niets meer van. “Van wie mag je niets zeggen?”
Als Max me midden in de nacht thuis afzet, heb ik zoveel gedronken dat ik zijn hulp nodig heb om de sleutel in het slot te steken. Samen waggelen we de woonkamer in, op zoek naar de bank en een luie stoel. Even ontnuchteren.
Ik ben verbaasd als ik zie dat Chantal en Noor nog wakker zijn. Samen zitten ze op de bank, met betraande ogen.
“Waarom zijn jullie nog wakker?”, vraag ik, met de grootste moeite. “Rick, we weten waarom Anne vertrokken is”, zegt Chantal kalm.
Ik laat me op de luie stoel zakken. “Wat? Waarom dan?” Chantal zucht. “Beloof me dat je rustig blijft”, zegt ze vervolgens. Een angstig gevoel bekruipt me, en ik word heel snel nuchter. “Wat is er aan de hand?”, vraag ik verbaasd.
“Het is Pierre”, vertelt Chantal, terwijl ook Max zich in een stoel nestelt. “Ach, kom! Niet alles ligt aan Pierre!”, roep ik geïrriteerd. “Het is een zak, maar nu is Anne gewoon smoesjes aan het verzinnen.”
“Dat is ze niet”, zegt Noor stellig, waarna Chantal haar sust. De serieuze blik van Chantal baart me nu echt zorgen. “Oké”, zeg ik. “Waarom ben je daar zo van overtuigd?”
Chantal zucht opnieuw.
“Rick. Hij heeft Anne verkracht.”
En dan komt eindelijk het geheim van Anne uit.
Hoofdstuk 24: Het Geheim
CHANTAL
Rick zit op de bank in zijn woonkamer.
“Pierre is bij me weg”, vertel ik hem.
Ik heb verschillende keren aangebeld, maar hij deed niet open. Via de tuin en de achterdeur ben ik alsnog binnen weten te komen. Ik moet en zal met hem praten. Een reactie krijg ik echter niet van hem. Het enige dat hij doet is een nieuwe sigaret aansteken.
Pas dan valt het me op dat alle lichten uit zijn. Het is negen uur in de avond en inmiddels al donker buiten. Ook de televisie staat niet aan. Een klein lichtje in de keuken zorgt ervoor dat we elkaar toch nog kunnen zien.
Als ik na enkele minuten nog steeds geen reactie heb gekregen, besluit ik om maar op een stoel te gaan zitten. Mijn jas hang ik over de leuning, waarna ik mijn handtas naast een tafelpoot zet.
Even blijf ik zonder beweging zitten. De stress maakt zich echter meester van me en ik grijp het pakje sigaretten van Rick van de tafel af. Snel steek ik er zelf ook eentje aan.
Rick kijkt me verbaasd aan. Het is de eerste keer dat hij mij ziet roken. We kennen elkaar al heel lang, maar toch weet hij niet dat ik er heel soms eentje wegpaf. Alleen als ik stress heb. Meestal geef ik hem zelfs op zijn kop als ik hem weer eens zie roken.
Het is inmiddels alweer een tijdje geleden sinds ik gerookt heb, en zodra ik inhaleer moet ik hevig hoesten. Rick schiet even in de lach.
“Dat had je beter niet kunnen doen”, zegt Rick. “Net zoals je Pierre beter niet had kunnen doen”, vervolgt hij sarcastisch. “Ik heb je gewaarschuwd. Verschillende keren.”
Ik weet dat hij gelijk heeft, maar toch is het niet fijn om dit te moeten horen. “Dat weet ik”, reageer ik. “Maar ik heb ook altijd geweten dat dit een keer zou gebeuren. Dat Pierre geen blijvertje was”, leg ik verder uit.
Rick maakt een sarcastisch geluid. “Waarom ben je er dan toch aan begonnen?”, vraagt hij, bijna verbijsterd. “Alsof je niets beters kon krijgen.”
“Dat kon ik ook niet. Er is er altijd maar één geweest die ik wilde. Jij. Maar jij kan je niet binden. Dus wat moet ik dan? Ik kan niet eeuwig gaan zitten afwachten”, reageer ik, in de hoop hem aan het denken te zetten.
“Nee, nu wordt ‘ie goed!” Rick staat geïrriteerd van de bank op. “Nu ben IK het schuld dat jij Pierre willens en wetens de kans hebt gegeven om je te gebruiken? Rot toch op, mens!”
“Ik ga nergens heen”, zeg ik beslist. “Niet meer.”
“Prima, dan blijf je toch? Kan ik mooi iets gaan drinken. Noor is hiernaast. Op bezoek bij Anne, die hier niet meer woont, trouwens. Tien uur moet ze thuis zijn. Bedankt, hè?”, roept Rick pissig.
Hij grijpt zijn sleutels en sigaretten, voordat hij inderdaad verdwijnt. Ik blijf stomverbaasd achter. Gelukkig heb ik Lucky en Strike nog om me gezelschap te houden.
