Nog niet klaar Peetoom
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
super weer
Snakebite
Superlid
Peetoom (Hoofdstuk 69)
Hoofdstuk 69: De Waarheid II
Ik tril nog steeds enorm, wanneer Max en Marnix me voorzichtig op de bank in de woonkamer laten zakken. Max gaat naast me zitten en blijft me doordringend aankijken. Dat doet hij altijd als hij me probeert te lezen. Heb ik weer geblowd? Hij zal het snel genoeg in de gaten hebben. Marnix is naar de keuken gelopen, waar hij quasi-bezorgd een glas water voor me haalt.
“Anne, alweer?”, fluistert Max teleurgesteld.
“Het is mijn verjaardag, Max. Laat me. Hij heeft toch te veel gedronken om het door te hebben”, fluister ik geïrriteerd terug.
Al snel is Marnix terug in de woonkamer en hij zet het glas water voor me op tafel. Zelf laat hij zich in de luie stoel zakken. Met één hand masseert hij de tempels van zijn voorhoofd. Zijn blik ontwijkt ons. Marnix weet dat hij er nu niet langer onderuit kan om de waarheid te vertellen, echter verraadt zijn lichaamstaal dat hij dit eigenlijk helemaal niet wilt. Het zal ook voor hem behoorlijk wat slechte herinneringen naar boven halen.
“Ik weet niet goed waar ik moet beginnen”, geeft hij uiteindelijk toe.
“Waarom vertel je ons niet gewoon het hele verhaal?”, stelt Max voor. “Het is tijd dat we voor ééns en voor altijd helder krijgen hoe het verhaal in elkaar zit. En het is allemaal begonnen op de dag dat Lisa is overleden.”
Marnix schudt direct zijn hoofd. “Nee, Max. Het is al vele jaren daarvoor begonnen. Toen Rick en ik nog jong waren.”
“Misschien moet je dan daar beginnen?”, sneer ik, voordat ik toch maar een slok water neem.
“De man die verantwoordelijk is voor alles heet Luca di Stefano”, vertelt Marnix. “Hij heeft ook het ongeluk van mij en Mama laten veroorzaken. Alles gaat terug naar de tijd waar mijn eigen vader nog bij de politie werkte. Hij had mijn moeder, Rick en mij achtergelaten om te werken aan een lange, grote klus. Hierbij moest hij undercover. Dat gaat niet als je een gezin met je mee moet slepen. Hun veiligheid maakt je dan té kwetsbaar.”
Marnix pauzeert even. Hij heeft het zichtbaar moeilijk.
“Mijn vader zat in een internationaal team van agenten, die als doel hadden om Luca te laten veroordelen. Hij was toen al een succesvolle crimineel, met een enorme groep mensen om hem heen. Mijn vader moest die organisatie infiltreren. Uiteindelijk is hem dit gelukt, en wist hij het vertrouwen van Luca te winnen.”
“Maar…?”, probeert Max de gevallen stilte te doorbreken.
“Rick heeft zijn genen niet van een vreemde gekregen. Mijn vader had ook de grootste moeite om van de vrouwen af te blijven. Hij wist niet alleen het vertrouwen van Luca te winnen, maar ook van zijn vrouw. Hun affaire heeft maar kort geduurd, echter niet te kort om haar zwanger te maken. Je oom Tom is daaruit geboren.”
Mijn oren tuiten. Er komt ineens veel informatie op me af. Ik wist dat onze familiegeschiedenis niet zo standaard was, maar het begint langzaam te lijken op een slechte roman.
“Luca heeft altijd gedacht dat Tom zijn zoon was, totdat mijn vader genoeg bewijzen had verzameld om hem te laten veroordelen. Mijn vader kwam toen met Tom terug naar Nederland, maar Tom zwoer wraak. Omdat hij onze moeder niet onder ogen durfde te komen, heeft Pa Tom laten opgroeien bij voormalige collega’s van hem. Onze moeder heeft het nooit geweten”, vervolgt Marnix zijn verhaal.
“Maar Oma is toch heel vroeg gestorven?”, vraag ik verbaasd. Ik kan me herinneren dat Rick wel eens over haar en Opa heeft verteld.
