Hoofdstuk 12: Verfrissing
“Nee, sorry.”
Sam heeft besloten om maar meteen met de deur in huis te vallen, als Pip weer in haar slaapkamer staat. Ze heeft er goed over nagedacht en is tot een besluit gekomen dat goed voor haar voelt.
“Er is niets mis met ‘nee’ zeggen, maar ik ben bang dat ik niet zeker weet hoe je het precies bedoelt.”
“Ja, sorry. Het is veel.”
“Dat geeft niks”, glimlacht Pip. “We moeten allemaal wennen en jij kunt gewoon aangeven wat je wel en niet wil.”
Sam knikt, terwijl ze nog eens naar Pip probeert te spieken. Ze heeft altijd van Maya gezegd dat het een geboren moeder is, maar Pip tilt dat gezegde naar een heel nieuw niveau. Alles aan haar straalt warmte uit. Zelfs haar rode haar brengt een soort gouden gloed mee.
“Oké”, zucht Sam. “Ik ga het proberen. Dit is inderdaad iets dat ik wil. Of, ja, dat ik nu wil proberen, bedoel ik. Alleen.. ik ken je nog maar net. Dat vind ik spannend. Eigenlijk ehm.. te spannend.”
“Ik snap het”, reageert Pip. “Je vindt het eng om jezelf bloot te geven. Ook letterlijk. Dus je wil de luier zelf omdoen.”
“Ja, eigenlijk wel. Sorry.”
“Daar hoef je toch geen sorry voor te zeggen? Ik denk juist dat het hartstikke logisch is. Wil je daarna ook zelf je kleren uitzoeken, of is het oké als ik daar wel bij kom helpen?”
Sam knikt. Ze is opgelucht. Dit voelt precies goed zo.
“Heb je dat dan wel al vaker gedaan? Je eigen luier omdoen?”
“Ehm.. niet echt, eigenlijk. Alleen van die broekjes, maar dat is natuurlijk ook niet zo moeilijk. Dit was eigenlijk mijn eerste.”
“Nou, zie je die blauwe stripjes bij de plakkers? Die zorgen ervoor dat we twéé kansen hebben om het goed te doen. Als het je de eerste keer niet lukt, dan roep je me gewoon. Als je de luier gewoon om je heen vouwt, dan kan ik niets zien en toch helpen met plakken. Is dat een idee?”
Als Sam aangeeft dat ze daar wel een goede oplossing in ziet, krijgt ze een boks van Pip. Alleen al een aanraking van haar is genoeg om een rationeel mens in andere sferen te brengen. Hoe perfect kan iemand zijn? Het is maar goed dat Noa hier niets van meekrijgt. Om meerdere redenen, trouwens..
Pip geeft Sam de nieuwe luier en laat haar weer alleen. Opgelucht kleedt Sam zich uit en scheurt ze de plakkers van haar natte luier los. Ze ziet dat de blauwe strips inderdaad blijven zitten. De luier ploft al snel op de vloer en Sam voelt zich eigenlijk wel een beetje bevrijd. Met deze luier heeft ze veel te lang rondgelopen. Uitslag is het wel het laatste dat ze wil.
Sam pakt het pak met vochtige doekjes en begint zichzelf schoon te maken. Over verfrissend gesproken! Zonder echt te treuzelen pakt Sam de nieuwe luier en wikkelt ze zichzelf in een vers laagje bescherming. Het is inderdaad lastiger dan ze dacht, maar met een beetje geduld krijgt Sam de plakkers best goed geplaatst, zo vindt ze zelf.
Nadat ze ook nog een schoon hemdje heeft aangetrokken, durft Sam Pip er weer bij te roepen. Zoals ze al had verwacht, kijkt Pip meteen naar de luier en is ze tevreden. Sam krijgt een groot compliment voor haar werk.
“Nou, laten we dan maar eens in je kast snuffelen naar een leuke outfit. Want zo kun je straks niet mee gaan wandelen. Nou, het kan natuurlijk wel, maar ik denk dat het met kleren een beter idee is”, plaagt Pip. Een knipoog voor de zekerheid.
Sam haar wangen moeten langzaam zo rood worden als een hele tros tomaten.
“Wacht”, beseft ze ineens. “Naar buiten? Ik ga echt niet wandelen met een luier om! Dat ding is echt hartstikke dik. Iedereen gaat dat zien!”
Pip moet zachtjes lachen.
“Welnee! Ik snap dat het nu even spannend is, maar vreemde mensen gaan echt niet de hele tijd naar je billen kijken om te zien of je misschien een luier draagt. En dan nog. Dat ze er maar eens iets van zeggen. Zeven jaar kickboksen!”
Demonstratief spant Pip haar biceps even aan.
“Gebruik je daarbij niet vooral je benen?”
“Zeg, wijsneus. Ik heb een lange broek aan. Daar kan ik wel gaan aanspannen, maar dat zie je niet. Net als jouw luier straks. Vertrouw me maar. Ik weet precies hoe je met kleding dingen kunt verbergen.”
Sam twijfelt even. De kledingkeuze van Pip vertelt haar eigenlijk dat die juist niets verbergt. Niet dat Sam daarover wil klagen. Ze heeft zichzelf er al een paar keer op betrapt dat ze net iets te lang naar Pip kan staren. Gelukkig merkt die dat niet.
