A
Augur_DL
Guest
geschreven door: TBSandra
Het was eind 2000 dat papa vertelde dat wij in het voorjaar van 2001 zouden gaan verhuizen naar een plaats aan de andere kant van het land. Dit omdat hij daar een betere baan zou krijgen.
Wij, dat zijn dan mijn vader en moeder, Willy m’n zusje toen 8 jaar, Tim m’n broertje toen bijna 2, en ikzelf, Linda, toen een paar maanden 10 jaar oud.
In de voorbije jaren plaste ik ’s nachts wel eens in bed. Een of twee keer per jaar. Vermoedelijk door de spanningen die de komende verhuizing met zich mee bracht, ben ik nu wel vaker in bed gaan plassen. Zelfs meerdere keren per maand. M’n ouders hadden er toen niet veel problemen mee. Ze dachten dat het na de verhuizing wel over zou gaan. Ik zou een nieuwe kamer krijgen met een nieuw bed.
Wel zei mama dat ze hoopte dat het bedplassen zou stoppen, want het was zonde van het nieuwe bed. Als ik er last van zou blijven houden, wist ze nog niet zeker wat er zou gaan gebeuren.
Ze had het wel eens over luiers, omdat m’n kleine broertje ze nog steeds aan had, maar daar bleef het dan ook bij.
Toen we eenmaal verhuisd waren, en ik ook moest wennen aan de nieuwe omgeving, school en vriendinnetjes, waar ik me erg zenuwachtig over maakte, plaste ik na een paar weken toch weer in bed. Dat was rond april 2001.
Mama vond het echt niet leuk, dat toen m’n nieuwe bed gelijk weer nat was. Toen ze het verschoond had, heeft ze direkt een plastic matrashoes onder het onderlaken gedaan, om verdere schade te voorkomen, maar de eerste kringen zaten er toen toch al weer in.
Toen ik eind mei 2001 in een week tijd 5 keer in bed plaste was mama steeds harder aan het mopperen. Ze vond het niet zo fijn meer om steeds weer alle lakens en m’n nachtkleren te moeten wassen. Maar verder zei ze er niet zoveel over. Het zou wel beter gaan de komende tijd.
Het is zaterdag en we zijn allemaal thuis. “Linda, ga je mee boodschappen doen?” vraagt mama. “We gaan naar de markt en nog even naar de supermarkt.” “Is goed, ik kom eraan”, zeg ik. En even later gaan we met de auto naar het centrum. Op de markt koopt mama een paar lange broeken voor haar, en voor mij zien we een leuk rokje.
Dan naar de supermarkt voor de andere boodschappen, we hebben een wagentje vol.
Als we naar de auto teruglopen ziet mama bij de drogist een reclame voor pampers, 3 halen 2 betalen. “Die zullen we zo wel even halen, eerst deze boodschappen in de auto zetten, want Tim’s luiers zijn bijna op, en ik heb ze toch nodig”, zegt mama. Zo gezegd, zo gedaan. We lopen nog even terug naar de drogisterij. We lopen naar het rek met de pampers. Mama staat even te kijken en pakt een aantal pakken. “Hou jij die maar vast, dan pak ik nog een paar pakken pampers en een pak inlegluiers”. Nu even afrekenen bij de kassa. “Het zijn wel 2 verschillende maten, hoor”, zegt de cassiere. “Dat weet ik,” zegt mama. En met 6 pakken pampers en een pak inlegluiers lopen we terug naar de auto, en rijden naar huis. Thuis gekomen vraagt mama of ik de pakken met luiers boven op de overloop neer wil zetten. Ondertussen brengt zij de andere boodschappen binnen. ’s Middags ga ik met een paar vriendinnetjes buiten spelen.
’s Avonds na het eten, om zeven uur, ging mama Tim naar bed brengen. Nadat ze Tim in bed gelegd had, roept ze naar beneden: “Willy, ga jij je ook vast omkleden, je spullen liggen in je kamertje, en Linda, kom jij ook al vast naar boven, dan zal ik jou even helpen”.
