Roza (18- ML TL WL NL BP)
- Onderwerp starter Lily
- Startdatum
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Re: Roza (18- ML BP)
Hoofdstuk 13 Bloemhof 12
Met een warme kop thee in haar hand zit Roza op de bank in Nick’s woonkamer. Nick woont alleen in een simpele eengezinswoning. Er licht een lichte laminaatvloer, die waarschijnlijk van de Ikea afkomstig is, en het huis is verder ingericht met witte en enkele gekleurde meubelen. Het geheel vormt een rustig, maar toch vrolijk geheel. De bank waarop Roza zit is pastelblauw. In de keuken hoort ze Nick nog was rommelen voordat hij zelf met een kop kofie de woonkamer binnenkomt en tegenover Roza gaat zitten.
Roza kijkt hem nog steeds niet aan. Wat zeg je tegen iemand waar je twee maanden lang tegen gezwijgd hebt? En wat zeg je tegen een leraar die je op kerstavond voor zijn deur heeft gevonden? Één van beide zou al moeilijk zijn, laat staan alle twee. Gelukkig begint Nick met praten.
“Sorry. Ik had je niet mogen negeren. Ik-“ Nick twijfelde even, “Ik wil graag weten wat er gebeurd is.”
Het klonk niet als een vraag, het was gewoon de mededeling dat hij iets wou weten. Al was het natuurlijk wel een vraag, en Roza zou hem moeten gaan beantwoorden, ze moest toch iemand op deze hele wereld kunnen vertrouwen?
“Vandaag is mijn verjaardag. Vanochtend moest ik op het kantoor verschijnen. Ze wilde wat van me. Ik dacht dat ik mijn geld zou krijgen, gestord op een rekening, zodat ik eindelijk vrijheid kon krijgen en kon gaan en staan waar ik maar wou, maar ik kreeg veel meer, en tegelijkertijd veel minder. Ik kreeg mijn vrijheid, en het kleine beetje geld wat er nog over was –de rest heb ik zogenaamd opgebruikt- en werd de straat op geschopt.” Roza’s stem had boos geklonken in het begin, maar nu merkte ze pas hoeveel alles haar raakte. Ze voelde de tranen branden in haar ogen, maar was nog steeds vastbesloten niet te gaan huilen. Ze wilde zichzelf voorhouden dat ze nog steeds boos was op Nick, ookal had ze hem diep in haar hard al vergeven op het moment dat hij haar binnenliet in zijn huis. “Ik ging hotels bellen om met het kleine beetje geld een bed te kunnen krijgen, maar nergens was nog plek. Het is net een soort nieuw, falend kerstverhaal, elke herberg is vol, dus ga je maar in een grot slapen.” Er stonden tranen in Roza’s ogen.
Nick was even stil van dit verhaal, en liet langzaam tot zich inwerken wat Roza zojuist had gezegt, terwijl hij in zijn koffiekopje staarde. Toen hij opkeek zag hij dat er tranen over Roza’s wangen liepen. Nick stond op en ging naast Roza op de bank zitten, terwijl hij zijn arm beschermend om haar heen sloeg.
“Sorry.” bracht Roza uit.
“Stil maar.” suste Nick.
Roza verborg haar gezicht in Nicks overhemd, wat naar wasmiddel met een lichte bloemengeur rook, terwijl Nick kalmerend over haar rug streelde.
“Het is niet niks.” zei hij, toen Roza weer wat bedaard was.
Roza keek hem behoedzaam aan.
“En noemde jij mijn huis trouwens net een grot?”
Een voorzichtige glimlach toonde zich op Roza’s gezicht. Op dat moment, toen ze al haar zorgen met iemand had kunnen delen, nadat ze al haar emoties had kunnen uiten en toen ze eindelijk veiligheid had gevonden, voelde Roza pas hoe moe ze was, en ze legde haar hoofd op Nicks schouder.
“Weet je wat? Ik ga jou even de logeerkamer laten zien, voordat ik wat te eten maak.”
Tien minuutjes lag Roza op het logeerbed, in de kleine slaapkamer aan de achterkant van het huis, te slapen, terwijl Nick langzaam de deur, waardoor hij naar binnen had gekeken sloot en naar beneden liep.
Beneden ging hij helemaal niet koken, zoals hij tegen Roza had gezegt, hij ging zitten op de bank, waar hij even daarvoor nog samen met Roza had gezeten, en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij moest eerst maar eens goed nadenken over alles wat hij had gehoord vanavond, voordat hij aan het eten zou beginnen. Moet je nagaan, dat er zo maar opeens een mentorleerling voor je deur staat. Nou, eigenlijk, niet zo maar een mentorleerling…
Hoofdstuk 13 Bloemhof 12
Met een warme kop thee in haar hand zit Roza op de bank in Nick’s woonkamer. Nick woont alleen in een simpele eengezinswoning. Er licht een lichte laminaatvloer, die waarschijnlijk van de Ikea afkomstig is, en het huis is verder ingericht met witte en enkele gekleurde meubelen. Het geheel vormt een rustig, maar toch vrolijk geheel. De bank waarop Roza zit is pastelblauw. In de keuken hoort ze Nick nog was rommelen voordat hij zelf met een kop kofie de woonkamer binnenkomt en tegenover Roza gaat zitten.
Roza kijkt hem nog steeds niet aan. Wat zeg je tegen iemand waar je twee maanden lang tegen gezwijgd hebt? En wat zeg je tegen een leraar die je op kerstavond voor zijn deur heeft gevonden? Één van beide zou al moeilijk zijn, laat staan alle twee. Gelukkig begint Nick met praten.
“Sorry. Ik had je niet mogen negeren. Ik-“ Nick twijfelde even, “Ik wil graag weten wat er gebeurd is.”
Het klonk niet als een vraag, het was gewoon de mededeling dat hij iets wou weten. Al was het natuurlijk wel een vraag, en Roza zou hem moeten gaan beantwoorden, ze moest toch iemand op deze hele wereld kunnen vertrouwen?
“Vandaag is mijn verjaardag. Vanochtend moest ik op het kantoor verschijnen. Ze wilde wat van me. Ik dacht dat ik mijn geld zou krijgen, gestord op een rekening, zodat ik eindelijk vrijheid kon krijgen en kon gaan en staan waar ik maar wou, maar ik kreeg veel meer, en tegelijkertijd veel minder. Ik kreeg mijn vrijheid, en het kleine beetje geld wat er nog over was –de rest heb ik zogenaamd opgebruikt- en werd de straat op geschopt.” Roza’s stem had boos geklonken in het begin, maar nu merkte ze pas hoeveel alles haar raakte. Ze voelde de tranen branden in haar ogen, maar was nog steeds vastbesloten niet te gaan huilen. Ze wilde zichzelf voorhouden dat ze nog steeds boos was op Nick, ookal had ze hem diep in haar hard al vergeven op het moment dat hij haar binnenliet in zijn huis. “Ik ging hotels bellen om met het kleine beetje geld een bed te kunnen krijgen, maar nergens was nog plek. Het is net een soort nieuw, falend kerstverhaal, elke herberg is vol, dus ga je maar in een grot slapen.” Er stonden tranen in Roza’s ogen.
Nick was even stil van dit verhaal, en liet langzaam tot zich inwerken wat Roza zojuist had gezegt, terwijl hij in zijn koffiekopje staarde. Toen hij opkeek zag hij dat er tranen over Roza’s wangen liepen. Nick stond op en ging naast Roza op de bank zitten, terwijl hij zijn arm beschermend om haar heen sloeg.
“Sorry.” bracht Roza uit.
“Stil maar.” suste Nick.
Roza verborg haar gezicht in Nicks overhemd, wat naar wasmiddel met een lichte bloemengeur rook, terwijl Nick kalmerend over haar rug streelde.
“Het is niet niks.” zei hij, toen Roza weer wat bedaard was.
Roza keek hem behoedzaam aan.
“En noemde jij mijn huis trouwens net een grot?”
Een voorzichtige glimlach toonde zich op Roza’s gezicht. Op dat moment, toen ze al haar zorgen met iemand had kunnen delen, nadat ze al haar emoties had kunnen uiten en toen ze eindelijk veiligheid had gevonden, voelde Roza pas hoe moe ze was, en ze legde haar hoofd op Nicks schouder.
“Weet je wat? Ik ga jou even de logeerkamer laten zien, voordat ik wat te eten maak.”
Tien minuutjes lag Roza op het logeerbed, in de kleine slaapkamer aan de achterkant van het huis, te slapen, terwijl Nick langzaam de deur, waardoor hij naar binnen had gekeken sloot en naar beneden liep.
Beneden ging hij helemaal niet koken, zoals hij tegen Roza had gezegt, hij ging zitten op de bank, waar hij even daarvoor nog samen met Roza had gezeten, en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij moest eerst maar eens goed nadenken over alles wat hij had gehoord vanavond, voordat hij aan het eten zou beginnen. Moet je nagaan, dat er zo maar opeens een mentorleerling voor je deur staat. Nou, eigenlijk, niet zo maar een mentorleerling…
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Mooi vervolg weer! Vooral de gevoelens van personages beschrijf je goed en realistisch, vind ik! 
~ LB
~ LB
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Leuk om te lezen dat er nog steeds mensen zijn die Roza volgen. Ik zit een beetje in de knoop met hoe ik het verder wil laten gaan, dus ik zou graag jullie mening hebben.
Ik wil het heel graag (een soort van) realistisch houden, niet dat het in drie hoofdstukken in een soort mega-orgi veranderd. Maar ik wil wet dat er iets gaat gebeuren, een ontwikkeling ofzo. Met de laatste regel heb ik al enigzinds gehind naar het feit dat er volgens Nick iets meer is tussen Roza en hem dan een standaart leerling-docent verhouding, de vraag is alleen wat er meer is? Wat zouden jullie leuk vinden om te lezen? Reageer even hieronder, of stuur een berichtje, zodat niet de verhaallijn 'in the open' gegooid hoeft te worden.
Ik wil het heel graag (een soort van) realistisch houden, niet dat het in drie hoofdstukken in een soort mega-orgi veranderd. Maar ik wil wet dat er iets gaat gebeuren, een ontwikkeling ofzo. Met de laatste regel heb ik al enigzinds gehind naar het feit dat er volgens Nick iets meer is tussen Roza en hem dan een standaart leerling-docent verhouding, de vraag is alleen wat er meer is? Wat zouden jullie leuk vinden om te lezen? Reageer even hieronder, of stuur een berichtje, zodat niet de verhaallijn 'in the open' gegooid hoeft te worden.
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Weer een (redelijk kort) stukje verhaal.
Hoofdstuk 14 Logeerbed
Het was bijna een uur later dat Nick aan het eten begon, en toen hij de lasagna in de oven had gezet, liep hij naar boven om te kijken hoe het met Roza was. Vanuit de kleine gang op de eerste verdieping deed hij de deur voorzichtig open, om zo min mogelijk geluid te maken. Roza lag nog steeds in dezelfde houding waarin hij haar had achtergelaten, diep in slaap, en Nick besloot haar wakker te maken.
Hij ging op de rand van het bed zitten en streelde voorzichtig met zijn hand over haar rug, terwijl hij zei: “Roza, wakker worden.”
Toen ze wakker werd keek ze hem met slapende, vragende ogen aan. Ze bewoog langzaam onder de dekens, toen haar ogen plotseling paniek uitstraalde.
“Rustig maar, alles is goed, je bent nu bij mij.” zei Nick, maar Roza’s ogen liepen vol tranen.
“Ga weg. Ga alsjeblieft weg.” fluisterde ze.
“Sst, rustig maar, alles komt goed.” zei Nick zachtjes.
Er liep een traan over Roza’s wang. “Wat is er?” vroeg Nick. Roza gaf geen antwoord.
“Je kan me alles zeggen, dat weet je toch?” zei Nick, terwijl er nog een traan over Roza’s wang liep.
Roza schudde haar hoofd en draaide van hem weg. Nick werd boos en rukte het deken van het bed af en greep Roza bij haar schouder, toen zijn oog op een natte plek op het onderlaken viel. Roza kromp ineen, maar tegelijkertijd verslapte Nicks grip op haar schouder en trok hij langzaam zijn hand terug.
Roza huilde nu echt en Nick ging op zijn knieën bij het bed zitten en zei: “Roza, draai je eens om.” maar Roza draaide zich niet op.
“Roza, ik ben niet boos op je, geloof me, ik wil alleen dat je je even omdraaid, ik beloof je dat ik je geen pijn zal doen.
Voorzichtig draaide Roza zich om, zodat ze Nick nu recht aan kon kijken, maar tegelijkertijd keek ze van hem weg.
“Denk je dat ik niet weet hoe dit voelt, Roza? Ben je vergeten wat ik je heb verteld?” zei Nick, “Dit gebeurde mij, twee, drie keer per week. Wanneer mijn moeder thuis was, was er niets aan de hand, maar bij mijn vader zwaaide er wat. En uiteindelijk was ik zo bang, dat ik zelfs bang voor mijn moeder had, terwijl zij mij nooit kwaad zou doen. Ik zou jou nooit bewust kwaad doen, Roza.” Een traan rolde over Nicks wang, terwijl Roza hem voorzichtig in zijn ogen keek. Ze pakte zijn hand, die bij hem op bed lag, en hield hem gewoon vast, haar hand om zijn vingers. Met zijn andere hand streelde Nick een lok haar uit Roza’s gezicht.
