Verhaal Klaar winkelierster...

beddenplasser

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 15

Jan had het goed gehoord. Ze gingen met hun drieën winkelen. Wat bedoelde ze met winkelen ? Ergens hoopte hij dat dit gewoon de boodschappen was, maar de kans was dan wel groot dat dit in het centrum was, waar hij ook bekenden kon tegenkomen.
Het angstzweet brak hem toch even uit. Hij had niet gedacht ooit met een luier aan een winkel binnen te stappen, en te doen alsof er niets aan de hand was.
Voor Marthe en Ella lag dat anders. Ella had nog nooit anders gekend, en Marthe moest dit wel doen omwille van haar incontinentie. Hij was bij zijn weten nog steeds niet incontinent, maar had de omstandigheden tegen. Marthe moest gezien hebben dat hij rood werd.
“Trek het je niet aan Jan, we gaan gewoon boodschappen doen en ik had graag voor Ella nog even wat kleedjes gaan passen voor de zomer. Niemand gaat er iets van merken.”
Jan besefte dat hij geen kant op kon. Hij trok zijn schoenen en jas aan, hielp Ella even verder met haar schoenen en jas, en samen stapten ze naar de auto. Marthe deed de autodeur open en Ella kroop in haar autostoel, waarna Marthe ze vastmaakte. Jan ging voor haar in de passagierszetel zitten, terwijl Marthe achter het stuur plaatsnam.
Ze reden naar het centrum en Marthe parkeerde haar auto op het marktplein. Vandaar kon het te voet naar de winkels die ze gingen langsgaan. Jan was al blij dat ze niet parkeerde op de parking van de supermarkt zelf.
Het gedacht dat hij in een luier vlak bij zijn huis was, vond hij maar akelig. Hij wist wel dat er niemand thuis was, maar het idee sprak hem niet aan.

Eerst trok het naar het Kruidvat, waar wat verzorgingsproducten werden gekocht, maar vooral luiers voor Ella en incontinentieproducten voor Marthe. Marthe nam alle luierpakken van de grootste maat.
“Ella gebruikt toch nog wel wat luiers per dag, en zo gek lang gaan die pakken ook niet mee. Ik neem steeds mee wat er is, want ze zijn niet altijd binnen”, was Marthe’s reactie op Jans verbaasde gezicht.
Jan hielp met het dragen van de pakken terwijl Marthe een zak vulde met verschillende incontinentieverbanden.
“Dit is voor langere duur hoor. Het is echter ook tijd voor het inslaan van een voorraad, zeker nu ze in reclame zijn”, moest Marthe reageren toen Jan ook nu grote ogen trok.
Als laatste ging het nog even langs de fopspenen. Ella had nood aan nieuwe fopspenen omdat de huidige eigenlijk versleten waren. Jan had nooit beseft dat er zoveel keuze was. Het duurde dan ook even vooraleer alles bekeken was.
Nadat Ella haar keuze had gemaakt uit de mogelijkheden die Marthe had gegeven, ging het naar de kassa en vandaar naar de auto. Jan had niet gedacht dat hij op zijn zestien met een drietal pakken luiers over het marktplein zou wandelen, nota bene terwijl hij zelf geluierd was.
Hij was zich trouwens bewust geworden van een praktisch probleem. Hij had niet meer geplast sinds vanmorgen. Hij was van plan geweest te plassen nadat hij de nachtluier uitdeed, maar had dit niet meer gedaan doordat hij de luier had uitgedaan in de douche.
Door het gesprek nadien in de badkamer had hij ook niet meer geplast vooraleer Marthe hem een nieuwe luier omdeed. Hij voelde dat hij eigenlijk moest plassen en de gedachte eraan hielp ook niet echt om dat gevoel te doen verdwijnen.
In de supermarkt ging alles goed, maar het duurde alleen lang. Te lang eigenlijk voor Ella, die begon te zeuren en aan Jan en Marthe te hangen. Ze wou niet meer in het karretje zitten, dus droeg Jan haar al een hele tijd.
Voor Jan duurde het eigenlijk ook te lang. Zijn blaas begon meer en meer te laten weten dat ze vol begon te geraken, en dat was geen aangenaam gevoel voor hem. Hij hoopte dat ze snel klaar waren zodat hij naar het toilet kon.
Toen ze bij de drank kwamen, vroeg Marthe of hij kon helpen. Naast wat fruitsap vroeg ze of Jan ook twee volle pakken cola kon pakken. Omdat hij het snel vooruit wou laten gaan, besloot hij beide pakken in één keer te nemen.
Hij mispakte zich echter aan het gewicht. Hij kreeg de twaalf 2l-flessen wel opgetild, maar zijn blaas was niet meer akkoord en besloot zich te legen terwijl hij de flessen droeg. Jan werd knalrood van schaamte.