O ja, dat was waar ook. Ik had vanmiddag m’n bed nog moeten opmaken. Mama had weer alles gewassen vanmorgen, en gezegd, dat ik het bed zelf maar eens weer goed moest doen. Ze zou me wel helpen met het dekbed in de hoes te doen.
Op de drafje lopen we de trap op naar boven. Daar stond mama: “Linda, kleed jij je eerst maar vast uit in de badkamer, dan help ik je daarna”, zegt ze tegen me. Willy gaat naar haar eigen kamertje en ik ga de badkamer in.
In de badkamer ligt een schoon hemdje en nachthemd voor me klaar .”Mama, er ligt geen broekje bij m’n kleren”. “Die heb ik hier in je kamer, kom als je je nachthemdje aan heb maar hierheen”. Nadat ik me zover omgekleed had ging ik naar m’n kamer en Willy is al weer op weg naar beneden. In mijn kamer is mama bezig, m’n bed is toch al opgemaakt, alleen nog zonder het dekbed. Dat lag nog op een stoel.
“Ga maar even op bed liggen”. “Waarom?” vroeg ik. “Nou, dan kan ik je verder helpen met aankleden”. Beduusd ging ik op bed liggen. “Zo, til je billen eens op, net zoals ik dat bij Tim doe”, zei mama. “Dan kan ik je je luier omdoen”. “Een.. een luier? Ik hoef helemaal geen luier, ik ben toch geen baby”, zei ik meer huilend dan gewoon. “Niet zo’n grote mond, en hou je handen bij je benen vandaan. Ben je geen baby? Waarom moest ik dan de afgelopen nacht je bed twee keer verschonen?” “Ik vind wel dat je een luier om moet, ook al ben je bijna 11 jaar, en daarmee uit.”
“Toe, je billen omhoog.” Snikkend tilde ik m’n billen op, en mama schoof een pamper er onder. “Nog even zo blijven liggen, dan kan ik er nog een inlegger indoen. Zo, ga nu maar weer plat liggen, en doe je benen uit elkaar.” Meteen haalt ze de pamper tussen m’n benen door omhoog naar voren, en doet de plakkers een voor een vast. Net zoals ze altijd bij Tim doet, en soms deed ik Tim ook z’n luier om. Nu heb ik zelf een luier om gekregen van mama. “Zo deze pamper past in elk geval bij je. Ik hoop dat dit helpt om je bed de komende tijd droog te houden. Papa en ik vinden dat je voorlopig maar weer ’s nachts een luier om moet, tot je zeker een paar weken achter elkaar niet nat bent. O ja, je krijgt geen broekje over die luier, hoor Linda. Dat is niet nodig. Kom maar van bed af, dan kan je nog een uurtje naar beneden om wat te drinken en tv te kijken. Papa en Willy zitten al te kijken, en ik kom er zo aan. Even alles hier verder opruimen.”
Schoorvoetend ga ik de trap af. Die dikke luier tussen m’n benen voelt vreemd aan. En het loopt zo raar. Ik loop nog steeds te snikken als ik beneden kom.
Papa zegt: “Zo meisje, hoe is het zo? Mama en ik vinden dit toch de beste oplossing voorlopig”. Willy ziet raar te kijken naar me, dan zegt ze: “Wat is er dan met Linda, pa?”
“Nou, Linda, laat Willy maar zien wat je aan hebt”. Met een rood hoofd sta ik daar. En dan zegt Willy: “O, ik zie het al, ze heeft een pamper om”, giechelt ze, “ze is nu net een baby zoals Tim, ik zie de plaatjes er op door d’r nachthemd heen, en hij komt van achteren er ook een klein beetje onder uit.” “Is dat omdat ze vannacht weer in d’r bed heeft geplast”? “Ja,” zegt mama, die net de kamer binnen komt, “en wanneer jij ook in je bed plast, kan je er ook een om krijgen”. “Ik heb nog nooit in bed geplast, hoor,” zegt Willy, “en ik ga het niet doen ook!” “Dat hoop ik voor je”, zegt mama tegen Willy. ”Want anders loop je dan net eender als Linda.”