“Dat klopt”, zucht Marnix. “Ik was zeventien, en Rick pas vier. Oma kreeg kanker. Het was zo’n agressieve vorm dat de artsen niets konden doen. Vijf jaar later, vlak voor jouw geboorte, kwam het nieuws dat Luca vervroegd zou worden vrijgelaten. Mijn vader kreeg ontzettend last van stress en toen jij een half jaar oud was, kreeg hij een hartaanval. Hij heeft het niet gered.”
Langzaam banen de tranen zich een weg over de wangen van Marnix. Ook Max heeft het zichtbaar moeilijk met het verhaal. Hij steekt een sigaar aan. Emoties verbergen achter rook. Rick deed dat ook altijd. Sinds ik blow, snap ik heel goed hoe het werkt.
“Uiteindelijk heeft Luca achttien jaar vastgezeten, voordat hij vrijkwam. Wij hebben dat nooit zien aankomen. Er was geen waarschuwing, geen bericht, niets. Achteraf gezien hadden we kunnen verwachten dat hij ooit wraak zou willen nemen. Maar mijn vader was al dood. Er was niemand om wraak op te nemen”, gaat Marnix verder.
“Behalve wij.. Opa’s gezin”, vul ik in.
“Precies. Luca’s haat was zo groot dat hij niet kon accepteren dat alles voorbij was. In zijn ogen had Opa Tom van hem afgepakt. Tom was inmiddels te goed verborgen. Zelfs Luca’s organisatie had hem nooit kunnen vinden. Dus had hij nog maar één keuze. Een zoon voor een zoon.”
Even blijft het stil, terwijl de gedachten van Marnix waarschijnlijk gevuld worden met de herinneringen aan Mama.
“Lisa en ik waren uit eten om te vieren dat ik promotie had gemaakt. We hadden geen idee dat we gevolgd werden. De auto die ons raakte had een verstevigd chassis en was er duidelijk op gebouwd om zijn tegenligger te rammen. Binnen een paar seconden was het gebeurd. Een frontale botsing, waarbij we in een spin terecht kwamen. Door de barrière het water in. Er was niets dat ik voor Mama kon doen, Anne. Echt niet”, snikt Marnix.
“Dat weet ik toch”, zeg ik, opvallend rustig. “Je hebt altijd enorm veel van Mama gehouden. Je zou alles hebben gedaan om haar te redden.”
“Ik was amper uit het wrak van onze auto geklommen, toen ik de handlangers op me af zag komen. Voordat ik er ook maar aan kon denken om mijn pistool te trekken, hadden ze me al vastgebonden. Ik werd achter in hun auto gegooid en verloor mijn bewustzijn. Toen ik bijkwam, waren we al in Italië. Daar hebben ze mij al die tijd vastgehouden”, besluit Marnix zijn verhaal over de dag waarop mijn moeder stierf.
Het valt me op dat Marnix steeds rechter in zijn stoel gaat zitten. Alsof hij meer tot leven komt, naarmate hij zijn verhaal vertelt. Afgezien van Chantal, zal misschien niemand het hebben geweten.
“Luca had nooit de bedoeling om Lisa te vermoorden, maar hij heeft er nooit een traan om gelaten. Hij had zijn wraak genomen, omdat in zijn ogen ons gezin nooit meer gelukkig zou worden.”
“Maar Chantal en Rick hebben natuurlijk wel…”, probeer ik de rest van het verhaal in te vullen, voordat Marnix me onderbreekt.
“Precies. Jullie werden langzaam wél weer gelukkig. Wel weer een gezin. Ik had nooit gedacht dat Rick dat in hem had, maar hij speelde het toch klaar. En jullie ook. Luca probeerde me soms met nieuws van hier te sarren. Dat deed me geen pijn, maar maakte me juist trots.”
Even blijf het stil.
“Luca had al een hele tijd wat mannetjes in Nederland geplaatst. Voor het geval Tom ooit boven water zou komen. Hij had ook zijn eigen zoon meegestuurd. Pierre was een echte smeerlap.”
“Vertel het mij..”, denk ik sarcastisch.
