Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
DL-Tomtom zei:
AnneT zei:
Graag gedaan, allemaal! Helaas, jullie zullen dan nog wat extra seconden kwijt zijn, want ik was nog niet klaar voor deze week.paddy123 zei:Zo als altijd weer super
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 47)
Hoofdstuk 47: De Echo
Terwijl ik het natte beddengoed van Anne in de wasmachine stop, besef ik me pas echt goed hoe groot de stap is die we zojuist gezet hebben.
Niet alleen heeft ze mij voor de allereerste keer écht om hulp durven vragen – iets waar ik al zo lang op zat te hopen – maar ook de manier waarop ik haar heb kunnen helpen.
Toen ik de voogdij over Anne en Noor toegewezen kreeg, had ik nooit verwacht dat ik ooit nog bij een van hen een luier zou hoeven verschonen. Niet alleen hebben ze een leeftijd waarop je niet zou denken dat er nog luiers in het spel zijn, maar ook omdat ze oud genoeg zijn om zichzelf ermee te helpen. Noor was zes toen ze iedere avond al zelf haar luierbroekjes mocht aantrekken. Dat is jaren geleden.
Zelfs toen ik hier kwam wonen heb ik er eigenlijk nooit iets mee te maken gehad. Oké, ik kocht de luierbroekjes voor Noor, maar dan ben je er niet echt bewust mee bezig dat ze ook gedragen zullen worden.
Sinds ik van Anne’s luiergebruik weet, ben ik er wel een paar keer mee in aanraking geweest. Ja, het is een vreemd idee om een meisje van haar leeftijd vrijwillig in de luiers terug te zien. Maar aangezien het een stukje van Anne’s privéleven is, heb ik me altijd maar gefocust op het feit dat het me niet schadelijk lijkt.
Daarnaast, ze hield het zoveel mogelijk voor zichzelf. Ik zag alleen maar stukjes luier die toevallig boven haar broek uitstaken. Dat kon ik altijd nog negeren.
Maar nu kon ik dat niet meer. Anne had echt hulp nodig. Al het verdriet dat ze normaal zo goed weg weet te stoppen, kwam nu bovenborrelen. Het nam zijn tol; Anne is volledig uitgeput. Lichamelijk en emotioneel. Ze kon nog niet meer zelfstandig staan.
Als ik een andere ouder zou vertellen dat ik zojuist mijn veertienjarige dochter uit haar natte luier heb gehaald, zouden ze me waarschijnlijk gelijk bij de Kinderbescherming melden. Het is niet alleen iets ongewoons, maar ook erg intiem. Natuurlijk voel ik er niets bij, maar ik heb haar toch naakt gezien. Dat is echt een heel vertrouwelijk moment.
“Ging dat niet te ver?”, vraag ik mezelf in gedachte af.
Misschien. Maar wat had ik dan moeten doen? Haar bed was nat, dus daar kon ze niet in blijven liggen. Haar pyjama? Ook nat, dus die kon ze niet aanhouden. En uiteraard moest die natte luier ook uit.
Eerlijk is eerlijk, ik heb Anne zo lang mogelijk in de luier laten zitten. Dat was toch iets comfortabeler dan haar naakt zien wanneer het niet persé nodig is. Zodra het bad was volgelopen, kon ik echter niet anders. En ze leek het zelf ook geen probleem te vinden. Prettig is anders, maar nood breekt wet.
Nu denk ik vooral aan hoe het zometeen moet. Geef ik haar een nieuwe luier? Dat moet wel; ze is te zwak om beneden te komen als ze naar de wc moet. Maar als die ook gaat lekken, zijn we straks erg snel door het beddengoed heen.
Ik besluit dat het voor de zekerheid beter is om een matrashoes van Noor te pakken. Die zijn speciaal voor het bedplassen beschermend voor de matras. Ze kraken wel ontzettend als je je omdraait, maar ik denk niet dat Anne zich daar druk over zal maken.
Even later heb ik het bed van Anne weer opgemaakt. Ik heb haar gezegd dat ze even moet roepen als ze uit bad wil, maar ik heb nog niets gehoord. Terwijl ik wacht, besluit ik maar een beetje op te ruimen. De lege pakken icetea kunnen weg, en ik besluit om haar babyflesje maar even schoon te maken.
Als ik terug ben op haar kamer bedenk ik me dat het slim is om alvast een luier en schone pyjama klaar te leggen. Als ik uit haar nachtkastje een pyjama wil pakken, zie ik dat Anne veel meer spullen heeft, dan ik had gedacht.
Er ligt een stapeltje luiers in, een slabbetje, en een grote speen. Ik zie zelfs een paar potjes babyvoeding staan. Pas nu besef ik hoe groot dit deel van Anne’s leven is. Het is niet alleen een kwestie van rustig worden; ze leeft dan gewoon tijdelijk in een andere wereld.
“Een veilige wereld”, denk ik even hardop. Ik pak de spullen waarvan ik denk dat Anne ze nodig heeft, en sluit het nachtkastje.
Even later ligt Anne weer in bed. Afgedroogd, met een schone luier en pyjama aan. Voorzichtig dek ik haar toe. Ze heeft haar duim in haar mond, iets dat ze altijd al heeft gedaan. Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces.
“Als je nog iets nodig hebt, hoef je maar te roepen, oké?”, zeg ik zachtjes, terwijl ik haar een zoen op haar voorhoofd geef.
“Mhm!”, kreunt ze zachtjes, terwijl ze met haar vrije hand naar de grote kledingkast wijst.
