Nog niet klaar Xantia

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 0 0,0%
  • 8

    Stemmen: 0 0,0%
  • 9

    Stemmen: 0 0,0%
  • 10

    Stemmen: 0 0,0%

  • Totaal stemmers
    0

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 79 SAMEN KANOËN

Toch merkte ik al snel dat er goed aan had gedaan om de rolstoel voor lief te nemen.
Trouwens niet alleen ik maar, ook Nelleke deed dat zoals ik opmerkte.
Iets anders was dat ik niet de enige was die de rolstoel met frisse tegenzin accepteerde, want ook aan Marjolein zag ik dat ze het net als ik liever anders had gezien.
Aangekomen bij de steiger zagen we allemaal één en. tweepersoons Kano's liggen, hier had ik nog wel zin in en, of het alleen of samen was maakte me nu niet veel uit.
Als het samen was wilde ik graag samen met Renske maar, uit het commentaar van Simon maakte ik op dat dit voor vanavond niet de bedoeling was.
Het plan van Simon was dat wij met een vader of moeder zouden gaan kanoën.
Dat was iets waar ik best moeite mee had maar, wat ik gezien de drukke dag die bijna achter ons lag wel begreep.
Toen ik naar Marjolein keek, kon ik aan haar gezicht zien dat zij niet van plan was om zich hier zomaar bij neer te leggen.
Zodat al snel Heleen erbij kwam maar, van hun gesprek verstond ik niets, aangezien ik nu bewust afstand hield.
Wel zag ik even later dat ook Simon naar Marjolein liep en, vroeg wat er aan de hand was.
Toen Marjolein dat had verteld spitste ik ineens mijn oren en, ving iets op over een compromis, dat maakte me nieuwsgierig.
Om me direct af te vragen wat voor Compromis Simon in gedachte had, direct schoof ik dichterbij want hier wilde ik meer van weten.

Zo hoorde ik dat Heleen en, Simon het zo hadden gedaan omdat we best een drukke dag hadden gehad maar, toen ik naar de groep keek zag ik dat die zich intussen af vroeg wat er nu uit de hogehoed van Simon zou komen.
Nu zag ik dat Simon zich tot de groep richtte en, zei "jongelui op zich begrijp ik de reactie van Marjolein best en, ik heb een compromis".
"Dat houdt in dat de leden met een beperking niet met vaders of moeders hoeven maar, samen met met andere jongens of meisjes mogen".
Om dan te vervolgen, " als dat goed gaat, mogen ook jullie het later in de week alleen proberen"!
Aan alle anderen merkte ik direct dat dit voorstel algemeen werd goedgekeurd, ook ik vond dit een geweldig voorstel.
Nu keek ik rond waar Renske was, om dan naar haar toe te rijden maar, merkte nu dat zij al op weg was naar mij toe.
Aangekomen duwde Renske me direct de goeie kant op zodat we al snel bij de kanostelling klaarstonden.
Om dan te merken dat waar de meesten zonder problemen instapten, ik vanavond wel wat hulp kon gebruiken.
Waarop zich direct verschillende jongens melden om mij te helpen maar, Guus zei direct, "jongens laat Heleen en, mij dit maar, doen.".
Direct zetten we de rolstoel in de goeie stand en, op de rem en, nadat de riem los was stond ik op en, liep met steun van Guus naar de kano en, stapte voorzichtig voorin.
Direct stapte ook Renske in en, toen die zat gaf Guus de kano een zetje zodat deze vanaf de helling het water in gleed en, we al snel onderweg waren.
Snel daarna zag ik dat Marjolein uiteindelijk met Sandra, Willemien met Carla, Sanne met Maria, Olaf met Jeroen en, Jan-Willem een duo vormde met Pim.

Terwijl de rest alleen mochten maar, als wij dachten dat de duo's het makkelijker hadden dan de solisten kwamen we bedrogen uit.
Want al snel merkten we dat het best moeilijk is om continu hetzelfde peddelritme aan te houden.
Toch lukte dat en, terwijl we rustig verder peddelde zagen we dat Simon ons in het motorbootje achterna kwam, zodat er ook op het water toezicht was.
Om al snel te zien dat wij goed mee peddelde en, als het morgen weer zo was ook wij het spoedig alleen mochten proberen, terwijl we intussen aan de achterkant van het eiland waren gekomen.
Zodat we alweer op weg waren naar het haventje, wat vooral te merken was omdat we ineens stroom tegen hadden.
Waardoor het ineens een stuk zwaarder werd maar, om me heen kijkend, merkten we dat iedereen hier last van had.
Ook zagen we dat Simon ondanks al zijn ervaring niet had verwacht Olaf Marjolein Jan-Willem Sanne en, Willemien nog zoveel kracht in hun armen hadden.
Ondertussen kwamen we achter elkaar het haventje binnen varen, waar Heleen en, Guus klaarstonden om iedereen op de kant te helpen en, de kano's op te ruimen.
Denkend dat we na deze drukke zaterdag allemaal wel op waren maar, toch merkten beide dat het tegendeel waar was.

RUILEN VAN POSITIE

Want toen er werd gevraagd wie er nog een ronde wilde wilden we dat allemaal wel en, ook nu probeerde Marjolein en, Olaf of ze solo mochten maar, weer zei Simon, " morgen zullen we daar naar kijken".
Een opmerking die zo zag ik bij broer en, zus voor gemengde gevoelens zorgde maar, ook zag ik beide even later opveren toen Guus voorstelde om de duo's van plaats te laten wisselen.
Zodat ook ik nu achterin kwam te zitten en, ik dus niet alleen moest peddelen maar, nu ook moest sturen, wat zwaarder en, moeilijker was dan ik had gedacht.
Toch klaagde er niemand maar, zagen we dat iedereen genoot, ondanks dat het een lange vermoeiende dag was en, watersport voor iedereen compleet nieuw was.
Toch kregen we ook nu de smaak te pakken en, ging het toen we het haventje uit waren al beter maar, toch ging de tweede ronde in het algemeen langzamer.
Toch zei Simon toen hij ons weer eens passeerde, " jongelui het gaat veel beter dan wij hadden verwacht".
"Bovendien hadden we deze wissel pas voor morgen gepland".
Onderweg terug naar de steiger merkte ik dat en, sturen en, snelheid maken best veel kracht koste, niet alleen in mijn armen en, de rest van mijn lichaam maar, ook aan mijn luier.

Die inmiddels best zwaar was en, bovendien had ik het idee dat ik inmiddels in een bruine drab zat.
Uiteindelijk kwamen we ook nu veilig bij de steiger aan, waar ik alle hulp nodig had om op de kant te komen.
Bovendien was ik in tegenstelling tot eerder vandaag blij dat ik de rolstoel van het eiland mocht gebruiken, ook al was het niet echt lekker om in mijn eigen poep te moeten zitten.
Iets wat ook Marga merkte ook maar, die zei, " Xantia wacht maar, even dan vraag ik Willem de vader van Annemarie of Hein de vader van Karel om jou te verschonen".
Hoewel ik vaker door mannen verschoond was, aarzelde ik nu toch, aangezien het voor mij vrij onbekenden waren.
Direct zei zowel Marga als Willem dat er geen rede was om bang te zijn, toch keek ook Hein mij aan en, vroeg dan.
"Wat is er mis mee Xantia?"
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 80 ZATERDAG AVOND IN LOOSDRECHT

"
Sorry hoor maar, ik wordt behalve door mijn oom, waar Mirella en, ik nu voorlopig wonen, of papa maar, zelden door een man verschoond".
"Laat staan door mannen die ik nauwelijks ken", zuchtte ik maar, direct keken Willem en, Hein me aan en, antwoordde Hein, " Xantia, dat begrijpen we heel goed".
"Zeker met die mee too publiciteit in de media van de laatste tijd".
"Ook begrijpen we best dat ondanks dat de hele club jou Marjolein en, de andere leden met een beperking accepteren, het daarmee moeten leven niet makkelijk is".
Dan keek Willem me aan en, zei, " ook al was Annemarie toen nog klein, ik heb haar vaak genoeg verschoond, net als haar oudere broer en, zus".
Hierop keek ik nog eens en, zei dan zuchtend, " nou ga jullie gang, des te eerder ben ik weer schoon".
Inderdaad hielden de vaders woord en, handelden snel en, zorgvuldig, zodat ik snel weer schoon was en, bij de groep kon aansluiten..

ONDERTUSSEN OP TEXEL

Nadat op de teams die zouden blijven nadat, alle andere teams waren vertrokken en, wij met elkaar hadden geluncht werd besloten tot een strandwandeling.
Waarbij we om de meiden die wat moeite hadden met hun evenwicht te sparen, liepen we niet door het mulle zand maar, vooral langs de vloedlijn.
Toen we uiteindelijk na een halfuur halt hielden en, we gingen zitten, werden er een paar kleedden uitgerold en, daarop grote picknickmanden neergezet .
Hierna mochten we allemaal een plekje zoeken, waarbij erop werd aangedrongen om niet als team bij elkaar maar, juist gemengd te gaan zitten.
Iets wat tot verbazing van de G teams inderdaad ook gebeurde, waarbij de meiden van vv de koog net als die van Texel 94 niet alleen belangstelling hadden voor de verhalen van de meiden van de g teams maar, ook voor onze verhalen.
Nauwelijks zaten we of de meiden van de g teams gaven aan dat ze blij waren dat ze de afgelopen week met de andere teams mee hadden mogen doen en, daarmee niet onderdeden voor die teams.
Nu keken de coaches van Texel 94 en, vv De Koog de groep aan en, zeiden "jullie deden absoluut niet voor ons onder".
"Zeker in de wedstrijdjes verkeek de rest zich vaak op jullie maar, ook met de loopsessies hebben jullie wel degelijk laten zien wat jullie kunnen".
"Op zich ging dat heel goed, ook al konden een aantal van jullie het hoge tempo niet altijd bijhouden".
Hier voegde Karin de drie teams aankijkend aan toe, " jullie hebben niet alleen jullie best gedaan maar, er ook voor gezorgd dat mijn meiden ook in de wedstrijden vaak verbaasd naar jullie prestaties stonden te kijken".
"Bovendien hadden ze de felle tegenstand van jullie kant totaal niet verwacht, waardoor ze menigmaal werden verrast en, regelmatig te laat waren.

Dan keek Karin de groep rond en, zei "maar, nu genoeg geleuterd, we gaan even wat sprinten, 1 2 3 daar gaan we".
Direct sprongen alle meiden in de starthouding waarna er "1 2 3 af," klonk en, direct sprongen alle meiden omhoog en, sprinten weg.
Waarbij we allemaal probeerden elkaar de loef af te steken en, hoewel we wat het lopen van de meiden van Olympia DTS en, Gorecht gewaarschuwd waren, keken we ook nu onze ogen uit.
Want niet alleen liepen de meiden wiens probleem vooral in hun hoofd zat mee om te winnen, ook zagen we dat de meiden die een lichamelijke handicap hadden, alles gaven.
Zodat ze redelijk bij bleven, wat de snellere meiden deed besluiten om het tempo iets te laten zakken, zodat we al snel zagen dat zij aansloten en, langzaam maar, zeker naar voren kwamen.
Om zich uiteindelijk in de middenmoot te nestelen.
Al snel merkten wij dat als we goed doorliepen maar, niet tot het uiterste gingen, de groep bij elkaar bleef.
Als er echter om de zoveel minuten een fluitje klonk om te versnellen merkten Mirella Renate Saskia net als de anderen, dat ook de meiden met een lichamelijke beperking versnelden.
Zodat ze ondanks dat ze met zo'n versnelling vaak moesten lossen de achterstand zo klein mogelijk hielden.
Wat voor hen al een grote prestatie was, bovendien hielden alle coaches ook de individuele prestaties bij, zodat alle coaches hun meiden konden laten zien, dat ook al ging het lopen niet persé vooruit, ze er wel steeds beter mee omgingen.
Hierdoor zagen de coaches maar, ook de andere meiden dat ook hun voetbalprestaties langzaamaan verbeterden.
Dat laatste soms zelfs tot verbazing van hun eigen coaches, die zagen dat er nog meer in de meiden zat dan ze al hadden verwacht.
Zodat ze direct begonnen met een nieuw strijdplan, waarbij er veel meer werd uitgegaan van hun eigen kracht en, kunnen.
Ook de meiden zelf zagen dat doordat ze meededen met valide teams waarbij ze werden uitgedaagd om alles te geven en, liefst nog ietsje meer, ze vooruitgang boekten.
Terwijl er inmiddels sprintwedstrijdjes werden gehouden, was Mirella nieuwsgierig hoe het in Loosdrecht met mij ging.

DE EERSTE AVOND IN LOOSDRECHT.

Na het kanoën zag ik net als Olaf Nelleke Renske en, Marjolein, dat niet alleen wij maar, de hele club moe werd.
Waardoor Simon toen we aan de koffie zaten zag dat het voor vandaag wel mooi geweest was.
Om dan de groep aan te kijken en, te zeggen, " eigenlijk hadden we nog wat willen vertellen en, laten zien over het knopen en, losmaken van touwen en, het aanmeren".
"Maar, als ik al die vermoeide koppies om me heen zie, is het de hoogste tijd om te gaan douchen en, te gaan slapen".
De laatste opmerking werd met één algemeen boegeroep ontvangen.
Want hoewel Marjolein Nelleke maar, ook Sanne Willemien en, ik zelf net als bijna alle anderen na deze intensieve dag wel degelijk moe werden, wilde niemand dat toegeven.
Totdat Simon zei, " als jullie goed willen leren zeilen, moeten jullie wel goed uitgerust zijn".
Deze opmerking was genoeg om de hele groep met of zonder hulp in beweging te krijgen, zodat de hele club tegen 9 uur in bed lag en. tot verbazing van Kimberley was het binnen het kwartier doodstil.
Waarna Kimberley Jan met Guus Heleen Simon en, de aanwezige ouders onder het genot van koffie of Thee nog napraten over de afgelopen dag

Waarbij Simon al snel zei, " dames en, heren zoals ik vanavond al zei, had Marjolein wel degelijk een punt, toen ze zei dat wij hier juist uitgaan van mogelijkheden, in plaats van onmogelijkheden".
Om dan door te gaan, " zo kon ik zoals u gezien heeft niet anders dan haar gelijk geven en, met dit compromis komen".
Direct hierop wilden er ouders reageren maar, Heleen was sneller, " ja dat heb ik gezien maar, net als wat we hier ook doen, daag je Marjolein en, Olaf juist extra uit als je denkt dat zij iets niet kunnen".
Direct hierop vertelde Kimberley hoe Marjolijn na een periode volledig in de rolstoel te hebben gezeten, zij ineens aan de haal ging met de rollator van een ander meisje.
"Hierdoor werd ook Olaf uitgedaagd, zodat hij zich op een woensdagavond ineens steunend op de rand van de tafel omhoog trok en, rechtop stond en, zelfs een paar kleine stapjes zette".
"Niet alleen tot verbazing van ons en, de andere leden maar, ook Marjolein keek heel verbaasd toen ze Olaf langs de tafel zag lopen".
Hierop reageerde Simon onmiddellijk, " dat broer en, zus zich graag laten uitdagen heb ik zo wel vanmiddag als vanavond al gemerkt".
"Bovendien had Marjolein gewoon gelijk toen ze zei dat wij deelnemers juist uitdagen zodat ze zelf zien dat, ze meer kunnen dan wij denken."
"Of zelfs dan ze zelf vermoeden".

Dan vertelde Kimberley onder het genot van nog een kop koffie, hoe ik door de crea club en, de scouting maar, vooral door de steun van Mirella ik veel meer zelfvertrouwen had gekregen.
Om me nu razendsnel verder te ontwikkelen.
Om dan te vertellen dat ik na de zomervakantie ondanks mijn leeftijd al met de brugklas met Engels en, Maatschappijleer mee mag doen.
Ondertussen stond ik weer op omdat ik door alle indrukken van vandaag niet kon slapen en, een mokwarme melk wilde halen.
Toen ik binnenkwam keek Heleen me ongelovig aan en, doordat ze vroeg wat er allemaal bij kwam kijken, begreep ik dat ze het over mijn meedoen met de brugklas hadden.
"Ja absoluut Heleen, om te beginnen heb ik moeten beloven dat ik in beide gevallen oplet in de lessen maar, ook dat ik mijn huiswerk maak en, tijd steek in het leren voor toetsen".
"Bovendien ben ik gewaarschuwd dat huiswerk en, toetsen net zo streng worden beoordeeld als van alle andere leerlingen".
Dan dronk ik mijn mok leeg en, wilde ik weer naar bed maar, net op dat moment zei Marga, " Xantia wacht even, want er is telefoon voor jou".
Direct bleef ik staan en, wilde de telefoon aanpakken maar, Marga zei dat ik eerst moest gaan zitten.
Terwijl ik ging zitten vroeg ik me af wie dat zo laat op de avond kon zijn.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 81 MET MIRELLA

Waar ik dacht dat het pappa of mamma was, of oom en, tante waren, bleek het Mirella te zijn.
Die direct vertelde dat haar team samen met de teams van Texel was gevraagd door de G teams die de afgelopen week hadden meegedaan, of we zin hadden om net als zij tot Woensdag op Texel te blijven.
Hier keek ik vanop en, vroeg dan, " zeg Mirella hoe was je afgelopen week, is het mee of juist tegen gevallen?"
Toen Mirella antwoordde keek ik verbaasd op, want ze bleek het heel leuk te hebben en, ook bleek het heel goed te gaan.
Details wilde Mirella niet geven, wat ik ook probeerde daarover zei ze alleen, " dat vertel ik je wel als weer bij oom en, tante zijn".
Om dan direct een tegenvraag te stellen, " Xantia, hoe gaat het in Loosdrecht?"
Direct vertelde ik haar dat we vanmiddag al snel aan het zeilen waren, wat voor een eerste keer best goed ging maar, ook dat we na het eten nog hadden mogen kanoën.

Hierop vroeg Mirella direct " en, Xantia hoe ging dat?"
Voor ik daar op inging vertelde ik eerst hoe Simon de deelnemers met een beperking aan één van de aanwezige ouders had willen koppelen maar, hoe Marjolein daar een stokje voor gestoken had.
Om daarna over het compromis door te gaan en, wat dit had opgeleverd.
Dat verbaasde zoals ik wel had verwacht mijn grote zus maar, nieuwsgierig vroeg ze door, "Xantia en, hoe was dat ?"
Ontzettend leuk en, voor de allereerste keer ging ook dat erg goed".
Hierna vertelde Mirella toch in bedekte termen over de G teams en, hoe die Victoria hadden gevraagd om net als zij tot Woensdag op Texel te blijven.
"Waar we graag op in gingen" vervolgde Mirella.
Hierna merkte ik dat ze nog veel meer te vertellen had maar, hoorde op de achtergrond roepen, " Mirella, kom je ?"
"Dan gaan we douchen en, naar bed".
Om dan Karin die ook ik wel kende te horen roepen, " Renate Baukje Thessa Saskia komen jullie?"
"Dan kunnen we jullie douchen en, een nachtluier omdoen en, mogen jullie daarna Debora en, mij helpen".
Dit deed me in me zelf mompelen, "Mirella ga je me nu vertellen dat het hele team in de luiers zit?"
Tot mijn verbazing reageerde Mirella direct, " Xantia, goed geraden, ja direct na aankomst is het hele team medische gekeurd en, direct daarna werden alle meiden behalve ik door Karin en, Debora opgevangen".
Waarbij ze of ze wilden of niet allemaal een luier om kregen ".
"Dus als ik het goed begrijp hebben alle meiden een luier om Mirella?".
"Ja Xantia en, ook Karin en, Debora dragen en, gebruiken een luier".
Waar Mirella direct aan toevoegde, "dat was niet de bedoeling van beide dames maar, onder dwang van Thessa Sasja Baukje en, mijzelf moesten ook zij er aan geloven".
"Want vooral Karin wilde niet en, die liet dat merken ook maar, ze kon uiteindelijk niet anders dan schikken in haar lot".
Zo praten we nog even door, totdat Debora Mirella en, Sien en, Willem mij maanden om ons gesprek af te ronden, omdat van beide kanten werd gevonden dat het voor nu welletjes was.
Dat vooral omdat er zowel op Texel als op Robinson Crusoë zondag het nodige op het programma stond.
Wat dat zou zijn wilde zowel Karin, als Guus die ook al kwam kijken waar ik bleef nu niet zeggen.
Vooral omdat we nieuwsgierig waren wat we morgen gingen doen ronden we ons gesprek snel af, om ons dan kaar te maken om te gaan slapen.
Waarbij we terwijl we naar bed werden geholpen beide de vraag kregen met wie er gebeld was.
Direct vertelde ik dat Mirella had gebeld vanaf Texel, waarop niet alleen Nelleke Renske en, Marjolein net als vele anderen maar, ook Kimberley en, Jan wilden weten hoe het Mirella op Texel verging.
Direct vertelde ik dat Mirella het in tegenstelling tot wat ik had verwacht het erg naar haar zin had maar, toen ik vroeg hoe dat kwam wilde Mirella eerst geen antwoord geven".
Totdat een paar minuten later Renske wat wilden zeggen maar, Sanne en, Willemien sneller waren en, in duet riepen, " ze hebben die meiden natuurlijk allemaal een pamper omgedaan! "
Eigenlijk wilde ik er op ingaan maar, zweeg omdat me uit de toon waarop Sanne en, Willemien dat deden wel duidelijk was dat ze er de spot mee dreven.
Totdat beide door Jan en, Kimberley tot de orde werden geroepen en, zeiden dat wat ik vertelde best waar kon zijn.
Nu keek Kimberley demonstratief op de klok, die bijna 10 uur aan gaf en, zei dan" wie nu niet binnen het half uur in bed ligt, komt morgen niet van het eiland af, begrepen?"