“Pierre gebruikte alles en iedereen om dit gezin alsnog kapot te maken. Jou, Chantal, iedereen. Toen Pierre stierf, sloegen bij Luca alle stoppen door. Hij investeerde veel geld in het omkopen van een agent. Jullie kennen Jim vast nog wel. Luca wilde dat Jim Tom zou opsporen. Daarna moest hij Tom en Rick naar Italië brengen.
In eerste instantie werd Jim verleid door het geld. Na veel inspanningen wist hij Tom te vinden. Toen hij zag hoe Tom werd mishandeld door de handlangers van Luca, gaf hij al het geld terug. Luca wilde persé dat Jim Rick ook naar Italië bracht. Om dat kracht bij te zetten liet hij de vrouw en dochter van Jim ontvoeren. Eva zat bij jou op Scouting, toch?”
Ik knik zachtjes. Vlak voordat Rick verdween, hebben in de buurt ook veel mensen gezocht naar Eva en haar moeder. Ik zie nog voor me hoe Jim er toen aan toe was.
“Jim had geen keuze meer. Hij moest Rick naar Italië krijgen om zijn eigen gezin te redden. Jim had er alleen niet op gerekend dat Rick mee zou werken. Rick was er klaar voor om alles voor ééns en altijd af te sluiten. In de tussentijd had hij namelijk alle informatie al gelezen in mijn logboeken.”
“Dus daarom is Rick zo plotseling vertrokken”, fluister ik zachtjes.
“Voor jullie was het inderdaad plotseling. Maar voor Luca was het allemaal volgens plan. Hij had nu alle drie de zonen van mijn vader bij elkaar. Ook iedereen die hij ooit onder druk had gezet om hem te helpen. Allemaal bij elkaar op een jacht. Eén bom was genoeg om alles voor ééns en altijd uit de weg te ruimen.
Wat echter niet volgens plan was, is dat Rick en Jim eerder in Italië waren dan verwacht. Ze hebben Luca verrast. Hij moest overhaast de bom laten plaatsen en ons zo lang mogelijk bezig houden. Dat lukte niet, en dus begon hij ons één-voor-één te vermoorden. Jim. Zijn vrouw. Merel..”, vertelt Marnix verder.
“Merel ook?”, schrik ik op. Ik heb nooit geweten dat zij bij de hele zaak betrokken was.
“Ja. Uiteindelijk wisten wij drieën met Eva te ontsnappen, maar we kwamen niet ver. Tom en ik hadden al op een speedboot kunnen klimmen. Rick moest Eva dragen. Het arme kind was helemaal in shock. Maar ze konden niet samen beneden komen. Op dat moment stond Luca op het dek. Hij had een pistool gericht op Rick.”
“Hij heeft hem doodgeschoten..”, stamel ik.
“Nee”, schudt Marnix. “De bom ging af. Er was enorm veel chaos. Wij werden in het water geslagen. Overal was bloed, dreven er lichamen. Van Luca, Rick en Eva hebben ze nooit iets terug kunnen vinden. Ze stonden veel te dicht bij de explosie.”
Iedereen huilt. Marnix, Max en ikzelf ook. Van verdriet, omdat ik Rick mis. Van trots, omdat hij zichzelf wilde opofferen voor zijn gezin. Er schiet vanalles door mijn gedachten. Maar er is er ééntje die blijft hangen.
“Jullie hadden het net over de zoon van Rick. Maar, Rick heeft toch helemaal geen kinderen van zichzelf? Alleen ons drieën, zeg maar?”
Ik zie hoe Max en Marnix elkaar vragend aankijken. Het blijft opnieuw even verdacht stil.
“Anne, ik denk dat ik je dat het beste kan vertellen”, zegt Max plotseling.
Hoofdstuk 69: De Waarheid II
Ik tril nog steeds enorm, wanneer Max en Marnix me voorzichtig op de bank in de woonkamer laten zakken. Max gaat naast me zitten en blijft me doordringend aankijken. Dat doet hij altijd als hij me probeert te lezen. Heb ik weer geblowd? Hij zal het snel genoeg in de gaten hebben. Marnix is naar de keuken gelopen, waar hij quasi-bezorgd een glas water voor me haalt.
“Anne, alweer?”, fluistert Max teleurgesteld.