Net op dat moment werd hij langs achter aangetikt en hij keek in de ogen van een lieveheersbeestje. Verschrikt deed hij een stap naar achter en keek haar met grote ogen aan.
“Dag Els”, stamelde hij meer dan dat hij het zei. Els stond voor hem, volledig verkleed als lieveheersbeestje. Els gaf hem een zoen op de wang.
“Dag Jan. Hoe sta jij erbij ? Je ziet zo rood. Precies of je hebt in je broek geplast.”
Het grapje van Els pakte natuurlijk anders uit. In plaats van minder rood te worden werd Jan nog roder.
“Sorry Jan, ik heb duidelijk iets verkeerds gezegd. Je hebt toch niet echt…” Jan keek haar met een veelzeggende blik aan. Els keek even naar beneden en toen terug naar zijn gezicht.
“Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ons Marthe helpt je wel verder.”
Els ging op haar hurken zitten om haar schoen beter vast te maken. Tijdens het rechtkomen zag ze kans ongezien langs Jans rug te strijken met haar hand, van onder naar boven. Net zoals eerder kwam ze lager dan verwacht, en Jan wist met zekerheid dat ze checkte of hij geluierd was.
“Els De Ro, je bent een plaagstok”, zei Jan terwijl hij Els’ hand wegleidde, “maar ik moet toegeven dat je er ongelooflijk schattig uitziet.”
“Merci, ik merk dat Ella op meer dan één vlak een slechte invloed op je heeft. Maar ik moet toegeven dat jou dat ook enorm schattig maakt.”
Ze gaf hem nog een snelle zoen en ging even praten met haar zus.

Tegen de tijd dat hun gesprek ten einde was, merkte Jan dat de urine volledig was opgenomen door de luier. Hij zette de flessen cola op het rek onder het karretje.
Ella stond gefascineerd met open mond te staren naar het lieveheersbeestje dat stond te praten met haar mama. Het lieveheersbeestje had bovendien de stem van tante Els.
Jan nam haar op zijn arm zodat ze hoger kwam met haar gezicht. Hij was tenminste niet de enige met een gevulde luier merkte hij. Jan kon niet verstaan wat beide zussen aan het zeggen waren, maar af en toe keken ze in zijn richting.
Toen Els vertrok, na Ella nog eens goed vastgepakt te hebben, en Jan en Marthe nog een afscheidskus te hebben gegeven (“Zo Jan, aan het hengelen naar nog een kusje ?”), vertrok ze.
Jan had zelfs niet de mogelijkheid gekregen te informeren naar haar toch wel afwijkende outfit, maar Marthe gaf opheldering. Els was blijkbaar bezig met een spel en was iets vergeten en kwam dat nu kopen in de winkel. Hij wou nog meer uitleg vragen maar het was hun beurt om de boodschappen op de winkelband te zetten en hij liet het er voorlopig bij om beter te kunnen meehelpen.
Ze gingen langs de achterkant terug naar de auto en laadden de boodschappen in. Nadien trok het naar de C&A die aan de overkant van het plein lag.
Jan vertelde onderweg naar de kledingwinkel wat er gebeurd was. Marthe kon een glimlach niet onderdrukken.
“Ons Els weet je precies ook altijd op de meest foute moment te treffen. Waarom heb je niet eerder iets gezegd ? Dan hadden we gewoon even met ons twee verder gedaan terwijl jij naar het toilet was ?”
De eerlijkheid gebood Jan te zeggen dat hij niet goed wist hoe dat op te lossen met de luier. Hij bleef te lang twijfelen, totdat het te laat was.