MAX
Mijn vrouw is erg tolerant. Ik heb een goedlopende praktijk, zij een drukke baan. Vaak zijn we ook in het weekend nog met ons werk bezig. Daardoor blijft er vrij weinig tijd over om met elkaar door te brengen.
Toch vindt ze het prima dat ik bijna iedere avond een uurtje naar mijn stamkroeg ga. Ik ben een gelukkig man.
Ik kom al jaren bij de Shamrock, een Ierse pub in het centrum van onze stad. Niet alleen omdat ik dol ben op Guinness en soortgelijke bieren, maar ook vanwege de gezellige sfeer. Het is een beetje een thuis, weg van thuis.
Goed, de muziek is niet echt mijn smaak. De rock kan ik nog wel waarderen, maar dat wat ze volgens mij ‘metal’ noemen is niet wat ik thuis zou luisteren. Maar de geweldige gesprekken met de andere stamgasten maken dat ruimschoots goed. Het zijn vooral jonge gasten, die zich er nog altijd over verbazen om zo’n ‘bejaarde’ als ik hier te zien.
Mezelf al verheugend op een gezellig avondje, open ik de deur van de pub. Snel hang ik mijn jas op en begeef me naar de bar. Ray, de barman, weet precies wat de bedoeling is, en nog voor ik op mijn kruk zit, staat er al een glas (of beter gezegd, bijna een emmer) Guinness voor me klaar. Heerlijk.
Terwijl ik geniet van mijn bier, valt me een persoon aan de andere kant van de bar op. Het is Rick. Bij het binnenkomen heb ik hem niet zien zitten, waarschijnlijk omdat hij zich alleen op zijn drank aan het concentreren is.
Ik heb Rick pas twee maanden terug leren kennen. Mijn dochter, Ellen, heeft hem naar mijn praktijk doorverwezen. Volgens mij hebben ze een tijdje gescharreld. Of scharrelen ze nog steeds. Ik kan het bij Ellen niet altijd volgen.
Het is een goede jongen. Een jaar of zesentwintig. In oktober is zijn broer om het leven gekomen bij een auto-ongeluk. Sindsdien heeft hij de zorg over zijn twee nichtjes op zich genomen. Net nu alles een beetje tot rust leek te komen, hebben zijn buren hem voor de rechter gedaagd omtrent de voogdij. Rare mensen.
Met mijn bier in de hand loop ik naar Rick toe. “Ha, Rick! Een paar uurtjes vrij genomen van het opvoeden? Heb jij geluk dat je in mijn stamkroeg verzeild bent geraakt. Nu kunnen we tenminste samen vieren dat de ellende voorbij is”, begin ik vrolijk een gesprek.
Rick kijkt me aan met een lege blik in zijn ogen. “Ik weet niet of je toevallig jarig bent, Max. Maar ik heb zelf niets te vieren”, reageert hij. “Maar Roos is vandaag toch langs geweest om alle papieren in orde te maken?”, vraag ik verbaasd.
Inmiddels bekruipt me een angstig gevoel. Ik heb Roos vandaag nog niet gesproken. Is er dan toch iets misgelopen?
“Anne is vertrokken. Gewoon vertrokken. Met spullen en al”, antwoordt hij, voordat hij een glas whisky achterover gooit. Ik voel me met stomheid geslagen. “Het spijt me. Dat wist ik niet”, antwoord ik, terwijl ik op de kruk naast hem ga zitten.
“Waarom is ze weggegaan?”, vraag ik na enige tijd stilte. “Daar wilde ze niets over zeggen. Roos is meteen met haar naar de buren gegaan. Ik snap er helemaal niets van”, vertelt Rick.
Het is me duidelijk dat er niets is dat ik op dit moment kan zeggen om hem te troosten. Verslagen bestel ik nog maar twee whisky. Gedeelde smart is halve smart. Zelfs nu.
NOOR
Nieuwsgierig bekijk ik de kamer die sinds vandaag van mijn zus is. De muren en het plafond zijn helemaal wit. Er hangt niets, geen foto’s, geen posters. In de kamer staan alleen nog een bed en een grote kast.
In het midden van de kamer staan twee grote tassen, met daarin alle spullen van Anne. Vanmorgen heeft ze plotseling alles ingepakt en is ze vertrokken.
Gelukkig is ze niet ver weg. Ze is bij onze buren ingetrokken. Sinds oom Rick voor ons zorgt, hebben ze heel vaak ruzie gemaakt. Toch ben ik erg geschrokken dat ze besloot om bij ons weg te gaan. Ik snap niet waarom. Het kan toch niet alleen maar door de ruzie komen?
Anne zit op haar nieuwe bed. Zelfs het beddengoed is spierwit. Op het voeteneinde staat een dienblad met twee glazen melk en wat koekjes. De buurvrouw is die net komen brengen. De koekjes zijn wel lekker, maar ik lust geen melk. Dat weet zelfs oom Rick nog.
Beleefd neem ik toch maar een slokje, voordat ik besluit om te vragen wat ik wil weten.