“Dankje.” zei Roza uiteindelijk.
Nick glimlachte alleen maar. “Ik zal een handdoek voor je klaarleggen in de badkamer. Heb je nog meer kleding bij je?”
“Ja.” zei Roza met een flauw glimlachje.
Nick stond op en liep met Roza mee naar de badkamer.
Hoofdstuk 14 Logeerbed
Het was bijna een uur later dat Nick aan het eten begon, en toen hij de lasagna in de oven had gezet, liep hij naar boven om te kijken hoe het met Roza was. Vanuit de kleine gang op de eerste verdieping deed hij de deur voorzichtig open, om zo min mogelijk geluid te maken. Roza lag nog steeds in dezelfde houding waarin hij haar had achtergelaten, diep in slaap, en Nick besloot haar wakker te maken.
Hij ging op de rand van het bed zitten en streelde voorzichtig met zijn hand over haar rug, terwijl hij zei: “Roza, wakker worden.”
Toen ze wakker werd keek ze hem met slapende, vragende ogen aan. Ze bewoog langzaam onder de dekens, toen haar ogen plotseling paniek uitstraalde.
“Rustig maar, alles is goed, je bent nu bij mij.” zei Nick, maar Roza’s ogen liepen vol tranen.
“Ga weg. Ga alsjeblieft weg.” fluisterde ze.
“Sst, rustig maar, alles komt goed.” zei Nick zachtjes.
Er liep een traan over Roza’s wang. “Wat is er?” vroeg Nick. Roza gaf geen antwoord.
“Je kan me alles zeggen, dat weet je toch?” zei Nick, terwijl er nog een traan over Roza’s wang liep.
Roza schudde haar hoofd en draaide van hem weg. Nick werd boos en rukte het deken van het bed af en greep Roza bij haar schouder, toen zijn oog op een natte plek op het onderlaken viel. Roza kromp ineen, maar tegelijkertijd verslapte Nicks grip op haar schouder en trok hij langzaam zijn hand terug.
Roza huilde nu echt en Nick ging op zijn knieën bij het bed zitten en zei: “Roza, draai je eens om.” maar Roza draaide zich niet op.
“Roza, ik ben niet boos op je, geloof me, ik wil alleen dat je je even omdraaid, ik beloof je dat ik je geen pijn zal doen.
Voorzichtig draaide Roza zich om, zodat ze Nick nu recht aan kon kijken, maar tegelijkertijd keek ze van hem weg.
“Denk je dat ik niet weet hoe dit voelt, Roza? Ben je vergeten wat ik je heb verteld?” zei Nick, “Dit gebeurde mij, twee, drie keer per week. Wanneer mijn moeder thuis was, was er niets aan de hand, maar bij mijn vader zwaaide er wat. En uiteindelijk was ik zo bang, dat ik zelfs bang voor mijn moeder had, terwijl zij mij nooit kwaad zou doen. Ik zou jou nooit bewust kwaad doen, Roza.” Een traan rolde over Nicks wang, terwijl Roza hem voorzichtig in zijn ogen keek. Ze pakte zijn hand, die bij hem op bed lag, en hield hem gewoon vast, haar hand om zijn vingers. Met zijn andere hand streelde Nick een lok haar uit Roza’s gezicht.
“Dankje.” zei Roza uiteindelijk.
Nick glimlachte alleen maar. “Ik zal een handdoek voor je klaarleggen in de badkamer. Heb je nog meer kleding bij je?”
“Ja.” zei Roza met een flauw glimlachje.
Nick stond op en liep met Roza mee naar de badkamer.
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Terwijl Roza onder de douche stond pleegde Nick een telefoontje met zijn moeder.
- Hey mam, hoe gaat het?
- Hey jongen, prima hoor, met jou ook?
- Ja hoor.
- Waarvoor belde je?
- Je weet Roza toch nog wel?
- Die mentorleerlinge van je?
- Ja, die waar ik wel eens over heb verteld.
- Ja, wat is er met haar?
- Ze is hier, ze op straat gezet.
- Arm kind.
- Kun je me helpen, mam?
- Tuurlijk, wat kan ik voor je doen?
- Verkopen jullie in jullie apotheek ook ... luiers?
- Ja.
- Kun je twee pakken voor me ophalen? Damesmaat ... S?
