luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 79 SAMEN KANOËN
Toch merkte ik al snel dat er goed aan had gedaan om de rolstoel voor lief te nemen.
Trouwens niet alleen ik maar, ook Nelleke deed dat zoals ik opmerkte.
Iets anders was dat ik niet de enige was die de rolstoel met frisse tegenzin accepteerde, want ook aan Marjolein zag ik dat ze het net als ik liever anders had gezien.
Aangekomen bij de steiger zagen we allemaal één en. tweepersoons Kano's liggen, hier had ik nog wel zin in en, of het alleen of samen was maakte me nu niet veel uit.
Als het samen was wilde ik graag samen met Renske maar, uit het commentaar van Simon maakte ik op dat dit voor vanavond niet de bedoeling was.
Het plan van Simon was dat wij met een vader of moeder zouden gaan kanoën.
Dat was iets waar ik best moeite mee had maar, wat ik gezien de drukke dag die bijna achter ons lag wel begreep.
Toen ik naar Marjolein keek, kon ik aan haar gezicht zien dat zij niet van plan was om zich hier zomaar bij neer te leggen.
Zodat al snel Heleen erbij kwam maar, van hun gesprek verstond ik niets, aangezien ik nu bewust afstand hield.
Wel zag ik even later dat ook Simon naar Marjolein liep en, vroeg wat er aan de hand was.
Toen Marjolein dat had verteld spitste ik ineens mijn oren en, ving iets op over een compromis, dat maakte me nieuwsgierig.
Om me direct af te vragen wat voor Compromis Simon in gedachte had, direct schoof ik dichterbij want hier wilde ik meer van weten.
Zo hoorde ik dat Heleen en, Simon het zo hadden gedaan omdat we best een drukke dag hadden gehad maar, toen ik naar de groep keek zag ik dat die zich intussen af vroeg wat er nu uit de hogehoed van Simon zou komen.
Nu zag ik dat Simon zich tot de groep richtte en, zei "jongelui op zich begrijp ik de reactie van Marjolein best en, ik heb een compromis".
"Dat houdt in dat de leden met een beperking niet met vaders of moeders hoeven maar, samen met met andere jongens of meisjes mogen".
Om dan te vervolgen, " als dat goed gaat, mogen ook jullie het later in de week alleen proberen"!
Aan alle anderen merkte ik direct dat dit voorstel algemeen werd goedgekeurd, ook ik vond dit een geweldig voorstel.
Nu keek ik rond waar Renske was, om dan naar haar toe te rijden maar, merkte nu dat zij al op weg was naar mij toe.
Aangekomen duwde Renske me direct de goeie kant op zodat we al snel bij de kanostelling klaarstonden.
Om dan te merken dat waar de meesten zonder problemen instapten, ik vanavond wel wat hulp kon gebruiken.
Waarop zich direct verschillende jongens melden om mij te helpen maar, Guus zei direct, "jongens laat Heleen en, mij dit maar, doen.".
Direct zetten we de rolstoel in de goeie stand en, op de rem en, nadat de riem los was stond ik op en, liep met steun van Guus naar de kano en, stapte voorzichtig voorin.
Direct stapte ook Renske in en, toen die zat gaf Guus de kano een zetje zodat deze vanaf de helling het water in gleed en, we al snel onderweg waren.
Snel daarna zag ik dat Marjolein uiteindelijk met Sandra, Willemien met Carla, Sanne met Maria, Olaf met Jeroen en, Jan-Willem een duo vormde met Pim.
Terwijl de rest alleen mochten maar, als wij dachten dat de duo's het makkelijker hadden dan de solisten kwamen we bedrogen uit.
Want al snel merkten we dat het best moeilijk is om continu hetzelfde peddelritme aan te houden.
Toch lukte dat en, terwijl we rustig verder peddelde zagen we dat Simon ons in het motorbootje achterna kwam, zodat er ook op het water toezicht was.
Om al snel te zien dat wij goed mee peddelde en, als het morgen weer zo was ook wij het spoedig alleen mochten proberen, terwijl we intussen aan de achterkant van het eiland waren gekomen.
Zodat we alweer op weg waren naar het haventje, wat vooral te merken was omdat we ineens stroom tegen hadden.
Waardoor het ineens een stuk zwaarder werd maar, om me heen kijkend, merkten we dat iedereen hier last van had.
Ook zagen we dat Simon ondanks al zijn ervaring niet had verwacht Olaf Marjolein Jan-Willem Sanne en, Willemien nog zoveel kracht in hun armen hadden.
Ondertussen kwamen we achter elkaar het haventje binnen varen, waar Heleen en, Guus klaarstonden om iedereen op de kant te helpen en, de kano's op te ruimen.
Denkend dat we na deze drukke zaterdag allemaal wel op waren maar, toch merkten beide dat het tegendeel waar was.