Ik ga op de bank zitten, en dan zie ik ook dat m’n luier onder m’n nachthemdje uitsteekt als ik zit, en de bult tussen m’n benen. Hoe ik ook ga zitten, die luier valt steeds op. Na nog een uur tv gekeken te hebben, en wat drinken, vind mama het tijd dat Willy en ik naar boven gaan om te gaan slapen.
“Nou, morgen zien we wel of je bed nog droog is, Linda. Dan heeft die luier in ieder geval gedaan wat de bedoeling is.” “Welterusten, meiden, tot morgen”, zegt papa.
Willy gaat naar haar kamertje en ik naar mijn kamer. Huilend kruip ik in bed. Mama komt nog even kijken, en zegt: “Ga nu maar slapen, het is het beste voor iedereen. Ik hoef niet iedere dag je bed te verschonen, en jij kan de hele nacht slapen, omdat je ’s nachts je bed niet uit hoef, om de natte spullen eraf te halen.” “Welterusten, Linda, tot morgenochtend, dan kom ik wel kijken hoe het er mee is”.
Mama gaat m’n kamer uit, en ik probeer om te gaan slapen. Het lukt niet erg, ik lig lang te draaien en telkens voel ik tussen m’n benen aan de pamper. Het liefst zou ik hem losmaken, maar ik durf het niet. Want mama had gezegd, dat als ze zou merken dat ik m’n pamper losgemaakt had, ik dan de hele dag erna een pamper omkreeg. Eindelijk val ik bijna uitgeput van het woelen en huilen in slaap.
“Linda, word je wakker, we moeten straks weg.” Duf doe ik m’n ogen open, en onbewust voel ik tegelijk aan het onderlaken. Dat is droog. Dan voel ik aan broekje, en dan dringt het weer tot me door dat ik een luier om heb. Die voelt zwaar en klam aan. Op dat moment trekt mama het dekbed van me af, en ook zij voelt tussen m’n benen. “Zo, die is goed nat zeg, maar je bed is gelukkig droog gebleven. Zie je nu dat een luier goed is voor je, Linda. Kom maar uit bed, dan doe ik je luier los en ga dan maar douchen. Overdag mag je een gewoon onderbroekje aan, maar je krijgt voortaan elke nacht een luier om, voorlopig tot elf jaar bent, straks in september. En daarna zien we wel verder, afhankelijk hoe vaak je luier nat is ’s nachts.”
En zo wordt het 27 september 2001, ik word 11 jaar. Bijna iedere morgen werd ik wakker met een natte pamper. Het kwam maar 2 keer voor dat m’n pamper droog was. En ik vind het niet meer zo erg om in het vervolg altijd ’s nacht een pamper om te krijgen. Ik ben er nu wel aan gewend.
Het is mei 2003. In de achterliggende tijd zijn er een paar dingen thuis veranderd. Ik word dit jaar 13. Willy is al 11 en Tim is 5 jaar. Tim draagt geen luiers meer, en de babyspullen van zijn kamer staan nu mijn kamer. De commode staat vol luiers, babylotion, zalf, poeder en andere babyspulleyjes. Willy heeft zo haar “periodes” en draagt dan maandverband. Ik, Linda, draag tijdens mijn periodes gewoon luiers, dus ook overdag. Mama vindt het onzin om mij maandverband te laten dragen. Een luier is iets groter, en ik draag die toch al ’s nachts. Dus dan kan dat in die tijden overdag ook wel, vindt zij.
Omdat de pampers eigenlijk wat aan de kleine kant worden, lekt mijn luiers ’s nachts nu weleens door. Daarom heb ik sinds januari 2003 een plastic broek aan over mijn pamper.
Eind mei 2003 heb ik overdag op school in mijn broek geplast, het gebeurde ineens zonder dat ik er erg in had. Iedereen in de klas begon me natuurlijk uit te lachen, en gelijk kreeg ik een bijnaam: baby Linda. Een dag of tien later, begin juni, stond ik thuis in de kamer ook ineens in mijn broek te plassen. Het kleed op de grond had een grote natte vlek wat mama helemaal niet leuk vond.
De volgende dag heeft mama een afspraak gemaakt met de huisarts voor me. Tijdens het eerste onderzoek kon hij niets bijzonders vinden. en werd ik doorgestuurd naar een uroloog. Omdat ik daar pas in augustus terecht kon, gaf de huisarts het advies, ook omdat ik toch ’s nachts al pampers droeg die dan overdag ook maar te gaan gebruiken, om herhaling van die incidenten te voorkomen, Hij schreef toen ook gelijk grotere Tena luiers voor die vergoed worden door de zorgverzekering, en bij de apotheek besteld konden worden.
Ik heb nu als bijna 13-jarige dus dag en nacht Tena luiers om. Met een plastic broek er over heen.
De uroloog vond later bij onderzoek wel een afwijking, maar vond een ingreep teveel risico’s met zich meebrengen en had geen goed idee hoe die zou aflopen. Waarschijnlijk zou ik er in de loop der jaren overheen groeien, en dan was er niets meer aan de hand, zei hij. Afwachten maar.
Het is nu eind april 2009. Ik ben nu 18 en een halfjaar oud. In de achterliggende jaren zijn mijn gevoelens wat betreft het dragen van een luier helemaal omgeslagen. Als er gevraagd werd wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag of voor iets anders, dan vroeg ik om babykleding zoals leuke plastic broekjes met een nylon buitenkant en strookjes. Of een nieuw luierpakje. Ook kreeg ik weer slabbetjes en knuffels voor in bed. Een speen, een fles en een tuitbekertje om uit te drinken.
Mijn luiers ben ik zichtbaar voor iedereen gaan dragen, onder een kort rokje of een strakke rok of broek. Ook onder een short. Daarbij doe ik nu alles in m’n luier, een enkele keer poep ik nog weleens op het toilet, maar ook dat gaat meestal in m’n luier.
Ik voel me nu en gedraag me ook als een teenbaby. Ik zou niet meer zonder luiers willen lopen. Het geeft zo’n fijn en veilig gevoel. Je hoeft ook nooit meer te zoeken naar een toilet. Laat alles gewoon maar in je luier lopen.
Het is was vorige week een mooie warme zaterdag. Na de lunch ga ik buiten in de tuin zonnen op m’n stoel, alleen gekleed in een dikke luier, een plastic broek en luierpakje. Aan de waslijn hangen nog een paar luierpakjes, enkele plastic broekjes, zowel gewone in verschillende kleuren en met een nylon buitenkant te drogen.
Na een half uurtje draai ik me op m’n buik. M’n luier is al aardig nat en is wat opgezwollen. M’n luierpakje zit strak en bij de beenopeningen komt m’n luier in een blauwe plastic broek onder het roze luierpakje uit. Dan komt Willy met haar vriendin Els de tuin binnen. Els staat even vreemd om zich heen te kijken, en vraagt dan: “Waarom draagt je zus een luier?”
”Vraag dat maar aan haar zelf”, antwoord Willy. Op dat moment komt mama naar buiten en vraagt: “Linda, moet jij niet een schone broek hebben, zo te zien ben je flink nat?” “Nee nog niet,” antwoord ik, “dat kan nog even wachten. Ik kom straks.” “Zeg Els, ik draag luiers omdat ik nu een teenbaby ben. Toen ik voor het eerst weer een luier omkreeg omdat ik te vaak in bed plaste vond ik dat helemaal niet zo leuk. Het is begonnen eind 2000.....”
En vervolgens heb ik dit hele verhaal aan Els vertelt.
Ondertussen heb ik nog een keer in m’n luier geplast en gepoept. He, wat voelde dat lekker tussen mijn benen. Daarna zijn Willy en Els weer weggegaan. Ik ga nog een half uurtje zonnen, en dan naar binnen om een schone luier om te krijgen, en dan maar het verhaal op papier zetten, zodat wie het wil lezen dat ook kan.
Onder het typen achter de computer zit ik nu weer in m’n luier te plassen.
Dan is het tijd om aan tafel te gaan voor het avondeten, daarna tv-kijken tot het tijd is om naar bed te gaan. Zo rond 23.00 uur. Dan een dikke nachtluier om een gaan slapen met m’n knuffel in m’n armen en een speen in mijn mond.
Welterusten, en een knuffel van TBLINDA.