- Hm. Ik snap het. Ik ben er over een kwartiertje.
- Dankje mam.
...
- Nick, ik ben trots op de man die je geworden bent.
Ondertussen droogde in de badkamer Roza zich af en trok wat nieuwe kleding aan. Toen ze om het hoekje van de slaapkamer stond zag ze dat het beddengoed was afgehaald tot op de rubberen matrashoes. Ze hoorde het wasmachine draaien, ook haar kleding was verdwenen.
Zachtjes liep ze de trap af en ging de woonkamer in. Nick zat op de bank. Ze keek even naar hem vanuit de woonkamer. Hij was schattig als hij zo naar buiten staarde, waar de regen nog steeds tegen de ramen beukte.
"Je had iets gezegt over eten?" zei ze vertwijfeld.
- Hey mam, hoe gaat het?
- Hey jongen, prima hoor, met jou ook?
- Ja hoor.
- Waarvoor belde je?
- Je weet Roza toch nog wel?
- Die mentorleerlinge van je?
- Ja, die waar ik wel eens over heb verteld.
- Ja, wat is er met haar?
- Ze is hier, ze op straat gezet.
- Arm kind.
- Kun je me helpen, mam?
- Tuurlijk, wat kan ik voor je doen?
- Verkopen jullie in jullie apotheek ook ... luiers?
- Ja.
- Kun je twee pakken voor me ophalen? Damesmaat ... S?
- Hm. Ik snap het. Ik ben er over een kwartiertje.
- Dankje mam.
...
- Nick, ik ben trots op de man die je geworden bent.
Ondertussen droogde in de badkamer Roza zich af en trok wat nieuwe kleding aan. Toen ze om het hoekje van de slaapkamer stond zag ze dat het beddengoed was afgehaald tot op de rubberen matrashoes. Ze hoorde het wasmachine draaien, ook haar kleding was verdwenen.
Zachtjes liep ze de trap af en ging de woonkamer in. Nick zat op de bank. Ze keek even naar hem vanuit de woonkamer. Hij was schattig als hij zo naar buiten staarde, waar de regen nog steeds tegen de ramen beukte.
"Je had iets gezegt over eten?" zei ze vertwijfeld.
slaaf.johannes
Superlid
ik heb net het verhaal gelezen en hoop dat er nog meer komt
Lily
UITLEG: 'geen contact aub' betekent geen contact!
Nick kijkt met een glimlach op zijn lippen naar de slapende Roza, die bij hem op de bank ligt. Het meisje, de jonge vrouw is na het eten in slaap gevallen. Zachtjes pakt hij een deken en legt het over haar heen, terwijl hij een lok wegstrijkt uit haar gezicht. Het is jammer dat haar lichaam zo getekend is door de mishandelingen en dat haar ogen altijd zo triest staan, denk Nick bij zichzelf, want Roza is echt een prachtige vrouw. Hij blijft daar gewoon zitten, op de bank, terwijl hij naar haar kijkt.
***
Voorzichtig opent Roza haar ogen. Waar ben ik? Dan ziet ze Nick naar haar kijken. "He, schone slaapster, weer wakker?" vraagt hij zachtjes.
"Sorry," kraakt Roza's stem nog van de slaap, "het was niet mijn bedoeling je bank als bed te gebruiken."
"Het geeft niet, het is ook een erg lekkere bank." Grapt Nick.
Roza gaat rechtop zitten.
"Vind je het niet erg dat ik hier ben?" vraagt Roza "Daar gaat je lekkere rustige kerst."
"Ik heb nooit zo van rustige kerstavonden gehouden." zegt Nick, terwijl hij de stereo aanzet en de ruimte gevuld wordt met rustige muziek.
"Mag ik deze dans van u, jongedame?"
***
Voorzichtig opent Roza haar ogen. Waar ben ik? Dan ziet ze Nick naar haar kijken. "He, schone slaapster, weer wakker?" vraagt hij zachtjes.
"Sorry," kraakt Roza's stem nog van de slaap, "het was niet mijn bedoeling je bank als bed te gebruiken."
"Het geeft niet, het is ook een erg lekkere bank." Grapt Nick.
Roza gaat rechtop zitten.
"Vind je het niet erg dat ik hier ben?" vraagt Roza "Daar gaat je lekkere rustige kerst."
"Ik heb nooit zo van rustige kerstavonden gehouden." zegt Nick, terwijl hij de stereo aanzet en de ruimte gevuld wordt met rustige muziek.
"Mag ik deze dans van u, jongedame?"