“Waarom ben je nou weggegaan?”
Een traan rolt over mijn wang. Anne schrikt er blijkbaar een beetje van, maar al snel staat ze op en geeft ze me een knuffel.
“Ik kan gewoon niet meer in dat huis wonen, oké? Alles daar doet me aan Pappa en Mamma denken. Ik kan het niet meer, Noor”, vertelt ze.
Aan haar stem kan ik horen dat ze ook bijna moet huilen. Daar wordt ik alleen maar verdrietiger van.
“Daar geloof ik niets van. Je houdt toch van Pappa en Mamma? Waarom zou je dan weggaan van alles wat bij hun hoort?”, vraag ik.
“Natuurlijk houd ik van ze. Altijd! En van jou. En ook van oom Rick. Daar ligt het niet aan”, geeft Anne vervolgens toe.
“Maar als het daar niet aan ligt, en ook niet aan mij en oom Rick .. waar ligt het dan wél aan? We kunnen alles oplossen, toch?”, vraag ik, bijna smekend.
Anne barst ineens in huilen uit. “Ik kan het niet zeggen, Noor. Ik mag het niet zeggen!”
Nu snap ik er niets meer van. “Van wie mag je niets zeggen?”
RICK
Als Max me midden in de nacht thuis afzet, heb ik zoveel gedronken dat ik zijn hulp nodig heb om de sleutel in het slot te steken. Samen waggelen we de woonkamer in, op zoek naar de bank en een luie stoel. Even ontnuchteren.
Ik ben verbaasd als ik zie dat Chantal en Noor nog wakker zijn. Samen zitten ze op de bank, met betraande ogen.
“Waarom zijn jullie nog wakker?”, vraag ik, met de grootste moeite. “Rick, we weten waarom Anne vertrokken is”, zegt Chantal kalm.
Ik laat me op de luie stoel zakken. “Wat? Waarom dan?” Chantal zucht. “Beloof me dat je rustig blijft”, zegt ze vervolgens. Een angstig gevoel bekruipt me, en ik word heel snel nuchter. “Wat is er aan de hand?”, vraag ik verbaasd.
“Het is Pierre”, vertelt Chantal, terwijl ook Max zich in een stoel nestelt. “Ach, kom! Niet alles ligt aan Pierre!”, roep ik geïrriteerd. “Het is een zak, maar nu is Anne gewoon smoesjes aan het verzinnen.”
“Dat is ze niet”, zegt Noor stellig, waarna Chantal haar sust. De serieuze blik van Chantal baart me nu echt zorgen. “Oké”, zeg ik. “Waarom ben je daar zo van overtuigd?”
Chantal zucht opnieuw.
“Rick. Hij heeft Anne verkracht.”
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Wow! vier hoofdstukken opsparen zodat ik ze achter elkaar kon lezen was dus echt wel een goed idee!
Het laatste hoofdstuk was wel even omschakelen vanwege die verschillende perspectieven, maar dat maakt het weer origineel.
Ik kan nu echt niet meer wachten op het vervolg!
~ LB.
Wow! vier hoofdstukken opsparen zodat ik ze achter elkaar kon lezen was dus echt wel een goed idee!
Het laatste hoofdstuk was wel even omschakelen vanwege die verschillende perspectieven, maar dat maakt het weer origineel.
Ik kan nu echt niet meer wachten op het vervolg!
~ LB.
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Als je uitlogt en naar onder scrollt zie je een lijst van de 'meest gewaardeerde' verhalen van het forum. Dit is dan wel op basis van het aantal reacties en het aantal keren gelezen... maar Peetoom staat trots op #1 8)die-hard zei:
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Mooi om te lezen dat de laatste plottwist écht een verrassing is. Ik heb er namelijk alles aan gedaan om jullie een beetje van het spoor af te gooien, en meer in de richting van 'Anne heeft iets met luiers'. (Jullie willen niet weten hoeveel PB's ik heb gehad met 'Ik heb al lang door waar je naartoe wilt, blablabla' )
Het is overigens geen plottwist om maar een plottwist te hebben. In de volgende hoofdstukken zal blijken dat de eerste tekenen al een hele tijd geleden te lezen waren.
Mooi om te lezen dat de laatste plottwist écht een verrassing is. Ik heb er namelijk alles aan gedaan om jullie een beetje van het spoor af te gooien, en meer in de richting van 'Anne heeft iets met luiers'. (Jullie willen niet weten hoeveel PB's ik heb gehad met 'Ik heb al lang door waar je naartoe wilt, blablabla'
)Het is overigens geen plottwist om maar een plottwist te hebben. In de volgende hoofdstukken zal blijken dat de eerste tekenen al een hele tijd geleden te lezen waren.
dkdskfjsdlkfjdslkj
Nieuw lid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Mooi hofdstuk weer! Wanneer kunnen we het volgende deel verwachten?
Mooi hofdstuk weer! Wanneer kunnen we het volgende deel verwachten?