“Het is mijn verjaardag, Max. Laat me. Hij heeft toch te veel gedronken om het door te hebben”, fluister ik geïrriteerd terug.
Al snel is Marnix terug in de woonkamer en hij zet het glas water voor me op tafel. Zelf laat hij zich in de luie stoel zakken. Met één hand masseert hij de tempels van zijn voorhoofd. Zijn blik ontwijkt ons. Marnix weet dat hij er nu niet langer onderuit kan om de waarheid te vertellen, echter verraadt zijn lichaamstaal dat hij dit eigenlijk helemaal niet wilt. Het zal ook voor hem behoorlijk wat slechte herinneringen naar boven halen.
“Ik weet niet goed waar ik moet beginnen”, geeft hij uiteindelijk toe.
“Waarom vertel je ons niet gewoon het hele verhaal?”, stelt Max voor. “Het is tijd dat we voor ééns en voor altijd helder krijgen hoe het verhaal in elkaar zit. En het is allemaal begonnen op de dag dat Lisa is overleden.”
Marnix schudt direct zijn hoofd. “Nee, Max. Het is al vele jaren daarvoor begonnen. Toen Rick en ik nog jong waren.”
“Misschien moet je dan daar beginnen?”, sneer ik, voordat ik toch maar een slok water neem.
“De man die verantwoordelijk is voor alles heet Luca di Stefano”, vertelt Marnix. “Hij heeft ook het ongeluk van mij en Mama laten veroorzaken. Alles gaat terug naar de tijd waar mijn eigen vader nog bij de politie werkte. Hij had mijn moeder, Rick en mij achtergelaten om te werken aan een lange, grote klus. Hierbij moest hij undercover. Dat gaat niet als je een gezin met je mee moet slepen. Hun veiligheid maakt je dan té kwetsbaar.”
Marnix pauzeert even. Hij heeft het zichtbaar moeilijk.
“Mijn vader zat in een internationaal team van agenten, die als doel hadden om Luca te laten veroordelen. Hij was toen al een succesvolle crimineel, met een enorme groep mensen om hem heen. Mijn vader moest die organisatie infiltreren. Uiteindelijk is hem dit gelukt, en wist hij het vertrouwen van Luca te winnen.”
“Maar…?”, probeert Max de gevallen stilte te doorbreken.
“Rick heeft zijn genen niet van een vreemde gekregen. Mijn vader had ook de grootste moeite om van de vrouwen af te blijven. Hij wist niet alleen het vertrouwen van Luca te winnen, maar ook van zijn vrouw. Hun affaire heeft maar kort geduurd, echter niet te kort om haar zwanger te maken. Je oom Tom is daaruit geboren.”
Mijn oren tuiten. Er komt ineens veel informatie op me af. Ik wist dat onze familiegeschiedenis niet zo standaard was, maar het begint langzaam te lijken op een slechte roman.
“Luca heeft altijd gedacht dat Tom zijn zoon was, totdat mijn vader genoeg bewijzen had verzameld om hem te laten veroordelen. Mijn vader kwam toen met Tom terug naar Nederland, maar Tom zwoer wraak. Omdat hij onze moeder niet onder ogen durfde te komen, heeft Pa Tom laten opgroeien bij voormalige collega’s van hem. Onze moeder heeft het nooit geweten”, vervolgt Marnix zijn verhaal.
“Maar Oma is toch heel vroeg gestorven?”, vraag ik verbaasd. Ik kan me herinneren dat Rick wel eens over haar en Opa heeft verteld.
“Dat klopt”, zucht Marnix. “Ik was zeventien, en Rick pas vier. Oma kreeg kanker. Het was zo’n agressieve vorm dat de artsen niets konden doen. Vijf jaar later, vlak voor jouw geboorte, kwam het nieuws dat Luca vervroegd zou worden vrijgelaten. Mijn vader kreeg ontzettend last van stress en toen jij een half jaar oud was, kreeg hij een hartaanval. Hij heeft het niet gered.”
Langzaam banen de tranen zich een weg over de wangen van Marnix. Ook Max heeft het zichtbaar moeilijk met het verhaal. Hij steekt een sigaar aan. Emoties verbergen achter rook. Rick deed dat ook altijd. Sinds ik blow, snap ik heel goed hoe het werkt.