In eerste instantie snap ik er niets van, totdat me opvalt wat er bovenop de kast staat. Snel haal ik het eraf en geef ik het aan Anne.
“Wil je Sheldon?”, vraag ik ter bevestiging. Anne knikt, en ik stop hem naast haar onder de deken. Snel pakt ze hem stevig vast en gaat ze op haar zij liggen.
Sheldon is een grote, pluche schildpad.
“Weet je dat ik Sheldon voor je gekocht heb toen je pas was geboren? De eerste keer dat ik je vasthield had je over mijn ACDC-shirt gespuugd. Dit was een cadeau om je te laten zien dat ik je nog steeds lief vond. Dat je hem nog steeds hebt, joh”, vertel ik.
Anne knikt. “Ik weet het nog”, zegt ze met een glimlach, terwijl ze heel even haar duim uit haar mond laat. “Toen ik naar de middelbare ging, vond Mama dat ik te oud was om veel knuffels te hebben. Alles ging naar zolder, maar ik heb Sheldon stiekem teruggepakt.”
“Omdat je mij ook nog steeds lief vond?”, vraag ik plagend.
“Ook. Maar een schildpad is gewoon cool”, antwoordt Anne zachtjes. Haar duim vind zijn weg naar haar mond weer, en even later ligt ze rustig te slapen.
Ik laat haar slaapkamerdeur op een kiertje staan, als ik wegga. Opnieuw dringt het besef tot me door dat ik me vanavond pas echt een vader voor haar heb gevoeld. Wat de situatie ook is, stiekem maakt het me trots.
De volgende ochtend moeten Chantal en ik al vroeg naar het ziekenhuis. Niet alleen om bij Noor te zijn, maar ook vanwege een afspraak die Chantal al een tijdje heeft staan. Er moet een echo van de baby gemaakt worden.
Aangezien ik daar vanzelfsprekend bij wil zijn, heb ik Merel maar gevraagd of ze zolang bij Anne wil blijven. Het lijkt me niet verstandig om haar nu alleen te laten.
Eenmaal in het ziekenhuis gaan we eerst even bij Noor langs. Ze heeft inmiddels een kamer op de afdeling oncologie gekregen. Op deze vleugel liggen meer zieke kinderen, dus ze is gelukkig niet helemaal alleen.
De dokter wil vanmiddag nog beginnen met de eerste dosis chemotherapie. Hoewel Noor niet goed begrijpt wat het precies is, is ze er toch een beetje huiverig voor. Maar al snel is ze weer zichzelf en zet ze een monter gezicht op.
“Hoe meer, hoe beter”, zegt ze dan. “Des te sneller ben ik weer gezond!”
Het doet me goed om haar wat positiever te horen. Anne is al behoorlijk depressief, dus het is een welkome verandering om Noor’s gemoed te zien. Ondanks dat ze alle recht heeft om verdrietig te zijn, natuurlijk.
Even later maken Chantal en ik ons uit de voeten voor de echo. We vertellen Noor dat we nog moeten ontbijten, want ze weet nog niets over de baby.
Als we in de wachtkamer zitten, vraagt Chantal ineens: “Wat denk je dat het wordt?”
Ik verslik me bijna in mijn koffie. Wat een strikvraag. Ik besluit om maar het beleefde antwoord te geven.
“Het maakt me niet uit, zolang het maar gezond is”, zeg ik, zo gemeend mogelijk. Natuurlijk wil ik wel echt dat het kindje gezond is, maar stiekem heb ik toch mijn voorkeur.
“Ik ben heel erg benieuwd”, geeft Chantal toe. “Als het goed is, kunnen ze het dadelijk al zien.”
“Ach, zo spannend is het niet, hoor”, zeg ik doodserieus. “Met mijn geluk wordt de meerderheid vrouwen in mijn gezin alleen maar groter! Zelfs de honden zijn teefjes. En dan heb ik het niet over hun persoonlijkheid. Nou, ja, ook. Maar toch!”
“Dus jij wil een jongetje?”, lacht Chantal, terwijl ze zich tegen me aan laat leunen. “Dat lijkt me ook heel leuk.”
“Waarom wil je het eigenlijk al weten?”, vraag ik. “We kunnen de kleur voor de babykamer ook gewoon neutraal houden.”
“Dat is het niet”, reageert Chantal. “Ik ben de laatste dagen gewoon veel over babynamen aan het nadenken.”
“Oh, maar dat weet ik ook al lang!”, lach ik. “Rick Junior voor een jongetje, en Erica voor een meisje!”
“Ah, nee!”, lacht Chantal. “Dat vind ik zo ontzettend afgezaagd! Als we het kindje vernoemen moet het wel een mooie naam zijn. Zoals Jonathan, mijn vader.”
“Jonathan”, herhaal ik. “Beetje ouderwets. Wat vind je van Jona? Met of zonder ‘h’?” Chantal lacht en zoent me op mijn wang. “Laten we eerst de echo maar eens afwachten”, zegt ze.
Drie kwartier later staan we weer in de wachtkamer. Chantal straalt van oor tot oor. Ik waarschijnlijk ook.
“Zie je nou wel?”, zeg ik triomfantelijk.
Oproepje: Iemand die een leuke babynaam weet? Alle suggesties zijn welkom, en de allerleukste zal ik ook gebruiken!
Hoofdstuk 47: De Echo
Terwijl ik het natte beddengoed van Anne in de wasmachine stop, besef ik me pas echt goed hoe groot de stap is die we zojuist gezet hebben.
Niet alleen heeft ze mij voor de allereerste keer écht om hulp durven vragen – iets waar ik al zo lang op zat te hopen – maar ook de manier waarop ik haar heb kunnen helpen.
