Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Truckertje
Little en papa / Caregiver
Na het lezen van het verhaal "peetoom" heb ik mezelf ook aangemeld. Vind dit verhaal geweldig. !1 Heb er zelfs beelden bij in mijn hoofd. Hoop dat er binnenkort nog een vervolg komt.
ricardo dl
Holo my all time favorite
YESSSSSSSSSSSSSSZ
Re: Peetoom (Nieuwe delen)
zeker ook ik kijk nog steeds uit naar een vervolg, ben je al begonnen met je eigen site snakebite?ikkuh! zei:voor jouw verhaal is geduld een schone zaak en na heel wat maandagen uitkijken naar een vervolg heb ik nog steeds zin om verder te lezen aan jouw mooie verhaalSnakebite zei:
kevin13011999
Luiers zijn love, luiers zijn life
ga alsjeblieft weer verder en laat het een happy ending worden anne raakt van de drugs af en rick blijkt net als marnix toch te leven
diaperlover14
Nieuw lid
Alsjeblieft, ga verder met dit ongelooflijk goed verhaal... ik ben 14 en heb al jouw verhalen gelezen. Ik hoop fat je de motivatie teug vindt want dit verhaal is echt goed
Snakebite
Superlid
Beste allemaal,
Ik dank jullie voor de vele, lieve berichten! Het is hartverwarmend om te zien hoe geliefd de verhalen en personages zijn. ^-^
Hoewel ik al verschillende keren een herstart heb beloofd - en geprobeerd - te maken, was me dit tot op heden niet gelukt. Tot op heden, inderdaad, want in de afgelopen week heeft de inspiratie eindelijk haar weg weer terug naar me gevonden. Er zijn nieuwe hoofdstukken klaar!
Morgen zal ik nummer 68 uploaden. Dank voor jullie geduld. Ik hoop dat dit het wachten waard zal blijken te zijn!
Snakebite.
Ik dank jullie voor de vele, lieve berichten! Het is hartverwarmend om te zien hoe geliefd de verhalen en personages zijn. ^-^
Hoewel ik al verschillende keren een herstart heb beloofd - en geprobeerd - te maken, was me dit tot op heden niet gelukt. Tot op heden, inderdaad, want in de afgelopen week heeft de inspiratie eindelijk haar weg weer terug naar me gevonden. Er zijn nieuwe hoofdstukken klaar!
Morgen zal ik nummer 68 uploaden. Dank voor jullie geduld. Ik hoop dat dit het wachten waard zal blijken te zijn!
Snakebite.
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 68)
Hoofdstuk 68: De Waarheid
De schemering. Het is licht genoeg om zelf te kunnen zien wat je doet, maar ook donker genoeg om dat te verbergen indien nodig. Het ideale moment om ongemerkt het huis binnen te sluipen voor een meisje dat zeventien is geworden en dat heeft gevierd met een dagje blowen. Als Marnix daar toch eens achter zou komen, dan zou ik een groot probleem hebben. Misschien nog wel groter dan op de dag waar hij mijn luiers ontdekte, en weggooide.
Ik vloek even binnensmonds als ik terugdenk aan het moment waarop ik anderhalf pak luiers in de vuilnisbak zag verdwijnen, gevolgd door die van Noor. Zij mag sindsdien wakker worden in een nat bed. Stel je voor – je tienerdochter in een luier ; het meest beschamende wat je als vader kunt hebben. Nee, dan liever ongelukkige kinderen!
Voordat ik de huissleutel in het slot steek, haal ik nog eens diep adem en probeer ik de negatieve energie achter me te laten. Het heeft geen zin die frustratie nu met me mee te slepen. Waarschijnlijk trek ik dan alleen nog maar meer ongeluk aan. Dat is het laatste wat ik nu kan gebruiken. Het plan is duidelijk: naar binnen sluipen en zorgen dat het Marnix niet opvalt. Als ik eenmaal boven ben, komt alles vanzelf wel goed.