Hoewel we de opmerking niet al te serieus hoefden te nemen, zetten we er wel spoed achter, zodat we met of zonder hulp van Sien Marga Karel Jeanette Hein of Willem allemaal binnen het half uur in bed lagen.
Waarbij ik merkte dat Renske binnen twee minuten in slapen gevallen was, terwijl ik dacht dat ik door gister en, vandaag niet zou kunnen slapen maar, dat viel mee.
Want ondanks al het onverwachte en, alle indrukken viel ik toch snel in slaap.
Ondanks dat ik benieuwd was naar de zondag, iets wat ook gold voor Mirella maar, dat wist ik niet.
Terwijl ik me toch weer verbaasde over hoe Victoria met de situatie van Mirella omging.
Uiteindelijk viel ik met deze verbazing en, nieuwsgierig naar morgen tegen 11 uur toch in slaap.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 82 DE ZONDAG OP TEXEL EN, IN LOOSDRECHT

De volgende ochtend waren we allemaal vroeg wakker en, was het in de badkamers een drukte van belang.
Uiteindelijk zat zoals afgesproken iedereen om 8 uur aan tafel voor het ontbijt, waar goed gebruik van werd gemaakt.
Ondertussen had Simon op een grootbord wat aan de wand bevestigd was een weerkaart getekend,
Waarmee hij verduidelijkte wat de weersverwachting was en, wat dit voor de watersportmogelijkheden op het eiland betekende.
Al snel was het ons duidelijk dat er vanochtend wind genoeg was om lekker te zeilen maar, wel zo weinig ( kracht 3) dat we het rustig konden leren.
Tijdens de uitleg werd er afgeruimd afgewassen en, de vaat opgeruimd zodat we rond kwart over 9 klaar waren.


DE TWEEDE ZONDAG OP TEXEL

Ondanks dat het zondag was, zaten alle teams op hun eigen locatie aan het ontbijt pas daarna stond er wel een gezamenlijke activiteit gepland.
Tijdens het ontbijt vertelde Deborah dat er vandaag niet gevoetbald zou worden maar, dat we met zijn alleen naar het strand zouden gaan.
Na een vragende blik van onze kant bevestigde Deborah dat de andere teams ook zouden komen, "zodat jullie met zijn allen in het zand en, in het water kunnen stoeien."
Hierop reageerde de hele club inclusief Mirella Saskia en, Renate positief, op deze reactie keek Karin de groep in het algemeen en, het trio in het bijzonder aan en, zei " meiden dat betekend voor ons allemaal zwemluiers voor in zee".
Nu wilden Hanna Ingrid en, Hanny opmerken dat de badpakken die ze bij zich hadden met een zwemluier om niet meer zouden passen maar, nu keken Deborah en, Karin de groep aan en, zei Karin, " meiden op het moment dat ons duidelijk werd dat Mirella gewoon mee zou gaan, hebben we ook dit scenario uitgewerkt"
"Dus dat betekend dat wij maten voor luiers badpakken en, kleding bij jullie ouders hebben opgevraagd en, we direct daarna ( sport) kleding badpakken en, natuurlijk luiers hebben besteld, wat zoals jullie zien op tijd is geleverd".
"Behalve voor haar zelf en, Deborah" gniffelde Carmen Jessica en, Cindy.
Nu keken Karin en, Deborah het team aan en, zuchtten, "meiden hoe dom en, naief denken jullie dat wij zijn?"

"Hoewel wij hoopten dat ons voorgevoel ongegrond was, moesten we wel rekening houden met een dergelijke brutale keuze van jullie of een deel van jullie".
Voor wij konden toegeven of keihard ontkennen zei ze nog, " hoewel ook wij er net als jullie niet opzaten te wachten, is ons gebleken dat het voor de teamgeest juist goed werkt".
Al pratende merkten verschillende meiden niet alleen dat ze nat werden of poepte maar, zagen we ook de gezichten van Karin en, Deborah betrekken, wat betekende dat ook zij ongemerkt plasten of poepte.
Intussen was de koffie op en, bovendien bijna tijd om in te pakken en, richting strand te vertrekken.
Uiteindelijk kwamen we na een fijne wandeling aan op het strand, waar de teams van DTS en, GORECHT al bezig waren om een deel van het strand af te zetten.
Ook zagen we dat ze voorbereidingen troffen voor de bbq en, een kampvuur, vooral dat laatste maakte ons duidelijk dat we hier tot laat in de avond zouden blijven.
Na de andere teams te hebben begroet, werd er direct een driepoot opgezet, waaraan een grote pot werd opgehangen waarin koffie bleek te zitten.
Koffie, dat was wel iets waar velen al weer zin in hadden en, iedereen dus ook Mirella Saskia en, Renate zich de koffie met gevulde koek goed lieten smaken.
Ondanks dat zij net als enkele leden van de G teams de koffie in een aangepaste mok kregen en, hun de koek hapje voor hapje gevoerd werd, wat deze keer voor rekening van Hanny Jessica en, Carmen kwam.
Die hun taak meer dan serieus namen terwijl ze net als wij volop genoten, van de onderlinge sfeer die geweldig was en, het lekkere weer.
Na de eerste ronde maakten Olympia DTS maar, ook Texel 94 zich klaar voor een potje beachvolleybal maar, ook om daarna een stukje de zee in te gaan.
Nu keken Noortje Nicolien Mirella Thessa en, Baukje heel moeilijk, want als zij dit deden zou hun luier zich snel volzuigen met zeewater, dachten zij.
Bovendien wisten de meeste meiden zeker dat het badpak wat zij bij zich hadden door de luier die zij nu moesten dragen niet zou passen.
Tot veler verbazing hadden Karin en, Deborah nieuwe badpakken in de clubkleuren Oranje blauw meegenomen.
Bovendien waren deze bewust allemaal een maat groter in verband met de best dikke luier, wat een speciale zwemluier bleek te zijn.
Direct toen de meiden dit zagen werden ze allemaal, ja ook Judith enthousiast, doordat ondertussen ook de andere elftal begeleiders hielpen bij de verschoningen was dat snel gedaan.
Al snel moesten de meiden stuk voor stuk toegeven dat de badpakken heerlijk zaten ondanks de best dikke luier die ze om hadden.
Iets anders was dat we al snel merkten dat de luiers niet zichtbaar waren, behalve als je er bewust op lette maar, dat deed niemand.
Toen we klaar waren storten we ons op spelletjes als beachvolleybal waterpolo maar, ook deden we zwemwedstrijdjes.
Terwijl de kampleiding een kampvuur en de bbq voorbereide, terwijl wij ons in zee vermaakten.

ZONDAGOCHTEND IN LOOSDRECHT

Ondertussen ontwaakten ook in Loosdrecht alle deelnemers rustig en, zaten we om kwart voor 9 samen te ontbijten.
Hier vertelden Simon en, Guus eerst om te beginnen wat de weersverwachting voor vandaag, om dan direct te vertellen wat de mogelijkheden vanochtend waren.
Voor dat echter zo ver was lieten Olaf Marjolein Jan-Willem en, Willemien afzonderlijk van elkaar weten dat ze uit de rolstoel wilden zodat ze meer mogelijkheden hadden.
Waar Simon dat zaterdagmiddag nog afraden zei dat dit nu tot de mogelijkheden behoorde maar, dat hij ons eerst nog een film over sailwise
wilde laten zien.
Wat betekende dat het niet alleen over dit eiland zou gaan maar, ook over de aangepaste tweemastklipper De Lutgerdina met als thuishaven Enkhuizen en, Catamaran DE BEATRIX, die Elahuizen in Friesland als thuishaven had.
Hoewel ik zag dat iedereen eigenlijk onmiddellijk het water op wilde en, Willemien en, Sanne de film al kenden, bleven we allemaal zitten.

DE FILM

De film begon met de geschiedenis van de Lutgerdina, waarbij je merkte dat er buiten het extra roer en, aangepaste lieren er hier niet eens zoveel bijzonders te zien was.
Na de presentatie van het dek gingen de schipper en, één van de maten via de roef naar beneden , wat één van de maten met een rolstoel via de ingebouwde lift deed.
Ook beneden zag het er op het eerste gezicht niet echt bijzonder uit maar, wel viel ons direct op dat bij de twee tafels alleen aan de muurkant banken zaten.
Aan de andere kant konden de maximaal 7 rolstoelen als er zoveel waren plaats nemen, of kon je aanschuiven met een klapstoeltje.
Hierna ging het door naar de hutten, die ook al compleet waren aangepast, ook zagen we dat van twee van de hutten aangepaste badkamers waren gemaakt.

LUTGERDINA IN ACTIE

Het volgende wat we zagen was de Lutgerdina die al zeilend over het IJsselmeer onderweg was van Enkhuizen naar Stavoren.
Om na een overnachting in Stavoren koers te zetten naar Terschelling, waarmee de presentatie over de Lutgerdina teneinde was.
Tot slot volgde er nog een presentatie over Catamaran Beatrix en, het Sailhuis in Elahuizen, wat ook al heel mooi was en, waar net als hier ook best veel watersportmogelijkheden waren.
Als allerlaatste kregen we nog een botenpresentatie van de hier aanwezige boten, waarna het eindelijk tijd was om de zeilpakken en, zwemvesten aan te trekken en, ons verder klaar te maken om het water op te gaan.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 83

Deze zondagochtend maakten we ons na een snel ontbijt op voor onze eerste echte zeil les.
Aangekomen bij de steiger zagen we vijf houten boten klaarliggen.
Terwijl ik op mijn horloge kijkend zag dat het al half 10 was.
Voor het echt tijd was om in te stappen en, de zeilen te hijsen kregen we eerst nog een korte presentatie van de zeilboot waarmee we nu zouden oefenen.
Dit bleken volledig houten boten te zijn welke Simon de 16 kwadraat noemde en, waar we volgens Simon met zijn vijven in zouden kunnen.
Iets wat ik waagde te betwijfelen maar, toch ging ik er vanuit dat Simon Heleen en, Guus wel wisten wat er mogelijk was.
Iets anders wat me wel snel duidelijk was, was dat ik mijn rollator op het eiland moest achterlaten.
Wat nog eens door Simon werd bevestigd toen hij de groep aankeek en, zei "dat betekend dat rolstoelen en, rollators vanochtend op het eiland blijven staan en, jullie zelfstandig of met hulp van ons en, desnoods een tillift letterlijk de boot in gaan!"
Direct merkte ik dat er om me heen zachtjes gegniffeld werd maar, toch kon ook ik wel lachen om het woordgrapje.
Waarna het na samenstellen van groepjes tijd was om in te stappen, waarbij wij merkten dat net als wijzelf, Marco Annemiek Carola en, nog wat jongens en, meisjes dachten dat Simon ons de leden met een beperking over de boten zou verdelen.
Toch gebeurde dat niet, tot verbazing van velen, ja zelfs van ons inclusief Kimberley en, Jan .
Toen Kimberley daar naar Simon een opmerking over maakte, merkte ik Simon haar direct afkapte om dan Jan en, Kimberley aan te kijken en, zei hij.
"Het eerste is dat wij hebben begrepen dat vooral Marjolein en, Olaf zowel bij de creatief club als bij scouting boven zichzelf uitstijgen en nog steeds hun grenzen verleggen".
"Tweede is dat juist zij samen met Nelleke Jan-Willem Willemien en, Sanne tot de groep behoren waar wij onze activiteiten op afstemmen".
Nu zagen we Marga en, Jeanette reageren en, opmerken dat juist met deze activiteiten iedereen gelijkwaardig was.
Terwijl Guus en, Simon hielpen met instappen, om dan de boten klaar te maken voor vertrek gingen Marga Jeanette en, Sien weer naar binnen.

Tijdens het optuigen van de boten merkte de groep al snel dat Hein en, Willem al de nodige zeilervaring hadden en, zij dus samen met het team boten zouden begeleiden.
Hierna werd er echt begonnen met instappen, hierbij zagen Olaf Marjolein en, ik dat er tot onze verbazing meer jongens en, meisjes waren die ondersteund werden bij het instappen.
Toch was iedereen snel ingestapt en, konden we beginnen met het losmaken van de touwen en, nadat die netjes waren opgeruimd met het zeilen hijsen.
Hierbij viel het de hele club al snel op dat onze boot niet onderdeed voor de anderen.
Mede hierdoor draaide dit ongemerkt uit op een wedstrijdje, helemaal toen de boot met Carla Marco Joost en, Sandra maar, ook de boot met Iris Annemarie Pim en, Paul dachten dat zij samen veel sterker en, dus sneller zouden zijn dan wij.
Toch merkten zij al snel doordat alle boten volledig waren aangepast dat dit verschil helemaal wegviel en, het ons samen minstens net zo gemakkelijk of moeilijk afging als de rest.
Wat er uiteindelijk voor zorgde dat alle groepen gelijkwaardig waren, zodat het onbewust een wedstrijd werd.
Waarbij alle teams aan elkaar gewaagd waren, wat ons niet maar, de meesten dus wel verbaasden.

ONDERTUSSEN OP TEXEL

Was het deze zondag nog steeds een gezellige boel, terwijl er zowel op het strand als in zee balspelen als waterpolo of beachvolleybal werden beoefend.
Waarbij het figuurlijke dak er regelmatig afvloog en, we bovendien zagen dat ook de meiden die wat moeilijk ter been waren fysiek toch zo sterk waren dat, ze zowel in zee als op het mulle zand overeind bleven.
Bovendien merkten wij dat zij met spelletjes niets toegaven maar, ons regelmatig omver liepen of zelfs beukten als het echt fanatiek werd.
Iets waar hun coaches voor probeerden te waken, zoals we al snel merkten.
Dat laatste zagen we vooral toen een stuk of 8 meiden van Gorecht DTS en, Olympia probeerden om een aantal van ons team, waaronder Cindy Carmen en, later Renate Janneke en, Sandra opzij te zetten.
Om toen dat niet lukte hen te tackelen maar, dat lieten niet alleen Karin en, Deborah maar, ook hun coaches niet toe.
Zodat we ook nu merkten dat ook de pupillen van de gteams zich moesten gedragen.
Iets wat we vooral merkten toen verschillende meisjes probeerden ons onderuit te trekken of te duwen.
Eerst dachten we nog dat het met de beperkingen van de meiden te maken had maar, begrepen we uit commentaren van Deborah en, Karin dat geprobeerd werd om juist dat als excuus aan te voeren.
Om zo tijdens wedstrijdjes onder gele of zelfs rode kaarten uit te komen, wat nog eens extra bleek toen de coaches van niet alleen Olympia DTS en, Gorecht de booswichten bij zich riepen en, met een stevige preek tot de orde riepen maar, ook wij naar de kant moesten komen.
Iets waar ook wij net als de clubs van Texel bij moesten blijven staan en, mee moesten luisteren.
Toen dit even later wat was ingedaald mochten we weer naar de ( Water) spelletjes en, verliep dat allemaal rustiger en, beschaafder.


HET WEEKEND VAN BRENDA

Ook dit weekend merkte Brenda dat de créche vol was, want naast Brenda zelf waren ook Melissa en, Johan maar, ook Pascal en, Simone er.
Terwijl tegen half 11 ook Hendrik nog binnen kwam, die deze keer direct bij Brenda op het grote speelkleed kwam zitten en, direct zijn interesse toonde en, met Brenda Annemiek en, Johan wilde spelen.
Terwijl zonder dat Brenda het had gemerkt Anne en, Samira waren afgelost, deze keer niet zoals Brenda verwachtte door Leontien en, Nathalie maar, door een jongeman en, dito vrouw.
De jongeman schatte de grote Brenda niet ouder als een jaar of 25 en, toen ze het meisje recht in de ogen keek sloegen haar ogen zowat uit de karkassen.
Want tot Brenda's verbazing was het meisje het 17 jarige buurmeisje van tante Riek.
Niet dat Brenda daar vaak kwam maar, als Brenda haar sprak ging het altijd over mooie jongens, stappen alcohol en haar peutergedrag.
Als het al een keer over weekendbaantjes ging was het Brenda opgevallen dat Michelle snel stil viel.
Toch had ze niet vermoed dat dit er achter zou zitten en, had Brenda deze ontmoeting totaal niet verwacht.
Net op het moment dat Brenda enige minuten later de hele situatie op een rijtje had en, naar Michelle wilde reageren duwt Michelle Brenda een speentje in haar mondje en, maakte deze met het clipje aan het rompertje vast.
Waarmee een tienermeiden gesprekje met Michelle voor nu verkeken was.
Dan laat Michelle Brenda alleen draait naar de jongeman en, begint een gesprek met hem en, terwijl Michelle met de jongeman praat en, af en toe Brenda Pascal en, de andere kindjes aankijkt om te zien wat ze doen.
Terwijl Brenda ligt te spelen breekt ze zich het hoofd over de vraag hoe ze een grote meiden gesprek met Michelle moet aanknopen.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 84 PICKNICKEN

Ondertussen waren we allemaal los van de kant en, onder zeil.
Waarbij doordat het niet heel druk was, we ruimte genoeg hadden om te oefenen.
Zowel voor de wind maar, vooral tegen de wind in, waarbij wij dachten dat we snel op veranderende situaties reageerden, begrepen we van Guus Heleen en, Simon dat het vaak kantje boort was en, soms zelfs eigenlijk te laat.
Het gevolg hiervan was dat we regelmatig moesten hozen, toch waren Guus Simon en, Heleen tevreden.
Iets wat velen waaronder mijzelf verbaasden.
Toen daar op gereageerd werd keek Guus de groep aan en, zei, " Jongelui voor een eerste keer doen jullie het heel erg goed".
Om dan te vervolgen, " doordat de 16 kwadraat niet altijd doet wat je verwacht maar, wel vrij makkelijk te besturen is en, onder controle te krijgen en, te houden is, kunnen we jullie de eerste beginselen van het zeilen bijbrengen".
Ondertussen was het al bijna één uur en, dus lunchtijd, terwijl ik geen idee had hoe en, waar dat zou kunnen aangezien we vrij ver van het eiland zaten.
Totdat ik Nelleke en, Marjolein ineens recht vooruit zag kijken en, ook ik zag dat we een nog kleiner eilandje naderden.
Na nog even doorvaren zag ook ik het eilandje waar we nu rechtop af leken te koersen.
Iets anders was dat het eigenlijk een groot grasveld was waar ook wat bankjes stonden.
Toen even later alle boten waren afgemeerd lag het eilandje ook direct helemaal vol.

Al snel viel het me op dat het voor velen een raadsel was hoe ze aan land moesten komen, aangezien we alle rolstoelen en, rollators op Robinson Crusoë waren blijven staan.
Totdat Simon en, Guus de één in de boot de ander op de kant gingen staan en, vervolgens ons omhoog en, op de kant hielpen.
Iets wat zij zo te zien vaker hadden gedaan.
Waarna Heleen ons samen met Karel en, Willem ons verder naar de bankjes begeleide.
Hoe het ook zij al snel zat iedereen ontspannen op een bankje en, kwam er een grote thermoskan met koffie te voorschijn.
Bijna direct door een serie gesmeerde broodjes, hierbij viel het me op dat behalve Jan-Willem iedereen zich deze zondagmiddag zelf redde.