Toen ik de voogdij over Anne en Noor toegewezen kreeg, had ik nooit verwacht dat ik ooit nog bij een van hen een luier zou hoeven verschonen. Niet alleen hebben ze een leeftijd waarop je niet zou denken dat er nog luiers in het spel zijn, maar ook omdat ze oud genoeg zijn om zichzelf ermee te helpen. Noor was zes toen ze iedere avond al zelf haar luierbroekjes mocht aantrekken. Dat is jaren geleden.
Zelfs toen ik hier kwam wonen heb ik er eigenlijk nooit iets mee te maken gehad. Oké, ik kocht de luierbroekjes voor Noor, maar dan ben je er niet echt bewust mee bezig dat ze ook gedragen zullen worden.
Sinds ik van Anne’s luiergebruik weet, ben ik er wel een paar keer mee in aanraking geweest. Ja, het is een vreemd idee om een meisje van haar leeftijd vrijwillig in de luiers terug te zien. Maar aangezien het een stukje van Anne’s privéleven is, heb ik me altijd maar gefocust op het feit dat het me niet schadelijk lijkt.
Daarnaast, ze hield het zoveel mogelijk voor zichzelf. Ik zag alleen maar stukjes luier die toevallig boven haar broek uitstaken. Dat kon ik altijd nog negeren.
Maar nu kon ik dat niet meer. Anne had echt hulp nodig. Al het verdriet dat ze normaal zo goed weg weet te stoppen, kwam nu bovenborrelen. Het nam zijn tol; Anne is volledig uitgeput. Lichamelijk en emotioneel. Ze kon nog niet meer zelfstandig staan.
Als ik een andere ouder zou vertellen dat ik zojuist mijn veertienjarige dochter uit haar natte luier heb gehaald, zouden ze me waarschijnlijk gelijk bij de Kinderbescherming melden. Het is niet alleen iets ongewoons, maar ook erg intiem. Natuurlijk voel ik er niets bij, maar ik heb haar toch naakt gezien. Dat is echt een heel vertrouwelijk moment.
“Ging dat niet te ver?”, vraag ik mezelf in gedachte af.
Misschien. Maar wat had ik dan moeten doen? Haar bed was nat, dus daar kon ze niet in blijven liggen. Haar pyjama? Ook nat, dus die kon ze niet aanhouden. En uiteraard moest die natte luier ook uit.
Eerlijk is eerlijk, ik heb Anne zo lang mogelijk in de luier laten zitten. Dat was toch iets comfortabeler dan haar naakt zien wanneer het niet persé nodig is. Zodra het bad was volgelopen, kon ik echter niet anders. En ze leek het zelf ook geen probleem te vinden. Prettig is anders, maar nood breekt wet.
Nu denk ik vooral aan hoe het zometeen moet. Geef ik haar een nieuwe luier? Dat moet wel; ze is te zwak om beneden te komen als ze naar de wc moet. Maar als die ook gaat lekken, zijn we straks erg snel door het beddengoed heen.
Ik besluit dat het voor de zekerheid beter is om een matrashoes van Noor te pakken. Die zijn speciaal voor het bedplassen beschermend voor de matras. Ze kraken wel ontzettend als je je omdraait, maar ik denk niet dat Anne zich daar druk over zal maken.
Even later heb ik het bed van Anne weer opgemaakt. Ik heb haar gezegd dat ze even moet roepen als ze uit bad wil, maar ik heb nog niets gehoord. Terwijl ik wacht, besluit ik maar een beetje op te ruimen. De lege pakken icetea kunnen weg, en ik besluit om haar babyflesje maar even schoon te maken.
Als ik terug ben op haar kamer bedenk ik me dat het slim is om alvast een luier en schone pyjama klaar te leggen. Als ik uit haar nachtkastje een pyjama wil pakken, zie ik dat Anne veel meer spullen heeft, dan ik had gedacht.
Er ligt een stapeltje luiers in, een slabbetje, en een grote speen. Ik zie zelfs een paar potjes babyvoeding staan. Pas nu besef ik hoe groot dit deel van Anne’s leven is. Het is niet alleen een kwestie van rustig worden; ze leeft dan gewoon tijdelijk in een andere wereld.
“Een veilige wereld”, denk ik even hardop. Ik pak de spullen waarvan ik denk dat Anne ze nodig heeft, en sluit het nachtkastje.
Even later ligt Anne weer in bed. Afgedroogd, met een schone luier en pyjama aan. Voorzichtig dek ik haar toe. Ze heeft haar duim in haar mond, iets dat ze altijd al heeft gedaan. Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces.
“Als je nog iets nodig hebt, hoef je maar te roepen, oké?”, zeg ik zachtjes, terwijl ik haar een zoen op haar voorhoofd geef.
“Mhm!”, kreunt ze zachtjes, terwijl ze met haar vrije hand naar de grote kledingkast wijst.
In eerste instantie snap ik er niets van, totdat me opvalt wat er bovenop de kast staat. Snel haal ik het eraf en geef ik het aan Anne.
“Wil je Sheldon?”, vraag ik ter bevestiging. Anne knikt, en ik stop hem naast haar onder de deken. Snel pakt ze hem stevig vast en gaat ze op haar zij liggen.
Sheldon is een grote, pluche schildpad.
“Weet je dat ik Sheldon voor je gekocht heb toen je pas was geboren? De eerste keer dat ik je vasthield had je over mijn ACDC-shirt gespuugd. Dit was een cadeau om je te laten zien dat ik je nog steeds lief vond. Dat je hem nog steeds hebt, joh”, vertel ik.