Nee, er is niets mis met de kledingkeuze van Pip. Dat strakke kan ze allemaal goed hebben. Althans, strak op strategische plekken. De spijkerbroek is flared, waardoor het strakke dus wel meevalt. Eigenlijk is Pip haar hele outfit gewoon leuk. Misschien moet Sam dan toch maar gewoon op haar advies vertrouwen.
Pip maakt intussen kennis met de kledingsmaak van Sam, als ze langzaam door de spullen in de kledingkast rommelt. Sam is iemand die van eenvoud houdt, in zo’n beetje alles. Echt heel creatief kan Pip dus niet zijn. Maar er is één item waar ze wel iets mee kan.
“Wat dacht je van deze jumpsuit?”
“Heet dat niet gewoon een tuinbroek?”
“Oh, Sam, het is geen 1975 meer! Maar wat denk je?”
Sam denkt even na over wat ze wil. De tuinbroek is eigenlijk iets te groot. Dat beetje extra ruimte is natuurlijk wel zo prettig om haar luier te verbergen.
“Ja!”, roept Pip dan enthousiast. “DIT wordt het. Honderd procent!”
Ze haalt een lang shirt uit de kast, dat Sam nog goed kent van vroeger. Het is een slaapshirt, dat ze al een paar jaar niet meer gedragen heeft. Het is nogal vrolijk en kleurrijk. Met Winnie the Pooh erop. Drie redenen om het al een flinke poos niet meer te dragen, maar toch heeft ze het shirt nooit weg kunnen doen. Zo zie je maar.
“Kijk”, zegt Pip. “Dat shirt is natuurlijk een beetje lang, maar die kun je helemaal in de broek stoppen. Niemand die je luier ziet. En dan kun je één van de bandjes van de.. tuinbroek.. los laten hangen. Hoe stoer en schattig is dat?”
“Schattig is niet echt mijn stijl..”, mompelt Sam.
“Vandaag wel”, beslist Pip. “Kom, we gaan het gewoon proberen. Als je het dan echt niets vindt, dan kunnen we altijd nog iets anders uitkiezen.”
Binnen een paar minuten heeft Pip Sam in haar outfit geholpen en staan ze het resultaat te bewonderen in de spiegel. Sam moet toegeven dat het er best wel leuk uitziet. Van de luier is inderdaad geen spoor te zien. Ze besluit de kleren dan ook aan te houden. Pip is opgelucht en knikt tevreden. Elke stap is er één.
“Nou, nog één laatste ding! Je vlecht! Kom maar zitten.”
Pip en Sam gaan op het bed zitten. Sam hoeft gelukkig niet op haar schoot te kruipen, maar ze vindt het dan ook al spannend genoeg om zo dicht bij Pip te zitten. Om haar vrij spel te geven met haar haren. Sam is verre van ijdel, maar op haar lange haren is ze stiekem altijd een beetje trots geweest. Of op zijn minst tevreden. Toch laat ze Pip haar gang gaan met de borstel. Elke aanraking kriebelt even. Op een goede manier.
Sam zucht even, terwijl Pip aan de vlecht begint. Ze heeft echt al haar muurtjes laten vallen bij Pip. Is dit nou hoe het voelt om iemand gewoon een beetje te vertrouwen?
“Zo, klaar!”, zegt Pip triomfantelijk, terwijl ze de vlecht van Sam even over diens schouder legt. “Ik vind je echt zo leuk nu. Precies zoals ik het al voor me zag.”
“Dus toch stoer en schattig tegelijk?”, vist Sam naar extra complimentje. Iets waarbij ze zichzelf eerder zou hebben afgevraagd of ze misschien gedronken heeft.
“Dat zeg je helemaal goed”, straalt Pip. “Maar! Stoere, schattige dame.. voordat we verder gaan met deze dag, ga je nog wel even één ding doen!”
“Met mijn hoofd tegen de muur slaan tot ik weer normaal kan doen?”, denkt Sam even. “Ah, wacht, ik ben er nog.”
“Even je tanden poetsen. Dat lijkt me nou typisch zo’n klusje dat je héél goed zelf kan, toch?”
Sam knikt.
“Ik zal Juultje wel meenemen. Dat hebben we wel vaker samen gedaan. Zo goed en kwaad als het ging”, glimlacht Sam.
“Als je dat wil doen, zou dat heel fijn zijn. Geef haar maar het goede voorbeeld.”
“Tot zo”, zegt Sam, terwijl ze zich naar de badkamer haast. In gedachte maakt ze zichzelf even belachelijk voor het veel te vrolijke toontje waarop die woorden uit haar mond kwamen.. het is maar goed dat die zo gepoetst wordt..
Zodra Pip ziet dat Sam en Juultje de badkamerdeur hebben gesloten, pakt ze haar telefoon uit haar broekzak. Ze toetst wat in en belt dan iemand op. Ze blijft gespannen de badkamerdeur in de gaten houden.
“Ja. Je had gebeld?”
“Wat is nou het probleem? Ik was alleen de tijd even vergeten.”
Terwijl Pip luistert naar de stem aan de andere kant, raakt ze steeds meer geïrriteerd. Voorzichtig loopt ze door de slaapkamer van Sam. Met één hand raapt ze de zware, natte luier van de grond.
“Ik ben niet vergeten wat de afspraak is. Geloof me, daar word ik ieder moment aan herinnerd. Wil je me nu dan met rust laten?”
Na een paar laatste, even irritante, woorden van haar gesprekspartner, hangt Pip op zonder te groeten. Ze steekt haar telefoon snel weer weg.
“Klootzak..”, mompelt ze.
)