Met meer geduld dan ik Rick ooit een kop koffie heb zien wegdrinken draai ik de sleutel langzaam om in het slot. Geruisloos, totdat ik de verwachte klik hoor. Voorzichtig duw ik de deur een klein stukje open en haal ik de sleutel er weer uit. Zo snel als een ninja stop ik die in mijn broekzak, waarna ik de deur steeds verder openmaak. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren en ik bid de hele tijd dat de scharnieren stilletjes instemmen met mijn binnensluipen. Gelukkig doen ze dat, en al snel sta ik in de gang.
Vluchtig sluit ik de deur weer en begeef ik me richting de trap. Ik ben zo slim geweest om buiten mijn schoenen al uit te doen, waardoor mijn stappen geen geluid maken. Halverwege de trap blijf ik ineens stokstijf staan. In mijn concentratie had ik enkele geluiden uit de woonkamer wel gehoord, maar niet geregistreerd.
Er wordt geschreeuwd in de woonkamer…
Ik hurk voorzichtig op de trede waar ik ben blijven staan, terwijl ik me stevig aan de trapleuning vastgrijp. Mijn oren gespitst, speurend naar het schreeuwende stemgeluid dat zich zojuist nog liet gelden.
Dat schreeuwen is inmiddels verstomd. Er wordt nu op normaal niveau gesproken. Ik kan de stemmen niet met zekerheid aan iemand toewijzen, echter is mij duidelijk dat het er pittig aan toe gaat in de woonkamer.
Zouden Marnix en Chantal weer ruzie hebben?
Ik heb nooit begrepen dat die twee zijn getrouwd. Rick was nog maar net verdwenen. Natuurlijk vind ik het logisch dat zijn broer en vriendin daar samen om getreurd hebben. Maar trouwen? Ze hebben zo’n verschillende persoonlijkheden. Ik heb vanaf het begin af aan al gezegd dat het niet zou werken. Natuurlijk werd daar niet naar geluisterd. Wat weet een vijftienjarige ook van liefde, toch? Nou, na een paar wittebroodsweken sloeg het geruzie toe en kreeg die puber toch maar mooi gelijk!
Het is sindsdien iedere week wel raak. Mijn vader drinkt te veel, en daar ergert Chantal zich aan. Dit wordt logischerwijs gevolgd door de irritaties van mijn vader aan het bemoeien van Chantal. Het is net een cirkeltje, waar ze maar niet uit kunnen komen. Tja. Misschien maar gewoon geen alcohol meer in huis halen, Chantal? Óf Marnix stopt met drinken, ofwel hij vertrekt om zelf drank te halen. Deur op slot. Klaar!
Ineens hoor ik het gesprek weer luider worden, en herken ik de stem van Marnix. Ik had kunnen weten dat hij erbij betrokken zou zijn. Voorzichtig leun ik iets richting de muur, in de hoop te kunnen achterhalen met wie hij ruzie aan het maken is.
“Het interesseert me geen bal wat jij denkt, vriend!”, hoor ik Marnix schreeuwen. “Niemand weet precies wat er met Rick is gebeurd! Laat mij toch met rust!”
“Misschien interesseert het jou niet waar je broer is, maar mij wél!”
Het is Max. Ik weet zeker dat het zijn stem is. Wat raar – ik heb hem nog nooit horen schreeuwen. Het is altijd een vrolijke man. Té vrolijk, zoals Rick zou zeggen. Waarom zouden ze na al die tijd nog ruzie maken over Rick?
“Dan ga je hem toch lekker zelf zoeken? Hij is vrijwillig weggegaan. Ik wil er nu niets meer over horen!”, reageert Marnix luid.
Max laat zich duidelijk niet afschepen. “Vrijwillig weggegaan? Hij is vertrokken om zijn gezin te beschermen! Om JOU te redden. Je denkt toch niet dat ik geloof dat jij tóévallig verschijnt als Rick verdwijnt, of wel?”
“Go, Max!”, fluister ik.
“Het interesseert mij echt niet wat jij wel en niet gelooft, Max. Ik heb mijn broer al niet meer gezien sinds Lisa is overleden. Als je dat niet gelooft, dan is híér de deur!”
Ik schrik enorm als de deur van de woonkamer een stukje openvliegt. Gelukkig zit ik al dusdanig hoog op de trap, dat ze mij niet zomaar kunnen zien zitten. Dit is ideaal – nu kan ik de rest van het gesprek volledig meekrijgen!