Het was eind 2000 dat papa vertelde dat wij in het voorjaar van 2001 zouden gaan verhuizen naar een plaats aan de andere kant van het land. Dit omdat hij daar een betere baan zou krijgen.
Wij, dat zijn dan mijn vader en moeder, Willy m’n zusje toen 8 jaar, Tim m’n broertje toen bijna 2, en ikzelf, Linda, toen een paar maanden 10 jaar oud.
In de voorbije jaren plaste ik ’s nachts wel eens in bed. Een of twee keer per jaar. Vermoedelijk door de spanningen die de komende verhuizing met zich mee bracht, ben ik nu wel vaker in bed gaan plassen. Zelfs meerdere keren per maand. M’n ouders hadden er toen niet veel problemen mee. Ze dachten dat het na de verhuizing wel over zou gaan. Ik zou een nieuwe kamer krijgen met een nieuw bed.
Wel zei mama dat ze hoopte dat het bedplassen zou stoppen, want het was zonde van het nieuwe bed. Als ik er last van zou blijven houden, wist ze nog niet zeker wat er zou gaan gebeuren.
Ze had het wel eens over luiers, omdat m’n kleine broertje ze nog steeds aan had, maar daar bleef het dan ook bij.
Toen we eenmaal verhuisd waren, en ik ook moest wennen aan de nieuwe omgeving, school en vriendinnetjes, waar ik me erg zenuwachtig over maakte, plaste ik na een paar weken toch weer in bed. Dat was rond april 2001.
Mama vond het echt niet leuk, dat toen m’n nieuwe bed gelijk weer nat was. Toen ze het verschoond had, heeft ze direkt een plastic matrashoes onder het onderlaken gedaan, om verdere schade te voorkomen, maar de eerste kringen zaten er toen toch al weer in.
Toen ik eind mei 2001 in een week tijd 5 keer in bed plaste was mama steeds harder aan het mopperen. Ze vond het niet zo fijn meer om steeds weer alle lakens en m’n nachtkleren te moeten wassen. Maar verder zei ze er niet zoveel over. Het zou wel beter gaan de komende tijd.
Het is zaterdag en we zijn allemaal thuis. “Linda, ga je mee boodschappen doen?” vraagt mama. “We gaan naar de markt en nog even naar de supermarkt.” “Is goed, ik kom eraan”, zeg ik. En even later gaan we met de auto naar het centrum. Op de markt koopt mama een paar lange broeken voor haar, en voor mij zien we een leuk rokje.
Dan naar de supermarkt voor de andere boodschappen, we hebben een wagentje vol.
Als we naar de auto teruglopen ziet mama bij de drogist een reclame voor pampers, 3 halen 2 betalen. “Die zullen we zo wel even halen, eerst deze boodschappen in de auto zetten, want Tim’s luiers zijn bijna op, en ik heb ze toch nodig”, zegt mama. Zo gezegd, zo gedaan. We lopen nog even terug naar de drogisterij. We lopen naar het rek met de pampers. Mama staat even te kijken en pakt een aantal pakken. “Hou jij die maar vast, dan pak ik nog een paar pakken pampers en een pak inlegluiers”. Nu even afrekenen bij de kassa. “Het zijn wel 2 verschillende maten, hoor”, zegt de cassiere. “Dat weet ik,” zegt mama. En met 6 pakken pampers en een pak inlegluiers lopen we terug naar de auto, en rijden naar huis. Thuis gekomen vraagt mama of ik de pakken met luiers boven op de overloop neer wil zetten. Ondertussen brengt zij de andere boodschappen binnen. ’s Middags ga ik met een paar vriendinnetjes buiten spelen.
’s Avonds na het eten, om zeven uur, ging mama Tim naar bed brengen. Nadat ze Tim in bed gelegd had, roept ze naar beneden: “Willy, ga jij je ook vast omkleden, je spullen liggen in je kamertje, en Linda, kom jij ook al vast naar boven, dan zal ik jou even helpen”.
O ja, dat was waar ook. Ik had vanmiddag m’n bed nog moeten opmaken. Mama had weer alles gewassen vanmorgen, en gezegd, dat ik het bed zelf maar eens weer goed moest doen. Ze zou me wel helpen met het dekbed in de hoes te doen.
Op de drafje lopen we de trap op naar boven. Daar stond mama: “Linda, kleed jij je eerst maar vast uit in de badkamer, dan help ik je daarna”, zegt ze tegen me. Willy gaat naar haar eigen kamertje en ik ga de badkamer in.
In de badkamer ligt een schoon hemdje en nachthemd voor me klaar .”Mama, er ligt geen broekje bij m’n kleren”. “Die heb ik hier in je kamer, kom als je je nachthemdje aan heb maar hierheen”. Nadat ik me zover omgekleed had ging ik naar m’n kamer en Willy is al weer op weg naar beneden. In mijn kamer is mama bezig, m’n bed is toch al opgemaakt, alleen nog zonder het dekbed. Dat lag nog op een stoel.
“Ga maar even op bed liggen”. “Waarom?” vroeg ik. “Nou, dan kan ik je verder helpen met aankleden”. Beduusd ging ik op bed liggen. “Zo, til je billen eens op, net zoals ik dat bij Tim doe”, zei mama. “Dan kan ik je je luier omdoen”. “Een.. een luier? Ik hoef helemaal geen luier, ik ben toch geen baby”, zei ik meer huilend dan gewoon. “Niet zo’n grote mond, en hou je handen bij je benen vandaan. Ben je geen baby? Waarom moest ik dan de afgelopen nacht je bed twee keer verschonen?” “Ik vind wel dat je een luier om moet, ook al ben je bijna 11 jaar, en daarmee uit.”
“Toe, je billen omhoog.” Snikkend tilde ik m’n billen op, en mama schoof een pamper er onder. “Nog even zo blijven liggen, dan kan ik er nog een inlegger indoen. Zo, ga nu maar weer plat liggen, en doe je benen uit elkaar.” Meteen haalt ze de pamper tussen m’n benen door omhoog naar voren, en doet de plakkers een voor een vast. Net zoals ze altijd bij Tim doet, en soms deed ik Tim ook z’n luier om. Nu heb ik zelf een luier om gekregen van mama. “Zo deze pamper past in elk geval bij je. Ik hoop dat dit helpt om je bed de komende tijd droog te houden. Papa en ik vinden dat je voorlopig maar weer ’s nachts een luier om moet, tot je zeker een paar weken achter elkaar niet nat bent. O ja, je krijgt geen broekje over die luier, hoor Linda. Dat is niet nodig. Kom maar van bed af, dan kan je nog een uurtje naar beneden om wat te drinken en tv te kijken. Papa en Willy zitten al te kijken, en ik kom er zo aan. Even alles hier verder opruimen.”
Schoorvoetend ga ik de trap af. Die dikke luier tussen m’n benen voelt vreemd aan. En het loopt zo raar. Ik loop nog steeds te snikken als ik beneden kom.
Papa zegt: “Zo meisje, hoe is het zo? Mama en ik vinden dit toch de beste oplossing voorlopig”. Willy ziet raar te kijken naar me, dan zegt ze: “Wat is er dan met Linda, pa?”
“Nou, Linda, laat Willy maar zien wat je aan hebt”. Met een rood hoofd sta ik daar. En dan zegt Willy: “O, ik zie het al, ze heeft een pamper om”, giechelt ze, “ze is nu net een baby zoals Tim, ik zie de plaatjes er op door d’r nachthemd heen, en hij komt van achteren er ook een klein beetje onder uit.” “Is dat omdat ze vannacht weer in d’r bed heeft geplast”? “Ja,” zegt mama, die net de kamer binnen komt, “en wanneer jij ook in je bed plast, kan je er ook een om krijgen”. “Ik heb nog nooit in bed geplast, hoor,” zegt Willy, “en ik ga het niet doen ook!” “Dat hoop ik voor je”, zegt mama tegen Willy. ”Want anders loop je dan net eender als Linda.”