Doordat dit een gezellige en, leuke onderbreking was vloog de tijd, zodat het al snel 2 uur was, toen we klaar waren en, alles werd opgeruimd.
Waarna er verschillende naar het aanwezige toilet gingen en, alle luierdragers gecontroleerd werden en, zo nodig verschoond.
Hierna gingen we weer aan boord en, werden de meertouwen losgemaakt opgerold en, aan de haspels gehangen.
Waarna het hijsen van het grootzeil begon, ondertussen zag ik dat verschillende meiden naar Willemien en, Marjolein keken en, dan naar Simon stapte.
Waarom dat was zag ik even later pas, aangezien ik meehielp met het losknopen en, het uitrollen van de zeilen.
Terwijl ik ondertussen hoewel net verschoond merkte dat ik alweer nat werd.

DE RUIL

Op het moment dat wij naar de boten wilde gaan zag ik dat Joost Carola en. Carla, Marjolein en, Willemien aankeken en, vervolgens naar Simon gingen.
Wat er aan de hand was begreep ik toen ik dichterbij kwam en, hoorde dat Carola en, Carla voorstelden om te ruilen met Marjolein en, Willemien
aangezien beide meiden vermoeid raakten.
Iets wat nou de meiden het zeiden ook mij opviel.
Al snel zag ik dat Heleen Guus en, Simon begrepen wat beide meiden bedoelden en, akkoord gingen.
Zich wel afvragend hoe Willemien en, Marjolein zouden reageren.
Tot mijn verbazing maar, opluchting van Heleen Guus en, Simon maar, net zo goed van Kimberley en, Jan deden ze dat vrij snel en, rustig en, accepteerden ze de ruil.
Toen even later de zeilen weer waren gehesen merkten ik eigenlijk geen verschil.
Bovendien zag ik dat zowel Marjolein als Willemien ook nu niet verzuimden maar, samen met Sandra Joost en, Annemarie via de touwen de fok en, de schoot bediende.
Wat zo te zien nog niet meeviel, aangezien we het nu tegen de wind inhadden en, regelmatig overstag moesten.
Toch ging het ook nu weer geweldig en, merkte ik dat ik niet onderdeed voor Carla of Carola.
Net zo goed als Willemien en, Marjolein samen met Paul Sanne Marco en, Iris hun taken uitvoerden.
Toen we na anderhalf uur aanmeerden bij het eiland hoorde ik beide meiden zeggen dat deze ruil een goeie beslissing was geweest en, dat zij ondanks dat op waren.
Iets wat Jeanette Marga Willem Hein en, Sien heel goed begrepen.
Hoewel ze de nodige jongens en, meiden nodig hadden om alles op te ruimen en, het avondeten te maken, hielden ze bewust de boot af toen Willemien en, Marjolein zich melden.
Wel namen ze beiden mee om naar de wc te helpen of te verschonen.
Hoewel Willemien zindelijk en, ondanks de rolstoel zelfredzaam was, had zij door twee vermoeiende dagen vanmiddag alle hulp nodig.
Op het moment dat Jeanette met Sien en, Marga achter Willemien en, Marjolein aangingen keek Sien mij aan en, vroeg " Xantia loop je mee om te verschonen, dan kunnen we daarna zo aan tafel?"
Op het moment dat ik leunend op de rollator in beweging kwam besefte ik dat ook ik op was.
Sterker ik kon niet meer voor maar, ook niet meer achteruit, wat nu?
Bijna direct zag ik Guus dichterbij komen en, voor ik het besefte tilde hij me op en nam me met Miranda Renske en, Marjolein mee naar de verzorgingsruimte.
Hier bleek dat Guus die ons ongemerkt was gevolgd vaker hielp met het verzorgen van gasten en, ook nu niet vreemd opkeek.
Bovendien vertelde hij terwijl hij me compleet onder handen nam, " Xantia, buiten het zeilseizoen werk ik in een verpleeghuis en, bovendien heb ik in het verleden ook wel op de kinder en, tienerafdeling van ziekenhuizen gewerkt".

Dit stelde mij gerust, helemaal toen hij vertelde dat hij ieder seizoen opnieuw een verklaring omtrent gedrag bij sailwise moest overleggen.
Nadat Guus me had uitgelegd wat dit inhield begreep ik dat, ik hem kon vertrouwen en, inderdaad verzorgde hij mij vakkundig en, snel.
Waarna het direct dinertime was.

OP DE CRÉCHE EN, OP TEXEL

Niet alleen in Loosdrecht maar, ook op Texel en, bij de Vrolijke Boefjes ging het deze zondag geweldig.
Toen het op de créche tegen 12 uur tijd was voor de lunch en, Michele tussen Annemiek Simone en, Brenda kwam zitten om de meisjes een boterham te geven keek Brenda Michelle aan, zuchtte eens diep en, zei dan.
" Hoewel ik snap dat dat het niet makkelijk is om over een bijbaantje als dit te praten, had jij mij dit wel mogen vertellen hoor!"
Nu zag Brenda dat Michelle Brenda aankeek terwijl ze de drie meisjes om de beurt een hapje brood gaf keek ze Brenda aan en, antwoordde dan,
"hé kleintje van jou wist ik ook niet dat jij je graag gedraagt als ondeugende peuter".
Voor Brenda haar mondje leeg had riep Michelle de jongeman, " hé Vincent moet je nu eens horen !"
Terwijl Vincent naar Michele toekwam at Brenda haar mond leeg en, stelde dan nog eens de vraag wat Michelle leuk vond aan dit bijbaantje.
Nu keek Michelle Brenda aan zuchtte en, antwoordde " om dat te begrijpen ben jij nog veel te klein Brenda".
"Nou hoor in het echte leven ben ik bijna 17, net als jij".
Nu zagen Vincent Brenda en, de andere peuters Michele aarzelen, aan de ene kant kon ze niet ontkennen dat Brenda een punt had, aan de andere kant, schaamde Michelle zich dat ze genoot als zij tieners als baby's of peuters mocht verzorgen.
Iets wat Brenda goed merkte, net als Annemiek Pascal Simone Hendrik en, Melissa.

Waar Simone Melissa Pascal en, Johan al snel met hun spel verder gingen, wilde Brenda Hendrik en, Annemarie er meer van weten.
Wat tot gevolg had dat toen het clubje toen Vincent Michelle uit de wind wilde houden, het clubje juist bleef aandringen.
Zodat Vincent en, Michelle al snel niet anders konden dan vertellen hoe beide aan dit weekendbaantje gekomen waren.
Toen het bijna zo ver was zeiden Vincent en, Michelle, " goed kleintjes maar, we gaan ook verschonen en, dan vertellen we onder het voeden hoe wij dit baantje hebben gekregen!".
Deze belofte deed Brenda glimmen maar, toen Michelle de luier van Brenda opende zag ze dat Brenda hoognodig verschoond moest worden maar, dat die niet wilde geloven dat ze zowel geplast als gedrukt had.
Dat laatste merkten Vincent en, Michelle echter duidelijk toen Brenda ging zitten en, ze zo in haar eigen poep zat.
Iets wat zij niet wilde toegeven maar, de geur om haar heen loog niet.
Toch keek ze toen Michelle Brenda onder handen wilde nemen haar aan en, zei "nou dat is goed maar, dan wil ik ondertussen jullie verhaal horen".
Nu zagen Vincent en, Brenda Michelle twijfelen wat ze hier mee aan moest.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 85 HET VERHAAL VAN MICHELLE EN, EEN LEUKE ACTIVITEITENZONDAG

Eigenlijk wilde Michelle het verhaal voor zich en, Brenda klein houden maar, ze begreep direct dat Brenda ook niet gek was en, zich niet met een kluitje in het riet zou laten sturen.
Zodoende zat er niets anders op dan dat Michelle, figuurlijk dan met de billen bloot ging.
Dan keek ze Brenda aan en, vroeg, "Brenda ik hoop dat jij begrijpt dat ik dit verhaal onder ons en, binnen de muren van deze créche wil houden"!
"Dus er buiten deze muren niets over terug wil horen !"
Nu keek Brenda Michelle aan en, zei "Michelle, jou verhaal is veilig bij mij".
Hierna vertelde Brenda in bedekte termen over mij en, Mirella maar, zonder hierbij onze namen te noemen.
"Niet alleen vindt ik het bijzonder hoe die zussen elkaar maar, vooral de oudste de jongste steunt en, al maanden haar situatie zelf ervaart".
"Iets anders is dat mijn moeder als begeleider met Jarno zijn klas mee was naar Duinrell en, dus ook de jongste van de twee zussen wel eens verschoonde".
"Waarbij dat meisje toen mijn moeder zei dat een luier verschonen voor haar niets nieuws was dacht dat zij al helemaal nooit tieners verschoond had".
"Direct hierop vertelde mijn moeder over mij, wat als resultaat had, dat dit meisje nu regelmatig op mij komt passen, wat we beide erg leuk vinden."
sloot Brenda haar verhaal af.
Nadat Brenda in hoofdlijnen haar verhaal had verteld begreep Michelle dat zij Brenda wat schuldig was.
Na nog een diepe zucht van Michelle begon zij haar verhaal, "Brenda, vanaf mijn zesde vond ik het leuk om tantes te helpen met het verzorgen van jongere neefjes of nichtjes".
Ook hielp ik mama bij het verzorgen van mijn jongere broertje en, zusje".
" Hier hielp ik niet alleen met de fles of omkleden maar, ook bij het in bad doen".
" Wat mama nog het meest verbaasde was dat ik ook wilde helpen als er een natte of vieze luier verschoond moest worden".
Nu onderbrak Michelle haar verhaal en, nam een paar slokken koffie waarna ze haar verhaal vervolgde, " een paar maanden later, zag ik een advertentie van een kinderdagverblijf waar ze vakantiewerkers zochten".
"Helaas ben ik daar nog te jong voor en, heb ik ook geen opleiding daarvoor".
"Vlak daarna zag ik een advertentie van de vrolijke boefjes en, heb daar een open sollicitatie heen gestuurd".
"Waarna ik bij Leontien op gesprek mocht komen, met als resultaat dat ik eerst een paar keer Leontien, of Nathalie mocht helpen en, toen dat goed ging mochten Vincent en, ik de weekends samen doen" sloot Michelle haar verhaal af.
Om dan op de klok te kijken die inmiddels 5 over 12 aan gaf, wat betekende dat het clubje al aan tafel had moeten zitten.
Wat Michelle naar Vincent deed kijken, die direct terug keek en, zei, "zet de peutertjes maar, in de box dan kunnen wij een pan pap maken".
Nu keek Brenda Vincent aan en, zei dan, uit haar rol vallend " als jullie in tijdnood komen wil ik jullie wel helpen hoor!"
Zoals Brenda wel had verwacht sloegen Vincent en, Michelle haar aanbod af en, zeiden net als tante Hanna, "Brenda daar ben jij nog veel te klein voor."

"Net als Pascal Hendrik Johan Melissa en, Simone".
Uit deze opmerking begreep Brenda niet alleen dat het grote meiden gesprek voorbij was maar, ook dat Vincent en, Michelle zich prima redde.
Nog terwijl Brenda alles op een rijtje zette, zette Michelle haar in de kinderstoel en, deed haar een slab voor.
Om haar voor ze verder ging een lange vinger te geven.
OP hetzelfde moment deed Vincent bij Annemiek Melissa en, Johan hetzelfde.
Doordat Brenda inmiddels eten kreeg ontging haar wat Vincent deed totaal.
Wel merkte ze dat ze zowaar slaap kreeg en, zelfs verlangde naar het middagdutje.

BEACH SOCCER

Ondertussen werd er op Texel als afsluiting van de stranddag wedstrijdjes met teams van 5 tegen 5 gespeeld.
Hierbij merkten we ook nu dat DTS GORECHT EN, OLYMPIA goed partij gaven en, ze ook nu moeilijk te kloppen waren.

NIEUWE KANO UITDAGING

Op het eiland was tegen kwart over 6 het eten gedaan en, toen tegen kwart voor 7 de afwas gedaan was en, de eettafel was afgenomen namen we weer plaats aan de grote tafel.
Hier werd onder het genot van koffie thee of cappuccino de afgelopen dag doorgenomen.
Toen dat was gebeurt keek Simon de kring rond en, vroeg dan "en, wat gaan we vanavond als laatste doen?
"Kanoën" gilde Carola Marco Anneke Karel Jan-Willem Arjan en, Nelleke door elkaar.
"Kanoën, juist wat betreft de samenstelling hanteren we de eerste en, tweede ronde de zelfde regel als gisteravond".
"Dus Jan-Willem Marjolein Olaf Nelleke Xantia Willemien en, Sanne in een tweepersoonskano, met een andere jongen of meisje".
" Ook nu met een wissel van plaats na de eerste ronde".
"Nieuw ten opzichte van gister is dat jullie zelf een maatje mogen kiezen, deze opmerking zorgde zoals verwacht voor enige beroering maar, uiteindelijk koos Olaf voor Miranda en, Marjolein voor Arjan.
Waarna Willemien zei dat zij met Anneke wilde waarna Sanne voor Joost koos en, ik zei dat ik graag met Iris wilde.
Terwijl Josje Suzanne vroeg of die met haar wilde, waar tot verbazing van Josje een gemeend "ja leuk Josje" op volgde.
Waarna er direct werd begonnen met instappen, iets wat nog niet mee viel maar, beter ging dan gisteren.
Eenmaal onderweg ging het best lekker.
Al snel merkte ik dat het ook samen met Iris geweldig ging.
Terwijl we met een best stevige gang om het eiland voeren met voor achter en, naast ons al onze clubgenoten, zei Iris ineens!
"Xantia, eerlijk gezegd had ik op voorhand wat deze activiteiten betreft mijn bedenkingen".
"Eigenlijk had ik gedacht dat het voor de meesten van ons allemaal een makkie zou worden."

Nu wilde ik terwijl we achter het eiland tussen twee boeien doorvoeren reageren maar, Iris vervolgde, " Xantia dat viel me op twee fronten tegen, het eerste is dat, jullie boven jullie zelf uitstijgen".
"Doordat alle activiteiten en, voorzieningen hier op mensen als jullie zijn afgestemd, zijn de verschillen met ons nog kleiner dan op de club of bij scouting".
Ondertussen kalm door peddelend zagen we dat het ook alle anderen goed ging maar, ook dat het haventje van het eiland alweer langzaam in zicht kwam.
Al snel hierna kwamen we achter elkaar binnen varen en, er van plaats werd gewisseld waarna er identiek aan zaterdag ook deze zondagavond een tweede ronde volgde.
Toen we na weer bijna twintig minuten opnieuw afmeerden en, aan land stonden dachten we dat dit het voor vanavond was.
Inderdaad was dat voor de meesten ook zo net als voor ons dacht ik nog maar, ineens zag ik Guus naar mij Marjolein en, de andere leden waar deze activiteit voor was uitgezocht kijken.
Nu hoorde ik dat Guus ons vroeg "hebben jullie nog energie genoeg om solo een rondje om die rode boei net buiten het haventje te maken?"
Direct zag ik Marjolein Olaf en, Jan-Willem verbaasd opkijken.
Wat al snel werd gevolgd door de nodige glimmende en, stralende gezichten aangezien dit nu net was waar het ons om begonnen was.
Toch twijfelde ik wat me zelf betreft even, omdat ik na twee dagen met veel watersport een beetje moe werd.
Bovendien voelde ik dat ik behoorlijk nat was geworden, mijn luier wel te verstaan maar, toch sloot ik me direct bij het uitverkoren clubje aan.
Zodoende zat ik al snel alleen in de kano en, peddelden we achter elkaar het haventje uit op weg naar de rode boei.
Waar ik dacht dat alleen kanoën moeilijker was, merkte ik dat het juist makkelijker was.
Hierdoor had ik sneller dan verwacht de boei bereikt en, gerond en, was ik al vrij snel weer op de terugweg naar het eiland.
Daar aangekomen en, afgemeerd merkte ik toen Simon mij op de kant hielp dat het goed was gegaan maar, ook dat dit voor nu het maximaal haalbare was geweest.
Niet alleen had ik nu echt een rolstoel nodig maar, bovendien bleek dat toen ik omhoog kwam en, op de kant geholpen werd dat ik onderweg gepoept had en, niet zo'n beetje ook.
Niet alleen plakte de vieze smurrie aan mijn billen maar, stonk ik een uur in de wind.
Waar tot mijn verbazing niemand op reageerde.
Toen ik Jeanette wilde vragen of ze me nu snel wilde verschonen en, dat ik haast had, keek Simon me aan en, zei dan.
"Xantia heel snel dan want ik wil zo het programma van morgen bespreken, terwijl Marjolein aangeeft dat ze naar bed wil".

Om de vaart er in te houden Tilde Willem me op en, nam me mee naar de badkamer, waar hij me vakkundig en, netjes verschoonde.
Zo zat ook ik vlug weer bij de tafel en, kon Simon het programma van morgen met ons bespreken.
Tijdens zijn verhaal bleek ineens dat wij ook een paar leuke plaatsjes in de omgeving zouden bezoeken.
Terwijl ik met Interesse luisterde vroeg ik me ondertussen wel af hoe het met Mirella Brenda maar, vooral met mamma ging.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 86 LICHT HERSTEL VAN JOSÉ

Wat José betreft, wel die had zowel zaterdag als zondag twee betrekkelijke goeie dagen.
Zaterdag heeft ze s' ochtends bijna drie uur a één stuk in haar rolstoel gezeten.
Eerst aan de grote tafel om de krant te lezen maar, toen die uit was heeft ze ruim anderhalf uur zitten kleuren.
Een activiteit die simpel leek maar, meer moeite koste dan José zelf had verwacht.
Toch merkte ze langzaam aan dat deze activiteit zijn vruchten begon af te werpen en, het dus echt resultaat had.
Daar geheel herstel voor zo goed als onmogelijk werd gehouden was elk stapje er één.
Dat laatste merkten ook zowel Barbara als Arend maar, ook merkten zij dat José realistische was toen ze zei dat ze goed besefte dat haar rug voor de rest van haar leven een zwakke plek zou blijven.
Wat haar deed zuchtten, "het zou al fantastische zijn als ik mijzelf kan verzorgen en, naar huis mag".
Direct keek Barbara haar aan en, antwoordde, "José als dat lukt is dat fantastische maar, besef wel dat dit zowel veel inzet als een lange adem zal vergen".
Om dan door te gaan, " jou huidige geringe herstel van de laatste weken is al een enorme meevaller maar, verder herstel zal langzaam gaan".
Direct zag Barbara dat dit deze opmerking José schokte en, ze wel wat afleiding kon gebruiken.
Om haar af te leiden begon ze over mij met de opmerking, "goh José heb ik het goed begrepen dat jou jongste ondanks haar leeftijd na de zomervakantie al naar de brugklas gaat?
"Nou dat is wat veel gezegd maar, zij zal twee dagdelen meedoen met Engels en Maatschappijleer".
Direct vertelde mamma hoe ik Mirella hielp bij haar huiswerk en, dat dit ook de leerkrachten van Mirella was opgevallen.
Waarop mevrouw Prins mij een proefles had laten maken.
Hierna nam José een korte pauze en, een slok van haar koffie om dan door te gaan, " dat betekend voor Xantia dat zij na de zomervakantie maandagochtend maar, ook woensdagmiddag op het lyceum zit".

"Waarna ook zij net als alle brugpiepers huiswerk moet maken"
Direct toen ze was uitverteld zag mamma dat Barbara zowel verbaasd als onder de indruk was, niet alleen van mijn interesse en, inzet maar, ook van Mirella, die zich geheel aan mij had aangepast.
"Zodat Mirella volledig behandeld wordt als haar jongere zus Xantia en, dan vooral als zij een slechte dag en, dus veel hulp nodig heeft".
"Bovendien begrijp ik best dat zij in plaats van mee te gaan op voetbalkamp Mirella nu liever niet mee was gegaan maar, zij thuis was gebleven".
"Hoewel ik van Arend begrepen heb dat ook Mirella het op Texel best naar haar zin heeft en, zij in plaats van vanmiddag Woensdagmiddag pas terugkomen".
Dan ging José door, " Arend vertelde dat toen Karin hem belde omdat te vertellen ze gezegd had dat de drie aanwezige G teams hoewel ze op hetzelfde park oefenden, zij zich niet met de andere teams zouden bemoeien maar, hun eigen programma zouden afwerken".
"Behalve dan dat zij wel bij de dagelijkse briefings aanwezig zouden zijn".
"Toch merkten zowel de organisatie al de coaches van de g teams dat de meiden liever met de andere teams samen wilden trainen".