In de C&A ging het onmiddellijk naar de meisjesafdeling. Terwijl Marthe rokjes en kleedjes uitzocht, verkende Ella de volledige winkel. Jan volgde haar op afstand om waar nodig tussen te komen, terwijl hij ook Marthe in het oog hield zodat zij teken kon doen als ze klaar was.
Jan was blij dat hij een romper aan had. Hij moest regelmatig bukken om Ella tegen te houden als ze weer maar eens probeerde iets te nemen van een stapel kleren zodat die stapel op de grond zou vallen. Jan merkte dat zijn trui meer dan eens bleef haperen achter kleren, en zonder romper zou zijn luier al lang zichtbaar zijn geweest.
Marthe wenkte, en Jan droeg Ella naar haar moeder. Ze werd in haar romper gezet om te passen. Haar volle luier was duidelijk zichtbaar, maar Marthe werkte onverstoorbaar verder. Al snel was de keuze gemaakt, en ging het naar de kassa, naar de auto en naar huis.
Bij Marthe thuis aangekomen begonnen Marthe en Jan snel de tafel te dekken voor het middagmaal. Tijdens het eten vertelde Marthe dat zij meestal nog wat ging rusten terwijl Ella haar middagdut deed. Anders had ze te weinig slaap op de dagen dat ze laatavondshift had. Jan mocht kiezen wat hij deed. Hij wist het nog niet, maar zou het na eten zeggen.
Jan stelde voor dat hij Ella in bed zou steken, en merkte dat het idee om nog wat te slapen hem wel aanstond. Terwijl hij haar luier verschoonde nam hij zijn besluit. Hij nam Ella op de arm en ging even in de keuken zeggen dat hij samen met Marthe wat ging rusten.
Daarna bracht hij Ella naar boven, speelde nog even het fopspeenspelletje, stopte haar onder en ging terug naar beneden. Marthe had de tafel ondertussen afgeruimd en zat nog even in de zetel.
“Kom je nog even Jan ?”
 
Laatst bewerkt:
beddenplasser

beddenplasser

volwassen peuter
HOOFDSTUK 16

Jan wist niet wat Marthe te zeggen had. Enigszins achterdochtig zette hij zich in de eenzit.
“Jan, kom maar even bij mij zitten. Ik wil iets met je bespreken.”
Jan had gezien dat ze het voedingskussen terug op haar schoot gelegd, en wist niet goed wat hiervan te denken. Marthe zag de achterdocht in zijn ogen.
“Ik ga je niet opnieuw voeden, hoor. Mijn borsten zijn al lang gewend aan het enkel ’s morgens voeden, en ik wil dat ook zo houden. Ik zou het graag even hebben over wat er met je aan het gebeuren is. Maar doe eerst je bovenkleding even uit. Dat maakt het gemakkelijker.”
Ze nodigde hem met haar hand uit op het kussen te komen liggen. Hij deed zijn broek, sokken en trui uit en ging met enkel zijn luier en romper nog aan liggen, en voelde onmiddellijk de ondertussen vertrouwde boezem tegen zijn gezicht.
Tezamen met Marthe’s rustige ademhaling en haar warme hand die op zijn buik werd gelegd, zorgde dit ervoor dat Jan volledig kalmeerde.

“Jan, ik heb in de loop van de voormiddag wat zitten nadenken. Er zijn veel oorzaken mogelijk waardoor je terug opnieuw bent beginnen bedplassen. Feit is dat je het hier doet, en dat het niet bij een eenmalig feit is gebleven ondertussen.
Ik weet dat je het bij je thuis nog niet hebt gehad, maar dat wil niets zeggen. Ik weet ook dat je het op dit moment nog niet tegen je moeder durft vertellen, maar net dat baart me zorgen.
Eerlijk gezegd zou ik het veiliger vinden dat je bij je thuis ook bescherming draagt ’s nachts, maar dan is het beter dat je moeder op de hoogte is.
Wat zou je er van vinden als ik eens met je moeder bel ? Soms doet een gesprek van moeder tot moeder wonderen, en het is voor mij ook niet de eerste keer dat ik deze problematiek bespreek met ouders die van niets weten.”