Ik ga op de bank zitten, en dan zie ik ook dat m’n luier onder m’n nachthemdje uitsteekt als ik zit, en de bult tussen m’n benen. Hoe ik ook ga zitten, die luier valt steeds op. Na nog een uur tv gekeken te hebben, en wat drinken, vind mama het tijd dat Willy en ik naar boven gaan om te gaan slapen.
“Nou, morgen zien we wel of je bed nog droog is, Linda. Dan heeft die luier in ieder geval gedaan wat de bedoeling is.” “Welterusten, meiden, tot morgen”, zegt papa.
Willy gaat naar haar kamertje en ik naar mijn kamer. Huilend kruip ik in bed. Mama komt nog even kijken, en zegt: “Ga nu maar slapen, het is het beste voor iedereen. Ik hoef niet iedere dag je bed te verschonen, en jij kan de hele nacht slapen, omdat je ’s nachts je bed niet uit hoef, om de natte spullen eraf te halen.” “Welterusten, Linda, tot morgenochtend, dan kom ik wel kijken hoe het er mee is”.
Mama gaat m’n kamer uit, en ik probeer om te gaan slapen. Het lukt niet erg, ik lig lang te draaien en telkens voel ik tussen m’n benen aan de pamper. Het liefst zou ik hem losmaken, maar ik durf het niet. Want mama had gezegd, dat als ze zou merken dat ik m’n pamper losgemaakt had, ik dan de hele dag erna een pamper omkreeg. Eindelijk val ik bijna uitgeput van het woelen en huilen in slaap.
“Linda, word je wakker, we moeten straks weg.” Duf doe ik m’n ogen open, en onbewust voel ik tegelijk aan het onderlaken. Dat is droog. Dan voel ik aan broekje, en dan dringt het weer tot me door dat ik een luier om heb. Die voelt zwaar en klam aan. Op dat moment trekt mama het dekbed van me af, en ook zij voelt tussen m’n benen. “Zo, die is goed nat zeg, maar je bed is gelukkig droog gebleven. Zie je nu dat een luier goed is voor je, Linda. Kom maar uit bed, dan doe ik je luier los en ga dan maar douchen. Overdag mag je een gewoon onderbroekje aan, maar je krijgt voortaan elke nacht een luier om, voorlopig tot elf jaar bent, straks in september. En daarna zien we wel verder, afhankelijk hoe vaak je luier nat is ’s nachts.”
En zo wordt het 27 september 2001, ik word 11 jaar. Bijna iedere morgen werd ik wakker met een natte pamper. Het kwam maar 2 keer voor dat m’n pamper droog was. En ik vind het niet meer zo erg om in het vervolg altijd ’s nacht een pamper om te krijgen. Ik ben er nu wel aan gewend.
Het is mei 2003. In de achterliggende tijd zijn er een paar dingen thuis veranderd. Ik word dit jaar 13. Willy is al 11 en Tim is 5 jaar. Tim draagt geen luiers meer, en de babyspullen van zijn kamer staan nu mijn kamer. De commode staat vol luiers, babylotion, zalf, poeder en andere babyspulleyjes. Willy heeft zo haar “periodes” en draagt dan maandverband. Ik, Linda, draag tijdens mijn periodes gewoon luiers, dus ook overdag. Mama vindt het onzin om mij maandverband te laten dragen. Een luier is iets groter, en ik draag die toch al ’s nachts. Dus dan kan dat in die tijden overdag ook wel, vindt zij.
Omdat de pampers eigenlijk wat aan de kleine kant worden, lekt mijn luiers ’s nachts nu weleens door. Daarom heb ik sinds januari 2003 een plastic broek aan over mijn pamper.
Eind mei 2003 heb ik overdag op school in mijn broek geplast, het gebeurde ineens zonder dat ik er erg in had. Iedereen in de klas begon me natuurlijk uit te lachen, en gelijk kreeg ik een bijnaam: baby Linda. Een dag of tien later, begin juni, stond ik thuis in de kamer ook ineens in mijn broek te plassen. Het kleed op de grond had een grote natte vlek wat mama helemaal niet leuk vond.