RUILEN VAN POSITIE
Want toen er werd gevraagd wie er nog een ronde wilde wilden we dat allemaal wel en, ook nu probeerde Marjolein en, Olaf of ze solo mochten maar, weer zei Simon, " morgen zullen we daar naar kijken".
Een opmerking die zo zag ik bij broer en, zus voor gemengde gevoelens zorgde maar, ook zag ik beide even later opveren toen Guus voorstelde om de duo's van plaats te laten wisselen.
Zodat ook ik nu achterin kwam te zitten en, ik dus niet alleen moest peddelen maar, nu ook moest sturen, wat zwaarder en, moeilijker was dan ik had gedacht.
Toch klaagde er niemand maar, zagen we dat iedereen genoot, ondanks dat het een lange vermoeiende dag was en, watersport voor iedereen compleet nieuw was.
Toch kregen we ook nu de smaak te pakken en, ging het toen we het haventje uit waren al beter maar, toch ging de tweede ronde in het algemeen langzamer.
Toch zei Simon toen hij ons weer eens passeerde, " jongelui het gaat veel beter dan wij hadden verwacht".
"Bovendien hadden we deze wissel pas voor morgen gepland".
Onderweg terug naar de steiger merkte ik dat en, sturen en, snelheid maken best veel kracht koste, niet alleen in mijn armen en, de rest van mijn lichaam maar, ook aan mijn luier.
Die inmiddels best zwaar was en, bovendien had ik het idee dat ik inmiddels in een bruine drab zat.
Uiteindelijk kwamen we ook nu veilig bij de steiger aan, waar ik alle hulp nodig had om op de kant te komen.
Bovendien was ik in tegenstelling tot eerder vandaag blij dat ik de rolstoel van het eiland mocht gebruiken, ook al was het niet echt lekker om in mijn eigen poep te moeten zitten.
Iets wat ook Marga merkte ook maar, die zei, " Xantia wacht maar, even dan vraag ik Willem de vader van Annemarie of Hein de vader van Karel om jou te verschonen".
Hoewel ik vaker door mannen verschoond was, aarzelde ik nu toch, aangezien het voor mij vrij onbekenden waren.
Direct zei zowel Marga als Willem dat er geen rede was om bang te zijn, toch keek ook Hein mij aan en, vroeg dan.
"Wat is er mis mee Xantia?"
Toch merkte ik al snel dat er goed aan had gedaan om de rolstoel voor lief te nemen.
Trouwens niet alleen ik maar, ook Nelleke deed dat zoals ik opmerkte.
Iets anders was dat ik niet de enige was die de rolstoel met frisse tegenzin accepteerde, want ook aan Marjolein zag ik dat ze het net als ik liever anders had gezien.
Aangekomen bij de steiger zagen we allemaal één en. tweepersoons Kano's liggen, hier had ik nog wel zin in en, of het alleen of samen was maakte me nu niet veel uit.
Als het samen was wilde ik graag samen met Renske maar, uit het commentaar van Simon maakte ik op dat dit voor vanavond niet de bedoeling was.
Het plan van Simon was dat wij met een vader of moeder zouden gaan kanoën.
Dat was iets waar ik best moeite mee had maar, wat ik gezien de drukke dag die bijna achter ons lag wel begreep.
Toen ik naar Marjolein keek, kon ik aan haar gezicht zien dat zij niet van plan was om zich hier zomaar bij neer te leggen.
Zodat al snel Heleen erbij kwam maar, van hun gesprek verstond ik niets, aangezien ik nu bewust afstand hield.
Wel zag ik even later dat ook Simon naar Marjolein liep en, vroeg wat er aan de hand was.
Toen Marjolein dat had verteld spitste ik ineens mijn oren en, ving iets op over een compromis, dat maakte me nieuwsgierig.
Om me direct af te vragen wat voor Compromis Simon in gedachte had, direct schoof ik dichterbij want hier wilde ik meer van weten.
Zo hoorde ik dat Heleen en, Simon het zo hadden gedaan omdat we best een drukke dag hadden gehad maar, toen ik naar de groep keek zag ik dat die zich intussen af vroeg wat er nu uit de hogehoed van Simon zou komen.
Nu zag ik dat Simon zich tot de groep richtte en, zei "jongelui op zich begrijp ik de reactie van Marjolein best en, ik heb een compromis".
"Dat houdt in dat de leden met een beperking niet met vaders of moeders hoeven maar, samen met met andere jongens of meisjes mogen".
Om dan te vervolgen, " als dat goed gaat, mogen ook jullie het later in de week alleen proberen"!
Aan alle anderen merkte ik direct dat dit voorstel algemeen werd goedgekeurd, ook ik vond dit een geweldig voorstel.