Jan besefte nu ook wel dat hij niet langer kon negeren dat hij al enkele keren echt tijdens zijn slaap had geplast. De vraag van Marthe verraste hem wel, maar hij voelde ook van binnen een soort opluchting.
Hij had totaal geen idee hoe hij dat gesprek met zijn moeder moest aanpakken, en was dan ook blij te horen dat Marthe hem een uitweg bood. Hij stemde toe met het voorstel en bedankte haar met een zoen op de wang.
Hij wist dat Marthe hem had doen neerliggen tegen haar boezem om zo de spanning weg te doen ebben voor dit gesprek, en nu het gedaan was, had Jan eigenlijk helemaal geen zin om weg te gaan bij haar en terug recht te gaan zitten. Marthe liet hem ook rustig tegen haar aan liggen.

“Jan, er was eigenlijk nog een tweede reden waarom ik vroeg om bij mij te komen liggen. Ik zou je nog een tweede voorstel willen doen.”
Hij merkte dat ze wat opzij boog om iets te nemen dat blijkbaar naast de zetel op de grond had gestaan.
“Hoe voelde je je daarstraks tijdens het voeden ?”, vroeg ze.
Jan vertelde dat hem dat een heerlijk gevoel gaf, volledig veilig en zonder zorgen.
“Mag ik proberen om je nog eens zo’n gevoel te geven op een net iets andere manier ? Het enige dat ik vraag is dat je even je ogen sluit en me blindelings volgt.”
Jan keek haar even vol in de ogen aan, voor zover dat ging vanuit zijn positie.
“Ik ga je niet pijn doen, hooguit vind je het bizar. Als je het niet wilt, dan geef je me gewoon een teken en dan stoppen we ermee.”
Jan was enorm nieuwsgierig gemaakt door Marthe. Hij had wel wat schrik, maar hij wist dat hij Marthe kon vertrouwen dat ze hem niet wilde kwetsen.

Jan sloot zijn ogen. Marthe vroeg hem even zijn mond open te doen. Wat hij toen ervoer, was moeilijk te beschrijven. Hij voelde een warme vorm in zijn mond komen, en vlak erna had hij de smaak van kamillethee op zijn tong.
Jan besefte meteen dat Marthe hem een zuigfles thee gaf. Hij wist niet goed waarom, maar ondanks het feit dat hij dit wel heel baby-achtig vond, was hij ergens ook aangetrokken tot wat er gebeurde. Voorzichtig probeerde hij toch eens te zuigen.
Hij was zich in het begin nog wel ergens bewust dat dit bizar moest zijn, maar de nood aan het geborgen en veilige gevoel werd met de seconde sterker. Het was zoeken, maar op het moment dat hij de juiste zuigtechniek had gevonden, was Jan al snel terug compleet weg van de wereld.
Hij had totaal niet door dat Marthe zijn romper vanonder had losgemaakt en de luier blootgelegd. Marthe wou vooral weten of hij ook nu zou plassen en kon dat minder goed horen door het constante geborrel van de luchtbelletjes in de zuigfles. Ze legde haar hand daarom op zijn kruis en wachtte.
De fles was nog niet eens halverwege toen Marthe de luier terug echt warm voelde worden. Haar vermoeden werd bevestigd dat Jan de controle over zijn blaas verloor door het te diep weg te zijn met zijn gedachten en gevoelens tijdens het zuigen.
Ze hoopte vooral dat de luier de extra plas aan kon. Uiteindelijk was het een luier voor overdag, niet voor ’s nachts. Gelukkig voor beiden kwam er geen verdere plas, en bleef alles droog.
Jan deed zijn ogen pas terug open toen hij merkte dat hij lucht zoog. Marthe zette de fles weg, en pakte Jan extra dicht bij hem. Jan wou het liefste van al hier eeuwig blijven liggen, diep in Marthe boezem, voor altijd veilig.