“Uiteindelijk heeft Luca achttien jaar vastgezeten, voordat hij vrijkwam. Wij hebben dat nooit zien aankomen. Er was geen waarschuwing, geen bericht, niets. Achteraf gezien hadden we kunnen verwachten dat hij ooit wraak zou willen nemen. Maar mijn vader was al dood. Er was niemand om wraak op te nemen”, gaat Marnix verder.
“Behalve wij.. Opa’s gezin”, vul ik in.
“Precies. Luca’s haat was zo groot dat hij niet kon accepteren dat alles voorbij was. In zijn ogen had Opa Tom van hem afgepakt. Tom was inmiddels te goed verborgen. Zelfs Luca’s organisatie had hem nooit kunnen vinden. Dus had hij nog maar één keuze. Een zoon voor een zoon.”
Even blijft het stil, terwijl de gedachten van Marnix waarschijnlijk gevuld worden met de herinneringen aan Mama.
“Lisa en ik waren uit eten om te vieren dat ik promotie had gemaakt. We hadden geen idee dat we gevolgd werden. De auto die ons raakte had een verstevigd chassis en was er duidelijk op gebouwd om zijn tegenligger te rammen. Binnen een paar seconden was het gebeurd. Een frontale botsing, waarbij we in een spin terecht kwamen. Door de barrière het water in. Er was niets dat ik voor Mama kon doen, Anne. Echt niet”, snikt Marnix.
“Dat weet ik toch”, zeg ik, opvallend rustig. “Je hebt altijd enorm veel van Mama gehouden. Je zou alles hebben gedaan om haar te redden.”
“Ik was amper uit het wrak van onze auto geklommen, toen ik de handlangers op me af zag komen. Voordat ik er ook maar aan kon denken om mijn pistool te trekken, hadden ze me al vastgebonden. Ik werd achter in hun auto gegooid en verloor mijn bewustzijn. Toen ik bijkwam, waren we al in Italië. Daar hebben ze mij al die tijd vastgehouden”, besluit Marnix zijn verhaal over de dag waarop mijn moeder stierf.
Het valt me op dat Marnix steeds rechter in zijn stoel gaat zitten. Alsof hij meer tot leven komt, naarmate hij zijn verhaal vertelt. Afgezien van Chantal, zal misschien niemand het hebben geweten.
“Luca had nooit de bedoeling om Lisa te vermoorden, maar hij heeft er nooit een traan om gelaten. Hij had zijn wraak genomen, omdat in zijn ogen ons gezin nooit meer gelukkig zou worden.”
“Maar Chantal en Rick hebben natuurlijk wel…”, probeer ik de rest van het verhaal in te vullen, voordat Marnix me onderbreekt.
“Precies. Jullie werden langzaam wél weer gelukkig. Wel weer een gezin. Ik had nooit gedacht dat Rick dat in hem had, maar hij speelde het toch klaar. En jullie ook. Luca probeerde me soms met nieuws van hier te sarren. Dat deed me geen pijn, maar maakte me juist trots.”
Even blijf het stil.
“Luca had al een hele tijd wat mannetjes in Nederland geplaatst. Voor het geval Tom ooit boven water zou komen. Hij had ook zijn eigen zoon meegestuurd. Pierre was een echte smeerlap.”
“Vertel het mij..”, denk ik sarcastisch.
“Pierre gebruikte alles en iedereen om dit gezin alsnog kapot te maken. Jou, Chantal, iedereen. Toen Pierre stierf, sloegen bij Luca alle stoppen door. Hij investeerde veel geld in het omkopen van een agent. Jullie kennen Jim vast nog wel. Luca wilde dat Jim Tom zou opsporen. Daarna moest hij Tom en Rick naar Italië brengen.
In eerste instantie werd Jim verleid door het geld. Na veel inspanningen wist hij Tom te vinden. Toen hij zag hoe Tom werd mishandeld door de handlangers van Luca, gaf hij al het geld terug. Luca wilde persé dat Jim Rick ook naar Italië bracht. Om dat kracht bij te zetten liet hij de vrouw en dochter van Jim ontvoeren. Eva zat bij jou op Scouting, toch?”