"Direct hebben hun coaches toen gezegd dat zij dit met de andere coaches en, de organisatie zouden bespreken".
"Bovendien vertelde Arend dat Mirella toen ze belde verteld had dat zij net als vele meiden al verschillende keren had opgekeken van de inzet van die meiden maar, nog meer van hun prestaties".
" Die meiden konden duidelijk meer dan Mirella en, de andere meiden van haar team hadden verwacht".
Ondertussen op de klok kijkend zag José dat het deze zaterdagavond half elf was geworden.
Direct dronk ze haar koffie op waarna ze Barbara aankeek en, aangaf dat ze nu graag naar bed wilde.
Gelukkig hadden Leny en, Barbara direct tijd om José te helpen zodat José met hun hulp al snel in gewassen en, verzorgd in bed lag.
Nu wilde Leny de nachtmedicatie voor José halen maar, nu ging de deur open en, stapte Esther al met de benodigde medicatie binnen.
Binnengekomen hielp Leny José die nog niet helemaal plat lag met het innemen van de pijnstillers slaappillen en, het poetsen van de tanden".
Hierna liet Leny het bed zakken tot José helemaal plat lag, waarna ook zij de kamer verliet, hierna las José nog wat maar, deed ze na een kwartier toch het licht uit.
Terwijl José bijna direct daarna haar ogen sloot gingen haar gedachten naar haar dochters die ondanks alles met hun activiteiten op vakantie waren.
Vooral verbaasde het José dat Mirella Carolien en, Renate een halve week langer dan gepland op Texel bleven.
Dan sloot José met een glimlach haar ogen en, viel ze in slaap.

ZONDAGOCHTEND

Deze zondagochtend werd José tegen half 9 wakker en, zat ze tegen kwart over 9 in de rolstoel en, aan tafel.
Waar de verpleegkundigen van dienst Jacob en, Ilse haar hielpen met haar ontbijt.
Direct toen dat rond kwart voor 10 op was vroeg José zich af wat ze nu zou doen, bezoek van haar dochters hoefde ze vandaag niet te verwachten, aangezien die beiden op vakantie waren.
Dan trok ze voorzichtig het boek wat op het blad van haar rolstoel lag naar zich toe en, opende dat.
Ondertussen zag José dat Ilse en, Jacob een aantal medebewoners gereed maakten voor de wekelijkse kerkdienst elders in het verpleeghuis.
Hoewel zij met haar gezin ingeschreven stond als Christelijk waren ze niet erg kerk gaand maar, besefte op hetzelfde moment dat het hier toch een erg welkom uitstapje was.
Nou ja, de vier binnengekomen vrijwilligers hadden hun handen al vol aan de zes bewoners die bijna iedere week meegingen!
Iets wat José goed begreep en, respecteerde.

Door deze gedachte opgekomen teleurstelling moest zij dus maar, niet laten merken.
Toch had Jacob die verderop in de huiskamer bezig was de worsteling van José opgemerkt, dit leiden er toe dat Jacob de vertrekkende vrijwilligers aankeek en, dan opmerkte.
" Anna Netty, volgens mij wil mevrouw Munniks ook mee en, helaas hebben wij nu geen tijd om mee te lopen".
Toch dacht José ondanks deze opmerking te zien dat de vrijwilligers met de zes deelnemers wegliepen, zonder te reageren.
Wat haar deed zuchtten, "jammer maar, dan gaat het over!
Toch zag ze ineens dat één van de vrijwilligers zich omdraaide haar aankeek en, dan zei "mevrouw we brengen deze dames en, heren weg maar, daarna kom ik u halen".
Toen José wilde opmerken dat zij dan te laat kwam keek de mevrouw op en, antwoordde, "mevrouw het gebeurt wel vaker dat er meer mensen mee willen dan wij verwachtten".
Voor José nu kon antwoordden was het clubje vertrokken maar, tegen de verwachting in zag José binnen een kwartier dezelfde mevrouw weer binnen komen.
Direct kwam die naar haar toe keek haar aan en, vroeg dan "José ga je mee?"
Na een bevestigend ja nam de mevrouw die zich voorstelde als Netty haar mee naar de kerkzaal een etage lager.
Direct bij binnenkomst werd haar rolstoel een beetje aan de zijkant geparkeerd, waarna ook de mevrouw die zich aan José voorstelde als Netty ging zitten en, de dienst echt kon beginnen.
Terwijl de best aansprekende dienst vorderde merkte José dat ze gedurende de dienst kalmeerde en, daardoor ontspande.
Ook merkte José dat ze kracht kreeg van de bemoedigende woorden van de predikant, zo vorderde ongemerkt de dienst en, was deze voorbij voordat José het besefte.
Direct na afloop dacht José dat ze direct naar de afdeling terug zouden gaan maar, tot verbazing van José was er na afloop in de grote hal eerst nog koffie.
Nadat José koffie in haar tuitbeker had gekregen raakte ze al drinkende met een iets ouder echtpaar waarvan de man bij haar in de groep verbleef in gesprek.
Al pratende hoorde en, zag José dat hij al een stuk verder in het revalidatieproces was.
Toch was dit ook wel iets waar José hoop uit putte, terwijl Arend die inmiddels ook binnen was vertelde over mij en, Mirella.
Over mijn handicap en, hoe Mirella mij al jaren steunde maar, nu al negen maanden zelf ondervond wat dit in de praktijk betekende.
Ook vertelde pappa dat ik op zeilkamp en, Mirella op voetbalkamp was.
Dit alles waren zaken die het echtpaar verbaasden maar, met de nodige uitleg begreep het echtpaar het gelukkig wel.
Na bijna een half uur, het was intussen bijna twaalf uur was het koffiedrinken voorbij en, wilde José naar de groep terug gaan.
Nu keek de man van het echtpaar haar aan en, vroeg dan of we vanmiddag bij hem in zijn appartement thee kwamen drinken.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 87 JOSÉ

Direct keek José Benjamin aan en, zei dat Arend er dan ook zou zijn.
Direct antwoorden beiden dat dit goed was, en zo zaten Arend en, José even na half 3 bij Benjamin en, Barbara aan de thee.
Nadat eerst Benjamin en, Barbara hun verhaal hadden verteld was het de beurt aan José en, Arend om hun verhaal te vertellen.
Een verhaal wat hoofdzakelijk over Mirella en, mij ging en, dan met name dat van het afgelopen halfjaar maar, ook over José zelf.
Al snel begrepen Arend en, José dat Benjamin en, Barbara opkeken van onze ervaringen van het afgelopen halfjaar maar, het allemaal wel begrepen.
Ook merkten Arend en, José dat Benjamin en, Barbara best snapten dat Mirella het voetbalkamp liever aan zich voorbij had laten gaan.
Net als het feit dat Mirella na aandringen van Arend en, José toch mee was naar Texel.
Toen José over mij vertelde merkte zij dat Benjamin en, Barbara al hadden begrepen dat ik mijn hele leven al incontinent en, spastische was.
Waardoor ik mij ten opzichte van Mirella minderwaardig voelde, iets wat Arend en, José direct doorhadden.

Ook begrepen Barbara en, Benjamin dat toen ik dat uitte naar Mirella dat een heftig gesprek geweest was.
Net als het feit dat dit ook Mirella had getroffen, die op haar beurt haar hart had uitgestort bij Arend en, José.
Dat wij Mirella uiteindelijk hadden geadviseerd om het lot van Xantia zelf te ervaren en, Mirella dus net als ik voor langere tijd niet alleen net als ik luiers zou dragen en, gebruiken !
Maar, bovendien vooral mijn zwakke momenten zou ervaren hadden ze direct door.
Wat José bevestigde toen Benjamin José aankeek en, vroeg "dus niet alleen Xantia maar, ook Mirella draagt nu 24/7 luiers?
"Ja inderdaad" vervolgde José.
"Dat leiden ertoe dat Mirella wilde weigeren om met haar voetbalteam mee te gaan naar Texel".
Dat ze uiteindelijk wel mee is kwam omdat Xantia haar duidelijk liet merken dat de afhankelijkheid van luiers geen excuus is om activiteiten te mijden".
"Zo drukte Xantia Mirella nog eens met de neus op de feiten door te zeggen dat als zij zo deed Ze nergens heen kon".
Nu wilde Benjamin weten wat hier op volgde maar, José vertelde al verder, " inmiddels is ook Xantia op kamp maar, dan een zeilkamp".
"Dat vindt plaats op een eiland van Sailwise een organisatie die zeilvakanties voor jongeren maar, ook volwassenen met een beperking organiseert".
"Waarbij de deelnemers net als op de club of bij scouting bewust worden uitgedaagd om hun grenzen te verleggen" sloot José af.

Waarna Arend nog vertelde dat niet alleen ik maar, net zo Olaf en, Marjolein graag werden uitgedaagd.
Zo vloog deze middag voorbij en, hoewel het bezoeken van Benjamin en, Barbara José goed had gedaan merkte ze ook dat het een vermoeiende middag geweest was.
Onderweg terug naar haar afdeling voelde José wel hoe moe zij was en, ze ondanks dat het tegen half 5 liep naar bed wilde.
Toch bleef ze maar, in de huiskamer waar ze probeerde om vooral niet te laten merken hoe vermoeiend het uitstapje geweest was omdat het om half 6 etenstijd was.
Helaas voor José waren Eric Ingrid en, Barbara zo getraind dat ze direct doorhadden hoe José zich na het bezoekje voelde.
Dat merkende besloot José te vertellen dat het bezoek aan Barbara en, Benjamin indruk had gemaakt maar, ook vermoeiend was geweest.
Na dit verhaal keek ze Eric en, Barbara aan en, vervolgde "mensen als we zo gegeten hebben wil ik graag gewassen en, verschoond worden maar, daarna direct naar bed!"
Nu keken Ingrid en, Eric José aan en, antwoordde Eric " mevrouw Munniks als u zo uw eten en, drinken op heeft zullen Ingrid en, ik u deze zondagavond zo snel mogelijk naar bed helpen!"
Uiteindelijk waren ze binnen een halfuur klaar met eten en, terwijl José haar koffie opdronk vroeg ze zich af hoe haar dochters het op hun kamp hadden.

ZONDAGAVOND IN LOOSDRECHT ( PRESENTATIE PROGRAMMA MAANDAG )

Nauwelijks waren we na de kanosessie van deze zondagavond weer binnen en, naar het toilet geweest of verschoond of iedereen werd verzocht om bij de grote tafel te komen zitten om het programma voor maandag te bespreken.
Eigenlijk vond ik het na een best pittige zondag wel best en, wilde ik me gaan wassen en, naar bed.
Toch was ik zo verstandig om dat niet te laten merken en, rustig te blijven zitten.
Om na een paar slokjes cappuccino te merken dat ik het nog wel even vol zou houden.
Dat ik niet de enige was met deze gedachten bleek wel toen ik stilletjes om me heen keek en, zag dat ook Marjolein op het punt stond om naar haar kamer te vertrekken, terwijl op dat moment Heleen binnen kwam.
Direct na binnenkomst keek Heleen Marjolein aan en, wist haar met enig geduld over te halen om bij de grote tafel te blijven zitten.
Dit vooral omdat Simon het programma voor maandag met ons wilde bespreken.
Omdat Simon wel zag dat niet alleen ik en, Marjolein moe waren en, eigenlijk naar bed wilden besloot hij geen tijd meer te rekken maar, direct ter zake te komen.
"Jongelui meestal gaan we met onze gasten niet alleen zeilen kanoën of waterskiën maar, bezoeken we ook leuke plaatsjes in de omgeving".

Nu keek ik net als vele anderen even verbaasd op maar, toch had Simon mijn interesse gewekt, toen hij begon te vertellen over de excursie naar Breukelen die morgen op het programma zou staan.
Onderweg zouden we een route volgen langs oude statige landhuizen uit de 17e eeuw, destijds gebouwd in opdracht van Amsterdamse kooplieden.
Verder zouden we met elkaar het centrum van Breukelen bezoeken, waar we onder andere zouden lunchen.
Verder gaf Simon het nadrukkelijke advies om onze telefoons mee te nemen om foto's te kunnen maken.
Na dit verhaal dacht maar, hoopte ik vooral dat dit het was maar, om helemaal onze nieuwsgierigheid te prikkelen was er nog een korte videopresentatie.
Toen dat afgelopen was, was het gelukkig bedtijd, wat ik me gezien mijn vermoeidheid geen twee keer liet zeggen maar, spoedde me naar mijn kamer.
Hierbij werd ik direct gevolgd door Sanne en, Willemien die zich ook vanavond ondanks alles zelf redde.
Ook ik begon zelf aan mijn verzorging maar, merkte al snel dat ik totaal op was, wat nu?
Wat ik niet had gemerkt en, ik verbaasd van opkeek was het feit dat Willem en, Jeanette ons waren gevolgd zodat er indien nodig direct hulp was.

Voor dat echter zo ver was waren Sanne en, Willemien al klaar.
Toen beide meiden zagen dat ik vanavond geholpen moest worden en, Renske het niet alleen zou redden boden beide meiden zich direct aan.
Hoewel ik heel goed wist dat we hadden afgesproken dat het niet de bedoeling was om elkaar te gaan helpen in onze vakantie, wilde ik dit aanbod niet afslaan.
Dat was enerzijds om Willemien en. Sanne niet te beledigen en, ten tweede omdat ik merkte dat ik echt hulp nodig had.
Waar nog bijkwam dat we kamergenoten waren !
Zodat ik mij naar hen toe niet hoefde te schamen.
Echter op het moment dat Renske ondersteund door Sanne mij op mijn bed wilden helpen kwamen Willem en, Jeanette binnen.
Toen Jeanette zag waar wij mee bezig waren zei ze direct, "Sanne Renske Willemien, stoppen".
Om dan te vervolgen, " gaan jullie zelf maar, tanden poetsen en, omkleedden".
"Dan helpen wij zoals afgesproken Xantia naar bed".

Hoewel we dit samen hadden afgesproken en, iedereen dat dus wist, merkte ik dat vooral Sanne en, Willemien de ingreep van Jeanette en, Willem als een belediging ervoeren .
Uiteindelijk konden ze niet anders dan zich bij dit gebod neerleggen en, dus hun tanden gingen poetsen en, zelf omkleedden.
Terwijl ik verzorgd werd zag ik ondanks dat ze beide niet konden lopen en, nauwelijks laat staan zonder steun nauwelijks konden staan hoe zelfstandig Willemien en, Sanne waren en, hoe goed zij zich zelf redden.
Op het moment dat ik verschoont en, aangekleed in bed lag waren Sanne en, Willemien naar de wc geweest en, in pyjama en, dus ook klaar.
Terwijl Renske haar tanden gepoetst had en, haar pyjama aantrok.
Tot slot moest Renske nog verschonen en, dus pakte zij een nachtluier uit haar bagage.
Direct keken Willem en, Jeanette haar aan en, wilden zij zeggen dat Renske op haar bed moest gaan liggen zodat ze verschoont kon worden.
Zoals ik al verwacht had lag Renske direct dwars en, maakte beiden duidelijk dat zij dit prima zelf kon.
Direct na deze opmerking keek Willem haar aan en, antwoordde, "Renske geen sprake van, één het is al laat en, twee ook jij bent moe".
"Bovendien is de dagtocht morgen naar Breukelen ook een intensieve vermoeiende activiteit, dus ga ik jou nu verschonen".
Dan vertelde Willem dat hij ook mij al verschoont had en, bovendien alle ouders die mee gingen een verklaring omtrent gedrag hadden moeten overleggen.
" Renske dit betekend dat jij mij kan vertrouwen".
Nu zagen we dat Renske eieren voor haar geld koos en, toegaf maar, ook dat ze haar nachtmedicatie kreeg.

Toen uiteindelijk ook Renske verschoond was vertrokken Willem en, Jeanette.
Toen zij weg waren, was het ook direct stil op onze kamer, hoewel?
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 88 ZONDAG AVOND OP HET EILAND EN HET VERTREK MAANDAG NAAR BREUKELEN

Tot mijn verbazing probeerde Renske fluisterend mijn aandacht te trekken.
Toen zij mijn aandacht had vertelde zij dat zij nooit had gedacht dat wij naast het zeilen en, andere watersport activiteiten ook nog plaatsen rond Loosdrecht zouden bezoeken.
Waar wij zachtjes dachten te doen omdat wij dachten dan Sanne en Willemien sliepen, merkten we al snel dat dat we niet zacht genoeg waren.
Want al snel antwoordde Willemien "Xantia Renske, deze vakanties bestaan niet alleen uit zeilen en, andere watersporten maar, ook uit het bezoeken van plaatsjes als Breukelen en Loenen aan de Vecht".
Na dit te hebben gezegd maakten Sanne en, Willemien duidelijk dat zij nu echt wilden gaan slapen en, dus stilte wilden.
Gelukkig voor hen sliepen ook wij binnen vijf minuten.
Helaas was doorslapen tot de volgende ochtend er niet bij, want ondanks dat ze zachtjes deed merkten we dat Sanne er tegen half 2 uit was om te plassen.
Dat Willemien er tegen half 4 uit ging om te plassen merkten wij echter helemaal niets van.
Tot haar geluk slaagde zij erin om bijna geruisloos te gaan zitten en, de rolstoel naar zich toe te trekken.
Toch merkte Willemien toen zij zich aan de stoel optrok maar, ook toen ze ging zitten dat de rolstoel een heel klein beetje kraakte.
Waardoor ik toch wakker werd en, direct begreep wat er loos was.
Hierdoor zat ik tegen de zin van Willemien direct rechtop in bed en, merkte direct dat ik al geplast had.
Dat negeerde ik nu echter volledig, in plaats daarvan zette ook ik me op de rand van het bed en, greep naar de rollator.
Nu vroeg Willemien direct wat ik ging doen.
"Jou helpen Willemien" was direct mijn antwoord.
Doordat het licht wat op de gang scheen zag ik genoeg om te begrijpen dat Willemien mijn aanbod wilde afslaan.

Toch zei ze na een paar seconde, "Xantia als jij mij naar het toilet wil duwen, graag maar, voor de rest red ik mij wel "
Nog voor Willemien was uitgesproken was ook ik opgestaan en, stond ik inmiddels achter haar rolstoel.
Direct ging het nu zachtjes en rustig naar de badkamer, hier aangekomen zag ik dat Willemien mijn hulp niet verder nodig had maar, ze zich ze prima redde.
Zo ging het allemaal snel en, lagen we ook snel weer in bed.
Toch had ik haar bij het toilet willen helpen bij het opstaan aangezien ik wel zag dat zij één hand nodig had om te blijven staan.
Zodat ze maar, één had om zich uit te kleedden.
Toch zag ik dat zij zich prima redde en mijn hulp niet nodig was.
Hierdoor ging het toch sneller dan ik verwacht had en, lagen we snel weer in bed.
Wat mij in bed liggend verbaasde was dat we voor de rest niemand gewekt hadden maar, ook dat ik snel weer sliep alsof er niets gebeurt was.
Iets wat me wel opviel was dat ik rook dat Renske inmiddels nat was.

DE VOLGENDE OCHTEND

Deze maandagochtend waren ook wij er ondanks alles vlug uit en, zaten we op tijd aan tafel voor het ontbijt.
Omdat we vandaag opstap zouden gaan werden er na het ontbijten direct lunchpakketten gemaakt om mee te nemen.
Net als de koffie die inmiddels gezet werd.
Direct toen dat allemaal gebeurt was ging het naar de pont maar, eerst kregen we allemaal een zwemvest aangereikt.
Dan werd de loopplank ingehaald en werden de trossen los gegooid en, vertrokken we richting Breukelen terwijl Simon onderweg van alles over de omgeving en, dan vooral over de landhuizen die uit de 17e eeuw kwamen vertelde.
Al snel begreep ik dat het vooral rijke handelaren uit Amsterdam waren geweest die dit moois hadden laten bouwen als buitenhuis.
Ondertussen merkten we allemaal dat Breukelen steeds dichterbij kwam.
Toen we uiteindelijk afmeerde, de patrijspoort was geopend en, de loopplank uitlag wilde we allemaal direct aan land.

DE SAILWISE SHOP

Hierbij zag ik dat vooral Joost Karel Carla Carola haantje de voorste wilden zijn.
Voor dat dit echt opgang was trok Simon de aandacht toen hij de grote la onder één van de banken opentrok en, zei!
" Jongelui voor we Breukelen op stelten gaan zetten gaat eerst de sailwiseshop open".
Precies zoals verwacht werd onze nieuwsgierigheid gewekt, zodat we dus allemaal bleven staan.
Direct zag ik mooie t'shirts sweaters Hoodievesten en, nog veel meer.
Een t'shirt en, hoodie voor mijzelf had ik al snel gekocht, toch bleef ik terwijl Guus en Heleen alle anderen hielpen staan.
Dat duurde totdat Simon Marga en, Jeanette dat begon op te vallen.
Al snel merkte ik dat de moeders wisten wat er door mij heen ging en, Marga zei "Xantia beperk het nu voor jezelf !"
Direct keek ik de moeders aan maar, voor ik wat kon zeggen zei Marga.
"Ik zal als jij vanavond naar bed bent contact opnemen met je vader en, overleggen en, de kledingmaat van Mirella en, je moeder vragen".
Na een bevestigend knikje van mijn kant en, ik het shirt had aangetrokken sloten we dit onderwerp af.
Dan stapten we aan land, benieuwd wat Breukelen ons zou brengen.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 89 OP TEXEL, DE VERLENGING

Terwijl wij ons naar Breukelen begaven zaten de meiden van Victoria op Texel aan hun ontbijt.
Waarbij Sasja Mirella en Renate ook nu weer totaal hulpeloos waren, zodat ze ook nu gevoerd weden.
Terwijl Marloes Renate eten gaf keek die haar aan en, vroeg dan!
"Marloes heb jij het wel naar je zin op Texel?"
Nu keek Marloes Renate aan en, terwijl ze haar een slokje koffie gaf antwoordde Marloes, " Renate zoals ik Mirella verteld heb ik misschien nog wel meer getwijfeld dan zij".
"Ik heb echt gedacht dat ik hooguit met de training mee zou mogen doen en, er voor de rest voor spek en, bonen bij zou hangen".
Dan nam Marloes zelf een slok koffie en, een hapje van haar brood en, vervolgde dan.
"Tot mijn eigen verbazing heb ik bij het kamptoernooi wel de nodige minuten speeltijd gekregen dan ".
"Bovendien heeft Karin gezegd dat ik ook vandaag bij partijtjes mijn minuten zal krijgen".
Nu zweeg Marloes maar, voor Mirella Renate of andere meiden konden reageren, reageerde Deborah, "Marloes doordat jij in de loop van de competitie lid werd van Victoria, was het voor ons moeilijk om jou zo maar, in te passen in het team".

"Als we dat doen krijgen we problemen met degen die voor jou moet wijken".
"Op een trainingskamp als dit is er juist alle ruimte om nieuwe combinaties uit te proberen en, te zien waar nieuwe speelsters goed in zijn".
Hierop knikte Marloes ten teken dat zij Deborah begrepen had.
Bovendien was het Karin en, Deborah al snel opgevallen dat Marloes niet klaagde maar, zich schikte in haar lot.
"Bovendien werk je hard en, grijp je elke kans die je krijgt aan".
"Dit betekend dat!", nu keek ze Marloes aan en, terwijl Karin merkte dat ze een klein plasje liet gaan " dat we vanochtend vooral hard trainen".
"Waarbij ook de meiden van GORECHT DTS en. OLYMPIA worden aangespoord om alles te geven".
"Hm volgens mij hebben zij die aansporing helemaal niet nodig", zuchtten Vanessa en, Thessa en, vulde Baukje Hanna en, Cindy aan!
" Reken er maar, op dat zij niet alleen elkaar maar, vooral ons en, de teams van Texel willen verslaan".
"Het liefste met grote cijfers".

Direct keek Karin de sprekende meiden aan en, antwoordde, "meiden reken dat maar!"
"Niet alleen willen ook zij winnen maar, ze weten inmiddels dat als zij zelf voor de winst gaan, ze het ons als De Koog en, Texel94 knap lastig kunnen maken".
"Dus zullen ze proberen goed partij te geven" sloot Karin de discussie.
"Bovendien gaan ook zij puur voor de winst" zuchtte Judith.
"Precies en, denk erom dat wij ook nu geen cadeautjes weggeven " ging Karin hier op door.
"Mochten zij toch door onze verdediging heen breken dan mogen jullie hen alleen op een nette manier afstoppen".
Daarop knikten alle meiden en, was het inmiddels kwart over 9 en, dus tijd om het ontbijt af te sluiten, op te ruimen.
Te verschonen en, ons naar de velden te begeven.
Op het moment dat we tegen 10 voor 10 de kleedkamer binnenkwamen zagen we dat DTS Texel94 en, De Koog al binnen waren.
Toen even later ook Olympia binnen was en, alle meiden zich omkleedden of omgekleed werden.
Op het moment dat iedereen klaar was begaven we ons naar het voetbalveld en, dachten we dat we per team de warming-up zouden beginnen.
Al snel bleek dat in plaats daarvan we dat met elkaar zouden doen.

Voor dit echter zo ver was gingen we tegen onze verwachting in, toch eerst naar de kantine om samen koffie te drinken.
Toen de koffie op was en, er een toiletbezoek of luier controle was geweest begaven alle meiden zich naar het veld.
Waar we al tijdens de warming-up ondervonden dat ook DTS GORECHT en, OLYMPIA ook nu van aanpakken wisten.
Bovendien merkten wij net als de thuisclubs dat we soms zelfs moeite hadden om de g teams bij te houden.
Dat laatste had niemand van ons verwacht, zoals Mirella merkte maar, wel weer respect afdwong.
Dat Mirella hier niet alleen in stond merkte ze toen zij om zich heen keek en, ze ook nu aan Marloes Renate zag.
Bovendien hoorde Mirella Marloes zuchtten, "poef poef daar zullen we nog en harde kluif aan krijgen zeg!"
Een opmerking die dichterbij de waarheid lag dan gehoopt zoals we al snel zouden merken.
Ook bij de oefeningen in kleine groepjes bleken alle meiden fanatiek mee te doen en, geen kans onbenut te laten.
Wat ons duidelijk liet zien wat ze waard waren en, hoewel we alle drie vaak genoeg aan het werk hadden gezien verbaasden we ons ook nu weer.
Terwijl we ook nu merkten dat ze er alles aan deden om ons bij te houden.

HET IDEE VOOR VOORBEREIDING VAN HET NIEUWE SEIZOEN

Iets wat overigens niemand meer verbaasden.
Ook leerden zij niet alleen van ons maar, wij ook van hen de nodige nieuwe trucjes en, verbeterden we allemaal onze techniek.
Gaandeweg deze maandagochtendtraining merkte Mirella dat ze zin kreeg om het ook in de oefencampagne voor de competitie van komend seizoen tegen DTS op te nemen.
Iets wat ze ook aan teamgenoten merkte maar, ook zag Mirella dat de meiden van DTS naar hun coach gingen en, we al snel begrepen dat ook zij hier naar vroegen.
Hierdoor waren beider coachteams al snel met elkaar in gesprek en, werd deze deal zonder dat wij het merkten snel beklonken.
Terwijl wij hard door werkten.
Na nog een korte onderbreking voor een kop thee was het al snel 12 uur, dus lunchtijd.
Toen dat was aangekondigd en we ons naar de kantine begaven merkte Mirella direct dat de tongen los kwamen.
Tot opluchting van Mirella zagen ook alle teamgenoten dat wel zitten.
Zodat de lunch met deze bespreking omvloog en, toen deze rond kwart voor 1 werd afgesloten dachten Karin en Deborah net als Mirella dat de oefenpartij tegen Victoria een eenmalig iets zou zijn.
Tot hun verbazing lieten verschillende meiden waaronder Marloes Judith Hanny Cindy en, Vanessa merken dat als deze oefenpartij beviel, zij vaker met DTS wilden oefenen.
Direct merkten alle meiden dat Karin en, Deborah door dit antwoord totaal verrast waren en, beiden even sprakeloos waren.
Na nog twee minuten zei Karin dat ze het onderwerp voor nu afsloot en, er later op terug zou komen.
Maar, dat we nu nog een uurtje licht zouden trainen en, terug op De Bult zouden beginnen met inpakken van de bagage voor de thuisreis van Woensdag.
Zo gezegd zo gedaan en, zo waren we na nog een korte training en, een gezamenlijk diner tegen half zeven terug op De Bult en, kon er tegen zeven uur na eerst weer de nodige verschoningen ingepakt gaan worden.
Eenmaal bezig met inpakken merkte Mirella net als alle bedplassers dat hun meegenomen luiers nog totaal onaangeroerd terzijde stonden.
Toen ze tegen kwart over acht klaar dachten te zijn werd er op de deur geklopt!
Toen Karin opendeed en, er een volle bagagekar naar binnen geduwd werd wisten de meiden niet wat ze zagen.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 90 ALLEMAAL LUIERS MEE NAAR HUIS

Niet alleen kregen alle meiden voor minstens een maand luiers aangereikt, met de verplichting deze mee te nemen naar huis.
Bovendien werd ons allemaal opgedragen deze ook volledig te gebruiken.
Bovendien kregen alle meiden, behalve Mirella een recept mee voor een maand luiers.
Hierbij vertelde Karin dat er nog een recept voor de bijbehorende medicatie zou volgen.
Iets anders was dat Karin alle meiden duidelijk maakte dat zij alle meiden volledig incontinent op de training verwachtte.
Direct merkte Karin en, Deborah dat alle meiden reageerden zoals verwacht, net als dat de reacties alle kanten opgingen.
Waar ik opgelucht reageerde, reageerde ook Sasja Saskia en, Renate net als Marloes positief.
Net als overigens de meeste andere meiden.
Daar en tegen vroegen Carolien en, Judith zich hardop af of Karin en, Deborah gek geworden waren.
Iets wat zij dus ook hardop uitte, hoewel beide het taalgebruik netjes hielden, loog hun boodschap er niet om.

Om te beginnen keek Carolien Karin strak aan, zuchtte eens diep en, merkte dan op.
"Dames dat we deze week allemaal luiers moesten dragen en, gebruiken begrijp ik achteraf nog wel"!
Dan zweeg Carolien even en, vervolgde Judith " dat jullie deze maandagavond van ons eisen dat we dat de komende weken ook thuis doen gaat mij te ver".
Dat juist deze twee het niet met dit besluit eens zouden zijn en, commentaar zouden leveren hadden Karin en, Deborah wel verwacht.
Dat zij dat op een redelijke beschaafde manier deden was een meevaller.
Dan antwoordde Karin, "Judith Carolien om te beginnen begrijp ik jullie en, hebben jullie een punt".
"Want dit hebben we vorige week niet afgesproken, nu knikten beide meiden, benieuwd naar de reactie van Karin hierop.
"Meiden uiteindelijk vinden we dat ook jullie je positief en, goed hebben gedragen en, deze trip geslaagd is".
"Wat jullie niet weten is dat we jullie familie de hele week over ons doen en, laten op de hoogte hebben gehouden".
"Uiteindelijk is met alle ouders samen besloten om de regels van de afgelopen 10 dagen de rest van de zomervakantie strak te handhaven".
Dan zweeg Karin opnieuw en, zagen zij en, Deborah dat op de bedplassers en, Mirella na, het hele team deze informatie even in zich op moest nemen en, verwerken.
Uiteindelijk reageerden Vanessa Thessa Hanny en, Jessica, " dames daar zijn we niet blij mee maar, we begrijpen het wel".
"Dus zullen we het maar, accepteren, net zolang als jullie van ons vragen".
Na deze opmerkingen zweeg iedereen, inclusief Karin en, Deborah.
Welke laatste eens op de klok keek en, zag dat het inmiddels al half 11 geweest was.
Dus al meer dan een half uur later dan verwacht, bovendien merkte Deborah dat de lucht om hen heen er niet frisser op geworden was.
Wat betekende dat er zo dadelijk weer de nodige poepluiers verschoond moesten worden en, het zodoende wel middernacht zou worden, voor ze allemaal in bed zouden liggen.
Karin aankijken was genoeg, want nu keek Karin de groep rond en, zei " meiden we drinken nog wat maar, daarna gaan we douchen en, naar bed".
Na dat ze gezien had dat alle meiden knikten vervolgde Karin, " aangezien het vanavond laat is geworden en er bovendien veel meiden inclusief Deborah en, ik zelf een poepluier hebben"!
"Zullen Deborah en, ik jullie uitkleedden en, goed wassen".

DE DOUCHE PROCEDURE

"Hierbij zouden we het prettig vinden als jullie ons zouden willen helpen met het elkaar helpen met het afdrogen luier om doen en, aankleden."
Ook nu knikten alle meiden als teken van goedkeuring.
Toch mompelden Mirella en, Sasja dat zij wel wilden maar, de kracht hier niet voor hadden.
Na een bevestigend knikje van Deborah keek ze beide meiden aan en, zei, "waar jullie wel mee kunnen helpen is zorgen dat er luiers rompertjes nachtkleding en, medicatie klaar wordt gelegd".
Direct knikten wij en, beloofden we dat te zullen doen, waar Mirella Deborah aankijkend aan toevoegde, " dank je Deborah daar ben ik blij mee".
Wat Mirella nu zei, meende ze echt.
Doordat Mirella net als Sasja en, Renate bijna geen kracht had waren ze blij dat ze op deze manier toch konden helpen.
Al snel merkt Sasja Mirella en, Renate dat hun hulp bij de rest van de groep goed viel.
Helemaal toen juist Judith en, Carolien dat lieten merken.
Om dit allemaal in goed banen te kunnen leiden werden Mirella Renate en, Sasja als eersten verzorgd.
Om dan terwijl zij voor de beloofde aanvoer zorgden te merken dat Carolien en, Judith direct daarna aan de beurt waren.
Terwijl zij verzorgd werden merkten die dat hun zusjes en, Mirella deden wat ze hadden beloofd.
Doordat alle meiden zoals beloofd meewerkten lagen ze rond middernacht allemaal in bed.
Waar bijna iedereen binnen enkele minuten in slaap viel, iets wat Deborah en, Karin opviel toen zij na een dag evaluatie zelf naar bed gingen.
Niet alleen zij maar, ook Renate en, Mirella evalueerden voor zichzelf de afgelopen week, om dan toch snel in slaap te vallen.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 91 DE LAATSTE DAG OP TEXEL

Nu merkte Mirella dat ze tegen alle verwachtingen in de afgelopen anderhalve week genoten had.
Niet alleen omdat naast zij zelf alle meiden inclusief Karin en, Deborah allemaal luiers droegen en, pillen slikte.
Zodat ook zij incontinent waren.
Iets anders wat bij Mirella in goeie aarde was gevallen, was het feit dat de aanwezige G teams, tot hun eigen genoegen mee hadden gedaan met alle andere teams.
Terwijl alle teamgenoten de afgelopen tien dagen hadden ervaren wat het betekende om volledig incontinent te zijn.
Terwijl Saskia en, Renate bovendien net zo hulpeloos waren geweest als Mirella zelf al maanden door het leven was gegaan.
Met deze gedachte viel Mirella in slaap, benieuwd wat de allerlaatste dag op Texel nog in petto zou hebben.

DE LAATSTE OCHTEND OP TEXEL

Deze dinsdag, de laatste dag hier werd er rond 8 uur opgestaan.
Hierdoor waren alle meiden rond kwart voor 9 gedoucht en, aangekleed, zodat iedereen bij het ontbijt aanschoof.
Toen nog geen 5 minuten later ook Deborah en. Karin aan tafel zaten en, iedereen zat te eten opende Karin het gesprek, met te zeggen dat vandaag toch echt de laatste hele dag op Texel was,
"Morgen gaan we na een slottraining en, een korte afsluiting echt naar huis".
Om dan te vervolgen, "met een beetje geluk hebben we de boot van 11 uur".
Nu zagen Karin en, Deborah de meiden diep zuchten maar, ook dat ze een bevestigend knikje gaven.
Ondertussen vervolgde Karin, "na aankomst in Den-Helder rijden we richting Alkmaar waar we gaan lunchen".
"Dat hadden jullie nog tegoed ".
Nog was Karin niet uitgesproken maar, ging verder " daarna is het de bedoeling dat we tegen 2 uur weer gaan rijden".
"In de hoop dat we tegen vier uur thuis zijn".
Nu zuchtten alle meiden opnieuw maar, lieten vooral Renate en, Mirella weten dat ze ook benieuwd waren naar hoe het thuis ging.
Waar Mirella aan toevoegde, " meiden zoals jullie allemaal weten logeer ik met mijn zusje al maanden bij Carolien Renate en, hun ouders".
"Onze oom en, tante dus".
"Wat komt doordat onze moeder na door haar rug te zijn gegaan geopereerd is en, nu moet revalideren".
Nu was het Deborah die reageerde, " nu ben jij zeker benieuwd hoe het met jou moeder gaat Mirella?"
"Ja inderdaad, juist omdat mamma de laatste tijd met hele kleine stapjes vooruit gaat wil ik graag weten hoe het er nu voorstaat".
Ondertussen was het ontbijt afgerond, om dan voor de laatste keer met de andere teams op het veld te staan.
Waar ook deze keer de vonken er vanaf vlogen.
Toen de laatste training na één uur werd afgesloten en, we na een lekkere douche gingen lunchen, werden niet alleen wij maar, ook Texel 94 en, vv De Koog niet alleen uitvoerig bedankt voor onze steun en, medewerking maar, werden er ineens drie dozen tevoorschijn getrokken.
Waar werd bij verteld dat we deze pas na terugkomst op onze accomodatie mochten openen.

Na een blijk van dank van onze zijde werden er nog wat oefeningen gedaan maar werd er rond half 4 echt afscheid genomen, hoewel?
Want al snel merkten Mirella net als Renate Carolien Jessica Baukje Cindy en, Hanny dat Karin werd aangesproken door een begeleider van DTS
Heel even vroegen de meiden zich af wat er broeide.
Direct na afloop begrepen we dat er besloten was tegelijk richting Ede te vertrekken en, zij met ons samen bij Alkmaar zouden lunchen.
Nu was het tijd om naar De Bult terug te keren om verder te gaan met het inpakken van de bagage.

ONDERTUSSEN BIJ JOSÉ

Ondanks dat het stil was nadat zaterdag ook Xantia was vertrokken, betekende dat niet dat José dat heel erg vond.
Het eerste was dat José het haar dochters na een behoorlijk heftig jaar gunde.
Tweede was dat Marie de fysiotherapeut haar gevraagd had of zij behoefte had om samen met haar oefeningen te doen in het speciale extra verwarmde oefen bad.
Op deze vraag keek José Jacob en, Ilse aan en, liet ze blijken dat ze dit graag wilde.
Toen Jacob haar aankeek, antwoorde hij, "mevrouw Munniks, dat is mooi nieuws."
Om dan door te gaan, "reken er op dat u vanmiddag uitgeput zal zijn, want hoewel die warmte zeer goed voor uw spieren zal zijn!".
"Zal zeker in het begin het effect voor kort duur zijn, bovendien zullen al uw spieren snel weer verkrampen".
"Daar zal u waarschijnlijk de rest van de dag de gevolgen van voelen".
"Bovendien zal niet alleen uw rug gevoelig zijn maar, ook de spieren in uw benen en, meer spieren die u lang niet heeft kunnen gebruiken protesteren".
Na deze uiteenzetting viel er een korte stilte maar, antwoordde José al snel.
"Jacob, toch wil ik het graag proberen".
"Dat het in het begin lijkt of het slechter dan beter wordt neem ik voor lief".
"Dan gaan we nu naar de fysio" antwoordde Jacob.
Toch ging het nu eerst terug naar haar kamer.

Toen José hier verbaasd van opkeek lachte Ilse en, antwoordde zij op de onuitgesproken vraag van José.
"Om te beginnen is het voor ons makkelijker om u op uw bed te verschonen en, verder uit te kleden".
Toen Ilse terwijl José op haar bed lag de vieze luier had verwijderd pakte Ilse tot verbazing van José een luier die nog dikker was dan de nachtluier die ze elke nacht droeg.
Op het moment dat Ilse José verbaasd zag kijken antwoordde Ilse, "José plassen in dat bad is niet zo erg maar, ontlastingsresten willen we er absoluut niet in hebben".
dat laatste begreep José ook wel.
Al snel had José dan ook een zwemluier om en, werd ze liggend opeen brandcare naar het bad gebracht.
Daar aangekomen werd ze begroet door de fysiotherapeut maar, wel eentje die ze nog niet kende.
Hoewel?
Toen ze eenmaal in het water eens goed keek herkende zij Lydia een vriendin uit middelbareschooltijd.
Ook Lydia had even tijd nodig maar eenmaal in het water vroeg ze, "zeg José wat is er gebeurt?".

Lydia aankijkend antwoordde José, " Lydia ik ben afgelopen najaar toen met ik mijn man mee was op zakenreis op een hele lelijke manier door mijn rug gegaan".
"Daardoor is niet alleen mijn rug verlamd maar, zijn ook mijn blaas en, mijn darmen beschadigd waardoor ik niet alleen veel pijn heb maar, ook volledig incontinent ben geworden".
Terwijl José haar verhaal aan Lydia vertelde had Lydia haar in het water gehesen.
Eenmaal zelf in het water om José te ondersteunen merkte ze direct dat José ontspande.
Terwijl Lydia José uiterst voorzichtig behandelde, vertelde José niet alleen over haar laatste maanden maar, ook veel over ons.
Tijdens het vertellen bleek dat Lydia ons hier wel gezien had maar, verder niet kende.
Wel was zij nu belangstellend en, stelde de ene vraag na de andere.
Zodoende vertelde José opnieuw het hele verhaal van mij en, Mirella.
Nu merkte José dat Lydia het geweldig vond hoe Mirella en, ik met elkaar omgingen.
Toch begreep Lydia heel goed dat Mirella ook haar twijfels had gekregen.
Ook het verhaal over mij en, Brenda werd door mamma in geuren en, kleuren aan Lydia verteld.
Hierbij merkte mamma dat Lydia dit verhaal moeilijker kon plaatsen als het verhaal over Mirella.
De Verbazing en, verdere reactie van Lydia maakte voor José weer eens duidelijke dat dit voor de buitenwereld onbegrijpelijk was.

DINSDAG IN LOOSDRECHT.

Na best een indrukwekkende maandag hadden de meeste jongens en, meisjes dinsdagochtend even iets meer tijd nodig om wakker te worden.
Laat staan om opgang te komen.
Toen we er tegen half 9 eindelijk allemaal uitwaren ging het toch in een rap tempo, zodat iedereen om 9 uur toch aan het ontbijt zat.
Terwijl wij allemaal ons ontbijt nuttigden keken Guus Heleen en, Simon de groep rond en vond het trio ons minder moe dan ze verwacht hadden.
Iets anders was zo vertelde Guus dat er deze dinsdagochtend te weinig wind stond om fatsoenlijk te kunnen zeilen.
Waarna hij doorging, "dat betekend dat we het kanoën vandaag naar voren halen, de rest merken jullie vanzelf jongelui"
Toen we even later uitgegeten waren en, alles was opgeruimd op de steiger kwamen merkten we inderdaad dat we bij een volgende stap van het kanoën waren toegekomen.

EINDELIJK SOLO

Aangekomen op de steiger zagen we dat er alleen maar, eenpersoonskano's lagen.
Dat gezien hebbend vertelde Simon dat we vanochtend allemaal solo mochten kanoën.
Om zeker te weten dat dit goed zou gaan, zouden we voor we de plassen echt op zouden gaan eerst het inmiddels gebruikelijke rondje om het eiland varen.
Ook dit was wat betreft alleen kanoën voor ons de eerste keer.
Toch merkte ik net als de groep dat tot mijn verbazing niet iedereen enthousiast was.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 92 DINSDAG KANODAG

Want tot mijn maar, vooral Marjolein haar verbazing zagen we Jan-Willem twijfelen.
Toen ook Simon dit opmerkte en, hij hierop Jan-Willem aankeek, liet die merken dat hij door zijn bewuste achteruitgang van het afgelopen jaar.
Dus zijn aanpassing aan Olaf en, Marjolein nu de twijfel toe sloeg.
Heel even dacht ik zelfs te merken dat hij nu op het eiland achter zou blijven.
Toch bleek bijna direct dat dit hoe dan ook niet zou gebeuren maar, dat Simon Guus en, Heleen niet zouden rusten voor ze een voor nu werkbare oplossing gevonden hadden.
Ondanks hun goeie bedoelingen wekte dit bij Jan-Willem niet direct vertrouwen in een goede afloop op.
Al snel merkte ik dat de oplossing voor nu werd gezocht in het toch een duo kano voor Jan-Willem.
Iets anders wat me direct opviel was dat de duo passagier nu niet uit de ouders hoefden te komen.
Want direct zagen Jan-Willem en, ik Sanne en, Willemien dichterbij komen, direct gevolgd door Mirte Jeroen en, Paul.
Die alle drie bereid waren om in plaats van alleen samen met Jan-Willem te gaan.
Nadat ook Karel en, Marco zich hadden gemeld en, Simon alle mogelijke helpers bedankt had richtte hij zich tot Jan-Willem en, antwoordde.
"Jan-Willem op zich vindt ik het jammer maar, gehoord hebbend hoe jij het afgelopen jaar aan je handicap gekomen bent, begrijp ik je heel goed".

Hierna was het heel even doodstil maar, dan richtte Simon zich tot het clubje vrijwilligers die zich hadden aangeboden om samen met Jan-Willem te kanoën.
"Jongelui jullie aanbod van vanochtend waarderen wij zeer en, daar maken we absoluut gebruik van".
Dat deze opmerking bij Jan-Willem voor grote opluchting zorgde zag ik net als bijna iedereen direct.
Iets anders wat ik duidelijk zag was dat Karel Mirte en, Marco blij waren dat zij op deze manier hun steentje bij konden dragen.
Terwijl ik me dat bedacht waren we begonnen met het instappen.
Eénmaal onderweg merkte ik bijna direct dat het ook solo prima ging.
Iets wat ik ook aan de gezichten van Olaf en, Marjolein dacht te zien.
Terwijl ik gevolgd door Marjolein het eiland ronde bedacht ik me dat het solo kanoën heerlijk ging.
Terwijl ik het ook niet erg zou vinden om Jan-Willem te helpen als me dat gevraagd zou worden.
Intussen weer op weg naar het haventje kwam het motorbootje langszij met deze keer niet Simon maar, Guus als toezichthouder.
Direct keek hij mij aan en, vroeg hoe het ging.
Nadat ik verteld had dat het best lekker ging vervolgde ik, " Guus op zich ben ook ik bereid om in plaats van solo Jan-Willem te helpen".

Direct antwoordde Guus die vlak naast mij bleef varen hierop, " goed punt Xantia ik ga dat met Heleen en, Simon bespreken en, reken er maar, op dat we ook op jou een beroep zullen doen".
Nu knikte ik terwijl het rap richting het haventje ging.
Direct toen we allemaal weer stillagen vertelde Guus Simon waar wij het over hadden gehad.
Dat deed Simon een duim naar mij opsteken en, opmerken dat de kans groot was dat het team vroeg of laat ook een beroep op mij zou doen.

EEN MOOIE TOCHT DEEL 1

Na ondertussen een toiletstop en, koffie of thee te hebben gehad vertelde Simon dat we nu een toertocht naar een natuurgebied hier in de buurt zouden doen en, wij hem moesten volgen.
Ook nu waren we snel vertrokken maar, niet voordat iedereen naar het toilet was geweest en, of verschoond was.
Daarbij merkte niet alleen ik maar, ook Marjolein Olaf en, Miranda dat we alweer nat waren.
Terwijl ik direct een schone luier om kreeg merkte ik dat ondanks dat ze nat waren Olaf en, Marjolein toch eerst nog gebruik maakten van de wc.
Waar ze nog meer plasten en, bovendien hum grote boodschap bewust deponeerden.
Hoewel ik dat ook weleens deed, waarbij Mirella dan vaak liet merken dat dit haar jaloers maakten, deed ik dat nog niet zo vaak als broer en, zus.
Toch zei ik niet alleen ja toen Sien kwam vragen of ze me moest helpen maar, ook toen ze vroeg of ze me naar de wc moest helpen.
"Ja graag Sien, want hoewel ik net weer een natteluier had heb ik vandaag nog niet gepoept maar, kan dat volgens mij niet lang meer duren".
Na deze opmerking merkte ik dat zowel Sien als ikzelf snel handelden, zodat ik al heel snel op de wc zat.
Waarna er bijna direct een beste hoop de wc in plofte, terwijl ik ondertussen over Mirella vertelde die hier inmiddels stik jaloers op was.
Terwijl ik weer jaloers was op Marjolein en, Olaf die dit geluk inmiddels vaker hadden.
Ondertussen was ik praktische klaar en, hielp Sien mij omhoog.
Terwijl ze dat deed keek zij me aan en, antwoordde, "Xantia je hebt het nu goed gedaan maar, ik begrijp je volledig.
Terwijl wij doorspraken liepen we naar buiten waar ik direct weer in de kano geholpen werd en, we snel weer vertrokken.
Net buiten het haventje zag ik dat het nu Karel was die bij Jan-Willem in de kano zat.
Iets anders was dat Guus opnieuw het motorbootje bemande terwijl Simon en, Heleen net als wij met een kano mee waren.
Onderweg zagen we van alles van zwanen en, eenden waarbij de zwanen regelmatig brutaal dichtbij kwamen maar, ook mooie (zeil)boten.
Toen Simon dat zag ging er direct een algemene waarschuwing uit omdat zwanen hard met hun snavel kunnen pikken maar, ze ook met hun vleugels stevige klappen uit kunnen delen.
Iets anders wat ik uit deze opmerking begreep was dat zwanen met een gerichte slag van de vleugels met gemak je pols hand of zelfs een arm kunnen breken.

Terwijl Simon vertelde kwamen we rustig peddelend bij het bedoelde natuurgebied.
Wat op het eerste gezicht prachtig was.
Iets anders wat ik merkte was dat het solo kanoën niet alleen mij maar, ook Marjolein en, Olaf best goed afging.
Terwijl Jan-Willem wel mee was en nu samen met Marco, best lekker meedeed maar, dat dit nu voor hem het maximaal haalbare was zoals ook Guus zag terwijl hij de groep passeerde.
Ook merkte hij doelbewust op, "nu kunnen jullie echt zien dat wij vooral in mogelijkheden in plaats van van onmogelijkheden denken".
Zo peddelden we rustig voort totdat we na bijna 2 uur varen bij een restaurant kwamen, waar we zouden gaan lunchen.
Hoe de bemanning ons vanuit de kano's op het terras wilde krijgen was mij echter een raadsel, aangezien rolstoelen en, rollators op het eiland stonden.
Toch merkte ik net als Marjolein dat Sailwise hier vaker kwam en, ze daarom hier twee rolstoelen hadden gestald.
Hierdoor waren we snel uit de kano's en, zaten we vlak daarna aan een lange tafel.
Toch had het doordat er maar twee rolstoelen waren voor mijn gevoel best even geduurd had voor iedereen aan tafel zat.
Voordeel hiervan vond ik wel dat ik even de gelegenheid had om alles van vanochtend voor mezelf op een rijtje te zetten.
Op het moment dat ik de ochtend de revue liet passeren merkte ik dat mijn luier verzadigd was en, ik dus moest gaan verschonen.
Ook al wist ik rondkijkend niet hoe en, waar ik heen moest.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 93 KANODAG DEEL 2

Al snel merkte ik dat Sailwise hier vaker kwam.
Dat merkte ik onder andere toen zowel Miranda als Jan-Willem aangaven dat zij net als ik verschoond wilden worden.
Want direct zagen we Guus en, Heleen weglopen maar, bijna direct met rolstoelen terugkomen.
Waarna onder andere Olaf en, ik werden meegenomen naar het invalidentoilet waar Olaf en, Marjolein ondanks dat beiden inmiddels nat waren naar de wc werden begeleid.
Toen beide op de wc zaten keek Marga mij aan en, vroeg dan, "Xantia wil je ondanks dat je zo te merken nat bent alsnog naar de wc?
Direct keek ik Marga aan en, antwoordde, " Marga ik ben inderdaad nat maar, denk te voelen dat ik moet poepen, dus ja je mag me naar het toilet helpen?"
Mede doordat Olaf en, Marjolein klaar waren was het invalidentoilet weer vrij, bovendien handelde Marga snel!
Terwijl ik zo goed als mogelijk meewerkte, zodat ik al snel op de wc zat en, de ontlasting eruit liep toen ik ontspande.
Wat ook nu voor opluchting zorgde.
Toen ik klaar was en, terugkwam gaf Simon bijna direct het sein om ons naar de kano's te begeven zodat we aan de terugweg konden beginnen.
Ook nu merkte ik dat het solo Kanoën best goed ging, ondanks dat bij mij en, de meeste anderen de vermoeidheid begon toe te slaan.

Eén lange tocht over de plassen bleek wel even andere koek dan na het avondeten nog een rondje om het eiland.
Toch kon ik toen we na tweeënhalf uur tegen half 5 weer bij het eiland aanlegden en, even later weer aan land stonden toegeven dat het een mooie tocht geweest was maar, ik er nu glad doorheen zat.
Eenmaal aan land had ik ook deze middag een rolstoel nodig.
Dat vond ik al vervelend maar, erger vond ik dat Hein en, Willem mij vanuit de kano aan land moesten hijsen.
Hoewel ik mijn best deed om te ontspannen en, mee te werken merkte ik direct dat dit me niet makkelijk afging.
Uiteindelijk zat ik toch na twee minuten in de rolstoel, totaal uitgeput.
Op het moment dat Willem mij naar het huis duwde merkte ik pas dat mijn luier alweer totaal verzadigd was, een verre van aangenaam gevoel!
Iets wat tot mijn schaamte ook Jeanette direct opmerkte.
Binnengekomen nam ze mij direct mee om me te helpen maar, sloot ook Miranda direct aan.
Onderweg vroeg Miranda niet alleen of ik een leuke dag had gehad maar, gaf ze ook aan dat zij net als Mirte Jeroen en, de meeste anderen ook haar grenzen al verlegd had.

Ook had Miranda al gemerkt dat verschillen tussen de gezonde en, de leden met een beperking nog veel kleiner waren dan op de club.
Ondertussen had Jeanette mij verlost van de natteluier en, mij op de wc gezet.
Dan keek Jeanette Miranda aan en, zei "jou beurt Miranda".
Alleen al de opmerking van Jeanette deed zo merkte ik Miranda nog steeds rillen.
Dat hield pas op toen Miranda languit op de verschoontafel lag.
Terwijl Jeanette haar dochter verschoonde liet Jeanette merken dat als ze na deze week weer thuis waren, ze contact op zou nemen met de uroloog om te kijken of er een mogelijke behandeling was die de zindelijkheid terug zou brengen.
De laatste opmerking van haar moeder deed Miranda beseffen dat er nog hoop op herstel was.
Ondertussen was Miranda verschoond en, aangekleed en, begaven wij ons naar de huiskamer.
Hier binnenkomend merkten wij dat er intussen gekookt werd en, de tafel gedekt werd.
Bij dat laatste zo zagen wij kregen de ouders hulp van Mirte Paul Sanne en, Karel terwijl Annemarie Carola en, Maria hielpen met groente snijden afwassen, of de schone vaat opruimden.

Toen we tegen half 7 aan tafel aanschoven merkte ik dat naast mijzelf ook Marjolein en, Olaf zich met eten helemaal zelf redden maar, beiden vanavond ook hun slab schoon hielden.
Wat mij maar, ook Carola Paul Carla en, Joost wel opviel was dat Marga bij Miranda kwam zitten en, haar uit het niets een slab voor deed.
Iets wat iedereen maar, vooral Olaf mij en, Marjolein verbaasd deed opkijken.
Hoewel ik door deze lange intensieve dag wel begreep dat iedereen moe was maar, dat naast ons juist Miranda een slab voor zou krijgen had ik nooit verwacht.
Omdat ook Simon merkte dat we allemaal moe waren na deze intensieve dag hield hij het praatje vanavond kort.
Wat inhield dat hij puur vertelde dat er morgen meer wind zou zijn dan vandaag maar, dat hij verdere info voor morgenochtend zou bewaren.
Zodat we nu naar de badkamer konden om tanden te poetsen opfrissen naar het toilet en of verschonen en, naar bed.
Zodoende waren we al snel allemaal verdwenen en, bezig om naar bed te gaan.
Toen ik om even na half 9 in bed lag vroeg ik me toch af wat woensdag zo brengen.

WOENSDAG IN LOOSDRECHT

Toen we woensdagochtend tegen half 9 aan het ontbijt zaten vertelde Simon dat er vanochtend meer wind was als gisteren maar, te weinig om met de 16 kwadraat of de roller te varen.
Nu merkte ik dat velen met mij deze informatie wat vaag vonden, tenminste?
In elk geval was het mij niet duidelijk waar dit heen zou gaan.
Uiteindelijk bleek het de bedoeling dat de Catamaran die drie personen was als de vlet, een zeilboot voor maximaal zes personen te gaan oefenen.
Dat vooral vanwege de geringe wind.
Een gevolg hiervan merkte ik al snel was dat niet alleen onze tot de doelgroep behorende leden werden uitgedaagd maar, dat Suzanne Joost Paul Carla net als Anneke en, Karel zoals ik zag werden uitgedaagd.
Dat merkte ik helemaal toen we na alles van het ontbijt te hebben opgeruimd ons naar de steiger begaven.

DE LAATSTE DAG OP TEXEL

Ook op Texel was het deze ochtend al vroeg een drukte van belang.
Omdat wij net als DTS de boot van 11 uur wilden halen en, ook Gorecht nog een beste rit naar Haren bij Groningen voor de boeg had wilden ook zij op tijd weg.
Zelfs Olympia uit Hilversum die maar, een ritje van 1 a anderhalf uur hadden wilden eigenlijk de boot van 11 uur halen.
Zodat alle teams die naar de vaste wal gingen om half 11 wilden vertrekken.
Uiteindelijk ging het laatste ontbijt op Texel vlotjes zodat we net als de andere teams om kwart over 9 in de sporthal zaten waar het anderhalve week geleden ook allemaal begonnen was.
Hier hielden de coaches een kort praatje en, bleek dat de slotsom was dat alle hier aanwezige teams tien geweldige dagen hadden gehad.
Bovendien bleek dat alle teams volgend jaar graag terugkwamen.
Dan was het tijd om ons naar de bus te begeven en, koers te zetten naar de boot.
Toen Mirella op de boot haar mok had gekregen om koffie te halen zag zij dat niet alleen zij maar, deze keer ook Renate en, Saskia van Karin een medische mok meekregen.
Ondanks de korte overtocht hadden we genoeg tijd om onze mokken leeg te drinken.
Aangekomen in Den-Helder gingen zowel wij als de meiden van DTS direct naar de eigen bus, om bijna tegelijk koers te zetten richting Alkmaar.

DE LUNCH IN ALKMAAR

Weer in de bus en, eenmaal van de boot af en, buiten het haventerrein zetten beide bussen uit Ede koers naar Alkmaar.
Toen we na ongeveer een half uur daar aankwamen waren we ook snel in het restaurant.
Hier zagen alle meiden dat er drie grote kinderstoelen bij de voor ons bestemde tafel stonden.
Een feit wat Mirella voor haarzelf wel had verwacht zag zij dat Saskia zich rot schrok.
Waar Saskia dit op Texel geaccepteerd had merkten de meiden dat zij dat nu niet had verwacht.
De schrik die nu duidelijk op Saskia haar gezicht stond viel niet alleen alle meiden maar, ook Deborah en, Karin op.
Dit deed Karin Saskia, die bijna huilde aankijken en, zeggen" Saskia ik begrijp dat jij hiervan schrikt maar, je hoeft niet bang te zijn dat andere gasten ons zien".
"Want de grote tussenwand die je hier ziet zal direct gesloten worden".
Dit antwoord stelde Mirella maar, vooral Saskia gerust.
Helemaal toen Saskia merkte dat zoals verwacht ook Mirella en, Renate in een grote kinderstoel werden gezet.
Toen Saskia merkte dat de scheidingswand inderdaad gesloten werd was ze direct weer kalm.
Dan was er alleen nog de vraag door wie de drie meiden geholpen zouden worden maar, vooral wat voor lekkers er geserveerd zou worden.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 94 LUNCH THUISREIS EN THUISKOMST.

Uiteindelijk merkte Mirella Renate, en Saskia dat dit vooral omdat het voorgerecht soep was.
Het Karin, en Deborah zelf waren die bij hen kwamen zitten, en ons na een moment van stilte een slab voordeed, en dan van de inmiddels op het blad van de kinderstoel staande soep begonnen te voeren.
Al heel snel merkte Mirella dat het, maar goed was dat Deborah haar een slab had voorgedaan.
Niet alleen morste ze van tijd tot tijd een beetje, maar al snel merkte Mirella dat zij net als Renate zat te kwijlen.
Iets wat ik als ik erg vermoeid was ook wel deed.
Uiteindelijk vonden Mirella Renate, en Saskia de soep heerlijk, maar hadden ze het alle drie direct na de soep aan een schone slab toe.
Toen dat was geregeld, en de soepkommen waren afgeruimd verschenen er ( warme) broodjes salades, en sausjes op tafel.
Hieruit mochten de meiden zelf een keuze maken, zodat uiteindelijk ook Mirella Saskia, en Renate hadden genoten van de lunch toen die tegen twee uur werd afgesloten.
Op het moment dat de meiden opstonden zag Mirella dat Baukje Hanna Hanny, en Marloes dachten dat we direct naar de bus zouden gaan.
Zodat de meiden hun spullen pakten, en naar buiten wilden lopen, maar nog voor de meiden bij de kapstok waren riep Deborah ze terug.

Wat er voor zorgde dat de meiden verbaasd bleven staan, niet wetende waarom Deborah ingreep.
Toch werd het de meiden direct duidelijk toen Karin uit de gaderobe kwam lopen met twee pakken luiers.
Direct bergrepen de meiden dat voor ze terug naar de bus mochten ze eerst verschoond zouden worden.
Waar Mirella merkte dat zijzelf wel een verschoning kon gebruiken, lieten Marloes Renate, en Jessica net als veel andere meiden merken dat een verschoning nu niet nodig was.
Helaas voor deze meiden zag Mirella dat Karin als Deborah hier niet intrapten.
Wat dus betekenden dat ook zij , net als alle andere meiden hoe dan ook nu letterlijk met hun billen bloot moesten.
Tot geruststelling van Deborah, en Karin werkten alle meiden inclusief het kwartet wel mee.
Terwijl Karin Carmen verschoonde liet zij merken dat het tien mooie dagen waren geweest, en zij een volgende keer zonder meer weer mee ging.
Toen Karin, en Deborah hierdoor aangemoedigd tijdens het verschonen de andere meiden naar hun ervaringen vroegen vertelde Jessica dat ook zij genoten had, maar dat dit hele luiergebeuren voor haar niet gehoeven had.
Iets wat de dames best begrepen, maar ze begrepen ook dat Jessica wel mee zou blijven doen.
Toen Jessica even later weer schoon was dachten Mirella, en Marloes dat zij aan de beurt waren, helaas moesten beiden wachtten tot alle andere
verschoond waren.
Toen zij eindelijk aan de beurt waren was het leed snel geleden, maar mocht Mirella na haar eigen verschoning als klap op de vuurpijl Karin verschonen, terwijl Marloes Deborah mocht verschonen.
Terwijl beide dames met hun blote billen op de verschoontafel lagen, zei Mirella "dames alles bij elkaar heb ik genoten van deze tien dagen".
"Niet alleen was het heel fijn dat ik niet als enige, maar samen met het hele team deze anderhalve week incontinent was".
Iets anders wat het geweldig maakte was de aanwezigheid van Gorecht DTS, en Olympia".

"Die niet alleen leuk meededen, maar ze deden absoluut niet onder voor welk ander team dan ook".
Niet alleen Mirella, maar ook Marloes zei, "nogmaals ik heb serieus overwogen om om thuis te blijven, maar heb me uiteindelijk door Karin laten overhalen om mee te gaan!"
"Terwijl ik niet echt in haar belofte geloofde, maar de belofte heeft veel meer minuten gegeven dan verwacht, sterker ik heb hele helften gespeeld".
Op deze opmerking knikte Deborah terwijl Marloes de vieze luier onder haar wegtrok.
Om dan te horen terwijl Marloes haar verzorgde dat Marloes zeker haar best zou blijven doen.
Terwijl ook Karin terwijl Mirella met de punt van de vieze luier de nodige poepresten bij Karin opveegde zei dat als Marloes haar best bleef doen op de training zij haar kansen zou krijgen.
"Helaas kan ik jou niet zomaar een basisplaats geven Marloes".
"Sterker ik ben nog aan het puzzelen op welke positie jij het beste inzetbaar bent, maar, vertrouw erop dat als jij op de training je best blijft doen ook jij geregeld invalbeurten zal krijgen".

VLAK VOOR DE VERSCHONING
Direct zagen Mirella, en beide dames dat Marloes al blij was nu haar bleek dat er grote kans was op invalbeurten.
Dat Marloes net als Mirella op het moment dat ze verschoont werd plasjes urine lekte merkte Marloes niets van.
Toen Marloes, en Mirella weer schoon waren, en alle rommel was opgeruimd wilden Karin, en Debora de ruimte verlaten!
De groep bij elkaar roepen, en vertrekken, maar toen waren het Mirella, en Marloes die beide dames aankeken, en zei Marloes!
" Dames even wachtten, ook jullie moeten eerst een schone luier":
Hoewel beiden wel voelden dat zij ook nu aardig hadden geplast wilden ze absoluut niet aan een verschoning.
Dus had Karin Deborah aan gekeken, en gezucht" meiden we moeten gaan, aangezien we nu alweer bijna 20minuten achterlopen op het schema".
De laatste opmerking had Mirella aan het twijfelen, gebracht maar zij had de afgelopen 10 dagen zoveel vertrouwen getankt dat zij Karin recht in de ogen had gekeken, diep had gezucht,, en dan had opmerkt!
"Haastige spoed is zelden goed, dus gaan we niet eerder weg dan dat ook jullie verschoond zijn".
"Of willen jullie onderweg voor aap komen te staan omdat jullie doorlekken?"
Hoewel vooral Deborah Marloes, en Mirella voelde dat Marloes, en Mirella gelijk hadden vond zij dat ze net als Karin dat ze niet moesten toegeven.

Helaas voor de dames bleven beide meiden volhouden, zodat er niets anders opzat dan meewerken.
Toen Mirella even later de luier van de inmiddels liggende Karin had bekeken had ze gezien dat Karin zoals de bijna verdwenen urine indicator aangaf haar luier zo goed als vol geplast had, maar zoals Mirella merkte toen ze Karins luier opende Karin ook gepoept had.
Iets wat Mirella gezien de geur rond Karin niet verbaasde, net als het idee dat dit net gebeurt was.
Vooral omdat zijzelf heel goed wist hoe vies dat was handelde Mirella snel, maar netjes.
Uiteindelijk was Karin omdat ze wel netjes meewerkte snel weer schoon.
Toen Mirella even later de nieuweluier onder Karin schoof waar Karin zich direct op liet zakken zag Mirella een dun straaltje urine lopen maar, zweeg.
Talkte de gevoelige lichaamsdelen, om dan de luier omhoog te trekken, en toen die goed zat deze dicht te plakken.
Hierna trok Mirella de romper van Karin strak, en sloot ook deze.

Pas toen dat gebeurt was mocht Karin gaan zitten, en opstaan.
Waarna ze haar broek omhoog kon trekken, en sluiten.
Pas toen dat klaar was kon het kwartet terug naar de groep, waarna we daar aangesloten voor vertrek nog een keer koffie kregen.
Toen Debora al drinkend op de klok keek zag zij dat het net 2 uur geweest was.
Wat haar de meiden aankijkend deed zeggen, "meiden als de koffie op is gaan we weer verder".

DE THUISKOMST VAN VICTORIA

Na deze mededeling zaten we binnen 10 minuten in de bus.
Nauwelijks weer op weg pakte Karin de microfoon, en vroeg of de uitgebreide lunch geslaagd was.
Toen deze vraag met een luid gejuich werd beantwoord wisten Karin, en Deborah dat dit wel goed zat, en dit voor herhaling vatbaar was.
Dan stond Karin op, en kwam tot Mirella haar verbazing naar haar toe.
Nauwelijks stond ze naast haar of ze vroeg, "en Mirella hoe waren jou 10 dagen Texel?".
Direct keek Mirella Karin aan zuchtte, en antwoordde " hoewel ik tot bij de medische check mijn twijfels had, en me naar de andere meiden toe schaamde, is het uiteindelijk helemaal geslaagd".
"Dat ondanks alle bedplassers in het team".
" Bovendien vond ik het mooi dat ook de G teams met ons meededen".
"Bovendien trainen die meiden niet alleen hard, maar vooral in wedstrijden heb ik een paar keer lelijk op mijn neus gekeken".
"Vooral omdat zij tot mijn verbazing echt partij gaven", nu knikte Karin terwijl Mirella verder vertelde.
Tenslotte zei Mirella, " dat naast een aantal teamgenotes ook jij in bed plast heeft mij verbaasd".
"Hoewel ik weet dat naast incontinentie ook bedplassen op alle leeftijden voorkomt".
Terwijl wij in gesprek waren lag Amsterdam inmiddels achter ons, en kwam Utrecht in rap tempo dichterbij.
Terwijl de bus van DTS nog steeds achter ons aanreed.
Na het verhaal van Karin zelf vertelde zij Mirella dat toen duidelijk werd dat Mirella gewoon meeging naar Texel zij met Deborah had afgesproken om ook alle andere meiden dag, en nacht luiers te laten dragen, en gebruiken.
Bovendien zouden zij net als Mirella zelf pillen moeten slikken.

"Zodat jullie allemaal volledig incontinent zouden zijn".
"Uiteraard was het niet de bedoeling dat ook Deborah, en ik dat zouden ondergaan".
Nu keek Mirella even vragend naar Karin, maar die ging door, "toch hadden we een reactie als die van Thessa jou, en Renate eerlijk gezegd wel verwacht".
"Zodat we wel luiers voor onszelf hadden meegenomen, en ook medicatie bij ons hadden".
Ondertussen Naderden beide bussen Ede, en stonden we op het punt om de autosnelweg te verlaten.
Eenmaal in Ede dachten alle meiden dat beide clubs elk naar hun eigen clubhuis zouden gaan.
Wat er toen dat niet gebeurde voor zorgde dat alle meiden verbaasd opkeken toen we de bus van DTS die inmiddels voor ons reed bleven volgen naar hun club.
Tot onze verbazing merkten we dat toen we daar allemaal uitstapten, er een heel ontvangstcomité was opgetuigd.

DE ONTVANGST

Nauwelijks uitgestapt zagen Renate, en Carolien oom Karel, en tante Hanna staan.
Toen Mirella voor ze achter haar nichtjes aan zou gaan nog eens keek zag ze dat Arend op haar stond te wachtten.
Nauwelijks buiten, en dichterbij haar vader komend wist Mirella helemaal niet wat ze zag!
Want tot Mirella haar verbazing stond er voor haar vader een rolstoel.
Nu nog eens gericht kijkend zag ze dat José met Arend mee was.
Dat mamma inmiddels in een rolstoel kon zitten had Mirella niet verwacht, laat staan dat ze mee zou zijn om haar te verwelkomen.
Ondanks dat ze al van mij had gehoord dat mamma goed vooruitging.
Nu wilde ze zo snel mogelijk naar haar moeder toe, maar dan gebeurde er ineens van alles tegelijk.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 95 WEER THUIS, MAAR NIET VOOR LANG

Het eerste was dat er hulp gevraagd werd bij het lossen van alle bagage.
Terwijl er beloofd werd dat als dit gebeurt was, ze binnen nog wat zouden drinken.
Tweede punt wat Mirella merkte was dat José haar aandacht bleef trekken.
Uiteindelijk hielpen alle meiden met het lossen van alle bagage, waarna alle andere meiden naar binnen gingen.
Terwijl Mirella naar José terug ging.
Zodat Deborah moest komen vragen of Mirella meekwam om binnen wat te drinken.
Toen uiteindelijk bleek dat alle familie mee zou komen zei Mirella uiteindelijk toch ja.
Zodoende volgde Mirella Deborah direct naar binnen., waar bijna iedereen zich al verzameld had.
Na een samenzijn met de nodige verhalen wed gevuld, en alle familie begreep dat het tien mooie dagen waren geweest was het samenzijn weer voorbij, en was het tijd om naar huis te gaan.
OP het moment dat Arend met José wilde vertrekken, en vertelde dat hij daar bleef eten, en slapen keek Mirella met een vragende blik haar vader aan.

Toen Arend bovendien vertelde dat ik al bij mama gegeten, en geslapen had zagen Arend, en José dat Mirella dat ook wel wilde, maar zei Arend dat dit voor later zou zijn.
Een opmerking die Mirella best begreep, ook al kon ze niet wachten.
Terwijl Arend José voorzichtig in een rolstoelbus hielp vertelde tante Hanna aan Mirella, en Renate dat Brenda naar een speciale tienercréche was.
Ook vertelde tante dat Brenda hier bleef slapen, maar vooral ook dat de deelnemers hieraan ook al waren het tieners vooral als peuter werden behandeld.
Dit deed vooral Mirella, maar tot verbazing van haar moeder ook Renate haar nieuwsgierig aankijken.
Op deze reactie reageerden Hanna, en Karel tot verbazing van beide meiden wat ongemakkelijk.
Ook al voelden ze het gevoel wel aan.
Toen Karel even later meer vertelde, maar hier aan toevoegde dat ze in overleg met Arend, en José Mirella hier hadden aangemeld liet Mirella direct merken dat dit voor haar geen probleem was.
Zelfs toen Karel melde dat ook zij dan voorlopig s' avonds om 7 uur naar bed moest was nu geen punt.
Na dit gesprek keken Karel, Hanna elkaar aan, en werd er besloten dat Hanna Mirella weg zou brengen.

Nu wilde Hanna Mirella in de auto helpen, en Karel met zijn beide dochters in de andere auto naar huis rijden.
Tijdens het inladen dachten Hanna, en Karel nog eens over de situatie van Renate die inmiddels erg leek op die van Mirella.
Hier betrokken ze niet alleen het verhaal van Karin bij, maar vooral wat ze zelf het laatste uur hadden gezien.
Iets anders wat beiden zagen was dat naast Mirella nu ook Renate vermoeid raakte.
Terwijl beiden ook merkte dat net als Mirella Renate nu veel zorg nodig zou hebben.
Dat deed Hanna besluiten om voor ze vertrok Leontien te bellen, en te vragen of naast Mirella ook Renate nu welkom was.

MIRELLA EN RENATE SAMEN NAAR DE VROLIJKE BOEFJES

Buiten zicht, en gehoor van beide meiden pakte Hanna haar telefoon, en zocht in het menu het nummer van de vrolijke boefjes.
Wat zij gevonden direct indrukte, bijna direct merkte Hanna dat de telefoon werd opgenomen, "goeiemiddag tienercréche de vrolijke boefjes, u spreekt met Leontien".
"Goeiemiddag met Hanna Munniks, de tante van Mirella."
Nu antwoordde Leontien, " mevrouw u komt toch vandaag met uw nichtje Mirella hierheen?".
"Ja Leontien, maar daar belik nu niet over, het punt is dat op het voetbalkamp waar zij, net als mijn dochter net van terug zijn niet alleen Mirella, maar de hele club door medicatie incontinent was."
"Dus dat alle meiden inclusief luiers dragen, en verschoont moeten worden".
"Bovendien begreep ik van Karin, en Deborah dat niet alleen Mirella, maar ook mijn jongste dochter Renate ook met eten aankleedden geholpen moet worden".
"Net als dat zij als Mirella verschoond, en gevoerd moet worden".
Nu zweeg Hanna terwijl ze hoorde dat aan de andere kant Leontien overlegde met Nathalie.
Om na bijna anderhalve minuut te antwoorden, " mevrouw wij hebben dit even overlegd, maar aangezien het aantal bedjes is verhoogd van acht naar twaalf, en we nu nog niet volledig vol zitten".
"Dus is ook Renate welkom".
Na deze opmerking bedankte Hanna Leontien, en hing ze op.

Direct na het gesprek begon Hanna de kleding voor beide meiden te verzamelen.
Net als toilettassen met inhoud.
Toen dat allemaal was ingepakt, en zette dit ongemerkt in de auto.
Direct toen dat gedaan was kwam Hanna weer binnen om Mirella, en Renate op te halen.
Ondanks dat Tante dacht dat de meiden niets hadden gemerkt, zag zij verbazing op beide gezichtjes.
"In plaats van eerlijk te vetellen wat er ging gebeuren zei ze, "meiden ik ga boodschappen doen, en kan wel wat hulp gebruiken".
Onder het mom dat tante de hulp van de meiden wel kon gebruiken vertrokken zij nu snel naar de supermarkt.
Daar aangekomen ging het boodschappen doen door de meiden razendsnel door de supermarkt.
Toen ze klaar waren, en weer in de auto zaten keek tante via de binnenspiegel naar achteren, en begon dan!
" meiden gezien alle drukte nu jullie weer terug zijn hebben we Brenda aangemeld bij de vrolijke boefjes".
"Dat is een speciale créche voor tienerpeuters, en Brenda geniet hier volop van".
"In eerste instantie was dit alleen voor overdag".
"Ondanks de kleintjes die zij daar echt zijn kunnen blijven slapen".

Terwijl Hanna vertelde zag zij de glimlach bij Renate, maar toch ook bij Mirella verschijnen.
"Ja ik zie dat jullie al begrijpen waar ik heen wil", Brenda wilde ook bij de vrolijke boefjes blijven slapen, maar durfde er niet om te vragen".
"De eerste avond ging het tot haar spijt niet door, maar deze week was het toch zo ver".
"Voor al omdat het met jullie thuiskomst na tien dagen behoorlijkdruk zou zijn met alle vuile was".
"Omdat we dachten dat jullie afgelopen zaterdag al terug, en al snel merkten we dat Brenda hier echt van geniet".
Hier reageerde reageerde Mirella, en Renate met een big smile op met de opmerking, lekker laat naar bed, en alles doen wat niet mag dus!"
Nu keek tante twee tellen over haar schouder, haalde even diep adem, en antwoordde " Renate Mirella, absoluut niet".
"Bij deze créche hanteren ze de zelfde regels als op bijna elke echte créche, dus inclusief middagslaapje, en als de kindjes blijven slapen betekend dat om hal7 in bad, en om 7 uur naar bed".
Nu keek Mirella op, en vroeg, "en tante accepteert Brenda dat?"
"Ja Mirella, en de kindjes slapen er dan echt de klok rond".
Na dit verhaal zag Hanna haar dochter, en Mirella opkijken, en begreep zij dat de meiden zich afvroegen of dat vanavond ook voor hen gold.
Opnieuw keek tante via haar spiegel naar achter terwijl ze stopte voor rood.
Dan vertelde ze verder, " Mirella aangezien jij de laatste maanden veel zorg nodig hebt, wat op zich niet erg is, maar ik nu veel was heb, en het vakantietijd is waardoor ze plaats genoeg hebben ".
Nu zag tante de meiden even heel bedenkelijk kijken, en was het even heel stil in de auto.
Dan keek Mirella nog eens heel bedenkelijk, dat zij veel zorg nodig had, en soms meer opeen peuter leek begreep ze best, maar om nu als peuter laat staan baby behandeld te worden!
Hoewel zij heel goed wist dat ze op een grote versie van een peuter leek.
In plaats van zich nu te uitte hield zij bewust haar mond dicht.
Toch wist tante direct wat Mirella nu dacht.
"Meiden als jullie echt niet willen laten Nathalie, en Leontien het peuter gedeelte achterwege"
Direct na deze opmerking zag tante dat haar laatste opmerking voldoende was, en vooral Mirella gerust stelde.
Ook begreep tante dat Mirella zou afwachtten, en wel zou zien wat er ging gebeuren.

BIJ DE VROLIJKE BOEFJES

Krap vijf minuten later zette tante de auto op de parkeerplaats.
Stapte uit, en hielp dan de meisjes uitstappen.
Buiten de auto moesten Mirella, en Renate wachtten tot tante de weekendtassen uit de achterbak gehaald had, maar dan ging het naar de ingang waar tante aanbelde.
Nauwelijks een halve minuut later zagen de meisjes dat er een jonge vrouw aankwam die de deur opende.
Om dan haar hand uit te steken, en zich voor te stellen als Leontien.
Direct nodigde Leontien Hanna, en de meisjes uit om binnen te komen, en haar te volgen.
Direct merkte de meisjes dat Leontien hen meenam naar het kantoortje waar een kort intake volgde.
Eenmaal gaan zitten vertelden de meisjes over het net afgelopen voetbalkamp, waarna Mirella over mij, en Brenda vertelde.
Na dit verhaal knikte Leontien dat zij ons begrepen had.
Om dan op de klok te kijken die inmiddels 5 over 5 aangaf, en dan de meisjes een hand gaf, en ze na een afscheid van Hanna meenam naar de speelzaal.
Benieuwd wat er nu zou volgen, en hoe de reactie van Brenda zou zijn, maar vooral naar de verschoningen het eten, en de avond hier

VROEG NAAR BED

Toen Hanna vertrokken was richtte Leontien zich tot Mirella, en Renate, en begon!
"Meiden welkom bij onze tienercréche, zoals jullie hopelijk begrepen hebben gedragen de hier aanwezige tieners zich over het algemeen als peuters, van tussen de 18, en 24 maanden".
Direct knikten beide meiden als teken dat zij het begrepen hadden, waarna Leontien vervolgde, " hoewel we dit niet van jullie verwachtten vragen we wel om dit te respecteren".
"Verder is het wel zo dat jullie in principe op het zelfde tijdstip als de kleintjes eten drinken, of een verschoning zullen krijgen".
" Bij het verschonen zullen we geen uitzonderingen maken", ook nu knikten beide meiden naar Leontien, die al vervolgde!
"Ook jullie bedtijd zal net als de kleintjes 7 uur zij, enige uitzondering is wel dat jullie koffie of cappuccino kunnen krijgen."
"Bovendien mogen jullie bij de grote tafel lezen, of een grote mensen spelletje doen."
Nu zweeg Leontien, maar vulde Mirella ondanks wat Leontien gezegd had aan, "een andere uitzondering is dat in tegenstelling tot wat je net zei niet als de kleintjes al om 7 uur naar bed hoeven!
Waar deze opmerking grappig bedoeld was, verwachtte Mirella werkelijk niet dat ook zij om 7 uur naar bed moest.
Nu zagen de meiden Leontien opkijken, haar wenkbrauwen fronzen, en hoorde ze haar zeggen.
"Helaas Mirella, net als voor de kleintjes is het hier ook voor jullie s' avonds om 7 uur bedtijd".
Direct zag Leontien zowel verbazing als ergernis, maar de meiden zwegen.
Hoewel Leontien Mirella vlak daarna hoorde mompelen, " hm s' morgens ben je ondanks alles nog een tiener, met eigen verantwoordelijkheid, en die zelfde avond zit je ineens op een tienercéçhe, en moet je peuterbedtijd naar bed."
Dan stonden Renate, en Mirella op, pakten hun spullen, en begaven zich naar de grote slaapzaal, met de bedoeling om elkaar te helpen, maar merkten beide al snel dat Nathalie ineens tussen beide kwam.
 
Laatst bewerkt:

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 96

" Meisjes even wachtten, want ik ga jullie nu de tanden poetsen."
"Hm dat kan ik zelf" mompelde vooral Renate, maar Nathalie zette door, en antwoordde, " meisjes geen sprake van!"
"Punt één jullie zijn best moe, twee de rede dat jullie hier zijn is dat jullie allebei hulpbehoevend zijn, en nou ook weer niet zoveel van onze peuters verschillen als jullie misschien denken".
Deze redevoering verraste niet alleen Mirella, maar vooral Renate met als resultaat dat ze beide zwegen, en ze beide Nathalie hun tanden lieten poetsen, en ze zich vervolgens door haar lieten wassen verschonen, aankleedden, en naar bed brengen.
Waarbij zowel Renate als Mirella in een ledikantje, en in een trappelzak werden gelegd, welke direct werd gesloten.
Direct toen de meiden vast lagen kregen ook zij de speen van het flesje melk in hun mond welke ook nu werden vastgezet.
Waarna Leontien een muziekdoosje aanzette de hekken van de ledikantjes sloot, en de slaapzaal uitliep, en de deur sloot.
Direct toen de deur dicht was, was het ook pikdonker, en aangezien ze door de speen toch niet met elkaar konden praten probeerden ze, maar in te slapen.
Tot verbazing van Renate, maar vooral van Mirella zelf sloot ze bijna direct haar ogen, en sliep ze bijna direct.
Waarna ook Renate vooral door de in de melk zittende slaappil wat de meisjes niet wisten nog eens te gapen en dan in slaap te vallen.
Terwijl Nathalie zich op hetzelfde moment bij Samira Anne, en Leontien voegde, welke laatste direct koffie voor haar inschonk, en Samira Leontien vroeg of de twee nichtjes nu mee werkten.
Op deze vraag antwoordde Leontien, " ja dames, hoewel Mirella 7 uur nog steeds veel te vroeg vind, accepteerde zij het vanavond wel".

"Om eerlijk te zijn begrijp ik haar best hoor".
"Vooral omdat zij niet zozeer als peuter is ingeschreven, maar meer omdat zij door haar 200% steun aan haar jongere zus Xantia vooral haar slechtte momenten ervaart".
"Met als gevolg dat zij niet alleen volledig incontinent is, maar bovendien spastische".
Toen Nathalie het verhaal van Mirella aan haar Collega's had verteld zag ze direct dat die haar begrepen hadden, maar ook alle begrip voor Mirella hadden.

Ondertussen merkte Mirella terwijl ze vastliggend in haar ledikantje geen centimeter speling had, maar na tien intensieve dagen op Texel niet alleen tot stilstand, maar ook tot rust kwam.
Ondanks dat ze blijkbaar niet erg vast had geslapen, en dus weer wakker geworden was, maar al snel weer in slaap viel.
Deze keer sliep ze wel vrij vast zodat ze van de controle ronde weinig tot niets merkte.
Zelfs toen Anne tegen half 12 de luiers van de meisjes controleerde, die nog wel even konden merkte de meiden daar niets van.
Het enige waar Mirella tegen 2 uur wakker van werd was toen Brenda, en Renate beide wakker waren met elkaar lagen te fluisteren.
Zo hoorde Mirella dat Brenda wilde weten hoe het kwam dat niet alleen Mirella, maar ook Renate nu hier was, en of zij net als Mirella echt alles liet lopen.
Zodat ook Renate permanent luiers moest dragen.
Tot grote schaamte deed Renate het hele verhaal van de gebeurtenissen op Texel in geuren, en kleuren uit de doeken.
Wel vertelde zij er bewust bij dat zij er zelf voor had gekozen om naast het volledig incontinent zijn, ook voor de rest compleet als Mirella te worden verzorgd.
Tot verbazing van Mirella begreep zij dat Brenda het verhaal van Renate niet alleen begreep, maar er ook alle begrip voor had.
Na dit gesprek fluisterde het trio nog even verder, maar vielen ze tegen half 10 toch moe, maar voldaan in slaap.

DE VOLGENDE MORGEN TOCH 2 KLEINTJES ?

Toen de drie meisjes de volgende ochtend tegen half 7 wakker werden merkten ze ieder afzonderlijk dat hun luier zijn werk had gedaan.
Zodat deze praktische vol zaten.
Helaas voor de meisjes duurde het best lang voor Anne, en Samira binnenkwamen.
Tweede punt was dat zij niet direct aan de beurt waren, maar netjes op hun beurt moesten wachtten.
Toen ze als één van de laatste aan de beurt waren liet niet alleen Mirella, maar ook Renate merken dat zij blij was dat ze weer los was, en vrij kon bewegen.
Bovendien lieten ze beide duidelijk merken dat ze gewassen, en verschoond wilden worden.
Toen dat Renate, en Mirella te lang duurde, en Anne beide bovendien in de box wilde leggen stond Renate, maar vooral Mirella op het punt om te protesteren.
Iets anders was dat beide meiden dachten dat ook vandaag de peuterbehandeling achterwege zou blijven.
Helaas merkte beide meisjes al snel dat ze net als Brenda een speentje in hun mond gedrukt kregen.
Hierna beduide Anne dat zowel Renate als Mirella haar een handje moesten geven, en met haar meekomen.
Al snel merkten de nichtjes dat het naar de kamer ging, en in de kamer naar de grote box.
Daar aangekomen opende Anne het deurtje.
Op het moment dat Anne het box-deurtje wilde Mirella weer protesteren, wat dacht Anne wel?
Terwijl zo zagen de nichtjes Brenda wel keurig meewerkte, merkte Mirella dat Renate net als zijzelf de speen, maar voor lief nam.
Iets anders wat Mirella toen ze de grote kamer rondkeek zag was dat Samira ondertussen met Melissa, en Robby bezig was.
Toen die, maar ook Mirella, en Renate klaar waren, en zij in de kinderstoel zaten.
Werden tot slot Brenda, Johan en Hendrik uit bed gehaald, gewassen, en aangekleed.

Op het moment dat rond 8 uur alle kleintjes bij de tafel zaten, en een slab voor hadden.
Ondanks alles merkten Mirella, en Renate dat zij in tegenstelling tot de andere kleintjes die pap, en thee kregen!!
Zij beide nog wel in stukjes gesneden brood, en koffie kregen.
Wat zij bovendien zelf op mochten eten, terwijl Brenda, en de andere kindjes stuk voor stuk gevoerd werden.
Zaken die Leontien, en Nathalie bij binnenkomst direct opvielen.
Toen Anne, en Samira verslag hadden uitgebracht knikte Leontien, en Nathalie dat zij de boodschap begrepen hadden.
Direct hierna begaven Nathalie, en Leontien zich naar het kantoortje om het verslag over de avond, en de afgelopen nacht door te nemen.
Bovendien moesten ze ook de dag verder voorbereiden.
Dat het in dit gesprek over Mirella, en Renate ging begrepen beide meisjes zelf pas toen het ontbijt voorbij was, en alle kindjes inclusief Mirella, en Renate uit de kinderstoeltjes gehaald waren.

Hierbij merkte Mirella dat Leontien de meeste kindjes inclusief Brenda meenam naar de grote box, en het speelkleed.
OP hetzelfde moment keek Nathalie Renate, en Mirella aan, en verzocht zij beide meisje haar naar het kantoortje te volgen.
Wat Nathalie van beide meisjes wilde begrepen beide niet, het enige wat Mirella dacht te begrijpen was dat het bij de voor hen noodzakelijke zorg zou blijven.
Dus wat de rede van het komende gesprek was begrepen beide niet.
 

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
HOOFDSTUK 97 EEN ONVERWACHT BIJBAANTJE

Nadat Mirella, en Renate waren gaan zitten, en een tuitbeker koffie hadden gekregen begon Nathalie haar verhaal.
"Om te beginnen begrijpen wij heel goed dat deze logeerpartij voor jullie onverwacht kwam. en jullie compleet overrompeld heeft".
"Ook begrijpen wij Mirella heel goed dat jij je incontinentie, en dus je luier voor lief neemt, maar niet zit te wachten op een peuter of baby behandeling".
Op het moment dat Nathalie zweeg knikte Mirella, en nadat Nathalie nog verteld had van het bezoek wat tante, en ik (Xantia) aan de vrolijke boefjes hadden gebracht.
Vervolgde Nathalie, " meiden vooral als het hier druk is hebben Leontien, en ik onze handen vol aan het voeden, eten geven, en luiers verschonen".
"Met als gevolg dat de broodnodige educatie, als spelletjes doen kinderliedjes zingen, en vooral voor voorlezen weinig tot geen tijd overblijft".
"In elk geval veel minder dan wij zouden willen.
Op het moment dat Nathalie haar verhaal had afgerond, zag ze aan Renate, maar vooral aan Mirella dat die al begrepen met wat voor vraag Nathalie nu zou komen.
Wat tot gevolg had dat nog voor Nathalie de vraag kon stellen, Mirella haar aankeek, en al met haar antwoord klaar zat.
" Nathalie dat tante haar handen vol heeft aan alle was, en vooral ik door alle zorg die ik nodig heb een blok aan haar been ben, begrijp ik"
"Net zo goed als dat ik begrijp dat ik daarom nu hier ben."
"Echter zelf als peuter of baby behandeld worden?"
"Nou nee, liever niet, als ik jullie kan helpen vindt ik dat veel leuker".
Direct na haar betoog wilde Mirella opstaan, en terug naar de grote zaal, maar dan zei Nathalie dat Mirella even moest blijven zitten.
Nu keek vooral Mirella verbaasd, en die verbazing werd nog groter toen Nathalie beide meiden een officieel contract onder de neus duwde.

Toen beide meiden dit ieder voor zich doorlazen, begrepen zij dat het vooral hun taak zou zijn om de andere kleintjes voor te lezen spelletjes met hen te doen, en dus vooral voor het vermaak zouden zorgen.
Dit deed Mirella terwijl ze Nathalie aankeek opmerken, "wij zijn dus het animatieteam van de vrolijke boefjes?"
OP deze opmerking keek Nathalie beide meiden aan, lachte, en zei "zo zou je het kunnen zeggen ja".
"Hoewel Leontien, en ik wel proberen om dagelijks met de kleintjes de dag te openen, en te sluiten hebben we voor de rest helaas te weinig tijd"
"Dat word dus jullie werk".
Mirella aankijkend vervolgde Nathalie, "Mirella ondanks jou handicap denken Leontien, en ik dat jij dat kan".
Om dan te vervolgen, "meiden het gaat ons er vooral om dat er meer dan nu met de kleintjes gespeeld zal worden, en er wordt voorgelezen".
"Zaken als wassen verschonen eten geven, enzovoort is onze verantwoordelijkheid".
Na deze uitleg, en het contract nog eens te hebben gelezen, pakte beide meiden elk een pen, en tekenden het contract.

Zo hadden Mirella, en Renate deze vrijdagochtend totaal onverwacht een bijbaantje.
Ondertussen was het deze vrijdagochtend bijna half 11, wat betekende dat er voor de kleintjes een flesje of tuitbeker melk wachtte.
Bovendien werd er tijdens het drinken ook voorgelezen, en als afsluiting wat liedjes gezongen.
Wat dus betekenden dat Mirella, en Renate direct konden beginnen, en waren ze hier klaar.
Waarna de meiden opstonden, en Nathalie, en Leontien een hand gaven.
Dan stonden ze op om met Leontien naar de kleintjes te gaan, maar nauwelijks twee stappen gezet stond Mirella tot schrik van Renate ineens stil.
Snoof eens, en merkte dat ze gelijk had, er was hier gepoept, maar door wie?
Toen Mirella rondkeek viel haar al snel op dat de eerste die rood kleurde Leontien was.
Iets ander aan Leontien merkte Mirella toen Leontien met de rug naar haar draaide, de dikke bobbel op het achterwerk van Leontien.

HET VERHAAL VAN LEONTIEN

Dit opmerkend keek Leontien Mirella, en Renate , maar ook Nathalie aan, en vroeg voor ze van was stak of Nathalie nu naar de andere kleintjes wilde gaan.
Dat vooral omdat die al even alleen waren, en bovendien ook Pascal Annemiek Patricia Jan, en Sita zo nog zouden komen.
Wat betekende dat donderdag net als dinsdag een drukke dag was.
Hierop knikte Nathalie, en verdween terug naar de kleintjes in de speelzaal.
Nu was het trio alleen, en begon Leontien direct haar verhaal!
" Meiden net als Xantia ben ook ik als peuter of kleuter nooit zindelijk geworden.
Door een medische misser bij mijn geboorte heb ik een hersenbeschadiging opgelopen!"
Deze schade heeft er dus voor gezorgd dat het signaal van moeten plassen of drukken de hersenen niet bereikt".
"Met als gevolg dat zowel mijn plas als ontlasting ongemerkt wegloopt".
Na deze best heftige bekentenis moest Leontien even slikken, nam dan een slok water, en vervolgde haar verhaal.
" Ook had ik in tegenstelling tot Xantia moeite met leren zodat ik vanaf groep vijf naar een lomschool moest".
"Ook het voortgezet onderwijs heb ik in het speciaal onderwijs gedaan."
Terwijl Leontien vertelde merkte zij dat er bij ons vragen omhoog kwamen, maar toch vertelde ze verder.
"Uiteindelijk heb ik met veel doorzettingsvermogen, en bijles het vmbo op c niveau gehaald, zodat ik naar het MDGO mocht om verpleegkunde te studeren".
"Uiteindelijk heb ik ook dat diploma gehaald, al werd direct afgeraden om in een verpleeghuis of ziekenhuis te gaan werken".
"Zelfs een baan in de kinderopvang is twijfelachtig".
"Doch hoewel er hier gewerkt wordt als met echte kleintjes, durft Nathalie het wel met mij aan".
"Daar ben ik Nathalie nog steeds dankbaar voor".
Dat begrepen Mirella, en Renate heel goed.
Terwijl Leontien vertelde waren alle drie weer schoon, en konden ook zij terug naar de grote zaal.

LUNCHTIJD

Hier binnengekomen zag Leontien dat het inmiddels kwart voor 12, en dus lunchtijd was.
Dan zag Mirella dat de meeste kleintjes op de speelmat of in de box aan het spelen waren, terwijl Simone Jan, en Hendrik aan de grote tafel zaten te kleuren.
Nu pakte Mirella Renate, en Leontien brood beleg zoetigheid halvarine melk bordjes, en bestek, en werd alles op de inmiddels lege tafel gezet.
Terwijl Nathalie het trio bezig zag, zag zij ineens kans om alle drie een speen in hun mond te duwen.
Waar niet alleen Mirella, en Renate echt op zogen, maar tot hun verbazing ook Leontien.
Hoewel Renate, en Mirella al snel de zwaktes van Leontien, maar lieten dat niet merken.
Terwijl ook Mirella, en Renate intussen hielpen om de kleintjes in de kinderstoelen te zetten.
Toen zij zelf zo ver waren ging dat net even anders dan verwacht.

HALF OM HALF

Want toen de meiden wilden gaan zitten keek Nathalie Mirella, en Renate aan, en beduide beide meiden dat ook zij in een kinderstoel moesten gaan zitten.
Een bevel wat beide meiden tot opluchting van Nathalie ook direct opvolgden.
Toen ook wij zaten, en net als de kleintjes een slab voor hadden bleek dat er nu nog een kinderstoel leeg was.
Dat verbaasde beide meiden niet, maar wat er nu gebeurde deed ze dat wel!
Hoewel Mirella gemerkt had dat niet alleen Renate, en zijzelf door alle drukte moe werden, maar ook Leontien vermoeid raakte.
Verbaasde het Mirella toch wat er toen zij in de kinderstoel zat gebeurde, toe Nathalie de vermoeidheid bij Leontien zag.
Hoewel Nathalie aangezien ze Leontien al langer kende dat wel verwacht had, twijfelde ze toch of ze door zou zetten.
Uiteindelijk zette Nathalie door, zodat toen Leontien wilde gaan zitten, en klaar was om de kleintjes te helpen, zij opkeek toen Nathalie zich tot haar richtte.
Hoewel dit Leontien wel was opgevallen, had ze geen rekening gehouden, waar Nathalie haar aankijkend mee kwam.
"Leontien even wachtten, jij zit nu op een verkeerde stoel!"
Dit deed Leontien zeer verbaasd naar Nathalie kijken, en diep ademhalen.
Om dan na een hele diepe zucht te vragen, " Nathalie bedoel jij dat ik nu net als Mirella, en Renate in de kinderstoel moet?"

"Leontien dat heb je goed begrepen".
"Bovendien krijg jij gezien je vermoeidheid net als Mirella, en Renate een slab voor".
Dit gebod van Nathalie deed Leontien schrikken, toch kon ze niet anders dan Nathalie gehoorzamen, en aan het bevel voldoen.
Toen Leontien in de kinderstoel vastzat, en het blad voor haar bevestigd was hoopte Leontien dat het hier bij zou blijven.
Helaas voor haar kreeg ze net als wij, en de kleintjes een slab voor wat ze met nog meer moeite te accepteren had.
Terwijl zij zelf mochten eten, wat best goed ging dacht vooral Leontien zelf dat dat het zuur nu wel op was.
Toch bleek al snel dat Nathalie voor haar nog meer in petto had.
 
Bovenaan