Na een tijdje zo gezeten te hebben, stelde Marthe voor om te gaan rusten. Zij ging in ieder geval naar bed, Jan mocht doen wat hij wou.
“Voordat ik naar bed ga, ga ik je nog wel even een propere luier aan doen, want degene die je nu hebt zal wel bijna verzadigd zijn.”
Jan voelde dat hij een grote boodschap moest doen, dus zei hij dat hij nog wel eerst naar de wc ging om dit te doen. Pas toen hij rechtstond, merkte hij dat Marthe zijn romper had losgemaakt.
“Ik heb de knoopjes losgemaakt omdat ik wou weten of je ook bij het zuigen van het zuigfles zo diep zou wegzakken dat je zou plassen zonder het te beseffen. Ik kon het deze keer niet horen, dus moest ik het wel zien en voelen. Heb je zelf beseft dat je terug hebt geplast daarnet ?”
Jan moest toegeven dat hij niets had gevoeld. Hij merkte wel dat de luier doorhing nu hij niet meer werd tegengehouden door de romper. Hij wandelde naar de badkamer, deed zijn luier uit, plakte die toe en ging naar het toilet.

Nadat hij klaar was, ging hij naar boven met zijn romper open. Niet alleen moest die sowieso naar omhoog om de nieuwe luier te kunnen vastmaken, maar Jan vond het idee van de knoopjes rond zijn kruis wat beangstigend. Hij liet ze liever open.
Boven lag de nieuwe luier al klaar. Jan ging er met plezier bovenop liggen, wetende dat hij dan niets hoefde te vrezen. Marthe deed het nodige, maakte de knoopjes van de romper toe en Jan kroop toch maar verder in bed. Marthe deed het dekbed over hem, gaf hem nog en zoen en zei “Tot straks”.
Jan genoot van het moment. Alleen al het feit dat hij was ondergestopt was nog eens fijn om mee te maken, laat staan de extra liefde en aandacht die hij kreeg tijdens het luieren.
Hij wist niet hoe het kwam, maar waar hij een paar weken geleden nog beschaamd was om met een luier rond te lopen en zich geen draai wist te geven bij de ongelukjes, nu had hij zich er bij neergelegd en wilde hij niets liever dan een luier om hebben.
Zo voelde hij zich tenminste veilig. Marthe zou hem wakker maken straks dus niets om zich zorgen over te maken. Al snel viel hij dan ook in slaap.

Toen Marthe hem anderhalf uur later wekte, kon het hem zelfs niet meer schelen of hij nu een natte luier of niet. Hij kwam recht en zag dat Marthe enkel een t-shirt en haar luier aan had.
Hij wou niets liever dan dat ze op het bed ging zitten, en dat hij terug op haar schoot kon gaan liggen, maar hij besefte dat hij terug de realiteit in moest.
Ella moest wakker gemaakt en verschoond worden, er was waarschijnlijk een deel van het huishouden te doen, en Marthe zou ook wel stilaan aan het avondeten willen beginnen.
“Ik ga mijn kleren nemen en naar de badkamer gaan. Hoe zit het met jouw luier, Jan ? Moet je een propere luier krijgen, of ben je nog droog ? Zie jij het zitten om ons Ella te doen ?”
Jan kwam recht en zei tegen Marthe dat alles in orde was. Aan de dikte van zijn luier van voor was duidelijk te zien dat hij het niet droog had gehouden, maar hij wou zijn luier liever gewoon aanhouden, dan nu al terug verschoond te worden.
Marthe was er echter niet mee akkoord. Ze ging naar de kast die in de hoek van de kamer stond en trok ze open. Jan keek in een goed geordende kast. Duidelijk herkenbaar waren een aantal stapels met luiers van verschillende dikte. Marthe nam van één van de stapels een propere luier.
Ze stuurde Jan naar de badkamer, ging zelf haar kleren nemen, en kwam ook naar de badkamer. Ze begon onmiddellijk Jan te verschonen, waarbij ze hem ook even waste met een warm washandje, wat heel aangenaam aanvoelde.
Achteraf was hij blij dat ze dat toch had gedaan. Hij voelde zich in ieder geval properder. Zelf hielp hij haar met haar luier, zoals hij eerder die ochtend ook had gedaan. Ze maakte wel zichzelf proper.