Anne knikt. “Ik weet het nog”, zegt ze met een glimlach, terwijl ze heel even haar duim uit haar mond laat. “Toen ik naar de middelbare ging, vond Mama dat ik te oud was om veel knuffels te hebben. Alles ging naar zolder, maar ik heb Sheldon stiekem teruggepakt.”
“Omdat je mij ook nog steeds lief vond?”, vraag ik plagend.
“Ook. Maar een schildpad is gewoon cool”, antwoordt Anne zachtjes. Haar duim vind zijn weg naar haar mond weer, en even later ligt ze rustig te slapen.
Ik laat haar slaapkamerdeur op een kiertje staan, als ik wegga. Opnieuw dringt het besef tot me door dat ik me vanavond pas echt een vader voor haar heb gevoeld. Wat de situatie ook is, stiekem maakt het me trots.
De volgende ochtend moeten Chantal en ik al vroeg naar het ziekenhuis. Niet alleen om bij Noor te zijn, maar ook vanwege een afspraak die Chantal al een tijdje heeft staan. Er moet een echo van de baby gemaakt worden.
Aangezien ik daar vanzelfsprekend bij wil zijn, heb ik Merel maar gevraagd of ze zolang bij Anne wil blijven. Het lijkt me niet verstandig om haar nu alleen te laten.
Eenmaal in het ziekenhuis gaan we eerst even bij Noor langs. Ze heeft inmiddels een kamer op de afdeling oncologie gekregen. Op deze vleugel liggen meer zieke kinderen, dus ze is gelukkig niet helemaal alleen.
De dokter wil vanmiddag nog beginnen met de eerste dosis chemotherapie. Hoewel Noor niet goed begrijpt wat het precies is, is ze er toch een beetje huiverig voor. Maar al snel is ze weer zichzelf en zet ze een monter gezicht op.
“Hoe meer, hoe beter”, zegt ze dan. “Des te sneller ben ik weer gezond!”
Het doet me goed om haar wat positiever te horen. Anne is al behoorlijk depressief, dus het is een welkome verandering om Noor’s gemoed te zien. Ondanks dat ze alle recht heeft om verdrietig te zijn, natuurlijk.
Even later maken Chantal en ik ons uit de voeten voor de echo. We vertellen Noor dat we nog moeten ontbijten, want ze weet nog niets over de baby.
Als we in de wachtkamer zitten, vraagt Chantal ineens: “Wat denk je dat het wordt?”
Ik verslik me bijna in mijn koffie. Wat een strikvraag. Ik besluit om maar het beleefde antwoord te geven.
“Het maakt me niet uit, zolang het maar gezond is”, zeg ik, zo gemeend mogelijk. Natuurlijk wil ik wel echt dat het kindje gezond is, maar stiekem heb ik toch mijn voorkeur.
“Ik ben heel erg benieuwd”, geeft Chantal toe. “Als het goed is, kunnen ze het dadelijk al zien.”
“Ach, zo spannend is het niet, hoor”, zeg ik doodserieus. “Met mijn geluk wordt de meerderheid vrouwen in mijn gezin alleen maar groter! Zelfs de honden zijn teefjes. En dan heb ik het niet over hun persoonlijkheid. Nou, ja, ook. Maar toch!”
“Dus jij wil een jongetje?”, lacht Chantal, terwijl ze zich tegen me aan laat leunen. “Dat lijkt me ook heel leuk.”
“Waarom wil je het eigenlijk al weten?”, vraag ik. “We kunnen de kleur voor de babykamer ook gewoon neutraal houden.”
“Dat is het niet”, reageert Chantal. “Ik ben de laatste dagen gewoon veel over babynamen aan het nadenken.”
“Oh, maar dat weet ik ook al lang!”, lach ik. “Rick Junior voor een jongetje, en Erica voor een meisje!”
“Ah, nee!”, lacht Chantal. “Dat vind ik zo ontzettend afgezaagd! Als we het kindje vernoemen moet het wel een mooie naam zijn. Zoals Jonathan, mijn vader.”
“Jonathan”, herhaal ik. “Beetje ouderwets. Wat vind je van Jona? Met of zonder ‘h’?” Chantal lacht en zoent me op mijn wang. “Laten we eerst de echo maar eens afwachten”, zegt ze.
Drie kwartier later staan we weer in de wachtkamer. Chantal straalt van oor tot oor. Ik waarschijnlijk ook.
“Zie je nou wel?”, zeg ik triomfantelijk.
Oproepje: Iemand die een leuke babynaam weet? Alle suggesties zijn welkom, en de allerleukste zal ik ook gebruiken!
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Weer twee leuke hoofdstukken! Hadden we allemaal maar ouders die onze fetisj meteen zo goed zouden begrijpen.
Citaat: 'Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces'.. Menig ouder zou daar waarschijnlijk niet mee komen
Voor een meisje vind ik Julia wel wat hebben en voor een jongen Gabriël!
Weer twee leuke hoofdstukken! Hadden we allemaal maar ouders die onze fetisj meteen zo goed zouden begrijpen.
Citaat: 'Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces'.. Menig ouder zou daar waarschijnlijk niet mee komen
Voor een meisje vind ik Julia wel wat hebben en voor een jongen Gabriël!
luierfan_boy
Toplid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
Paddy
Daddy, searching...
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Was weer een frustrerende dag, bij opstaan zag ik al een nieuw hoofdstuk. Geen tijd om te lezen.
Op het werk geen tijd er voor af en toe stiekem een stukje lezen.
Maar gelukkig uit eindelijk tijd er voor en zeker de moeite waard.