“Ik ga helemaal nergens naartoe. Je hebt me nu vaak genoeg weggestuurd, Marnix. Rick was als een zoon voor me. Ik wil weten waar hij is!”
“Je bent niet de eerste vader die door Rick is teleurgesteld. Neem het maar niet persoonlijk op”, zegt Marnix cynisch. Ik zie nog net dat hij een bierflesje in zijn hand heeft. Het zou ook eens niet..
“Het gaat niet alleen om mij, Marnix. Iedereen die om Rick geeft heeft recht op de waarheid! Wat dacht je van zijn kind?”
“Om Joni hoef je jezelf geen zorgen te maken, Max. Wij kunnen hier prima voor haar zorgen”, wuift Marnix dat argument weg.
“Ik heb het niet over Joni. Ik heb het over zijn zóón! Niet doen alsof je neus bloedt, vriend. Dat kind heeft het recht om zijn vader te leren kennen!”, roept Max kwaad.
Mijn maag draait zich om. De zoon van Rick? Wat is dit? Sinds wanneer heeft Rick een zoon? Mijn ogen en oren zijn ineens zo groot als schoteltjes.
“Dat kind heeft mazzel dat het nooit hoeft te ontdekken wat voor een loser zijn vader is. Iemand die constant wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid! Hij heeft nog wel het goede voorbeeld geha..”.
Marnix krijgt de kans niet om zijn zin af te maken.
“Waag het niet om ooit nog zo over je broer te spreken, lafaard”, roept Max woest, terwijl zijn handen Marnix tegen de muur aanduwen. Dat gaat verdacht makkelijk voor iemand van zijn leeftijd en lichamelijke conditie. Dat moet betekenen dat Marnix weer flink gezopen heeft.
“Het goede voorbeeld? Wie is er jaren weggeweest zonder om te kijken naar zijn dochters? WIE? Juist, jij! En jullie vader? Die zo’n stabiel gezin neergezet heeft dat hij in het buitenland een derde zoon had waar jullie niets vanaf wisten?! Rick keek tegen jou op, ja. Maar jij bent geen schim van de man die Rick in jou zag”, briest Max.
“Ik heb er niet voor gekozen om al die tijd weg te blijven. Dat weet jij ook dondersgoed als je de zogenaamde waarheid kent!”, verdedigt Marnix zich. “Rick kiest ervoor!”
“Dat is niet waar, Marnix! Geef het nou toch toe! Ik weet dat Rick naar Italië is gekomen. Dat jij daar al die tijd tegen je wil geweest bent. Ik wéét het! Wat is er daar gebeurd, Marnix? Waar is Rick? Waar is Jim? Zijn vrouw? Zijn dochter? Voor de draad ermee!”, dramt Max verder.
Ineens hoor ik een heel ander geluid van Marnix komen dan tot nu toe het geval was. Het schreeuwen heeft plaats gemaakt voor snikken. Hij … huilt. Langzaam zie ik hem tegen de muur richting de vloer zakken.
Mijn maag draait nog steeds. Ik voel mezelf echt misselijk worden. Ik wist wel dat er meer achter de verdwijning van Rick zat dan Marnix wilde laten blijken. Rick zou ons nooit zomaar in de steek laten. Hij is dus in Italië!
Maar, wat heeft Eva hiermee te maken? Zij is ook vermist, net als haar ouders. Nooit heeft de politie iets van ze kunnen vinden. Zijn zij dan ook in Italië? Dat kan toch niet? Eva was al een tijdje eerder weg dan Rick..
En dan nog! Waar komt die zoon van Rick nu ineens vandaan? Nooit heeft hij het daarover gehad. Nooit! Waarom zou Max zoiets verzinnen? Om Marnix aan het praten te krijgen? De wiet begint zich te wreken en, in combinatie met de stress van dit moment, begint het kokhalzen.
“Marnix, ik weet dat je jezelf schuldig voelt. Dat je drinkt om dat weg te stoppen. Dat je voor Joni en Chantal zorgt uit schuldgevoel naar Rick. Dat je jezelf schaamt voor Anne en Noor omdat je in jouw ogen niet zo’n goede vader voor ze kunt zijn als Rick was. Dat is niet jouw schuld! Vind je het gek, met al die stress?”, troost Max mijn vader. Zijn toon is compleet milder geworden.
“Hou op, Max. Hou op!”, jammert Marnix. De tranen vloeien rijkelijk over zijn wangen.
“Nee, JIJ moet ophouden. Ophouden met vluchten en met drinken. Jij moet beginnen met praten over wat er is gebeurd. Zo kun je niet verder leven. En de kinderen ook niet, Marnix!”
Een ijzige stilte valt, als ik me realiseer waar Max op doelt. Max weet het. Marnix weet het. En ik weet het nu ook.
“Hij is dood, Max. Rick is dood”, snikt Marnix. De bevestiging snijdt dwars door Max heen, en zijn ogen schieten vol.
“Ik weet het, jongen. Ik weet het”, sust hij Marnix.
Op dat moment houd ik het ook niet meer binnen. Ik barst in snikken uit, die zich al snel laten volgen door oncontroleerbaar geschreeuw. Dit kan niet waar zijn!
Hoofdstuk 68: De Waarheid
De schemering. Het is licht genoeg om zelf te kunnen zien wat je doet, maar ook donker genoeg om dat te verbergen indien nodig. Het ideale moment om ongemerkt het huis binnen te sluipen voor een meisje dat zeventien is geworden en dat heeft gevierd met een dagje blowen. Als Marnix daar toch eens achter zou komen, dan zou ik een groot probleem hebben. Misschien nog wel groter dan op de dag waar hij mijn luiers ontdekte, en weggooide.
Ik vloek even binnensmonds als ik terugdenk aan het moment waarop ik anderhalf pak luiers in de vuilnisbak zag verdwijnen, gevolgd door die van Noor. Zij mag sindsdien wakker worden in een nat bed. Stel je voor – je tienerdochter in een luier ; het meest beschamende wat je als vader kunt hebben. Nee, dan liever ongelukkige kinderen!
Voordat ik de huissleutel in het slot steek, haal ik nog eens diep adem en probeer ik de negatieve energie achter me te laten. Het heeft geen zin die frustratie nu met me mee te slepen. Waarschijnlijk trek ik dan alleen nog maar meer ongeluk aan. Dat is het laatste wat ik nu kan gebruiken. Het plan is duidelijk: naar binnen sluipen en zorgen dat het Marnix niet opvalt. Als ik eenmaal boven ben, komt alles vanzelf wel goed.
Met meer geduld dan ik Rick ooit een kop koffie heb zien wegdrinken draai ik de sleutel langzaam om in het slot. Geruisloos, totdat ik de verwachte klik hoor. Voorzichtig duw ik de deur een klein stukje open en haal ik de sleutel er weer uit. Zo snel als een ninja stop ik die in mijn broekzak, waarna ik de deur steeds verder openmaak. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren en ik bid de hele tijd dat de scharnieren stilletjes instemmen met mijn binnensluipen. Gelukkig doen ze dat, en al snel sta ik in de gang.
Vluchtig sluit ik de deur weer en begeef ik me richting de trap. Ik ben zo slim geweest om buiten mijn schoenen al uit te doen, waardoor mijn stappen geen geluid maken. Halverwege de trap blijf ik ineens stokstijf staan. In mijn concentratie had ik enkele geluiden uit de woonkamer wel gehoord, maar niet geregistreerd.
Er wordt geschreeuwd in de woonkamer…
Ik hurk voorzichtig op de trede waar ik ben blijven staan, terwijl ik me stevig aan de trapleuning vastgrijp. Mijn oren gespitst, speurend naar het schreeuwende stemgeluid dat zich zojuist nog liet gelden.
Dat schreeuwen is inmiddels verstomd. Er wordt nu op normaal niveau gesproken. Ik kan de stemmen niet met zekerheid aan iemand toewijzen, echter is mij duidelijk dat het er pittig aan toe gaat in de woonkamer.
Zouden Marnix en Chantal weer ruzie hebben?
Ik heb nooit begrepen dat die twee zijn getrouwd. Rick was nog maar net verdwenen. Natuurlijk vind ik het logisch dat zijn broer en vriendin daar samen om getreurd hebben. Maar trouwen? Ze hebben zo’n verschillende persoonlijkheden. Ik heb vanaf het begin af aan al gezegd dat het niet zou werken. Natuurlijk werd daar niet naar geluisterd. Wat weet een vijftienjarige ook van liefde, toch? Nou, na een paar wittebroodsweken sloeg het geruzie toe en kreeg die puber toch maar mooi gelijk!
Het is sindsdien iedere week wel raak. Mijn vader drinkt te veel, en daar ergert Chantal zich aan. Dit wordt logischerwijs gevolgd door de irritaties van mijn vader aan het bemoeien van Chantal. Het is net een cirkeltje, waar ze maar niet uit kunnen komen. Tja. Misschien maar gewoon geen alcohol meer in huis halen, Chantal? Óf Marnix stopt met drinken, ofwel hij vertrekt om zelf drank te halen. Deur op slot. Klaar!
Ineens hoor ik het gesprek weer luider worden, en herken ik de stem van Marnix. Ik had kunnen weten dat hij erbij betrokken zou zijn. Voorzichtig leun ik iets richting de muur, in de hoop te kunnen achterhalen met wie hij ruzie aan het maken is.
“Het interesseert me geen bal wat jij denkt, vriend!”, hoor ik Marnix schreeuwen. “Niemand weet precies wat er met Rick is gebeurd! Laat mij toch met rust!”
“Misschien interesseert het jou niet waar je broer is, maar mij wél!”
Het is Max. Ik weet zeker dat het zijn stem is. Wat raar – ik heb hem nog nooit horen schreeuwen. Het is altijd een vrolijke man. Té vrolijk, zoals Rick zou zeggen. Waarom zouden ze na al die tijd nog ruzie maken over Rick?
“Dan ga je hem toch lekker zelf zoeken? Hij is vrijwillig weggegaan. Ik wil er nu niets meer over horen!”, reageert Marnix luid.
Max laat zich duidelijk niet afschepen. “Vrijwillig weggegaan? Hij is vertrokken om zijn gezin te beschermen! Om JOU te redden. Je denkt toch niet dat ik geloof dat jij tóévallig verschijnt als Rick verdwijnt, of wel?”
“Go, Max!”, fluister ik.
“Het interesseert mij echt niet wat jij wel en niet gelooft, Max. Ik heb mijn broer al niet meer gezien sinds Lisa is overleden. Als je dat niet gelooft, dan is híér de deur!”
Ik schrik enorm als de deur van de woonkamer een stukje openvliegt. Gelukkig zit ik al dusdanig hoog op de trap, dat ze mij niet zomaar kunnen zien zitten. Dit is ideaal – nu kan ik de rest van het gesprek volledig meekrijgen!
“Ik ga helemaal nergens naartoe. Je hebt me nu vaak genoeg weggestuurd, Marnix. Rick was als een zoon voor me. Ik wil weten waar hij is!”
“Je bent niet de eerste vader die door Rick is teleurgesteld. Neem het maar niet persoonlijk op”, zegt Marnix cynisch. Ik zie nog net dat hij een bierflesje in zijn hand heeft. Het zou ook eens niet..
“Het gaat niet alleen om mij, Marnix. Iedereen die om Rick geeft heeft recht op de waarheid! Wat dacht je van zijn kind?”
“Om Joni hoef je jezelf geen zorgen te maken, Max. Wij kunnen hier prima voor haar zorgen”, wuift Marnix dat argument weg.
“Ik heb het niet over Joni. Ik heb het over zijn zóón! Niet doen alsof je neus bloedt, vriend. Dat kind heeft het recht om zijn vader te leren kennen!”, roept Max kwaad.
Mijn maag draait zich om. De zoon van Rick? Wat is dit? Sinds wanneer heeft Rick een zoon? Mijn ogen en oren zijn ineens zo groot als schoteltjes.
“Dat kind heeft mazzel dat het nooit hoeft te ontdekken wat voor een loser zijn vader is. Iemand die constant wegloopt voor zijn verantwoordelijkheid! Hij heeft nog wel het goede voorbeeld geha..”.