Nadat ze allebei opnieuw geluierd waren, ging Jan Ella wakker maken. Marthe had gevraagd dat Jan de twee nieuw gekochte fopspenen mee naar boven kon nemen. Marthe had die tijdens het middageten afgekookt en had ze te drogen gelegd in de keuken.
Hij ging naar de keuken en vond daar inderdaad de fopspenen, en ging onmiddellijk naar boven. Hij zou zijn bovenkleding wel terug aan doen als hij terug in de woonkamer kwam.
Ella lag nog te slapen toen hij in haar kamer kwam. Hij stak zijn hand door de spijlen en legde die op haar gezicht en streelde haar, maar meer dan een glimlach achter haar fopspeen kwam er niet tevoorschijn. Hij deed haar dekbed van haar lichaam, maar ook dat had niet het gewenste effect.
Jan wou haar niet bruusk wekken, en vroeg zich af wat het zou geven als hij haar langzaam zou wakker strelen. Hij boog voorover, maar merkte al gauw dat dat te pijnlijk zou worden voor hem. Door zijn eerder kleine gestalte kon hij onvoldoende voorover buigen en nog stevig genoeg op zijn voeten staan om dit lang vol te houden.
Hij kreeg een ander idee. Hij hoopte dat het bedje sterk genoeg zou zijn. Langzaam kroop hij er in en legde zich voorzichtig achter haar. Hij moest zijn benen wel intrekken. Doordat zij haar benen ook had opgetrokken ging dat zonder problemen.
Nu begon hij haar over heel het lichaam te strelen en af en toe te kietelen. Al snel kwam er nu meer reactie dan enkel een glimlach, en lagen ze te rollebollen in het kinderbedje.

Op een moment dat Ella bovenop hem zat, kreeg ze de fopspenen in de gaten die Jan nog steeds vasthield. Hij was vergeten een plekje te vinden waar hij ze kon leggen en was ze blijven vasthouden.
Ze nam één van beide fopspenen, en Jan was ervan overtuigd dat ze haar oude fopspeen ging verruilen voor de nieuwe. De fopspeen ging echter prompt in zijn mond, zo snel was het meisje. Jan nam de fopspeen in zijn andere hand, en vroeg of hij de fopspeen moest inhouden.
Ella knikte hevig en Jan deed de speen terug in zijn mond. Hij begon het meisje terug te kriebelen.
Hij ging zo op in het spel met Ella dat hij niet doorhad dat Marthe naast hen stond.
“Kunnen mijn baby’s uit hun bedje komen, alstublieft ? Het is echt wel tijd om op te staan.”
Jan kwam er snel uit, onmiddellijk gevolgd door Ella.
“Nu moet je niet naar mij kijken, maar naar uw dochter”, zei Jan toen Marthe naar hem keek terwijl hij de fopspeen uit zijn mond nam.
“Ella verplichtte me die te dragen.”
“Dat geloof ik graag. En je deed weinig moeite blijkbaar om haar ervan te overtuigen dat die voor haar was bestemd. Ik dacht toch wel dat je het kon halen van iemand van drie en een half.”
“Niet als ze Ella heet, en de dochter is van haar moeder”, was het gevatte antwoord van Jan.
Met zijn drieën gingen ze naar beneden.
“En, paste de tut een beetje ?”
Marthe vroeg het hoorbaar plagerig, maar Jan liet zich niet kennen.
“Eigenlijk niet, hij was wat te klein naar mijn goesting.”
Terwijl Marthe doorliep naar de keuken, gingen hij en Ella naar de badkamer zodat hij Ella kon verschonen.