Thanks weer
Was weer een frustrerende dag, bij opstaan zag ik al een nieuw hoofdstuk. Geen tijd om te lezen.
Op het werk geen tijd er voor af en toe stiekem een stukje lezen.
Maar gelukkig uit eindelijk tijd er voor en zeker de moeite waard.
Thanks weer
V
vollepoepluier95
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Voor een jongen Justin
En voor een meisje Emma
Emma past mooi in het rijtje: Anne en Noor hebben ook 4 letters^^
Geweldige hoofdstukken weer
Voor een jongen Justin
En voor een meisje Emma
Emma past mooi in het rijtje: Anne en Noor hebben ook 4 letters^^
Geweldige hoofdstukken weer
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 48)
Hoofdstuk 48: Waarschuwing
“Een cappuccino, alstublieft”, vraag ik beleefd aan de vriendelijke serveerster. “Komt er zo aan, meneer”, reageert ze, vrolijk glimlachend.
Ze zal een jaar of twintig zijn, en hier ongetwijfeld werken naast haar studie. Lange blonde haren, een prachtig lichaam. Niet zo heel lang geleden zou ik er alles aan gedaan hebben om haar te veroveren.
Maar die persoon ben ik niet meer. Ik ben hier voor iets totaal anders. De bar waar ik op dit moment aan een tafeltje zit, hoort bij een duur hotel aan de rand van onze stad. Ik ben hier wel eens met Marnix en Lisa gaan eten, maar het is niet een plek waar ik normaal vaak te vinden zou zijn. Niet zonder goede reden, zoals nu.
Enkele minuten nadat ik mijn cappuccino heb gekregen, komt hij binnengelopen. Ik wist dat ik hem hier zou kunnen vinden. Hij is zo vreselijk voorspelbaar. En helemaal niet blij om mij te zien.
“Wat doe jij hier?”, gromt Pierre, nadat hij bij mijn tafeltje is komen staan.
“Ga even zitten”, zeg ik tegen hem.
Pierre ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik hem gezien heb. Dat is dan ook niet zo heel moeilijk. Hij bloedde als een rund, en ik had mijn handen om zijn keel. Een deel van mij schreeuwt dat ik toen harder had moeten knijpen.
Met zichtbare tegenzin nestelt Pierre zich op de stoel tegenover me. Hij wenkt de serveerster. Ze kent hem blijkbaar, want haar blik staat ineens op onweer.
“Dubbele espresso met een flinke slok whiskey. En dan bedoel ik ook een flinke scheut. Oké, schat?”, bestelt Pierre. Het sarcasme druipt er vanaf. De serveerster zegt niets en haast zich terug naar de bar om aan de bestelling te beginnen.
“Wat wil je van me?”, vraagt Pierre direct. “Of ben je hier om te smeken?”
“Grapjas. Waarom zou ik jou om iets smeken? Ik heb alles toch al? Twee prachtige dochters, Chantal. Oh, en over een paar maanden ook nog een stoere zoon”, reageer ik triomfantelijk.
Pierre knikt. “Er is alleen één klein probleem, nietwaar? Jij bent de vader van dat kind niet. Goed, dat ben je ook niet van die andere twee, maar wie herinnert zich dat nog? Wat een leven, zeg, andermans kinderen opvoeden! Een echte vent.”
“Dat ongeboren jochie is nu al meer vent, dan jij ooit zult zijn”, bijt ik terug. “Denk er trouwens maar niet aan om de voogdij op te eisen, want er is geen rechter die het zich in zijn hoofd haalt om jou met een kind te vertrouwen.”
“Rick, maak je geen zorgen. Ik heb geen enkele behoefte aan dat kind. Dan zou ik Chantal en jou er gratis bij krijgen. Wat heeft dat nou voor zin? Jullie zoeken het maar lekker uit samen. Wat mij betreft kunnen jullie allemaal omvallen”, reageert Pierre.
Pierre zegt precies wat ik wil horen. Precies daarom vertrouw ik het voor geen cent.
“Dat is toch waarom je hier bent? Om mij te vertellen dat ik uit de buurt moet blijven?”
“Om je te waarschuwen dat als je in de buurt van mijn gezin komt, dat je de dag erna niet meer wakker zult worden”, verbeter ik hem.
Hoewel ik letterlijk doodserieus ben, lijkt Pierre me niet echt zo te zien.
“Pittig, hoor”, zegt Pierre, zodra hij eenmaal is uitgelachen. “Ik weet inmiddels wel dat je geen normen en waarden meer hebt, als het op je gezin aankomt. Dat kan ik respecteren.”
“Je snapt dat ik het walgelijk vind om jou te horen praten over normen, waarden en respect?”, lach ik terug.
“Je hebt waarschijnlijk wel gelijk”, reageert Pierre, voordat hij een flinke slok van zijn espresso neemt. “Ik zei nog zo: een flinke scheut. Dom wicht.”
“Dan begrijpen we elkaar”, vat ik het maar samen. “Maar dat is niet de enige reden waarom ik je hier heb opgezocht.”
“Ik vroeg me al af wanneer we over Tom zouden beginnen”, reageert Pierre. Dom is hij nooit geweest, dus het verbaasd me niets dat Pierre precies weet wat ik wil gaan vragen.
“Waar is hij?”, vraag ik hem rechtuit.
“Oh, dat weet ik niet, Rick. Ik heb hem al jaren niet meer gesproken. En daar heb ik ook niet echt behoefte aan, nu ik weet dat hij familie van jou is”, vertelt Pierre.
“Waar ken je Tom van?” Pierre kijkt me zwijgend aan. “Je hebt gelijk: ik heb geen grenzen als het op mijn familie aankomt. Tom is familie. Ik ga niet weg voordat jij me alles hebt verteld”, maak ik hem duidelijk.
“Daar was ik al bang voor”, glimlacht Pierre. “Vooruit dan maar. Ik heb met hem op de middelbare school gezeten. We zijn nooit echt maatjes geweest, maar we hadden gezamenlijke vrienden. Het was nogal een wilde tijd.”
En dan kom ik eindelijk alles te weten wat ik me al zo lang afvraag.
“Tijdens het uitgaan werd ons een keer cocaïne aangeboden. Jong en stom, Tom althans, hebben we dat toen uitgeprobeerd. Binnen de kortste keren was Tom daar verslaafd aan. Je weet hoe dat gaat met junks: ze stelen alles om maar aan geld te komen. Ik was zelf wat slimmer: ik begon het spul te verkopen. Daar heb ik veel goede vrienden mee gemaakt.”
“Dat heb ik wel gemerkt”, reageer ik droog.
“Hé, die aanslag op Tom zijn huis was ook niet mijn plan!”, verdedigt Pierre zich. “Ik had alleen maar de opdracht om jou daarheen te sturen. Van mensen die meer te zeggen hebben dan ik. Blijkbaar heb je hen ook pissig gemaakt. Maar daar heeft je familie nu eenmaal talent voor.”
“Hoe bedoel je?”, vraag ik, verbaasd.
“Je broers”, antwoordt Pierre. “Niet alleen Tom. Hij had duizenden euro’s schuld bij ons. Maar Marnix was ook een probleem. De grote agent. Even voor de duidelijkheid: hij wist inderdaad al een hele tijd van Tom en zijn problemen.”
“Schokkend”, denk ik hardop. Daar was ik al lang achter, dankzij de logboeken van Marnix.
“Marnix zat achter onze organisatie aan. Waarom denk je dat hij zomaar ineens gepromoveerd zou worden tot rechercheur? Hij had zaken tegen ieder van ons. En dat is precies de reden waarom hij uit de weg geruimd moest worden.”
Die woorden slaan in als een bom.
Ik heb tot de dag van vandaag altijd gedacht dat de dood van Marnix en Lisa een vreselijk ongeluk is geweest. Nu blijkt dat niet zo te zijn. Ze zijn gewoon uit de weg geruimd. Vermoord.
“Voordat je mij weer de grond in probeert te slaan”, vervolgt Pierre. “Ik had daar niets mee te maken. Dit is iets waar ik ook pas sinds kort weet. Mijn taak was om dicht bij jou in de buurt te blijven en Chantal was het perfecte excuus.”
Ik probeer nog steeds te verwerken wat ik zojuist heb gehoord. Compleet geschokt, zo kun je mijn staat waarschijnlijk het beste beschrijven.
De woorden van Kim vallen ineens op zijn plaats.
“Dit is zoveel groter dan je nu beseft, Rick.”
“Maar maak je geen zorgen. Ook al heb je die aanslag overleefd; wij gaan er vanuit dat je begrepen hebt dat je deze zaak maar beter kunt laten rusten. Je wilt je gezin? Prima, je hebt het. Maar in je eigen woorden: als je ooit nog in ónze buurt komt, dan word jij de volgende ochtend ook niet meer wakker. Jij niet, Chantal niet en zelfs je kinderen niet.”
Ik heb meer dan genoeg gehoord en sta op. Voordat ik me omdraai, spreekt Pierre me nog eens aan.
“Rick? Dit is echt je laatste kans. Jij hebt niets dat ons interesseert, dus blijf uit de buurt. Dan doen wij dat ook. Want nu je alles weet, ben je net zo goed in levensgevaar als Marnix ooit was. Laat Tom voor wat het is.”
Ik geef Pierre geen antwoord en vertrek zo snel als ik kan. Eenmaal buiten steek ik snel een sigaret aan en stap in de auto. Rustig herhaal ik nog eens alles wat Pierre me zojuist heeft verteld.
Pierre en Tom zaten in het drugswereldje. Pierre verkocht, Tom gebruikte. Toen Marnix ontdekte dat Tom bestond en onze broer was, kwam hij er ook achter in welke problemen Tom zat. Als agent loste hij dat volgens het boekje op: onderzoeken, arresteren en aanklagen.
De criminelen vochten terug en dachten met het vermoorden van Marnix een einde te maken aan hun problemen. Er was geen zaak meer. Voor de zekerheid hebben ze mij in de gaten laten houden door Pierre. Toen ik te dichtbij kwam hebben ze me naar het oude huis van Tom gelokt en dat in brand gestoken.
Alles begint ineens zoveel logischer te klinken. Ik weet dat Pierre gelijk heeft.
En Kim? Daarom is ze natuurlijk vertrokken. Ik kwam dichtbij de waarheid. Te dichtbij. Ze zullen haar vast bedreigd hebben. Een plotselinge overplaatsing, noemde ze het zelf. Yeah, right.
Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar: Pierre heeft gelijk. Dit moet ik laten rusten. Hier kan ik niet tegenop. Niet alleen. Dit is het moment waarop ik definitief voor mijn gezin moet kiezen. Zelfs als dat betekent dat ik Tom achter moet laten.
Ik kan niet anders.
Voorproefje:
Hoofdstuk 49 - Broertje - Rick, nog steeds geschokt door wat hij ontdekt heeft, besluit om zijn gezin definitief te vormen. Anne en Noor komen achter de zwangerschap van Chantal.
Hoofdstuk 50 - De Ring - Bij het in orde maken van de kinderkamer, vindt Rick opnieuw iets van Marnix. Na de eerste chemokuur komt er nieuws over de gezondheid van Noor.
Hoofdstuk 48: Waarschuwing
“Een cappuccino, alstublieft”, vraag ik beleefd aan de vriendelijke serveerster. “Komt er zo aan, meneer”, reageert ze, vrolijk glimlachend.
Ze zal een jaar of twintig zijn, en hier ongetwijfeld werken naast haar studie. Lange blonde haren, een prachtig lichaam. Niet zo heel lang geleden zou ik er alles aan gedaan hebben om haar te veroveren.
Maar die persoon ben ik niet meer. Ik ben hier voor iets totaal anders. De bar waar ik op dit moment aan een tafeltje zit, hoort bij een duur hotel aan de rand van onze stad. Ik ben hier wel eens met Marnix en Lisa gaan eten, maar het is niet een plek waar ik normaal vaak te vinden zou zijn. Niet zonder goede reden, zoals nu.
Enkele minuten nadat ik mijn cappuccino heb gekregen, komt hij binnengelopen. Ik wist dat ik hem hier zou kunnen vinden. Hij is zo vreselijk voorspelbaar. En helemaal niet blij om mij te zien.
“Wat doe jij hier?”, gromt Pierre, nadat hij bij mijn tafeltje is komen staan.
“Ga even zitten”, zeg ik tegen hem.
Pierre ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik hem gezien heb. Dat is dan ook niet zo heel moeilijk. Hij bloedde als een rund, en ik had mijn handen om zijn keel. Een deel van mij schreeuwt dat ik toen harder had moeten knijpen.
Met zichtbare tegenzin nestelt Pierre zich op de stoel tegenover me. Hij wenkt de serveerster. Ze kent hem blijkbaar, want haar blik staat ineens op onweer.
“Dubbele espresso met een flinke slok whiskey. En dan bedoel ik ook een flinke scheut. Oké, schat?”, bestelt Pierre. Het sarcasme druipt er vanaf. De serveerster zegt niets en haast zich terug naar de bar om aan de bestelling te beginnen.
“Wat wil je van me?”, vraagt Pierre direct. “Of ben je hier om te smeken?”
“Grapjas. Waarom zou ik jou om iets smeken? Ik heb alles toch al? Twee prachtige dochters, Chantal. Oh, en over een paar maanden ook nog een stoere zoon”, reageer ik triomfantelijk.
Pierre knikt. “Er is alleen één klein probleem, nietwaar? Jij bent de vader van dat kind niet. Goed, dat ben je ook niet van die andere twee, maar wie herinnert zich dat nog? Wat een leven, zeg, andermans kinderen opvoeden! Een echte vent.”
“Dat ongeboren jochie is nu al meer vent, dan jij ooit zult zijn”, bijt ik terug. “Denk er trouwens maar niet aan om de voogdij op te eisen, want er is geen rechter die het zich in zijn hoofd haalt om jou met een kind te vertrouwen.”
“Rick, maak je geen zorgen. Ik heb geen enkele behoefte aan dat kind. Dan zou ik Chantal en jou er gratis bij krijgen. Wat heeft dat nou voor zin? Jullie zoeken het maar lekker uit samen. Wat mij betreft kunnen jullie allemaal omvallen”, reageert Pierre.
Pierre zegt precies wat ik wil horen. Precies daarom vertrouw ik het voor geen cent.
“Dat is toch waarom je hier bent? Om mij te vertellen dat ik uit de buurt moet blijven?”
“Om je te waarschuwen dat als je in de buurt van mijn gezin komt, dat je de dag erna niet meer wakker zult worden”, verbeter ik hem.
Hoewel ik letterlijk doodserieus ben, lijkt Pierre me niet echt zo te zien.
“Pittig, hoor”, zegt Pierre, zodra hij eenmaal is uitgelachen. “Ik weet inmiddels wel dat je geen normen en waarden meer hebt, als het op je gezin aankomt. Dat kan ik respecteren.”
“Je snapt dat ik het walgelijk vind om jou te horen praten over normen, waarden en respect?”, lach ik terug.
“Je hebt waarschijnlijk wel gelijk”, reageert Pierre, voordat hij een flinke slok van zijn espresso neemt. “Ik zei nog zo: een flinke scheut. Dom wicht.”
“Dan begrijpen we elkaar”, vat ik het maar samen. “Maar dat is niet de enige reden waarom ik je hier heb opgezocht.”
“Ik vroeg me al af wanneer we over Tom zouden beginnen”, reageert Pierre. Dom is hij nooit geweest, dus het verbaasd me niets dat Pierre precies weet wat ik wil gaan vragen.
“Waar is hij?”, vraag ik hem rechtuit.
“Oh, dat weet ik niet, Rick. Ik heb hem al jaren niet meer gesproken. En daar heb ik ook niet echt behoefte aan, nu ik weet dat hij familie van jou is”, vertelt Pierre.
“Waar ken je Tom van?” Pierre kijkt me zwijgend aan. “Je hebt gelijk: ik heb geen grenzen als het op mijn familie aankomt. Tom is familie. Ik ga niet weg voordat jij me alles hebt verteld”, maak ik hem duidelijk.
“Daar was ik al bang voor”, glimlacht Pierre. “Vooruit dan maar. Ik heb met hem op de middelbare school gezeten. We zijn nooit echt maatjes geweest, maar we hadden gezamenlijke vrienden. Het was nogal een wilde tijd.”