Marnix krijgt de kans niet om zijn zin af te maken.
“Waag het niet om ooit nog zo over je broer te spreken, lafaard”, roept Max woest, terwijl zijn handen Marnix tegen de muur aanduwen. Dat gaat verdacht makkelijk voor iemand van zijn leeftijd en lichamelijke conditie. Dat moet betekenen dat Marnix weer flink gezopen heeft.
“Het goede voorbeeld? Wie is er jaren weggeweest zonder om te kijken naar zijn dochters? WIE? Juist, jij! En jullie vader? Die zo’n stabiel gezin neergezet heeft dat hij in het buitenland een derde zoon had waar jullie niets vanaf wisten?! Rick keek tegen jou op, ja. Maar jij bent geen schim van de man die Rick in jou zag”, briest Max.
“Ik heb er niet voor gekozen om al die tijd weg te blijven. Dat weet jij ook dondersgoed als je de zogenaamde waarheid kent!”, verdedigt Marnix zich. “Rick kiest ervoor!”
“Dat is niet waar, Marnix! Geef het nou toch toe! Ik weet dat Rick naar Italië is gekomen. Dat jij daar al die tijd tegen je wil geweest bent. Ik wéét het! Wat is er daar gebeurd, Marnix? Waar is Rick? Waar is Jim? Zijn vrouw? Zijn dochter? Voor de draad ermee!”, dramt Max verder.
Ineens hoor ik een heel ander geluid van Marnix komen dan tot nu toe het geval was. Het schreeuwen heeft plaats gemaakt voor snikken. Hij … huilt. Langzaam zie ik hem tegen de muur richting de vloer zakken.
Mijn maag draait nog steeds. Ik voel mezelf echt misselijk worden. Ik wist wel dat er meer achter de verdwijning van Rick zat dan Marnix wilde laten blijken. Rick zou ons nooit zomaar in de steek laten. Hij is dus in Italië!
Maar, wat heeft Eva hiermee te maken? Zij is ook vermist, net als haar ouders. Nooit heeft de politie iets van ze kunnen vinden. Zijn zij dan ook in Italië? Dat kan toch niet? Eva was al een tijdje eerder weg dan Rick..
En dan nog! Waar komt die zoon van Rick nu ineens vandaan? Nooit heeft hij het daarover gehad. Nooit! Waarom zou Max zoiets verzinnen? Om Marnix aan het praten te krijgen? De wiet begint zich te wreken en, in combinatie met de stress van dit moment, begint het kokhalzen.
“Marnix, ik weet dat je jezelf schuldig voelt. Dat je drinkt om dat weg te stoppen. Dat je voor Joni en Chantal zorgt uit schuldgevoel naar Rick. Dat je jezelf schaamt voor Anne en Noor omdat je in jouw ogen niet zo’n goede vader voor ze kunt zijn als Rick was. Dat is niet jouw schuld! Vind je het gek, met al die stress?”, troost Max mijn vader. Zijn toon is compleet milder geworden.
“Hou op, Max. Hou op!”, jammert Marnix. De tranen vloeien rijkelijk over zijn wangen.
“Nee, JIJ moet ophouden. Ophouden met vluchten en met drinken. Jij moet beginnen met praten over wat er is gebeurd. Zo kun je niet verder leven. En de kinderen ook niet, Marnix!”
Een ijzige stilte valt, als ik me realiseer waar Max op doelt. Max weet het. Marnix weet het. En ik weet het nu ook.
“Hij is dood, Max. Rick is dood”, snikt Marnix. De bevestiging snijdt dwars door Max heen, en zijn ogen schieten vol.
“Ik weet het, jongen. Ik weet het”, sust hij Marnix.
Op dat moment houd ik het ook niet meer binnen. Ik barst in snikken uit, die zich al snel laten volgen door oncontroleerbaar geschreeuw. Dit kan niet waar zijn!
Truckertje
Little en papa / Caregiver
Yeah, hoop dat er nu weer snel een vervolg komt. Dit is toch 1 van mijn favoriete verhalen.