De volgende dag heeft mama een afspraak gemaakt met de huisarts voor me. Tijdens het eerste onderzoek kon hij niets bijzonders vinden. en werd ik doorgestuurd naar een uroloog. Omdat ik daar pas in augustus terecht kon, gaf de huisarts het advies, ook omdat ik toch ’s nachts al pampers droeg die dan overdag ook maar te gaan gebruiken, om herhaling van die incidenten te voorkomen, Hij schreef toen ook gelijk grotere Tena luiers voor die vergoed worden door de zorgverzekering, en bij de apotheek besteld konden worden.
Ik heb nu als bijna 13-jarige dus dag en nacht Tena luiers om. Met een plastic broek er over heen.
De uroloog vond later bij onderzoek wel een afwijking, maar vond een ingreep teveel risico’s met zich meebrengen en had geen goed idee hoe die zou aflopen. Waarschijnlijk zou ik er in de loop der jaren overheen groeien, en dan was er niets meer aan de hand, zei hij. Afwachten maar.
Het is nu eind april 2009. Ik ben nu 18 en een halfjaar oud. In de achterliggende jaren zijn mijn gevoelens wat betreft het dragen van een luier helemaal omgeslagen. Als er gevraagd werd wat ik wilde hebben voor mijn verjaardag of voor iets anders, dan vroeg ik om babykleding zoals leuke plastic broekjes met een nylon buitenkant en strookjes. Of een nieuw luierpakje. Ook kreeg ik weer slabbetjes en knuffels voor in bed. Een speen, een fles en een tuitbekertje om uit te drinken.
Mijn luiers ben ik zichtbaar voor iedereen gaan dragen, onder een kort rokje of een strakke rok of broek. Ook onder een short. Daarbij doe ik nu alles in m’n luier, een enkele keer poep ik nog weleens op het toilet, maar ook dat gaat meestal in m’n luier.
Ik voel me nu en gedraag me ook als een teenbaby. Ik zou niet meer zonder luiers willen lopen. Het geeft zo’n fijn en veilig gevoel. Je hoeft ook nooit meer te zoeken naar een toilet. Laat alles gewoon maar in je luier lopen.
Het is was vorige week een mooie warme zaterdag. Na de lunch ga ik buiten in de tuin zonnen op m’n stoel, alleen gekleed in een dikke luier, een plastic broek en luierpakje. Aan de waslijn hangen nog een paar luierpakjes, enkele plastic broekjes, zowel gewone in verschillende kleuren en met een nylon buitenkant te drogen.
Na een half uurtje draai ik me op m’n buik. M’n luier is al aardig nat en is wat opgezwollen. M’n luierpakje zit strak en bij de beenopeningen komt m’n luier in een blauwe plastic broek onder het roze luierpakje uit. Dan komt Willy met haar vriendin Els de tuin binnen. Els staat even vreemd om zich heen te kijken, en vraagt dan: “Waarom draagt je zus een luier?”
”Vraag dat maar aan haar zelf”, antwoord Willy. Op dat moment komt mama naar buiten en vraagt: “Linda, moet jij niet een schone broek hebben, zo te zien ben je flink nat?” “Nee nog niet,” antwoord ik, “dat kan nog even wachten. Ik kom straks.” “Zeg Els, ik draag luiers omdat ik nu een teenbaby ben. Toen ik voor het eerst weer een luier omkreeg omdat ik te vaak in bed plaste vond ik dat helemaal niet zo leuk. Het is begonnen eind 2000.....”
En vervolgens heb ik dit hele verhaal aan Els vertelt.
Ondertussen heb ik nog een keer in m’n luier geplast en gepoept. He, wat voelde dat lekker tussen mijn benen. Daarna zijn Willy en Els weer weggegaan. Ik ga nog een half uurtje zonnen, en dan naar binnen om een schone luier om te krijgen, en dan maar het verhaal op papier zetten, zodat wie het wil lezen dat ook kan.
Onder het typen achter de computer zit ik nu weer in m’n luier te plassen.
Dan is het tijd om aan tafel te gaan voor het avondeten, daarna tv-kijken tot het tijd is om naar bed te gaan. Zo rond 23.00 uur. Dan een dikke nachtluier om een gaan slapen met m’n knuffel in m’n armen en een speen in mijn mond.
Welterusten, en een knuffel van TBLINDA.