En dan kom ik eindelijk alles te weten wat ik me al zo lang afvraag.
“Tijdens het uitgaan werd ons een keer cocaïne aangeboden. Jong en stom, Tom althans, hebben we dat toen uitgeprobeerd. Binnen de kortste keren was Tom daar verslaafd aan. Je weet hoe dat gaat met junks: ze stelen alles om maar aan geld te komen. Ik was zelf wat slimmer: ik begon het spul te verkopen. Daar heb ik veel goede vrienden mee gemaakt.”
“Dat heb ik wel gemerkt”, reageer ik droog.
“Hé, die aanslag op Tom zijn huis was ook niet mijn plan!”, verdedigt Pierre zich. “Ik had alleen maar de opdracht om jou daarheen te sturen. Van mensen die meer te zeggen hebben dan ik. Blijkbaar heb je hen ook pissig gemaakt. Maar daar heeft je familie nu eenmaal talent voor.”
“Hoe bedoel je?”, vraag ik, verbaasd.
“Je broers”, antwoordt Pierre. “Niet alleen Tom. Hij had duizenden euro’s schuld bij ons. Maar Marnix was ook een probleem. De grote agent. Even voor de duidelijkheid: hij wist inderdaad al een hele tijd van Tom en zijn problemen.”
“Schokkend”, denk ik hardop. Daar was ik al lang achter, dankzij de logboeken van Marnix.
“Marnix zat achter onze organisatie aan. Waarom denk je dat hij zomaar ineens gepromoveerd zou worden tot rechercheur? Hij had zaken tegen ieder van ons. En dat is precies de reden waarom hij uit de weg geruimd moest worden.”
Die woorden slaan in als een bom.
Ik heb tot de dag van vandaag altijd gedacht dat de dood van Marnix en Lisa een vreselijk ongeluk is geweest. Nu blijkt dat niet zo te zijn. Ze zijn gewoon uit de weg geruimd. Vermoord.
“Voordat je mij weer de grond in probeert te slaan”, vervolgt Pierre. “Ik had daar niets mee te maken. Dit is iets waar ik ook pas sinds kort weet. Mijn taak was om dicht bij jou in de buurt te blijven en Chantal was het perfecte excuus.”
Ik probeer nog steeds te verwerken wat ik zojuist heb gehoord. Compleet geschokt, zo kun je mijn staat waarschijnlijk het beste beschrijven.
De woorden van Kim vallen ineens op zijn plaats.
“Dit is zoveel groter dan je nu beseft, Rick.”
“Maar maak je geen zorgen. Ook al heb je die aanslag overleefd; wij gaan er vanuit dat je begrepen hebt dat je deze zaak maar beter kunt laten rusten. Je wilt je gezin? Prima, je hebt het. Maar in je eigen woorden: als je ooit nog in ónze buurt komt, dan word jij de volgende ochtend ook niet meer wakker. Jij niet, Chantal niet en zelfs je kinderen niet.”
Ik heb meer dan genoeg gehoord en sta op. Voordat ik me omdraai, spreekt Pierre me nog eens aan.
“Rick? Dit is echt je laatste kans. Jij hebt niets dat ons interesseert, dus blijf uit de buurt. Dan doen wij dat ook. Want nu je alles weet, ben je net zo goed in levensgevaar als Marnix ooit was. Laat Tom voor wat het is.”
Ik geef Pierre geen antwoord en vertrek zo snel als ik kan. Eenmaal buiten steek ik snel een sigaret aan en stap in de auto. Rustig herhaal ik nog eens alles wat Pierre me zojuist heeft verteld.
Pierre en Tom zaten in het drugswereldje. Pierre verkocht, Tom gebruikte. Toen Marnix ontdekte dat Tom bestond en onze broer was, kwam hij er ook achter in welke problemen Tom zat. Als agent loste hij dat volgens het boekje op: onderzoeken, arresteren en aanklagen.
De criminelen vochten terug en dachten met het vermoorden van Marnix een einde te maken aan hun problemen. Er was geen zaak meer. Voor de zekerheid hebben ze mij in de gaten laten houden door Pierre. Toen ik te dichtbij kwam hebben ze me naar het oude huis van Tom gelokt en dat in brand gestoken.
Alles begint ineens zoveel logischer te klinken. Ik weet dat Pierre gelijk heeft.
En Kim? Daarom is ze natuurlijk vertrokken. Ik kwam dichtbij de waarheid. Te dichtbij. Ze zullen haar vast bedreigd hebben. Een plotselinge overplaatsing, noemde ze het zelf. Yeah, right.
Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar: Pierre heeft gelijk. Dit moet ik laten rusten. Hier kan ik niet tegenop. Niet alleen. Dit is het moment waarop ik definitief voor mijn gezin moet kiezen. Zelfs als dat betekent dat ik Tom achter moet laten.
Ik kan niet anders.
Voorproefje:
Hoofdstuk 49 - Broertje - Rick, nog steeds geschokt door wat hij ontdekt heeft, besluit om zijn gezin definitief te vormen. Anne en Noor komen achter de zwangerschap van Chantal.
Hoofdstuk 50 - De Ring - Bij het in orde maken van de kinderkamer, vindt Rick opnieuw iets van Marnix. Na de eerste chemokuur komt er nieuws over de gezondheid van Noor.
Snakebite
Superlid
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nou, ik heb niet echt iets veranderd. Het hangt er vanaf hoeveel dialoog er in een hoofdstuk voorkomt. Om daar teveel van in één alinea te proppen, vind ik zelf storend. Op een A4'tje ziet het iets beter uit dan hier, trouwens.luierfan_boy zei:Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