De rest van de avond verliep rustig. Jan hielp Marthe in de keuken, en met het opvouwen van kleren. Thuis behoorde het opvouwen niet tot zijn taken, maar hij was blij dat hij hier ook iets had geleerd dat zijn moeder niet zou verwachten. Verder werd wat met Ella gespeeld.
Ook toen Marthe vertrokken was, verliep de ganse avondroutine heel vlot. Hij wist dat Marthe ondertussen alles boven had klaargelegd. Hij had alleen niet meer de moeite genomen zijn kleren terug aan te doen, dus liep hij de rest van de avond in zijn romper en luier.
Hij vond het ook veel te leuk om in de luier rond te lopen, en had er nu ook enkele keren bewust in geplast. Hij moest voor zichzelf toegeven dat hem dit eigenlijk een heel aangenaam gevoel bezorgde.
Nadat hij nog wat gedronken had, besloot hij zich te gaan klaarmaken. In de badkamer deed hij zijn luier uit. Hij kon het niet laten de volgeplaste luier aan zijn neus te houden. Vreemd genoeg vond hij die geur van een volle luier heel vertrouwd en lekker ruiken.
Hij deed nog een grote boodschap, poetste zijn tanden en ging dan terug met open romper naar boven. In zijn slaapkamer lagen zijn nachtluier en een propere blauwe romper klaar op zijn hoofdkussen, maar daar bovenop had Marthe voor een verrassing gezorgd.

Er lag een fopspeen klaar voor hem, maar hij zag onmiddellijk dat die groter was dan degenen die ze voor Ella hadden gekocht. Jan was enorm geprikkeld om de fopspeen te proberen.
Marthe had enkele uren eerder raak opgemerkt dat hij geen enkele moeite had gedaan om Ella tegen te gaan. Hij had inderdaad geen enkele moeite gedaan. De fopspeen voelde te prettig aan, en hij wou hem daarstraks al niet uit doen.
Snel deed Jan zijn luier aan en de nieuwe romper. Hij nam de fopspeen in de hand, deed het licht uit, ging liggen en stak de fopspeen in de mond. Het voelde simpelweg zalig.

Het eerstvolgende dat Jan zich herinnerde was dat hij half wakker werd. Het moest buiten al licht zijn, want de donkere gordijnen lieten een schemer door. Hij besefte plots dat hij iets voelde tussen zijn benen.
Hij duurde enkele seconden voor hij zich realiseerde dat hij een voet voelde die niet van hem was.
 
Laatst bewerkt:
Abbjornnl

Abbjornnl

Wees jezelf ongeacht wat andere ervan zeggen
eerlijk is eerlijk ik geef zelden een 10 voor een verhaal maar dit verhaal is een 10 nog te min eigenlijk. de meeste kleine slordigheidjes zijn eruit en het is heerlijk te lezen.
graag het vervolg want ben erg benieuwd hoe het verder gaat
 
beddenplasser

beddenplasser

volwassen peuter
Bedankt allemaal voor de mooie commentaren. Laat het zeker niet na verhaalfouten te laten weten. Ik lees meer dan eens hoofdstukken na om typfouten eruit te halen en om te blijven weten wat ik allemaal al heb geschreven. De grote lijnen van de plot zijn al in mijn hoofd, maar sommige verhaalelementen komen op terwijl ik ze schrijf (zoals het feit dat Jan bij Ella in bed kroop om haar te wekken), en ik merk dat het niet zo simpel is om het verhaal foutenvrij te houden.

Het schrijftempo gaat mogelijk ietsje naar beneden gaan de komende dagen en weken, maar het verhaal is zeker nog niet ten einde.

groetjes,
steven.
 
friendly

friendly

Superlid
Ik vind het een superleuk verhaal en lees graag verder!

Okee, één tip dan: klik eens wat vaker op 'enter' na een zin.
Dan krijg je korte, afgeronde regels en word de alinea niet zo'n uniform blok tekst. Dat leest makkelijker.
Nogmaals, ik geniet van je verhaal, maar moet me er daardoor af en toe echt even toe zetten om het te gaan lezen.
Dat is toch jammer, en an sich eenvoudig te verhelpen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Bovenaan