Ik knik zachtjes. Vlak voordat Rick verdween, hebben in de buurt ook veel mensen gezocht naar Eva en haar moeder. Ik zie nog voor me hoe Jim er toen aan toe was.
“Jim had geen keuze meer. Hij moest Rick naar Italië krijgen om zijn eigen gezin te redden. Jim had er alleen niet op gerekend dat Rick mee zou werken. Rick was er klaar voor om alles voor ééns en altijd af te sluiten. In de tussentijd had hij namelijk alle informatie al gelezen in mijn logboeken.”
“Dus daarom is Rick zo plotseling vertrokken”, fluister ik zachtjes.
“Voor jullie was het inderdaad plotseling. Maar voor Luca was het allemaal volgens plan. Hij had nu alle drie de zonen van mijn vader bij elkaar. Ook iedereen die hij ooit onder druk had gezet om hem te helpen. Allemaal bij elkaar op een jacht. Eén bom was genoeg om alles voor ééns en altijd uit de weg te ruimen.
Wat echter niet volgens plan was, is dat Rick en Jim eerder in Italië waren dan verwacht. Ze hebben Luca verrast. Hij moest overhaast de bom laten plaatsen en ons zo lang mogelijk bezig houden. Dat lukte niet, en dus begon hij ons één-voor-één te vermoorden. Jim. Zijn vrouw. Merel..”, vertelt Marnix verder.
“Merel ook?”, schrik ik op. Ik heb nooit geweten dat zij bij de hele zaak betrokken was.
“Ja. Uiteindelijk wisten wij drieën met Eva te ontsnappen, maar we kwamen niet ver. Tom en ik hadden al op een speedboot kunnen klimmen. Rick moest Eva dragen. Het arme kind was helemaal in shock. Maar ze konden niet samen beneden komen. Op dat moment stond Luca op het dek. Hij had een pistool gericht op Rick.”
“Hij heeft hem doodgeschoten..”, stamel ik.
“Nee”, schudt Marnix. “De bom ging af. Er was enorm veel chaos. Wij werden in het water geslagen. Overal was bloed, dreven er lichamen. Van Luca, Rick en Eva hebben ze nooit iets terug kunnen vinden. Ze stonden veel te dicht bij de explosie.”
Iedereen huilt. Marnix, Max en ikzelf ook. Van verdriet, omdat ik Rick mis. Van trots, omdat hij zichzelf wilde opofferen voor zijn gezin. Er schiet vanalles door mijn gedachten. Maar er is er ééntje die blijft hangen.
“Jullie hadden het net over de zoon van Rick. Maar, Rick heeft toch helemaal geen kinderen van zichzelf? Alleen ons drieën, zeg maar?”
Ik zie hoe Max en Marnix elkaar vragend aankijken. Het blijft opnieuw even verdacht stil.
“Anne, ik denk dat ik je dat het beste kan vertellen”, zegt Max plotseling.
Truckertje
Little en papa / Caregiver
oef, weer een heftig stuk.
Dank. Kijk weer uit naar een nieuw vervolg. Hoop dat Rick toch nog boven water komt.
Dank. Kijk weer uit naar een nieuw vervolg. Hoop dat Rick toch nog boven water komt.
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Wat weer en goed vervolg.
Ik denk dat Rick dood is ( jammer) maar bij dit verhaal weet je het nooit
Dan komt er weer een onverwachte wending.
En juist dat maakt dit een super goed verhaal. !1
Ik denk dat Rick dood is ( jammer) maar bij dit verhaal weet je het nooit
Dan komt er weer een onverwachte wending.
En juist dat maakt dit een super goed verhaal. !1
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
weer een super hard stuk dat alles op zijn plaats zet maar toch ook weer niet is rick nou echt dood of alleen heel gewond en loopt hij over een half jaar weer plotseling naar binnen no one knows !1 8)
gr LL
gr LL
stuiterbal
Beginneling
Dit is egt een goed verhaal kheb het in een keer helemaal uitgelezen !1 repect repect repect toppie
Winnie de Poep
klein zijn is fijn.
toppie