Nu keek ik rond waar Renske was, om dan naar haar toe te rijden maar, merkte nu dat zij al op weg was naar mij toe.
Aangekomen duwde Renske me direct de goeie kant op zodat we al snel bij de kanostelling klaarstonden.
Om dan te merken dat waar de meesten zonder problemen instapten, ik vanavond wel wat hulp kon gebruiken.
Waarop zich direct verschillende jongens melden om mij te helpen maar, Guus zei direct, "jongens laat Heleen en, mij dit maar, doen.".
Direct zetten we de rolstoel in de goeie stand en, op de rem en, nadat de riem los was stond ik op en, liep met steun van Guus naar de kano en, stapte voorzichtig voorin.
Direct stapte ook Renske in en, toen die zat gaf Guus de kano een zetje zodat deze vanaf de helling het water in gleed en, we al snel onderweg waren.
Snel daarna zag ik dat Marjolein uiteindelijk met Sandra, Willemien met Carla, Sanne met Maria, Olaf met Jeroen en, Jan-Willem een duo vormde met Pim.
Terwijl de rest alleen mochten maar, als wij dachten dat de duo's het makkelijker hadden dan de solisten kwamen we bedrogen uit.
Want al snel merkten we dat het best moeilijk is om continu hetzelfde peddelritme aan te houden.
Toch lukte dat en, terwijl we rustig verder peddelde zagen we dat Simon ons in het motorbootje achterna kwam, zodat er ook op het water toezicht was.
Om al snel te zien dat wij goed mee peddelde en, als het morgen weer zo was ook wij het spoedig alleen mochten proberen, terwijl we intussen aan de achterkant van het eiland waren gekomen.
Zodat we alweer op weg waren naar het haventje, wat vooral te merken was omdat we ineens stroom tegen hadden.
Waardoor het ineens een stuk zwaarder werd maar, om me heen kijkend, merkten we dat iedereen hier last van had.
Ook zagen we dat Simon ondanks al zijn ervaring niet had verwacht Olaf Marjolein Jan-Willem Sanne en, Willemien nog zoveel kracht in hun armen hadden.
Ondertussen kwamen we achter elkaar het haventje binnen varen, waar Heleen en, Guus klaarstonden om iedereen op de kant te helpen en, de kano's op te ruimen.
Denkend dat we na deze drukke zaterdag allemaal wel op waren maar, toch merkten beide dat het tegendeel waar was.
RUILEN VAN POSITIE
Want toen er werd gevraagd wie er nog een ronde wilde wilden we dat allemaal wel en, ook nu probeerde Marjolein en, Olaf of ze solo mochten maar, weer zei Simon, " morgen zullen we daar naar kijken".
Een opmerking die zo zag ik bij broer en, zus voor gemengde gevoelens zorgde maar, ook zag ik beide even later opveren toen Guus voorstelde om de duo's van plaats te laten wisselen.
Zodat ook ik nu achterin kwam te zitten en, ik dus niet alleen moest peddelen maar, nu ook moest sturen, wat zwaarder en, moeilijker was dan ik had gedacht.
Toch klaagde er niemand maar, zagen we dat iedereen genoot, ondanks dat het een lange vermoeiende dag was en, watersport voor iedereen compleet nieuw was.
Toch kregen we ook nu de smaak te pakken en, ging het toen we het haventje uit waren al beter maar, toch ging de tweede ronde in het algemeen langzamer.
Toch zei Simon toen hij ons weer eens passeerde, " jongelui het gaat veel beter dan wij hadden verwacht".
"Bovendien hadden we deze wissel pas voor morgen gepland".
Onderweg terug naar de steiger merkte ik dat en, sturen en, snelheid maken best veel kracht koste, niet alleen in mijn armen en, de rest van mijn lichaam maar, ook aan mijn luier.
Die inmiddels best zwaar was en, bovendien had ik het idee dat ik inmiddels in een bruine drab zat.
Uiteindelijk kwamen we ook nu veilig bij de steiger aan, waar ik alle hulp nodig had om op de kant te komen.
Bovendien was ik in tegenstelling tot eerder vandaag blij dat ik de rolstoel van het eiland mocht gebruiken, ook al was het niet echt lekker om in mijn eigen poep te moeten zitten.
Iets wat ook Marga merkte ook maar, die zei, " Xantia wacht maar, even dan vraag ik Willem de vader van Annemarie of Hein de vader van Karel om jou te verschonen".
Hoewel ik vaker door mannen verschoond was, aarzelde ik nu toch, aangezien het voor mij vrij onbekenden waren.
Direct zei zowel Marga als Willem dat er geen rede was om bang te zijn, toch keek ook Hein mij aan en, vroeg dan.
"Wat is er mis mee Xantia?"
Laatst bewerkt: